ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ
Τον πρώτο διαχωρισμό πρέπει να τον κάνουμε γιατί ο πολύς ο κόσμος γύρισε την πλάτη στις συνελεύσεις ενώ επέδειξε πρωτόγνωρη μαζικότητα και μαχητικότητα στις συγκρούσεις του Συντάγματος με την αστυνομία.
Τον δεύτερο διαχωρισμό τον κάνουμε γιατί το κάθε υποκείμενο μπορεί σε σχέση με τους δικούς του ιδιαίτερους στόχους να θεωρεί ότι κάτι πέτυχε. (Πχ να περάσει ένα ψήφισμα απ τη συνέλευση).
Τα γενικά θετικά των συνελεύσεων των πλατειών είναι ότι λειτούργησαν σαν σημείο συγκέντρωσης των εργαζομένων, σαν ένας άξονας αναφοράς για συγκέντρωση και αγωνιστική διαμαρτυρία κατά του μνημονίου.
Επίσης θετικό είναι ότι άνθρωποι με διαφορετικές ιδεολογικές ταυτότητες έσπασαν διαχωριστικά τείχη και επικοινώνησαν μεταξύ τους, αντάλλαξαν απόψεις κλπ.
Όμως απ την άλλη υπάρχουν δύο τεράστιες αποτυχίες.
Η πρώτη αφορά στην προσπάθεια κάποιων να κάνουν τις συνελεύσεις να λειτουργήσουν στην κοινωνική συνείδηση σαν ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ για μια αυριανή διαφορετική κοινωνία, για μια «αμεσοδημοκρατική» κοινωνία.
Εγχείρημα που τελικά εστέφθη με απόλυτη αποτυχία.
Κόσμος πέρασε πολύς απ τις συνελεύσεις τις πρώτες μέρες. Πήγαν πολλοί μια δύο φορές και μετά απέρριψαν το πρόταγμα για μια άλλη κοινωνία όπου όλοι θα πρέπει να ασχολούνται 24 ώρες το 24ωρο με χιλιάδες θέματα και άκρη να μην βγάζουν ποτέ. Όσο περνούσε ο καιρός αντί οι συνελεύσεις να αποκτούν μια καλύτερη λειτουργία, η λειτουργία τους χειροτέρευε και είχαμε περισσότερο μπάχαλο, πολλά αντιδημοκρατικά συμβάντα, ηγεμονισμούς και επιθετικότητες. Οι συνελεύσεις έπαιρναν δεκάδες αποφάσεις αλλά ελάχιστα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν. Μερικές φορές θύμιζαν Πύργο της Βαβέλ. Η συμμετοχή του κόσμου στις συνελεύσεις, ακόμα και στις παραμονές των μεγάλων απεργιών και κινητοποιήσεων στις 28-29 Ιούνη, ήταν πάρα πολύ μικρή. Υπήρχαν πόλεις όπου ενώ ο πληθυσμός τους είναι 70 χιλιάδες οι συμμετέχοντες ήταν μόνο 30-50 άτομα και αυτός ο αριθμός ήταν μικρότερος από αυτόν των πρώτων ημερών. Η παρουσία του κόσμου στις συνελεύσεις έφθινε διαρκώς.
Οι προωθούντες τις συνελεύσεις σαν βασικό μέσον για ένα αυριανό τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας ή σαν συμπληρωματικό στοιχείο άλλων βασικών μέσων (κοινοβουλίου ή κόμματος πρωτοπορείας) ήταν απελπιστικά απροετοίμαστοι από άποψη πανκοινωνικού σχεδιασμού και κανόνων λειτουργίας των επί μέρους συλλογικοτήτων.
Το πρόταγμά τους έπασχε εκ θεμελίων ακόμα και στον απλό ορισμό της Δημοκρατίας. Σύγχυση και για τον χαρακτηρισμό του κοινοβουλευτισμού. Μερικοί απ αυτούς θέλουν την ολιγαρχική ουσία του κοινοβουλευτισμού σαν βάση λειτουργίας της κοινωνίας αλλά θέλουν παράλληλα και ένα «αμεσο» δημοκρατικό τρόπο λειτουργίας για τις διεκδικήσεις του λαού μέσα σε αυτόν, σαν νησίδες δημοκρατίας μέσα στο ολιγαρχικό οικονομικοπολιτικό σύστημα κλπ!! Δηλαδή μια σαλάτα αλα πουτανέσκα.
