ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β
1. ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
2. ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ
3. ΠΙΟ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
4. ΟΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΠΡΟ-ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ
ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΩΝ.
5. ΤΡΟΠΟΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΑΠΟΨΕΩΝ
6. ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ
7. ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ
1. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΔΗΜΟΙ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Αν πάρουμε για παράδειγμα τα τελευταία 35 χρόνια της λειτουργίας των Δήμων και κοινοτήτων στη χώρα μας θα αποκομίσουμε κάποια δεδομένα.
Πρώτον αν υπολογίσουμε συνολικά σε όλη τη χώρα τις θητείες των τοπικών αρχόντων θα δούμε ότι αυτές είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες.
Δεύτερον μπορούμε να διαπιστώσουμε πολύ εύκολα, (κρίνοντας ο καθένας και από τον τόπο του) ότι πουθενά σε όλη τη χώρα (εκτός από 2-3 εξαιρέσεις μόνο) η πλειοψηφία των κατοίκων δεν θυμάται θετικά μια θητεία κάποιου Δημάρχου και κάποιου Δημοτικού συμβουλίου.
Τα ποσοστά δηλαδή των αρνητικών απόψεων των Δημοτών από όλους τους Δήμους της χώρας για τους τοπικούς άρχοντες είναι συντριπτικά.
(Και όμως προεκλογικά σε όλες αυτές τις χιλιάδες θητείες οι υποψήφιοι έκαναν τους Δημότες να ελπίζουν. )Οι Δημότες είχαν εκπαιδευτεί από το σύστημα να αναζητούν για να εκλέξουν κάποιο πρόσωπο ή κάποια πρόσωπα που θα είχαν κάποια συγκεκριμένα «προσόντα». Τους είχαν μάθει να ψάχνουν κάποιον για «αρχηγό» που να τους εμπνέει, που «να τραβάει μπροστά» . Έπρεπε να ψάχνουν για κάποιον που να ήταν είτε ηθικό στοιχείο είτε να είχε πτυχία είτε επαρκείς γνώσεις, είτε «σωστές γνωριμίες» κοκ. Θα έπρεπε γενικά να ψάχνουν να βρουν τους «καλύτερους», τους «άριστους».
Και όμως οι «άριστοι» ήταν πολλοί και αυτά τα προσόντα τα είχαν εκατοντάδες ή και χιλιάδες πρόσωπα αλλά τελικά αποδείχθηκαν χιλιάδες παπάρες. Ο θεσμός των Δημοτικών (τοπικών) Ηγεμόνων-Ολιγαρχών αποδείχτηκε ο πιο διεφθαρμένος και όχι μόνο θεσμός της χώρας...
Το «αρχηγικό»- ολιγαρχικό μοντέλο έχει στεφθεί ιστορικά με την πιο απόλυτη αποτυχία. Και άλλες εκατοντάδες χιλιάδες Δημάρχους αν εκλέξουμε, αλλά ο θεσμός να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, θα περάσουν άλλα εκατό χρόνια και η κατάσταση όχι μόνο δεν θα βελτιώνεται αλλά θα χειροτερεύει ακατάπαυστα.
Μετά από κάθε θητεία, με τον σημερινό ολιγαρχικό καταστατικό χάρτη λειτουργίας των Δήμων, θα έρχεται η απογοήτευση όχι μόνο για την πλειοψηφία των πολιτών αλλά και για αυτούς που θα ακολουθήσουν με καλή πίστη κάποιον «συνδυασμό» ο οποίος θα κινείται μέσα στα σημερινά πλαίσια της ολιγαρχικής λειτουργίας των Δήμων.
Δυστυχώς το ολιγαρχικό σύστημα μας έχει βάλει να ψάχνουμε να βρούμε μια καρφίτσα (και να ελπίζουμε ότι θα την βρούμε) μέσα σε ένα πλανήτη καλυμμένο με άχυρα. Μας έχουν κάνει αντι-ρεαλιστές, ουτοπιστές, αιθεροβάμονες, μας έχουν βάλει να πιστεύουμε σε πράγματα που δεν γίνονται με τίποτα μέσα στο υπάρχον ολιγαρχικό σύστημα. Δηλαδή μας έχει βάλει να ψάχνουμε τον «αρχηγό», τον «μεσσία», τον «σωτήρα», τον «καλό» ή τον «άριστο» που θα μας δώσει τη ζωή που μας έχουν κλέψει (ενώ ο κλέφτης είναι ο ίδιος ο ολιγαρχισμός).
(Ας σκεφτεί ο καθένας μας ποιοι και πόσοι είναι αυτοί οι μεγάλοι αρχηγοί της χώρας μας από την προ Χριστού εποχή μέχρι σήμερα. Ίσως κάποιος να βρει 4-5 (και θα θέλει συζήτηση για το κατά πόσον ήταν ηγέτες ή ηγεμόνες). Αλλά ας δεχτούμε ότι και οι 4-5 ήταν όλοι τους πραγματικοί ηγέτες. Όμως και έτσι ακόμα θα φανεί η απόλυτη αποτυχία του ολιγαρχικού μοντέλου. Δηλ. θα πρέπει να περιμένουμε κατά μ.ο κάθε 800-1000 χρόνια για να μας παρουσιαστεί ο αρχηγός που θα μας «εμπνεύσει» και θα μας σώσει; Δηλαδή «τρεις λαλούν και διό χορεύουν»).
Η περίπτωση είναι σαν να έχουμε μια εντελώς καμένη μηχανή και να νομίζουμε ότι θα κινηθεί αν αλλάξουμε και βρούμε ένα καλό οδηγό. (Και αν κάποιοι οδηγοί μας υπόσχονται κάτι τέτοιο, ο ελαφρύτερος χαρακτηρισμός που τους πρέπει είναι αυτός του απατεώνα).
Αλλά στην ουσία του πως λειτουργεί ο κάθε ολιγαρχικός θεσμός ( Δήμοι, σύλλογοι, συνεταιρισμοί, κεντρική κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση κλπ);
Ας το εξηγήσουμε με ένα παραστατικό τρόπο:
Είναι κάποιος που έχει ένα αυτοκίνητο για να κάνει τις δουλειές του αλλά επειδή δεν μπορεί να οδηγεί ο ίδιος (είτε αντικειμενικά δεν μπορεί είτε του το έχουν απαγορεύσει) αναγκάζεται να προσλάβει – επιλέξει έναν οδηγό για μερικά χρόνια. Από τη στιγμή όμως που θα επιλέξει κάποιον για οδηγό, οι όροι μετακίνησης του ιδιοκτήτη θα επιβάλλονται πλήρως από τον οδηγό (οι όροι είναι φτιαγμένοι έτσι από κάποιους λίγους για το συμφέρον πάντοτε των λίγων).
Δηλαδή ο οδηγός θα είναι αυτός πλέον που θα αποφασίζει για τα πάντα και θα επιβάλει πότε και που θα πάει ο ιδιοκτήτης και τι χρήση θα κάνει στο αυτοκίνητο.Ταυτόχρονα ο ιδιοκτήτης δεν θα έχει κανένα δικαίωμα και δύναμη να δώσει εντολές στον οδηγό ή να ελέγξει τον οδηγό για τις πράξεις του (που τον πηγαίνει σε διαφορετικά μέρη από αυτά που έχει ανάγκη) και ούτε να μπορεί να απευθυνθεί σε αστυνομία ή δικαιοσύνη, για να του επιβάλει κυρώσεις ή να τον ανακαλέσει ανά πάσα στιγμή, γιατί η αστυνομία και η δικαιοσύνη είναι έτσι φτιαγμένες που να υπακούν μόνο σε εντολές του οδηγού και όχι του ιδιοκτήτη. («κουφό»; Έτσι όμως γίνεται στις σημερινές κοινωνίες από την κεντρική κυβέρνηση μέχρι Δήμους και διάφορους μικρούς συλλόγους.)
Τώρα αν στο παράδειγμά μας αντικαταστήσουμε τον ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου με τους δημότες, μετά να αντικαταστήσουμε το αυτοκίνητο με τις υπηρεσίες του Δήμου (οικονομικές,… κλπ) και στο τέλος να αντικαταστήσουμε τον οδηγό με το Δήμαρχο και το Δημοτικό Συμβούλιο (λίγοι) τότε θα έχουμε ΣΑΦΕΣΤΑΤΗ εικόνα για τις βασικές αιτίες της διαχρονικά απόλυτης αποτυχίας των ολιγαρχικών Δήμων να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες των Δημοτών. (ενώ είναι απόλυτα πετυχημένοι στο να ικανοποιούν ανάγκες και βίτσια των λίγων).Αντίθετα στον «άμεσο» Δημοκρατικό Δήμο αποφασίζει ο ιδιοκτήτης που και πότε θέλει να πάει και ο οδηγός πρέπει να εκτελεί τις εντολές του ιδιοκτήτη.
Επί πλέον ο ιδιοκτήτης έχει τη δυνατότητα ελέγχου του οδηγού και επιβολής κυρώσεων σε αυτόν αν δεν εκτελεί σύμφωνα με τις εντολές του.
Τελικά ο οδηγός παύει να είναι ο άρχοντας και είναι απλά ένα εκτελεστικό όργανο.
(Στο παράδειγμά μας διαφαίνεται και το πρόβλημα με τις αιτίες του και ταυτόχρονα ποια είναι η λύση του).Μερικοί όμως μπορεί να σκεφτούν ότι ναι μεν έτσι είναι η πραγματικότητα αλλά ο νέος ή ο κάθε νέος υποψήφιος οδηγός μπορεί να είναι η εξαίρεση του κανόνα και για αυτό ίσως θα έπρεπε να τον δοκιμάζαμε. (Συνήθως λένε «αυτός είναι καλό παιδί….κλπ»)
Όχι. Αποκλείεται να είναι η εξαίρεση του κανόνα. Η ροή του ποταμού είναι απόλυτα προβλέψιμη:
Πρώτον: Αν κάνουμε την ερώτηση στο νέο υποψήφιο σχετικά με το τι προτίθεται να κάνει όπως: Θα κάνει πράξεις και έργα που συμφέρουν τους λίγους (και γι αυτό θα τα θέλουν οι λίγοι) ή θα κάνει πράγματα όπου το κάθε πράγμα θα το θέλουν οι πολλοί;
Φυσικά για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση και για να γίνει αρεστός θα μας πει ότι θα κάνει πράγματα που θα τα θέλουν οι πολλοί και όχι οι λίγοι.
Το ζοριλίκι του όμως θα αρχίσει όταν ακολουθήσουν και κάποιες άλλες ερωτήσεις όπως:
Πρώτον: Αν κάνουμε την ερώτηση στο νέο υποψήφιο σχετικά με το τι προτίθεται να κάνει όπως: Θα κάνει πράξεις και έργα που συμφέρουν τους λίγους (και γι αυτό θα τα θέλουν οι λίγοι) ή θα κάνει πράγματα όπου το κάθε πράγμα θα το θέλουν οι πολλοί;
Φυσικά για να ξεφύγει από τη δύσκολη θέση και για να γίνει αρεστός θα μας πει ότι θα κάνει πράγματα που θα τα θέλουν οι πολλοί και όχι οι λίγοι.
Το ζοριλίκι του όμως θα αρχίσει όταν ακολουθήσουν και κάποιες άλλες ερωτήσεις όπως:
«Και πως θα ξέρεις κάθε φορά, σε κάθε πράξη σου ποια είναι η θέληση της πλειοψηφίας; Τι μηχανισμό έχεις να προτείνεις για να μπορείς να έχεις δεδομένη ποια είναι η θέληση των πολλών; Θα πας σε μάντισσες και χαρτορίχτρες; Αν όντως θέλεις να κάνεις πράγματα που θέλει η πλειοψηφία δεν θα πρέπει πριν απ όλα να μπορείς να διαπιστώνεις κάθε φορά τι θέλει η πλειοψηφία; Όμως που και πότε αγωνίστηκες για να φτιαχτούν τέτοιοι μηχανισμοί με τους οποίους να διαπιστώνεται ποια είναι η θέληση των πολλών; κοκ»
Απάντηση δεν θα πάρουμε και θα πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας για να βρούμε τι ψυχολογικές ή υλικές «υποχθόνιες» αιτίες βρίσκονται κάτω και πίσω από το να μην θέλει ένα μηχανισμό διαπίστωσης και εφαρμογής της θέλησης της πλειοψηφίας.
Δεύτερον: Επίσης στο ίδιο μοτίβο θα μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε αν θα δάνειζε ποτέ στον καλύτερό του φίλο ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσό, χωρίς να τον βάλει να υπογράψει σε κάτι, να του βάλει δηλ. όρους ότι μια μέρα θα του τα επιστρέψει και αν δεν θα μπορέσει να του τα επιστρέψει να τιμωρηθεί. Φυσικά και δεν θα δάνειζε τον καλύτερό του φίλο χωρίς όρους γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Η ερώτηση όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί και ως εξής: Αν προτίθετο να δανείσει τον καλύτερό του φίλο αλλά ο φίλος του που θα έπαιρνε τα λεφτά δεν θα δεχόταν με τίποτα να υπογράψει κάπου ότι πήρε τα λεφτά ή δεν θα δεχόταν κανέναν ΟΡΟ για την επιστροφή των χρημάτων και του έλεγε βασίσου σε εμένα, ξέρεις ότι είμαι καλό παιδί, ο λόγος μου είναι συμβόλαιο, ξέρεις τους αγώνες μου κλπ. Τελικά μια τέτοια στάση απ την πλευρά εκείνου που θα ελάμβανε τα χρήματα τι άνθρωπο θα υπέκρυπτε; Καλό φίλο ή κατά βάθος λωποδύτη; Αν ο δανειζόμενος δεν θέλει να του βάζει τους όρους ο δανειστής τι άνθρωπος είναι κατά βάθος; Υπήρχε περίπτωση ένας άνθρωπος σαν αυτόν που δεν θα ήθελε να υπογράψει ότι πήρε χρήματα να επέστρεφε ποτέ τα χρήματα; Απλά δεν θέλει να υπογράψει για να μην τα επιστρέψει ποτέ. Τα λόγια καλοσύνης του είναι η μάσκα για να κρύψει τους δικούς του είτε άρρωστους ψυχολογικούς (προβολής, ανάδειξης, αίσθηση ότι διατάζει – ότι ελέγχει τη ζωή πολλών, άκρατου συγκαλυμμένου κομπλεξισμού κλπ) είτε χρηματικούς είτε και τους δύο μαζί αυτούς σκοπούς.
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙ;
ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΤΑΖΕΙ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΟΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΟΥ;
Απάντηση δεν θα πάρουμε και θα πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας για να βρούμε τι ψυχολογικές ή υλικές «υποχθόνιες» αιτίες βρίσκονται κάτω και πίσω από το να μην θέλει ένα μηχανισμό διαπίστωσης και εφαρμογής της θέλησης της πλειοψηφίας.
Δεύτερον: Επίσης στο ίδιο μοτίβο θα μπορούσαμε να τον ρωτήσουμε αν θα δάνειζε ποτέ στον καλύτερό του φίλο ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσό, χωρίς να τον βάλει να υπογράψει σε κάτι, να του βάλει δηλ. όρους ότι μια μέρα θα του τα επιστρέψει και αν δεν θα μπορέσει να του τα επιστρέψει να τιμωρηθεί. Φυσικά και δεν θα δάνειζε τον καλύτερό του φίλο χωρίς όρους γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.
