Η ΑΠΟΧΗ KAI Ο ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
* Ο Ν. Μπογιόπουλος σε ένα κείμενό του στο «enikos.gr» στις 27/5/14 και με τίτλο «Η Δημοκρατία μίλησε..», κάνει επίθεση στην AΠOXH και εμμέσως προσβάλει με τον τρόπο του, όλους τους απέχοντες από τις εκλογές του συστήματος, λέγοντας ότι η αποχή είναι εκκολαπτήριο αδιαφορίας και οι απέχοντες είναι άνθρωποι του καναπέ και του ωχαδερφισμού κοκ .
Ξεκινά με ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ λάθος. Μιλά για αποχή από τις εκλογές. Ερμαφροδιτοποιεί την έννοια των εκλογών - προς μεγάλη τέρψη των συστημικών δυνάμεων - όπως την ερμαφροδιτοποιεί ο κάθε καλός ολιγαρχικός. Λες και οι εκλογές είναι ουδέτερες, λες και τα κόμματα είναι ουδέτερα, λες και η εξουσία είναι ουδέτερη, λες και η αποχή είναι ουδέτερη κλπ. Και παρότι γράφει ««Ουδετερότητα δεν υπάρχει ποτέ και για τίποτα» , με ένα ρηχότατο σκεπτικό - και πριν ο πετεινός λαλήσει τρεις-οδηγείται στο να ουδετεροποιεί εννοιολογικά τα πάντα για να μπορέσει να πάρει πρακτικά το μέρος των ολιγαρχικών απόψεων.
Ήξεις αφήξεις.
Δεν φαίνεται να είναι ακόμα ικανός να δει ότι όλες αυτές οι έννοιες που αντανακλούν πραγματικότητες, διαχωρίζονται σε ολιγαρχικές και δημοκρατικές (γενικές κατηγορίες). Πχ ολιγαρχικές εκλογές και δημοκρατικές εκλογές. Που σημαίνει ή ψηφίζεις σαν λαός- αυτούς που ΜΕΤΑ θα αποφασίζουν και θα σε διατάζουν, που θα κάνουν κουμάντο στη ζωή σου ή θα ψηφίζεις εκείνους που ΚΑΤΟΠΙΝ θα διατάζεις ό,τι αποφασίζεις δηλαδή ή ο ψηφισμένος-επιλεγμένος ταξιτζής θα έχει την εξουσία να αποφασίζει και να σε πάει όπου θέλει εκείνος ή εσύ θα του δίνεις εντολή στον ταξιτζή για να σε πάει όπου θέλεις.
Δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει ότι μπορούν να υπάρχουν ολιγαρχικά ή δημοκρατικά κόμματα ανάλογα με το πρόταγμά τους σχετικά με το ποιος θα αποφασίζει και θα δίνει τις εντολές. Δεν μπορεί ακόμα να δει ότι η εξουσία μπορεί να είναι είτε ολιγαρχική είτε δημοκρατική. Δεν μπορεί να δει ότι η αποχή θα είναι είτε αποχή από ολιγαρχικές εκλογές είτε αποχή από δημοκρατικές εκλογές.
Έτσι καλεί τον κόσμο να πάει να ψηφίζει στις (ολιγαρχικές) εκλογές και καταδικάζει την αποχή από αυτές.
Σαν να μη μπορεί να δει ότι υπάρχουν δηλητηριώδη μανιτάρια και θρεπτικά μανιτάρια.
Και όταν ξεκινάς το χτίσιμο των θεμελίων λάθος, βγαίνει λάθος όλο το οικοδόμημα.
Για να αλλάξει η κοινωνία θα πρέπει ένα μεγάλο μέρος της να αλλάξει τη συνείδησή της, σε κάποια συγκεκριμένα θέματα και αυτή η συνείδηση θα πρέπει να ανταποκρίνεται όσο το δυνατό περισσότερο στην πραγματικότητα. Με το να καλεί όμως τον κόσμο να πάει να ψηφίζει σε «ερμαφρόδιτες - ουδέτερες» εκλογές ενώ αυτές είναι ολιγαρχικές (και ΠΟΤΕ δεν τις κατονομάζει έτσι), εκείνο που κάνει είναι να απομακρύνει πάρα πολύ τους ανθρώπους από την πραγματικότητα δια μέσου του ριξίματος στάχτης στα μάτια του.
