ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ ΕΧΟΥΝ - ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ – ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΓΝΩΣΗ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ.
(και γι αυτό ΔΕΝ
πρέπει να επιλέγουν αυτοί τους νόμους
αλλά ο λαός)
Εισαγωγή:
*Τρομερός ο πόλεμος που εξαπολύει καθημερινά η ολιγαρχία εναντίον της νόησης του λαού. Με διαρκείς αληθοφανείς παραποιήσεις της πραγματικότητας θέλουν να τον κρατούν υποταγμένο υπήκοό τους.
Εισαγωγή:
*Τρομερός ο πόλεμος που εξαπολύει καθημερινά η ολιγαρχία εναντίον της νόησης του λαού. Με διαρκείς αληθοφανείς παραποιήσεις της πραγματικότητας θέλουν να τον κρατούν υποταγμένο υπήκοό τους.
*Οι αγωνιστές για την εξουσία του λαού θα πρέπει αφενός
να απενεργοποιούν καθημερινά – απευθυνόμενοι στη λογική και όχι στο θυμικό των
ανθρώπων – αυτές τις νοητικές βόμβες και αφετέρου να αντιπαραθέτουν τα ανίκητα
ιδεολογικά τους όπλα. Και για να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν χρειάζεται να
κατακτήσουν καλά τη λειτουργία τους (επιχειρηματολογία τους).
* «Και επειδή ένας ταξιτζής είναι ειδικός στην οδήγηση και τις μεταφορές ατόμων θα πρέπει να αποφασίζει αυτός και να επιβάλει που θα πρέπει να πάει ο πελάτης του - ο οποίος δεν ξέρει από οδήγηση- ή ο πελάτης (ακόμα και η πιο αγράμματη γριούλα) θα πρέπει να αποφασίζει που θα πάει και να δίνει εντολή στον ειδικό ταξιτζή να εκτελέσει την απόφασή της;»
* «Και επειδή ένας ταξιτζής είναι ειδικός στην οδήγηση και τις μεταφορές ατόμων θα πρέπει να αποφασίζει αυτός και να επιβάλει που θα πρέπει να πάει ο πελάτης του - ο οποίος δεν ξέρει από οδήγηση- ή ο πελάτης (ακόμα και η πιο αγράμματη γριούλα) θα πρέπει να αποφασίζει που θα πάει και να δίνει εντολή στον ειδικό ταξιτζή να εκτελέσει την απόφασή της;»
.
ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
και η εγκληματική θεωρία των «αρίστων»
ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΠΕΡΙ ΛΑΘΩΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
και η εγκληματική θεωρία των «αρίστων»
Ας υποθέσουμε
ότι κάποιος εργαζόμενος θέλει να φτιάξει
το σπίτι του για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του για στέγαση.
Πρώτα απ΄ όλα λοιπόν θα ήθελε να το φτιάξει σε ένα υπάρχοντα ιδιόκτητο χώρο σε μια περιοχή που του αρέσει. Γνωρίζει ότι έχει και κάποια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα που νομίζει ότι του επιτρέπει να φτάσει ως ένα σημείο την κατασκευή δηλαδή ως την αποπεράτωση του πρώτου ορόφου.
Επίσης θα ήθελε το σπίτι του να έχει τέτοιες αντισεισμικές βάσεις-θεμέλια, κολώνες κλπ ώστε στο μέλλον αν θα ήθελαν τα παιδιά του, να μπορούν να χτίσουν και άλλους ορόφους.
Άλλες επιθυμίες του για τον 1ο όροφο είναι η έκταση της επιφάνειάς του, οι διαστάσεις και η θέση των δωματίων, η θέση του σαλονιού, η θέση της κουζίνας, του μπαλκονιού κλπ και σε κάποιο σημείο θα ήθελε να έχει ένα γκαράζ στο υπόγειο με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Ακόμα σημαντικό γι αυτόν θα ήταν και μια συγκεκριμένη διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων. Για τον εξωτερικό χώρο θα ήθελε η κατασκευή του σπιτιού να είναι σε τέτοιο χώρο, να έχει τέτοια διαρρύθμιση ώστε και να εξοικονομεί έκταση αλλά να υπάρχει και η κατάλληλη ηλιοφάνεια ώστε να καλλιεργεί έναν κήπο.
Με αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές που έχει στο μυαλό του πιστεύει ότι θα ικανοποιούνται κατά τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού, οι περισσότερες σχετικά άμεσες και οι μακροπρόθεσμες ανάγκες του γύρω απ τη στέγαση και τη διαμονή σε ένα χώρο .
Όμως αυτός ο εργαζόμενος δεν ξέρει τίποτα ή ξέρει ελάχιστα από οικοδομικές κατασκευές και γι αυτό είναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό δηλαδή σε κάποιον μηχανικό.
Προς αυτό το σκοπό παίρνει την απόφαση να απευθυνθεί σε 2-3 μηχανισμούς για να τους εκφράσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, να ακούσει τις προτάσεις τους για το σχέδιο, για τα καταλληλότερα ποιοτικά και οικονομικά υλικά που ο καθένας τους θα θεωρεί ότι θα είναι σωστότερο να χρησιμοποιηθούν κλπ και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια των συγκεκριμένων οικονομικών του δεδομένων. Και κατόπιν τούτων να κρίνει ποιος τελικά από αυτούς μπορεί να πραγματοποιήσει καλύτερα τις επιθυμίες του.
Πρώτα απ΄ όλα λοιπόν θα ήθελε να το φτιάξει σε ένα υπάρχοντα ιδιόκτητο χώρο σε μια περιοχή που του αρέσει. Γνωρίζει ότι έχει και κάποια συγκεκριμένη οικονομική δυνατότητα που νομίζει ότι του επιτρέπει να φτάσει ως ένα σημείο την κατασκευή δηλαδή ως την αποπεράτωση του πρώτου ορόφου.
Επίσης θα ήθελε το σπίτι του να έχει τέτοιες αντισεισμικές βάσεις-θεμέλια, κολώνες κλπ ώστε στο μέλλον αν θα ήθελαν τα παιδιά του, να μπορούν να χτίσουν και άλλους ορόφους.
Άλλες επιθυμίες του για τον 1ο όροφο είναι η έκταση της επιφάνειάς του, οι διαστάσεις και η θέση των δωματίων, η θέση του σαλονιού, η θέση της κουζίνας, του μπαλκονιού κλπ και σε κάποιο σημείο θα ήθελε να έχει ένα γκαράζ στο υπόγειο με συγκεκριμένες προδιαγραφές.
Ακόμα σημαντικό γι αυτόν θα ήταν και μια συγκεκριμένη διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων. Για τον εξωτερικό χώρο θα ήθελε η κατασκευή του σπιτιού να είναι σε τέτοιο χώρο, να έχει τέτοια διαρρύθμιση ώστε και να εξοικονομεί έκταση αλλά να υπάρχει και η κατάλληλη ηλιοφάνεια ώστε να καλλιεργεί έναν κήπο.
Με αυτές λοιπόν τις προδιαγραφές που έχει στο μυαλό του πιστεύει ότι θα ικανοποιούνται κατά τον καλύτερο τρόπο, στο μέτρο του δυνατού, οι περισσότερες σχετικά άμεσες και οι μακροπρόθεσμες ανάγκες του γύρω απ τη στέγαση και τη διαμονή σε ένα χώρο .
Όμως αυτός ο εργαζόμενος δεν ξέρει τίποτα ή ξέρει ελάχιστα από οικοδομικές κατασκευές και γι αυτό είναι αναγκασμένος να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό δηλαδή σε κάποιον μηχανικό.
Προς αυτό το σκοπό παίρνει την απόφαση να απευθυνθεί σε 2-3 μηχανισμούς για να τους εκφράσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του, να ακούσει τις προτάσεις τους για το σχέδιο, για τα καταλληλότερα ποιοτικά και οικονομικά υλικά που ο καθένας τους θα θεωρεί ότι θα είναι σωστότερο να χρησιμοποιηθούν κλπ και όλα αυτά μέσα στα πλαίσια των συγκεκριμένων οικονομικών του δεδομένων. Και κατόπιν τούτων να κρίνει ποιος τελικά από αυτούς μπορεί να πραγματοποιήσει καλύτερα τις επιθυμίες του.
Σε αυτό τη
σημείο θα πρέπει να γίνουν μερικές ρητορικές ερωτήσεις για να αναδειχτούν τα
λογικά αυτονόητα που η ολιγαρχική προπαγάνδα εντέχνως τα διαστρέφει ανά τους
αιώνες.
1) Ποιος θα κάνει σίγουρα τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη κατά την επιλογή των προδιαγραφών του σπιτιού; Αν αποφασίσει ο εργαζόμενος ή αν αποφασίσει ο μηχανικός;
Δηλαδή ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το πώς θα διαμορφωθεί τελικά το σπίτι; Ποιος θα αποφασίσει για τις ουσιαστικές - καθοριστικές προδιαγραφές του; Ο μη ειδικός (εργαζόμενος) ή ο ειδικός (μηχανικός) και για ποιο λόγο;
Επίσης, για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;
Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο είναι της τάξης του 99,999% .
Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες και κατ΄ επέκταση τις επιθυμίες του άλλου, όσο άριστος και τέλειος ειδικός και να είναι. («Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τις ξέρει»). Στην προκειμένη περίπτωση, ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες)
Εκτός και αν αυτές τις επιλογές του τις εκφράσει ο μη ειδικός. Τότε ναι.
Επομένως για την ωφελιμότητα ή τη λιγότερη ζημία του μη ειδικού είναι άκρως απαραίτητη η έκφραση της επιλογής των αναγκών του και των προδιαγραφών αυτών. ( Αν ο μη ειδικός εκφραστεί μόνο γενικά όπως πχ «θα ήθελα ένα καλό σπίτι» και χωρίς την πρόσθεση των προδιαγραφών του σπιτιού τότε τα λάθη του ειδικού θα είναι επίσης στον ίδιο βαθμό αναπόφευκτα. Ακόμα και ο πιο άριστος ειδικός σε αυτή την περίπτωση είναι ένα τεράστιο μηδέν).
Άρα είναι απόλυτα απαραίτητη η επιλογή και η έκφραση των αναγκών και των προδιαγραφών τους από τον μη ειδικό για την αποφυγή των συντριπτικά περισσότερων και σημαντικότερων λαθών που θα ζημιώσουν τον μη ειδικό.
