* Το ποδόσφαιρο συνεπαίρνει τους ανθρώπους. Είναι ίσως το πιο πλήρες ομαδικό άθλημα. Ο καλός παίχτης θα πρέπει να έχει αναπτύξει πολλές ικανότητες. Τεχνική ελέγχου της ατίθασης και απρόβλεπτης στρογγυλής μπάλας, τεχνική προώθησής της (πάσες, σούτς), τεχνικές παραπλάνησης του αντιπάλου (ντρίπλες κλπ), σωστή τοποθέτησή του στο χώρο, ικανότητα για γρήγορες και σωστές αποφάσεις που πολλές φορές θα πρέπει να πάρει μέσα σε χιλιοστά του δευτερολέπτου κλπ. Θα πρέπει να έχει χορευτικές ικανότητες, αρμονικές κινήσεις, να έχει αθλητικές ικανότητες όπως ταχύτητα, αντοχή ή και δύναμη.
Και όλα αυτά θα πρέπει να τα συνδυάζει με την καλύτερη δυνατή ΣΥΝ-ΕΡΓΑΣΙΑ με τους ΣΥΜΠΑΙΧΤΕΣ του πάνω σε ένα ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΣΧΕΔΙΟ που περιέχει και σκακιστικού τύπου κινήσεις.
* 1. Όλη αυτή η ομορφιά θα καταστραφεί όταν τον έλεγχο του παιχνιδιού τον πάρει μια ολιγαρχία (πχ FIFA) για να προωθήσει οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
* 2. Όλη αυτή η ομορφιά χάνεται όταν κάποιοι ολιγαρχικοί πάνε να προκαλέσουν εθνικιστικές αντιπαλότητες ή οπαδικές ανόητες αντιπαλότητες μεταξύ των οπαδών των διαφορετικών ομάδων.
* Ας δούμε και ας απολαύσουμε το ποδόσφαιρο γι αυτό που είναι σαν παιχνίδι, σαν ομαδικό άθλημα και ας απομονώσουμε από τη συνείδησή μας όλα τα άλλα ολιγαρχικά σχέδια.
* Να μην αφήσουμε να γίνουμε θύματα των σχεδίων της για αποπροσανατολισμό μας από την πραγματική δυσβάσταχτη ζωή, στην οποία μας καταναγκάζει η παγκόσμια ολιγαρχία για να ζούμε.
* Σκοπός μας, Ιθάκη μας είναι ο στρογγυλός νοητός ήλιος της δικαιοσύνης ο οποίος μπορεί να ανατείλει αν δράσουμε κατάλληλα ή να μην βγει ποτέ αν η νοητικοπρακτική στάση μας δεν είναι η δέουσα.
ΡΔ
*ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΡΤΕΡΑΣ ΑΝ….
A
1η
περίπτωση .
Σε μια πιάτσα υπάρχουν μερικά ταξί και μπροστά στο καθένα υπάρχει ο οδηγός του. ( Στο μπροστινό κάθισμα του κάθε ταξί υπάρχουν όπλα που ανήκουν στον οδηγό του.)
Κάποιοι φίλοι θέλουν να πάρουν ένα ταξί για να πάνε να δώσουν αίμα για ένα γνωστό τους που είναι σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.
Πηγαίνοντας στην πιάτσα συναντούν τους ταξιτζήδες όπου ο καθένας τους προσπαθεί να τους πείσει να διαλέξουν το δικό του ταξί. Όλοι οι ταξιτζήδες τους καλοπιάνουν με θεατρινίστικο τρόπο, λέγοντάς τους ότι θα ικανοποιήσουν την ανάγκη τους κατά το καλύτερο δυνατό. Ο ένας τους λέει ότι θα τους πάρει λιγότερα χρήματα, κάποιος άλλος τους λέει ότι θα τους πάει πιο γρήγορα στον προορισμό τους, ο επόμενος τους λέει ότι θα τους πάει άνετα και με κλιματισμό ή με μουσική κοκ.
Οι φίλοι επιλέγουν έναν οδηγό ο οποίος εκφραζόταν με τα πιο ωραία λόγια γιατί τους έπεισε πλήρως ότι θα είναι ο καλύτερος. Κατόπιν μπαίνουν μέσα στο ταξί και λένε στον οδηγό να τους πάει στο νοσοκομείο. Ο οδηγός όμως, σχεδόν αυτόματα, σφραγίζει τις πόρτες και υπό την απειλή των όπλων του λέει στους επιβάτες του:
« Δεν θα σας πάω τώρα στο νοσοκομείο. Στο μέλλον ίσως. Θα δούμε. Προς το παρόν δεν κρίνω σωστό να πάτε εκεί. Εσείς δεν με ψηφίσατε με «δημοκρατικές εκλογές»; Ε! λοιπόν εγώ θα πρέπει να εφαρμόσω το πρόγραμμά μου. Εγώ είμαι ο άριστος. Εγώ είμαι ο ειδικός στην οδήγηση. Εσείς έχετε το «δημοκρατικό» δικαίωμα στο τέλος της τετραετίας να μη με ξαναψηφίσετε και να ψηφίσετε κάποιον άλλον αδελφό μου (ένοπλο) οδηγό. Προς το παρόν όμως έχετε το «δημοκρατικό» δικαίωμα και την «ελευθερία» να μου κάνετε όση κριτική θέλετε, να διαφωνείτε, να διαμαρτύρεστε και να σφυρίζετε όσο θέλετε αλλά με ειρηνικά, νόμιμα μέσα. Εσείς είσαστε κυρίαρχοι, εσείς έχετε την εξουσία. «Δημοκρατία» έχουμε και η ουσία της δημοκρατίας είναι μόνο η ελεύθερη έκφραση. Μη χρησιμοποιήσετε όμως βία, μη προσπαθήσετε να μου πάρετε τα όπλα για να με απειλείτε εσείς με σκοπό να σας πηγαίνω όπου θέλετε γιατί θα κάνω εγώ πρώτος χρήση των όπλων. Θα εφαρμόσω τη νομιμότητα. Πρέπει να είμαστε ενάντια στη βία από όπου και να προέρχεται. Τώρα εγώ θέτω τους κανόνες-νόμους που σας αφορούν. Αυτό επιτάσσει το «δημοκρατικό μας» σύνταγμα. Τώρα εμένα εκλέξατε με εκλογές και εκλογές σημαίνει «δημοκρατία» δηλαδή εξουσία του λαού. Εγώ είμαι ο άριστος, ο ειδικός στην οδήγηση και άρα εγώ ξέρω τι θα πρέπει να κάνετε για να ικανοποιείτε τις ανάγκες σας. Εσείς δεν πρέπει να αποφασίζετε γιατί δεν ξέρετε τις ανάγκες σας και άρα θα κάνετε λάθη.
Θέλετε δε θέλετε, στο τέλος εγώ θα αποφασίζω για σας.
Εσείς πρέπει να υπακούτε. Σε εμάς τους οδηγούς πρέπει να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική (ένοπλα σώματα αστυνομίας, στρατού κλπ), η νομοθετική και η δικαστική εξουσία). Τι θέλετε; Να μείνουμε ακυβέρνητοι; Κάποιος δεν θα πρέπει να κυβερνάει;».
Να ξέρετε όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει ενώ ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ο καπετάνιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να πάει το καράβι όπου θέλει αυτός και όχι να πάει το καράβι σε όποιο προορισμό θέλουν οι επιβάτες.
Ζήτω η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» ή και στο κάτω κάτω της γραφής ζήτω και τα «εργατικά συμβούλια» ακόμα.
Οι λίγοι θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να αποφασίζουν για τους πολλούς. Τελεία και παύλα.
2η περίπτωση
Κάποιοι φίλοι πάνε σε μια πιάτσα για να βρουν ένα ταξί και να πάνε στη δουλειά τους. Εκεί βλέπουν ένα στρατόκαυλο αρκετά διαταραγμένο ψυχικά “ταξιτζή” (κάπως περισσότερο διαταραγμένο από τον “ταξιτζή” της πρώτης περίπτωσης) ο οποίος είναι αρματωμένος σαν αστακός και με στολή στρατιωτικής παραλλαγής να βρίσκεται έξω από το ταξί του. Δίπλα του μερικοί άλλοι ταξιτζήδες, πρώτα ξαδέλφια του, είναι δολοφονημένοι και άλλοι αλυσοδεμένοι. Μόλις βλέπει τους πελάτες τους επιτίθεται. Με σιδερογροθιές χτυπά άσχημα τους δύο και μαχαιρώνει τον τρίτο που πάει να αντιδράσει.
Κατόπιν με την απειλή των όπλων βάζει και τους τρεις φίλους στο ταξί του. Σφραγίζει αμέσως τις πόρτες και τους λέει: «Σκασμός. Απαγορεύονται τα πάντα. Απαγορεύεται να μου πείτε που θέλετε να πάτε. Εγώ ξέρω το καλό σας, το καλό της πατρίδας. Εσείς είστε τόσο βλάκες που θα κάνετε λάθος όπου και να θέλετε να πάτε. Δεν ξέρετε τις ανάγκες σας. Γι αυτό αν διαμαρτυρηθείτε θα σας φάει η μαρμάγκα. Πρέπει να μπει επί τέλους νέα τάξη, στρατιωτική υπακοή. Εγώ είμαι άριστος (το ξέρω γιατί εκτός του ότι το είδα στον ύπνο μου, μου το πε η πουτάνα η μάνα μου όταν με γέννησε) και σαν άριστος θα πρέπει να κάνω ότι γουστάρω στη ζωή σας. Δεν πρέπει να κάνει ότι θέλει ο λαός αλλά οι ηγέτες, οι άριστοι. Ο λαός αποτελείται από ηλίθια πρόβατα. Εγώ είμαι ο ειδικός για να αποφασίζω για τους νόμους δηλαδή να έχω τη νομοθετική εξουσία και γι αυτό πρέπει να έχω τα όπλα δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια μου. Πρέπει να έχετε τυφλή υπακοή, απόλυτη πειθαρχία σε όποια εντολή βγαίνει από μεγαλοφυές κρανίο μου, βγάζοντας ταυτόχρονα το σκασμό, γιατί αλλιώς θα σας αλλάξω τα φώτα. Εγέρθητο σκουλήκια γιατί θα σας κάνω σαπούνι. Τι θέλετε ρε; Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι; Ζήτω η πατρίδα ρε. Το αίμα σας είναι τιμή μου ρε. Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε ναζιστικά όμως είναι πεντακάθαρα. Πλένω τα αίματα με το καλύτερο σαπούνι που υπάρχει. Με σαπούνι που έγινε στο Άουσβιτς από την τρυφερή σάρκα παιδιών.
