ΜΑΡΞ Ο ΜΕΓΑΣ «ΑΜΕΣΟ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ
ΟΙ ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΜΑΡΞ
(Οι σημερινοί «αμεσο»δημοκράτες είναι πιο «βέροι» Μαρξιστές-κοινοτιστές, ως προς τον στρατηγικό σκοπό του λαϊκού κινήματος, απ ότι κάποιοι άλλοι που θέλουν να ονομάζονται κομμουνιστές.)
Στο κείμενο αυτό, όσον αφορά στον Καρλ Μαρξ, θα χρησιμοποιήσουμε μια αναφορά του από το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος («Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας») και τις υπόλοιπες θα τις πάρουμε από την εργασία του για την Παρισινή κομμούνα του 1871.
Ποια είναι η σημασία και η ουσία της έννοιας της Δημοκρατίας κατά τον Μαρξ;
Στα γραπτά του ο Μαρξ όταν αναφέρεται στη Δημοκρατία δεν βάζει ποτέ κάποιο επίθετο μπροστά από αυτή τη λέξη (όπως αστική, εργατική, άμεση, έμμεση, κοινοβουλευτική, αντιπροσωπευτική, περιεκτική, μη περιεκτική κλπ).
Αντίθετα, χρησιμοποιεί σκέτο τον Ελληνικό όρο της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ- Demokratie- και όταν αναφέρεται στο κοινοβουλευτικό πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού το αναφέρει είτε απλά σαν κοινοβουλευτισμό είτε σαν ρεπούμπλικα (Republik) είτε σαν κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα (parlamentarische Republik) είτε σαν ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα . (Όμως άλλο πράγμα είναι η ρεπούμπλικα – που κάποιοι την μεταφράζουν λαθεμένα σαν δημοκρατία ή σαν αστική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία - και εντελώς διαφορετικό είναι η Δημοκρατία).
Για παράδειγμα: Ο Μαρξ στην εργασία του για την Παρισινή κομμούνα του 1871 -η οποία εκδόθηκε στα Γερμανικά το 1891 - σε δεκάδες αναφορές του για τον κοινοβουλευτισμό δεν τον αποκαλεί ποτέ δημοκρατία αλλά ρεπούμπλικα.
Ενδεικτικά.
«Die angemessene Form ihrer Gesamtregierung war die parlamentarische Republik (κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα) mit Louis Bonaparte als Präsidenten»
«Ernest Picard, der Karl Vogt [2] der Regierung der nationalen Verteidigung, der sich selbst zum Minister des Innern der Republik (υπουργός των εσωτερικών της ρεπούμπλικα) ernannte,..»
«Republikaner, die durch ihre Gegenwart in der Versammlung der Sklavenhalter-Rebellion zustimmten, die die Erhaltung ihrer parlamentarischen Republik (κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα) von der Eitelkeit des bejahrten» κλπ.
Και όμως οι περισσότερες μεταφράσεις δεν λένε Ρεπούμπλικα ή την σημασία της αλλά μας λένε για δημοκρατία. Δηλαδή μεταφράζουν σε– ..κοινοβουλευτική δημοκρατία, ..υπουργός εσωτερικών της δημοκρατίας κοκ. Έτσι ο προοδευτικός αναγνώστης παρασύρεται και αποκαλεί κοινοβουλευτική δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού (αφού νομίζει ότι έτσι το λέει ακόμα και ο μεγάλος διανοητής Μαρξ).
-Και όπως θα αναλύσουμε πιο κάτω ο Μαρξ δίνει για ουσιαστικό περιεχόμενο στον όρο Δημοκρατία (και την διαφοροποιεί από τη ρεπούμπλικα) την πραγματική εξουσία του λαού και μας υποδεικνύει ότι η πραγματική εξουσία του λαού υπάρχει όταν για όλα τα κοινωνικά θέματα η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία ανήκει στο λαό (και όχι σε κάποια μειοψηφία)-.
Προς το παρόν όσον αφορά τη χρήση του όρου δημοκρατία παρουσιάζουμε ενδεικτικά την αναφορά του στο κομμουνιστικό μανιφέστο:
(α) “…Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας.( Demokratie) - και όχι κατάκτηση κάποιας ρεπούμπλικα-.
Δυστυχώς, σήμερα κάποιοι «ηγέτες» ή και μέλη «κομμουνιστικών κομμάτων» ή «κομμουνιστικών» ομάδων, εξ αιτίας μεγάλης παραπληροφόρησης, ισχυρίζονται ότι δεν είναι δημοκράτες και ότι είναι εναντίον της δημοκρατίας!!!
Σε αυτό λοιπόν το πρώτο τσιτάτο, εκτός από την παρατήρηση σχετικά με την ανυπαρξία κάποιου επιθέτου (πχ εργατική) μπροστά από τη λέξη Δημοκρατία μπορούμε εν συντομία να κάνουμε και τις ακόλουθες παρατηρήσεις:
α) Η εργατική τάξη θα πρέπει να αποκτήσει την πολιτική κυριαρχία και η πρώτη στόχευση της θα πρέπει να είναι η κατάκτηση της Δημοκρατίας. Φυσικά φαίνεται πολύ καθαρά ότι για τον Μαρξ η κατάκτηση της Δημοκρατίας είναι ο Σκοπός, είναι το βασικό ζητούμενο επειδή o καπιταλισμός και τα πολιτικά συστήματά του όπως ο κοινοβουλευτισμός δεν έχουν καμιά σχέση με τη Δημοκρατία. – Γιατί αν ο κοινοβουλευτισμός είχε σχέση με τη Δημοκρατία τότε δεν θα ετίθετο σαν πρώτος σκοπός η κατάκτησή της (και θα αποκαλούσε και τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία και όχι ρεπούμπλικα)-.
Στον Μαρξ δεν υπάρχει άλλη δημοκρατία για τους εργάτες (εργατική) και άλλη για τους καπιταλιστές (αστική).
β) Σε αυτή του την αναφορά (και από άλλες) φαίνεται να ταυτίζει εννοιολογικά τον κοινωνισμό -κοινοτισμό με την Δημοκρατία.
γ) Στα Γερμανικά η πιο πάνω αναφορά του Μαρξ είναι:
..Wir sahen schon oben, dass der erste Schritt in der Arbeiterrevolution die Erhebung des Proletariats zur herrschenden Klasse, die Erkämpfung der Demokratie ist. (εδώ η λέξη Δημοκρατία «βγάζει μάτι»).
Μερικοί όμως μεταφραστές, Έλληνες και ξένοι, μέσα στα πλαίσια του αδυσώπητου πολέμου των εννοιών-προπαγάνδας, δεν μεταφράζουν «..κατάκτηση της Δημοκρατίας». Εξαφανίζουν τη λέξη Δημοκρατία και επειδή δεν μπορούν να διαστρεβλώσουν πλήρως τη μετάφραση, μεταφράζουν την έννοια της Δημοκρατίας με την σημασία της που είναι -η εξουσία του λαού-.
Πχ (Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος, μετάφραση Κώστας Κουτσουρέλης, εκδόσεις Νεφέλη σελ 74):
"..Είδαμε ήδη πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα για την επανάσταση των εργατών είναι η ανάρρηση του προλεταριάτου στη θέση της κυρίαρχης τάξης, η κατάκτηση της εξουσίας από το λαό".
Όχι μόνο στο συγκεκριμένο θέμα αλλά και σε πολλά άλλα έχει γίνει τεράστια προσπάθεια από δεξιούς και «αριστερούς» ή «κομμουνιστές» να διαστρεβλώσουν-παραποιήσουν όσο μπορούν τη σκέψη του Μαρξ για να οδηγήσουν μετά σε λάθος συμπεράσματα την κοινωνική συνείδηση.(και έχουν κάνει μεγάλο παιχνίδι με τις μεταφράσεις των βασικών εννοιών του Μαρξ). Εδώ και σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να βγάλουν, να εξαφανίσουν κάθε αναφορά του Μαρξ και των κοινοτιστών-κομμουνιστών στη Δημοκρατία για να μπορούν μετά να συκοφαντούν ισχυριζόμενοι ότι οι κομμουνιστές-κοινοτιστές δεν έχουν καμιά σχέση με τη Δημοκρατία ή ότι δεν είναι δημοκράτες κοκ.
Στο σχέδιο αυτό της συκοφάντησης εντασσόταν και φυσικά εξακολουθεί να εντάσσεται για παράδειγμα και η παραποίηση της έννοιας της δικτατορίας του προλεταριάτου (δικτατορία της εργατικής τάξης).
Σημείωση:
Ο Μαρξ είναι από τους λίγους διανοητές της ανθρωπότητας όπου χρησιμοποιεί με σχεδόν απόλυτη ακρίβεια την κάθε του λέξη. Και όταν λέμε με ακρίβεια εννοούμε με την πραγματική σημασία και το υλικό περιεχόμενό της.(Συνήθως το αντικείμενο μιας πρότασής του μπαίνει στην επόμενη πρόταση σαν υποκείμενο για να του δώσει το περιεχόμενό του).
Επανερχόμαστε όμως στο προηγούμενο θέμα μας.
Σήμερα ένας απλός άνθρωπος στο άκουσμα της έκφρασης δικτατορία του προλεταριάτου, το πιο πιθανό είναι να νιώσει αποστροφή.
Γιατί όμως μπορεί να αισθανθεί κάτι τέτοιο; Απλά γιατί οι προπαγανδιστικές ανάγκες των αντικοινοτιστών-αντικομμουνιστών, των ολιγαρχικών κάθε προέλευσης τους έκαναν να αλλοιώσουν το πραγματικό περιεχόμενο της λέξης δικτατορία.
Η λέξη δικτατορία βγαίνει από το λατινικό dictar που σημαίνει υπαγορεύω-επιβάλλω. Το ουσιαστικό του σημαίνει φυσικά υπαγόρευση θέλησης-επιβολή. Άρα συνολικά η έκφραση δικτατορία του προλεταριάτου σημαίνει επιβολή (της θέλησης) του προλεταριάτου. Η λέξη δικτατορία λοιπόν σημαίνει απλά επιβολή και από μόνη της δεν μπορεί να είναι όνομα κανενός ιδιαίτερου συγκεκριμένου πολιτικού ή οικονομικού συστήματος, δεν είναι ιδιαίτερο πολιτικό σύστημα.
Η επιβολή μπορεί να ασκείται από ένα μειοψηφικό υποκείμενο πάνω σε ένα πλειοψηφικό ή και αντίστροφα από ένα πλειοψηφικό υποκείμενο πάνω σε ένα μειοψηφικό. Όταν όμως ασκείται θεσμικά και συνολικά από ένα πλειοψηφικό πάνω σε ένα μειοψηφικό τότε έχουμε να κάνουμε με τη Δημοκρατία και αν ασκείται από ένα μειοψηφικό επάνω σε ένα πλειοψηφικό έχουμε ολιγαρχία.
Ο Μαρξ λοιπόν όταν μιλά για τη δικτατορία του προλεταριάτου μιλάει για την θεσμική επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία δηλαδή μιλά για ένα από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία της Δημοκρατίας άρα για τη δημοκρατία.
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο γράφει:
Η επιβολή μπορεί να ασκείται από ένα μειοψηφικό υποκείμενο πάνω σε ένα πλειοψηφικό ή και αντίστροφα από ένα πλειοψηφικό υποκείμενο πάνω σε ένα μειοψηφικό. Όταν όμως ασκείται θεσμικά και συνολικά από ένα πλειοψηφικό πάνω σε ένα μειοψηφικό τότε έχουμε να κάνουμε με τη Δημοκρατία και αν ασκείται από ένα μειοψηφικό επάνω σε ένα πλειοψηφικό έχουμε ολιγαρχία.
Ο Μαρξ λοιπόν όταν μιλά για τη δικτατορία του προλεταριάτου μιλάει για την θεσμική επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία δηλαδή μιλά για ένα από τα πιο ουσιαστικά στοιχεία της Δημοκρατίας άρα για τη δημοκρατία.
Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο γράφει:
«Το προλεταριακό κίνημα είναι το αυτοτελές κίνημα της τεράστιας πλειοψηφίας προς όφελος της τεράστιας πλειοψηφίας».
Όμως η προπαγάνδα των ολιγαρχικών –παγκοσμίως- ταύτισε την έννοια της δικτατορίας με την έννοια της κάθε στρατιωτικής ή κομματικής ολιγαρχικής επιβολής επί των λαών - και φυσικά με την έλλειψη οποιουδήποτε δημοκρατικού στοιχείου και δικαιώματος που τις συνοδεύει -(ολιγαρχική τυραννία)- και γι αυτό το λόγο ένας σημερινός απλός άνθρωπος μπορεί πιθανότατα να νιώσει αποστροφή στο άκουσμα αυτής της λέξης.
Σημείωση:
Ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο και στο κεφάλαιο «προλετάριοι και κομμουνιστές» δεν αποκλείει καθόλου την ύπαρξη και άλλων εργατικών-δημοκρατικών κομμάτων.
Ο Μαρξ στο κομμουνιστικό μανιφέστο και στο κεφάλαιο «προλετάριοι και κομμουνιστές» δεν αποκλείει καθόλου την ύπαρξη και άλλων εργατικών-δημοκρατικών κομμάτων.
Ποια είναι τα πιο ουσιαστικά στοιχεία της έννοιας της Δημοκρατίας- κοινωνισμού-κοινοτισμού κατά τον Μαρξ;
Στρατηγικός λοιπόν Σκοπός του προλεταριάτου –και άρα του κοινοτιστικού-κομμουνιστικού κινήματος-, όπως αναφέρει στο μανιφέστο είναι η εγκαθίδρυση, η κατάκτηση της Δημοκρατίας. Το κατάκτηση σημαίνει ότι λείπει, σημαίνει ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία (είναι μορφή Ρεπούμπλικας) και άρα η δημοκρατία θα πρέπει να κατακτηθεί.
Ποια όμως είναι κατά τον Μαρξ τα απαραίτητα-αναντικατάστατα δομικά υλικά αυτού του γενικά αναφερόμενου στρατηγικού σκοπού δηλαδή τα δομικά υλικά της Δημοκρατίας;
Ο Μαρξ τα θέτει με πεντακάθαρο τρόπο μετά από τη μελέτη του, μετά από την εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και προτείνει να υιοθετηθούν από το παγκόσμιο κομμουνιστικό (κοινοτιστικό) κίνημα.
Ο Μαρξ τα θέτει με πεντακάθαρο τρόπο μετά από τη μελέτη του, μετά από την εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και προτείνει να υιοθετηθούν από το παγκόσμιο κομμουνιστικό (κοινοτιστικό) κίνημα.
Γράφει λοιπόν:
«.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα)δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.»
