ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

A. Οι κατηγορίες των εκλογών (ιστορικά και δυνητικά) είναι δύο:

(α) Είτε αυτοί, που μόλις θα εκλεγούν, θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να διατάζουν  τους εκλογείς ό,τι γουστάρουν είτε (β) οι όποιοι εκλεγμένοι θα είναι  εκτελεστικά όργανα – υπηρέτες των εκλογέων και θα εκτελούν ΜΟΝΟ ό,τι θα αποφασίζουν και θα τους διατάζουν οι εκλογείς (η πλειοψηφία λαού ή δημοτών).

Οι πρώτες (α) εκλογές είναι ολιγαρχικού τύπου ή εκλογές τεράστιας κοροϊδίας για τους λαούς. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι  έχουν την εξουσία να επιβάλουν (δια της βίας της ένοπλης εκτελεστικής) τη δική τους θέληση στην μεγάλη πλειοψηφία λαού. Αυτοί  παίρνουν τις καθοριστικές αποφάσεις και  ορίζουν τη ζωή των πολλών σε κάθε κοινωνικό θέμα ενώ οι πολλοί καθίστανται υπήκοοι – δούλοι. Αυτού του τύπου τις εκλογές τις έχουμε στο ολιγαρχικά συστήματα του κοινοβουλευτισμού, του φασισμού και των «εργατικών» συμβουλίων. Όλα τα ολιγαρχικά κόμματα αποκαλούν το ολιγαρχικό σύστημα του  κοινοβουλευτισμού αστική δημοκρατία (δηλαδή αστική εξουσία του λαού!!!  με λυσσώδη επιμονή για τους ευνόητους λόγους της παραπλάνησης του λαού ενώ δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία. Είναι κυνοβουλευτική ολιγαρχία ή κυνοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.)Στον  κοινοβουλευτισμό διεξάγονται  εκλογές για την ανάδειξη των ολιγαρχών εξουσιαστών- επιβήτωρων  των λαών σε κεντρικό κυβερνητικό επίπεδο , για την ανάδειξη των περιφερειακών και δημοτικών ολιγαρχών και για την ανάδειξη του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου της ΕΕ – Ο (Ένωσης Ευρωπαίων Ολιγαρχών).

  Η δεύτερη (β) κατηγορία εκλογών είναι οι εκλογές δημοκρατικού τύπου. Οι ελάχιστοι εκλεγμένοι είναι εκτελεστικά όργανα των εκλογέων τους αφού οι εκλογείς ( λαός ή δημότες) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν οι ίδιοι για τις καθοριστικές προδιαγραφές των πράξεων που αφορούν στη ζωή τους και ταυτόχρονα κατέχουν την ένοπλη εκτελεστική εξουσία για να μπορούν να διατάζουν τους εκλεγμένους τους να τις υλοποιήσουν. Μόνο σε τούτη την περίπτωση οι εκλογείς είναι πολίτες και όχι υπήκοοι (υπάκουοι) ή άβουλα ζώα. Είναι πολίτες γιατί μετέχουν κρίσεως νόμων και αρχής. (Αυτό το πολιτικό σύστημα είναι το σύστημα της δημοκρατίας ή  το πολιτικό σύστημα του πραγματικού κοινοτισμού – που θα αντιστοιχεί στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων-.)

Σημείωση:
Οι ολιγαρχικοί κάθε μορφής έκαναν και θα κάνουν τα πάντα για να μη φτάσει στην κοινωνική συνείδηση αυτή η κατηγοριοποίηση των εκλογών και των διακυβερνήσεων. Όταν όμως οι λαοί καταλάβουν ότι υπάρχουν δύο είδη εκλογών και  δύο κατηγορίες  πολιτικών διακυβερνήσεων τότε θα ξεκινήσουν οι επαναστάσεις των λαών για την απελευθέρωσή τους σε παγκόσμιο επίπεδο. (Ας βοηθήσουμε)

