Β. ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
ΑΟΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ
ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΟΥ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΛΟΓΟΣ- ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΣΑΝ ΑΠΩΤΕΡΟΣ ΣΚΟΠΟΣ – ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟ «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»
Είναι διαπιστωμένο πια από όλους τους κοινωνικούς αγωνιστές ότι οι ολιγάρχες κλέβουν όχι μόνο τον πλούτο των λαών αλλά ταυτόχρονα κλέβουν τις λέξεις και τα συνθήματα των εξεγερμένων υπήκοων.
Τι να πρωτοαναφέρει κανείς; Το «και λαοκρατία θέλομεν», το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», το «σοσιαλισμό», τη «Δημοκρατία», την «λαϊκή κυριαρχία», το «Άμεση Δημοκρατία» ή ποιο απ τα τόσα άλλα;
Πως όμως καθίσταται δυνατή αυτή η κλοπή των εννοιών μας από τους ολιγάρχες και πως μπορούμε να τους αντιμετωπίσουμε;
Κάθε κομμάτι της υλικής πραγματικότητας, κάθε υλική οντότητα ή σχέση υλικών οντοτήτων (αντιληπτή απ τον άνθρωπο) έχει:
1) Όνομα
2) Σημασία
3) Ορισμό
1) Το όνομα δηλώνει απλά την ύπαρξη μιας ξεχωριστής-διαφορετικής μορφής οντότητας (ή κατάστασης πραγμάτων). Δηλώνει κάτι το υπαρκτό αλλά και αόριστο (μη ορισμένο). Ετούτο μπορούμε να το καταλάβουμε καλύτερα αν κάποιος μας πει μια λέξη σε μια άλλη γλώσσα που δεν γνωρίζουμε. Σε αυτή την περίπτωση, το μόνο που θα αντιληφθούμε θα είναι ότι η λέξη εκφράζει κάποια ιδιαίτερη συγκεκριμένη πραγματικότητα της οποίας δεν γνωρίζουμε ούτε κάποιο χαρακτηριστικό αλλά ούτε και την ουσία της.
2) Η σημασία δηλώνει κάτι λιγότερο αόριστο ή κάτι πιο συγκεκριμένο χωρίς όμως να φθάνει στην ουσία της οντότητας-αντικειμένου. Πχ α) Ο σπουργίτης είναι κάποιο όν με φτερά β) η σαύρα είναι ερπετό, η δημοκρατία είναι πολίτευμα.
Μπορεί δηλαδή να δηλώνει α) κάποια χαρακτηριστικά ή β) στοιχεία της οντότητας (που ενίοτε υπάρχουν και σε κάποιες άλλες οντότητες) δηλαδή να δηλώνει σε ποια κατηγορία οντοτήτων ανήκει δίχως όμως να αναφέρεται εκείνο ή εκείνα τα στοιχεία που την διαφοροποιούν από άλλες οντότητες της ίδιας κατηγορίας (ερπετά, πολιτεύματα).
Στην β περίπτωση αναφέρεται σαν πιο συγκεκριμένο προσδιοριστικό στοιχείο της οντότητας η αμέσως ευρύτερη κατηγορία στην οποία ανήκει. (και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη στο έργο του «κατηγορίες» - για το πώς ορίζουμε ένα αντικείμενο- η κατηγορία στην οποία ανήκει το αντικείμενο θα πρέπει να είναι το πρώτο κατηγορούμενο του ορισμού).
Με τον ορισμό μπαίνουν τα όρια του γνωστικού αντικειμένου. Απ τη μια είναι τα όρια της κατηγορίας δηλαδή μπαίνουν τα κοινά στοιχεία που έχει το συγκεκριμένο αντικείμενο με κάποια άλλα αντικείμενα και απ την άλλη τίθεται εκείνο το στοιχείο (ή στοιχεία) που είναι εντελώς διαφορετικό δηλαδή δεν υπάρχει σε κανένα αντικείμενο της ίδιας κατηγορίας. Αυτό ή αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία είναι τα στοιχεία που κάνουν την ειδοποιό διαφορά. (Τα στοιχεία της ειδοποιού διαφοράς μπορούμε να τα πάρουμε είτε από τα δομικά συστατικά του αντικειμένου είτε από κάποια αιτιατά στοιχεία της δημιουργίας του είτε από τον ιδιαίτερο τρόπο αντίδρασής του και πρόκλησης αποτελεσμάτων σε συσχετισμό με άλλα αντικείμενα).
