Α. ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΚΟΙΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Σήμερα βιώνουμε παγκοσμίως την απόλυτη, διαρκή και μόνιμη εξαθλίωση των λαών. ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ. Το μεγάλο οργανωμένο έγκλημα μαζί με τους λακέδες του, μας κρύβουν ποιες είναι οι αντιμαχόμενες παρατάξεις . Από παλιά ήμασταν σε πόλεμο αλλά τώρα τον μετέτρεψαν σε ολοκληρωτικό γιατί οξύνθηκαν σε τρομερό βαθμό οι αξεπέραστες αντιθέσεις του οικονομικού συστήματος όπως ο νόμος της πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους και ο σκληρός παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ δυτικών οικονομιών και BRICS κλπ, που καθηλώνει σε πολύ χαμηλά επίπεδα το κόστος παραγωγής ήτοι οδηγεί σε μηδενικά επίπεδα τον εργατικό μισθό. Βρισκόμαστε σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο που έχει προκαλέσει η παγκόσμια οικονομικοπολιτική ολιγαρχική εξουσία εναντίον των εργαζόμενων των λαών. Αν σύντομα δεν τους ανατρέψουν οι λαοί τότε όποιος επιβιώσει θα ζήσει καταστάσεις πολύ χειρότερες απ την κόλαση του Δάντη.
Οι λαοί προς το παρόν φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά στο μέγεθος της επίθεσης που δέχονται από το μεγάλο οργανωμένο έγκλημα των ολιγαρχών.
Μια από τις βασικές αιτίες της μη επαρκούς αντίδρασης του κάθε λαού είναι η πολυδιάσπαση των υιοθετημένων αντιλήψεων ως προς τον κεντρικό σκοπό της αντιπαράθεσής της πλειοψηφίας του λαού, με τις δυνάμεις της ολιγαρχικής πλουτοκρατίας.
Δηλαδή τα πυρά της μεγάλης πλειοψηφίας δεν είναι συγκεντρωμένα και κατευθυνόμενα προς τον ίδιο κεντρικό σκοπό. Ένα ποσοστό εργαζομένων προτείνει σαν λύση την υιοθέτηση κάποιου χί σκοπού, ένα άλλο ποσοστό προτείνει έναν ψί σκοπό και γενικά υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ πολυμορφία απόψεων (έως και Βαβέλ) σχετικά με το τι θα ήταν σωστό να γίνει. Με άλλα λόγια, τα ΜΜΕ και όχι μόνο, δηλ οι κάθε μορφής ολιγαρχικές δυνάμεις, έχουν διασκορπίσει την κοινωνική συνείδηση προς δεκάδες κατευθύνσεις και ταυτόχρονα κόμματα –νεολαοσωτήρων ξεφυτρώνουν ασταμάτητα σαν μανιτάρια με στόχο (τα περισσότερα από αυτά) να επιτείνουν την πολυδιάσπαση της σκόπευσης . (Αυτή την πολυσπερμία των απόψεων σχετικά με το ποιος θα πρέπει να είναι η λύση-Ο ΣΚΟΠΟΣ μπορεί ο καθένας μας να την διαπιστώσει σε κάθε συζήτηση με τους διπλανούς του)
Τα πράγματα θα ήταν αρκετά διαφορετικά αν πχ το 60- 70 ή το 80% του λαού ήταν επικεντρωμένο σε ένα σωστό – κατάλληλο ΣΚΟΠΟ (και οι επί μέρους διαφορετικές θεωρητικές ή πρακτικές απόψεις να συνέκλιναν σε κοινό τόπο, μέσα από πλειοψηφικές αποφάσεις στην κινηματική βάση). Θα ήταν πράγματι πολύ διαφορετικά και ίσως να ήταν ήδη η επαναστατική ανατροπή προ των πυλών ή ακόμα και γεγονός. Όμως η κατάσταση δεν είναι ακόμα έτσι, όπως θα έπρεπε να είναι και δυστυχώς θα παραμένει βαλτωμένη όσο η πλειοψηφία του κόσμου δεν θέτει σαν κοινό άξονα αναφοράς ένα κοινό και σωστό ΣΚΟΠΟ.
Τα στοιχεία του κοινού ΣΚΟΠΟΥ και του σωστού, μας είναι απόλυτα απαραίτητα και ο καθένας μας θα πρέπει να συμβάλει καθημερινά με την άποψή του και τις πράξεις του προς αυτή την κατεύθυνση.
Οι λαοί προς το παρόν φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά στο μέγεθος της επίθεσης που δέχονται από το μεγάλο οργανωμένο έγκλημα των ολιγαρχών.
Μια από τις βασικές αιτίες της μη επαρκούς αντίδρασης του κάθε λαού είναι η πολυδιάσπαση των υιοθετημένων αντιλήψεων ως προς τον κεντρικό σκοπό της αντιπαράθεσής της πλειοψηφίας του λαού, με τις δυνάμεις της ολιγαρχικής πλουτοκρατίας.
Δηλαδή τα πυρά της μεγάλης πλειοψηφίας δεν είναι συγκεντρωμένα και κατευθυνόμενα προς τον ίδιο κεντρικό σκοπό. Ένα ποσοστό εργαζομένων προτείνει σαν λύση την υιοθέτηση κάποιου χί σκοπού, ένα άλλο ποσοστό προτείνει έναν ψί σκοπό και γενικά υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ πολυμορφία απόψεων (έως και Βαβέλ) σχετικά με το τι θα ήταν σωστό να γίνει. Με άλλα λόγια, τα ΜΜΕ και όχι μόνο, δηλ οι κάθε μορφής ολιγαρχικές δυνάμεις, έχουν διασκορπίσει την κοινωνική συνείδηση προς δεκάδες κατευθύνσεις και ταυτόχρονα κόμματα –νεολαοσωτήρων ξεφυτρώνουν ασταμάτητα σαν μανιτάρια με στόχο (τα περισσότερα από αυτά) να επιτείνουν την πολυδιάσπαση της σκόπευσης . (Αυτή την πολυσπερμία των απόψεων σχετικά με το ποιος θα πρέπει να είναι η λύση-Ο ΣΚΟΠΟΣ μπορεί ο καθένας μας να την διαπιστώσει σε κάθε συζήτηση με τους διπλανούς του)
Τα πράγματα θα ήταν αρκετά διαφορετικά αν πχ το 60- 70 ή το 80% του λαού ήταν επικεντρωμένο σε ένα σωστό – κατάλληλο ΣΚΟΠΟ (και οι επί μέρους διαφορετικές θεωρητικές ή πρακτικές απόψεις να συνέκλιναν σε κοινό τόπο, μέσα από πλειοψηφικές αποφάσεις στην κινηματική βάση). Θα ήταν πράγματι πολύ διαφορετικά και ίσως να ήταν ήδη η επαναστατική ανατροπή προ των πυλών ή ακόμα και γεγονός. Όμως η κατάσταση δεν είναι ακόμα έτσι, όπως θα έπρεπε να είναι και δυστυχώς θα παραμένει βαλτωμένη όσο η πλειοψηφία του κόσμου δεν θέτει σαν κοινό άξονα αναφοράς ένα κοινό και σωστό ΣΚΟΠΟ.
Τα στοιχεία του κοινού ΣΚΟΠΟΥ και του σωστού, μας είναι απόλυτα απαραίτητα και ο καθένας μας θα πρέπει να συμβάλει καθημερινά με την άποψή του και τις πράξεις του προς αυτή την κατεύθυνση.
Στο ότι θα πρέπει η πλειοψηφία να έχει το σκοπό κοινό, σχεδόν κανείς από τους αγωνιστές δεν θα έχει διαφορετική άποψη. Οι διαφορετικές απόψεις υπάρχουν σχετικά με το ποιος είναι ο σωστός ή ο πιο σωστός σκοπός που θα πρέπει να ακολουθηθεί.
Αν τελικά ο σκοπός δεν είναι κοινός για την πλειοψηφία των εργαζομένων) και σωστός, τότε, είτε δεν θα γίνεται τίποτα ή θα γίνονται «τυφλές» εξεγέρσεις. Δηλαδή εξεγέρσεις που δεν θα καταλήγουν στο κατά βάθος ζητούμενο για το λαό αποτέλεσμα.
