Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΟΜΗ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΕΙΝΑΙ :
Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΛΑΪΚΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ
Ας κοιτάξουμε την ιστορία.
Μετά από κάθε μεγάλη καταπίεση κάποιου λαού είχαμε μεγάλη λαϊκή εξέγερση ή επανάσταση. Ακόμα και αν η εξέγερση .η η επανάσταση ήταν επιτυχημένη, μετά από λίγο χρονικό διάστημα αποδεικνυόταν ότι αυτή η επιτυχία ήταν πολύ προσωρινή και ότι επανερχόταν η απογοήτευση στο χώρο των απλών εξεγερμένων.
Οι εξουσιαζόμενοι είχαν «προδοθεί» από τους «ηγέτες» τους οι οποίοι κατά την διάρκεια της εξέγερσης ήταν μεν πρωτοπόροι εξουσιασμένοι αλλά μετά τη νίκη της εξέγερσης μετατρέπονταν σε ολιγαρχικούς εξουσιαστές (ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ-ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΑΠΟΥΝ ΣΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ; )
Πάλι λοιπόν η απογοήτευση αλλά μετά από λίγα χρόνια η ελπίδα ξαναγεννιόταν σε μια νέα εξέγερση η οποία κατέληγε και αυτή στο ίδιο αποτέλεσμα (Δες πχ Οκτωβριανή επανάσταση).
Αποδεικνυόταν ότι πάντα η πορεία της εξέγερσης ήταν απ την αρχή καμπύλη και όχι ευθεία. Έτσι η συνέχεια της καμπύλης σχημάτιζε νομοτελειακά κύκλο και οδηγούσε στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Ποιο ήταν το σημείο εκκίνησης; Κάποιοι (νέοι) ηγεμόνες στην θέση των παλιών ήταν αυτοί που αποφάσιζαν για τους κανόνες της ζωής του λαού, για την ζωή του λαού, εξ ονόματος μεν του λαού αλλά επί της ουσίας ενάντιά του.
Για να γίνει όμως μια εξέγερση χρειαζόταν πάντα μια συλλογικότητα για να προγραμματιστεί καλύτερα η εξέγερση και για να είναι πιο αποτελεσματική.
Ποια όμως ήταν η δομή και η λειτουργία αυτών των συλλογικοτήτων που άφηνε διάπλατα τη δυνατότητα σε κάποιους άλλους να αφαιρούν τη δύναμη από το λαό να αποφασίζει ο ίδιος για την κοινωνική του ζωή;
Ποια όμως ήταν η δομή και η λειτουργία αυτών των συλλογικοτήτων που άφηνε διάπλατα τη δυνατότητα σε κάποιους άλλους να αφαιρούν τη δύναμη από το λαό να αποφασίζει ο ίδιος για την κοινωνική του ζωή;
ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη τη Χώρα και οι οποίοι έχουν κάποιους κοινούς σκοπούς να πραγματοποιήσουν.
Για να υλοποιήσουν όμως αυτούς τους σκοπούς χρειάζεται να φτιάξουν μια συλλογικότητα , να οργανωθούν. Η συλλογικότητα αυτή μπορεί να είναι ένα σωματείο, ένα κόμμα, ένα κίνημα κλπ.
Συνεχίζοντας το παράδειγμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν στη Χώρα, εννέα ομάδες των 10 ατόμων (σε τρείς νομούς της Θράκης, σε τρείς της Στερεάς και τρείς στην Κρήτη) και οι οποίοι θέλουν να δράσουν συλλογικά και με τις μέχρι σήμερα γνωστές προδιαγραφές και κανόνες (οι οποίοι είναι ολιγαρχικοί).
Αυτές οι ομάδες λόγω αποστάσεων είναι αδύνατον να βρίσκονται καθημερινά μεταξύ τους και όλα τα μέλη τους (90) να επικοινωνούν διαπροσωπικά.
Το γεγονός τούτο το εκφράζουμε παραστατικά με εννέα κύκλους οι οποίοι δεν συνδέονται μεταξύ τους (ο κάθε κύκλος εκφράζει μια ομάδα των 10 ατόμων)
Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη τη Χώρα και οι οποίοι έχουν κάποιους κοινούς σκοπούς να πραγματοποιήσουν.
Για να υλοποιήσουν όμως αυτούς τους σκοπούς χρειάζεται να φτιάξουν μια συλλογικότητα , να οργανωθούν. Η συλλογικότητα αυτή μπορεί να είναι ένα σωματείο, ένα κόμμα, ένα κίνημα κλπ.
Συνεχίζοντας το παράδειγμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχουν στη Χώρα, εννέα ομάδες των 10 ατόμων (σε τρείς νομούς της Θράκης, σε τρείς της Στερεάς και τρείς στην Κρήτη) και οι οποίοι θέλουν να δράσουν συλλογικά και με τις μέχρι σήμερα γνωστές προδιαγραφές και κανόνες (οι οποίοι είναι ολιγαρχικοί).
Αυτές οι ομάδες λόγω αποστάσεων είναι αδύνατον να βρίσκονται καθημερινά μεταξύ τους και όλα τα μέλη τους (90) να επικοινωνούν διαπροσωπικά.
Το γεγονός τούτο το εκφράζουμε παραστατικά με εννέα κύκλους οι οποίοι δεν συνδέονται μεταξύ τους (ο κάθε κύκλος εκφράζει μια ομάδα των 10 ατόμων)
ΘΡΑΚΗ ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΡΗΤΗ
Όμως αν δεν θα συνδέονται καθόλου μεταξύ τους με επικοινωνία, δεν θα μπορούν να συνδεθούν και να συντονιστούν για να δράσουν ενιαία. Θα μπορούν να επικοινωνούν και να συντονίζονται μόνο τα άτομα που είναι γεωγραφικά κοντά δηλαδή τα άτομα που είναι σχηματικά στον ίδιο κύκλο.
Για τούτο, πρακτικά, από κάθε ομάδα (κύκλο), δηλαδή από κάθε Νομό βγάζουν ένα άτομο για σύνδεσμο για να συντονιστούν κατ αρχή σε επίπεδο περιφέρειας
Έτσι η κάθε περιφέρεια έχει ένα όργανο-σύνδεσμο που αποτελείται από τρία άτομα και συνολικά τα άτομα που θα είναι σε αυτό το Β επίπεδο θα είναι εννέα (9).
Δηλαδή κάθε τρία άτομα (10%) λειτουργούν σαν επικοινωνιακοί σύνδεσμοι για κάθε τριάντα άτομα που βρίσκονται γεωγραφικά στους πιο κοντινούς νομούς.
Όμως κατ αυτό τον τρόπο δεν επιτυγχάνεται Πανελλαδική επικοινωνία-συντονισμός. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο αν από το κάθε περιφερειακό επίπεδο βγάλουν ένα άτομο για να φτιαχτεί το κεντρικό Πανελλαδικό όργανο (το Γ επίπεδο) όπως στο επόμενο σχήμα.
Για τούτο, πρακτικά, από κάθε ομάδα (κύκλο), δηλαδή από κάθε Νομό βγάζουν ένα άτομο για σύνδεσμο για να συντονιστούν κατ αρχή σε επίπεδο περιφέρειας
Έτσι η κάθε περιφέρεια έχει ένα όργανο-σύνδεσμο που αποτελείται από τρία άτομα και συνολικά τα άτομα που θα είναι σε αυτό το Β επίπεδο θα είναι εννέα (9).
Δηλαδή κάθε τρία άτομα (10%) λειτουργούν σαν επικοινωνιακοί σύνδεσμοι για κάθε τριάντα άτομα που βρίσκονται γεωγραφικά στους πιο κοντινούς νομούς.
Όμως κατ αυτό τον τρόπο δεν επιτυγχάνεται Πανελλαδική επικοινωνία-συντονισμός. Κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο αν από το κάθε περιφερειακό επίπεδο βγάλουν ένα άτομο για να φτιαχτεί το κεντρικό Πανελλαδικό όργανο (το Γ επίπεδο) όπως στο επόμενο σχήμα.
Εδώ και από την πρώτη ματιά, βλέπουμε να σχηματίζεται ένας μηχανισμός μεγάλης ανισότητας μεταξύ των μελών ετούτης της Πανελλαδικής συλλογικότητας.
Ας πάρουμε για παράδειγμα μόνο το επικοινωνιακό θέμα.
Είναι φανερό ότι ένα άτομο το οποίο βρίσκεται σε μια ομάδα ενός νομού (κύκλο 10 ατόμων – επίπεδο Α) μπορεί υλικά – αντικειμενικά να λέει τις απόψεις του και τις προτάσεις του σε εννέα (9) άτομα και να ακούει τις απόψεις ή προτάσεις εννέα μόνο ατόμων.
Ένα άτομο που βρίσκεται σε ένα κύκλο (περιφέρεια) του Β επιπέδου έχει την υλική δυνατότητα να επικοινωνεί την άποψή του σε 29 άτομα και ένα άτομο του Γ (κορυφαίου) επιπέδου έχει την υλική δυνατότητα να επικοινωνεί με 89 άτομα.
Τεράστια λοιπόν ανισότητα, τεράστια διαφορά δυνατότητας - εξουσίας για επικοινωνία μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται στη βάση Α και των ατόμων που βρίσκονται στην κορυφή Γ.
Η υλική δυνατότητα - σημαντικότητα των τριών ατόμων του Γ επιπέδου είναι τεράστια συγκριτικά με την σημαντικότητα – δυνατότητα των ατόμων της βάσης Α, (πάνω στο θέμα της λειτουργίας της συλλογικότητας). Πχ αν αποχωρήσουν 3 άτομα, της συλλογικότητας αυτής από τη βάση Α θα επηρεαστεί λίγο η λειτουργία της στο σύνολό της. Αν όμως φύγουν τα 3 άτομα του επιπέδου Γ τότε μπλοκάρεται το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας όλης της συλλογικότητας.
Έτσι λοιπόν που διαμορφώνεται οργανωτικά η συλλογικότητα, τα 87 άτομα της εξαρτώνται στον μεγαλύτερο βαθμό από τα 3 άτομα της κορυφής. Εξαρτώνται δηλαδή από τη συνείδηση και τις ικανότητες αυτών των 3 ατόμων. (Τα 9 άτομα του Β επιπέδου επηρεάζουν σε λιγότερο βαθμό τη συλλογικότητα αλλά και αυτά την επηρεάζουν σημαντικά. Τελικά αθροιστικά τα 12 άτομα των δύο ανώτερων επιπέδων καθορίζουν τις προοπτικές της συλλογικής συμπεριφοράς των 78 ατόμων).
Με άλλα λόγια μια μειοψηφία (βάση αυτής της οργανωτικής δομής) έχει «αντικειμενικά» την υλική δυνατότητα (εξαρτάται απ το «χέρι της») να καθορίζει όπως αυτή θέλει την ποιότητα της συλλογικής συμπεριφοράς μιας πλειοψηφίας.
Σε μια ολιγαρχική συλλογικότητα, η κορυφή (επίπεδο Γ και Β) εκμεταλλεύεται ΠΑΝΤΑ αυτή την υλική θέση της για να μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της πάνω στη βάση Α και έτσι αντί για ηγεσία μετατρέπεται σε ηγεμονία. (Κατά τα άλλα, οι κορυφές συλλογικοτήτων- κομμάτων της αριστεράς ενώ από τη μια διαλαλούν ότι θέλουν να χτίσουν μια κοινωνία ισότητας-σοσιαλισμού, από την άλλη αγωνίζονται σκληρά να δημιουργήσουν και να κρατήσουν μια συλλογικότητα τεράστιας ανισότητας μεταξύ των μελών τους!!!!!!!)
Με μόνο αυτά τα οργανωτικά δεδομένα, το επίπεδο Β και Γ διαφοροποιείται και μετατρέπεται, μετά από λίγο χρόνο (νομοτελειακά χωρίς καμιά εξαίρεση στην ιστορία), σε μια ΚΛΙΚΑ, σε μια νομενκλατούρα, σε μια γραφειοκρατία, σε μια ιδιαίτερη «τάξη» ή πραγματική τάξη. (όπως στο πιο κάτω σχήμα).
Είναι φανερό ότι ένα άτομο το οποίο βρίσκεται σε μια ομάδα ενός νομού (κύκλο 10 ατόμων – επίπεδο Α) μπορεί υλικά – αντικειμενικά να λέει τις απόψεις του και τις προτάσεις του σε εννέα (9) άτομα και να ακούει τις απόψεις ή προτάσεις εννέα μόνο ατόμων.
Ένα άτομο που βρίσκεται σε ένα κύκλο (περιφέρεια) του Β επιπέδου έχει την υλική δυνατότητα να επικοινωνεί την άποψή του σε 29 άτομα και ένα άτομο του Γ (κορυφαίου) επιπέδου έχει την υλική δυνατότητα να επικοινωνεί με 89 άτομα.
Τεράστια λοιπόν ανισότητα, τεράστια διαφορά δυνατότητας - εξουσίας για επικοινωνία μεταξύ των ατόμων που βρίσκονται στη βάση Α και των ατόμων που βρίσκονται στην κορυφή Γ.