Μόνο το ή τα στοιχεία της ειδοποιού διαφοράς μπορούμε να τα ταυτίσουμε με την ουσία του αντικειμένου.
Σημείωση: Αν παίρναμε για παράδειγμα την έννοια της δημοκρατίας τότε η ειδοποιός διαφορά της από τα άλλα πολιτεύματα έγκειται στο γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών ΔΥΝΑΤΑΙ τελικά να αποφασίζει – επιλέγει τον κάθε κοινωνικό κανόνα που θέλει να ισχύει στην κοινωνία.
Αυτό πιο συμπυκνωμένα μπορούμε να το πούμε με το «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
Αόριστες εκφράσεις και αοριστολογίες
Μεγάλη κατάκτηση στον τομέα της επικοινωνίας και της γνώσης είναι η δυνατότητα της χρήσης των εννοιών στην αόριστη μορφή τους. Η χρήση της αόριστης μορφής των εννοιών γίνεται για λόγους οικονομίας χρόνου, χώρου κλπ. Να φανταστούμε μόνο πως θα ήταν εάν όταν ομιλούσαμε να έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε όχι μόνο το όνομα του αντικειμένου αλλά να έπρεπε και επί πλέον να αναφέρουμε τη σημασία του ή τον ορισμό ή μόνο την ειδοποιό διαφορά του. Είναι εμφανές το πόσο μακρόσυρτο θα ήταν.
Αλλά η κάθε αόριστη έκφραση στην επικοινωνία, προϋποθέτει την ύπαρξη μιας συγκεκριμένης και κοινοποιημένης ουσίας. Αν δεν την προϋποθέτει τότε είναι αναγκαία η αναφορά – κοινοποίηση-αυτής της ουσίας (ειδοποιός διαφορά ή συμπύκνωση αυτής) και κατόπιν η χρήση της αόριστης ονομασίας της. Στην αντίθετη περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει σωστή επικοινωνία. Κατ αυτό τον τρόπο έχουμε ορθή χρήση της αόριστης έκφρασης.
Όμως το μέγιστο οργανωμένο έγκλημα (ολιγαρχία), όχι μόνο δεν επιθυμεί τη σωστή επικοινωνία αλλά αντίθετα επιδιώκει την διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να προκαλεί σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση. Η διαστρέβλωση αυτή γίνεται κυρίως με το να παίρνουν κάποιο δευτερεύον στοιχείο από κάποια ή κάποιες άλλες οντότητες να το κολλούν στη δική τους ουσία και μετά να ονομάσουν την ουσία τους με το όνομα της κάποιας άλλης. Δηλαδή η διαστρέβλωση γίνεται δια μέσου της “αερολογίας”. Έτσι χρησιμοποιεί με τέχνη την αόριστη έκφραση για να αερολογήσει και αποφεύγει σαν το διάολο με το λιβάνι το να αποδίδει την ουσία της λέξης που εκφράζει.
Πχ τελευταία ακούμε από τα μέλη του οργανωμένου εγκλήματος ότι «ο λαός κάνει θυσίες» αντί να πουν «ο λαός υφίσταται τρομερά βασανιστήρια». Κοινό στοιχείο της θυσίας και του βασανιστηρίου είναι ότι και εκείνος που θυσιάζεται και εκείνος που βασανίζεται νιώθει μεγάλο πόνο. Όμως η ειδοποιός διαφορά τους βρίσκεται στο γεγονός ότι ο θυσιαζόμενος πονά αλλά ο πόνος του είναι αποτέλεσμα της δικής του ελεύθερης επιλογής – χωρίς ανθρώπινο καταναγκασμό- δηλαδή μπορεί να κάνει και αλλιώς ενώ ο πόνος του βασανιζόμενου δεν είναι αποτέλεσμα δικής του επιλογής αλλά του τον επιβάλλουν άλλοι- δεν μπορεί να κάνει αλλιώς-. (Ο θυσιαζόμενος κάνει την επιλογή της άμεσης απάρνησης μιας μεγάλης αξίας γι αυτόν γιατί κάτι τέτοιο το θεωρεί αναγκαίο μέσο για να πετύχει έμμεσα την υλοποίηση μιας ανώτερης αξίας).