Να ξέρετε ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει ενώ ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ο καπετάνιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να πάει το καράβι όπου θέλει αυτός και όχι να πάει το καράβι σε όποιο προορισμό θέλουν οι επιβάτες.
Θέλετε δε θέλετε, στο τέλος εγώ θα αποφασίζω για σας.
Ζήτω η «δημοκρατία», ζήτω η πατρίδα, ζήτω ο εθνικισμοφασισμοναζισμός.
3η περίπτωση.
Κάποιοι ένοπλοι φίλοι πάνε στην πιάτσα των ταξί και βρίσκουν τους άοπλους ταξιτζήδες. Εκεί τους ανακοινώνουν ότι θέλουν να κάνουν μια συμφωνία - σχέση εργασίας με κάποιον ειδικό – ταξιτζή που να δέχεται τους όρους τους.
Τους δηλώνουν ότι έχουν αποφασίσει να πάνε σε ένα συγκεκριμένο μέρος και οι προδιαγραφές- κανόνες που θέλουν να ακολουθηθούν είναι οι εξής: Να μπορέσουν να φθάσουν στο συγκεκριμένο μέρος σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο από μία ώρα και επειδή κάνει πολύ ζέστη θέλουν τη χρήση κλιματισμού. Τους ανακοινώνουν επίσης ότι αν εκτελέσουν σωστά τις προδιαγραφές, θα πληρωθούν σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου (τον οποίο σε προηγούμενο χρόνο έχουν αποδεχτεί πλειοψηφικά όλα τα κοινωνικά μέρη) και ο οποίος προβλέπει αφενός μεν το ύψος της αμοιβής για ανάλογη εργασία και αφετέρου τις ανάλογες κυρώσεις για πλημμελή εκτέλεση της συμφωνίας.
Δύο από τους ταξιτζήδες δέχονται τους όρους – προδιαγραφές και ο καθένας τους πρότεινε στους φίλους το δικό του δρομολόγιο. Στη συνέχεια οι φίλοι εκλέγουν τον ένα γιατί κρίνουν ότι συνολικά η πρότασή του είναι καλύτερη και άρα θα είναι το καταλληλότερο εκτελεστικό όργανο των εντολών τους.
Ο ειδικός οδηγός δεν αποφασίζει για τους άλλους αλλά μπορεί μόνο να προτείνει και αν εκλεγεί, να εκτελεί τις αποφάσεις των άλλων.
Κατόπιν μπαίνουν στο ταξί και ξεκινούν για τον προορισμό τους.
B
Η ολιγαρχική οικονομικοπολιτική κρίση είναι τεράστια, παγκόσμια και φαίνεται ατελεύτητη.
Εδώ δράττουν την ευκαιρία κάποιες αντικοινωνικές ολιγαρχικές συνειδήσεις για να ξεπροβάλουν σαν λαοσωτήρες ( Ο λύκος στην αναμπαμπούλα χαίρεται περισσότερο) .Εμφανίζονται νέοι ολιγαρχικοί αρχηγοί , ανώτερα και μεσαία στελέχη νέων ή παλιών ολιγαρχικών κομμάτων όπως τα μανιτάρια.
(Σαν ολιγαρχικά κόμματα εννοούμε εκείνα τα κόμματα που δεν αγωνίζονται, δεν στοχεύουν καθαρά στο να περάσει ΟΛΗ η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ και η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία στο ΛΑΟ αλλά θέλουν αυτές οι εξουσίες να ανήκουν σε λίγους, σε μια μειοψηφία και σε αυτή τη μειοψηφία να ανήκουν και αυτοί.)
Σαν αντιπολιτευόμενες λοιπόν δυνάμεις, για να αυξήσουν τη δύναμή τους, για να αυξήσουν τον αριθμό των οπαδών τους, προτείνουν, «ανέξοδα», φιλολαϊκές λύσεις για μερικά από τα εκατοντάδες σημαντικά προβλήματα που έχουν οι λαοί.
Και τις όποιες λύσεις που προβάλουν, μας προτείνουν ότι θα πρέπει απαραίτητα να τις κάνουν μέσα σε ένα στο οποίο θα αποφασίζουν και θα επιβάλουν τις αποφάσεις τους οι λίγοι. (και το σύστημα προτείνουν μας το βαπτίζουν δημοκρατία – εξουσία του λαού).
Όλες τις υποσχέσεις – προτάσεις τους τις στηρίζουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο σκεπτικό (παγίδα) και το οποίο πάνω κάτω δομείται ως εξής:
«Τα κακά που βιώνει ο λαός έχουν σαν βασικές τις πιο κάτω αιτίες. Φταίνε οι προηγούμενοι «ταξιτζήδες» γιατί α) είτε είχαν λάθος πρόγραμμα είτε είχαν σωστό πρόγραμμα που τελικά όμως δεν εφαρμόστηκε και β) είτε οι «ταξιτζήδες ήταν ιδιοτελή, αντικοινωνικά στοιχεία εξ αρχής είτε έγιναν αντικοινωνικά στοιχεία στην πορεία τους (γιατί τους έφθειρε η εξουσία)».
Δηλαδή μας πετάνε το μπαλάκι είτε στο γήπεδο των προγραμμάτων είτε στο γήπεδο της συνείδησης των «ταξιτζήδων» είτε και στα δύο μαζί.
Με αυτή όμως τη θανατηφόρα για τους λαούς εξήγηση θέλουν να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η λύση βρίσκεται στο να διαλέξουμε, ψηφίσουμε, δοκιμάσουμε κάποιους άλλους «ταξιτζήδες» οι οποίοι θα πρέπει να έχουν καλύτερο πρόγραμμα και να είναι ηθικά αδιάφθοροι. Σου λένε λοιπόν: «ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΡΧΗΓΟ Ή ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΡΧΗΓΟ. ΑΝ ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ;»
( Είναι σαν να σου λένε. Πέσε με το κεφάλι από ουρανοξύστη για να δεις αν θα σκοτωθείς. Αν δεν πέσεις, αν δεν έχεις την εμπειρία πως θα κρίνεις χωρίς να έχεις δοκιμάσει;)
Μα εδώ και 2035 χρόνια από την κατάλυση της Αθηναϊκής δημοκρατίας (322 πχ) και 142 χρόνια από την Γαλλική εργατική επανάσταση (1871), οι λαοί ελπίζουν διαρκώς σε νέους ένοπλους «ταξιτζήδες» που αποφασίζουν για λογαριασμό του λαού. Αυτό το σενάριο έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο για την συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. (Το ολιγαρχικό σύστημα, , σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνικής συνείδησης, έχει δημιουργήσει αυτή την τεράστια αυταπάτη- πίστη ότι το κάθε άτομο και ο λαός συνολικά, με τις ολιγαρχικού τύπου εκλογές, με την επιλογή κάποιου ολιγαρχικού κόμματος, έχει τη δύναμη να προστατευτεί ή να ορίσει τη ζωή του. Αυτό είναι το πιο μεγάλο προπαγανδιστικό όπλο των ολιγαρχών που έχει εξουδετερώσει και έχει καταστήσει ακίνδυνο γι αυτό, ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού και των λαών. Η πίστη ότι είναι προς το συμφέρον του να δίνει το πιστόλι σε άλλους για να του επιβάλουν ό,τι αποφασίζουν για τη ζωή του. Τραγελαφικό!!!
– Σε ατομικό επίπεδο, όσο πιο μεγάλη είναι η τάση κάποιου για αυτοπροβολή, για κοινωνική αναγνώριση κλπ τόσο πιο δύσκολο είναι να κατανοήσει το μέγεθος της θανάσιμης παγίδας με την ψήφο στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές κάθε είδους. - Αν δεν σπάσει ετούτη η αυταπάτη ελπίδα, τότε πάρα πολλές γενιές, δυστυχώς, θα πεθαίνουν απελπισμένες.)
(Γιατί όμως αυτού του είδους η επιλογή είναι πάντα εκ των προτέρων ΑΠΟΛΥΤΑ καταδικαστική για τον κάθε λαό;
Πως ξέρουμε εκ των προτέρων ότι ΟΛΟΙ εκείνοι που ΔΕΝ αγωνίζονται για να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό αλλά πολεμούν για να περάσουν αυτές οι εξουσίες στη δική τους μειοψηφία, είναι επί της ουσίας όμοιοι μεταξύ τους δηλαδή εγωκεντρικά, αντικοινωνικά στοιχεία όπου με θεατρινίστικο τρόπο κρύβουν το εγωκεντρικό, αντικοινωνικό είναι τους πίσω από μάσκα φιλολαϊκή;)
Σε αυτή τη διαδικασία, το αρχικά κεντρικά λογικά ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι:
ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ, ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ (προτάσεις – υποσχέσεις, ελπίδες) ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ Ή ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΙΚΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ (συνειδητά ή υποσυνείδητα ή ασυνείδητα);
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΑ, ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Ή ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ;
Ας υποθέσουμε ότι σκοπεύουν να υπηρετήσουν το λαό.
α. Μα αν σκοπεύουν να ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ το λαό τότε για ποιο λόγο θέλουν αφενός μεν να έχουν αφοπλισμένο αυτόν που θέλουν να υπηρετήσουν (λαό) και αφετέρου θέλουν να κατέχουν οι ίδιοι την ένοπλη εκτελεστική εξουσία; Από πια ανάγκη συνάγεται ότι ο υπηρέτης θα πρέπει να κατέχει τα μέσα του εκβιασμού (ένοπλο εκτελεστικό μηχανισμό) και δεν θα πρέπει να τα κατέχει ο υπηρετούμενος;
Τι να θέλει άραγε η αλεπού στο κοτέτσι;
( Σήμερα περίπου το 70% του λαού δεν συμφωνεί με κανένα από τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου. Ας υποθέσουμε ότι κατεβαίνουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν στο κέντρο της Αθήνας. Ας υποθέσουμε ότι τα 10 εκατομμύρια ζητούν από την αστυνομία να συλλάβει τους κυβερνώντες για να σταματήσει η εξαθλίωση του λαού. Σε τούτη την περίπτωση η αστυνομία θα υπακούσει στην εντολή της πλειοψηφίας του λαού ή θα υπακούσει στην εντολή της μειοψηφίας να πνίξει στα δακρυγόνα το λαό ή ακόμα και να τον πυροβολήσει;)
Όποιος κατέχει την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική, κατέχει την εξουσία να πραγματοποιεί τη θέλησή του. Όποιος έχει το μαχαίρι, τρώει και το καρπούζι. Η ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ- ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ- ΕΊΝΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ.
