ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

(Επειδή το κείμενο είναι 30 σελίδες προτείνουμε να διαβαστεί σταδιακά όπως διαβάζεται ένα βιβλίο)
 

Ο ΜΑΡΞ ΛΕΕΙ:

α. «.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.»

Σημείωση:
Δηλαδή η κομμούνα ( το σύνολο του οργανωμένου λαού) θα είχε τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια της και η κεντρική κομμούνα θα πρέπει να εκτελεί ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές της Βάσης.
«…Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ  εντολές των εκλογέων τους.»

β.
.1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.

Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2. «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους (και η ελεγκτική εξουσία στην κομμούνα).»

(Από το βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα του 1871)

Ο ΛΕΝΙΝ ΟΜΩΣ ΛΕΕΙ ΤΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ:

«..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού της καπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία της γνώμης!! και της συζητήσεως!! δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά στους εκλογείς τους.»
(δηλαδή όλη η εκτελεστική, νομοθετική και ελεγκτική εξουσία στους «αντιπροσώπους»)

Από το βιβλίο του «κράτος και επανάσταση».

Άσπρο λοιπόν λέει ο Μαρξ, μαύρο λέει ο Λένιν.

Σημείωση:
Κάποιος ίσως, στρουθοκαμηλίζοντας μπροστά στις δύο αντικρουόμενες απόψεις (Μαρξ-Λένιν), μας πει ότι παίρνονται αποσπάσματα από κείμενα και  ότι έτσι βγαίνουν άλλα συμπεράσματα από αυτά που θέλουν να πουν αυτοί οι όντως μεγάλοι επαναστάτες. Δηλαδή ότι έχει γίνει μανιπουλάρισμα - παραποίηση.

 
Εξηγούμεθα.
 Ένα οποιοδήποτε κείμενο μπορεί να έχει κάποιες παραγράφους αλλά συνολικά θα έχει ένα κεντρικό νόημα, μια ουσία η οποία μπορεί να εκφραστεί και περιληπτικά.
Τώρα όσον αφορά στο πολιτικό πρόταγμα του Μαρξ και στο πολιτικό πρόταγμα του Λένιν, αυτά που  παραθέτουμε είναι αποσπάσματα ή η κεντρική ουσία τους; Και αν δεν είναι η κεντρική ουσία τους  τότε μπορεί κάποιος Λενινιστής να μας πει  ποια είναι αυτή η κοινή τους  ουσία    χωρίς να χρησιμοποιήσει αποσπάσματα;  Να μας πουν πότε άλλαξαν αυτές τις θέσεις είτε ο Μαρξ ( και να είπε τελικά ότι είπε μετά ο Λένιν) είτε ο Λένιν  και να είπε κάπου ότι έλεγε πριν ο Μαρξ ώστε τελικά να συμπίπτουν πάνω στο θέμα του προτάγματος;
Σίγουρα δεν θα βρει κάτι τέτοιο πουθενά εκτός και αν χρησιμοποιήσει την υπερρεαλιστική κίνηση των κινούμενων σχεδίων στο επίπεδο της γλώσσας.
(Αν κάποιος ψάξει εδώ για παραποίηση καλό θα είναι αυτή να την ψάξει στο βιβλίο του Λένιν  «κράτος και επανάσταση» και ιδιαίτερα στο κεφάλαιο για την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού.  Εκεί, στις δύο πρώτες σελίδες του κεφαλαίου, θα δει με τι τέχνη παραποιεί τα λεγόμενα του Μαρξ και παρουσιάζει τα λεγόμενά του σαν Μαρξικά. )

 
Τα πιο πάνω λοιπόν είναι δύο προτάγματα, δύο απώτεροι σκοποί εντελώς διαφορετικοί, διαμετρικά αντίθετοι  πού αφορούν στα πολιτικά βασικά ΔΟΜΙΚΑ λειτουργικά στοιχεία της κοινωνίας MΕΤΑ την νίκη της εργατικής επανάστασης.

Εδώ φυσικά για έναν κομμουνιστή και όχι «κομμουνιστή», το να του τεθεί ένα τέτοιο δίλλημα (πρόταγμα Μαρξ ή πρόταγμα Λένιν) θα ήταν τεράστια προσβολή
γιατί το πρόταγμα του Λένιν δεν εμπίπτει σε κάποια διαφορετική κομμουνιστική άποψη αλλά είναι άκρως αντικομμουνιστικό.

Σημείωση: Εδώ ο Λένιν αναφέρεται στη λειτουργία των εργατικών συμβουλίων που ο ίδιος προτείνει και τα οποία θα έχουν εντελώς διαφορετικές  εξουσίες  ή αρμοδιότητες από αυτές που προτείνει ο Μαρξ για τα συμβούλια της κομμούνας. Με τούτη την πρότασή του ο Λένιν μετατρέπει τους κατά τον Μαρξ ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥΣ σε ΕΝΤΟΛΕΙΣ. Μια τέτοια μετατροπή όμως δίνει τον τέλειο ορισμό του ΑΣΥΔΟΤΟΥ ή του ΝΤΑΒΑΤΖΗ (ο δια της βίας αιρετός ή αυθαίρετος «προστάτης» κάποιου).

 
Ενώ λοιπόν ο Μαρξ λέει ότι Ο ΛΑΟΣ οργανώνεται σε κομμούνες και κατέχει όλη τη νομοθετική και την εκτελεστική και ταυτόχρονα εκλέγει ανακλητούς αντιπροσώπους, στους οποίους όμως αποδίδει ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ μόνο εκτελεστικές - όπως της αποδίδει ο εργοδότης στους υπαλλήλους του - ο ΛΕΝΙΝ αναποδογυρίζει πλήρως το πρόταγμα και αντιπροτείνει την αντικομμουνιστική αντίληψη όπου οι εκλεγμένοι  θα έχουν αυτοί όλη τη νομοθετική, την εκτελεστική και την ελεγκτική εξουσία στα χέρια τους και άρα αυτοί θα δίνουν τις εντολές στον εργοδότη τους (την κομμούνα) ο οποίος όμως έτσι θα μετατρέπεται σε υπήκοό τους.

 
Ενώ λοιπόν ο Μαρξ αντιστοιχεί στην συλλογικότητα της κομμούνας (κοινότητας) το εκτελεστικό συμβούλιό της και δίνει όνομα στο πρόταγμά του όπως είναι το όνομα της συλλογικότητας, ο Λένιν αποφεύγει συστηματικά να προβάλει το όνομα της συλλογικότητας από την οποία θα βγαίνουν οι σύμβουλοι και δίνει  ονομασία στο πρόταγμά του, την ονομασία των εκλεγμένων (εργατικά συμβούλια).  Όχι λοιπόν το όνομα της συλλογικότητας αλλά του συμβουλίου της γιατί σε αυτό αποδίδει όλες τις εξουσίες.

Ταυτίζει λοιπόν επίτηδες την συλλογικότητα κομμούνα  (αχταρμάς) με το συμβούλιό της και  εκχωρεί τις εξουσίες της συλλογικότητας της κομμούνας  (νομοθετική, εκτελεστική και ελεγκτική) στους εκλεγμένους της (εργατικά συμβούλια). Αλλά ετούτη η εκχώρηση  διαλύει πλήρως την έννοια του εκλεγμένου  εντολοδόχου όπως θα δούμε πιο κάτω.
(Όπως εκφράζεται και σε άλλα κείμενά του ο Λένιν, φαίνεται ότι δεν «του αρέσει» ο όρος  «συμβούλιο της κομμούνας»  και τον αντικαθιστά, στη θεωρία του, στο πρόταγμά του, με τον όρο «εργατικά συμβούλια». Έτσι αποφεύγεται οποιοσδήποτε εύκολος συνειρμός και παραπομπή στις θέσεις του Μαρξ…)

 

 Ετούτο το πρόταγμα  είναι εμφανές ότι συντρίβει απόλυτα την ουσία του κομμουνισμού-κοινοτισμού.
 

Με αυτό λοιπόν το πρόταγμα του Λένιν ξεκινά  ο θεωρητικός ενταφιασμός του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος:

Όμως μέχρι να φθάσει ο Λένιν στον ενταφιασμό του κομμουνιστικού προτάγματος, (ανεξάρτητα από τις προθέσεις του) δια μέσου της πλήρους αποδόμησής του, κάνει κάποιες προεργασίες.

Ξεκινά από πιο «χαμηλά» τις διαστρεβλώσεις και τις αποδομήσεις για να μπορέσει να φθάσει αλυσιδωτά στην τελική αποδόμηση. Αρχίζει λοιπόν από τις λέξεις.
                                                                       

                                                                

Α

Πριν από όλα ξεκινά με τη διαστρέβλωση και άρα την πλήρη αλλαγή του περιεχομένου κάποιων εννοιών «κλειδιά».

Εξ αυτών οι πιο σημαντικές είναι η έννοια της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ, η έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΚΡΑΤΟΥΣ, ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ κλπ.

1) Στην έννοια της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ κάνει τα εξής «καταπληκτικά»!!!
Ενώ η αντιπροσώπευση προκύπτει από τη σχέση εντολέα με εντολοδόχο και ο δεχόμενος τις εντολές έχει ΜΟΝΟ εκτελεστικές αρμοδιότητες στη βάση των εντολών, ο Λένιν αναποδογυρίζει πλήρως αυτή τη σχέση.

Στη σχέση εντολέα εντολοδόχου και πριν να συναφθεί αυτή,  προηγείται η επιλογή του εντολοδόχου από τον εντολέα. Ο Λένιν λοιπόν παίρνει ετούτο το στοιχείο της επιλογής (εκλογής) του εντολοδόχου από τον εντολέα - που υπάρχει στην κανονική σχέση της αντιπροσώπευσης -  και το αναγάγει σε ΜΟΝΑΔΙΚΟ ουσιαστικό στοιχείο της έννοιας της αντιπροσώπευσης. Έτσι τον βολεύει.

Δηλαδή ο Λένιν για να χαρακτηρίσει κάποιον αντιπρόσωπο του αρκεί μόνο, αυτός ο κάποιος να είναι εκλεγμένος και παραλείπει το ουσιαστικό στοιχείο του εντολοδόχου-αντιπρόσωπου που είναι  η υπακοή του τελευταίου στις συγκεκριμένες εντολές, κανόνες, νόμους του εντολέα.

Ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ – ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ, για να είναι όντως αντιπρόσωπος, θα πρέπει να καλύπτει και τις τρείς πιο κάτω προϋποθέσεις.
 α) Να υπακούει σε συγκεκριμένες εντολές του εντολέα.
β) Να είναι ανακλητός ανά πάσα στιγμή αν δεν εκτελεί τις εντολές του εντολέα.

γ)  ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ (ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ) ΝΑ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ  ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΕΙ  ΔΙΑ ΤΟΥ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΕΝΤΟΛΕΣ ΣΤΟΝ ΕΝΤΟΛΕΑ ΤΟΥ.

«Δεν μπορεί ΠΟΤΕ ο υπάλληλος να διατάζει τον εργοδότη του.»
Δεν μπορεί ποτέ στην έννοια του αντιπροσώπου να μπει η έννοια της καταπίεσης του εντολέα, τσαλαπάτημα του εντολέα  από τον αντιπρόσωπο-εντολοδόχο.
Αν μπορεί ο εντολοδόχος να καταπιέζει - τσαλαπατά τον εντολέα τότε έχουμε σχέση ασύδοτου καταπιεστή ή νταβατζή και όχι του αντιπροσώπου.
(Ο ασύδοτος καταπιεστής νταβατζής μπορεί να είναι είτε εκλεγμένος-αιρετός είτε αυθαίρετος)

 Ο Λένιν όμως   παραλείπει αυτή την ουσία  (ότι δεν μπορεί ποτέ και με καμιά δικαιολογία ο εντολοδόχος να δίνει εντολές-διαταγές στον εντολέα του) και  παρέχει στον εντολοδόχο την εξουσία, να δίνει αυτός εντολές στον υποτιθέμενο εντολέα!!!!  Δηλαδή αντί να ονομάσει τους εκλεγμένους αυτού του είδους ασύδοτους ή νταβατζήδες,  τους βαπτίζει αντιπροσώπους.

Γιατί το κάνει όμως αυτό;

Είναι προφανές ότι δεν θέλει να βάλει μια πολύ κακή και κακόηχη έννοια στο πρόταγμά του. Δεν θα ήταν  αποτελεσματικό αν τους εκλεγμένους των εργατικών συμβουλίων που πρότεινε τους ονόμαζε ασύδοτους ή καταπιεστές ή νταβατζήδες  όπως και είναι.

Θα ήταν αναποτελεσματικό - καταστροφικό για την προώθηση της πολιτικής του αν κυριολεκτούσε.

Για να αποφύγει λοιπόν την κακόηχη έννοια του ασύδοτου αιρετού,  βάζει μια άλλη άσχετη μεν αλλά εύηχη έννοια. Βάζει δηλαδή την έννοια του αντιπροσώπου που στην πραγματικότητα όμως δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το δικό της αποκλειστικό υλικό περιεχόμενο.

Αυτή την πολιτικάντικη  ταχτική της αλλοίωσης του περιεχομένου των εννοιών, την «κλέβει» από την αστική τάξη η οποία δεν μπορεί να κάνει ούτε την παραμικρή προπαγάνδα της χωρίς να αλλοιώνει το νόημα των λέξεων που χρησιμοποιεί.

Όμως για να βάλει την εύηχη λέξη του αντιπροσώπου στους εκλεγμένους  των εργατικών συμβουλίων αντί της κακόηχης των  ασύδοτων-νταβατζήδικων εργατικών συμβουλίων, θα έπρεπε προηγουμένως να κάνει, εκ των πραγμάτων, ένα τεράστιο ιδεολογικό δώρο στην αστική τάξη.

Θα έπρεπε να ονομάσει αντιπροσώπους και τους ασύδοτους εκλεγμένους του αστικού κοινοβουλίου οι οποίοι και αυτοί είναι απλά εκλεγμένοι αλλά δεν είναι αντιπρόσωποι. Είναι ασύδοτοι νταβατζήδες και τσαλαπατητές-καταπιεστές του λαού. Και έτσι λοιπόν ονομάζει αντιπροσώπους του λαού τους βουλευτές του αστικού κοινοβουλίου.

