ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ

 

 
             - ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ-ΚΑΘΟΛΙΚO ΣΥΝΕΔΡΙΟ
        - ΤΑ ΑΠΛΑ ΜΕΛΗ  ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΚΟΜΜΑ
                    - Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ

                                          Εισαγωγή
Για να γίνει πιο κατανοητό το πιο κάτω κείμενο, θα πρέπει να ειδωθεί σαν σημαντικό κομμάτι και σαν συνέχεια του κειμένου «προσχέδιο αμεσοδημοκρατικού καταστατικού».

Ας μπούμε όμως στα βαθειά του θέματος άμεσα.
Στα συνέδρια όλων των ολιγαρχικών κομμάτων πηγαίνει ένα πολύ μικρό υποσύνολο μελών, οι λεγόμενοι σύνεδροι.
Αυτοί προς το τέλος των διαδικασιών του κάθε συνεδρίου, ψηφίζουν για 10,20 ή και 30 θέματα σχετικά με την προτεινόμενη πολιτική του κόμματος που θα πρέπει να ακολουθηθεί.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής:
Γιατί αυτά τα ίδια θέματα (10, 20 ή και 30) δεν πηγαίνουν απευθείας στις τοπικές οργανώσεις των ολιγαρχικών κομμάτων για να τα ψηφίσει το σύνολο των μελών και όχι η μειοψηφία των συνέδρων;
Πρακτικά κάτι τέτοιο είναι ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΟ  να γίνει. Γιατί λοιπόν δεν γίνεται;
Η βέβαιη απάντηση είναι οι εξής: Οι από κάτω θα πρέπει να διαπαιδαγωγηθούν στο να εκτελούν αποφάσεις κάποιων άλλων «ανώτερων», οι «μεσαίοι» σύνεδροι να νιώθουν ότι είναι πάνω από άλλους και ταυτόχρονα κάτω από τους ανώτερους και γενικά θα πρέπει να διατηρείται πάση θυσία η ολιγαρχική εξουσιαστική πυραμίδα για την κορυφή της ηγεσίας. Στη σκέψη των ηγεσιών όλων των ολιγαρχικών κομμάτων βρίσκεται το εξής: «Να ψηφίζουν όλα τα μέλη;  Απαπα!!! Να συνηθίσουν οι από κάτω και να ζητούν περισσότερα; Δεν παίζουμε με τη φωτιά.»
(εδώ να πούμε ότι και αυτό να γινόταν από ένα κόμμα  δηλαδή να ψήφιζαν όλα τα μέλη αυτά που ψηφίζουν στα συνέδριά τους δεν σημαίνει ότι θα ήταν αρκετό για να γίνουν τούτα τα κόμματα πλήρως δημοκρατικά. Απλά θα ήταν ένα μόνο βήμα προς την κατεύθυνση της δημοκρατικής λειτουργίας τους).



Για να λειτουργεί μια συλλογικότητα με δημοκρατία θα πρέπει ο κάθε σκοπός (και στόχος ) που προωθείται συλλογικά να έχει επιλεγεί σαν τέτοιος από την πλειοψηφία των μελών της συλλογικότητας και όχι από ένα μειοψηφικό μέρος αυτής όπως γίνεται με τα συνέδρια ή τις συνδιασκέψεις των ολιγαρχικών κομμάτων.

Σημείωση:
Στα υστερόγραφα αυτού του κειμένου αναφέρουμε μερικά από τα ουσιαστικά στοιχεία των ολιγαρχικών συνεδρίων που αντιπαλεύουμε.

Γενικό λοιπόν μέσον για την επίτευξη του στόχου της καθολικής συμμετοχής των μελών  στη λήψη των καθοριστικών αποφάσεων είναι ο μηχανισμός του δημοκρατικού-καθολικού συνεδρίου δια μέσου του οποίου θα φτιάχνεται το πρόγραμμα της συλλογικότητας.
Ο μηχανισμός αυτός μπορεί να αποτελείται από στοιχεία, αρχές, υλικά μέσα και τρόπους όπου ένα μέρος τους ναι μεν να μπορεί να αλλάζει ανάλογα με τις ιδιαίτερες υποκειμενικές ή αντικειμενικές δυνατότητες και συνθήκες αλλά κάποια στοιχεία του (αρχές) θα πρέπει να μένουν απόλυτα σταθερά.*
  Βασικοί  και αναλλοίωτοι σκοποί του δημοκρατικού καθολικού συνεδρίου  είναι 1) η ισοκατανομή δύναμης μεταξύ  όλων των μελών (που σημαίνει ίδιες δυνατότητες για όλα τα μέλη στην έκφραση απόψεων, στην κατάθεση προτάσεων και στη συμμετοχή τους στην ψηφοφορία) και 2)  καθολική συμμετοχή των μελών στη συλλογική λήψη αποφάσεων .
Σημείωση:*
Διαφορετικά μέσα, για παράδειγμα, θα χρησιμοποιούνται για την υλοποίηση του καθολικού συνεδρίου σε περίπτωση που η συλλογικότητα δρα σε καθεστώς νομιμότητας  και διαφορετικά αν δα σε καθεστώς ημιπαρανομίας ή παρανομίας. Όμως ό,τι μέσον και να χρησιμοποιηθεί δεν θα πρέπει να καταστρατηγεί την αρχή της ισοκατανομής δύναμης των μελών στη λήψη των αποφάσεων. Όλα τα μέσα θα πρέπει να προσαρμόζονται, να συνδυάζονται και να χρησιμοποιούνται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να υλοποιούνται οι αρχές (ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών μαζί με τη δυνατότητα καθολικής συμμετοχής) και οι επί μέρους στόχοι  όπως πχ  η αποφυγή της γραφειοκρατίας ή η επίτευξη της μέγιστης αποτελεσματικότητας κλπ.
Όλοι λοιπόν οι παράγοντες- μέσα-στοιχεία που συμμετέχουν, το κάθε μικρό κομμάτι που είναι μέρος του μηχανισμού, (δομή διατύπωσης του προγράμματος, δομή διατύπωσης των προτάσεων, μέσα κοινής επικοινωνίας, μερικοί καταστατικοί κανόνες κλπ) θα πρέπει να διαμορφώνεται κατάλληλα ώστε τελικά η εξουσία να ανήκει στη βάση και να τη διασφαλίζει σε αυτή.