*Επίσης η πρώτη φράση του είναι απόλυτο λάθος. Αποκαλεί το
ολιγαρχικό σύστημα του κυνοβουλευτισμού δημοκρατία δηλαδή εξουσία του λαού. Όπως ακριβώς θέλουν οι ίδιοι οι αστοί να
αποκαλούν και να αποκαλούμε το σύστημά τους. Να το αποκαλούν είτε
δημοκρατία είτε αστική δημοκρατία είτε κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Τους κάνει απόλυτα το χατίρι!!! Ούτε και εδώ προτείνει την αποχή από το να αποκαλούμε δημοκρατία την κυνοβουλευτική ολιγαρχία. Ούτε και σε αυτό το απλούστατο πράγμα δεν μπορεί να κάνει αποχή.
Ακόμα δεν έχει μάθει ότι όταν η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία ανήκει σε λίγους, το πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχία και όταν αντίθετα αυτές οι ίδιες εξουσίες ανήκουν στην πλειοψηφία του λαού, το σύστημα είναι δημοκρατία;
Γιατί όμως αποκαλεί ένα ολιγαρχικό σύστημα με το όνομα δημοκρατία; Ποιος είναι ο κρυφός λόγος; Γιατί κάνει το χατίρι στην αστική ολιγαρχία και το αποκαλεί όπως αυτή επιθυμεί;
Γιατί κάνει όλα αυτά;
Το κάνει από ιδεολογική ανεπάρκεια ή επίτηδες ή και από τα δύο μαζί;
Τόσα χρόνια ασχολείται με τα πολιτικά. Καλά δεν έχει καταλάβει ότι αυτές οι εκλογές είναι ολιγαρχικής κατηγορίας εκλογές - όπως υπάρχουν ολιγαρχικές και δημοκρατικές διακυβερνήσεις που αντιστοιχούν σε αυτές- και ότι το μόνο συμφέρον των λαών είναι να εγκαθιδρύσει ένα σύστημα στο οποίο θα ισχύουν οι δεύτερες;
Και αφού δεν το έχει καταλάβει, μας προτείνει να συμμετέχουμε στις ουδέτερες εκλογές για να γκρεμίσουμε και να αλλάξουμε το σάπιο σύστημα δια μέσου αυτών!!! Τέλειο! Τέλεια τακτική!!! Πχ ένας λέει ότι θέλει να γκρεμίσει ένα ετοιμόρροπο σπίτι αλλά πρώτα πάει (κάθε 4 χρόνια περίπου) και το ενισχύει συνεχώς με σίδερο και μπετόν για να μπορέσει κατόπιν (μια κάποια μέρα) να το ρίξει ευκολότερα και με τα χέρια του!!!!!!!! Δηλαδή θα το ρίξει δια μέσου της ενίσχυσής του!!!
Και πως μπορεί κανείς να διαχωρίσει στην κοινωνική συνείδηση καλύτερα τη διττή δυνατότητα των εκλογών (ολιγαρχικές ή δημοκρατικές) και τη διττή δυνατότητα διακυβερνήσεων (ολιγαρχικές ή δημοκρατικέ); Με το να τους καλεί να πάνε να ψηφίσουν, χρησιμοποιώντας την ερμαφρόδιτη έννοια των εκλογών και των άλλων σχετικών εννοιών; Το έχουμε ήδη δει. Επί ένα σχεδόν αιώνα, το κόμμα του συμμετέχει στις αστικές ολιγαρχικές εκλογές αλλά σχεδόν κανένα μέλος του (ούτε ο ίδιος από ότι φαίνεται) δεν έχει κατορθώσει να κάνει ακόμα στη συνείδησή του αυτό τον απλούστατο αλλά σημαντικότατο διαχωρισμό. - Και όχι μόνο αυτό. Ετούτοι οι ηγέτες και δήθεν επαναστάτες (επαγγελματίες) εξακολουθούν να βρίσκονται όλο και πιο πολύ στο περιθώριο των κοινωνιών-.