Το ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΟ λοιπόν δίλλημα είναι:
Θα συνεχίσουμε να ζούμε ( στον 210 αιώνα) σε ένα σύστημα όπου οι κυβερνώντες (οι εκλεγμένοι ή οι μη εκλεγμένοι φασίστες) θα διατάζουν το λαό ή ο λαός θα διατάζει-εντέλει τους εκλεγμένους του κυβερνώντες; (στη σχέση εργασίας που θα έχει με αυτούς).
Τι θεωρούμε πιο σωστό και ωφέλιμο κοινωνικά και προσωπικά;
Όταν επιλέγουμε από την πιάτσα των ταξί τον καλύτερο (ειδικό) ταξιτζή και αφήνουμε  σε αυτόν να έχει την εξουσία να μας επιβάλει για να μας πάει σε όποιο προορισμό γουστάρει ή να έχουμε εμείς την εξουσία να του υπαγορεύουμε να μας πάει σε όποιο συγκεκριμένο προορισμό θέλουμε;
Ετούτες οι δύο επιλογές ( «ή ο ταξιτζής μας πάει όπου θέλει ή εμείς του δίνουμε εντολή να μας πάει όπου θέλουμε») είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετικές μεταξύ τους και αντιστοιχούν σε απόλυτα διαφορετικά πολιτικοοικονομικά συστήματα (ολιγαρχία – δημοκρατία).
Και ποιο είναι το όφελος που θα έχουμε αν βάλουμε απλά στόχο να διώξουμε (και όχι να αλλάξουμε σύστημα) ή να μην ξανά επιλέξουμε τον συγκεκριμένο ταξιτζή - νταβατζή και στη θέση του να διαλέξουμε κάποιον άλλο όταν και ο άλλος ταξιτζής είναι ολιγαρχικός - νταβατζής και θέλει και αυτός να έχει την εξουσία να αποφασίζει που θα πρέπει να πάμε;
Όταν και ο άλλος ταξιτζής θέλει και αυτός το ίδιο σύστημα; Δηλαδή  όταν θέλει να αποφασίζει και να διατάζει αυτός τον πελάτη, υπάρχει τότε έστω και μία περίπτωση στο  άπειρο  να είναι καλός, να έχει φίλο κοινωνική συνείδηση ή είναι εξ ΟΡΙΣΜΟΥ (φανερά ή κρυφά) εγωπαθές, άρρωστο ψυχικά και αντικοινωνικό  στοιχείο; Όταν κάποιος θέλει να κάνει απόλυτο κουμάντο στη ζωή του άλλου τι είναι; ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΓΙΗΣ!!! Είναι σίγουρα άτομο ψυχικά άρρωστο. Είναι δυνατόν κάποιος καπετάνιος να θέλει να αποφασίζει και να επιβάλει στους επιβάτες σε ποιο προορισμό να πάνε ή θα πρέπει οι επιβάτες, νέοι, γέροι, γραμματισμένοι ή αγράμματοι κλπ να αποφασίζουν που θέλουν να κατέβουν και ο καπετάνιος να εκτελεί; Είναι δυνατόν ένας τέτοιος καπετάνιος (που θα αποφασίζει και θα επιβάλει) να έχει κατά βάθος σώα την ψυχική του υγεία; Όχι. Το να μη θέλει κάποιος να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν για τη ζωή τους, σημαίνει ότι είναι άρρωστο εγκληματικό στοιχείο. (Αν ήταν ψυχικά υγιής θα ήθελε ο λαός να έχει την εκτελεστική και τη νομοθετική και αυτός να είναι  όργανο - υπηρέτης του λαού και να δεχόταν ο λαός να  του αναθέτει συγκεκριμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες.)
Με αυτά και με δεκάδες άλλα καταρρίπτεται πλήρως το ευτελές επιχείρημα - παγίδα των ολιγαρχικών περί δοκιμής νέων νταβατζήδων (ολιγαρχικών). Σου λένε: « Αυτόν ή εκείνον, αυτό ή εκείνο το κόμμα (ολιγαρχικό) το έχεις δοκιμάσει;» Και αν τους απαντήσεις όχι, αυτοί συνεχίζουν: « Τότε πως ξέρεις είναι το ίδιο κακοί με τους άλλους ή αν είναι καλοί; Αν δεν τους βάλεις να σε κυβερνήσουν, αν δεν τους δοκιμάσεις πως θα ξέρεις;»