Στο μεθεπόμενο κεφάλαιο αυτού του κειμένου θα εξετάσουμε μερικά στοιχεία του μηχανισμού που θα πρέπει να διαμορφωθούν κατάλληλα. Τώρα θα κάνουμε μια παρένθεση για να απαντήσουμε σαν εισαγωγή και εν συντομία, σε όλους εκείνους τους ολιγαρχικούς που παραμυθιάζουν τη βάση του κόμματός τους λέγοντάς τους ότι είναι πρακτικά ανέφικτο να αποφασίζει η βάση για όλες τις ουσιαστικές – καθοριστικές  προδιαγραφές του προγράμματος.
            
-Έχουμε ακούσει τελευταία, από αρκετά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ότι πιθανόν η πλειοψηφία των μελών του να θέλει, αυτή τη στιγμή, την έξοδο της Χώρας μας από την ΕΕ και το ευρώ. Μα αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, θα σημαίνει ότι η θέληση της πλειοψηφίας της βάσης του κόμματος είναι εντελώς διαφορετική από την θέληση της ηγεσίας του κόμματος (η οποία από πολλά χρόνια τάσσεται με «τα μπούνια» υπέρ της ΕΕ και του ευρώ)-.
Εδώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν ήταν ολιγαρχική, θα έκανε, σήμερα, ένα ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΟ  καθολικό συνέδριο με αντικείμενο (μόνο) τη στάση του κόμματος απέναντι στην ΕΕ και το ευρώ. Πρακτικά δηλαδή θα μπορούσαν να κατεβάσουν (με έντυπα) στη βάση δηλαδή σε όλες τις τοπικές οργανώσεις , τις 2-3 διαφορετικές προτάσεις (τις διαφορετικές απόψεις της κεντρικής επιτροπής),  να είχαν δικαίωμα συμμετοχής στην ψηφοφορία όλα τα μέλη της βάσης  και η πλειοψηφία των απλών μελών να αποφάσιζε ποιος θα έπρεπε να είναι ο στόχος του κόμματος ( οι καθοριστικές προδιαγραφές του) πάνω σε αυτό το αντικείμενο.
(Κατ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να αποφασίζει η πλειοψηφία των μελών της βάσης και για όλα τα  θέματα του προγράμματός τους).

ΟΜΩΣ ΟΧΙ!!! Παρ ότι ένα τέτοιο μονοθεματικό συνέδριο είναι πρακτικά ΠΑΝΕΥΚΟΛΟ  δεν  πρόκειται να γίνει. Και αυτό γιατί αφ ενός μεν η ηγεμονική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ (όπως και όλων των ολιγαρχικών κομμάτων) δεν θα θελήσει ποτέ να κάνει χαρακίρι και αφ εταίρου επειδή τα μέλη της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν απολύτως καμιά εξουσία για να το επιβάλλουν. Απ τη μια λοιπόν τα περισσότερα μέλη της «ηγεσίας» δεν θα έθεταν σε κίνδυνο ούτε τη μόνιμη επαγγελματική τους  σταδιοδρομία (δεν πρόκειται να τους αγγίξει ποτέ η ανεργία) αλλά και ούτε την απόλαυση της ψυχολογικής ηδονής που τους προκαλεί η ματαιοδοξία, η  αλαζονεία  για κατοχή ολιγαρχικής εξουσίας, για επιβολή της θέλησής τους πάνω στους πολλούς της βάσης και παράλληλα για διεύρυνση αυτής της εξουσίας τους σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας.
Απ την άλλη, πολλά καλοπροαίρετα μέλη της βάσης, διακατέχονται από μια τριπλή τεράστια ψευδαίσθηση. Η πρώτη αφορά στην πίστη τους ότι δεν είναι νεροκουβαλητές, ότι δεν είναι παιχνιδάκι στα χέρια της ηγεσίας τους. Η δεύτερη αφορά στην καλλιεργημένη απ τις ηγεσίες αντίληψή τους ότι δεν είναι πρακτικά εφικτό το να αποφασίζει η βάση για όλες τις καθοριστικές προδιαγραφές* του προγράμματος και η Τρίτη αφορά στην ελπίδα τους ότι αν η ηγεσία τους αναλάβει κάποτε την κυβέρνηση τότε θα κάνει φιλολαϊκές πολιτικές.
-Τα πιο πάνω τα αναφέρουμε για να δείξουμε ότι ένας άλλος τρόπος λήψης των αποφάσεων (από τη βάση) είναι εφικτότατος (ακόμα και χωρίς τη χρήση του διαδικτύου!!!) αλλά χρειάζεται απαραίτητα η καταστατική και η πρακτική κατοχύρωσή του. Χωρίς την εξ αρχής καταστατική κατοχύρωση του δημοκρατικού τρόπου λειτουργίας και λήψης των αποφάσεων δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ τίποτα και αυταπατώνται όσοι νομίζουν ότι θα αλλάξουν κάτι αν μπουν μέσα σε ένα ολιγαρχικό κόμμα (εισοδισμό) και εκφράζοντας τη δημοκρατική ή επαναστατική άποψή τους, σταδιακά, κάτι θα καταφέρουν.-

 Όμως έτσι όπως τον παρουσιάζουμε ναι μεν είναι απόλυτα εφικτός και απείρως πιο δημοκρατικός από τα δικά τους ολιγαρχικά συνέδρια  αλλά όπως θα δούμε πιο κάτω λείπει κάτι για να διασφαλίζει απόλυτα την δημοκρατικότητα. Και πάνω σε αυτό το πρόβλημα θα προτείνουμε απαντήσεις.
 Ας επανέλθουμε όμως στα στοιχεία του μηχανισμού που θα πρέπει να προσαρμοστούν κατάλληλα ώστε να υλοποιούν το στόχο για τη λήψη όλων των καθοριστικών αποφάσεων από τη βάση.
 