Δοκιμασμένη οι τακτικοί τους για πάρα πολλές δεκαετίες. Με αυτά που προτείνουν δεν πέτυχαν τελικά ΤΙΠΟΤΑ αν πάρουμε υπόψη μας τη σημερινή θέση – κατάντημα - εξαθλίωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Αντίθετα, έχουν συμβάλει (πολλοί άθελά τους) στη σημερινή κατάντια του παγκόσμιου εργατικού κινήματος με την υιοθέτηση και βάπτιση ενός αντικομμουνιστικού προτάγματος σε κομμουνιστικό.
Και το άκρον άωτον της βλακείας είναι να κάνει κανείς διαρκώς και ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά κάθε φορά να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα.
Αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε την πρότασή του τότε αυτοί οι διαχωρισμοί των εννοιών και η προετοιμασία της κοινωνικής συνείδησης, θα γίνουν μετά από 10.000.000 χρόνια και φυσικά η ανατροπή του ολιγαρχισμού θα γίνει μετά από αυτό το χρονικό διάστημα.
*Γράφει ο Μπογιόπουλος:
«Η εκλογική αποχή θα μπορούσε να είναι και χρήσιμη πολιτικά; Ναι, αλλά μόνο υπό μια προϋπόθεση: Ότι θα αποτελούσε την πολιτική εκείνη τακτική που, σε συγκεκριμένες συνθήκες, θα κλόνιζε το καθεστωτικό οικοδόμημα ή θα συγκέντρωνε δυνάμεις εναντίον του. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που επικρατεί στην ΕΕ δεν επιτρέπει μια τέτοια ανάγνωση σήμερα».
Ποια πολιτική τακτική και ποιανού υποκειμένου (κόμματος, κομμάτων ή οργανωμένων κινημάτων) θα είναι αυτή; Δεν μας το αναφέρει. Και έτσι τι μας προτείνει ουσιαστικά; Να μην απέχουμε και να πάμε να ψηφίσουμε κάποιο καλό ολιγαρχικό κόμμα. Να μην χρησιμοποιήσουμε την αποχή σαν προϋπόθεση (αμφισβήτησης και μιας μορφής έμπρακτης άρνησης της βούλησης του συστήματος) πάνω στην οποία θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και τις άλλες προϋποθέσεις για την ανατροπή της ολιγαρχίας αλλά να συμμετέχουμε στις εκλογές ολιγαρχών και να ισχυροποιούμε ΠΡΩΤΑ κάποια ολιγαρχικά κόμματα που το παίζουν δημοκρατικά.
Δεν πέρασε ακόμα από το μυαλό κάποιων (ομοϊδεατών Μπογιόπουλου) ότι με την αποχή δηλαδή με την άρνηση στα ολιγαρχικά κελεύσματα, σε συνδυασμό, με την ταυτόχρονη επεξήγηση στο γιατί αυτής της άρνησης και του εμβολιασμού των αιτημάτων της κάθε λαϊκής κινητοποίησης με το πρόταγμα του «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» και όλα τούτα σε συνδυασμό με την προσπάθεια ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ των λαών σε αντιολιγαρχικά μέτωπα, μπορούν να επέλθουν θετικότερες αλλαγές και ανατροπές στην κοινωνική συνείδηση; Και δια μέσου της καθημερινής και της τελικής σύγκρουσης με την ολιγαρχία να μπορέσουν οι λαοί να εγκαθιδρύσουν τελικά την εξουσία τους; Φυσικά και όχι.
