Στον τεράστιο πόνο και δυσαρέσκεια που προκαλεί στην πλειοψηφία των υπηκόων η οικονομική και πολιτική κρίση των ολιγαρχικών συστημάτων, οι λαοί προσπαθούν και θα προσπαθούν να αντιδράσουν. Τα παλιά αποτυχημένα πειράματα δεν τους βολεύουν και πειραματίζονται για νέους τρόπους αυτοσυντονισμού, αυτοδιακυβέρνησης.
Ένα τέτοιο πείραμα ξεπήδησε τον τελευταίο καιρό στις πλατείες της χώρας μας.
Όμως η έλλειψη προηγούμενων εμπειριών και θεωρητικών λειτουργικών επεξεργασιών συν η πολιτική και ιδεολογική σύνθεση των ομάδων πρωτοβουλίας των «αγανακτισμένων» το οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα στην ολοκληρωτική αποτυχία και σε ντε φάκτο στήριγμα του συστήματος άμα οι παράγοντες που το σπρώχνουν προς αυτή την κατεύθυνση εξακολουθήσουν να υπάρχουν.
Οι σημαντικές αιτίες είναι πολλές.. Ξεκινάνε απ τις ομάδα πρωτοβουλίας της κάθε πόλης. Αυτές οι ομάδες μπορεί να ήταν στην αρχή καλές για το ξεκίνημα-κάλεσμα αλλά αποδείχτηκαν εντελώς ανεπαρκείς για τον συντονισμό του κινήματος στη συνέχεια. Οι γενικές θεωρητικές επεξεργασίες και θεωρίες για την πράξη και τον τελικό σκοπό ήταν και είναι σχεδόν ανύπαρκτες ή οι όποιες υπαρκτές είναι ένα τέλειο «σουρωτήρι» που οδηγούσε και εξακολουθεί να οδηγεί στον «αχταρμά» , στο «μπάχαλο», στη μεγάλη κόπωση του κόσμου, στο αδιέξοδο και τελικά στο να γυρίσουν τις πλάτες στις συνελεύσεις (αλλά ευτυχώς όχι στις διαδηλώσεις και σε άλλες μορφές αγώνα) οι περισσότεροι εργαζόμενοι.
Η πηγή όλων των αδιεξόδων και δυσλειτουργιών βρίσκεται στο ότι αυτές οι ομάδες πρωτοβουλίας επί της ουσίας δεν έχουν ένα άλλο διαφορετικό απ το υπάρχον κοινωνικοοικονομικό σύστημα και εφικτό στην υλοποίησή του αυριανό πανκοινωνικό προτάγμα. Μια τέτοια έλλειψη αντανακλάται τέλεια στη πρακτική λειτουργία των συνελεύσεων των πλατειών στο σήμερα όπως θα δούμε πιο κάτω (Αν όμως είχαν ένα τέτοιο πρόταγμα θα είχαν και έναν οδηγό για το πως μπορεί στο περίπου να εφαρμοστεί τοπικά (σε μικρογραφία)εκείνο που θα πρότειναν για όλη την κοινωνία).
Μερικές πιο ειδικές αιτίες για τις δυσλειτουργίες των συνελεύσεων και την κόπωση που αυτές προκαλούν
1) Το “ανοιχτό” και το ρευστό ως προς τους συμμετέχοντες.Αυτό το δεδομένο προκαλεί δυσλειτουργίες και από μόνο του και σε συνδυασμό με τις άλλες αιτίες. Ενδεικτικά για παράδειγμα λέμε το εξής: Να φανταστούμε ότι αύριο κάποιο ολιγαρχικό κόμμα κινητοποιούσε τα μέλη του και γινόταν πλειοψηφία για ένα βράδυ στις πλατείες. Τότε θα μπορούσαν να πάρουν αποφάσεις (σαν πλειοψηφία) όπως θα ήθελε η κομματική τους πολιτική. Tο άλλο φαινόμενο της ρευστότητας θα μπορούσε να προκαλέσει το τραγελαφικό την μια μέρα να παρθεί απόφαση από μια πλειοψηφία 150 ανθρώπων έναντι μιας μειοψηφίας 50 ανθρώπων και την άλλη όμως μέρα, ας υποθέσουμε ότι λείπουν οι 150 αλλά να είναι παρόντες εκείνοι οι 50 που μειοψήφισαν, οι τελευταίοι να μπορούν να ξανά αλλάξουν την απόφαση της προηγούμενης μέρας!!!.