Η υλική δυνατότητα - σημαντικότητα των τριών ατόμων του Γ επιπέδου είναι τεράστια συγκριτικά με την σημαντικότητα – δυνατότητα των ατόμων της βάσης Α, (πάνω στο θέμα της λειτουργίας της συλλογικότητας). Πχ αν αποχωρήσουν 3 άτομα, της συλλογικότητας αυτής από τη βάση Α θα επηρεαστεί λίγο η λειτουργία της στο σύνολό της. Αν όμως φύγουν τα 3 άτομα του επιπέδου Γ τότε μπλοκάρεται το μεγαλύτερο μέρος της λειτουργίας όλης της συλλογικότητας.
Έτσι λοιπόν που διαμορφώνεται οργανωτικά η συλλογικότητα, τα 87 άτομα της εξαρτώνται στον μεγαλύτερο βαθμό από τα 3 άτομα της κορυφής. Εξαρτώνται δηλαδή από τη συνείδηση και τις ικανότητες αυτών των 3 ατόμων. (Τα 9 άτομα του Β επιπέδου επηρεάζουν σε λιγότερο βαθμό τη συλλογικότητα αλλά και αυτά την επηρεάζουν σημαντικά. Τελικά αθροιστικά τα 12 άτομα των δύο ανώτερων επιπέδων καθορίζουν τις προοπτικές της συλλογικής συμπεριφοράς των 78 ατόμων).
Με άλλα λόγια μια μειοψηφία (βάση αυτής της οργανωτικής δομής) έχει «αντικειμενικά» την υλική δυνατότητα (εξαρτάται απ το «χέρι της») να καθορίζει όπως αυτή θέλει την ποιότητα της συλλογικής συμπεριφοράς μιας πλειοψηφίας.
Σε μια ολιγαρχική συλλογικότητα, η κορυφή (επίπεδο Γ και Β) εκμεταλλεύεται ΠΑΝΤΑ αυτή την υλική θέση της για να μπορεί να επιβάλει τη θέλησή της πάνω στη βάση Α και έτσι αντί για ηγεσία μετατρέπεται σε ηγεμονία. (Κατά τα άλλα, οι κορυφές συλλογικοτήτων- κομμάτων της αριστεράς ενώ από τη μια διαλαλούν ότι θέλουν να χτίσουν μια κοινωνία ισότητας-σοσιαλισμού, από την άλλη αγωνίζονται σκληρά να δημιουργήσουν και να κρατήσουν μια συλλογικότητα τεράστιας ανισότητας μεταξύ των μελών τους!!!!!!!)
Με μόνο αυτά τα οργανωτικά δεδομένα, το επίπεδο Β και Γ διαφοροποιείται και μετατρέπεται, μετά από λίγο χρόνο (νομοτελειακά χωρίς καμιά εξαίρεση στην ιστορία), σε μια ΚΛΙΚΑ, σε μια νομενκλατούρα, σε μια γραφειοκρατία, σε μια ιδιαίτερη «τάξη» ή πραγματική τάξη. (όπως στο πιο κάτω σχήμα).
Είναι πλέον οι από «πάνω» που αποφασίζουν για όλα τα καθοριστικά θέματα (πλαίσια) της λειτουργίας όλης της συλλογικότητας και οι από κάτω είναι οι νεροκουβαλητές, οι αφισοκολλητές, τα ρομπότ οι οποίοι δεν έχουν σκέψη και βούληση για τις αποφάσεις των βασικών προδιαγραφών της λειτουργίας της συλλογικότητας αλλά που όμως οι ηγεμόνες τους διαρκώς τους εξυμνούν-επαινούν δηλαδή τους κοροϊδεύουν λέγοντάς τους ότι αυτοί οι από «κάτω» κάνουν κουμάντο (επειδή τους ψηφίζουν – επιλέγουν). Στην πραγματικότητα όμως απλά τους αφήνουν να λένε τη γνώμη τους μόνο για εκτελεστικού τύπου θέματα που αφορούν την υλοποίηση των κυρίαρχων αποφάσεων-πλαίσιο της δικής τους ηγεμονίας.
Κάθε ολιγάρχης-ηγεμόνας που «σέβεται τον εαυτό του» πρέπει να λέει ή να κάνει ορισμένα βασικά πράγματα για να μπορεί τελικά να ελέγχει και να επιβάλλεται στους από «κάτω». Τα πρώτα πράγματα που θα πρέπει να προπαγανδίζει είναι:
Α1. Για να μην δημιουργείται ΚΛΙΚΑ, ο μόνος τρόπος είναι να εκλέγονται στο επίπεδο Β και Γ άτομα που να έχουν την κατάλληλη φιλοκοινωνική συνείδηση ή την κατάλληλη ηθική ή γνωστική υπόσταση.
Α2. Δεν είναι πρακτικά δυνατόν οι από «κάτω» να δίνουν εντολές στους από «πάνω» (γιατί οι διαδικασίες θα είναι χρονοβόρες, θα προκαλείται σύγχυση κλπ) και έτσι πάλι καταλήγουμε στην μοναδική λύση που είναι η σωστή ιδεολογικοκοινωνική συγκρότηση της συνείδησης των «επάνω» (για να παίρνουν καλές αποφάσεις που θα αφορούν τους από «κάτω»).
Αυτές οι δύο απόψεις είναι η βάση της άμυνας του κάθε ολιγάρχη και τα βασικά όπλα της δολοφονίας της κάθε κοινωνικής εξέγερσης ανά τους αιώνες.
Όμως και τα δύο αυτά επιχειρήματα είναι σε μεγάλο βαθμό αναληθή και θα απαντήσουμε θέτοντας αρχικά κάποια ερώτημα.
Που και πότε ιστορικά μια συλλογικότητα (ολιγαρχικά δομημένη και λειτουργούσα εξ αρχής) δεν κατέληξε, μετά από κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, να ηγεμονεύεται από μια κλίκα, νομενκλατούρα, γραφειοκρατία;
Εδώ λοιπόν χρειαζόμαστε έστω και ένα παράδειγμα για να έχουμε έστω και μια εξαίρεση. Δυστυχώς όμως απ όσο γνωρίζουμε κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. (Τον τελευταίο αιώνα η μεγαλειώδης και πολλά υποσχόμενη Οκτωβριανή επανάσταση κατέληξε στον κομματικόμονοπωλιακό καπιταλισμό και από εκεί επανήλθε στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Όλες οι κοινωνίες που στόχευαν στην πραγματοποίηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού κατέληξαν στο να είναι ταξικές κοινωνίες όπου τη θέση των παλιών αστικών τάξεων την έπαιρνε η ΚΛΙΚΑ, η νομενκλατούρα του κόμματος. Τι αγώνες και τι θυσίες έγιναν από τους λαούς της Κίνας, του Βιετνάμ, της Β. Κορέας, της Κούβας κλπ και που κατέληξαν μετά από λίγο καιρό;)
Και εδώ ακριβώς τίθεται το επόμενο ερώτημα
Γιατί όλες αυτές οι εξεγέρσεις κατέληξαν σε ολιγαρχικά συστήματα του κομματικού-κρατικού καπιταλισμού; Αν η σημερινή προβαλλόμενη σαν λύση για αποφυγή της δημιουργίας ΚΛΙΚΑΣ (η οποία αφορά μόνο στην ποιότητα της συνείδησης, της γνώσης κλπ) είχε κάτι το καθοριστικό τότε αυτό θα σημαίνει αυτόματα ότι σε όλες της προηγούμενες λαϊκές εξεγέρσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου οι «ηγεσίες» δεν θα είχαν την κατάλληλη συνείδηση ή γνώση (αλλά αυτή τη συνείδηση μπορεί να την έχουν οι σημερινοί «ηγέτες»!!!!). Με άλλα λόγια θα σήμαινε ότι σε καθοριστικό αριθμό και βαθμό εκείνοι ήταν «κωλόπαιδα» ή μειωμένης αντίληψης ενώ οι σημερινοί είναι οι καλοί.
Κάτι τέτοιο όμως, ότι δηλαδή η συνείδηση των προηγούμενων επαναστατών ήταν ελλιπής και ότι των σημερινών δεν είναι ελλιπής δεν μπορεί να ευσταθεί με κανένα συλλογισμό.
Έτσι τα ερωτήματα παραμένουν. α) Τι είναι αυτό που τελικά οδηγεί νομοτελειακά όλες τις συλλογικότητες στο να γίνονται υποχείριο μιας κλίκας (παρ ότι οι επαναστάτες ξεκινούν με τις καλύτερες των προθέσεων;) και β) πως μπορεί να αποφευχθεί η δημιουργία της όποιας κλίκας;
Για να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στο ερώτημα αν ο άνθρωπος (συνείδηση- νόηση-πράξη) επηρεάζει μονόπλευρα το μέσον ή και αν το μέσον επηρεάζει με την σειρά του τον άνθρωπο. Πχ αν μόνο ο άνθρωπος επηρεάζει – καθορίζει το σφυρί ή και αν το σφυρί επηρεάζει-καθορίζει με τη σειρά του τον άνθρωπο.
Εδώ η απάντηση του συρμού είναι ότι ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτή η άποψη όμως είναι εκ θεμελίων λαθεμένη. Η χρησιμοποίηση του σφυριού από τον άνθρωπο εκτός από την πιθανή κόπωση που θα του προκαλέσει (το σφυρί), θα του ενδυναμώσει κάποιους συγκεκριμένους μύες κοκ. Επομένως το σωστό είναι ότι υπάρχει αλληλοεπηρεασμός ανάλογα με τις εκατέρωθεν ποιότητες.
Έτσι και με τις συλλογικότητες. Ανάλογα με την ποιότητα της δομής και λειτουργίας τους επηρεάζουν – καθορίζουν με τη σειρά τους τα αποτελέσματα επί των ανθρώπων. Άρα επιστρέφοντας στο παρελθόν δεν θα πρέπει να αναζητούμε και να αμφιβάλουμε αποκλειστικά για την ποιότητα της συνείδησης των επαναστατών αλλά να κοιτάξουμε και την δομή και λειτουργία των μέσων που χρησιμοποίησαν.
Α2. Δεν είναι πρακτικά δυνατόν οι από «κάτω» να δίνουν εντολές στους από «πάνω» (γιατί οι διαδικασίες θα είναι χρονοβόρες, θα προκαλείται σύγχυση κλπ) και έτσι πάλι καταλήγουμε στην μοναδική λύση που είναι η σωστή ιδεολογικοκοινωνική συγκρότηση της συνείδησης των «επάνω» (για να παίρνουν καλές αποφάσεις που θα αφορούν τους από «κάτω»).
Αυτές οι δύο απόψεις είναι η βάση της άμυνας του κάθε ολιγάρχη και τα βασικά όπλα της δολοφονίας της κάθε κοινωνικής εξέγερσης ανά τους αιώνες.
Όμως και τα δύο αυτά επιχειρήματα είναι σε μεγάλο βαθμό αναληθή και θα απαντήσουμε θέτοντας αρχικά κάποια ερώτημα.
Που και πότε ιστορικά μια συλλογικότητα (ολιγαρχικά δομημένη και λειτουργούσα εξ αρχής) δεν κατέληξε, μετά από κάποιο μικρό χρονικό διάστημα, να ηγεμονεύεται από μια κλίκα, νομενκλατούρα, γραφειοκρατία;
Εδώ λοιπόν χρειαζόμαστε έστω και ένα παράδειγμα για να έχουμε έστω και μια εξαίρεση. Δυστυχώς όμως απ όσο γνωρίζουμε κάτι τέτοιο δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. (Τον τελευταίο αιώνα η μεγαλειώδης και πολλά υποσχόμενη Οκτωβριανή επανάσταση κατέληξε στον κομματικόμονοπωλιακό καπιταλισμό και από εκεί επανήλθε στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Όλες οι κοινωνίες που στόχευαν στην πραγματοποίηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού κατέληξαν στο να είναι ταξικές κοινωνίες όπου τη θέση των παλιών αστικών τάξεων την έπαιρνε η ΚΛΙΚΑ, η νομενκλατούρα του κόμματος. Τι αγώνες και τι θυσίες έγιναν από τους λαούς της Κίνας, του Βιετνάμ, της Β. Κορέας, της Κούβας κλπ και που κατέληξαν μετά από λίγο καιρό;)
Και εδώ ακριβώς τίθεται το επόμενο ερώτημα
Γιατί όλες αυτές οι εξεγέρσεις κατέληξαν σε ολιγαρχικά συστήματα του κομματικού-κρατικού καπιταλισμού; Αν η σημερινή προβαλλόμενη σαν λύση για αποφυγή της δημιουργίας ΚΛΙΚΑΣ (η οποία αφορά μόνο στην ποιότητα της συνείδησης, της γνώσης κλπ) είχε κάτι το καθοριστικό τότε αυτό θα σημαίνει αυτόματα ότι σε όλες της προηγούμενες λαϊκές εξεγέρσεις σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου οι «ηγεσίες» δεν θα είχαν την κατάλληλη συνείδηση ή γνώση (αλλά αυτή τη συνείδηση μπορεί να την έχουν οι σημερινοί «ηγέτες»!!!!). Με άλλα λόγια θα σήμαινε ότι σε καθοριστικό αριθμό και βαθμό εκείνοι ήταν «κωλόπαιδα» ή μειωμένης αντίληψης ενώ οι σημερινοί είναι οι καλοί.
Κάτι τέτοιο όμως, ότι δηλαδή η συνείδηση των προηγούμενων επαναστατών ήταν ελλιπής και ότι των σημερινών δεν είναι ελλιπής δεν μπορεί να ευσταθεί με κανένα συλλογισμό.