Η ερώτηση όμως θα μπορούσε να συνεχιστεί και ως εξής: Αν προτίθετο να δανείσει τον καλύτερό του φίλο αλλά ο φίλος του που θα έπαιρνε τα λεφτά δεν θα δεχόταν με τίποτα να υπογράψει κάπου ότι πήρε τα λεφτά ή δεν θα δεχόταν κανέναν ΟΡΟ για την επιστροφή των χρημάτων και του έλεγε βασίσου σε εμένα, ξέρεις ότι είμαι καλό παιδί, ο λόγος μου είναι συμβόλαιο, ξέρεις τους αγώνες μου κλπ. Τελικά μια τέτοια στάση απ την πλευρά εκείνου που θα ελάμβανε τα χρήματα τι άνθρωπο θα υπέκρυπτε; Καλό φίλο ή κατά βάθος λωποδύτη; Αν ο δανειζόμενος δεν θέλει να του βάζει τους όρους ο δανειστής τι άνθρωπος είναι κατά βάθος; Υπήρχε περίπτωση ένας άνθρωπος σαν αυτόν που δεν θα ήθελε να υπογράψει ότι πήρε χρήματα να επέστρεφε ποτέ τα χρήματα; Απλά δεν θέλει να υπογράψει για να μην τα επιστρέψει ποτέ. Τα λόγια καλοσύνης του είναι η μάσκα για να κρύψει τους δικούς του είτε άρρωστους ψυχολογικούς (προβολής, ανάδειξης, αίσθηση ότι διατάζει – ότι ελέγχει τη ζωή πολλών, άκρατου συγκαλυμμένου κομπλεξισμού κλπ) είτε χρηματικούς είτε και τους δύο μαζί αυτούς σκοπούς.
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΤΙ ΘΕΛΕΙ;
ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΑΤΑΖΕΙ Ή ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΠΛΕΟΝ ΑΥΤΟΣ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΤΟΥ;
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ, Ο ΠΙΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ, (το κεφάλι του φιδιού) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΑΓΗ ΤΩΝ ΟΔΗΓΩΝ (προσώπων ή κομμάτων) ΑΛΛΑ Η ΑΛΛΑΓΗ, ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΟΡΩΝ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΙΔΙΟΚΤΗΤΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΥ (μεταξύ κοινωνίας και διοικητικών οργάνων της).
Μπορούν όμως να περάσουν, πρακτικά και ουσιαστικά, οι πιο πάνω εξουσίες στα χέρια των δημοτών;Οι ολιγάρχες, κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους, προσπαθούν (για ευνόητους λόγους) με όλα τα μέσα (από ηλίθια επιχειρήματα μέχρι αληθοφανείς συλλογισμούς) και με απέραντη «λύσσα» να «πιπιλίζουν» το μυαλό του απλού ανθρώπου για να τον κάνουν να πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό να γίνει. (γιατί η ανάγκη ικανοποίησης της εγκληματικής ψυχασθένειάς τους είναι τεράστια).Οι απάντηση όμως σε αυτό έχει δύο σκέλη:
α) Και αν ακόμα σήμερα ήταν απόλυτα ανέφικτη η πρακτική λειτουργία της πραγματικής Δημοκρατίας, η ανθρωπότητα επειδή δεν έχει πια άλλη λύση θα έπρεπε πάση θυσία, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά, να την καθιστούσε εφικτή.
Σήμερα ο παγκόσμιος πολιτικοοικονομικός ολιγαρχισμός έχει οδηγήσει τελικά την ανθρωπότητα σε μια κόλαση άνευ προηγουμένου και με παραμονή του στη θέση του οδηγού θα μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά και σε αδιέξοδο από αυτήν για πάντα.
Έτσι, όπως στην περίπτωση που οι επιστήμονες θα έπρεπε να βρουν οπωσδήποτε, πάση θυσία, ένα φάρμακο αν οι άνθρωποι πέθαιναν σωρηδόν από μια ασθένεια, το ίδιο και τώρα θα έπρεπε να γίνει (δηλ. πάση θυσία να την καθιστούσαμε εφικτή την πραγματική Δημοκρατία).
β) Αλλά η πραγματικότητα στο θέμα μας ευτυχώς είναι πολύ διαφορετική. Η πραγματική δημοκρατία σήμερα μπορεί να υλοποιηθεί πρακτικά ασύλληπτα πιο εύκολα σε σχέση με την εντύπωση-ιδέα που έχει βάλει στο μυαλό των ανθρώπων ο ολιγαρχισμός για να ικανοποιεί την διεστραμμένη φύση του.
Όμως η πλήρης Δημοκρατία (εξουσία του λαού) μπορεί να επιτευχθεί μόνο μετά τη διάλυση όλου του σημερινού υπάρχοντος κεντρικού πολιτικοοικονομικού ολιγαρχικού συστήματος. Αλλά μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο μπορούμε, παρακάμπτοντας στο μέτρο του εφικτού το σημερινό άκρως ολιγαρχικό χάρτη λειτουργία των Δήμων, να πραγματοποιήσουμε τοπικά αρκετά θεσμικά κομμάτια της πραγματικής Δημοκρατίας στο σήμερα.Η απάντηση λοιπόν στους απόλυτα αποτυχημένους ολιγαρχικούς Δήμους του σημερινού συστήματος μπορεί να είναι μόνο η διεκδίκηση δημοκρατικών Δήμων..
Ολιγαρχικά διοικούμενος Δήμος είναι εκείνος ο Δήμος όπου η εξουσία 1) των αποφάσεων –( «νομοθετική», κανονιστική) 2) η εκτελεστική και 3) η ελεγκτική – («δικαστική») ανήκει σε μια μικρή μειοψηφία δημοτών (στο Δ.Σ ) και ελέγχεται από τους ίδιους.
Αντίθετα ο πραγματικά δημοκρατικά διοικούμενος Δήμος θα είναι εκείνος όπου οι πιο πάνω εξουσίες θα ανήκουν σε όλους τους δημότες και οι εκάστοτε επιλογές τους θα είναι συλλογικές επιλογές (κάθε φορά) της ισότιμα και ελεύθερα διαμορφωμένης πλειοψηφίας για ΟΛΑ τα θέματα που τον αφορούν.
Μπορούν όμως να περάσουν, πρακτικά και ουσιαστικά, οι πιο πάνω εξουσίες στα χέρια των δημοτών;Οι ολιγάρχες, κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους, προσπαθούν (για ευνόητους λόγους) με όλα τα μέσα (από ηλίθια επιχειρήματα μέχρι αληθοφανείς συλλογισμούς) και με απέραντη «λύσσα» να «πιπιλίζουν» το μυαλό του απλού ανθρώπου για να τον κάνουν να πιστεύει ότι κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό να γίνει. (γιατί η ανάγκη ικανοποίησης της εγκληματικής ψυχασθένειάς τους είναι τεράστια).Οι απάντηση όμως σε αυτό έχει δύο σκέλη:
α) Και αν ακόμα σήμερα ήταν απόλυτα ανέφικτη η πρακτική λειτουργία της πραγματικής Δημοκρατίας, η ανθρωπότητα επειδή δεν έχει πια άλλη λύση θα έπρεπε πάση θυσία, κάνοντας τα αδύνατα δυνατά, να την καθιστούσε εφικτή.
Σήμερα ο παγκόσμιος πολιτικοοικονομικός ολιγαρχισμός έχει οδηγήσει τελικά την ανθρωπότητα σε μια κόλαση άνευ προηγουμένου και με παραμονή του στη θέση του οδηγού θα μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά και σε αδιέξοδο από αυτήν για πάντα.
Έτσι, όπως στην περίπτωση που οι επιστήμονες θα έπρεπε να βρουν οπωσδήποτε, πάση θυσία, ένα φάρμακο αν οι άνθρωποι πέθαιναν σωρηδόν από μια ασθένεια, το ίδιο και τώρα θα έπρεπε να γίνει (δηλ. πάση θυσία να την καθιστούσαμε εφικτή την πραγματική Δημοκρατία).
β) Αλλά η πραγματικότητα στο θέμα μας ευτυχώς είναι πολύ διαφορετική. Η πραγματική δημοκρατία σήμερα μπορεί να υλοποιηθεί πρακτικά ασύλληπτα πιο εύκολα σε σχέση με την εντύπωση-ιδέα που έχει βάλει στο μυαλό των ανθρώπων ο ολιγαρχισμός για να ικανοποιεί την διεστραμμένη φύση του.
Όμως η πλήρης Δημοκρατία (εξουσία του λαού) μπορεί να επιτευχθεί μόνο μετά τη διάλυση όλου του σημερινού υπάρχοντος κεντρικού πολιτικοοικονομικού ολιγαρχικού συστήματος. Αλλά μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο μπορούμε, παρακάμπτοντας στο μέτρο του εφικτού το σημερινό άκρως ολιγαρχικό χάρτη λειτουργία των Δήμων, να πραγματοποιήσουμε τοπικά αρκετά θεσμικά κομμάτια της πραγματικής Δημοκρατίας στο σήμερα.Η απάντηση λοιπόν στους απόλυτα αποτυχημένους ολιγαρχικούς Δήμους του σημερινού συστήματος μπορεί να είναι μόνο η διεκδίκηση δημοκρατικών Δήμων..
Ολιγαρχικά διοικούμενος Δήμος είναι εκείνος ο Δήμος όπου η εξουσία 1) των αποφάσεων –( «νομοθετική», κανονιστική) 2) η εκτελεστική και 3) η ελεγκτική – («δικαστική») ανήκει σε μια μικρή μειοψηφία δημοτών (στο Δ.Σ ) και ελέγχεται από τους ίδιους.
Αντίθετα ο πραγματικά δημοκρατικά διοικούμενος Δήμος θα είναι εκείνος όπου οι πιο πάνω εξουσίες θα ανήκουν σε όλους τους δημότες και οι εκάστοτε επιλογές τους θα είναι συλλογικές επιλογές (κάθε φορά) της ισότιμα και ελεύθερα διαμορφωμένης πλειοψηφίας για ΟΛΑ τα θέματα που τον αφορούν.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β
Οι πρώτες πρακτικές προτάσεις
Α) Πριν περάσουμε σε πιο ειδικές προτάσεις για την «αμεσοδημοκρατική» λειτουργία των Δήμων ίσως θα έπρεπε να πούμε ότι θα χρειαζόταν να είχε προηγηθεί μια κατάλληλη πληθυσμιακή και γεωγραφική ανακατανομή της σύνθεσής τους (που να ευνοούν σήμερα την Τοπική Δημοτική Οικονομία, τις επιστημονικές και αδιάβλητες δημοσκοπήσεις κλπ) και μια εσωτερική διαίρεση αυτών των Δήμων σε (λειτουργικές) κοινότητες ή δημοτικά διαμερίσματα (που να ευνοούν τις γενικές συνελεύσεις κλπ).
Β) Έπειτα τα ετήσια δεδομένα χρηματικά ποσά του ταμείου του Δήμου (κατόπιν απόφασης των Δημοτών) θα πρέπει να κατανέμονται ως εξής:
1) Να διαμοιράζονται με σωστό και δίκαιο τρόπο στα κοινοτικά διαμερίσματα και αυτά να τα αυτοδιαχειρίζονται με γενικές συνελεύσεις των κατοίκων τους ή με οποιοδήποτε άλλο μέσον με το οποίο διαπιστώνεται η ελεύθερα και ισότιμα διαμορφωμένη βούληση της πλειοψηφίας των κατοίκων τους.
Για τον σωστό τρόπο διαμοίρασης των χρημάτων του ταμείου (αναλογικά) στις κοινότητες θα πρέπει να λαμβάνονται υπ όψιν κάποιοι σταθεροί παράγοντες όπως πληθυσμός της κάθε κοινότητας η γεωγραφική έκτασή της κλπ και οι οποίοι τελικά θα εκφράζονται με ένα μαθηματικό συντελεστή (διανομής)
Έτσι οι κάτοικοι της κάθε κοινότητας αφού θα έχουν ένα ποσό στα χέρια τους, θα είναι αυτοί υπεύθυνοι (μέσα στο χώρο τους) για την συντήρηση των δρόμων, της καθαριότητας, του εξωραϊσμού, του πολιτισμού, του αθλητισμού, του περιβάλλοντος, της αποχέτευσης, των έργων υποδομής, των κοινοτικών οικονομικών επενδύσεων κλπ, και με τρόπους και μέσα που αυτοί θα τα κρίνουν σαν τα καλύτερα.
2 α)Οι (κοινές για όλες της κοινότητες ή διαμερίσματα) υπηρεσίες του Δήμου θα πρέπει να έχουν το δικό τους προϋπολογισμό. (έξοδα μισθολογικά, εξοπλισμού (πάγια και μη) κλπ.
β) Επίσης τα κοινά έργα μεταξύ όλων των κοινοτήτων (ή μεταξύ μερικών κοινοτήτων ) θα χρειάζονται ένα προϋπολογισμό (πχ ένα νοσοκομείο)
(Και τους δύο αυτούς προϋπολογισμούς να τους έχει εγκρίνει η πλειοψηφία των κατοίκων όλων των ενδιαφερόμενων κοινοτήτων).
Σε αυτούς λοιπόν τους δύο τύπους προϋπολογισμών η συμβολή της κάθε κοινότητας να είναι αναλογική και με τον ίδιο μαθηματικό τύπο που θα ισχύει και για το μοίρασμα των οικονομικών πόρων (εισροές) στις κοινότητες.
Β) Έπειτα τα ετήσια δεδομένα χρηματικά ποσά του ταμείου του Δήμου (κατόπιν απόφασης των Δημοτών) θα πρέπει να κατανέμονται ως εξής:
1) Να διαμοιράζονται με σωστό και δίκαιο τρόπο στα κοινοτικά διαμερίσματα και αυτά να τα αυτοδιαχειρίζονται με γενικές συνελεύσεις των κατοίκων τους ή με οποιοδήποτε άλλο μέσον με το οποίο διαπιστώνεται η ελεύθερα και ισότιμα διαμορφωμένη βούληση της πλειοψηφίας των κατοίκων τους.
Για τον σωστό τρόπο διαμοίρασης των χρημάτων του ταμείου (αναλογικά) στις κοινότητες θα πρέπει να λαμβάνονται υπ όψιν κάποιοι σταθεροί παράγοντες όπως πληθυσμός της κάθε κοινότητας η γεωγραφική έκτασή της κλπ και οι οποίοι τελικά θα εκφράζονται με ένα μαθηματικό συντελεστή (διανομής)
Έτσι οι κάτοικοι της κάθε κοινότητας αφού θα έχουν ένα ποσό στα χέρια τους, θα είναι αυτοί υπεύθυνοι (μέσα στο χώρο τους) για την συντήρηση των δρόμων, της καθαριότητας, του εξωραϊσμού, του πολιτισμού, του αθλητισμού, του περιβάλλοντος, της αποχέτευσης, των έργων υποδομής, των κοινοτικών οικονομικών επενδύσεων κλπ, και με τρόπους και μέσα που αυτοί θα τα κρίνουν σαν τα καλύτερα.
2 α)Οι (κοινές για όλες της κοινότητες ή διαμερίσματα) υπηρεσίες του Δήμου θα πρέπει να έχουν το δικό τους προϋπολογισμό. (έξοδα μισθολογικά, εξοπλισμού (πάγια και μη) κλπ.
β) Επίσης τα κοινά έργα μεταξύ όλων των κοινοτήτων (ή μεταξύ μερικών κοινοτήτων ) θα χρειάζονται ένα προϋπολογισμό (πχ ένα νοσοκομείο)
(Και τους δύο αυτούς προϋπολογισμούς να τους έχει εγκρίνει η πλειοψηφία των κατοίκων όλων των ενδιαφερόμενων κοινοτήτων).