2) Το «ανοιχτό» ως προς τα θέματα με τα οποία μπορούν να καταπιαστούν οι συνελεύσεις. Εδώ όλοι έχουν διαπιστώσει ότι μπαίνουν εκατοντάδες προτάσεις για εκατοντάδες διαφορετικά θέματα-προβλήματα. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο καθένας είναι πολλά σε μορφή και μεγάλα σε αριθμό. Μπορεί να είναι επαγγελματικά, δημοτικά, πανκοινωνικά κοκ. Με το να μπορούν να τίθενται όλα τα θέματα και σε ομιλίες και σε προτάσεις προς ψήφιση, προκαλούν διάσπαση δυνάμεων από τους βασικούς στόχους δηλ από τα πιο σημαντικά προβλήματα του σήμερα και μεγάλη απώλεια χρόνου στις συνελεύσεις με τελική κατάληξη την αναποτελεσματικότητα, τη μεγάλη κούραση, την απογοήτευση και την τάση για απόσυρση πολλών από τις συνελεύσεις. Αντί λοιπόν να ζητείται από τις συνελεύσεις να αποφασίσουν ( έχει ζητηθεί από τοποθετήσεις αλλά λόγω μεγάλης «δημοκρατικότητας» δεν μπαίνει τελικά σε ψηφοφορία) αν θα πρέπει αυτή την περίοδο να ασχολούνται με 1-2-3 το πολύ θέματα (όπως μνημόνιο, ανεργία κλπ), αφήνεται ανοιχτή η ενασχόληση με οποιοδήποτε θέμα ( πχ πεζοδρομήσεις δρόμων στην πόλη μας, κλπ με αποτέλεσμα να προκαλείται κάποιο «χάος».
Έτσι ενώ οι λαϊκές συνελεύσεις μπορεί να ήταν ένα καλό μέσον- εργαλείο για αρχαίες κοινωνίες μικρής θεματικής πολυπλοκότητας και μικρού πληθυσμού, οι ομάδες πρωτοβουλίας πάνε να τις κάνουν βασικό μέσον στις σημερινής κοινωνίας της φοβερής πολυπλοκότητας και των μεγάλων πληθυσμών.
Σήμερα οι συνελεύσεις θα μπορούσαν να είναι ένα καλό εργαλείο ΜΟΝΟ για μικρές τοπικές ή επαγγελματικές και μονοθεματικές ή ολιγοθεματικές συλλογικότητες (όπως πχ ένα εργατικό σωματείο). Το να πάει όμως κανείς να ξεφύγει από αυτά τα πλαίσια δείχνει το μέγεθος της ιδεολογικοπρογραμματικής ανεπάρκειάς του που φτάνει στα επίπεδα βρεφικής σκέψης. Για θέματα δημοτικά και πανκοινωνικά χρειάζονται άλλες μορφές οργάνωσης της κοινωνίας και προτάσεις προς αυτή την κατεύθυνση είναι γραμμένες στο bezedakos.blogspot.com και προς αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται εμπλουτισμός αυτών.