Έτσι τα ερωτήματα παραμένουν. α) Τι είναι αυτό που τελικά οδηγεί νομοτελειακά όλες τις συλλογικότητες στο να γίνονται υποχείριο μιας κλίκας (παρ ότι οι επαναστάτες ξεκινούν με τις καλύτερες των προθέσεων;) και β) πως μπορεί να αποφευχθεί η δημιουργία της όποιας κλίκας;
Για να απαντήσουμε στο πρώτο ερώτημα θα πρέπει να απαντήσουμε πρώτα στο ερώτημα αν ο άνθρωπος (συνείδηση- νόηση-πράξη) επηρεάζει μονόπλευρα το μέσον ή και αν το μέσον επηρεάζει με την σειρά του τον άνθρωπο. Πχ αν μόνο ο άνθρωπος επηρεάζει – καθορίζει το σφυρί ή και αν το σφυρί επηρεάζει-καθορίζει με τη σειρά του τον άνθρωπο.
Εδώ η απάντηση του συρμού είναι ότι ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Αυτή η άποψη όμως είναι εκ θεμελίων λαθεμένη. Η χρησιμοποίηση του σφυριού από τον άνθρωπο εκτός από την πιθανή κόπωση που θα του προκαλέσει (το σφυρί), θα του ενδυναμώσει κάποιους συγκεκριμένους μύες κοκ. Επομένως το σωστό είναι ότι υπάρχει αλληλοεπηρεασμός ανάλογα με τις εκατέρωθεν ποιότητες.
Έτσι και με τις συλλογικότητες. Ανάλογα με την ποιότητα της δομής και λειτουργίας τους επηρεάζουν – καθορίζουν με τη σειρά τους τα αποτελέσματα επί των ανθρώπων. Άρα επιστρέφοντας στο παρελθόν δεν θα πρέπει να αναζητούμε και να αμφιβάλουμε αποκλειστικά για την ποιότητα της συνείδησης των επαναστατών αλλά να κοιτάξουμε και την δομή και λειτουργία των μέσων που χρησιμοποίησαν.
Απάντηση στο πως μπορεί να αποφευχθεί η δημιουργία κλίκας.
Για να δώσουμε πλήρη απάντηση σε αυτό θα πρέπει πρώτα να έχουμε δει όλους τους υλικούς παράγοντες που ευνοούν τη δημιουργία κλίκας (σε περίπτωση που η συνείδηση έστω και κάποιων ελαχίστων, πιθανολογικά, μπορεί να αποδειχθεί ελλιπής - για να μπορούμε έτσι να αποκλείσουμε στο να οδηγήσουν μια συλλογικότητα να υποτάσσεται στη δική τους βούληση).
Έτσι τα μέτρα-μηχανισμοί να φτιάχνονται στη βάση όχι κάποιων ιδανικών συνειδησιακά καταστάσεων που υποτίθεται ότι θα συναντώνται στο μέλλον αλλά στη βάση των πιθανών αρνητικών.
Εδώ θα αναφέρουμε (λόγω χώρου) μόνο μερικούς από τους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι όταν υπάρχουν αφήνουν διάπλατη την πόρτα στην δημιουργία κλίκας και στη συνέχεια θα απαντήσουμε σε έναν προς έναν.
1) Το χρονικά μη περιορισμένο και το σχετικά μη σύντομο της θητείας προσώπων σε συντονιστικά - διοικητικά όργανα .
2) Η παραμονή ίδιων προσώπων στο ίδιο πόστο και σε διαφορετικά επίπεδα για ίδια χρονική περίοδο
3) Η δυνατότητα των εκάστοτε συντονιστών να επηρεάζουν την εκλογή ή τοποθέτηση ή αντικατάσταση κάποιων προσώπων σε θέσεις πάνω από το επίπεδο της βάσης. (Αλληλεξάρτηση των ατόμων του Β και Γ επιπέδου αφού αυτοί του Β εκλέγουν εκείνους του Γ και οι του Γ δεν μπορούν να περάσουν τη βούλησή τους χωρίς αυτούς του Β κλπ)
4) Η μη εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των μελών της βάσης (σαν όλον) και η μη δυνατότητα της βάσης Α να ελέγχει τα άλλα επίπεδα Γ και Β.
5) Ο μη απόλυτα σαφής διαχωρισμός μεταξύ αποφάσεων καθοριστικού τύπου (πλαισίου) και αποφάσεων εκτελεστικού τύπου και η μη απόδοση των αποφάσεων του καθοριστικού τύπου στη βάση Α.
Πως λοιπόν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε πρακτικά σε αυτούς τους παράγοντες οι οποίοι είναι μερικές από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την εκκόλαψη της κάθε κλίκας;
Για τον πρώτο παράγοντα θα έπρεπε να υπάρχει κανόνας που να αναφέρει ρητά το ανώτερο όριο της χρονικής διάρκειας μέσα στην οποία θα μπορούσε το κάθε μέλος να εκτελεί χρέη συντονιστή σε όλο του το βίο.
Για τον δεύτερο παράγοντα θα μπορούσε να γίνει το εξής: Αν για παράδειγμα η θητεία του Β επιπέδου λήγει σε ένα χρόνο και ειδικά στην πρώτη Γενάρη, η θητεία του Γ επιπέδου να λήγει πρώτη Ιούνη. Ή ακόμα θα μπορούσε με κλήρωση να αντικαθίσταται το μισό του κάθε επιπέδου κάθε εξάμηνο κλπ. (Έτσι αυτή η ρευστότητα στα πάνω επίπεδα σε συνδυασμό με τα διαφορετικά χρονικά όρια λήξης της θητείας τους και επί πλέον το σύντομο και το ανεπανάληπτο της θητείας σε συντονιστικά όργανα καθιστά δύσκολη έως και ακατόρθωτη τη δημιουργία κλίκας).
Για το τρίτο παράγοντα θα μπορούσε να γίνουν το πιο κάτω. α) ΟΛΑ τα επίπεδα να εκλέγονται απ ευθείας από τη βάση (και όχι το Β επίπεδο να εκλέγει το Γ όπως γίνεται σε όλες τις ολιγαρχικές συλλογικότητες δια μέσου συνεδρίων ή συνδιασκέψεων κλπ αλλά το Α επίπεδο να εκλέγει και το επίπεδο Β και το επίπεδο Γ).
Έτσι τα μέτρα-μηχανισμοί να φτιάχνονται στη βάση όχι κάποιων ιδανικών συνειδησιακά καταστάσεων που υποτίθεται ότι θα συναντώνται στο μέλλον αλλά στη βάση των πιθανών αρνητικών.
Εδώ θα αναφέρουμε (λόγω χώρου) μόνο μερικούς από τους σημαντικούς παράγοντες οι οποίοι όταν υπάρχουν αφήνουν διάπλατη την πόρτα στην δημιουργία κλίκας και στη συνέχεια θα απαντήσουμε σε έναν προς έναν.
1) Το χρονικά μη περιορισμένο και το σχετικά μη σύντομο της θητείας προσώπων σε συντονιστικά - διοικητικά όργανα .
2) Η παραμονή ίδιων προσώπων στο ίδιο πόστο και σε διαφορετικά επίπεδα για ίδια χρονική περίοδο
3) Η δυνατότητα των εκάστοτε συντονιστών να επηρεάζουν την εκλογή ή τοποθέτηση ή αντικατάσταση κάποιων προσώπων σε θέσεις πάνω από το επίπεδο της βάσης. (Αλληλεξάρτηση των ατόμων του Β και Γ επιπέδου αφού αυτοί του Β εκλέγουν εκείνους του Γ και οι του Γ δεν μπορούν να περάσουν τη βούλησή τους χωρίς αυτούς του Β κλπ)
4) Η μη εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των μελών της βάσης (σαν όλον) και η μη δυνατότητα της βάσης Α να ελέγχει τα άλλα επίπεδα Γ και Β.
5) Ο μη απόλυτα σαφής διαχωρισμός μεταξύ αποφάσεων καθοριστικού τύπου (πλαισίου) και αποφάσεων εκτελεστικού τύπου και η μη απόδοση των αποφάσεων του καθοριστικού τύπου στη βάση Α.
Πως λοιπόν θα μπορούσαμε να απαντήσουμε πρακτικά σε αυτούς τους παράγοντες οι οποίοι είναι μερικές από τις σημαντικότερες προϋποθέσεις για την εκκόλαψη της κάθε κλίκας;
Για τον πρώτο παράγοντα θα έπρεπε να υπάρχει κανόνας που να αναφέρει ρητά το ανώτερο όριο της χρονικής διάρκειας μέσα στην οποία θα μπορούσε το κάθε μέλος να εκτελεί χρέη συντονιστή σε όλο του το βίο.
Για τον δεύτερο παράγοντα θα μπορούσε να γίνει το εξής: Αν για παράδειγμα η θητεία του Β επιπέδου λήγει σε ένα χρόνο και ειδικά στην πρώτη Γενάρη, η θητεία του Γ επιπέδου να λήγει πρώτη Ιούνη. Ή ακόμα θα μπορούσε με κλήρωση να αντικαθίσταται το μισό του κάθε επιπέδου κάθε εξάμηνο κλπ. (Έτσι αυτή η ρευστότητα στα πάνω επίπεδα σε συνδυασμό με τα διαφορετικά χρονικά όρια λήξης της θητείας τους και επί πλέον το σύντομο και το ανεπανάληπτο της θητείας σε συντονιστικά όργανα καθιστά δύσκολη έως και ακατόρθωτη τη δημιουργία κλίκας).
Για το τρίτο παράγοντα θα μπορούσε να γίνουν το πιο κάτω. α) ΟΛΑ τα επίπεδα να εκλέγονται απ ευθείας από τη βάση (και όχι το Β επίπεδο να εκλέγει το Γ όπως γίνεται σε όλες τις ολιγαρχικές συλλογικότητες δια μέσου συνεδρίων ή συνδιασκέψεων κλπ αλλά το Α επίπεδο να εκλέγει και το επίπεδο Β και το επίπεδο Γ).
β) Αντί πχ για την εκλογή ενός οργάνου του Β επιπέδου (δες σχήμα)που απαιτούνται 3 άτομα και το κάθε ένα άτομο να εκλέγεται από μια ομάδα (κύκλο) της βάσης (άρα 3 κύκλοι επί έναν εκλεγμένο), θα μπορούσε η κάθε ομάδα βάσης να εκλέγει 3 ή 4 υποψήφιους . Έτσι από 3 ομάδες θα είχαμε εκλογή 9 ή 12 υποψήφιων ατόμων. Κατόπιν με κλήρωση θα μπορούσαν νε βγαίνουν οι ζητούμενοι 3 που θα απαιτούντα για το όργανο του Β επιπέδου. Έτσι σε τούτη την περίπτωση θα είχαμε και εκλογή των ικανότερων (η ομάδα λόγω άμεσης επαφής γνωρίζει τον καθένα από κοντά) και το στοιχείο της κλήρωσης το οποίο δεν αφήνει βεβαιότητες σε κανέναν επίδοξο κλικαδόρο σε όποιο επίπεδο και να βρίσκεται για την σύνθεση των οργάνων και άρα δεν μπορεί να προγραμματιστεί η δημιουργία μιας κλίκας). Κατά τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε να γίνει και η εκλογή του επιπέδου Γ
Ο τέταρτος αρνητικός παράγοντας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως εξής:
Για την άμεση εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των μελών του επιπέδου Α, σε συνδυασμό με το στόχο για το «κόψιμο των ποδιών» του κάθε επίδοξου κλικαδόρου, θα μπορούσε κάθε δίμηνο ή τρίμηνο να εκλέγεται από την βάση Α ένα όργανο Δ με αρμοδιότητες τον έλεγχο των επιπέδων Γ και Β και την άμεση εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των ομάδων της βάσης.
Το όργανο αυτό Δ θα ελέγχει τα συντονιστικά όργανα (Γ και Β) στο κατά πόσον εκτελούν τις εντολές-προδιαγραφές που τους έχει δώσει η πλειοψηφία της Βάσης.
Σε περίπτωση παρέκκλισης των οργάνων αυτών απ τις εντολές της βάσης το όργανο Δ θα έχει «τα κλειδιά» και θα επικοινωνεί με όλη τη βάση Α και η βάση θα παίρνει τα μέτρα της ( συστάσεις, ανακλήσεις, διαγραφές κλπ). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούμε να έχουμε πρακτικά ανάκληση ανά πάσα στιγμή μελών των οργάνων ή και ολόκληρων οργάνων από τη βάση. (Διάφοροι αριστεροί που μιλούν για «ανάκληση ανά πάσα στιγμή» τα λόγια τους είναι εντελώς κούφια γιατί δεν μπορούν να προτείνουν κανένα πρακτικό μηχανισμό ώστε η βάση να μπορεί να ανακαλεί τους αντιπροσώπους της. Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται και ιστορικά αφού ποτέ και πουθενά δεν έγινε ανάκληση κάποιων ανώτερων συντονιστών από τη βάση Α.
Οι διαδικασίες της εκλογής αυτού του οργάνου θα μπορούσαν να είναι όπως και για την επιλογή των οργάνων του επιπέδου Β και Γ. Δηλαδή πχ αν αυτό το όργανο θα πρέπει να αποτελείται από 20 άτομα τότε συνολικά η βάση να εκλέγει ας πούμε 40 και κατόπιν με κλήρωση να βγαίνουν τα 20 ζητούμενα.