Για να φθάσουμε όμως σε έναν κοινό αποτελεσματικό σκοπό, θα πρέπει να θέσουμε, σαν ένα από τους κεντρικούς καθημερινούς ατομικούς και ομαδικούς στόχους των δραστηριοτήτων μας, (συνομιλίες –επικοινωνία με τους γνωστούς μας ή μέσα στις συλλογικές παρεμβάσεις) την εξεύρεση αυτού του ζητούμενου κοινού σκοπού.
Να πούμε εισαγωγικά ότι η δική μας άποψη σχετικά με το ποιος θα πρέπει να είναι αυτός ο κοινός ΑΠΩΤΕΡΟΣ σκοπός είναι η εξής:
Η θεμελιώδης αιτία των συντριπτικά περισσότερων προβλημάτων κοινωνικής προέλευσης έγκειται στο γεγονός ότι διαχρονικά μια μειοψηφία (ΟΙ ΛΙΓΟΙ) έχουν την ΔΥΝΑΜΗ να επιβάλουν τους ΚΑΝΟΝΕΣ τους στην κοινωνία τους.
Άρα η απάντηση σε αυτή τη θεμελιώδη αιτία δεν μπορεί παρά να είναι μια απάντηση (λέξη προς λέξη) στα δομικά στοιχεία αυτής της καθοριστικής αιτίας.
Δηλαδή θα πρέπει ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ (πλειοψηφία της κοινωνίας) να κατακτήσουν ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ (εκτελεστική εξουσία) για να μπορούν να θέτουν όλους τους ΚΑΝΟΝΕΣ (νόμους) της κοινωνίας.
Αν τελικά ο σκοπός δεν είναι κοινός για την πλειοψηφία των εργαζομένων) και σωστός, τότε, είτε δεν θα γίνεται τίποτα ή θα γίνονται «τυφλές» εξεγέρσεις. Δηλαδή εξεγέρσεις που δεν θα καταλήγουν στο κατά βάθος ζητούμενο για το λαό αποτέλεσμα.
Για να φθάσουμε όμως σε έναν κοινό αποτελεσματικό σκοπό, θα πρέπει να θέσουμε, σαν ένα από τους κεντρικούς καθημερινούς ατομικούς και ομαδικούς στόχους των δραστηριοτήτων μας, (συνομιλίες –επικοινωνία με τους γνωστούς μας ή μέσα στις συλλογικές παρεμβάσεις) την εξεύρεση αυτού του ζητούμενου κοινού σκοπού.
Να πούμε εισαγωγικά ότι η δική μας άποψη σχετικά με το ποιος θα πρέπει να είναι αυτός ο κοινός ΑΠΩΤΕΡΟΣ σκοπός είναι η εξής:
Η θεμελιώδης αιτία των συντριπτικά περισσότερων προβλημάτων κοινωνικής προέλευσης έγκειται στο γεγονός ότι διαχρονικά μια μειοψηφία (ΟΙ ΛΙΓΟΙ) έχουν την ΔΥΝΑΜΗ να επιβάλουν τους ΚΑΝΟΝΕΣ τους στην κοινωνία τους.
Άρα η απάντηση σε αυτή τη θεμελιώδη αιτία δεν μπορεί παρά να είναι μια απάντηση (λέξη προς λέξη) στα δομικά στοιχεία αυτής της καθοριστικής αιτίας.
Δηλαδή θα πρέπει ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ (πλειοψηφία της κοινωνίας) να κατακτήσουν ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ (εκτελεστική εξουσία) για να μπορούν να θέτουν όλους τους ΚΑΝΟΝΕΣ (νόμους) της κοινωνίας.
Αυτό περιεκτικά μπορεί να λεχθεί με το:
«ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
Κατά την άποψή μας ετούτος θα πρέπει να είναι ο κοινός άξονας αναφοράς –αγώνα- διεκδίκησης για τον λαό. Αυτό θα πρέπει να είναι το κεντρικό σύνθημα του αγώνα του.
(Φυσικά από μόνο του δεν επαρκεί. Απαιτείται να πλαισιώνεται από ένα πρόγραμμα μέσα στο οποίο να αναφέρονται περιεκτικά οι εφικτοί τρόποι για την πραγματοποίηση του πιο πάνω απώτερου σκοπού).
(Φυσικά από μόνο του δεν επαρκεί. Απαιτείται να πλαισιώνεται από ένα πρόγραμμα μέσα στο οποίο να αναφέρονται περιεκτικά οι εφικτοί τρόποι για την πραγματοποίηση του πιο πάνω απώτερου σκοπού).
Αυτά σαν εισαγωγή. Πιο κάτω θα παρουσιάσουμε δεδομένα και συλλογισμούς που θα στοιχειοθετούν περισσότερο την πρότασή μας για το πώς και γιατί θα πρέπει να είναι κοινός σκοπός μας το «ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ να κατακτήσουν τη ΔΥΝΑΜΗ για να θέτουν τους ΚΑΝΟΝΕΣ τους στην κοινωνία τους».
Για τον προσδιορισμO του κατAλληλου σκοποY
ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Α) Για τον σχεδιασμό της πράξης.
Στον σχεδιασμό της ανθρώπινης πράξης, ατομικής ή συλλογικής, υπάρχει ο ΣΚΟΠΟΣ (ή στόχος), και τα μέσα. (Τα μέσα μπορούν να είναι καθοριστικά και εναλλακτικά).
Από τη στιγμή που κάποιο υποκείμενο αντιλαμβάνεται ότι του παρουσιάζεται ένα πρόβλημα- μια ανάγκη , το πρώτο πράγμα που θέτει νοητικά είναι ο γενικός σκοπός της υπέρβασής του. Πχ νιώθει πολύ κρύο. Έτσι ο γενικός απώτερος σκοπός του είναι η υπέρβαση αυτής της δυσάρεστης αίσθησης.
Στη συνέχεια η νοητική του λειτουργία – κατ επιταγή του γενικού αυτού σκοπού - θα προσανατολιστεί:
1) στο να καταλάβει, να γνωρίσει καλύτερα την ουσία (τις αιτίες ή και τα αποτέλεσμα που του προκαλεί το πρόβλημα) και άλλα χαρακτηριστικά του προβλήματος – πχ κρυώνει γιατί ο καιρός είναι κρύος και δεν έχει ντυθεί καλά; Γιατί η συσκευή του air condition είναι στο «φούλ» ή γιατί έχει πυρετό;-και 2) να δει τι υπαρκτά μέσα μπορούν να χρησιμοποιηθούν αιτιατά και αλυσιδωτά πάνω στο πρόβλημα για την υπέρβασή του.
Τις νοητικές διαδικασίες λοιπόν 1 και 2 τις επιτάσσει και τις καθοδηγεί ο πρώτος ΓΕΝΙΚΟΣ σκοπός που ξεπηδά αμέσως μετά την εμφάνιση του προβλήματος.