3) Έλλειψη κανόνων για υποτυπώδη «αμεσο»δημοκρατική λειτουργία των συνελεύσεων. Τυχαίο; Καθόλου. α) Από παλιά ένας μεγάλος αριθμός ¨ελευθεριακών¨ δεν ήθελε κανένα συλλογικό-κοινωνικό κανόνα και οργάνωση γιατί έλεγε ότι τον καταπίεζε. (Και τώρα που βλέπουν η «σούπα» οδηγεί σε αδιέξοδα είναι από τους πρώτους που ζητάνε κάποιους κανόνες). β) Επίσης ένα κομμάτι που είχε διαπαιδαγωγηθεί στα ολιγαρχικά πλαίσια της ολιγαρχικής αριστεράς (πχ ΣΥΡΙΖΑ) και συμμετέχει τώρα στον πυρήνα των ομάδων πρωτοβουλίας, είναι ορφανό από «αμεσο»δημοκρατικούς κανόνες. Απλά μπαίνει τώρα μέσα για να εκμεταλλευτεί αν μπορέσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να οδηγήσει αύριο κόσμο στο κόμμα τους που κινείται πλήρως μέσα στα κοινοβουλευτικά ολιγαρχική πλαίσια. (Οι ηγεσίες των ολιγαρχικών κομμάτων της αριστεράς, σαν δεκανίκια του συστήματος, πέταξαν αυτές τις μέρες σανίδα εξόδου-σωτηρίας στο ολιγαρχικό σύστημα ζητώντας εκλογές -που δεν θα οδηγήσουν πουθενά- αντί να πρωτοστατήσουν στην ανάπτυξη του κινήματος ανυπακοής των πλατειών και την περαιτέρω κλιμάκωση των αγώνων με καταλήψεις Νομαρχιών, Εφοριών, Δημαρχείων, απεργιών διαρκείας κλπ που είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να εξαναγκάσει το σύστημα σε υποχώρηση στο θέμα μνημονίου. Ο προηγούμενος τρόπος για καλλιέργεια αυταπατών στο λαό ήταν η συλλογή υπογραφών για δημοψήφισμα. Ο ρόλος της ηγεσίας τους είναι φανερά συστημικός.)
Στο θέμα των κανόνων πάλι. Φαίνεται τελευταία ότι γίνεται μια προσπάθεια να αντιγραφούν κάποιοι δημοκρατικοί κανόνες από εμπειρίες μικρών και μονοθεματικών συλλογικοτήτων. Όμως στην προσπάθεια αυτή πολλοί λίγοι κανόνες μπορούν πραγματικά να αντιγραφούν ή να προσαρμοστούν. Το εμπόδιο του ανοιχτού των μελών και των θεμάτων θα πετάει έξω τους περισσότερους από αυτούς τους κανόνες γιατί θα τους καθιστά ανέφικτους.
4) Το καθημερινό και ο πολύς χρόνος ενασχόλησης με τις συνελεύσεις.
Μόνο οι κατ επάγγελμα αργόσχολοι θα μπορούν σε μια αυριανή κοινωνία ή και σήμερα να ασχολούνται τόσες ώρες α) με σκέψεις και κρίσεις για την λύση τόσων προβλημάτων β) για την συμμετοχή σε ατέλειωτες συνελεύσεις και για τόσες ώρες γ) για την πρακτική υλοποίηση αποφάσεων.
Αυτόν λοιπόν τον τρόπο συμμετοχής των ανθρώπων σε θέματα που αφορούν τη ζωή του, οι ομάδες πρωτοβουλίας τον ονομάζουν άμεση δημοκρατία (λες και ο κοινοβουλευτισμός είναι δημοκρατία έμμεση) όμως κάτι τέτοιο σαν συνολικό αυριανό όραμα-πρόταγμα είναι η καλύτερη προσφορά επιχειρημάτων στο σύστημα και ακούσια στήριξη του ολιγαρχικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού και του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού. Όλα αυτά που γίνονται φαίνεται ότι θα δώσουν την ευκαιρία στο σύστημα να κάνει ένα μεγάλο ιδεολογικό χτύπημα στην προσπάθεια του λαού για αυτοθέσμιση -αυτονομία. Τα αδιέξοδα αυτά θα προσπαθήσουν να τα οδηγήσουν σε ολιγαρχικές επιλογές επειδή αυτές θα φαίνονται πιο αποτελεσματικές σε σχέση με την τωρινή «σούπα»
Τα πιο πάνω (4) είναι μερικές από τις αιτίες-φαινόμενα που οδηγούν σε έξοδο απ τις συνελεύσεις των πλατειών την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων. Η κεντρική όμως αιτία βρίσκεται στην
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ.
Στις ομάδες πρωτοβουλίας σε διάφορες πόλεις συμμετέχουν
α) «αμεσοδημοκράτες» και ανένταχτοι δημοκράτες αριστεροί
β) διάφοροι ελευθεριακοί
γ) μέλη της σοσιαλδημοκρατικής ολιγαρχικής αριστεράς και της εξωκοινοβουλευτικής .
Η ολιγαρχική ή η δημοκρατική στάση κάποιου υποκειμένου καθορίζεται από τη στάση του απέναντι σε δύο κοινωνικά θέματα - στοιχεία που είναι :
1)Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις για τους κοινωνικούς κανόνες και στόχους 2) Ποιος θα υλοποιεί αυτές τις αποφάσεις .