Όμως κανένα πρακτικό νόημα δεν έχει ούτε η απλή επιλογή-εκλογή του ειδικού αλλά ούτε και η απλή έκφραση των επιλογών του μη ειδικού προς τον ειδικό χωρίς αυτή η έκφραση να είναι ταυτόχρονα και συγκεκριμένη εντολή. Τι νόημα έχει να εκλέξει κάποιον μηχανικό -με πολλές ειδικές γνώσεις και όχι κλέφτη- και να του πει πως θα ήθελε το σπίτι και μετά ο μηχανικός να είναι ασύδοτος και απρόσβλητος δικαστικά - αν δεν ακολουθήσει τις εκφρασμένες προδιαγραφές-; Κανένα.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος, ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.
Γι αυτό ο μη ειδικός για να καλυφθεί, θα πρέπει να έχει την -εκτελεστική και δικαστική- εξουσία για να μπορεί να λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση.
Εδώ διαφαίνεται ότι το πλέον βασικό πράγμα για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι α) να επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του β) να εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό και γ) η τελική έκφραση των επιλογών του να είναι εντολή απαράβατη προς τον ειδικό (η παραβίαση να συνοδεύεται με ποινή).
Σημείωση 1η.
Φυσικά και ο μη ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα που επιλέγει τις προδιαγραφές λύσης των προβλημάτων του ίσως να διαπιστώσει στο μέλλον ότι κάποια προδιαγραφή που είχε θέσει ο ίδιος ήταν λαθεμένη (ουδείς αλάνθαστος). Όμως θα είναι ένα κάποιο λάθος. Αλλά αν η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον ειδικό τότε σχεδόν το σύνολο των προδιαγραφών θα έβγαινε λάθος (εκτός και αν ο ειδικός όπως είπαμε είχε τέλειες μαντικές ή θεϊκές ικανότητες αλλά και να τις είχε πάλι θα έπρεπε να εκλάβει την βούληση του μη ειδικού ως εντολή).
Αντίστροφα. Ο μη ειδικός θα κάνει σχεδόν τα συντριπτικά περισσότερα λάθη σε σχέση με τον ειδικό αν πάει ( στα χωράφια του ειδικού) για να υλοποιήσει - κατασκευάσει ο ίδιος τις προδιαγραφές του σπιτιού του γιατί απλά δεν ξέρει τίποτα από οικοδομικές κατασκευές όπως τις ξέρει ο ειδικά σπουδαγμένος.
Ναι, εδώ ο ειδικός και ας μην είναι «Αϊνστάϊν» έχει σίγουρα πολύ περισσότερες γνώσεις από τον μη ειδικό. (Όμως έχει μηδαμινές γνώσεις ως προς την ουσία, ως προς τις συνδυαστικές ανάγκες του μη ειδικού και στο θέμα του σκοπού αυτές οι γνώσεις, του μη ειδικού, έχουν το συντριπτικό καθοριστικό βάρος.)
Ο ειδικός λοιπόν θα πρέπει να πάρει αποφάσεις και αυτός για διάφορα θέματα αλλά όχι αποφάσεις επί των προδιαγραφών του σπιτιού – γιατί η κάθε προδιαγραφή είναι απάντηση σε κάποια ανάγκη και τις ανάγκες του άλλου δεν μπορεί να τις γνωρίζει - αλλά να πάρει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Στο παράδειγμά μας θα πρέπει να κάνει το κατάλληλο σχέδιο, να βρει τα κατάλληλα υλικά και τη σωστή αναλογία τους, να βρει τους καλύτερους οικοδόμους, τις καλύτερες τιμές κλπ. Φυσικά και αυτός μπορεί να κάνει λάθη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του όμως τα λάθη του θα είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με αυτά που θα έκανε ο μη ειδικός αν προσπαθούσε να κατασκευάσει το σπίτι.
Σε τούτο το σημείο στηρίζεται διαχρονικά η ολιγαρχική εγκληματική προπαγάνδα κάθε μορφής. Πρώτα βαπτίζει ψευδώς ως μη ειδικό εκείνον που από τη φύση του είναι ο μοναδικός ειδικός όσον αφορά στη γνώση των αναγκών της ζωής του και στη συνέχεια χαρίζει το αλάθητο στον ειδικό και σε εκείνο τον τομέα που σίγουρα θα κάνει περισσότερα και σημαντικότερα λάθη από τον «μη ειδικό» ήτοι στον τομέα τις επιλογής του σκοπού και των βασικών προδιαγραφών του.
Όλη η ουσία της παγίδας που στήνουν οι ολιγαρχικοί στο λαό βρίσκεται εδώ. ΒΑΠΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΙΔΙΚΟ ΛΑΟ ΣΕ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟ και από εκεί και πέρα ξεκινά ο έλεγχος της νόησης των υπηκόων.
Πρώτα λοιπόν συγχέουν επίτηδες τις ειδικότητες και άρα τις καθοριστικές αποφάσεις που αφορούν στις προδιαγραφές του σκοπού όπου για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα θα πρέπει να λαμβάνει μόνο ο «μη ειδικός», με τις εκτελεστικές αποφάσεις που θα πρέπει να λαμβάνει ο ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα. Μετά από αυτό το μπέρδεμα και επειδή όλοι ξέρουν ότι ο «μη ειδικός» επί ενός άλλου γνωστικού αντικειμένου θα κάνει περισσότερα λάθη στην πράξη υλοποίησης κάποιου στόχου, λόγω έλλειψης ειδικών γνώσεων, του φορτώνουν έλλειψη γνώσεων και στον τομέα προδιαγραφών που αντικειμενικά όμως έχει περισσότερη γνώση (αφού είναι ειδικός γνώστης των αναγκών του) απ΄ ότι ο ειδικός κάποιου υλικού τομέα και ως εκ τούτου στην πραγματικότητα θα κάνει λιγότερα λάθη.
Επομένως η ύπαρξη ειδικών είναι απαραίτητη αλλά όχι για να αποφασίζουν για τις βασικές προδιαγραφές ενός σκοπού αλλά για να εκτελούν τις βασικές προδιαγραφές του σκοπού που θα θέτει και θα εντέλει ο «μη ειδικός». Δηλαδή να είναι αντιπρόσωποι του «μη ειδικού». Αν ο ειδικός αποφασίζει και για τις προδιαγραφές δεν θα κάνει μόνο περισσότερα λάθη συγκριτικά με τον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό» αλλά θα κάνει και τα σημαντικότερα γιατί τα λάθη του θα αφορούν την ουσία του σκοπού δηλαδή τις προδιαγραφές του.
Σε αυτή τη φυσική ροή των πραγμάτων ο ειδικός (αν θέλουμε να έχουμε τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των αναγκών του «μη ειδικού»), θα πρέπει να είναι εντολοδόχος, να είναι μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του «μη ειδικού» και ανά πάσα στιγμή ανακλητός.
Το αντίστροφο είναι παρά φύση και για αυτό είναι πολύ αναποτελεσματικό. (Το φυσικό είναι κάποιος να περπατάει με τα πόδια και όχι να του επιβάλλεται να συνηθίσει να περπατάει με τα χέρια.)
Επίσης ο κάθε ειδικός – σαν γνώστης των δυνατοτήτων των γενικών και των ειδικών μέσων- θα μπορούσε να προτείνει στον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό», την πρόσθεση ή την αφαίρεση κάποιων αρχικών προδιαγραφών του που θα θεωρεί ότι θα είναι προς το συμφέρον του. Μόνο να προτείνει όμως. Γιατί δεν μπορεί έπ΄ ουδενί να γνωρίζει όλο το συνολικό φάσμα και τους συνδυασμούς των αναγκών και των επιθυμιών του «μη ειδικού».
Αν θέλουμε να έχουμε την μέγιστη αποτελεσματικότητα και όχι την ελάχιστη – του περπατήματος με τα χέρια- ή την πλήρη αναποτελεσματικότητα τότε θα πρέπει οι αρμοδιότητες του «μη ειδικού» και του ειδικού να διαχωριστούν ευκρινώς και να συμπίπτουν με τη φύση των πραγμάτων.
Σημείωση 2η
Εδώ να πούμε περιληπτικά μερικά πράγματα που αφορούν στην ανθρώπινη πράξη, τα οποία στην καθημερινότητά μας φαίνονται αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι και τόσο.
Οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου δεν είναι τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, δεν είναι ξεχωριστές η μια από την άλλη αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.
Οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια αξία αλλά διαφορετικές αξίες. Όλες οι ανάγκες υπόκεινται σε μια διαρκή αξιολόγηση. Πχ για κάποιον μια εργασία έχει γενικά πάρα πολύ μεγάλη αξία. Όμως μια μέρα που αρρωσταίνει χάνει προσωρινά την αξία της μέσα του και στη θέση της μπαίνει η ανάγκη του για αποκατάσταση της υγείας του. Οι ανάγκες δεν είναι ακανόνιστα τοποθετημένες αλλά είναι ιεραρχημένες ανάλογα με την αξιολόγηση που τους κάνει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή η αξιολόγηση μπορεί να αλλάζει διαρκώς ( λόγω αντικειμενικών ή υποκειμενικών αλλαγών) αλλάζει και η σχετική θέση όλων τους στην ιεραρχία και επομένως και οι προτεραιότητες.
Οι ανάγκες είναι συνδυαστικά σχετισμένες και μεταξύ των άμεσων και σε σχέση με τις πιθανά μελλοντικές. Η λύση κάποιων αναγκών εξαρτάται από την προηγούμενη λύση κάποιων άλλων. Πχ η κάλυψη κάποιων αναγκών σε υγεία προϋποθέτει την προηγούμενη κάλυψη της ανάγκης για χρήματα. Ο συνδυασμός των αναγκών είναι διαρκής επειδή διαρκής είναι και η αξιολόγηση. Πχ κάποιος έχει μια δουλειά σε μια πόλη και έχει προγραμματίσει να πάει σε αυτή. Όμως κάποιες αντικειμενικές αλλαγές του προκαλούν την ανάγκη να κάνει και άλλες δουλειές στην ίδια πόλη. Τότε κοιτάζει να βρει την κατάλληλη μέρα ώστε να πάει μόνο μια φορά συνδυάζοντας την κάλυψη όλων των αναγκών και όχι να πάει πολλές φορές. (Πάρα πολλές ανάγκες επίσης προέρχονται από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο του ανθρώπου)
Οι ανάγκες λοιπόν του κάθε ανθρώπου εκτός του ότι είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων είναι και αξιολογικά διαφορετικές και συνδυαστικά διαφορετικές και ως εκ τούτου είναι αδύνατον κάποιος άνθρωπος να ξέρει καλά τις ανάγκες και τους συνδυασμούς των αναγκών του άλλου ανθρώπου (πόσο μάλλον εκατομμυρίων ανθρώπων). Όπως κάθε άνθρωπος βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τη χαρά και τον πόνο έτσι βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τις συνδυαστικά σχετισμένες ανάγκες του. Αδύνατον να τις γνωρίζει ακριβώς ο άλλος, «εκτός από το θεό».
Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.
«Άνθρωπο βλέπεις και ψυχή δεν ξέρεις» λέει ο λαός ή «Ο καθένας ξέρει το δικό του Γολγοθά».
Από όλα αυτά συνάγεται ότι κανένας ειδικός όσο άριστος και τέλειος και να είναι ή να τυχαίνει να είναι κάποια ολιγαρχική κουφάλα που το παίζει ειδικός, δεν μπορεί να επιλέξει το σκοπό του «μη ειδικού» γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γνωρίζει τις συνδυαστικές ανάγκες του και την αξιολόγησή τους και ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να της γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων. Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά για την κάλυψη και άλλων αναγκών του.)
Εν κατακλείδι το να υπεισέρχεται ο ειδικός στα «χωράφια» του «μη ειδικού» και να αποφασίζει για τους σκοπούς του «μη ειδικού» και τις προδιαγραφές τους )και να τις επιβάλει) είναι τόσο ανόητο όσο είναι το να αποφασίζει ένας αγρότης στο πως θα ψαρεύει ο ψαράς ή ο ψαράς να αποφασίζει στο πως θα καλλιεργεί ο αγρότης ή ακόμα επειδή ένας ταξιτζής είναι ειδικός στην οδήγηση και τις μεταφορές ατόμων, να ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να αποφασίζει που θα πρέπει να πάει ο πελάτης του - ο οποίος δεν ξέρει από οδήγηση-. Τόσο εξωφρενικά ανόητο!!! γιατί ο ειδικός ταξιτζής θα κάνει σίγουρα λάθος στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του άλλου (εκατοντάδες χιλιάδες πιθανοί προορισμοί) αν δεν υπακούσει στην συγκεκριμένη εντολή-προορισμό που θα του εκφράσει ο «μη ειδικός» πελάτης του ο οποίος είναι φύση ειδικός στην επίγνωση των αναγκών του. (Και πόσο νόημα θα έχει μια προηγούμενη εκλογή ενός ταξιτζή μεταξύ πέντε ταξιτζήδων αν τελικά αποφασίζει ο ταξιτζής που θα πάει ο πελάτης όπως γίνεται σε επίπεδο κοινωνίας με τις βουλευτικές εκλογές.) Και όμως αυτό ισχυρίζονται οι ολιγάρχες κάθε είδους καθώς και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί από μικροί πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Να αποφασίζει ο ταξιτζής τον τελικό προορισμό (σκοπό), να έχει ο ταξιτζής τη νομοθετική – κανονιστική εξουσία και όχι ο πελάτης!!!!!
Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν δεξιοί ολιγάρχες και οι «αριστεροί» μετά Μαρξ ολιγάρχες – ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι και άκρως αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21ο αιώνα- δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όλα όσα λένε είναι δικαιολογίες για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα τους – είτε ταξικά είτε ατομικά ψυχολογικά-.
(Αν αποφασίζουν οι ολιγάρχες για εμάς εκτός του ότι θα υποπέσουν εκ φύσεως σε τεράστια λάθη, έχουν και το μειονέκτημα να είναι επιρρεπείς σε λαδώματα, σε εκβιασμούς – απειλές κλπ με αποτέλεσμα να ζημιώσουν το λαό. Αν πχ για ένα Δήμο των 50.000 κατοίκων αποφασίζουν οι 21 τότε τους 11 είναι πιο εύκολο να τους λαδώσει ή να τους απειλήσει κανείς παρά να λαδώσει ή να απειλήσει 50.000.)
Εδώ οι ολιγαρχικοί «διαφοροποιούνται» σε γενικές γραμμές στο εάν ο ταξιτζής θα πρέπει να είναι εκλεγμένος (αιρετός) ή μη εκλεγμένος (αυθαίρετος στρατιωτικός ή πολιτικός.) Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγάρχες.
Όμως τι σημασία έχει αυτό πρακτικά; Καμία. Έτσι και αλλιώς θα αποφασίζει ο ταξιτζής και όχι ο λαός. Και στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών προπαγανδιστών, τι σημασία έχει αν μπορείς να τον αλλάξεις μετά από 4 χρόνια με κάποιον άλλο ολιγάρχη ταξιτζή αν προηγουμένως έχεις υποστεί μεγάλη ζημιά;
Τώρα αν υπάρχει κανένας υπήκοος με τέτοια νοημοσύνη που να πιστεύει και να δέχεται το ότι επειδή ο ταξιτζής έχει ειδικές γνώσεις και ικανότητες στην οδήγηση, θα πρέπει να αποφασίζει αντί γι αυτόν και για την ουσία του προορισμό του - γιατί έτσι θα είναι πιο σωστό και πιο αποτελεσματικό για την ικανοποίηση κάποιων αναγκών του- τότε ναι και θα πρέπει να δέχεται και σε κοινωνικό επίπεδο, κάποιους λίγους να αποφασίζουν τους νόμους αντί γι αυτόν γιατί και στις δύο αυτές περιπτώσεις η ουσία τους είναι εντελώς ίδια. (Αυτή όμως είναι η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ αιτία της κρίσης και της παγκόσμιας εξαθλίωσης)
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΟΣΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Ή ΕΧΕΙ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ. Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ.
Η φυσική αλυσίδα για αποτελεσματικότητα στην ανθρώπινη πράξη.
α) Αξιολόγηση αναγκών, επιλογή αναγκών, συνδυασμός αναγκών, γενικοί στόχοι και προδιαγραφές για την υπέρβασή τους όπου μπορεί να κάνει μόνο ο «μη ειδικός», -εκτός και αν ο ίδιος είναι ειδικός στο συγκεκριμένο θέμα -. (σε κάποιες περιπτώσεις οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν προδιαγραφές αλλά επ΄ ουδενί να αποφασίσουν γιατί δεν ξέρουν τον πλήρη συνδυασμό των αναγκών του άλλου).
β) επιλογή βασικών γενικών μέσων - γενική κατηγορία μέσων - σε αντιστοίχηση ή αναλογία με τις βασικές προδιαγραφές όπως πχ επικοινωνιακά μέσα που αντιστοιχούν στην ανάγκη για επικοινωνία. Επειδή κάποιο άτομο θα βρίσκεται διαρκώς εκτός σπιτιού επιλέγει κατηγορία κινητών τηλεφώνων. (σε κάποιες περιπτώσεις οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν και κάτι άλλο όπως πχ ασυρμάτους κοκ).
γ) επιλογή ειδικών μέσων της γενικότερης κατηγορίας, προσαρμοσμένων στις ιδιαίτερες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες. Πχ μεταξύ των μέσων της ειδικότερης κατηγορίας των κινητών μπορεί να γίνει η επιλογή ειδικού τηλεφώνου με βάση τις προδιαγραφές εκείνου που διαθέτει τηλέφωνο, ιντερνετ, προσιτή τιμή ή και κάποια άλλη ιδιαίτερη προδιαγραφή όπως ραδιόφωνο κλπ. (όπου οι ειδικοί μπορούν και πρέπει να προτείνουν και να είναι δεσμευμένοι με δικαστική δίωξη αν τελικά οι προτεινόμενες από αυτούς προδιαγραφές δεν ισχύουν).
Σημείωση 3η
Σε κοινωνικό επίπεδο, τα πιο πάνω σημαίνουν ότι η πλειοψηφία επιλέγει τις προδιαγραφές (νόμους-κανόνες) για την υλοποίηση από κοινού των ατομικών αναγκών των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι θα επιλέγονται πλειοψηφικά οι κοινές ανάγκες και οι κοινές προδιαγραφές αυτών και άρα θα ικανοποιούνται από κοινού οι ατομικές ανάγκες των περισσοτέρων και όχι των ελαχίστων. Θα βγει η «συνισταμένη» των σκοπών και των προδιαγραφών από εκατομμύρια ανθρώπους και αυτή δεν μπορεί να την γνωρίζει κανένας «Αϊνστάϊν» και αν τη γνωρίσει δεν έχει νόημα αν δεν την εκλάβει ως εντολή - αν θέλει να ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων-.
(Εκείνοι που σε ένα θέμα θα βρίσκονται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθούν, να μην εμποδίζουν την πλειοψηφία γιατί αύριο σε ένα άλλο θέμα όπου θα βρίσκονται αυτοί από την πλευρά της πλειοψηφίας θα θέλουν να τους ακολουθεί , να μην τους εμποδίζει η μειοψηφία. Έτσι υπάρχει σχέση ισοτιμίας μεταξύ όλων και όχι σχέση μονομερούς επιβολής κάποιων συγκεκριμένων και σταθερών λίγων επάνω στους πολλούς ή κάποιων συγκεκριμένων και σταθερών πολλών πάνω σε συγκεκριμένους λίγους.)
Επίσης εδώ κάποιος μπορεί να εγείρει και θέμα ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν αντικοινωνικές επιλογές σε σκοπούς και προδιαγραφές (μέσα).