* ΟΛΑ ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Και γιατί να μπούμε στο παιχνίδι των ολιγαρχικών εκλογών για να χτίσουμε τις προϋποθέσεις της ανατροπής και να μην μπούμε στο παιχνίδι της αποχής όπου μέσα από αυτό για να χτίσουμε τις προϋποθέσεις της ανατροπής;
*- Με ποια λογική τακτικής επιλέγουν την πρώτη οδό, όταν επί πλέον η συμμετοχή στις εκλογές ολιγαρχών καλλιεργεί τη μεγάλη αυταπάτη στην κοινωνική συνείδηση ότι με τη σωστή ψήφο θα γκρεμιστεί το σύστημα ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν πρόκειται να πέσει ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΡΩΤΑ ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ;
*Γιατί μπορούν να χτιστούν καλύτερα αυτές οι προϋποθέσεις της ανατροπής με τη συμμετοχή του λαού στις εκλογές ολιγαρχών και δεν μπορούν να χτιστούν καλύτερα με την αποχή του λαού από αυτές;
*Ποιος ο λόγος της απλής καταγραφής της δύναμης κάποιων «επαναστατικών» κομμάτων δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών (όπου αυτές οι εκλογές ενδυναμώνουν ιδεολογικά το σύστημα στην κοινωνική συνείδηση δια της πρόκλησης μιας τεράστιας σύγχυσης ) όταν εδώ και ένα αιώνα υπάρχει η δυνατότητα να γίνει αυτή η καταγραφή με παραγγελία μιας δικής τους δημοσκόπησης; Τι τους χρειάζεται μια τέτοια καταγραφή δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών;
ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ (θα πάρουν και συντριπτικές ανταπαντήσεις τους) ΑΛΛΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΣΚΟΠΙΜΑ (γιατί όπως θα δούμε έχει λάκκο η φάβα).
* Επί πλέον κανείς μα κανείς από τους κοινωνικούς αγωνιστές δεν ισχυρίστηκε ότι μόνο με την αποχή μπορείς να αλλάξεις το σύστημα. Όλοι όσους γνωρίζουμε βλέπουν την αποχή σαν πρώτο βήμα για την συναισθηματική και λογική αποδέσμευση των υπηκόων από τις προπαγανδιστικές παγίδες του συστήματος και όλοι προτείνουν ότι χρειάζονται και τα επόμενα βήματα.
Όμως μια τέτοια δυνατότητα να χτιστούν οι επαναστατικές προϋποθέσεις για την απελευθέρωση των λαών πάνω στην απαξίωση - και δια της αποχής- των ολιγαρχικών συστημάτων, δεν θέλουν να περνά από το μυαλό τους. Όχι φυσικά από έλλειψη νοημοσύνης αλλά από εφιάλτη. Ναι από εφιάλτη. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε τις ολιγαρχικές βλέψεις τους, θα κατέστρεφε την ψυχολογική ασυγκράτητη στάση τους για ατομική εξουσία επί άλλων.
Το πρόταγμα τους κόμματος του Μπογιόπουλου στο οποίο θήτευσε - και δεν ξέρουμε αν τον θέλουν ακόμα εκεί – είναι ένα πρόταγμα ολιγαρχικό το οποίο βαπτίζουν εργατική δημοκρατία ή εξουσία του λαού (κλαυσίγελος).
*Από τα ντοκουμέντα του 19ου συνεδρίου του ΚΚΕ:
(Ο λάκκος της φάβας)
«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:
Τους κάνει απόλυτα το χατίρι!!! Ούτε και εδώ προτείνει την αποχή από το να αποκαλούμε δημοκρατία την κυνοβουλευτική ολιγαρχία. Ούτε και σε αυτό το απλούστατο πράγμα δεν μπορεί να κάνει αποχή.