(Από αυτό συνάγεται ότι από τη στιγμή που ο λαός δεν έχει στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική, οι όποιες λαϊκές διαμαρτυρίες, οι όποιες μικρές λαϊκές καθημερινές κατακτήσεις θα έχουν πάντα πολύ προσωρινό χαρακτήρα. Οι ολιγαρχικοί που κατέχουν την εκτελεστική αργά ή γρήγορα όχι μόνο θα τις ακυρώσουν αλλά θα πάρουν πίσω πολλά περισσότερα .)
«ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΠΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΦΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ; ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ;» Γιατί δεν θέλουν ο λαός να έχει τον έλεγχο (της δικής του) ένοπλης εκτελεστικής;
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ; ΓΙΑΤΙ Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ;
β. Μα αφού σκοπεύουν να είναι υπηρέτες του λαού τότε γιατί θέλουν να έχουν αυτοί τη νομοθετική εξουσία και να μην την έχει ο λαός; Από πότε και με ποιά λογική ο υπηρετούμενος θα πρέπει να εκτελεί εντολές του υπηρέτη, να υφίσταται την επιβολή του υπηρέτη; Από πότε και με πια λογική θα πρέπει να μπαίνει το κάρο μπροστά από το άλογο; Από πότε και με ποια λογική θα πρέπει να έχει την εξουσία ο «ταξιτζής» να αποφασίζει τελικά στο που θέλει να πάει ο πελάτης; Με ποιά λογική ο «πελάτης» θα πρέπει να εξαρτά τη ζωή του από τις διάφορες διαθέσεις του «ταξιτζή»; Με ποια λογική θα πρέπει ο πολιτικός μηχανικός να αποφασίζει και να επιβάλει πόσα χρήματα θα πρέπει να διαθέτει ο κάθε πελάτης για να κτίσει ένα σπίτι ή σε ποιο γεωγραφικό χώρο να το κτίσει ή πόσα δωμάτια να φτιάξει κλπ;
Θεμελιακά ποιος είναι πιο άριστος και άρα θα πρέπει να αποφασίζει; Ο «πελάτης» (ταξί ή κατασκευής σπιτιού) που γνωρίζει τις ανάγκες του καλύτερα από τον καθένα ή ο ειδικός εκτελεστής αποφάσεων («ταξιτζής, πολιτικός μηχανικός»); Πιο γρήγορα ποιος μπορεί να μετακινηθεί; Ο βαδίζων με τα χέρια ή ο βαδίζων με τα πόδια; Ποια είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων;
Γιατί θέλουν αυτοί σαν μειοψηφία να έχουν τη νομοθετική εξουσία;
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΑΝ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΛΙΓΟΙ; ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΕΙ Ο «ΤΑΞΙΤΖΗΣ» ΑΝ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΟΠΟΥ ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ;
Σημείωση: Το να αναρωτιόμαστε για τα κίνητρα των ηγετών των ολιγαρχικών κομμάτων σχετικά με την κατοχή από αυτούς της εκτελεστικής και της νομοθετικής είναι σαν να αναρωτιόμαστε για τα κίνητρα ενός δράστη στο πιο κάτω παράδειγμα.
Ένας ένοπλος μπαίνει στο σπίτι ηλικιωμένων, τους απειλεί, τους σπάει στο ξύλο και τους παίρνει τις λίγες αποταμιεύσεις. Το να αναρωτηθούμε εδώ « μήπως ο δράστης είναι ληστής ή πονόψυχος που ήθελε να πάρει τα χρήματα των γερόντων για να τα επενδύσει κατόπιν και μετά να τους τα επιστρέψει με αύξηση, είναι μαύρο αστείο.»
Σε μια πιάτσα υπάρχουν μερικά ταξί και μπροστά στο καθένα υπάρχει ο οδηγός του. ( Στο μπροστινό κάθισμα του κάθε ταξί υπάρχουν όπλα που ανήκουν στον οδηγό του.)
Κάποιοι φίλοι θέλουν να πάρουν ένα ταξί για να πάνε να δώσουν αίμα για ένα γνωστό τους που είναι σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο.
Πηγαίνοντας στην πιάτσα συναντούν τους ταξιτζήδες όπου ο καθένας τους προσπαθεί να τους πείσει να διαλέξουν το δικό του ταξί. Όλοι οι ταξιτζήδες τους καλοπιάνουν με θεατρινίστικο τρόπο, λέγοντάς τους ότι θα ικανοποιήσουν την ανάγκη τους κατά το καλύτερο δυνατό. Ο ένας τους λέει ότι θα τους πάρει λιγότερα χρήματα, κάποιος άλλος τους λέει ότι θα τους πάει πιο γρήγορα στον προορισμό τους, ο επόμενος τους λέει ότι θα τους πάει άνετα και με κλιματισμό ή με μουσική κοκ.
Οι φίλοι επιλέγουν έναν οδηγό ο οποίος εκφραζόταν με τα πιο ωραία λόγια γιατί τους έπεισε πλήρως ότι θα είναι ο καλύτερος. Κατόπιν μπαίνουν μέσα στο ταξί και λένε στον οδηγό να τους πάει στο νοσοκομείο. Ο οδηγός όμως, σχεδόν αυτόματα, σφραγίζει τις πόρτες και υπό την απειλή των όπλων του λέει στους επιβάτες του:
« Δεν θα σας πάω τώρα στο νοσοκομείο. Στο μέλλον ίσως. Θα δούμε. Προς το παρόν δεν κρίνω σωστό να πάτε εκεί. Εσείς δεν με ψηφίσατε με «δημοκρατικές εκλογές»; Ε! λοιπόν εγώ θα πρέπει να εφαρμόσω το πρόγραμμά μου. Εγώ είμαι ο άριστος. Εγώ είμαι ο ειδικός στην οδήγηση. Εσείς έχετε το «δημοκρατικό» δικαίωμα στο τέλος της τετραετίας να μη με ξαναψηφίσετε και να ψηφίσετε κάποιον άλλον αδελφό μου (ένοπλο) οδηγό. Προς το παρόν όμως έχετε το «δημοκρατικό» δικαίωμα και την «ελευθερία» να μου κάνετε όση κριτική θέλετε, να διαφωνείτε, να διαμαρτύρεστε και να σφυρίζετε όσο θέλετε αλλά με ειρηνικά, νόμιμα μέσα. Εσείς είσαστε κυρίαρχοι, εσείς έχετε την εξουσία. «Δημοκρατία» έχουμε και η ουσία της δημοκρατίας είναι μόνο η ελεύθερη έκφραση. Μη χρησιμοποιήσετε όμως βία, μη προσπαθήσετε να μου πάρετε τα όπλα για να με απειλείτε εσείς με σκοπό να σας πηγαίνω όπου θέλετε γιατί θα κάνω εγώ πρώτος χρήση των όπλων. Θα εφαρμόσω τη νομιμότητα. Πρέπει να είμαστε ενάντια στη βία από όπου και να προέρχεται. Τώρα εγώ θέτω τους κανόνες-νόμους που σας αφορούν. Αυτό επιτάσσει το «δημοκρατικό μας» σύνταγμα. Τώρα εμένα εκλέξατε με εκλογές και εκλογές σημαίνει «δημοκρατία» δηλαδή εξουσία του λαού. Εγώ είμαι ο άριστος, ο ειδικός στην οδήγηση και άρα εγώ ξέρω τι θα πρέπει να κάνετε για να ικανοποιείτε τις ανάγκες σας. Εσείς δεν πρέπει να αποφασίζετε γιατί δεν ξέρετε τις ανάγκες σας και άρα θα κάνετε λάθη.
Θέλετε δε θέλετε, στο τέλος εγώ θα αποφασίζω για σας.
Εσείς πρέπει να υπακούτε. Σε εμάς τους οδηγούς πρέπει να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική (ένοπλα σώματα αστυνομίας, στρατού κλπ), η νομοθετική και η δικαστική εξουσία). Τι θέλετε; Να μείνουμε ακυβέρνητοι; Κάποιος δεν θα πρέπει να κυβερνάει;».
Να ξέρετε όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει ενώ ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ο καπετάνιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να πάει το καράβι όπου θέλει αυτός και όχι να πάει το καράβι σε όποιο προορισμό θέλουν οι επιβάτες.
Ζήτω η κοινοβουλευτική «δημοκρατία» ή και στο κάτω κάτω της γραφής ζήτω και τα «εργατικά συμβούλια» ακόμα.
Οι λίγοι θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να αποφασίζουν για τους πολλούς. Τελεία και παύλα.
2η περίπτωση
Κάποιοι φίλοι πάνε σε μια πιάτσα για να βρουν ένα ταξί και να πάνε στη δουλειά τους. Εκεί βλέπουν ένα στρατόκαυλο αρκετά διαταραγμένο ψυχικά “ταξιτζή” (κάπως περισσότερο διαταραγμένο από τον “ταξιτζή” της πρώτης περίπτωσης) ο οποίος είναι αρματωμένος σαν αστακός και με στολή στρατιωτικής παραλλαγής να βρίσκεται έξω από το ταξί του. Δίπλα του μερικοί άλλοι ταξιτζήδες, πρώτα ξαδέλφια του, είναι δολοφονημένοι και άλλοι αλυσοδεμένοι. Μόλις βλέπει τους πελάτες τους επιτίθεται. Με σιδερογροθιές χτυπά άσχημα τους δύο και μαχαιρώνει τον τρίτο που πάει να αντιδράσει.