Εδώ θέτει τα δύο θεμελιώδη δομικά στοιχεία της προτεινόμενης από αυτόν Δημοκρατίας. Τουτέστιν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να ανήκει στην κοινωνία!!!!!! (είναι και τα δύο απόλυτα απαραίτητα στοιχεία για την αλλαγή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής-από αστική σε κοινωνική (σοσιαλιστική)- γιατί ιδιοκτησία ενός αντικειμένου έχει εκείνο το υποκείμενο που μπορεί να αποφασίζει ποια θα είναι η χρήση και διάθεση του αντικειμένου, να υπαγορεύει δηλαδή τους κανόνες της χρήσης και της διάθεσης του αντικειμένου. Επομένως χωρίς την νομοθετική στην κοινωνία δεν θα έχουμε υπαγόρευση της θέλησης της κοινωνίας πάνω στις σχέσεις παραγωγής (και δίχως την εκτελεστική δεν μπορεί να στηριχτεί η νομοθετική) και άρα δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και επομένως σοσιαλισμός. Αν τώρα μια μειοψηφία (πχ κόμμα) επιβάλει τη θέληση της στην κοινωνία, όσο και καλοπροαίρετη να είναι αυτή, τότε και τα μέσα παραγωγής αντικειμενικά είναι ιδιοκτησία αυτής της μειοψηφίας (κόμματος) και όχι της κοινωνίας και άρα δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός).
Εδώ θέτει τα δύο θεμελιώδη δομικά στοιχεία της προτεινόμενης από αυτόν Δημοκρατίας. Τουτέστιν η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να ανήκει στην κοινωνία!!!!!! (είναι και τα δύο απόλυτα απαραίτητα στοιχεία για την αλλαγή της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής-από αστική σε κοινωνική (σοσιαλιστική)- γιατί ιδιοκτησία ενός αντικειμένου έχει εκείνο το υποκείμενο που μπορεί να αποφασίζει ποια θα είναι η χρήση και διάθεση του αντικειμένου, να υπαγορεύει δηλαδή τους κανόνες της χρήσης και της διάθεσης του αντικειμένου. Επομένως χωρίς την νομοθετική στην κοινωνία δεν θα έχουμε υπαγόρευση της θέλησης της κοινωνίας πάνω στις σχέσεις παραγωγής (και δίχως την εκτελεστική δεν μπορεί να στηριχτεί η νομοθετική) και άρα δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και επομένως σοσιαλισμός. Αν τώρα μια μειοψηφία (πχ κόμμα) επιβάλει τη θέληση της στην κοινωνία, όσο και καλοπροαίρετη να είναι αυτή, τότε και τα μέσα παραγωγής αντικειμενικά είναι ιδιοκτησία αυτής της μειοψηφίας (κόμματος) και όχι της κοινωνίας και άρα δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός).
Σχετικά με τα πιο πάνω δηλαδή σχετικά με την σχέση των πολιτικών θεσμών με την οικονομία και το οικονομικό σύστημα, ο Μαρξ λέει με το δικό του τρόπο στην εργασία του για την Παρισινή κομμούνα:
« ..Το πραγματικό μυστικό ήταν ότι (η κομμούνα = η νομοθετική και η εκτελεστική στο λαό)* ήταν ουσιαστικά μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των σφετεριστών, η ανοιχτή τελικά πολιτική μορφή με την οποία θα μπορούσε να συντελεστεί η απελευθέρωση της εργασίας!!! (δηλ η αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων δηλαδή των σχέσεων ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής).
Χωρίς τον τελευταίο αυτό όρο το καθεστώς της κομμούνας θα ήταν μια απάτη.
Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με την διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης!!!!!!!
Χωρίς τον τελευταίο αυτό όρο το καθεστώς της κομμούνας θα ήταν μια απάτη.
Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με την διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης!!!!!!!
Γι αυτό η κομμούνα θα χρησιμεύσει σαν μοχλός, για να ανατραπούν οι οικονομικές βάσεις, που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως και η ταξική κυριαρχία!!!!!!!»
* (Η παρένθεση και τα θαυμαστικά δικά μας)
Αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας-του κοινωνισμού-του κοινοτισμού για τον Μαρξ. Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ της οποίας η συντριπτική πλειοψηφία είναι η εργατική τάξη και οι αντικειμενικά σύμμαχοί της.
Σημείωση:
Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ έρχεται να συμπληρώσει-τελειοποιήσει την πολύ μεγάλη αλλά και πολύ λειψή αρχαία δημοκρατική πολιτεία.
Τώρα η νομοθετική και η εκτελεστική θα ανήκει σε ΟΛΟΥΣ «τους μέχρι χθες από κάτω», για να μπορέσει έτσι να γίνει το πέρασμα σε μια αταξική κοινωνία. Όταν νομοθετική και η εκτελεστική ανήκει σε ένα μέρος του όλου τότε συντηρείται η ταξική δομή της κοινωνίας όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα που απέκλειε τους δούλους και τις γυναίκες.
Στη μια άλλη έκφρασή του διατυπώνει τις επεξηγήσεις που θέλει να δώσει:
1) «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,…..»
Σε τούτη τη φράση είναι εμφανής η πολεμική του στον κοινοβουλευτισμό. Κάνει τη σύγκριση του κοινοβουλευτισμού με το μεγαλείο της κομμούνας (κοινότητας και σύνολο κοινοτήτων). Στην κομμούνα ο λαός έχει την νομοθετική εξουσία στα χέρια του ανά πάσα στιγμή και για κάθε θέμα ενώ στον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο δεν αποκαλεί και δεν θεωρεί δημοκρατία, μας λέει ότι χρησιμοποιείται η καθολική ψηφοφορία κάθε 3 ή 6 χρόνια παραπλανητικά για την κοινωνική συνείδηση. Στόχος του κοινοβουλευτισμού είναι να κοροϊδέψει το λαό ότι οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποί του και έτσι να μπορούν τελικά να τον εξουσιάζουν, να τον καταπιέζουν.
Η έννοια της αντιπροσώπευσης είναι θετική έννοια για τον αντιπροσωπευόμενο ενώ η καταπίεση είναι αρνητική έννοια για τον όποιο καταπιεζόμενο. Επομένως η καταπιεστική αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού μη αντιπροσώπευση.
1) «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,…..»
Σε τούτη τη φράση είναι εμφανής η πολεμική του στον κοινοβουλευτισμό. Κάνει τη σύγκριση του κοινοβουλευτισμού με το μεγαλείο της κομμούνας (κοινότητας και σύνολο κοινοτήτων). Στην κομμούνα ο λαός έχει την νομοθετική εξουσία στα χέρια του ανά πάσα στιγμή και για κάθε θέμα ενώ στον κοινοβουλευτισμό, τον οποίο δεν αποκαλεί και δεν θεωρεί δημοκρατία, μας λέει ότι χρησιμοποιείται η καθολική ψηφοφορία κάθε 3 ή 6 χρόνια παραπλανητικά για την κοινωνική συνείδηση. Στόχος του κοινοβουλευτισμού είναι να κοροϊδέψει το λαό ότι οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποί του και έτσι να μπορούν τελικά να τον εξουσιάζουν, να τον καταπιέζουν.
Η έννοια της αντιπροσώπευσης είναι θετική έννοια για τον αντιπροσωπευόμενο ενώ η καταπίεση είναι αρνητική έννοια για τον όποιο καταπιεζόμενο. Επομένως η καταπιεστική αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού μη αντιπροσώπευση.
Η καταπίεση ακυρώνει ευθέως την αντιπροσώπευση.
…“Statt einmal in drei oder sechs Jahren zu entscheiden, welches Mitglied der herrschenden Klasse das Volk im Parlament ver- und zertreten soll, sollte das allgemeine Stimmrecht dem in Kommunen konstituierten Volk dienen” …
…“Statt einmal in drei oder sechs Jahren zu entscheiden, welches Mitglied der herrschenden Klasse das Volk im Parlament ver- und zertreten soll, sollte das allgemeine Stimmrecht dem in Kommunen konstituierten Volk dienen” …
«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευε και θα καταπίεζε (τσαλαπατούσε) -αντιπροσωπευοτσαλαπατούσε- το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,…..»
Στα Γερμανικά ο Μάρξ κάνει ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις αντιπροσωπεύω και τσαλαπατώ (καταπιέζω) επειδή το δεύτερο συνθετικό αυτών των λέξεων είναι ίδιο και έτσι διακωμωδεί την έννοια της αντιπροσώπευσης στον κοινοβουλευτισμό.
Στα Γερμανικά ο Μάρξ κάνει ένα λογοπαίγνιο με τις λέξεις αντιπροσωπεύω και τσαλαπατώ (καταπιέζω) επειδή το δεύτερο συνθετικό αυτών των λέξεων είναι ίδιο και έτσι διακωμωδεί την έννοια της αντιπροσώπευσης στον κοινοβουλευτισμό.
Ο Μαρξ γνωρίζει καλά ότι ΧΩΡΙΣ την νομοθετική-κανονιστική εξουσία στο λαό (εντολές του λαού) αντικειμενικά δεν υπάρχει αντιπροσώπευση του και για τούτο θέτει τις δύο αντίθετες έννοιες (αντιπροσώπευση και καταπίεση) μαζί. Δεν μπορεί να είναι αντιπρόσωπός σου αυτός που σε διατάζει, που δεν υπακούει στις συγκεκριμένες εντολές σου, που σε καταπιέζει.Ο Μαρξ γνωρίζει την ουσία της έννοιας της αντιπροσώπευσης. Η αντιπροσώπευση είναι συγκεκριμένη σχέση εντολέα-εντολοδόχου. Ο ΕΝΤΟΛΕΑΣ δίνει τις συγκεκριμένες καθοριστικού τύπου εντολές στον ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟ και αυτός τις εκτελεί. Αν τώρα απ αυτή τη σχέση λείπουν οι καθοριστικές εντολές του υποτιθέμενου εντολέα αν δηλαδή λείπει η κανονιστική εξουσία του εντολέα (και σε κοινωνικό επίπεδο η νομοθετική εξουσία) στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αντιπροσώπευση αλλά ασυδοσία του υποτιθέμενου εντολοδόχου- ο οποίος μετατρέπεται ουσιαστικά σε καταπιεστή διατάζων και σε εντολοδόχο-υπήκοο του μετατρέπεται ο λαός-. Στον κοινοβουλευτισμό η νομοθετική εξουσία ανήκει στο κοινοβούλιο (και στην οικονομική εξουσία πίσω από αυτό) δηλαδή σε μια μηδαμινή μειοψηφία και όχι στην πλειοψηφία του λαού και άρα ο εντολέας είναι αυτή η μικρή μειοψηφία και όχι ο λαός, ο οποίος τελικά είναι δούλος-εντολοδόχος των καταπιεστικών συγκεκριμένων αποφάσεών τους.(Από τους χιλιάδες «νόμους» που ψηφίζει το κοινοβούλιο μόνο ένα μηδαμινό ποσοστό μπορεί να το θέλει ο λαός. Όλοι οι υπόλοιποι «νόμοι» τους -διαταγές τους είναι ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας του κάθε λαού.-Που διάβολο βλέπουν μερικοί την εξουσία του λαού δηλαδή τη δημοκρατία, όπως πχ ο ΣΥΡΙΖΑ;-).
Κατά τον Μαρξ λοιπόν ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι ένα αντιπροσωπευτικό σύστημα του λαού δεν είναι δημοκρατία γιατί δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την υλική σχέση και την έννοια της αντιπροσώπευσης επειδή λείπει η νομοθετική-κανονιστική εξουσία από το συλλογικό υποκείμενο της, επειδή λείπουν οι συγκεκριμένες εντολές του υποτιθέμενου εντολέα λαού.
Αντίθετα στην κομμούνα η νομοθετική ανήκει άμεσα στο σύνολο των εργαζομένων και άρα μόνο μέσα στα πλαίσια της κομμούνας και με αυστηρό δεδομένο ότι ανήκει σε αυτήν η νομοθετική μπορεί να υπάρξει και η αντιπροσώπευση στις εκτελεστικές λειτουργίες της.
Σημείωση:
Η καθολική ψηφοφορία δεν είναι εξ ορισμού και αποκλειστικά συνδεδεμένη με την έννοια της αντιπροσώπευσης όπως θέλουν να μας την παρουσιάσουν δεξιοί και αριστεροί.
Η καθολική ψηφοφορία μπορεί να είναι ένα μέσον είτε για την εκλογή αντιπροσώπων είτε για την εκλογή ΑΣΥΔΟΤΩΝ. Εκλέγει δε ασύδοτους όταν οι εκλεγμένοι κάνουν ό,τι θέλουν και δε υπακούουν σε καθορισμένες εντολές των εκλογέων τους.
2) «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο..
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους-κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους.»
Τι μπορούμε να παρατηρήσουμε με ασφάλεια σε αυτό το γραπτό του Μάρξ;
α) Ότι «παίρνει» ένα ΜΟΝΟ μέσον του κοινοβουλευτισμού, την καθολική ψηφοφορία του, για να μπορεί έτσι η κομμούνα να εκλέγει τα εκτελεστικά της όργανα όπως ένας εργοδότης εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους του.
β) Η εκλογή αυτών των εκτελεστικών οργάνων να γίνεται με καθολική ψηφοφορία, με ψηφοφορία όλων των μελών της συλλογικότητας της κάθε κομμούνας- και όχι από λίγους εκλεγμένους συνέδρους-συμβούλους όπως γίνεται με τα ολιγαρχικά συνέδρια των ολιγαρχικών κομμάτων-.)
γ) Αφοπλιστικό το παράδειγμα του «.. όπως ένας εργοδότης εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους του για τις δικές του ανάγκες.»
Ας δώσουμε όμως ακόμα ένα ακόμα εκλαϊκευμένο παράδειγμα σχετικό με αυτή την έκφραση.
Ένα άτομο Α δεν μπορεί να καλλιεργήσει ή να διαμορφώσει τον κήπο του και επιλέγει-προσλαμβάνει κάποιον άτομο Β εργάτη για αυτό το σκοπό. Το άτομο Α (εντολέας) εκτός από την γενική εντολή, για διαμόρφωση του κήπου, προς το άτομο Β (εντολοδόχο), θα του δώσει και πιο συγκεκριμένες καθοριστικού τύπου αποφάσεις-εντολές-προδιαγραφές όπως πχ ποια δένδρα να κλαδέψει, ποιο μέρος να οργώσει ή τι νέα φυτά να φυτέψει κλπ. Ο Β είναι εκτελεστικό όργανο και όπως όλα τα εκτελεστικά όργανα που δεν έχουν ίχνος νομοθετικής- καθοριστικής κανονιστικής εξουσίας έτσι δεν έχει και αυτός. (έχει μόνο το δικαίωμα για εκτελεστικού τύπου αποφάσεις εντός των πλαισίων των προδιαγραφών του εντολέα). Ας φανταστούμε λοιπόν πόσο παράλογο θα ήταν αν ο Β δεν έπαιρνε συγκεκριμένες καθοριστικές εντολές για την διαμόρφωση του κήπου του Α αλλά απλά να έπαιρνε μόνο την γενική εντολή της διαμόρφωσης του κήπου. Αν ο Β έδινε ο ίδιος στον εαυτό του τις συγκεκριμένες καθοριστικές εντολές της διαμόρφωσης του κήπου τότε θα μπορούσε πχ να κόψει και όλα τα δένδρα ή να τους βάλει φωτιά ή να κάνει κάτι άλλο διαφορετικό πράγμα που θα ήταν ενάντια στην θέληση του Α και άρα δεν θα ήταν αντιπρόσωπος του Α.
Εν κατακλείδι θα πρέπει να υπάρχει «η διαίρεση της εργασίας». Άλλο να είναι το υποκείμενο του εντολέα - ΣΥΝΟΛΟ της κοινωνίας - και άλλο να είναι το υποκείμενο εκτελεστικό όργανο-εντολοδόχος ( το οποίο θα είναι ελεγχόμενο από τον εντολέα).