Ακόμα και σε αυτή τη λέξη ο Λένιν διαφοροποιείται από το Μαρξ.
Πουθενά ο Μαρξ δεν αναφέρει ότι οι βουλευτές του αστικού κοινοβουλίου είναι αντιπρόσωποι του λαού απλά γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν είναι.

Δεν είναι γιατί δεν μπορεί ΠΟΤΕ ο εντολοδόχος να υπαγορεύει και να επιβάλει νόμους ή άλλες εντολές στον εντολέα του!!!

Γράφει πχ ο Μαρξ για τους εκλεγμένους του αστικού κοινοβουλίου:

«Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε  (καταπίεζε)   το λαό…»

Αν λοιπόν μετατρέψουμε το πιο πάνω σύνθετο ρήμα του Μαρξ θα έπρεπε να ονομάσουμε τους βουλευτές «αντιπροσωτσαλαπατητές» ή αντιπροσωκαταπιεστές» και με τίποτα αντιπροσώπους γιατί απλά στην έννοια του αντιπροσώπου δεν υπάρχει η υλική σχέση της τσαλαπάτησης-καταπίεσης του εντολέα από τον «εντολοδόχο – αντιπρόσωπό του» δηλαδή δεν μπορεί με τίποτα ο εντολοδόχος να επιβάλλεται, να διατάζει τον εντολέα του ήτοι να επιβάλει τις εντολές του, τη θέλησή του στον εντολέα του.

2)    Έναν άλλο τεράστιο «βιασμό» που  κάνει ο Λένιν είναι  πάνω στην έννοια της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. (Εδώ και αν γίνεται του Κουτρούλη ο γάμος).
Σε τούτη την περίπτωση όσο και να μελετήσει κανείς τη σκέψη του Λένιν,  είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει ακριβώς ποια σημασία δίνει σε αυτή την έννοια ή ποιον ορισμό.

Την χρησιμοποιεί οπορτουνιστικά, κατά το δοκούν.

Την προσέγγιση του θέματος αυτού  την κάνει με απόλυτο αντιεπιστημονικό τρόπο.

Το πρώτο σίγουρο είναι ότι ο Λένιν ΔΕΝ  δίνει  στο ουσιαστικό Δημοκρατία τη σημασία της εξουσίας του λαού και φυσικά δεν την ορίζει στη βάση των δομικών στοιχείων της τα οποία είναι ΟΛΗ η εκτελεστική, ΟΛΗ η νομοθετική και ΟΛΗ η δικαστική εξουσία να ανήκει στον λαό (και όχι σε λίγους). Και σαν συνέπεια αυτού, του ανήκουν (ιδιοκτησία) και οι παραγωγικές δυνάμεις στο οικονομικό επίπεδο αφού αυτός θα αποφασίζει όπως θέλει για τη χρήση και τη διάθεσή τους.

Το ότι δεν δίνει τη σημασία της εξουσίας του λαού,  το συμπεραίνουμε από το γεγονός ότι αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό αστική δημοκρατία!!! Αν λοιπόν έδινε τη σημασία της εξουσίας του λαού, δεν θα χρησιμοποιούσε ΠΟΤΕ αυτή την έκφραση που είναι μνημείο τερατουργήματος. Δηλαδή δεν θα ήταν δυνατό να αποκαλούσε τον κοινοβουλευτισμό αστική εξουσία του λαού!!!!

(και αν αντικαθιστούσαμε και την έννοια της εξουσίας με τη σημαία της που είναι – η δυνατότητα ενός υποκειμένου να πράττει αυτό που θέλει στο κοινωνικό επίπεδο- τότε θα είχαμε το επίσης τερατώδες: «Αστική δυνατότητα του λαού να πράττει αυτό που θέλει… δηλαδή αστική δυνατότητα του λαού να είναι κυρίαρχος»)
Σαν να λέμε το ποιητικό «τα κόκκινα μπουμπουκιασμένα κύματα της κατάλευκης θάλασσας».

Το δεύτερο σίγουρο όμως είναι ότι ο Λένιν θέλει να την αντιλαμβάνεται πολύ διαφορετικά ή εντελώς διαφορετικά από ότι την αντιλαμβάνεται ο Μαρξ.

Μαρξ: “…Είδαμε κιόλας πιο πάνω ότι το πρώτο βήμα στην εργατική επανάσταση είναι η ανύψωση του προλεταριάτου σε κυρίαρχη τάξη, η κατάκτηση της δημοκρατίας.» (Μανιφέστο)

Ο Μαρξ όταν χρησιμοποιεί τη λέξη δημοκρατία την χρησιμοποιεί ΣΚΕΤΗ χωρίς κανένα συνοδευτικό επίθετο.

Αντίθετα ο Λένιν - και διάφοροι μετά Μαρξ αγωνιστές- βάζουν μπροστά όποιο επίθετο επιθυμεί. Πχ αστική δημοκρατία, εργατική δημοκρατία, «άμεση» ή «έμμεση», αντιπροσωπευτική, δυτική κλπ (Λες και για να χορτάσει κάποιος υπάρχει και η δυνατότητα    να τραφεί ο ίδιος – άμεσα -   και έμμεσα δηλαδή να φάει κάποιος άλλος και να χορτάσει αυτός!!!).

 
Ο Μαρξ δίνει στην έννοια της δημοκρατίας, τη σημασία της εξουσίας του λαού.

Το προλεταριάτο (μαζί με τους συμμάχους του-λαό) μετά την επανάσταση γίνεται κυρίαρχη τάξη με την κατάκτηση της δημοκρατίας (η κομμούνα να έχει ΟΛΗ την εκτελεστική και τη νομοθετική στα χέρια της) και η κατάκτησή της θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος, το πρώτο  βήμα.

(Επίσης η ονομασία των επαναστατικών κομμάτων της εποχής του σε σοσιαλδημοκρατικά δείχνει την άρρηκτη και ευθεία σχέση μεταξύ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας όπου στον σοσιαλισμό σαν οικονομικό σύστημα αντιστοιχεί  ΜΟΝΟ το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας. Το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα δεν είναι μίγμα νερού και λαδιού για να μπορεί κανείς να τα αποσπάσει αλλά είναι «χημική» ένωση νερού -υδρογόνου με οξυγόνο-)

Η αντιστοίχηση μεταξύ δημοκρατίας και κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής (σοσιαλισμού) είναι ΑΠΟΛΥΤΗ.

 Και να μην φέρει κάποιος το αντεπιχείρημα για την Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατική πολιτεία στην οποία υπήρχαν τάξεις, δουλεία, οι γυναίκες δεν είχαν τα ίδια δικαιώματα κλπ…

Σε αυτό το πολιτικό σύστημα δεν ανήκε όλη η νομοθετική, η εκτελεστική και η ελεγκτική στο λαό. Δεν ήταν ΠΛΗΡΗΣ εξουσία του λαού. Ήταν εξουσία των πολιτών δηλαδή μόνο του 20% περίπου των κατοίκων. (Δημοκρατική πολιτεία και όχι δημοκρατία. Σύστημα με πάρα πολλά δημοκρατικά στοιχεία συγκριτικά με σημερινούς κοινοβουλευτισμούς κοκ)  Το υπόλοιπο 80% δεν είχε καμιά από αυτές τις εξουσίες.

Αν είχε την εξουσία να αποφασίζει και το υπόλοιπο 80% του λαού τότε είναι βέβαιο ότι η ψήφος ων δούλων θα είχε καταργήσει άμεσα τη δουλεία κλπ.

Παρά ταύτα και αυτή  ακόμα η λειψή δημοκρατία είναι το μοναδικό πολιτικό σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας τα τελευταία 10.000 χρόνια
όπου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, μια κοινωνία με τόσο λίγο πληθυσμό να έφερε τόση ευμάρεια, να ανέπτυξε τόσο πολύ τις επιστήμες, τόσο πολύ τον πολιτισμό, να ανέδειξε τόσο μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες κλπ.
Καμιά άλλη κοινωνία δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί της.

Ο κομμουνισμός είναι το μοναδικό πρόταγμα που στοχεύει,  να καλύψει  αυτές τις ελλείψεις της αρχαίας Αθηναϊκής πολιτείας να τελειοποιήσει αυτό το σύστημα
κάνοντας άρση των  οικονομικών ανισοτήτων δια μέσου της απαραίτητης επέκτασης των εξουσιών (εκτελεστικής, νομοθετικής, ελεγκτικής) σε όλο το λαό.


Η έννοια της δημοκρατίας για τον Μαρξ (νομοθετική και εκτελεστική εξουσία) μπορεί να υλοποιείται ΜΟΝΟ από την κομμούνα και μέσα στα πλαίσια  της κομμούνας (οργανωμένου ΛΑΟΥ ο οποίος κατέχει όλες τις εξουσίες).

ΠΟΥΘΕΝΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ δεν χαρίζει αυτή την έννοια σε άλλα πολιτικοοικονομικά συστήματα όπως δυστυχώς κάνει ο Λένιν.

Πχ τον κοινοβουλευτισμό της αστικής τάξης δεν τον ονομάζει ποτέ κοινοβουλευτική ή αστική δημοκρατία αλλά κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα ή αστική ρεπούμπλικα.
 Και η έννοια της ρεπούμπλικας έχει εντελώς διαφορετική ουσία και δεν έχει καμιά σχέση με την έννοια της δημοκρατίας!!!

ΠΟΤΕ ο Μαρξ δεν αναφέρει σαν δημοκρατία άλλο πολιτικοοικονομικό σύστημα εκτός από το σοσιαλιστικό.

Οι έννοιες που χρησιμοποιεί ο Μαρξ για τα άλλα πολιτικά συστήματα των ολιγαρχικών ταξικών συστημάτων είναι: Κοινοβουλευτική ρεπούμπλικα, αστική ρεπούμπλικα, μοναρχική ρεπούμπλικα, ρεπούμπλικα, και  δημοκρατική ρεπούμπλικα.

(Ο Λένιν και οι Λενινιστές την τελευταία έννοια του Μαρξ (δημοκρατική ρεπούμπλικα) την  μεταφράζουν.. ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ .. σαν  δημοκρατική δημοκρατία!!!
Δηλαδή είναι σαν να λέει κάποιος τις φράσεις όπως  πέτρινη πέτρα  ή  φυτικό φυτό κλπ και ταυτόχρονα να κατορθώνει να κυκλοφορεί χωρίς ζουρλομανδία και  να απαιτεί ταυτόχρονα να τον ακολουθήσουν οι ασυνείδητες ταξικά μάζες για να τους αλλάξει τη ζωή!!!
Και όμως τέτοιοι «επαναστάτες» διατείνονται ότι είναι γνώστες του «επιστημονικού» σοσιαλισμού και ότι έχουν ταξική συνείδηση ενώ η εργατική τάξη ακόμα δεν την έχει και άρα θα πρέπει να της επιβάλλονται!!!)

ΠΟΙΟΣ ΑΡΑΓΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ Ο ΛΕΝΙΝ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΟΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ; ΓΙΑΤΙ, ΤΙ ΚΕΡΔΙΖΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΑΥΤΗ;

 
Οι Λενινιστές χρησιμοποιούν λοιπόν ακόμα και αυτές τις αντιεπιστημονικές γελοιότητες για να μπορέσουν να συνθέσουν και να δικαιολογήσουν το άκρως ολιγαρχικό και αντικομμουνιστικό  πρόταγμά τους (χωρίς κακή πρόθεση από τους συντριπτικά περισσότερους) που είναι τελικά αυτό των εργατικών συμβουλίων.

Οι Λενινιστές σήμερα προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη χρήση του όρου αστική δημοκρατία με το πιο κάτω σκεπτικό:

«Αφού υπάρχουν και άλλες μορφές αστικών πολιτικών συστημάτων όπως είναι τα φασιστικά, στρατιωτικά ή ενδιάμεσα  κλπ τα οποία δεν είναι εντελώς ίδια μεταξύ τους, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε διαφορετικούς όρους για να τα διακρίνουμε.»

Όμως λέγοντας αυτό είναι σαν να λένε το εξής:

«Από τη στιγμή που έχουμε μπροστά μας κάποια διαφορετικά φυτά, το ένα θα πρέπει να το ονομάζουμε ζώο για να το διακρίνουμε». Όμως άλλη η κατηγορία – ουσία του φυτού και άλλη η κατηγορία-ουσία του ζώου.

Άλλη η κατηγορία-ουσία της δημοκρατίας (όλη η νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία στο λαό και άλλη η κατηγορία – ουσία της ολιγαρχίας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική σε μια μειοψηφία).

Ο κοινοβουλευτισμός και ο φασισμός είναι μεν διαφορετικά πολιτικά συστήματα ως προς κάποιους τομείς αλλά η ΟΥΣΙΑ τους είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΙΔΙΑ. Είναι το ίδιο ολιγαρχικά πολιτικά συστήματα γιατί οι λίγοι κατέχουν όλες τις πιο πάνω εξουσίες για να μπορούν (οι λίγοι) να κατέχουν  και την οικονομική.

Που όμως βρίσκεται η διαφορά τους;

Βρίσκεται στον διαφορετικό αριθμό και ποιότητα των παρεχόμενων λαϊκών δικαιωμάτων.
Από το τεράστιο σύνολο των δικαιωμάτων που θα πρέπει να έχει ο λαός, ο κοινοβουλευτισμός του παρέχει ελάχιστα ψίχουλα (και όταν ο καπιταλισμός δεν διατρέχει άμεσο κίνδυνο).  Ο δε φασισμός (χειρότερος) τείνει να εκμηδενίσει κάθε είδους λαϊκό δικαίωμα.

(το δικαίωμα σαν δυνατότητα ενός υποκειμένου,  παρεχόμενη από ένα κοινωνικό κανόνα, για να μπορεί να προστατεύει ή να διεκδικεί την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου συμφέροντός του – ωφελιμότητάς του

)

Αφού όμως η ουσία τους είναι ίδια τότε αυτές οι πραγματικότητες θα πρέπει να αναφέρονται απαραίτητα με το κοινό ουσιαστικό τους στοιχείο. Πχ ο κοινοβουλευτισμός να αναφέρεται είτε σαν κοινοβουλευτική ή αστική ολιγαρχία  είτε σαν κοινοβουλευτική ή αστική ολιγαρχική δικτατορία ενώ ο φασισμός να αναφέρεται είτε σαν αστική φασιστική ολιγαρχία  είτε σαν αστική φασιστική ολιγαρχική δικτατορία.
Η δε επιθετική διαφοροποίησή τους (κοινοβουλευτικό και φασιστικό) επεξηγείται στην κοινωνική συνείδηση στη βάση του ποσοτικοποιοτικού (μικρού) μεγέθους των παρεχόμενων λαϊκών δικαιωμάτων.