Κατόπιν με την απειλή των όπλων βάζει και τους τρεις φίλους στο ταξί του. Σφραγίζει αμέσως τις πόρτες και τους λέει: «Σκασμός. Απαγορεύονται τα πάντα. Απαγορεύεται να μου πείτε που θέλετε να πάτε. Εγώ ξέρω το καλό σας, το καλό της πατρίδας. Εσείς είστε τόσο βλάκες που θα κάνετε λάθος όπου και να θέλετε να πάτε. Δεν ξέρετε τις ανάγκες σας. Γι αυτό αν διαμαρτυρηθείτε θα σας φάει η μαρμάγκα. Πρέπει να μπει επί τέλους νέα τάξη, στρατιωτική υπακοή. Εγώ είμαι άριστος (το ξέρω γιατί εκτός του ότι το είδα στον ύπνο μου, μου το πε η πουτάνα η μάνα μου όταν με γέννησε) και σαν άριστος θα πρέπει να κάνω ότι γουστάρω στη ζωή σας. Δεν πρέπει να κάνει ότι θέλει ο λαός αλλά οι ηγέτες, οι άριστοι. Ο λαός αποτελείται από ηλίθια πρόβατα. Εγώ είμαι ο ειδικός για να αποφασίζω για τους νόμους δηλαδή να έχω τη νομοθετική εξουσία και γι αυτό πρέπει να έχω τα όπλα δηλαδή την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια μου. Πρέπει να έχετε τυφλή υπακοή, απόλυτη πειθαρχία σε όποια εντολή βγαίνει από μεγαλοφυές κρανίο μου, βγάζοντας ταυτόχρονα το σκασμό, γιατί αλλιώς θα σας αλλάξω τα φώτα. Εγέρθητο σκουλήκια γιατί θα σας κάνω σαπούνι. Τι θέλετε ρε; Αφεντικά και δούλοι σκατά να γίνουμ ούλοι; Ζήτω η πατρίδα ρε. Το αίμα σας είναι τιμή μου ρε. Αυτά τα χέρια μπορεί καμιά φορά να χαιρετάνε ναζιστικά όμως είναι πεντακάθαρα. Πλένω τα αίματα με το καλύτερο σαπούνι που υπάρχει. Με σαπούνι που έγινε στο Άουσβιτς από την τρυφερή σάρκα παιδιών.
Να ξέρετε ότι όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει ενώ ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ο καπετάνιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να πάει το καράβι όπου θέλει αυτός και όχι να πάει το καράβι σε όποιο προορισμό θέλουν οι επιβάτες.
Θέλετε δε θέλετε, στο τέλος εγώ θα αποφασίζω για σας.
Ζήτω η «δημοκρατία», ζήτω η πατρίδα, ζήτω ο εθνικισμοφασισμοναζισμός.
3η περίπτωση.
Κάποιοι ένοπλοι φίλοι πάνε στην πιάτσα των ταξί και βρίσκουν τους άοπλους ταξιτζήδες. Εκεί τους ανακοινώνουν ότι θέλουν να κάνουν μια συμφωνία - σχέση εργασίας με κάποιον ειδικό – ταξιτζή που να δέχεται τους όρους τους.
Τους δηλώνουν ότι έχουν αποφασίσει να πάνε σε ένα συγκεκριμένο μέρος και οι προδιαγραφές- κανόνες που θέλουν να ακολουθηθούν είναι οι εξής: Να μπορέσουν να φθάσουν στο συγκεκριμένο μέρος σε όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο από μία ώρα και επειδή κάνει πολύ ζέστη θέλουν τη χρήση κλιματισμού. Τους ανακοινώνουν επίσης ότι αν εκτελέσουν σωστά τις προδιαγραφές, θα πληρωθούν σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου (τον οποίο σε προηγούμενο χρόνο έχουν αποδεχτεί πλειοψηφικά όλα τα κοινωνικά μέρη) και ο οποίος προβλέπει αφενός μεν το ύψος της αμοιβής για ανάλογη εργασία και αφετέρου τις ανάλογες κυρώσεις για πλημμελή εκτέλεση της συμφωνίας.
Δύο από τους ταξιτζήδες δέχονται τους όρους – προδιαγραφές και ο καθένας τους πρότεινε στους φίλους το δικό του δρομολόγιο. Στη συνέχεια οι φίλοι εκλέγουν τον ένα γιατί κρίνουν ότι συνολικά η πρότασή του είναι καλύτερη και άρα θα είναι το καταλληλότερο εκτελεστικό όργανο των εντολών τους.
Ο ειδικός οδηγός δεν αποφασίζει για τους άλλους αλλά μπορεί μόνο να προτείνει και αν εκλεγεί, να εκτελεί τις αποφάσεις των άλλων.
Κατόπιν μπαίνουν στο ταξί και ξεκινούν για τον προορισμό τους.
B
Η ολιγαρχική οικονομικοπολιτική κρίση είναι τεράστια, παγκόσμια και φαίνεται ατελεύτητη.
Εδώ δράττουν την ευκαιρία κάποιες αντικοινωνικές ολιγαρχικές συνειδήσεις για να ξεπροβάλουν σαν λαοσωτήρες ( Ο λύκος στην αναμπαμπούλα χαίρεται περισσότερο) .Εμφανίζονται νέοι ολιγαρχικοί αρχηγοί , ανώτερα και μεσαία στελέχη νέων ή παλιών ολιγαρχικών κομμάτων όπως τα μανιτάρια.
(Σαν ολιγαρχικά κόμματα εννοούμε εκείνα τα κόμματα που δεν αγωνίζονται, δεν στοχεύουν καθαρά στο να περάσει ΟΛΗ η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ και η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ εξουσία στο ΛΑΟ αλλά θέλουν αυτές οι εξουσίες να ανήκουν σε λίγους, σε μια μειοψηφία και σε αυτή τη μειοψηφία να ανήκουν και αυτοί.)
Σαν αντιπολιτευόμενες λοιπόν δυνάμεις, για να αυξήσουν τη δύναμή τους, για να αυξήσουν τον αριθμό των οπαδών τους, προτείνουν, «ανέξοδα», φιλολαϊκές λύσεις για μερικά από τα εκατοντάδες σημαντικά προβλήματα που έχουν οι λαοί.
Και τις όποιες λύσεις που προβάλουν, μας προτείνουν ότι θα πρέπει απαραίτητα να τις κάνουν μέσα σε ένα στο οποίο θα αποφασίζουν και θα επιβάλουν τις αποφάσεις τους οι λίγοι. (και το σύστημα προτείνουν μας το βαπτίζουν δημοκρατία – εξουσία του λαού).
Όλες τις υποσχέσεις – προτάσεις τους τις στηρίζουν σε ένα πολύ συγκεκριμένο σκεπτικό (παγίδα) και το οποίο πάνω κάτω δομείται ως εξής:
«Τα κακά που βιώνει ο λαός έχουν σαν βασικές τις πιο κάτω αιτίες. Φταίνε οι προηγούμενοι «ταξιτζήδες» γιατί α) είτε είχαν λάθος πρόγραμμα είτε είχαν σωστό πρόγραμμα που τελικά όμως δεν εφαρμόστηκε και β) είτε οι «ταξιτζήδες ήταν ιδιοτελή, αντικοινωνικά στοιχεία εξ αρχής είτε έγιναν αντικοινωνικά στοιχεία στην πορεία τους (γιατί τους έφθειρε η εξουσία)».
Δηλαδή μας πετάνε το μπαλάκι είτε στο γήπεδο των προγραμμάτων είτε στο γήπεδο της συνείδησης των «ταξιτζήδων» είτε και στα δύο μαζί.
Με αυτή όμως τη θανατηφόρα για τους λαούς εξήγηση θέλουν να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η λύση βρίσκεται στο να διαλέξουμε, ψηφίσουμε, δοκιμάσουμε κάποιους άλλους «ταξιτζήδες» οι οποίοι θα πρέπει να έχουν καλύτερο πρόγραμμα και να είναι ηθικά αδιάφθοροι. Σου λένε λοιπόν: «ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΡΧΗΓΟ Ή ΔΟΚΙΜΑΣΕ ΤΟ ΝΕΟ ΚΟΜΜΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΟ ΑΡΧΗΓΟ. ΑΝ ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙΣ ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ Ή ΚΑΚΟΣ;»
( Είναι σαν να σου λένε. Πέσε με το κεφάλι από ουρανοξύστη για να δεις αν θα σκοτωθείς. Αν δεν πέσεις, αν δεν έχεις την εμπειρία πως θα κρίνεις χωρίς να έχεις δοκιμάσει;)
Μα εδώ και 2035 χρόνια από την κατάλυση της Αθηναϊκής δημοκρατίας (322 πχ) και 142 χρόνια από την Γαλλική εργατική επανάσταση (1871), οι λαοί ελπίζουν διαρκώς σε νέους ένοπλους «ταξιτζήδες» που αποφασίζουν για λογαριασμό του λαού. Αυτό το σενάριο έχει επαναληφθεί χιλιάδες φορές σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο για την συντριπτική πλειοψηφία της ανθρωπότητας. (Το ολιγαρχικό σύστημα, , σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνικής συνείδησης, έχει δημιουργήσει αυτή την τεράστια αυταπάτη- πίστη ότι το κάθε άτομο και ο λαός συνολικά, με τις ολιγαρχικού τύπου εκλογές, με την επιλογή κάποιου ολιγαρχικού κόμματος, έχει τη δύναμη να προστατευτεί ή να ορίσει τη ζωή του. Αυτό είναι το πιο μεγάλο προπαγανδιστικό όπλο των ολιγαρχών που έχει εξουδετερώσει και έχει καταστήσει ακίνδυνο γι αυτό, ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού και των λαών. Η πίστη ότι είναι προς το συμφέρον του να δίνει το πιστόλι σε άλλους για να του επιβάλουν ό,τι αποφασίζουν για τη ζωή του. Τραγελαφικό!!!
– Σε ατομικό επίπεδο, όσο πιο μεγάλη είναι η τάση κάποιου για αυτοπροβολή, για κοινωνική αναγνώριση κλπ τόσο πιο δύσκολο είναι να κατανοήσει το μέγεθος της θανάσιμης παγίδας με την ψήφο στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές κάθε είδους. - Αν δεν σπάσει ετούτη η αυταπάτη ελπίδα, τότε πάρα πολλές γενιές, δυστυχώς, θα πεθαίνουν απελπισμένες.)