Όμως θα μπορούσε κανείς να τους απαντήσει με ευκολία κατά τον ίδιο τρόπο. « Έχεις πέσει ποτέ από ουρανοξύστη με το κεφάλι; Όχι. Τότε πήγαινε πέσε. Αφού δεν έχεις δοκιμάσει πως ξέρεις ότι θα σκοτωθείς; Στον Ισημερινό θα κάνει  ζέστη; (Ναι) Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις πηγαίνοντας; Είσαι  ετερόφυλος και σου αρέσει; Πως είσαι σίγουρος αν δεν δοκιμάσεις και από την πίσω πόρτα …κοκ;»
Παρά ταύτα είναι χιλιάδες οι εναλλαγές, τα πειράματα και οι δοκιμές νέων ολιγαρχών (οχιών) που έχουν γίνει σε τοπικό κα παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία, ας πούμε, δύο  χιλιάδες χρόνια. Έχουμε μήπως καμιά φίλο λαϊκή εξαίρεση; Όχι καμιά. (Και αυτόν που μας προτείνουν να δοκιμάσουμε τώρα θα είναι η μοναδική εξαίρεση σε παγκόσμιο επίπεδο τα τελευταία χιλιάδες χρόνια; Ναι; Εδώ πάει ο κλαυσίγελως!!! Η μέγιστη βλακεία είναι να κάνει κανείς πάντα ακριβώς το ίδιο πράγμα και να περιμένει κάθε φορά ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Επιτέλους όχι άλλη σπατάλη χρόνου σε βλακείες. Ο χρόνος είναι πολύτιμος και πρέπει να δοθεί στον αγώνα (κεντρικά) για τη συντριβή του συστήματος.) Αλλά και να είχαμε κανά δυό ιστορικές εξαιρέσεις θα έλεγε τίποτα  αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά θα μας έλεγε ότι είναι τεράστια ανοησία να ψάχνεις μια θετική περίπτωση μέσα στις δεκάδες χιλιάδες πιθανότητες και μέσα σε χιλιάδες χρόνια και να μην μπαίνεις ΤΩΡΑ στον αγώνα για να συντριβεί εκ θεμελίων το ολιγαρχικό σύστημα. (και αν κάποιος ολιγάρχης του παρελθόντος δεν ήταν τόσο κακός σαν τους άλλους προηγούμενους, μετά από αυτόν τι είχε ακολουθήσει στην κοινωνία;)
Μα αφού οι ολιγαρχικοί μας το λένε «έξω από τα δόντια». Μας δείχνουν και το πολιτικό πρόγραμμά τους. Θέλουν οι ΛΙΓΟΙ να κατέχουν τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία (Οι λίγοι βουλευτές ή στρατόκαυλοι ναζιστές κλπ). Θέλουν να έχουν την εξουσία οι ίδιοι για να επιβάλουν τη θέλησή τους στους πολλούς. Αυτό είναι μεγάλη συγκαλυμμένη ψυχική αρρώστια. Το ξέρουμε εκ των προτέρων, τους ξέρουμε εκ των προτέρων. Είναι εξ ορισμού αντικοινωνικά υποκείμενα.
Ενώ  γνωρίζουμε ότι η οχιά είναι δηλητηριώδης, τότε γιατί θα πρέπει να μπούμε σε μια ακόμα νέα διαδικασία όπου θα δοκιμάσουμε να μας δαγκώσει μια κάποια άλλη (νεαρή, αρσενική ή θηλυκή ) οχιά για να διαπιστώσουμε αν είναι και αυτή δηλητηριώδης; Και αυτή δηλητηριώδης θα είναι. Μα αφού είναι ΑΠΟΛΥΤΑ διαπιστωμένο. Ιστορικά ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα ήταν εγκληματικά, αντικοινωνικά, αντιλαϊκά χωρίς καμιά εξαίρεση, παρά τις διάφορες διαβαθμίσεις αντικοινωνικότητας που είχαν.
Όλοι οι ολιγαρχικοί είναι επί της ουσίας ΙΔΙΟΙ και πολύ καλά το έχει καταλάβει ένα μεγάλο μέρος του λαού. Όπως όλα τα περιττώματα επί της ουσίας είναι σκατά και παρ ότι  αλλάζουν σε πάρα πολλά στοιχεία όπως χρώμα, ρευστότητα κλπ πρέπει όλα να αποκλείονται από το να είναι μέσα διατροφής, έτσι είναι και οι ολιγαρχικοί επί της ουσίας. Είναι ΟΛΟΙ τους ψυχικά διαταραγμένα, εγκληματικά, αντικοινωνικά όντα με διαφορετικές μορφές θεατρινισμού, λεξιλογίου, λογοπαίγνιων, υποσχέσεων και μεγέθους αντικοινωνικότητας και πρέπει επιτέλους να αποκλειστούν από την ανθρώπινη ιστορία.