Σε αυτούς λοιπόν τους δύο τύπους προϋπολογισμών η συμβολή της κάθε κοινότητας να είναι αναλογική και με τον ίδιο μαθηματικό τύπο που θα ισχύει και για το μοίρασμα των οικονομικών πόρων (εισροές) στις κοινότητες.
ΠΙΟ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΩΝ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΔΗΜΟΤΩΝ (πλειοψηφίας)
Αφού λοιπόν τακτοποιείται (προγραμματικά) το ζήτημα των προϋπολογισμών τίθεται αμέσως το ζήτημα των αποφάσεων των Δημοτών.
Το πρώτο ερώτημα αυτού του ζητήματος είναι το εξής:
Γιατί πράγματα θα πρέπει και θα μπορεί να αποφασίζει η πλειοψηφία των Δημοτών ώστε να μπορούμε να πούμε ότι οι Δημότες αυτοδιαχειρίζονται τα Δημοτικά θέματα και είναι κυρίαρχοι για τις τοπικές υποθέσεις;Για να γίνει πιο κατανοητός ο διαχωρισμός μεταξύ διαφορετικών αποφάσεων που θα πρέπει να λαμβάνονται καλό θα είναι να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής:
Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α προσώπου. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) .
Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ουσίας ή αλλιώς οι κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Αφού λοιπόν τακτοποιείται (προγραμματικά) το ζήτημα των προϋπολογισμών τίθεται αμέσως το ζήτημα των αποφάσεων των Δημοτών.
Το πρώτο ερώτημα αυτού του ζητήματος είναι το εξής:
Γιατί πράγματα θα πρέπει και θα μπορεί να αποφασίζει η πλειοψηφία των Δημοτών ώστε να μπορούμε να πούμε ότι οι Δημότες αυτοδιαχειρίζονται τα Δημοτικά θέματα και είναι κυρίαρχοι για τις τοπικές υποθέσεις;Για να γίνει πιο κατανοητός ο διαχωρισμός μεταξύ διαφορετικών αποφάσεων που θα πρέπει να λαμβάνονται καλό θα είναι να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής:
Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α προσώπου. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) .
Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ουσίας ή αλλιώς οι κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.
Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του όμως προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο μεταφοράς του στον τόπο συνάντησης κλπ.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά αυτές οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α (του τι να γίνει με τις προδιαγραφές του). Είναι δηλ. αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου. Είναι αποφάσεις που πρέπει να παίρνει ο Β . Τελικά ο Β θα κριθεί από το αν πραγματοποίησε τον σκοπό και τις προδιαγραφές που του έδωσε ο Α και κατά πόσο.
Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά αυτές οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α (του τι να γίνει με τις προδιαγραφές του). Είναι δηλ. αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου. Είναι αποφάσεις που πρέπει να παίρνει ο Β . Τελικά ο Β θα κριθεί από το αν πραγματοποίησε τον σκοπό και τις προδιαγραφές που του έδωσε ο Α και κατά πόσο.
(Εδώ είναι ευνόητο ότι θα πρέπει να αντιστοιχήσουμε τους Δημότες με το πρόσωπο Α και τον Δήμαρχο με το ΔΣ και τις δημοτικές υπηρεσίες με το πρόσωπο Β αν θέλουμε πλέον «ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου να δίνει εντολές στον οδηγό» και όχι το αντίστροφο) .Από την εξέταση του παραδείγματός μας βλέπουμε ότι υπάρχουν δύο ειδών αποφάσεις. α) αποφάσεις επιλογής του στόχου και των ουσιαστικών προδιαγραφών του (κυρίαρχες) και β) οι αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης του στόχου. (εξαρτώμενες-εκτελεστικές)
Οι επιλογές λοιπόν (α) πρέπει να ανήκουν πλήρως και αποκλειστικά στους δημότες και το δικαίωμά τους αυτό να είναι αμεταβίβαστο και αναπαλλοτρίωτο)( Την πρώτη μεγάλη παγίδα που στήνουν οι ολιγάρχες-οδηγοί στην κοινωνική συνείδηση, την στήνουν με το να μην διαχωρίζουν τα δύο αυτά είδη αποφάσεων. Έτσι όταν μιλούν για Δημοκρατία είτε συμμετοχική είτε για ηλεκτρονική Δημοκρατία εννοούν ότι αυτοί οι λίγοι θέλουν να παίρνουν τις κυρίαρχες αποφάσεις και όλοι εμείς να τις εκτελούμε σαν τα ζώα).
Οι επιλογές λοιπόν (α) πρέπει να ανήκουν πλήρως και αποκλειστικά στους δημότες και το δικαίωμά τους αυτό να είναι αμεταβίβαστο και αναπαλλοτρίωτο)( Την πρώτη μεγάλη παγίδα που στήνουν οι ολιγάρχες-οδηγοί στην κοινωνική συνείδηση, την στήνουν με το να μην διαχωρίζουν τα δύο αυτά είδη αποφάσεων. Έτσι όταν μιλούν για Δημοκρατία είτε συμμετοχική είτε για ηλεκτρονική Δημοκρατία εννοούν ότι αυτοί οι λίγοι θέλουν να παίρνουν τις κυρίαρχες αποφάσεις και όλοι εμείς να τις εκτελούμε σαν τα ζώα).
Πιο πρακτικά
Πρακτικά οι Δημότες θα πρέπει να αποφασίζουν εκτός από το ποιες θα είναι οι καλύτερες διαδικασίες για την λήψη και εφαρμογή (ανάθεση ή ανάκληση ) συλλογικών αποφάσεων ή προσώπων, αλλαγή κανόνων λειτουργίας υπηρεσιών, κλπ (διαδικαστικά) και για διάφορα έργα.Άρα θα έχουμε δύο βασικές κατηγορίες κυρίαρχων αποφάσεων. (ΕΡΓΩΝ και ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ)
Όσον αφορά λοιπόν στα ΕΡΓΑ, θα πρέπει να αποφασίζουν ΤΙ θέλουν να γίνει και ΠΩΣ (προδιαγραφές). Οι βασικές προδιαγραφές όμως του κάθε έργου (ΠΩΣ) αφορούν κυρίως στην ποιότητα, στο κόστος, και στο χρόνο, με το χώρο . Επομένως σε αυτήν εδώ την κατηγορία θα έχουμε δύο είδη αποφάσεων (του ΤΙ και του ΠΩΣ).
(έτσι πχ οι προτάσεις των Δημοτών για κάθε έργο πριν μπουν σε ψηφοφορία θα πρέπει να πάνε σε υπηρεσία του Δήμου (κοστολόγησης προτάσεων έργων) για να κάνει μια κατά προσέγγιση κοστολόγηση του έργου η οποία κοστολόγηση θα συνοδεύει την τελική πρόταση που θα μπαίνει σε ψηφοφορία….κλπ)
Παρένθεση: Επίσης πρέπει να λεχθεί ότι σε περίπτωση που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ένα έργο γιατί αυτό θα έχει μεγάλο όφελος για την πλειοψηφία των δημοτών αλλά ταυτόχρονα όμως θα προκαλεί μεγάλη ζημιά σε μια μειοψηφία δημοτών (πχ σκουπιδότοπος) θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι εναλλακτικές επιστημονικές προτάσεις και η επιλογή δεν θα γίνεται με ψηφοφορία αλλά με κλήρωση και παράλληλα θα πρέπει να αποζημιώνονται δίκαια οι ζημιωθέντες.
Τέλος είναι αναγκαίο να αναφερθεί το εξής (για να λυθούν οι συγχύσεις που επίτηδες προκαλούν οι ολιγαρχικοί στους δημότες για να τους κάνουν να απογοητευτούν και έτσι να μην προσπαθήσουν ποτέ οι τελευταίοι να αποτινάξουν τους πρώτους από το σβέρκο τους):
Λέγεται πχ ότι αν ανοίξει μια τρύπα στο οδόστρωμα ή αν χαλάσει ένας σωλήνας της ύδρευσης, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να μαζεύουμε κάθε μέρα τους πολίτες για να αποφασίζουν πλειοψηφικά ότι αυτά θα πρέπει να φτιαχτούν;
Όμως ουδέν «παραπλανητικότερον αυτού». Οι υποθέσεις του παραδείγματος και πολλές άλλες σαν αυτές ανήκουν στην κατηγορία της ΠΑΓΙΑΣ-τακτικής διοίκησης-διαχείρισης. Γι αυτό έχουν φτιαχτεί και θα πρέπει να φτιάχνονται ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ του Δήμου όπου το καταστατικό λειτουργίας τους θα προβλέπει την κάθε «πάγια», τακτική και έκτακτη υπηρεσία.
(Στην προκείμενη περίπτωση λοιπόν και σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται καμιά απόφαση της πλειοψηφίας των Δημοτών ή μιας κοινότητας. Θα έχει αποφασίσει η πλειοψηφία των Δημοτών με διαδικαστικές αποφάσεις μια και καλή και εκ των προτέρων για τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της κάθε υπηρεσίας μπροστά σε έκτακτα ή τακτικά γεγονότα. Και μετά η ανάγκη να αλλάξουν κάποιοι διαδικαστικοί κανόνες λειτουργίας οργάνων-υπηρεσιών παρουσιάζεται συνήθως μια φορά κάθε πολλά χρόνια). Απλά το τοπικό εκτελεστικό συμβούλιο θα ενημερώνει το κορυφαίο εκτελεστικό όργανο του Δήμου ή απ ευθείας την ανάλογη υπηρεσία και αυτή θα πρέπει να επιληφθεί της κάθε υπόθεσης το συντομότερο δυνατό). Επίσης δεν χρειάζεται να παίρνονται συλλογικές αποφάσεις για προκαθορισμένες σχέσεις του Δήμου με θεσμούς του κεντρικού πυρήνα του κράτους. (Εδώ σε περίπτωση αντίθετης βούλησης των Δημοτών με τους κεντρικούς θεσμούς, οι Δημότες με το Δημοτικό συμβούλιο διεκδικούν αγωνιστικά αυτό που πιστεύουν ότι τους ανήκει)
Όσον αφορά λοιπόν στα ΕΡΓΑ, θα πρέπει να αποφασίζουν ΤΙ θέλουν να γίνει και ΠΩΣ (προδιαγραφές). Οι βασικές προδιαγραφές όμως του κάθε έργου (ΠΩΣ) αφορούν κυρίως στην ποιότητα, στο κόστος, και στο χρόνο, με το χώρο . Επομένως σε αυτήν εδώ την κατηγορία θα έχουμε δύο είδη αποφάσεων (του ΤΙ και του ΠΩΣ).
(έτσι πχ οι προτάσεις των Δημοτών για κάθε έργο πριν μπουν σε ψηφοφορία θα πρέπει να πάνε σε υπηρεσία του Δήμου (κοστολόγησης προτάσεων έργων) για να κάνει μια κατά προσέγγιση κοστολόγηση του έργου η οποία κοστολόγηση θα συνοδεύει την τελική πρόταση που θα μπαίνει σε ψηφοφορία….κλπ)
Παρένθεση: Επίσης πρέπει να λεχθεί ότι σε περίπτωση που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ένα έργο γιατί αυτό θα έχει μεγάλο όφελος για την πλειοψηφία των δημοτών αλλά ταυτόχρονα όμως θα προκαλεί μεγάλη ζημιά σε μια μειοψηφία δημοτών (πχ σκουπιδότοπος) θα πρέπει να υπάρχουν όλες οι εναλλακτικές επιστημονικές προτάσεις και η επιλογή δεν θα γίνεται με ψηφοφορία αλλά με κλήρωση και παράλληλα θα πρέπει να αποζημιώνονται δίκαια οι ζημιωθέντες.
Τέλος είναι αναγκαίο να αναφερθεί το εξής (για να λυθούν οι συγχύσεις που επίτηδες προκαλούν οι ολιγαρχικοί στους δημότες για να τους κάνουν να απογοητευτούν και έτσι να μην προσπαθήσουν ποτέ οι τελευταίοι να αποτινάξουν τους πρώτους από το σβέρκο τους):
Λέγεται πχ ότι αν ανοίξει μια τρύπα στο οδόστρωμα ή αν χαλάσει ένας σωλήνας της ύδρευσης, τι θα πρέπει να κάνουμε; Να μαζεύουμε κάθε μέρα τους πολίτες για να αποφασίζουν πλειοψηφικά ότι αυτά θα πρέπει να φτιαχτούν;
Όμως ουδέν «παραπλανητικότερον αυτού». Οι υποθέσεις του παραδείγματος και πολλές άλλες σαν αυτές ανήκουν στην κατηγορία της ΠΑΓΙΑΣ-τακτικής διοίκησης-διαχείρισης. Γι αυτό έχουν φτιαχτεί και θα πρέπει να φτιάχνονται ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ του Δήμου όπου το καταστατικό λειτουργίας τους θα προβλέπει την κάθε «πάγια», τακτική και έκτακτη υπηρεσία.
(Στην προκείμενη περίπτωση λοιπόν και σε παρόμοιες περιπτώσεις δεν χρειάζεται καμιά απόφαση της πλειοψηφίας των Δημοτών ή μιας κοινότητας. Θα έχει αποφασίσει η πλειοψηφία των Δημοτών με διαδικαστικές αποφάσεις μια και καλή και εκ των προτέρων για τους βασικούς κανόνες λειτουργίας της κάθε υπηρεσίας μπροστά σε έκτακτα ή τακτικά γεγονότα. Και μετά η ανάγκη να αλλάξουν κάποιοι διαδικαστικοί κανόνες λειτουργίας οργάνων-υπηρεσιών παρουσιάζεται συνήθως μια φορά κάθε πολλά χρόνια). Απλά το τοπικό εκτελεστικό συμβούλιο θα ενημερώνει το κορυφαίο εκτελεστικό όργανο του Δήμου ή απ ευθείας την ανάλογη υπηρεσία και αυτή θα πρέπει να επιληφθεί της κάθε υπόθεσης το συντομότερο δυνατό). Επίσης δεν χρειάζεται να παίρνονται συλλογικές αποφάσεις για προκαθορισμένες σχέσεις του Δήμου με θεσμούς του κεντρικού πυρήνα του κράτους. (Εδώ σε περίπτωση αντίθετης βούλησης των Δημοτών με τους κεντρικούς θεσμούς, οι Δημότες με το Δημοτικό συμβούλιο διεκδικούν αγωνιστικά αυτό που πιστεύουν ότι τους ανήκει)
Με αυτό λοιπόν το στοιχείο γίνεται πια κατανοητό ότι πραγματικά και πρακτικά (και με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα που έχουμε για τον αριθμό των έργων που έγιναν στους πρώην Δήμους μας ή στις κοινότητές μας μέσα στο χρονικό διάστημα της τελευταίας τετραετίας - και όχι μόνο- όπου δηλ δεν έγιναν πάνω από 3-5 έργα σε κάθε κοινότητα), και κατά κανόνα ΔΕΝ θα είναι αναγκαίο να συναθροίζονται ή να ψηφίζουν οι Δημότες πάνω από 8 ή 15 το πολύ φορές μέσα σε 4 χρόνια (2 ή και 3 με 4 φορές το χρόνο για να παίρνουν τις κυρίαρχες αποφάσεις πάνω σε θέματα Έργων ή διαδικαστικών υποθέσεων που θα τους αφορούν άμεσα.
Οι απαραίτητες προ- διαδικασίες μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεων των δημοτών.
Οι απαραίτητες προ- διαδικασίες μέχρι την εφαρμογή των αποφάσεων των δημοτών.