(Γιατί όμως αυτού του είδους η επιλογή είναι πάντα εκ των προτέρων ΑΠΟΛΥΤΑ καταδικαστική για τον κάθε λαό;
Πως ξέρουμε εκ των προτέρων ότι ΟΛΟΙ εκείνοι που ΔΕΝ αγωνίζονται για να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό αλλά πολεμούν για να περάσουν αυτές οι εξουσίες στη δική τους μειοψηφία, είναι επί της ουσίας όμοιοι μεταξύ τους δηλαδή εγωκεντρικά, αντικοινωνικά στοιχεία όπου με θεατρινίστικο τρόπο κρύβουν το εγωκεντρικό, αντικοινωνικό είναι τους πίσω από μάσκα φιλολαϊκή;)
Σε αυτή τη διαδικασία, το αρχικά κεντρικά λογικά ερωτήματα που τίθενται εδώ είναι:
ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΚΟΜΜΑΤΙΚΑ ΣΤΕΛΕΧΗ, ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ (προτάσεις – υποσχέσεις, ελπίδες) ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ Ή ΤΑ ΚΑΝΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΙΚΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ (συνειδητά ή υποσυνείδητα ή ασυνείδητα);
ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΑΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΑ, ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ Ή ΥΠΆΡΧΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ;
Ας υποθέσουμε ότι σκοπεύουν να υπηρετήσουν το λαό.
α. Μα αν σκοπεύουν να ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ το λαό τότε για ποιο λόγο θέλουν αφενός μεν να έχουν αφοπλισμένο αυτόν που θέλουν να υπηρετήσουν (λαό) και αφετέρου θέλουν να κατέχουν οι ίδιοι την ένοπλη εκτελεστική εξουσία; Από πια ανάγκη συνάγεται ότι ο υπηρέτης θα πρέπει να κατέχει τα μέσα του εκβιασμού (ένοπλο εκτελεστικό μηχανισμό) και δεν θα πρέπει να τα κατέχει ο υπηρετούμενος;
Τι να θέλει άραγε η αλεπού στο κοτέτσι;
( Σήμερα περίπου το 70% του λαού δεν συμφωνεί με κανένα από τους εφαρμοστικούς νόμους του μνημονίου. Ας υποθέσουμε ότι κατεβαίνουν 10 εκατομμύρια άνθρωποι για να διαμαρτυρηθούν στο κέντρο της Αθήνας. Ας υποθέσουμε ότι τα 10 εκατομμύρια ζητούν από την αστυνομία να συλλάβει τους κυβερνώντες για να σταματήσει η εξαθλίωση του λαού. Σε τούτη την περίπτωση η αστυνομία θα υπακούσει στην εντολή της πλειοψηφίας του λαού ή θα υπακούσει στην εντολή της μειοψηφίας να πνίξει στα δακρυγόνα το λαό ή ακόμα και να τον πυροβολήσει;)
Όποιος κατέχει την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική, κατέχει την εξουσία να πραγματοποιεί τη θέλησή του. Όποιος έχει το μαχαίρι, τρώει και το καρπούζι. Η ΒΑΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ- ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ- ΕΊΝΑΙ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ.
(Από αυτό συνάγεται ότι από τη στιγμή που ο λαός δεν έχει στα χέρια του την ένοπλη εκτελεστική, οι όποιες λαϊκές διαμαρτυρίες, οι όποιες μικρές λαϊκές καθημερινές κατακτήσεις θα έχουν πάντα πολύ προσωρινό χαρακτήρα. Οι ολιγαρχικοί που κατέχουν την εκτελεστική αργά ή γρήγορα όχι μόνο θα τις ακυρώσουν αλλά θα πάρουν πίσω πολλά περισσότερα .)
«ΓΙΑΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΟΠΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΦΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ; ΤΙ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ;» Γιατί δεν θέλουν ο λαός να έχει τον έλεγχο (της δικής του) ένοπλης εκτελεστικής;
ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΝ Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΡΜΑΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ; ΓΙΑΤΙ Η ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ Ή ΟΧΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΝΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ, ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΚΑΙ ΤΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΛΑΧΙΣΤΩΝ;
β. Μα αφού σκοπεύουν να είναι υπηρέτες του λαού τότε γιατί θέλουν να έχουν αυτοί τη νομοθετική εξουσία και να μην την έχει ο λαός; Από πότε και με ποιά λογική ο υπηρετούμενος θα πρέπει να εκτελεί εντολές του υπηρέτη, να υφίσταται την επιβολή του υπηρέτη; Από πότε και με πια λογική θα πρέπει να μπαίνει το κάρο μπροστά από το άλογο; Από πότε και με ποια λογική θα πρέπει να έχει την εξουσία ο «ταξιτζής» να αποφασίζει τελικά στο που θέλει να πάει ο πελάτης; Με ποιά λογική ο «πελάτης» θα πρέπει να εξαρτά τη ζωή του από τις διάφορες διαθέσεις του «ταξιτζή»; Με ποια λογική θα πρέπει ο πολιτικός μηχανικός να αποφασίζει και να επιβάλει πόσα χρήματα θα πρέπει να διαθέτει ο κάθε πελάτης για να κτίσει ένα σπίτι ή σε ποιο γεωγραφικό χώρο να το κτίσει ή πόσα δωμάτια να φτιάξει κλπ;
Θεμελιακά ποιος είναι πιο άριστος και άρα θα πρέπει να αποφασίζει; Ο «πελάτης» (ταξί ή κατασκευής σπιτιού) που γνωρίζει τις ανάγκες του καλύτερα από τον καθένα ή ο ειδικός εκτελεστής αποφάσεων («ταξιτζής, πολιτικός μηχανικός»); Πιο γρήγορα ποιος μπορεί να μετακινηθεί; Ο βαδίζων με τα χέρια ή ο βαδίζων με τα πόδια; Ποια είναι η φυσιολογική ροή των πραγμάτων;
Γιατί θέλουν αυτοί σαν μειοψηφία να έχουν τη νομοθετική εξουσία;
ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΟΥΝ ΑΝ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΛΙΓΟΙ; ΤΙ ΘΑ ΧΑΣΕΙ Ο «ΤΑΞΙΤΖΗΣ» ΑΝ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ ΟΠΟΥ ΤΟΥ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ;
Σημείωση: Το να αναρωτιόμαστε για τα κίνητρα των ηγετών των ολιγαρχικών κομμάτων σχετικά με την κατοχή από αυτούς της εκτελεστικής και της νομοθετικής είναι σαν να αναρωτιόμαστε για τα κίνητρα ενός δράστη στο πιο κάτω παράδειγμα.
Ένας ένοπλος μπαίνει στο σπίτι ηλικιωμένων, τους απειλεί, τους σπάει στο ξύλο και τους παίρνει τις λίγες αποταμιεύσεις. Το να αναρωτηθούμε εδώ « μήπως ο δράστης είναι ληστής ή πονόψυχος που ήθελε να πάρει τα χρήματα των γερόντων για να τα επενδύσει κατόπιν και μετά να τους τα επιστρέψει με αύξηση, είναι μαύρο αστείο.»
ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ΜΕ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΑ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ
ΣΤΟ ΛΑΟ ΕΧΕΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ (ανεξαρτήτου προθέσεων) ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΗ
ΣΤΑΣΗ.
γ. Χρησιμοποιούν διαρκώς τη λέξη αλήθεια και ότι οι μοναδικοί φορείς της αλήθειας είναι οι ίδιοι. Όμως αν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια γιατί αποκαλούν το πολιτικοοικονομικό σύστημά τους με το ουσιαστικό δημοκρατία δηλαδή εξουσία του λαού; Δηλαδή μας λένε ότι εξουσία του λαού είναι να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει και να πράττει όπως θέλει σύμφωνα με τις ανάγκες του και δεν είναι εξουσία του λαού (δημοκρατία) όταν μπορεί να πράττει ότι θέλει δηλαδή όταν όλες οι εξουσίες - εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική - ανήκουν στο λαό. Γιατί δεν μας λένε το σύστημά τους ολιγαρχία όπως είναι πραγματικά; Πως είναι δυνατόν κάποιος που υποτίθεται ότι θέλει να υπηρετήσει το λαό να διαπράττει εξ αρχής μια τέτοια τεράστια απάτη; Γιατί βιάζουν διαρκώς και παρά φύση την έννοια της δημοκρατίας; Ποιο το όφελός τους;
Συμπέρασμα: Εδώ δεν έχουν το απειροελάχιστο ηθικό ανάστημα για να αποκαλέσουν το σύστημα με το όνομά του δηλαδή ολιγαρχία και θα έχουν το μεγάλο ηθικό ανάστημα για τα άλλα ….
(Φυσικά, τη λέξη δημοκρατία τη χρησιμοποιούν εξ αιτίας του τεράστιου φόβου τους προς αυτή. Θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό για να μην μπορέσει να την διεκδικήσει.)
Τελικά όσο είναι αλήθεια ότι έχουμε ή θα έχουμε δημοκρατία (εξουσία του λαού) αν κάθονται ή αν καθίσουν αυτοί στην εξουσία, άλλη τόση είναι και η αλήθεια που περιέχουν όλες οι υποσχέσεις τους προς τους λαούς.
