* Η ντόπια και διεθνής ολιγαρχία, σε τούτη την ιστορική περίοδο, έχει επιλέξει την τακτική της μη υποχώρησης σε καμιά λαϊκή διεκδίκηση.
Αισθανόμενη παντοδύναμη εξ αιτίας της έλλειψης του αντίπαλου δέους, εξ αιτίας της έλλειψης του μεγέθους της αντίπαλης δύναμης που να μπορεί να απειλήσει την ύπαρξή της, την κάνει να αποθρασύνεται. Η αλαζονεία της την οδηγεί στο να το παίζει «η γαμάω τους πάντες» και λογαριασμό δεν δίνω.
Οι αναλυτές της την συμβουλεύουν ότι ουδέν πρόμπλεμ. Γιατί να υποχωρούμε σε λαϊκές διεκδικήσεις;
Η σοσιαλδημοκρατία είναι πιο δική μας και από εμάς. Η Λενινιστική αριστερά και το σχέδιό της για τα «εργατικά συμβούλια» αποδείχθηκε ιστορικά ότι είναι δύναμη του ολιγαρχικού συστήματος που έρχεται ντε φάκτο και νομοτελειακά σε εμάς, στον ολιγαρχικό ανταγωνιστικό καπιταλισμό δια μέσου ενός μικρού διαλλείματος που η ουσία του είναι κρατικός – κομματικός καπιταλισμός. (άρα οι «αντικαπιταλιστές» είναι επί της ουσίας αντί – αντικαπιταλιστές)
No danger, no problem.
Είμαστε παντοδύναμοι εμείς και ο θεός.
Μπορεί να λέγεται ο θεός και η βλακεία είναι ανίκητοι όμως η μαλακία είναι άλλο πράγμα. Καταλήγει πάντα με γρήγορα ρυθμό στο "να τα φτύσει" ο μαλάκας, να χάσει την ισορροπία του και να πέσει στον κλοβό των λεόντων.
*Τι είναι μαλακία - μαλθακότητα;
Εστί ούν μαλακία (είναι λοιπόν μαλακία) η προκληθείσα νοητική νωθρότης εκ της παλινδρομικής κινήσεως της δεξιάς ή της αριστεράς (χειρός του έμβιου συστήματος) επί καθέτου ή οριζοντίου άξονος και με κίνητρο τον πλήρη έλεγχο και ξέσκισμα ενός φανταστικού στόχου.
(Όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης «στις κατηγορίες του» όταν το έπαιζε..ολιγαρχικός για να παίρνει κανά φράγκο διδάσκοντας τα παιδιά των ολιγαρχικών)
* Ο στόχος τους για το δια πάντα ξέσκισμα των λαών, για τον δια πάντα καθορισμό της ζωής της πλειοψηφίας του κάθε λαού, είναι αυταπάτη, είναι στόχος της αρρωστημένης φαντασίας τους.
Δεν υπάρχουν στη φύση κενά δυνάμεων. Υπάρχουν μόνο υπόγειες δυνάμεις υπό διαρκή διαμόρφωση οι οποίες ενίοτε εκλαμβάνονται σαν ανύπαρκτες από τους αδαείς.
Οι παλινδρομικές κινήσεις της δεξιάς (από τον ολιγαρχικό κυνοβουλευτισμό στον ολιγαρχικό φασισμό και της αριστεράς από τον ολιγαρχικό Λενινισμό στον ολιγαρχικό κυνοβουλευτισμό) θα λάβουν τέλος.
* Η αλαζονεία τους είναι εις βάρος τους. Η σημερινή πραγματικότητα, αντίθετα, δρα σαν επιταχυντής των υπόγειων διαδικασιών που θα οδηγήσουν στην τελική και καθοριστική σύγκρουση.
Η άρνησή τους στην ικανοποίηση λαϊκών αιτημάτων ακόμα και των πιο ανώδυνων για το σύστημα λειτουργεί σαν διπλός επιταχυντής.
Από τη μια σπρώχνει τις αντίπαλες προς την ολιγαρχία δυνάμεις στην ταχεία αναζήτηση λύσεων για την επαναθεμελίωση του λαϊκού απελευθερωτικού προτάγματος, στη διαμόρφωσή του σε ανώτερα επίπεδα ποιότητας και αποτελεσματικότητας και από την άλλη ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνική συνείδηση δείχνοντάς της με καθαρότητα πια ότι δεν γίνεται τίποτα αν οι λαοί δεν πάρουν τελικά την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια τους ότι δεν γίνεται τίποτα αν δεν γίνει η μεγάλη και καθοριστική δυναμική σύγκρουση με την ολιγαρχία ότι δεν γίνεται τίποτα χωρίς την πλήρη συντριβή της ολιγαρχίας σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Με λίγα λόγια, εξ αιτίας της ασταμάτητης μαλακίας τους, σπρώχνουν οι ίδιοι τις εξελίξεις, με ιλιγγιώδη ταχύτητα ακριβώς σε αυτό που τους τρομοκρατεί, σε αυτό που φοβούνται περισσότερο. Στην σκόπευση από την κοινωνική συνείδηση στην κατάκτηση όλης της ένοπλης εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας.
* Τραβάει η γίδα το λουρί; Από τον σβέρκο της θα βγει. Της αιγός η ανοησία την κάνει να τραβάει το σχοινί. Της ολιγαρχίας η ανέραστη ουσία της την οδηγεί στην μαλακία να παρατραβάει το σχοινί απορρίπτοντας κάθε λαϊκό αίτημα.
* Όταν το μυρμήγκι πρέπει να χαθεί κάνει φτερά. Και όταν η ολιγαρχία πρέπει να χαθεί το παίζει… ανίκητη.
Να βάζουμε καθημερινά και ακούραστα το λιθαράκι μας για να την εξαφανίσουμε.
Είμαστε στην ιστορική φάση των μεγάλων πόνων του τοκετού.
Όμως: Από το κλάμα θα βγει η χαρά σαν το καινούργιο πρωί.
ΡΔ