  1)  Η ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Βασικά, η δομή της διατύπωσης του προγράμματος θα πρέπει να είναι τέτοιας μορφής και ποιότητας ώστε (εκτός του ότι το πρόγραμμα θα πρέπει να είναι ευκολονόητο για το κάθε μέλος) να μπορεί σχετικά πολύ εύκολα, οποιοδήποτε κομμάτι του είτε να αφαιρεθεί είτε να αντικατασταθεί είτε να προστεθεί σε αυτό κάποιο άλλο με ψηφοφορία  ΟΛΩΝ των μελών. (καθολική ψηφοφορία)
Προς το στόχο της κατάλληλης δομής στη διατύπωση του προγράμματος, προτείνουμε τα εξής:

                          Α) ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ
Ο διαχωρισμός θα μπορούσε να γίνει σε:
ΜΕΡΗ
ΤΟΜΕΙΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΑ
ΕΝΟΤΗΤΕΣ
ΚΛΑΔΟΙ
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ
ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥΣ κλπ

                                     Ο διαχωρισμός σε μέρη
Το πρόγραμμα θα πρέπει να διαιρείται σε δύο μέρη (Α και Β).

Στο Α μέρος θα πρέπει να αναγράφονται όλοι οι (γενικοί - κεντρικοί) στόχοι-προδιαγραφές οι οποίοι θα είναι κοινοί, θα διέπουν δηλ όλους τους επί μέρους στόχους του προγράμματος. (Στο βάθος αυτοί οι γενικοί στόχοι θα είναι και οι απώτεροι στόχοι του κάθε  τομέα, κεφαλαίου, ενότητας  ή παραγράφου.)

Στο Β μέρος θα υπάρχουν οι τομείς, τα κεφάλαια, οι ενότητες, οι κλάδοι, οι παράγοντες, τα θέματα ή οι παράγραφοι κλπ.

                                                    Οι τομείς

Οι διάφορες πτυχές της κοινωνικής ζωής θα αποτελούν τους διάφορους τομείς του προγράμματος. Πχ τομέας οικονομία, περιβάλλον, υγεία, παιδεία, εξωτερική πολιτική και άμυνα, πολιτισμός κλπ.
Στον κάθε τομέα,  θα αναφέρονται οι βασικοί (γενικοί) του στόχοι-προδιαγραφές των οποίων θα πρέπει να διεκδικηθεί η υλοποίηση.
Όμως ο κάθε τομέας θα αποτελείται και αυτός από ιδιαίτερες πτυχές τις οποίες μπορούμε να ονομάσουμε κεφάλαια.

                                                   
                                              Τα  Κεφάλαια

Ας πάρουμε για παράδειγμα τον τομέα της οικονομίας.
Αυτός αποτελείται από διάφορες πτυχές όπως αγροτική παραγωγή, βιομηχανική παραγωγή, διακίνηση προϊόντων (εμπόριο), νόμισμα κλπ. Την κάθε μία απ τις πιο πάνω πτυχές τις ονομάζουμε κεφάλαιο. Πχ κεφάλαιο αγροτικής παραγωγής.
Στα κεφάλαια θα πρέπει να αναγράφονται οι κοινοί στόχοι- προδιαγραφές όλων των εσωτερικών διαφορετικών «διαστάσεων» του κάθε κεφαλαίου.
Τις εσωτερικές αυτές «διαστάσεις» του κάθε κεφαλαίου μπορούμε να τις ονομάσουμε ενότητες.

                                           Οι ενότητες

Αν συνεχίσουμε το παράδειγμά μας με το κεφάλαιο αγροτική παραγωγή (που ανήκει στον τομέα της οικονομίας) θα δούμε ότι οι εσωτερικές μεγάλες ενότητές της είναι η γεωργική, η κτηνοτροφική και η αλιευτική παραγωγή.
Εδώ σε κάθε ξεχωριστή ενότητα θα πρέπει πρωτίστως να αναφέρονται οι κεντρικοί στόχοι-προδιαγραφές της συλλογικότητας  που απορρέουν από τους στόχους –προδιαγραφές  των ιδιαίτερων κλάδων της γεωργικής παραγωγής (διαφορετικής ποιότητας γεωργικά προϊόντα).

                                                    Κλάδοι

Για τον κάθε κλάδο παραγωγής υπάρχει ένα σύνολο παραγόντων που επενεργούν συνδυαστικά για την παραγωγή συγκεκριμένων προϊόντων (πχ  εργασία, γεωργικά εργαλεία, πρώτες ύλες κοκ).


             ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Ο πιο πάνω προτεινόμενος τρόπος διατύπωσης του προγράμματος  είναι «τροχιοδεικτικός». Στον τρόπο διατύπωσης, θα μπορούσαν να προταθούν και αρκετά άλλα πράγματα όπως πχ η σχετική «ιεραρχικοποίηση» δηλαδή η αρίθμηση των στόχων –των καθοριστικών προδιαγραφών της συλλογικότητας που θα καθιστούσαν εύκολη την συγκεκριμενοποίηση των προτάσεων για αλλαγή κομματιών του προγράμματος.
Σε κάθε περίπτωση, η διατύπωση του προγράμματος θα πρέπει να βοηθά και να καθιστά εύκολη την κατάθεση προτάσεων, τη συζήτηση και την ψηφοφορία δια μέσου της καλύτερης ένταξης του κάθε προβλήματος σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.





2) ΔΟΜΗ ΤΗΣ ΔΙΑΤΥΠΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ  Ή ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

Ένα άλλο στοιχείο του δημοκρατικού συνεδρίου θα είναι η κατάλληλα διαμορφωμένη δυνατότητα για τη διατύπωση  των προτάσεων από κάθε μέλος που θα θέλει να προτείνει ή να αντιπροτείνει.

Η κάθε πρόταση ή αντιπρόταση θα πρέπει να γίνεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια προδιαγραφών (τα οποία φυσικά θα είναι ίδια για όλα τα μέλη). Πχ αν η πρόταση εκφέρεται γραπτά τότε αυτή θα πρέπει να γίνεται μέσα στα πλαίσια ενός ανώτατου ορίου λέξεων και αν εκφέρεται προφορικά θα πρέπει να εκφέρεται μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Εν κατακλείδι όλες οι προτάσεις-αντιπροτάσεις θα πρέπει να έχουν τον ίδιο χώρο και χρόνο έκφρασης (ισηγορία).
Όμως αυτά τα πλαίσια από μόνα τους δεν θα είναι επαρκή για το στόχο της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας και της μικρότερης κωλυσιεργίας.
Θα μπορούσε για παράδειγμα αν η πρόταση θέλει να προσθέσει κάποια επί πλέον προδιαγραφή στο πρόγραμμα τότε η πρόταση να αποτελείται  α) από την αναφορά στον τομέα, κεφάλαιο, ενότητα κλπ που ανήκει  β)1. από τη διατύπωσή της και 2. από την αιτιολόγησή της (αποφυγή αρνητικών ή επιδιωκόμενο σκοπό).
Αν τώρα, για παράδειγμα, η πρόταση θέλει να αφαιρέσει κάποια προδιαγραφή, χωρίς να την αντικαταστήσει με κάποια άλλη ή ακόμα και να την αντικαταστήσει με κάποια άλλη τότε πάλι θα πρέπει να αναφέρονται  α) τα στοιχεία της προς αντικατάσταση προδιαγραφής δηλ τομέας, κεφάλαιο, ενότητα, κλάδος ή και αριθμός προδιαγραφής κλπ β) την αιτιολόγηση της αφαίρεσης και αν υπάρχει πρόταση αντικατάστασης της τότε γ) να υπάρχει η διατύπωση της προτεινόμενης και δ) η αιτιολόγησή της (ποιος στόχος θα επιτυγχάνεται).
(Όλες οι προτάσεις θα πρέπει να διατυπώνουν με ακρίβεια την ή τις καθοριστικές προδιαγραφές που θεωρούν ότι θα πρέπει να μπουν στο πρόγραμμα γιατί το πρόγραμμα θα αποτελείται μόνο από καθοριστικού τύπου προδιαγραφές.)

3) ΟΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ

Για τις διαδικασίες που θα πρέπει να ακολουθηθούν στο θέμα τις κατάθεσης προτάσεων από τα μέλη, θα μπορούσαν να υπάρξουν αρκετές εναλλακτικές μορφές ανάλογα με τις πολιτικές καταστάσεις και τα διαθέσιμα επικοινωνιακά μέσα. Όμως όποια μορφή και να επιλεγεί θα πρέπει 1) να διασφαλίζει την ίδια δυνατότητα σε όλα τα μέλη να μπορούν να απευθύνουν την πρότασή τους προς όλα τα υπόλοιπα μέλη
2) να επιτυγχάνεται η μέγιστη αντιγραφειοκρατική αποτελεσματικότητα.  

Παραδείγματα  εναλλακτικών μορφών για τη  διαδικασία κατάθεσης προτάσεων

Πριν προχωρήσουμε στην αναφορά τέτοιων παραδειγμάτων θα πρέπει να πούμε ότι στο καταστατικό θα πρέπει να προβλέπονται ορισμένα ουσιαστικά στοιχεία.
Πχ θα πρέπει να προβλέπονται οι χρόνοι των τακτικών συνεδρίων-αν υπάρχουν-, οι περιπτώσεις των έκτακτων και θα πρέπει επίσης να προβλέπονται τα πότε και τα πως των ΜΟΝΟΘΕΜΑΤΙΚΩΝ  συνεδρίων καθολικής συμμετοχής των μελών (τακτικά ή έκτακτα). Και όταν λέμε μονοθεματικά συνέδρια εννοούμε ότι η συλλογικότητα θα πρέπει να αποφασίσει για τις καθοριστικού τύπου προδιαγραφές -που θα πρέπει να ισχύουν (να προστεθούν ή να αντικατασταθούν κλπ) -μόνο για κάποιο κλάδο (και όχι για όλο το πρόγραμμα) ή σε μικρότερα μέρη των κλάδων (παράγοντες του κλάδου κλπ) που αφορούν στην κοινωνική ζωή και που θα πρέπει να αναδιατυπωθούν στο πρόγραμμα.
Επίσης θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος των κατατιθεμένων προτάσεων για την καταστατικότητά τους (ότι οι προτάσεις δεν αντιβαίνουν στις απαράβατες αρχές του καταστατικού) ή την  πραγματική διαφορετικότητά τους κλπ.