(Σήμερα με την άνοδο του ναζισμού προκαλείται στους Λενινιστές μια δυσκολία στην πολιτική των συμμαχιών που θα πρέπει να κάνουν εναντίον του. Ο  διαχωρισμός των εννοιών και το λαθεμένο περιεχόμενο που αποδίδουν σε αυτές σπρώχνουν  «αυτόματα» τη σκέψη σε λάθος κατεύθυνση. Αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να προτείνουν ένα ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Μέτωπο στο οποίο θα χωρούν όλοι οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί κομματικοί μηχανισμοί και οι οποίοι είτε από μέσα είτε από έξω θα οδηγούν τελικά την κατάσταση προς την κατεύθυνση της αφομοίωσης του όποιου κινήματος μέσα στα καπιταλιστικά πλαίσια και τελικά στην ισχυροποίηση της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας.
Εάν όμως στις έννοιες τοποθετηθεί το πραγματικό τους περιεχόμενο τότε αυτό  σπρώχνει «αυτόματα»  στη δημιουργία ενός ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ μέσα στο οποίο όμως αποκλείονται οι ολιγαρχικές ηγεσίες και οι ολιγαρχικές πολιτικές των ολιγαρχικών κομμάτων. Πάνω σε αυτό το θέμα χρειάζεται σκέψη και διάλογος. Οι κομμουνιστές δεν πρέπει να φτιάξουν ένα αταξικό ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ αλλά ένα ταξικό πολιτικοοικονομικό ΑΝΤΙΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Το αντιολιγαρχικό μέτωπο περικλείει και την αντιναζιστική διάστασή του και την αντικοινοβουλευτική. Ούτε φασιστική ολιγαρχία ούτε κοινοβουλευτική ολιγαρχία.
-Με το Λενινιστικό πρόταγμα οι λαοί σήμερα είναι εντελώς ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα του φασισμού που έχει αρχίσει την προέλαση-.)

Για πιο λόγο λοιπόν οι κομμουνιστές να πρέπει να αλλάξουν κατηγορία στο αστικό ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό και να τον εντάξουν στην κατηγορία-ουσία της δημοκρατίας;
ποιόν συμφέρει κάτι τέτοιο: Την αστική τάξη ή το κομμουνιστικό κίνημα; Τους καπιταλιστές ή την εργατική τάξη;
Γιατί και ποιόν ωφελεί ένας βιασμένος να αποκαλεί βιασμένο το βιαστή του;

Γιατί να θέλουν να του αλλάξουν λεκτικά την ουσία όταν αυτή η αλλαγή όχι μόνο συμφέρει στο λεκτικό επίπεδο την αστική τάξη αλλά επίσης αφαιρεί το μεγαλύτερο μέρος του κατανοητού και του πιο αποτελεσματικού ιδεολογικού οπλοστασίου από το κομμουνιστικό κίνημα;

Ένας ΜΟΝΟ λοιπόν λόγος υπάρχει.

Για να μπορέσουν κάποιοι αγωνιστές να βαπτίσουν σε δημοκρατία , (κρέας σε ελιές) το δικό τους ολιγαρχικό αντικομουνιστικό-κομματικοκαπιταλιστικό πρόταγμα, της εξουσίας των λίγων, των εργατικών συμβουλίων, της εξουσίας «των αντιπροσώπων».

Η χρήση του όρου αστική δημοκρατία δεν είναι κάποια λεπτομέρεια ή κάτι το δευτερεύον που πρέπει να ξεπερνιέται εύκολα.

ΠΙΣΩ ΤΗΣ ΚΡΥΒΕΙ ΕΝΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΠΤΙΣΤΕΙ ΣΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ.

(Μια Τρίτη έννοια που ο Λένιν δουλεύει επιφανειακά είναι αυτή του κράτους με αποτέλεσμα να φθάνει σε πολύ λαθεμένες απόψεις με τα πρακτικά αρνητικά αποτελέσματα όπου το κράτος αντί να μαραίνεται σταδιακά γίνεται όλο και πιο μεγάλο και  ολοκληρωτικό.  Δεν θα αναλύσουμε όμως εδώ ετούτη την έννοια για λόγους έκτασης του κειμένου)

Β


ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ

Αφού λοιπόν έκανε τα «τερατουργήματά» του, με την διαστρέβλωση αυτών των σημαντικών και καθοριστικών εννοιών, (πιο κάτω θα δούμε και την έννοια της ιδιοκτησίας) προχώρησε  σε μια δική του αντίληψη για την οργανωτική δομή του κόμματος.

Μέσα στο κόμμα αποδίδει όλες τις εξουσίες (αποφάσεις καθοριστικού τύπου) σε μια φούχτα ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται στην ηγεσία του. Μια φούχτα άνθρωποι με απόλυτη δύναμη να μπορούν να σέρνουν τα μέλη τους όπως σέρνει κάποιος το ζώο του από το λουρί.

Μέσα σε ένα τέτοιο κόμμα θα έπρεπε κατά τον Λένιν να υπάρχει η τεράστια ανισοκατανομή δύναμης μεταξύ των μελών της συλλογικότητας κατά τα πρότυπα των Γιακοβίνων ή των μπλανκιστών. Η ηγεσία θα πρέπει να επιβάλλεται όχι μόνο στα μέλη αλλά και σε ολόκληρη την εργατική τάξη αφού θα αυτοαποκαλείται κόμμα της εργατικής τάξης. Το κόμμα θα πρέπει να δρα στο όνομα και όχι κατ’ εντολή της εργατικής τάξης.

Έτσι αντί να λέγεται «κόμμα για την εργατική τάξη»  ονομάζεται «κόμμα της εργατικής τάξης» χωρίς φυσικά να είναι πρακτικά ιδιοκτησία της εργατικής τάξης.

Η έννοια του κόμματος ταυτίζεται όχι με το σύνολο των μελών αλλά με τους ελάχιστους της ηγεσίας. Δηλαδή κόμμα είναι πρακτικά και ουσιαστικά μόνο η ηγεσία.
Αν πχ κάποιο μέλος δρούσε σύμφωνα με τη θέληση της πλειοψηφίας των μελών (Άρης) η οποία όμως θέλησή τους ήταν αντίθετη με εκείνη της μειοψηφικής ηγεσίας τότε η στάση του θα χαρακτηριζόταν αντικομματική-προδοτική  κοκ αφού στην ουσία κόμμα είναι μόνο η ηγεσία.

Οι όποιες συμμαχίες έκαναν τα Λενινιστικά κόμματα ήταν λυκοσυμμαχίες.
Χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν και τα πιο ανέντιμα μέσα «για να περνάει η γραμμή» της ηγεσίας τους.

Είναι τέτοια η ολιγαρχική συνείδηση όπου όταν τους «παίρνει» δεν υπολογίζουν τίποτα εκτός από το μαγαζί τους.

Εδώ χρησιμεύουν του Λένιν οι πιο πάνω διαστρεβλωμένες έννοιες της αντιπροσώπευσης και της δημοκρατίας. Ονομάζει αντιπροσώπους τα εκλεγμένα μέλη της ηγεσίας από τα απόλυτα ολιγαρχικά συνέδρια  (μόνο μια εισήγηση κλπ)

και τον απόλυτο ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό στη λειτουργία του κόμματος τον ονομάζει δημοκρατικό συγκεντρωτισμό!!!

Ο μηχανισμός θα έπρεπε να είναι έτσι φτιαγμένος ώστε οι λίγοι ή ο ένας που θα είναι στο τιμόνι να κατέχει όλες τις εξουσίες.

(Για αυτό μέσα σε αυτά τα κόμματα μαινόταν πάντα ένας αδιάκοπος «συντροφικός» ολοκληρωτικός πόλεμος για την κατάκτηση της «ηγεσίας»-ηγεμονίας που τον ονόμαζαν όμως «εσωκομματική πάλη». Ο κανόνας θέλει τα «συντροφικά» μαχαιρώματα να είναι «δολοφονικά» και δολοφονικά. Όλοι τους επικαλούνταν το καλό της εργατικής τάξης χωρίς την εργατική τάξη. Άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς που δρούσαν στο όνομα της εργατικής τάξης δεν είχαν περάσει ποτέ ούτε και από το έξω μέρος μιας φάμπρικας. Τι φράξιες, τι ανυπόστατες χυδαίες κατηγορίες κατά των συντρόφων τους, τι Γκουλάγκ, τι δολοφονίες συντρόφων, τι εγκλήματα  από εκείνους που παρουσίαζαν τον εαυτούλη τους να έχει μεγαλύτερη ταξική συνείδηση από το προλεταριάτο, από την αμόρφωτη πλέμπα!!! )

Σημείωση: Για τη λειτουργία των ολιγαρχικών κομμάτων δες κείμενο «Η ΚΑΤΑΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ» και για απάντηση σε αυτή την «κατάρα» υπάρχει το κείμενο «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ «ΑΜΕΣΟ»ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ» και το κείμενο «ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ».

(Ανοησίες οι ισχυρισμοί ότι δεν είναι πρακτικά εφικτό να παίρνονται όλες οι καθοριστικές αποφάσεις από τη βάση)

Αφού λοιπόν ο Λένιν ισχυρίζεται ότι αγωνίζεται για την εγκαθίδρυση του κοινοτισμού φτιάχνει ένα μέσο (κόμμα) με εντελώς αντικοινοτιστικές αρχές λειτουργίας. (πάρα πολλά χρόνια πριν την επανάσταση του 17!!! Και πριν να ξέρει φυσικά τις ιδιαίτερες δυσκολίες που θα συναντήσει αν κάνει επανάσταση.)

Οι αιτιάσεις του πολλές αλλά οι πραγματικοί λόγοι είναι δύσκολο να εντοπιστούν πέρα από τη σφαίρα του προσωπικού του χαρακτήρα.

Αυτή την αντικομμουνιστική διολίσθηση του Λένιν την αντιλαμβάνεται πολύ νωρίς η Ρόζα Λούξεμπουργκ  και το 1904 γράφει το βιβλίο

«Οργανωτικά ζητήματα της Ρωσικής Σοσιαλδημοκρατία  (Μαρξισμός ή Λενινισμός;)»  με σκοπό να ανατρέψει την κατάσταση. Δυστυχώς όμως ήταν τέτοιες οι ισορροπίες  της εποχής όπου τελικά υπερίσχυσαν οι ολιγαρχικές Λενινιστικές αντιλήψεις.  Από τότε λοιπόν είχε τεθεί το θέμα-δίλλημα «Μαρξισμός ή Λενινισμός»  δηλαδή κομμουνισμός ή η απόλυτη διαστρέβλωσή του.

Ένα απόσπασμα από το βιβλίο της:

«..Η άποψη του Λένιν είναι ότι η κεντρική επιτροπή του κόμματος θα πρέπει να έχει το προνόμιο να συγκροτεί όλες τις τοπικές επιτροπές του κόμματος. Θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να διορίζει τα αποτελεσματικά όργανα όλων των τοπικών σωμάτων από τη Γενεύη ως τη Λιέγη και από το Τομσκ ως το Ιρκουτσκ. Πρέπει επίσης να έχει το δικαίωμα να επιβάλλει σε όλες τις επιτροπές τους δικούς της έτοιμους κανόνες διοίκησης του κόμματος. Πρέπει να έχει το δικαίωμα να καθορίζει χωρίς αμφισβήτηση ζητήματα όπως η διάλυση και η επανασύσταση των τοπικών οργανώσεων. Με τον τρόπο αυτό, η κεντρική επιτροπή θα μπορεί να καθορίζει, όπως την βολεύει, την σύνθεση των υψηλότερων οργάνων του κόμματος. Η κεντρική επιτροπή θα είναι το μόνο σκεπτόμενο στοιχείο στο κόμμα. Οι υπόλοιποι κομματικοί σχηματισμοί θα είναι απλά τα εκτελεστικά άκρα της…»

 (Καλό θα είναι να προσπαθήσει ο κάθε αγωνιστής να το μελετήσει αυτό το έργο.)


                                                        Γ
Η έννοια της δικτατορίας και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
 Πολλοί Λενινιστές σήμερα χρησιμοποιούν την έννοια της δικτατορίας όπως την χρησιμοποιεί σήμερα η αστική τάξη. Δηλαδή σαν ένα πολιτικό σύστημα επιβολής της θέλησης των λίγων πάνω στους πολλούς κατά το οποίο οι τελευταίοι θα πρέπει να υπακούν στους πρώτους ακόμα και όταν τους αφαιρούνται και τα πιο ελάχιστα δικαιώματα.
Όμως η δικτατορία κατά τον Μαρξ δεν έχει την έννοια της επιβολής μόνο των λίγων αλλά έχει απλά την έννοια της επιβολής όπως έχει και στα Λατινικά.
Η επιβολή όμως μπορεί να είναι είτε επιβολή των λίγων πάνω στους πολλούς είτε η επιβολή της θέλησης των πολλών πάνω στους λίγους. Η επιβολή της θέλησης των πολλών πάνω στους λίγους είναι η δικτατορία του προλεταριάτου και είναι συνώνυμο της δημοκρατίας. (Η επιβολή της θέλησης των λίγων του κόμματος ή των «αντιπροσώπων» δεν είναι δικτατορία του προλεταριάτου αλλά δικτατορία επί του προλεταριάτου.)

Δ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.

Ένα τέτοιο λεξιλόγιο και μια τέτοια κομματική λειτουργία  (ολιγαρχικό συγκεντρωτισμό) ήταν απαραίτητη στο Λένιν για να καταστήσει λειτουργικό το επί της ουσίας αντικομμουνιστικό πρόταγμά του για την εξουσία των «αντιπροσώπων» - εργατικών συμβουλίων. (Το κόμμα θα έπρεπε να λειτουργεί κατ’ εικόνα και ομοίωση των μετέπειτα εργατικών συμβουλίων και το αντίστροφο.)

