ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
(ΚΟΜΜΑΤΙΑ)
Α
Τα στοιχεία δείχνουν ότι σήμερα η μεγάλη πλειονότητα των ιδιωτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στις χώρες του πρώην «υπαρκτού» (αλλά στην ουσία ανύπαρκτου σοσιαλισμού) είναι πρώην υψηλόβαθμα ή μεσαία στελέχη των τότε κομμουνιστικών κομμάτων.
Λίγο καιρό μετά τις επαναστάσεις σε Ρωσία ή Κίνα και σχεδόν παντού διαπιστώνεται η (νομοτελειακή) ανάπτυξη μιας ολιγαρχίας-γραφειοκρατίας η οποία είχε την έδρα της μέσα στο κόμμα της πρωτοπορίας.
Αυτή η γραφειοκρατία στην αρχή είχε ιδιαίτερα προνόμια (ιδιαίτερη δυνατότητα στη λήψη των αποφάσεων, ιδιαίτερη κοινωνική θέση και κάποιες σχετικά ανώτερες οικονομικές δυνατότητες).
Με το πέρασμα όμως των χρόνων, η γραφειοκρατία δυνάμωνε κάνοντας επέκταση των αρχικά μικρών προνομίων της. Κατόπιν έφτασε σε ένα σημείο όπου η συνέχιση της επέκτασής της ήταν δυνατή μόνο με τη μετατροπή της σε ΠΛΗΡΗ οικονομική τάξη ιδιωτικού τύπου (σχέσεις παραγωγής). Έτσι φτάσαμε στην παλινόρθωση του ιδιωτικού τύπου καπιταλισμού.
(ΚΟΜΜΑΤΙΑ)
Α
Τα στοιχεία δείχνουν ότι σήμερα η μεγάλη πλειονότητα των ιδιωτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής στις χώρες του πρώην «υπαρκτού» (αλλά στην ουσία ανύπαρκτου σοσιαλισμού) είναι πρώην υψηλόβαθμα ή μεσαία στελέχη των τότε κομμουνιστικών κομμάτων.
Λίγο καιρό μετά τις επαναστάσεις σε Ρωσία ή Κίνα και σχεδόν παντού διαπιστώνεται η (νομοτελειακή) ανάπτυξη μιας ολιγαρχίας-γραφειοκρατίας η οποία είχε την έδρα της μέσα στο κόμμα της πρωτοπορίας.
Αυτή η γραφειοκρατία στην αρχή είχε ιδιαίτερα προνόμια (ιδιαίτερη δυνατότητα στη λήψη των αποφάσεων, ιδιαίτερη κοινωνική θέση και κάποιες σχετικά ανώτερες οικονομικές δυνατότητες).
Με το πέρασμα όμως των χρόνων, η γραφειοκρατία δυνάμωνε κάνοντας επέκταση των αρχικά μικρών προνομίων της. Κατόπιν έφτασε σε ένα σημείο όπου η συνέχιση της επέκτασής της ήταν δυνατή μόνο με τη μετατροπή της σε ΠΛΗΡΗ οικονομική τάξη ιδιωτικού τύπου (σχέσεις παραγωγής). Έτσι φτάσαμε στην παλινόρθωση του ιδιωτικού τύπου καπιταλισμού.
ΠΟΙΑ ΟΜΩΣ ΗΤΑΝ Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ ;
Για την εξήγηση του φαινομένου θα ξεκινήσουμε με την ανάλυση της έννοιας της ιδιοκτησίας.
Τι σημασία έχει μια τέτοια ανάλυση;
Αφού ένα οικονομικό σύστημα χαρακτηρίζεται από το ποιανού είναι ιδιοκτησία τα μέσα παραγωγής, μας είναι απαραίτητος ο ορισμός και η ανάλυση της έννοιας της ιδιοκτησίας.
Ένα αντικείμενο είναι ιδιοκτησία ενός υποκειμένου όταν το ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει (επιλέγει ελεύθερα)την χρήση και διάθεση του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ».
(Έχουμε λοιπόν πέντε έννοιες που συντρέχουν στην απόδοση της έννοιας της ιδιοκτησίας. Από αυτές αν κρατήσουμε σαν δεδομένες τις έννοιες του υποκειμένου, του αντικειμένου και των αποφάσεων μας μένουν για εξέταση οι έννοιες της χρήσης και της διάθεσης.
Αν πάρουμε τη χρήση θα δούμε ότι από μόνη της δεν επαρκεί για να αποδοθεί η έννοια της ιδιοκτησίας. Πχ κάποιος χρησιμοποιεί ένα όχημα το οποίο όμως έχει νοικιάσει.
Γι αυτό είναι απαραίτητη και η έννοια της διάθεσης. Αν λοιπόν το υποκείμενο στο παράδειγμά μας μπορούσε να δωρίσει ή να πουλήσει το όχημα τότε θα είχε σχέση ιδιοκτησίας με το αντικείμενο)
Τώρα αν μεταφερθούμε στο χώρο των μέσων παραγωγής μπορούμε να συμπεράνουμε ότι:
.Όποιο υποκείμενο παίρνει τις αποφάσεις για την χρήση και διάθεση των μέσων παραγωγής τότε τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε αυτό το υποκείμενο!!!!! Αν λοιπόν τις αποφάσεις τις παίρνει η πλειοψηφία της κοινωνίας τότε αυτά τα μέσα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και το σύστημα το οικονομικό είναι ο σοσιαλισμός ή η πραγματική δημοκρατία (Λένιν «κράτος και επανάσταση»). Αν τις αποφάσεις για την χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής τις παίρνουν λίγοι ιδιώτες τότε τα μέσα παραγωγής ανήκουν σε αυτούς και το σύστημα είναι καπιταλιστικό (στη σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων).
Αν τις αποφάσεις για την χρήση και διάθεση των μέσων παραγωγής τις παίρνουν οι λίγοι του κράτους ή του κόμματος τότε τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτούς και το σύστημα είναι εκείνο του κρατικού καπιταλισμού ή του κομματικού καπιταλισμού. Κρατικός και ιδιωτικός καπιταλισμός είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος
(Από τα δύο καπιταλιστικά συστήματα το αυθεντικότερα είναι αυτό του ιδιωτικού καπιταλισμού και για αυτό αργά ή γρήγορα εκείνο του κομματικού-κρατικού καπιταλισμού θα μπορεί να μετατρέπεται ξανά σε ιδιωτικού, γιατί σε μια κάποια χρονική περίοδο, για τους κατέχοντες τα μέσα παραγωγής θα είναι συγκριτικά πιο αποδοτικό το σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού. Νομοτελειακά όλα τα συστήματα του κρατικού καπιταλισμού μετατράπηκαν σε «ιδιωτικού» καπιταλισμού. (Δυστυχώς τώρα έχει σειρά η Κούβα, Νεπάλ.. για αυτό το πέρασμα εκτός και αν επαναστατήσουν οι λαοί).
Από τα πιο πάνω συνάγεται επίσης ότι άκρως απαραίτητο στοιχείο της ιδιοκτησίας είναι η δυνατότητα του υποκειμένου να αποφασίζει. Το στοιχείο αυτό είναι κομβικό και σημαντικός κρίκος για μια αλυσίδα κοινωνικών καταστάσεων.
Οι αποφάσεις όμως διαμορφώνουν και εκδηλώνονται με κανόνες συμπεριφοράς.
Επομένως ένα υποκείμενο έχει ιδιοκτησία του ένα αντικείμενο όταν μπορεί να διαμορφώνει δικούς του κανόνες που θα αφορούν στη χρήση και τη διάθεση του αντικειμένου.
Τώρα αν μεταφερθούμε στο κοινωνικό επίπεδο μπορούμε να πούμε ότι όποιος έχει τη δυνατότητα-κυριαρχία (εξουσία) να μορφώνει και να επιβάλλει κανόνες-νόμους που θα αφορούν στη χρήση και διάθεση του αντικειμένου των μέσων παραγωγής, έχει και την ιδιοκτησία αυτών των μέσων.
Με άλλα λόγια όποιος κατέχει ουσιαστικά την ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ κατέχει και τα μέσα παραγωγής (και σαν τάξη και ατομικά αναλογικά) και όποιος δεν κατέχει την νομοθετική εξουσία είναι υπόδουλος σε εκείνον που τη κατέχει. (Δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικοποίηση (κοινωνική ιδιοκτησία) των μέσων παραγωγής (άρα και σοσιαλισμός) αν δεν αποφασίζει για την χρήση και τη διάθεσή τους η κοινωνία και για να αποφασίζει η κοινωνία πρέπει να κατέχει ουσιαστικά την νομοθετική εξουσία).
Επιστρέφοντας για λίγο πίσω στις χώρες του ανύπαρκτου σοσιαλισμού θα δούμε ότι εκεί η εργατική τάξη και γενικά οι κοινωνίες δεν έπαιρναν τις ουσιαστικές αποφάσεις ούτε για την οικονομία αλλά ούτε και για τα άλλα κοινωνικά θέματα (πχ κανένας λαός δεν είχε αποφασίσει να μην μπορεί να ταξιδεύει ελεύθερα στο εξωτερικό). Κανένα νόμο από τους χιλιάδες νόμους που τέθηκαν σε ισχύ δεν τον είχε επιλέξει η πλειοψηφία των εργαζομένων.
Η νομοθετική εξουσία όχι μόνο δεν ήταν στα χέρια των εργαζομένων αλλά ήταν υπό διωγμό και η κάθε διαφορετική άποψη. Επίσης όχι μόνο δεν ήταν δυνατόν να εκφράσει κάποιος, από την πλευρά των απλών εργαζομένων, κάποια διαφορετική άποψη στα ΜΜΕ αλλά και στελέχη των κομμάτων που συμμετείχαν στην επανάσταση εξοντώθηκαν επειδή τόλμησαν να εκφράσουν διαφορετικές απόψεις από εκείνες εκείνων που ήταν στην κορυφή της εξουσίας.
Η έλλειψη ελευθερίας στην έκφραση επικυρώνει την διαπίστωση για απόλυτη-ολοκληρωτική βίαιη απομάκρυνση του λαού από την νομοθετική εξουσία (και άρα από την όλη εξουσία) αφού προϋπόθεση για το να ανήκει η νομοθετική εξουσία στο λαό είναι η δυνατότητά του να επιλέγει-αποφασίζει μεταξύ διαφορετικών προτάσεων. Η απαγόρευση των διαφορετικών προτάσεων σημαίνει απαγόρευση επιλογής. (ενώ κάποιοι καλοπροαίρετοι νόμιζαν ότι απαγορεύοντας την διαφορετική άποψη θα θωρακιζόταν η όποια επανάσταση από την αντίδραση, στην ουσία πραγματοποιούσαν αυτό που ήθελε η αντίδραση. Δηλαδή την μη δυνατότητα κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.
Γιατί δίχως επιλογή μεταξύ διαφορετικών προτάσεων δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική απόφαση άρα δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Η κάθε απόφαση είναι πάντα επιστέγασμα μιας κάποιας επιλογής. Έτσι δίχως επιλογή δεν υπάρχει απόφαση. Και ελεύθερη (πλήρης) επιλογή είναι όταν τίθενται προς κρίση όλες οι δυνατές, υπαρκτές προτάσεις και κάτω από τους ίδιους ισότιμους όρους χωρίς ανθρώπινο εμπόδιο .
Επομένως το οικονομικό σύστημα των χωρών αυτών ήταν ένα ταξικό σύστημα, ήταν κομματικός-κρατικός καπιταλισμός που καμιά σχέση δεν έχει με το σοσιαλισμό. Το κόμμα αφού παίρνει τις αποφάσεις μετατρέπεται σε νέα κυρίαρχη τάξη και οι όποιες επιμέρους κατακτήσεις των εργαζομένων ήταν αποτέλεσμα της υποχώρησης της γραφειοκρατίας-ολιγαρχίας του κόμματος στην πάλη της ενάντια στην εργατική τάξη όπως γίνεται και στις χώρες του ιδιωτικού καπιταλισμού. Kαι σε χώρες του ιδιωτικού καπιταλισμού οι εργαζόμενοι σε ορισμένες περιπτώσεις είχαν μεγαλύτερες κατακτήσεις σε σχέση με εκείνες που υποτίθεται ότι ήταν σοσιαλιστικές)
Ένα σημαντικό συμπέρασμα: Αν για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής (σοσιαλισμό) είναι απόλυτα απαραίτητο η νομοθετική να περάσει στο λαό τότε ΚΑΝΕΝΑΣ Δον Κιχώτης- κόμμα , Ρομπέν των δασών-κόμμα, κανένας Ζορό-κόμμα, κανένας Πατερούλης ή Θειούλης, κανένα άλλο μειοψηφικό υποκείμενο δεν μπορεί να αντικαταστήσει το λαό στην νομοθετική εξουσία, όσο ηθικό και αν είναι αυτό το υποκείμενο, όσο καλές προθέσεις και αν έχει.
Από τη στιγμή που κάποιο μειοψηφικό υποκείμενο πάει να αντικαταστήσει (και όχι να συνδράμει) την εργατική τάξη στη δυνατότητά της να αποφασίζει, γίνεται εχθρός της και φονιάς της,
Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οι αποφάσεις να παίρνονται από το λαό (δηλαδή κοινωνική ιδιοκτησία δεν μπορεί να υπάρξει, αφού οι αποφάσεις στη χρήση και διάθεση του αντικειμένου είναι απαραίτητοι όροι της ιδιοκτησίας). Άρα σοσιαλισμός δεν υπάρχει αν τους για όλους τους νόμους-κανόνες της κοινωνίας (για όλα τα θέματα) δεν αποφασίζει ο λαός (και όχι κάποιοι άλλοι αντί αυτού, κάποιοι άλλοι στο όνομά του). Σοσιαλισμός χωρίς νομοθετική εξουσία στο λαό είναι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο (δηλαδή δεν υπάρχει σκορδαλιά-σοσιαλισμός). Ο βολονταρισμός είναι απαραίτητος ως ένα σημείο. Όμως με μόνο βολονταρισμό ‘όχι μόνο δεν χτίζεται αλλά εξοντώνεται ο σοσιαλισμός .
Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης είτε θα είναι έργο-επιλογή της ίδιας είτε δεν θα υπάρξει.
Η αναγκαιότητα ύπαρξης του κόμματος της πρωτοπορίας, για να βοηθήσει στην απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλης της κοινωνίας από το ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού, δεν σημαίνει και αναγκαιότητα αντικατάστασης της εργατικής τάξης από αυτό το κόμμα. (Είναι σαν κάποιος να θέλει να βοηθήσει κάποιον άλλο πολύ αδύνατο -υποσιτιζόμενο να τραφεί για να δυναμώσει αλλά σε κάποια φάση να τρώει αυτός ο ίδιος την τροφή αντί του υποσιτιζόμενου. Αν τελικά τρώει αυτός την τροφή τότε ο υποσιτιζόμενος θα πεθάνει. Η πρωτοπορία λοιπόν πρέπει να βοηθήσει την εργατική τάξη αλλά όχι να αποφασίζει για αυτή)
Ένα δεύτερο σημαντικό συμπέρασμα: Αποδείχτηκε εμπειρικά, ιστορικά ότι υπάρχει μια ευθεία γραμμική σχέση μεταξύ πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Δηλαδή:
α) Σε ένα πολιτικό ολιγαρχικό σύστημα αντιστοιχεί ένα οικονομικό ολιγαρχικό σύστημα
β) Σε ένα πολιτικό δημοκρατικό σύστημα (πραγματικά όλη η νομοθετική στο λαό) αντιστοιχεί ένα οικονομικό δημοκρατικό σύστημα (πραγματική δημοκρατία-σοσιαλισμός).
Ακόμα περισσότερο μπορούμε να πούμε παραστατικά ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι ενωμένα μεταξύ τους σαν χημικό διάλυμα που δεν μπορεί κανείς μηχανικά να τ διαχωρίσει τα συστατικά του ή ακόμα το πολιτικό σύστημα είναι σαν ένα απόλυτα καθοριστικό μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού (όπως πχ ένα διαστημικό μέσο για να πάει κανείς στη Σελήνη)
Σημείωση: Οι περισσότερες συνιστώσες-ρεύματα του εργατικού κινήματος του προηγούμενου αιώνα διακατέχονταν από την αντίληψη ότι δεν υπάρχει ευθεία σχέση μεταξύ πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Πίστευαν λοιπόν ότι ακόμα και ένα ολιγαρχικό-συγκεντρωτικό πολιτικό σύστημα (ας ήταν ολιγαρχικό) θα μπορούσε να φέρει και να χτίσει το σοσιαλισμό με την προϋπόθεση όμως στην ηγεσία του να υπήρχαν ικανά και ηθικά στοιχεία.
Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε τελικά θανάσιμο λάθος, γιατί βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την έννοια και την ουσία της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε τελικά θανάσιμο λάθος, γιατί βρίσκεται σε απόλυτη αντίθεση με την έννοια και την ουσία της κοινωνικής ιδιοκτησίας.
Το «νόμισμα» του καπιταλισμού αποδείχθηκε και ιστορικά ότι έχει δύο όψεις.
Από τη μια είναι ο ιδιωτικός καπιταλισμός και από την άλλη ο κομματικός-κρατικός (Σταλινικός) καπιταλισμός.
Όμως η ολιγαρχικοποίηση - γραφειοκρατικοποίηση εκείνων των κοινωνιών δεν άρχισε μετά τις επαναστάσεις. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Οι κοινωνίες αυτές μετά την επανάσταση διαμορφώθηκαν «κατ εικόνα και ομοίωση» της δομής και της ολιγαρχικής λειτουργίας των κομμάτων της πρωτοπορίας (και πριν και μετά την επανάσταση).
Φαίνεται μέχρι στιγμής ότι (σε μεγάλο βαθμό) στο χώρο της αριστεράς από αυτή την ιστορική εμπειρία της αποτυχίας για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δεν έχουν εξαχθεί τα χρήσιμα συμπεράσματα που μπορούσαν και έπρεπε να εξαχθούν.