Ας επανέλθουμε όμως στο αρχικό μας παράδειγμα που αφορούσε την δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ για μονοθεματικό συνέδριο, με στόχο την επιλογή από τη βάση του της πολιτικής του θέσης για ΕΕ και ευρώ.
Είπαμε ότι θα μπορούσαν, οι διαφορετικές αντιλήψεις, μέσα στην κεντρική επιτροπή, να κατέβαιναν στη βάση και η βάση να επέλεγε πλειοψηφικά τι θα ήθελε. Είπαμε επίσης ότι ένας τέτοιος θεσμός θα μπορούσε να επεκταθεί σε όλα τα αντικείμενα-θέματα του προγράμματος και ότι αυτό θα ήταν χιλιάδες φορές πιο δημοκρατικό από το σημερινό τρόπο λειτουργίας ενός κόμματος.
Όμως μόνο μια τέτοια αλλαγή μέσα στα σημερινά υπάρχοντα συνολικά ολιγαρχικά πλαίσια λειτουργίας τέτοιων κομμάτων, μεσοπρόθεσμα και  τελικά, δεν θα επέφερε καμιά ουσιαστική αλλαγή προς την κατεύθυνση της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα.
Ας πούμε μερικούς λόγους.
Τα περισσότερα μέλη της ηγεσίας των ολιγαρχικών κομμάτων ανακυκλώνονται μεταξύ τους, μένουν στην ίδια θέση για δεκαετίες και μερικά από αυτά είναι ισόβια, χάρη στους διάφορους ολιγαρχικούς μηχανισμούς εκλογής τους που έχουν αναπτύξει. Ένας, για παράδειγμα, τέτοιος μηχανισμός είναι η εκλογή των αναγνωρίσιμων (επώνυμων). Δηλαδή στα ολιγαρχικά συνέδρια – που πηγαίνει μικρό ποσοστό των μελών απ όλη τη χώρα- πηγαίνουν και μέλη που μπορεί να ζουν στην «κάτω» ή την «πάνω Παναγιά» . Δηλαδή δεν είναι ευρέως γνωστά. Οι  σύνεδροι που είναι αναγνωρίσιμοι από τους υπόλοιπους είναι μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό και συμπίπτει κατά κανόνα με αυτούς που ήταν στην ηγεσία την προηγούμενη περίοδο. Αυτοί, το χρονικό διάστημα πριν το συνέδριο, φτιάχνουν την προσωπική τους προβολή  συστηματικά είτε με άρθρα τους στο κοινό μέσο ενημέρωσης είτε βάζοντας διαρκώς τη «μάπα» τους στα έντυπα και ενίοτε βάζουν και καμιά γαρνιτούρα από την καθαρά προσωπική τους ζωή κλπ. Έτσι στο συνέδριο οι αναγνωρίσιμοι είναι οι ελάχιστοι και συνολικά οι σύνεδροι δεν επιλέγουν ποτέ αγνώστους από την «κάτω Παναγιά», όσο άξιοι και αν είναι αυτοί.
Αφού λοιπόν ανακυκλώνονται για δεκαετίες οι ίδιοι και οι ίδιοι (έχουμε σχεδόν μονιμότητα) και που τελικά έχουν τον ίδιο ψυχολογικό και επαγγελματικό στόχο, είναι εύλογο ότι δημιουργούν μια κλίκα.
Εδώ ελλοχεύει ο κίνδυνος –που τελικά θα επαληθευτεί με μαθηματική ακρίβεια-  αυτή η κλίκα να κατεβάζει στη βάση προς ψήφιση, ναι μεν διαφορετικές προτάσεις ως προς τη μορφή ή ως προς επιφανειακά στοιχεία (για κοροϊδία) αλλά ως προς την ουσία να είναι ίδιες και ακριβώς όπως θα συμφέρει την κλίκα.
Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί σε όλα γιατί η ολιγαρχία έχει πολλά ποδάρια.
-Ενάντια στη μονιμότητα της ηγεσίας απαντά το κείμενο «προσχέδιο αμεσοδημοκρατικού καταστατικού».-
Όμως δεν είναι και δημοκρατικό να κατεβαίνουν αποκλειστικά οι προτάσεις ακόμα και από μια μη μόνιμη ηγεσία. Αν μπορεί μόνο ένα μέρος του όλου να καταθέτει προτάσεις τότε καταστρατηγείται  η αρχή της ισοτιμίας των μελών. Αλλά εδώ αν, θεωρητικά, θελήσουν όλα τα μέλη να κάνουν τη δική τους ξεχωριστή πρόταση τότε θα έχουμε απόλυτο χρονικό αδιέξοδο από την πληθώρα των προτάσεων και τις ατέλειωτες διαδικασίες ανάγνωσης και επιλογής που αυτές θα επιφέρουν.
 Ταυτόχρονα προστίθεται στο πρόβλημα και η ανάγκη να ακουστούν και οι απόψεις ειδικών γιατί πρέπει να επιδιώκουμε τη μέγιστη αποτελεσματικότητα.
Πως όμως θα μπορούσε να γίνει ο συνδυασμός όλων αυτών των παραγόντων –και χωρίς τη χρήση ηλεκτρονικών μέσων-;
Εδώ θα ήταν δυνατό να προταθούν διάφοροι τρόποι. Ένας από αυτούς θα μπορούσε να είναι ο εξής:
Σε ένα δημοκρατικό κόμμα με σχετικά πολλά μέλη, η ανάγκη έκφρασης των απόψεων των ειδικών πάνω σε ένα ειδικό θέμα, θα ήταν δυνατό να λυθεί με τη συμμετοχή των ίδιων των ειδικών. Πρακτικά θα μπορούσε το κάθε μέλος να δηλώνει την ειδικότητα που κατέχει και έτσι να φτιάχνεται ένας κατάλογος με ειδικούς για κάθε κομμάτι  της κοινωνικής ζωής. Έτσι όταν θα υπάρχει ένα μονοθεματικό συνέδριο να βγαίνει με κλήρωση, απ τον κατάλογο των ειδικών του τομέα (ή κεφαλαίου κλπ), μια ομάδα ειδικών που θα εξετάζει το θέμα. Στο τέλος η μία ή οι δύο πλειοψηφούσες απόψεις να κατατίθενται σαν τελικές προτάσεις προς ψήφιση στο μονοθεματικό συνέδριο -αφού προηγουμένως  έχει εγκριθεί η καταστατική εγκυρότητά τους από το ανώτατο ελεγκτικό όργανο -και κατόπιν δημοσιευτούν  στο κεντρικό έντυπο για τον προσυνεδριακό διάλογο-. (Ταυτόχρονα έτσι επιτυγχάνεται ακόμα και η μη μονιμότητα των ειδικών).
Παρ όλα αυτά όμως παραμένει η ανάγκη για ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών στην κατάθεση προτάσεων (και ειδικά για τα κόμματα που λένε ότι στοχεύουν σε μια αυριανή κοινωνία ισότητας).
Κανένα μέλος δε πρέπει να αποκλείεται από τη δυνατότητα να καταθέτει την πρότασή του (σε ισοτιμία όρων με τα υπόλοιπα μέλη).
Εδώ θα μπορούσε ο καθένας –προσυνεδριακά- να καταθέτει την πρότασή του, κατ’ αρχή  σε δημοτικό επίπεδο οργανώσεων,  (αρκεί να είναι διαφορετικές απ αυτές των ειδικών και ελεγμένες  απ’ το διαδημοτικό ελεγκτικό ότι είναι καταστατικά εντάξει). Όλες οι προτάσεις αυτές να δημοσιεύονται στα δημοτικά ή και διαδημοτικά έντυπα.
Κατόπιν, στις προσυνεδριακές τοπικές εκλογές, η πλειοψηφούσα άποψη από κάθε δημοτικό επίπεδο να πήγαινε σε διαδημοτικό επίπεδο και η πλειοψηφούσα πρόταση του κάθε διαδημοτικού να πήγαινε σε επίπεδο περιφέρειας. Στη συνέχεια η πλειοψηφούσα άποψη - από τις 3-4 περιφέρειες που θα έχει διαχωριστεί η Χώρα- να κατατίθεται στην τελική φάση του προσυνεδριακού διαλόγου και τελικά να είναι υποψήφιες προτάσεις προς την τελική ψήφιση από όλα τα μέλη της συλλογικότητας (μαζί με τις απόψεις των ειδικών).