Μας λένε επίσης ότι είναι ή θα είναι αντιπρόσωποι του λαού. Γιατί όμως αυτή η τεράστια απάτη με την ουσία της έννοιας της αντιπροσώπευσης; Μα στη σχέση αντιπροσώπευσης ο «πελάτης» - εντολέας υπαγορεύει ΠΑΝΤΑ τις εντολές προς τον εντολοδόχο – αντιπρόσωπο και ποτέ ο αντιπρόσωπος δεν μπορεί να διατάζει τον εντολέα. (Κοινό στοιχείο των εννοιών της αντιπροσώπευσης και της εκπροσώπησης είναι ότι και στις δύο ο εντολέας δίνει εντολές – προδιαγραφές στον εντολοδόχο - εκπρόσωπο ή αντιπρόσωπο και ΠΟΤΕ δεν μπορεί ο εντολοδόχος να διατάζει τον εντολέα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ποτέ και σε καμιά περίπτωση εν λευκώ εξουσιοδότηση με την έννοια της παντελούς έλλειψης προδιαγραφών – εντολών). Γιατί λοιπόν οι υποτιθέμενοι υπηρέτες του λαού διαστρεβλώνουν τα πάντα για να εξαπατήσουν το λαό; Γιατί τόσο τεράστια ψέματα; Μήπως είναι δυνατό να «υπηρετείς» καλύτερα κάποιον δια μέσου της εξαπάτησης; Ποιο είναι εξ αρχής και τελικά το ηθικό ανάστημά τους;
Τελικά θα πρέπει η κοινωνία να αντιληφθεί ότι αυτά τα άτομα («λαοσωτήρες»)που είτε τοποθετούνται στα δεξιά είτε στα αριστερά είτε στο κέντρο του ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος και που στοχεύουν στο να είναι στα χέρια μιας μειοψηφίας η εκτελεστική και η νομοθετική είναι εν κατακλείδι πολύ αντικοινωνικές προσωπικότητες. Στο βάθος της ψυχής τους – είτε έχουν είτε δεν έχουν συνείδηση αυτού που κάνουν – χρησιμοποιούν κοινωνικούς σκοπούς και επιθυμίες σαν μέσο για την προσωπική τους ανάδειξη. Η προσωπική ανάδειξη μπορεί να συνίσταται σε στόχους για ατομική προσωπική προβολή, παραγοντισμό, δόξα κλπ είτε για οικονομικά οφέλη. Εξουσιολαγνεία, συγκεκαλυμμένη εξουσιομανία. (Δυστυχώς όμως η υποκριτική – θεατρική τους δεινότητα σε συνδυασμό αφενός με την ανάγκη των λαών για ελπίδα και αφετέρου με το φόβο που εκπορεύεται από τους μηχανισμούς της βίας του συστήματος, παγιδεύει την κοινωνική συνείδηση στην προπαγάνδα τους.) Ένα τεράστιο κεκαλυμμένο κόμπλεξ βρίσκεται στο κέντρο του ψυχισμού τους και επιδιώκουν μετά μανίας την απόκτηση της δυνατότητας – εξουσίας για να αποφασίζουν για τη ζωή των άλλων επιβάλλοντας τους δια της βίας τις προσωπικές σκέψεις και αποφάσεις τους. (Μερική ηγεμόνες της «άκρας» αριστεράς μιλούν για δήθεν λαϊκή επανάσταση. Αυτή όμως η «επανάστασή» τους στοχεύει, στο βάθος και πεντακάθαρα, στη δική τους προσωπική εξουσία. Στα προγράμματά τους η εκτελεστική και η νομοθετική δεν θα ανήκει στο λαό αλλά στους λίγους (ίδιους) των μειοψηφικών «εργατικών» συμβουλίων.)
Γ
γ. Χρησιμοποιούν διαρκώς τη λέξη αλήθεια και ότι οι μοναδικοί φορείς της αλήθειας είναι οι ίδιοι. Όμως αν έχουν την παραμικρή σχέση με την αλήθεια γιατί αποκαλούν το πολιτικοοικονομικό σύστημά τους με το ουσιαστικό δημοκρατία δηλαδή εξουσία του λαού; Δηλαδή μας λένε ότι εξουσία του λαού είναι να μην μπορεί ο λαός να αποφασίζει και να πράττει όπως θέλει σύμφωνα με τις ανάγκες του και δεν είναι εξουσία του λαού (δημοκρατία) όταν μπορεί να πράττει ότι θέλει δηλαδή όταν όλες οι εξουσίες - εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική - ανήκουν στο λαό. Γιατί δεν μας λένε το σύστημά τους ολιγαρχία όπως είναι πραγματικά; Πως είναι δυνατόν κάποιος που υποτίθεται ότι θέλει να υπηρετήσει το λαό να διαπράττει εξ αρχής μια τέτοια τεράστια απάτη; Γιατί βιάζουν διαρκώς και παρά φύση την έννοια της δημοκρατίας; Ποιο το όφελός τους;
Συμπέρασμα: Εδώ δεν έχουν το απειροελάχιστο ηθικό ανάστημα για να αποκαλέσουν το σύστημα με το όνομά του δηλαδή ολιγαρχία και θα έχουν το μεγάλο ηθικό ανάστημα για τα άλλα ….
(Φυσικά, τη λέξη δημοκρατία τη χρησιμοποιούν εξ αιτίας του τεράστιου φόβου τους προς αυτή. Θέλουν να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό για να μην μπορέσει να την διεκδικήσει.)
Τελικά όσο είναι αλήθεια ότι έχουμε ή θα έχουμε δημοκρατία (εξουσία του λαού) αν κάθονται ή αν καθίσουν αυτοί στην εξουσία, άλλη τόση είναι και η αλήθεια που περιέχουν όλες οι υποσχέσεις τους προς τους λαούς.
Μας λένε επίσης ότι είναι ή θα είναι αντιπρόσωποι του λαού. Γιατί όμως αυτή η τεράστια απάτη με την ουσία της έννοιας της αντιπροσώπευσης; Μα στη σχέση αντιπροσώπευσης ο «πελάτης» - εντολέας υπαγορεύει ΠΑΝΤΑ τις εντολές προς τον εντολοδόχο – αντιπρόσωπο και ποτέ ο αντιπρόσωπος δεν μπορεί να διατάζει τον εντολέα. (Κοινό στοιχείο των εννοιών της αντιπροσώπευσης και της εκπροσώπησης είναι ότι και στις δύο ο εντολέας δίνει εντολές – προδιαγραφές στον εντολοδόχο - εκπρόσωπο ή αντιπρόσωπο και ΠΟΤΕ δεν μπορεί ο εντολοδόχος να διατάζει τον εντολέα. Ουσιαστικά δεν υπάρχει ποτέ και σε καμιά περίπτωση εν λευκώ εξουσιοδότηση με την έννοια της παντελούς έλλειψης προδιαγραφών – εντολών). Γιατί λοιπόν οι υποτιθέμενοι υπηρέτες του λαού διαστρεβλώνουν τα πάντα για να εξαπατήσουν το λαό; Γιατί τόσο τεράστια ψέματα; Μήπως είναι δυνατό να «υπηρετείς» καλύτερα κάποιον δια μέσου της εξαπάτησης; Ποιο είναι εξ αρχής και τελικά το ηθικό ανάστημά τους;
Τελικά θα πρέπει η κοινωνία να αντιληφθεί ότι αυτά τα άτομα («λαοσωτήρες»)που είτε τοποθετούνται στα δεξιά είτε στα αριστερά είτε στο κέντρο του ολιγαρχικού πολιτικοοικονομικού συστήματος και που στοχεύουν στο να είναι στα χέρια μιας μειοψηφίας η εκτελεστική και η νομοθετική είναι εν κατακλείδι πολύ αντικοινωνικές προσωπικότητες. Στο βάθος της ψυχής τους – είτε έχουν είτε δεν έχουν συνείδηση αυτού που κάνουν – χρησιμοποιούν κοινωνικούς σκοπούς και επιθυμίες σαν μέσο για την προσωπική τους ανάδειξη. Η προσωπική ανάδειξη μπορεί να συνίσταται σε στόχους για ατομική προσωπική προβολή, παραγοντισμό, δόξα κλπ είτε για οικονομικά οφέλη. Εξουσιολαγνεία, συγκεκαλυμμένη εξουσιομανία. (Δυστυχώς όμως η υποκριτική – θεατρική τους δεινότητα σε συνδυασμό αφενός με την ανάγκη των λαών για ελπίδα και αφετέρου με το φόβο που εκπορεύεται από τους μηχανισμούς της βίας του συστήματος, παγιδεύει την κοινωνική συνείδηση στην προπαγάνδα τους.) Ένα τεράστιο κεκαλυμμένο κόμπλεξ βρίσκεται στο κέντρο του ψυχισμού τους και επιδιώκουν μετά μανίας την απόκτηση της δυνατότητας – εξουσίας για να αποφασίζουν για τη ζωή των άλλων επιβάλλοντας τους δια της βίας τις προσωπικές σκέψεις και αποφάσεις τους. (Μερική ηγεμόνες της «άκρας» αριστεράς μιλούν για δήθεν λαϊκή επανάσταση. Αυτή όμως η «επανάστασή» τους στοχεύει, στο βάθος και πεντακάθαρα, στη δική τους προσωπική εξουσία. Στα προγράμματά τους η εκτελεστική και η νομοθετική δεν θα ανήκει στο λαό αλλά στους λίγους (ίδιους) των μειοψηφικών «εργατικών» συμβουλίων.)
Γ
Μπορεί όμως,
αυτά τα εξ ορισμού αντικοινωνικά στοιχεία, να
χρησιμοποιούν διαρκώς το υποκριτικό τους ταλέντο και να σου λένε πρώτον
ότι θέλουν να προστατέψουν το λαό (σαν φύλακες άγγελοι) για να μην καταπέσει στο μπάχαλο του να λαλούν
πολλοί κοκόροι ή ότι το να ανήκει η εκτελεστική και η νομοθετική στο λαό δεν
είναι πρακτικά εφαρμόσιμο.
Δηλαδή «φοβούνται» και πονάει η ψυχή τους μπροστά στην προοπτική να «καταπέσουμε» σε ένα πολιτικό σύστημα παρόμοιο και με βάση τις αρχές της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας. Να μην καταπέσουμε σε αυτό το πολιτικό σύστημα που λαλούσαν οι πολλοί κοκόροι (όλη η νομοθετική), σε αυτό το σύστημα που η εκτελεστική και η δικαστική ανήκε στο λαό. Αυτό όμως το σύστημα είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ που απέχει έτη φωτός από όλα τα πολιτικά ολιγαρχικά συστήματα που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα παγκοσμίως (μετά τα πρωτόγονα κοινοτικά). Είναι το μοναδικό φωτεινό άστρο που φέγγει και θα φέγγει σαν άστρο προσανατολισμού της ανθρωπότητας ανά τις χιλιετίες.