Σε τούτο το σημείο όμως οι ολιγαρχικοί θα επιμείνουν και θα πουν: «Εντάξει αλλά στη ζωή δεν είναι πάντα όλα ρόδινα και θα είμαστε αναγκασμένοι πολλές φορές να επιλέγουμε μεταξύ κακών το μικρότερο κακό. Το μη χείρον βέλτιστο. Το να υποστείς το μικρότερο κακό είναι όφελος. Ψήφισε λοιπόν ή υποστήριξε εκείνο το κόμμα, εκείνον το μηχανισμό (ολιγαρχικό) που νομίζεις ότι θα σου κάνει το μικρότερο κακό».
Αληθοφανές μεν, ψεύτικο δε το επιχείρημά τους. Αν σε αυτό το συλλογισμό δεν υπάρχει πραγματικά και ένα  τρίτο χειρότερο κακό τότε αυτός ο συλλογισμός στέκει. Αν όμως φανερώσεις την ύπαρξη ενός τρίτου μέγιστου κακού τότε οι συλλογισμός τους είναι μια απάτη. Πχ ένας 14χρονος (όντως) ήθελε πολύ να αγοράσει μια μηχανή ενός μεγάλου κυβισμού. Ο πατέρας του αρνιόταν να του ικανοποιήσει την επιθυμία γιατί είχε μεγάλες οικονομικές δυσκολίες. Το παιδί τότε άρχιζε να πέφτει σταδιακά σε «κατάθλιψη», να παραμελεί το σχολείο του κοκ. Ο πατέρας μπροστά στο ενδεχόμενο να χειροτερέψει η κατάσταση του γιού υπέκυψε, δανείστηκε και του αγόρασε τη μηχανή. Επέλεξε το μικρότερο κακό. Διάλεξε ένα μεγαλύτερο οικονομικό βάρος παρά να είναι το παιδί του σε αυτή την κατάσταση, να παραμελεί το σχολείο, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ.
Όμως μετά από λίγο καιρό το παιδί τρέχοντας σε αυτοσχέδιους αγώνες ταχύτητας έπεσε και χτύπησε θανάσιμα. Ο πατέρας δεν είχε δει ή δεν είχε αξιολογήσει και το τρίτο πιθανό χειρότερο κακό.
Συμπέρασμα:
 Η επιλογή του «μη χείρον βέλτιστο» δεν ισχύει όταν υπάρχει και τρίτο πιθανό χείριστο κακό. Όταν υπάρχει ακόμα ένα μεγαλύτερο κακό από τα δύο συγκρινόμενα και η επιλογή δεν γίνει με βάση αυτό το χείριστο τότε η επιλογή του μικρότερου κακού  δεν είναι η βέλτιστη αλλά η κάκιστη επιλογή.
Και εδώ, με τη συμμετοχή του καθένα μας στις εκλογές,  ποιο είναι το τρίτο χείριστο κακό που θα προκύπτει;
Βασικά η συμμετοχή του λαού σε αυτές βοηθά το ολιγαρχικό σύστημα να μπορεί να κάνει διαρκή παράταση της ζωής του. (Πόσες δεκαετίες έχουν ήδη περάσει με τις ελπίδες και τη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές κυνοβουλευτικές εκλογές αλλά που φτάσαμε τελικά σήμερα;) Το σύστημα επιθυμεί τη μεγάλη συμμετοχή του λαού στις ολιγαρχικές εκλογές του. Η συμμετοχή του καθένα μας σημαίνει κατά βάθος πολλά πράγματα. Σημαίνει πριν από όλα ότι νοητικά και συνειδησιακά δεν αμφισβητείται πλήρως η ψεύτικη ωφελιμότητα των ολιγαρχικών εκλογών, η ψεύτικη ωφελιμότητα για το λαό όπως την προβάλει προπαγανδιστικά το σύστημα. Σημαίνει ότι ο ψηφοφόρος για να πάει στην κάλπικη κάλπη τους, κάποιου είδους όφελος θα νομίζει ότι έχει. Είναι ραγισμένο το γυαλί της συνείδησής του. Αυτό θέλουν ουσιαστικά οι ολιγαρχικοί. Να νομίζει ο καθένας μας ότι κάποιο όφελος μπορεί να προκύψει για τον ίδιο από τη συμμετοχή του. Ετούτο όμως είναι ουσιαστικά μια, μερική ή πλήρης, εξουδετέρωση της συνείδησης του ενεργού ψηφοφόρου. Για να πάει ο ψηφοφόρος στην κάλπη σημαίνει κατά κανόνα ότι κατά βάθος δεν αρνείται και δεν αμφισβητεί ριζικά και ολοκληρωτικά την ουσία του ολιγαρχισμού (αφού  περιμένει κάποιο όφελος). Και κάποιος που δεν αμφισβητεί ΠΛΗΡΩΣ την ουσία του ολιγαρχισμού δεν διαθέτει το συνειδησιακό υπόβαθρο για να συμμετάσχει ενεργά στην επαναστατική δράση για τη ριζική ανατροπή του. Είναι σε μεγάλο ή μικρότερο βαθμό εξουδετερωμένος συνειδησιακά. Και αυτό με τη σειρά του σημαίνει ότι το ολιγαρχικό σύστημα, όσο δεν θα αμφισβητείται πλειοψηφικά, θα κερδίζει διαρκώς μεγάλη χρονική παράταση ζωής, θα μπορεί να ανασυντάσσει τις δυνάμεις μετά από τις κρίσεις του και να επεκτείνεται προς το μέλλον, με τάση «προς τους αιώνες των αιώνων…φτού». Και όσο αυτό θα συμβαίνει, το ολιγαρχικό σύστημα θα αισθάνεται δυνατό και ανάλογα με το βαθμό ασφάλειας που θα νιώθει τόσο θα αποθρασύνεται και τόσο μεγαλύτερα  βάρβαρα και εξαθλιωτικά  μέτρα θα επιβάλει  στον κάθε λαό. Τόσο μεγάλα θα είναι αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα όπου και αν ακόμα υλοποιηθεί το όποιο εκ των προτέρων προσδοκώμενο όφελος από τον ψηφοφόρο που πήγε να ψηφίσει, θα μας φέρνει μπροστά στην κατάσταση «σου δίνω ένα ψίχουλο και σου παίρνω το καρβέλι».  (Διακαής πόθος του ολιγαρχικού συστήματος είναι να συμμετέχουμε όλοι μας στις εκλογές τους και αν δεν ψηφίσουμε το πιο αντιπροσωπευτικό κόμμα του  τότε σε τελευταία ανάλυση ας ψηφίσουμε ένα άλλο οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα). Ετούτη είναι η ζωοφόρος γι αυτό αρχή.