Πάνω στα ίδια ζητούμενα, ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών στην έκφραση απόψεων και στην κατάθεση προτάσεων, καθολική συμμετοχή των μελών στην επιλογή των καθοριστικών προδιαγραφών του προγράμματος, αποτελεσματικότητα, αποφυγή γραφειοκρατικών διαδικασιών κλπ, θα μπορούσαν να γίνουν και άλλες προτάσεις προς την κατεύθυνση της καλυτέρευσης.
Όλα αυτά επαναλαμβάνουμε ότι μπορούν να γίνουν απλά και χωρίς τη χρήση του διαδικτύου.
Με τη χρήση όμως του διαδικτύου – σε περίπτωση νομιμότητας  ή επιλογής για όποιους λόγους– τα πράγματα απλουστεύονται κατά πολύ. Μπορεί να φανταστεί κανείς την ύπαρξη όχι μόνο μιας κεντρικής ιστοσελίδας αλλά και την δημοτική ή διαδημοτική δικτύωση με κατάλληλα διαμορφωμένα μπλόγκς.

Εν κατακλείδι το να αποφασίζει η βάση όχι μόνο είναι εφικτό αλλά απείρως πιο αποτελεσματικό από μια ολιγαρχική λειτουργία όπου τελικά μια κλίκα οδηγεί πράγματα και καταστάσεις μακριά από τη θέληση-επιθυμία της πλειοψηφίας των απλών μελών – άρα απόλυτη αναποτελεσματικότητα ως προς την ουσία της βούλησής της . - Επί πλέον η δημοκρατική διαδικασία θα ανεβάζει, σίγουρα, κατά πολύ το γνωστικό και ιδεολογικό επίπεδο των μελών καθώς και τη βούληση για αγώνα αφού το κάθε μέλος θα νιώθει ότι αυτός είναι κύριος για τις αποφάσεις και δεν κινδυνεύει να αλλοιωθεί τελικά ο σκοπός του από τους επιτήδειους μιας κλίκας.
Είναι εφικτό και σχετικά εύκολο λοιπόν να περάσει όλη η εξουσία στη βάση. Η πιο μεγάλη -σχετικά- δυσκολία είναι το φτιάξιμο του πρώτου προγράμματος έστω και με πολλές ατέλειες. Στη συνέχεια η διόρθωσή του και ο εμπλουτισμός του μπορεί να γίνει εύκολα. Απλά όμως χρειάζεται βούληση για αντιολιογαρχικό αγώνα. Γιατί όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, για κάποιους αιώνες θα κοσκινίζει.