Απάντηση σε αυτό έχει δοθεί με το κείμενο « ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ» και περισσότερες απόψεις και πληροφορίες σχετικά με τις γνώσεις και την πρακτική ευκολία που θα μπορεί να έχει ο λαός στην περίπτωση που θα επιλέγει αυτός τους νόμους υπάρχει το κείμενο «Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» ή ακόμα για το πρακτικά –θεσμικά εύκολο της επιλογής των νόμων από το λαό υπάρχει το ενδεικτικό κείμενο « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ-ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»
Σημείωση 4η
Η ολιγαρχική προπαγάνδα για να συσκοτίσει την νόηση των υπηκόων, μεταχειρίζεται και διάφορα απλά παραδείγματα από την πραγματικότητα, αλλάζοντας όμως παραπλανητικά και με τέχνη τη σειρά των φυσικών κρίκων της αλυσίδας. Ένα προπαγανδιστικό παράδειγμα που ακούγεται είναι το εξής:
« Σε ένα πλοίο, ποιος θα πρέπει να κάνει κουμάντο; Ο καπετάνιος ή οι επιβάτες;»
Φυσικά είναι μεν μια ανοησία αλλά μπερδεύει τη σκέψη των ανθρώπων. Μα φυσικά το καθοριστικό κουμάντο όσον αφορά τον προορισμό του ταξιδιού τον κάνουν άμεσα ή έμμεσα οι επιβάτες. Ο καπετάνιος είτε είναι ιδιοκτήτης του πλοίου ή είτε είναι μισθωτός πρέπει, σαν ειδικός, να μεταφέρει τους επιβάτες στο συγκεκριμένο λιμάνι που θέλουν οι επιβάτες. Ο Καπετάνιος πρέπει να υπακούσει στο σκοπό και στις προδιαγραφές των αναγκών των επιβατών. Φυσικά, πως θα το πραγματοποιεί αυτό, αφορά τον ίδιο και στα εκτελεστικά του καθήκοντα. Ο καπετάνιος δεν μπορεί να βάλει μέσα επιβάτες και να τους πάει σε όποιο λιμάνι γουστάρει αυτός. Είναι εκτελεστικό όργανο υπηρέτης των «μη ειδικών».
Σημείωση 5η
Για τον «μη ειδικό» (για το μέγιστο των περιπτώσεων) δεν είναι απαραίτητη η τέλεια γνώση των αιτιών που προκαλούν κάποια ανάγκη του παρ΄ ότι θα ήταν προς μεγαλύτερο όφελός του μια καλύτερη γνώση των φαινομένων. Δεν του χρειάζεται δηλαδή η γνώση των αιτιών της διακοπής του ρεύματός του ή της διαρροής του νερού στο σπίτι του. Για αυτά υπάρχουν οι ειδικοί, ηλεκτρολόγος και υδραυλικός αντίστοιχα, που ξέρουν ή βρίσκουν τις αιτίες και τα επιδιορθώνουν. Επομένως του αρκούν οι αντιλήψεις των διαφορετικών αναγκών του και των συνδυασμών αυτών. Κανείς άριστος επιστήμων σε ένα τομέα, πχ γιατρός, δεν μπορεί να γνωρίζει ακριβώς τις αιτίες για φαινόμενα που αφορούν κάποιο άλλο τομέα και φυσικά κάποια άλλη ειδικότητα, ας πούμε για μηχανικό αυτοκινήτων.
1) Ποιος θα κάνει σίγουρα τα περισσότερα και σημαντικότερα λάθη κατά την επιλογή των προδιαγραφών του σπιτιού; Αν αποφασίσει ο εργαζόμενος ή αν αποφασίσει ο μηχανικός;
Δηλαδή ποιος θα πρέπει να αποφασίζει για το πώς θα διαμορφωθεί τελικά το σπίτι; Ποιος θα αποφασίσει για τις ουσιαστικές - καθοριστικές προδιαγραφές του; Ο μη ειδικός (εργαζόμενος) ή ο ειδικός (μηχανικός) και για ποιο λόγο;
Επίσης, για ποια θέματα είναι σωστό ( αποτελεσματικό) να αποφασίζει ο μη ειδικός και για ποια ο ειδικός;
Φυσικά είναι απόλυτα βέβαιο ότι αν επιλέξει – αποφασίσει ο άριστος ειδικός –μηχανικός για την τελική μορφή του σπιτιού τότε οι πιθανότητες να κάνει λάθη που θα ζημιώσουν στο μέγιστο βαθμό τον εργαζόμενο είναι της τάξης του 99,999% .
Αυτό συνάγεται από το γεγονός ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίζει τις ανάγκες και κατ΄ επέκταση τις επιθυμίες του άλλου, όσο άριστος και τέλειος ειδικός και να είναι. («Μόνο ένας Θεός θα μπορούσε να τις ξέρει»). Στην προκειμένη περίπτωση, ποιος άριστος θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο εργαζόμενος θα θέλει οικοδομικές βάσεις με προδιαγραφές για χτίσιμο και άλλων ορόφων, για γκαράζ, για κήπο κλπ; Ουδείς. ( Οι πιθανές μορφές ενός σπιτιού μπορεί να είναι χιλιάδες)
Εκτός και αν αυτές τις επιλογές του τις εκφράσει ο μη ειδικός. Τότε ναι.
Επομένως για την ωφελιμότητα ή τη λιγότερη ζημία του μη ειδικού είναι άκρως απαραίτητη η έκφραση της επιλογής των αναγκών του και των προδιαγραφών αυτών. ( Αν ο μη ειδικός εκφραστεί μόνο γενικά όπως πχ «θα ήθελα ένα καλό σπίτι» και χωρίς την πρόσθεση των προδιαγραφών του σπιτιού τότε τα λάθη του ειδικού θα είναι επίσης στον ίδιο βαθμό αναπόφευκτα. Ακόμα και ο πιο άριστος ειδικός σε αυτή την περίπτωση είναι ένα τεράστιο μηδέν).
Άρα είναι απόλυτα απαραίτητη η επιλογή και η έκφραση των αναγκών και των προδιαγραφών τους από τον μη ειδικό για την αποφυγή των συντριπτικά περισσότερων και σημαντικότερων λαθών που θα ζημιώσουν τον μη ειδικό.
Όμως κανένα πρακτικό νόημα δεν έχει ούτε η απλή επιλογή-εκλογή του ειδικού αλλά ούτε και η απλή έκφραση των επιλογών του μη ειδικού προς τον ειδικό χωρίς αυτή η έκφραση να είναι ταυτόχρονα και συγκεκριμένη εντολή. Τι νόημα έχει να εκλέξει κάποιον μηχανικό -με πολλές ειδικές γνώσεις και όχι κλέφτη- και να του πει πως θα ήθελε το σπίτι και μετά ο μηχανικός να είναι ασύδοτος και απρόσβλητος δικαστικά - αν δεν ακολουθήσει τις εκφρασμένες προδιαγραφές-; Κανένα.
Όμως θα μπορεί να πει κάποιος, ότι ο μη ειδικός μπορεί να ζημιωθεί από τον ειδικό εξ αιτίας είτε λαθών του ειδικού, είτε ανικανότητάς του είτε από δόλο – συμφέρον. Σωστά.
Γι αυτό ο μη ειδικός για να καλυφθεί, θα πρέπει να έχει την -εκτελεστική και δικαστική- εξουσία για να μπορεί να λαμβάνει την ανάλογη αποζημίωση.
Εδώ διαφαίνεται ότι το πλέον βασικό πράγμα για να μη ζημιωθεί ο μη ειδικός από τα σίγουρα λάθη του ειδικού είναι α) να επιλέγει ο ίδιος τις προδιαγραφές των λύσεων των προβλημάτων του β) να εκφράζει αυτές τις επιλογές στον ειδικό και γ) η τελική έκφραση των επιλογών του να είναι εντολή απαράβατη προς τον ειδικό (η παραβίαση να συνοδεύεται με ποινή).
Σημείωση 1η.
Φυσικά και ο μη ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα που επιλέγει τις προδιαγραφές λύσης των προβλημάτων του ίσως να διαπιστώσει στο μέλλον ότι κάποια προδιαγραφή που είχε θέσει ο ίδιος ήταν λαθεμένη (ουδείς αλάνθαστος). Όμως θα είναι ένα κάποιο λάθος. Αλλά αν η επιλογή γινόταν αποκλειστικά από τον ειδικό τότε σχεδόν το σύνολο των προδιαγραφών θα έβγαινε λάθος (εκτός και αν ο ειδικός όπως είπαμε είχε τέλειες μαντικές ή θεϊκές ικανότητες αλλά και να τις είχε πάλι θα έπρεπε να εκλάβει την βούληση του μη ειδικού ως εντολή).
Αντίστροφα. Ο μη ειδικός θα κάνει σχεδόν τα συντριπτικά περισσότερα λάθη σε σχέση με τον ειδικό αν πάει ( στα χωράφια του ειδικού) για να υλοποιήσει - κατασκευάσει ο ίδιος τις προδιαγραφές του σπιτιού του γιατί απλά δεν ξέρει τίποτα από οικοδομικές κατασκευές όπως τις ξέρει ο ειδικά σπουδαγμένος.
Ναι, εδώ ο ειδικός και ας μην είναι «Αϊνστάϊν» έχει σίγουρα πολύ περισσότερες γνώσεις από τον μη ειδικό. (Όμως έχει μηδαμινές γνώσεις ως προς την ουσία, ως προς τις συνδυαστικές ανάγκες του μη ειδικού και στο θέμα του σκοπού αυτές οι γνώσεις, του μη ειδικού, έχουν το συντριπτικό καθοριστικό βάρος.)
Ο ειδικός λοιπόν θα πρέπει να πάρει αποφάσεις και αυτός για διάφορα θέματα αλλά όχι αποφάσεις επί των προδιαγραφών του σπιτιού – γιατί η κάθε προδιαγραφή είναι απάντηση σε κάποια ανάγκη και τις ανάγκες του άλλου δεν μπορεί να τις γνωρίζει - αλλά να πάρει αποφάσεις εκτελεστικού τύπου. Στο παράδειγμά μας θα πρέπει να κάνει το κατάλληλο σχέδιο, να βρει τα κατάλληλα υλικά και τη σωστή αναλογία τους, να βρει τους καλύτερους οικοδόμους, τις καλύτερες τιμές κλπ. Φυσικά και αυτός μπορεί να κάνει λάθη κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του όμως τα λάθη του θα είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με αυτά που θα έκανε ο μη ειδικός αν προσπαθούσε να κατασκευάσει το σπίτι.
Σε τούτο το σημείο στηρίζεται διαχρονικά η ολιγαρχική εγκληματική προπαγάνδα κάθε μορφής. Πρώτα βαπτίζει ψευδώς ως μη ειδικό εκείνον που από τη φύση του είναι ο μοναδικός ειδικός όσον αφορά στη γνώση των αναγκών της ζωής του και στη συνέχεια χαρίζει το αλάθητο στον ειδικό και σε εκείνο τον τομέα που σίγουρα θα κάνει περισσότερα και σημαντικότερα λάθη από τον «μη ειδικό» ήτοι στον τομέα τις επιλογής του σκοπού και των βασικών προδιαγραφών του.