Σημείωση:
Η τακτική ή η θεωρία που προτείνει τις  σταδιακές αλλαγές, τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις, τις βήμα προς βήμα «ειρηνικές» κατακτήσεις που θα οδηγήσουν τελικά στην εξουσία του λαού, έχει αποδειχτεί επί 2336 χρόνια ΑΠΟΛΥΤΑ αποτυχημένη. Σήμερα παρά την παρέλευση χιλιάδων χρόνων και παρά την τεράστια πρόοδο των επιστημών και παρά τους εκατομμύρια μεταρρυθμιστικούς αγώνες που έχουν γίνει,  το 90% της ανθρωπότητας ζει μέσα στην απόλυτη εξαθλίωση.

Κατά κανόνα και από θέση αρχής, οι δημοκρατικές δυνάμεις θα πρέπει να σαμποτάρουν με όποιο δυνατό τρόπο (αποχή – άκυρο – λευκό κλπ) τις ολιγαρχικές εκλογές είτε αυτές είναι για το κυνοβούλιο είτε για την ΕΕ-Ο (Ένωση Ευρωπαίων Ολιγαρχών) είτε είναι τοπικές. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές θα σημαίνει πάντα όχι μόνο απλή έλλειψη ωφελιμότητας για την πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά όλο και πιο μεγάλο και μακροχρόνιο σφίξιμο της θηλιάς στο λαιμό του λαού. Τίθεται όμως ένα ερώτημα και για την άλλη πλευρά. Η μαζική αποχή, το άκυρο και το λευκό θα σημαίνουν αυτόματα και κάποιο μεγάλο κέρδος για το λαό; Όχι βέβαια. Το μέγεθος ή η ανυπαρξία της ωφελιμότητας εξαρτάται από τη συνολική στάση του καθένα. Αν η αποχή από τις εκλογές γίνεται με όρους αδιαφορίας για τα κοινωνικά προβλήματα τότε δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ κανένα θετικό αποτέλεσμα. Αν όμως η κάθε αποχή από τις ολιγαρχικές εκλογές συνδυάζεται με αγωνιστική κινηματική στάση και τη σωστή και κατάλληλη αιτιολόγηση αυτής της στάσης τότε θα προχωράμε κάποια βήματα μπροστά. Αν πχ ο καθένας μας αιτιολογεί στον περίγυρό του την αποχή του πειστικά, με τη διεκδίκηση του σκοπού  για μια άλλη κοινωνία στην οποία όλη την εκτελεστική και τη νομοθετική θα πρέπει να την έχει ο λαός τότε θα προκύπτουν κάποια θετικά αποτελέσματα για την προοπτική της λαϊκής επανάστασης. Αν  στην αρχή ζητάμε εμείς από το συνομιλητή μας να μας πει τι κατηγορία διακυβέρνησης θέλει κατά βάθος δηλαδή αν θέλει οι κυβερνώντες να αποφασίζουν και να τον διατάζουν ή αν θέλει να αποφασίζει αυτός και οι κυβερνώντες να είναι εκτελεστικά όργανά του τότε θα τίθεται το θέμα στην αληθινή, πραγματική του βάση για περαιτέρω συζήτηση. Αν, με την ευκαιρία των ολιγαρχικών εκλογών,  μπορεί ο καθένας μας να εξηγεί σωστά  ότι υπάρχουν δύο τύποι διακυβερνήσεων και άρα δύο τύποι εκλογών (ολιγαρχικές και δημοκρατικές) και  στη συνέχεια να προτείνει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ένα εφικτό σχέδιο – πρόγραμμα που να αναφέρεται στο πως μπορεί να λειτουργεί πρακτικά η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, μετά τη συντριβή της ολιγαρχίας τότε θα είναι ένα βήμα που ναι μεν θα φαίνεται προσωρινά μικρό αλλά θα αποδειχτεί στο μέλλον ότι τελικά ήταν πολύ σημαντικό για την επανάσταση με σκοπό την κοινωνική απελευθέρωση από τον ολιγαρχικό ζυγό. Και αν όλα αυτά γίνονται ατομικά και συλλογικά οργανωμένα τόσο περισσότερα θετικά αποτελέσματα θα επέρχονται.
Με λίγα λόγια αν η αποχή συνδυάζεται με τις όποιες αλυσιδωτές ενέργειες που απαιτούνται για την τελική κοινωνική απελευθέρωση τότε μόνο θα αποκτά μεγάλο νόημα και θα έχει μεγάλα θετικά αποτελέσματα και τότε μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί μεγάλη προσωπική επαναστατική στάση.
Ίσως στο μέλλον για λόγους τακτικής και χωρίς να βάζει ούτε σταγόνα νερό στο κρασί της στρατηγικής του που θα είναι «όλη η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό», θα μπορούσε κάποιο όχι ολιγαρχικό αλλά κάποιο αντιολιγαρχικό επαναστατικό κόμμα, να καλέσει κατ εξαίρεση το λαό, να συμμετάσχει σε κάποιες κοινοβουλευτικές εκλογές.  Όμως σε τούτη την  περίπτωση  θα πρέπει να περικλείεται τη μεγάλη βεβαιότητα ότι η ωφελιμότητα από την τακτική αυτή για την κοινωνική επανάσταση θα ήταν πολύ μεγάλη και ότι θα προωθούσε γοργότερα τις επαναστατικές διαδικασίες και φυσικά δίχως να προκαλεί πισωγυρίσματα και ιδεολογικές συγχύσεις στην κοινωνική συνείδηση. Σήμερα όμως τέτοιο δεδομένο λείπει εντελώς.

Σημείωση:
Το ποιά είναι η σωστή στάση για το λαό, φαίνεται καθαρά και από τα διάφορα διαφημιστικά σπότ που παίζονται αυτές τις μέρες στα ΜΜΕ και τα οποία προωθεί η Ένωση των Ευρωπαίων Ολιγαρχών.
Αναλύοντάς τα βλέπουμε τα εξής:
 1^ον  Καλούν τους λαούς σε μαζική συμμετοχή σε αυτές ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο κόμμα που θα ψηφίσει ο καθένας.
Ετούτο σημαίνει ότι δεν τους νοιάζει και δεν φοβούνται την ψήφο σε ένα οποιοδήποτε ολιγαρχικό κόμμα. Δείχνει καθαρά ότι τους φοβίζει η μεγάλη αποχή. Και αυτή τους φοβίζει όχι επειδή από μόνη της θα ρίξει το σύστημα της ολιγαρχίας αλλά επειδή  μπορεί να λειτουργήσει σαν πρώτο βήμα. Η αποχή θα σημαίνει αμφισβήτηση των εκλογών τους και η αμφισβήτηση είναι πάντα το πρώτο βήμα που μπορεί να εξελιχθεί (κάτω από προϋποθέσεις) σε δεύτερο βήμα που είναι η  λαϊκή επανάσταση. Τους τρομοκρατεί το δεύτερο βήμα που πιθανόν να προκύψει από το πρώτο και τους συμφέρει τα μέγιστα να μας κοροϊδέψουν και να μας οδηγήσουν στην κάλπη τους.
2ον. Τα άλλα επιχειρήματα που περιέχουν τα σπότ τους, είναι τόσο γελοία και ανυπόστατα που προσβάλουν ακόμα και την νηπιακή νοημοσύνη. Πχ σε ένα σπότ πάνε να μας πείσουν ότι όλοι οι ολιγαρχικοί δεν είναι ίδιοι και ότι διαφέρουν.
Η απάντηση όμως είναι ότι ναι μεν καμιά οχιά δεν είναι ίδια με τις άλλες αλλά επί της ουσίας όλες είναι δηλητηριώδεις.
Σε άλλο σποτ μας λένε « διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο». Από αυτή τη φράση όμως έχουν αφαιρέσει μια ή δύο λέξεις και έτσι της έχουν αλλάξει εντελώς την ουσία. Η σωστή φράση θα ήταν «διάλεξε ποιος θα ΣΟΥ κάνει κουμάντο»  ή «διάλεξε ποιος θα κάνει κουμάντο στη ζωή σου».


Β

Το πολιτικό σύστημα λοιπόν της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας καλεί πάλι το λαό να πάει να ψηφίσει.