Όμως κατά τη διαδικασία ετούτη αν διαπιστωθεί ότι τα διαθέσιμα μέσα και η αιτιατή χρήση αυτών είτε α) δεν φαίνεται να οδηγούν στην πλήρη υλοποίηση του αρχικού γενικού σκοπού – δηλ να του λείπουν κατάλληλα μέσα- είτε β) από άποψη συνολικής ωφελιμότητας, με τη χρήση αυτών, των καλύτερων διαθέσιμων μέσων, δεν φαίνεται να συμφέρει η πλήρης υλοποίηση του αρχικού σκοπού (δηλαδή η πιθανή απώλεια σε όφελος από τη χρήση των διαθέσιμων μέσων να φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από το όφελος από την πραγματοποίηση του σκοπού-πχ κάποιος αν πάει σε μια μακρινή πόλη για να πουλήσει αγροτικά προϊόντα, με κάποια συγκεκριμένη τιμή, θα αποκομίσει 100 ευρώ. Όμως τα έξοδα μεταφοράς του με ένα συγκεκριμένο μέσο είναι 90. Άρα η ζημία είναι αρκετά μεγάλη και το όφελος σε σχέση με αυτή είναι πολύ μικρό-.) τότε ή τίθεται το θέμα είτε της αντικατάστασης των μέσων μεταφοράς (λιγότερο ακριβών) ή αναπροσαρμόζεται ή αντικαθίσταται η υλική μορφή ή η ποιότητα του αρχικού σκοπού, με κάποιαν άλλη μορφή ή ποιότητα, η οποία να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αρχική γενική-πχ η πώληση να γίνει σε πιο κοντινή πόλη ή να δεχθεί μείωση του κέρδους του ή να αυξήσει την τιμή κλπ-. Δηλαδή οι υπολογισμένες απώλειες σε όφελος από την χρήση των δυνατών, υπαρκτών μέσων σε σχέση με το συνολικό προσδοκώμενο όφελος από την πραγματοποίηση του σκοπού, καθορίζουν με τη σειρά τους τον τελικό σκοπό. Ετούτος όμως ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ καθορίζει όλη την συμπεριφορά (υλική δράση ) του ανθρώπου και επιβάλει συγκεκριμένους αιτιατούς συσχετισμούς των εναλλακτικών και των καθοριστικών μέσων. Επιβάλει τη χρήση εκείνων των συγκεκριμένων μέσων (και το συσχετισμό αυτών) τα οποία να μπορούν να μετατρέπουν (αλυσιδωτά) την αρνητική υλική υπαρκτή πραγματικότητα σε μια άλλη ωφέλιμη υλική πραγματικότητα σαν αυτή που περιγράφεται από τον τελικό σκοπό.
Όμως κατά τη διαδικασία ετούτη αν διαπιστωθεί ότι τα διαθέσιμα μέσα και η αιτιατή χρήση αυτών είτε α) δεν φαίνεται να οδηγούν στην πλήρη υλοποίηση του αρχικού γενικού σκοπού – δηλ να του λείπουν κατάλληλα μέσα- είτε β) από άποψη συνολικής ωφελιμότητας, με τη χρήση αυτών, των καλύτερων διαθέσιμων μέσων, δεν φαίνεται να συμφέρει η πλήρης υλοποίηση του αρχικού σκοπού (δηλαδή η πιθανή απώλεια σε όφελος από τη χρήση των διαθέσιμων μέσων να φαίνεται ότι είναι μεγαλύτερη από το όφελος από την πραγματοποίηση του σκοπού-πχ κάποιος αν πάει σε μια μακρινή πόλη για να πουλήσει αγροτικά προϊόντα, με κάποια συγκεκριμένη τιμή, θα αποκομίσει 100 ευρώ. Όμως τα έξοδα μεταφοράς του με ένα συγκεκριμένο μέσο είναι 90. Άρα η ζημία είναι αρκετά μεγάλη και το όφελος σε σχέση με αυτή είναι πολύ μικρό-.) τότε ή τίθεται το θέμα είτε της αντικατάστασης των μέσων μεταφοράς (λιγότερο ακριβών) ή αναπροσαρμόζεται ή αντικαθίσταται η υλική μορφή ή η ποιότητα του αρχικού σκοπού, με κάποιαν άλλη μορφή ή ποιότητα, η οποία να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αρχική γενική-πχ η πώληση να γίνει σε πιο κοντινή πόλη ή να δεχθεί μείωση του κέρδους του ή να αυξήσει την τιμή κλπ-. Δηλαδή οι υπολογισμένες απώλειες σε όφελος από την χρήση των δυνατών, υπαρκτών μέσων σε σχέση με το συνολικό προσδοκώμενο όφελος από την πραγματοποίηση του σκοπού, καθορίζουν με τη σειρά τους τον τελικό σκοπό. Ετούτος όμως ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ καθορίζει όλη την συμπεριφορά (υλική δράση ) του ανθρώπου και επιβάλει συγκεκριμένους αιτιατούς συσχετισμούς των εναλλακτικών και των καθοριστικών μέσων. Επιβάλει τη χρήση εκείνων των συγκεκριμένων μέσων (και το συσχετισμό αυτών) τα οποία να μπορούν να μετατρέπουν (αλυσιδωτά) την αρνητική υλική υπαρκτή πραγματικότητα σε μια άλλη ωφέλιμη υλική πραγματικότητα σαν αυτή που περιγράφεται από τον τελικό σκοπό.
(Ο τελικός σχεδιασμένος σκοπός για να υιοθετηθεί στην πράξη υλοποίησης πρέπει να εμπεριέχει απαραίτητα τα εξής στοιχεία:
α) Το Συνολικό υλικοψυχολογικό όφελος (από ενέργειες και παρά τις πιθανές παρενέργειες ) που θα φαίνεται ότι ενυπάρχουν σε αυτόν (κατά τη διάρκεια της υλοποίησης ή και μετά από αυτήν), να γίνεται αντιληπτό από το υποκείμενο σαν μεγαλύτερο, συγκριτικά με το όφελος ή μη όφελος της πραγματικότητας που αρνείται. Αν το συνολικό όφελος δεν γίνεται αντιληπτό σαν μεγαλύτερο τότε το υποκείμενο δεν προχωρά στην υλική πράξη. Πχ αν κάποιος κερδίζει από μια πράξη του 100 Ευρώ και οι απώλειες είναι 110 τότε δεν προχωρά σε καμιά πράξη.
β) Ο σκοπός να γίνεται αντιληπτός, πάντα σε πιθανότητες σχετισμένες με την ανάγκη- ωφελιμότητα) ότι είναι εφικτός και αντικειμενικά και υποκειμενικά. Αν ο σκοπός δεν φαίνεται εφικτός τότε δεν υιοθετείται στην υλική πράξη.
Περιληπτικά να πούμε ότι από τη στιγμή της διαπίστωσης του προβλήματος (1) για να περάσουμε στον καθορισμό ενός ΤΕΛΙΚΟΥ σκοπού (3)πρέπει να περάσουμε πρώτα από το (2) δηλαδή από την εξεύρεση των αιτιών και ιδιαίτερα των ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΑΙΤΙΩΝ του προβλήματος.
Περιληπτικά να πούμε ότι από τη στιγμή της διαπίστωσης του προβλήματος (1) για να περάσουμε στον καθορισμό ενός ΤΕΛΙΚΟΥ σκοπού (3)πρέπει να περάσουμε πρώτα από το (2) δηλαδή από την εξεύρεση των αιτιών και ιδιαίτερα των ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΑΙΤΙΩΝ του προβλήματος.
Κατόπιν ο τελικός σκοπός δεν αποτελείται από τίποτε άλλο παρά από την εξεύρεση ή δημιουργία ή υλοποίηση των ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ και τη χρήση αυτών. Δηλαδή τα δομικά στοιχεία του τελικά διαμορφωμένου σκοπού είναι τα μέσα που αντιπαρατίθενται στις καθοριστικές αιτίες. Για το ποια είναι αυτά τα καθοριστικά μέσα θα μιλήσουμε πιο κάτω).
B) Υλική δράση – συμπεριφορά.
Από τη στιγμή που θα διαμορφωθεί ο σχεδιασμός της πράξης (τελικός σκοπός, καθοριστικά μέσα, εναλλακτικά μέσα – τα οποία θα είναι φυσικά «εμποτισμένα» με τα στοιχεία του ωφελιμότερου και του εφικτού-) τότε ο άνθρωπος μπορεί να περάσει στην υλική δράση.
Η υλική όμως δράση ξεκινά αντίστροφα απ ότι ξεκινά η πράξη του σχεδιασμού. Η πράξη του σχεδιασμού ξεκινά από τον αρχικό γενικό σκοπό και κατευθύνεται προς τα πίσω δηλαδή προς τη διάγνωση των αιτιών. Στόχος της διάγνωσης των αιτιών είναι η εξεύρεση των πιο κατάλληλων μέσων (που θα αντιπαρατεθούν στις αιτίες) για να μπορέσει να ξανά ανέβει αλυσιδωτά προς την μορφοποίηση ενός τελικού καταλληλότερου σκοπού. Αντίθετα η υλική πράξη ξεκινά από τα απλά ή άμεσα μέσα και κατευθύνεται προς την υλοποίηση του τελικά διαμορφωμένου σκοπού ο οποίος είναι η συγκεκριμένη χρήση των καθοριστικών μέσων.