Οι αιτίες μπορεί να είναι και υποκειμενικές αδυναμίες αλλά σε ένα βαθμό είναι και η ολιγαρχική συνείδηση ενός μέρους εκ των ηγετών της αριστεράς σε όλο τον κόσμο που εμποδίζει τον προσανατολισμό της έρευνας προς την σωστή κατεύθυνση.
Β
ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ-Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
(ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κατ αρχή είναι απόλυτα απαραίτητο να κάνουμε κάποιους διαχωρισμούς.
Πρώτον θα πρέπει να διαχωρίσουμε μέλη και οπαδούς των κομμάτων της αριστεράς από τις ηγεσίες τους. Οι πρώτοι (οπαδοί μέλη) είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους άδολες συνειδήσεις έτοιμες να θυσιάσουν κομμάτια της προσωπικής τους ζωής ή και την ίδια τους τη ζωή ακόμα αν χρειαστεί, για το κοινωνικό καλό, ανεξάρτητα από το σωστό ή λάθος του θεωρητικού ή του πρακτικού τους προσανατολισμού. Είναι οι πιο υγιείς υπάρξεις κάθε κοινωνίας και σε αρκετές περιπτώσεις οι πιο μεγαλειώδεις.
Δεύτερον θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ των στελεχών που βρίσκονται στην ηγεσία αυτών των κομμάτων ή ομάδων.
Κάποιοι λοιπόν από αυτούς ηγέτες είναι αγνοί αγωνιστές και πράττουν σωστά ή λαθεμένα ανάλογα με τις επιταγές της καλής αλτρουιστικής τους συνείδησής.
. Κάποιοι άλλοι όμως είναι ψυχικά άρρωστες ολιγαρχικές συνειδήσεις και πράττουν σύμφωνα με το ψυχολογικό ή υλικό συμφέρον τους. (Δόξα, αυτοπροβολή ή κατ επάγγελμα «επαναστάτες», κλπ).
Σημείωση: Σε αυτή την τελευταία κατηγορία, τα μέλη των ηγεσιών προσεγγίζουν το θέμα πρωτίστως με όρους υπαρξιακούς, με όρους ατομικής ψυχολογίας. Υποσυνείδητα ή ασυνείδητα δρα μέσα τους η υπερτροφική επιθυμία για αποκόμιση ηδονής από το να έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα από άλλους σε αποφάσεις (δηλ. αρχηγίες και άλλοι να εκτελούν), για αποκόμιση ηδονής από επιβεβαίωση και αναγνώριση μέσα από ένα συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο κλπ. Γενικά είναι οι όροι και οι βαθύτερες ( ψυχοπαθολογικές) αξίες του κάθε ολιγάρχη-γραφειοκράτη οι οποίες είναι κατάλοιπο της αστικής διαπαιδαγώγησης και είναι ακριβώς ίδιοι με εκείνους των αστών ολιγαρχών. Αυτή η κατηγορία των «ηγετών» αποτελείται από άτομα πιο «καπάτσα» συγκριτικά και με τα μέλη των κομμάτων τους αλλά και συγκριτικά με τους άλλους καλοπροαίρετους ηγέτες.
Οι απόψεις των περισσότερων περί αποσταλινοποίησης μετά το 1956 κλπ είναι αποτέλεσμα της τεράστιας ψυχολογικής ανάγκης των φορέων τους για να μπορέσουν να δικαιολογηθούν στη γραφειοκρατική τους συνείδηση και έτσι να συνεχίζουν να διατηρούν το γραφειοκρατικό τους μηχανισμό και τους είναι αδιάφορο αν αντικειμενικά η στάση τους αυτή μπορεί να είναι άκρως αντεπαναστατική, άκρως αντικομμουνιστική. Αν ποτέ αντιλαμβάνονταν ότι ο σοσιαλισμός ή χτίζεται από τα κάτω ή δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει και έτσι σε αυτούς απομένει να είναι μόνο εκτελεστικά όργανα των κάτω, θα έπρεπε είτε να κάνουν μια τεράστια προσωπική υπαρξιακή επανάσταση συντρίβοντας μέσα τους την τάση για τέτοιου τύπου ηδονή ( από το να αποφασίζουν για τους άλλους) και έτσι να υπηρετήσουν την προοπτική της πραγματικής Δημοκρατίας δηλαδή του σοσιαλισμού, είτε να φτιάξουν θεωρίες που θα συντηρήσουν το γραφειοκρατικό τους μηχανισμό καλμάροντας τις όποιες διαταραχές της γραφειοκρατικής και ουσιαστικά αντεπαναστατικής τους συνείδησης. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι διαλέγουν το δεύτερο.
Αυτοί οι «ηγέτες» είτε είναι της κομματικής ολιγαρχίας (Σταλινικοί) είτε είναι της αστικής ολιγαρχίας (σοσιαλδημοκράτες) κατορθώνουν και συμπαρασύρουν όλους τους υπόλοιπους (μέλη και ηγέτες) μέσα σε ένα ολιγαρχικό λάκκο δομής, λειτουργίας και προοπτικής. (Σε πολλές περιπτώσεις στα λόγια φαίνονται να είναι υπέρ επαναστάτες για ευνόητους λόγους)
Έτσι από εδώ και στο εξής στο κείμενό μας όταν θα λέμε ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα εννοούμε μόνο την κατηγορία των «ηγετών-ηγεσιών» και όχι μέλη, οπαδούς και καλοπροαίρετους ηγέτες αυτών των κομμάτων και ομάδων.
ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
Όχι μόνο μια βαθιά μελέτη αλλά ακόμα και μια επιφανειακή ματιά στο καταστατικό δομής και λειτουργίας αυτών των κομμάτων ή ομάδων θα αρκούσε για να καταλάβει κανείς το μέγεθος των ολιγαρχικών σχέσεων, που ηθελημένα ή ντε φάκτο, αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους.
(Μέτρο για την κριτική μας θα είναι «ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (άρα δημοκρατική) ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ» που έχουμε γράψει σε ένα άλλο κείμενό μας)
Για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων
ΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ : Τα περισσότερα καταστατικά των αριστερών κομμάτων αναφέρουν ότι ανώτερο όργανο αποφάσεων είναι το συνέδριο τους.
Τι είναι όμως πραγματικά το συνέδριο; Που αποσκοπεί; Τι επιτυγχάνεται τελικά;
Τα συνέδρια (όπως γίνονται) είναι δημοκρατικοί μηχανισμοί λήψης αποφάσεων ή είναι άκρως ολιγαρχικοί μηχανισμοί;
Γιατί λοιπόν κάνουν τα συνέδρια;
Λένε ότι τα κάνουν για να παρθούν σημαντικές αποφάσεις (κυρίαρχες-ουσιαστικές) που θα αφορούν όλα τα μέλη του κόμματος.
Όμως ναι μεν οι ουσιαστικές αποφάσεις του συνεδρίου θα αφορούν τελικά όλα τα μέλη αλλά όμως το σύνολο των μελών αποκλείεται από τη διαδικασία να αποφασίζει (πλειοψηφικά) για τα θέματα που θα τον αφορούν και αποφασίζει μόνο ένα μικρό υποσύνολο του συνόλου των μελών, δηλαδή οι σύνεδροι.
Μία ερώτηση ρητορική:
Αυτοί που κάνουν τα συνέδρια τα κάνουν σαν μέσον για να διαπιστώσουν ποια είναι η θέληση της πλειοψηφίας των μελών τους πάνω σε διάφορα θέματα ή τα κάνουν για άλλους λόγους;
Θέλουν οι αποφάσεις του όποιου συνεδρίου τους να καθρεπτίζουν τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών του κόμματός τους ή να καθρεπτίζουν μόνο την θέληση της πλειοψηφίας των συνέδρων δηλαδή των ελαχίστων;
Όμως αν θέλουν να διαπιστώσουν ποια είναι η θέληση των μελών γιατί δεν ρωτούν απ ευθείας τα μέλη αλλά θέλουν να τη διαπιστώσουν δια μέσου των συνέδρων;
(Ξέρουμε, η κατατετριμμένη και επί ένα αιώνα φτηνή, άκρως ανόητη και ανεδαφική δικαιολογία είναι ότι «να ρωτάς όλα τα μέλη δεν είναι πρακτικά εφικτό-λειτουργικό». Είναι εντελώς ίδια με τη δικαιολογία της αστικής τάξης για την απόδοση της νομοθετικής εξουσίας στο κοινοβούλιο και επίσης ίδια με αυτή του Σταλινικού «πολεμικού κομμουνισμού» του 1929 κλπ)
Αν κάποιοι όντως θέλουν δια μέσου των συνέδρων να διαπιστώσουν πια είναι η θέληση της πλειοψηφίας των μελών τους για κάθε ιδιαίτερο θέμα (που αφορά τη σύγκληση του συνεδρίου) είναι σαν να θέλουν δια μέσου του καθρέπτη ή του νερού να διατηρήσουν ευθεία μια ακτίνα φωτός ή να περάσουν ένα κομμάτι ξύλο δια μέσου της λάβας χωρίς να αλλοιωθεί αυτό και να βγει ξανά ξύλο.
Αν ήταν λοιπόν δυνατό να καθρεπτίζεται η θέληση της πλειοψηφίας δια μέσου συνέδρων, συμβούλων, απεσταλμένων, «αντιπροσώπων» κλπ γιατί δεν ζητάνε από τους αστούς όταν αυτοί κάνουν τις (κοινοβουλευτικές) εκλογές ολιγαρχικού τύπου να κάνουν το εξής; Δηλαδή κάθε δημοτικό διαμέρισμα να εκλέγει ένα σύμβουλο-σύνεδρο και τελικά οι σύμβουλοι-σύνεδροι από όλη τη Χώρα να ψηφίσουν αυτοί όποιο κόμμα επιθυμούν και να σταματήσει να ψηφίζει ο κάθε απλός πολίτης!!!
Εντάξει. Όλοι τους γνωρίζουν ότι για να συμπέσει η θέληση της πλειοψηφίας των απλών μελών με την θέληση της πλειοψηφίας των συνέδρων είναι κάτι πολύ σπάνιο και ενίοτε στο βαθμό λαχείου. (Ο σύνεδρος δεν μεταφέρει και δεν ψηφίζει στο συνέδριο τη διαπιστωμένη θέληση της πλειοψηφίας των μελών που υποτίθεται ότι «εκπροσωπεί» αλλά μεταφέρει μόνο τη δική του η οποία μπορεί να είναι και μειοψηφούσα).
Μερικοί ολιγάρχες της δεξιάς και της αριστεράς, σε συζητήσεις που γίνονται, επιμένουν ότι ο σύνεδρος ψηφίζει στο συνέδριο ότι θέλουν τα μέλη που εκπροσωπεί.
Ωραία μπορεί να τους πει κάποιος. Και πως ξέρει ο σύνεδρος τι θέλει, στο κάθε θέμα, η πλειοψηφία των μελών που «εκπροσωπεί»; Είναι μάγος ή μάντης;
Εδώ οι συζητητές ολιγαρχικοί κάνουν μια τελευταία «ντρίπλα» λέγοντας ότι η βάση των μελών έχει ψηφίσει.
Αυτό βέβαια είναι ψέμα γιατί τότε ποιος είναι ο λόγος εκλογής των συνέδρων και των ψηφοφοριών που κάνουν αυτοί στα συνέδρια; Γιατί δεν καταθέτουν απ ευθείας τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών της βάσης των μελών τους (που λένε ότι έχουν κάνει) για να γίνει τελικά ένας συνολικός υπολογισμός για όλες τις ψηφοφορίες όλων των βάσεων των μελών; Εδώ δεν παίρνουμε ποτέ λογική απάντηση και εδώ φυσικά σταματάει η «ντρίπλα» τους)
Όμως γιατί αριστεροί (και δεξιοί) ολιγάρχες κάνουν τα συνέδρια; (και πάνω σε αυτό το θέμα κανείς από τους δύο δεν κάνει κριτική στον άλλο;)
Απλά γιατί είναι ο πιο εύκολος, ο πιο παραπλανητικός και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να περάσει η θέληση των λίγων και ταυτόχρονα να αφήσουν την ψευδαίσθηση στους πολλούς ότι συμμετείχαν και αυτοί πλειοψηφικά στην τελική απόφαση.
Απλά είναι ο πιο εύκολος και ανέξοδος τρόπος εξαπάτησης των πολλών.
Στο ιδιαίτερο κείμενό μας με τίτλο « Κατάλογος προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία της κάθε συλλογικότητας» στην 6η προϋπόθεση αναφέρουμε σχετικά:
Από τη μια είναι ο ιδιωτικός καπιταλισμός και από την άλλη ο κομματικός-κρατικός (Σταλινικός) καπιταλισμός.
Όμως η ολιγαρχικοποίηση - γραφειοκρατικοποίηση εκείνων των κοινωνιών δεν άρχισε μετά τις επαναστάσεις. Δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Οι κοινωνίες αυτές μετά την επανάσταση διαμορφώθηκαν «κατ εικόνα και ομοίωση» της δομής και της ολιγαρχικής λειτουργίας των κομμάτων της πρωτοπορίας (και πριν και μετά την επανάσταση).
Φαίνεται μέχρι στιγμής ότι (σε μεγάλο βαθμό) στο χώρο της αριστεράς από αυτή την ιστορική εμπειρία της αποτυχίας για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, δεν έχουν εξαχθεί τα χρήσιμα συμπεράσματα που μπορούσαν και έπρεπε να εξαχθούν.
Οι αιτίες μπορεί να είναι και υποκειμενικές αδυναμίες αλλά σε ένα βαθμό είναι και η ολιγαρχική συνείδηση ενός μέρους εκ των ηγετών της αριστεράς σε όλο τον κόσμο που εμποδίζει τον προσανατολισμό της έρευνας προς την σωστή κατεύθυνση.
Β
ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ-Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
(ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Κατ αρχή είναι απόλυτα απαραίτητο να κάνουμε κάποιους διαχωρισμούς.
Πρώτον θα πρέπει να διαχωρίσουμε μέλη και οπαδούς των κομμάτων της αριστεράς από τις ηγεσίες τους. Οι πρώτοι (οπαδοί μέλη) είναι στην συντριπτική πλειοψηφία τους άδολες συνειδήσεις έτοιμες να θυσιάσουν κομμάτια της προσωπικής τους ζωής ή και την ίδια τους τη ζωή ακόμα αν χρειαστεί, για το κοινωνικό καλό, ανεξάρτητα από το σωστό ή λάθος του θεωρητικού ή του πρακτικού τους προσανατολισμού. Είναι οι πιο υγιείς υπάρξεις κάθε κοινωνίας και σε αρκετές περιπτώσεις οι πιο μεγαλειώδεις.
Δεύτερον θα πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό μεταξύ των στελεχών που βρίσκονται στην ηγεσία αυτών των κομμάτων ή ομάδων.
Κάποιοι λοιπόν από αυτούς ηγέτες είναι αγνοί αγωνιστές και πράττουν σωστά ή λαθεμένα ανάλογα με τις επιταγές της καλής αλτρουιστικής τους συνείδησής.
. Κάποιοι άλλοι όμως είναι ψυχικά άρρωστες ολιγαρχικές συνειδήσεις και πράττουν σύμφωνα με το ψυχολογικό ή υλικό συμφέρον τους. (Δόξα, αυτοπροβολή ή κατ επάγγελμα «επαναστάτες», κλπ).
Σημείωση: Σε αυτή την τελευταία κατηγορία, τα μέλη των ηγεσιών προσεγγίζουν το θέμα πρωτίστως με όρους υπαρξιακούς, με όρους ατομικής ψυχολογίας. Υποσυνείδητα ή ασυνείδητα δρα μέσα τους η υπερτροφική επιθυμία για αποκόμιση ηδονής από το να έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα από άλλους σε αποφάσεις (δηλ. αρχηγίες και άλλοι να εκτελούν), για αποκόμιση ηδονής από επιβεβαίωση και αναγνώριση μέσα από ένα συγκεκριμένο κοινωνικό χώρο κλπ. Γενικά είναι οι όροι και οι βαθύτερες ( ψυχοπαθολογικές) αξίες του κάθε ολιγάρχη-γραφειοκράτη οι οποίες είναι κατάλοιπο της αστικής διαπαιδαγώγησης και είναι ακριβώς ίδιοι με εκείνους των αστών ολιγαρχών. Αυτή η κατηγορία των «ηγετών» αποτελείται από άτομα πιο «καπάτσα» συγκριτικά και με τα μέλη των κομμάτων τους αλλά και συγκριτικά με τους άλλους καλοπροαίρετους ηγέτες.
Οι απόψεις των περισσότερων περί αποσταλινοποίησης μετά το 1956 κλπ είναι αποτέλεσμα της τεράστιας ψυχολογικής ανάγκης των φορέων τους για να μπορέσουν να δικαιολογηθούν στη γραφειοκρατική τους συνείδηση και έτσι να συνεχίζουν να διατηρούν το γραφειοκρατικό τους μηχανισμό και τους είναι αδιάφορο αν αντικειμενικά η στάση τους αυτή μπορεί να είναι άκρως αντεπαναστατική, άκρως αντικομμουνιστική. Αν ποτέ αντιλαμβάνονταν ότι ο σοσιαλισμός ή χτίζεται από τα κάτω ή δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει και έτσι σε αυτούς απομένει να είναι μόνο εκτελεστικά όργανα των κάτω, θα έπρεπε είτε να κάνουν μια τεράστια προσωπική υπαρξιακή επανάσταση συντρίβοντας μέσα τους την τάση για τέτοιου τύπου ηδονή ( από το να αποφασίζουν για τους άλλους) και έτσι να υπηρετήσουν την προοπτική της πραγματικής Δημοκρατίας δηλαδή του σοσιαλισμού, είτε να φτιάξουν θεωρίες που θα συντηρήσουν το γραφειοκρατικό τους μηχανισμό καλμάροντας τις όποιες διαταραχές της γραφειοκρατικής και ουσιαστικά αντεπαναστατικής τους συνείδησης. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι διαλέγουν το δεύτερο.