ΥΓ
(1). Εδώ θα αναφέρουμε μερικά από τα ουσιαστικά στοιχεία των ολιγαρχικών συνεδρίων για να δώσουμε μια ιδέα σε όλους εκείνους που δεν γνωρίζουν καλά τι γίνεται όταν κάποιο ολιγαρχικό κόμμα κάνει ένα συνέδριο.
(α) Στο συνέδριο πηγαίνουν κάποιοι εκλεγμένοι από το σύνολο των μελών του κόμματος.  Ο αριθμός των εκλεγμένων είναι σχετικά μικρός ως προς τον αριθμό των μελών. Μπορεί δηλαδή να είναι και ένας εκλεγμένος κάθε 20 ή 100 μέλη. Αυτούς τους εκλεγμένους τους βαπτίζουν, για προπαγανδιστικούς λόγους, αντιπροσώπους ενώ στην ουσία είναι εκλεγμένοι ασύδοτοι. Γιατί όμως είναι ασύδοτοι; Απλά γιατί στο συνέδριο που θα πάνε δεν εκτελούν κάποια συγκεκριμένη εντολή αυτών που τους εξέλεξαν αλλά ψηφίζουν θέσεις και προτάσεις όπως γουστάρουν αυτοί οι ίδιοι. (αόριστη εντολή = ασυδοσία). Εκεί επί πλέον εκλέγεται και η νέα ηγεσία του κόμματος. Επομένως στην εκλογή της ηγεσίας δεν έχουν κανένα λόγο τα απλά μέλη αλλά μόνο οι σύνεδροι. (κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους). Έτσι πχ αν κάποιος εκλέχτηκε από 50 μέλη και στα 50 μέλη κάποιοι θα ήθελαν για γραμματέα του κόμματος τον Α και κάποιοι άλλοι τον Β ή τον Γ, ας πρόσεχαν. Ο εκλεγμένος ασύδοτός τους θα ψηφίσει τον έναν που γουστάρει αυτός. (η ολιγαρχία σε όλο της το μεγαλείο)
(β) Συνήθως οι εκλεγμένοι ασύδοτοι θα πρέπει να ψηφίσουν τις προτάσεις-θέσεις-εισήγηση της προηγούμενης ηγεσίας. Η ηγεσία λοιπόν έχει δικαίωμα προτάσεων (προς το όλο της συλλογικότητας) ενώ τα απλά μέλη δεν το έχουν. Επίσης συνήθως υπάρχει μόνο μια εισήγηση και έτσι δεν δίνεται η ευκαιρία ούτε καν στους λίγους ασύδοτους να κάνουν κάποια επιλογή. -Λίγα κόμματα κατεβάζουν δύο εισηγήσεις αλλά και αυτό είναι δώρο άδωρο αφού τελικά οι λίγοι θα επιλέξουν κάτι που αφορά άμεσα τους πολλούς-.
Ένα άλλο μεγάλο ολιγαρχικό στοιχείο είναι η παντελής  έλλειψη οποιασδήποτε ισοκατανομής δύναμης μεταξύ των μελών (ούτε καν για προπαγανδιστικούς – παραπλανητικούς λόγους). Πχ κάποιος που είναι σε μια τοπική οργάνωση, ας πούμε των 20 μελών, μπορεί να πει την άποψή του και να τον ακούσουν μόνο τα 20 άτομα ενώ η ολιγαρχική ηγεσία, με τον έλεγχο που έχει πάνω στα κομματικά έντυπα, μπορεί να πει την άποψή της και να την ακούσουν όλα τα μέλη, δεκάδες χιλιάδες μέλη σε όλη τη Χώρα.
Έτσι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι το εξής: Αν κάποιος θέλει να σέβεται τον εαυτό του το πιο απλό πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να μη συμμετέχει σε τέτοιες ολιγαρχικές συλλογικότητες και στις ολιγαρχικές διαδικασίες των συνεδρίων τους ή των συνδιασκέψεών τους όπου βασικός τους στόχος είναι να τον εξαπατήσουν με τις επιφάσεις δημοκρατικότητας.
Για το εξωφρενικό των ολιγαρχικών συνεδρίων των ολιγαρχικών κομμάτων μπορούν να γραφτούν πάρα πολλά, πάρα πολλές ιδιαίτερες πτυχές και γι αυτό θα πρέπει να γίνει αντικείμενο συγκεκριμένης και μακροσκελούς εργασίας.
Η ουσία όμως της λειτουργίας των ολιγαρχικών συνεδρίων είναι ακριβώς ίδια με την ουσία του κοινοβουλευτισμού αλλά σε μικρογραφία. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε εκλογή μιας μειοψηφίας ασύδοτων που θα αποφασίζουν για την πλειοψηφία.
Οι διαδικασίες και οι συνδιασμοί αυτών αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση και την παγίωση μιας ηγεμονικής κλίκας. (όπως αναφέρουμε στο κείμενο «Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ».

-Και δεν μπορεί να εννοείται δημοκράτης, αριστερός, σοσιαλιστής ή κομμουνιστής κλπ και να συμμετέχει σε τέτοιες άκρως ολιγαρχικές διαδικασίες.-


(2). Η έννοια συνέδριο σημαίνει α) συγκέντρωση ατόμων σε ένα συγκεκριμένο χώρο –έδρα-  β) μέσα στο ίδιο χρονικό διάστημα γ) με ένα κοινό αντικείμενο συζήτησης.
Δηλαδή η έννοια του συνεδρίου περικλείει τα τρία αυτά στοιχεία.
Αυτό όμως που προτείνουμε εμείς (αποφάσεις από όλες τις τοπικές οργανώσεις) δεν έχει και τα τρία πιο πάνω στοιχεία αλλά μόνο τα δύο.
Λείπει δηλαδή η συνάθροιση συγκεκριμένων ατόμων στην ίδια έδρα.
Έτσι, παρ’  ότι  αυτό που προτείνουμε δεν συμπίπτει απόλυτα με την πραγματική σημασία της έννοιας του συνεδρίου, εμείς το αποκαλούμε συνέδριο για να γίνει καλύτερα αντιληπτή η πρότασή μας σε αντιδιαστολή με την πρόταση των ολιγαρχικών συνεδρίων. (Μπορούμε όμως και να την ταυτίσουμε και με την πραγματική σημασία της έννοιας του συνεδρίου αν εξηγήσουμε ότι για συγκεκριμένο χώρο εννοούμε όλο το χώρο μιας συγκεκριμένης Χώρας).