Όμως ο διεστραμμένος νους τους δεν σταματάει σε αυτά. Η αγαπημένη τους δραστηριότητα είναι να ιδιοποιούνται βασικές έννοιες των λαϊκών κινημάτων δια μέσου της του αδύναμου κρίκου της γενικής ή αόριστης έκφρασης με στόχο την πρόκληση σύγχυσης στη λαϊκή συνείδηση. Πχ παλαιότερα οι ιεροεξεταστές δολοφόνοι ιδιοποιήθηκαν το όνομα του χριστιανισμού, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνη, οι Παπανδρέηδες και το σινάφι τους έκαναν χρήση του ονόματος του σοσιαλισμού. Ο Στάλιν παλαιότερα και κάποια άλλα προσκείμενα προς αυτών κόμματα ιδιοποιήθηκαν το όνομα του κομμουνισμού. Ο Φράνκο, ο Παπαδόπουλος, Καραμανλής, Ο Καρατζαφύρερ, ο Σαμαράς και ο ΓΑΠ ιδιοποιούνται το όνομα της δημοκρατίας.
Γιατί και πως γίνεται αυτό; Είπαμε για λόγους διαστρέβλωσης της πραγματικότητας με απώτερο σκοπό την πρόκληση σύγχυσης στο λαό. Η επιτυχία του βρίσκεται στο γεγονός ότι η πλειοψηφία του λαού δεν έχει διδαχθεί για να κατέχει τη γνώση του ή των ουσιαστικών στοιχείων (ειδοποιό διαφορά) της κάθε έννοιας. Έτσι όταν «σκάει» κάποια νέα κινηματική έννοια, τρέχουν να την ιδιοποιηθούν. Πχ το καλοκαίρι του 2011 στο κίνημα των πλατειών διαδόθηκε πλατιά η έννοια της άμεσης δημοκρατίας. Αμέσως τα μέλη του οργανωμένου εγκλήματος που ανήκαν στην κυβέρνηση έβγαιναν στην τηλεόραση και αυτοπροσδιοριζόντουσαν σαν αμεσοδημοκτάτες. Ο δε αρχιδοσίλογος ΓΑΠ στην ομιλία του στην κοινοβουλευτική του ομάδα, μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος που πήρε πίσω, ανέφερε 8 φορές ότι το κάνει γιατί είναι αμεσοδημοκράτης!!! (Παλαιότερα που «έτρεχε» η έννοια του αντιεξουσιαστή έβγαινε και έλεγε ότι είναι αντιεξουσιαστής στην εξουσία κοκ).
Πώς να τους αντιμετωπίζουμε;
Τα λαϊκά κινήματα πρέπει επί τέλους να δώσουν την κατάλληλη απάντηση σε αυτόν τον ακήρυκτο πόλεμο των εννοιών. Δεν θα πρέπει να αφήνουν τους ολιγάρχες να διεισδύουν, δια μέσου της μη ορισμένης (αόριστης) έκφρασης, στην ουσία των εννοιών τους και να ασελγούν. Ο αποτελεσματικότερος τρόπος θα είναι, για τα δημοκρατικά κινήματα, να μην επικοινωνούν πρωτίστως τις κυριότερες έννοιές τους (10-20) στη βάση της αόριστης ονομασίας τους αλλά πρωτίστως στη βάση της ουσίας τους –της ειδοποιούς διαφοράς-. Δηλαδή να αναφέρεται (σαν στόχος, σαν σύνθημα κλπ) η έννοια με το ουσιαστικό υλικό περιεχόμενό της και παράλληλα ή δευτερευόντως με την αόριστη ονομασία της.