Τα εκλεγμένα μέλη των εργατικών συμβουλίων θα έπρεπε να έχουν ΟΛΕΣ τις εξουσίες στα χέρια τους. Μια πολύ μικρή μειοψηφία ατόμων-συμβούλων  θα καθόριζε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.

Αυτοί θα έπρεπε να είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ασύδοτοι και «.. ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!,  ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη..» Γιάννης να κερνάει και Γιάννης να πίνει.(Νομοθετική, εκτελεστική, ελεγκτική σε μια χούφτα ανθρώπους. ΤΡΟΜΕΡΟ!!!)
Και αυτό το αντικομμουνιστικό έκτρωμα το ονόμαζε σοσιαλιστικό ή κομμουνιστικό.
(το ότι θα ήταν υπεύθυνοι απέναντι στους εκλογείς τους ήταν μια πολιτικάντικη έκφραση - εξαπάτηση που δεν θα μπορούσε ποτέ και με τίποτα να έχει πρακτικό αποτέλεσμα. Αυτό γιατί για να μπορέσει κάποιος (εργατική τάξη) να ανακαλέσει τους εκλεγμένους της, θα πρέπει να έχει την εξουσία να τους ανακαλέσει (εκτελεστική και νομοθετική και ελεγκτική). Όταν όμως αυτές τις εξουσίες τις κατέχουν οι εκλεγμένοι εξ ορισμού τότε η εργατική τάξη δεν έχει καμιά δυνατότητα για να τους ανακαλέσει. (Είναι σαν να έχει ο φαντάρος την εξουσία να «ξηλώσει» το Στρατηγό) Για αυτό άλλωστε δεν υπήρξε ούτε ένα παράδειγμα ανάκλησης εκλεγμένων από τη βάση (εργατική τάξη) σε όλα τα αντικομμουνιστικά - «σοσιαλιστικά» καθεστώτα του προηγούμενου αιώνα.) Απλά ο Λένιν το έβαλε τότε στο λόγο του για τυπικούς λόγους και για να μην φανεί ότι υπολείπεται του Μαρξ.

Η ανάκληση των αντιπροσώπων θα είναι πρακτικά εφικτή μόνο στο κομμουνιστικό πρόταγμα του Μαρξ όπου η κομμούνα θα κατέχει όλες τις πιο πάνω εξουσίες που είναι απαραίτητες για να καταστεί εφικτή η ανάκληση. Διαφορετικά η επίκληση της ανάκλησης είναι εξαπάτηση του λαού.

Φυσικά οι σύμβουλοι δεν θα έπεφταν από τον ουρανό. Ο Λένιν ήθελε τον απόλυτο έλεγχό τους. Οι εκλεγμένοι θα έπρεπε να είναι μέλη του κόμματος και ιδιαίτερα να προέρχονται από το στελεχικό δυναμικό του.  Έτσι η κεντρική επιτροπή θα είχε τον έλεγχό τους, τον έλεγχο και την εξουσία επί της ζωής των πάντων. Η κεντρική επιτροπή θα πέρναγε τη γραμμή της στους πάντες.

Κατά αυτό τον τρόπο όμως φτιαχνόταν νομοτελειακά και αυτόματα μια νέα πολιτική τάξη που αστραπιαία και επίσης νομοτελειακά θα εξελισσόταν και σε νέα ολιγαρχική  οικονομική τάξη, με ολιγαρχική απολυταρχική διακυβέρνηση. Αυτό έγινε σε ΟΛΑ τα πρώην «σοσιαλιστικά» καθεστώτα (ΕΣΣΔ, Κίνα, Καμπότζη, Β. Κορέα, Βιετνάμ κλπ.) Σύντομα μετά την ανατροπή της κάθε ολιγαρχίας μια νέα ολιγαρχία «γραφειοκρατία» αναπτυσσόταν νομοτελειακά σε όλες αυτές τις Χώρες- και όποιος εξέφραζε διαφορετική άποψη από αυτήν του «αλάθητου»  και με «ταξική συνείδηση» ιερατείου, τον έτρωγε το μαύρο «κομμουνιστικό» σκοτάδι (όπως πχ και σήμερα στη Β. Κορέα γίνεται της Κορέας-.) Εδώ δεν έκαναν ούτε ολιγαρχικού τύπου εκλογές γιατί εκλογή σημαίνει επιλογή και για να υπάρχει επιλογή θα πρέπει να υπάρχουν διαφορετικά πράγματα για να επιλέξεις. Εκεί υπήρχαν μοναδικοί υποψήφιοι του κόμματος, μια εισήγηση στις συνεδριάσεις συλλογικοτήτων, στα συνέδρια κλπ.

 Ο Διαχωρισμός των μελών μιας κοινωνίας  σε εξουσιαστές και εξουσιαζόμενους δημιουργεί αυτόματα την τάξη των πολιτικών και οικονομικών εξουσιαστών. (Που αργότερα οι Λενινιστές μη μπορώντας να την αποκρύψουν της έδωσαν την ήπια ονομασία της γραφειοκρατίας.)

Ε

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ πολύ σωστά γράφει:

«…Σε όλες τις προηγούμενες επαναστάσεις μια μικρή μειοψηφία των ανθρώπων που οδήγησε τον επαναστατικό αγώνα, έδωσε στόχο και την κατεύθυνση, και να χρησιμοποιηθεί η μάζα μόνο ως ΜΕΣΟ για την υλοποίηση των συμφερόντων της, των συμφερόντων της μειονότητας, μέσα από τη νίκη.

Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού…»

(παρόμοια γράφει και ο Μαρξ στο μανιφέστο)

Γιατί είναι όμως έτσι; Μήπως είναι ένα ανυπόστατο ή «ξεκάρφωτο»  συμπέρασμα της Ρόζας, του Μαρξ ή κάποιων άλλων κομμουνιστών; Και αν δεν είναι ανυπόστατο συμπέρασμα πoια είναι η μείζονα πρόταση του λογικού συλλογισμού που το στηρίζει;

Αν η ουσία του σοσιαλισμού στο οικονομικό επίπεδο είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής δηλαδή αν τα μέσα παραγωγής είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ της κοινωνίας και όχι κάποιων λίγων τότε μπορούμε να βγάλουμε τα πιο κάτω συμπεράσματα αφού μιλήσουμε πρώτα για την έννοια της ιδιοκτησίας.

Ένα λοιπόν ακόμα δεδομένο που μας είναι απαραίτητο  είναι η ουσία της έννοιας της ιδιοκτησίας. « Ένα υποκείμενο (ατομικό ή συλλογικό) έχει υπό την ιδιοκτησία του ένα αντικείμενο όταν (το υποκείμενο)  έχει τη ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ  και τη ΔΙΑΘΕΣΗ του ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ. Όποιος λοιπόν έχει τη δυνατότητα να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεση ενός αντικειμένου τότε αυτός είναι ο ιδιοκτήτης του.

Πάμε τώρα στο θέμα του σοσιαλισμού.

Για να υπάρχει λοιπόν σοσιαλισμός (κοινωνική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής) είναι καθοριστικά απαραίτητο η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ, να ανήκει στην κοινωνία (κοινωνικοποίηση) και όχι σε μια μειοψηφία.

Αν τα μέσα παραγωγής που στον καπιταλισμό είναι ιδιοκτησία μια μικρής μειοψηφίας αλλάξουν ιδιοκτησία, δεν σημαίνει αυτόματα ότι το σύστημα γίνεται σοσιαλιστικό. Αν  η δυνατότητα για να αποφασίζεται η χρήση και η διάθεση των μέσων παραγωγής ανήκει ΠΑΛΙ σε μια άλλη νέα μειοψηφία τότε αυτή η μειοψηφία είναι ουσιαστικά ο νέος ιδιοκτήτης τους και άρα πάλι καπιταλισμό αλλά άλλης μορφής.

 

Στο πρόταγμα του Λένιν η δυνατότητα αυτή δίνεται στα μειοψηφικά εργατικά – ουσιαστικά κομματικά- συμβούλια, στους «αντιπροσώπους». Οι νέοι λοιπόν πραγματικοί ιδιοκτήτες τους θα ήταν πλέον αυτοί οι ελάχιστοι σύμβουλοι (οι οποίοι ουσιαστικά θα ήταν και μέλη του κόμματος) και όχι η κοινωνία. )

Άρα η πιο πάνω  θέση της Ρόζας Λούξεμπουργκ (που είναι παρμένη ουσιαστικά από το Μαρξ) «Η σοσιαλιστική επανάσταση είναι η πρώτη η οποία είναι προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας και μπορεί να φέρει τη νίκη MONO από την μεγάλη πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού…» ή εκείνη του Μαρξ « Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει» είναι απόλυτα σωστή.

Χωρίς τη συμμετοχή της πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού όχι μόνο κατά την περίοδο της ανατροπής του ολιγαρχικού καπιταλισμού αλλά και στην πορεία για την υλοποίηση του σοσιαλισμού, σοσιαλισμός δεν μπορεί να γίνει. Η συμμετοχή της πλειοψηφίας στην εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση του σοσιαλισμού.

  
Αν  η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική ανήκουν στους λίγους του κόμματος (συμβούλους) τότε έχουμε κομματικό καπιταλισμό και όχι σοσιαλισμό.

Το πρώτο βήμα λοιπόν της επανάστασης, λέει ο Μαρξ, θα πρέπει όπως να είναι ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ η εγκαθίδρυση, η κατάκτηση της δημοκρατίας (ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ,  ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΕΛΕΓΚΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ) γιατί χωρίς αυτήν δεν μπορούν να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής και άρα δεν  μπορεί να αλλάξουν ριζικά οι παραγωγικές σχέσεις και άρα να υπάρξει σοσιαλισμός.

ΣΤ

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ ΚΑΝΤΑΝΤΗΜΑ  ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Όμως όπως όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που πέφτουν σε κάποιο παράπτωμα ( πχ να κλέπτουν οπώρας) έχουν έτοιμη και την δικαιολογία τους έτσι και οι Λενινιστές. Προβάλουν πάντα τη δικαιολογία σχετικά με το εφικτό, το ανέφικτο και τις δυσκολίες στην υλοποίηση  του σκοπού.

Η ανεφικτολογία και η θεωρία της αναποτελεσματικότητας ή των δυσκολιών   είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του κάθε ολιγαρχικού.

 Όμως στην περίπτωση του Λενινισμού η ΥΠΕΡΒΟΛΗ καταντάει ανέκδοτο.

Προβάλουν πολύ τις δικαιολογίες περί μεγάλων δυσκολιών κατά την οκτωβριανή επανάσταση.
Εδώ όμως χρειάζεται μια ιδιαίτερη προσοχή. Γιατί η τακτική των δικαιολογιών
χρησιμοποιούνταν, χρησιμοποιείται και θα χρησιμοποιηθεί από κάποιους για να αποδίδεται η εξουσία όχι στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της, που είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας (και επομένως μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε και την έννοια λαός όπως έκανε συχνά και ο Μαρξ) αλλά να αποδίδεται σε μια αντικομμουνιστική ολιγαρχία.

Ο κάθε διαφορετικός σκοπός έχει τις δικές του δυσκολίες. Πχ κάποιος θα συναντήσει δυσκολίες για να ανέβει στο Έβερεστ και δυσκολίες όταν θα κάνει μια μεγάλη κατάδυση στη θάλασσα. Όμως η ποιότητα των δυσκολιών θα είναι διαφορετική. Εξαρτάται πρωτίστως από τη φύση, από το διαφορετικό ποιόν του σκοπού.

Έτσι συμβαίνει και με τις δυσκολίες της Οκτωβριανής επανάστασης και των μετέπειτα καθεστώτων που εμπνέονταν από αυτή. Οι δυσκολίες που μας παρουσιάζουν  μέχρι σήμερα είναι μόνο δυσκολίες για την υλοποίηση του σκοπού της εξουσίας των ολιγαρχικών «αντιπροσώπων» - εργατικών συμβουλίων και όχι δυσκολίες για την υλοποίηση του σκοπού του κοινοτισμού.

Άρα το μεγαλύτερο μέρος από το σύνολο των δικαιολογιών των Λενινιστών σχετικά με τις δυσκολίες της επανάστασης (της Οκτωβριανής και των μετέπειτα) είναι «εκτός θέματος» γιατί αυτές δεν αφορούν δυσκολίες για την υλοποίηση  του κομμουνιστικού σκοπού – προτάγματος αλλά την υλοποίηση ενός αντικομμουνιστικού προτάγματος. (Σίγουρα κάποιες ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ δυσκολίες στην υλοποίηση και των δύο αυτών προταγμάτων θα ήταν ίδιες. Κανείς δεν αμφιβάλει για την ύπαρξη ιδιαίτερων και πολύ μεγάλων δυσκολιών αλλά είναι άλλο πράγμα η δικαιολόγηση της υλοποίησης ενός αντικομμουνιστικού προτάγματος-στρατηγικού σκοπού και άλλο η αιτιολόγηση μιας τακτικής).

1) Οι τότε και οι σημερινοί Λενινιστές διογκώνουν τις δικαιολογίες για τις μεγάλες δυσκολίες των ιδιαίτερων συνθηκών της τότε Ρωσίας.

Το να δικαιολογούν τα όποια λάθη τους στη βάση των ιδιαίτερων συνθηκών σημαίνει κάποια πράγματα.

α) Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε πολύ μεγάλες δυσκολίες κάνεις προσωρινές τακτικές κινήσεις αλλά δεν εγκαταλείπεις ποτέ τον κομμουνιστικό σκοπό. Οι δυσκολίες (αν δεν έχεις εγκαταλείψει το σκοπό) σε αναγκάζουν να κάνεις ένα «ΟΡΓΑΝΟΓΡΑΜΜΑ» στο οποίο αναφέρεις τις συγκεκριμένες δυσκολίες που σε εμποδίζουν να φθάσεις άμεσα στο σκοπό σου. Και όταν με την προγραμματισμένη πάλη θα νικηθούν αυτά τα εμπόδια τότε θα πραγματοποιήσεις το σοσιαλιστικό σκοπό σου (κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής δια μέσου του απαραίτητου περάσματος της εκτελεστικής και της νομοθετικής στο λαό).