Σήμερα αντί να προταθεί σαν σκοπός και ταυτόχρονα βασικό πεδίο του ταξικού αγώνα να περάσει ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ με όλες τις προϋποθέσεις για την υλοποίησή της (άλλη εκτελεστική εξουσία, ΜΜΕ κλπ) και με όλες τις συνεπαγωγές της για την εφαρμογή της (ελεγκτικοί και δικαστικοί μηχανισμοί), πρότειναν ένα άλλο αόριστο και ασαφή κοινωνικό σκοπό και επί πλέον ένα μέσον του 463 πχ για να φθάσουμε σε αυτόν. Δηλαδή τις λαϊκές συνελεύσεις.
Ποιες όμως ήταν οι λειτουργίες και οι επί μέρους στόχοι της εκκλησίας του Δήμου τότε;
α) Ήταν μέσον ανταλλαγής απόψεων.
β) Ήταν μέσον κατάθεσης προτάσεων και επιλογής προτάσεων επί προβλημάτων
γ) Ήταν μέσον επιλογής αντιπροσώπων - λειτουργών και ελέγχου αυτών κλπ
Όλα αυτά ήταν «σε συσκευασία ενός μόνου πακέτου».
Στόχοι αυτών των διαδικασιών ήταν: Να διαμορφωθεί ελεύθερα η άποψη των πολιτών, μετά να καταγραφεί η θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και τέλος να εφαρμοστεί η θέληση της πλειοψηφίας.
Η έλλειψη κατάλληλων τεχνολογικών μέσων και διάφορων επιστημονικών επιτευγμάτων (πχ έλλειψη ΜΜΕ όπως των σημερινών,) ανάγκαζε τότε τους πολίτες να συγκεντρώνονται σε ένα χώρο για να έρχονται σε επαφή με άλλες απόψεις.
Οι πιο πάνω λειτουργίες της συνέλευσης του Δήμου (α,β,γ κλπ) μπορούσαν να μπουν σε ένα πακέτο γιατί οι κοινωνίες τότε 1) ήταν πολύ χαμηλής θεματικής πολλαπλότητας και πολυπλοκότητας και 2) ήταν μικρού πληθυσμού.
Σήμερα που οι κοινωνίες είναι υψηλής θεματικής πολλαπλότητας και πολυπλοκότητας και μεγάλων πληθυσμών, το να προσπαθήσει κανείς να μεταφέρει αυτού του τύπου τις συνελεύσεις στο παρόν είναι σαν να θέλει κάποιος να μεταφέρει το πολεμικό όπλο του δόρατος της εποχής εκείνης, για να πολεμήσει σε ένα πυρηνικό πόλεμο.
Η πολλαπλότητα και η πολυπλοκότητα των θεμάτων στις σημερινές κοινωνίες είναι τέτοια όπου αν μεταφερθούν οι παλαιού τύπου συνελεύσεις στο σήμερα, δεν θα επαρκούσε κανένας πληθυσμός και ούτε διαρκή 24ωρα ενασχόλησης για να επιλυθεί έστω και ένα μικρό μέρος απ τα προβλήματα.
Η πολυπλοκότητα των θεμάτων είναι βέβαιο ότι θα προκαλεί διαρκώς το φαινόμενο της Λερναίας Ύδρας. Όσες θεματικές ομάδες και να φτιαχτούν, το πολυσύνθετο των θεμάτων θα απαιτεί συνεχώς να φτιάχνονται υπό ομάδες υποστήριξης αυτών και μετά άλλες υπό ομάδες υποστήριξης των προηγούμενων υπό ομάδων κοκ. Η κατάληξη θα είναι (και ήταν και στις πρόσφατες συνελεύσεις) ένας Πύργος της Βαβέλ και στη γωνία θα παραμονεύουν οι ολιγαρχικοί έτοιμοι να ξαναπάρουν την εξουσία γιατί το συγκεκριμένο πείραμα της αυτονομίας-αυτοδιάθεσης θα έχει αποδειχθεί πλήρως αναποτελεσματικό για να ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων.