Αυτοί οι «ηγέτες» είτε είναι της κομματικής ολιγαρχίας (Σταλινικοί) είτε είναι της αστικής ολιγαρχίας (σοσιαλδημοκράτες) κατορθώνουν και συμπαρασύρουν όλους τους υπόλοιπους (μέλη και ηγέτες) μέσα σε ένα ολιγαρχικό λάκκο δομής, λειτουργίας και προοπτικής. (Σε πολλές περιπτώσεις στα λόγια φαίνονται να είναι υπέρ επαναστάτες για ευνόητους λόγους)
Έτσι από εδώ και στο εξής στο κείμενό μας όταν θα λέμε ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα εννοούμε μόνο την κατηγορία των «ηγετών-ηγεσιών» και όχι μέλη, οπαδούς και καλοπροαίρετους ηγέτες αυτών των κομμάτων και ομάδων.
ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ
Όχι μόνο μια βαθιά μελέτη αλλά ακόμα και μια επιφανειακή ματιά στο καταστατικό δομής και λειτουργίας αυτών των κομμάτων ή ομάδων θα αρκούσε για να καταλάβει κανείς το μέγεθος των ολιγαρχικών σχέσεων, που ηθελημένα ή ντε φάκτο, αναπτύσσονται στο εσωτερικό τους.
(Μέτρο για την κριτική μας θα είναι «ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΩΝ ΓΙΑ ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ (άρα δημοκρατική) ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ» που έχουμε γράψει σε ένα άλλο κείμενό μας)
Για τον τρόπο λήψης των αποφάσεων
ΤΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ : Τα περισσότερα καταστατικά των αριστερών κομμάτων αναφέρουν ότι ανώτερο όργανο αποφάσεων είναι το συνέδριο τους.
Τι είναι όμως πραγματικά το συνέδριο; Που αποσκοπεί; Τι επιτυγχάνεται τελικά;
Τα συνέδρια (όπως γίνονται) είναι δημοκρατικοί μηχανισμοί λήψης αποφάσεων ή είναι άκρως ολιγαρχικοί μηχανισμοί;
Γιατί λοιπόν κάνουν τα συνέδρια;
Λένε ότι τα κάνουν για να παρθούν σημαντικές αποφάσεις (κυρίαρχες-ουσιαστικές) που θα αφορούν όλα τα μέλη του κόμματος.
Όμως ναι μεν οι ουσιαστικές αποφάσεις του συνεδρίου θα αφορούν τελικά όλα τα μέλη αλλά όμως το σύνολο των μελών αποκλείεται από τη διαδικασία να αποφασίζει (πλειοψηφικά) για τα θέματα που θα τον αφορούν και αποφασίζει μόνο ένα μικρό υποσύνολο του συνόλου των μελών, δηλαδή οι σύνεδροι.
Μία ερώτηση ρητορική:
Αυτοί που κάνουν τα συνέδρια τα κάνουν σαν μέσον για να διαπιστώσουν ποια είναι η θέληση της πλειοψηφίας των μελών τους πάνω σε διάφορα θέματα ή τα κάνουν για άλλους λόγους;
Θέλουν οι αποφάσεις του όποιου συνεδρίου τους να καθρεπτίζουν τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών του κόμματός τους ή να καθρεπτίζουν μόνο την θέληση της πλειοψηφίας των συνέδρων δηλαδή των ελαχίστων;
Όμως αν θέλουν να διαπιστώσουν ποια είναι η θέληση των μελών γιατί δεν ρωτούν απ ευθείας τα μέλη αλλά θέλουν να τη διαπιστώσουν δια μέσου των συνέδρων;
(Ξέρουμε, η κατατετριμμένη και επί ένα αιώνα φτηνή, άκρως ανόητη και ανεδαφική δικαιολογία είναι ότι «να ρωτάς όλα τα μέλη δεν είναι πρακτικά εφικτό-λειτουργικό». Είναι εντελώς ίδια με τη δικαιολογία της αστικής τάξης για την απόδοση της νομοθετικής εξουσίας στο κοινοβούλιο και επίσης ίδια με αυτή του Σταλινικού «πολεμικού κομμουνισμού» του 1929 κλπ)
Αν κάποιοι όντως θέλουν δια μέσου των συνέδρων να διαπιστώσουν πια είναι η θέληση της πλειοψηφίας των μελών τους για κάθε ιδιαίτερο θέμα (που αφορά τη σύγκληση του συνεδρίου) είναι σαν να θέλουν δια μέσου του καθρέπτη ή του νερού να διατηρήσουν ευθεία μια ακτίνα φωτός ή να περάσουν ένα κομμάτι ξύλο δια μέσου της λάβας χωρίς να αλλοιωθεί αυτό και να βγει ξανά ξύλο.
Αν ήταν λοιπόν δυνατό να καθρεπτίζεται η θέληση της πλειοψηφίας δια μέσου συνέδρων, συμβούλων, απεσταλμένων, «αντιπροσώπων» κλπ γιατί δεν ζητάνε από τους αστούς όταν αυτοί κάνουν τις (κοινοβουλευτικές) εκλογές ολιγαρχικού τύπου να κάνουν το εξής; Δηλαδή κάθε δημοτικό διαμέρισμα να εκλέγει ένα σύμβουλο-σύνεδρο και τελικά οι σύμβουλοι-σύνεδροι από όλη τη Χώρα να ψηφίσουν αυτοί όποιο κόμμα επιθυμούν και να σταματήσει να ψηφίζει ο κάθε απλός πολίτης!!!
Εντάξει. Όλοι τους γνωρίζουν ότι για να συμπέσει η θέληση της πλειοψηφίας των απλών μελών με την θέληση της πλειοψηφίας των συνέδρων είναι κάτι πολύ σπάνιο και ενίοτε στο βαθμό λαχείου. (Ο σύνεδρος δεν μεταφέρει και δεν ψηφίζει στο συνέδριο τη διαπιστωμένη θέληση της πλειοψηφίας των μελών που υποτίθεται ότι «εκπροσωπεί» αλλά μεταφέρει μόνο τη δική του η οποία μπορεί να είναι και μειοψηφούσα).
Μερικοί ολιγάρχες της δεξιάς και της αριστεράς, σε συζητήσεις που γίνονται, επιμένουν ότι ο σύνεδρος ψηφίζει στο συνέδριο ότι θέλουν τα μέλη που εκπροσωπεί.
Ωραία μπορεί να τους πει κάποιος. Και πως ξέρει ο σύνεδρος τι θέλει, στο κάθε θέμα, η πλειοψηφία των μελών που «εκπροσωπεί»; Είναι μάγος ή μάντης;
Εδώ οι συζητητές ολιγαρχικοί κάνουν μια τελευταία «ντρίπλα» λέγοντας ότι η βάση των μελών έχει ψηφίσει.
Αυτό βέβαια είναι ψέμα γιατί τότε ποιος είναι ο λόγος εκλογής των συνέδρων και των ψηφοφοριών που κάνουν αυτοί στα συνέδρια; Γιατί δεν καταθέτουν απ ευθείας τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών της βάσης των μελών τους (που λένε ότι έχουν κάνει) για να γίνει τελικά ένας συνολικός υπολογισμός για όλες τις ψηφοφορίες όλων των βάσεων των μελών; Εδώ δεν παίρνουμε ποτέ λογική απάντηση και εδώ φυσικά σταματάει η «ντρίπλα» τους)
Όμως γιατί αριστεροί (και δεξιοί) ολιγάρχες κάνουν τα συνέδρια; (και πάνω σε αυτό το θέμα κανείς από τους δύο δεν κάνει κριτική στον άλλο;)
Απλά γιατί είναι ο πιο εύκολος, ο πιο παραπλανητικός και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να περάσει η θέληση των λίγων και ταυτόχρονα να αφήσουν την ψευδαίσθηση στους πολλούς ότι συμμετείχαν και αυτοί πλειοψηφικά στην τελική απόφαση.
Απλά είναι ο πιο εύκολος και ανέξοδος τρόπος εξαπάτησης των πολλών.
Στο ιδιαίτερο κείμενό μας με τίτλο « Κατάλογος προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία της κάθε συλλογικότητας» στην 6η προϋπόθεση αναφέρουμε σχετικά:
«..Eτσι για να έχουμε δημοκρατικές συλλογικότητες πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (Συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ που να αφορούν στο ΟΛΟΝ».
«Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον.
Αν το μέρος παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει απόλυτα τη Δημοκρατία)»
Η εκλογή της ηγεσίας
Η εκλογή των ηγεσιών αυτών των ολιγαρχικών κομμάτων γίνεται δια μέσου των συνέδρων. Τα απλά μέλη αποκλείονται από αυτή την εκλογή (καθότι πρέπει να παραμένουν απλοί νεροκουβαλητές ή μικρά απλά «κωλοφάνταρα». Μπορεί κάποιος αγνός απλός σύντροφος να έχει δώσει τη ζωή του στην υπόθεση για μια Δημοκρατική αταξική κοινωνία, να είναι μέλος για 50-60 χρόνια κλπ, «να έχει φάει διώξεις, φυλακές κοκ με το κουτάλι» αλλά να μην έχει κατακτήσει ακόμα τη δυνατότητα του πιο απλού. Δηλαδή να επιλέγει την ηγεσία του. Nα μην έχει το δικό του λόγο για την ηγεσία του. (Πόσο μάλλον να επιλέγει-αποφασίζει για άλλα πολύ σημαντικά πράγματα στο σήμερα ή για πράγματα μέσα στην αυριανή κοινωνία για την οποία αγωνίζεται). Τι ντροπή!!! Γιατί πράγμα αυτοί οι ολιγάρχες καλούν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν; Τι αυριανή κοινωνία θέλουν; (Αλλά ακόμα και να ψήφιζαν την ηγεσία τους τα απλά μέλη δεν σημαίνει ότι το κόμμα θα λειτουργούσε δημοκρατικά. Υπάρχουν και άλλα αρκετά στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη δημοκρατική λειτουργία και ένα μόνο από αυτά να λείψει θα έχουμε τελικά ολιγαρχική λειτουργία)
Τελικά η ηγεσία βγαίνει από τους συνέδρους οι οποίοι σύνεδροι τυχαίνει να είναι σχεδόν πάντα ενδιάμεσα στελέχη (και ενίοτε διορισμένα σε προηγούμενο χρόνο από την ηγεσία).
Αλλά και όποια ηγεσία να βγει, η πάλη για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της κορυφής της είναι ασίγαστη. «Η πάλη για μια καρέκλα μικροεξουσίας» όπως έλεγε τελευταία ένας ηγέτης κάποιου αριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος γίνεται μέσα από ομαδοποιήσεις στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος. Η κάθε ομάδα για να ενδυναμώσει θα πρέπει να «πάρει» μαζί της όσο το δυνατόν περισσότερα στελέχη του κόμματος και στα πλαίσια αυτού του στόχου δημιουργείται πολύ παρασκήνιο με πολλά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν λείπουν οι συκοφαντίες, οι ύβρεις και οι εξοντώσεις συντρόφων (πχ δεν θα διστάσουν να αποκαλέσουν προδότη και να προσπαθήσουν να εξοντώσουν ακόμα και αγωνιστές της εμβέλειας του Άρη Βελουχιώτη).
«Όμως το μέρος του όλου (σύμβουλοι, σύνεδροι) μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον.
Αν το μέρος παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει απόλυτα τη Δημοκρατία)»
Η εκλογή της ηγεσίας
Η εκλογή των ηγεσιών αυτών των ολιγαρχικών κομμάτων γίνεται δια μέσου των συνέδρων. Τα απλά μέλη αποκλείονται από αυτή την εκλογή (καθότι πρέπει να παραμένουν απλοί νεροκουβαλητές ή μικρά απλά «κωλοφάνταρα». Μπορεί κάποιος αγνός απλός σύντροφος να έχει δώσει τη ζωή του στην υπόθεση για μια Δημοκρατική αταξική κοινωνία, να είναι μέλος για 50-60 χρόνια κλπ, «να έχει φάει διώξεις, φυλακές κοκ με το κουτάλι» αλλά να μην έχει κατακτήσει ακόμα τη δυνατότητα του πιο απλού. Δηλαδή να επιλέγει την ηγεσία του. Nα μην έχει το δικό του λόγο για την ηγεσία του. (Πόσο μάλλον να επιλέγει-αποφασίζει για άλλα πολύ σημαντικά πράγματα στο σήμερα ή για πράγματα μέσα στην αυριανή κοινωνία για την οποία αγωνίζεται). Τι ντροπή!!! Γιατί πράγμα αυτοί οι ολιγάρχες καλούν τους εργάτες να τους ακολουθήσουν; Τι αυριανή κοινωνία θέλουν; (Αλλά ακόμα και να ψήφιζαν την ηγεσία τους τα απλά μέλη δεν σημαίνει ότι το κόμμα θα λειτουργούσε δημοκρατικά. Υπάρχουν και άλλα αρκετά στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη δημοκρατική λειτουργία και ένα μόνο από αυτά να λείψει θα έχουμε τελικά ολιγαρχική λειτουργία)
Τελικά η ηγεσία βγαίνει από τους συνέδρους οι οποίοι σύνεδροι τυχαίνει να είναι σχεδόν πάντα ενδιάμεσα στελέχη (και ενίοτε διορισμένα σε προηγούμενο χρόνο από την ηγεσία).
Αλλά και όποια ηγεσία να βγει, η πάλη για την κατάκτηση ή τη διατήρηση της κορυφής της είναι ασίγαστη. «Η πάλη για μια καρέκλα μικροεξουσίας» όπως έλεγε τελευταία ένας ηγέτης κάποιου αριστερού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος γίνεται μέσα από ομαδοποιήσεις στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματος. Η κάθε ομάδα για να ενδυναμώσει θα πρέπει να «πάρει» μαζί της όσο το δυνατόν περισσότερα στελέχη του κόμματος και στα πλαίσια αυτού του στόχου δημιουργείται πολύ παρασκήνιο με πολλά χτυπήματα κάτω από τη μέση. Σε πολλές περιπτώσεις δεν λείπουν οι συκοφαντίες, οι ύβρεις και οι εξοντώσεις συντρόφων (πχ δεν θα διστάσουν να αποκαλέσουν προδότη και να προσπαθήσουν να εξοντώσουν ακόμα και αγωνιστές της εμβέλειας του Άρη Βελουχιώτη).
Υπάρχει ασίγαστος ενδοαριστερός πόλεμος ο οποίος εκδηλώνεται απ τη μια στο εσωτερικό του κάθε κόμματος και από την άλλη εκδηλώνεται μεταξύ των διαφορετικών αριστερών κομμάτων ή ομάδων.
Καλά, τι γλύκα έχει αυτή η εξουσία και κάποιοι κάνουν τόσα πράγματα στο όνομα της εργατικής τάξης ή του Λαού;!!!!!
Η επικοινωνία μεταξύ των μελών του κόμματος
Ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης στην επικοινωνία (έκφραση)
Πως γίνεται η επικοινωνία μεταξύ των μελών ενός ολιγαρχικού κόμματος;
Βασικά υπάρχει ένα μαζικό μέσο επικοινωνίας (ή και περισσότερα).
Το μέσον αυτό υποτίθεται ότι ανήκει σε όλα τα μέλη αλλά ουσιαστικά ανήκει σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για την χρήση και τη διάθεσή του. Αυτοί που αποφασίζουν είναι μέλη της ηγεσίας. (όργανα της Κεντρικής Επιτροπής)
Αυτοί (της ηγεσίας) που αποφασίζουν για τη χρήση του μέσου, σε πολλά αριστερά κόμματα, αποκλείουν σχεδόν εντελώς ή (κατά κανόνα) την έκφραση διαφορετικών απόψεων από αυτό. (Εδώ να πούμε ότι σήμερα στη Χώρα μας μερικά έντυπα της άκρας αριστεράς όπως το Πριν, Νέα προοπτική.. κλπ –και προς τιμή τους- δεν αποκλείουν την έκφραση διαφορετικών απόψεων)
Έτσι έχουμε μια τεράστια ανισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των διαφορετικών απόψεων μέσα στο ίδιο κόμμα. Ενώ αυτοί που έχουν τη δύναμη να κάνουν τη χρήση του μέσου μπορούν να καταστήσουν γνωστή την άποψή τους σε όλα τα μέλη (ίσως και χιλιάδες) οι άλλοι όμως που δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν τη χρήση του μέσου μπορούν αντικειμενικά να εκφράσουν την άποψή τους στο στενό τους προσωπικό κύκλο των 3-10 ατόμων. Οι μεν (της ηγεσίας) λοιπόν έχουν τεράστια δύναμη επηρεασμού των απόψεων άλλων συντρόφων ενώ οι άλλοι (μέλη) έχουν μηδαμινή δύναμη.
Αυτή η τεράστια ανισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των απόψεων δεν πηγάζει από μια διαφορετική εσωτερική κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των μελών μέσα στο ίδιο κόμμα (πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εφικτό) αλλά πηγάζει από τον ψυχασθενικό, μανιακό και άκρως ανασφαλή χαρακτήρα κάποιων ο οποίος τους υπαγορεύει-επιτάσσει, ψυχαναγκάζει να περνάνε-επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους με κάθε τρόπο και μέσον.
Ανισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων
Εκτός από την ανισότητα των μελών του ίδιου κόμματος στην έκφραση διαφορετικών απόψεων υπάρχει και ανισότητα στη δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων προς ψήφιση (που αφορούν σε αποφάσεις ουσίας και όχι σε εκτελεστικές όπως αναφέρουμε στον «κατάλογο προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία μιας συλλογικότητα». Για εκτελεστικά θέματα σε κομματικές οργανώσεις βάσεις η έκφραση διαφορετικών προτάσεων όπως πχ πότε, που και πως θα γίνει η αφισοκόλληση, είναι «ελεύθερη» ).
Στα ολιγαρχικά Σταλινικά κόμματα, ας πούμε για τα συνέδρια, κατεβαίνει μόνο μια εισήγηση (αυτή που διαμορφώνει η Κεντρική Επιτροπή) χωρίς καμία πρόταση-αντίλογο και καλούν τα μέλη τους να επιλέξουν!!!
Στα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά κόμματα, σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχουν μεν από την ΚΕ περισσότερες της μιας εισηγήσεων αλλά αποκλείουν τη δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων από τα άλλα μέλη!!!