Όλη η ουσία της παγίδας που στήνουν οι ολιγαρχικοί στο λαό βρίσκεται εδώ. ΒΑΠΤΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΙΔΙΚΟ ΛΑΟ ΣΕ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟ και από εκεί και πέρα ξεκινά ο έλεγχος της νόησης των υπηκόων.
Πρώτα λοιπόν συγχέουν επίτηδες τις ειδικότητες και άρα τις καθοριστικές αποφάσεις που αφορούν στις προδιαγραφές του σκοπού όπου για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα θα πρέπει να λαμβάνει μόνο ο «μη ειδικός», με τις εκτελεστικές αποφάσεις που θα πρέπει να λαμβάνει ο ειδικός γνώστης ενός υλικού τομέα. Μετά από αυτό το μπέρδεμα και επειδή όλοι ξέρουν ότι ο «μη ειδικός» επί ενός άλλου γνωστικού αντικειμένου θα κάνει περισσότερα λάθη στην πράξη υλοποίησης κάποιου στόχου, λόγω έλλειψης ειδικών γνώσεων, του φορτώνουν έλλειψη γνώσεων και στον τομέα προδιαγραφών που αντικειμενικά όμως έχει περισσότερη γνώση (αφού είναι ειδικός γνώστης των αναγκών του) απ΄ ότι ο ειδικός κάποιου υλικού τομέα και ως εκ τούτου στην πραγματικότητα θα κάνει λιγότερα λάθη.
Επομένως η ύπαρξη ειδικών είναι απαραίτητη αλλά όχι για να αποφασίζουν για τις βασικές προδιαγραφές ενός σκοπού αλλά για να εκτελούν τις βασικές προδιαγραφές του σκοπού που θα θέτει και θα εντέλει ο «μη ειδικός». Δηλαδή να είναι αντιπρόσωποι του «μη ειδικού». Αν ο ειδικός αποφασίζει και για τις προδιαγραφές δεν θα κάνει μόνο περισσότερα λάθη συγκριτικά με τον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό» αλλά θα κάνει και τα σημαντικότερα γιατί τα λάθη του θα αφορούν την ουσία του σκοπού δηλαδή τις προδιαγραφές του.
Σε αυτή τη φυσική ροή των πραγμάτων ο ειδικός (αν θέλουμε να έχουμε τη μέγιστη δυνατή αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση των αναγκών του «μη ειδικού»), θα πρέπει να είναι εντολοδόχος, να είναι μόνο εκτελεστικό όργανο των αποφάσεων του «μη ειδικού» και ανά πάσα στιγμή ανακλητός.
Το αντίστροφο είναι παρά φύση και για αυτό είναι πολύ αναποτελεσματικό. (Το φυσικό είναι κάποιος να περπατάει με τα πόδια και όχι να του επιβάλλεται να συνηθίσει να περπατάει με τα χέρια.)
Επίσης ο κάθε ειδικός – σαν γνώστης των δυνατοτήτων των γενικών και των ειδικών μέσων- θα μπορούσε να προτείνει στον ενδιαφερόμενο «μη ειδικό», την πρόσθεση ή την αφαίρεση κάποιων αρχικών προδιαγραφών του που θα θεωρεί ότι θα είναι προς το συμφέρον του. Μόνο να προτείνει όμως. Γιατί δεν μπορεί έπ΄ ουδενί να γνωρίζει όλο το συνολικό φάσμα και τους συνδυασμούς των αναγκών και των επιθυμιών του «μη ειδικού».
Αν θέλουμε να έχουμε την μέγιστη αποτελεσματικότητα και όχι την ελάχιστη – του περπατήματος με τα χέρια- ή την πλήρη αναποτελεσματικότητα τότε θα πρέπει οι αρμοδιότητες του «μη ειδικού» και του ειδικού να διαχωριστούν ευκρινώς και να συμπίπτουν με τη φύση των πραγμάτων.
Σημείωση 2η
Εδώ να πούμε περιληπτικά μερικά πράγματα που αφορούν στην ανθρώπινη πράξη, τα οποία στην καθημερινότητά μας φαίνονται αυτονόητα αλλά τελικά δεν είναι και τόσο.
Οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου δεν είναι τοποθετημένες η μια δίπλα στην άλλη, δεν είναι ξεχωριστές η μια από την άλλη αλλά βρίσκονται σε μια διαρκή αλληλεξάρτηση.
Οι ανάγκες δεν έχουν την ίδια αξία αλλά διαφορετικές αξίες. Όλες οι ανάγκες υπόκεινται σε μια διαρκή αξιολόγηση. Πχ για κάποιον μια εργασία έχει γενικά πάρα πολύ μεγάλη αξία. Όμως μια μέρα που αρρωσταίνει χάνει προσωρινά την αξία της μέσα του και στη θέση της μπαίνει η ανάγκη του για αποκατάσταση της υγείας του. Οι ανάγκες δεν είναι ακανόνιστα τοποθετημένες αλλά είναι ιεραρχημένες ανάλογα με την αξιολόγηση που τους κάνει ο κάθε άνθρωπος. Και επειδή η αξιολόγηση μπορεί να αλλάζει διαρκώς ( λόγω αντικειμενικών ή υποκειμενικών αλλαγών) αλλάζει και η σχετική θέση όλων τους στην ιεραρχία και επομένως και οι προτεραιότητες.
Οι ανάγκες είναι συνδυαστικά σχετισμένες και μεταξύ των άμεσων και σε σχέση με τις πιθανά μελλοντικές. Η λύση κάποιων αναγκών εξαρτάται από την προηγούμενη λύση κάποιων άλλων. Πχ η κάλυψη κάποιων αναγκών σε υγεία προϋποθέτει την προηγούμενη κάλυψη της ανάγκης για χρήματα. Ο συνδυασμός των αναγκών είναι διαρκής επειδή διαρκής είναι και η αξιολόγηση. Πχ κάποιος έχει μια δουλειά σε μια πόλη και έχει προγραμματίσει να πάει σε αυτή. Όμως κάποιες αντικειμενικές αλλαγές του προκαλούν την ανάγκη να κάνει και άλλες δουλειές στην ίδια πόλη. Τότε κοιτάζει να βρει την κατάλληλη μέρα ώστε να πάει μόνο μια φορά συνδυάζοντας την κάλυψη όλων των αναγκών και όχι να πάει πολλές φορές. (Πάρα πολλές ανάγκες επίσης προέρχονται από το υποσυνείδητο ή το ασυνείδητο του ανθρώπου)
Οι ανάγκες λοιπόν του κάθε ανθρώπου εκτός του ότι είναι διαφορετικές από αυτές των άλλων είναι και αξιολογικά διαφορετικές και συνδυαστικά διαφορετικές και ως εκ τούτου είναι αδύνατον κάποιος άνθρωπος να ξέρει καλά τις ανάγκες και τους συνδυασμούς των αναγκών του άλλου ανθρώπου (πόσο μάλλον εκατομμυρίων ανθρώπων). Όπως κάθε άνθρωπος βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τη χαρά και τον πόνο έτσι βιώνει κατά τρόπο μοναδικό τις συνδυαστικά σχετισμένες ανάγκες του. Αδύνατον να τις γνωρίζει ακριβώς ο άλλος, «εκτός από το θεό».
Και ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πολύ μεγάλη ή μικρή επίγνωση των προσωπικών συνδυαστικών αναγκών του αλλά κανείς άλλος δεν μπορεί να φτάσει το δικό του βαθμό επίγνωσης.
«Άνθρωπο βλέπεις και ψυχή δεν ξέρεις» λέει ο λαός ή «Ο καθένας ξέρει το δικό του Γολγοθά».
Από όλα αυτά συνάγεται ότι κανένας ειδικός όσο άριστος και τέλειος και να είναι ή να τυχαίνει να είναι κάποια ολιγαρχική κουφάλα που το παίζει ειδικός, δεν μπορεί να επιλέξει το σκοπό του «μη ειδικού» γιατί απλούστατα δεν μπορεί να γνωρίζει τις συνδυαστικές ανάγκες του και την αξιολόγησή τους και ο μόνος κατάλληλος ΕΙΔΙΚΟΣ να της γνωρίζει καλύτερα είναι εκ φύσεως μόνο ο κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτου γραμματικών γνώσεων. Πχ κάποιος ειδικός σε ένα υλικό τομέα μπορεί να του προτείνει συγκεκριμένα τι να κάνει κάποια λίγα χρήματα που διαθέτει. Όμως αυτός ο ειδικός αγνοεί ότι ο «μη ειδικός» έχει ανάγκη προστασίας από διαρκείς κλοπές που υφίσταται και θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματά του για αντικλεπτική προστασία. (Εδώ μπορεί να υπεισέλθει κάποιος ειδικός και να του προτείνει πιο ειδικά και αποτελεσματικά αντικλεπτικά μέσα που όμως ο «μη ειδικός» θα επιλέξει αν και ποιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί πιθανόν συνδυαστικά για την κάλυψη και άλλων αναγκών του.)
Εν κατακλείδι το να υπεισέρχεται ο ειδικός στα «χωράφια» του «μη ειδικού» και να αποφασίζει για τους σκοπούς του «μη ειδικού» και τις προδιαγραφές τους )και να τις επιβάλει) είναι τόσο ανόητο όσο είναι το να αποφασίζει ένας αγρότης στο πως θα ψαρεύει ο ψαράς ή ο ψαράς να αποφασίζει στο πως θα καλλιεργεί ο αγρότης ή ακόμα επειδή ένας ταξιτζής είναι ειδικός στην οδήγηση και τις μεταφορές ατόμων, να ισχυρίζεται ότι θα πρέπει να αποφασίζει που θα πρέπει να πάει ο πελάτης του - ο οποίος δεν ξέρει από οδήγηση-. Τόσο εξωφρενικά ανόητο!!! γιατί ο ειδικός ταξιτζής θα κάνει σίγουρα λάθος στο να ικανοποιήσει την ανάγκη του άλλου (εκατοντάδες χιλιάδες πιθανοί προορισμοί) αν δεν υπακούσει στην συγκεκριμένη εντολή-προορισμό που θα του εκφράσει ο «μη ειδικός» πελάτης του ο οποίος είναι φύση ειδικός στην επίγνωση των αναγκών του. (Και πόσο νόημα θα έχει μια προηγούμενη εκλογή ενός ταξιτζή μεταξύ πέντε ταξιτζήδων αν τελικά αποφασίζει ο ταξιτζής που θα πάει ο πελάτης όπως γίνεται σε επίπεδο κοινωνίας με τις βουλευτικές εκλογές.) Και όμως αυτό ισχυρίζονται οι ολιγάρχες κάθε είδους καθώς και οι υπήκοοι που έχουν υποστεί από μικροί πολύ μεγάλη πλύση εγκεφάλου. Να αποφασίζει ο ταξιτζής τον τελικό προορισμό (σκοπό), να έχει ο ταξιτζής τη νομοθετική – κανονιστική εξουσία και όχι ο πελάτης!!!!!