Στην προτεινόμενη κομμούνα του Μαρξ ο εντολέας είναι το όλον της κοινωνίας το οποίο απαρτίζεται από τις κομμούνες. Οι κομμούνες δίνουν τις καθορισμένες εντολές τους στους εκπροσώπους τους - τα εκτελεστικά τους όργανα-, τους οποίους οι ίδιες εκλέγουν και ελέγχουν βάση των καθορισμένων δικών τους εντολών και έτσι μπορούν να τους ανακαλούν ανά πάσα στιγμή. Η σχέση κοινωνίας - εκλεγμένων είναι σχέση εντολέα – εντολοδόχου όπως ακριβώς η σχέση εργοδότη με τους υπαλλήλους του.
«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.
Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».
Όμως η αποφασιστική –νομοθετική εξουσία δεν θα μπορούσε να στηριχτεί χωρίς ο λαός να κατέχει την εκτελεστική της ένοπλης βίας. Και για αυτό..
«Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού (του προηγούμενου καθεστώτος) και η αντικατάσταση του από το ένοπλο έθνος»
Όμως η αποφασιστική –νομοθετική εξουσία δεν θα μπορούσε να στηριχτεί χωρίς ο λαός να κατέχει την εκτελεστική της ένοπλης βίας. Και για αυτό..
«Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν η κατάργηση του μόνιμου στρατού (του προηγούμενου καθεστώτος) και η αντικατάσταση του από το ένοπλο έθνος»
Επί πλέον για να μην αποκτήσουν ιδιαίτερη εξουσία, να μην δημιουργήσουν μια νέα εξουσιαστική κλίκα οι νέες λαϊκές ένοπλες δυνάμεις, είχαν σκεφτεί το εξής όπως γράφει ο Μαρξ:
«..Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την Εθνική οργάνωση που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, καθορίζεται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτικοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας»
ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΟΠΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ
Εισαγωγική αναφορά:
Στο Λένιν, σε αυτόν τον πολύ μεγάλο επαναστάτη αγωνιστή για την απελευθέρωση του ανθρώπου από άνθρωπο, «έλαχε ο κλήρος της ιστορίας» για να πειραματιστεί νέους δρόμους και τρόπους που θα οδηγούσαν τις κοινωνίες σε μορφές οργάνωσης έξω από τα ταξικά δεσμά.
Καταστάσεις πρωτόγνωρες. Πόλεμος, δύνη επανάστασης, συνθήκες πολύ επείγουσες και το θεωρητικό οπλοστάσιο και σχέδιο του τότε παγκόσμιου κοινοτιστικού-κομμουνιστικού κινήματος όχι πλήρες. Έτσι καθίστανται αναπόφευκτοι και οι νέοι πειραματισμοί σε διάφορα επίπεδα.
Ο σχεδιασμός της επανάστασης θα έπρεπε να συνδυάζει τις ιδιαίτερες υλικές καταστάσεις στη Ρωσία του 17 για την συντριβή απ τη μια του Τσαρικού ταξικού καθεστώτος και απ την άλλη για την καλύτερη εδραίωση του νέου. Αγώνας τιτάνιος.
Το πρώτο σκέλος πέτυχε πλήρως. Για το δεύτερο (κατάκτηση της δημοκρατίας) χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε τους ακριβείς πραγματικούς λόγους, (φυσικά αποκλείεται το κακοπροαίρετο) βλέπουμε ότι ο Λένιν όχι μόνο εγκαταλείπει κάποια δευτερεύοντα στοιχεία του προτάγματος του Μάρξ αλλά υιοθετεί στόχους που συντρίβουν τον πυρήνα, την ουσία του Μαρξικού προτάγματος για την μετά τον καπιταλισμό οργάνωση της κοινωνίας σε κομμουνιστική.
Σημείωση:
Όλες οι πιο κάτω αναφορές του Λένιν είναι παρμένες από το βιβλίο του «ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ».
Όπως είδαμε πιο πάνω ο Πυρήνας του Μαρξικού κομμουνιστικού προτάγματος είναι - η κομμούνα δηλαδή το σύνολο της κοινωνίας, θα πρέπει να είναι νομοθετικός και εκτελεστικός οργανισμός-.
Ο Λένιν όμως εγκαταλείπει πλήρως αυτό το κοινοτιστικό-κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ και αντιτείνει στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» το εξής:
«..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού τηςκαπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης και της συζητήσεως δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Εδώ ο Λένιν αφαιρεί πλήρως την καρδιά του κομουνιστικού προτάγματος που είναι η νομοθετική εξουσία στην κομμούνα και την «δίνει» στους εκλεγμένους των εργατικών συμβουλίων. (Όλη η εξουσία στα εργατικά συμβούλια). Οι εκλεγμένοι θα πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους και να τους ελέγχουν μόνοι τους!!! Δηλαδή κάνει το άσπρο μαύρο ή προτείνει το «Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει». Πρακτικά θα λέγαμε ότι σε ένα πχ εργοστάσιο των 5000 εργατών, ένα συμβούλιο των 5-10 εκλεγμένων θα είχε την κανονιστική-νομοθετική και την εκτελεστική στα χέρια του!!! Δηλαδή κάτι σαν την ΓΣΕΕ τη δική μας όπου μπορεί και κάνει ό,τι θέλει χωρίς να εκτελεί συγκεκριμένες εντολές των εργατών και εκτελεί και ελέγχει μόνο τους δικούς της κανόνες.
Η αντίληψη αυτή του Λένιν όχι απλώς είναι ΕΝΤΕΛΩΣ άσχετη με το στρατηγικό σκοπό του κομμουνισμού-Δημοκρατίας -όπως αυτός διατυπώθηκε από τον Μαρξ - αλλά βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδά του. Εδώ δεν πρόκειται περί Λενινιστικής θεωρίας και πρακτικής που συμπληρώνει κάποια «κενά» του Μαρξ (όπως γίνεται σε άλλες περιπτώσεις) ή ότι πρόκειται περί κάποιων επιφανειακών αλλαγών που υπαγορεύουν οι ανάγκες κάποιας πρόσκαιρης τακτικής αλλά πρόκειται περί ευθείας βολής στην καρδιά του στρατηγικού σκοπού του κομμουνισμού και «θανάτωσης» αυτού.
Το για ποιους ιδιαίτερους συγκεκριμένους λόγους έφτασε ο Λένιν σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Ο καθένας μας μπορεί να κάνει διάφορες εικασίες οι οποίες όμως θα είναι ευάλωτες σε λογικά αντεπιχειρήματα.
Με δεδομένο όμως το καλοπροαίρετο του επαναστάτη, μπορούμε να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι ο Λένιν με τα ειδικά υλικά δεδομένα της Χώρας του, τη διεθνή κατάσταση και τα επιστημονικά μέσα της εποχής του, δεν διέβλεπε τη δυνατότητα πρακτικού συνδυασμού των διαθέσιμων υλικών μέσων, πχ ΜΜΕ της εποχής της επανάστασης με ειδικούς κοινωνικούς θεσμούς όπου ο συνδυασμός αυτός να τον οδηγούσε να φτάσει αλυσιδωτά αφ ενός μεν στην πραγματοποίηση της στρατιωτικής διασφάλισης της επανάστασης και αφ εταίρου στην πραγματοποίηση των δύο βασικών στοιχείων της προτεινόμενης από τον Μαρξ κομμούνας (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό).
Κατά συνέπεια έπρεπε να βρει κάτι άλλο. Απ τη μια να διασφαλίσει στρατιωτικά την επανάσταση (από εσωτερικό και εξωτερικό) και απ την άλλη να κάνει, άμεσα, ότι είναι δυνατόν, για να έχει περισσότερα Μαρξικά στοιχεία το νέο σύστημα, και με το πέρασμα του χρόνου να προσθέτει σε αυτό ακόμα περισσότερα.
Τελικά έβαλε σαν σκοπό υλοποίησης το «όλη η εξουσία (νομοθετική και εκτελεστική) στα εργατικά συμβούλια» δηλαδή σε λίγους και όχι στην πλειοψηφία. Όμως αυτό ήταν στην ουσία ένα ολιγαρχικό πρόταγμα διαμετρικά αντίθετο του κοινοτισμού του Μαρξ. Σίγουρα θα προκαλούσε αντιδράσεις στις τάξεις των συντρόφων του κόμματός του και διεθνώς. (πχ η Ρόζα Λούξεμπουργκ του είπε ότι αν τώρα παίρνουν τις αποφάσεις οι λίγοι σταδιακά θα έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό, αντίληψη που επιβεβαιώθηκε πλήρως-.) Έτσι για να αντιμετωπίσει τις τότε παρούσες ή τις μελλοντικές αντιδράσεις έγραψε το βιβλίο «κράτος και επανάσταση» για να αιτιολογήσει και επί αυτού του θέματος τις απόψεις του.
Στο έργο του «κράτος και επανάσταση» είναι εμφανής η αγωνιώδης γραφή και το βιαστικό στοιχείο. Επίσης, ένα άλλο χαρακτηριστικό του βιβλίου, που προκαλεί έκπληξη, είναι οι αρκετές αντιφάσεις του σκεπτικού του, «αδικαιολόγητες» για το τεράστιο μέγεθος του διανοητή. Για να δικαιολογήσει κάποιες απόψεις του καταφεύγει είτε στη χρήση συμπληρωματικών πραγματικών στοιχείων του Μαρξ πάνω σε διαφορετικά αντικείμενα είτε στην αλλοίωση κάποιων εννοιών του Μαρξ ή και στην αλλοίωση του πραγματικού περιεχομένου άλλων εννοιών.
Το πρόταγμα του Λένιν ήταν (και είναι) ΑΠΟΛΥΤΑ αντίθετο του κομμουνιστικού προτάγματος όμως θα έπρεπε να το εμφανίσει σαν συναφές ή σαν συμπληρωματικό του Μαρξ και προφανώς να το ονομάσει δημοκρατία για να είναι εντάξει με το πρόταγμα του Μαρξ για «κατάκτηση της δημοκρατίας».
Προς αυτό το στόχο του κάνει με «τέχνη», όπως θα δούμε, αποδόμηση συνθετικών στοιχείων του σκεπτικού του Μαρξ για την κομμούνα και τα εμφανίζει ταυτόχρονα σαν Μαρξικά δια μέσου ενός μεγάλου εκθειασμού του Μαρξ κοκ.
Πως όμως θα ονόμαζε Δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημα των εργατικών συμβουλίων;
Εδώ βρήκε ένα εντελώς δικό του όρο. Τον όρο «εργατική δημοκρατία» (όπου και σήμερα τη χρησιμοποιούν αρκετοί αγωνιστές από άγνοια της ουσίας της).
Η ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΕΝΙΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ.
1) Ο Λένιν, κατ αρχή, για να βαπτίσει δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημα των εργατικών συμβουλίων που πρότεινε, θα έπρεπε να αποφύγει να δώσει τον ορισμό της δημοκρατίας (πράγμα αδιανόητο για έναν επιστήμονα) και αυτό έκανε – και που αυτό κάνουν και οι σημερινοί Λενινιστές-. (όπως επίσης και τον ορισμό της ολιγαρχίας). Έτσι χωρίς ορισμό, ο οποίος περιλαμβάνει τα πιο ουσιαστικά στοιχεία του αντικειμένου δηλαδή την ουσία του, θα απέφευγε τη σύγκριση μεταξύ της ουσίας της δημοκρατίας (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό) και της «εργατικής δημοκρατίας» (κεντρικό συστατικό της οποίας είναι τα ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια τα οποία μόνα τους φτιάχνουν και εκτελούν τους δικούς τους νόμους).
Όμως αυτό δεν ήταν επαρκής όρος. Στη συνέχεια θα έπρεπε να βρει ένα άλλο ολιγαρχικό σύστημα για να το ονομάσει δημοκρατία (τον κοινοβουλευτισμό) και κατόπιν να βρει, αν υπήρχε, ένα σημαντικό κοινό στοιχείο (αντιπροσώπευση) μεταξύ του άλλου συστήματος (δηλαδή του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού) και των ολιγαρχικών συμβουλίων για να μπορέσει έτσι να ονομάσει– κατ αναλογία- και το δικό του δημοκρατία (εργατική δημοκρατία).
Αυτό και έπραξε. Στην αρχή ονομάζει και ταυτίζει τον κοινοβουλευτισμό ή την Ρεπούμπλικα ή την Ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα με την δημοκρατία, πράγμα που ήταν ανύπαρκτο, αστήρικτο και ανιστόρητο.
Σημείωση:
Από τους αμέσως προηγούμενους αιώνες και μέχρι τότε, στη Λατινική έννοια της Ρεπούμπλικα αποδιδόταν η σημασία είτε της δημόσιας-λαϊκής διοίκησης (res pubblicus) είτε αυτή της δημοκρατικής πολιτείας-ρεπούμπλικα ντεμοκράτικα (επειδή είχε εισάγει κάποια λίγα δημοκρατικά στοιχεία που ανήκαν στη δημοκρατία). Στην έννοια της δημοκρατίας αντίθετα αποδιδόταν η νομοθετική εξουσία στο λαό.
Πχ Ο Τζων Λοκ το 1690 στη «δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως», κεφάλαιο 10ο, αναφέρει ότι οι μορφές του πολιτεύματος προσδιορίζονται από το σε ποιόν ανήκει η νομοθετική εξουσία «…συνεπώς η μορφή του πολιτεύματος προσδιορίζεται ανάλογα με τον φορέα της νομοθετικής».
Επίσης την εποχή της ίδρυσης του κράτους της Αμερικής υπήρχαν δύο διαφορετικές απόψεις σχετικά με το ποιά θα έπρεπε να ήταν η ονομασία του νέου κράτους. Η μια έλεγε ότι θα έπρεπε να το ονομάσουν Ρεπούμπλικα και η άλλη ότι θα έπρεπε να το ονομάσουν δημοκρατία. Σε τούτη την κατάσταση δημιουργήθηκαν δύο παρατάξεις-κόμματα. Οι πρώτη που ισχυριζόταν ότι θα έπρεπε να το ονομάσουν Ρεπούμπλικα, το αιτιολογούσαν με την άποψη ότι αν θα το ονόμαζαν δημοκρατία θα ήταν πολύ επικίνδυνο γιατί δημοκρατία σημαίνει η νομοθετική στο λαό και ίσως στο μέλλον ο λαός να θελήσει να πάρει τη νομοθετική στα χέρια του. Τελικά υπερίσχυσε αυτή η άποψη και το ονόμασαν Ρεπούμπλικα.
Όσον αφορά στο Λένιν, όχι μόνο ταύτισε-σύγχυσε αυτές τις δύο διαφορετικές έννοιες αλλά και το νέο κράτος το ονόμασε Ρεπούμπλικα (USSR).
Έτσι έκανε μια τεράστιας σημασίας, μια τρομερή ιδεολογική παραχώρηση στην αστική τάξη, ονομάζοντας το πολιτικό σύστημά της αστική δημοκρατία.
Το στοιχείο σύνδεσης μεταξύ «αστικής δημοκρατίας και εργατικής δημοκρατίας» κατά τον Λένιν είναι η «αντιπροσώπευση».
Έτσι έκανε μια τεράστιας σημασίας, μια τρομερή ιδεολογική παραχώρηση στην αστική τάξη, ονομάζοντας το πολιτικό σύστημά της αστική δημοκρατία.