Ο σταθερός λοιπόν σκοπός μας είναι η 3) ΕΦΑΡΜΟΓΗ της θέλησης της πλειοψηφίας των δημοτών. Δηλαδή να αλλάξουμε ριζικά τους όρους του εγκληματικού «παιγνιδιού» και πλέον «ο ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου να δίνει τις εντολές στον οδηγό και όχι το ανάποδο».Όμως μέχρι να φθάσουμε στην εφαρμογή της θέλησης των Δημοτών, θα πρέπει να έχουμε κάποιο τρόπο ή τρόπους που να μπορούμε να κάνουμε
2) ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης της πλειοψηφίας για κάθε κυρίαρχο θέμα. Και πριν από αυτή τη διαπίστωση υπάρχει φυσικά η ανάγκη για ισότιμη 1)ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ αυτής της θέλησης δια μέσου της επικοινωνίας-ανταλλαγής των διαφορετικών σκέψεων, ιδεών και προτάσεων.
Έτσι πριν την ΕΦΑΡΜΟΓΗ της θέλησης της εκάστοτε πλειοψηφίας των δημοτών έχουμε δύο απαραίτητα στάδια (προ διαδικασίες):1) ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ της θέλησης
2) ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης
Ανάλυση των δύο αυτών σταδίων και Δημοκρατική χρήση Μέσων
1) Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ της θέλησης।
1) Η ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ της θέλησης।
Ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει τελικά την άποψή του με τη σκέψη του και με το άκουσμα άλλων ιδεών και απόψεων.
Για να φθάσουμε όμως μέχρι την όποια τελική διαμόρφωση προηγούνται α) η φάση της ανάδειξης προβλημάτων και αναζήτησης των αιτιών τους χωρίς ακόμα να προτείνεται απαραίτητα κάποια λύση. Αυτή τη φάση μπορούμε να την ονομάσουμε και φάση «ζύμωσης» των πρώτων διαφορετικών απόψεων.
Μετά όμως από κάποιο χρονικό διάστημα η ζύμωση θα πρέπει να καταλήγει β) σε μια πιο συγκεκριμένη διαμόρφωση-αποκρυστάλλωση των απόψεων οι οποίες μπορούν να εκφραστούν με συγκεκριμένες προτάσεις λύσεων.
α) Πως μπορεί όμως να γίνει σήμερα πρακτικά η πρώτη «ζύμωση», διαμόρφωση των απόψεων για τα προβλήματα και τις αιτίες τους; Πως μπορεί η άποψη ενός οποιουδήποτε Δημότη να γίνει πλατιά γνωστή μέσα στα πλαίσια της κοινότητας του ή του Δήμου του;
Η απάντηση είναι ότι αυτό μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ μέσα από την δημιουργία κάποιου ή κάποιων τοπικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, ιντιμέντια, εφημερίδας, ανακοινώσεων κλπ)
(Μερικοί μπορεί αδίκως να προβάλουν ένσταση στη δημιουργία ενός τοπικού ΜΜΕ με δικαιολογία ότι το κόστος λειτουργίας του είναι υψηλό. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι σωστό γιατί μπορεί να φτιαχτεί πχ ένας τηλεοπτικός σταθμός με πολύ χαμηλό ή ακόμα και «εξευτελιστικό» κόστος αν λειτουργεί μόνο μέσα στα πλαίσια του σκοπού μας.
Δηλαδή αν στο παράδειγμά μας ο σταθμός προβάλει μόνο διάφορες εικόνες και αν εκφράζονται και ηχητικά και γραπτά (από κάτω) οι διάφορες απόψεις των Δημοτών τότε και η πλατιά επικοινωνία μπορεί να επιτευχθεί και το κόστος να είναι πάρα πολύ μικρό).
Έτσι, η πλατιά διάδοση της κάθε άποψης του κάθε Δημότη μπορεί να επιτευχθεί ΜΟΝΟ με την δημιουργία και χρήση ενός ή περισσότερων μέσων επικοινωνίας.Όμως η δημιουργία τοπικών ΜΜΕ από μόνη της δεν είναι επαρκής όρος για να έχουμε δημοκρατική διαμόρφωση των απόψεων επειδή η διαμόρφωση των απόψεων μπορεί να είναι είτε ολιγαρχική είτε δημοκρατική. Αν δηλαδή τελικά την άποψή τους μπορούν από τα τοπικά ΜΜΕ α) να την εκφράζουν μόνο λίγα άτομα ή β) να μπορούν κάποιο λίγοι να εκφράζουν, για κάθε συγκεκριμένο θέμα, την άποψή τους πιο πολλές φορές ή πιο πολύ χρόνο από άλλους τότε η διαμόρφωση των απόψεων είναι ολιγαρχική διότι αυτή η ανισοτιμία στη χρήση των ΜΜΕ προκαλεί ανισότιμο επηρεασμό των απόψεων των ανθρώπων (υπέρ των λίγων).
Όμως η δημοκρατική πρακτική απάντηση είναι η ισηγορία. Δηλαδή ισότιμη ή ίση δυνατότητα (δικαίωμα) μεταξύ των Δημοτών να εκφράζονται (δια μέσου της χρήσης των τοπικών ΜΜΕ).
Για να φθάσουμε όμως μέχρι την όποια τελική διαμόρφωση προηγούνται α) η φάση της ανάδειξης προβλημάτων και αναζήτησης των αιτιών τους χωρίς ακόμα να προτείνεται απαραίτητα κάποια λύση. Αυτή τη φάση μπορούμε να την ονομάσουμε και φάση «ζύμωσης» των πρώτων διαφορετικών απόψεων.
Μετά όμως από κάποιο χρονικό διάστημα η ζύμωση θα πρέπει να καταλήγει β) σε μια πιο συγκεκριμένη διαμόρφωση-αποκρυστάλλωση των απόψεων οι οποίες μπορούν να εκφραστούν με συγκεκριμένες προτάσεις λύσεων.
α) Πως μπορεί όμως να γίνει σήμερα πρακτικά η πρώτη «ζύμωση», διαμόρφωση των απόψεων για τα προβλήματα και τις αιτίες τους; Πως μπορεί η άποψη ενός οποιουδήποτε Δημότη να γίνει πλατιά γνωστή μέσα στα πλαίσια της κοινότητας του ή του Δήμου του;
Η απάντηση είναι ότι αυτό μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ μέσα από την δημιουργία κάποιου ή κάποιων τοπικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, ιντιμέντια, εφημερίδας, ανακοινώσεων κλπ)
(Μερικοί μπορεί αδίκως να προβάλουν ένσταση στη δημιουργία ενός τοπικού ΜΜΕ με δικαιολογία ότι το κόστος λειτουργίας του είναι υψηλό. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι σωστό γιατί μπορεί να φτιαχτεί πχ ένας τηλεοπτικός σταθμός με πολύ χαμηλό ή ακόμα και «εξευτελιστικό» κόστος αν λειτουργεί μόνο μέσα στα πλαίσια του σκοπού μας.
Δηλαδή αν στο παράδειγμά μας ο σταθμός προβάλει μόνο διάφορες εικόνες και αν εκφράζονται και ηχητικά και γραπτά (από κάτω) οι διάφορες απόψεις των Δημοτών τότε και η πλατιά επικοινωνία μπορεί να επιτευχθεί και το κόστος να είναι πάρα πολύ μικρό).
Έτσι, η πλατιά διάδοση της κάθε άποψης του κάθε Δημότη μπορεί να επιτευχθεί ΜΟΝΟ με την δημιουργία και χρήση ενός ή περισσότερων μέσων επικοινωνίας.Όμως η δημιουργία τοπικών ΜΜΕ από μόνη της δεν είναι επαρκής όρος για να έχουμε δημοκρατική διαμόρφωση των απόψεων επειδή η διαμόρφωση των απόψεων μπορεί να είναι είτε ολιγαρχική είτε δημοκρατική. Αν δηλαδή τελικά την άποψή τους μπορούν από τα τοπικά ΜΜΕ α) να την εκφράζουν μόνο λίγα άτομα ή β) να μπορούν κάποιο λίγοι να εκφράζουν, για κάθε συγκεκριμένο θέμα, την άποψή τους πιο πολλές φορές ή πιο πολύ χρόνο από άλλους τότε η διαμόρφωση των απόψεων είναι ολιγαρχική διότι αυτή η ανισοτιμία στη χρήση των ΜΜΕ προκαλεί ανισότιμο επηρεασμό των απόψεων των ανθρώπων (υπέρ των λίγων).
Όμως η δημοκρατική πρακτική απάντηση είναι η ισηγορία. Δηλαδή ισότιμη ή ίση δυνατότητα (δικαίωμα) μεταξύ των Δημοτών να εκφράζονται (δια μέσου της χρήσης των τοπικών ΜΜΕ).
Το δικαίωμα του κάθε δημότη στην ισότιμη έκφραση πρέπει να είναι το ίδιο με τους άλλους Δημότες (ανεξάρτητα αν ένας Δημότης θέλει να κάνει ή να μην κάνει χρήση αυτού του δικαιώματός του).Έτσι για παράδειγμα να αναφέρουμε ότι κάποιος είτε είναι Δήμαρχος είτε σύμβουλος είτε οικοδόμος είτε σκουπιδιάρης είτε απλός αγρότης, θα έχει τους ίδιους όρους-κανόνες για να εκφραστεί από το τοπικό κανάλι. Τέτοιοι όροι μπορεί να είναι η συν υπογραφή της άποψής του καθένα που θέλει να εκφραστεί από άλλους 15-30 ή 50 Δημότες κλπ. Επίσης να υπάρχει κανόνας για ίση διάρκεια της έκφρασης, την ίδια περίπου χρονική περίοδο της ημέρας… κοκ.
Δηλαδή οι κανόνες να εξασφαλίζουν την ισοτιμία-ισηγορία μεταξύ των Δημοτών.β) Κατάθεση, προβολή προτάσεων και διευκρινιστικές απαντήσεις.Μετά την όποια χρονική περίοδο ζύμωσης των απόψεων (την οποία θα έχουν αποφασίσει οι Δημότες με τις διαδικαστικού τύπου αποφάσεις) μπαίνουμε στη φάση της κατάθεσης, της προβολής των προτάσεων και των διευκρινιστικών απαντήσεων.
Και εδώ όπως και στην περίοδο «ζύμωσης», οι απόψεις των συγκεκριμένων προτάσεων θα μπουν στη διαδικασία της πλατιάς και ισότιμης επικοινωνίας δια μέσου τοπικών ΜΜΕ.
Αλλά και σε τούτη τη φάση ελλοχεύει ο κίνδυνος της ολιγαρχικοποίησης της διαδικασίας κατάθεσης και προβολής των προτάσεων.Δηλαδή αν μπορούν να καταθέτουν προτάσεις μόνο λίγοι (του Δημοτικού Συμβουλίου) και όχι ΟΛΟΙ οι Δημότες τότε η διαδικασία είναι ολιγαρχική και όχι Δημοκρατική. (Οι λίγοι μπορεί να κάνουν προτάσεις για ένα θέμα που πιθανότατα να συμφέρουν λίγους ή να αποσιωπήσουν ένα θέμα το οποίο μπορεί να είναι πολύ σημαντικό για την πλειοψηφία των Δημοτών και να προβάλουν προς «λύση» άλλο θέμα μικρής σημασίας για τους Δημότες).
Άρα η Δημοκρατική απάντηση είναι η ισοκατανομή δυνατότητας μεταξύ ΟΛΩΝ των Δημοτών στην κατάθεση προτάσεων.
Δηλαδή οι κανόνες να εξασφαλίζουν την ισοτιμία-ισηγορία μεταξύ των Δημοτών.β) Κατάθεση, προβολή προτάσεων και διευκρινιστικές απαντήσεις.Μετά την όποια χρονική περίοδο ζύμωσης των απόψεων (την οποία θα έχουν αποφασίσει οι Δημότες με τις διαδικαστικού τύπου αποφάσεις) μπαίνουμε στη φάση της κατάθεσης, της προβολής των προτάσεων και των διευκρινιστικών απαντήσεων.
Και εδώ όπως και στην περίοδο «ζύμωσης», οι απόψεις των συγκεκριμένων προτάσεων θα μπουν στη διαδικασία της πλατιάς και ισότιμης επικοινωνίας δια μέσου τοπικών ΜΜΕ.
Αλλά και σε τούτη τη φάση ελλοχεύει ο κίνδυνος της ολιγαρχικοποίησης της διαδικασίας κατάθεσης και προβολής των προτάσεων.Δηλαδή αν μπορούν να καταθέτουν προτάσεις μόνο λίγοι (του Δημοτικού Συμβουλίου) και όχι ΟΛΟΙ οι Δημότες τότε η διαδικασία είναι ολιγαρχική και όχι Δημοκρατική. (Οι λίγοι μπορεί να κάνουν προτάσεις για ένα θέμα που πιθανότατα να συμφέρουν λίγους ή να αποσιωπήσουν ένα θέμα το οποίο μπορεί να είναι πολύ σημαντικό για την πλειοψηφία των Δημοτών και να προβάλουν προς «λύση» άλλο θέμα μικρής σημασίας για τους Δημότες).
Άρα η Δημοκρατική απάντηση είναι η ισοκατανομή δυνατότητας μεταξύ ΟΛΩΝ των Δημοτών στην κατάθεση προτάσεων.
Επομένως και εδώ όπως και στην προηγούμενη φάση για να μπορεί κάποιος να καταθέσει μια πρόταση θα πρέπει να την προσυπογράφει και ένας αριθμός Δημοτών (υψηλότερος αριθμός από αυτόν που θα απαιτείται για την προηγούμενη φάση και όσοι προσυπογράφουν μια πρόταση για ένα συγκεκριμένο θέμα να μην μπορούν να προσυπογράψουν και άλλη πρόταση για το ίδιο ακριβώς θέμα. Αυτό αποσκοπεί στο να αποφευχθεί πληθωρισμός προτάσεων που θα προκαλεί τελικά σύγχυση).
Πρακτικά λοιπόν όσοι θέλουν να καταθέσουν πρόταση θα πρέπει να την καταθέσουν ομαδικά (και ίσος απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για όλους).
Μετά την περίοδο κατάθεσης των προτάσεων θα αρχίζει α) η φάση-περίοδος ισότιμης – ισηγορικής προβολής όλων των προτάσεων από τα όποια τοπικά ΜΜΕ και β) η ταυτόχρονη φάση των διευκρινιστικών απαντήσεων που θα πρέπει να δίνουν οι φορείς των προτάσεων προς τους Δημότες.
Πρακτικά λοιπόν όσοι θέλουν να καταθέσουν πρόταση θα πρέπει να την καταθέσουν ομαδικά (και ίσος απαιτούμενος αριθμός υπογραφών για όλους).
Μετά την περίοδο κατάθεσης των προτάσεων θα αρχίζει α) η φάση-περίοδος ισότιμης – ισηγορικής προβολής όλων των προτάσεων από τα όποια τοπικά ΜΜΕ και β) η ταυτόχρονη φάση των διευκρινιστικών απαντήσεων που θα πρέπει να δίνουν οι φορείς των προτάσεων προς τους Δημότες.
ΤΡΟΠΟΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΑΠΟΨΕΩΝ
Για να μπορεί ο κάθε Δημότης να καταθέτει με ευκολία την άποψή του και αυτή η άποψη να τίθεται για επικοινωνία θα πρέπει να υπάρχουν έντυπα (κατάλληλα και για τις δύο διαδικασίες) που να τον καθοδηγούν στη σωστή διατύπωση της άποψής του.