Από τα πιο πάνω αναδεικνύεται ότι όλα τα περί λαθών του λαού που εκφράζουν δεξιοί ολιγάρχες και οι «αριστεροί» μετά Μαρξ ολιγάρχες – ντε φάκτο ολιγαρχικοποιημένοι και άκρως αντικοινοτιστές οι οποίοι δεν έχουν όπως είναι κανένα λόγο ύπαρξης τον 21ο αιώνα- δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Όλα όσα λένε είναι δικαιολογίες για να εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα τους – είτε ταξικά είτε ατομικά ψυχολογικά-.
(Αν αποφασίζουν οι ολιγάρχες για εμάς εκτός του ότι θα υποπέσουν εκ φύσεως σε τεράστια λάθη, έχουν και το μειονέκτημα να είναι επιρρεπείς σε λαδώματα, σε εκβιασμούς – απειλές κλπ με αποτέλεσμα να ζημιώσουν το λαό. Αν πχ για ένα Δήμο των 50.000 κατοίκων αποφασίζουν οι 21 τότε τους 11 είναι πιο εύκολο να τους λαδώσει ή να τους απειλήσει κανείς παρά να λαδώσει ή να απειλήσει 50.000.)
Εδώ οι ολιγαρχικοί «διαφοροποιούνται» σε γενικές γραμμές στο εάν ο ταξιτζής θα πρέπει να είναι εκλεγμένος (αιρετός) ή μη εκλεγμένος (αυθαίρετος στρατιωτικός ή πολιτικός.) Στην δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι ναζιστές, οι φασίστες κάθε είδους και οι μονοκομματικοί ενώ στην πρώτη ανήκουν οι κοινοβουλευτικοί ολιγάρχες.
Όμως τι σημασία έχει αυτό πρακτικά; Καμία. Έτσι και αλλιώς θα αποφασίζει ο ταξιτζής και όχι ο λαός. Και στην περίπτωση των κοινοβουλευτικών προπαγανδιστών, τι σημασία έχει αν μπορείς να τον αλλάξεις μετά από 4 χρόνια με κάποιον άλλο ολιγάρχη ταξιτζή αν προηγουμένως έχεις υποστεί μεγάλη ζημιά;
Τώρα αν υπάρχει κανένας υπήκοος με τέτοια νοημοσύνη που να πιστεύει και να δέχεται το ότι επειδή ο ταξιτζής έχει ειδικές γνώσεις και ικανότητες στην οδήγηση, θα πρέπει να αποφασίζει αντί γι αυτόν και για την ουσία του προορισμό του - γιατί έτσι θα είναι πιο σωστό και πιο αποτελεσματικό για την ικανοποίηση κάποιων αναγκών του- τότε ναι και θα πρέπει να δέχεται και σε κοινωνικό επίπεδο, κάποιους λίγους να αποφασίζουν τους νόμους αντί γι αυτόν γιατί και στις δύο αυτές περιπτώσεις η ουσία τους είναι εντελώς ίδια. (Αυτή όμως είναι η ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ αιτία της κρίσης και της παγκόσμιας εξαθλίωσης)
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΟΣΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΙΣ ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Ή ΕΧΕΙ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΒΙΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ. Ο ΛΑΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ.
Η φυσική αλυσίδα για αποτελεσματικότητα στην ανθρώπινη πράξη.
α) Αξιολόγηση αναγκών, επιλογή αναγκών, συνδυασμός αναγκών, γενικοί στόχοι και προδιαγραφές για την υπέρβασή τους όπου μπορεί να κάνει μόνο ο «μη ειδικός», -εκτός και αν ο ίδιος είναι ειδικός στο συγκεκριμένο θέμα -. (σε κάποιες περιπτώσεις οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν προδιαγραφές αλλά επ΄ ουδενί να αποφασίσουν γιατί δεν ξέρουν τον πλήρη συνδυασμό των αναγκών του άλλου).
β) επιλογή βασικών γενικών μέσων - γενική κατηγορία μέσων - σε αντιστοίχηση ή αναλογία με τις βασικές προδιαγραφές όπως πχ επικοινωνιακά μέσα που αντιστοιχούν στην ανάγκη για επικοινωνία. Επειδή κάποιο άτομο θα βρίσκεται διαρκώς εκτός σπιτιού επιλέγει κατηγορία κινητών τηλεφώνων. (σε κάποιες περιπτώσεις οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν και κάτι άλλο όπως πχ ασυρμάτους κοκ).
γ) επιλογή ειδικών μέσων της γενικότερης κατηγορίας, προσαρμοσμένων στις ιδιαίτερες υποκειμενικές και αντικειμενικές συνθήκες. Πχ μεταξύ των μέσων της ειδικότερης κατηγορίας των κινητών μπορεί να γίνει η επιλογή ειδικού τηλεφώνου με βάση τις προδιαγραφές εκείνου που διαθέτει τηλέφωνο, ιντερνετ, προσιτή τιμή ή και κάποια άλλη ιδιαίτερη προδιαγραφή όπως ραδιόφωνο κλπ. (όπου οι ειδικοί μπορούν και πρέπει να προτείνουν και να είναι δεσμευμένοι με δικαστική δίωξη αν τελικά οι προτεινόμενες από αυτούς προδιαγραφές δεν ισχύουν).
Σημείωση 3η
Σε κοινωνικό επίπεδο, τα πιο πάνω σημαίνουν ότι η πλειοψηφία επιλέγει τις προδιαγραφές (νόμους-κανόνες) για την υλοποίηση από κοινού των ατομικών αναγκών των ανθρώπων. Αυτό σημαίνει ότι θα επιλέγονται πλειοψηφικά οι κοινές ανάγκες και οι κοινές προδιαγραφές αυτών και άρα θα ικανοποιούνται από κοινού οι ατομικές ανάγκες των περισσοτέρων και όχι των ελαχίστων. Θα βγει η «συνισταμένη» των σκοπών και των προδιαγραφών από εκατομμύρια ανθρώπους και αυτή δεν μπορεί να την γνωρίζει κανένας «Αϊνστάϊν» και αν τη γνωρίσει δεν έχει νόημα αν δεν την εκλάβει ως εντολή - αν θέλει να ικανοποιεί τις ανάγκες των ανθρώπων-.
(Εκείνοι που σε ένα θέμα θα βρίσκονται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθούν, να μην εμποδίζουν την πλειοψηφία γιατί αύριο σε ένα άλλο θέμα όπου θα βρίσκονται αυτοί από την πλευρά της πλειοψηφίας θα θέλουν να τους ακολουθεί , να μην τους εμποδίζει η μειοψηφία. Έτσι υπάρχει σχέση ισοτιμίας μεταξύ όλων και όχι σχέση μονομερούς επιβολής κάποιων συγκεκριμένων και σταθερών λίγων επάνω στους πολλούς ή κάποιων συγκεκριμένων και σταθερών πολλών πάνω σε συγκεκριμένους λίγους.)
Επίσης εδώ κάποιος μπορεί να εγείρει και θέμα ότι κάποιοι άνθρωποι μπορεί να κάνουν αντικοινωνικές επιλογές σε σκοπούς και προδιαγραφές (μέσα).
Απάντηση σε αυτό έχει δοθεί με το κείμενο « ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ» και περισσότερες απόψεις και πληροφορίες σχετικά με τις γνώσεις και την πρακτική ευκολία που θα μπορεί να έχει ο λαός στην περίπτωση που θα επιλέγει αυτός τους νόμους υπάρχει το κείμενο «Ο ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΓΝΩΣΗ ΥΠΕΡ ΑΡΚΕΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» ή ακόμα για το πρακτικά –θεσμικά εύκολο της επιλογής των νόμων από το λαό υπάρχει το ενδεικτικό κείμενο « ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ-ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»
Σημείωση 4η
Η ολιγαρχική προπαγάνδα για να συσκοτίσει την νόηση των υπηκόων, μεταχειρίζεται και διάφορα απλά παραδείγματα από την πραγματικότητα, αλλάζοντας όμως παραπλανητικά και με τέχνη τη σειρά των φυσικών κρίκων της αλυσίδας. Ένα προπαγανδιστικό παράδειγμα που ακούγεται είναι το εξής:
« Σε ένα πλοίο, ποιος θα πρέπει να κάνει κουμάντο; Ο καπετάνιος ή οι επιβάτες;»
Φυσικά είναι μεν μια ανοησία αλλά μπερδεύει τη σκέψη των ανθρώπων. Μα φυσικά το καθοριστικό κουμάντο όσον αφορά τον προορισμό του ταξιδιού τον κάνουν άμεσα ή έμμεσα οι επιβάτες. Ο καπετάνιος είτε είναι ιδιοκτήτης του πλοίου ή είτε είναι μισθωτός πρέπει, σαν ειδικός, να μεταφέρει τους επιβάτες στο συγκεκριμένο λιμάνι που θέλουν οι επιβάτες. Ο Καπετάνιος πρέπει να υπακούσει στο σκοπό και στις προδιαγραφές των αναγκών των επιβατών. Φυσικά, πως θα το πραγματοποιεί αυτό, αφορά τον ίδιο και στα εκτελεστικά του καθήκοντα. Ο καπετάνιος δεν μπορεί να βάλει μέσα επιβάτες και να τους πάει σε όποιο λιμάνι γουστάρει αυτός. Είναι εκτελεστικό όργανο υπηρέτης των «μη ειδικών».