Όμως τέτοιο ΟΡΓΑΝΟΓΡΑΜΜΑ δεν υπήρξε ποτέ!!!

β) Όταν επικαλείσαι τις ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ συνθήκες και τις δυσκολίες που υπάρχουν σε αυτές είναι ακατανόητο να θέλεις να γενικεύσεις το ειδικό και να  προσπαθείς να επιβάλεις στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα την τακτική σου. Αυτή η τακτική, όπως λες,  απορρέει από τις ιδιαίτερες συνθήκες και άρα δεν μπορεί να λειτουργήσει  σαν μοντέλο διακοινωνικό  (για τις τότε κοινωνίες) και διαχρονικό (εξουσία εργατικών συμβουλίων και όχι της κομμούνας και τότε και στη συνέχεια ανά τους αιώνες). Δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν μοντέλο  που θα έπρεπε και θα πρέπει να ακολουθήσουν ΟΛΑ τα κομμουνιστικά κόμματα τα οποία θα δρούσαν και που θα δρουν  σε άλλες ιστορικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.  Και επί πλέον, η όποια άρνηση κάποιων κομμουνιστών να την ακολουθήσουν θα σήμαινε αυτόματα την εκτόξευση της κατηγορίας της προδοσίας εναντίον τους.   .

Κάτι τέτοιο όμως έρχεται σε αντίθεση με την ουσία των δικαιολογιών σχετικά με την παράκαμψη του προτάγματος.

(Η Ρόζα Λούξεμπουργκ  φέρεται να αντέδρασε για την προσπάθεια επιβολής αυτού του μοντέλου με γράμμα της από τη φυλακή το Σεπτέμβρη του 1918)

γ) Όταν επικαλείσαι μόνο τις ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες δεν φθάνουν να δικαιολογείς τα αδικαιολόγητα. Μίλα για τις ιδιαίτερες συνθήκες που εμποδίζουν την υλοποίηση του κομμουνιστικού προτάγματος του Μαρξ. Φθάνουν αυτές. Γιατί ποιος ο λόγος να παραποιείς με τέχνη το πρόταγμα του Μαρξ; Ποιος ο λόγος να προσπαθείς με διάφορες λεκτικές ακροβασίες να δείξεις ότι το ολιγαρχικό πρόταγμά σου (εξουσία των «αντιπροσώπων) είναι το ίδιο πράγμα με το Μαρξικό πρόταγμα της εξουσίας της κομμούνας όπως κάνεις στο κεφάλαιο «η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού» στο βιβλίο «κράτος και επανάσταση»;)
Γιατί να το παρουσιάζεις ίδιο όταν είναι διαμετρικά αντίθετο;


 Όμως στην Οκτωβριανή πχ επανάσταση δεν ήταν ότι συνάντησε ξαφνικά κάποιες συγκεκριμένες δυσκολίες που ανάγκασαν τον Λένιν να κάνει μια κίνηση τακτικής και να εκτρέψει έστω προσωρινά τον Μαρξικό κομμουνιστικό σκοπό, να βάλει νερό στο κρασί-σκοπό  γιατί  αυτή η θεωρητική ανατροπή του κομμουνιστικού σκοπού του Μαρξ είχε γίνει από τον Λένιν πολύ πριν από την επανάσταση. (λειτουργία του κόμματος κλπ)

Όχι λοιπόν δικαιολογίες αλλά αιτιολογίες.  Και πχ ποια από αυτές τις δυσκολίες ανάγκασε τον Λένιν να αφαιρέσει ακόμα και την κατώτερης μορφής εξουσία από τους εργάτες σχετικά με τις αποφάσεις για εργοστασιακά θέματα;
Γιατί έβαλε, εξ αρχής, μια τρόικα να αποφασίζει για τα εργοστασιακά θέματα; (εκλεγμένος του σωματείου των εργατών, διευθυντής εργοστασίου και υπεύθυνος του κόμματος)

Ποια συγκεκριμένη δυσκολία τον ανάγκασε να αφαιρέσει (από την πρώτη στιγμή) την εξουσία του να αποφασίζουν και του να διευθύνουν τα εργοστάσια οι εργάτες και να έχουν για τις διάφορες εκτελεστικού τύπου αρμοδιότητες τους εκλεγμένους τους;

 
Μα αν η εργατική τάξη δεν αποφασίζει για τα απλά καθημερινά θέματα και ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ για ΟΛΑ  τα παγκοινωνικά θέματα τότε δεν έχει καμιά εξουσία και άρα δεν υπάρχει σοσιαλισμός γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων.

Ποιο ρόλο επιφύλασσε εδώ ο Λένιν για την εργατική τάξη; Μα εμφανέστατα το ρόλο του ζώου που κάποιοι άλλοι το σέρνουν από το λουρί. Έκανε δικτατορία επί του προλεταριάτου και όχι τη δικτατορία του προλεταριάτου όπως λέει η Ρόζα.

Η γενικόλογη και άκριτη δικαιολόγηση και όχι αιτιολόγηση για την εγκαθίδρυση εκείνων των αντικομμουνιστικών  καθεστώτων στο όνομα του κομμουνισμού, είναι επικίνδυνη για το σήμερα και το αύριο γιατί θα προσπαθήσουν να κάνουν πάλι την ίδια τακτική για να περάσουν το αντικομμουνιστικό τους πρόταγμα.

Πχ για το σήμερα,  αναμασούν παλιές δικαιολογίες σχετικά με την ταχύτητα λήψης των αποφάσεων μπροστά σε έκτακτα, επείγοντα, δύσκολα και πολύ σημαντικά γεγονότα τα οποία απαιτούν γρήγορες αποφάσεις.
Και σου πετάνε λοιπόν το ολιγαρχικό επιχείρημα ότι δεν είναι σωστό και δεν μπορεί να αποφασίζει ο λαός γιατί αυτό απαιτεί μακροχρόνιες διαδικασίες!!!
ΨΕΥΔΟΣ. Γιατί ο λαός μπορεί να αποφασίζει απολύτως έγκαιρα.

Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα και σε ποιο σημείο βρίσκεται το στοιχείο της ολιγαρχικής παραπλάνησης;

Ισχυριζόμενοι τα πιο πάνω θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στα εξής πράγματα.
α. Τα έκτακτα σημαντικά γεγονότα απαιτούν ενεργοποίηση κάποιου εκτελεστικού οργάνου ή β. απαιτούν μια απόφαση του λαού που για τη συγκεκριμένη περίπτωση δεν την έχει προβλέψει;

Αν απαιτείται το πρώτο σημαίνει ότι όπως σε όλες τις οργανωμένες κοινωνίες έτσι και στην εξουσία του λαού, θα υπάρχουν σχέδια που θα προβλέπουν τι θα πρέπει να κάνει το εκτελεστικό όργανο. Πχ για έκτακτα καταστροφικά καιρικά φαινόμενα. Έτσι αφού θα υπάρχει ο εκ των προτέρων ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ λαϊκός σχεδιασμός, δεν θα χρειάζεται καμιά έκτακτη συνεδρίαση κανενός νομοθετικού σώματος αλλά μόνο η γρήγορη ενεργοποίηση των αρμόδιων εκτελεστικών οργάνων.

β. Και αν σε περίπτωση κενού στο σχεδιασμό ή έλλειψη σχεδιασμού (που το ίδιο ακριβώς μπορεί να συμβεί και στα ολιγαρχικά συστήματα) και αν η σύγκλιση του έκτακτου νομοθετικού σώματος είναι πάλι χρονοβόρα, το εκτελεστικό όργανο θα πρέπει ενεργήσει γρήγορα στη βάση του «πνεύματος» των απώτερων σκοπών των υπαρκτών προκαθορισμένων σχεδίων. (που αφορούν παραπλήσια γεγονότα ως προς την ουσία τους κλπ).

 
γ. Στην περίπτωση ενός έκτακτου γεγονότος που υπάρχει κενό σχεδιασμού και που υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος χρόνος για αντίδραση τότε μαζί με την όποια τακτική κλήρωση του λαϊκού νομοθετικού σώματος θα γίνεται και μια ενός έκτακτου σώματος το οποία θα ενεργοποιείται άμεσα μόνο στην περίπτωση έκτακτου γεγονότος. Αυτό το σώμα μπορεί να πάρει γρήγορες αποφάσεις και ενίοτε πιο γρήγορες και από τη σύγκλιση οποιουδήποτε ολιγαρχικού οργάνου.


Συνολικά με την νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια του λαού, η ταχύτητα στη λήψη των αποφάσεων (για έκτακτα ή μη έκτακτα γεγονότα) μπορεί να φτιαχτεί να είναι εκατοντάδες φορές μεγαλύτερη και αποτελεσματικότερη για το λαό από ότι μπορεί να είναι και στον πιο γρήγορο ολιγαρχικό μηχανισμό.

 

Η πραγματικότητα λέει ότι ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ανθρώπινο υποκείμενο όταν βρίσκεται σε μια έκτακτη και πολύ δύσκολη περίπτωση δρα ΠΑΝΤΑ στη βάση ενός βαθύτερου προκαθορισμένου σκοπού.  Η αντίδρασή του θα αφορά ΠΑΝΤΑ είτε α) στην πλήρη υλοποίηση αυτού του προκαθορισμένου σκοπού είτε β) στη διάσωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του ίδιου σκοπού. (Πχ ένα ολιγαρχικό όργανο σε περίπτωση μεγάλης πλημύρας θα κοιτάξει να εκτελέσει τις εντολές του αφεντικού του, για τη διάσωση του αφεντικού του ενώ ένα εκτελεστικό όργανο της δημοκρατίας θα πρέπει να εκτελέσει εντολές του λαού και θα κοιτάξει να διασώσει τα αγαθά των περισσότερων πολιτών).

 
Δεν υπάρχει ΠΟΤΕ ανθρώπινη δράση ή αντίδραση χωρίς βαθύτερο σκοπό!!! ΠΟΤΕ ο άνθρωπος δεν δρα σπασμωδικά και χαοτικά αλλά δρα στη βάση ενός σκοπού.

Τώρα αν πάρουμε για παράδειγμα δύο ανθρώπους. Ο ένας είναι εντολοδόχος – υπάλληλος της ολιγαρχίας και ο δεύτερος εντολοδόχος-υπάλληλος της δημοκρατίας.

Όταν λοιπόν ο πρώτος βρεθεί σε μια έκτακτη κατάσταση, θα πρέπει να δράσει γρήγορα για να υλοποιήσει ή να περισώσει τις προϋπάρχουσες προδιαγραφές-εντολές του ολιγάρχη αφεντικού του.

Το ίδιο εν μέρει θα συμβεί και με τον εντολοδόχο του λαού. Σε μια έκτακτη περίπτωση θα κοιτάξει να δράσει γρήγορα για να υλοποιήσει τις προδιαγραφές των εντολών του λαού που έχει λάβει ή να περισώσει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος αυτών.

Οι ομοιότητες μεταξύ των δύο είναι οι γρήγορες αποφάσεις για την υλοποίηση όσο το δυνατόν καλύτερα κάποιων προκαθορισμένων εντολών και η διαφορά τους είναι στο ποιος δίνει αυτές τις προϋπάρχουσες εντολές.

Τις δίνει μια μειοψηφία ή η πλειοψηφία;

Δεν νοείται λοιπόν οργανωμένη πολιτεία – δημοκρατική ή ολιγαρχική - χωρίς ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΑ σχέδια για έκτακτες περιπτώσεις και ανάγκες. Σε όλα τα σχέδια περιγράφονται οι πιθανές ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ του πιθανού έκτακτου γεγονότος και οι αντίστοιχες προδιαγραφές της αντιμετώπισής του.  Πχ για τη Χώρα μας  για τα έκτακτα πιθανά  καιρικά φαινόμενα υπάρχει το σχέδιο «Ξενοκράτης».

Φυσικά  στη δημοκρατία, ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ, δεν θα χρειάζεται να καλεστεί ο λαός, μετά την εμφάνιση ενός έκτακτου γεγονότος για να αποφασίσει και να δώσει εντολές στους εντολοδόχους του.

Οι εντολές – σκοπός και βασικές προδιαγραφές του - θα είναι προκαθορισμένες όπως προκαθορισμένες είναι και στο ολιγαρχικό επίπεδο.

Η απεύθυνση αυτού του επιχειρήματος  των ολιγαρχικών  γίνεται προς εκείνους οι οποίοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι στη ζωή και στις πιο δύσκολες και έκτακτες περιπτώσεις ακόμα, ο άνθρωπος δρα στη βάση ενός προκαθορισμένου σκοπού. Θέλουν να μας περάσουν την αντίληψη ότι ο άνθρωπος σε αυτές τις περιπτώσεις δρα στη βάση του «τρεις λαλούν και δυό χορεύουν». Αν λοιπόν κάποιος τους αφαιρέσει αυτή τη βάση και θέσει την πραγματική βάση ότι δηλαδή ο άνθρωπος δρα στη βάση προκαθορισμένου σκοπού τότε χάνουν το μπούσουλα γιατί θα πρέπει να απαντήσουν στο ποιος θα πρέπει να προκαθορίζει τους σκοπούς και στις έκτακτες περιπτώσεις.

Σημείωση:
Για καλύτερο ξεκαθάρισμα αυτού του θέματος ίσως χρειαστεί και o καλύτερος διαχωρισμός μεταξύ

α) αποφάσεων καθοριστικού τύπου και

β) αποφάσεων εκτελεστικού τύπου.

 

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής:

Ο  Β  θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.

 
Οι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι οι αποφάσεις , οι εντολές ουσίας ή αλλιώς οι κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις.

Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο μεταφοράς του στον τόπο συνάντησης κλπ.

Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.
(Μέσα στα Λενινιστικά κόμματα,  οι ηγεσίες τους αφήνουν μερικές αποφάσεις εκτελεστικού τύπου στα απλά μέλη τους και τα κοροϊδεύουν κυριολεκτικά έτσι ότι έχουν εσωτερική δημοκρατία και ότι οι αποφάσεις παίρνονται από τα κάτω.)