Σε αυτού του τύπου τις διαδικασίες είναι επόμενο ότι θα πρυτανεύει η προχειρότητα και η μη σοβαρή επεξεργασία των θεμάτων. Η αιτιολόγηση σκέψεων και προτάσεων θα εκλείπει όλο και πιο πολύ εξ αιτίας του όγκου των θεμάτων και των διαδικασιών και ο λαός θα πρέπει να επιλέγει όχι μεταξύ εμπεριστατωμένων προτάσεων αλλά στα γρήγορα και στη βάση της πρώτης εντύπωσης που θα προκαλούν οι σύντομες περιγραφές των προτάσεων των ομιλούντων. Πολλά 24ωρα δεν θα φθάνουν για να αναλυθεί ένα μικρό θέμα και έτσι όσο η συμμετοχή θα αυξάνει τόσο θα μικραίνει ο χρόνος ομιλίας αυτών που θα θέλουν να πουν κάτι. Εκτός τούτου κάποιος που θα εκφράζει μια άποψή του όχι μόνο δεν θα έχει επαρκή χρόνο για να την εκφράσει πλήρως αλλά δεν θα έχει καθόλου χρόνο να κάνει κριτική σε απόψεις άλλων ομιλούντων. Αντί για διάλογο-ανταλλαγή απόψεων θα έχουμε παράλληλους μονόλογους αυτιστικού τύπου.
Το βέβαιο είναι ότι το όποιο αποτέλεσμα και να επιφέρουν αυτές οι συνελεύσεις παλαιού τύπου (ενιαίου πακέτου) δεν θα μπορούν να έχουν την ελάχιστη αποτελεσματικότητα στο σήμερα.
Πχ αν ένας εργάζεται σκληρά επί ένα μήνα και με την εργασία του έχει σαν αποτέλεσμα να μπορεί να αγοράζει μόνο ένα κιλό ψωμί τότε η αποτελεσματικότητα είναι μηδέν. Οι απώλειες ενέργειας από την εργασία είναι πολλαπλάσιες απ την πρόσληψη ενέργειας που θα πάρει με ένα κιλό ψωμί. Τόσος κόπος για σχεδόν τίποτα!!!
Η ζωή όμως για να συνεχίσει να υπάρχει απαιτεί το ανάποδο. Δηλαδή απαιτεί όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο με όσο το δυνατόν περισσότερα θετικά αποτελέσματα.
Η αποτελεσματικότητα ως προς το σκοπό της ικανοποίησης των αναγκών είναι το ζητούμενο της κάθε κοινωνίας. Και όταν κάποιος προβάλει ένα άλλο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας πρέπει να τον προβάλει ως προς αυτό το σκοπό. Δηλαδή θα πρέπει να αποδεικνύει θεωρητικά (με συλλογισμούς) και πρακτικά ότι είναι πιο αποτελεσματικό για την πλειοψηφία του λαού (ή και για ολόκληρο το λαό), από έναν άλλο ή άλλους τρόπους οργάνωσης και λειτουργίας της κοινωνίας.
Και αυτό το συγκεκριμένο «σχέδιο» ενός άλλου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας στη βάση των «λαϊκών» συνελεύσεων (του ενός πακέτου) απέτυχε ολοκληρωτικά ως προς την αποτελεσματικότητα (φυσικά μέσα στα σημερινά πλαίσια του πειράματος) και δεν πρόκειται πια να επαναληφθεί στην ίδια ακριβώς μορφή για πολλά χρόνια εκτός και αν πρόκειται για φάρσα.