Κοινός παρονομαστής και των δύο αυτών τύπων ολιγαρχικών κομμάτων είναι η αντιμετώπιση-πνίξιμο της φωνής των «κάτω» για την διατήρηση της ανισοκατανομής δύναμης μεταξύ των μελών του ίδιου κόμματος. Πρέπει να κλείνουν κάθε «τρύπα» που μπορεί να οδηγήσει στην κατάργηση της ολιγαρχικής τους δύναμης.
Μια σημαντική «τρύπα» που θα έπεφταν μέσα οι ολιγάρχες της αριστεράς είναι αυτή του να είχε κάθε μέλος την ίδια δυνατότητα στην κατάθεση προτάσεων.
(Οι βλακώδης δικαιολογίες τους είναι συνήθως ίδιες με αυτές των αστών ολιγαρχών ότι δηλ κάτι τέτοιο δεν είναι πρακτική εφικτό. Όμως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Καλά δεν θα μπορούσαν κάτω από ένα ίδιο κανόνα να είχαν την ίδια δυνατότητα όλα τα μέλη να κατέθεταν την πρότασή τους; Πχ ανάλογα με το συνολικό αριθμό των μελών του κόμματος να μπορούσαν συλλογικά 50 ή 100 ή 500 μέλη να κατέθεταν συλλογική πρόταση-μαζί με το αιτιολογικό της;)
ΜΕΡΙΚΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων διάφορων μορφών αλλά έναν ορισμό της Δημοκρατίας ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει (σαν αριστερά). Μερικοί σύντροφοι μέσα σε τόσα καθήκοντα που είχαν, πιθανόν να θεώρησαν τον ορισμό ή τον προσδιορισμό της πραγματικής δημοκρατίας σαν ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Άλλοι σύντροφοι πάλι, χαμένοι μέσα στην ψυχολογική τους ανάγκη για προσωπική εξουσία – ολιγαρχία είτε άφηναν το θέμα να κυλήσει είτε διαστρέβλωναν σκόπιμα την ουσία της.
Όμως η ιδεολογική ασάφεια πάνω σε αυτό το θέμα μπορεί να συνετέλεσε σε μεγάλο ή και καθοριστικό βαθμό στην συντριπτική ήττα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Παρ ότι η διανόηση κάθε είδους, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τον Μάρξ τον 19ο αιώνα, άμεσα ή έμμεσα, κάνει αποδεκτό ότι το ουσιαστικό στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων είναι το σε ποιους ανήκει ουσιαστικά η νομοθετική εξουσία, δηλαδή αν η νομοθετική εξουσία ανήκει στους πολλούς τότε έχουμε δημοκρατία και αν ανήκει στους λίγους έχουμε ολιγαρχία, μετά το 19ο αιώνα και η ολιγαρχική αστική τάξη και η ολιγαρχική αριστερά αποσιωπούν αυτή την μοναδική παράμετρο για να μπορούν να ονομάζουν τα ολιγαρχικά συστήματά τους Δημοκρατία.
(Ακόμα και ο αστός διανοούμενος του 17ου αιώνα Τζών Λόκ στο έργο του «Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως» στο 10ο κεφάλαιο που αφορά τις μορφές της πολιτικής κοινότητας αναφέρει: «…συνεπώς η μορφή του πολιτεύματος προσδιορίζεται ανάλογα με τον φορέα της νομοθετικής εξουσίας»).
Ιδεολογικοί παραλογισμοί της ολιγαρχικής αριστεράς
πάνω στο θέμα της πραγματικής Δημοκρατίας
και η βαθύτερη λογική της
Η ολιγαρχική αριστερά εδώ και ένα αιώνα έχει μια τεράστια ιδεολογική σύγχυση πάνω στο θέμα της πραγματικής Δημοκρατίας και οι θέσεις της μη έχοντας την παραμικρή λογική συνάφεια φτάνουν σε λογικά απόλυτα αδιέξοδα από την αρχή μιας οποιασδήποτε συζήτησης.
Πχ στο θέμα της ονομασίας του κοινοβουλευτισμού. Η ολιγαρχική αριστερά από τη μια ονομάζει και θεωρεί τον κοινοβουλευτισμό 1) αστική δημοκρατία, 2) αντιπροσωπευτική δημοκρατία 3) κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ακριβώς δηλαδή όπως αυτό-ονομάζεται το ίδιο το αστικό καθεστώς.
Αν παρατηρήσουμε και οι τρεις πιο πάνω εκφράσεις περιέχουν σταθερά το ουσιαστικό Δημοκρατία και διαφοροποιούνται ως προς το επίθετο.
Ο πρώτος φανερός παραλογισμός είναι ο εξής; Η σημασία της έννοιας της δημοκρατίας είναι η εξουσία, η κυριαρχία του λαού (οι οποία εκδηλώνεται με τη δυνατότητα του ίδιου του λαού να αποφασίζει για τους κανόνες διαχείρισης της κοινωνικής υλικής του πραγματικότητας και γενικά της ζωής του). Δημοκρατία λοιπόν σημαίνει εξουσία (κυριαρχία) του λαού. Τώρα όμως αν αντικαταστήσουμε τη σημασία της λέξης δημοκρατία στην πρώτη περίπτωση τότε θα πρέπει να έχουμε την έκφραση – αστική εξουσία του λαού- δηλαδή «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα…», δηλαδή η λογική του «το μαύρο είναι άσπρο». Δηλαδή παραδέχονται ότι στο αστικό καθεστώς έχει εξουσία ο λαός;
Κάποιος άλλος μπορεί να μας πει ότι η αστική τάξη έχει στο εσωτερικό της δημοκρατία γι αυτό την ονομάζουμε αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να σταθεί με τίποτα αφού η αστική τάξη δεν είναι Δήμος=λαός αλλά ένα ελάχιστο κομματάκι του λαού. Άρα αφού δεν περικλείεται επί της ουσίας ο λαός στην έννοια αλλά είναι έξω από αυτήν δεν μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία. (αστική δημοκρατία θα μπορούσε να ονομάζει κάποιος τον κοινοβουλευτισμό κατ εξαίρεση και θέτοντας τον όρο Δημοκρατία εντός εισαγωγικών ή να γίνεται η διευκρίνιση με την φράση (περίπου) «αστική δημοκρατία όπως ονομάζει το σύστημά της η αστική τάξη, η ολιγαρχία»
Στη δεύτερη έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» αλλοιώνουν και την ουσία της αντιπροσώπευσης. Στην έννοια της αντιπροσώπευσης υπάρχει ο εντολέας και ο εντολοδόχος (αντιπρόσωπος). Ο αντιπρόσωπος πρέπει να εκτελεί εντολές του εντολέα και όχι το αντίστροφο. Αν δηλαδή ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα τότε είναι νταβατζής και όχι αντιπρόσωπος.
Επομένως στο αστικό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού τις εντολές δεν τις δίνει ο λαός προς τους βουλευτές αλλά οι βουλευτές δίνουν εντολές διαταγές στο λαό με τους νόμους που φτιάχνουν και η πλειοψηφία του λαού δεν τους θέλει.
Το ίδιο ισχύει και στην Τρίτη έκφραση και επί πλέον δεν υπάρχει κοινοβουλευτική εξουσία του λαού (δημοκρατία) αλλά εξουσία του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού (επί του λαού) ή υπάρχει μόνο ο κοινοβουλευτισμός (κοινή βούληση) της ολιγαρχίας..
Ο δεύτερος παραλογισμός αφορά στο εξής: ( Για να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του πρώτου παραλογισμού του ο ολιγάρχης της αριστεράς αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία αλλά μια τυπική και μόνο στα λόγια Δημοκρατία)
Όμως με αυτή μόνο την παραδοχή ο εν προκειμένω ολιγάρχης δεν αποφεύγει τον παραλογισμό των θέσεών του γιατί:
1) Κανένα αντικείμενο δεν ονομάζεται με το τι πράγμα δεν ονομάζεται ή δεν είναι. Παράδειγμα. Κάποιος μας δείχνει ένα αντικείμενο και εμείς τον ρωτάμε τι είναι. Εκείνος με τη σειρά του μας απαντά «αυτό δεν είναι πραγματικά ζώο» και αποφεύγει να μας απαντήσει ότι το αντικείμενο είναι ένα φυτό.
Έτσι και με το θέμα μας. Ο ολιγάρχης θα μας πει ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι πραγματική Δημοκρατία, για να αποφύγει πάση θυσία να μας πει δύο πράγματα: α) Τι είναι το αντικείμενο (ο κοινοβουλευτισμός αφού δεν είναι πραγματική δημοκρατία) και β) Τι είναι πραγματική Δημοκρατία.
(όμως θα συνεχίσει να μην εκφέρει απάντηση στο τι σύστημα είναι ο κοινοβουλευτισμός σαν να φοβάται μήπως καταρρεύσει όλη του η ύπαρξη!!!!)
Ο τρίτος παραλογισμός που φανερώνει την κρυφή λογική του ολιγάρχη:
Είναι λοιπόν σε όλους δεδομένο ότι η αστική τάξη αποκαλεί το σημερινό σύστημά της είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική είτε κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Το ρητορικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής; Η αστική τάξη αποκαλεί έτσι το σύστημά γιατί ωφελείται ή γιατί ζημιώνεται; Φυσικά το αποκαλεί έτσι γιατί ωφελείται. ( Δια μέσου της διαστρέβλωσης του περιεχομένου των εννοιών να παγιδεύει στα δόκανά της την κοινωνική συνείδηση).
Πάμε τώρα στο εργατικό κίνημα. Αν το εργατικό κίνημα αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό όπως θέλει η αστική τάξη (δηλαδή αστική, αντιπροσωπευτική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία) ωφελείται το ίδιο ή ζημιώνεται; Και διαφορετικά. «Βγάζει το μάτι της αστικής τάξης ή βγάζει το δικό του»; Οι απαντήσεις είναι ευνόητες.
Ευνόητο πλέον είναι και το γιατί ο αριστερός ολιγάρχης προτιμά «να βγάζει το μάτι των εργαζομένων» παρά αυτό της αστικής τάξης. Προτιμά λοιπόν το πρώτο, για να μην βγάλει το δικό του ολιγαρχικό μάτι. Προτιμά να πέφτει η κοινωνική συνείδηση στην παγίδα της αστικής τάξης γιατί έχει υπαρξιακό συμφέρον.
Γιατί αν ποτέ το κίνημα ασχοληθεί σημαντικά με το τι είναι ολιγαρχία και τι Δημοκρατία θα ανοίξουν οι ασκοί του διαβόλου και φοβούνται μήπως τους πάρει και τους σηκώσει.
Θέλουν και αυτοί αύριο να έχουν τη νομοθετική στα χέρια τους και όχι ο λαός (όπως στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου) . Θέλουν αύριο και αυτοί να είναι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και να παρουσιάζονται σαν αντιπρόσωποι του λαού (όπως οι αστοί) ενώ δεν θα είναι. (Γιατί θα δίνουν αυτοί εντολή στο λαό και όχι το αντίθετο). Θέλουν και αυτοί σήμερα να είναι ολιγάρχες μέσα στο κόμμα τους και να παρουσιάζονται στα μέλη τους με τη μάσκα του εκπροσώπου τους κλπ. Το «μαγαζί» τους είναι ανοιχτό ακόμα γιατί οι «πελάτες» τους θεωρούν ότι είναι μαζί τους. Αν όμως «σπάσει το ποδάρι του ο διάολος» και τεθεί θέμα πραγματικής Δημοκρατίας την έβαψαν από τους «υπηκόους» τους.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: (Σαν πολιτικό και οικονομικό σύστημα)
Δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικόοικονομικό σύστημα κατά το οποίο ΟΛΟΙ οι κανόνες (και οι στόχοι) που ισχύουν σε όλες τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία (δηλ. και στις παραγωγικές σχέσεις* και σε όλες τις άλλες) είναι αποτέλεσμα της εκφρασμένης-διαπιστωμένης θέλησης της πλειοψηφίας των πολιτών (αφού έχει προηγηθεί η ελεύθερη και ισότιμη μεταξύ όλων των μελών (πολιτών) έκφραση όλων των απόψεων και των προτάσεων)
(* Αποφάσεις για το τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται το παραγόμενο προϊόν).
Καλά, τι γλύκα έχει αυτή η εξουσία και κάποιοι κάνουν τόσα πράγματα στο όνομα της εργατικής τάξης ή του Λαού;!!!!!
Η επικοινωνία μεταξύ των μελών του κόμματος
Ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης στην επικοινωνία (έκφραση)
Πως γίνεται η επικοινωνία μεταξύ των μελών ενός ολιγαρχικού κόμματος;
Βασικά υπάρχει ένα μαζικό μέσο επικοινωνίας (ή και περισσότερα).
Το μέσον αυτό υποτίθεται ότι ανήκει σε όλα τα μέλη αλλά ουσιαστικά ανήκει σε αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για την χρήση και τη διάθεσή του. Αυτοί που αποφασίζουν είναι μέλη της ηγεσίας. (όργανα της Κεντρικής Επιτροπής)
Αυτοί (της ηγεσίας) που αποφασίζουν για τη χρήση του μέσου, σε πολλά αριστερά κόμματα, αποκλείουν σχεδόν εντελώς ή (κατά κανόνα) την έκφραση διαφορετικών απόψεων από αυτό. (Εδώ να πούμε ότι σήμερα στη Χώρα μας μερικά έντυπα της άκρας αριστεράς όπως το Πριν, Νέα προοπτική.. κλπ –και προς τιμή τους- δεν αποκλείουν την έκφραση διαφορετικών απόψεων)
Έτσι έχουμε μια τεράστια ανισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των διαφορετικών απόψεων μέσα στο ίδιο κόμμα. Ενώ αυτοί που έχουν τη δύναμη να κάνουν τη χρήση του μέσου μπορούν να καταστήσουν γνωστή την άποψή τους σε όλα τα μέλη (ίσως και χιλιάδες) οι άλλοι όμως που δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν τη χρήση του μέσου μπορούν αντικειμενικά να εκφράσουν την άποψή τους στο στενό τους προσωπικό κύκλο των 3-10 ατόμων. Οι μεν (της ηγεσίας) λοιπόν έχουν τεράστια δύναμη επηρεασμού των απόψεων άλλων συντρόφων ενώ οι άλλοι (μέλη) έχουν μηδαμινή δύναμη.
Αυτή η τεράστια ανισοκατανομή δύναμης στην έκφραση των απόψεων δεν πηγάζει από μια διαφορετική εσωτερική κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ των μελών μέσα στο ίδιο κόμμα (πράγμα που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι εφικτό) αλλά πηγάζει από τον ψυχασθενικό, μανιακό και άκρως ανασφαλή χαρακτήρα κάποιων ο οποίος τους υπαγορεύει-επιτάσσει, ψυχαναγκάζει να περνάνε-επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους με κάθε τρόπο και μέσον.
Ανισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων
Εκτός από την ανισότητα των μελών του ίδιου κόμματος στην έκφραση διαφορετικών απόψεων υπάρχει και ανισότητα στη δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων προς ψήφιση (που αφορούν σε αποφάσεις ουσίας και όχι σε εκτελεστικές όπως αναφέρουμε στον «κατάλογο προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία μιας συλλογικότητα». Για εκτελεστικά θέματα σε κομματικές οργανώσεις βάσεις η έκφραση διαφορετικών προτάσεων όπως πχ πότε, που και πως θα γίνει η αφισοκόλληση, είναι «ελεύθερη» ).
Στα ολιγαρχικά Σταλινικά κόμματα, ας πούμε για τα συνέδρια, κατεβαίνει μόνο μια εισήγηση (αυτή που διαμορφώνει η Κεντρική Επιτροπή) χωρίς καμία πρόταση-αντίλογο και καλούν τα μέλη τους να επιλέξουν!!!
Στα σοσιαλδημοκρατικά ρεφορμιστικά κόμματα, σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να υπάρχουν μεν από την ΚΕ περισσότερες της μιας εισηγήσεων αλλά αποκλείουν τη δυνατότητα κατάθεσης προτάσεων από τα άλλα μέλη!!!
Κοινός παρονομαστής και των δύο αυτών τύπων ολιγαρχικών κομμάτων είναι η αντιμετώπιση-πνίξιμο της φωνής των «κάτω» για την διατήρηση της ανισοκατανομής δύναμης μεταξύ των μελών του ίδιου κόμματος. Πρέπει να κλείνουν κάθε «τρύπα» που μπορεί να οδηγήσει στην κατάργηση της ολιγαρχικής τους δύναμης.
Μια σημαντική «τρύπα» που θα έπεφταν μέσα οι ολιγάρχες της αριστεράς είναι αυτή του να είχε κάθε μέλος την ίδια δυνατότητα στην κατάθεση προτάσεων.
(Οι βλακώδης δικαιολογίες τους είναι συνήθως ίδιες με αυτές των αστών ολιγαρχών ότι δηλ κάτι τέτοιο δεν είναι πρακτική εφικτό. Όμως όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Καλά δεν θα μπορούσαν κάτω από ένα ίδιο κανόνα να είχαν την ίδια δυνατότητα όλα τα μέλη να κατέθεταν την πρότασή τους; Πχ ανάλογα με το συνολικό αριθμό των μελών του κόμματος να μπορούσαν συλλογικά 50 ή 100 ή 500 μέλη να κατέθεταν συλλογική πρόταση-μαζί με το αιτιολογικό της;)
ΜΕΡΙΚΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας κοινωνικών απελευθερωτικών κινημάτων διάφορων μορφών αλλά έναν ορισμό της Δημοκρατίας ακόμα δεν έχουμε κατακτήσει (σαν αριστερά). Μερικοί σύντροφοι μέσα σε τόσα καθήκοντα που είχαν, πιθανόν να θεώρησαν τον ορισμό ή τον προσδιορισμό της πραγματικής δημοκρατίας σαν ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας. Άλλοι σύντροφοι πάλι, χαμένοι μέσα στην ψυχολογική τους ανάγκη για προσωπική εξουσία – ολιγαρχία είτε άφηναν το θέμα να κυλήσει είτε διαστρέβλωναν σκόπιμα την ουσία της.
