* Οι λέξεις είναι η πρώτη στη σειρά από τις τεράστιες δυνάμεις του ανθρώπου. Οι λέξεις δίνουν και λαμβάνουν γνώσεις. Με αυτές διαμορφώνουν και διαμορφώνονται συνειδήσεις. Και όλα αυτά μπορούν να «τινάξουν το σύμπαν».
Από τον πόλεμο των λέξεων εξαρτάται σημαντικά η έκβαση του πολέμου μεταξύ ολιγαρχίας και λαού.
* Οι ολιγαρχικοί γνωρίζουν πολύ καλά την «πυρηνική ενέργεια» που έχουν κρυμμένες μέσα τους οι λέξεις. Και για να έχουν στην υποταγή τους λαούς χρησιμοποιούν καθημερινά αυτή τη δύναμη με αρκετή επιτυχία.
Μια βασική τακτική τους είναι να βαπτίζουν, (να ονοματίζουν τα αντικείμενα που τους ενδιαφέρουν) με όνομα που κλεμμένο από άλλο αντικείμενο.
.Πχ ενώ το σύστημα της εξουσίας τους είναι ολιγαρχία, παίρνουν το όνομα ενός άλλου εντελώς διαφορετικού συστήματος το οποίο ονομάζεται δημοκρατία και το κολλάνε πάνω στο δικό τους σύστημα. Έτσι ενώ το σύστημά τους είναι κοινοβουλευτική ή αστική ολιγαρχία, το ονομάζουν κοινοβουλευτική ή αστική δημοκρατία.
Επίσης, ενώ οι εκλεγμένοι στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές είναι στην ουσία τους ασύδοτοι, νταβατζήδες, κυρίαρχοι κλπ επί του λαού, παίρνουν το όνομα από μια άλλη πραγματικότητα που ονομάζεται αντιπροσώπευση και το κολλάνε είτε στους εκλεγμένους είτε στο σύστημά τους.
(Η αντιπροσώπευση είναι σχέση εντολέα εντολοδόχου κατά την οποία αποκλείεται εξ ορισμού η επιβολή εντολών του εντολοδόχου προς τον εντολέα). Έτσι τους νταβατζήδες τους ονομάζουν αντιπροσώπους του λαού και το σύστημά τους το ονομάζουν αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
* Η αστική ολιγαρχία παίζει μουσική και οι ολιγαρχικοποιημένες ηγεσίες της «αριστεράς» χορεύουν στο ρυθμό της.
Έτσι οι αριστεροί αντί να απαντούν με την σωστή λέξη στην ολιγαρχική διαστρέβλωση της πραγματικότητας, πχ αστική ολιγαρχία, κοινοβουλευτική ολιγαρχία, ασυδοσία κλπ, χρησιμοποιούν το ίδιο εντελώς λεξιλόγιο με αυτό που χρησιμοποιεί η αστική τάξη για να διαμορφώσει την κοινωνική συνείδηση στα μέτρα της.
Δεν είναι λοιπόν ολιγαρχικό μόνο το πρόταγμα της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς (κοινοβουλευτισμός ή εργατοσυμβουλιασμός) αλλά είναι ολιγαρχικά και όλα τα μέσα της ξεκινώντας από το λεξιλόγιο.
Η χρήση και μόνο από τις ολιγαρχικοποιημένς ηγεσίες της «αριστεράς» των όρων αστική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, δείχνει τον τεράστιο και αθεράπευτο βαθμό της ολιγαρχικοποίησής τους.
* Διαβάζουμε σε όλα τα έντυπα της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς περίπου την ίδια φράση και με εντελώς ίδια την λέξη «απελευθέρωση».
«Η κυβέρνηση κατ επιταγή της τρόικας θα προχωρήσει στην απελευθέρωση της ενέργειας».
Αντί λοιπόν να απαντήσουν χρησιμοποιώντας το σωστό λεξιλόγιο ήτοι να γράψουν ότι «η κυβέρνηση κατ επιταγή της τρόικας θα προχωρήσει στο χάρισμα (ξεπούλημα κλπ) της ενέργειας στους οικονομικούς ολιγάρχες», βλέπουμε ότι χορεύουν ακριβώς στο ρυθμό της αστικής ολιγαρχίας με το να χρησιμοποιούν τη λέξη απελευθέρωση όπως τη χρησιμοποιεί η ολιγαρχία για να παγιδέψει τη συνείδηση του λαού.
Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις σαν αυτές όπου η ολιγαρχία κλέβει ένα όνομα από μια θετική πραγματικότητα και το κολλάει σε μια αρνητική πραγματικότητα (για το λαό) και η οποία είναι αποτέλεσμα των δικών της πράξεων και συμπεριφορών. (Πχ πολίτης αντί για υπήκοος, νόμος αντί για διαταγή, δημόσιο αντί για κρατικό, ελευθερία αντί για σκλαβιά, βία αντί για αντιβία κοκ)
* Μια άλλη βασική τακτική των ολιγαρχικών στον πόλεμο των λέξεων είναι η γενική - «μονοδιάστατη» χρήση εκείνων των εννοιών που όμως από τη φύση τους είναι διττής ή πολλαπλής ουσίας.
Αναφέρω τρία παραδείγματα ενδεικτικά.
α. «Πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις» ουρλιάζουν καθημερινά τα φερέφωνα της ολιγαρχίας. Όμως η μεταρρύθμιση οποιουδήποτε πράγματος μπορεί να είναι είτε θετική είτε αρνητική για ένα υποκείμενο.