Για τον πέμπτο αρνητικό παράγοντα πριν πούμε για το πώς τον αντιμετωπίζουμε, καλό θα είναι να τον εξηγήσουμε περισσότερο. Τι σημαίνει καθοριστική-κυρίαρχη απόφαση (πλαίσιο) και πια η διαφορά της από την σημαντική απόφαση;
Στο να κριθεί τι είναι σημαντική απόφαση είναι εντελώς υποκειμενικό. Κάποιος μπορεί να πει ότι όλες οι αποφάσεις είναι σημαντικές και κάποιος άλλος να αξιολογεί σαν πιο σημαντικές τις χι ή τις ψι. Έτσι το να τίθεται σαν λύση «η βάση Α να αποφασίζει για τα σημαντικά θέματα» πρακτικά σημαίνει «πιάσε το αυγό και κούρευτο». Αντίθετα όμως η κυρίαρχη απόφαση περικλείει κάτι το αντικειμενικό. Περικλείει τις προδιαγραφές – πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να βρίσκεται ο κάθε σκοπός και στόχος. Εδώ ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: « Ένας (εντολέας) δίνει την εντολή σε κάποιον εντολοδόχο να σπείρει τόσα κιλά σιτάρι, σε τόσα στρέμματα γης, μέσα σε μια εβδομάδα». Αυτές λοιπόν είναι οι προδιαγραφές, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί ο εντολοδόχος. Αυτή είναι η καθοριστική απόφαση. Τώρα αν ο εντολοδόχος ξεκινήσει τη σπορά την δεύτερη ή την Τρίτη μέρα ή αν ξεκινήσει απ το βόρειο ή το νότιο μέρος του χωραφιού δεν έχει σημασία. Ποια μέρα θα ξεκινήσει και από το πού, είναι απόφαση που θα πρέπει να πάρει ο ίδιος ο εντολοδόχος και αυτή είναι απόφαση εκτελεστικού τύπου και όχι καθοριστική. Εδώ ο κάθε ολιγάργης που «σέβεται τον εαυτό του» δεν κάνει τίποτα για να διαχωρίσει το υλικό περιεχόμενο αυτών των εννοιών για να δύναται προκαλεί σύγχυση στη βάση Α και μετά να μπορεί να λέει το «μα είναι δυνατόν για όλα τα παραμικρά θέματα να αποφασίζει η βάση; Είναι δυνατόν για ξαφνικά- έκτακτα γεγονότα να αποφασίζει η βάση;»
Και όμως με το διαχωρισμό σε κυρίαρχες (πλαίσιο) και εκτελεστικές αποφάσεις η βάση Α είναι δυνατόν να έχει όλες τις καθοριστικές αποφάσεις στα χέρια της. Μια συλλογικότητα σε λίγο χρόνο, μετά τη δημιουργία της, μπορεί να έχει βάλει τις βασικές προδιαγραφές για όλα σχεδόν τα θέματα. Ακόμα και για τα ελάχιστα πιθανά και έκτακτα μπορεί να έχει προσχεδιάσει όπως πχ κάποιος Δήμος έχει σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καιρικών συνθηκών. Έτσι λοιπόν μετά την θέσπιση των βασικών προδιαγραφών για όλα τα πιθανά θέματα από τη βάση, θα μένει καιρός και για συμμετοχή της σε ειδικότερες αποφάσεις (εξειδίκευσης) των βασικών προδιαγραφών σε αραιότερα αλλά τακτά χρονικά διαστήματα.
Μερικοί ολιγαρχικοί της αριστεράς και κάποιοι του αντιεξουσιαστικού χώρου προτείνουν σαν λύση, για την αποφυγή της κλίκας, τις συνελεύσεις βάσης. Όμως αν οι χιλιάδες συνελεύσεις βάσης δεν συντονίζονται μεταξύ τους θα έχουμε ένα απόλυτο αλαλούμ. Για τον συντονισμό λοιπόν όλων των συνελεύσεων βάσης θα χρειάζονται απαραίτητα οι συντονιστές. Εδώ λοιπόν ξαναγυρίζουμε στο θέμα της σχέσης μεταξύ βάσης Α και συντονιστικών οργάνων όπως το θέτουμε πιο πάνω. Επομένως αυτή η πρότασής τους πρακτικά είναι ένα μηδενικό
(Άλλοι απόλυτα απαραίτητοι κανόνες – αρχές για δημοκρατική λειτουργία είναι α) η απαγόρευση ενός μειοψηφικού μέρους του όλου να παίρνει κυρίαρχες αποφάσεις για το όλον χωρίς την συγκατάθεση πρώτα της πλειοψηφία του όλου. β) Η ισηγορία δηλ όλα τα μέλη να έχουν ίση δυνατότητα επικοινωνίας με όλα τα άλλα μέλη γ) Ίδιες προδιαγραφές για κάθε μέλος να καταθέτει προτάσεις προς το όλο για ψήφιση πχ με χι υπογραφές ο καθένας να καταθέτει τελικά μια πρόταση). δ) Η μειοψηφία να ακολουθεί-εφαρμόζει την θέληση της πλειοψηφίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Λίγο πριν την πρώτη Πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαβάζουμε στην εφημερίδα Πριν την 2-10-2011 (σελίδα 15) τα εξής:
«..Η Πανελλαδική συνδιάσκεψη αποτελείται από αιρετούς αντιπροσώπους των Τοπικών Επιτροπών. Ο αριθμός τους, γι αυτή τη Συνδιάσκεψη, ορίζεται βάσει ενιαίου μέτρου, 1 αντιπρόσωπος για κάθε 3 παρόντα μέλη στη διαδικασία ορισμού των αντιπροσώπων, μέτρο που εξασφαλίζει μια μαζική και αντιπροσωπευτική διαδικασία.
Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι συμμετέχουν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη χωρίς δεσμευτικές τοπικές αποφάσεις, ελεύθεροι να διαμορφώσουν τις απόψεις τους μέσα από την ίδια διαδικασία του σώματος».
Με λίγα λόγια εδώ αναφέρεται απροκάλυπτα ότι το 33,3% των μελών θα είναι «ελεύθερο» να αποφασίσει αυτό αντί του ΟΛΟΥ ενώ το 66,66% των μελών θα είναι έξω από τη διαδικασία των αποφάσεων πλαίσιο που το αφορούν. Δηλαδή ένα μικρό μέρος του όλου αποφασίζει για το όλον.
Εδώ κάποιος μπορεί να πει «μα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρήκατε για να κάνετε κριτική»; Φυσικά και το αναφέρουμε σαν ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο. Όμως μια τέτοια λειτουργία αφορά σχεδόν και όλα τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και περισσότερο απ όλα της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα κόμματα του ΚΚΕ και του ΣΥΝ αφήνουν, με τα συνέδριά τους, μεγαλύτερα ποσοστά της Βάσης Α έξω από τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων πλαίσιο. Τα ποσοστά αυτά μπορεί να είναι 80 -90% ή και 99% ακόμα. Αυτό εξαρτάται από τις συγκυρίες και το συνολικό αριθμό μελών ενός κόμματος.
Τα συνέδρια ( και οι συνδιασκέψεις ή οι συντακτικές συνελεύσεις) γίνονται από τις ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες με τους εξής σκοπούς.
α) Δια μέσου των προσυνεδριακών συζητήσεων να δοθεί η ψευδαίσθηση στη βάση Α ότι αυτή αποφασίζει για τα καθοριστικά θέματα β) Ευκαιρία για το επίπεδο Γ να πείσει για το ορθόν της όποιας εισήγησής και γ) για να δομηθεί ο κεντρικός -μεσαίος σκελετός της ολιγαρχικής πυραμίδας και η σύγκληση προς το κεντρικό σημείο της κορυφής της πυραμίδας αυτής.
Και σε τούτο το θέμα ο κάθε ολιγάρχης «που σέβεται τον εαυτό του», για να πείσει τη Βάση Α για το σωστό και το «δημοκρατικό» στοιχείο των διαδικασιών του συνεδρίου του, θα κοιτάξει να «χτυπήσει» στο εφικτό μιας πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας κατά την οποία όλες τις καθοριστικές αποφάσεις δεν θα τις παίρνει ένα μικρό μέρος του ΟΛΟΥ αλλά η πλειοψηφία του ΟΛΟΥ(αφού θα συμμετέχει το ΟΛΟΝ). Λένε λοιπόν συνήθως το παραπλανητικό «μα είναι δυνατόν άμα έχεις χιλιάδες μέλη να συγκεντρωθούν όλα αυτά τα μέλη σε ένα μικρό χώρο μέσα στον οποίο γίνεται το συνέδριο»; Με άλλα λόγια δεν θέλουν να βρουν πουθενά πραγματική δυνατότητα για δημοκρατική λήψη των αποφάσεων και τα πολύ εύκολα μας τα παρουσιάζουν όχι απλώς δύσκολα αλλά εντελώς αδύνατα. (Το προνομιακό πεδίο του κάθε ολιγάρχη, καλοπροαίρετου ή κακοπροαίρετου, διαχρονικά ήταν το πεδίο του ανέφικτου-εφικτού. Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει ριζικά. Το προνομιακό τους επίπεδο όπου μέσα σε αυτό έθεταν σε κάθε δημοκρατική πρόταση το πρόσημο του πρακτικά ανέφικτου μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε μπούμεραγκ για αυτούς)
Λοιπόν στον πιο πάνω ισχυρισμό τους θα μπορούσαμε να απαντήσουμε, με στυλ ερωτήσεων και απαντήσεων) περιληπτικά (λόγω χώρου) και αν χρειαστεί κάποιος και σε λεπτομέρειες για το πρακτικά εύκολο να παίρνει της αποφάσεις το ΟΛΟΝ της συλλογικότητας. α) Μπορεί η όποια εισήγηση να χωριστεί σε επί μέρους κεφάλαια ανάλογα με το ιδιαίτερο του θέματος; Μπορεί. β) Μπορεί στο κάθε κεφάλαιο να αναφέρονται οι διαφορετικές απόψεις πάνω στο κάθε συγκεκριμένο θέμα(ισότιμο χώρο κλπ); Μπορεί γ) Μπορεί μια τέτοια δομημένη εισήγηση (με τις διαφορετικές απόψεις ανά κεφάλαιο) να κατέβει στις όλες τις τοπικές οργανώσεις της βάσης Α όπου το κάθε απλό μέλος της βάσης Α θα ψηφίζει μια άποψη από κάθε κεφάλαιο, για να μπορούν να βγουν τα συνολικά ποσοστά αποδοχής της κάθε άποψης (ανά ιδιαίτερο θέμα) Πανελλαδικά; Φυσικά και είναι δυνατόν και εύκολο.
(Εδώ θα μπορούσε να βγαίνει απ ευθείας η πλειοψηφούσα άποψη για κάθε θέμα με την εξής διαδικασία. Ας υποθέσουμε ότι για κάθε θέμα υπάρχουν 3 διαφορετικές απόψεις (ΑΒΓ). Το κάθε μέλος στη βάση του θα μπορούσε α) να ψήφιζε (μια) όποια επιθυμούσε β) σε διαφορετικό ψηφοδέλτιο να αναφερόταν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί των δύο πιθανά πρώτων με σχετική πλειοψηφία απόψεων (ΑΒ, ΑΓ, ΒΓ) Για τον κάθε πιθανό συνδυασμό που θα αναδεικνυόταν μετέπειτα πλειοψηφικά, θα μπορούσε εκ των προτέρων να εκφράσει πια από τις δύο «νικηφόρες» περιπτώσεις θα επιθυμούσε. Κατ αυτό τον τρόπο βγαίνει η πρώτη απόλυτα πλειοψηφούσα άποψη. Έτσι την όποια απόλυτη πλειοψηφία ή την πλειοψηφία από σύνθεση των απόψεων την κάνει η ίδια η βάση)
Με άλλα λόγια όσο θα περνούσαμε σε λεπτομερέστερες αναφορές τόσο θα αναδεικνυόταν το πρακτικά εύκολο της υπόθεσης αλλά «όποια δεν θέλει να ζυμώσει επί αιώνες κοσκινίζει» .
Σήμερα εκτός από την σχεδόν θανάσιμη κρίση υπερσυσσώρευσης του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και του ολιγαρχικού πολιτικού του συστήματος της αστικής ολιγαρχικής δικτατορίας του κοινοβουλευτισμού, περνάνε κρίση και όλα τα ολιγαρχικά μοντέλα δεξιά και αριστερά (που δεν το έχει καταλάβει ακόμα στο βαθμό που πρέπει η αριστερά). Το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων και της βάσης ανεβαίνει διαρκώς και όλο και περισσότεροι δεν θα δέχονται πλέον να είναι νεροκουβαλητές ή ρομποτάκια κάποιων ηγεμόνων ή ηγεμονίσκων και όλο και περισσότερο η κάθε βάση θα ασκεί πιέσεις για δημοκρατία προς της ηγεσίες της.
Το θέμα της Δημοκρατίας, με την σημασία της εξουσίας του λαού (ήτοι η νομοθετική-κανονιστική εξουσία απ ευθείας στο λαό), έχει ανοίξει όσο ΠΟΤΕ και φαίνεται να μην κλείνει όσο δεν θα βρει παγκόσμια δικαίωση. (Σήμερα η λειτουργία με ένα δημοκρατικό καταστατικό γίνεται όλο και πιο εύκολη όσο πιο πολλά είναι τα μέλη).