Έτσι θα μπορούμε να έχουμε:
Έτσι θα μπορούμε να έχουμε:
α) Έντυπα επί διαδικαστικών θεμάτων
β) Έντυπα επί έργων.
β) Έντυπα επί έργων.
γ) Έντυπα καταγγελιών πράξεων εκτελεστικών οργάνων
Σαν παράδειγμα αναφέρουμε : Για τα διαδικαστικά θα πρέπει να υπάρχουν έτοιμες ερωτήσεις όπως «Τι θέμα αφορά η άποψή σας;», «Ποιος κανόνας πρέπει να αλλαχτεί ή ποιος νέος κανόνας θα πρέπει να υιοθετηθεί;», «Τι πρόβλημα προκαλεί ο παλιός κανόνας;», «Με ποιόν κανόνα, ες νομίζεται ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί;», «Τι όφελος θα προκύψει από τον νέο κανόνα;»κλπ.
Για τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν ερωτήσεις όπως: «Σε τι έργο θέλετε να αναφερθείτε; (Σε κοινοτικό; Σε Δημοτικό; Σε διαδημοτικό:»
«Το έργο θα είναι νέο; Θα είναι συνέχεια παλαιότερου; Θα είναι για τον τακτικό προϋπολογισμό. Θα είναι έκτακτο, εκτός τρέχοντος ετήσιου προγραμματισμού;» «Τι προδιαγραφές προτείνεται ότι θα πρέπει να έχει; (Υλικές, κόστους, χρόνου , μεγέθους, τόπου κλπ)» κοκ.
Για τις καταγγελίες πράξεων ή παραλήψεων θα πρέπει να διαμορφωθούν ανάλογα και κατάλληλα ερωτήματα.
2) ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης.Μετά λοιπόν από τη Διαδικασία της διαμόρφωσης των απόψεων (φάση ανάδειξης προβλημάτων-αιτιών και φάση προτάσεων) μπαίνουμε στη διαδικασία ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ της θέλησης των Δημοτών.
Σήμερα για τη διαπίστωση της θέλησης υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέσα ψηφοφορίας:
Σαν παράδειγμα αναφέρουμε : Για τα διαδικαστικά θα πρέπει να υπάρχουν έτοιμες ερωτήσεις όπως «Τι θέμα αφορά η άποψή σας;», «Ποιος κανόνας πρέπει να αλλαχτεί ή ποιος νέος κανόνας θα πρέπει να υιοθετηθεί;», «Τι πρόβλημα προκαλεί ο παλιός κανόνας;», «Με ποιόν κανόνα, ες νομίζεται ότι θα πρέπει να αντικατασταθεί;», «Τι όφελος θα προκύψει από τον νέο κανόνα;»κλπ.
Για τα έργα θα πρέπει να υπάρχουν ερωτήσεις όπως: «Σε τι έργο θέλετε να αναφερθείτε; (Σε κοινοτικό; Σε Δημοτικό; Σε διαδημοτικό:»
«Το έργο θα είναι νέο; Θα είναι συνέχεια παλαιότερου; Θα είναι για τον τακτικό προϋπολογισμό. Θα είναι έκτακτο, εκτός τρέχοντος ετήσιου προγραμματισμού;» «Τι προδιαγραφές προτείνεται ότι θα πρέπει να έχει; (Υλικές, κόστους, χρόνου , μεγέθους, τόπου κλπ)» κοκ.
Για τις καταγγελίες πράξεων ή παραλήψεων θα πρέπει να διαμορφωθούν ανάλογα και κατάλληλα ερωτήματα.
2) ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης.Μετά λοιπόν από τη Διαδικασία της διαμόρφωσης των απόψεων (φάση ανάδειξης προβλημάτων-αιτιών και φάση προτάσεων) μπαίνουμε στη διαδικασία ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗΣ της θέλησης των Δημοτών.
Σήμερα για τη διαπίστωση της θέλησης υπάρχουν πολλοί τρόποι και μέσα ψηφοφορίας:
ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ(Μέσα διαπίστωσης της θέλησης της πλειοψηφίας)
Πριν όμως περάσουμε στην παρουσίαση των τρόπων και των μέσων ψηφοφορίας νομίζουμε ότι είναι απαραίτητο να κάνουμε μια παρένθεση για να αναφέρουμε μερικά πράγματα για τις γενικές συνελεύσεις.
Παρένθεση: Στην αρχαία εποχή η γενική συνέλευση έπαιζε τριπλό ρόλο. Έπαιζε το ρόλο και της συζήτησης-ανάδειξης προβλημάτων και το ρόλο της κατάθεσης και συζήτησης των προτάσεων και το ρόλος της ψηφοφορίας-διαπίστωσης θέλησης.Είναι προφανές ότι η έλλειψη ΜΜΕ οδηγούσε αναγκαστικά τους πολίτες να βάζουν σε ένα ενιαίο «πακέτο» και τις τρεις διαδικασίες της γενικής συνέλευσης. Για αυτό το λόγο μια γενική συνέλευση για ένα μόνο θέμα μπορούσε να διαρκέσει και πολλές μέρες.
Ας φανταστούμε όμως ότι πάμε να κάνουμε σήμερα μια τέτοια παλαιού τύπου γενική συνέλευση (τρεις διαδικασίες σε ένα πακέτο) με 500-1000 δημότες και δεν θέλουμε να διαθέσουμε πολλές μέρες σε αυτήν.
Ποια αρνητικά φαινόμενα θα μας παρουσιαστούν; Τα αρνητικά θα είναι πολλά όπως:
Ποιος να πρωτομιλήσει; Δεν θα έχουν τη δυνατότητα (λόγο αντικειμενικών εμποδίων) όλοι όσοι επιθυμούν να πάρουν το λόγο να εκφραστούν για όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και για τις αιτίες του (αντικειμενικά δεν θα μπορούν να διερευνηθούν όλες οι παράμετροι του θέματος). Δεν θα έχουν όλοι την ίδια προετοιμασία. Δεν θα δίνεται επαρκής χρόνος στους παρευρισκομένους για να επεξεργαστούν νοητικά σε βάθος την κάθε άποψη. Δεν θα έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα για διευκρινιστικές ερωτήσεις και απαντήσεις. Δεν θα έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα για διαμόρφωση και κατάθεση προτάσεων κοκ.
Κατ αυτό τον τρόπο δηλαδή ολιγαρχικοποιούνται οι διαδικασίες και για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο θα χρειάζεται παράταση χρόνου. Όμως η παράταση της χρονικής διάρκειας της γενικής συνέλευσης επιφέρει κόπωση στους παρευρισκομένους, μείωση συγκέντρωσης προσοχής, μεγάλη απώλεια εργάσιμου ή ελεύθερου χρόνου και άρα αποφυγή συμμετοχής σε αυτές από μεγάλο τμήμα Δημοτών κλπ.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν με τις νέου τύπου πιθανές γενικές συνελεύσεις. «Σπάζοντας» στα κομμάτια του το παλιό ενιαίο πακέτο της γενικής συνέλευσης (σε ανάδειξη προβλημάτων (από ΜΜΕ), σε προτάσεις, και σε ψηφοφορία) το πολύ -πολύ να χρειάζεται (αν χρειάζεται) μια μόνο τελική διευκρινιστική γενική συνέλευση για ένα θέμα ή μια κατηγορία θεμάτων και με σχετική μικρή χρονική διάρκεια. Σε αυτές τις συνελεύσεις όποιοι κάνουν τις προτάσεις θα πρέπει να δώσουν τις τελευταίες διευκρινιστικές απαντήσεις στους παραβρισκόμενους Δημότες. Οι συνελεύσεις δεν θα είναι υποχρεωτικές, δεν θα χρειάζεται απαρτία μελών για να συγκληθούν και δεν θα παίρνονται αποφάσεις δεσμευτικές για το σύνολο των Δημοτών. Θα είναι μόνο συνελεύσεις ανταλλαγής απόψεων (από κοντά). (Η όποια διευκρινιστική συνέλευση θα μπορεί να παρουσιάζεται και από τα τοπικά ΜΜΕ)
Σημείωση: Οι συνελεύσεις με αυτό τον τρόπο δεν καταργούνται αλλά δημοκρατικοποιούνται ακόμα περισσότερο ή από-ολιγαρχικοποιούνται.
Η από κοντά ανταλλαγή απόψεων είναι σημαντική. Όμως η παλαιού τύπου γενικές συνελεύσεις είχαν αρκετά αρνητικά. (ανισηγορία, ανισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων, αδυναμία (λόγω έλλειψης χρόνου) στην νοητική σε βάθος επεξεργασία όλων των απόψεων από τους παρευρισκόμενους κλπ).
Με το να καταστήσουμε όμως τις γενικές συνελεύσεις παλαιού τύπου μόνο διευκρινιστικές - ανταλλαγής απόψεων (ή στην προηγούμενη διαδικασία για διαμόρφωση προτάσεων και συλλογή υπογραφών) και τις μετατρέψουμε δηλαδή σε γενικές συνελεύσεις νέου τύπου («σπάσιμο» της παλαιού τύπου στα δομικά στοιχεία της), εκτός του ότι αποφεύγουμε τα διάφορα αρνητικά στοιχεία του παλαιού τύπου, κατορθώνουμε επίσης να καταστήσουμε τους Δημότες κυρίαρχους πάνω στα τεκταινόμενα του τόπου τους με την ελάχιστη δυνατή «απώλεια» εργασιακού ή ελεύθερου χρόνου τους.
Μετά λοιπόν από την τελευταία γενική συνέλευση νέου τύπου (που θα γίνεται σε κάθε κοινοτικό διαμέρισμα) θα αρχίζει η ψηφοφορία η οποία θα διαρκεί μερικές μέρες για να μπορέσουν να συμμετάσχουν και εκείνοι που δεν μπορούν να ψηφίσουν σε μια συγκεκριμένη μέρα.
(Τελικά η πλειοψηφούσα άποψη είναι η ΕΝΤΟΛΗ προς τα Δημοτικά όργανα τα οποία θα πρέπει να την εκτελέσουν).
Μέσα- τρόποι ψηφοφορίας
1) Ο έλεγχος των εκτελεστικών οργάνων του Δήμου (Δημάρχου, ΔΣ και όλων των υπηρεσιών) μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Έλεγχο θα μπορούν να κάνουν ΟΛΟΙ οι Δημότες σε σύντομα και τακτά χρονικά διαστήματα. Ένας τρόπος είναι ο εξής: Καταγράφονται όλοι όσοι επιθυμούν να ασκήσουν έλεγχο και με κλήρωση βγαίνει ο αναγκαίος αριθμός ελεγκτών και ο τομέας τον οποίον θα ελέγξουν. Άλλος τρόπος είναι να βγαίνουν με κλήρωση (με βάση τον Δημοτικό αριθμό τους και ίσως στη βάση της κλήρωσης κάποιου λαχείου) εκείνοι που θα ασκήσουν τον έλεγχο κοκ. Τον συγκεκριμένο όμως τρόπο ελέγχου θα τον αποφασίσουν οι Δημότες με ψηφοφορίες-αποφάσεις διαδικαστικού τύπου.
Να πούμε επίσης ότι ίσως θα πρέπει να προβλέπεται μια χρηματική αποζημίωση για την εργασία των ελεγκτών.
2) Ο έλεγχος θα αφορά α) είτε στις οικονομικές συναλλαγές των εκτελεστικών οργάνων β) είτε στις πράξεις τους σχετικά με το αν εκτελούν ή όχι τις εντολές των Δημοτών (για το τι πρέπει να γίνει και για τις βασικές προδιαγραφές τους) και γ) είτε αν οι υπηρεσίες έπραξαν σύμφωνα με τους κανονισμούς λειτουργίας τους.3) Για να καθίσταται ο έλεγχος εύκολος για τον κάθε Δημότη θα πρέπει οι πράξεις των εκτελεστικών οργάνων να καταγράφονται κατά τρόπο κατάλληλο.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κάθε όργανο θα πρέπει από τη μια α) να κρατά ένα λεπτομερές ημερολόγιο των πράξεών του ή εντολών που δέχθηκε (σε κατάλληλο θεωρημένο βιβλίο) καταχωρώντας παράλληλα και τα αποδεικτικά στοιχεία και β) να ανακοινώνει ένα πρόγραμμα 15 ή 30 ημερών με το τι σχεδιάζει να κάνει για να υλοποιήσει τις συγκεκριμένες εντολές των Δημοτών. (Μερικές υπηρεσίες ίσως να χρειάζονται μόνο το ημερολόγιο).
Η ανακοίνωση αυτού του προγραμματισμού του οργάνου θα έχει ως στόχους κυρίως αφ ενός μεν να καθίσταται εκ των προτέρων γνωστό στους Δημότες αν οι πράξεις των οργάνων θα βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των προδιαγραφών που του έχουν θέσει οι ίδιοι και αφ ετέρου να καθίσταται ευκολότερος ο έλεγχος από την σύγκριση μεταξύ ανακοινωθέντων και πεπραγμένων που θα πρέπει να έχουν καταγραφεί στο ημερολόγιο.
Με τέτοιου είδους διαδικασίες και με άλλες λεπτομέρειες που δεν είναι του παρόντος θα μπορεί ο κάθε απλός Δημότης να ασκεί εύκολο και πολύ αποτελεσματικό έλεγχο διασταυρώνοντας στοιχεία.
Πχ Ο Δήμαρχος σήμερα δίνει εντολή στον επικεφαλής της υπηρεσίας ύδρευσης να εκτελέσει κάτι. Η εντολή θα πρέπει να καταγράφεται και στο ημερολόγιο του Δημάρχου και στο ημερολόγιο της υπηρεσίας ύδρευσης.
Άλλο παράδειγμα. Ένας πολίτης καταγγέλλει ότι υπάρχει διαρροή από μια σωλήνα ύδρευσης και η καταγγελία του καταγράφεται σε ένα ειδικό πρωτόκολλο του Δήμου. Όμως η βλάβη επισκευάζεται μετά από 15 μέρες. Στη βάση όμως των καταγραφών των πράξεων θα μπορεί να διαπιστωθεί η αιτία για την καθυστέρηση της επιδιόρθωσης της βλάβης. (Έφταιγε ο επικεφαλής της υπηρεσίας γιατί δεν έδωσε εγκαίρως εντολές; Δεν πήγαιναν οι τεχνικοί; κλπ).
Τέλος τα όποια αποτελέσματα του ελέγχου θα συντάσσονται από τους ελεγκτές σε έκθεση ατομική και ομαδική και θα ανακοινώνονται από τα τοπικά ΜΜΕ.
(Δυστυχώς με το σημερινό κεντρικό νομικό πλαίσιο δεν μπορούμε ούτε να ελέγχονται αυτά από εμάς τους Δημότες και ούτε να επιβάλλονται κυρώσεις σε εκτελεστικά όργανα (να τους στέλνουμε σε δικαστήρια κλπ). Το έχουν φτιάξει έτσι για να μην μάθουν οι Δημότες στο να ασκούν έλεγχο πάνω στα διοικητική του όργανα-οδηγούς και έτσι οι όποιοι ολιγάρχες να είναι εντελώς ανεξέλεγκτοι σε όλους τους χώρους και σε όλα τα επίπεδα).