Για να είναι αποτελεσματική η υλική πράξη, θα πρέπει το κάθε κομμάτι συμπεριφοράς, η κάθε μορφή υλικών καταστάσεων που θα αναφέρεται στο σχέδιο, να συνδέεται αιτιατά (έμμεσα ή άμεσα) με τον τελικά διαμορφωμένο ΣΚΟΠΟ.
Δηλαδή α) να μπορείς να περνάς αιτιατά από τη μια υλοποιημένη κατάσταση στην άλλη και β) ταυτόχρονα να αποφεύγεις ή να αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά τις όποιες παρενέργειες που πιθανόν να εμπεριέχονται στη νέα πραγματοποιημένη κατάσταση. (Κάθε συμπεριφορά για την υλοποίηση ενός στόχου ή σκοπού θα πρέπει να χρησιμοποιεί 1) μέσα για την υλοποίηση του σκοπού 2) μέσα για την αντιμετώπιση πιθανών παρενεργειών –κατά τη διαδικασία πραγματοποίησης του ή μετά από αυτήν ή 3) Την χρήση των μέσων πραγματοποίησης με τέτοιο όμως τρόπο που να αποφεύγονται οι παρενέργειες).
Αυτή η αιτιατή σύνδεση θα πρέπει να είναι καθαρά καταγεγραμμένη στη συνείδηση του δρώντος υποκειμένου. Όλα τα κομμάτια της πράξης που θα προστίθενται θα πρέπει να φτάνουν στο τελευταίο ζητούμενο κομμάτι του σκοπού το οποίο είναι και το ζητούμενο αποτέλεσμα.
Την αιτιατή σύνδεση αυτών των κομματιών μπορούμε να την παρομοιάσουμε με μια κλωστή που περνά μέσα από πολλές χάντρες -και το τελικό συνολικό σχήμα σαν τον τελικό αισθητικό σκοπό -ή σαν ηλεκτρικό ρεύμα που διαπερνά διάφορα καλώδια για να φωτίζει τελικά την λάμπα Τα μέσα από μόνα τους δεν φτάνουν στην υλοποίηση ενός συγκεκριμένου σκοπού. Ο σκοπός μας δίνει, μας καθοδηγεί και για το ποιος θα πρέπει να είναι ο τρόπος χρήσης τους ή τοποθέτησής τους μεταξύ τους. Αν κάποιος ενδιάμεσος στόχος «δεν συνδεθεί με την κλωστή» αν ο τρόπος «τοποθέτησής του» δεν γίνει σύμφωνα με τις επιταγές του τελικού σκοπού – απ την μια δηλ πραγματοποίηση στόχων και απ την άλλη αποφυγή παρενεργειών-τότε, επειδή ο κάθε στόχος-μέσον μπορεί να χρησιμεύει σαν μέσον και σε άλλο σκοπό (πιθανές παρενέργειες), η συνολική πράξη τίθεται στον κίνδυνο των παράπλευρων απωλειών ή ακόμα και της απώλειας του σκοπού.
Μπορούμε πχ για την κατασκευή μιας οικοδομής να έχουμε στη διάθεσή μας ακριβώς τα ίδια υλικά όμως αν ο σκοπός μας είναι διαφορετικός δηλαδή να θέλουμε να ικανοποιήσουμε διαφορετικές ανάγκες τότε και το σχέδιο της κατασκευής θα πρέπει είναι διαφορετικό και φυσικά η υλική δράση θα είναι διαφορετική –απ την αρχή μέχρι το τέλος.
Με άλλα λόγια Ο ΑΙΤΙΑΤΟΣ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΠΙΔΙΟΚΩΜΕΝΟΥ ΣΚΟΠΟΥ. (ενός σαφούς και πεντακάθαρου σκοπού)
Σημείωση1 : Ο σκοπός της επέμβασης του σχεδιασμού και της υλικής δράσης μπορεί να κατευθύνεται στα εξής πεδία:
1) Επί των αιτιών του προβλήματος
2) Επί των αποτελεσμάτων – συμπτωμάτων
3) Και επί των αιτιών και επί των αποτελεσμάτων-συμπτωμάτων.
Η επέμβαση επί των αποτελεσμάτων όσο επιτυχημένη και να είναι θα είναι πάντα προσωρινή και το πρόβλημα θα επανεμφανίζεται. (Αυτό που κάνουν οι ρεφορμιστές-μεταρρυθμιστές). Αντίθετα οι επιτυχημένες επεμβάσεις επί των αιτιών αντιμετωπίζουν ριζικά το πρόβλημα. Η πιο σωστή επέμβαση κατά κανόνα είναι η επέμβαση επί των αιτιών και επί των συμπτωμάτων (γιατί και τα συμπτώματα σαν αποτέλεσμα κάποιων αιτιών μπορούν και λειτουργούν με τη σειρά τους σαν αιτία για την πρόκληση άλλων προβλημάτων).
Η επέμβαση μόνο επί των συμπτωμάτων – προβλημάτων της καθημερινότητας στο κοινωνικό επίπεδο, δίχως δηλαδή και την επέμβαση επί των βαθύτερων αιτιών λέγεται μεταρρυθμιστική.
Για τον προσδιορισμΟ των
καθοριστικων αιτιΩν.
Παράδειγμα. Η Κυβέρνηση παίρνει απόφαση να φτιάξει ένα εργοστάσιο το οποίο είναι ρυπογόνο. Οι Υλικές αιτίες που ρυπαίνει το εργοστάσιο βρίσκονται στην τεχνολογία του. Άρα η υλική (πρακτική) λύση –σκοπός θα μπορούσε να πει κάποιος ότι θα έπρεπε να είναι είτε η αντικατάσταση της τεχνολογίας του είτε το κλείσιμό του.
Εδώ η αιτία είναι η τεχνολογία και όντως είναι σημαντική αιτία της ρύπανσης. Αλλά δεν είναι η μόνη.
Αν προχωρήσουμε πιο μέσα θα δούμε ότι μια πολύ σημαντική αιτία είναι είτε η ανικανότητα αυτών των πολιτικών είτε η ανηθικότητά τους.
Δηλαδή αν πάμε βαθύτερα στο παράδειγμά μας θα ανακαλύψουμε ότι η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει μεγάλα συμφέροντα κάποιων λίγων ιδιωτών (με το αζημίωτο) πήρε την απόφαση για τη λειτουργία του εργοστασίου.
Και εδώ η απόφαση των λίγων της κακής κυβέρνησης είναι πολύ σημαντική αιτία για την πρόκληση της ρύπανσης γιατί χωρίς την απόφασή της δεν θα είχε γίνει.
Αν όμως μείνουμε σε αυτή την αιτία (οι λίγοι οι κακοί, οι ολιγάρχες), η λύση – σκοπός που μας παρουσιάζεται είναι είτε να πιέσουμε είτε να διώξουμε τους λίγους κακούς-λαμόγια και να βάλουμε κάποιους άλλους καλούς για να παίρνουν καλές αποφάσεις για το λαό.
Δηλαδή αν πάμε βαθύτερα στο παράδειγμά μας θα ανακαλύψουμε ότι η κυβέρνηση για να εξυπηρετήσει μεγάλα συμφέροντα κάποιων λίγων ιδιωτών (με το αζημίωτο) πήρε την απόφαση για τη λειτουργία του εργοστασίου.
Και εδώ η απόφαση των λίγων της κακής κυβέρνησης είναι πολύ σημαντική αιτία για την πρόκληση της ρύπανσης γιατί χωρίς την απόφασή της δεν θα είχε γίνει.
Αν όμως μείνουμε σε αυτή την αιτία (οι λίγοι οι κακοί, οι ολιγάρχες), η λύση – σκοπός που μας παρουσιάζεται είναι είτε να πιέσουμε είτε να διώξουμε τους λίγους κακούς-λαμόγια και να βάλουμε κάποιους άλλους καλούς για να παίρνουν καλές αποφάσεις για το λαό.