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
1) ‘Όπως πάντα έτσι και σήμερα οι αντικαθεστωτικές μεν αλλά ολιγαρχικά δε λειτουργούσες συλλογικότητες «εκμεταλλεύονται» την πίεση που νιώθει ο λαός από τα διάφορα μέτρα που τον εξαθλιώνουν ή τον καταπιέζουν και λένε: «Αφήστε τώρα τις δημοκρατικές διαδικασίες για αργότερα . Εδώ καιγόμαστε. Εδώ χανόμαστε. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Έλα να παλέψουμε, έλα να ενωθούμε για να ξεπεράσουμε αυτό το χι άμεσο πρόβλημα, (πχ μνημόνιο), και μετά βλέπουμε το οργανωτικό…». Δηλαδή την όποια προσπάθεια για θέσπιση μιας δημοκρατικής λειτουργίας σε μια αντισυστημική συλλογικότητα (κόμμα) μας την παρουσιάζουν σαν βαρίδι στα πόδια του κινήματος, σαν διαδικασίες χρονοβόρες, σαν παράγοντα που εμποδίζει την επαναστατική δραστηριότητα κλπ ή σαν τριτεύον θέμα. Έτσι το μοναδικό που προωθούν είναι να φτιάχνουν προτάσεις –αιτήματα επί άμεσων πολύ σημαντικών προβλημάτων για την έξοδο από την όποια άμεση δυσκολία και καλούν το λαό να ακολουθήσει το αιτηματολόγιό τους και «φυσικά» ούτε λόγος για την ποιότητα της λειτουργίας της συλλογικότητας που θα πρέπει να υλοποιήσει αυτές τις προτάσεις- αιτήματα.
Δυστυχώς μια τέτοια πολιτική στάση παρασύρει σε λάθος δρόμο πολλούς καλοπροαίρετους αγωνιστές.
Όμως το να φτιαχτεί ένα ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ δημοκρατικής λειτουργία (μέσα στα πλαίσια των πιο πάνω προδιαγραφών) δεν χρειάζεται ούτε μια εβδομάδα και για να μπει σε λειτουργία δεν θα χρειαστεί πάνω από ένας ή δύο μήνες. Προς τι λοιπόν οι τόσες αναλήθειες για το χρονοβόρο των διαδικασιών για θέσπιση μιας δημοκρατικής λειτουργίας; Το να ασχοληθεί κάποιος λίγες μέρες με αυτό το θέμα θα χάσει την επανάσταση;!!!! Και πριν την μεγάλη κρίση, πριν που δεν τους πίεζε τόσο πολύ κανείς, γιατί δεν έβρισκαν για το ίδιο θέμα λίγο χρόνο;
Τώρα για το δυσκίνητο των συλλογικών αποφάσεων είναι και αυτό μια τεράστια αναλήθεια.
Από τη στιγμή που η βάση Α θα έχει επιλέξει τα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινούνται τα συντονιστικά όργανα, τα συντονιστικά όργανα θα μπορούν να παίρνουν αστραπιαίες αποφάσεις (εντός των πλαισίων).
Όλα τα πιο πάνω λοιπόν είναι δικαιολογίες για να αποφύγουν οι από πάνω να δέχονται εντολές-πλαίσια από τους κάτω. Δυστυχώς ισχύει το «όποια δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». Και εδώ με την δικαιολογία του κατεπείγοντος πάνε να κατοχυρώσουν ηγεμονική θέση οι διάφοροι λαοσωτήρες.
Όμως μήπως αυτή η στάση τους βοηθά περισσότερο απ ότι η δημοκρατική λειτουργία, στην νίκη των καταπιεσμένων επί της εξουσίας στο τώρα; Φυσικά και όχι. Η στάση τους είναι τεράστιο βαρίδι στα πόδια του λαϊκού κινήματος για διάφορους λόγους όπως:
Η μη δημοκρατική λειτουργία στο τώρα οδηγεί κατά κανόνα στην πολυδιάσπαση της συλλογικότητας ή των συλλογικοτήτων που στοχεύουν σε μια ριζική αλλαγή.
Όταν τελικός κριτής των διαφορετικών απόψεων δεν είναι η βάση Α τότε η πάλη για προώθηση της όποιας άποψης ή αντίληψης μπορεί να γίνει καλύτερα μόνο με τη δημιουργία μιας νέας συλλογικότητας, ενός νέου «μαγαζιού». Δηλαδή μόνο με διάσπαση.
Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες η προσωρινά μη κυρίαρχη άποψη ή μια εντελώς νέα άποψη δεν εκφέρεται προς το σύνολο της συλλογικότητας με ισότιμους όρους. Υπάρχει δηλαδή μεγάλη ανισοκατανομή δύναμης μεταξύ των διαφορετικών απόψεων στην απεύθυνσή τους προς το όλον της συλλογικότητας και φυσικά προς το όλον της βάσης Α. (Πχ κάποιος που είναι σε μια τοπική οργάνωση μπορεί να πει την άποψή του σε 10 μέλη ενώ ένας της κεντρικής επιτροπής μπορεί να την πει σε χιλιάδες μέλη). Επί πλέον τα απλά μέλη της βάσης Α δεν μπορούν να καταθέσουν πρόταση, προς όλα τα μέλη που βρίσκονται σε όλη τη Χώρα, για ψηφοφορία. Αυτοί που έχουν μια τέτοια δυνατότητα είναι μόνο τα μέλη της κορυφής, της Κεντρικής Επιτροπής της συλλογικότητας. Δηλαδή δεν υπάρχει ισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων. (και εδώ ο κάθε ολιγαρχικός «που σέβεται τον εαυτό του» πρέπει να περάσει στους κάτω την άποψη ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή πολύ δύσκολο γιατί θα έχουμε πολύ μεγάλο αριθμό προτάσεων με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ μεγάλο χάσιμο χρόνου σε ψηφοφορίες. Κρύβουν όμως τη δυνατότητα για συλλογική κατάθεση προτάσεων κάτω απ τον ίδιο όρο. Πχ κοινή κατάθεση πρότασης από 50-100 ή 200 μέλη κλπ που θα περιόριζε τον πιθανά μεγάλο αριθμό των προτάσεων.)
Έτσι κάποιοι που δεν μπορούν να περάσουν την άποψή τους μέσα από την λειτουργία του ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού (και ας τον βαπτίζουν δημοκρατικό συγκεντρωτισμό!) ή μπορούν να την επικοινωνήσουν με ανισότιμους όρους («στρατιωτικής ήττας») ξεκόβουν για να φτιάξουν το δικό τους μαγαζάκι. Κατ αυτό τον τρόπο έχουμε το φαινόμενο της διαίρεσης του κυττάρου της αμοιβάδας. Στη συνέχεια και επειδή η πλειοψηφία όλων των βάσεων Α επιθυμεί την ενότητα, όλες σχεδόν οι κορυφές αυτών των κομμάτων επικαλούνται την ενότητα μέσα από μέτωπα ή άλλες συμπράξεις αλλά στο βάθος όλοι τους φοβούνται να μην πέσουν θύματα της ηγεμονίας των άλλων μαγαζιών και έτσι όλο την αποφεύγουν. Όμως οι όποιες ενότητες ή συμπράξεις θα είναι προσωρινές συγκολλήσεις όσο δεν γίνεται άρση των βασικών αιτιών της διάσπασης. (μία απ αυτές είναι η έλλειψη πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας). Και αντί λοιπόν για ενότητα των συλλογικοτήτων με τον ίδιο στρατηγικό στόχο έχουμε μεγάλο πόλεμο μεταξύ τους που πολλές φορές είναι ισχυρότερος και από αυτόν που γίνεται ενάντια στον συστημικό εχθρό.
Η μη δημοκρατική λειτουργία των αντισυστημικών κομμάτων, αν το αναλύσουμε σε βάθος, θα δούμε ότι λειτουργεί σαν τροχοπέδη για την κοινωνική απελευθέρωση πολλαπλά (και στο ΤΩΡΑ και στο μέλλον). Γι αυτό η όποια «βιασύνη» δήθεν από την πίεση των άμεσων γεγονότων δεν ευσταθεί και επί πλέον η οποιαδήποτε προσωρινή επιτυχία από την επίτευξη των άμεσων στόχων θα είναι προσωρινή. Αύριο θα έχουμε επιστροφή στο ίδιο σημείο εκκίνησης όπως γράφουμε αρχικά. Οι λίγοι πάλι θα καθορίζουν την ζωή των πολλών αν οι πολλοί δεν καθορίζουν τις διαδικασίες και τους όρους της εξέγερσης απ τα τώρα. Αν συνεχιστεί η σημερινή ολιγαρχική δομή και λειτουργία των συλλογικοτήτων που στοχεύουν σε μια αντισυστημική αλλαγή τότε θα συνεχίσει να πηδάει το αηδόνι αλλά θα βγάζει πάντα κούκο.
Για την πραγματική (και όχι προσωρινή σύγκλιση-συμμαχία) ενότητα των αντισυστημικών δυνάμεων απαιτείται η άρση των αιτιών των διασπάσεων.
Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί μας παρουσιάζουν σαν αιτία της διάσπασης τις διαφορετικές απόψεις!! Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ένα σύνολο ανθρώπων συμφωνεί με τον στρατηγικό σκοπό, οι διαφορετικές απόψεις σχετικά με την υλοποίηση αυτού του σκοπού είναι «ευλογία» και όχι κατάρα που προκαλεί τη διάσπαση. Οι ολιγαρχικοί όμως την διαφορετικότητα απόψεων την αποκαλούν κατάρα, την δαιμονοποιούν και λοιδορούν ή ακόμα ρίχνουν και στην πυρά την κάθε αντίληψη που δεν είναι ταυτισμένη με την αντίληψη του επιπέδου Γ. Όντως η διαφορετική άποψη σε ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες είναι αιτία ή διάσπασης ή τυφλής υποταγής. Όμως σε δημοκρατικά λειτουργούσες είναι ευλογία γιατί ο συλλογικός νους μπορεί και βρίσκει καλύτερες λύσεις στα διάφορα προβλήματα, ανεβαίνει πολύ το επίπεδο γνώσεων και προβληματισμού όλων των μελών, σφυρηλατεί την ενότητα κλπ.
Ποιοι παράγοντες μετατρέπουν την πολυφωνία σε ευλογία;
α) Η ισότιμη έκφραση όλων των απόψεων και προτάσεων β) Η επιλογή απ την πλειοψηφία του ΟΛΟΥ της συλλογικότητας των κυρίαρχων στόχων (αποφάσεων) Δηλαδή κανένα μειοψηφικό μέρος (βουλή, δημοτικά συμβούλια, εργατικά συμβούλια κλπ) να μην έχει την εξουσία να παίρνει κυρίαρχες αποφάσεις για το όλον. γ) Ο σεβασμός και η «υποταγή» της εκάστοτε μειοψηφίας στην απόφαση της πλειοψηφίας είναι οι παράγοντες της ενότητας ενός όλου που συμφωνεί με τον γενικό στρατηγικό σκοπό. Αν δεν υπάρχουν τα τρία πιο πάνω στοιχεία τότε ενότητα δεν πρόκειται να υπάρξει. Το πολύ να γίνονται κάποιες προσωρινές συμμαχίες ή συγκολλήσεις πάνω σε λίγα-ορισμένα προβλήματα ή κοινωνικούς στόχους που όταν αυτοί εκλείψουν ή η πρακτική για την υλοποίηση αυτών έρθει σε αντίθεση με άλλα θέματα στα οποία υπάρχει διαφωνία μεταξύ των διαφορετικών ολιγαρχικά δομημένων συλλογικοτήτων τότε επέρχεται ξανά η διάσπαση.
Όσο δηλαδή δεν υπάρξει άρση της βασικής αιτίας της διάσπασης (ολιγαρχική - ηγεμονική λειτουργία) δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ενότητα των αντισυστημικών συλλογικοτήτων.
Ειδικά για συλλογικότητες – κόμματα που έχουν για πρόταγμα μια κοινωνία (μεγάλη συλλογικότητα) ισότητας μεταξύ των μελών της(κοινοτισμός –κομμουνισμός), αιτία των διασπάσεών τους είναι η αντίφαση μεταξύ αυτού του προτάγματος και της μεγάλης ανισότητας στη λειτουργία της μικρής συλλογικότητας-κόμμα στο Τώρα .
Το οργανωτικό είναι θέμα της ίδιας σημαντικότητας με το στρατηγικό σκοπό γιατί περικλείει την ίδια την ουσία του στρατηγικού σκοπού στο τώρα. Είναι τόσο απαραίτητο όσο και το οξυγόνο για τον σχηματισμό του νερού. Η προσπάθεια για συμφωνίες-ενότητες πάνω σε στρατηγικής σημασίας στόχους είναι το απαραίτητο υδρογόνο. Χωρίς όμως και το οξυγόνο (οργανωτικό) δεν θα έχουμε ποτέ νερό.
Η όποια «βιασύνη» που πάει να δικαιολογήσει την παράληψη του οργανωτικού είναι ίδια με τη βιασύνη του ψαριού που για να καλύψει άμεσα την πείνα του τσιμπάει το δόλωμα.
2) Κάτω τα χέρια από την αριστερά.