Αυτό το «σχέδιο» ήταν βασισμένο σε μερικές «καλλιτεχνικού τύπου σουρεαλιστικές αντιλήψεις» (και όχι στην πρακτική ανάγκη για αποτελεσματικότητα) όπως:
1) «Συμμετοχή όλων και σε όλα χωρίς αντιπροσώπους»
Εδώ φυσικά μεταφέρεται η παλαιού τύπου συνέλευση αλλά χωρίς τους αλυσιδωτούς στόχους και το σκοπό της.
Επαναλαμβάνουμε τους στόχους της εκκλησίας του Δήμου.
«Να διαμορφωθεί ελεύθερα η άποψη των πολιτών, μετά να καταγραφεί η θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και τέλος να εφαρμοστεί η θέληση της πλειοψηφίας».
(Ο σκοπός δε ήταν η μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στην κάλυψη των αναγκών τους σε σχέση με την εφαρμογή της θέλησης των λίγων (ολιγαρχίας) πάνω στην κοινωνία).
Όμως το να προβάλει κανείς το «συμμετοχή όλων και για όλα χωρίς αντιπροσώπους» και να το αποκόπτει εντελώς απ το σκοπό της αποτελεσματικότητας θυμίζει το ανέκδοτο όπου 6 άτομα για να αλλάξουν μια λάμπα, ο ένας την κρατούσε ανεβασμένος στο τραπέζι και οι άλλοι πέντε έφερναν γύρω – γύρω το τραπέζι για να την βιδώσουν.
Με τη συμμετοχή «όλων σε όλα χωρίς αντιπροσώπους» (βασικό στοιχείο του ορισμού της δημοκρατίας τους) επιτυγχάνεται η πλήρης αντιστροφή της σχέσης πραγματικού σκοπού και μέσου. Το μέσον εδώ ανάγεται σε απώτερο, σε βασικό σκοπό και ο πραγματικός σκοπός ρίχνεται χαμηλά ή εξαφανίζεται. Είναι σαν κάποιος να καλλιεργεί τα χωράφια του όχι για να αποκομίσει τους καρπούς αλλά με βασικό σκοπό να υλοποιεί την ιδέα της καλλιέργειας.
Χωρίς αντιπροσώπους….Εδώ έχει γίνει το μπέρδεμα της αρκούδας για το τίποτα. Άλλο νταβατζηλίκι-λωποδυτίκι και άλλο αντιπροσώπευση. Ο αντιπρόσωπος είναι εκτελεστικό όργανο εντολών που λαμβάνει από ένα άλλο υποκείμενο. Ο διαμεσολαβητής ή ο συντονιστής κλπ που δεν εκτελεί εντολές δηλαδή τα ουσιαστικά πλαίσια – προδιαγραφές του εντολέα του δεν είναι αντιπρόσωπος αλλά νταβατζής-λωποδύτης. Φυσικά τους έχουν μπερδέψει τις έννοιες οι ολιγάρχες. Λένε λοιπόν οι ολιγάρχες ότι οι βολευτές είναι αντιπρόσωποι του λαού ενώ στην ουσία είναι νταβατζήδες του λαού αφού δεν δέχονται να εκτελέσουν καμιά θέληση της πλειοψηφίας αλλά εκτελούν ό,τι θέλει μια μειοψηφία. Αυτό λοιπόν μερικοί «αμεσοδημοκράτες» το παίρνουν με ελαφρά τη καρδία, όπως το θέλουν δηλαδή οι ολιγαρχικοί και μας το σερβίρουν σαν πρότυπο αυριανής κοινωνίας. Είναι ουσιαστικά σαν να μας λένε ότι μια πενταμελής οικογένεια όταν αποφασίζει μια μέρα να κάνει ψώνια για την διατροφή της και θα πρέπει να παρατήσουν όλοι τις δουλειές τους για να πάνε όλοι μαζί να ψωνίσουν και να μην στείλουν έναν απ τα μέλη της για να κάνει αυτή τη δουλειά!!!!
Η πραγματική δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αντιπροσώπους. Το θέμα εδώ δεν είναι να καταργηθεί η αντιπροσώπευση αλλά να φτιαχτούν τέτοιοι μηχανισμοί ώστε ο αντιπρόσωπος να εκτελεί οπωσδήποτε τις εντολές του λαού (και εδώ το ανακλητό των αντιπροσώπων ανά πάσα στιγμή όπως προτείνουν μερικοί άλλοι, από μόνο του είναι πολύ λίγο και δεν φθάνει).
Η αντιπροσώπευση ή ο συντονισμός είναι στοιχείο κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού στον δρόμο του για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.
2) «Χωρίς κόμματα ή να καταργηθούν τα κόμματα»
Το θέμα δεν είναι «πονάει κεφάλι κόβουμε κεφάλι». Το θέμα είναι πως θα έχουμε δημοκρατικά κόμματα και όχι ολιγαρχικά όπως έχουμε σήμερα (και ως προς το καταστατικό της εσωτερικής λειτουργίας τους και ως προς το πρόταγμά τους για την αυριανή κοινωνία).
Τα αντιολιγαρχικά – δημοκρατικά κόμματα ή παρατάξεις, σαν οργανωμένα συλλογικά υποκείμενα με στόχους τη υλοποίηση απόψεων και ιδεών, θα είναι άκρως απαραίτητα σε μια δημοκρατική κοινωνία γιατί θα είναι οι πρώτοι βασικοί συλλογικοί μηχανισμοί συστηματικής καταγραφής απόψεων και επεξεργασίας προτάσεων οι οποίες θα τίθενται κατόπιν στην κρίση του όλου της κοινωνίας. Χωρίς τέτοια κοινωνικά συλλογικά υποσύνολα είναι αδύνατη η συστηματική επεξεργασία προτάσεων και η έκφραση των διαφορετικών προτάσεων.
(και όμως μερικοί από αυτούς που στην αρχή ήθελαν την κατάργηση των κομμάτων κατόπιν μας καλούσαν τον κόσμο να φτιάξουν ένα «αμεσοδημοκρατικό» κόμμα).
Επίσης στο σήμερα και στον σκληρό αγώνα για την ανατροπή του ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος η ύπαρξη πραγματικά δημοκρατικών κομμάτων (σε λειτουργία και σε πρόταγμα) είναι άκρως αναγκαία. Ο συντονισμός-οργάνωση των μελών τους στον αγώνα είναι αναγκαία προϋπόθεση για την νίκη του λαού. Τα δημοκρατικά κόμματα πέρα από τις ιδεολογικές διαφορές τους θα έχουν και κοινά στοιχεία και πάνω σε αυτά τα στοιχεία θα συναντιούνται σε κοινό μέτωπο κατά της ολιγαρχίας. Το μέτωπο αυτό θα αποτελείται από οργανωμένες συλλογικότητες και όχι από ασυντόνιστα μπουλούκια.
ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;
Αν στο σήμερα κρατήσουμε σταθερά το σκοπό της αποτελεσματικότητας, (για το λαό), η οποία πιστεύουμε ότι επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ δια μέσου της ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ της ελεύθερα και ισότιμα διαμορφωμένης θέλησης της πλειοψηφίας της κοινωνίας, τότε θα είμαστε αναγκασμένοι να προσαρμόσουμε στο σήμερα τα όποια δημοκρατικά μέσα-στοιχεία που χρησιμοποιούσαν σε αρχαίες κοινωνίες.
Εδώ θα δούμε ότι θα είμαστε αναγκασμένοι να «σπάσουμε το ενιαίο πακέτο» των παλιών συνελεύσεων στα μέρη του και για το κάθε μέρος να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονα μέσα που όμως να μην αλλοιώνουν την ουσία του σκοπού και των βασικών στόχων. Πχ η ψηφοφορία στην εκκλησία του Δήμου γινόταν για την ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ της θέλησης της πλειοψηφίας και ο μόνος δυνατός τρόπος τότε ήταν να βρίσκονταν όλοι στο ίδιο μέρος.. Ο στόχος λοιπόν ήταν η διαπίστωση της θέλησης του λαού.
Που θα είναι λοιπόν το πρόβλημα αν στο σήμερα κρατήσουμε αυτή την ουσία (της διαπίστωσης) και την υλοποιούμε με μέσο είτε τις αδιάβλητες επιστημονικές δημοσκοπήσεις είτε με κομπιούτερ κλπ και όχι με την παρουσία όλων και για πολύ χρόνο στις πλατείες;
Αφού η ουσία θα είναι οι ίδια γιατί να ταλαιπωρείτε τόσος κόσμος για τόσο χρόνο;
Το να έχει κολλήσει κανείς σε ένα παλιό μέσο είναι σαν να έχει κολλήσει κάποιος πολύ διψασμένος στη μορφή ή την διακόσμηση του ποτηριού με το νερό και προτιμά να πεθάνει από τη δίψα παρά να αλλάξει σχήμα ποτηριού. Το να θέλει κανείς να καλλιεργεί τα χωράφια του πολύ κοπιαστικά όχι για να πάρει τους καρπούς τους αλλά για να πραγματώνει την ιδέα της καλλιέργειας και ταυτόχρονα να αγωνίζεται για να πειστούν και να κάνουν το ίδιο οι πάντες είναι φαινόμενο που μόνο η επιστήμη της ψυχολογίας μπορεί να εξηγήσει.
Αν επίσης για παράδειγμα ο στόχος της επαρκούς ενημέρωσης και ανταλλαγής απόψεων δεν πραγματοποιούνταν πια στο μεγαλύτερο μέρος του μέσα από τις καθημερινές και ατέλειωτες συνελεύσεις αλλά μέσα από ένα μηχανισμό κοινωνικοποιημένων ΜΜΕ και από ένα μηχανισμό που θα οργάνωνε την έκφραση όλων των απόψεων κατά τέτοιο τρόπο ώστε και η ισοτιμία να μην παραβιαζόταν και η ανάλυση των θεμάτων να ήταν βαθύτερη, που θα ήταν το πρόβλημα;
Άλλη λύση δεν υπάρχει. Πρέπει να «σπάσουμε το παλιό ενιαίο πακέτο στα μέρη του και σε κάθε κομμάτι του να χρησιμοποιήσουμε τα επιτεύγματα της επιστήμης χωρίς να αλλοιώνουμε καθόλου τους στόχους και σκοπούς των παλιών συνελεύσεων και κατόπιν όλα τα συνθετικά μέρη του νέου να συνδυάζονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε η εξουσία στα χέρια του λαού να είναι πολύ πιο αποτελεσματική σε σχέση με οποιοδήποτε ολιγαρχικό σύστημα.
Πιστεύουμε στο συλλογικό νου, στη συλλογική επεξεργασία προς αυτή την κατεύθυνση.
Το μέχρι τώρα πρόταγμα των πλατειών δεν ήταν ουσιαστικά «πρόταγμα αμεσοδημοκρατικό» ή της Real Democracy αλλά πρόταγμα για real apythmenh talaiporia προς το πουθενά.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
1) Μετά από αυτές τις κινητοποιήσεις ήταν σίγουρο ότι το σύστημα θα πήγαινε να θολώσει τα νερά στην κοινωνική συνείδηση για να την κάνει να χάσει τον ουσιαστικό στόχο της. Έτσι όπως έκανε παλαιότερα με την λέξη Δημοκρατία, που την πήραν και οι στρατιωτικοί ολιγάρχες και βάπτιζαν τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τους, όπως πήραν και τη λέξη σοσιαλισμός και βάπτιζαν τα ναζιστικοφασιστικά καθεστώτα τους (Χίτλερ, Μουσολίνη) ή ακόμα και οι κοινοβουλευτικοί ολιγάρχες όπως οι Παπανδρέηδες κλπ έτσι θα έκαναν και τώρα με την έννοια της «άμεσης δημοκρατίας». Για να την κάψουν πρώτα θα έπρεπε να την υιοθετήσουν. Πχ ακόμα και ο ολιγάρχης Χρυσοχοϊδης σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή δήλωνε θιασώτης της άμεσης δημοκρατίας και έλεγε ότι θα πρέπει να κάνουμε δημοψηφίσματα κλπ. (Εννοεί φυσικά τα ολιγαρχικού τύπου δημοψηφίσματα όπου ο λαός δεν επιλέγει ούτε το θέμα, ούτε το ερώτημα ούτε και να μπορεί να προτείνει τι συγκεκριμένο θέλει για να αντικαταστήσει εκείνο που θα θέλει να απορρίψει. Σε αυτά ο λαός θα πρέπει να απαντάει με το αποχή-άκυρο-λευκό, όλη η νομοθετική εξουσία στο λαό)
Αυτό λοιπόν το θόλωμα των νερών προσπάθησε έγκαιρα να αποφύγει το συντονιστικό ΝΕΛ και έκανε από πολύ καιρό πριν την αντί αφομοιωτική κίνηση να προτάξει το
Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ. Με ετούτο το σύνθημα- πρόταγμα κανένας ολιγάρχης δεν θα μπορούσε να το υιοθετήσει για να μπορέσει κατόπιν να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση.
Σήμερα όλοι σχεδόν λένε ότι είναι με την «άμεση δημοκρατία» αλλά οι ερμηνείες αυτής είναι ήδη δεκάδες. Έχει δηλαδή αρχίσει το «κάψιμο» και αυτής της έννοιας.
2) Έπεσε ένας μύθος. Διάφοροι «ειρηνιστές» διέδιναν την αυταπάτη ότι για την ανατροπή του μνημονίου θα αρκούσαν 500.000 – 1.000.000 διαδηλωτές για να το πάρει πίσω η κυβέρνηση. Συνήθως τέτοιες αντιλήψεις διαδίδονται από πολύ δειλές υπάρξεις που φοβούνται στην ιδέα να σπάσουν αυγά για να φάνε ομελέτα. Τα συμφέροντα είναι τεράστια και για να ανατραπεί το σύστημα που τα υπηρετεί χρειάζεται μια δύναμη ανώτερη απ την δύναμη της βίας που κατέχει το σύστημα. Είναι νόμος της ζωής.
3) Έγινε κριτική στις συνελεύσεις των πλατειών και απ την αριστερά. Μίλησαν για αταξικότητα αυτού του κινήματος κλπ. Σε ορισμένα ίσως και να έχουν δίκιο όμως στην ουσία και η δική τους στάση μπορεί να είναι στα λόγια ταξική αλλά στην πράξη είναι εντελώς αταξική. Στα λόγια θέλουν ανατροπή του καπιταλισμού αλλά η όλη πρακτική τους οδηγεί νομοτελειακά σε αλλαγή φρουράς μέσα στο σύστημα. Δηλαδή είναι αντικαπιταλιστές στα λόγια γιατί η ίδια πρακτική που χρησιμοποιούν τώρα αυτοί την χρησιμοποίησαν τον προηγούμενο αιώνα σύντροφοί τους και οδήγησε στην άλλη όψη του ίδιου νομίσματος δηλαδή στον κομματικο-κρατικό καπιταλισμό και μετά πάλι στον ιδιωτικό καπιταλισμό. Για το θέμα αυτό τους παραπέμπουμε σε άλλο κείμενό μας «ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ».
Το μόνο πρόταγμα για μια αταξική κοινωνία και πεδίο της σύγχρονης ταξικής πάλης είναι η κατάκτηση του πεδίου της νομοθετικής εξουσίας (με όλες τις προϋποθέσεις της)
4) Στις διαδικασίες του αγώνα είναι αναπόφευκτο όλοι μας να κάνουμε λάθη. Κανείς μας δεν μπορεί να είναι αλάνθαστος. Πιστεύουμε όμως ότι ο συλλογικός νους θα επεξεργάζεται το κάθε θέμα και το κάθε λάθος και όλοι μας θα προχωράμε μπροστά με περισσότερη δύναμη και καθαρότητα στις απόψεις μας. Η κριτική μας δεν ξεκινά απ την αφετηρία του αλάνθαστου αλλά απ την αφετηρία της προσφοράς που μπορεί να κάνει ακόμα και μια λαθεμένη άποψη αν είναι καλοπροαίρετη.