Όμως ούτε εδώ μας εξασφαλίζει τίποτα αυτή η αλλαγή. Τίποτα δεν μας εγγυάται ότι οι νέοι, οι «καλοί», δεν θα μετατραπούν σε κακούς (να χρηματιστούν, να εκβιαστούν ή να γλυκαθούν από την εξουσία τους ή από αλαζονεία, να κάνουν αυτό που νομίζουν αυτοί ότι είναι το σωστό για τους πολλούς και έτσι να έχουμε επανάληψη του φαινομένου. Ας αφήσουμε το γεγονός του ότι εξ ορισμού δεν είναι «καλοί» γιατί αν ήταν, δεν θα ήθελαν αυτοί να ορίζουν τη ζωή των άλλων αλλά θα ήθελαν να είναι απλά εκτελεστικά όργανα των αποφάσεων των άλλων).
Άλλωστε η ιστορία του προηγούμενου αιώνα μας διδάσκει ότι οι λίγοι οι «απελευθερωτές» των λαών μετατράπηκαν στη συνέχεια σε εξουσιαστές των λαών.
Άρα είμαστε αναγκασμένοι να πάμε πιο βαθιά. Προχωρώντας θα δούμε ότι η αιτία είναι το ότι οι λίγοι έχουν τη δύναμη – δυνατότητα - εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους, τους κανόνες τους στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
Άλλωστε η ιστορία του προηγούμενου αιώνα μας διδάσκει ότι οι λίγοι οι «απελευθερωτές» των λαών μετατράπηκαν στη συνέχεια σε εξουσιαστές των λαών.
Άρα είμαστε αναγκασμένοι να πάμε πιο βαθιά. Προχωρώντας θα δούμε ότι η αιτία είναι το ότι οι λίγοι έχουν τη δύναμη – δυνατότητα - εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους, τους κανόνες τους στην πλειοψηφία της κοινωνίας.
Με αυτή σαν καθοριστική αιτία τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Η λύση –σκοπός που μας παρουσιάζεται εδώ είναι η αφαίρεση της δυνατότητας-εξουσίας των λίγων να αποφασίζουν για την πλειοψηφία της κοινωνίας και η απόδοσή της στο όλον της κοινωνίας. Τελικά μόνο αυτή η λύση –σκοπός υπάρχει για να μην έχουμε επανάληψη, επανεμφάνιση των φαινομένων, να ζημιώνονται δηλ πάντα οι πολλοί και να κερδίζουν πάντα οι λίγοι. (φυσικά θα πρέπει να αλλαχθεί και η τεχνολογία κλπ αλλά δεν πρέπει να το θέτουμε σαν απώτερο σκοπό αν δεν θέλουμε επανάληψη του προβλήματος). Η καθοριστική αιτία είναι εκείνη που επιτρέπει δυνητικά την επανάληψη ή τη συντήρηση του προβλήματος).
Ο απώτερος σκοπός που υιοθετείται ΠΑΝΤΑ στην πράξη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια καθοριστικής σημασίας υλική δύναμη που επιδιώκει να αντιπαρατεθεί αιτιατά απενεργοποιητικά επί της ΣΧΕΤΙΚΑ* αντιλαμβανόμενης ως βαθύτερης υλικής αιτίας (καθοριστικής) που προκαλεί το πρόβλημα. (*όποια νομίζει κανείς ότι είναι η βαθύτερη (καθοριστική) αιτία του προβλήματος, σε αυτή προσπαθεί να αντιπαρατεθεί απενεργοποιητικά και η ενεργοποίηση των δικών του καθοριστικών μέσων που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει εκλαμβάνεται (συμβατικά) σαν ο απώτερος υλικός σκοπός του. Ο πραγματικός απώτερος σκοπός είναι πάντα το θετικό βιολογικό ή ψυχολογικό για τον άνθρωπο αποτέλεσμα αλλά επειδή με την χρήση των καθοριστικών μέσων-καταστάσεων έχουμε άμεση εμφάνιση αυτών των θετικών αποτελεσμάτων, παίρνουμε συμβατικά σαν απώτερο σκοπό τα καθοριστικά μέσα ή καταστάσεις.)
Για τον προσδιορισμΟ του απΩτερου σκοποΥ του κινΗματος.
Ποια είναι η βασική θεμελιώδης αιτία των προβλημάτων κοινωνικής φύσης (όχι μόνο σήμερα αλλά και ιστορικά);
Όπως στο πιο πάνω παράδειγμα, η βαθύτερη αιτία των κοινωνικής φύσης προβλημάτων είναι:
Η ΔΥΝΑΜΗ – δυνατότητα μιας ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (λίγων) να αποφασίζουν για τους ΚΑΝΟΝΕΣ που θα ισχύουν στην κοινωνία.
Πιο επεξηγηματικά σημαίνει ότι μια ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ με την απειλή ή την χρήση βίας (ΔΥΝΑΜΗ εκτελεστικής εξουσίας) θέτει τους ΚΑΝΟΝΕΣ-«νόμους» που θα ισχύουν στις κοινωνικές σχέσεις των ανθρώπων.
Αν όμως η βαθύτερη αιτία είναι αυτή (που κατά την άποψή μας όντως είναι) τότε η αντιπαράθεση για την απενεργοποίηση – διάλυση της επενεργούσης αυτής αιτίας που προκαλεί τα προβλήματα είναι μόνο το « Μια ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να αποκτήσει την δική της ΔΥΝΑΜΗ-ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ για να είναι ικανή να έχει την ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ-να θέτει αυτή τους κανόνες που θα ισχύουν στις κοινωνικές σχέσεις.
(Το πρόταγμα της μετακαθεστωτικής κοινωνίας θα πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε αυτά τα δύο στοιχεία –ΜΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ)
Η αυριανή κοινωνία δεν μπορεί να είναι πια ένας κοινοβουλευτικός οργανισμός αλλά ένας εργατικός οργανισμός ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ.
Όλα τα προτάγματα για μια άλλη κοινωνία που ΔΕΝ ΣΚΟΠΕΥΟΥΝ να ανατρέψουν-συντρίψουν την ΠΡΩΤΟΓΕΝΗ κοινωνική αιτία των προβλημάτων, η οποία συνίσταται στη δυνατότητα των λίγων να αποφασίζουν και να εφαρμόζουν τις αποφάσεις τους πάνω στην πλειοψηφία, είναι μεταρρυθμιστικά προτάγματα και όχι ρηξικέλευθα - επαναστατικά. Είναι προτάγματα για προσωρινή αντιμετώπιση κάποιων συμπτωμάτων και όχι της αιτίας. Είναι προτάγματα παρακαθεστωτικά και όχι αντικαθεστωτικά. Είναι προτάγματα που αν υλοποιηθούν το πολύ-πολύ να ανακουφίσουν πολύ προσωρινά το λαό από κάτι αλλά εντός ολίγου θα τον ξαναρίξουν στο λάκκο με τους λέοντες.
Σημείωση 2:
Κατά την πρόσφατη περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή διάφοροι αγωνιστές (αριστεροί, προοδευτικοί, αντικαπιταλιστές κλπ) πρόβαλαν ένα αιτηματολόγιο για διέξοδο από την κρίση. Στα αιτήματα, μεταξύ άλλων, ήταν η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, το διώξιμο του ΔΝΤ, εθνικοποιήσεις τραπεζών, καταλήψεις εργοστασίων κλπ αλλά χωρίς αυτά να είναι συνδεδεμένα με ένα απώτερο και πολύ συγκεκριμένο σκοπό ριζικής ανατροπής –διάλυσης του ολιγαρχικού καθεστώτος και εγκαθίδρυσης της λαϊκής κυριαρχίας.