Ακόμα δεν έχει μάθει ότι όταν η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία ανήκει σε λίγους, το πολιτικό σύστημα είναι ολιγαρχία και όταν αντίθετα αυτές οι ίδιες εξουσίες ανήκουν στην πλειοψηφία του λαού, το σύστημα είναι δημοκρατία;
Γιατί όμως αποκαλεί ένα ολιγαρχικό σύστημα με το όνομα δημοκρατία; Ποιος είναι ο κρυφός λόγος; Γιατί κάνει το χατίρι στην αστική ολιγαρχία και το αποκαλεί όπως αυτή επιθυμεί;
Γιατί κάνει όλα αυτά;
Το κάνει από ιδεολογική ανεπάρκεια ή επίτηδες ή και από τα δύο μαζί;
Τόσα χρόνια ασχολείται με τα πολιτικά. Καλά δεν έχει καταλάβει ότι αυτές οι εκλογές είναι ολιγαρχικής κατηγορίας εκλογές - όπως υπάρχουν ολιγαρχικές και δημοκρατικές διακυβερνήσεις που αντιστοιχούν σε αυτές- και ότι το μόνο συμφέρον των λαών είναι να εγκαθιδρύσει ένα σύστημα στο οποίο θα ισχύουν οι δεύτερες;
Και αφού δεν το έχει καταλάβει, μας προτείνει να συμμετέχουμε στις ουδέτερες εκλογές για να γκρεμίσουμε και να αλλάξουμε το σάπιο σύστημα δια μέσου αυτών!!! Τέλειο! Τέλεια τακτική!!! Πχ ένας λέει ότι θέλει να γκρεμίσει ένα ετοιμόρροπο σπίτι αλλά πρώτα πάει (κάθε 4 χρόνια περίπου) και το ενισχύει συνεχώς με σίδερο και μπετόν για να μπορέσει κατόπιν (μια κάποια μέρα) να το ρίξει ευκολότερα και με τα χέρια του!!!!!!!! Δηλαδή θα το ρίξει δια μέσου της ενίσχυσής του!!!
Και πως μπορεί κανείς να διαχωρίσει στην κοινωνική συνείδηση καλύτερα τη διττή δυνατότητα των εκλογών (ολιγαρχικές ή δημοκρατικές) και τη διττή δυνατότητα διακυβερνήσεων (ολιγαρχικές ή δημοκρατικέ); Με το να τους καλεί να πάνε να ψηφίσουν, χρησιμοποιώντας την ερμαφρόδιτη έννοια των εκλογών και των άλλων σχετικών εννοιών; Το έχουμε ήδη δει. Επί ένα σχεδόν αιώνα, το κόμμα του συμμετέχει στις αστικές ολιγαρχικές εκλογές αλλά σχεδόν κανένα μέλος του (ούτε ο ίδιος από ότι φαίνεται) δεν έχει κατορθώσει να κάνει ακόμα στη συνείδησή του αυτό τον απλούστατο αλλά σημαντικότατο διαχωρισμό. - Και όχι μόνο αυτό. Ετούτοι οι ηγέτες και δήθεν επαναστάτες (επαγγελματίες) εξακολουθούν να βρίσκονται όλο και πιο πολύ στο περιθώριο των κοινωνιών-.
Δοκιμασμένη οι τακτικοί τους για πάρα πολλές δεκαετίες. Με αυτά που προτείνουν δεν πέτυχαν τελικά ΤΙΠΟΤΑ αν πάρουμε υπόψη μας τη σημερινή θέση – κατάντημα - εξαθλίωση της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Αντίθετα, έχουν συμβάλει (πολλοί άθελά τους) στη σημερινή κατάντια του παγκόσμιου εργατικού κινήματος με την υιοθέτηση και βάπτιση ενός αντικομμουνιστικού προτάγματος σε κομμουνιστικό.
Και το άκρον άωτον της βλακείας είναι να κάνει κανείς διαρκώς και ακριβώς το ίδιο πράγμα αλλά κάθε φορά να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα.
Αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε την πρότασή του τότε αυτοί οι διαχωρισμοί των εννοιών και η προετοιμασία της κοινωνικής συνείδησης, θα γίνουν μετά από 10.000.000 χρόνια και φυσικά η ανατροπή του ολιγαρχισμού θα γίνει μετά από αυτό το χρονικό διάστημα.
*Γράφει ο Μπογιόπουλος:
«Η εκλογική αποχή θα μπορούσε να είναι και χρήσιμη πολιτικά; Ναι, αλλά μόνο υπό μια προϋπόθεση: Ότι θα αποτελούσε την πολιτική εκείνη τακτική που, σε συγκεκριμένες συνθήκες, θα κλόνιζε το καθεστωτικό οικοδόμημα ή θα συγκέντρωνε δυνάμεις εναντίον του. Η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης που επικρατεί στην ΕΕ δεν επιτρέπει μια τέτοια ανάγνωση σήμερα».