Παλιοί και νέοι λαοσωτήρες υπογράφουν το ίδιο κάλεσμα.

Στις εκλογές αυτές θα κατέβουν δεκάδες κόμματα.

Ποιο είναι όμως το πιο ουσιαστικό στοιχείο της ψήφου στα ολιγαρχικά συστήματα;

Ποιο είναι το κοινό στοιχείο μεταξύ της ψήφου ενός ψηφοφόρου που θα ψηφίσει το  κόμμα και της ψήφου του άλλου ψηφοφόρου που θα ψηφίσει  το  β.  ή το  γ. κόμμα;

μπορεί η ψήφος να δοθεί σε ένα δεξιό, σε ένα αριστερό, σε ένα κεντρώο, σε ένα ακροαριστερό ή σε ένα ακροδεξιό κόμμα κλπ. οι ψήφοι  αυτοί μπορεί να έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους  αλλά έχουν και ένα ουσιαστικό στοιχείο κοινό.

Τα προγράμματα όλων των σημερινών κομμάτων, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές διακηρύξεις – υποσχέσεις,  έχουν κάποιους στόχους απόλυτα κοινούς (είτε τους αναφέρουν ρητά - με το πρόσταγμα του κοινοβουλευτισμού- είτε τους υπονοούν με την αναφορά τους σε ιστορικά ολιγαρχικά προστάγματα – πχ στα ολιγαρχικά «εργατικά» συμβούλια). Κανένα δεν προτείνει το "όλη η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό" δηλαδή κανένα δεν προτείνει την πραγματική λαϊκή εξουσία.

Ο κάθε υπήκοος στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού, θα πρέπει να διαλέξει ποιο απο τα διαφορετικά  κόμματα θα του απαγορεύει κατόπιν δια της βίας να αποφασίζει για τη ζωή του (πχ σαν το μνημόνιο που δεν το ήθελε το 90% του λαού και αυτοί οι ολιγάρχες το επέβαλλαν δια της βίας). Επίσης θα πρέπει να διαλέξει ποιο θα του επιβάλλει δια της βίας την κατάργηση της δυνατότητας εκπροσώπησης του.

Αυτή είναι η κεντρική ουσία της κάθε μορφής ψήφου στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές.

Ποιο απο τα διαφορετικά κόμματα θα αποφασίζει – καθορίζει τη ζωή του κάθε εργαζόμενου και όχι αυτός ο ίδιος ο εργαζόμενος να καθορίζει τη ζωή του.

Δηλαδή ποιο απ τα κόμματα θα συνεχίζει να του κλέβει την νομοθετική , την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία, ποιο απο τα κόμματα θα συνεχίσει να του επιβάλλει δια της βίας τον κάθε νόμο που θα θέλουν οι λίγοι αντί του να γίνεται νόμος μόνο εκείνο που θέλει η πλειοψηφία του λαού.

Θα πρέπει λοιπόν να υπογράψει ποιο κόμμα επιθυμεί να συνεχίσει να είναι ο σφετεριστής της εξουσίας του, δηλαδή ποιος θα του στερεί με τη βία τη νομοθετική  και την εκτελεστική εξουσία.

Στο βάθος, η ουσία όλων των προτάσεων των σημερινών κόμματων είναι η ίδια. θέλουν να κατέχουν την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία για να μπορούν να επιβάλλουν τη δική τους θέληση στο λαό γιατί θέλουν να είναι αυτοί οι αφέντες του λαού.

( Γιατί δεν μας λένε το γιατί δεν θέλουν ο λαός να ψηφίζει τον κάθε νόμο; γιατί δεν μας λένε τι θα χάσουν αυτοί ή  ο λαός αν η πλειοψηφία της κοινωνίας επιλέγει τον κάθε νόμο;)

ΥΓ 1.

Κανένα από τα σημερινά κόμματα, όχι μόνο δεν έχει ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα (με εφικτές λεπτομέρειες) σχετικά με το πως ο λαός θα μπορεί να ψηφίζει-επιλέγει τον κάθε νόμο ( άρα είτε δεν στοχεύει στην κατάργηση του κοινοβουλευτισμού είτε και να στοχεύει σε κατάργηση του, θα έχει κατα νου έναν άλλο ολιγαρχικό τρόπο νομοθέτησης στην κοινωνία – όπως πχ τα ολιγαρχικά «εργατικά» συμβούλια κλπ-). Αλλά δεν  κάνει ούτε καν μια ψεύτικη γενικόλογη αναφορά στο ότι σκοπεύει όλη η νομοθετική και η ένοπλη εκτελεστική εξουσία να περάσει στα χέρια του λαού και να μην συνεχίσει να είναι στα χέρια κάποιων  λίγων.

Π.χ. Κανένα από τα σημερινά κόμματα δεν λέει: 

«Κατεβαίνουμε στις εκλογές για λόγους τακτικής (ενημέρωσης του λαού) και ότι άμα εκλέξουμε βουλευτές δεν θα συμμετέχουμε στις εργασίες του κυνο-βουλιου, στις ολιγαρχικές λήψεις αποφάσεων του κυνο-βουλιου και τα έδρανα θα είναι κενά γιατί το νομοθετικό έργο θα πρέπει να ανήκει στο λαό και όχι στους λίγους».

2. Ιστορικά (εδώ και χιλιάδες χρόνια) όχι μόνο μετά από εκλογές αλλά και μετά από μεγάλες «νικηφόρες» επαναστάσεις είχαμε πάντα το φαινόμενο της λερναίας ύδρας.