Τελικά από ετούτα τα αιτήματα-στόχους τα περισσότερα τα υλοποίησε η καθεστωτική ολιγαρχική εξουσία (δηλαδή το μέγιστο οργανωμένο έγκλημα) της Αργεντινής αλλά ταυτόχρονα το σύστημα συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει. Τώρα ναι μεν κάποια οικονομικά στοιχεία φαίνονται να είναι καλύτερα σε σχέση με τον πρώτο καιρό της κρίσης όμως την ίδια στιγμή και ο κόσμος που ζει στις φαβέλες αυξάνεται διαρκώς και ετούτη η «ανάκαμψη» κάποιων μεγεθών είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα είναι προσωρινή.
Τα αιτήματα λοιπόν δεν ήταν συνδεδεμένα μεταξύ τους σαν ιδιαίτερα κομμάτια μιας ενιαίας διαδικασίας για την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου-ορισμένου απώτερου πραγματικού αντικαθεστωτικού, αντιολιγαρχικού ΣΚΟΠΟΥ (σαν απάντηση στην πρωτογενή αιτία των προβλημάτων) αλλά ήταν τοποθετημένα σαν ξεχωριστά κομμάτια – στάδια ενός εντελώς ασαφούς-αόριστου ή παρακαθεστωτικού ή ανέφικτου σκοπού και χωρίς καμιά αντιπαράθεση στις πιθανές παρενέργειες που θα εμφανιζόντουσαν με την επίτευξη κάποιων μεμονωμένων στόχων. (Για μια ακόμα φορά η αποτυχία της ρεφορμιστικής –μεταρρυθμιστικής- θεωρίας των σταδίων σε όλο της το μεγαλείο.)
Και εδώ στη Χώρα μας κάποιες, επί της ουσίας, ολιγαρχικές συλλογικότητες (παλιές και νέες που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια) καλούν το λαό να ενωθεί και να αγωνιστεί γύρω από αιτήματα όπως « όχι στο μνημόνιο, έξω το ΔΝΤ, έξω από την ΕΕ, Εθνικό νόμισμα κλπ». Κάποιοι βαπτίζουν αυτά τα αιτήματα αντικαπιταλιστικά και κάποιοι δεν τα θεωρούν αντικαπιταλιστικά. Όλοι τους όμως, με τον τρόπο που τα παρουσιάζουν, έχουν δημιουργήσει σε αρκετούς την αυταπάτη ότι αν φθάσει ο λαός στην υλοποίηση αυτών των αιτημάτων που του προτείνουν τότε θα ξεφύγει από την εξαθλίωση και οι καλές μέρες θα εμφανιστούν στη ζωή του. Δημιουργούν μεγάλες αυταπάτες. Κάποιοι το κάνουν εσκεμμένα – για να μεγαλώσουν το ολιγαρχικό μαγαζί τους- και κάποιοι όμως όχι.
Στην Ινδία, στις Φιλιππίνες, στην Κίνα και συνολικά σε περίπου 170 Χώρες, οι υπήκοοι είναι αναγκασμένοι να ζουν μέσα στην εξαθλίωση και την «μπίχλα». Αυτές οι Χώρες είναι έξω απ την ΕΕ ή έχουν δικό τους νόμισμα κλπ αλλά ετούτοι δεν είναι επαρκείς όροι για να τους βγάλουν από την μιζέρια. Οι ολιγάρχες που τους εξουσιάζουν έχουν χιλιάδες άλλους τρόπους για εξακολουθούν να τους καθορίζουν τη ζωή (όσο έχουν την βία της εκτελεστικής εξουσίας στα χέρια τους).
(Ο σχεδιασμός της συνολικής δράσης και επομένως της δράσης στο τώρα πρέπει να καθορίζεται από τον τελικό απώτερο σκοπό και όχι από κάποιο ενδιάμεσο στόχο, έστω και αν αυτός είναι πολύ σημαντικός, γιατί το πιθανότερο σενάριο για την δεύτερη περίπτωση θα ήταν η πλήρης αποτυχία του σκοπού. ΠΧ είναι καλοκαίρι και κάποιος από την Αίγυπτο θέλει να πάει στον βόρειο πόλο έχοντας για ενδιάμεσο στόχο να κάνει μερικές στάσεις παραμονής σε Κρήτη, Αθήνα, Μακεδονία κλπ. Αν αυτός τώρα προετοιμαστεί στη βάση της στάσης του στην Αθήνα αν ο ρουχισμός του είναι προσαρμοσμένος μόνο στη βάση του ενδιάμεσου ετούτου στόχου, τότε είναι αδύνατη η επίτευξη του απώτερου στόχου του).
Τα πιο πάνω αιτήματα, αποδέσμευση απ την ΕΕ, εθνικό νόμισμα κλπ, είναι σωστά και κατά τη γνώμη μας «εκ των ων ουκ άνευ» για την κοινωνική απελευθέρωση. Όμως είναι ένα ΤΙΠΟΤΑ χωρίς τη σύνδεσή τους με τον απώτερο ΣΚΟΠΟ (νομοθετική- εκτελεστική στο λαό δηλαδή κυριαρχία του λαού) ο οποίος είναι η απενεργοποιητική αιτία-αντιπαράθεση στην πρωτογενή αιτία των κοινωνικών προβλημάτων.
Τα όποια καθημερινά αιτήματα, οι όποιοι καθημερινοί αγώνες, αν δεν συνδέονται με έναν απώτερο σκοπό, ο οποίος να είναι απάντηση στην πρωτογενή αιτία των προβλημάτων, θα αποδεικνύονται τελικά αναποτελεσματικά, ένα σχεδόν τίποτα. Θα έχουμε αργά ή γρήγορα επανάληψη του φαινομένου της κοινωνική εξαθλίωσης με τη χρήση άλλων ιδιαίτερων μέσων, μέτρων και τρόπων απ την ολιγαρχία.
Θα είναι σαν το παράδειγμα όπου ένα σπίτι πλημμυρίζει διαρκώς γιατί έχει σαπίσει ένας σωλήνας αλλά ο ιδιοκτήτης δεν τον βγάζει, δεν τον πετά για να τον αντικαταστήσει με έναν άλλο αλλά αγοράζει μια αντλία για να αφαιρεί τα νερά και όλη του η δραστηριότητα να κινείται στο πώς να να επιδιορθώνει ή να αλλάζει αντλίες.
Τελικά τις όποιες μεταρρυθμίσεις-μέσα-στόχους-αιτήματα που προβάλει ο κάθε λαός, η ολιγαρχική εξουσία –ΑΝ υποχωρήσει- μπορεί και τις αφομοιώνει σε πρώτο στάδιο και σε δεύτερο στάδιο να τις χρησιμοποιεί προς δικό της όφελος. Η μεταρρυθμιστική οδός είναι βαρέλι δίχως πάτο.
Μόνο η επανάσταση μπορεί να κόψει τα πόδια της ολιγαρχίας. Και για να γίνει αυτή χρειάζεται η πλειοψηφία του λαού (και όλων των λαών) να ενωθεί και να ταχθεί τελικά εθελοντικά στην προσπάθεια υλοποίησης ενός μετακαθεστωτικού, μεταολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού ΣΚΟΠΟΥ ( και σε βασικά σημεία ενός κοινού σχεδίου γύρω από αυτόν).
Και για να γίνει αυτό απαιτείται (μεταξύ πολλών) η κάθε διεκδίκηση να συνδέεται με τον απώτερο ΣΚΟΠΟ του «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ».
Δηλαδή αν ένα λαϊκό κίνημα θέλει να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα, με ΣΚΟΠΟ να δημιουργήσει ένα άλλο πολιτικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο ο λαός θα αποφασίζει για όλους τους συγκεκριμένους κοινωνικούς θεσμούς και κανόνες που θα πρέπει ισχύουν στην κοινωνία τότε όλες οι καθημερινές δράσεις του και οι ενδιάμεσοι στόχοι θα πρέπει να είναι πολύ διαφορετικοί απ ότι αν ένα λαϊκό κίνημα θέλει να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα με ΣΚΟΠΟ όμως πάλι κάποιοι άλλοι λίγοι να θέτουν τους κανόνες που θα ισχύουν στην κοινωνία.