Το στοιχείο σύνδεσης μεταξύ «αστικής δημοκρατίας και εργατικής δημοκρατίας» κατά τον Λένιν είναι η «αντιπροσώπευση».
Για να μετονομάσει τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό σε δημοκρατία έπρεπε να αποδώσει σε αυτόν τουλάχιστον ένα από τα ουσιαστικά στοιχεία της πραγματικής έννοιας της δημοκρατίας (δηλαδή της δημοκρατίας κατά τον Μαρξ).
Ποιο από τα δύο ουσιαστικά στοιχεία της Δημοκρατίας (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό) θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει; Το πρώτο είναι δύσκολο να αλλοιωθεί. Η νομοθετική ανήκει άμεσα στο λαό ενώ η εκτελεστική ανήκει στο λαό δια μέσου αυστηρά και καθοριστικά ελεγχόμενων και καθολικά εκλεγμένων αντιπροσώπων, τόσο αυστηρά ελεγχόμενων και ανακλητών ώστε και αυτό το στοιχείο της εκτελεστικής να καθίσταται τελικά άμεσα όργανο του λαού.
Εδώ ο Λένιν βρήκε το «αδύνατο σημείο» που χρειαζόταν.
Βρήκε την έννοια της αντιπροσώπευσης για να την αποδώσει ασύδοτα και εξωπραγματικά στους εκλεγμένους του κοινοβουλευτισμού με καθολική ψηφοφορία.
Όμως οι καθολικά εκλεγμένοι μπορεί να είναι είτε αντιπρόσωποι είτε ασύδοτοι. Και οι εκλεγμένοι μπορεί να είναι αντιπρόσωποι ΜΟΝΟ όταν η νομοθετική ανήκει στο λαό δηλαδή όταν τους κανόνες που θα ισχύουν στην κοινωνική ζωή τους επιλέγει και τους εντέλει στους εντολοδόχους ο λαός. Διαφορετικά, δεν υπάρχει αντιπροσώπευση. Στον κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχει καμιά αντιπροσώπευση, δεν υπάρχει κανένας αντιπροσωπευτικός θεσμός.
Παρά ταύτα όμως ο Λένιν στο «κράτος και επανάσταση» γράφει:
«..Ο δρόμος έξω από τον κοινοβουλευτισμό θα βρεθεί όχι με την κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αρχής της εκλογής, αλλά με την μετατροπή των αντιπροσωπευτικών αυτών θεσμών από «αερολογικούς» οργανισμούς σε οργανισμούς θετικής εργασίας»
«..Οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί μένουν, αλλά ο κοινοβουλευτισμός ως ξεχωριστό σύστημα, σαν μια διαίρεση της εργασίας σε νομοθετικές και εκτελεστικές λειτουργίες, ως θεσμός που δημιουργεί μια προνομιούχο θέση για τους βουλευτές του δεν υπάρχει πια».
Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά αμφιβολία ότι ο Λένιν θεωρεί το αστικό κοινοβούλιο ότι είναι αντιπροσωπευτικός θεσμός.
Δηλαδή ο Λένιν αλλοιώνει και συντρίβει ολοκληρωτικά την πραγματική έννοια της αντιπροσώπευσης όπως αυτή ήταν από το Ρωμαϊκό δίκαιο μέχρι τις μέρες του (και μέχρι σήμερα). Αντιπρόσωπος του εντολέα είναι αυτός που εκτελεί τις εντολές του εντολέα. Όταν όμως έχουμε αντιστροφή των όρων δηλ ο υποτιθέμενος αντιπρόσωπος έχει αυτός την εξουσία να δίνει (με τους νόμους του) εντολές στον υποτιθέμενο εντολέα τότε όχι μόνο δεν έχουμε αντιπροσώπευση αλλά έχουμε τη θεσμοθετημένη ασυδοσία και την θεσμοθετημένη ασυδοσία την βαπτίζει αντιπροσώπευση για να περάσει καλύτερα το ολιγαρχικό του πρόταγμα.
Ενώ ο Μαρξ γραφει για τους εκλεγμένους της κομμούνας..
«..Οι αγροτικές κοινότητες κάθε νομού θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις με τη σειρά τους, θα στέλνανε τους αντιπροσώπους τους στην Εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι.
Οι απεσταλμένοι (αντιπρόσωποι) θα μπορούσαν κάθε στιγμή να ανακληθούν και θα ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΔΕΣΜΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΕΩΝ ΤΟΥΣ!!!»
Δηλαδή οι εκλεγμένοι να υπακούουν σε καθορισμένες εντολές των εκλογέων τους
Ο Λένιν γράφει εντελώς τα αντίθετα!!!!! για τα εργατικά συμβούλια:
«..γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Δηλαδή οι λίγοι μόνοι τους θα φτιάχνουν τους νόμους τους και μόνοι τους θα εκτελούν στο όνομα του λαού ή της εργατικής τάξης!!!
Αυτό όμως μπορεί να παραλληλιστεί με ένα παράδειγμα που έχει γραφτεί σε ένα άλλο κείμενο αυτού του Μπλόγκ (bezedakos.blogspot.gr) για την ουσία «της αντιπροσώπευσης» στον κοινοβουλευτισμό και το οποίο αναφέρει:
«Είναι κάποιος που έχει ένα αυτοκίνητο για να κάνει τις δουλειές του αλλά επειδή δεν μπορεί να οδηγεί ο ίδιος (είτε αντικειμενικά δεν μπορεί είτε του το έχουν απαγορεύσει) αναγκάζεται να προσλάβει – επιλέξει έναν οδηγό για μερικά χρόνια. Βάζει λοιπόν αγγελία και του παρουσιάζονται 10 υποψήφιοι οδηγοί και ο καθένας προβάλει τα προσόντα του για να γίνει αρεστός στον ιδιοκτήτη αυτοκινήτου. (Άλλος είναι μεγάλος άλλος είναι μικρός!!!! κοκ). Τελικά ο ιδιοκτήτης επιλέγει έναν οδηγό.
Όμως από τη στιγμή που θα επιλέξει κάποιον για οδηγό, οι όροι μετακίνησης του ιδιοκτήτη θα επιβάλλονται πλήρως από τον οδηγό ( οι όροι είναι φτιαγμένοι έτσι από κάποια λίγα καθίκια για το συμφέρον πάντοτε των λίγων ).Δηλαδή ο οδηγός θα είναι αυτός πλέον που θα αποφασίζει για τα πάντα και θα επιβάλει πότε και που θα πάει ο ιδιοκτήτης και τι χρήση θα κάνει στο αυτοκίνητο. Δηλαδή ο οδηγός θα είναι ΑΣΥΔΟΤΟΣ.
Έτσι ενώ ο ιδιοκτήτης θα θέλει πχ να πάει σε ένα νοσοκομείο, ο οδηγός θα τον πηγαίνει σε άλλο μέρος κοκ.
Ο οδηγός δεν θα είναι πια υπάλληλος, υπηρέτης του ιδιοκτήτη αλλά μετατρέπεται σε ΝΤΑΒΑΤΖΗ του.»
Αυτή είναι ουσιαστικά και η πρόταση της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων του Λένιν, η πρόταση της «αντιπροσώπευσης» για τους εργαζόμενους.
Όντως η πραγματική αντιπροσώπευση σε κοινωνικό επίπεδο μπορεί να είναι χαρακτηριστικό ΜΟΝΟ της πραγματικής Δημοκρατίας (Για να μπορέσει έτσι η κοινωνία να καταστήσει τους εκλεγμένους της, εκτελεστικά όργανα των δικών της αποφάσεων, για να μπορεί να αποδώσει την ουσία του εκτελεστικού οργάνου στους εκλεγμένους της και γιατί η ανάθεση, «η διαίρεση της εργασίας», δια μέσου πραγματικών αντιπροσώπων είναι εκ των ων ουκ άνευ στοιχείο για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της συλλογικής πράξης ).
Το αναφέρει και ο Λένιν:
«Χωρίς τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς δεν μπορούμε να φαντασθούμε μια δημοκρατία, ακόμη ούτε μια προλεταριακή δημοκρατία».
Ο Λένιν αποδίδει και στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό και στα ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια την πραγματική έννοια και υλική σχέση της αντιπροσώπευσης (ενώ αυτή δεν υπάρχει και υπάρχει μόνο η με εκλογές θεσμοθετημένη ασυδοσία) για να μπορέσει στη συνέχεια διά μέσου αυτής να ονομάσει δημοκρατία το σύστημα των εργατικών συμβουλίων (εργατική δημοκρατία) και τον κοινοβουλευτισμό σε δημοκρατία (αστική δημοκρατία).
Μοιάζει σαν μια ιδεολογική συμφωνία με την αστική τάξη. «Αστοί. Αποκαλώ, αναγνωρίζω σαν δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό σας, αποκαλώ αντιπροσωπευτικό το σύστημά σας αλλά με τους ίδιους όρους θα πρέπει να δεχτείτε ότι τα εργατικά συμβούλια είναι Δημοκρατία είναι αντιπροσώπευση».
Ενώ ο Μάρξ με το παράδειγμά του, «….ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους..»
θέλει να μας δείξει ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δέχονται συγκεκριμένες εντολές από την κομμούνα όπως δέχονται συγκεκριμένες εντολές οι εργάτες από τους εργοδότες, ο Λένιν το παρακάμπτει εντελώς αυτό με την τέχνη «του από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα»..όπως δείχνουμε πιο κάτω.
Λένιν:
«.Είναι σκόπιμο να σημειώσουμε ότι, μιλώντας ο Μαρξ για τις λειτουργίες για τις οποίες οι υπάλληλοι χρειάζονται και στην Κομμούνα και στην Προλεταριακή Δημοκρατία ,τους παραβάλλει με τους εργάτες «οποιουδήποτε εργοδότη», δηλαδή με την συνηθισμένη καπιτα-λιστική σχέση του προς τους επιστάτες και τους υπαλλήλους τους. Δεν υπάρχει εδώ κανένα ίχνος ουτοπίας στη σκέψη του Μαρξ, ο οποίος ούτε εφευρίσκει, ούτε φαντάζεται την «νέα» κοινωνία. Απεναντίας ο Μαρξ μελετά σε μια επιστημονική εξέλιξη, την γέννηση της νέας κοινωνίας από την παλιά, τον τρόπο της μετάβασης από το παρελθόν στο μέλλον.Παίρνει την θετική, πείρα ενόςπρολεταριακού κινήματος των μαζών και προσπαθεί να βγάλει απ' αυτήν πρακτικά διδάγματα. «Διαβάζει» μέσα στην Κομμούνα,όπως όλοι οι μεγάλοι επαναστάτες φιλόσοφοι δεν φοβήθηκαν να διαβάσουν μέσα στην πείρα των μεγάλων κινημάτων των καταπιεζομένων τάξεων ποτέ δεν διακήρυξε σχολαστικούς «αφορισμούς» (όπως ο Πλεχάνωφ, «δεν έπρεπε να καταφύγετε στα όπλα», ή ο Τσερετέλι, «μια τάξη πρέπει να ξέρει έως που μπορεί να φθάσει»).Για την άμεσο και τελεία καταστροφή των κρατικών τύπων δεν μπορεί να γεννηθεί ζήτημα. Αυτό είναι ουτοπία. Αλλά η συντριβή του παλιού γραφειοκρατικούμηχανισμού και η άμεση έναρξη της αναδημιουργίας του νέου, που θα μάς κάμει σιγά-σιγά ικανούς να καταργήσουμε τελείως την γραφειοκρατία - αυτό δεν είναι ουτοπία, είναι η πείρα της Κομμούνας είναι το άμεσο και αναγκαίο καθήκον του επαναστατικού προλεταριάτου.»!!!!!!
Όμως μέχρι εδώ, επικοινωνιακά, το ολιγαρχικό σύστημα των εννοιών του Λένιν θα μπορούσε κάπως και με το ζόρι να σταθεί. Αλλά αυτό το ολιγαρχικό σύστημα των εννοιών του έχει τόσες αντιφάσεις όπου λίγο πιο πέρα οδηγεί τους συλλογισμούς σε τραγελαφικούς παραλογισμούς.
Πχ. Αν στην έννοια αστική δημοκρατία, αντικαθιστούσαμε τη λέξη Δημοκρατία με τη σημασία της, που είναι εξουσία του λαού τότε θα μας έβγαινε το «αστική εξουσία του λαού» πράγμα ανύπαρκτο και τερατώδες. (περισσότερα γι αυτό το θέμα έχουν γραφτεί στο κείμενο «ΓΙΑΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» που έχει αναρτηθεί σε αυτό το μπλόγκ-bezedakos.blogspot.gr).
Επίσης ο Λένιν γράφει:
Επίσης ο Λένιν γράφει:
«Εδώ φαίνεται πιο καθαρά από κάθε άλλη φορά το πέρασμα από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή, από την δημοκρατία των καταπιεστών στην δημοκρατία των καταπιεζομένων…!!!»
Δηλαδή αν αντικαταστήσουμε πάλι τη λέξη δημοκρατία με τη σημασία της που είναι η εξουσία του λαού τότε θα έχουμε το «εξουσία του λαού των καταπιεστών και εξουσία του λαού των καταπιεζομένων». Φρικτό, παράλογο και τερατώδες συνάμα !!! Αν είναι δυνατόν!!!
Συμπέρασμα: Ενός παραλογισμού μύριοι έπονται.
Σημείωση:
Και όμως!
Αυτά τα απόλυτα παράλογα πράγματα του Λένιν που στηρίζουν το ολιγαρχικό και μη κομμουνιστικό πρόταγμα του - από την μετά Λένιν εποχή μέχρι σήμερα - έμειναν σκεπασμένα κάτω από το χαλί.
Οι γραφειοκράτες ιστρούκτορες των διάφορων «κομμουνιστικών» κομμάτων παγκοσμίως έπρεπε να τα κρύψουν από τους λιγότερο μυημένους οπαδούς τους για να μην κινδυνέψουν τα δικά τους ατομικά ολιγαρχικά συμφέροντα (είτε ψυχολογικά είτε επαγγελματικά – με τις επαγγελματικές εταιρίες των «κομμουνιστικών» κομμάτων που είχαν δημιουργήσει και πούλαγαν το εμπόρευμα της κοινωνικής απελευθέρωσης-).
Για τη «λογοδοσία» των «αντιπροσώπων» κατά το Λένιν
«..γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει μόνοι τους να εκτελούν τους δικούς τους νόμους, πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Εδώ ο Λένιν βάζει και κάποια κομμάτια-τσόντες από το σκεπτικό του Μάρξ σχετικά με τον έλεγχο των εκλεγμένων αλλά αυτά είναι εκτός κοινοτιστικής πραγματικότητας και γενικά εκτός πραγματικότητας.
Η λογοδοσία, ο έλεγχος και η ανακλητότητα των εκλεγμένων, μέσα στα ολιγαρχικά πλαίσια της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων δεν έχει κανένα πρακτικό αντίκρισμα, κανένα απολύτως νόημα. Είναι απλά ένα χρύσωμα του ολιγαρχικού χαπιού. Δεν μπορεί να έχει καμιά ουσιαστική εφαρμογή. Και αυτό απλά γιατί ποτέ και κανένας εξουσιαζόμενος δεν μπορεί να ελέγξει, να ανακαλέσει ή να τιμωρήσει τον εξουσιαστή του επειδή του έχει αφαιρεθεί ήδη εκ των προτέρων, θεωρητικά, εξ ορισμού και πρακτικά η εξουσία να κάνει κάτι τέτοιο και αυτή η εξουσία έχει ιδιοποιηθεί με τη βία από τον εξουσιαστή.