Όμως η ιδεολογική ασάφεια πάνω σε αυτό το θέμα μπορεί να συνετέλεσε σε μεγάλο ή και καθοριστικό βαθμό στην συντριπτική ήττα του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Παρ ότι η διανόηση κάθε είδους, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τον Μάρξ τον 19ο αιώνα, άμεσα ή έμμεσα, κάνει αποδεκτό ότι το ουσιαστικό στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων είναι το σε ποιους ανήκει ουσιαστικά η νομοθετική εξουσία, δηλαδή αν η νομοθετική εξουσία ανήκει στους πολλούς τότε έχουμε δημοκρατία και αν ανήκει στους λίγους έχουμε ολιγαρχία, μετά το 19ο αιώνα και η ολιγαρχική αστική τάξη και η ολιγαρχική αριστερά αποσιωπούν αυτή την μοναδική παράμετρο για να μπορούν να ονομάζουν τα ολιγαρχικά συστήματά τους Δημοκρατία.
(Ακόμα και ο αστός διανοούμενος του 17ου αιώνα Τζών Λόκ στο έργο του «Δεύτερη πραγματεία περί κυβερνήσεως» στο 10ο κεφάλαιο που αφορά τις μορφές της πολιτικής κοινότητας αναφέρει: «…συνεπώς η μορφή του πολιτεύματος προσδιορίζεται ανάλογα με τον φορέα της νομοθετικής εξουσίας»).
Ιδεολογικοί παραλογισμοί της ολιγαρχικής αριστεράς
πάνω στο θέμα της πραγματικής Δημοκρατίας
και η βαθύτερη λογική της
Η ολιγαρχική αριστερά εδώ και ένα αιώνα έχει μια τεράστια ιδεολογική σύγχυση πάνω στο θέμα της πραγματικής Δημοκρατίας και οι θέσεις της μη έχοντας την παραμικρή λογική συνάφεια φτάνουν σε λογικά απόλυτα αδιέξοδα από την αρχή μιας οποιασδήποτε συζήτησης.
Πχ στο θέμα της ονομασίας του κοινοβουλευτισμού. Η ολιγαρχική αριστερά από τη μια ονομάζει και θεωρεί τον κοινοβουλευτισμό 1) αστική δημοκρατία, 2) αντιπροσωπευτική δημοκρατία 3) κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Ακριβώς δηλαδή όπως αυτό-ονομάζεται το ίδιο το αστικό καθεστώς.
Αν παρατηρήσουμε και οι τρεις πιο πάνω εκφράσεις περιέχουν σταθερά το ουσιαστικό Δημοκρατία και διαφοροποιούνται ως προς το επίθετο.
Ο πρώτος φανερός παραλογισμός είναι ο εξής; Η σημασία της έννοιας της δημοκρατίας είναι η εξουσία, η κυριαρχία του λαού (οι οποία εκδηλώνεται με τη δυνατότητα του ίδιου του λαού να αποφασίζει για τους κανόνες διαχείρισης της κοινωνικής υλικής του πραγματικότητας και γενικά της ζωής του). Δημοκρατία λοιπόν σημαίνει εξουσία (κυριαρχία) του λαού. Τώρα όμως αν αντικαταστήσουμε τη σημασία της λέξης δημοκρατία στην πρώτη περίπτωση τότε θα πρέπει να έχουμε την έκφραση – αστική εξουσία του λαού- δηλαδή «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα…», δηλαδή η λογική του «το μαύρο είναι άσπρο». Δηλαδή παραδέχονται ότι στο αστικό καθεστώς έχει εξουσία ο λαός;
Κάποιος άλλος μπορεί να μας πει ότι η αστική τάξη έχει στο εσωτερικό της δημοκρατία γι αυτό την ονομάζουμε αστική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να σταθεί με τίποτα αφού η αστική τάξη δεν είναι Δήμος=λαός αλλά ένα ελάχιστο κομματάκι του λαού. Άρα αφού δεν περικλείεται επί της ουσίας ο λαός στην έννοια αλλά είναι έξω από αυτήν δεν μπορούμε να μιλάμε για Δημοκρατία. (αστική δημοκρατία θα μπορούσε να ονομάζει κάποιος τον κοινοβουλευτισμό κατ εξαίρεση και θέτοντας τον όρο Δημοκρατία εντός εισαγωγικών ή να γίνεται η διευκρίνιση με την φράση (περίπου) «αστική δημοκρατία όπως ονομάζει το σύστημά της η αστική τάξη, η ολιγαρχία»
Στη δεύτερη έκφραση «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» αλλοιώνουν και την ουσία της αντιπροσώπευσης. Στην έννοια της αντιπροσώπευσης υπάρχει ο εντολέας και ο εντολοδόχος (αντιπρόσωπος). Ο αντιπρόσωπος πρέπει να εκτελεί εντολές του εντολέα και όχι το αντίστροφο. Αν δηλαδή ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα τότε είναι νταβατζής και όχι αντιπρόσωπος.
Επομένως στο αστικό καθεστώς του κοινοβουλευτισμού τις εντολές δεν τις δίνει ο λαός προς τους βουλευτές αλλά οι βουλευτές δίνουν εντολές διαταγές στο λαό με τους νόμους που φτιάχνουν και η πλειοψηφία του λαού δεν τους θέλει.
Το ίδιο ισχύει και στην Τρίτη έκφραση και επί πλέον δεν υπάρχει κοινοβουλευτική εξουσία του λαού (δημοκρατία) αλλά εξουσία του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού (επί του λαού) ή υπάρχει μόνο ο κοινοβουλευτισμός (κοινή βούληση) της ολιγαρχίας..
Ο δεύτερος παραλογισμός αφορά στο εξής: ( Για να ξεφύγει από τις αντιφάσεις του πρώτου παραλογισμού του ο ολιγάρχης της αριστεράς αναγκάζεται να παραδεχτεί ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία αλλά μια τυπική και μόνο στα λόγια Δημοκρατία)
Όμως με αυτή μόνο την παραδοχή ο εν προκειμένω ολιγάρχης δεν αποφεύγει τον παραλογισμό των θέσεών του γιατί:
1) Κανένα αντικείμενο δεν ονομάζεται με το τι πράγμα δεν ονομάζεται ή δεν είναι. Παράδειγμα. Κάποιος μας δείχνει ένα αντικείμενο και εμείς τον ρωτάμε τι είναι. Εκείνος με τη σειρά του μας απαντά «αυτό δεν είναι πραγματικά ζώο» και αποφεύγει να μας απαντήσει ότι το αντικείμενο είναι ένα φυτό.
Έτσι και με το θέμα μας. Ο ολιγάρχης θα μας πει ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι πραγματική Δημοκρατία, για να αποφύγει πάση θυσία να μας πει δύο πράγματα: α) Τι είναι το αντικείμενο (ο κοινοβουλευτισμός αφού δεν είναι πραγματική δημοκρατία) και β) Τι είναι πραγματική Δημοκρατία.
(όμως θα συνεχίσει να μην εκφέρει απάντηση στο τι σύστημα είναι ο κοινοβουλευτισμός σαν να φοβάται μήπως καταρρεύσει όλη του η ύπαρξη!!!!)
Ο τρίτος παραλογισμός που φανερώνει την κρυφή λογική του ολιγάρχη:
Είναι λοιπόν σε όλους δεδομένο ότι η αστική τάξη αποκαλεί το σημερινό σύστημά της είτε αστική είτε αντιπροσωπευτική είτε κοινοβουλευτική Δημοκρατία.
Το ρητορικό ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής; Η αστική τάξη αποκαλεί έτσι το σύστημά γιατί ωφελείται ή γιατί ζημιώνεται; Φυσικά το αποκαλεί έτσι γιατί ωφελείται. ( Δια μέσου της διαστρέβλωσης του περιεχομένου των εννοιών να παγιδεύει στα δόκανά της την κοινωνική συνείδηση).
Πάμε τώρα στο εργατικό κίνημα. Αν το εργατικό κίνημα αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό όπως θέλει η αστική τάξη (δηλαδή αστική, αντιπροσωπευτική ή κοινοβουλευτική δημοκρατία) ωφελείται το ίδιο ή ζημιώνεται; Και διαφορετικά. «Βγάζει το μάτι της αστικής τάξης ή βγάζει το δικό του»; Οι απαντήσεις είναι ευνόητες.
Ευνόητο πλέον είναι και το γιατί ο αριστερός ολιγάρχης προτιμά «να βγάζει το μάτι των εργαζομένων» παρά αυτό της αστικής τάξης. Προτιμά λοιπόν το πρώτο, για να μην βγάλει το δικό του ολιγαρχικό μάτι. Προτιμά να πέφτει η κοινωνική συνείδηση στην παγίδα της αστικής τάξης γιατί έχει υπαρξιακό συμφέρον.
Γιατί αν ποτέ το κίνημα ασχοληθεί σημαντικά με το τι είναι ολιγαρχία και τι Δημοκρατία θα ανοίξουν οι ασκοί του διαβόλου και φοβούνται μήπως τους πάρει και τους σηκώσει.
Θέλουν και αυτοί αύριο να έχουν τη νομοθετική στα χέρια τους και όχι ο λαός (όπως στις Χώρες του πρώην ανύπαρκτου) . Θέλουν αύριο και αυτοί να είναι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη και να παρουσιάζονται σαν αντιπρόσωποι του λαού (όπως οι αστοί) ενώ δεν θα είναι. (Γιατί θα δίνουν αυτοί εντολή στο λαό και όχι το αντίθετο). Θέλουν και αυτοί σήμερα να είναι ολιγάρχες μέσα στο κόμμα τους και να παρουσιάζονται στα μέλη τους με τη μάσκα του εκπροσώπου τους κλπ. Το «μαγαζί» τους είναι ανοιχτό ακόμα γιατί οι «πελάτες» τους θεωρούν ότι είναι μαζί τους. Αν όμως «σπάσει το ποδάρι του ο διάολος» και τεθεί θέμα πραγματικής Δημοκρατίας την έβαψαν από τους «υπηκόους» τους.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ: (Σαν πολιτικό και οικονομικό σύστημα)
Δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικόοικονομικό σύστημα κατά το οποίο ΟΛΟΙ οι κανόνες (και οι στόχοι) που ισχύουν σε όλες τις σχέσεις των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία (δηλ. και στις παραγωγικές σχέσεις* και σε όλες τις άλλες) είναι αποτέλεσμα της εκφρασμένης-διαπιστωμένης θέλησης της πλειοψηφίας των πολιτών (αφού έχει προηγηθεί η ελεύθερη και ισότιμη μεταξύ όλων των μελών (πολιτών) έκφραση όλων των απόψεων και των προτάσεων)
(* Αποφάσεις για το τι θα παράγεται, πως θα παράγεται, πόσο θα παράγεται και πως θα διαμοιράζεται το παραγόμενο προϊόν).
ή διαφορετικά, Δημοκρατία είναι εκείνο το πολιτικόοικονομικό σύστημα κατά το οποίο όλη η νομοθετική εξουσία ανήκει ουσιαστικά* (πραγματικά) στο λαό.
(και οι άλλες εξουσίες - Εκτελεστική. Ελεγκτική- δικαστική, ΜΜΕ- συντρέχουν φυσικά στην λειτουργία, εγγύηση και εφαρμογή των αποφάσεων της νομοθετικής γιατί δεν έχει νόημα να φτιάχνει κανείς νόμους όταν δεν μπορούν να εφαρμόζονται).
(* Η νομοθετική εξουσία ανήκει ουσιαστικά σε ένα υποκείμενο όταν αυτό το υποκείμενο έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει-εκφράζει και να επιβάλει τη θέλησή του. Άρα η κατοχή της εκτελεστικής – επιβολής και ελεγκτικής-δικαστικής είναι απόλυτα απαραίτητα συμπληρωματικά στοιχεία για την κατοχή της πλήρους νομοθετικής. Επομένως στη φράση «όλη η νομοθετική εξουσία στο λαό» συμπυκνώνονται όλες οι άλλες εξουσίες ).
Το να βιάζεται η έννοια της Δημοκρατίας και πιο συγκεκριμένα να αποκαλείται ο κοινοβουλευτισμός Δημοκρατία (κάτι δηλαδή σαν να βαπτίζουμε το κρέας σε ελιές ή να αποκαλούμε τη μύγα ελέφαντα) συμφέρει πολιτικά αρκετούς. Πρώτα την ολιγαρχική αστική τάξη, δεύτερον την ολιγαρχική αριστερά (Σταλινική και σοσιαλδημοκρατική) και τρίτον αρκετά αναρχικά ρεύματα. Τα τελευταία επειδή είναι ενάντια σε κάθε επιβολή και επομένως στην επιβολή της θέλησης της πλειοψηφίας πάνω στη μειοψηφία (άρα ιδεολογικά είναι ενάντια στην πραγματική δημοκρατία) βαπτίζουν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία για να μπορούν να αποδίδουν όλα τα αρνητικά και εγκληματικά στοιχεία της κοινοβουλευτικής χούντας πάνω στην έννοια της δημοκρατίας η οποία είναι και αυτή ένας κεντρικός ιδεολογικός τους αντίπαλος)
Οι Αστοί, οι Σταλινικοί και οι Σοσιαλδημοκράτες ολιγάρχες είναι, ντε φάκτο, απέναντι και ενάντια στο λαό. Στοχεύουν όλοι τους στην αφαίρεση της νομοθετικής εξουσίας από το λαό, στην αφαίρεση δηλαδή της πραγματικής εξουσίας από το λαό (για να την δώσουν στον εαυτό τους) και για αυτό δεν έθεσαν και ούτε πρόκειται ποτέ να θέσουν σαν στόχο του λαϊκού κινήματος το «όλη η νομοθετική στο λαό»
Εκπροσώπευση-αντιπροσώπευση
Ο συμβιβασμός της ολιγαρχικής αριστεράς με την ολιγαρχική αστική τάξη έχει γίνει σε πολλά επίπεδα. (Είναι αντικειμενικά από την ίδια όχθη του ποταμού). Στο επίπεδο των εννοιών όπως είδαμε αυτή η αριστερά έχει υιοθετήσει το τρομερά διαστρεβλωμένο περιεχόμενο που δίνει η αστική τάξη στις λέξεις για κοινωνικοπολιτικές αναφορές. Έτσι ενώ στη λέξη «αντιπροσώπευση» ή «εκπροσώπευση» (στο πολιτικό επίπεδο) η αστική τάξη εννοεί ότι αντιπρόσωπος είναι κάποιος που μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει στην πλειοψηφία του λαού από τη στιγμή που θα εκλεγεί (ακόμα και μειοψηφικά), η ολιγαρχική αριστερά υιοθετεί με απόλυτη ελαφρότητα αυτό το περιεχόμενο αντί να το καταγγείλει σαν νταβατζιλίκι.
Ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει σχέση αντιπροσώπευσης χωρίς ο αντιπρόσωπος ή ο εκπρόσωπος να εκτελεί συγκεκριμένες εντολές ενός υποκειμένου, η ολιγαρχική αριστερά το προσπερνά αυτό για να μπορέσει να χτίσει τον δικό της ολιγαρχισμό σε πολλά επίπεδα.
…Τα Θεμέλια του Σοσιαλισμού, το βιβλίο αυτό του αποστάτη Μπερνστάίν αντικρούει την ιδέα της «πρωτόγονης» δημοκρατίας -της «σχολαστικής δημοκρατίας», όπως ονομάζει- την καθορισμένη εντολή, τους υπαλλήλους που δεν ανταμείβονται, τα ανίσχυρα κεντρικά αντιπροσωπευτικά σώματα, κ.τ.λ. …
(απόσπασμα από το κράτος και επανάσταση του Λένιν. Σαφής η αναφορά του για συγκεκριμένη- καθορισμένη εντολή που πρέπει να δίνεται από το όλον προς τα εκτελεστικά του όργανα-εκπροσώπους)
Τα εργατικά συμβούλια
Όταν λοιπόν η όποια συζήτηση προχωρά και τίθεται επίμονα και ανυποχώρητα το ερώτημα, «στην αυριανή κοινωνία που θέλετε να φτιάξετε ΠΟΙΟΣ θα έχει την νομοθετική εξουσία δηλαδή ποιος θα αποφασίζει για το τι θα γίνεται στην κοινωνία για όλα τα θέματα», η απάντηση που δίνεται από την Σταλινική αριστερά (και από ένα άλλο τμήμα της αριστεράς που εμπνέεται από τα πρώτα χρόνια της Οκτωβριανής επανάστασης) είναι «τα εργατικά συμβούλια».
Δηλαδή τα εργατικά συμβούλια θα φτιάχνουν τους νόμους και τους κανόνες που θα ισχύουν στην κοινωνία;
Όμως έτσι που τίθεται ο ρόλος των εργατικών συμβουλίων (θεωρητικά και κατά ένα μεγάλο μέρος ιστορικά) είναι ένας ρόλος απόλυτα ολιγαρχικός αφού ένα μέρος του όλου (μειοψηφικό) θα παίρνει τις αποφάσεις που θα αφορούν στο όλον. (Ένας ρόλος που επί της ουσίας είναι ίδιος με τον ρόλο των συνέδρων στα συνέδρια, ίδιος με τον ρόλο των ελάχιστων που απαρτίζουν τα κοινοβούλια της αστικής ολιγαρχίας-τυραννίας κοκ).
Γιατί τα εργατικά συμβούλια μπορούν να μετατραπούν σε ολιγαρχικό μηχανισμό
Στο κείμενό μας «κατάλογος προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία της κάθε συλλογικότητας» στην έκτη προϋπόθεση αναφέρουμε για τον απόλυτα αναγκαίο διαχωρισμό των αποφάσεων σε αποφάσεις ουσίας-πλαίσιο (κυρίαρχες) και σε αποφάσεις πρακτικής υλοποίησης του στόχου (εκτελεστικές). Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός αναφέρουμε ένα παράδειγμα:
Κάποιο υποκείμενο αποφάσισε και επέβαλε να κοιμηθούν όρθια πέντε άτομα (τα οποία δεν το θέλουν) σε ένα χώρο δύο επί δύο. Όμως το σε πια γωνία θα σταθούν θα έχουν το δικαίωμα να το αποφασίσουν «δημοκρατικά» τα ίδια. Η πρώτη είναι απόφαση ουσίας-πλαίσιο και η δεύτερη είναι απόφαση πρακτικής υλοποίησης του στόχου (εκτελεστική).