ΟΛΟΙ οι ολιγάρχες (δεξιοί και αριστεροί) θέλουν τους κοινωνικούς κανόνες να τους φτιάχνουν οι λίγοι και στην υλοποίησή τους να ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ αν είναι δυνατόν όλοι οι υπήκοοι (σα μαλάκες) και ακόμα αν είναι δυνατόν «με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες» για να τους προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι αυτοί (οι υπήκοοι) είναι οι κυρίαρχοι. Μέλη από τέτοια ολιγαρχικά κόμματα έχουν μπει σε ομάδες πρωτοβουλίας και ουσιαστικά δεν έχουν καμιά ιδεολογική σχέση με την πραγματική δημοκρατία.
Κάποιοι όμως ελευθεριακοί πάνω σε αυτό το θέμα διαφοροποιούνται. Θέλουν όλους τους κανόνες για όλα τα θέματα να τους φτιάχνουν όλοι οι απλοί άνθρωποι και όλοι τους να συμμετέχουν στην υλοποίηση χωρίς αντιπροσώπους. Εδώ ναι μεν υπάρχει μια αντιολιγαχική τοποθέτηση αλλά από πάντα αυτό το χώρο τον διέκρινε η έλλειψη θεωρητικών και πρακτικών προτάσεων και άρα αποτελεσματικότητας με απόρροια την τεράστια σύγχυση στην πράξη και την τέλεια αναποτελεσματικότητα.
Κατ αρχή είναι παντελώς αδύνατο όλοι οι κάτοικοι μιας χώρας να ψηφίζουν για όλα τα θέματα. Στην περίπτωση πχ που μια κοινότητα έχει πρόβλημα με ένα γεφυράκι δεν μπορεί να βάζεις όλη τη χώρα στις διαδικασίες απόφασης γιατί τέτοιες περιπτώσεις θα είναι καθημερινά κάποιες εκατοντάδες ή και χιλιάδες. Μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να συμμετέχουν σε αυτές. Μόνο με την ύπαρξη διαφορετικών επιπέδων αποφάσεων (πανκοινωνικά, δημοτικά, κλπ) είναι εφικτή η λειτουργικότητα του στοιχείου των αποφάσεων. (Εδώ τα διάφορα, εκτελεστικά των εντολών του λαού επίπεδα διοίκησης-συντονισμού τα συγχέουν-ταυτίζουν με την ιεραρχία). Μετά είναι το « όλοι στην υλοποίηση της κάθε απόφασης χωρίς εκπροσώπους» (εκπρόσωπος όμως είναι ο εντολοδόχος που θα πρέπει να εκτελεί συγκεκριμένη εντολή όμως εδώ έχουν μπερδέψει την έννοια αυτή νομίζοντας ότι εκπρόσωπος είναι κάτι σαν τον νταβατζή βουλευτή που δεν εκτελεί ποτέ συγκεκριμένες εντολές του λαού) Με αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να κάνουμε όλοι τους γιατρούς, τους οικοδόμους, τους αγρότες κοκ. πράγμα και αναποτελεσματικό και αδύνατο. Έτσι δεν είναι τυχαία η αντίληψη και η προώθηση συνελεύσεων που είναι ανοιχτές σε όλους και σε όλα τα θέματα. Το λάθος λοιπόν ξεκινά από τις βασικές-αρχικές αντιλήψεις και στις ιδεολογικές αντιθέσεις που υπάρχουν μέσα στις ομάδες πρωτοβουλίας. Οι σημερινές απαιτήσεις της πρακτικής εφαρμογής κάποιων στοιχείων καταρρίπτει διάφορα ιδεολογήματα που κυκλοφορούσαν μέχρι τώρα.