Είναι σαν να λέμε ο Στρατηγός να υπακούει στην εξουσία του φαντάρου αφού ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ θα πρέπει να γίνεται το αντίθετο.
Αλλά τι να ελέγξουν οι από κάτω; Στον έλεγχο γίνεται μια σύγκριση μεταξύ αυτού που γίνεται και μεταξύ αυτού που θα έπρεπε να γίνει. Εκείνο που θα πρέπει να γίνει εκφράζεται με κανόνες, με νόμους και ο ελεγκτής είναι με το μέρος αυτού που θα έπρεπε να γίνει. Όμως στα εργατικά συμβούλια, το τι θα έπρεπε να γίνει θα το αποφάσιζαν τα ίδια και όχι το σύνολο των εργαζομένων. Άρα οι ελεγκτές θα έλεγχαν αν γίνονται πράξη αυτά που αποφάσιζε το εργατικό συμβούλιο και όχι αυτά που θα ήθελαν πλειοψηφικά οι ίδιοι. Έτσι θα είχαμε το τραγελαφικό να πρέπει «να βγάλουν οι ίδιοι τα μάτια τους». Πχ αν το συμβούλιο αποφάσιζε ότι όλοι οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να μπορούν να ταξιδεύουν έξω από την επαρχία τους ή το κράτος τους και ας υποθέσουμε ότι η πλειοψηφία των εργαζομένων δεν θα ήθελε αυτό τότε τι θα συνέβαινε; Εδώ ο ελεγκτής θα πρέπει να ελέγχει για να γίνει πράξη, να εφαρμοστεί αυτό που αποφάσισε το συμβούλιο και να τιμωρούνται όσοι παραβαίνουν τον κανόνα-νόμο. Δηλαδή να γίνεται πράξη το να μην μπορεί να ταξιδεύει κανείς, πράγμα που θα ήταν αντίθετο της θέλησης της πλειοψηφίας!!!
Εν κατακλείδι, στους ολιγαρχικούς θεσμούς όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει πρακτικά λαϊκός έλεγχος αλλά αν πάει να γίνει κάτι τέτοιο αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη βάση του να θέλουν οι ελεγκτές να βγάζουν οι ίδιοι τα μάτια τους.
Το θα «..πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.» άλλωστε δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στην 70χρονη εμπειρία των Λενινιστικών και Σταλινικών καθεστώτων. Δεν έχουμε ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα εφαρμογής του αλλά αντίθετα έχουμε ισόβιες ηγεσίες «κομμουνιστικών» κομμάτων, οικογενειοκρατία και εγκλήματα μεταξύ των «συντρόφων» για τη διατήρηση ή κατάληψη της εξουσίας.
Εν κατακλείδι, στους ολιγαρχικούς θεσμούς όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει πρακτικά λαϊκός έλεγχος αλλά αν πάει να γίνει κάτι τέτοιο αυτό μπορεί να γίνει μόνο στη βάση του να θέλουν οι ελεγκτές να βγάζουν οι ίδιοι τα μάτια τους.
Το θα «..πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.» άλλωστε δεν είχε κανένα αποτέλεσμα στην 70χρονη εμπειρία των Λενινιστικών και Σταλινικών καθεστώτων. Δεν έχουμε ούτε ένα ιστορικό παράδειγμα εφαρμογής του αλλά αντίθετα έχουμε ισόβιες ηγεσίες «κομμουνιστικών» κομμάτων, οικογενειοκρατία και εγκλήματα μεταξύ των «συντρόφων» για τη διατήρηση ή κατάληψη της εξουσίας.
Η κριτική του Λένιν στον κοινοβουλευτισμό
Αφού λοιπόν αφαίρεσε ένα πολύ σημαντικό ιδεολογικό όπλο του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, που στρεφόταν κατά της ουσίας του ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματός του καπιταλισμού, επιτίθεται στη συνέχεια εναντίον του κοινοβουλευτισμού, με σχεδόν «τζούφια» όπλα από την άποψη της δύναμης των επιχειρημάτων του.
Δεν κριτικάρει τον κοινοβουλευτισμό στη βάση του ότι μια πολύ μικρή μειοψηφία (εντός και εκτός κοινοβουλίου) αποφασίζει και καθορίζει τη ζωή της τεράστιας πλειοψηφίας της κάθε κοινωνίας αλλά επειδή μέσα στο κοινοβούλιο οι βουλευτές αερολογούν, τεμπελιάζουν, είναι διεφθαρμένοι και γενικά ασκεί κριτική στην κακή συνείδηση των βουλευτών.
Λένιν:
«..Ο δρόμος έξω από τον κοινοβουλευτισμό θα βρεθεί όχι με την κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αρχής της εκλογής, αλλά με την μετατροπή των αντιπροσωπευτικών αυτών θεσμών από «αερολογικούς»οργανισμούς σε οργανισμούς θετικής εργασίας»
Λένιν:
«. Πάρτε μια κοινοβουλευτική χώρα, από την Αμερική έως την Ελβετία, από την Γαλλία έως την Αγγλία, Νορβηγία κ.τ.λ. η αληθινή κρατική λειτουργία γίνεται μέσα στα παρασκήνια και εξωτερικεύεται με τις διάφορες υπηρεσίες, συμβούλια και επιτελεία. Το κοινοβούλιο έχει αποκλειστικό του σκοπό να παράγει λόγια για την εξαπάτηση του «κοσμάκη».
(Αντίφαση του Λένιν. Εδώ δείχνει ότι αν η αληθινή κρατική λειτουργία γίνεται μέσα στα παρασκήνια τότε σημαίνει ότι στον κοινοβουλευτισμό δεν υπάρχει αντιπροσώπευση όπως αντίθετα ισχυρίζεται αλλού)
Σε αυτά τα δύο επιχειρήματα του Λένιν οι αστοί θα μπορούσαν εύκολα να του παρουσιάσουν το αντεπιχείρημα «Αφήστε τον κοινοβουλευτισμό όπως είναι και πείστε το λαό να εκλέγει τους δικούς σας μη αερολόγους, προκομμένους και μη διεφθαρμένους».
ΟΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ.
Λένιν
«..Η αρχή αυτή, επάνω στη βάση της μεγάλης βιομηχανίας, θα φέρει μόνη της την βαθμιαία εξαφάνιση της γραφειοκρατίας, την βαθμιαία δημιουργία ενός νέου συστήματος, που δεν θα έχει καμιά ομοιότητα με την μισθοδουλεία, ενός συστήματος στο οποίο η απλοποίηση των λειτουργιών της διαχειρίσεως και του ελέγχου θα τις καταντήσει στο τέλος μια συνήθεια, και τέλος θα τις εξαφανίσει ως ειδικές λειτουργίες μιας ειδικής τάξεως..».
Αυτή η σκέψη μοιάζει περισσότερο με μια ευχή παρά σαν πρόβλεψη που να εξάγεται από ένα αυστηρά δομημένο συλλογισμό.
(Άλλωστε και ο ίδιος διαπίστωσε από τα πρώτα χρόνια της επανάστασης τη δημιουργία μιας γραφειοκρατίας).
Η άποψή του για την βαθμιαία εξαφάνιση της γραφειοκρατίας ή για τον βαθμιαίο μαρασμό του κράτους αποδείχθηκαν απόλυτα λαθεμένες γιατί απλά αυτό δεν μπορεί να γίνει από ολιγαρχικές εξουσίες .
Αυτά τα 70 χρόνια εμπειρίας στη βάση του δικού του προτάγματος, ανέδειξαν και απέδειξαν παντού τη δημιουργία μιας τεράστιας γραφειοκρατίας-ολιγαρχίας που αφαίρεσε πλήρως την εξουσία από την εργατική τάξη.
Οι ολιγαρχικά δομημένες κοινωνίες δημιουργούν νομοτελειακά την κλίκα της μειοψηφίας η οποία τελικά επιβάλλεται πάνω στην κοινωνία και υπηρετεί τα δικά της συμφέροντα.
(Πάνω σε αυτό το θέμα έχει γραφτεί κείμενο σε ετούτο το μπλόγκ με τίτλο «Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ» και ταυτόχρονα υπάρχει η απάντηση-πρόταση αντιμετώπισής της στο κείμενο «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ»
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΠΟΛΟ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Σήμερα το ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού βρίσκεται σε μια πρωτοφανή και ιστορικών διαστάσεων σήψη. Έχουν εκραγεί εντός του όλες οι αντιφάσεις του (πτωτική τάση ποσοστού κέρδους, υποκατανάλωση συν η ποιοτική αλλαγή της ανταγωνιστικότητας που συγκλίνει πλέον και εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από το ύψος του εργατικού κόστους – το οποίο(και σε συνδυασμό με την πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους)η κάθε Χώρα θα πρέπει να το μειώνει διαρκώς –εσωτερική υποτίμηση- για να είναι πιο ανταγωνιστική, πράγμα που οδηγεί σε ένα σπιράλ απόλυτης εξαθλίωσης για όλους τους λαούς-
(Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας οι παγκόσμιες ανταγωνιστικές δυνάμεις (BRICS)έχουν πια «σχεδόν» ισοδύναμη δυνατότητα ποσοτικής και ποιοτικής παραγωγής ή και των άλλων παραγόντων της ανταγωνιστικότητας – Η τεχνολογία στην παραγωγή σήμερα μπορεί να είναι «σχεδόν» η ίδια σε όλες τις ανταγωνιστικές καπιταλιστικές δυνάμεις ελέω χάκερς κλπ- ).
Ο καπιταλισμός λοιπόν κάνοντας τον ιστορικό του κύκλο και από το σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών του δυνάμεων οδηγεί την ανθρωπότητα σε απίστευτων διαστάσεων εξαθλίωση.
Όμως τα εργατικά και γενικότερα τα λαϊκά κινήματα αδυνατούν ετούτη τη στιγμή να αντισταθούν και να ανατρέψουν την παρούσα κόλαση που όλο και θα επιδεινώνεται.
Η βασική αιτία αυτής της αδυναμίας είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη ενός επαναστατικού πραγματικού («αμεσο»δημοκρατικού) κομμουνιστικού-κοινοτιστικού κινήματος τοπικά και παγκόσμια που να μπορεί να δρα αποτελεσματικά στις σημερινές απαιτήσεις του ταξικού αγώνα.
Η βασική αιτία αυτής της αδυναμίας είναι η σχεδόν παντελής έλλειψη ενός επαναστατικού πραγματικού («αμεσο»δημοκρατικού) κομμουνιστικού-κοινοτιστικού κινήματος τοπικά και παγκόσμια που να μπορεί να δρα αποτελεσματικά στις σημερινές απαιτήσεις του ταξικού αγώνα.
Εδώ και περίπου ένα αιώνα το παγκόσμιο εργατικό κίνημα είναι σχεδόν ευνουχισμένο από το στρατηγικό σκοπό του πραγματικού κομμουνισμού – μαρξικού- (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό). Δεν υπάρχει επί της ουσίας το κομμουνιστικό πρόταγμα αλλά υπάρχουν διάφορες επί μέρους «κομμουνιστικές», βερμπαλιστικές επικλήσεις, και οι τεράστιες διαστρεβλώσεις του.
Το ουσιαστικό περιεχόμενο του κοινοτισμού έχει αλλοιωθεί τόσο όσο αλλοιώθηκε και το ιδεολογικό κίνημα του χριστιανισμού από τον «μέγα» Κωνσταντίνο.
Το ουσιαστικό περιεχόμενο του κοινοτισμού έχει αλλοιωθεί τόσο όσο αλλοιώθηκε και το ιδεολογικό κίνημα του χριστιανισμού από τον «μέγα» Κωνσταντίνο.
(όση ιδεολογική και πρακτική σχέση έχει ο αλάθητος Πάπας - με τα συγχωροχάρτια του και τις σημερινές τράπεζες του αγίου πνεύματος που διαθέτει- καθώς και τα άλλα χριστιανικού τύπου ιερατεία ΜΕ το χριστιανικό κίνημα των πρώτων χριστιανών, άλλη τόση σχέση έχουν πολλοί σημερινοί «Μαρξιστές» Λενινιστές με τον κομμουνιστικό σκοπό).
Στα παγκόσμια λαϊκά κινήματα έχει επικρατήσει, εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, το πρόταγμα ενός «νομίσματος» με τις δύο βασικές όψεις για μεταρρύθμιση του ολιγαρχικού συστήματος του καπιταλισμού και ενδιάμεσα στριμωγμένες ασφυκτικά βρίσκονται κατά καιρούς οι διάφορες προσπάθειες για τη σύνθεση ενός τρίτου πόλου.
Η ΠΡΩΤΗ ΟΨΗ του ρεφορμιστικού «νομίσματος» είναι η σοσιαλδημοκρατία στις διάφορες εκδοχές της. (Στη Χώρα μας παλαιότερα ΠΑΣΟΚ και σήμερα ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ κλπ)
Ετούτη η όψη παλεύει με νύχια και με δόντια για να συγκρατήσει τα όποια λαϊκά κινήματα εντός των πλαισίων της ουσίας του ολιγαρχικού ιδιωτικού καπιταλισμού δια μέσου παραπλανητικών φιλολαϊκών υποσχέσεων κλπ. -Όμως στην πραγματικότητα αυτά τα μέτρα που προτείνει για το λαό δεν είναι ούτε καν υπόσχεση ασπιρίνης για τον καρκίνο-.
Αυτό το πολιτικό ρεύμα,
1) στο θεσμικό πολιτικό επίπεδο, συνθέτει ύμνους στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό τον οποίο κάθε λίγο και λιγάκι αποκαλεί Δημοκρατία-εξουσία του λαού- (δείτε πχ πολλές αναφορές Τσίπρα και άλλων στελεχών του). Ετούτο σημαίνει ότι θέλουν το λαό στη γωνία, εντελώς αμέτοχο στις κοινωνικές αποφάσεις. Θέλουν το λαό απλά να τους επιλέγει με την ψήφο και αυτοί να του καθορίζουν τη ζωή του- είτε επειδή είναι πιο έξυπνοι απ τους άλλους ομογάλακτούς τους ασύδοτους είτε επειδή έχουν μεγαλύτερες κοινωνικές ευαισθησίες!!!-
2)Στο οικονομικό επίπεδο, την παραγωγή δεν θα την καθορίζει ο λαός αλλά η «υγιής επιχειρηματικότητα» της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με διάφορα μίγματα νεοφιλελεύθερων και κεϋνσιανών αντιλήψεων που οδηγούν τελικά με απόλυτη βεβαιότητα σε μεγάλη πίκρα τους λαούς.
3) Στο δε επίπεδο της εσωτερικής κομματικής λειτουργίας υπάρχει ένας σχεδόν απόλυτος ολιγαρχικός μηχανισμός.