Επιστρέφοντας στο θέμα των εργατικών συμβουλίων μπορούμε να ρωτήσουμε. Για τα εργατικά συμβούλια ποιο ρόλο προορίζετε; Να παίρνει τις αποφάσεις ουσίας-πλαίσιο πλειοψηφικά το όλον των εργατών και τα συμβούλια να παίρνουν αποφάσεις για το συντονιστικό-εκτελεστικό τους ρόλο ή το αντίθετο; (Δηλαδή να παίρνουν τις αποφάσεις ουσίας τα συμβούλια και τις εκτελεστικές να τις παίρνει το όλον;)
Οι πιθανές απαντήσεις των αριστερών ολιγαρχών είναι δύο (αλλά ουσιαστικά μία).
α) Τις αποφάσεις ουσίας θα τις παίρνει το συμβούλιο και τις εκτελεστικές το σύνολο των εργατών (αυτό θέλουν κατά βάθος)
β) Τις αποφάσεις ουσία θα τις παίρνουν πλειοψηφικά οι εργάτες και το συμβούλιο θα παίρνει τις εκτελεστικού τύπου αποφάσεις.
Την πρώτη απάντηση για οπορτουνιστικούς λόγους οι περισσότεροι θα κοιτάξουν να την αποφύγουν γιατί και ο πλέον αστοιχείωτος εργάτης σήμερα θα τους απαντήσει με ένα «..τότε ζήτω που καήκαμε». Έτσι θα ισχυριστούν ότι οι εργάτες πλειοψηφικά θα παίρνουν τις αποφάσεις ουσίας μέσα από γενικές συνελεύσεις και κάτι τέτοια….
Όμως εδώ αρχίζει άλλος κύκλος ερωτήσεων και τοποθετήσεων για να αναδείξουμε τον βαθύτερο, τον πραγματικό και προσωπικό στρατηγικό στόχο αυτών των ολιγαρχών.
Σαν πρώτη εισαγωγική ερώτηση υπάρχει η εξής : Αφού τις αποφάσεις ουσίας θα τις παίρνει η πλειοψηφία του όλου των εργατών γιατί τότε αναφέρουν ότι τη νομοθετική εξουσία θα την έχουν τα εργατικά συμβούλια; Είναι ένα διαρκές φραστικό λάθος; Γιατί δεν λένε απ ευθείας ότι η εργατική τάξη ή ο λαός (επειδή η εργατική τάξη είναι η πλειοψηφία του λαού) θα έχει την νομοθετική εξουσία;
Η δεύτερη ερώτηση είναι η εξής: Μα αν η πλειοψηφία των εργατών (σε κάθε συνδικάτο) παίρνει κατά πλειοψηφία τις αποφάσεις τότε δεν χρειάζονται να ασκούν κανένα νομοθετικό έργο τα εργατικά συμβούλια. Απλά θα χρειάζεται μία εκλεγμένη επιτροπή να μετρά τα ποσοστά που παίρνει η κάθε πρόταση σε κάθε συνδικάτο και να κάνει ένα απλό άθροισμα αυτών για να βλέπουμε ποια είναι η πλειοψηφούσα άποψη σε όλη τη Χώρα. (Έτσι τα εργατικά συμβούλια θα πρέπει να αναφέρεται ότι ασκούν μόνο εκτελεστικό-συντονιστικό έργο, υποταγμένο στις αποφάσεις της πλειοψηφίας των εργατών και να μην αναφέρεται καθόλου ότι θα ασκούν το νομοθετικό έργο της αυριανής κοινωνίας.)
Όμως ας υποθέσουμε ότι το πάρα πάνω είναι ένα φραστικό τους λάθος που διαρκεί κοντά ένα αιώνα.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι στο βάθος ίσως και να πιστεύουν ότι το νομοθετικό έργο θα το ασκήσει ο λαός, με την εκτελεστική βοήθεια των εργατικών συμβουλίων, μέσα από γενικές συνελεύσεις δημοκρατικού τύπου (γιατί υπάρχουν και ολιγαρχικού τύπου γενικές συνελεύσεις).
Όμως πηγαίνοντας στην πραγματικότητα μπορούμε να δούμε αν οι θεσμοί - «μηχανισμοί» που προτείνουν είναι ικανοί να καταστήσουν υλοποιήσιμο κάτι τέτοιο.
Κάποια δεδομένα:α) Γενικά για όλη τη Χώρα θα χρειάζονται να γίνονται κάθε χρόνο αρκετές δεκάδες νέοι νόμοι που θα αφορούν είτε σε οικονομικά ( τι, πως, πόσο θα παράγεται, πως θα διαμοιράζεται) είτε σε διάφορα άλλα κοινωνικά θέματα (πχ παιδεία, υγεία, κλπ)
β) Κάθε χρόνο θα είναι επίσης αναγκαία η τροποποίηση δεκάδων ή και εκατοντάδων παλαιότερων νόμων.
γ) Κάθε χρόνο θα χρειάζονται να παίρνονται εκατοντάδες αποφάσεις ουσίας σε Περιφερειακό και Δημοτικό επίπεδο.
δ) Κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παίρνουν αρκετές αποφάσεις για θέματα που θα αφορούν στο χώρο εργασία τους.
Με τα πιο πάνω απόλυτα βέβαια δεδομένα αν πρέπει να παίρνουν τις ουσιαστικές αποφάσεις οι εργαζόμενοι μέσα από γενικές συνελεύσεις, θα χρειάζεται να φτιαχτούν έτη όχι με 365 μέρες αλλά με χιλιάδες μέρες. Αν θα πρέπει για το κάθε θέμα να ενημερώνονται, (για όλες τις προτάσεις και αντιπροτάσεις) να προτείνουν και να ψηφίζουν οι εργαζόμενοι τότε δεν θα έχουν χρόνο όχι μόνο για εργασία, όχι μόνο για ξεκούραση αλλά ούτε και για κατούρημα. Επίσης με τέτοιο όγκο θεμάτων ούτε και τα λίγα μέλη των εργατικών συμβουλίων θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αναγκών.
Συμπεράσματα: Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι ολιγαρχική αριστερά δεν είχε ποτέ και δεν έχει ούτε σήμερα εφικτή πρόταση πρακτικού «μηχανισμού» για να ανήκει η νομοθετική εξουσία στο λαό (δηλ. να του ανήκει η πραγματική εξουσία). Και επειδή δεν έχει απολύτως τίποτα, πετάει ένα «τούβλο», μια νηπιακή ή παιδαριώδη γενικόλογη και απόλυτα ανέφικτη πρόταση περί «εργατικών συμβουλίων» ή «περί γενικών συνελεύσεων» για να μπορεί να συγκρατήσει κοντά της τα μέλη και τους οπαδούς της και να μπορέσει επί πλέον να «τσιμπήσει» κανένα νέο οπαδό ο οποίος δεν μπορεί να εμβαθύνει στο θέμα.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η διαχρονική έλλειψη εφικτής πρότασης για να περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό, μας επιβάλει να σκεφτούμε ότι η ολιγαρχική αριστερά α) είτε στο βάθος το θεωρεί ανέφικτο β) είτε δεν την συμφέρει.
Μα αν θεωρούν ανέφικτο (το να ανήκει η νομοθετική στο λαό) τότε είναι ανέφικτος και ο σοσιαλισμός αφού χωρίς την νομοθετική εξουσία στο λαό δεν μπορεί να υπάρχει επί της ουσίας η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, όπως γράφουμε στην αρχή του κειμένου μας και αυτό που τελικά πραγματοποιείται είναι ο κομματικός-κρατικός καπιταλισμός (αλλαγή ολιγαρχικής φρουράς) Έτσι είτε ισχύει το α είτε το β, σημαίνει ότι η ολιγαρχική αριστερά κοροϊδεύει τον λαό όταν λέει ότι αγωνίζεται για την εξουσία του λαού, για τον σοσιαλισμό κλπ.
Πάνω στο θέμα αυτό έχουμε αποδείξεις από την στάση της ολιγαρχικής αριστεράς σε εκατοντάδες Δήμους που πήρε την πλειοψηφία τον τελευταίο αιώνα. Πουθενά δεν άφησαν τους Δημότες να αποφασίζουν για τα ουσιαστικά τοπικά θέματα που αφορούσαν τη ζωή τους. Δηλ. πουθενά δεν υιοθέτησαν πραγματικές«αμεσο»δημοκρατικές διαδικασίες αλλά ολιγαρχικές. –Εξαίρεση πείραμα Απειράνθου-
(Πρακτικά είναι εφικτό και πολύ εύκολο το πέρασμα της νομοθετικής στο λαό δια μέσου της διοικητικής διαίρεσης της κάθε Χώρας σε λειτουργικούς Δήμους (περίπου σχέδιο Ρήγα Φεραίου) με ταυτόχρονη χρήση των μέσων της επιστήμης (αδιάβλητες δημοσκοπήσεις και ηλεκτρονικά μέσα κλπ)
Μερικά ιστορικά:
Η δεύτερη ερώτηση είναι η εξής: Μα αν η πλειοψηφία των εργατών (σε κάθε συνδικάτο) παίρνει κατά πλειοψηφία τις αποφάσεις τότε δεν χρειάζονται να ασκούν κανένα νομοθετικό έργο τα εργατικά συμβούλια. Απλά θα χρειάζεται μία εκλεγμένη επιτροπή να μετρά τα ποσοστά που παίρνει η κάθε πρόταση σε κάθε συνδικάτο και να κάνει ένα απλό άθροισμα αυτών για να βλέπουμε ποια είναι η πλειοψηφούσα άποψη σε όλη τη Χώρα. (Έτσι τα εργατικά συμβούλια θα πρέπει να αναφέρεται ότι ασκούν μόνο εκτελεστικό-συντονιστικό έργο, υποταγμένο στις αποφάσεις της πλειοψηφίας των εργατών και να μην αναφέρεται καθόλου ότι θα ασκούν το νομοθετικό έργο της αυριανής κοινωνίας.)
Όμως ας υποθέσουμε ότι το πάρα πάνω είναι ένα φραστικό τους λάθος που διαρκεί κοντά ένα αιώνα.
Ας υποθέσουμε επίσης ότι στο βάθος ίσως και να πιστεύουν ότι το νομοθετικό έργο θα το ασκήσει ο λαός, με την εκτελεστική βοήθεια των εργατικών συμβουλίων, μέσα από γενικές συνελεύσεις δημοκρατικού τύπου (γιατί υπάρχουν και ολιγαρχικού τύπου γενικές συνελεύσεις).
Όμως πηγαίνοντας στην πραγματικότητα μπορούμε να δούμε αν οι θεσμοί - «μηχανισμοί» που προτείνουν είναι ικανοί να καταστήσουν υλοποιήσιμο κάτι τέτοιο.
Κάποια δεδομένα:α) Γενικά για όλη τη Χώρα θα χρειάζονται να γίνονται κάθε χρόνο αρκετές δεκάδες νέοι νόμοι που θα αφορούν είτε σε οικονομικά ( τι, πως, πόσο θα παράγεται, πως θα διαμοιράζεται) είτε σε διάφορα άλλα κοινωνικά θέματα (πχ παιδεία, υγεία, κλπ)
β) Κάθε χρόνο θα είναι επίσης αναγκαία η τροποποίηση δεκάδων ή και εκατοντάδων παλαιότερων νόμων.
γ) Κάθε χρόνο θα χρειάζονται να παίρνονται εκατοντάδες αποφάσεις ουσίας σε Περιφερειακό και Δημοτικό επίπεδο.
δ) Κάθε χρόνο οι εργαζόμενοι θα πρέπει να παίρνουν αρκετές αποφάσεις για θέματα που θα αφορούν στο χώρο εργασία τους.
Με τα πιο πάνω απόλυτα βέβαια δεδομένα αν πρέπει να παίρνουν τις ουσιαστικές αποφάσεις οι εργαζόμενοι μέσα από γενικές συνελεύσεις, θα χρειάζεται να φτιαχτούν έτη όχι με 365 μέρες αλλά με χιλιάδες μέρες. Αν θα πρέπει για το κάθε θέμα να ενημερώνονται, (για όλες τις προτάσεις και αντιπροτάσεις) να προτείνουν και να ψηφίζουν οι εργαζόμενοι τότε δεν θα έχουν χρόνο όχι μόνο για εργασία, όχι μόνο για ξεκούραση αλλά ούτε και για κατούρημα. Επίσης με τέτοιο όγκο θεμάτων ούτε και τα λίγα μέλη των εργατικών συμβουλίων θα μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των αναγκών.
Συμπεράσματα: Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι οι ολιγαρχική αριστερά δεν είχε ποτέ και δεν έχει ούτε σήμερα εφικτή πρόταση πρακτικού «μηχανισμού» για να ανήκει η νομοθετική εξουσία στο λαό (δηλ. να του ανήκει η πραγματική εξουσία). Και επειδή δεν έχει απολύτως τίποτα, πετάει ένα «τούβλο», μια νηπιακή ή παιδαριώδη γενικόλογη και απόλυτα ανέφικτη πρόταση περί «εργατικών συμβουλίων» ή «περί γενικών συνελεύσεων» για να μπορεί να συγκρατήσει κοντά της τα μέλη και τους οπαδούς της και να μπορέσει επί πλέον να «τσιμπήσει» κανένα νέο οπαδό ο οποίος δεν μπορεί να εμβαθύνει στο θέμα.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η διαχρονική έλλειψη εφικτής πρότασης για να περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό, μας επιβάλει να σκεφτούμε ότι η ολιγαρχική αριστερά α) είτε στο βάθος το θεωρεί ανέφικτο β) είτε δεν την συμφέρει.
Μα αν θεωρούν ανέφικτο (το να ανήκει η νομοθετική στο λαό) τότε είναι ανέφικτος και ο σοσιαλισμός αφού χωρίς την νομοθετική εξουσία στο λαό δεν μπορεί να υπάρχει επί της ουσίας η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, όπως γράφουμε στην αρχή του κειμένου μας και αυτό που τελικά πραγματοποιείται είναι ο κομματικός-κρατικός καπιταλισμός (αλλαγή ολιγαρχικής φρουράς) Έτσι είτε ισχύει το α είτε το β, σημαίνει ότι η ολιγαρχική αριστερά κοροϊδεύει τον λαό όταν λέει ότι αγωνίζεται για την εξουσία του λαού, για τον σοσιαλισμό κλπ.
Πάνω στο θέμα αυτό έχουμε αποδείξεις από την στάση της ολιγαρχικής αριστεράς σε εκατοντάδες Δήμους που πήρε την πλειοψηφία τον τελευταίο αιώνα. Πουθενά δεν άφησαν τους Δημότες να αποφασίζουν για τα ουσιαστικά τοπικά θέματα που αφορούσαν τη ζωή τους. Δηλ. πουθενά δεν υιοθέτησαν πραγματικές«αμεσο»δημοκρατικές διαδικασίες αλλά ολιγαρχικές. –Εξαίρεση πείραμα Απειράνθου-
(Πρακτικά είναι εφικτό και πολύ εύκολο το πέρασμα της νομοθετικής στο λαό δια μέσου της διοικητικής διαίρεσης της κάθε Χώρας σε λειτουργικούς Δήμους (περίπου σχέδιο Ρήγα Φεραίου) με ταυτόχρονη χρήση των μέσων της επιστήμης (αδιάβλητες δημοσκοπήσεις και ηλεκτρονικά μέσα κλπ)
Μερικά ιστορικά:
Από την Παρισινή κομμούνα δεν μπορούμε να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα για το αντικείμενό μας λόγω του ότι τα εργατικά συμβούλια είχαν σύντομη χρονική διάρκεια και γι αυτό θα πρέπει να πάμε στα εργατικά συμβούλια της Οκτωβριανής επανάστασης.
Αν ξεκινήσουμε από τις πρώτες μέρες της Οκτωβριανής επανάστασης θα δούμε ότι η εργατική τάξη μέσα από τις συνελεύσεις της αποφάσιζε για θέματα ουσίας πάνω σε αρκετούς τομείς της κοινωνικοοικονομικής ζωής και τα εργατικά συμβούλια σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων των εργατών. Όμως πολύ σύντομα, το μέγεθος της ύλης σε συνδυασμό με την θεωρητική ανεπάρκεια επί του συγκεκριμένου θέματος λόγω του πρωτόγνωρου του εγχειρήματος, οδήγησε την κοινωνία (πίσω) στην ανάγκη για λήψη γρήγορων αποφάσεων και ο μόνος τρόπος ήταν όλο και περισσότερες αποφάσεις ουσίας-πλαίσιο να τις παίρνουν τα συμβούλια των εργατών. Έτσι τα εργατικά συμβούλια αποκτούσαν όλο και περισσότερες εξουσίες τις οποίες φυσικά αφαιρούσαν από την εργατική τάξη. (Εδώ ακριβώς άρχισαν να σπάνε οι πρώτες ίνες του νήματος).
Μετά από ένα σύντομο ιστορικά χρονικό διάστημα είχαμε μια νέα γραφειοκρατία-ολιγαρχία την οποία ήλεγχε σημαντικά η ηγεσία του κόμματος.
(Όπως γνωρίζουμε ο Λένιν διαπίστωσε αμέσως αυτό το αρνητικό φαινόμενο αλλά και για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει)
Τέλος το 1929 ο Στάλιν με τον «πολεμικό του κομμουνισμό» και με τη δικαιολογία για ανάγκη λήψης πολύ γρήγορων αποφάσεων, αφαίρεσε ΕΝΤΕΛΩΣ τις όποιες δυνατότητες για αποφάσεις ουσίας που είχαν απομείνει σε εργατικές συνελεύσεις και τα εργατικά συμβούλια και τις έδωσε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δηλαδή ουσιαστικά στον εαυτό του με τους παρατρεχάμενούς του. Τότε είχαμε το ολοκληρωτικό πέρασμα στον κρατικό-κομματικό καπιταλισμό και όχι το 56 όπως θέλουν κάποιοι σημερινοί ολιγάρχες της αριστεράς.
(Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον πρώτο καιρό που άρχιζε η γραφειοκρατικοποίηση, είχε επισημάνει στον Λένιν ότι αν τις αποφάσεις τις παίρνουν τώρα οι λίγοι μετά από ένα χρονικό διάστημα θα έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό. ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΠΛΗΡΩΣ. Η επαναστάτρια αυτή έβλεπε πεντακάθαρα ποιο ήταν το κλειδί της υπόθεσης του σοσιαλισμού πράγμα που οι σημερινοί ολιγάρχες, μετά από περίπου ένα αιώνα, αδυνατούν ακόμα να δουν)
Την ίδια νομοτελειακή πορεία είχαμε και στην Κινέζικη επανάσταση με τις διάφορες κολεκτίβες. Και εδώ πάρα πολύ σύντομα αναπτύχθηκε η ολιγαρχία-γραφειοκρατία των διάφορων συμβουλίων γεγονός που αντιλήφθηκε αμέσως ο Μάο. Όμως ο τρόπος αντιμετώπισής της(πολιτιστική επανάσταση) ήταν άκρως ατυχής. Προσπάθησε να αντιμετωπίσει μόνο με όρους συνείδησης, με όρους βολονταρισμού το πρόβλημα και όχι βασικά με όρους πραγματικά δημοκρατικών θεσμών-μηχανισμών. Τελικό αποτέλεσμα μηδέν και κατόπιν επιστροφή της Κίνας στον ιδιωτικό καπιταλισμό.
Η σημερινή λοιπόν ολιγαρχική αριστερά δεν έχει καμιά πρόθεση να ασχοληθεί με τις ουσιαστικές αιτίες που οδήγησαν τόσες επαναστάσεις πίσω στον ιδιωτικό καπιταλισμό γιατί αν το κάνει θα είναι σαν να αυτοκτονεί η ολιγαρχική-ψυχασθενική συνείδησή της.
ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ
Ιμπεριαλισμός, μονοπώλια, καπιταλισμός.
Αν ξεκινήσουμε από τις πρώτες μέρες της Οκτωβριανής επανάστασης θα δούμε ότι η εργατική τάξη μέσα από τις συνελεύσεις της αποφάσιζε για θέματα ουσίας πάνω σε αρκετούς τομείς της κοινωνικοοικονομικής ζωής και τα εργατικά συμβούλια σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων των εργατών. Όμως πολύ σύντομα, το μέγεθος της ύλης σε συνδυασμό με την θεωρητική ανεπάρκεια επί του συγκεκριμένου θέματος λόγω του πρωτόγνωρου του εγχειρήματος, οδήγησε την κοινωνία (πίσω) στην ανάγκη για λήψη γρήγορων αποφάσεων και ο μόνος τρόπος ήταν όλο και περισσότερες αποφάσεις ουσίας-πλαίσιο να τις παίρνουν τα συμβούλια των εργατών. Έτσι τα εργατικά συμβούλια αποκτούσαν όλο και περισσότερες εξουσίες τις οποίες φυσικά αφαιρούσαν από την εργατική τάξη. (Εδώ ακριβώς άρχισαν να σπάνε οι πρώτες ίνες του νήματος).
Μετά από ένα σύντομο ιστορικά χρονικό διάστημα είχαμε μια νέα γραφειοκρατία-ολιγαρχία την οποία ήλεγχε σημαντικά η ηγεσία του κόμματος.
(Όπως γνωρίζουμε ο Λένιν διαπίστωσε αμέσως αυτό το αρνητικό φαινόμενο αλλά και για λόγους υγείας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει)
Τέλος το 1929 ο Στάλιν με τον «πολεμικό του κομμουνισμό» και με τη δικαιολογία για ανάγκη λήψης πολύ γρήγορων αποφάσεων, αφαίρεσε ΕΝΤΕΛΩΣ τις όποιες δυνατότητες για αποφάσεις ουσίας που είχαν απομείνει σε εργατικές συνελεύσεις και τα εργατικά συμβούλια και τις έδωσε στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δηλαδή ουσιαστικά στον εαυτό του με τους παρατρεχάμενούς του. Τότε είχαμε το ολοκληρωτικό πέρασμα στον κρατικό-κομματικό καπιταλισμό και όχι το 56 όπως θέλουν κάποιοι σημερινοί ολιγάρχες της αριστεράς.
(Η Ρόζα Λούξεμπουργκ, τον πρώτο καιρό που άρχιζε η γραφειοκρατικοποίηση, είχε επισημάνει στον Λένιν ότι αν τις αποφάσεις τις παίρνουν τώρα οι λίγοι μετά από ένα χρονικό διάστημα θα έχουμε επιστροφή στον καπιταλισμό. ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ ΠΛΗΡΩΣ. Η επαναστάτρια αυτή έβλεπε πεντακάθαρα ποιο ήταν το κλειδί της υπόθεσης του σοσιαλισμού πράγμα που οι σημερινοί ολιγάρχες, μετά από περίπου ένα αιώνα, αδυνατούν ακόμα να δουν)
Την ίδια νομοτελειακή πορεία είχαμε και στην Κινέζικη επανάσταση με τις διάφορες κολεκτίβες. Και εδώ πάρα πολύ σύντομα αναπτύχθηκε η ολιγαρχία-γραφειοκρατία των διάφορων συμβουλίων γεγονός που αντιλήφθηκε αμέσως ο Μάο. Όμως ο τρόπος αντιμετώπισής της(πολιτιστική επανάσταση) ήταν άκρως ατυχής. Προσπάθησε να αντιμετωπίσει μόνο με όρους συνείδησης, με όρους βολονταρισμού το πρόβλημα και όχι βασικά με όρους πραγματικά δημοκρατικών θεσμών-μηχανισμών. Τελικό αποτέλεσμα μηδέν και κατόπιν επιστροφή της Κίνας στον ιδιωτικό καπιταλισμό.
Η σημερινή λοιπόν ολιγαρχική αριστερά δεν έχει καμιά πρόθεση να ασχοληθεί με τις ουσιαστικές αιτίες που οδήγησαν τόσες επαναστάσεις πίσω στον ιδιωτικό καπιταλισμό γιατί αν το κάνει θα είναι σαν να αυτοκτονεί η ολιγαρχική-ψυχασθενική συνείδησή της.
ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ
Ιμπεριαλισμός, μονοπώλια, καπιταλισμός.
Διαχρονικά έχουν γίνει πολύ μεγάλες ιδεολογικές συγκρούσεις μεταξύ αριστερών κομμάτων για το ποιος θα πρέπει να είναι ο άμεσος «γενικός» διεκδικητικός στόχος του λαϊκού κινήματος. Δηλαδή αν θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα αντί-ιμπεριαλιστικό κίνημα ή μέτωπο, ένα αντιμονοπωλιακό κίνημα-μέτωπο ή ένα αντικαπιταλιστικό κίνημα-μέτωπο;
Όμως η πηγή, η μήτρα ή κοινό στοιχείο που γεννά όλα τα πάρα πάνω είναι ο ολιγαρχισμός (ολιγαρχικές σχέσεις (από δυνατότητα κάποιων να παίρνουν ολιγαρχικές αποφάσεις) στην οικονομία και στις άλλες κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μελών της κάθε κοινωνίας). Αλλά για αυτή την ουσία (ολιγαρχισμό), για το κεφάλι του φιδιού (ολιγαρχισμό) δεν προτάθηκε να δημιουργηθεί κανένα μέτωπο-κίνημα. Δηλαδή δεν προτάθηκε να γίνει κανένα αντιολιγαρχικό κίνημα ή μέτωπο ή διαφορετικά κανένα Δημοκρατικό κίνημα και μέτωπο. Γιατί; Τυχαίο; Έλλειψη εμβάθυνσης της πραγματικότητας ή φόβος της ολιγαρχικής αριστεράς ότι ένα τέτοιο κίνημα θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου μέσα στο σπίτι τους και θα έμπαινε σε κίνδυνο η ολιγαρχική ηγετική της θέση στο τώρα; Μήπως τελικά ήταν και είναι ο φόβος ότι η συζήτηση και ο προσανατολισμός των κοινωνικών κινημάτων μεταφερθεί στο τι είναι πραγματική Δημοκρατία (εξουσία του λαού) και τι όχι;
Μήπως και η επί ένα αιώνα περίπου, παντελή έλλειψη κριτικής στην ουσία (ολιγαρχισμό) του κοινοβουλευτισμού έχει να κάνει με αυτό το φόβο;
Όμως η πηγή, η μήτρα ή κοινό στοιχείο που γεννά όλα τα πάρα πάνω είναι ο ολιγαρχισμός (ολιγαρχικές σχέσεις (από δυνατότητα κάποιων να παίρνουν ολιγαρχικές αποφάσεις) στην οικονομία και στις άλλες κοινωνικές σχέσεις μεταξύ των μελών της κάθε κοινωνίας). Αλλά για αυτή την ουσία (ολιγαρχισμό), για το κεφάλι του φιδιού (ολιγαρχισμό) δεν προτάθηκε να δημιουργηθεί κανένα μέτωπο-κίνημα. Δηλαδή δεν προτάθηκε να γίνει κανένα αντιολιγαρχικό κίνημα ή μέτωπο ή διαφορετικά κανένα Δημοκρατικό κίνημα και μέτωπο. Γιατί; Τυχαίο; Έλλειψη εμβάθυνσης της πραγματικότητας ή φόβος της ολιγαρχικής αριστεράς ότι ένα τέτοιο κίνημα θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου μέσα στο σπίτι τους και θα έμπαινε σε κίνδυνο η ολιγαρχική ηγετική της θέση στο τώρα; Μήπως τελικά ήταν και είναι ο φόβος ότι η συζήτηση και ο προσανατολισμός των κοινωνικών κινημάτων μεταφερθεί στο τι είναι πραγματική Δημοκρατία (εξουσία του λαού) και τι όχι;
Μήπως και η επί ένα αιώνα περίπου, παντελή έλλειψη κριτικής στην ουσία (ολιγαρχισμό) του κοινοβουλευτισμού έχει να κάνει με αυτό το φόβο;
Τι τεράστιο κακό προκαλεί στα κινήματα η ολιγαρχική αριστερά
Τεράστια είναι η ζημιά που προκαλεί στα κοινωνικά κινήματα απελευθέρωσης των λαών η ολιγαρχική αριστερά. Η ζημιά είναι σε πολλά επίπεδα αλλά εδώ θα αναφέρουμε μερικά συνοπτικά.
α) Δεν έχει καθαρό πρακτικά εφικτό πρόταγμα για μια αυριανή κοινωνία όπου η κυριαρχία θα ανήκει στον κάθε λαό δηλαδή η νομοθετική να ανήκει ουσιαστικά στο λαό. (Αν η νομοθετική ανήκει ουσιαστικά στον λαό σημαίνει ότι και όλες οι άλλες εξουσίες του ανήκουν γιατί όλες τους είναι προϋποθέσεις για να κατέχει την νομοθετική όπως προείπαμε).
Δεν έχει να προτείνει κανένα θεσμικό «μηχανισμό» για το πώς ο λαός θα φτιάχνει και θα εγκρίνει την εφαρμογή του κάθε νόμου πλειοψηφικά, (πως θα έχει δηλ ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια του) παρά την τεράστια ιστορική εμπειρία.
Τα όποια προτάγματα που υπάρχουν είναι κάτι αοριστολογίες και αερολογίες περί σοσιαλισμού, κομουνισμού, λαϊκής εξουσίας κλπ (αν αύριο έπαιρναν ξαφνικά την εξουσία δεν θα ήξεραν τι να κάνουν αφού τα όποια προγράμματά τους πάνω σε αυτό το θέμα είναι εντελώς γενικόλογα, αόριστα και ανέφικτα) και στο βάθος τους κρύβουν έναν άκρατο ολιγαρχισμό ο οποίος οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε κοινωνίες κρατικού ολιγαρχικού καπιταλισμού όπως τις είδαμε στο παρελθόν και οι οποίες είχαν άκρως καταπιεστικά, αντιλαϊκά καθεστώτα -που σου απαγορεύουν ακόμα να μπορείς να βγαίνεις από τα σύνορα της Χώρας σου-. (Η ολιγαρχική αριστερά έχει τέτοια σχέση με το σοσιαλισμό όση σχέση είχαν οι ιεροεξεταστές με το χριστιανισμό και όση σχέση έχει σήμερα ο Φάντης με το ρετσινόλαδο). Δηλαδή δεν έχουν καμιά στρατηγική για την απελευθέρωση της κοινωνίας αλλά έχουν στρατηγική υποδούλωσης της κοινωνίας στις απαιτήσεις των προσωπικών υπαρξιακών ψυχολογικών τους προβλημάτων και αδιεξόδων. Αν λοιπόν ποτέ κατακτούσαν την εξουσία σε μια Χώρα, οι λαοί την «είχαν ξανά βαμμένη».
β) Το προηγούμενο αφορούσε την έλλειψη στρατηγικής για την πραγματική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του λαού καθώς και το τι θα επακολουθούσε αν αυτού του τύπου ολιγαρχική αριστερά καταλάμβανε ποτέ την εξουσία.
Όμως αυτή η έλλειψη στρατηγικής (για το αύριο) προκαλεί τεράστια ζημιά στην ανάπτυξη των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων στο σήμερα.
Η έλλειψη μιας καθαρής πρακτικά υλοποιήσιμης προοπτικής (στρατηγική), όπου η εξουσία θα ανήκει στο λαό, μπλοκάρει καθοριστικά την κοινωνική συνείδηση στο σήμερα, τους άμεσους αγώνες για τα καθημερινά προβλήματα (τακτική) και κατά συνέπεια την ανάπτυξη του συνολικού απελευθερωτικού κινήματος.
Εξηγούμεθα λεπτομερέστερα.
Η αστική τάξη θέλει να επιβάλει διαρκώς τη θέλησή της για να ικανοποιεί τα συμφέροντά της.
Αυτό το κάνει δια μέσου νόμων, υπουργικών αποφάσεων κλπ όπου δια μέσου της απειλής χρήσης βία ή και με τη χρήση βίας πάει να τους επιβάλλει.
Η πλειοψηφία αυτών των νόμων προκαλεί ζημιά και δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία των υπηκόων.
Εδώ τι κάνει η ολιγαρχική αριστερά.
Προσπαθεί να συσπειρώσει κόσμο για να αγωνιστεί ενάντια στον κάθε νόμο, υπουργική απόφαση κλπ. Ζητά από τον κόσμο να ασκήσει πιέσεις στην ολιγαρχία για να πάρει πίσω αυτό που προωθεί και να υιοθετήσει εκείνο που θέλουν οι εργαζόμενοι. Καλώς.
Η απώτερη όμως προσδοκία της ολιγαρχικής αριστεράς είναι να αναδειχτεί στην κοινωνική συνείδηση (μέσω των καθημερινών αγώνων) εκείνος ο βαθμός δυσαρέσκειας απέναντι στην παρούσα κακή ολιγαρχική εξουσία αλλά αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια να αναζητήσει σαν σωτήρα της την ολιγαρχική αριστερά που προβάλλεται σαν υποκείμενο με καλή συνείδηση (και που αποτυπώνεται σε θέσεις ενός φιλολαϊκού προγράμματος) σε αντιδιαστολή με την κακή συνείδηση των σημερινών εξουσιαστών. Δηλαδή να φύγουν εκείνοι που κυβερνούν και να βάλετε εμάς που έχουμε καλή εργατική συνείδηση-πρόγραμμα κλπ.
Ας σκεφτούμε σαν παράδειγμα το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Το 82% του κόσμου το απέρριπτε, η αριστερά κινητοποίησε κόσμο για να πιέσει προς την απόρριψη, οι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν, η ολιγαρχία δεν υποχώρησε και το πέρασε όμως άφησε μια δυσαρέσκεια στην κοινωνική συνείδηση. Μετά από πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις η ολιγαρχική αριστερά περιμένει να αλλάξει η κοινωνική συνείδηση και να συνταχτεί μαζί της για μια άλλη διακυβέρνηση.
Εδώ την δεν κάνει η ολιγαρχική αριστερά για να απελευθερώσει την κοινωνική συνείδηση για να οδηγήσει την κοινωνία σε μια εντελώς διαφορετική μορφή οργάνωσή της.
Αντί να εξηγεί (σε κάθε κινητοποίηση) και να προβάλλει το γεγονός ότι πίσω από το κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα υπάρχει ένας συγκεκριμένος ολιγαρχικός νόμος, (δηλαδή ένας νόμος που έφτιαξε μια μειοψηφία και τον αποδέχεται μια μειοψηφία) και άρα ο στόχος-λύση του λαού θα πρέπει να είναι η κατάκτηση από τον ίδιο της νομοθετικής (δια μέσου της κατάκτησης της εκτελεστικής), το αποσιωπά ΠΛΗΡΩΣ και μεταθέτει το ζητούμενο σε συνειδησιακό κυρίως επίπεδο γιατί μόνο έτσι έχει προοπτική για ικανοποίηση η ολιγαρχική τους συνείδηση.
Όμως έτσι που δρα η ολιγαρχική αριστερά, η κοινωνική συνείδηση θα παραμένει εγκλωβισμένη για τεράστιο χρονικό διάστημα. (Είναι σαν κάποιος να θέλει να οδηγήσει κάποιον άλλο από την Ομόνοια στο Σύνταγμα και να τον οδηγεί δια μέσου Μπαγκλαντές αλλά τελικά και ούτε έτσι να φτάνει στον προορισμό του).
Τι πιο εύκολο και τι πιο κατανοητό πράγμα από το να δείξει κανείς ότι η αιτία των κοινωνικών προβλημάτων βρίσκεται στο ότι τον κάθε νόμο τον θέλει μια μειοψηφία και όχι η πλειοψηφία και ότι η λύση βρίσκεται στο να φτάσει η κοινωνία στο σημείο να έχει νόμους- κανόνες λειτουργίας όπου τον κάθε νόμο να τον έχει εγκρίνει η πλειοψηφία.