(3)* Σε πολλά κείμενά μας επιμένουμε να αναφέρουμε το διαχωρισμό μεταξύ κυρίαρχων αποφάσεων και εκτελεστικού τύπου αποφάσεων όπως τον έχουμε κάνει στο κείμενο «κατάλογος προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία κάθε συλλογικότητας» -προϋπόθεση 6^η -.
Αυτό το κάνουμε γιατί είναι άκρως σημαντικό όχι μόνο για την δημοκρατική λειτουργία κάποιας συλλογικότητας αλλά επειδή εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους στήνουν μεγάλη παγίδα στους ανθρώπους.
Στο πρόγραμμα λοιπόν της συλλογικότητας θα πρέπει να αναφέρονται μόνο οι καθοριστικές προδιαγραφές  και όχι οι εκτελεστικές για τις οποίες θα είναι αρμόδιο το εκτελεστικό όργανο να κρίνει μέσα στις ιδιαίτερες συνθήκες. 


Προϋπόθεση 6^η   (και σχετικά η πιο σημαντική)
Διαχωρισμός των αποφάσεων α) επιλογής της ουσίας του στόχου (κυρίαρχες) από τις αποφάσεις β) πρακτικής υλοποίησης  του στόχου -και σε αυτόν τον διαχωρισμό δημοκρατική αντιστοίχηση των υποκειμένων-.
Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ουσίας ή αλλιώς οι κυρίαρχες, οι κατευθυντήριες ή οι καθοριστικού τύπου αποφάσεις.
Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο μεταφοράς του στον τόπο συνάντησης κλπ.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες και καταπιεσμένες κοινωνίες ή και εντός αυτών, στις μικρότερες ολιγαρχικές συλλογικότητες  τους, οι ψυχασθενείς ολιγάρχες επιδιώκουν  τα εξής:
Η κεντρική επιδίωξή τους είναι να κάνουν πάντα τα αδύνατα δυνατά για να μην περάσουν στο ΟΛΟΝ, στο σύνολο δηλ. της συλλογικότητας οι αποφάσεις ουσίας. Δηλαδή να μην περάσουν οι πρώτες, οι κυρίαρχες αποφάσεις.
Επιδιώκουν με όλα τα μέσα ώστε και οι αποφάσεις ουσίας και οι εκτελεστικές αποφάσεις να είναι στα δικά τους χέρια, στον δικό τους έλεγχο δηλαδή να είναι στα χέρια μιας μηδαμινής μειοψηφίας (σε σχέση με το σύνολο των μελών) για να μπορούν έτσι να κάνουν ό,τι θέλουν στην πλειοψηφία.

«Eτσι για να έχουμε δημοκρατικές συλλογικότητες πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (Συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ.
(Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον.
Αν το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία)»
ΕΠΙΛΟΓΟΣ:
Περιληπτικά να αναφέρουμε:
Όποια σύνολα ανθρώπων θέλουν δημοκρατικές συλλογικότητες τότε θα πρέπει να "τσακίσουν" την υπεροχή του κέντρου - ηγεσίας έναντι του όλου της συλλογικότητας.
Το κέντρο - ηγεσία θα πρέπει να δομείται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι υπό τον έλεγχο και την εξουσία του όλου και τα μέλη του να είναι ανακλητά ανά πάσα στιγμή από τη βάση.
Πχ η Κεντρική επιτροπή θα πρέπει να έχει κυρίως μόνο εκτελεστικές αρμοδιότητες - εξουσιοδοτήσεις για ένα χρονικό διάστημα.
Ανώτερη εξουσία αυτής θα πρέπει να έχει η Ελεγκτική Κεντρική Επιτροπή που θα έχει σαν βασική αρμοδιότητα τον έλεγχο της εκτελεστικής κεντρικής επιτροπής. Αυτή η ΕΚΕ θα πρέπει, ας πούμε, να δομείται από εκλεγμένους της  βάσης. Κατά ένα μέρος να εκλέγονται  από κάθε τοπική οργάνωση και στη συνέχεια  δομείται η ελεγκτική επιτροπή της περιφέρειας και ύστερα να γίνεται κλήρωση για να βγαίνει  ο τελικός αριθμός των ελεγκτών της  ΕΚΕ.
Το κεντρικό αυτό όργανο θα πρέπει να είναι πιο "ρευστό" στο χρόνο. Δηλαδή αν μία θητεία της κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής διαρκεί, ας πούμε, ένα χρόνο τότε το όργανο του ελέγχου θα πρέπει να ανανεώνεται και θεσμοθετείται δύο, τρεις ή τέσσερις φορές μέσα σε τούτο το διάστημα.
Η κεντρική ελεγκτική επιτροπή θα πρέπει να έχει στην κατοχή της τον ίδιο δίαυλο επικοινωνίας με τη βάση που έχει και η κεντρική εκτελεστική επιτροπή.
Τα αποτελέσματα - πορίσματα των ελέγχων να στέλνονται στη βάση και σε περιπτώσεις παραβάσεων ή παραβιάσεων να αποφαίνεται η βάση (ανάλογα με το τι θα προβλέπει το καταστατικό) ή να αποφασίζουν τακτικά ή έκτακτα τοπικά ή κεντρικά "δικαστήρια" τα οποία θα θεσμοθετούνται κατά τον ίδιο τρόπο που θα θεσμοθετούνται και τα ελεγκτικά όργανα.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)