ΥΓ Αν για το Δημοτικό επίπεδο η πρακτική εφαρμογή της πραγματικής Δημοκρατίας έχει κάποιο βαθμό ευκολίας για το κεντρικό επίπεδο αυτός ο βαθμός ευκολίας είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερος (Αν οι λαοί κατανικήσουν τη δύναμη και ξεπεράσουν το εμπόδιο της ολιγαρχικής εξουσίας).ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι μέχρι τώρα άκρως ολιγαρχικοί καταστατικοί χάρτες λειτουργίας των Δήμων και ειδικά ο τωρινός (Καλλικράτης), όπως μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε, δεν περιέχει τίποτα από τα πιο πάνω. Οι εκάστοτε ολιγάρχες της κεντρικής κυβέρνησης δεν θέλουν η τοπική διοίκηση να είναι αυτοδιοίκηση αλλά ετεροδιοίκηση. (Την αποκαλούν όμως αυτοδιοίκηση για προπαγανδιστικούς λόγους).ΟΙ ολιγάρχες της κεντρικής εξουσίας ή η ολιγαρχική κεντρική εξουσία δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα στη θέση της (τρόπος του λέγειν ) αν δεν είχε φτιάξει έτσι το νομικό πλαίσιο ώστε όλες οι συλλογικότητες της κοινωνίας να λειτουργούν ολιγαρχικά.
Αν δηλ. οι πολίτες είχαν διαπαιδαγωγηθεί μέσα από τις υπόλοιπες συλλογικότητες (Δήμοι, σύλλογοι, συνεταιρισμοί κλπ) στην δημοκρατική λειτουργία δηλαδή στην αυτό διαχείριση (Ο ιδιοκτήτης αυτοκινήτου να δίνει τις εντολές στον οδηγό) τότε αυτοί θα είχαν φύγει ήδη σε μια νύχτα πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Όμως οι ολιγάρχες- λαμόγια της κεντρικής εξουσίας καθότι λίγοι και ανασφαλείς επιδιώκουν πάντα να φτιάχνουν και περιφερειακά ολιγαρχίσκους και λαμογάκια (κατ εικόνα και ομοίωσή τους) για να μπορούν να διαιωνίζονται, ισχυροποιούμενοι με την αριθμητική αύξησή τους και έτσι μέσα από αυτή τη διαδικασία να παγιδεύουν όσο μπορούν πιο πολλούς, καλοπροαίρετους, ως προς την θέληση για κοινωνική προσφορά, πολίτες.
Δεν θέλουμε με τίποτα και δεν πρέπει να προκαλούμε αυταπάτες. Η αλήθεια είναι ότι το υπάρχον νομικό πλαίσιο δημιουργεί τεράστια εμπόδια στους πολίτες για να αυτοδιοικηθούν. Έτσι, ενώ αντικειμενικά - πρακτικά δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο σε εμάς τους δημότες να αυτό-διαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας, η κεντρική πολιτικοοικονομική εξουσία μας ορθώνει τεράστια εμπόδια για να μην μάθουμε και συνηθίσουμε στην αυτοδιοίκηση, να μην μπορούμε δηλαδή σαν ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου να δίνουμε εμείς τις εντολές στον οδηγό, γιατί είναι για αυτούς θέμα ζωής ή θανάτου.
Παρένθεση: Στην αρχαία εποχή η γενική συνέλευση έπαιζε τριπλό ρόλο. Έπαιζε το ρόλο και της συζήτησης-ανάδειξης προβλημάτων και το ρόλο της κατάθεσης και συζήτησης των προτάσεων και το ρόλος της ψηφοφορίας-διαπίστωσης θέλησης.Είναι προφανές ότι η έλλειψη ΜΜΕ οδηγούσε αναγκαστικά τους πολίτες να βάζουν σε ένα ενιαίο «πακέτο» και τις τρεις διαδικασίες της γενικής συνέλευσης. Για αυτό το λόγο μια γενική συνέλευση για ένα μόνο θέμα μπορούσε να διαρκέσει και πολλές μέρες.
Ας φανταστούμε όμως ότι πάμε να κάνουμε σήμερα μια τέτοια παλαιού τύπου γενική συνέλευση (τρεις διαδικασίες σε ένα πακέτο) με 500-1000 δημότες και δεν θέλουμε να διαθέσουμε πολλές μέρες σε αυτήν.
Ποια αρνητικά φαινόμενα θα μας παρουσιαστούν; Τα αρνητικά θα είναι πολλά όπως:
Ποιος να πρωτομιλήσει; Δεν θα έχουν τη δυνατότητα (λόγο αντικειμενικών εμποδίων) όλοι όσοι επιθυμούν να πάρουν το λόγο να εκφραστούν για όλες τις παραμέτρους του προβλήματος και για τις αιτίες του (αντικειμενικά δεν θα μπορούν να διερευνηθούν όλες οι παράμετροι του θέματος). Δεν θα έχουν όλοι την ίδια προετοιμασία. Δεν θα δίνεται επαρκής χρόνος στους παρευρισκομένους για να επεξεργαστούν νοητικά σε βάθος την κάθε άποψη. Δεν θα έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα για διευκρινιστικές ερωτήσεις και απαντήσεις. Δεν θα έχουν όλοι την ίδια δυνατότητα για διαμόρφωση και κατάθεση προτάσεων κοκ.
Κατ αυτό τον τρόπο δηλαδή ολιγαρχικοποιούνται οι διαδικασίες και για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο θα χρειάζεται παράταση χρόνου. Όμως η παράταση της χρονικής διάρκειας της γενικής συνέλευσης επιφέρει κόπωση στους παρευρισκομένους, μείωση συγκέντρωσης προσοχής, μεγάλη απώλεια εργάσιμου ή ελεύθερου χρόνου και άρα αποφυγή συμμετοχής σε αυτές από μεγάλο τμήμα Δημοτών κλπ.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν με τις νέου τύπου πιθανές γενικές συνελεύσεις. «Σπάζοντας» στα κομμάτια του το παλιό ενιαίο πακέτο της γενικής συνέλευσης (σε ανάδειξη προβλημάτων (από ΜΜΕ), σε προτάσεις, και σε ψηφοφορία) το πολύ -πολύ να χρειάζεται (αν χρειάζεται) μια μόνο τελική διευκρινιστική γενική συνέλευση για ένα θέμα ή μια κατηγορία θεμάτων και με σχετική μικρή χρονική διάρκεια. Σε αυτές τις συνελεύσεις όποιοι κάνουν τις προτάσεις θα πρέπει να δώσουν τις τελευταίες διευκρινιστικές απαντήσεις στους παραβρισκόμενους Δημότες. Οι συνελεύσεις δεν θα είναι υποχρεωτικές, δεν θα χρειάζεται απαρτία μελών για να συγκληθούν και δεν θα παίρνονται αποφάσεις δεσμευτικές για το σύνολο των Δημοτών. Θα είναι μόνο συνελεύσεις ανταλλαγής απόψεων (από κοντά). (Η όποια διευκρινιστική συνέλευση θα μπορεί να παρουσιάζεται και από τα τοπικά ΜΜΕ)
Σημείωση: Οι συνελεύσεις με αυτό τον τρόπο δεν καταργούνται αλλά δημοκρατικοποιούνται ακόμα περισσότερο ή από-ολιγαρχικοποιούνται.
Η από κοντά ανταλλαγή απόψεων είναι σημαντική. Όμως η παλαιού τύπου γενικές συνελεύσεις είχαν αρκετά αρνητικά. (ανισηγορία, ανισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων, αδυναμία (λόγω έλλειψης χρόνου) στην νοητική σε βάθος επεξεργασία όλων των απόψεων από τους παρευρισκόμενους κλπ).
Με το να καταστήσουμε όμως τις γενικές συνελεύσεις παλαιού τύπου μόνο διευκρινιστικές - ανταλλαγής απόψεων (ή στην προηγούμενη διαδικασία για διαμόρφωση προτάσεων και συλλογή υπογραφών) και τις μετατρέψουμε δηλαδή σε γενικές συνελεύσεις νέου τύπου («σπάσιμο» της παλαιού τύπου στα δομικά στοιχεία της), εκτός του ότι αποφεύγουμε τα διάφορα αρνητικά στοιχεία του παλαιού τύπου, κατορθώνουμε επίσης να καταστήσουμε τους Δημότες κυρίαρχους πάνω στα τεκταινόμενα του τόπου τους με την ελάχιστη δυνατή «απώλεια» εργασιακού ή ελεύθερου χρόνου τους.
Μετά λοιπόν από την τελευταία γενική συνέλευση νέου τύπου (που θα γίνεται σε κάθε κοινοτικό διαμέρισμα) θα αρχίζει η ψηφοφορία η οποία θα διαρκεί μερικές μέρες για να μπορέσουν να συμμετάσχουν και εκείνοι που δεν μπορούν να ψηφίσουν σε μια συγκεκριμένη μέρα.
(Τελικά η πλειοψηφούσα άποψη είναι η ΕΝΤΟΛΗ προς τα Δημοτικά όργανα τα οποία θα πρέπει να την εκτελέσουν).
Μέσα- τρόποι ψηφοφορίας
1) ψηφοφορία με κάλπη (παραδοσιακή). Όποιοι επιθυμούν (και κυρίως εκείνοι που δεν μπορούν να κάνουν μια απλούστατη χρήση του Η/Υ) θα μπορούν να εκφράζουν τη θέλησή τους με αυτό την κάλπη.
2) Ηλεκτρονική ψηφοφορία:
α) Ηλεκτρονική ψήφος από το σπίτι: Ο κάθε Δημότης θα έχει μια κάρτα με «ΠΙΝ» τον Δημοτικό αριθμό του. Με αυτό τον αριθμό σε ένα προσωπικό «λογαριασμό» θα μπορεί να ψηφίζει από τον Η/Υ του σπιτιού του.
β) Ηλεκτρονική ψήφος από θαλάμους: Είναι δυνατόν να φτιαχτούν μερικοί θάλαμοι σε κάθε κοινοτικό διαμέρισμα (σαν τους τηλεφωνικούς θαλάμους) και με την Δημοτική κάρτα που προαναφέραμε θα μπορούν να ψηφίζουν. Μέσα στο θάλαμο θα υπάρχει μια οθόνη που θα δείχνει όλες τις προτάσεις (Α,Β,Γ,Δ..κλπ) και με το πάτημα του δάκτυλου πάνω στην επιθυμητή πρόταση . ( Όσοι έχουν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα αυτοκινήτου τα τελευταία χρόνια θα το καταλάβουν καλύτερα)
3) Επιστημονικές αδιάβλητες δημοσκοπήσεις: Για Δήμους με κατάλληλο μέγεθος πληθυσμού και για θέματα παν-κοινοτικά (δηλ. όχι αποκλειστικά κάποιου κοινοτικού διαμερίσματος) αλλά ολόκληρου του Δήμου ή διαδημοτικά, το πιο κατάλληλο ίσως μέσον είναι η επιστημονική και αδιάβλητη δημοσκόπηση.
Το επιστημονικό δείγμα (από τους Δημότες) αφού θα έχει ακούσει πρώτα όλες τις γνώμες και τις προτάσεις θα εκφράζει στη συνέχεια την άποψή του. Αν η διαδικασία είναι επιστημονική και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αδιάβλητου τότε ότι αποτέλεσμα θα φέρει η πλειοψηφία του δείγματος των Δημοτών θα είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό που θα ερχόταν αν γινόταν ψηφοφορία με κάλπη.
Αν η διαφορά των αποτελεσμάτων είναι στα όρια του στατιστικού λάθους τότε ή θα επαναλαμβάνεται η διαδικασία ή θα πηγαίνουμε σε ψηφοφορία.
Ένα από τα μέσα που μπορούν να υπάρξουν για την διασφάλιση του πραγματικού αποτελέσματος είναι η παροχή δυνατότητας στον κάθε πολίτη να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα καλώντας τους πολίτες να υπογράψουν ηλεκτρονικά (σε δική του διεύθυνση) την άποψή του κοκ (οι δυνατότητες για διασφάλιση του πραγματικού αποτελέσματος είναι πολλές).
ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
Α
2) Ηλεκτρονική ψηφοφορία:
α) Ηλεκτρονική ψήφος από το σπίτι: Ο κάθε Δημότης θα έχει μια κάρτα με «ΠΙΝ» τον Δημοτικό αριθμό του. Με αυτό τον αριθμό σε ένα προσωπικό «λογαριασμό» θα μπορεί να ψηφίζει από τον Η/Υ του σπιτιού του.
β) Ηλεκτρονική ψήφος από θαλάμους: Είναι δυνατόν να φτιαχτούν μερικοί θάλαμοι σε κάθε κοινοτικό διαμέρισμα (σαν τους τηλεφωνικούς θαλάμους) και με την Δημοτική κάρτα που προαναφέραμε θα μπορούν να ψηφίζουν. Μέσα στο θάλαμο θα υπάρχει μια οθόνη που θα δείχνει όλες τις προτάσεις (Α,Β,Γ,Δ..κλπ) και με το πάτημα του δάκτυλου πάνω στην επιθυμητή πρόταση . ( Όσοι έχουν δώσει εξετάσεις για δίπλωμα αυτοκινήτου τα τελευταία χρόνια θα το καταλάβουν καλύτερα)
3) Επιστημονικές αδιάβλητες δημοσκοπήσεις: Για Δήμους με κατάλληλο μέγεθος πληθυσμού και για θέματα παν-κοινοτικά (δηλ. όχι αποκλειστικά κάποιου κοινοτικού διαμερίσματος) αλλά ολόκληρου του Δήμου ή διαδημοτικά, το πιο κατάλληλο ίσως μέσον είναι η επιστημονική και αδιάβλητη δημοσκόπηση.
Το επιστημονικό δείγμα (από τους Δημότες) αφού θα έχει ακούσει πρώτα όλες τις γνώμες και τις προτάσεις θα εκφράζει στη συνέχεια την άποψή του. Αν η διαδικασία είναι επιστημονική και έχει όλα τα χαρακτηριστικά του αδιάβλητου τότε ότι αποτέλεσμα θα φέρει η πλειοψηφία του δείγματος των Δημοτών θα είναι σχεδόν το ίδιο με αυτό που θα ερχόταν αν γινόταν ψηφοφορία με κάλπη.
Αν η διαφορά των αποτελεσμάτων είναι στα όρια του στατιστικού λάθους τότε ή θα επαναλαμβάνεται η διαδικασία ή θα πηγαίνουμε σε ψηφοφορία.
Ένα από τα μέσα που μπορούν να υπάρξουν για την διασφάλιση του πραγματικού αποτελέσματος είναι η παροχή δυνατότητας στον κάθε πολίτη να αμφισβητήσει το αποτέλεσμα καλώντας τους πολίτες να υπογράψουν ηλεκτρονικά (σε δική του διεύθυνση) την άποψή του κοκ (οι δυνατότητες για διασφάλιση του πραγματικού αποτελέσματος είναι πολλές).
ΤΕΛΙΚΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΚΤΙΚΑ
ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
Α
1) Από τις αρχές του χρόνου (κάθε Γενάρη) ξεκινά η πρώτη διαδικασία αυτή της ανάδειξης των προβλημάτων και των αιτιών τους (ζύμωσης). Ο κάθε δημότης θα μπορεί να στέλνει τις απόψεις του στο Δημοτικό ή στα Δημοτικά ΜΜΕ για όλα τα θέματα.( Δημοτικά, κοινοτικών διαμερισμάτων, διαδικαστικών κανόνων κλπ)
Αυτή η διαδικασία θα διαρκεί κάποιο χρονικό διάστημα (κάποιους μήνες).
2) Μετά το πέρας της πρώτης διαδικασίας (ας πούμε Μάρτη- Απρίλη) αρχίζει εκείνη της κατάθεσης των προτάσεων στον Δήμο για Δημοτικά θέματα (έργων, υπηρεσιών και κανονισμών) και για αυτά των Δημοτικών διαμερισμάτων που θα διαρκεί κάποιο συγκεκριμένο μικρό χρονικό διάστημα.