Στην εξουσία του λαού (κομμούνα) τις καθοριστικές αποφάσεις τις παίρνει ο λαός και τις εκτελεστικές αποφάσεις τις παίρνει το κάθε εκτελεστικό όργανό του, ο κάθε αντιπρόσωπός του και στη βάση αυτών κρίνεται η ικανότητά του ή ανικανότητά του η οποία θα μπορεί να εγείρει τις διαδικασίες της ανάκλησής του κλπ.

Οι Λενινιστές γενικά έχουν υιοθετήσει σχεδόν τα περισσότερα ολιγαρχικά επιχειρήματα της αστικής τάξης.

δ. ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΕΣ  ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗΣ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
 
Οι ηγεσίες των κομμάτων και ομάδων της Λενινιστικής προέλευσης  αποδίδουν σε διαφορετικές αιτίες την τελική αποτυχία της Οκτωβριανής επανάστασης και των καθεστώτων που εμπνέονταν από αυτή.

Τα διάφορα κινήματα κομμουνιστικού βερμπαλισμού που δημιουργήθηκαν τον προηγούμενο αιώνα (Σταλινικό, Τροτσκιστικό,  ΜαοϊκοΣταλινικό  ) προσπαθούν να δώσουν εξήγηση στη βάση των παλαιότερων διαφωνιών τους και στην ανάγκη τους για «ιστορική δικαίωση» αυτής.

Χοντρικά, κάποιοι εξηγούν την τελική πτώση του ανύπαρκτου σοσιαλισμού σαν αποτέλεσμα ενός κακού ηγέτη (Γκορμπατσώφ) ο οποίος διέλυσε τον μέχρι τότε «σοσιαλισμό τους». Άλλοι λένε («μ-λ») ότι φταίνε οι κακοί (Χρουτσώφ κλπ) που ανέλαβαν την εξουσία μετά από το θάνατο του Στάλιν  και κάποιοι άλλοι (κυρίως Τροτσκιστές ή ανεξάρτητοι) ότι φταίει ο Στάλιν που πήρε την εξουσία από τον υποψήφιο ηγέτη της ΕΣΣΔ Τρότσκι.

 
Σε πιο ειδικό πολιτικό επίπεδο, οι εξηγήσεις που δίνουν αφορούν κάποιες συγκεκριμένες ειδικές πολιτικές που εφαρμόστηκαν (είτε ΝΕΠ, είτε ο σοσιαλισμός σε μια Χώρα κοκ)

Όμως κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των εξηγήσεων είναι ότι αφήνουν «στην απ’ έξω» το ( ντε φάκτο) αντικομουνιστικό ΠΡΟΤΑΓΜΑ του Λένιν για την εξουσία των «αντιπροσώπων»- εργατικών συμβουλίων. Αφήνουν δηλαδή απ’ έξω όλη την ουσία που είναι τα δομικά θεσμικά στοιχεία του σοσιαλισμού. (Όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η ελεγκτική εξουσία στο λαό  _) σαν ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής   τα οποία όμως πετάχτηκαν από το Λένιν στο καλάθι των αχρήστων.)

Έτσι πολλές από τις εξηγήσεις τους μοιάζουν τραγελαφικές.

Είναι σαν ένας γιατρός εξηγούσε στον ασθενή του ότι η αιτία που πονάει είναι ο πόνος, η ύπαρξη του πόνου. «Πονάς γιατί υπάρχει ο πόνος. Αν δεν υπήρχε ο πόνος δεν θα πονούσες».  Όπως αυτή η εξήγηση είναι λάθος γιατί αναγάγει σαν αιτία το σύμπτωμα έτσι και με τις εξηγήσεις των Λενινιστών. Αναφέρουν σαν αιτία το σύμπτωμα και δεν πάνε στο βάθος για να βρουν τη βασική αιτία.

Έτσι μετά την κατάρρευση του ανύπαρκτου, οι ηγεσίες αυτών των ρευμάτων του εργατικού κινήματος αντί να ξεκινήσουν την αναζήτηση των αιτιών από τα θεμέλια – πρόταγμα, το κεφάλαιο αυτό το άφησαν εντελώς ανέγγιχτο.
Ένας κατανοητός λόγος που έπραξαν έτσι είναι βεβαίως το κύρος τους. Πώς να δικαιολογιόντουσαν  πια στους οπαδούς τους; Πώς να τους έλεγαν ότι επί δεκαετίες βάδιζαν σε έναν, εκ των πραγμάτων, αντικομμουνιστικό δρόμο;
(κάποιοι ελάχιστοι από αυτούς θα φοβόντουσαν όχι μόνο μήπως χάσουν το κύρος τους ή την ηγεσία αλλά μήπως χάσουν και το επάγγελμά τους).

ε. Ας υποθέσουμε όμως ότι όχι μόνο έχουν απόλυτη ισχύ οι δικαιολογίες και οι αιτιολογίες των τότε και των σημερινών Λενινιστών για τις ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ τεράστιες δυσκολίες της εποχής και να δεχθούμε επί πλέον ότι και λίγες από αυτές μας αναφέρουν. Ας αφήσουμε τις λεπτομέρειες για την επιστημονική έρευνα. Να σταματήσουμε εδώ την διύλιση του κώνωπος  και να έρθουμε στο σήμερα.

ΣΗΜΕΡΑ ΟΜΩΣ;

Σήμερα που έχουν αλλάξει όλες οι συνθήκες και θεσμικά είναι εύκολο το πέρασμα της εκτελεστικής και της νομοθετικής στο λαό (με προϋπόθεση το τσάκισμα της αστικής εκτελεστικής μηχανής) γιατί αρνούνται πεισματικά αυτή την προοπτική οι διάφοροι Σταλινικοί, Λενινιστές , Τροτσκιστές και συνεχίζουν να προτείνουν την αντικομμουνιστική θέσμιση της εξουσίας των «αντιπροσώπων»-συμβούλων;

Πχ το ΚΚΕ στο τελευταίο (19^ο) συνέδριο απεφάσισε:

«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:

Το Εργατικό Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας.

Το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Εχει πλήρεις εξουσίες, νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με επιτελικές δομές.»

Δηλαδή 100-200 άτομα θα αποφασίζουν για τη ζωή εκατομμυρίων !!!!

Υποστηρίζουν  λοιπόν ότι και τότε και σήμερα «το να περάσει όλη η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στο λαό (οργανωμένο σε κομμούνες) ήταν και είναι  πρακτικά - θεσμικά  ανέφικτο και θα ήταν αναποτελεσματικό αν για κάθε νόμο αποφάσιζε η πλειοψηφία του λαού».

Όσον αφορά τους ισχυρισμούς των δογματικών και φανατικών Λενινιστών ότι είναι πρακτικά ανέφικτο το να περάσει η νομοθετική στο λαό, μπορούμε να πούμε μετά βεβαιότητας  ότι σε μερικούς από αυτούς ακόμα και αν κάποιος τους αποδείκνυε, ας πούμε, ότι όχι μόνο είναι εφικτό αλλά και ότι είναι πολύ εύκολο, όσο εύκολο θα ήταν να μετατοπίσουν ένα ποτήρι με νερό,  πάλι θα το αρνιόντουσαν πεισματικά. Και όχι μόνο θα το αρνιόντουσαν πεισματικά προβάλλοντας παιδαριώδεις δικαιολογίες διανθισμένες με βερμπαλισμούς και πλειοδοσία στη χρήση του όρου «εργατική τάξη» αλλά θα το πολεμούσαν μετά μανίας. Αυτή η μανία σε μερικές περιπτώσεις θα ξεπερνούσε και την μανία των αστών.  Αυτό γιατί η αστικά διαμορφωμένη ψυχοσύνθεσή τους έχει καταστήσει υπαρξιακή ανάγκη τους τη δυνατότητά τους να αποφασίζουν και να επιβάλουν τη θέλησή τους στους άλλους. (Εξ ου και οι διαρκείς διαιρέσεις, διασπάσεις σαν το κύτταρο της αμοιβάδας, εξ ου και ο λυσσαλέος πόλεμος που κηρύσσουν ενάντια σε άλλα επαναστατικά κινήματα που δεν ελέγχουν πλήρως κλπ ).

Σημείωση:
Μια πρόταση για το πρακτικά εφικτό της νομοθετικής στο λαό (που επιδέχεται βελτίωση) είναι « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» σε συνδυασμό με τις προτάσεις για τους Δήμους όπως «ΔΗΜΟΙ (ΚΟΜΜΟΥΝΕΣ) ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ «ΑΜΕΣΗΣ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» και  «ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ»

Σχετικά τώρα με το ανέφικτο του να περάσει όλη η εκτελεστική εξουσία στο λαό μπορούμε περιληπτικά να πούμε το εξής: Το να έχουμε ένοπλο λαό (περιοδική αλλαγή στη διοίκηση των τμημάτων των κατά τόπους πολιτοφυλακών και εναλλαγές στη σύνθεσή τους με τη λογική όπως περιγράφεται στο «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ»,  σε συνδυασμό με την ύπαρξη εκτελεστικών οργάνων αιχμής (αστυνομία, στρατό) τα οποία όμως θα είναι κάτω από τον πλήρη και πρακτικά εφικτό έλεγχο και εξουσία του ένοπλου λαού (πολιτοφυλακής) δεν θα ήταν και το πιο δύσκολο πράγμα να θεσμοθετηθεί και στις λεπτομέρειές του.

Και όσον αφορά στο ότι «ο λαός ή η πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν έχει τις απαραίτητες γνώσεις και ταξική συνείδηση και έτσι στις επιλογές της θα κάνει λάθη» έχουμε να πούμε τα εξής:

Μια τέτοια άποψη θέλει να πείσει τους εργαζόμενους ότι δεν είναι ικανοί και ότι
 τους χρειάζονται «οι αλάθητοι» , οι γνώστες του «επιστημονικού σοσιαλισμού» για να αποφασίζουν γι αυτούς, μέχρι αυτοί να αποκτήσουν ταξική συνείδηση!!!
(Και ο Μαρξ; Που αναφέρει την χαμηλή ταξική συνείδηση σαν δικαιολογία για την επιβολή της θέλησης του κόμματος πάνω στην εργατική τάξη; Και το « ή η απελευθέρωση θα είναι έργο  της εργατικής τάξης ή δεν πρόκειται να γίνει» που και πως το κολλάνε οι Λενινιστές; Και το προλεταριάτο στο Παρίσι το 1871 είχε υψηλή ταξικά συνείδηση και ο Μαρξ του απέδιδε όλη τη νομοθετική, εκτελεστική και ελεγκτική εξουσία; )

Σημείωση: Το πιο πάνω επιχείρημα είναι το πιο «σατανικό» και το πιο αντιεπιστημονικό επιχείρημα των ολιγαρχικών επί χιλιετίες. Απάντηση σε αυτό δίνουμε με δύο κείμενα:   α) ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» και το β) « Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΝΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΊΖΕΙ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» γ) Η ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ.
δ) ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ


Περί αποτελεσματικότητας:

Εκτός του ότι θα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό το να αποφασίζει η πλειοψηφία του λαού και όχι κάποιοι λίγοι που υποτίθεται ότι θα έχουν «ταξική συνείδηση» όπως αιτιολογούμε στο κείμενο « ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ» υπάρχει και η πιο κάτω παράμετρος.

Τι είναι αναποτελεσματικό ως προς το σκοπό της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής; Τα ολιγαρχικά εργατικά συμβούλια ή η νομοθετική και η εκτελεστική στην κομμούνα - στο λαό;

Ποιος είπε ότι οι κοινωνίες στο σοσιαλισμό δεν θα κάνουν λάθη; Ποιος είπε ότι κάποιο (ατομικό ή συλλογικό) υποκείμενο που έχει ιδιοκτησία ένα αντικείμενο δεν θα κάνει λάθη στη χρήση και τη διάθεσή του;

Και δηλαδή όποιος κάνει τέτοια λάθη θα πρέπει να του αφαιρείται η ιδιοκτησία;
Και σοσιαλισμός πότε θα γίνει; Όταν όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν αλάθητοι;
Και ποιοι είναι αυτοί οι αλάθητοι που θα αποφασίζουν για το λαό; Αυτοί που αυτοαποκαλούνται γνώστες αλλά έκαναν σχεδόν τα πάντα λάθος εκ θεμελίων (πρόταγμα) και  οδήγησαν τελικά σε Βατερλώ την Οκτωβριανή επανάσταση και πισωγύρισαν επίσης δεκαετίες το κομμουνιστικό κίνημα;

Μα αν η κοινωνία έχει ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής (προϋπόθεση αυτού η νομοθετική και η εκτελεστική στα χέρια της) τότε ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ  (έστω και με τα αναπόφευκτα λάθη στις επιλογές της κοινωνίας). Μπορεί να μην έχουμε την ιδανική αποτελεσματικότητα (που καμιά κοινωνία δεν θα αποκτήσει ποτέ) αλλά θα έχουμε σοσιαλισμό δηλαδή μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο ολιγαρχικό σύστημα.

(Ποιος μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα ότι για τα κοινά είναι  πιο αποτελεσματικό για το λαό να αποφασίζει μια ισχνή μειοψηφία και όχι ο συλλογικός νους;)

 Όμως αν την νομοθετική και την εκτελεστική την έχουν τα εργατικά συμβούλια δεν θα έχουμε ούτε ίχνος σοσιαλισμού γιατί δεν θα έχουμε κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Θα έχουμε μια άλλης μορφής καπιταλισμό διαφορετική από αυτή του αυθεντικού καπιταλισμού. Έτσι λοιπόν η αποτελεσματικότητα ενός μέσου κρίνεται από το πόσο επιτυγχάνει το σκοπό.

Και με το να αποφασίζουν οι λίγοι του κόμματος ως προς το σκοπό του σοσιαλισμού, η αποτελεσματικότητα δεν είναι απλά μηδαμινή αλλά ΑΠΟΛΥΤΑ μηδενική. ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΜΗΔΕΝ.

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΦΙΚΤΟΣ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ.


«ΟΜΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

α) Τον περασμένο 1,5 αιώνα τα απλά μέλη του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος (και αρκετοί γνωστοί ηγέτες του) ήταν ότι πιο υπέροχο, ότι πιο λαμπρό, ότι πιο μεγαλειώδες θα μπορούσε να επιδείξει το ανθρώπινο γένος στη μακρόχρονη ιστορία του. Ήταν οι αγωνιστές με το όραμα για μια κοινωνία όπου δεν θα υπήρχαν αφέντες, όπου δεν θα υπήρχαν άνθρωποι που να καθορίζουν με την άσκηση βίας όπως θέλουν αυτοί τη ζωή των άλλων.