Σημείωση 5η
Για τον «μη ειδικό» (για το μέγιστο των περιπτώσεων) δεν είναι απαραίτητη η τέλεια γνώση των αιτιών που προκαλούν κάποια ανάγκη του παρ΄ ότι θα ήταν προς μεγαλύτερο όφελός του μια καλύτερη γνώση των φαινομένων. Δεν του χρειάζεται δηλαδή η γνώση των αιτιών της διακοπής του ρεύματός του ή της διαρροής του νερού στο σπίτι του. Για αυτά υπάρχουν οι ειδικοί, ηλεκτρολόγος και υδραυλικός αντίστοιχα, που ξέρουν ή βρίσκουν τις αιτίες και τα επιδιορθώνουν. Επομένως του αρκούν οι αντιλήψεις των διαφορετικών αναγκών του και των συνδυασμών αυτών. Κανείς άριστος επιστήμων σε ένα τομέα, πχ γιατρός, δεν μπορεί να γνωρίζει ακριβώς τις αιτίες για φαινόμενα που αφορούν κάποιο άλλο τομέα και φυσικά κάποια άλλη ειδικότητα, ας πούμε για μηχανικό αυτοκινήτων.
Ο ανθρώπινος πολιτισμός βασίζεται
στην παραγωγή διαφορετικών μέσων και τρόπων χρήσης αυτών. Η παραγωγή αυτή είναι
εκ των προτέρων κατασκευή μέσων που θα καλύπτουν συγκεκριμένες ανάγκες και
προδιαγραφές και θα χρησιμεύσουν αν και όταν κάποιοι άνθρωποι βρεθούν να έχουν
τέτοιες ανάγκες που να αντιστοιχούν στα μέσα επίλυσής τους.
Για την παραγωγή κάθε διαφορετικού μέσου έχουμε εξειδίκευση κάποιων ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδύνατον να εξειδικευτούν σε όλους τους τομείς. Επομένως η παραγωγή αγαθών θα ήταν αδύνατη αν δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν οι μη ειδική στην παραγωγή τους. Όμως η παραγωγή μέσων γίνεται για να μπορούν να χρησιμοποιούνται και από τους μη ειδικούς, δια μέσου των προδιαγραφών των μέσων αυτών.
Πχ η απόκτηση και χρήση ενός κινητού από κάποιον δεν χρειάζεται γνώση σχετική με την κατασκευή του κινητού. Χρειάζεται μόνο η ανάγκη για επικοινωνία και η προδιαγραφές αυτής της ανάγκης. Αν ας πούμε ζει σε ερημικό μέρος ίσως να έχει ανάγκη και από άλλη ενημέρωση. Έτσι σε αυτή την περίπτωση θα κοιτάξει να βρει ένα κινητό που να έχει ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δηλαδή να υπάρχει σύμπτωση των αναγκών του και των προδιαγραφών τους με τις προδιαγραφές των μέσων.
(Εδώ η κοινωνία μπορεί να θεσπίσει κατάλληλες εγγυήσεις για τους μη ειδικούς επί των κατασκευών χρήστες (αντικίνητρα) σε περίπτωση που οι προτεινόμενες προδιαγραφές των μέσων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το ίδιο φυσικά θα ισχύει και για τους προτεινόμενους νόμους σε περίπτωση που η νομοθετική περάσει στα χέρια του λαού.)
Σημείωση 6η
Ας αναφερθούμε στην Αρχαία Αθηναϊκή κοινωνία με τα αρκετά δημοκρατικά στοιχεία. Στην αρχαία Αθήνα μπορεί από την νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία να ήταν αποκλεισμένοι οι δούλοι και οι γυναίκες – πράγμα που μας κάνει να μη χαρακτηρίζουμε το πολιτικό σύστημά της Δημοκρατία – όμως ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του λαού είχε αυτές τις εξουσίες και αυτό το ποσοστό συγκριτικά με τις μετέπειτα και μέχρι σήμερα ολιγαρχίες ήταν πολύ μεγάλο. Ουσιαστικά αυτό το ποσοστό αποφάσιζε για όλους τους νόμους δηλαδή για τους κανόνες που θα υλοποιούνταν οι προδιαγραφές των αναγκών των πολιτών.
Κατόπιν όλη η οικουμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου απορεί πως σε ένα τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο, με τόσο μικρό πληθυσμό αναπτύχθηκε τόση ευημερία, τέτοιος πολιτισμός, τόσες επιστήμες, έβγαλε τόσες πολλές σπουδαίες προσωπικότητες κλπ.
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Τότε αποκαταστάθηκε έστω και σε μικρό βαθμό – σήμερα μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως- η φυσική αλυσίδα στην ανθρώπινη πράξη ή δραστηριότητα. Οι «μη ειδικοί» (έστω και λίγοι ως προς το σύνολο του πληθυσμού) αποφάσιζαν για τους σκοπούς και τις προδιαγραφές των σκοπών τους που αφορούσαν στην αντιμετώπιση των αναγκών τους και δεν αποφάσιζαν κάποιοι « άριστοι» ειδικοί γιατί αν αποφάσιζαν άριστοι ειδικοί, έστω και εάν ήταν καλοπροαίρετοι, θα έκαναν τεράστια λάθη.
Τότε για πρώτη φορά μετά το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, αποκαταστάθηκε το βάδισμα των ανθρώπων με τα πόδια έστω και αν τα βήματα ήταν πολύ μικρά. ‘Όμως σε σχέση με το βάδισμα με τα χέρια, υπήρχε και υπάρχει τεράστια διαφορά. Αυτή η διαφορά αντανακλάστηκε εκτυφλωτικά σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και παραμένει - πάντα συγκριτικά- σε σχέση με όλες τις ολιγαρχίες του κόσμου το ένα και το μοναδικό λαμπερό παράδειγμα.
ΥΓ Αν με κάποιον τρόπο οι γυναίκες και οι δούλοι μπορούσαν τον καιρό εκείνο να συμμετάσχουν ισότιμα και αυτοί στη λήψη των αποφάσεων, τότε είναι βέβαιο ότι σύντομα θα είχαμε κατάργηση της κληρονομικής ιδιότητας του δούλου και επίτευξη της ισοτιμίας των φύλων. Βλέπουμε ότι οι κατά καιρούς ισχυρές και αντιλαϊκές αντιλήψεις που σχηματίζονται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από μία μειοψηφία που επιβάλει έτσι τα συμφέροντά της στην πλειοψηφία. Αυτές οι αντιλήψεις μπορούν τόσο εύκολα να απορριφθούν όταν ΟΛΗ η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία περάσει ουσιαστικά στα χέρια του λαού. Άρα και σήμερα για να επιτύχουμε πχ την κατάργηση της παντοδυναμίας του καπιταλισμού και χρηματοπιστωτικού του συστήματος πάνω στους λαούς, από την οποία όλοι υποφέρουμε, πρέπει να επιδιώξουμε τη δημοκρατία (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό). Αν περιμένουμε τον/τους σωτήρες - ειδικούς που θα μας απαλλάξουν από τα βάσανά μας, δεν πρόκειται να ζήσουμε αυτή την αλλαγή όπως ακριβώς δεν την έζησαν οι γυναίκες και οι δούλοι στην αρχαία Αθήνα (αλλά και στις άλλες πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας).
Για την παραγωγή κάθε διαφορετικού μέσου έχουμε εξειδίκευση κάποιων ανθρώπων. Όλοι οι άνθρωποι είναι αδύνατον να εξειδικευτούν σε όλους τους τομείς. Επομένως η παραγωγή αγαθών θα ήταν αδύνατη αν δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν οι μη ειδική στην παραγωγή τους. Όμως η παραγωγή μέσων γίνεται για να μπορούν να χρησιμοποιούνται και από τους μη ειδικούς, δια μέσου των προδιαγραφών των μέσων αυτών.
Πχ η απόκτηση και χρήση ενός κινητού από κάποιον δεν χρειάζεται γνώση σχετική με την κατασκευή του κινητού. Χρειάζεται μόνο η ανάγκη για επικοινωνία και η προδιαγραφές αυτής της ανάγκης. Αν ας πούμε ζει σε ερημικό μέρος ίσως να έχει ανάγκη και από άλλη ενημέρωση. Έτσι σε αυτή την περίπτωση θα κοιτάξει να βρει ένα κινητό που να έχει ραδιόφωνο ή τηλεόραση. Δηλαδή να υπάρχει σύμπτωση των αναγκών του και των προδιαγραφών τους με τις προδιαγραφές των μέσων.
(Εδώ η κοινωνία μπορεί να θεσπίσει κατάλληλες εγγυήσεις για τους μη ειδικούς επί των κατασκευών χρήστες (αντικίνητρα) σε περίπτωση που οι προτεινόμενες προδιαγραφές των μέσων δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Το ίδιο φυσικά θα ισχύει και για τους προτεινόμενους νόμους σε περίπτωση που η νομοθετική περάσει στα χέρια του λαού.)
Σημείωση 6η
Ας αναφερθούμε στην Αρχαία Αθηναϊκή κοινωνία με τα αρκετά δημοκρατικά στοιχεία. Στην αρχαία Αθήνα μπορεί από την νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία να ήταν αποκλεισμένοι οι δούλοι και οι γυναίκες – πράγμα που μας κάνει να μη χαρακτηρίζουμε το πολιτικό σύστημά της Δημοκρατία – όμως ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό του λαού είχε αυτές τις εξουσίες και αυτό το ποσοστό συγκριτικά με τις μετέπειτα και μέχρι σήμερα ολιγαρχίες ήταν πολύ μεγάλο. Ουσιαστικά αυτό το ποσοστό αποφάσιζε για όλους τους νόμους δηλαδή για τους κανόνες που θα υλοποιούνταν οι προδιαγραφές των αναγκών των πολιτών.
Κατόπιν όλη η οικουμένη εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια περίπου απορεί πως σε ένα τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο, με τόσο μικρό πληθυσμό αναπτύχθηκε τόση ευημερία, τέτοιος πολιτισμός, τόσες επιστήμες, έβγαλε τόσες πολλές σπουδαίες προσωπικότητες κλπ.