Και όμως η ολιγαρχική αριστερά δεν θα το κάνει ποτέ γιατί στο βάθος δεν θέλει την κοινωνική απελευθέρωση αλλά θέλει μόνο την ικανοποίηση των βαθύτερων υπαρξιακών συμπλεγμάτων των μελών της για κάποια εξουσία, προσωπική ανάδειξη, επαγγελματική ασφάλεια (επαγγελματικά ή μισό επαγγελματικά στελέχη κλπ). Δεν θα βάλει ποτέ στόχο το «όλη η νομοθετική στο λαό»
ΥΓ 1 Eνδοαριστερός πόλεμος. Μεταξύ αριστερών κομμάτων ή ομάδων θα ήταν αναγκαία η αμοιβαία κριτική και η ιδεολογική σύγκρουση γιατί μόνο μέσα από αυτήν μπορεί να βελτιωθεί και να καλυτερεύσει τις θέσεις του το κίνημα.
Όμως εδώ έχουμε «ολοκληρωτικό» πόλεμο. Το πέρασμα στον πόλεμο φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι κάποια κόμματα αλλοιώνουν επίτηδες τις θέσεις άλλων κομμάτων ή ομάδων. Κατόπιν «κριτικάρουν» όχι τις πραγματικές θέσεις αυτών αλλά τις αλλοιωμένες.
Γιατί το κάνουν αυτό; Μα είναι εμφανές. Θέλουν να δείξουν στα μέλη τους, στους οπαδούς τους και σε όσους άλλους θέλουν να προσεγγίσουν το χώρο ότι αυτούς που κριτικάρουν όχι μόνο έχουν λαθεμένες απόψεις (όπως τις παρουσιάζουν αλλοιωμένες) αλλά ενίοτε ότι είναι και πουλημένοι στο σύστημα ή είναι πράκτορες του συστήματος κοκ και ταυτόχρονα να δείξουν ότι μόνο οι ίδιοι είναι οι σωστοί, οι αυθεντικοί οι πραγματικά καλοί οι μεγάλοι επαναστάτες.
Εκείνοι λοιπόν που υποτίθεται ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο ψεύδονται ασύστολα κατά τρόπο συστηματικό και επί πλέον χυδαίο.
Αυτό λοιπόν το γεγονός είναι μια ακόμα απόδειξη της ολιγαρχικής ψυχασθενικής συνείδησης ορισμένων ηγετών της αριστεράς.
(Μερικές ηγεσίες είτε επειδή νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα αρχίδια είτε επειδή νομίζουν ότι έχουν κληρονομικό ή επίκτητο χάρισμα μοιράζουν αφειδώς πιστοποιητικά «αγωνιστικότητας», «επαναστατικότητας» ή «προδοσίας» κλπ σε άλλους αγωνιστές).
2. Οι πολυδιασπάσεις
α) Δεν έχει καθαρό πρακτικά εφικτό πρόταγμα για μια αυριανή κοινωνία όπου η κυριαρχία θα ανήκει στον κάθε λαό δηλαδή η νομοθετική να ανήκει ουσιαστικά στο λαό. (Αν η νομοθετική ανήκει ουσιαστικά στον λαό σημαίνει ότι και όλες οι άλλες εξουσίες του ανήκουν γιατί όλες τους είναι προϋποθέσεις για να κατέχει την νομοθετική όπως προείπαμε).
Δεν έχει να προτείνει κανένα θεσμικό «μηχανισμό» για το πώς ο λαός θα φτιάχνει και θα εγκρίνει την εφαρμογή του κάθε νόμου πλειοψηφικά, (πως θα έχει δηλ ουσιαστικά την εξουσία στα χέρια του) παρά την τεράστια ιστορική εμπειρία.
Τα όποια προτάγματα που υπάρχουν είναι κάτι αοριστολογίες και αερολογίες περί σοσιαλισμού, κομουνισμού, λαϊκής εξουσίας κλπ (αν αύριο έπαιρναν ξαφνικά την εξουσία δεν θα ήξεραν τι να κάνουν αφού τα όποια προγράμματά τους πάνω σε αυτό το θέμα είναι εντελώς γενικόλογα, αόριστα και ανέφικτα) και στο βάθος τους κρύβουν έναν άκρατο ολιγαρχισμό ο οποίος οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε κοινωνίες κρατικού ολιγαρχικού καπιταλισμού όπως τις είδαμε στο παρελθόν και οι οποίες είχαν άκρως καταπιεστικά, αντιλαϊκά καθεστώτα -που σου απαγορεύουν ακόμα να μπορείς να βγαίνεις από τα σύνορα της Χώρας σου-. (Η ολιγαρχική αριστερά έχει τέτοια σχέση με το σοσιαλισμό όση σχέση είχαν οι ιεροεξεταστές με το χριστιανισμό και όση σχέση έχει σήμερα ο Φάντης με το ρετσινόλαδο). Δηλαδή δεν έχουν καμιά στρατηγική για την απελευθέρωση της κοινωνίας αλλά έχουν στρατηγική υποδούλωσης της κοινωνίας στις απαιτήσεις των προσωπικών υπαρξιακών ψυχολογικών τους προβλημάτων και αδιεξόδων. Αν λοιπόν ποτέ κατακτούσαν την εξουσία σε μια Χώρα, οι λαοί την «είχαν ξανά βαμμένη».
β) Το προηγούμενο αφορούσε την έλλειψη στρατηγικής για την πραγματική απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλου του λαού καθώς και το τι θα επακολουθούσε αν αυτού του τύπου ολιγαρχική αριστερά καταλάμβανε ποτέ την εξουσία.
Όμως αυτή η έλλειψη στρατηγικής (για το αύριο) προκαλεί τεράστια ζημιά στην ανάπτυξη των εργατικών και κοινωνικών κινημάτων στο σήμερα.
Η έλλειψη μιας καθαρής πρακτικά υλοποιήσιμης προοπτικής (στρατηγική), όπου η εξουσία θα ανήκει στο λαό, μπλοκάρει καθοριστικά την κοινωνική συνείδηση στο σήμερα, τους άμεσους αγώνες για τα καθημερινά προβλήματα (τακτική) και κατά συνέπεια την ανάπτυξη του συνολικού απελευθερωτικού κινήματος.
Εξηγούμεθα λεπτομερέστερα.
Η αστική τάξη θέλει να επιβάλει διαρκώς τη θέλησή της για να ικανοποιεί τα συμφέροντά της.
Αυτό το κάνει δια μέσου νόμων, υπουργικών αποφάσεων κλπ όπου δια μέσου της απειλής χρήσης βία ή και με τη χρήση βίας πάει να τους επιβάλλει.
Η πλειοψηφία αυτών των νόμων προκαλεί ζημιά και δυσαρέσκεια στην πλειοψηφία των υπηκόων.
Εδώ τι κάνει η ολιγαρχική αριστερά.
Προσπαθεί να συσπειρώσει κόσμο για να αγωνιστεί ενάντια στον κάθε νόμο, υπουργική απόφαση κλπ. Ζητά από τον κόσμο να ασκήσει πιέσεις στην ολιγαρχία για να πάρει πίσω αυτό που προωθεί και να υιοθετήσει εκείνο που θέλουν οι εργαζόμενοι. Καλώς.
Η απώτερη όμως προσδοκία της ολιγαρχικής αριστεράς είναι να αναδειχτεί στην κοινωνική συνείδηση (μέσω των καθημερινών αγώνων) εκείνος ο βαθμός δυσαρέσκειας απέναντι στην παρούσα κακή ολιγαρχική εξουσία αλλά αυτή η κοινωνική δυσαρέσκεια να αναζητήσει σαν σωτήρα της την ολιγαρχική αριστερά που προβάλλεται σαν υποκείμενο με καλή συνείδηση (και που αποτυπώνεται σε θέσεις ενός φιλολαϊκού προγράμματος) σε αντιδιαστολή με την κακή συνείδηση των σημερινών εξουσιαστών. Δηλαδή να φύγουν εκείνοι που κυβερνούν και να βάλετε εμάς που έχουμε καλή εργατική συνείδηση-πρόγραμμα κλπ.
Ας σκεφτούμε σαν παράδειγμα το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Το 82% του κόσμου το απέρριπτε, η αριστερά κινητοποίησε κόσμο για να πιέσει προς την απόρριψη, οι εργαζόμενοι αγωνίστηκαν, η ολιγαρχία δεν υποχώρησε και το πέρασε όμως άφησε μια δυσαρέσκεια στην κοινωνική συνείδηση. Μετά από πάρα πολλές τέτοιες περιπτώσεις η ολιγαρχική αριστερά περιμένει να αλλάξει η κοινωνική συνείδηση και να συνταχτεί μαζί της για μια άλλη διακυβέρνηση.
Εδώ την δεν κάνει η ολιγαρχική αριστερά για να απελευθερώσει την κοινωνική συνείδηση για να οδηγήσει την κοινωνία σε μια εντελώς διαφορετική μορφή οργάνωσή της.
Αντί να εξηγεί (σε κάθε κινητοποίηση) και να προβάλλει το γεγονός ότι πίσω από το κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα υπάρχει ένας συγκεκριμένος ολιγαρχικός νόμος, (δηλαδή ένας νόμος που έφτιαξε μια μειοψηφία και τον αποδέχεται μια μειοψηφία) και άρα ο στόχος-λύση του λαού θα πρέπει να είναι η κατάκτηση από τον ίδιο της νομοθετικής (δια μέσου της κατάκτησης της εκτελεστικής), το αποσιωπά ΠΛΗΡΩΣ και μεταθέτει το ζητούμενο σε συνειδησιακό κυρίως επίπεδο γιατί μόνο έτσι έχει προοπτική για ικανοποίηση η ολιγαρχική τους συνείδηση.
Όμως έτσι που δρα η ολιγαρχική αριστερά, η κοινωνική συνείδηση θα παραμένει εγκλωβισμένη για τεράστιο χρονικό διάστημα. (Είναι σαν κάποιος να θέλει να οδηγήσει κάποιον άλλο από την Ομόνοια στο Σύνταγμα και να τον οδηγεί δια μέσου Μπαγκλαντές αλλά τελικά και ούτε έτσι να φτάνει στον προορισμό του).
Τι πιο εύκολο και τι πιο κατανοητό πράγμα από το να δείξει κανείς ότι η αιτία των κοινωνικών προβλημάτων βρίσκεται στο ότι τον κάθε νόμο τον θέλει μια μειοψηφία και όχι η πλειοψηφία και ότι η λύση βρίσκεται στο να φτάσει η κοινωνία στο σημείο να έχει νόμους- κανόνες λειτουργίας όπου τον κάθε νόμο να τον έχει εγκρίνει η πλειοψηφία.
Και όμως η ολιγαρχική αριστερά δεν θα το κάνει ποτέ γιατί στο βάθος δεν θέλει την κοινωνική απελευθέρωση αλλά θέλει μόνο την ικανοποίηση των βαθύτερων υπαρξιακών συμπλεγμάτων των μελών της για κάποια εξουσία, προσωπική ανάδειξη, επαγγελματική ασφάλεια (επαγγελματικά ή μισό επαγγελματικά στελέχη κλπ). Δεν θα βάλει ποτέ στόχο το «όλη η νομοθετική στο λαό»
ΥΓ 1 Eνδοαριστερός πόλεμος. Μεταξύ αριστερών κομμάτων ή ομάδων θα ήταν αναγκαία η αμοιβαία κριτική και η ιδεολογική σύγκρουση γιατί μόνο μέσα από αυτήν μπορεί να βελτιωθεί και να καλυτερεύσει τις θέσεις του το κίνημα.
Όμως εδώ έχουμε «ολοκληρωτικό» πόλεμο. Το πέρασμα στον πόλεμο φαίνεται καθαρά από το γεγονός ότι κάποια κόμματα αλλοιώνουν επίτηδες τις θέσεις άλλων κομμάτων ή ομάδων. Κατόπιν «κριτικάρουν» όχι τις πραγματικές θέσεις αυτών αλλά τις αλλοιωμένες.
Γιατί το κάνουν αυτό; Μα είναι εμφανές. Θέλουν να δείξουν στα μέλη τους, στους οπαδούς τους και σε όσους άλλους θέλουν να προσεγγίσουν το χώρο ότι αυτούς που κριτικάρουν όχι μόνο έχουν λαθεμένες απόψεις (όπως τις παρουσιάζουν αλλοιωμένες) αλλά ενίοτε ότι είναι και πουλημένοι στο σύστημα ή είναι πράκτορες του συστήματος κοκ και ταυτόχρονα να δείξουν ότι μόνο οι ίδιοι είναι οι σωστοί, οι αυθεντικοί οι πραγματικά καλοί οι μεγάλοι επαναστάτες.
Εκείνοι λοιπόν που υποτίθεται ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο ψεύδονται ασύστολα κατά τρόπο συστηματικό και επί πλέον χυδαίο.
Αυτό λοιπόν το γεγονός είναι μια ακόμα απόδειξη της ολιγαρχικής ψυχασθενικής συνείδησης ορισμένων ηγετών της αριστεράς.
(Μερικές ηγεσίες είτε επειδή νομίζουν ότι έχουν πιάσει τον Πάπα από τα αρχίδια είτε επειδή νομίζουν ότι έχουν κληρονομικό ή επίκτητο χάρισμα μοιράζουν αφειδώς πιστοποιητικά «αγωνιστικότητας», «επαναστατικότητας» ή «προδοσίας» κλπ σε άλλους αγωνιστές).
2. Οι πολυδιασπάσεις
Οι ολιγαρχικοί αριστεροί πάσχουν από το σύνδρομο της διαίρεσης του κυττάρου της αμοιβάδας. Διαρκείς διασπάσεις και διασπάσεις επί των διασπάσεων.
Ένας από τους σημαντικούς λόγους των διασπάσεων είναι αφ ενός μεν (βασικά) η έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατικής λειτουργίας (που εμποδίζει την ΙΣΟΤΙΜΗ έκφραση και επικοινωνία μεταξύ των μελών κλπ) και αφ ετέρου, κάποιοι ή όλοι από τους πρωτεργάτες των διασπάσεων, έχοντας μια ολιγαρχική επί της ουσίας συνείδηση, δεν δέχονται με τίποτα να γίνει κριτής των ιδιαίτερων απόψεών τους το σύνολο των μελών του κόμματος στο οποίο ανήκουν και να υποταχτούν στη βούληση της πλειοψηφίας και για αυτό οδηγούνται στο να θέλουν να φτιάξουν το δικό τους μαγαζάκι.
Έτσι όταν διασπώνται προβάλουν σαν λόγους της αποχώρησής τους ΜΟΝΟ τις διαφορετικές απόψεις τους πάνω σε συγκεκριμένα θέματα είτε στρατηγικής είτε τακτικής του νέου κόμματος τους και ποτέ δεν προβάλουν σαν αιτίες της αποχώρησής τους από το προηγούμενο κόμμα την έλλειψη των προϋποθέσεων για μια κομματική δημοκρατική λειτουργία (μέσω της οποίας θα δεχόντουσαν σαν κριτή των απόψεών τους της θέληση της πλειοψηφίας των μελών. – Δες κατάλογο προϋποθέσεων για αντιολιγαρχική λειτουργία κάθε συλλογικότητας)
Από το να μην θέτουν θέμα πραγματικής δημοκρατίας σαν στρατηγικό στόχο και από το να μην θέτουν θέμα δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος καταλαβαίνει κανείς ότι ο σκοπός τους στο βάθος είναι να είναι αρχηγίσκοι σε ένα δικό τους μαγαζάκι και οι διαφορετικές πολιτικές θέσεις είναι απλά μια καλοφτιαγμένη αφορμή.
Από μια άλλη άποψη όμως δεν πρέπει να συγχέομαι την ποικιλομορφία των απόψεων , που είναι κάτι θετικό, με τις διασπάσεις χωρίς κεντρικό αντικείμενο αυτών την εσωτερική έλλειψη δημοκρατικής λειτουργίας.
3. Η απόλυτη ανασφάλεια
Οι ηγέτες των ολιγαρχικών αριστερών κομμάτων ή ομάδων διακατέχονται από την μέγιστη προσωπική ανασφάλεια. Στις περιπτώσεις που ξεπηδούν απ τα κάτω διάφορα αυτό οργανωμένα κινήματα τους πιάνει πανικός.
Έτσι το πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσουν να κάνουν θα είναι να βάλουν δικούς τους ανθρώπους για να τα καπελώσουν και σε περίπτωση που δεν το κατορθώσουν θα κοιτάξουν να τα σαμποτάρουν, να τα διαβάλλουν κλπ. Όλα αυτά τα κάνουν γιατί θέλουν και σε άλλα κοινωνικά κομμάτια να μπουν αυτοί επικεφαλείς να έχουν περισσότερους υποτακτικούς κλπ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Επομένως, μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος, δεν υπάρχει κάποια «μαγιά» για να αγωνιστεί προς την κατεύθυνση της πραγματικής κοινωνικής απελευθέρωσης;
Νομίζουμε ότι υπάρχει. Υπάρχουν εκατοντάδες ανένταχτοι αριστεροί με «αμεσοδημοκρατικά» πιστεύω. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές που βρίσκονται κυρίως σε διάφορα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής ή της κοινοβουλευτικής αριστεράς και που πιστεύουν ότι η μόνη λύση είναι όλες οι ουσιαστικές αποφάσεις να παίρνονται από τους «κάτω» (παρ ότι οι απόψεις τους είναι ακόμα στο στάδιο της περαιτέρω διαμόρφωσης). Υπάρχει επίσης ένα κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου με σοβαρό προβληματισμό πάνω στο θέμα.
Νομίζουμε ότι υπάρχει. Υπάρχουν εκατοντάδες ανένταχτοι αριστεροί με «αμεσοδημοκρατικά» πιστεύω. Υπάρχουν πολλοί αγωνιστές που βρίσκονται κυρίως σε διάφορα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής ή της κοινοβουλευτικής αριστεράς και που πιστεύουν ότι η μόνη λύση είναι όλες οι ουσιαστικές αποφάσεις να παίρνονται από τους «κάτω» (παρ ότι οι απόψεις τους είναι ακόμα στο στάδιο της περαιτέρω διαμόρφωσης). Υπάρχει επίσης ένα κομμάτι του αντιεξουσιαστικού χώρου με σοβαρό προβληματισμό πάνω στο θέμα.
Την αισιοδοξία μας όμως δεν την αντλούμε μόνο από αυτά τα δεδομένα αλλά κυρίως από τον αγώνα.
.