Αυτό το όραμα είχε μπει μέσα τους και τους είχε γίνει βασική αξία ζωής πάνω από την προσωπική ζωή τους.

Απίστευτες οι θυσίες τους. Απίστευτοι οι ηρωισμοί τους.
Στέκονταν ατρόμητοι μπροστά στα πιο απάνθρωπα βασανιστήρια που δεν μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους και έβγαζαν περιπαιχτικά γλώσσα στο θάνατο. Ήταν οι σύγχρονοι και άξιοι Προμηθείς του ανθρώπινου γένους.

Τι και αν δεν υλοποίησαν ποτέ τελικά αυτό το όραμα - για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση- εξ αιτίας της χρήσης κάποιων λανθασμένων καθοριστικών μέσων;

Η συγκλονιστική και γεμάτη νόημα ζωή τους έχει καταγραφεί οριστικά και αμετάκλητα στις πιο φωτεινές σελίδες της ιστορίας της ανθρωπότητας.

Το μεγαλύτερο κομμάτι του μεγαλείου της ανθρώπινης στάσης ζωής, από τη στιγμή που το λάθος είναι αναπόφευκτο στοιχείο της  ανθρώπινης φύσης, βρίσκεται στη μεγαλοσύνη της βαθύτερης πρόθεσης.

Και η πλήρης μορφή αυτού του μεγαλείου είναι συνδυασμός πρόθεσης και αποτελεσματικότητας. Για την τελευταία όμως απαιτείται η σχετική ανυπαρξία λάθους και για αυτή τη σχετική ανυπαρξία λάθους απαιτείται η διαρκής και η επίπονη προσπάθεια για τη διόρθωση των προηγούμενων λαθών.

Έτσι τα προηγηθέντα λάθη (ανεξαρτήτου αιτίας), στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης είναι το απαραίτητο εφαλτήριο για να ανέλθει η ανθρώπινη ύπαρξη σε όλο και υψηλότερα επίπεδα.

Τιμή, σεβασμό και δόξα λοιπόν σε όλους τους άγνωστους και γνωστούς αγωνιστές ( Λένιν, Τρότσκι, Άρη, Τσε κλπ) του παγκόσμιου κοινοτιστικού κινήματος.
Τι και αν έγιναν λάθη; Οι συνεχιστές του αγώνα για μια αταξική κοινωνία θα πρέπει να πάρουν σήμερα τα θετικά των παλαιότερων αγωνιστών  και να τα κάνουν όπλα αγώνα. (Πχ είναι πολύ σημαντική η σκέψη του Λένιν για τις διάφορες τακτικές του εργατικού κινήματος  από το κάθε τώρα μέχρι την ανατροπή ενός καθεστώτος).
Τα δε λάθη τους - για να διορθωθούν καλύτερα- θα πρέπει ο κάθε αγωνιστής να τα δει σαν δικά του  λάθη (παρ’ ότι δεν είχε άμεση συμμετοχή) και να τα φορτωθεί στις πλάτες του αν πραγματικά θέλει να λειτουργεί σαν κύτταρο του διαχρονικού οργανισμού του κομμουνιστικού κινήματος.

(Η κριτική όλων αυτών δεν αφορά την καλή τους πρόθεση - η οποία δεν τίθεται σε αμφισβήτηση- αλλά την μη ικανότητά τους – λάθη τους – να υλοποιήσουν την ουσία του σοσιαλισμού. Και η προσπάθεια για επεξήγηση αυτής της Συγκεκριμένης (πρόταγμα) μη ικανότητας, το πολύ να φθάνει σε κάποιες ιδιομορφίες των ψυχολογικών χαρακτήρων. Μια όμως δυνατότητα σχέσης μεταξύ πρόθεσης και πράξης-μέσων μπορεί να είναι και η εξής του παραδείγματος: Μια μητέρα βλέποντας την έγγυο κόρη της να έχει ισχυρούς πονοκεφάλους και μη αντέχοντας να την βλέπει να υποφέρει της έδωσε ασπιρίνη. Αποτέλεσμα αυτού ήταν η έγγυος κόρη να αποβάλει. Φυσικά η μητέρα είχε άλλη και καλή πρόθεση)

β) Η σημερινή παγκόσμια ένωση των αφεντάδων οδηγεί την ανθρωπότητα σε μια τρομερή και παρατεταμένη οικονομική εξαθλίωση (νόμος πτωτικής τάσης ποσοστού κέρδους κλπ).
Σήμερα  το ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα του ιδιωτικού καπιταλισμού με  την κρίση αναπαραγωγής του έχει συμπαρασύρει σε ιδεολογική κρίση και τα ολιγαρχικά πολιτικά του συστήματα  που τον στηρίζουν κατά καιρούς (κοινοβουλευτισμό, στρατιωτικά συστήματα κλπ) και μαζί με αυτά έχει συμπαρασύρει όλες τις μορφές  των ιστορικών ολιγαρχικών προταγμάτων  (Λενινισμός κλπ) Η σημερινή κρίση είναι καθολική. ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ. Είναι ταυτόχρονη κρίση ολιγαρχικής βάσης και εποικοδομήματος και μαζί με αυτή έχει θέσει σε κρίση όλα τα ιστορικά ολιγαρχικά προτάγματα.

 Αν σήμερα κάποιοι Λενινιστές θεωρούν ότι ο Λενινισμός δεν βρίσκεται μπροστά σε μια τεράστια κρίση, αυταπατώνται.

 

(Γι αυτό «δεν τραβάει με τίποτα» σήμερα το ολιγαρχικό Λενινιστικό πρόταγμα της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων που έχει καταγραφεί στο DΝΑ της παγκόσμιας εργατικής συνείδησης σαν ιστορικό παράδειγμα προς αποφυγή)


Έτσι λοιπόν και παρά τις βέβαιες προοπτικές μεγαλύτερης εξαθλίωσης που επιφυλάσσει το οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού για τους λαούς, φαντάζει στο μεγαλύτερο μέρος της κάθε κοινωνίας σαν ακατανίκητο.  Ο καπιταλισμός πια δεν φαντάζει πανίσχυρος ιδεολογικά αλλά πανίσχυρος κατασταλτικά. Έχει όντως φτιάξει τεράστιους κατασταλτικούς μηχανισμούς που κατατρομάζουν την κοινωνική συνείδηση.
Παράλληλα οι εργαζόμενοι ξέρουν ότι πια δεν πρέπει να περιμένουν άσπρες μέρες από αυτό το οικονομικοπολιτικό σύστημα. Έτσι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι το ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ιδεολογικά και θα το αμφισβητούν.
Το αμφισβητούν αλλά όμως δεν το ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΥΝ. Άλλο αμφισβήτηση και άλλο απόρριψη.

Δεν το απορρίπτουν γιατί σε κάθε ανθρώπινη απόρριψη θα πρέπει να έχει προηγηθεί στη σκέψη η βέβαιη και καλύτερη αντικατάσταση του αμφισβητηθέντος.

Πχ Κανένας δεν πετάει το χιλιοτρυπημένο σακάκι του στα μέσα του χειμώνα αν προηγουμένως α) δεν έχει τη βέβαιη προοπτική ότι μπορεί να το αντικαταστήσει με κάποιο καλύτερο και β) οι συνολικές διαδικασίες για την απόκτησή του  θα είναι περισσότερο ζημιογόνες συγκριτικά με το παλιό σακάκι του.

Σήμερα το παγκόσμιο εργατικό κίνημα βρίσκεται πριν και από την (α). Δηλαδή δεν έχει τη βέβαιη προοπτική ότι αυτό που προτείνεται για να αντικαταστήσει τον καπιταλισμό θα είναι καλύτερο από αυτόν.

Να τον αντικαταστήσει με τι; Με τη δικτατορία ΕΠΙ του προλεταριάτου; Με την εξουσία των «αντιπροσώπων» - των εργατικών συμβουλίων; Μα αυτά απέτυχαν γιατί στην ουσία τους ήταν αντικομμουνιστικά – αντικοινοτιστικά – αντιδημοτικιστικά προτάγματα.

 Ήταν τέτοια   παταγώδης  η αποτυχία τους όπου η ιστορική επανάληψη έστω και κάποιων στοιχείων τους δεν μπορεί γίνει ούτε καν και με τη μορφή φάρσας.

Εδώ λοιπόν εδράζεται το σημερινό καθήκον των κομμουνιστών.
Να κάνει την λαϊκή αμφισβήτηση απόρριψη. Και για να γίνει ετούτο, το πρώτο βήμα που χρειάζεται είναι η ιδεολογική και προγραμματική δόμηση της πολύ ΑΝΩΤΕΡΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ – πρόταγμα από αυτή που επιφυλάσσει ο καπιταλισμός για την εργατική τάξη.

Πρέπει πρώτα να επανεξοπλιστεί με την συντριπτική ιδεολογική υπεροχή που έχει από την ίδια τη φύση του το κίνημα και το οποίο είχε σχεδόν αφοπλιστεί πλήρως με το αντικομμουνιστικό Λενινιστικό πρόταγμα.

Για να γίνει όμως αυτό χρειάζεται να γυρίσουμε στα Μαρξικά θεμέλια, να κάνουμε επαναθεμελίωση του στρατηγικού σκοπού.

Και για να γίνει η θεωρητική αποκατάσταση-επαναθεμελίωση  του στρατηγικού σκοπού χρειάζεται η επαναθεμελίωση των απαραίτητων ουσιαστικών δομικών στοιχείων που περιέχει ο μονολεκτικά εκφρασμένος στρατηγικός σκοπός μας (σοσιαλισμός). Αυτά τα δομικά θεμελιώδη στοιχεία δεν είναι άλλα από  το να κατακτηθεί από το λαό  όλη η νομοθετική, η εκτελεστική και η ελεγκτική   (και δια μέσου των οποίων θα μπορεί να επιτευχθεί η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής) Και για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνει μια τεράστια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα με πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες.
Που βρίσκονται όμως αυτές οι δυσκολίες;

1) Οι δυσκολίες βρίσκονται στο τεράστιο ψυχολογικό σοκ που θα επιφέρει στους περισσότερους καλοπροαίρετους κομμουνιστές.

Ο κάθε κομμουνιστής αν θέλει ένα πραγματικό κομμουνιστικό πρόταγμα θα πρέπει (κατά τη γνώμη μας πάντα) να αμφισβητήσει και να απορρίψει το Λενινιστικό πρόταγμα στη βάση των υπαρκτών λογικών και ιστορικών στοιχείων σαν εκ των πραγμάτων  (και όχι από πρόθεση) αντικομμουνιστικό.

Τι θα σημάνει όμως αυτό;

Θα σημάνει ένα σοκ και πολλές άλλες ψυχολογικές διεργασίες από αυτές που συνοδεύουν πάντα κάθε αμφισβήτηση και απόρριψη κάποιου μεγάλου μύθου ή θεού.
Οι μυθοποιήσεις ή θεοποιήσεις  προσώπων και ιδεολογιών  αναπτύσσουν μεγάλες ρίζες στο συνειδητό, υποσυνείδητο και το ασυνείδητο των ανθρώπων και μπορούν να κρατούν τον άνθρωπο σε μια σχετική με αυτές ψυχολογική ισορροπία.
Η αμφισβήτηση του μύθου ή του θεού χτυπά  σε τελευταία ανάλυση στην ιδιαίτερη ψυχολογική ισορροπία του πιστού ανθρώπου προκαλώντας του μια ανισορροπία. Ετούτο προκαλεί ψυχικό πόνο και μεγάλη ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ προς την κατεύθυνση της αποκατάστασης της σχετικής ισορροπίας και αυτό θα επιτευχθεί με την άρση της αμφισβήτησης κλπ.

Σε αυτή την κατάσταση, όπου η αμφισβήτηση είναι λογικά θεμελιωμένη, το άτομο υπό το σοκ θα ψάχνει αρχικά ακόμα και τους  πιο παράλογους συλλογισμούς και επιχειρήματα  για να επαναφέρει πάση θυσία την προηγούμενη ψυχολογική του ισορροπία.
 Η ποιότητα της αντίδρασής του εξαρτάται από το χαρακτήρα, τις ρίζες της θεοποίησης, την ψυχολογικοοικονομική «επένδυση» που έχει κάνει κάποιος στη θεοποίηση, το μέγεθος του σοκ κλπ.

Πολλές φορές η αντίδραση ενάντια στην πηγή της αμφισβήτησης για επαναφορά της παλιάς ισορροπίας μπορεί να είναι ακραία. (ύβρεις, βία κλπ).

2) Εκείνοι οι λίγοι «πρωτοπόροι»  με μεγαλύτερη «ταξική συνείδηση» από τους άλλους οι οποίοι όμως έχουν επενδύσει σε συγκεκριμένη μυθοποίηση τεράστια ατομικά ψυχολογικά μεγέθη, (αυτό επιβεβαίωση, προβολή, παραγοντισμός, ή ακόμα    και οικονομικό επαγγελματισμό) θα αντιδράσουν πιο βίαια από όλους.
Θα κάνουν σχεδόν τα πάντα για να μην κινηθούν στο ελάχιστο από το όποιο «βόλεμά» τους.

Σημείωση:  Τις διαδικασίες του σοκ (1) τις βιώσαμε προσωπικά. Όταν είχαμε μεγαλώσει με τόση θεοποίηση του Λένιν, όταν πάνω στα μαθητικά βιβλία σκιτσάραμε το πρόσωπο του Λένιν, η πρώτη λογική αμφισβήτηση μας συντάραξε. Αμέσως ψάχναμε για τις πιο απλοϊκές ή ακόμα και για παράλογες δικαιολογίες για να πάψει η αμφισβήτηση. Αυτή η πάλη κράτησε μεγάλο χρονικό διάστημα.