Κατά την περίοδο του κινήματος των πλατειών ξεπήδησε μια πολύ μικρή μειοψηφία όψιμων επαναστατών όπου σαν μοναδικοί πεφωτισμένοι και με όπλο το αλάθητο του Πάπα άρχισαν να βρίζουν (μερικές φορές χυδαία) όλα τα αριστερά κόμματα και ενίοτε χειρότερα απ ότι κάνουν εδώ και δεκαετίες οι επαγγελματίες αργυρώνητοι του συστήματος . Οι αναφορές τους ενάντια στην αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) πολλές φορές δεν είχε σχέση με την καλόπιστη κριτική αλλά ήταν «πόλεμος ολοκληρωτικού τύπου».
Δεν έδειξαν κανένα σεβασμό για τους μεγαλειώδης αγώνες, για τις απίστευτες και αμέτρητες θυσίες που έχουν δώσει οι αριστεροί ανεξαρτήτου ρεύματος ( Σταλινικού, Τροτσκιστικού, Μαοϊκού, Ανένταχτου κλπ) για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Δεν έδειξαν κανένα σεβασμό για τα απλά καλοπροαίρετα μέλη της βάσης ή της ηγεσίας που έβαλαν την προσωπική ζωή τους πολύ πιο κάτω από το όραμα για μια άλλη καλύτερη κοινωνία.
Δεν έδειξαν κανένα «ελαφρυντικό» για τα τυχόν ανθρώπινα λάθη ή τις θεωρητικές ελλείψεις στον αγώνα τους για να ανοίξουν πρωτόγνωρους δρόμους για την ανθρωπότητα . (Η ολιγαρχική δομή και λειτουργία των κομμάτων της αριστεράς είναι μια λάθος θεωρητική και πρακτική επιλογή που έχει τις ρίζες της στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και δεν είναι μια κακοπροαίρετη στάση απέναντι στα μέλη της και στην κοινωνία). Δεν είδαν ότι το πιο ανθρώπινο στοιχείο που υπήρχε σε κάθε κοινωνία βρισκόταν μέσα στον πολιτισμό της αριστεράς σε όλες τις ιστορικές φάσεις.
Και φυσικά δεν μπορούν να καταλάβουν τη μεγάλη διαφορά μεταξύ κριτικής ή πάρα πολύ αυστηρής κριτικής από την πολεμική.
Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε το κάτω τα χέρια από οποιοδήποτε κομμάτι της αριστεράς. Ναι και στην αυστηρή ακόμα κριτική αλλά όχι στην πολεμική.
Ο κάθε αριστερός σε όποιο χώρο και να ανήκει έχει τέτοια συνείδηση που μπορεί να συμβάλει και θα συμβάλει στο ξεπέρασμα των λαθεμένων επιλογών του χθες και του σήμερα.
3) Όσοι αγωνιστές με την έννοια σοσιαλισμός εννοούν και αγωνίζονται για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν πρόκειται να το πετύχουν ΠΟΤΕ, ακόμα και αν ανατρέψουν σε όλο τον κόσμο όλα τα σημερινά πολιτικά συστήματα αν τελικά δεν περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό.
Το ιδιωτικό, το κοινωνικό, το δημοτικό, το κρατικό είναι έννοιες που εκφράζουν την ιδιοκτησία κάποιου αντικειμένου από κάποιο υποκείμενο
Όμως τι σημαίνει ιδιοκτησία; Ιδιοκτησία είναι η δυνατότητα ενός υποκειμένου να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου.
Επομένως για να είναι κάποιο αντικείμενο κοινωνική ιδιοκτησία θα πρέπει να αποφασίζει την χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής η ίδια η κοινωνία.
Αν λοιπόν για τα μέσα παραγωγής (οικονομία) δεν αποφασίζει η κοινωνία (νομοθετική-κανονιστική εξουσία στο λαό) αλλά αποφασίζει ένα μέρος αυτής (κόμμα ή ηγεσία κόμματος) στο όνομα της κοινωνίας (και όχι κατ εντολή της) τότε τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό το μέρος του όλου που αποφασίζει. Έτσι δεν θα έχουμε ποτέ σοσιαλισμό αλλά κομματικό καπιταλισμό βαπτισμένο σε σοσιαλισμό. (Αυτό που έγινε με τις επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα).
Ο δρόμος που ακολουθήθηκε και ακολουθείται μέχρι σήμερα είναι ο δρόμος της καλής μεν προαίρεσης - πρόθεσης για το σοσιαλισμό αλλά είναι ντε φάκτο αντικοινωνικός - αντισοσιαλιστικός- αντικομμουνιστικός.
Άρα για να μην περάσει ακόμα ένας άλλος αιώνας θυσιών και αποτυχιών μέχρι να γίνει κατανοητό ότι σοσιαλισμός χωρίς την νομοθετική εξουσία στο λαό δεν υπάρχει και ότι εάν δεν αποφασίζει το όλον (μέσα σε ένα κόμμα η στις επί μέρους συλλογικότητες τη) πάλι δεν μπορεί να υπάρξει στο τέλος σοσιαλισμός. Επομένως χρειάζεται απαραίτητα αγώνας όλων των πρωτοπόρων αγωνιστών για να μπολιάσουν πρακτικά τα καθημερινά κινήματα με τις δημοκρατικές διαδικασίες και να πιέζουν τις συλλογικότητες – κόμματα στα οποία ανήκουν για μια πραγματική δημοκρατική δομή και λειτουργία για να μπορέσει έτσι να επαναθεμελιωθεί το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Ο τέταρτος αρνητικός παράγοντας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί ως εξής:
Για την άμεση εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των μελών του επιπέδου Α, σε συνδυασμό με το στόχο για το «κόψιμο των ποδιών» του κάθε επίδοξου κλικαδόρου, θα μπορούσε κάθε δίμηνο ή τρίμηνο να εκλέγεται από την βάση Α ένα όργανο Δ με αρμοδιότητες τον έλεγχο των επιπέδων Γ και Β και την άμεση εναλλακτική επικοινωνία μεταξύ των ομάδων της βάσης.
Το όργανο αυτό Δ θα ελέγχει τα συντονιστικά όργανα (Γ και Β) στο κατά πόσον εκτελούν τις εντολές-προδιαγραφές που τους έχει δώσει η πλειοψηφία της Βάσης.
Σε περίπτωση παρέκκλισης των οργάνων αυτών απ τις εντολές της βάσης το όργανο Δ θα έχει «τα κλειδιά» και θα επικοινωνεί με όλη τη βάση Α και η βάση θα παίρνει τα μέτρα της ( συστάσεις, ανακλήσεις, διαγραφές κλπ). Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μπορούμε να έχουμε πρακτικά ανάκληση ανά πάσα στιγμή μελών των οργάνων ή και ολόκληρων οργάνων από τη βάση. (Διάφοροι αριστεροί που μιλούν για «ανάκληση ανά πάσα στιγμή» τα λόγια τους είναι εντελώς κούφια γιατί δεν μπορούν να προτείνουν κανένα πρακτικό μηχανισμό ώστε η βάση να μπορεί να ανακαλεί τους αντιπροσώπους της. Άλλωστε αυτό αποδεικνύεται και ιστορικά αφού ποτέ και πουθενά δεν έγινε ανάκληση κάποιων ανώτερων συντονιστών από τη βάση Α.
Οι διαδικασίες της εκλογής αυτού του οργάνου θα μπορούσαν να είναι όπως και για την επιλογή των οργάνων του επιπέδου Β και Γ. Δηλαδή πχ αν αυτό το όργανο θα πρέπει να αποτελείται από 20 άτομα τότε συνολικά η βάση να εκλέγει ας πούμε 40 και κατόπιν με κλήρωση να βγαίνουν τα 20 ζητούμενα.
Για τον πέμπτο αρνητικό παράγοντα πριν πούμε για το πώς τον αντιμετωπίζουμε, καλό θα είναι να τον εξηγήσουμε περισσότερο. Τι σημαίνει καθοριστική-κυρίαρχη απόφαση (πλαίσιο) και πια η διαφορά της από την σημαντική απόφαση;
Στο να κριθεί τι είναι σημαντική απόφαση είναι εντελώς υποκειμενικό. Κάποιος μπορεί να πει ότι όλες οι αποφάσεις είναι σημαντικές και κάποιος άλλος να αξιολογεί σαν πιο σημαντικές τις χι ή τις ψι. Έτσι το να τίθεται σαν λύση «η βάση Α να αποφασίζει για τα σημαντικά θέματα» πρακτικά σημαίνει «πιάσε το αυγό και κούρευτο». Αντίθετα όμως η κυρίαρχη απόφαση περικλείει κάτι το αντικειμενικό. Περικλείει τις προδιαγραφές – πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να βρίσκεται ο κάθε σκοπός και στόχος. Εδώ ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα: « Ένας (εντολέας) δίνει την εντολή σε κάποιον εντολοδόχο να σπείρει τόσα κιλά σιτάρι, σε τόσα στρέμματα γης, μέσα σε μια εβδομάδα». Αυτές λοιπόν είναι οι προδιαγραφές, το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα πρέπει να κινηθεί ο εντολοδόχος. Αυτή είναι η καθοριστική απόφαση. Τώρα αν ο εντολοδόχος ξεκινήσει τη σπορά την δεύτερη ή την Τρίτη μέρα ή αν ξεκινήσει απ το βόρειο ή το νότιο μέρος του χωραφιού δεν έχει σημασία. Ποια μέρα θα ξεκινήσει και από το πού, είναι απόφαση που θα πρέπει να πάρει ο ίδιος ο εντολοδόχος και αυτή είναι απόφαση εκτελεστικού τύπου και όχι καθοριστική. Εδώ ο κάθε ολιγάργης που «σέβεται τον εαυτό του» δεν κάνει τίποτα για να διαχωρίσει το υλικό περιεχόμενο αυτών των εννοιών για να δύναται προκαλεί σύγχυση στη βάση Α και μετά να μπορεί να λέει το «μα είναι δυνατόν για όλα τα παραμικρά θέματα να αποφασίζει η βάση; Είναι δυνατόν για ξαφνικά- έκτακτα γεγονότα να αποφασίζει η βάση;»
Και όμως με το διαχωρισμό σε κυρίαρχες (πλαίσιο) και εκτελεστικές αποφάσεις η βάση Α είναι δυνατόν να έχει όλες τις καθοριστικές αποφάσεις στα χέρια της. Μια συλλογικότητα σε λίγο χρόνο, μετά τη δημιουργία της, μπορεί να έχει βάλει τις βασικές προδιαγραφές για όλα σχεδόν τα θέματα. Ακόμα και για τα ελάχιστα πιθανά και έκτακτα μπορεί να έχει προσχεδιάσει όπως πχ κάποιος Δήμος έχει σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καιρικών συνθηκών. Έτσι λοιπόν μετά την θέσπιση των βασικών προδιαγραφών για όλα τα πιθανά θέματα από τη βάση, θα μένει καιρός και για συμμετοχή της σε ειδικότερες αποφάσεις (εξειδίκευσης) των βασικών προδιαγραφών σε αραιότερα αλλά τακτά χρονικά διαστήματα.
Μερικοί ολιγαρχικοί της αριστεράς και κάποιοι του αντιεξουσιαστικού χώρου προτείνουν σαν λύση, για την αποφυγή της κλίκας, τις συνελεύσεις βάσης. Όμως αν οι χιλιάδες συνελεύσεις βάσης δεν συντονίζονται μεταξύ τους θα έχουμε ένα απόλυτο αλαλούμ. Για τον συντονισμό λοιπόν όλων των συνελεύσεων βάσης θα χρειάζονται απαραίτητα οι συντονιστές. Εδώ λοιπόν ξαναγυρίζουμε στο θέμα της σχέσης μεταξύ βάσης Α και συντονιστικών οργάνων όπως το θέτουμε πιο πάνω. Επομένως αυτή η πρότασής τους πρακτικά είναι ένα μηδενικό
(Άλλοι απόλυτα απαραίτητοι κανόνες – αρχές για δημοκρατική λειτουργία είναι α) η απαγόρευση ενός μειοψηφικού μέρους του όλου να παίρνει κυρίαρχες αποφάσεις για το όλον χωρίς την συγκατάθεση πρώτα της πλειοψηφία του όλου. β) Η ισηγορία δηλ όλα τα μέλη να έχουν ίση δυνατότητα επικοινωνίας με όλα τα άλλα μέλη γ) Ίδιες προδιαγραφές για κάθε μέλος να καταθέτει προτάσεις προς το όλο για ψήφιση πχ με χι υπογραφές ο καθένας να καταθέτει τελικά μια πρόταση). δ) Η μειοψηφία να ακολουθεί-εφαρμόζει την θέληση της πλειοψηφίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Λίγο πριν την πρώτη Πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαβάζουμε στην εφημερίδα Πριν την 2-10-2011 (σελίδα 15) τα εξής:
«..Η Πανελλαδική συνδιάσκεψη αποτελείται από αιρετούς αντιπροσώπους των Τοπικών Επιτροπών. Ο αριθμός τους, γι αυτή τη Συνδιάσκεψη, ορίζεται βάσει ενιαίου μέτρου, 1 αντιπρόσωπος για κάθε 3 παρόντα μέλη στη διαδικασία ορισμού των αντιπροσώπων, μέτρο που εξασφαλίζει μια μαζική και αντιπροσωπευτική διαδικασία.
Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι συμμετέχουν στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη χωρίς δεσμευτικές τοπικές αποφάσεις, ελεύθεροι να διαμορφώσουν τις απόψεις τους μέσα από την ίδια διαδικασία του σώματος».