Οι ολιγαρχικοί όμως δεν θα διαχωρίσουν τις μεταρρυθμίσεις σε θετικές και αρνητικές γιατί θέλουν στις αρνητικές για το λαό μεταρρυθμίσεις τους να τις έχουν βαπτίσει με το θετικό συναισθηματικό φορτίο που φέρνει η γενική λέξη μεταρρύθμιση.
β. Εκλογές. Από μόνη της αυτή η λέξη είναι γενική.
Οι εκλογές στην πραγματικότητα μπορούν να είναι είτε ολιγαρχικές είτε δημοκρατικές. Αν αυτοί που εκλέγεις θα έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να σε διατάζουν ό,τι γουστάρουν τότε είναι ολιγαρχικού τύπου εκλογές και αν οι εκλεγμένοι θα πρέπει να εκτελούν ό,τι εντολές τους δίνουν οι εκλογείς τους τότε είναι δημοκρατικού τύπου εκλογές.
Οι ολιγαρχικοί όμως θα χρησιμοποιούν τη γενική έννοια για να αποκρύψουν από το λαό ότι οι εκλογές τους είναι ολιγαρχικού τύπου και να περνάνε στην κοινωνική συνείδηση ότι οι εκλογές έχουν μία μόνο διάσταση και αυτή είναι πάντα καλή και δημοκρατική.
γ. Ανάπτυξη. Τι ανάπτυξη; Ποιανού ανάπτυξη; Οι ουσίες είναι πολλές. Ανάπτυξη του πλούτου των λίγων; Ανάπτυξη της φτώχειας για το λαό;
Εξαρτάται από το πολιτικοικονομικό σύστημα. Η ανάπτυξη της παραγωγής είτε θα αναπτύσσει τον πλούτο των λίγων είτε των πολλών.
Πχ Στην Ινδία και στην Κίνα το ΑΕΠ αυτών των Χωρών αναπτύσσεται περίπου με ρυθμούς 7,5% το χρόνο (ενώ των χωρών της Ευρώπης με 1,5%). Σε αυτές όμως τις Χώρες η ανάπτυξη της παραγωγής (ΑΕΠ) επιφέρει ανάπτυξη του πλούτου για λίγους και ταυτόχρονα προκαλεί τεράστια ανάπτυξη της φτώχειας και της εξαθλίωσης για τους πολλούς (δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σε αυτές τις Χώρες γίνονται κάθε χρόνο φτωχότεροι).
* Μια τρίτη τακτική των ολιγαρχικών είναι να βγάζουν από πάνω τους ένα πολύ αρνητικό χαρακτηριστικό και να το κολλάνε στους αγωνιστές που αντιτίθενται στο σύστημά τους.
Πχ ενώ αυτοί είναι που τρομοκρατούν τον κόσμο με τα αντιλαϊκά μέτρα τους, με την απειλή χρήση βίας ή και την χρήση βίας σε όποιον δεν συμορφώνεται στις διαταγές τους ενώ αυτοί είναι οι τρομοκράτες, βαπτίζουν τρομοκράτες όλους εκείνους τους αγωνιστές που παλεύουν για την απελευθέρωση των λαών από τα δεσμά τους.
Αυτή η τακτική είναι αντίστροφη της πρώτης. Στην πρώτη κλέβουν το όνομα μιας θετικής έννοιας για να καλύψουν με αυτό μια εγκληματική τους διάσταση ενώ στην τρίτη, το όνομα από μια δική τους εγκληματική πραγματικότητα το βγάζουν και ονοματίζουν με αυτό κάποια θετικά για τους λαούς κοινωνικά συστήματα ή κοινωνικούς αγωνιστές.
* Οι ολιγαρχικοποιημένες ηγεσίες της «αριστεράς» χρησιμοποιούν αυτούσιο το λεξιλόγιο της ολιγαρχίας.
Δεν απαντούν στον επικοινωνιακό τομέα με τις πραγματικές λέξεις. Δεν χρησιμοποιούν ποτέ πχ τις εκφράσεις «ολιγαρχικές εκλογές», «ανάπτυξη της φτώχειας», «αρνητικές μεταρρυθμίσεις» ή τις λέξεις κρατικό αντί για δημόσιο, υπήκοος αντί για το πολίτης, δεν τους αποκαλούν τρομοκράτες κλπ.
Και είναι τόσο εύκολο να τις χρησιμοποιήσει!!!!!!!!!
* Οι συλλογισμοί φτιάχνονται από φράσεις και οι φράσεις από λέξεις. Αν οι λέξεις δεν είναι οι σωστές τότε θα βγούν λάθος και οι συλλογισμοί των υπηκόων. Και αυτό επιδιώκουν οι ολιγαρχικοί.
Να ξερουμε όλοι ότι ΚΑΘΕ λέξη που χρησιμοποιούν οι ολιγαρχικοί ή κάθε διαμορφωμένη φράσης τους, στοχεύει κατά 99% στην παραπλάνηση του λαού.
* Μένει στους εξεγερμένους υπηκόους να απαντούν στους πυροβολισμούς της ολιγαρχίας.
Μένει στους εξεγερμένους υπηκόους να χρησιμοποιούν σωστά και αφενός να απενεργοποιούν τα όπλα των λέξεων της ολιγαρχίας και αφετέρου να πλήττουν σημαντικά τις στοχεύσεις τους.
Και δεν είναι καθόλου δύσκολος αυτός ο πόλεμος για τους υπηκόους. Ας ξεκινήσουμε από αυτόν ή να συμμετέχουμε καθημερινά και σε αυτόν.
Από τούτον εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό η πορεία και η νίκη των λαϊκών επαναστάσεων.
ΡΔ