Υπάρχει ουσιαστικά η ηγεσία- επαγγελματίες πολιτικοί (επαγγελματικά στελέχη και δημοσιογράφοι των εντύπων τους όπου οι περισσότεροι δεν θα ήθελαν ποτέ να εγκαταλείψουν αυτή τη θέση) και ταυτόχρονα με χαρακτήρα που κατά κανόνα άπτεται ψυχολογικής έρευνας για την μεγάλη ιδιοτελή τάση αυτοπροβολής- και απ την άλλη υπάρχουν τα απλά μέλη-και μεσαία στελέχη- τα οποία ουσιαστικά είναι οι «νεροκουβαλητές», τα πειθήνια οργανάκια για την προώθηση των όποιων «φαεινών» σκέψεων και πολιτικών θέσεων της ηγεσίας. Τα απλά μέλη της βάσης ή και τα μεσαία στελέχη- τα οποία στην μεγάλη τους πλειοψηφία μπορεί να είναι καλοπροαίρετοι αγωνιστές- καταστατικά και λειτουργικά, δεν έχουν ουσιαστικά καμιά απολύτως δυνατότητα επηρεασμού των καθοριστικών αποφάσεων της συλλογικότητάς τους. (Πχ οι ηγεσίες των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν τελευταία τη διάλυσή τους και το φτιάξιμο ενός ενιαίου κόμματος. Αυτό το αποφάσισαν οι ηγεσίες των συνιστωσών χωρίς να ρωτήσει η κάθε μια τα μέλη της. Δηλαδή έγραψαν πάλι κανονικά.. τα μέλη τους).
Τα συνέδριά τους είναι ολιγαρχικοί θεσμοί καθορισμού των εσωτερικών ισορροπιών στο επίπεδο της ηγεσίας με επίφαση δημοκρατικότητας. Οι εκλεγμένοι σύνεδροι στο συνέδριο είναι ασύδοτοι και παρ ότι είναι μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των μελών του κόμματός τους, αποφασίζουν για θέματα που είναι δεσμευτικά για το όλον (αλλά και τις αποφάσεις των λίγων συνέδρων η κλίκα της ηγεσίας μπορεί ανά πάσα στιγμή να τις ποδηγετεί). Οι τρόποι εκλογής των συνέδρων και οι προσπάθειες ένταξής τους στις διάφορες κλίκες της ηγεσίας είναι τρομερή.(διαρκής πάλη για εσωτερική ηγεμονία)
Εν κατακλείδι, η όλη δομή και λειτουργία αυτών των κομμάτων είναι απόλυτα ολιγαρχική και τα απλά μέλη δεν αποφασίζουν ΠΟΤΕ πλειοψηφικά για τις καθοριστικές προδιαγραφές της πολιτικής του κόμματός τους- όπως γίνεται άλλωστε και σε όλα τα ολιγαρχικά κόμματα δεξιά και αριστερά-. (Για το ποιες είναι οι καθοριστικές αποφάσεις-προδιαγραφές και ποιες είναι οι εκτελεστικές αποφάσεις, έχει γραφτεί σε αυτό το μπλόγκ κείμενο με τίτλο «ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ – 6η προϋπόθεση-»).
Σημείωση:
Είναι πολύ λυπηρό τόσοι αγνοί, τόσο καλοπροαίρετοι αγωνιστές να είναι εγκλωβισμένοι στον ρόλο του «νεροκουβαλητή», του εκτελεστικού οργάνου των όποιων στόχων των κάποιων λίγων της ηγεσίας.
Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΨΗ της μεταρρύθμισης του ιδιωτικού καπιταλισμού και μετατροπή του σε ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ - κρατικό καπιταλισμό,(ριζοσπαστική μεταρρύθμιση του καπιταλισμού) καλύπτουν τα διάφορα «Μαρξιστικά»,Λενινιστικά και Σταλινικά κόμματα ή ομάδες. (Στη Χώρα μας κυρίαρχη θέση έχει το ΚΚΕ ).
Όπως έχουμε ήδη γράψει το πρόταγμά τους, το πρόταγμα των εργατικών συμβουλίων οδηγεί νομοτελειακά:
α) στη δημιουργία μιας μικρής κλίκας που μετατρέπεται σύντομα σε νέα ολιγαρχική τάξη όπως έχει αποδείξει η ιστορία άνευ εξαιρέσεως. (από τα εργατικά συμβούλια, που είναι ήδη ολιγαρχικός μηχανισμός, σύντομα αφαιρείται και αυτών η όποια μικρή εξουσία -με διάφορες δικαιολογίες- και περνάει στο κόμμα. Ουσιαστικά δηλαδή, όλη η εξουσία περνάει τελικά στην Κεντρική επιτροπή του κόμματος ήτοι σε μια μηδαμινή μειοψηφία της κοινωνίας - όπως έγινε το 1929 με τον «πολεμικό κομμουνισμό του Στάλιν που αφαίρεσε όλες τις εξουσίες από τα συμβούλια και τις απέδωσε στο κόμμα και ουσιαστικά στον εαυτό του).
β) Όταν η νομοθετική και η εκτελεστική ανήκει στους λίγους και δεν περάσει πλήρως στο λαό τότε δεν μπορούν να αλλάξουν οι σχέσεις παραγωγής και να γίνουν κοινωνικές-σοσιαλιστικές διότι αυτό έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ουσία της έννοιας της ιδιοκτησίας. Οι λίγοι θα έχουν τη δυνατότητα να αποφασίζουν τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής και όχι η κοινωνία. Άρα τα μέσα παραγωγής ουσιαστικά ανήκουν στους λίγους, είναι ιδιοκτησία πάλι των λίγων-που ελέγχουν και το κράτος- και επομένως αυτό δεν έχει καμιά σχέση με τον κοινοτισμό.
Επίσης δεν ευσταθεί ότι αυτοί οι λίγοι θα διαχειρίζονται απλά, σαν αντιπρόσωποι, τα μέσα παραγωγής « στο όνομα της κοινωνίας ενώ ουσιαστικά τα παραγωγικά μέσα θα είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας» γιατί για να μπορούν να λειτουργούν κατ αυτό τον τρόπο θα πρέπει να είναι πραγματικοί αντιπρόσωποι της κοινωνίας (να εκτελούν κατ εντολή της κοινωνίας και όχι στο όνομά της) και για να είναι τέτοιοι θα πρέπει να γυρίσουμε πάλι στο ίδιο σημείο εκκίνησης - θα πρέπει δηλαδή η νομοθετική και η εκτελεστική να ανήκει στο λαό-.
Σημείωση:
Μπορεί όντως η συνείδηση των περισσότερων μελών και των μελών των ηγεσιών αυτών των κομμάτων να είναι καλοπροαίρετη, να νομίζουν ότι αγωνίζονται πράγματι για μια αταξική κομμουνιστική κοινωνία όμως η θεωρία(εργατικών συμβουλίων) και η πρακτική τους είναι εντελώς άσχετη με το κοινοτιστικό-κομμουνιστικό σκοπό. Τα μέλη αυτά στην αγνή πρόθεση είναι πεντακάθαροι κομμουνιστές αλλά στη θεωρία και στην πράξη που της αντιστοιχεί είναι «κομμουνιστές». (Αλλά και η αγνή πρόθεση είναι μεγαλείο!!!)
Ο Λένιν γράφει για τη μελέτη της Παρισινής κομμούνας από το Μαρξ:
«..Στο επαναστατικό κίνημα των μαζών, αν και δεν πέτυχε το σκοπό του, είδε ο Μαρξ μια ιστορική απόπειρα τεράστιας σημασίας, μια συγκεκριμένη πρόοδο στην παγκόσμια προλεταριακή επανάσταση, ένα πρακτικό βήμα σπουδαιότερο από εκατό προγράμματα και συζητήσεις».
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και σήμερα. Η εμπειρία των καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα – καθώς και των σημερινών της Β. Κορέας και Κίνας- που επεδίωξαν την υλοποίηση του Λενινιστικού και Σταλινικού προτάγματος και όχι του Μαρξικού, οδήγησαν σε ολοκληρωτικές αντικομμουνιστικές καταστάσεις. Αυτή η πρακτική εμπειρία «είναι σπουδαιότερη από εκατό προγράμματα και συζητήσεις».
Η πλήρης-απόλυτη αποτυχία ΟΛΩΝ αυτών των «πειραμάτων» οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αιτίες της απόλυτης αποτυχίας δεν βρίσκονται σε κάποια λάθη ΤΑΚΤΙΚΗΣ αλλά βρίσκονται στην ΟΥΣΙΑ του επιδιωκόμενου σκοπού (εξουσία εργατικών συμβουλίων).
Το ίδιο μπορούμε να πούμε και σήμερα. Η εμπειρία των καθεστώτων του προηγούμενου αιώνα – καθώς και των σημερινών της Β. Κορέας και Κίνας- που επεδίωξαν την υλοποίηση του Λενινιστικού και Σταλινικού προτάγματος και όχι του Μαρξικού, οδήγησαν σε ολοκληρωτικές αντικομμουνιστικές καταστάσεις. Αυτή η πρακτική εμπειρία «είναι σπουδαιότερη από εκατό προγράμματα και συζητήσεις».
Η πλήρης-απόλυτη αποτυχία ΟΛΩΝ αυτών των «πειραμάτων» οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αιτίες της απόλυτης αποτυχίας δεν βρίσκονται σε κάποια λάθη ΤΑΚΤΙΚΗΣ αλλά βρίσκονται στην ΟΥΣΙΑ του επιδιωκόμενου σκοπού (εξουσία εργατικών συμβουλίων).
Σε αυτά τα πειράματα φυσικά, δεν απέτυχε καμιά θεωρία του κομμουνισμού, δεν απέτυχε κανένα κομμουνιστικό σύστημα γιατί απλά τέτοια θεωρία δεν υπήρχε πουθενά σαν επιδιωκόμενος σκοπός.
Απέτυχε απλά η ολιγαρχική Λενινιστική θεωρία για μια άλλης μορφής οργάνωση της κοινωνίας που δεν είχε ούτε έχει ΚΑΜΙΑ σχέση με τον κομμουνισμό του Μαρξ.
(Πολύ μεγάλη είναι η ιδεολογική προσφορά προς την αστική τάξη κάποιων «κομμουνιστών» που ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι αυτά τα καθεστώτα ήταν κομμουνιστικά. Βοηθούν τα μέγιστα στο χτύπημα και τον ευτελισμό του κομμουνιστικού σκοπού στην παγκόσμια εργατική συνείδηση)
γ) Η εσωτερική δομή και λειτουργία αυτών των κομμάτων είναι εντελώς ολιγαρχική. Το ίδιο και εδώ, τα καλοπροαίρετα μέλη Θυσιάζονται για ένα σκοπό ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός από αυτό που μπορεί να επιτευχθεί με την ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιούν. Και εδώ τα μέλη δεν έχουν απολύτως καμιά απολύτως δύναμη-εξουσία, δεν υπάρχει καμιά ισοκατανομή δύναμης και δυνατότητας επηρεασμού-επιλογής των κεντρικών αποφάσεων καθοριστικού τύπου. Σύρονται και φέρονται απόλυτα από την ηγεσία τους. (Πχ μπορεί κάποιος να είναι μέλος και για 60-70 χρόνια και να μην έχει ψηφίσει ποτέ την ηγεσία ή ας πούμε τον γραμματέα του κινήματος, ο οποίος μπορεί να «κατσικώνεται» σε αυτή τη θέση ακόμα και για πολλές δεκαετίες).
(Πολύ μεγάλη είναι η ιδεολογική προσφορά προς την αστική τάξη κάποιων «κομμουνιστών» που ισχυρίζονται ακόμα και σήμερα ότι αυτά τα καθεστώτα ήταν κομμουνιστικά. Βοηθούν τα μέγιστα στο χτύπημα και τον ευτελισμό του κομμουνιστικού σκοπού στην παγκόσμια εργατική συνείδηση)
γ) Η εσωτερική δομή και λειτουργία αυτών των κομμάτων είναι εντελώς ολιγαρχική. Το ίδιο και εδώ, τα καλοπροαίρετα μέλη Θυσιάζονται για ένα σκοπό ο οποίος είναι εντελώς διαφορετικός από αυτό που μπορεί να επιτευχθεί με την ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιούν. Και εδώ τα μέλη δεν έχουν απολύτως καμιά απολύτως δύναμη-εξουσία, δεν υπάρχει καμιά ισοκατανομή δύναμης και δυνατότητας επηρεασμού-επιλογής των κεντρικών αποφάσεων καθοριστικού τύπου. Σύρονται και φέρονται απόλυτα από την ηγεσία τους. (Πχ μπορεί κάποιος να είναι μέλος και για 60-70 χρόνια και να μην έχει ψηφίσει ποτέ την ηγεσία ή ας πούμε τον γραμματέα του κινήματος, ο οποίος μπορεί να «κατσικώνεται» σε αυτή τη θέση ακόμα και για πολλές δεκαετίες).
Τα συνέδριά τους έχουν επίσης επίφαση δημοκρατικότητας και ο λεγόμενος «δημοκρατικός συγκεντρωτισμός» στην εσωτερική λειτουργία, μόνο δημοκρατικός δεν είναι. Είναι ο «τέλειος» ολιγαρχικός συγκεντρωτισμός. (λειτουργούν «κατ εικόνα και ομοίωση» της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων). Η ηγεσία « έπαιζε και παίζει μόνη της μπάλα στο δικό της γήπεδο» ενώ τα μέλη είναι μόνο για να μαζεύουν τη μπάλα απ τα δίχτυα. Πχ ενώ το 99,9% των ανταρτών δεν ήθελε τη συμφωνία της Βάρκιζας που προέβλεπε την κατάθεση των όπλων του ΕΛΑΣ το 45, η ηγεσία (και όχι όλη) αποφάσισε και εκτέλεσε το αντίθετο. … και χιλιάδες τέτοια παραδείγματα.
δ) Όταν τα κόμματα του Λενινιστικού και Σταλινικού προτάγματος των εργατικών συμβουλίων προτείνουν στο λαό την «λαϊκή εξουσία», στην ουσία εννοούν - στην καλύτερη περίπτωση- την εξουσία της Κεντρικής Επιτροπής αλλά για να ακριβολογεί κανείς θα πρέπει να πει την εξουσία του Πολιτικού Γραφείου επί του λαού.
ε) Παρά ταύτα θα ήταν τρομερά άδικο αν κανείς δεν αναγνώριζε τις τεράστιες και άδολες θυσίες των αγωνιστών σε αυτούς τους χώρους με την πρόθεση για μια καλύτερη κοινωνία. Ποτάμια ιδρώτα, κόπου και αίματος έχουν προσφερθεί από τους απλούς αγωνιστές και από αρκετούς των ηγεσιών (πχ Άρης) για την καλυτέρευση των όρων διαβίωσης του λαού με την αντιμετώπιση των καθημερινών άμεσων προβλημάτων. Πολλοί οι αγώνες τους ενάντια στα καθημερινά προβλήματα, στα καθημερινά αδιέξοδα του λαού που τους καθιστούν άξιους πολύ μεγάλου σεβασμού. ΌΜΩΣ δυστυχώς αυτοί οι αγώνες στον πυρήνα τους είναι δίχως απώτερο πραγματικό κομμουνιστικό σκοπό. Απλά οι πολιτικοί αγώνες τους αν πετύχουν οδηγούν σε αντικομμουνιστικά καθεστώτα τύπου Τσαουσέσκου.