Πουθενά και ποτέ τόσοι λίγοι κάτοικοι 150 – 200 χιλιάδες) σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο (Αττική) μέσα σε τόσα λίγα χρόνια (140) δεν δημιούργησαν τόσο μεγάλη οικονομική ευμάρεια, τόσο μεγάλο πολιτισμό, δεν ανέπτυξαν τόσο πολύ την επιστήμη, τις γνώσεις και δεν έβγαλαν τόσες εκατοντάδες ή και χιλιάδες πολύ μεγάλες πνευματικές προσωπικότητες. Είναι η τεράστια εξαίρεση γιατί κατά ιστορική εξαίρεση ήταν η μοναδική κοινωνία στην οποία πέρασε η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό.
Που είναι ο πολιτισμός της Σπάρτης ή της Μακεδονίας; Ας μας πει ένας κάποια (έστω και μια) πνευματική προσωπικότητα που ανέδειξαν αυτές οι ολιγαρχικές κοινωνίες. Να διαβάσουμε κάτι βρε αδερφέ!!! Τίποτα όμως. Μαυρίλα. Η εκτελεστική και η νομοθετική ανήκε σε λίγους. Και αν κάποιες ολιγαρχικές κοινωνίες ανέπτυξαν κάποιο πολιτισμό, αυτός είναι συγκριτικά πολύ μικρός σε σχέση με αυτόν της Δημοκρατίας της Αθήνας. Ό,τι ανέπτυξαν το ανέπτυξαν μέσα σε χιλιετίες, μέσα σε τεράστιες γεωγραφικές εκτάσεις και με πάρα πολύ μεγάλους πληθυσμούς.
Γιατί έχει
γραφτεί η χώρα μας με χρυσά γράμματα
στην παγκόσμια ιστορία; Μήπως για την ευμάρεια και τον πολιτισμό της Σπάρτης ή
των άλλων ολιγαρχικών ή τυραννικών συστημάτων; Μήπως έχει γραφτεί για τα
ολιγαρχικά στρατιωτικά καθεστώτα του Πάγκαλου, του Μεταξά, των αμόρφωτων
ανθρωποειδών της στρατιωτικής χούντας του 67 (που μόνοι τους παραδέχτηκαν ότι
δεν μπόρεσαν τελικά να μοιράσουν σε δυό γαϊδάρους σανό και κάλεσαν τους
κοινοβουλευτικούς να τους αντικαταστήσουν) ή μήπως ΜΟΝΟ για τα επιτεύγματα
της αρχαίας Αθηναϊκής κοινωνίας;
«Φοβούνται» λοιπόν οι ολιγαρχικοί μήπως καταπέσουμε σε εκτυφλωτικό φως σαν αυτό και ανώτερο της Αθήνας και για να μην τυφλωθούμε μας ρίχνουν στα ολιγαρχικά σκοτάδια;
( Φυσικά, ναι μεν θα πρέπει να έχουμε σαν βάση
την ουσία των θεσμών της αρχαίας Αθήνας αλλά θα πρέπει να συμπληρώσουμε τις
ελλείψεις της και να διαγράψουμε τα αρνητικά της. Πχ Αθηναίος στην καταγωγή δεν υπήρξε δούλος
κανένας, υπήρχαν δούλοι μόνο οι αιχμάλωτοι πολέμου. Και παρ ότι οι αιχμάλωτοι
εκείνης της εποχής είχαν πάρα πολύ καλύτερη θέση σε σχέση με τους αιχμαλώτους
πολέμου του σήμερα (πχ φυλακές γκουαντάναμο ή Γκούλαγκ) και παρ ότι πχ στην
Αμερική καταργήθηκε τυπικά η δουλεία το 1864 μχ, στην νέα κοινωνία όλα αυτά θα πρέπει να
εκλείψουν. Η σημερινή κοινωνία επιτάσσει την εξάλειψη των
οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων με την υπέρβαση του καπιταλισμού. Επιτάσσει
ένα κοινοτισμό στην οικονομία. Επιτάσσει επίσης τη διεθνιστική αλληλεγγύη των
λαών και όχι την ιμπεριαλιστική επιβολή)
Ας «καταπέσουμε»
λοιπόν στο φως και ας ρίξουμε τους ολιγαρχικούς στο σκοτάδι του κάθε καιάδα.
Για να πάει μπροστά η ανθρωπότητα πρέπει να κινείται όπως κινείται και η κάθε
επιστήμη. Πρέπει να παίρνει στα χέρια της το σχετικά καλύτερο από τα
επιτεύγματα του παρελθόντος και πάνω σε αυτό να επιφέρει βελτιώσεις και όχι να
παίρνει το χειρότερο παράδειγμα. Πχ ένας που θέλει να φτιάξει ένα καλύτερο
και γρηγορότερο τροχοφόρο, δεν θα πάρει ένα κάρο ή ένα ποδήλατο για να το
βελτιώσει αλλά θα πάρει το καλύτερο επίτευγμα (πχ αυτοκίνητο) και πάνω σε αυτό θα δουλέψει για να το βελτιώσει.
Έτσι στον κοινωνικό τομέα θα πρέπει να πάρουμε σαν βάση το σύστημα της αρχαίας
Αθηναϊκής δημοκρατίας το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του ουρανού και αυτό να
κάνουμε λαμπρότερο. (Όμως οι ολιγαρχικοί του κοινοβουλευτισμού ή του φασισμού
μας προτείνουν ότι πιο μαύρο υπάρχει στην ιστορία μας)
Περί
πατριωτισμού και περί πατριδοκαπηλίας.
Είναι
δυνατόν κάποιος να θεωρεί τον εαυτό του πατριώτη δηλαδή σαν ένα που αγαπά το
λαό του και να προωθεί ταυτόχρονα τα διάφορα κατάμαυρα ολιγαρχικά συστήματα
σπαρτιατικού τύπου ή ναζιστικού ή κοινοβουλευτικού; Αν υπάρχει κάποιος τέτοιος
τότε ή δεν θα γνωρίζει καλά την πραγματικότητα ή θα πρόκειται περί συνειδητού
κοινωνικού εγκληματία.
Τώρα σχετικά
με το πρακτικά εφαρμόσιμο της εξουσίας του λαού (δημοκρατίας).
Με την
προϋπόθεση ότι οι λαοί θα επαναστατήσουν και θα πετάξουν στον καιάδα της
ιστορίας κάθε ολιγαρχικό σκουπίδι τότε η πρακτική εφαρμογή της δημοκρατίας στο σήμερα είναι χιλιάδες φορές πιο εύκολη
από ότι στην αρχαία Αθήνα.
Για μεν τη νομοθετική εξουσία προτείνονται τα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης. - Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»- . Για δε την εκτελεστική μπορούμε να πούμε εν συντομία και περιληπτικά ότι μετά την διάλυση των ένοπλων ολιγαρχικών μηχανισμών, η δημοκρατική εκτελεστική εξουσία με κατάλληλη δομή, διάταξη και κανόνες λειτουργίας, μπορεί να είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του λαού. Πχ Τα ειδικά ένοπλα τμήματα που θα έχουν μονιμότερη μορφή (ανάλογα της σημερινής αστυνομίας και στρατού), θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχο της πολιτοφυλακής. Η πολιτοφυλακή θα δομείται με την περιοδική και κληρωτή ένταξη στο σώμα ενός τμήματος των κατά τόπους πολιτών και η εσωτερική λειτουργία της θα έχει σαν βάση της τους κανόνες του «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟΥ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ».
Σχετικά με τη διάταξη των ένοπλων ειδικών σωμάτων. Η διάταξη, ας πούμε του στρατού θα είναι σε ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο χώρο κοντά στα σύνορα η δε ιεραρχική λειτουργία (κανόνες) θα υπάρχει και θα εφαρμόζεται σε περίπτωση πολέμου ή ειρήνης και μόνο εντός πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών που θα θέτει η νομοθετική του λαού. Πχ αν η διαταγή του ανωτέρου προς τον κατώτερο είναι έξω από τα προδιαγεγραμμένα από το λαό πλαίσια και καταφέρεται εναντίον της εξουσίας του λαού και των νόμων του τότε οι υφιστάμενοι, οι κατώτεροι στην ιεραρχία, και ανάλογα με την περίπτωση, θα μπορούν να απευθύνονται –ατομικά ή συλλογικά- είτε στην πολιτοφυλακή ή θα έχουν χρέος να αρνούνται την εντολή ή θα έχουν χρέος να συλλάβουν ή να εκτελέσουν τον ανώτερο που τους έδωσε την εντολή. Επίσης, πιθανότατα, η εκλογή των στρατηγών να γίνεται από το λαό, θα ελέγχονται από το ανάλογο υπουργείο και το υπουργείο θα ελέγχεται από τον λαϊκό κληρωτό ελεγκτικό μηχανισμό κλπ. (Με τον ίδιο μηχανισμό θα ελέγχεται και το κάθε υπουργείο όπως αναφέρεται και στο κείμενο (ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ) .
Για μεν τη νομοθετική εξουσία προτείνονται τα Κληρωτά Νομοθετικά Σώματα με προδιαγραφές επιστημονικής δημοσκόπησης. - Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»- . Για δε την εκτελεστική μπορούμε να πούμε εν συντομία και περιληπτικά ότι μετά την διάλυση των ένοπλων ολιγαρχικών μηχανισμών, η δημοκρατική εκτελεστική εξουσία με κατάλληλη δομή, διάταξη και κανόνες λειτουργίας, μπορεί να είναι υπό τον πλήρη έλεγχο του λαού. Πχ Τα ειδικά ένοπλα τμήματα που θα έχουν μονιμότερη μορφή (ανάλογα της σημερινής αστυνομίας και στρατού), θα είναι υπό τον πλήρη έλεγχο της πολιτοφυλακής. Η πολιτοφυλακή θα δομείται με την περιοδική και κληρωτή ένταξη στο σώμα ενός τμήματος των κατά τόπους πολιτών και η εσωτερική λειτουργία της θα έχει σαν βάση της τους κανόνες του «ΠΡΟΣΧΕΔΙΟΥ ΑΜΕΣΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΥ».