Δηλαδή αν ένα λαϊκό κίνημα θέλει να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα, με ΣΚΟΠΟ να δημιουργήσει ένα άλλο πολιτικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο ο λαός θα αποφασίζει για όλους τους συγκεκριμένους κοινωνικούς θεσμούς και κανόνες που θα πρέπει ισχύουν στην κοινωνία τότε όλες οι καθημερινές δράσεις του και οι ενδιάμεσοι στόχοι θα πρέπει να είναι πολύ διαφορετικοί απ ότι αν ένα λαϊκό κίνημα θέλει να ανατρέψει το υπάρχον πολιτικοοικονομικό σύστημα με ΣΚΟΠΟ όμως πάλι κάποιοι άλλοι λίγοι να θέτουν τους κανόνες που θα ισχύουν στην κοινωνία.
Ο κοινός στόχος λοιπόν εδώ και των δύο κινημάτων φαίνεται να είναι η ανατροπή αλλά επειδή έχουν διαφορετικούς τελικούς σκοπούς ο συσχετισμός των μέσων και των ενδιάμεσων στόχων θα πρέπει να είναι διαφορετικός. Η έννοια της ανατροπής από μόνη της δεν λέει τίποτα.
Μπορεί δύο μεγάλες συλλογικότητες να επιδιώκουν την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης και τελικά αυτή να επιτευχθεί αλλά η συνέχεια θα είναι διαφορετική για μία από τις δύο συλλογικότητες. Οι αιτίες όμως της διαφοροποίησης δεν θα προκληθούν εξ ολοκλήρου μετά την ανατροπή. Οι αιτίες θα χτίζονται αλυσιδωτά πολύ πριν από την ανατροπή. Θα χτίζονται από τις πράξεις του σήμερα. Θα χτίζονται μέσα απ τις κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση και του παραμικρού οικονομικού ή άλλου κοινωνικού προβλήματος. Το παραμικρό πρόβλημα θα είναι το όχημα (ή η κλωστή) που θα συνδέει συνειδησιακά και πρακτικά την δράση του τώρα με τον απώτερο σκοπό.
Σημείωση 3:
Ας πάρουμε για παράδειγμα την εκτελεστική εξουσία η οποία πρέπει, απόλυτα απαραίτητα, να βρίσκεται πλήρως στα χέρια του λαού αν θέλουμε ο λαός να είναι κυρίαρχος δηλαδή να κατέχει πλήρως την νομοθετική εξουσία. Η εκτελεστική εξουσία των ολιγαρχών θα πρέπει να εξουδετερωθεί και να διαλυθεί και στη θέση της θα πρέπει να μπει η εκτελεστική εξουσία του λαού. Καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό όσοι προβάλουν σαν υπαρκτή τη δυνατότητα (έστω και μία στο δισεκατομμύριο) να μπει κάποια «προοδευτική» συλλογικότητα στην κυβέρνηση και να θέλει να κάνει κάποιες σημαντικές αλλαγές υπέρ του λαού και οι μηχανισμοί της εκτελεστικής βίας της ολιγαρχίας να την αφήσουν «ανενόχλητη». Κρύβουν απ το λαό την πραγματικότητα ότι η παγκόσμια ολιγαρχία ελέγχει πλήρως τους μηχανισμούς βίας της κάθε χώρας και με τα σχέδια τύπου gladio ή «κόκκινης προβιάς» είναι ήδη εντεταλμένοι να εγκληματήσουν εναντίον οποιουδήποτε λαού θα προσπαθήσει να σηκώσει πραγματικά το κεφάλι. (βλέπουμε όλοι ότι η πλειοψηφία του λαού ενώ δεν θέλει το μνημόνιο και αντιδρά, η αστυνομία όμως, ελεγχόμενη από την εγκληματική ολιγαρχία, δεν τάσσεται με τη βούληση της πλειοψηφίας αλλά υπακούει σε εντολές της ολιγαρχίας και τσακίζει το λαό στις διαδηλώσεις). Αυτή την πραγματικότητα δεν θέλουν να την λαμβάνουν υπ όψη τους γιατί δεν τους αφορά. Είναι παρακαθεστωτικοί και σχεδόν είναι σίγουροι ότι το σύστημα της βίας του εγκλήματος δεν τους αγγίζει.
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι δυνάμεις που θέλουν με την μαζική αντίσταση, με την μαζική αντιβία να διαλύσουν αυτούς τους μηχανισμούς και να φτιάξουν καινούργιους απ την αρχή. ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΙ ΟΡΟΥΣ; Αν κατά τη διάρκεια των λαϊκών εξεγέρσεων αρχίζει να σχηματίζεται η νέα εκτελεστική εξουσία, με τι όρους αυτή θα μορφοποιείται; Με νέες ολιγαρχικές, ιεραρχικές δομές όπως αναφέρουμε στο κείμενό μας « Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ» ή με όρους ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ; Ε! αν μορφοποιείται σε ολιγαρχικές ιεραρχικές δομές τότε θα έχουμε τη μοίρα του Σίσυφου. Φτού κι απ την αρχή η ανάγκη για νέα αντιολιγαρχική επανάσταση. Επομένως ανάλογα με τον απώτερο ΣΚΟΠΟ θα πρέπει να αντιμετωπίζεται και να συνδέεται το κάθε καθημερινό στοιχείο του αγώνα.
Πως μπορούμε όμως να συνδέουμε όλους τους καθημερινούς αγώνες με τον Τελικό κινηματικό σκοπό;
Για παράδειγμα τέτοιας σύνδεσης να αναφέρουμε μια πρόσφατη προκήρυξη μιας τοπικής επιτροπής αγώνα ενάντια στα χαράτσια.
«Λέμε όχι στα χαράτσια. Δεν πληρώνουμε, οργανωνόμαστε, αντιστεκόμαστε… Δεν αναγνωρίζουμε στους λίγους να νομοθετούν και να μας οδηγούν στη δουλεία και στην εξαθλίωση. Παίρνουμε την ευθύνη της ζωής μας στα χέρια μας. Να τους ανατρέψουμε. Να επιβάλουμε το αυτονόητο. Ο λαός άμεσα να θέτει τους κανόνες-νόμους δηλαδή να νομοθετεί για οτιδήποτε αφορά τη ζωή και την κοινωνία μας. Δημοκρατία Τώρα».
Αυτό είναι ένα παράδειγμα πρωτοποριακό και αξιέπαινο. Οι τελευταίες σειρές θα μπορούσαν να ήταν και συμπυκνωμένες στη φράση «όλη η νομοθετική εξουσία στο λαό». Στο σύντομο λοιπόν αυτό παράδειγμα αναφέρονται οι δύο βασικές και αλληλένδετες πράξεις που πρέπει να γίνουν.
α) Να ανατρέψουμε το σύστημα
β) Να επιβάλουμε το σύστημα όπου η νομοθετική να ανήκει στο λαό.
Τελικά, όλα μα όλα τα καθημερινά προβλήματα μπορούν και πρέπει να συνδέονται και στην κοινωνική συνείδηση και στην υλική πραγματικότητα με τον απώτερο κοινωνικό ΣΚΟΠΟ, κατά τρόπο ανάλογο του παραδείγματος αν θέλουμε να χτίσουμε μια κοινωνία όπου κυρίαρχος θα είναι ο λαός και όχι κάποια λίγα κτήνη.