Αφού λοιπόν όλες οι προτάσεις κατατεθούν στο Δήμο, αναλαμβάνουν μετά οι τεχνικές, νομικές, οικονομικές υπηρεσίες για την νομική δυνατότητα και το κόστος (στο περίπου) της κάθε πρότασης.
Όταν τελειώσει το έργο των υπηρεσιών (που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομο) περνάμε στην επόμενη διαδικασία που είναι:
3) α) Προβολή των προτάσεων από τα τοπικά ΜΜΕ και διάλογος για διευκρινιστικές απαντήσεις μόνο για θέματα Δημοτικά και υπηρεσίες.Σε ετούτη τη φάση όλες οι προτάσεις θα εκφράζονται ισότιμα και ο κάθε φορέας πρότασης θα δίνει διευκρινιστικές απαντήσεις από τα τοπικά ΜΜΕ και στην διευκρινιστικού τύπου γενική συνέλευση. (Αυτή η γενική συνέλευση, αν γίνεται, θα προβάλλεται από τα τοπικά ΜΜΕ)
Ετούτη η διαδικασία θα πρέπει να διαρκεί μέχρι αρχές Σεπτέμβρη το αργότερο (για να υπάρχει χρόνος για ψηφοφορία για πιθανές ενστάσεις επί της ψηφοφορίας και κατόπιν για την προβολή των προτάσεων επί των θεμάτων των δημοτικών διαμερισμάτων και της ψηφοφορίας επί αυτών).
β)Διαδικασία ψηφοφορίας επί των Δημοτικών θεμάτων και υπηρεσιών.Αμέσως μετά το πέρας της διαδικασίας της προβολής των προτάσεων για Δημοτικά θέματα αρχίζει η ψηφοφορία με τα όποια διαθέσιμα μέσα (κάλπη, ηλεκτρονικά) η οποία θα διαρκεί κάποιες μέρες.
Τα τελικά εγκρινόμενα έργα από τους Δημότες θα έχουν κάποιο χρηματικό κόστος (το οποίο προηγουμένως θα έχουν αποτιμήσει στο περίπου οι Δημοτικές υπηρεσίες).
Αυτό το κόστος θα αφαιρείται από το συνολικό ετήσιο (για τον επόμενο χρόνο) διαθέσιμο χρηματικό ποσό και το υπόλοιπο διαθέσιμο θα διαμοιράζεται στα κοινοτικά διαμερίσματα στη βάση των κατοίκων τους και της έκτασής τους.
(Έτσι οι κάτοικοι των κοινοτικών διαμερισμάτων από αυτή τη στιγμή θα έχουν ακριβή γνώση των χρηματικών πόρων που θα μπορούν να διαθέσουν για τις υποθέσεις τους τον επόμενο χρόνο)
4) α) Προβολή προτάσεων από τα τοπικά ΜΜΕ και διάλογος για διευκρινιστικές απαντήσεις για θέματα κοινοτικών διαμερισμάτων.
Τα κοινοτικά διαμερίσματα έχοντας ήδη έτοιμη την περίπου κοστολόγηση της κάθε πρότασης των κατοίκων τους από τις Δημοτικές υπηρεσίες και το διαθέσιμο για αυτές, θα μπορούν να περάσουν στη φάση της προβολής τους και των διευκρινιστικών απαντήσεων από τα τοπικά ΜΜΕ.
Αυτή η φάση ίσως θα πρέπει να διαρκεί μέχρι τα μέσα περίπου του Νοέμβρη και αμέσως μετά να γίνεται β) η ψηφοφορία επί των προτάσεων (έργων και διαδικαστικών κανόνων).
Μετά το πέρας αυτών των διαδικασιών (Δεκέμβρη) και με βάση τις αποφάσεις των Δημοτών συντάσσεται ο συνολικός προϋπολογισμός του κάθε επόμενου έτους (από το κορυφαίο εκτελεστικό όργανο του Δήμου δηλ. το Δήμαρχο , ΔΣ, και οικονομική υπηρεσία.)
Σημείωση: Ψηφοφορίες για έκτακτα θέματα θα μπορούσαν και να υπάρξουν. όμως αν για τα έκτακτα έχει προβλεφθεί η συμπεριφορά των εκτελεστικών οργάνων (για κάθε πιθανό έκτακτο) αν δηλ. έχει κανονιστεί από διαδικαστικές ψηφοφορίες εκ των προτέρων η στάση των οργάνων απέναντι στα πιθανά σημαντικά και έκτακτα γεγονότα, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να γίνεται καμιά έκτακτη ψηφοφορία.
ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
Αυτή η διαδικασία θα διαρκεί κάποιο χρονικό διάστημα (κάποιους μήνες).
2) Μετά το πέρας της πρώτης διαδικασίας (ας πούμε Μάρτη- Απρίλη) αρχίζει εκείνη της κατάθεσης των προτάσεων στον Δήμο για Δημοτικά θέματα (έργων, υπηρεσιών και κανονισμών) και για αυτά των Δημοτικών διαμερισμάτων που θα διαρκεί κάποιο συγκεκριμένο μικρό χρονικό διάστημα.
Αφού λοιπόν όλες οι προτάσεις κατατεθούν στο Δήμο, αναλαμβάνουν μετά οι τεχνικές, νομικές, οικονομικές υπηρεσίες για την νομική δυνατότητα και το κόστος (στο περίπου) της κάθε πρότασης.
Όταν τελειώσει το έργο των υπηρεσιών (που πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο σύντομο) περνάμε στην επόμενη διαδικασία που είναι:
3) α) Προβολή των προτάσεων από τα τοπικά ΜΜΕ και διάλογος για διευκρινιστικές απαντήσεις μόνο για θέματα Δημοτικά και υπηρεσίες.Σε ετούτη τη φάση όλες οι προτάσεις θα εκφράζονται ισότιμα και ο κάθε φορέας πρότασης θα δίνει διευκρινιστικές απαντήσεις από τα τοπικά ΜΜΕ και στην διευκρινιστικού τύπου γενική συνέλευση. (Αυτή η γενική συνέλευση, αν γίνεται, θα προβάλλεται από τα τοπικά ΜΜΕ)
Ετούτη η διαδικασία θα πρέπει να διαρκεί μέχρι αρχές Σεπτέμβρη το αργότερο (για να υπάρχει χρόνος για ψηφοφορία για πιθανές ενστάσεις επί της ψηφοφορίας και κατόπιν για την προβολή των προτάσεων επί των θεμάτων των δημοτικών διαμερισμάτων και της ψηφοφορίας επί αυτών).
β)Διαδικασία ψηφοφορίας επί των Δημοτικών θεμάτων και υπηρεσιών.Αμέσως μετά το πέρας της διαδικασίας της προβολής των προτάσεων για Δημοτικά θέματα αρχίζει η ψηφοφορία με τα όποια διαθέσιμα μέσα (κάλπη, ηλεκτρονικά) η οποία θα διαρκεί κάποιες μέρες.
Τα τελικά εγκρινόμενα έργα από τους Δημότες θα έχουν κάποιο χρηματικό κόστος (το οποίο προηγουμένως θα έχουν αποτιμήσει στο περίπου οι Δημοτικές υπηρεσίες).
Αυτό το κόστος θα αφαιρείται από το συνολικό ετήσιο (για τον επόμενο χρόνο) διαθέσιμο χρηματικό ποσό και το υπόλοιπο διαθέσιμο θα διαμοιράζεται στα κοινοτικά διαμερίσματα στη βάση των κατοίκων τους και της έκτασής τους.
(Έτσι οι κάτοικοι των κοινοτικών διαμερισμάτων από αυτή τη στιγμή θα έχουν ακριβή γνώση των χρηματικών πόρων που θα μπορούν να διαθέσουν για τις υποθέσεις τους τον επόμενο χρόνο)
4) α) Προβολή προτάσεων από τα τοπικά ΜΜΕ και διάλογος για διευκρινιστικές απαντήσεις για θέματα κοινοτικών διαμερισμάτων.
Τα κοινοτικά διαμερίσματα έχοντας ήδη έτοιμη την περίπου κοστολόγηση της κάθε πρότασης των κατοίκων τους από τις Δημοτικές υπηρεσίες και το διαθέσιμο για αυτές, θα μπορούν να περάσουν στη φάση της προβολής τους και των διευκρινιστικών απαντήσεων από τα τοπικά ΜΜΕ.
Αυτή η φάση ίσως θα πρέπει να διαρκεί μέχρι τα μέσα περίπου του Νοέμβρη και αμέσως μετά να γίνεται β) η ψηφοφορία επί των προτάσεων (έργων και διαδικαστικών κανόνων).
Μετά το πέρας αυτών των διαδικασιών (Δεκέμβρη) και με βάση τις αποφάσεις των Δημοτών συντάσσεται ο συνολικός προϋπολογισμός του κάθε επόμενου έτους (από το κορυφαίο εκτελεστικό όργανο του Δήμου δηλ. το Δήμαρχο , ΔΣ, και οικονομική υπηρεσία.)
Σημείωση: Ψηφοφορίες για έκτακτα θέματα θα μπορούσαν και να υπάρξουν. όμως αν για τα έκτακτα έχει προβλεφθεί η συμπεριφορά των εκτελεστικών οργάνων (για κάθε πιθανό έκτακτο) αν δηλ. έχει κανονιστεί από διαδικαστικές ψηφοφορίες εκ των προτέρων η στάση των οργάνων απέναντι στα πιθανά σημαντικά και έκτακτα γεγονότα, τότε δεν θα υπάρχει λόγος να γίνεται καμιά έκτακτη ψηφοφορία.
ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΩΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
1) Ο έλεγχος των εκτελεστικών οργάνων του Δήμου (Δημάρχου, ΔΣ και όλων των υπηρεσιών) μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Έλεγχο θα μπορούν να κάνουν ΟΛΟΙ οι Δημότες σε σύντομα και τακτά χρονικά διαστήματα. Ένας τρόπος είναι ο εξής: Καταγράφονται όλοι όσοι επιθυμούν να ασκήσουν έλεγχο και με κλήρωση βγαίνει ο αναγκαίος αριθμός ελεγκτών και ο τομέας τον οποίον θα ελέγξουν. Άλλος τρόπος είναι να βγαίνουν με κλήρωση (με βάση τον Δημοτικό αριθμό τους και ίσως στη βάση της κλήρωσης κάποιου λαχείου) εκείνοι που θα ασκήσουν τον έλεγχο κοκ. Τον συγκεκριμένο όμως τρόπο ελέγχου θα τον αποφασίσουν οι Δημότες με ψηφοφορίες-αποφάσεις διαδικαστικού τύπου.
Να πούμε επίσης ότι ίσως θα πρέπει να προβλέπεται μια χρηματική αποζημίωση για την εργασία των ελεγκτών.
2) Ο έλεγχος θα αφορά α) είτε στις οικονομικές συναλλαγές των εκτελεστικών οργάνων β) είτε στις πράξεις τους σχετικά με το αν εκτελούν ή όχι τις εντολές των Δημοτών (για το τι πρέπει να γίνει και για τις βασικές προδιαγραφές τους) και γ) είτε αν οι υπηρεσίες έπραξαν σύμφωνα με τους κανονισμούς λειτουργίας τους.3) Για να καθίσταται ο έλεγχος εύκολος για τον κάθε Δημότη θα πρέπει οι πράξεις των εκτελεστικών οργάνων να καταγράφονται κατά τρόπο κατάλληλο.
Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι κάθε όργανο θα πρέπει από τη μια α) να κρατά ένα λεπτομερές ημερολόγιο των πράξεών του ή εντολών που δέχθηκε (σε κατάλληλο θεωρημένο βιβλίο) καταχωρώντας παράλληλα και τα αποδεικτικά στοιχεία και β) να ανακοινώνει ένα πρόγραμμα 15 ή 30 ημερών με το τι σχεδιάζει να κάνει για να υλοποιήσει τις συγκεκριμένες εντολές των Δημοτών. (Μερικές υπηρεσίες ίσως να χρειάζονται μόνο το ημερολόγιο).
Η ανακοίνωση αυτού του προγραμματισμού του οργάνου θα έχει ως στόχους κυρίως αφ ενός μεν να καθίσταται εκ των προτέρων γνωστό στους Δημότες αν οι πράξεις των οργάνων θα βρίσκονται μέσα στα πλαίσια των προδιαγραφών που του έχουν θέσει οι ίδιοι και αφ ετέρου να καθίσταται ευκολότερος ο έλεγχος από την σύγκριση μεταξύ ανακοινωθέντων και πεπραγμένων που θα πρέπει να έχουν καταγραφεί στο ημερολόγιο.
Με τέτοιου είδους διαδικασίες και με άλλες λεπτομέρειες που δεν είναι του παρόντος θα μπορεί ο κάθε απλός Δημότης να ασκεί εύκολο και πολύ αποτελεσματικό έλεγχο διασταυρώνοντας στοιχεία.
Πχ Ο Δήμαρχος σήμερα δίνει εντολή στον επικεφαλής της υπηρεσίας ύδρευσης να εκτελέσει κάτι. Η εντολή θα πρέπει να καταγράφεται και στο ημερολόγιο του Δημάρχου και στο ημερολόγιο της υπηρεσίας ύδρευσης.
Άλλο παράδειγμα. Ένας πολίτης καταγγέλλει ότι υπάρχει διαρροή από μια σωλήνα ύδρευσης και η καταγγελία του καταγράφεται σε ένα ειδικό πρωτόκολλο του Δήμου. Όμως η βλάβη επισκευάζεται μετά από 15 μέρες. Στη βάση όμως των καταγραφών των πράξεων θα μπορεί να διαπιστωθεί η αιτία για την καθυστέρηση της επιδιόρθωσης της βλάβης. (Έφταιγε ο επικεφαλής της υπηρεσίας γιατί δεν έδωσε εγκαίρως εντολές; Δεν πήγαιναν οι τεχνικοί; κλπ).
Τέλος τα όποια αποτελέσματα του ελέγχου θα συντάσσονται από τους ελεγκτές σε έκθεση ατομική και ομαδική και θα ανακοινώνονται από τα τοπικά ΜΜΕ.
(Δυστυχώς με το σημερινό κεντρικό νομικό πλαίσιο δεν μπορούμε ούτε να ελέγχονται αυτά από εμάς τους Δημότες και ούτε να επιβάλλονται κυρώσεις σε εκτελεστικά όργανα (να τους στέλνουμε σε δικαστήρια κλπ). Το έχουν φτιάξει έτσι για να μην μάθουν οι Δημότες στο να ασκούν έλεγχο πάνω στα διοικητική του όργανα-οδηγούς και έτσι οι όποιοι ολιγάρχες να είναι εντελώς ανεξέλεγκτοι σε όλους τους χώρους και σε όλα τα επίπεδα).
ΥΓ Αν για το Δημοτικό επίπεδο η πρακτική εφαρμογή της πραγματικής Δημοκρατίας έχει κάποιο βαθμό ευκολίας για το κεντρικό επίπεδο αυτός ο βαθμός ευκολίας είναι χιλιάδες φορές μεγαλύτερος (Αν οι λαοί κατανικήσουν τη δύναμη και ξεπεράσουν το εμπόδιο της ολιγαρχικής εξουσίας).ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Οι μέχρι τώρα άκρως ολιγαρχικοί καταστατικοί χάρτες λειτουργίας των Δήμων και ειδικά ο τωρινός (Καλλικράτης), όπως μπορεί να διαπιστώσει ο οποιοσδήποτε, δεν περιέχει τίποτα από τα πιο πάνω. Οι εκάστοτε ολιγάρχες της κεντρικής κυβέρνησης δεν θέλουν η τοπική διοίκηση να είναι αυτοδιοίκηση αλλά ετεροδιοίκηση. (Την αποκαλούν όμως αυτοδιοίκηση για προπαγανδιστικούς λόγους).ΟΙ ολιγάρχες της κεντρικής εξουσίας ή η ολιγαρχική κεντρική εξουσία δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα στη θέση της (τρόπος του λέγειν ) αν δεν είχε φτιάξει έτσι το νομικό πλαίσιο ώστε όλες οι συλλογικότητες της κοινωνίας να λειτουργούν ολιγαρχικά.