Λίγο μετά την νίκη των φερόμενων ως λαοσωτήρων είχαμε πάλι τα ίδια. οι λαοσωτήρες μετατρέπονταν σε δυνάστες στη θέση του παλιού δυνάστη και αυτό γιατί δεν περνούσε ποτέ η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στο λαό.

3. Να πάρουμε για τη χώρα μας τα τελευταία 10.000 χρόνια και να διερωτηθούμε ποιο κόμμα ή πολιτικός ή στρατιωτικός ηγέτης ταυτίστηκε με το λαό.

Μερικοί δεν θα βρουν κανένα και θα το τεκμηριώσουν. κάποιοι άλλοι θα βρουν 2-3 που νομίζουν ότι έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά αλλά και  10  να έβρισκαν το αποτέλεσμα θα ήταν συντριπτικό. κάνοντας τη διαίρεση θα έβρισκαν ότι κάθε 1000 χρόνια βρίσκεται κάποιος που ταυτίζεται με το λαό. (Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι). Αυτό είναι το μόνο εφικτό αποτέλεσμα ακολουθώντας την επιλογή-ψήφιση του ολιγάρχη ή την αποδοχή κάποιου μη εκλεγμένου ολιγάρχη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο τελικό αποτέλεσμα όταν ο λαός τελικά δεν επιλέγει τον κάθε νόμο και δεν έχει και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του.

4. Στις ολιγαρχικές εκλογές οι λαοσωτηρες ολιγάρχες βάζουν διάφορα διλλήματα – παγίδες που τελικά σφίγγουν πάντα την αγχόνη γύρω απ το λαιμό του ψηφοφόρου.

« Αν δεν ψηφίσεις εμάς θα «πριμοδοτήσεις» ή το πρώτο κόμμα ή εκείνα τα κόμματα που σου έκαναν εκείνο το κακό  κλπ.», « τους άλλους τους είδες ;.. Τώρα δοκίμασε και άλλους… Ψήφισε εμάς και έστω κάτι το καλύτερο θα κερδίσεις άμεσα », «Δώσε τη δύναμή σου στο (…)  και το κόμμα μας θα παλέψει για το καλό σου, για το καλό του λαού » ….κοκ

 
Η αιώνια θεμελιώδης αιτία όλων των κοινωνικών προβλημάτων είναι ο σφετερισμός της νομοθετικής εξουσίας από λίγους.

Με την ψήφο όμως του εργαζόμενου, με τη συμμετοχή του στις ολιγαρχικές εκλογές γίνεται πριμοδότηση του ολιγαρχισμού δηλαδή της πιο μεγάλης, της πιο κεντρικής, της πιο θεμελιώδους αιτίας που τον κρατά αλυσοδέσμιο. (σαν να έχει πάρει το σπίτι κάποιου φωτιά και αυτος ριχνει τη βενζίνη στη φωτιά γιατί χρειάζεται επειγόντως ένα άδειο δοχείο!)

Με την αποχή ναι μεν μπορεί να γίνεται ακούσια «πριμοδότηση» κάποιων κομμάτων αλλά με τη συμμετοχή γίνεται πριμοδότηση της βασικής αιτίας της πολύ βαριάς ασθένειάς του. Γίνεται πριμοδότηση των ολιγαρχικών συστημάτων.

Η όποια εγχείρηση μπορεί να έχει παρενέργειες όπως πόνο, σημάδια κλπ αλλά στοχεύει να αφαιρέσει τη βασική αιτία της ασθένειας. Η αποφυγή της εγχείρησης από έναν βαριά ασθενή και η χρήση παυσίπονων στη λογική του «κάτι, λίγο καλύτερα να γίνει τώρα» μεταθέτει τη θεραπεία στο μέλλον και κάτω από πάρα πολύ χειρότερους όρους.

Αν τώρα κάποιος σαγηνεύεται από το δίλημμα αν θα πρέπει να τον εκτελέσει ο πρώτος στρατιώτης ή ο δεύτερος ή ο τέταρτος κλπ και όχι αν θα αποφασίζει αυτός για τη ζωή του (αντί να αποφασιζουν για αυτον κάποιοι ολιγάρχες) τότε ας το κάνει.

«Μην κάνεται αποχή, μην ψηφίζετε άκυρο ή λευκό γιατί αυτό ευνοεί το πρώτο κόμμα». Το ίδιο όμως μας λένε ΠΑΝΤΑ πριν από τις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού. Το ίδιο μας έλεγαν και το 2009. Τότε ο λαός τους άκουσε σε μεγάλο βαθμό και εναντιώθηκε στο πρώτο κόμμα. Όμως ήρθε άλλο κόμμα στην κυβέρνηση και καταλάβαμε «τι εστί βερίκοκο». Μερικοί όμως μπορούν να μας πουν ότι κάποια άλλα κόμματα που δεν τα έχουμε δοκιμάσει ίσως είναι καλύτερα να τα δοκιμάσουμε και ποιος ξέρει.. Ναι. Να δοκιμάσουμε να πέσουμε από ουρανοξύστη και ποιος ξέρει, ίσως να την γλυτώσουμε. Τέτοιες απόψεις εκφράζονται από εκείνους που δεν βλέπουν την ολιγαρχική ουσία και των άλλων κομμάτων και άρα το εκ των προτέρων βέβαιο αποτέλεσμα.