Αν όμως οι διάφορες καθημερινές δραστηριότητες - όπως πχ οι ανταλλαγές προϊόντων και τα κοινωνικά παντοπωλεία που δημιουργούνται για να βοηθήσουν αυτή τη στιγμή τους ασθενέστερους- αν δεν μπορούν να συνδεθούν με απώτερο κοινωνικό σκοπό όχι μόνο δεν πρόκειται να προσφέρουν λύση μακροπρόθεσμα, όχι μόνο θα χειροτερεύει η κατάσταση (μακροπρόθεσμα όλων εξ αιτίας της επίθεσης των ολιχαρχών) αλλά άθελα βοηθούν το σύστημα γιατί έτσι το σύστημα μπορεί να περιορίζει τις λαϊκές αντιδράσεις μακριά από την ολιγαρχική ουσία του συστήματος και άρα την ουσιαστική-καθοριστική αιτία της πρόκλησης των κοινωνικής προέλευσης προβλημάτων. Έτσι το σύστημα κερδίζει χρόνο που του είναι απαραίτητος για την μακροημέρευσή του και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι χάνουν πολύτιμο χρόνο από την οργάνωσή τους και τη σκόπευσή τους προς την καρδιά του προβλήματος – αν προσανατολίσουν τις δραστηριότητές τους κυρίως προς τέτοιες κατευθύνσεις-
Αν όμως οι διάφορες καθημερινές δραστηριότητες - όπως πχ οι ανταλλαγές προϊόντων και τα κοινωνικά παντοπωλεία που δημιουργούνται για να βοηθήσουν αυτή τη στιγμή τους ασθενέστερους- αν δεν μπορούν να συνδεθούν με απώτερο κοινωνικό σκοπό όχι μόνο δεν πρόκειται να προσφέρουν λύση μακροπρόθεσμα, όχι μόνο θα χειροτερεύει η κατάσταση (μακροπρόθεσμα όλων εξ αιτίας της επίθεσης των ολιχαρχών) αλλά άθελα βοηθούν το σύστημα γιατί έτσι το σύστημα μπορεί να περιορίζει τις λαϊκές αντιδράσεις μακριά από την ολιγαρχική ουσία του συστήματος και άρα την ουσιαστική-καθοριστική αιτία της πρόκλησης των κοινωνικής προέλευσης προβλημάτων. Έτσι το σύστημα κερδίζει χρόνο που του είναι απαραίτητος για την μακροημέρευσή του και ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι χάνουν πολύτιμο χρόνο από την οργάνωσή τους και τη σκόπευσή τους προς την καρδιά του προβλήματος – αν προσανατολίσουν τις δραστηριότητές τους κυρίως προς τέτοιες κατευθύνσεις-
Απ την άλλη η ολιγαρχική στάση απέναντι στα καθημερινά προβλήματα είναι διαφορετική. Το κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται σαν να είναι ξεκομμένο από το όλον της πραγματικότητας. Συνήθως το αίτημα είναι «τυφλό», είναι αίτημα λύσης μόνο του συγκεκριμένου προβλήματος. Πχ σκέτο το « όχι στα χαράτσια». Είναι όμως πολλάκις επίτηδες «τυφλό» - σε πρώτη φάση- για να προκαλέσει απλά την δυσαρέσκεια του κόσμου και σε δεύτερη φάση να εμφανιστούν σαν λαοσωτήρες οι άλλοι ολιγαρχικοί τους οποίους θα πρέπει να ακολουθήσει ο λαός αν θέλει να του λύσουν το ή τα προβλήματα. Στην δεύτερη λοιπόν φάση θα παρουσιαστούν οι ολιγάρχες με ένα άλλο πολιτικό φορέα και θα πουν στον κόσμο «ψηφίστε μας» ή «ακολουθήστε μας σε μια ανατροπή και εμείς μετά θα αποφασίζουμε για το καλό σας, για την λύση των προβλημάτων σας».
Έτσι λοιπόν, η ουσία του ΜΕΤΑ της κάθε ανατροπής έχει τις ρίζες της στο τώρα και για αυτό οι ολιγαρχικές παρακαθεστωτικές συλλογικότητες δεν θέτουν στην καθημερινότητα άμεσα ή έμμεσα το «όλη η νομοθετική εξουσία στο λαό» και ούτε φυσικά την βασική-καθοριστική προϋπόθεση αυτής που είναι «η εκτελεστική εξουσία στο λαό»
.
Εμείς πιστεύουμε ότι επείγει το να τεθεί ΤΩΡΑ στο κίνημα ο συμπυκνωμένος σκοπός
Εμείς πιστεύουμε ότι επείγει το να τεθεί ΤΩΡΑ στο κίνημα ο συμπυκνωμένος σκοπός
«ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ »
ή
«ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»
«ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ»
(Οι περισσότερες «αντικαθεστωτικές» ή «αριστερές» συλλογικότητες δεν έχουν κανένα Σκοπό συμπυκνωμένο γιατί δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ εφικτό πρόγραμμα για την συνολική λειτουργία της κοινωνίας ΜΕΤΑ την ανατροπή. Όταν τους θέτει κανείς σχετικό ερώτημα απαντούν με αοριστολογίες-γενικολογίες τύπου «λαϊκή εξουσία, σοσιαλισμός, λαϊκή κυριαρχία, αντικαπιταλιστική ανατροπή και διέξοδος κλπ» Φυσικά πολλοί παραδέχονται στις κατ ιδίαν συζητήσεις ότι αν υποθετικά ανατρεπόταν η σημερινή κατάσταση δεν θα ήξεραν τι να κάνουν και από πού να ξεκινήσουν. Απαντούν με το «βλέποντας και κάνοντας»).
ΥΓ 1) Φυσικά η πιο πάνω συμπυκνωμένη προβολή του σκοπού δεν είναι επαρκές όπλο στα χέρια του λαού, παρ ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό. Χρειάζεται επίσης ένα σχέδιο (που να περιγράφει περιληπτικά τους εφικτούς υλικούς τρόπους και τους πιθανά εναλλακτικούς) για να ανήκουν πραγματικά στο λαό και να είναι αποτελεσματικές-λειτουργικές οι πιο πάνω εξουσίες.
Δηλαδή χρειάζονται εφικτοί πρακτικοί τρόποι για το «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΊΖΕΙ (ΕΠΙΛΕΓΕΙ) ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» για το πώς θα λειτουργούν οι Δήμοι και οι άλλες συλλογικότητες όπως επίσης και η εκτελεστική. Προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε κάνει προτάσεις όχι για να υιοθετηθούν –«επιβληθούν» αλλά για να συζητηθούν.
ΕΠΕΙΓΕΙ ΕΝΑΣ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΟ-ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΕΦΙΚΤΟ ΣΧΕΔΙΟ-ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.
2) «το πρώτο βήμα της λαϊκής επανάστασης θα είναι , η κατάκτηση της δημοκρατίας..».
3) «.. Η αυριανή κοινωνία δεν πρέπει να είναι πια ένας κοινοβουλευτικός αλλά ένας εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.
Ενώ μέχρι τώρα οι λαοί αποφασίζουν κάθε 4 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα τον «αντιπροσωπεύει» και θα τον καταπιέζει μέσα από το κοινοβούλιο ενώ μέχρι σήμερα τον βάζουν να αποφασίζει ποιος θα του απαγορεύει δια της βίας να ξανά αποφασίζει για τη ζωή του, αύριο η καθολική ψηφοφορία θα χρησιμεύει στο λαό, που θα είναι οργανωμένος σε Δήμους-κοινότητες, ως μέσο για την εξεύρεση των απαιτούμενων εργατών, ελεγκτών, λειτουργών για τις ανάγκες του, όπως ακριβώς ένα άτομο εκλέγει τους ατομικούς υπαλλήλους του για τις δικές του ανάγκες. Η εκλεγμένοι θα είναι μόνο εκτελεστικά όργανα του λαού και όχι αποφασιστικά δηλαδή θα είναι πραγματικοί αντιπρόσωποί του. Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟ ΛΑΟ »
4)Τα τρία κείμενα Α, Β ,Γ με τον ίδιο τίτλο «Ο ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ», που θα παρουσιαστούν σταδιακά, στόχο έχουν την συμμετοχή στην ανταλλαγή απόψεων και τον προβληματισμό των προμάχων αγωνιστών πάνω σε σημαντικά θέματα κοινού ενδιαφέροντος και κυρίως πάνω στο θεμελιώδες θέμα που είναι ο σαφής καθορισμός του βασικού κοινωνικού ΣΚΟΠΟΥ . Σε αυτή τη φάση απευθυνόμαστε προς όλους τους αντικαθεστωτικούς αγωνιστές και κυρίως σε εκείνους που έχουν ήδη για σκοπό την αυτοθέσμιση της κοινωνίας, την πραγματική Δημοκρατία.