Αν δηλ. οι πολίτες είχαν διαπαιδαγωγηθεί μέσα από τις υπόλοιπες συλλογικότητες (Δήμοι, σύλλογοι, συνεταιρισμοί κλπ) στην δημοκρατική λειτουργία δηλαδή στην αυτό διαχείριση (Ο ιδιοκτήτης αυτοκινήτου να δίνει τις εντολές στον οδηγό) τότε αυτοί θα είχαν φύγει ήδη σε μια νύχτα πριν από πάρα πολλά χρόνια.
Όμως οι ολιγάρχες- λαμόγια της κεντρικής εξουσίας καθότι λίγοι και ανασφαλείς επιδιώκουν πάντα να φτιάχνουν και περιφερειακά ολιγαρχίσκους και λαμογάκια (κατ εικόνα και ομοίωσή τους) για να μπορούν να διαιωνίζονται, ισχυροποιούμενοι με την αριθμητική αύξησή τους και έτσι μέσα από αυτή τη διαδικασία να παγιδεύουν όσο μπορούν πιο πολλούς, καλοπροαίρετους, ως προς την θέληση για κοινωνική προσφορά, πολίτες.
Δεν θέλουμε με τίποτα και δεν πρέπει να προκαλούμε αυταπάτες. Η αλήθεια είναι ότι το υπάρχον νομικό πλαίσιο δημιουργεί τεράστια εμπόδια στους πολίτες για να αυτοδιοικηθούν. Έτσι, ενώ αντικειμενικά - πρακτικά δεν θα ήταν καθόλου δύσκολο σε εμάς τους δημότες να αυτό-διαχειριζόμαστε τις υποθέσεις μας, η κεντρική πολιτικοοικονομική εξουσία μας ορθώνει τεράστια εμπόδια για να μην μάθουμε και συνηθίσουμε στην αυτοδιοίκηση, να μην μπορούμε δηλαδή σαν ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου να δίνουμε εμείς τις εντολές στον οδηγό, γιατί είναι για αυτούς θέμα ζωής ή θανάτου.
Όμως παρά ταύτα μπορούμε στο παρόν να καταφέρουμε αρκετά σε τοπικό επίπεδο (όχι όμως στην πληρότητά τους) αν παρακάμψουμε όσο είναι δυνατόν διάφορα εμπόδια-τρικλοποδιές που μας βάζει η όποια κεντρική ολιγαρχική διακυβέρνηση της Χώρας μας.
Προϋπόθεση για αυτό είναι να συσπειρωθεί η πλειοψηφία των Δημοτών γύρο από τον ουσιαστικό σκοπό ο οποίος είναι η ριζική αλλαγή (αντιστροφή) των όρων διοίκησης δηλαδή «ο ιδιοκτήτης του οχήματος να δίνει εντολές στον οδηγό και να αποκλειστεί, επί ποινή, πλέον ο οδηγός να κάνει στον ιδιοκτήτη ό,τι θέλει».Μπορούμε να πετύχουμε σχετικά πολλά στον Δήμο μας όμως δεν θα έχουμε στην πληρότητα του το επιθυμητό αποτέλεσμα όσο η κεντρική διακυβέρνηση παραμένει ολιγαρχική.
Γι αυτό οι όποιες προσπάθειες και ο αγώνας μας κατευθύνονται απαραίτητα και προς το επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής και προς το τοπικό επίπεδο.
Προϋπόθεση για αυτό είναι να συσπειρωθεί η πλειοψηφία των Δημοτών γύρο από τον ουσιαστικό σκοπό ο οποίος είναι η ριζική αλλαγή (αντιστροφή) των όρων διοίκησης δηλαδή «ο ιδιοκτήτης του οχήματος να δίνει εντολές στον οδηγό και να αποκλειστεί, επί ποινή, πλέον ο οδηγός να κάνει στον ιδιοκτήτη ό,τι θέλει».Μπορούμε να πετύχουμε σχετικά πολλά στον Δήμο μας όμως δεν θα έχουμε στην πληρότητα του το επιθυμητό αποτέλεσμα όσο η κεντρική διακυβέρνηση παραμένει ολιγαρχική.
Γι αυτό οι όποιες προσπάθειες και ο αγώνας μας κατευθύνονται απαραίτητα και προς το επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής και προς το τοπικό επίπεδο.
Απαντήσεις σε μερικά ολιγαρχικά επιχειρήματα(Για την αντίκρουση των όποιων ολιγαρχικών επιχειρημάτων θα πρέπει να έχουμε πάντα παρόν το παράδειγμα των δυνατών σχέσεων μεταξύ ιδιοκτήτη και οδηγού).
1) Η ψήφος: Μας λένε με την εγκληματική προπαγάνδα τους ότι «η ψήφος είναι ιερή και είναι ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες»
Η απάντηση όμως είναι ότι η ψήφος, όπως κάθε πράγμα, μπορεί να έχει δύο όψεις.
Άρα η ψήφος μπορεί να είναι είτε ιερή είτε ανίερη- ανόσια- εγκληματική.
Αν είναι ιερή ή ανίερη εξαρτάται από τον τελικό πρακτικό σκοπό της. Αν πχ βάζουν κάποιο γονιό να επιλέξει ποιος εγκληματίας θα κάνει ό,τι θέλει στο παιδί του τότε η ψήφος είναι ανίερη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική, εγκληματική. Αν η ψήφος στοχεύει στην επιλογή κάποιου οδηγού-νταβατζή που θα κάνει ό,τι γουστάρει στο ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου τότε η ψήφος είναι ανίερη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική κλπ.
Αντίθετα η ψήφος είναι ιερή μόνο σε μία περίπτωση.
Όταν δηλαδή πολίτης (ιδιοκτήτης αυτοκινήτου) επιλέγει-ψηφίζει οδηγό με τον ΌΡΟ να δίνει αυτός εντολές στον οδηγό του.Αν όμως λείπει αυτός ο ΌΡΟΣ τότε η ψήφος είναι ανίερη, αντιδημοκρατική, άκρως καταστροφική για την κοινωνία και προσωπικά για τον καθένα μας στο άμεσο μέλλον.
2) Οι εκλογές: Μας λένε ότι «Αφού γίνονται εκλογές άρα οι Δημότες ή ο λαός είναι ο κυρίαρχος».Αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη από όλες τις απάτες του ολιγαρχισμού.
Η πραγματικότητα και εδώ είναι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. Οι εκλογές μπορεί να είναι είτε ολιγαρχικές (όπως είναι σήμερα) είτε να Δημοκρατικές.
Αν λοιπό είμαστε αναγκασμένοι (από το σύστημα) να ψηφίζουμε ποιος από τους οδηγούς θα μας κάνει ότι γουστάρει (ΟΡΟΙ σχέσης υποταγής-υποδούλωσης) τότε οι εκλογές είναι ολιγαρχικές, εγκληματικές (σαν θεσμός).
Αν όμως εκλέγουμε κάποιο οδηγό με τον όρο να εκτελεί μόνο τις εντολές μας, σαν πλειοψηφία, (ΟΡΟΙ σχέσης κυριαρχίας μας) τότε οι εκλογές είναι ένας Δημοκρατικός θεσμός.Για πολλές δεκαετίες η ολιγαρχική δεξιά και η ολιγαρχική «αριστερά» αποφεύγουν «σαν το διάολο με το λιβάνι» να κάνουν αυτό το διαχωρισμό των εκλογών. Δεν λένε ούτε λέξη για την «ταμπακιέρα». Δηλαδή δεν λένε λέξη για τους ΟΡΟΥΣ που καθορίζουν τη σχέση μεταξύ ΕΚΛΟΓΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ γιατί ΟΛΟΙ τους, αν βρεθούν στη θέση των εκλεγμένων, (και λόγω ψυχικής ανεπάρκειας και διαταραχής τους) θα θέλουν να κάνουν αυτοί ότι γουστάρουν στους ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου.
Όλοι τους μας λένε, για παραπλάνηση και αντιπερισπασμό, ότι πρέπει να αλλάξουμε τον έναν οδηγό με κάποιον άλλο (καλό) οδηγό που έχει κάποιο άλλο πρόγραμμα, προσόντα κλπ, για να μην σκεφτούν οι Δημότες ή οι πολίτες ότι σε αυτό που πρέπει να στοχεύσουν πρωτίστως είναι η ριζική αλλαγή των ΟΡΩΝ της σχέσης ιδιοκτήτη-οδηγού.Μας κοροϊδεύουν λέγοντάς μας (για παραπλάνηση) να αλλάξουμε οδηγό για να «τσουλίσει» το αυτοκίνητο και μας κρύβουν επιμελώς ότι η μηχανή του αυτοκινήτου είναι εντελώς καμένη και άρα το αυτοκίνητο δεν πρόκειται να «τσουλίσει». (Αυτοί οι όροι για το λαό είναι καμένη μηχανή).
1) Η ψήφος: Μας λένε με την εγκληματική προπαγάνδα τους ότι «η ψήφος είναι ιερή και είναι ένα δημοκρατικό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες»
Η απάντηση όμως είναι ότι η ψήφος, όπως κάθε πράγμα, μπορεί να έχει δύο όψεις.
Άρα η ψήφος μπορεί να είναι είτε ιερή είτε ανίερη- ανόσια- εγκληματική.
Αν είναι ιερή ή ανίερη εξαρτάται από τον τελικό πρακτικό σκοπό της. Αν πχ βάζουν κάποιο γονιό να επιλέξει ποιος εγκληματίας θα κάνει ό,τι θέλει στο παιδί του τότε η ψήφος είναι ανίερη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική, εγκληματική. Αν η ψήφος στοχεύει στην επιλογή κάποιου οδηγού-νταβατζή που θα κάνει ό,τι γουστάρει στο ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου τότε η ψήφος είναι ανίερη, ολιγαρχική, αντιδημοκρατική κλπ.
Αντίθετα η ψήφος είναι ιερή μόνο σε μία περίπτωση.
Όταν δηλαδή πολίτης (ιδιοκτήτης αυτοκινήτου) επιλέγει-ψηφίζει οδηγό με τον ΌΡΟ να δίνει αυτός εντολές στον οδηγό του.Αν όμως λείπει αυτός ο ΌΡΟΣ τότε η ψήφος είναι ανίερη, αντιδημοκρατική, άκρως καταστροφική για την κοινωνία και προσωπικά για τον καθένα μας στο άμεσο μέλλον.
2) Οι εκλογές: Μας λένε ότι «Αφού γίνονται εκλογές άρα οι Δημότες ή ο λαός είναι ο κυρίαρχος».Αυτή είναι η μεγαλύτερη απάτη από όλες τις απάτες του ολιγαρχισμού.
Η πραγματικότητα και εδώ είναι ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. Οι εκλογές μπορεί να είναι είτε ολιγαρχικές (όπως είναι σήμερα) είτε να Δημοκρατικές.
Αν λοιπό είμαστε αναγκασμένοι (από το σύστημα) να ψηφίζουμε ποιος από τους οδηγούς θα μας κάνει ότι γουστάρει (ΟΡΟΙ σχέσης υποταγής-υποδούλωσης) τότε οι εκλογές είναι ολιγαρχικές, εγκληματικές (σαν θεσμός).
Αν όμως εκλέγουμε κάποιο οδηγό με τον όρο να εκτελεί μόνο τις εντολές μας, σαν πλειοψηφία, (ΟΡΟΙ σχέσης κυριαρχίας μας) τότε οι εκλογές είναι ένας Δημοκρατικός θεσμός.Για πολλές δεκαετίες η ολιγαρχική δεξιά και η ολιγαρχική «αριστερά» αποφεύγουν «σαν το διάολο με το λιβάνι» να κάνουν αυτό το διαχωρισμό των εκλογών. Δεν λένε ούτε λέξη για την «ταμπακιέρα». Δηλαδή δεν λένε λέξη για τους ΟΡΟΥΣ που καθορίζουν τη σχέση μεταξύ ΕΚΛΟΓΕΩΝ ΚΑΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ γιατί ΟΛΟΙ τους, αν βρεθούν στη θέση των εκλεγμένων, (και λόγω ψυχικής ανεπάρκειας και διαταραχής τους) θα θέλουν να κάνουν αυτοί ότι γουστάρουν στους ιδιοκτήτες του αυτοκινήτου.
Όλοι τους μας λένε, για παραπλάνηση και αντιπερισπασμό, ότι πρέπει να αλλάξουμε τον έναν οδηγό με κάποιον άλλο (καλό) οδηγό που έχει κάποιο άλλο πρόγραμμα, προσόντα κλπ, για να μην σκεφτούν οι Δημότες ή οι πολίτες ότι σε αυτό που πρέπει να στοχεύσουν πρωτίστως είναι η ριζική αλλαγή των ΟΡΩΝ της σχέσης ιδιοκτήτη-οδηγού.Μας κοροϊδεύουν λέγοντάς μας (για παραπλάνηση) να αλλάξουμε οδηγό για να «τσουλίσει» το αυτοκίνητο και μας κρύβουν επιμελώς ότι η μηχανή του αυτοκινήτου είναι εντελώς καμένη και άρα το αυτοκίνητο δεν πρόκειται να «τσουλίσει». (Αυτοί οι όροι για το λαό είναι καμένη μηχανή).
Το πολιτικοοικονομικό σύστημα έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ιστορικής εξέλιξης (νόμος πτωτικής τάσης ποσοστού κέρδους ..κλπ) που για να κρατηθεί λίγο ακόμα στη ζωή θα πρέπει οι λαοί να ζήσουν την πιο μεγάλη και μαύρη περίοδο στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Όλοι οι λαοί σήμερα έχουν ήδη οδηγηθεί στον προθάλαμο της κόλασης και με ταχύτητα οδηγούνται προς το κέντρο της. Οι λαοί αναγκάζονται να ζήσουν καταστάσεις όπου δεν μπορεί να φανταστεί ούτε ο πιο απαισιόδοξος και διεστραμμένος νους. Το μέγεθος της εξαθλίωσης και το μήκος αυτής της περιόδου εξαρτάται αποκλειστικά από το πότε και από το πόσο πόσο θα κατανοήσουν οι λαοί ότι η αιτία και η λύση ταυτόχρονα βρίσκονται στους ΟΡΟΥΣ των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ τους σχέσεων μέσα σε κάθε κοινωνία.
Όλοι οι λαοί σήμερα έχουν ήδη οδηγηθεί στον προθάλαμο της κόλασης και με ταχύτητα οδηγούνται προς το κέντρο της. Οι λαοί αναγκάζονται να ζήσουν καταστάσεις όπου δεν μπορεί να φανταστεί ούτε ο πιο απαισιόδοξος και διεστραμμένος νους. Το μέγεθος της εξαθλίωσης και το μήκος αυτής της περιόδου εξαρτάται αποκλειστικά από το πότε και από το πόσο πόσο θα κατανοήσουν οι λαοί ότι η αιτία και η λύση ταυτόχρονα βρίσκονται στους ΟΡΟΥΣ των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ και ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ τους σχέσεων μέσα σε κάθε κοινωνία.