Με λίγα λόγια εδώ αναφέρεται απροκάλυπτα ότι το 33,3% των μελών θα είναι «ελεύθερο» να αποφασίσει αυτό αντί του ΟΛΟΥ ενώ το 66,66% των μελών θα είναι έξω από τη διαδικασία των αποφάσεων πλαίσιο που το αφορούν. Δηλαδή ένα μικρό μέρος του όλου αποφασίζει για το όλον.
Εδώ κάποιος μπορεί να πει «μα την ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρήκατε για να κάνετε κριτική»; Φυσικά και το αναφέρουμε σαν ένα παράδειγμα πιο πρόσφατο. Όμως μια τέτοια λειτουργία αφορά σχεδόν και όλα τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και περισσότερο απ όλα της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Τα κόμματα του ΚΚΕ και του ΣΥΝ αφήνουν, με τα συνέδριά τους, μεγαλύτερα ποσοστά της Βάσης Α έξω από τη διαδικασία λήψης των αποφάσεων πλαίσιο. Τα ποσοστά αυτά μπορεί να είναι 80 -90% ή και 99% ακόμα. Αυτό εξαρτάται από τις συγκυρίες και το συνολικό αριθμό μελών ενός κόμματος.
Τα συνέδρια ( και οι συνδιασκέψεις ή οι συντακτικές συνελεύσεις) γίνονται από τις ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες με τους εξής σκοπούς.
α) Δια μέσου των προσυνεδριακών συζητήσεων να δοθεί η ψευδαίσθηση στη βάση Α ότι αυτή αποφασίζει για τα καθοριστικά θέματα β) Ευκαιρία για το επίπεδο Γ να πείσει για το ορθόν της όποιας εισήγησής και γ) για να δομηθεί ο κεντρικός -μεσαίος σκελετός της ολιγαρχικής πυραμίδας και η σύγκληση προς το κεντρικό σημείο της κορυφής της πυραμίδας αυτής.
Και σε τούτο το θέμα ο κάθε ολιγάρχης «που σέβεται τον εαυτό του», για να πείσει τη Βάση Α για το σωστό και το «δημοκρατικό» στοιχείο των διαδικασιών του συνεδρίου του, θα κοιτάξει να «χτυπήσει» στο εφικτό μιας πραγματικής δημοκρατικής διαδικασίας κατά την οποία όλες τις καθοριστικές αποφάσεις δεν θα τις παίρνει ένα μικρό μέρος του ΟΛΟΥ αλλά η πλειοψηφία του ΟΛΟΥ(αφού θα συμμετέχει το ΟΛΟΝ). Λένε λοιπόν συνήθως το παραπλανητικό «μα είναι δυνατόν άμα έχεις χιλιάδες μέλη να συγκεντρωθούν όλα αυτά τα μέλη σε ένα μικρό χώρο μέσα στον οποίο γίνεται το συνέδριο»; Με άλλα λόγια δεν θέλουν να βρουν πουθενά πραγματική δυνατότητα για δημοκρατική λήψη των αποφάσεων και τα πολύ εύκολα μας τα παρουσιάζουν όχι απλώς δύσκολα αλλά εντελώς αδύνατα. (Το προνομιακό πεδίο του κάθε ολιγάρχη, καλοπροαίρετου ή κακοπροαίρετου, διαχρονικά ήταν το πεδίο του ανέφικτου-εφικτού. Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει ριζικά. Το προνομιακό τους επίπεδο όπου μέσα σε αυτό έθεταν σε κάθε δημοκρατική πρόταση το πρόσημο του πρακτικά ανέφικτου μετατρέπεται μέρα με τη μέρα σε μπούμεραγκ για αυτούς)
Λοιπόν στον πιο πάνω ισχυρισμό τους θα μπορούσαμε να απαντήσουμε, με στυλ ερωτήσεων και απαντήσεων) περιληπτικά (λόγω χώρου) και αν χρειαστεί κάποιος και σε λεπτομέρειες για το πρακτικά εύκολο να παίρνει της αποφάσεις το ΟΛΟΝ της συλλογικότητας. α) Μπορεί η όποια εισήγηση να χωριστεί σε επί μέρους κεφάλαια ανάλογα με το ιδιαίτερο του θέματος; Μπορεί. β) Μπορεί στο κάθε κεφάλαιο να αναφέρονται οι διαφορετικές απόψεις πάνω στο κάθε συγκεκριμένο θέμα(ισότιμο χώρο κλπ); Μπορεί γ) Μπορεί μια τέτοια δομημένη εισήγηση (με τις διαφορετικές απόψεις ανά κεφάλαιο) να κατέβει στις όλες τις τοπικές οργανώσεις της βάσης Α όπου το κάθε απλό μέλος της βάσης Α θα ψηφίζει μια άποψη από κάθε κεφάλαιο, για να μπορούν να βγουν τα συνολικά ποσοστά αποδοχής της κάθε άποψης (ανά ιδιαίτερο θέμα) Πανελλαδικά; Φυσικά και είναι δυνατόν και εύκολο.
(Εδώ θα μπορούσε να βγαίνει απ ευθείας η πλειοψηφούσα άποψη για κάθε θέμα με την εξής διαδικασία. Ας υποθέσουμε ότι για κάθε θέμα υπάρχουν 3 διαφορετικές απόψεις (ΑΒΓ). Το κάθε μέλος στη βάση του θα μπορούσε α) να ψήφιζε (μια) όποια επιθυμούσε β) σε διαφορετικό ψηφοδέλτιο να αναφερόταν όλοι οι πιθανοί συνδυασμοί των δύο πιθανά πρώτων με σχετική πλειοψηφία απόψεων (ΑΒ, ΑΓ, ΒΓ) Για τον κάθε πιθανό συνδυασμό που θα αναδεικνυόταν μετέπειτα πλειοψηφικά, θα μπορούσε εκ των προτέρων να εκφράσει πια από τις δύο «νικηφόρες» περιπτώσεις θα επιθυμούσε. Κατ αυτό τον τρόπο βγαίνει η πρώτη απόλυτα πλειοψηφούσα άποψη. Έτσι την όποια απόλυτη πλειοψηφία ή την πλειοψηφία από σύνθεση των απόψεων την κάνει η ίδια η βάση)
Με άλλα λόγια όσο θα περνούσαμε σε λεπτομερέστερες αναφορές τόσο θα αναδεικνυόταν το πρακτικά εύκολο της υπόθεσης αλλά «όποια δεν θέλει να ζυμώσει επί αιώνες κοσκινίζει» .
Σήμερα εκτός από την σχεδόν θανάσιμη κρίση υπερσυσσώρευσης του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και του ολιγαρχικού πολιτικού του συστήματος της αστικής ολιγαρχικής δικτατορίας του κοινοβουλευτισμού, περνάνε κρίση και όλα τα ολιγαρχικά μοντέλα δεξιά και αριστερά (που δεν το έχει καταλάβει ακόμα στο βαθμό που πρέπει η αριστερά). Το μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων και της βάσης ανεβαίνει διαρκώς και όλο και περισσότεροι δεν θα δέχονται πλέον να είναι νεροκουβαλητές ή ρομποτάκια κάποιων ηγεμόνων ή ηγεμονίσκων και όλο και περισσότερο η κάθε βάση θα ασκεί πιέσεις για δημοκρατία προς της ηγεσίες της.
Το θέμα της Δημοκρατίας, με την σημασία της εξουσίας του λαού (ήτοι η νομοθετική-κανονιστική εξουσία απ ευθείας στο λαό), έχει ανοίξει όσο ΠΟΤΕ και φαίνεται να μην κλείνει όσο δεν θα βρει παγκόσμια δικαίωση. (Σήμερα η λειτουργία με ένα δημοκρατικό καταστατικό γίνεται όλο και πιο εύκολη όσο πιο πολλά είναι τα μέλη).
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
1) ‘Όπως πάντα έτσι και σήμερα οι αντικαθεστωτικές μεν αλλά ολιγαρχικά δε λειτουργούσες συλλογικότητες «εκμεταλλεύονται» την πίεση που νιώθει ο λαός από τα διάφορα μέτρα που τον εξαθλιώνουν ή τον καταπιέζουν και λένε: «Αφήστε τώρα τις δημοκρατικές διαδικασίες για αργότερα . Εδώ καιγόμαστε. Εδώ χανόμαστε. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Έλα να παλέψουμε, έλα να ενωθούμε για να ξεπεράσουμε αυτό το χι άμεσο πρόβλημα, (πχ μνημόνιο), και μετά βλέπουμε το οργανωτικό…». Δηλαδή την όποια προσπάθεια για θέσπιση μιας δημοκρατικής λειτουργίας σε μια αντισυστημική συλλογικότητα (κόμμα) μας την παρουσιάζουν σαν βαρίδι στα πόδια του κινήματος, σαν διαδικασίες χρονοβόρες, σαν παράγοντα που εμποδίζει την επαναστατική δραστηριότητα κλπ ή σαν τριτεύον θέμα. Έτσι το μοναδικό που προωθούν είναι να φτιάχνουν προτάσεις –αιτήματα επί άμεσων πολύ σημαντικών προβλημάτων για την έξοδο από την όποια άμεση δυσκολία και καλούν το λαό να ακολουθήσει το αιτηματολόγιό τους και «φυσικά» ούτε λόγος για την ποιότητα της λειτουργίας της συλλογικότητας που θα πρέπει να υλοποιήσει αυτές τις προτάσεις- αιτήματα.
Δυστυχώς μια τέτοια πολιτική στάση παρασύρει σε λάθος δρόμο πολλούς καλοπροαίρετους αγωνιστές.
Όμως το να φτιαχτεί ένα ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ δημοκρατικής λειτουργία (μέσα στα πλαίσια των πιο πάνω προδιαγραφών) δεν χρειάζεται ούτε μια εβδομάδα και για να μπει σε λειτουργία δεν θα χρειαστεί πάνω από ένας ή δύο μήνες. Προς τι λοιπόν οι τόσες αναλήθειες για το χρονοβόρο των διαδικασιών για θέσπιση μιας δημοκρατικής λειτουργίας; Το να ασχοληθεί κάποιος λίγες μέρες με αυτό το θέμα θα χάσει την επανάσταση;!!!! Και πριν την μεγάλη κρίση, πριν που δεν τους πίεζε τόσο πολύ κανείς, γιατί δεν έβρισκαν για το ίδιο θέμα λίγο χρόνο;
Τώρα για το δυσκίνητο των συλλογικών αποφάσεων είναι και αυτό μια τεράστια αναλήθεια.
Από τη στιγμή που η βάση Α θα έχει επιλέξει τα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινούνται τα συντονιστικά όργανα, τα συντονιστικά όργανα θα μπορούν να παίρνουν αστραπιαίες αποφάσεις (εντός των πλαισίων).
Όλα τα πιο πάνω λοιπόν είναι δικαιολογίες για να αποφύγουν οι από πάνω να δέχονται εντολές-πλαίσια από τους κάτω. Δυστυχώς ισχύει το «όποια δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει». Και εδώ με την δικαιολογία του κατεπείγοντος πάνε να κατοχυρώσουν ηγεμονική θέση οι διάφοροι λαοσωτήρες.
Όμως μήπως αυτή η στάση τους βοηθά περισσότερο απ ότι η δημοκρατική λειτουργία, στην νίκη των καταπιεσμένων επί της εξουσίας στο τώρα; Φυσικά και όχι. Η στάση τους είναι τεράστιο βαρίδι στα πόδια του λαϊκού κινήματος για διάφορους λόγους όπως:
Η μη δημοκρατική λειτουργία στο τώρα οδηγεί κατά κανόνα στην πολυδιάσπαση της συλλογικότητας ή των συλλογικοτήτων που στοχεύουν σε μια ριζική αλλαγή.
Όταν τελικός κριτής των διαφορετικών απόψεων δεν είναι η βάση Α τότε η πάλη για προώθηση της όποιας άποψης ή αντίληψης μπορεί να γίνει καλύτερα μόνο με τη δημιουργία μιας νέας συλλογικότητας, ενός νέου «μαγαζιού». Δηλαδή μόνο με διάσπαση.
Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες η προσωρινά μη κυρίαρχη άποψη ή μια εντελώς νέα άποψη δεν εκφέρεται προς το σύνολο της συλλογικότητας με ισότιμους όρους. Υπάρχει δηλαδή μεγάλη ανισοκατανομή δύναμης μεταξύ των διαφορετικών απόψεων στην απεύθυνσή τους προς το όλον της συλλογικότητας και φυσικά προς το όλον της βάσης Α. (Πχ κάποιος που είναι σε μια τοπική οργάνωση μπορεί να πει την άποψή του σε 10 μέλη ενώ ένας της κεντρικής επιτροπής μπορεί να την πει σε χιλιάδες μέλη). Επί πλέον τα απλά μέλη της βάσης Α δεν μπορούν να καταθέσουν πρόταση, προς όλα τα μέλη που βρίσκονται σε όλη τη Χώρα, για ψηφοφορία. Αυτοί που έχουν μια τέτοια δυνατότητα είναι μόνο τα μέλη της κορυφής, της Κεντρικής Επιτροπής της συλλογικότητας. Δηλαδή δεν υπάρχει ισοκατανομή δύναμης στην κατάθεση προτάσεων. (και εδώ ο κάθε ολιγαρχικός «που σέβεται τον εαυτό του» πρέπει να περάσει στους κάτω την άποψη ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ή πολύ δύσκολο γιατί θα έχουμε πολύ μεγάλο αριθμό προτάσεων με αποτέλεσμα να έχουμε πολύ μεγάλο χάσιμο χρόνου σε ψηφοφορίες. Κρύβουν όμως τη δυνατότητα για συλλογική κατάθεση προτάσεων κάτω απ τον ίδιο όρο. Πχ κοινή κατάθεση πρότασης από 50-100 ή 200 μέλη κλπ που θα περιόριζε τον πιθανά μεγάλο αριθμό των προτάσεων.)