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Τότε αποκαταστάθηκε έστω και σε μικρό βαθμό – σήμερα μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως- η φυσική αλυσίδα στην ανθρώπινη πράξη ή δραστηριότητα. Οι «μη ειδικοί» (έστω και λίγοι ως προς το σύνολο του πληθυσμού) αποφάσιζαν για τους σκοπούς και τις προδιαγραφές των σκοπών τους που αφορούσαν στην αντιμετώπιση των αναγκών τους και δεν αποφάσιζαν κάποιοι « άριστοι» ειδικοί γιατί αν αποφάσιζαν άριστοι ειδικοί, έστω και εάν ήταν καλοπροαίρετοι, θα έκαναν τεράστια λάθη.
Τότε για πρώτη φορά μετά το πρωτόγονο κοινοτικό σύστημα, αποκαταστάθηκε το βάδισμα των ανθρώπων με τα πόδια έστω και αν τα βήματα ήταν πολύ μικρά. ‘Όμως σε σχέση με το βάδισμα με τα χέρια, υπήρχε και υπάρχει τεράστια διαφορά. Αυτή η διαφορά αντανακλάστηκε εκτυφλωτικά σε όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής και παραμένει - πάντα συγκριτικά- σε σχέση με όλες τις ολιγαρχίες του κόσμου το ένα και το μοναδικό λαμπερό παράδειγμα.
ΥΓ Αν με κάποιον τρόπο οι γυναίκες και οι δούλοι μπορούσαν τον καιρό εκείνο να συμμετάσχουν ισότιμα και αυτοί στη λήψη των αποφάσεων, τότε είναι βέβαιο ότι σύντομα θα είχαμε κατάργηση της κληρονομικής ιδιότητας του δούλου και επίτευξη της ισοτιμίας των φύλων. Βλέπουμε ότι οι κατά καιρούς ισχυρές και αντιλαϊκές αντιλήψεις που σχηματίζονται, γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από μία μειοψηφία που επιβάλει έτσι τα συμφέροντά της στην πλειοψηφία. Αυτές οι αντιλήψεις μπορούν τόσο εύκολα να απορριφθούν όταν ΟΛΗ η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία περάσει ουσιαστικά στα χέρια του λαού. Άρα και σήμερα για να επιτύχουμε πχ την κατάργηση της παντοδυναμίας του καπιταλισμού και χρηματοπιστωτικού του συστήματος πάνω στους λαούς, από την οποία όλοι υποφέρουμε, πρέπει να επιδιώξουμε τη δημοκρατία (νομοθετική και εκτελεστική στο λαό). Αν περιμένουμε τον/τους σωτήρες - ειδικούς που θα μας απαλλάξουν από τα βάσανά μας, δεν πρόκειται να ζήσουμε αυτή την αλλαγή όπως ακριβώς δεν την έζησαν οι γυναίκες και οι δούλοι στην αρχαία Αθήνα (αλλά και στις άλλες πόλεις της Αρχαίας Ελλάδας).
Σημείωση 7η
Ο Αριστοτέλης ήταν αναμφισβήτητα μεγάλος διανοητής. Αλλά αυτή η διαπίστωση απέχει παρασάγγας έτη φωτός από την σχεδόν Θεοποίηση που του έχουν κάνει οι ολιγαρχικοί όλου του κόσμου. Ο Αριστοτέλης έβαλε τα πολύ σημαντικά λιθαράκια του για την ανάπτυξη της ανθρώπινης σκέψης σε διάφορους τομείς όπως έχουν βάλει τα λιθαράκια τους όλοι οι μεγάλοι διανοητές της ανθρωπότητας. Κάθε διανοητής σε άλλα θέματα έχει, με τη σκέψη του, προσφέρει τα θετικά και σε άλλα αρνητικά (επειδή είναι άνθρωπος και ως εκ τούτου θα κάνει και λάθη). Όμως οι ολιγαρχικοί ανά τον κόσμο κρύβουν τα αρνητικά για να μην πέσει το κύρος του Αριστοτέλη και αυτό μπορεί να έχει σαν συνέπεια να πέσει και σε αμφισβήτηση η ολιγαρχική - αριστοκρατική αντίληψη του για το πολιτικό σύστημα που τους βολεύει. Οι αντιλήψεις του Αριστοτέλη για το πολιτικό σύστημα ήταν τόσο επιφανειακές, λαθεμένες και νηπιακές όσο ήταν και οι αντιλήψεις του σε πολλά και διάφορα θέματα όπως: Ο ήλιος κινείται γύρω από τη Γη (όταν ο Πυθαγόρας εκατό περίπου χρόνια πριν από αυτόν είχε τη σωστή αντίληψη), η δύναμη που σπρώχνει το βέλος προς τα εμπρός, όταν αυτό φύγει από το χέρι κάποιου, είναι ο αέρας που φεύγει απ τη μύτη του βέλους και πάει κυκλικά στο πίσω μέρος του και έτσι το σπρώχνει προς τα εμπρός (εντελώς αστεία εξήγηση). Η γυναίκα γεννιέται κατώτερη από τον άνδρα, ο δούλος είναι δούλος γιατί γεννιέται δούλος κοκ.
Έτσι λοιπόν όσο αστείες και νηπιακές ήταν οι πιο πάνω αντιλήψεις του Αριστοτέλη, άλλο τόσο και χειρότερα αστείες ήταν οι αριστοκρατικές-ολιγαρχικές αντιλήψεις του γιατί και να υπήρχε (που δεν υπάρχει) καλοπροαίρετος εξουσιαστής ο οποίος να ήταν άριστος ηθικά και γνωστικά πάλι θα είχε μηδαμινές επί της ουσίας γνώσεις σε σχέση ακόμα και από τον πιο αγράμματο. Και η ουσία είναι οι ανθρώπινες ανάγκες. Ο κεντρικός σκοπός της ζωής του ανθρώπου για επιβίωση και όσο το δυνατόν καλύτερη βίωση περνάει μέσα από την ικανοποίηση των αναγκών του.
Σημείωση 8η
Η από αιώνες πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι υπήκοοι από τους ολιγάρχες έχει παγιδεύσει ένα μεγάλο ποσοστό αυτών, στην άκρως λαθεμένη αντίληψη και πρακτική της αναζήτησης «καλύτερων και ηθικότερων οδηγών ταξί» και όχι στην ριζική αλλαγή σχετική με το ποιος θα πρέπει να αποφασίζει. Έτσι αρκετοί καλοπροαίρετοι υπήκοοι αναζητούν να δοκιμάσουν άλλα ολιγαρχικά κόμματα στη θέση των μέχρι πριν ολιγαρχών «ταξιτζήδων». (Και έτσι περνούν οι δεκαετίες και οι αιώνες.) Άλλοι κοιτούν προς «αριστερά» ολιγαρχικά κόμματα και άλλοι προς ναζιστικά δεξιά ολιγαρχικά κόμματα. Όμως μια τέτοια προσμονή και ελπίδα είναι σαν την ελπίδα κάποιου που περιμένει να χορτάσει βάζοντας κάποιον άλλο να τρώει. Ακριβώς έτσι.
Οι όποιοι τέτοιοι καλοπροαίρετοι είναι απόλυτα ρομαντικοί και αιθεροβάμονες αν ο πραγματικός τους σκοπός είναι η καλυτέρευση των όρων διαβίωσής τους. Έτσι ποτέ δεν πρόκειται να έχουν μια καλυτέρευση. Ίσως τέτοιες επιλογές τους να τους βοηθούν προσωρινά να υφίστανται πχ 90 ετήσιες απώλειες αντί 100 (το μη χείρον) αλλά δεν πρόκειται να έχουν καμιά θετική κατάκτηση μέσα στα σύγχρονα πλαίσια ανάπτυξης του ολιγαρχικού συστήματος του καπιταλισμού. Μερικοί καλοπροαίρετοι το βλέπουν και αυτό όμως η πίεση για άμεσες λύσεις και ανακουφίσεις είναι τεράστια και για τούτο σπρώχνονται σε τέτοιες πολιτικές αναζητήσεις. Όμως ούτε και αυτές τις άμεσες ανακουφίσεις θα μπορούν να έχουν με το δρόμο που επιλέγουν.
Για να υπάρχουν κάποιες άμεσες κατακτήσεις μέσα σε αυτό το σύστημα χρειάζεται κάτι άλλο. Ποιο είναι αυτό; Για να γίνει κατανοητό αναφέρουμε ξανά ένα παράδειγμα. Αν ένας πχ πει σε κάποιον άλλο «για κάνε τώρα μια τούμπα», το πιο πιθανό είναι ο άλλος να μην υπακούσει. Αν όμως του βγάλει ένα πιστόλι και τον απειλήσει τότε το πιο πιθανό είναι να κάνει πολλές. Οι κοινωνικές σχέσεις είναι σχέσεις δύναμης – απειλής. Για να υπάρχουν λοιπόν κατακτήσεις χρειάζεται ένα λαϊκό κίνημα που να απειλεί ευθέως την ύπαρξη του ολιγαρχικού συστήματος (και στη Χώρα μας και παγκόσμια).
Για να το απειλήσει όμως θα πρέπει να θέσει σαν κεντρικό σκοπό του το «όλη η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στο λαό». Να διεκδικήσει αυτές τις δύο εξουσίες που είναι τα δομικά ουσιαστικά στοιχεία της Δημοκρατίας, του κοινοτισμού τα οποία έχει σφετεριστεί και με αυτά ζει και αναπνέει η ολιγαρχία. Να τα διεκδικήσει και ταυτόχρονα να ετοιμάζεται για τη μεγάλη ρήξη-σύγκρουση με την ολιγαρχία γιατί η ολιγαρχία έχει τέτοια διαστροφή που θα δοκιμάσει να κάνει τέτοια εγκλήματα προκειμένου να μην χάσει την εξουσία της. Να ετοιμάζεται να αντιτάξει και την κατάλληλη οργανωμένη λαϊκή αντιβία.
(Σήμερα οι κυβερνώσες ολιγαρχίες παίρνουν πρωτοφανή αντιλαϊκά μέτρα και δεν υποχωρούν στις λαϊκές διεκδικήσεις γιατί δεν φοβούνται τις όποιες αντιπολιτευόμενες δυνάμεις αν αυτές έρθουν αύριο στην εξουσία. Γνωρίζουν καλά ότι αυτές οι δυνάμεις είναι η άλλη όψη του ίδιου δικού τους ολιγαρχικού συστήματος).