Μας πετάνε λοιπόν τα διάφορα παραπλανητικά διλλήματα οι ολιγάρχες αλλά δεν μας λένε ποτέ γιατί δεν θέλουν ο λαός να ψηφίζει τον κάθε νόμο ή αν το πούνε ποτέ έτσι για προπαγάνδα, για χάιδεμα αυτιών, δεν θα μας πουν ποτέ γιατί δεν έχουν ένα πρακτικό πρόγραμμα σχετικά με το πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό. Δεν θα μας το πουν ποτέ γιατί δεν έχουν σαν κεντρικό πρόσταγμα-σύνθημα το «όλη η νομοθετική εξουσία στο λαό». Γιατί δεν βάζουν αυτό το σύνθημα – πρόσταγμα; σκέφτονται μήπως ζημιωθεί ο λαός; αν υποθετικά το έβαζαν, ποια θα ήταν η ζημιά για το λαό που τόσο κόβονται για τα συμφέροντά του;

Θα χάσει ο λαός ή θα χάσουν αυτοί κάποια ψυχολογικοοικονομικά συμφέροντά τους;

Με τούτα και με αυτά περνούν τα χρόνια,  κερδίζει χρόνο διαρκώς η ολιγαρχία και οι λαοί συνεχίζουν να ετεροκαθορίζονται από «λαοσωτήρες» και το 93% της ανθρωπότητας να ζει στην απόλυτη εξαθλίωση.

Στις ολιγαρχικές εκλογές του ολιγαρχικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού ο κάθε ψηφοφόρος για το μόνο ουσιαστικό πράγμα που καλείται είναι να επιλέξει τον αυριανό  νταβατζη του, τον αυριανό δυνάστη του.

Με τις εκλογές κοινοβουλευτικού τύπου διαπαιδαγωγούν και εθίζουν τους εργαζόμενους στο να ψάχνουν εκείνον που πιθανόν να είναι «καλύτερος» αφέντης τους, «καλύτερος» νταβατζης τους,  «καλύτερος» καθοριστής της ζωής τους για να μην πάει ποτέ ο νους τους ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν πρακτικά εύκολα να αποφασίζουν για τον κάθε κοινωνικό κανόνα-νόμο που θα αφορά τη ζωή τους.

Μοιράζουν ανέξοδες ελπίδες αλλά με αυτά που σου λένε  « δεν θα βγει ποτέ ο ήλιος που καρτεράς και ούτε ντελάλης της αγοράς πρόκειται να σου αναγγείλει ποτέ κάποιο χαρμόσυνο απελευθερωτικό μήνυμα..».

Μοιράζουν ανέξοδες ψεύτικες ελπίδες λέγοντας ότι «αν πάρει το δικό μας φιλολαϊκό κόμμα το 95% των ψήφων θα μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε το πρόγραμμα μας». ψέμα. Όσο η οικονομική ολιγαρχία έχει την εκτελεστική (βία) στα χέρια της και βλέπει ότι μπορεί να την χάσει, δε θα διστάσει να αιματοκυλήσει λαό. Έχει ήδη στο συρτάρι της πολλά σχέδια «προβιάς» ή «γκλάντιο» κλπ. όταν δεν κινδυνεύουν κάνουν εκλογές και όταν κινδυνεύουν πυροβολούν τους λαούς.

Συμμετοχή στις εκκλήσεις των ολιγαρχών σημαίνει πριόνισμα του κλαδιού πάνω στο οποίο καθόμαστε.

Δείτε περισσότερα στο «ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ»http://bezedakos.blogspot.com/2011/04/blog-post_3777.html

(συνειδητή)
ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ

Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ

ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΑΠΟΧΗ- ΑΚΥΡΟ – ΛΕΥΚΟ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ

(ΜΕ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΥΝΑΤΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ. Η ΛΥΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΕΛΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΕΣ)

Ν.Ε.Ε.Λ

(Νομοθετική και Εκτελεστική Εξουσία στο Λαό)

21oς αιώνας. Η αυριανή κοινωνία δεν μπορεί να είναι πια ένας  ολιγαρχικός κοινοβουλευτικός μηχανισμός αλλά ένας οργανισμός ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚOΣ συγχρόνως στα χέρια των εργαζομένων.

Δείτε.
1. ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ (ΕΠΙΛΕΓΕΙ) ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ –θεσμικά σε κεντρικό επίπεδο- http://bezedakos.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html

2. Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ  ΓΝΩΣΗ ΝΑ ΝΟΜΟΘΕΤΕΙ http://bezedakos.blogspot.com/2012/03/i.html
3.Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ http://bezedakos.blogspot.com/2012/03/blog-post_3086.html

4.ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ (περισσότερες λεπτομέρειες) http://bezedakos.blogspot.com/2011/04/blog-post_3777.html

5.ΓΙΑΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

http://bezedakos.blogspot.com/2011/12/blog-post_30.html

6.Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ http://bezedakos.blogspot.com/2011/12/blog-post.html

 
7.       Α. ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗhttp://bezedakos.blogspot.com/2011/12/blog-post_8465.html
         Β. ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗhttp://bezedakos.blogspot.com/2012/03/blog-post.html
         Γ. ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗhttp://bezedakos.blogspot.com/2012/03/blog-post_27.html

8.Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΣΚΑΡΕΜΕΝΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ http://bezedakos.blogspot.com/

9. Η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ http://bezedakos.blogspot.com/2012/01/blog-post.html

10.  (Πως ο λαός μπορεί να επιλέγει τους κανόνες σε τοπικό επίπεδο)
 ΔΗΜΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ http://bezedakos.blogspot.com/2010/11/normal-0-false-false-false-el-x-none-x.html

11. ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ-  ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗΣ ΣΥΝΩΝΥΜΟ ΨΥΧΑΣΘΕΝΗΣ http://bezedakos.blogspot.com/2010/05/blog-post_17.html

12. ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΗΣ ΛΕΡΝΑΙΑΣ ΥΔΡΑΣ http://bezedakos.blogspot.com/2011/02/blog-post.html