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΠΟΛΟΣ
1) Στον τρίτο πόλο θα μπορούσαμε να εντάξουμε όλα εκείνα τα μικρά κόμματα, ομάδες και κινήματα που αφ ενός μεν αντιστέκονται στην ταξική βαρβαρότητα και αφ εταίρου αμφισβητούν κάποια σχετικά σημαντικά στοιχεία της πολιτικής των δύο κυρίαρχων ρεφορμιστικών πόλων του συστήματος. (Στη Χώρα μας τέτοια μικρά κόμματα είναι πολλά και κυριότερα εξ αυτών είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ – με τις συνιστώσες της όπως το ΝΑΡ, ΣΕΚ, ΕΚΚΕ κλπ-, το ΕΕΚ και οι διάφορες παραλλαγές των μ-λ)
Μερικά από τα κόμματα και ομάδες αυτού του πόλου ρέπουν περισσότερο προς τον ένα ρεφορμιστικό κυρίαρχο πόλο και κάποια άλλα προς τον άλλο. Συνολικά όμως ούτε η μία ροπή ούτε η άλλη αμφισβητούν την ολιγαρχική κατά βάθος ουσία των προταγμάτων της μιας ή της άλλης όψης. Η διαφοροποίησή τους έγκειται σε επί μέρους προτάσεις επί άμεσων ή μεσοπρόθεσμων στόχων του κινήματος και όχι επί της ουσίας του απώτερου στρατηγικού σκοπού. Όμως η μη διαφοροποίησή τους επί της ουσίας του στρατηγικού σκοπού – σε σχέση με τους ολιγαρχικούς στρατηγικούς σκοπούς των κυρίαρχων πόλων – τα έθετε και τα θέτει στην κοινωνική συνείδηση εκτός ιστορικής ανάγκης και άρα στη γωνία.
Η πλατιά κοινωνική συνείδηση δεν μπορούσε και ούτε μπορεί να βρει ουσιαστική ποιοτική διαφορά μεταξύ των ομάδων και κομμάτων του τρίτου πόλου και αυτών των δύο κυρίαρχων πόλων.
Οι ηγεσίες αυτών των συλλογικοτήτων όντως ένιωθαν και νιώθουν την ανάγκη για σαφή διαφοροποίηση από τους άλλους αλλά από μόνο του το πεδίο των άμεσων και των μεσοπρόθεσμων κινηματικών στόχων δεν προσφέρεται αντικειμενικά για κάτι τέτοιο, - είναι εντελώς ανεπαρκής αυτός ο όρος -, με αποτέλεσμα ναι μεν σε μερικά από αυτά τα θέματα η διαφοροποίηση να είχε κάποια πραγματική βάση αλλά σε πολλά άλλα η διαφοροποίηση ήταν απλά συνθηματική, βερμπαλιστική χωρίς γείωση στο εφικτό και ιστορικά αναγκαίο της υλικής πραγματικότητας και επομένως να μην γίνεται κατανοητή από το μεγάλο μέρος της κοινωνίας.
Σημείωση:
Όσο σε αυτό τον πόλο δεν γίνεται η επαναθεμελίωση του στρατηγικού σκοπού του κομμουνισμού-Μαρξικού- (και φυσικά με ταυτόχρονη «αποκήρυξη» του ολιγαρχικού Λενινιστικού στρατηγικού σκοπού και του ολιγαρχικού σοσιαλδημοκρατικού), αυτός ο χώρος θα εξακολουθεί να μην υπηρετεί καμιά μεγάλη ιστορική ανάγκη και άρα θα συνεχίζει, απομονωμένος απ το μεγάλο μέρος της κοινωνίας- να αποτελείται από μικρά γκρούπ χωρίς σημαντικές δυνατότητες παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα και γενικότερα στο κοινωνικό γίγνεσθαι ενώ οι ηγεσίες τους θα εξακολουθούν να φαντασιώνονται στο διηνεκές ότι κάποτε θα δικαιωθεί η πολιτική τους επιλογή αλλά και να αποκομίζουν ψυχική ικανοποίηση στο τώρα με το να ηγούνται έστω και σε λίγους οπαδούς τους.
Όσο σε αυτό τον πόλο δεν γίνεται η επαναθεμελίωση του στρατηγικού σκοπού του κομμουνισμού-Μαρξικού- (και φυσικά με ταυτόχρονη «αποκήρυξη» του ολιγαρχικού Λενινιστικού στρατηγικού σκοπού και του ολιγαρχικού σοσιαλδημοκρατικού), αυτός ο χώρος θα εξακολουθεί να μην υπηρετεί καμιά μεγάλη ιστορική ανάγκη και άρα θα συνεχίζει, απομονωμένος απ το μεγάλο μέρος της κοινωνίας- να αποτελείται από μικρά γκρούπ χωρίς σημαντικές δυνατότητες παρέμβασης στο λαϊκό κίνημα και γενικότερα στο κοινωνικό γίγνεσθαι ενώ οι ηγεσίες τους θα εξακολουθούν να φαντασιώνονται στο διηνεκές ότι κάποτε θα δικαιωθεί η πολιτική τους επιλογή αλλά και να αποκομίζουν ψυχική ικανοποίηση στο τώρα με το να ηγούνται έστω και σε λίγους οπαδούς τους.
2) Και σε αυτό τον πόλο η εσωτερική δομή και λειτουργία των συλλογικοτήτων είναι στη βάση της ολιγαρχική. Συνήθως οι πολυδιασπάσεις δημιουργούν πολλές ηγεσίες επί λίγων μελών και οι ηγέτες τους αρέσκονται να είναι ιδιοκτήτες του δικού τους «μαγαζιού» ( ψυχολογικό ατομικό συμφέρον, μικρομεγαλομανία, ματαιοδοξία και αλαζονεία). Και εδώ τα μέλη δεν έχουν δυνατότητα συνδιαμόρφωσης των καθοριστικών προδιαγραφών της πολιτικής του φορέα τους και εδώ υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών.
3) Όμως όσες και να είναι οι ανεπάρκειες αυτών των συλλογικοτήτων, έχουν προσφέρει διαχρονικά πολύ κόπο, πολλές και διάφορων τύπων θυσίες για μια άλλη καλύτερη κοινωνία. (ειδικά την περίοδο μετά το 1990 όταν έπεσαν και οι τελευταίες ψευδαισθήσεις των Λενινιστών και των Σταλινικών και όταν απ τη μια η φιλοσοβιετική πτέρυγα του κινήματος βίωνε ένα μεγάλο σοκ και η σοσιαλδημοκρατία απ την άλλη κοίταζε να γίνει ακόμα πιο αρεστή στο σύστημα- ψηφίζοντας πχ τη συνθήκη του Μάαστριχτ- τότε αυτός ο χώρος σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος της κοινωνικής αντίστασης, τις σπίθες της κοινωνικής αντίστασης, τις σημαίες του αγώνα ενάντια στον βάρβαρο καπιταλισμό ο οποίος βίωνε την τελευταία του λάμψη αλαζονείας πριν από την συντριπτική κρίση του.
ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΑΡΧΙΣΕΙ Η ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ.
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΕΚΑΝΕ ΠΑΛΙ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ.
Το κομμουνιστικό πρόταγμα του Μάρξ «η κομμούνα νομοθετικός και εκτελεστικός οργανισμός» πολεμήθηκε από την αστική τάξη με λύσσα. Από την εποχή του Μαρξ και μέχρι σήμερα το φάντασμα του κομμουνισμού είναι ο κεντρικός εφιάλτης τους. Η δυνατότητα να υιοθετηθεί, αργά ή γρήγορα, από την πλειοψηφία των εργαζομένων και να μετατραπεί σε μαζικό επαναστατικό κίνημα τους κάνει να είναι διαρκώς επί ποδός πολέμου. Τον πολέμησαν και τον πολεμούν. Όμως το κομμουνιστικό πρόταγμα κτυπήθηκε όχι μόνο από τους αστούς αλλά και από κάποιους εντός του κινήματος για μια αταξική κοινωνία. Επαγγελματίες και όχι «επαγγελματίες» της κοινωνικής επανάστασης αλλοίωσαν εντελώς το Μαρξικό πρόταγμα και είτε για επαγγελματικούς λόγους είτε εξ αιτίας της μεγάλης τάσης τους για κατοχή προσωπικής εξουσίας, ματαιοδοξίας (Στάλιν-Σταλινικοί,) πολέμησαν με το ίδιο μένος την πραγματική κομμουνιστική-κοινοτιστική προοπτική. (Δευτερευόντως και εντελώς άθελά τους την πολέμησαν και αγνοί αγωνιστές είτε είχαν ηγετικές θέσεις είτε ήταν απλά μέλη του εργατικού κινήματος).
Όμως ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και γι αυτό θα αποδειχτεί τελικά νικητής .
Όμως ο κομμουνισμός είναι ιστορική αναγκαιότητα και γι αυτό θα αποδειχτεί τελικά νικητής .
Παρά τον πόλεμο εναντίον του προτάγματος απ τις όποιες δυνάμεις, ετούτο υπήρχε πάντα σαν μια δυνατότητα του κινήματος να προσανατολιστεί προς αυτό και εξακολουθεί να υπάρχει σαν τον ασπάλακα σε υπόγειους διαδρόμους.
Οι εργαζόμενοι, τα τελευταία χρόνια, σε πολλές Χώρες του κόσμου και με τα κινήματα των πλατειών, ξαναέφεραν στην επιφάνεια «ενστικτωδώς» την ουσία του κοινοτισμού στον 21ο αιώνα με τη μορφή του προτάγματος για «άμεση» δημοκρατία. Στην καρδιά όμως αυτού του συνθήματος υπάρχει η νομοθετική και η εκτελεστική στο λαό. Υπάρχει δηλαδή ο κοινοτισμός σαν σκοπός όπως τον εξέφρασε ο Μάρξ.
Οι διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις προσπαθούσαν τόσα χρόνια να πετάξουν απ την πόρτα της ιστορίας τον κοινοτισμό-κομμουνισμό αλλά αυτός μπήκε ξανά απ το παράθυρο με το λαϊκό «ένστικτο» και σχετικά «αυθόρμητα» - μαζί με την πρωτοβουλία και την συμμετοχή κάποιων Μαρξιστών-.
Εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων ή και εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο εξέφρασε αυτό το κοινοτιστικό πρόταγμα, προβλημάτισε και προβληματίστηκε, απέκτησε τις πρώτες κινηματικές εμπειρίες και παρά το ανοργάνωτο, παρά την ποικιλομορφία των ιδιαίτερων προτάσεων, παρά το αδιαμόρφωτο ως προς τον στόχο για συγκεκριμένες εφικτές προτάσεις στην υλοποίησή τους, παρά τις όποιες και πολλές αδυναμίες και αντιφατικότητές του, παρά την κινηματική απειρία χιλιάδων ατόμων που το εξέφρασαν, παρά το πρωτόλειο, χίλια παρά.., έκανε μια πρώτη μεγάλη καταγραφή στην πλατιά κοινωνική συνείδηση. Έγινε η καταγραφή του « ο λαός να αποφασίζει άμεσα για ότι τον αφορά και να μην αποφασίζουν οι λίγοι γι αυτόν, στο όνομά του».
(Οι περισσότεροι από αυτούς τους «αμεσο»δημοκράτες του κινήματος των πλατειών δεν ήξεραν και ούτε μπορούν να φανταστούν ότι είναι πιο «βέροι» Μαρξιστές-κοινοτιστές - ως προς τον στρατηγικό σκοπό του κομμουνισμού- απ ότι είναι κάποιοι άλλοι που θέλουν να ονομάζονται κομμουνιστές. Πολλοί απ αυτούς τους «αμεσοδημοκράτες» λόγω κακής πληροφόρησης, δεν θα ήθελαν με τίποτα να αυτοαποκαλούνται κοινοτιστές-κομμουνιστές. Και όμως πρόβαλαν το πραγματικό κομμουνιστικό πρόταγμα με τον τρόπο τους στη σημερινή εποχή και όμως στο βάθος είναι κοινοτιστές-κομμουνιστές).
Ο κομμουνισμός του 21ου αιώνα μπήκε κατ αυτό τον τρόπο απ το παράθυρο και μπήκε για να νικήσει τελειωτικά.
Ποια ήταν όμως η στάση όλων των πόλων της αριστεράς απέναντι σε αυτό το κίνημα και ποιά θα πρέπει να είναι;
1)Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έκαναν «εισοδισμό». Μπήκαν μέσα για να περάσουν δικά τους πολιτικά αιτήματα και να αλιεύσουν όσους πιο πολλούς ψηφοφόρους. Στόχος τους η εκ των έσω σταδιακή προσάραξή του «αμεσοδημοκρατικού» κινήματος στο δικό τους ολιγαρχικό λιμάνι.
2)Τα καθαρά Σταλινικά κόμματα όχι μόνο απέφυγαν να συμμετάσχουν σε αυτό το κίνημα-επειδή δεν μπορούσαν να το ελέγξουν- αλλά το διέβαλαν όσο μπορούσαν. Πχ ελέχθη από διάφορα στελέχη τους ότι η αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού – και το σύνθημα «να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή»- τελικά ευνοεί το ναζισμό επειδή ο ναζισμός είναι ενάντια στον κοινοβουλευτισμό!!! Να «κομμουνιστές», να μάλαμα! Δηλαδή επειδή οι ναζιστές είναι υπέρ της κατάργησης του μνημονίου και ενάντια στην οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων, αυτοί (οι Σταλινικοί) θα έπρεπε να πάρουν αντίθετη θέση και να είναι υπέρ του μνημονίου και υπέρ της μείωσης των μισθών και των συντάξεων !!! Ή στην περίπτωση που τους έβαζαν να διαλέξουν μεταξύ Χίτλερ και Μουσολίνι θα κοίταζαν να διαλέξουν το μικρότερο κακό και όχι να αγωνιστούν ενάντια και στους δύο;
3) Η στάση του τρίτου πόλου. Εδώ η κάθε συνιστώσα κράτησε και μια διαφορετική στάση αλλά γενικά δεν ήταν εχθρική. Η Λενινιστική – Σταλινική στάση προσπάθησε να πάρει σε μερικές περιπτώσεις την πλειοψηφία των συνελεύσεων για να περάσει τα δικά της μεσοπρόθεσμα συνθήματα-στόχους. Όμως σχεδόν καμία δεν μπήκε στο χώρο για να κάνει μια από κοινού θεωρητική αναζήτηση σχετικά με το πώς ο απώτερος σκοπός για αυτοθέσμιση θα μπορούσε να γίνει πρακτικά πιο εύκολος στην υλοποίησή του.
Το σύνθημα για «άμεση» δημοκρατία υιοθετήθηκε από 4-5 συνιστώσες αλλά.. Υιοθετήθηκε για να διαστρεβλωθεί στην πορεία.
Υιοθετήθηκε το ο λαός να αποφασίζει στις συνελεύσεις για τα μικρά καθημερινά προβλήματα ενώ για τα μεγάλα, υιοθετώντας τον όρο «έμμεση» δημοκρατία, θέλησαν οι κυρίαρχες αποφάσεις να παίρνονται από την αφεντιά τους – και συνοδευόταν αυτή η αντίληψη από την αιώνια αστική προπαγάνδα και δικαιολογία περί του ανέφικτου της καθολικής «άμεσης» δημοκρατίας-. Έτσι ακύρωσαν εντελώς το πρόταγμα της αυτοθέσμισης για να το προσαρμόσουν καλύτερα στη ολιγαρχική Λενινιστική αντίληψη.