Τα μέχρι τώρα προτάγματα –οράματα πάσχουν πολύ σοβαρά ως προς το εφικτό της θετικής αποτελεσματικότητας για το λαό (φυσικά με την προϋπόθεση της ανατροπής του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος του κοινοβουλευτισμού). Τα περισσότερα από αυτά τα προτάγματα είναι εντελώς ΑΝΕΦΙΚΤΑ (και εκείνα που αφορούν στην μετά από την ανατροπή περίοδο και εκείνα που αφορούν στην εντός του συστήματος της χούντας κοινοβουλευτικού τύπου). Αν υποθετικά σήμερα το σύστημα τους έλεγε «άντε σας αφήνουμε να κυβερνήσετε» τότε δεν θα ήξεραν τι ακριβώς θέλουν και μπορούν να κάνουν. Είναι εντελώς άνευ σχεδίου. Μερικοί «εκπρόσωποι» αυτών που βγαίνουν στα κανάλια και στην ερώτηση «τι έχετε σκοπό να κάνετε;» απαντούν με το «τίποτα, βλέποντας και κάνοντας» Δηλ είναι σαν κάποιος να αρχίζει να φτιάχνει σπίτι χωρίς σχέδιο και κατά τη διάρκεια του χτισίματος να αυτοσχεδιάζει. Σε αυτή την περίπτωση το σπίτι -έκτρωμα είναι βέβαιο. Όμως εντελώς διαφορετική είναι η ύπαρξη ενός σχεδίου βάσης όπου κατά την πορεία υλοποίησής του να μπορούν να γίνονται μικρό βελτιώσεις και άλλο πράγμα είναι το μπάχαλο από την παντελή ανυπαρξία σχεδίου.
Αλλά πώς να πάμε τόσο μακριά και να μιλάμε για σχέδιο όταν κάποιοι υιοθετούν με ελαφρά τη καρδία τον τίτλο ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, όταν αυτή την έκφραση την επινόησαν αστοί διανοούμενοι τον προηγούμενο αιώνα για να μπορέσουν έτσι να βαπτίσουν καλύτερα τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό σε δημοκρατία (έμμεση δημοκρατία) Δηλαδή με ελαφρά τη καρδία κάνουν το χατίρι στους αστούς για έμμεση αναγνώριση του κοινοβουλευτισμού σε δημοκρατία. Αποφεύγουν να βάλουν τη φράση πραγματική δημοκρατία και σαν επεξήγηση την ουσία της που είναι «Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ. Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ». Η αοριστία της φράσης « Άμεση Δημοκρατία Τώρα», άφησε και αφήνει ανοιχτή την πόρτα και ήδη άρχισαν οι πολιτικοί από το ολιγαρχικό ΠΑΣΟΚ μέχρι την ακροδεξιά να λένε ότι είναι υπέρ της άμεσης δημοκρατίας και ο καθένας την μεταφράζει ολιγαρχικά όπως γουστάρει. Γιατί δεν κλείνει η πόρτα με το «η νομοθετική εξουσία στο λαό»; Ο καιρός θα δείξει.
Άμεση πρόταση. Οι συνελεύσεις να γίνουν σχεδόν μονοθεματικές. Βασικό θέμα να είναι η κατάργηση του μνημονίου (και όλου του περιεχόμενού του). Σε διαρκή σταθερή βάση να μπαίνει ο στόχος της προγραμματισμένης κινητοποίησης του λαού και της αναβάθμισης της επέμβασής του στην αντιπαράθεση με το πολιτικοοικονομικό ολιγαρχικό σύστημα με ανώτερες μορφές πάλης όπως καταλήψεις, απεργία διαρκείας κοκ ενώ από τους πρωτοπόρους αγωνιστές θα πρέπει να αρχίσει να μπαίνει παράλληλα και η αναζήτηση ενός πολιτικού αντιολιγαρχικού σχεδίου προώθησης για την περίοδο μετά από την ανατροπή του μνημονίου .
Κάνουμε καλοπροαίρετη κριτική. Παρά το αυστηρό της κριτικής μας πιστεύουμε βαθιά ότι ο αντίπαλός μας δεν βρίσκεται εντός των συνελεύσεων αλλά στο ολιγαρχικό σύστημα. Όλοι οι συναγωνιστές πρέπει να είναι απόλυτα σεβαστοί. Όλοι μας κάνουμε και θα κάνουμε λάθη όπως και το αντίθετο δηλ θα βρίσκουμε σωστές λύσεις μέσα από τις πιο μεγάλες δυσκολίες. Οι συνελεύσεις πρέπει να συνεχιστούν μέσα από μια ποιοτική αναβάθμισή τους και προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να συμβάλλουμε όλοι.
Αυτοσυντονισμένες ομάδες Ευβοίας για τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