Σχετικά με τη διάταξη των ένοπλων ειδικών σωμάτων. Η διάταξη, ας πούμε του στρατού θα είναι σε ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο χώρο κοντά στα σύνορα η δε ιεραρχική λειτουργία (κανόνες) θα υπάρχει και θα εφαρμόζεται σε περίπτωση πολέμου ή ειρήνης και μόνο εντός πολύ συγκεκριμένων προδιαγραφών που θα θέτει η νομοθετική του λαού. Πχ αν η διαταγή του ανωτέρου προς τον κατώτερο είναι έξω από τα προδιαγεγραμμένα από το λαό πλαίσια και καταφέρεται εναντίον της εξουσίας του λαού και των νόμων του τότε οι υφιστάμενοι, οι κατώτεροι στην ιεραρχία, και ανάλογα με την περίπτωση, θα μπορούν να απευθύνονται –ατομικά ή συλλογικά- είτε στην πολιτοφυλακή ή θα έχουν χρέος να αρνούνται την εντολή ή θα έχουν χρέος να συλλάβουν ή να εκτελέσουν τον ανώτερο που τους έδωσε την εντολή. Επίσης, πιθανότατα, η εκλογή των στρατηγών να γίνεται από το λαό, θα ελέγχονται από το ανάλογο υπουργείο και το υπουργείο θα ελέγχεται από τον λαϊκό κληρωτό ελεγκτικό μηχανισμό κλπ. (Με τον ίδιο μηχανισμό θα ελέγχεται και το κάθε υπουργείο όπως αναφέρεται και στο κείμενο (ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ) .
Είναι λοιπόν
πρακτικά εφικτό όλη η εκτελεστική να ανήκει πλήρως στο λαό και να
αποκλείεται η συγκέντρωση εξουσίας στην ηγεσία των ειδικών ένοπλων σωμάτων και την οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν
οι λίγοι για την κατάλυση της εξουσίας του λαού.
Δ
Το να περιμένει κανείς να βρει καλό ολιγάρχη (με την ψήφο του ή χωρίς αυτή) που θα αποφασίζει θετικά για τη ζωή του, σημαίνει ότι περιμένει το ίδιο αναποτελεσματικά όπως περίμενε ο πτηνοτρόφος του παραμυθιού. Ο πτηνοτρόφος κάθε φορά που έβαζε μια αλεπού μέσα στο κοτέτσι του για να φυλάει της κότες από τις νυφίτσες και αυτή τις έτρωγε, ήλπιζε να βρει κάποια άλλη που θα ήταν και καλός φύλακας και ταυτόχρονα δεν θα του έτρωγε τις κότες. Όμως όσες αλεπούδες και να άλλαζε…
Καλούμε τους
καλοπροαίρετους οπαδούς και μέλη ολιγαρχικών κομμάτων να σταματήσουν να
ακολουθούν τα κελεύσματα των ηγεσιών τους. Όχι μόνο να τους εγκαταλείψουν
αλλά και να τους εναντιωθούν και να συσπειρωθούν γύρω από το ιδεολογικό και
πρακτικό κίνημα της πραγματικής λαϊκής
επανάστασης.
Από το δρόμο
που πορεύονται σήμερα ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΚΑΡΤΕΡΟΥΝ.
Είναι καιρός να γίνουν όλες ΟΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΕΣ για να τεθούν οι βάσεις της μεγάλης λαϊκής επανάστασης. Είναι καιρός η πλειοψηφία του λαού να προετοιμαστεί κατάλληλα για να αφαιρέσει από τους ολιγάρχες, με τη μαζική (και όχι με την ατομική) αντιβία της, την εκτελεστική εξουσία με στόχο τον ΠΛΗΡΗ έλεγχο από τον ίδιο το λαό της νομοθετικής, δικαστικής και οικονομικής εξουσίας.
Να χτυπήσει τελικά θανάσιμα την καθημερινή βία του ολιγαρχισμού.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ
ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ.
ΥΓ. Μια άλλη τεράστια
προπαγανδιστική ολιγαρχική παγίδα είναι η εξής: Σου λένε ότι «Αυτά που
προτείνετε είναι για το μακρύ μέλλον. Το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε. Θέλουμε
μια κάποια άμεση ανακούφιση και επομένως θα πρέπει τώρα να επιλέξουμε και να
ακολουθήσουμε μια ολιγαρχική συλλογικότητα η οποία θα είναι λιγότερο κακή από
τις άλλες. Μετά βλέπουμε.»
Εδώ πουλάνε στο λαό εντελώς ψεύτικες
ελπίδες. Οι άμεσες ανακουφίσεις του λαού δεν μπορούν ΠΟΤΕ να επέλθουν με αυτό τον
τρόπο. Και για να το εξηγήσουμε θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα.
Κάποιος νεαρός βαδίζει αμέριμνος
στην πλατεία. Τον πλησιάζει ένας πολύ αδύνατος τύπος και του λέει απειλητικά.
«Κάνε εδώ επί τόπου τρείς τούμπες». Ο νεαρός δεν τον παίρνει στα σοβαρά αφού τον
βλέπει τόσο καχεκτικό όπου θα μπορούσε να
αποφύγει μια πιθανή χειρόδικη
απειλή εναντίον του με ευκολία. Έτσι χαμογελά και πάει να συνεχίσει στο
δρόμο του. Όμως ο αδύνατος τύπος του βγάζει ένα πιστόλι και απειλώντας τον του
επαναλαμβάνει να κάνει τις τούμπες. Τότε ο νεαρός μπροστά στο δέος της
απειλής κάνει και πάρα πάνω τούμπες.
Έτσι και με το ολιγαρχικό σύστημα. ΠΟΤΕ μα
ΠΟΤΕ δεν υποχωρεί στο σήμερα αν δεν υπάρχει κάποιος μελλοντικός υπαρκτός
κίνδυνος για την οντότητά του. Σήμερα το σύστημα δεν υποχωρεί απέναντι σε
σχεδόν καμιά κινητοποίηση του λαού. Και αυτό γιατί δεν υπάρχει το αντίπαλο
δέος, δεν υπάρχει μεγάλη μελλοντική εμφανής απειλή κατά της ύπαρξής του. Πχ τα
τελευταία χρόνια, διάφορα «αντισυστημικά» κόμματα αύξησαν κατά πολύ τη δύναμή
τους (ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ). Παρόλα ταύτα δεν υπήρξε σχεδόν καμιά υποχώρηση του
συστήματος σε λαϊκά αιτήματα. Και αυτό γιατί το σύστημα δεν τα φοβάται. Ξέρει
πολύ καλά ότι οι ηγεσίες τους παρά τις σημαντικές διαφορές τους είναι
ολιγαρχικής ανατροφής όπως είναι και η ουσία του συστήματος. Γι αυτό παρά την
διογκούμενη δυσαρέσκεια, όχι μόνο δεν υποχωρούν μπροστά στην απειλή να στραφεί
προς αυτά τα κόμματα η μεγάλη πλειοψηφία του λαού αλλά συνεχίζουν να παίρνουν
ακόμα χειρότερα μέτρα. Ξέρουν από την ιστορία και από τη σημερινή πραγματικότητα
ότι ουσιαστικά όχι μόνο δεν κινδυνεύουν αλλά και ότι είναι προς όφελός του
συστήματος η εναλλαγή στην εξουσία άλλων ολιγαρχικών μορφωμάτων την κατάλληλη
στιγμή γιατί φρενάρουν τις διαδικασίες για μια λαϊκή πραγματική επανάσταση.
(Ακόμα το σύστημα έχει διδαχθεί και δεν αισθάνεται πια απειλή και για τις
συλλογικότητες που προτείνουν τα «εργατικά συμβούλια». Ξέρουν ότι και αυτό το
ολιγαρχικό πρόταγμα εντός μικρού χρονικού διαστήματος θα έρθει στα νερά τους
όπως έγινε σε ΣΕ, Κίνα, Βιετνάμ, Β. Κορέα κλπ.
Σήμερα λείπει το αντίπαλο δέος που θα τρομοκρατήσει το σύστημα και έτσι θα επιφέρει καθημερινές μικρές κατακτήσεις για το λαό και στη συνέχεια να εδραιώσει και επεκτείνει οπωσδήποτε αυτές τις κατακτήσεις με τη νίκη της επανάστασης. Δεν απειλείται η καρδιά του. Δεν απειλείται να παρθεί από τα χέρια τους και να πάει στα χέρια του λαού η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία. Αυτό μόνο είναι το αντίπαλο δέος της ολιγαρχίας. Όταν όμως οι ολιγάρχες αντιληφθούν ότι ένα σχετικά μεγάλο μέρος της κοινωνικής συνείδησης πιστεύει και επιδιώκει να περάσει όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στο λαό τότε στο κάθε σήμερα θα κάνουν δεκάδες υποχωρήσεις και τούμπες προσπαθώντας να σωθούν. Είναι ο μόνος τρόπος. Αντίθετα, αν ο λαός ακολουθεί τα ολιγαρχικά κόμματα για να δει έστω και μια μικρή ανακούφιση, όχι μόνο δεν θα τη δει αλλά θα ζήσει τα χειρότερα. Με αυτό τον τρόπο πριονίζει διαρκώς το κλαδί στο οποίο κάθεται.
Σήμερα λείπει το αντίπαλο δέος που θα τρομοκρατήσει το σύστημα και έτσι θα επιφέρει καθημερινές μικρές κατακτήσεις για το λαό και στη συνέχεια να εδραιώσει και επεκτείνει οπωσδήποτε αυτές τις κατακτήσεις με τη νίκη της επανάστασης. Δεν απειλείται η καρδιά του. Δεν απειλείται να παρθεί από τα χέρια τους και να πάει στα χέρια του λαού η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία. Αυτό μόνο είναι το αντίπαλο δέος της ολιγαρχίας. Όταν όμως οι ολιγάρχες αντιληφθούν ότι ένα σχετικά μεγάλο μέρος της κοινωνικής συνείδησης πιστεύει και επιδιώκει να περάσει όλη η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στο λαό τότε στο κάθε σήμερα θα κάνουν δεκάδες υποχωρήσεις και τούμπες προσπαθώντας να σωθούν. Είναι ο μόνος τρόπος. Αντίθετα, αν ο λαός ακολουθεί τα ολιγαρχικά κόμματα για να δει έστω και μια μικρή ανακούφιση, όχι μόνο δεν θα τη δει αλλά θα ζήσει τα χειρότερα. Με αυτό τον τρόπο πριονίζει διαρκώς το κλαδί στο οποίο κάθεται.
ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ:
ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ
ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ.
ΣΚ