Ποια όμως είναι η καρδιά αυτής της αντίληψης περί «άμεσης και έμμεσης» δημοκρατίας;
Παράδειγμα:
Ένας επιλέγει πέντε άτομα για να του κάνουν δουλειές στον κήπο του. Αυτός παίρνει τις κυρίαρχες αποφάσεις, τις αποφάσεις προδιαγραφές και τους δίνει τις εντολές.
α)Να κλαδέψουν συγκεκριμένα δένδρα,
β)να οργώσουν συγκεκριμένο μέρος του κήπου,
γ)να φυτέψουν συγκεκριμένα φυτά και δένδρα κλπ
δ)και όλα αυτά να τα τελειώσουν σε μια εβδομάδα,
ε)θα πάρουν συγκεκριμένη αμοιβή.
Αυτές είναι οι κυρίαρχες, οι καθοριστικές εντολές.
Μέσα όμως σε αυτά τα πλαίσια, το αφεντικό τους αφήνει να κάνουν όσες γενικές συνελεύσεις επιθυμούν και να αποφασίζουν πλειοψηφικά στο πως θα φέρουν εις πέρας τις εντολές του αφεντικού.(ποιες ώρες θα δουλεύουν, πως θα γίνει η διαμοίραση της δουλειάς κλπ). Όμως αυτό δεν έχει σχέση με την εξουσία των κάτω, δεν έχει σχέση με τη δημοκρατία όσες συνελεύσεις και να κάνουν και όσο δημοκρατικές να είναι αυτές οι συνελεύσεις, γιατί οι αποφάσεις τους δεν είναι οι καθοριστικές αλλά εκτελεστικές. Είναι οι αποφάσεις εκτελεστικών οργάνων ή των «δούλων».
Αυτές λοιπόν τις αποφάσεις, οι ηγεσίες των αριστερών και δεξιών ολιγαρχικών κομμάτων μπορούν να τις χαρίσουν με ευχαρίστηση στα μέλη τους. Όμως αυτό δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι «άμεση» δημοκρατία. Δημοκρατία θα έχουμε όταν όλες οι καθοριστικές αποφάσεις, όλες οι καθοριστικές προδιαγραφές θα λαμβάνονται απ τους σημερινούς κάτω. Αυτό επιδιώκει ο κομμουνισμός. Οι κυρίαρχες αποφάσεις (νομοθετική εξουσία ) να λαμβάνονται από το λαό.
Σημείωση:
Αυτού του τύπου τις αποφάσεις (εκτελεστικές) τις δίνουν (παγίδα) στα μέλη τους διάφορα Αστικά και Σταλινικά κόμματα για να δημιουργούν στα μέλη τους την ψευδαίσθηση ότι αυτά έχουν κάποια εξουσία και αποφασίζουν ενώ πρακτικά τους παρέχουν μόνο τη σχετική ελευθερία του σκλάβου.
Χωρίς το σαφή διαχωρισμό μεταξύ καθοριστικών και εκτελεστικών αποφάσεων θα υπάρχει μεγάλο θεωρητικό και πρακτικό πρόβλημα για τους κοινοτιστές.
Για την επαναναθεμελίωση του κοινοτισμού σήμερα
Όπως σε όλο τον πλανήτη έτσι και στη Χώρα μας απαιτείται μεγαλύτερη ταχύτητα στις διεργασίες για ολοκληρωμένη επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού στρατηγικού σκοπού.
Στο επίπεδο των πιθανοτήτων, οι συστηματικές διεργασίες για την επαναθεμελίωση θα μπορούσαν να αρχίσουν από κάποια συνιστώσα του τρίτου πόλου.
(Αυτό γιατί στους άλλους δύο πόλους ο ηγεμονισμός και ο επαγγελματισμός των ανώτερων στελεχών είναι πιο παγιωμένος)
Χρειάζεται άμεσα ο κομμουνιστικός στρατηγικός σκοπός. Από εδώ ΜΟΝΟ πρέπει να ξεκινήσει οπωσδήποτε η επαναθεμελίωση. Μετά πάνω σε αυτόν θα χτιστεί το ενιαίο πρόγραμμα με τα δύο βασικά μέρη του.
Χρειάζεται άμεσα ο κομμουνιστικός στρατηγικός σκοπός. Από εδώ ΜΟΝΟ πρέπει να ξεκινήσει οπωσδήποτε η επαναθεμελίωση. Μετά πάνω σε αυτόν θα χτιστεί το ενιαίο πρόγραμμα με τα δύο βασικά μέρη του.
Το ένα μέρος θα αφορά στις προτάσεις για εφικτούς, λειτουργικούς συλλογικούς θεσμούς που θα μπορούν να πραγματώνουν αποτελεσματικά στο αύριο το κοινοτιστικό σκοπό (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό) και το άλλο μέρος θα αφορά στο σήμερα, στην δημιουργία επαναστατικού κινήματος μέχρι την ανατροπή του ολιγαρχικού καπιταλισμού και συντριβή των όλων οργάνων και μηχανισμών αυτού του συστήματος.
Η ποιότητα των προτάσεων και των δύο μερών εξαρτώνται πλήρως από βασικά υλικά δομικά στοιχεία (νομοθετική και εκτελεστική εξουσία) του απώτερου κοινοτιστικού σκοπού.
Σημείωση:
Πολύ ωραίες εργασίες σχετικά με το συνδυασμό τακτικής στρατηγικής έχουν γίνει σε αυτό το χώρο(τρίτο πόλο). Όμως καθίστανται άνευ νοήματος από τη στιγμή που λείπει η κομμουνιστική προοπτική. Άνευ νοήματος είναι επίσης ο βερμπαλισμός περί αντικαπιταλισμού όταν δεν πηγάζει απ τον απώτερο στρατηγικό σκοπό του κοινοτισμού.
Η ποιότητα των προτάσεων και των δύο μερών εξαρτώνται πλήρως από βασικά υλικά δομικά στοιχεία (νομοθετική και εκτελεστική εξουσία) του απώτερου κοινοτιστικού σκοπού.
Σημείωση:
Πολύ ωραίες εργασίες σχετικά με το συνδυασμό τακτικής στρατηγικής έχουν γίνει σε αυτό το χώρο(τρίτο πόλο). Όμως καθίστανται άνευ νοήματος από τη στιγμή που λείπει η κομμουνιστική προοπτική. Άνευ νοήματος είναι επίσης ο βερμπαλισμός περί αντικαπιταλισμού όταν δεν πηγάζει απ τον απώτερο στρατηγικό σκοπό του κοινοτισμού.
Εδώ οι σημερινοί επαναστάτες που στοχεύουν σε μια αταξική κοινωνία θα πρέπει να κάνουν μια εσωτερική επανάσταση. Θα πρέπει να αφήσουν εντελώς στην άκρη το πρόταγμα του Λένιν και να κάνουν επαναθεμελίωση του κοινοτιστικού προτάγματος, επιστρέφοντας στα θεμέλια του Μάρξ. Δύο καρπούζια δεν χωράνε στην ίδια μασχάλη. «Δεν μπορεί κάποιος να είναι ταυτόχρονα σε διαφορετικούς χώρους του πλανήτη» ή «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Εδώ θα πρέπει, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα του προτάγματος, να διαλέξουν.
Ή με τον Μαρξ (και τη Ρόζα) ή με τον Λένιν. Μέση οδός δυστυχώς δεν υπάρχει.
Ο Λένιν, ο μέγιστος αυτός επαναστάτης και διανοητής άφησε ένα τεράστιο έργο, θεωρητικό και πρακτικό, το οποίο και στο σήμερα και στο μέλλον θα είναι ένα ισχυρό όπλο στα χέρια των επαναστατών. Όμως στο συγκεκριμένο θέμα του προτάγματος (στα δομικά στοιχεία του) για την άλλη κοινωνία που θα πρέπει να χτιστεί μετά την ανατροπή του καπιταλισμού, πιστεύουμε ότι έχει κάνει πάρα πολύ μεγάλο λάθος (όπως και αποδείχθηκε) και το σωστό είναι με το μέρος του Μαρξ. Από το Λένιν θα κρατήσουμε πολλά άλλα.
Αυτή η εσωτερική επανάσταση στο χώρο των αγωνιστών θα αντιμετωπίσει σίγουρα στο εσωτερικό της αντίρροπες προς αυτή δυνάμεις.
α) Η βασικότερη απ τις αντίρροπες δυνάμεις θα είναι «ο φόβος» μήπως άλλοι «θρησκευόμενοι» αγωνιστές νιώσουν ότι τους προσβάλουν το ιεροποιημένο, αγιοποιημένο, θρησκευτικοποιημένο πρόσωπο του επαναστάτη Λένιν. Υπάρχουν άτομα (διαπαιδαγωγημένα στα αστικά πλαίσια) μέσα στο χώρο του κινήματος που ρέπουν προς την προσωπολατρεία, την θρησκευτικοποίηση και την φετιχοποίηση των πολιτικόκοινωνικών τους αντιλήψεων. (αντιδράσεις θεούσας)
Εδώ αγωνιστές πιθανόν να λάβουν υπ όψη τους τέτοιες αντιδράσεις άλλων αγωνιστών οι οποίες σίγουρα θα υπάρξουν και υποχωρήσουν σχετικά.
Όμως η μη θρησκευτική-κριτική σκέψη μας υποβάλει την εξής αρχή: Όσο μεγάλος και να είναι ένας διανοητής ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να είναι αλάνθαστος. Έτσι ο κριτικά σκεπτόμενος αγωνιστής θα σεβαστεί απόλυτα τον κάθε επαναστάτη, ανθρωπιστή διανοητή και θα κοιτάξει, απ τη μια, να βρει και να υιοθετήσει εκείνα που θεωρεί σωστά και απ την άλλη να βάλει στην άκρη εκείνα που δεν θεωρεί σωστά.
Πρέπει λοιπόν να παίρνουμε ότι θετικό έχει ο Λένιν, Μάο, Τρότσκι, Στάλιν, Τσε κλπ καθώς και ότι θετικό προσφέρει η επιστήμη σήμερα και να τα εντάξουμε στην κοινοτιστική προοπτική.
β) Μια δεύτερη αντίρροπη δύναμη θα είναι σίγουρα πάλι απ το εσωτερικού του κινήματος. Θα προέρχεται από εκείνα τα άτομα που για προσωπικούς λόγους ικανοποίησης του εγώ τους για απόκτηση και διατήρηση της ηγεμονίας επί άλλων ανθρώπων, για ματαιοδοξία κλπ, γατζώνονται καλύτερα στο ολιγαρχικό πρόταγμα του Λένιν. Αυτή η δύναμη αντίστασης θα είναι πολύ ισχυρή γιατί τα άτομα αυτά- χωρίς να το έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως- δια μέσου της κατοχής ηγεμονίας κάνουν την ατομική ψυχοθεραπεία τους και αποκτούν νόημα και ψυχική ηδονή. (Και γι αυτό θέλουν να είναι κυρίαρχοι στο μαγαζάκι τους).
Σημείωση:
Πολύς χρόνος έχει χαθεί απ τις αρχές του 1990 μέχρι σήμερα, σχετικά με τις απαντήσεις που θα έπρεπε να δοθούν από το επαναστατικό κίνημα σχετικά με την ολοκληρωτική κατάρρευση των καθεστώτων του υπαρκτού κομματικού-κρατικού καπιταλισμού.
Προς αυτή την κατεύθυνση κάποια πολύ μικρά θετικά βήματα έγιναν από κάποιες συνιστώσες του τρίτου πόλου αλλά χωρίς οι απαντήσεις τους να «χτυπάνε» στο κέντρο, χωρίς να «χτυπάνε» σαν αιτία την «εργατική δημοκρατία» του Λένιν με το ολιγαρχικό της περιεχόμενο των εργατικών συμβουλίων.
Όμως έγιναν και χιλιάδες βήματα προς τα πίσω από τον ρεφορμιστικό πόλο του κομματικού-κρατικού καπιταλισμού. Η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ μη θέλοντας να τα βάλει με τον ίδιο της τον εαυτό, με τον ίδιο ολιγαρχικό της μηχανισμό, κρύφτηκε πίσω από την παιδαριώδη δικαιολογία ότι για όλα έφταιγε η απομάκρυνση εκείνων των κομμάτων από τη Σταλινική γραμμή και σκέψη!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΜΩΣ Η ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ.
Οι όποιες αντίρροπες δυνάμεις (αστικές ή από το κίνημα) στο τέλος θα νικηθούν. Εργαζόμαστε για την επιτάχυνση αυτής της επαναστατικής διαδικασίας και ελπίζουμε εδώ στη Χώρα μας να δημιουργηθεί το συντομότερο δυνατό το επαναστατικό Κοινοτιστικό Κίνημα της Ελλάδας.
Όμως έγιναν και χιλιάδες βήματα προς τα πίσω από τον ρεφορμιστικό πόλο του κομματικού-κρατικού καπιταλισμού. Η γραφειοκρατική ηγεσία του ΚΚΕ μη θέλοντας να τα βάλει με τον ίδιο της τον εαυτό, με τον ίδιο ολιγαρχικό της μηχανισμό, κρύφτηκε πίσω από την παιδαριώδη δικαιολογία ότι για όλα έφταιγε η απομάκρυνση εκείνων των κομμάτων από τη Σταλινική γραμμή και σκέψη!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΜΩΣ Η ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ.
Οι όποιες αντίρροπες δυνάμεις (αστικές ή από το κίνημα) στο τέλος θα νικηθούν. Εργαζόμαστε για την επιτάχυνση αυτής της επαναστατικής διαδικασίας και ελπίζουμε εδώ στη Χώρα μας να δημιουργηθεί το συντομότερο δυνατό το επαναστατικό Κοινοτιστικό Κίνημα της Ελλάδας.
Πιστεύουμε ότι από τη στιγμή που οι πρώτες επαναστατικές πρωτοπορίες επαναθεμελιώσουν πραγματικά τα ουσιαστικά στοιχεία του κομμουνιστικού προτάγματος(νομοθετική και εκτελεστική στο λαό, μαζί με την εφικτή προγραμματική τους στήριξη) τότε θα είναι υπόθεση μικρού σχετικά χρόνου η επανακατάκτηση από το κομμουνιστικό πρόταγμα της ιδεολογικής «ηγεμονίας» σε παγκόσμιο επίπεδο. Πιστεύουμε ότι ΜΟΝΟ τότε θα αρχίσει η κατάκτηση της παγκόσμιας εργατικής συνείδησης που είναι απαραίτητη για την παγκόσμια επανάσταση που θα ακολουθήσει.
ΥΓ .Οι λόγοι για τους οποίους χρησιμοποιούμε τη λέξη «άμεσος» εντός εισαγωγικών μπροστά από το επίθετο δημοκράτης ή ενίοτε και μπροστά από το ουσιαστικό Δημοκρατία, είναι επειδή πιστεύουμε ότι αφ ενός μεν δεν υφίστανται επ ουδενί οι έννοιες της άμεσης ή έμμεσης δημοκρατίας αλλά υπάρχει μόνο σκέτη η έννοια δημοκρατία ή στην χειρότερη υποχώρηση μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει η έννοια της πραγματικής Δημοκρατίας και αφ εταίρου επειδή σε ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού έχει περάσει, δυστυχώς, η έννοια της πραγματικής δημοκρατίας δια μέσου της έννοιας της άμεσης δημοκρατίας. Το χρησιμοποιούμε λοιπόν προσωρινά για λόγους καλύτερης επικοινωνίας με αυτό το τμήμα του πληθυσμού.
Ευστ.Κουμαριάς