Έτσι κάποιοι που δεν μπορούν να περάσουν την άποψή τους μέσα από την λειτουργία του ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού (και ας τον βαπτίζουν δημοκρατικό συγκεντρωτισμό!) ή μπορούν να την επικοινωνήσουν με ανισότιμους όρους («στρατιωτικής ήττας») ξεκόβουν για να φτιάξουν το δικό τους μαγαζάκι. Κατ αυτό τον τρόπο έχουμε το φαινόμενο της διαίρεσης του κυττάρου της αμοιβάδας. Στη συνέχεια και επειδή η πλειοψηφία όλων των βάσεων Α επιθυμεί την ενότητα, όλες σχεδόν οι κορυφές αυτών των κομμάτων επικαλούνται την ενότητα μέσα από μέτωπα ή άλλες συμπράξεις αλλά στο βάθος όλοι τους φοβούνται να μην πέσουν θύματα της ηγεμονίας των άλλων μαγαζιών και έτσι όλο την αποφεύγουν. Όμως οι όποιες ενότητες ή συμπράξεις θα είναι προσωρινές συγκολλήσεις όσο δεν γίνεται άρση των βασικών αιτιών της διάσπασης. (μία απ αυτές είναι η έλλειψη πραγματικής δημοκρατικής λειτουργίας). Και αντί λοιπόν για ενότητα των συλλογικοτήτων με τον ίδιο στρατηγικό στόχο έχουμε μεγάλο πόλεμο μεταξύ τους που πολλές φορές είναι ισχυρότερος και από αυτόν που γίνεται ενάντια στον συστημικό εχθρό.
Η μη δημοκρατική λειτουργία των αντισυστημικών κομμάτων, αν το αναλύσουμε σε βάθος, θα δούμε ότι λειτουργεί σαν τροχοπέδη για την κοινωνική απελευθέρωση πολλαπλά (και στο ΤΩΡΑ και στο μέλλον). Γι αυτό η όποια «βιασύνη» δήθεν από την πίεση των άμεσων γεγονότων δεν ευσταθεί και επί πλέον η οποιαδήποτε προσωρινή επιτυχία από την επίτευξη των άμεσων στόχων θα είναι προσωρινή. Αύριο θα έχουμε επιστροφή στο ίδιο σημείο εκκίνησης όπως γράφουμε αρχικά. Οι λίγοι πάλι θα καθορίζουν την ζωή των πολλών αν οι πολλοί δεν καθορίζουν τις διαδικασίες και τους όρους της εξέγερσης απ τα τώρα. Αν συνεχιστεί η σημερινή ολιγαρχική δομή και λειτουργία των συλλογικοτήτων που στοχεύουν σε μια αντισυστημική αλλαγή τότε θα συνεχίσει να πηδάει το αηδόνι αλλά θα βγάζει πάντα κούκο.
Για την πραγματική (και όχι προσωρινή σύγκλιση-συμμαχία) ενότητα των αντισυστημικών δυνάμεων απαιτείται η άρση των αιτιών των διασπάσεων.
Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί μας παρουσιάζουν σαν αιτία της διάσπασης τις διαφορετικές απόψεις!! Στην πραγματικότητα, από τη στιγμή που ένα σύνολο ανθρώπων συμφωνεί με τον στρατηγικό σκοπό, οι διαφορετικές απόψεις σχετικά με την υλοποίηση αυτού του σκοπού είναι «ευλογία» και όχι κατάρα που προκαλεί τη διάσπαση. Οι ολιγαρχικοί όμως την διαφορετικότητα απόψεων την αποκαλούν κατάρα, την δαιμονοποιούν και λοιδορούν ή ακόμα ρίχνουν και στην πυρά την κάθε αντίληψη που δεν είναι ταυτισμένη με την αντίληψη του επιπέδου Γ. Όντως η διαφορετική άποψη σε ολιγαρχικά λειτουργούσες συλλογικότητες είναι αιτία ή διάσπασης ή τυφλής υποταγής. Όμως σε δημοκρατικά λειτουργούσες είναι ευλογία γιατί ο συλλογικός νους μπορεί και βρίσκει καλύτερες λύσεις στα διάφορα προβλήματα, ανεβαίνει πολύ το επίπεδο γνώσεων και προβληματισμού όλων των μελών, σφυρηλατεί την ενότητα κλπ.
Ποιοι παράγοντες μετατρέπουν την πολυφωνία σε ευλογία;
α) Η ισότιμη έκφραση όλων των απόψεων και προτάσεων β) Η επιλογή απ την πλειοψηφία του ΟΛΟΥ της συλλογικότητας των κυρίαρχων στόχων (αποφάσεων) Δηλαδή κανένα μειοψηφικό μέρος (βουλή, δημοτικά συμβούλια, εργατικά συμβούλια κλπ) να μην έχει την εξουσία να παίρνει κυρίαρχες αποφάσεις για το όλον. γ) Ο σεβασμός και η «υποταγή» της εκάστοτε μειοψηφίας στην απόφαση της πλειοψηφίας είναι οι παράγοντες της ενότητας ενός όλου που συμφωνεί με τον γενικό στρατηγικό σκοπό. Αν δεν υπάρχουν τα τρία πιο πάνω στοιχεία τότε ενότητα δεν πρόκειται να υπάρξει. Το πολύ να γίνονται κάποιες προσωρινές συμμαχίες ή συγκολλήσεις πάνω σε λίγα-ορισμένα προβλήματα ή κοινωνικούς στόχους που όταν αυτοί εκλείψουν ή η πρακτική για την υλοποίηση αυτών έρθει σε αντίθεση με άλλα θέματα στα οποία υπάρχει διαφωνία μεταξύ των διαφορετικών ολιγαρχικά δομημένων συλλογικοτήτων τότε επέρχεται ξανά η διάσπαση.
Όσο δηλαδή δεν υπάρξει άρση της βασικής αιτίας της διάσπασης (ολιγαρχική - ηγεμονική λειτουργία) δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ενότητα των αντισυστημικών συλλογικοτήτων.
Ειδικά για συλλογικότητες – κόμματα που έχουν για πρόταγμα μια κοινωνία (μεγάλη συλλογικότητα) ισότητας μεταξύ των μελών της(κοινοτισμός –κομμουνισμός), αιτία των διασπάσεών τους είναι η αντίφαση μεταξύ αυτού του προτάγματος και της μεγάλης ανισότητας στη λειτουργία της μικρής συλλογικότητας-κόμμα στο Τώρα .
Το οργανωτικό είναι θέμα της ίδιας σημαντικότητας με το στρατηγικό σκοπό γιατί περικλείει την ίδια την ουσία του στρατηγικού σκοπού στο τώρα. Είναι τόσο απαραίτητο όσο και το οξυγόνο για τον σχηματισμό του νερού. Η προσπάθεια για συμφωνίες-ενότητες πάνω σε στρατηγικής σημασίας στόχους είναι το απαραίτητο υδρογόνο. Χωρίς όμως και το οξυγόνο (οργανωτικό) δεν θα έχουμε ποτέ νερό.
Η όποια «βιασύνη» που πάει να δικαιολογήσει την παράληψη του οργανωτικού είναι ίδια με τη βιασύνη του ψαριού που για να καλύψει άμεσα την πείνα του τσιμπάει το δόλωμα.
2) Κάτω τα χέρια από την αριστερά.
Κατά την περίοδο του κινήματος των πλατειών ξεπήδησε μια πολύ μικρή μειοψηφία όψιμων επαναστατών όπου σαν μοναδικοί πεφωτισμένοι και με όπλο το αλάθητο του Πάπα άρχισαν να βρίζουν (μερικές φορές χυδαία) όλα τα αριστερά κόμματα και ενίοτε χειρότερα απ ότι κάνουν εδώ και δεκαετίες οι επαγγελματίες αργυρώνητοι του συστήματος . Οι αναφορές τους ενάντια στην αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) πολλές φορές δεν είχε σχέση με την καλόπιστη κριτική αλλά ήταν «πόλεμος ολοκληρωτικού τύπου».
Δεν έδειξαν κανένα σεβασμό για τους μεγαλειώδης αγώνες, για τις απίστευτες και αμέτρητες θυσίες που έχουν δώσει οι αριστεροί ανεξαρτήτου ρεύματος ( Σταλινικού, Τροτσκιστικού, Μαοϊκού, Ανένταχτου κλπ) για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία.
Δεν έδειξαν κανένα σεβασμό για τα απλά καλοπροαίρετα μέλη της βάσης ή της ηγεσίας που έβαλαν την προσωπική ζωή τους πολύ πιο κάτω από το όραμα για μια άλλη καλύτερη κοινωνία.
Δεν έδειξαν κανένα «ελαφρυντικό» για τα τυχόν ανθρώπινα λάθη ή τις θεωρητικές ελλείψεις στον αγώνα τους για να ανοίξουν πρωτόγνωρους δρόμους για την ανθρωπότητα . (Η ολιγαρχική δομή και λειτουργία των κομμάτων της αριστεράς είναι μια λάθος θεωρητική και πρακτική επιλογή που έχει τις ρίζες της στις αρχές του προηγούμενου αιώνα και δεν είναι μια κακοπροαίρετη στάση απέναντι στα μέλη της και στην κοινωνία). Δεν είδαν ότι το πιο ανθρώπινο στοιχείο που υπήρχε σε κάθε κοινωνία βρισκόταν μέσα στον πολιτισμό της αριστεράς σε όλες τις ιστορικές φάσεις.
Και φυσικά δεν μπορούν να καταλάβουν τη μεγάλη διαφορά μεταξύ κριτικής ή πάρα πολύ αυστηρής κριτικής από την πολεμική.
Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε το κάτω τα χέρια από οποιοδήποτε κομμάτι της αριστεράς. Ναι και στην αυστηρή ακόμα κριτική αλλά όχι στην πολεμική.
Ο κάθε αριστερός σε όποιο χώρο και να ανήκει έχει τέτοια συνείδηση που μπορεί να συμβάλει και θα συμβάλει στο ξεπέρασμα των λαθεμένων επιλογών του χθες και του σήμερα.
3) Όσοι αγωνιστές με την έννοια σοσιαλισμός εννοούν και αγωνίζονται για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν πρόκειται να το πετύχουν ΠΟΤΕ, ακόμα και αν ανατρέψουν σε όλο τον κόσμο όλα τα σημερινά πολιτικά συστήματα αν τελικά δεν περάσει η νομοθετική εξουσία στο λαό.
Το ιδιωτικό, το κοινωνικό, το δημοτικό, το κρατικό είναι έννοιες που εκφράζουν την ιδιοκτησία κάποιου αντικειμένου από κάποιο υποκείμενο
Όμως τι σημαίνει ιδιοκτησία; Ιδιοκτησία είναι η δυνατότητα ενός υποκειμένου να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου.
Επομένως για να είναι κάποιο αντικείμενο κοινωνική ιδιοκτησία θα πρέπει να αποφασίζει την χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής η ίδια η κοινωνία.
Αν λοιπόν για τα μέσα παραγωγής (οικονομία) δεν αποφασίζει η κοινωνία (νομοθετική-κανονιστική εξουσία στο λαό) αλλά αποφασίζει ένα μέρος αυτής (κόμμα ή ηγεσία κόμματος) στο όνομα της κοινωνίας (και όχι κατ εντολή της) τότε τα μέσα παραγωγής ανήκουν ουσιαστικά σε αυτό το μέρος του όλου που αποφασίζει. Έτσι δεν θα έχουμε ποτέ σοσιαλισμό αλλά κομματικό καπιταλισμό βαπτισμένο σε σοσιαλισμό. (Αυτό που έγινε με τις επαναστάσεις του προηγούμενου αιώνα).
Ο δρόμος που ακολουθήθηκε και ακολουθείται μέχρι σήμερα είναι ο δρόμος της καλής μεν προαίρεσης - πρόθεσης για το σοσιαλισμό αλλά είναι ντε φάκτο αντικοινωνικός - αντισοσιαλιστικός- αντικομμουνιστικός.
Άρα για να μην περάσει ακόμα ένας άλλος αιώνας θυσιών και αποτυχιών μέχρι να γίνει κατανοητό ότι σοσιαλισμός χωρίς την νομοθετική εξουσία στο λαό δεν υπάρχει και ότι εάν δεν αποφασίζει το όλον (μέσα σε ένα κόμμα η στις επί μέρους συλλογικότητες τη) πάλι δεν μπορεί να υπάρξει στο τέλος σοσιαλισμός. Επομένως χρειάζεται απαραίτητα αγώνας όλων των πρωτοπόρων αγωνιστών για να μπολιάσουν πρακτικά τα καθημερινά κινήματα με τις δημοκρατικές διαδικασίες και να πιέζουν τις συλλογικότητες – κόμματα στα οποία ανήκουν για μια πραγματική δημοκρατική δομή και λειτουργία για να μπορέσει έτσι να επαναθεμελιωθεί το πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης.