Έτσι για παράδειγμα θα μπορούσαμε να εκφράζουμε το «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» πρωτίστως ή ταυτόχρονα με το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ κλπ.
Μία τέτοια τακτική θα έφερνε τους οργανωμένους έγκληματίες όχι μόνο σε δύσκολη θέση για να μπορούν να ιδιοποιούνται έννοιες του κινήματος αλλά θα αδυνατούσαν πλήρως αν σε κάθε προσπάθειά τους κάναμε μια απλή μικρή μετατόπιση λέξεων. Έτσι ως προς το πιο πάνω παράδειγμά μας, κανένας τους δεν θα τολμούσε να γίνει φορέας, διακινητής των ιδεών της δημοκρατίας, του ουσιαστικού στοιχείου της δημοκρατίας που είναι η νομοθετική εξουσία στο λαό και αυτό θα σήμαινε πλήρης εξουδετέρωσή τους σε τούτο τον τομέα των μαχών.
Άλλωστε φαίνεται ότι είναι ένα πρόταγμα που δεν αρέσει καθόλου ούτε στην καθεστωτική δεξιά ολιγαρχία αλλά ούτε και στην παρακαθεστωτική αριστερή ολιγαρχία. Και η αριστερή ολιγαρχία χρησιμοποιεί την αοριστολογία όταν πρέπει να απαντήσει για το πρόταγμά της. Ανατροπή, σοσιαλισμός, λαϊκή κυριαρχία, λαϊκή εξουσία, εργατική δημοκρατία, αντικαπιταλισμός κλπ είναι ορισμένες απ τις αόριστες-απροσδιόριστες επί της ουσίας τους- εκφράσεις που χρησιμοποιεί για να ξεφεύγει από τα βασανιστικά ερωτήματα που θέτει η πραγματικότητα και οι απαιτήσεις τις λαϊκής απελευθέρωσης.
Το «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ», με συμπλήρωμα την βασική προϋπόθεση αυτής που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» δηλαδή συνδυαστικά το «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» μπορεί να είναι ο κεντρικός άξονας συσπείρωσης όλων των δυνάμεων που δηλώνουν ότι αγωνίζονται για πραγματική δημοκρατία, για άμεση δημοκρατία, για αυτονομία, για αυτοθέσμιση της κοινωνίας.
Και αυτή είναι μια βασική πρότασή μας προς τις πιο πάνω δυνάμεις για μια κοινή αγωνιστική πορεία είτε μέσα από μια ενιαία συλλογικότητα είτε μέσα από ένα μέτωπο συλλογικοτήτων που θα έχουν μεν τις όποιες ιδιαίτερες αναφορές τους αλλά να έχουν κοινή την ουσία του κεντρικού απώτερου σκοπού.
ΥΓ
1) «το πρώτο βήμα της λαϊκής επανάστασης θα είναι , η κατάκτηση της δημοκρατίας..».
2) «.. Η αυριανή κοινωνία δεν πρέπει να είναι πια ένας κοινοβουλευτικός αλλά ένας εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.
Ενώ μέχρι τώρα οι λαοί αποφασίζουν κάθε 4 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα τον «αντιπροσωπεύει» και θα τον καταπιέζει μέσα από το κοινοβούλιο ενώ μέχρι σήμερα τον βάζουν να αποφασίζει ποιος θα του απαγορεύει δια της βίας να ξανά αποφασίζει για τη ζωή του, αύριο η καθολική ψηφοφορία θα χρησιμεύει στο λαό, που θα είναι οργανωμένος σε Δήμους-κοινότητες, ως μέσο για την εξεύρεση των απαιτούμενων εργατών, ελεγκτών, λειτουργών για τις ανάγκες του, όπως ακριβώς ένα άτομο εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους του για τις δικές του ανάγκες. Η εκλεγμένοι θα είναι μόνο εκτελεστικά όργανα του λαού και όχι αποφασιστικά δηλαδή θα είναι πραγματικοί αντιπρόσωποί του. Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΛΑΟ »
