Ο Μαρξ , μετά από τη μελέτη του πάνω στην εμπειρία της Παρισινής Κομμούνας
του 1871, θέτει με πεντακάθαρο τρόπο τα ουσιαστικά στοιχεία με τα
οποία θα πρέπει να λειτουργεί η αυριανή κοινοτιστική κοινωνία και εκθειάζοντάς τα, προτείνει να
υιοθετηθούν από το παγκόσμιο κομμουνιστικό (κοινοτιστικό) κίνημα.
Και το πώς λειτουργεί μια κοινωνία στην ουσία της, εξαρτάται από το σε ποιόν ανήκει πραγματικά η συνολική εξουσία δηλαδή σε ποιόν ανήκει η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική .
Και το πώς λειτουργεί μια κοινωνία στην ουσία της, εξαρτάται από το σε ποιόν ανήκει πραγματικά η συνολική εξουσία δηλαδή σε ποιόν ανήκει η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική .
Ο Μάρξ στην μελέτη – πρότασή του, κάνει διάκριση μεταξύ Κομμούνας και Συμβουλίου της κομμούνας και
γράφει για τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία:
1
1)Για την νομοθετική:
«.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο
να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά
εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ
συγχρόνως.»
Αυτό κατ΄ αρχή σημαίνει ότι η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (κοινότητες). Δηλαδή ο λαός είχε την εξουσία να επιλέγει τους νόμους του.
Η επιλογή των νόμων ήταν στην αποκλειστική εξουσία - αρμοδιότητα του λαού η οποία γινόταν μέσα από τις κοινότητες.
Αυτό κατ΄ αρχή σημαίνει ότι η νομοθετική εξουσία ανήκε στο λαό ο οποίος ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (κοινότητες). Δηλαδή ο λαός είχε την εξουσία να επιλέγει τους νόμους του.
Η επιλογή των νόμων ήταν στην αποκλειστική εξουσία - αρμοδιότητα του λαού η οποία γινόταν μέσα από τις κοινότητες.
2)Για την εκτελεστική:
Για την επιλογή των διοικητικών οργάνων της κομμούνας (Συμβούλιο της κομμούνας) και την εξουσία της κομμούνας επί αυτών γράφει:
Για την επιλογή των διοικητικών οργάνων της κομμούνας (Συμβούλιο της κομμούνας) και την εξουσία της κομμούνας επί αυτών γράφει:
«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο..
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους-κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους.»
Τι πιο πεντακάθαρο από αυτό!!
Θέτει σαν παράδειγμα τη σχέση εργοδότη με τον υπάλληλο για να μας καταστήσει κατανοητή τη σχέση που θα πρέπει να υπάρχει μεταξύ κομμούνας ( οργανωμένου λαού) και του εκλεγμένου συμβουλίου της κομμούνας.
Ο εργοδότης επιτάσσει και ο υπάλληλος εκτελεί (και όχι το αντίστροφο).
Αν ο υπάλληλος δεν είναι ικανός να εκτελεί τις επιταγές του εργοδότη τότε ανακαλείται - απολύεται. Όπως την εξουσία, στο παράδειγμα του Μαρξ, την έχει ο εργοδότης επί του υπαλλήλου, έτσι και στη σχέση κομμούνας με το συμβούλιο της κομμούνας, την εξουσία θα πρέπει να την έχει η Κομμούνα.
Δηλαδή τις αποφάσεις καθοριστικού τύπου τις έχει η κομμούνα και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου τις έχει το συμβούλιο της κομμούνας.
Σε άλλο σημείο ο Μαρξ γράφει:
«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού. Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».
Δηλαδή τα μέλη του συμβουλίου της κομμούνας ήταν εκτελεστικά όργανα τα οποία θα μπορούσαν να ανακληθούν ανά πάσα στιγμή από την κομμούνα (λαό), ήτοι η κομμούνα είχε ουσιαστικά τον έλεγχο επί αυτών και άρα την ανώτερη εκτελεστική εξουσία για την ανάκλησή τους και επομένως και η ανώτερη εκτελεστική εξουσία ανήκε ουσιαστικά στην κομμούνα και όχι στο συμβούλιο της κομμούνας.
Στον αντίποδα όλων αυτών, σχετικά
με το πρόταγμα για την αυριανή κοινωνία,
βρίσκονται οι αντιλήψεις της ηγεσίας του
«Κ» ΚΕ και όλων των «Λενινσταλινικής» προέλευσης και αναφοράς ηγεσίες κομμάτων και ομάδων.
Παίρνουμε για παράδειγμα την ηγεσία του «Κ»ΚΕ και από τα ντοκουμέντα του 19ου συνεδρίου του, παρουσιάζουμε εκείνο το κομμάτι που μας ενδιαφέρει για να κάνουμε τη σύγκριση.
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ
«Κ» ΚΕ και όλων των «Λενινσταλινικής» προέλευσης και αναφοράς ηγεσίες κομμάτων και ομάδων.
Παίρνουμε για παράδειγμα την ηγεσία του «Κ»ΚΕ και από τα ντοκουμέντα του 19ου συνεδρίου του, παρουσιάζουμε εκείνο το κομμάτι που μας ενδιαφέρει για να κάνουμε τη σύγκριση.
19ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΚΚΕ - ΤΟ
ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΚΚΕ
Σε κάποιο σημείο του κειμένου για τη δομή της
αυριανής προτεινόμενης εξουσίας από το «Κ» ΚΕ, αναφέρονται τα εξής:
«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:
Το Εργατικό
Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και
το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής
Εξουσίας.
Το Ανώτατο Οργανο
της Εργατικής Εξουσίας έχει την
ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην
οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της
σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Έχει πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές,
εκτελεστικές, δικαστικές,!!! τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές
δομές.»
Η ηγεσία λοιπόν του «Κ»ΚΕ προτάσσει τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του Ανώτατου Οργάνου της «Εργατικής Εξουσίας» και όχι στα χέρια του λαού. Δηλαδή στην ουσία η εξουσία να ανήκει στα χέρια μιας δράκας (100-200 ή 500 ) «πεφωτισμένων» ατόμων – πατερούληδων, προστατών- και όχι στα εκατομμύρια των εργαζομένων.
Τι σχέση έχει λοιπόν η ουσία της Μαρξικής πρότασης για την αυριανή κοινοτιστική-κομμουνιστική κοινωνία με την πρόταση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (και των άλλων «κομμουνιστικών» κομμάτων όπως πχ του Κινέζικου, της Βορείου Κορέας ή των «κομμουνιστικών» κομμάτων των πρώην ανατολικών Χωρών και όλων των κομμάτων και ομάδων της σημερινής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που αντιγράφουν την Μπλανκιστική ουσία του προτάγματος του Λένιν ή του Στάλιν;)
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ.
Και όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως σχέση αλλά βρίσκεται και στον αντίποδα της Μαρξικής πρότασης. Είναι δηλαδή, ανεξαρτήτου προθέσεων (ντε φάκτο), πρόταγμα αντικομμουνιστικό. Είναι ο απόλυτος αναθεωρητισμός και οπορτουνισμός – η πλήρης συντριβή της «καρδιάς» του κομμουνιστικού σκοπού - ο οποίος εκφράζεται με την ανυπόστατη δικαιολογία 1) της έλλειψης ταξικής συνείδησης από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης καθώς και με την ανυπόστατη δικαιολογία 2) της ανάγκης για λήψη πολύ γρήγορων αποφάσεων (Στάλιν, πολεμικός «κομμουνισμός» το 1929) οι οποίες προκαλούν δήθεν την αναγκαιότητα για απόδοση της εξουσίας σε λίγους - του κόμματος ή του ανώτατου εργατικού συμβούλιου - .
Οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων και ομάδων (Λενινιστικής, Σταλινικής, Μαοϊκής ή Τροτσκιστικής προέλευσης και αναφοράς) έχουν βγάλει εντελώς από το πρόγραμμά τους τον κομμουνιστικό σκοπό και τον έχουν αντικαταστήσει από τον αντικομμουνιστικό ολιγαρχικό σκοπό του κομματικοκρατικού καπιταλισμού, τον οποίο όμως τον έχουν βαπτίσει κομμουνιστικό.
Όλα αυτά τα κόμματα και ομάδες έχουν υιοθετήσει απόλυτα την αντικομμουνιστική προοπτική του Λένιν ο οποίος στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» γράφει και προτείνει ακριβώς τα αντίθετα από ότι ο Μαρξ: «..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού τηςκαπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης και της συζητήσεως δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, (!!!!) πρέπει μόνοι τους !!!! να εκτελούν τους δικούς τους νόμους !!!! , πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν !!!! τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Δηλαδή προτείνει το «Γιάννης κερνάει και ο Γιάννης πίνει» και όπου Γιάννης μια δράκα ανθρώπων, μια μειοψηφία.
Η ηγεσία λοιπόν του «Κ»ΚΕ προτάσσει τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια του Ανώτατου Οργάνου της «Εργατικής Εξουσίας» και όχι στα χέρια του λαού. Δηλαδή στην ουσία η εξουσία να ανήκει στα χέρια μιας δράκας (100-200 ή 500 ) «πεφωτισμένων» ατόμων – πατερούληδων, προστατών- και όχι στα εκατομμύρια των εργαζομένων.
Τι σχέση έχει λοιπόν η ουσία της Μαρξικής πρότασης για την αυριανή κοινοτιστική-κομμουνιστική κοινωνία με την πρόταση της ηγεσίας του «Κ»ΚΕ (και των άλλων «κομμουνιστικών» κομμάτων όπως πχ του Κινέζικου, της Βορείου Κορέας ή των «κομμουνιστικών» κομμάτων των πρώην ανατολικών Χωρών και όλων των κομμάτων και ομάδων της σημερινής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που αντιγράφουν την Μπλανκιστική ουσία του προτάγματος του Λένιν ή του Στάλιν;)
ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΙΑ.
Και όχι μόνο δεν έχει καμιά απολύτως σχέση αλλά βρίσκεται και στον αντίποδα της Μαρξικής πρότασης. Είναι δηλαδή, ανεξαρτήτου προθέσεων (ντε φάκτο), πρόταγμα αντικομμουνιστικό. Είναι ο απόλυτος αναθεωρητισμός και οπορτουνισμός – η πλήρης συντριβή της «καρδιάς» του κομμουνιστικού σκοπού - ο οποίος εκφράζεται με την ανυπόστατη δικαιολογία 1) της έλλειψης ταξικής συνείδησης από την πλειοψηφία της εργατικής τάξης καθώς και με την ανυπόστατη δικαιολογία 2) της ανάγκης για λήψη πολύ γρήγορων αποφάσεων (Στάλιν, πολεμικός «κομμουνισμός» το 1929) οι οποίες προκαλούν δήθεν την αναγκαιότητα για απόδοση της εξουσίας σε λίγους - του κόμματος ή του ανώτατου εργατικού συμβούλιου - .
Οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων και ομάδων (Λενινιστικής, Σταλινικής, Μαοϊκής ή Τροτσκιστικής προέλευσης και αναφοράς) έχουν βγάλει εντελώς από το πρόγραμμά τους τον κομμουνιστικό σκοπό και τον έχουν αντικαταστήσει από τον αντικομμουνιστικό ολιγαρχικό σκοπό του κομματικοκρατικού καπιταλισμού, τον οποίο όμως τον έχουν βαπτίσει κομμουνιστικό.
Όλα αυτά τα κόμματα και ομάδες έχουν υιοθετήσει απόλυτα την αντικομμουνιστική προοπτική του Λένιν ο οποίος στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» γράφει και προτείνει ακριβώς τα αντίθετα από ότι ο Μαρξ: «..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού τηςκαπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης και της συζητήσεως δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, (!!!!) πρέπει μόνοι τους !!!! να εκτελούν τους δικούς τους νόμους !!!! , πρέπει μόνοι τους να ελέγχουν !!!! τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Δηλαδή προτείνει το «Γιάννης κερνάει και ο Γιάννης πίνει» και όπου Γιάννης μια δράκα ανθρώπων, μια μειοψηφία.
Ζούμε μια τεράστια κρίση του καπιταλισμού.
Η εξαθλίωση του παγκόσμιου προλεταριάτου συνεχίζεται και θα συνεχίζεται επί
μακρόν όσο λείπει το κοινοτιστικό πρόταγμα από το εργατικό κίνημα. Δυστυχώς
όμως, εδώ και περισσότερο από ένα αιώνα,
δεν υπάρχει εργατικό κίνημα με
κοινοτιστικό – κομμουνιστικό σκοπό και επομένως, με αυτό το δεδομένο, δεν μπορεί να δοθεί η συντριπτική απάντηση
στη σήψη του καπιταλιστικού συστήματος.
Λίγες δεκαετίες μετά το θάνατο του Μαρξ, το κομμουνιστικό κίνημα ουσιαστικά
παύει να υπάρχει σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη θέση του μπαίνει από το Λένιν ένας «κομμουνιστικός»
βερμπαλισμός, χωρίς όμως την ουσία-σκοπό
του κομμουνισμού. Τον κοινοτιστικό σκοπό - δηλαδή την πραγματική δημοκρατία
κατά την οποία η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία θα ανήκει στο λαό- τον αντικαθιστά με την ολιγαρχική Μπλανκιστική
αντίληψη η οποία οδηγεί νομοτελειακά σε μια άλλη μορφή καπιταλισμού.
Εδώ η Ρόζα Λούξεμπουργκ (αρχές του 20ου αιώνα) αντιστέκεται στον
εκφυλισμό του κομμουνιστικού κινήματος. Κάνει κριτική στο Λένιν για τις
Μπλανκιστικές αντιλήψεις του σχετικά με τη συγκεντρωτική λειτουργία του
κόμματος και των εργατικών συμβουλίων. Όμως δεν τα κατάφερε. Σε παγκόσμιο
επίπεδο υπερίσχυσαν οι ολιγαρχικές Μπλανκιστικές αντιλήψεις του Λένιν που οδήγησαν
στον εκφυλισμό του κινήματος, στην εγκαθίδρυση καθεστώτων κομματικού
καπιταλισμού – τα ολιγομελή ανώτερα
εργατικά συμβούλια είχαν όλη τη νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία
στα χέρια τους όπως ακριβώς μας προτείνουν και σήμερα οι συνεχιστές τους - και στη συνέχεια είχαμε επιστροφή στον (ιδιωτικό-αυθεντικό)
καπιταλισμό.
Ιστορικά δεν έχει ηττηθεί ποτέ και πουθενά ο κομμουνισμός γιατί πουθενά δεν
εφαρμόστηκε.
Αυτό που έχει ηττηθεί είναι η θεωρία του κομματικοκρατικού καπιταλισμού.
Δεν απέτυχε η Μαρξική θεωρία αλλά η ολιγαρχική Λενινική η οποία για
οπορτουνιστικούς λόγους είχε και έχει βαπτιστεί σαν κομμουνιστική. Έχει ηττηθεί
από την πράξη η άλλη όψη του ίδιου ολιγαρχικού νομίσματος και όχι η θεωρία του
κοινοτισμού δηλαδή η πραγματική δημοκρατία.
Σημείωση 1η:
Στον τελευταίο 1, 5 περίπου αιώνα έγιναν – και συνεχίζουν να γίνονται - πολλοί
και σκληροί αγώνες, με τεράστιες θυσίες για την απελευθέρωση του ανθρώπου από
την οικονομικοπολιτική ολιγαρχία. Σε αυτούς τους αγώνες πρωτοστάτησαν τα
πιο καλοπροαίρετα μέλη της ανθρωπότητας
μέσα από τις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος. Καλοπροαίρετοι και μεγάλοι
αγωνιστές ήταν επίσης και κάποιοι ηγέτες αυτών των εργατικών κινημάτων. ΟΜΩΣ ο
απώτερος σκοπός-προορισμός των κινημάτων είχε αλλοιωθεί από ηγέτες ολιγαρχικών
αντιλήψεων και έτσι τα κινήματα οδηγούνταν και οδηγούνται σε αντίθετη
κατεύθυνση από εκείνη που επιθυμούν όλοι οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές. Όλα τα
ριζοσπαστικά κινήματα θα λοξοδρομούν όταν οι πολλοί αφήνουν έστω και μικρές
χαραμάδες εξουσίας σε λίγους. (Όπως έγινε σε όλη την προηγούμενη ιστορία με τα
ριζοσπαστικά κοινωνικά ή θρησκευτικά κινήματα που κάποιοι τα λοξοδρόμησαν. Και έτσι πχ όση σχέση έχει σήμερα, ας πούμε, η ηγεσία της παπικής εκκλησίας με την
κοινοκτημοσύνη του χριστιανισμού των
πρώτων χρόνων, άλλη τόση σχέση έχουν τα διάφορα σημερινά «κομμουνιστικά» κόμματα και ομάδες με τον
κομμουνισμό.)
Δυστυχώς όμως το καλοπροαίρετο πολλές φορές δεν επαρκεί. Για παράδειγμα,
καλοπροαίρετη μάνα βλέποντας την έγκυο κόρη της να υποφέρει από δυνατό
πονοκέφαλο της δίνει ασπιρίνη. Αποτέλεσμα η αποβολή.
Ο αντικομμουνισμός και σήμερα είναι δύο κατηγοριών. Ο πρώτος είναι
αυτός της αστικής πολιτικοοικονομικής
ολιγαρχίας. Είναι αντικομμουνισμός φανερός και ευθύς.
Ο άλλος προέρχεται από τις ηγεσίες των διάφορων «κομμουνιστικών» κομμάτων και
ομάδων. Είναι αντικομμουνισμός, όπου στο όνομα του κομμουνισμού εγκλωβίζει
καλοπροαίρετους αγωνιστές και προκαλεί μεγάλη σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση.
Σημείωση 2η:
Η ολιγαρχικοποίηση του κοινοτιστικού κινήματος βασίστηκε σε δύο σημαντικά και
ανυπόστατα επιχειρήματα. Το πρώτο έλεγε και λέει ότι ο λαός ή η πλειοψηφία της
εργατικής τάξης δεν έχει αποκτήσει ακόμα ταξική συνείδηση και έτσι της
χρειάζονται οι λίγοι προστάτες της που θα αποφασίζουν στο όνομά της. (Το ίδιο
επιχείρημα χρησιμοποιεί και η άλλη όψη του ολιγαρχικού νομίσματος δηλαδή η
αστική ολιγαρχία, λέγοντας ότι ο λαός δεν έχει επαρκείς γνώσεις και γι αυτό θα
πρέπει να αποφασίζουν οι άριστοι ειδικοί.)
Σε τούτο το ανυπόστατο και συνάμα εγκληματικό επιχείρημα απαντάμε σε
αυτό το μπλόγκ με δύο κείμενα.
Α) «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ - ΕΠΙ ΤΗΣ
ΟΥΣΙΑΣ – ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ.»
Β) «Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»
Όσον αφορά στο δεύτερο ανυπόστατο επιχείρημα που
λέει ότι στη ζωή συμβαίνουν έκτακτα γεγονότα που απαιτούν γρήγορες αποφάσεις
και έτσι δεν πρέπει και δεν μπορεί να συγκαλείται για να αποφασίζει ο λαός,
απαντάμε στο 14ο ολιγαρχικό επιχείρημα, στο κείμενο « ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ
ΜΕΡΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΥ». (Αυτό το επιχείρημα το
χρησιμοποιεί επίσης και η αστική ολιγαρχία.)
Σημείωση 3η:
Δεν θα μπορέσει να δοθεί ποτέ καμιά επαρκής απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα χωρίς «επιστροφή στο μέλλον του κομμουνισμού». Το μελλοντικό πρόταγμα του κινήματος μπορεί να είναι μόνο το Μαρξικό . Η επαναθεμελίωση του κινήματος μπορεί να γίνει μόνο πάνω στο Μαρξικό πρόταγμα. Τα υπόλοιπα οδήγησαν νομοτελειακά και θα οδηγούν νομοτελειακά σε άλλες μορφές ολιγαρχικού καπιταλισμού. Εδώ όλοι οι πραγματικοί κομμουνιστές της βάσης των κομμάτων και ομάδων τους θα πρέπει να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα για την επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού σκοπού και τον εκδημοκρατισμό των συλλογικοτήτων τους.
Επί της ουσίας του σκοπού-προτάγματος δεν υπάρχει μια ενιαία πρόταση ή θεωρία όπως ισχυρίζονται οι ολιγαρχικοί. Δηλαδή δεν υπάρχει Μαρξισμός – Λενινισμός αλλά από τη μια υπάρχει ο Μαρξισμός και από την αντίθετη πλευρά ο Λενινισμός. - Κείμενο ΜΑΡΞ Ο ΜΕΓΑΣ «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ-
ΥΓ1. Αυτά τα αντικοινοτιστικά κόμματα και ομάδες
κάνουν τον «ταξικό» διαχωρισμό μεταξύ των μελών τους από το τώρα.
Σήμερα η λειτουργία τους ουσιαστικά είναι αυτή του ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού και όχι του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού όπως θέλουν να ισχυρίζονται οι ηγεσίες τους για ευνόητους λόγους.
Πιο συγκεκριμένα, έχουν φτιάξει ένα μηχανισμό ο οποίος αποτελείται από πολλά κομμάτια που τελικά οδηγούν στο να δημιουργούνται (χοντρικά) δύο «τάξεις». Η μια είναι αυτή των λίγων οι οποίοι έχουν την εξουσία για να αποφασίζουν τους καθοριστικούς στόχους και προδιαγραφές που αφορούν όμως όλη την συλλογικότητα και από την άλλη είναι η «τάξη» εκείνων που δεν έχουν καμιά εξουσία-δυνατότητα για κάτι τέτοιο (τους αφήνουν μόνο για αποφάσεις εκτελεστικού-νεροκουβαλητικού τύπου).
Ένα από τα βασικά στοιχεία αυτού του ολιγαρχικού μηχανισμού είναι τα συνέδριά τους και οι συνδιασκέψεις τους.
Εκεί πηγαίνουν κάποιοι εκλεγμένοι από τη βάση τους, οι οποίοι πάντα είναι μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των μελών τους και τους ονομάζουν αντιπρόσωπους ενώ ουσιαστικά είναι ασύδοτοι.
Προηγούνται ομιλίες και προς το τέλος των συναθροίσεων αυτών γίνονται ψηφοφορίες για 5-10 θέματα που θα αφορούν όμως όλα τα μέλη της συλλογικότητας και όχι μόνο τους συνέδρους.
Γι αυτά λοιπόν τα 5-10 σημαντικά θέματα θα αποφασίσει μια μειοψηφία και όχι ολόκληρο το σύνολο των μελών.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Γιατί αυτά τα 5-10 θέματα δεν πηγαίνουν στη βάση για να τα ψηφίσει η πλειοψηφία του συνόλου των μελών αλλά θα πρέπει να τα ψηφίσει η πλειοψηφία της μικρής μειοψηφίας των μελών που αποκαλούνται σύνεδροι;
Πρακτικά, θα μπορούσαν πανεύκολα να κατέβουν στη βάση όλα αυτά τα θέματα, με τους λόγους και αντιλόγους (σε ισότιμη πιθανόν γραπτή βάση) και να αποφάσιζε η πλειοψηφία του συνόλου των μελών.
Κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να γίνει όμως θα χαλάσει στις ολιγαρχικές ηγεσίες τους τη «σούπα». Θα χαλάσει κατά ένα μέρος την πυραμίδα τους. Με αυτό τον τρόπο θα έχαναν ένα κομμάτι της εξουσίας τους επί των μελών τους στο σήμερα. Kαι επί πλέον προοπτικά θα πρέπει να αποφεύγουν να «εθίζουν» τα μέλη τους και να τα καλομαθαίνουν στο να έχουν αυτά την εξουσία.
Δεν θα μπορέσει να δοθεί ποτέ καμιά επαρκής απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα χωρίς «επιστροφή στο μέλλον του κομμουνισμού». Το μελλοντικό πρόταγμα του κινήματος μπορεί να είναι μόνο το Μαρξικό . Η επαναθεμελίωση του κινήματος μπορεί να γίνει μόνο πάνω στο Μαρξικό πρόταγμα. Τα υπόλοιπα οδήγησαν νομοτελειακά και θα οδηγούν νομοτελειακά σε άλλες μορφές ολιγαρχικού καπιταλισμού. Εδώ όλοι οι πραγματικοί κομμουνιστές της βάσης των κομμάτων και ομάδων τους θα πρέπει να δώσουν ένα μεγάλο αγώνα για την επαναθεμελίωση του κομμουνιστικού σκοπού και τον εκδημοκρατισμό των συλλογικοτήτων τους.
Επί της ουσίας του σκοπού-προτάγματος δεν υπάρχει μια ενιαία πρόταση ή θεωρία όπως ισχυρίζονται οι ολιγαρχικοί. Δηλαδή δεν υπάρχει Μαρξισμός – Λενινισμός αλλά από τη μια υπάρχει ο Μαρξισμός και από την αντίθετη πλευρά ο Λενινισμός. - Κείμενο ΜΑΡΞ Ο ΜΕΓΑΣ «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ-
ΥΓ1. Αυτά τα αντικοινοτιστικά κόμματα και ομάδες
κάνουν τον «ταξικό» διαχωρισμό μεταξύ των μελών τους από το τώρα.
Σήμερα η λειτουργία τους ουσιαστικά είναι αυτή του ολιγαρχικού συγκεντρωτισμού και όχι του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού όπως θέλουν να ισχυρίζονται οι ηγεσίες τους για ευνόητους λόγους.
Πιο συγκεκριμένα, έχουν φτιάξει ένα μηχανισμό ο οποίος αποτελείται από πολλά κομμάτια που τελικά οδηγούν στο να δημιουργούνται (χοντρικά) δύο «τάξεις». Η μια είναι αυτή των λίγων οι οποίοι έχουν την εξουσία για να αποφασίζουν τους καθοριστικούς στόχους και προδιαγραφές που αφορούν όμως όλη την συλλογικότητα και από την άλλη είναι η «τάξη» εκείνων που δεν έχουν καμιά εξουσία-δυνατότητα για κάτι τέτοιο (τους αφήνουν μόνο για αποφάσεις εκτελεστικού-νεροκουβαλητικού τύπου).
Ένα από τα βασικά στοιχεία αυτού του ολιγαρχικού μηχανισμού είναι τα συνέδριά τους και οι συνδιασκέψεις τους.
Εκεί πηγαίνουν κάποιοι εκλεγμένοι από τη βάση τους, οι οποίοι πάντα είναι μια μικρή μειοψηφία σε σχέση με το σύνολο των μελών τους και τους ονομάζουν αντιπρόσωπους ενώ ουσιαστικά είναι ασύδοτοι.
Προηγούνται ομιλίες και προς το τέλος των συναθροίσεων αυτών γίνονται ψηφοφορίες για 5-10 θέματα που θα αφορούν όμως όλα τα μέλη της συλλογικότητας και όχι μόνο τους συνέδρους.
Γι αυτά λοιπόν τα 5-10 σημαντικά θέματα θα αποφασίσει μια μειοψηφία και όχι ολόκληρο το σύνολο των μελών.
Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι το εξής: Γιατί αυτά τα 5-10 θέματα δεν πηγαίνουν στη βάση για να τα ψηφίσει η πλειοψηφία του συνόλου των μελών αλλά θα πρέπει να τα ψηφίσει η πλειοψηφία της μικρής μειοψηφίας των μελών που αποκαλούνται σύνεδροι;
Πρακτικά, θα μπορούσαν πανεύκολα να κατέβουν στη βάση όλα αυτά τα θέματα, με τους λόγους και αντιλόγους (σε ισότιμη πιθανόν γραπτή βάση) και να αποφάσιζε η πλειοψηφία του συνόλου των μελών.
Κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να γίνει όμως θα χαλάσει στις ολιγαρχικές ηγεσίες τους τη «σούπα». Θα χαλάσει κατά ένα μέρος την πυραμίδα τους. Με αυτό τον τρόπο θα έχαναν ένα κομμάτι της εξουσίας τους επί των μελών τους στο σήμερα. Kαι επί πλέον προοπτικά θα πρέπει να αποφεύγουν να «εθίζουν» τα μέλη τους και να τα καλομαθαίνουν στο να έχουν αυτά την εξουσία.
Άλλα κομμάτια αυτού
του ολιγαρχικού μηχανισμού είναι η μια εισήγηση χωρίς δυνατότητα εναλλακτικών
επιλογών για τα μέλη. Έτσι με μια μόνο επιλογή και με ένα λόγο χωρίς ισότιμο
αντίλογο είναι εύλογα τα ποσοστά μεγάλης αποδοχής της αφού είναι κανόνας στην
ανθρώπινη πράξη και επιλογή να γίνεται στη βάση του «μπροστά στην αναβροχιά
καλό ειν΄ και το χαλάζι».
Για τα άλλα κομμάτια
αυτού του ολιγαρχικού μηχανισμού νομίζω ότι δεν είναι σκόπιμο να αναφερθούν
εδώ.
2. Εδώ «πεδίο αγώνα λαμπρό» για τα καλοπροαίρετα μέλη τους.
Μπορούν να διεκδικήσουν αυτό το κομμάτι των αποφάσεων και έτσι να οδηγήσουν στην κατάκτηση ενός δημοκρατικού στοιχείου μέσα στη συλλογικότητά τους.
(Φυσικά αυτό το στοιχείο δεν αρκεί για να υπάρξει δημοκρατική λειτουργία σε μια συλλογικότητα. Χρειάζονται και άλλα στοιχεία όπως η ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών της στην κατάθεση προτάσεων κλπ) Όμως και από μόνο του θα ήταν ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της επιστροφής στις βάσεις του κοινοτισμού η οποία θα είναι η λαϊκή απάντηση στο μέλλον.
Ευστ. Κ
2. Εδώ «πεδίο αγώνα λαμπρό» για τα καλοπροαίρετα μέλη τους.
Μπορούν να διεκδικήσουν αυτό το κομμάτι των αποφάσεων και έτσι να οδηγήσουν στην κατάκτηση ενός δημοκρατικού στοιχείου μέσα στη συλλογικότητά τους.
(Φυσικά αυτό το στοιχείο δεν αρκεί για να υπάρξει δημοκρατική λειτουργία σε μια συλλογικότητα. Χρειάζονται και άλλα στοιχεία όπως η ισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών της στην κατάθεση προτάσεων κλπ) Όμως και από μόνο του θα ήταν ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της επιστροφής στις βάσεις του κοινοτισμού η οποία θα είναι η λαϊκή απάντηση στο μέλλον.
Ευστ. Κ