Η επαναθεμελίωση λοιπόν δεν είναι εύκολη υπόθεση.
(Αν ανατρέξουμε βαθιά πίσω στους αιώνες θα δούμε ότι διάφορα λαϊκά κινήματα εκφυλίστηκαν στην πορεία τους και δεν επανήλθαν ποτέ ξανά στις αρχές τους. Πχ το αρχικό κίνημα της κοινοκτημοσύνης του χριστιανισμού, εκφυλίστηκε σε διάφορα εξουσιαστικά ιερατεία και δεν επανήλθε ποτέ στις αρχικές αρχές του.
Έτσι επήλθε και ο εκφυλισμός του κομμουνιστικού κινήματος (νέα τάξη ιερατείων) όμως έχουμε το χρέος και τη δυνατότητα να επαναθεμελιώσουμε το πρόταγμά του.)

Στην περίπτωσή μας   θα σπάσει εκείνο το ιστορικό προηγούμενο και η  επαναθεμελίωση θα γίνει αργά ή γρήγορα.

Θα γίνει από μέρος των παλιών αγωνιστών και από μέρος νέων αγωνιστών. (όσο πιο παλιοί αγωνιστές ενταχθούν στη διαδικασία της επαναθεμελίωσης τόσο πιο γρήγορα θα εξελιχθούν οι αναγκαίες διαδικασίες.) Ο κομμουνισμός είναι ενταφιασμένος αλλά είναι ολοζώντανος και επαναθεμελίωση κατά ένα τρόπο σημαίνει επαναφορά του στην επιφάνεια της γης και  συνταρακτική πια παρέμβασή του στο πεδίο της ταξικής πάλης.
Και όταν αυτή θα γίνει και θα περπατήσει σε ένα κρίσιμο ποσοστό σε παγκόσμιο επίπεδο τότε θα αρχίσει η καθοριστική αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξη του καπιταλισμού. Τότε θα αρχίσει το φάντασμα του κομμουνισμού να ξανά πλανιέται πάνω από τον πλανήτη. Τότε ο καπιταλισμός  θα αρχίσει να νιώθει την απειλή για τη ζωή του, την απειλή για τη συντριβή, την κονιορτοποίηση  όλων των κατασταλτικών κρατικών μηχανισμών του και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού.
Η επαναθεμελίωση πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό. Είναι η μοναδική απάντηση που μπορεί να δοθεί στον καπιταλισμό και στα πολιτικό μόρφωμα του ναζισμού που προωθείται από κύκλους του και να είναι νικηφόρα.
 Η ιδεολογική απάντηση σε αυτό το άκρως ολιγαρχικό φαινόμενο (ελάχιστοι εγκληματίες να καθορίζουν πλήρως τη ζωή του λαού) μπορεί να είναι μόνο η εξουσία του λαού - δημοκρατία (νομοθετική, εκτελεστική, ελεγκτική στο λαό) και όχι μια άλλη καλύτερη για το λαό ολιγαρχία («αντιπρόσωποι»-εργατικά συμβούλια). Ο τελευταίος δρόμος - απάντηση, με τα σύγχρονα συνολικά κοινωνικά δεδομένα, είναι ο δρόμος της βέβαιης ήττας και ως προς το συγκεκριμένο πολιτικό φαινόμενο του καπιταλισμού και συνολικά ως προς τον καπιταλισμό. Δεν πρέπει το κίνημα να επιδιώξει ιδεολογική αντιπαράθεση με βάση το δίλημμα «ποια ολιγαρχία είναι καλύτερη». Η Λενινιστική ή η όποιας μορφής αστική.

ΥΓ1

«Σημειολογικά», όσο θα γίνεται από κομμουνιστές η χρήση του όρου αστική δημοκρατία για τον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό ή η χρήση του όρου αντιπροσώπευση για τους ασύδοτους νταβατζήδες του κοινοβουλίου ή των ασύδοτων εκλεγμένων των «εργατικών συμβουλίων», θα σημαίνει ότι ακόμα είμαστε πάρα πολύ μακριά από την επαναθεμελίωση.
Μακριά θα βρισκόμαστε και όσο δεν χρησιμοποιούμε για κεντρικό το πρόταγμα-σύνθημα το «ΟΛΗ η νομοθετική, η εκτελεστική και η ελεγκτική εξουσία στο λαό για το σοσιαλισμό (κοινωνικοποίηση)».

Μακριά θα βρισκόμαστε επίσης όταν το πιο πάνω σύνθημα – πρόταγμα δεν συνοδεύεται από ένα πρόγραμμα πρακτικά εφικτών στόχων, θεσμών  ή  μηχανισμών που θα το υλοποιούν αύριο όταν θα συντριβούν οι κρατικές κατασταλτικές καπιταλιστικές δυνάμεις – μετά τη νίκη της επανάστασης-. (και αυτός ο προγραμματισμός για το μετά θα έχει τους σπόρους του στο σήμερα)

ΥΓ2
Το Λενινιστικό πρόταγμα είναι ντε φάκτο, επί της ουσίας, καπιταλιστικό πρόταγμα. Είναι πρόταγμα του κομματικοκρατικού καπιταλισμού όπου νομοτελειακά μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μετατρέπεται και επιστρέφει σε αυτό του καθαρού, αυθεντικού  καπιταλισμού. Είναι ένα ρεφορμιστικό ολιγαρχικό πρόταγμα.


ΥΓ3.
Τα τελευταία χρόνια έχει κυκλοφορήσει στην Ιταλία ένα βιβλίο με τίτλο

La rivoluzione russa. Un esame critico-La tragedia russa

Με αφορμή  μια επιστολή της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη Ρώσικη επανάσταση.
Παρά τις όποιες επιφυλάξεις θα πρέπει να έχει κανείς, σας την παρουσιάζουμε.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ

Το 1918 η Ρόζα Λούξεμπουργκ βρίσκεται στη φυλακή. Το Σεπτέμβρη φέρεται να γράφει αυτή την επιστολή.

Στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων βγαλμένων από γενικές λαϊκές εκλογές, Ο Λένιν και ο Τρότσκι εγκαθίδρυσαν τα Σοβιέτ ( συμβούλια) σαν τη μοναδική αυθεντική ποιότητα αντιπροσώπευσης  των εργαζόμενων μαζών.

Μα με την κατάπνιξη της πολιτικής ζωής σε όλη τη Χώρα και η ζωή των σοβιέτ δεν θα μπορέσει να ξεφύγει από μια παράλυση  διαρκώς επεκτεινόμενη. Χωρίς γενικές εκλογές, η ζωή σβήνει, γίνεται κατ’ επίφαση  και σε αυτή το μοναδικό ενεργό στοιχείο μένει η γραφειοκρατία.

Η πολιτική ζωή σιγά - σιγά αποκοιμιέται. Μερικές  ντουζίνες επικεφαλείς του κόμματος  με ανεξάντλητη ενέργεια και εμψυχωμένοι από ένα ιδεαλισμό χωρίς όρια, διευθύνουν και κυβερνούν. Μεταξύ αυτών η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια μιας ντουζίνας ανώτερων κεφαλών .

Και μια ελίτ από εργάτες καλείται κάθε τόσο για να χειροκροτεί στις ομιλίες των ηγετών, να ψηφίζει ομόφωνα προκατασκευασμένες αποφάσεις: κατά βάθος λοιπόν  είναι μια επικυριαρχία κλικών, μια δικτατορία, ασφαλώς. Ωστόσο  όχι  η δικτατορία του προλεταριάτου αλλά η δικτατορία μιας χούφτας πολιτικών, πάει να πει δικτατορία με την αστική έννοια, με την έννοια της Γιακωβίνικης  επιβολής ( η μετάθεση των συνεδρίων από τρεις σε έξι μήνες!). Και κάτι ακόμα: μια τέτοια κατάσταση είναι μοιραίο να ωριμάζει ένα εκβαρβαρισμό της κοινωνικής ζωής, απόπειρες, εκτελέσεις ομήρων κλπ. Να λοιπόν ένας ανώτερος νόμος, αντικειμενικός, από τον οποίο κανένα κόμμα δεν μπορεί να ξεφύγει….
Είναι ιστορικό καθήκον του προλεταριάτου, όταν κατακτά την εξουσία, να δημιουργεί στη θέση της αστικής δημοκρατίας μια δημοκρατία σοσιαλιστική και όχι να  καταργεί κάθε δημοκρατία. Όμως η σοσιαλιστική δημοκρατία δεν αρχίζει μόνο με τη γη της επαγγελίας, από τη στιγμή που φτιάχνονται οι σοσιαλιστικές οικονομικές δομές, σαν χριστουγεννιάτικο δώρο καλώς προσφερόμενο στον καλό λαό όπου εν τω μεταξύ έχει υποστηρίξει πιστά μια χούφτα σοσιαλιστές δικτάτορες. Η σοσιαλιστική δημοκρατία αρχίζει ταυτόχρονα με την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης και τη δόμηση του σοσιαλισμού. Αυτή αρχίζει από τη στιγμή της κατάκτησης της εξουσίας από το σοσιαλιστικό κόμμα. Αυτή δεν είναι άλλη από τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Βεβαίως δικτατορία! Όμως αυτή η δικτατορία συνίσταται στο σύστημα εφαρμογής της δημοκρατίας και όχι στην κατάργησή της.  Με ενεργητικές και αποφασιστικές επεμβάσεις πάνω στα κεκτημένα δικαιώματα και πάνω στις οικονομικές σχέσεις της αστικής κοινωνίας  γιατί χωρίς αυτές η σοσιαλιστική μετατροπή δεν είναι πραγματοποιήσιμη. Αλλά αυτή η δικτατορία πρέπει να είναι έργο της τάξης και όχι μιας μικρής μειοψηφίας  καθοδηγητών στο όνομα της τάξης, πάει να πει ότι πρέπει να γίνεται  βήμα προς βήμα από την ενεργή συμμετοχή των μαζών, να είναι κάτω από την ευθεία επιρροή τους, να υπόκειται στον έλεγχο μιας πλήρους δημοσιότητας, να αναδύεται από την αυξανόμενη πολιτική μόρφωση των λαϊκών μαζών. 

Σίγουρα και οι μπολσεβίκοι θα δρούσαν με αυτούς τους όρους αν δεν υπέφεραν από την φοβερή πίεση του παγκόσμιου πολέμου, της γερμανικής κατοχής και όλων των συναφών τεράστιων δυσκολιών οι οποίες  δεν μπορούν  άλλο παρά να λοξοδρομήσουν οποιαδήποτε σοσιαλιστική πολιτική ακόμα και αν αυτή είναι ξεχειλισμένη από τις καλύτερες προθέσεις και τις πιο ωραίες αρχές.
Θα ήταν σαν να απαιτούσε κανείς το υπεράνθρωπο από το Λένιν και τους συντρόφους και να περιμένει ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες να ξέρουν να δημιουργήσουν δια μαγείας  την πιο όμορφη δημοκρατία. Με την αποφασιστική και επαναστατική τους συμπεριφορά, την παραδειγματική τους ενέργεια και την ευσυνείδητη πίστη τους στο διεθνή σοσιαλισμό έκαναν βεβαίως , όσα σε συνθήκες τόσο διαβολικά δύσκολες, μπορούσαν να κάνουν.

Ο κίνδυνος όμως αρχίζει εκεί όπου αυτοί μετατρέπουν την ανάγκη αρετή, καθορίζουν θεωρητικά στο εφ’ εξής, σε όλα και για όλα τα πράγματα, την τακτική τους την εξαναγκασμένη  από τις ιδιαίτερες  συνθήκες και απαιτούν  να συστήνουν να την μιμηθεί το παγκόσμιο προλεταριάτο σαν μοντέλο της σοσιαλιστικής τακτικής.

Όπως αυτοί τίθενται έτσι στο φως, από αυτούς τους ίδιους χωρίς απόλυτη αναγκαιότητα  και θέτουν την πραγματική και αδιαμφισβήτητη ιστορική τους αξία κάτω από το μέτρο των λαθών καθορισμένων από  την αναγκαιότητα, προσφέρουν μια κακή υπηρεσία στο διεθνή σοσιαλισμό, εξ αιτίας της αγάπης και εξ αιτίας του οποίου αγωνίστηκαν και υπέφεραν, όταν απαιτούν να απεικονιστούν σε ποιότητα νέων γνώσεων  όλα  τα στραβά ( τα λάθη) στη Ρωσία  που υπαγορεύτηκαν από την αναγκαιότητα και από ανωτέρα δύναμη, και που σε τελευταία ανάλυση υπήρξαν μόνο  οι αντανακλάσεις - αντίκτυποι της αποτυχίας  του διεθνούς σοσιαλισμού σε αυτό τον παγκόσμιο πόλεμο.

Σημείωση:
1.Το κείμενό μας δεν θέλει να ανοίξει διάλογο για το περιεχόμενο της επιστολής αυτής.
Κεντρικός στόχος μας είναι ο προβληματισμός και η έρευνα αν το Μαρξικό πρόταγμα είναι ίδιο με το Λενινικό ή είναι δύο προτάγματα διαμετρικά αντίθετα. Και αν είναι αντίθετα ποιο από τα δύο είναι το κομμουνιστικό για να υιοθετηθεί από το κομμουνιστικό κίνημα του 21^ου αιώνα.

2. Από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε για τις ιδεολογικές διεργασίες μέσα στο σημερινό κίνημα κομμουνιστικής αναφοράς, σε τοπικό και διεθνές επίπεδο, ΜΟΝΟ το ΝΑΡ έχει κάνει κάποια βήματα προς την κομμουνιστική επαναθεμελίωση. ( και αυτό είναι προς τιμή όλων των μελών του) Βήματα όμως λίγα και μικρά. Δεν έχει ακόμα μπορέσει να κάνει το ιστορικό άλμα -τομή και να γίνει μπροστάρης της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης σε τοπικό και διεθνές επίπεδο. Και αυτό το άλμα το εμποδίζει η διατήρηση κάποιων Λενινιστικών αντιλήψεων που αφορούν την ουσία του προτάγματος.

3. Πρέπει να ξεκινήσουν οι διαδικασίες για να φτιαχτεί το πρώτο (πραγματικά) κομμουνιστικό κόμμα του 21^ου αιώνα.

4. Εν κατακλείδι. Πρέπει πια να γίνει κατανοητό ότι ο ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΣ (ως προς το πρόταγμα) ΕΙΝΑΙ Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ.

Ευστάθιος Κ