Ποια πολιτική τακτική και ποιανού υποκειμένου (κόμματος, κομμάτων ή οργανωμένων κινημάτων) θα είναι αυτή; Δεν μας το αναφέρει. Και έτσι τι μας προτείνει ουσιαστικά; Να μην απέχουμε και να πάμε να ψηφίσουμε κάποιο καλό ολιγαρχικό κόμμα. Να μην χρησιμοποιήσουμε την αποχή σαν προϋπόθεση (αμφισβήτησης και μιας μορφής έμπρακτης άρνησης της βούλησης του συστήματος) πάνω στην οποία θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και τις άλλες προϋποθέσεις για την ανατροπή της ολιγαρχίας αλλά να συμμετέχουμε στις εκλογές ολιγαρχών και να ισχυροποιούμε ΠΡΩΤΑ κάποια ολιγαρχικά κόμματα που το παίζουν δημοκρατικά.
Δεν πέρασε ακόμα από το μυαλό κάποιων (ομοϊδεατών Μπογιόπουλου) ότι με την αποχή δηλαδή με την άρνηση στα ολιγαρχικά κελεύσματα, σε συνδυασμό, με την ταυτόχρονη επεξήγηση στο γιατί αυτής της άρνησης και του εμβολιασμού των αιτημάτων της κάθε λαϊκής κινητοποίησης με το πρόταγμα του «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» και όλα τούτα σε συνδυασμό με την προσπάθεια ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ των λαών σε αντιολιγαρχικά μέτωπα, μπορούν να επέλθουν θετικότερες αλλαγές και ανατροπές στην κοινωνική συνείδηση; Και δια μέσου της καθημερινής και της τελικής σύγκρουσης με την ολιγαρχία να μπορέσουν οι λαοί να εγκαθιδρύσουν τελικά την εξουσία τους; Φυσικά και όχι.
* ΟΛΑ ΤΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.
Και γιατί να μπούμε στο παιχνίδι των ολιγαρχικών εκλογών για να χτίσουμε τις προϋποθέσεις της ανατροπής και να μην μπούμε στο παιχνίδι της αποχής όπου μέσα από αυτό για να χτίσουμε τις προϋποθέσεις της ανατροπής;
*- Με ποια λογική τακτικής επιλέγουν την πρώτη οδό, όταν επί πλέον η συμμετοχή στις εκλογές ολιγαρχών καλλιεργεί τη μεγάλη αυταπάτη στην κοινωνική συνείδηση ότι με τη σωστή ψήφο θα γκρεμιστεί το σύστημα ενώ στην πραγματικότητα αυτό δεν πρόκειται να πέσει ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΡΩΤΑ ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ;
*Γιατί μπορούν να χτιστούν καλύτερα αυτές οι προϋποθέσεις της ανατροπής με τη συμμετοχή του λαού στις εκλογές ολιγαρχών και δεν μπορούν να χτιστούν καλύτερα με την αποχή του λαού από αυτές;
*Ποιος ο λόγος της απλής καταγραφής της δύναμης κάποιων «επαναστατικών» κομμάτων δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών (όπου αυτές οι εκλογές ενδυναμώνουν ιδεολογικά το σύστημα στην κοινωνική συνείδηση δια της πρόκλησης μιας τεράστιας σύγχυσης ) όταν εδώ και ένα αιώνα υπάρχει η δυνατότητα να γίνει αυτή η καταγραφή με παραγγελία μιας δικής τους δημοσκόπησης; Τι τους χρειάζεται μια τέτοια καταγραφή δια μέσου των ολιγαρχικών εκλογών;
ΣΕ ΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ (θα πάρουν και συντριπτικές ανταπαντήσεις τους) ΑΛΛΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ ΣΚΟΠΙΜΑ (γιατί όπως θα δούμε έχει λάκκο η φάβα).
* Επί πλέον κανείς μα κανείς από τους κοινωνικούς αγωνιστές δεν ισχυρίστηκε ότι μόνο με την αποχή μπορείς να αλλάξεις το σύστημα. Όλοι όσους γνωρίζουμε βλέπουν την αποχή σαν πρώτο βήμα για την συναισθηματική και λογική αποδέσμευση των υπηκόων από τις προπαγανδιστικές παγίδες του συστήματος και όλοι προτείνουν ότι χρειάζονται και τα επόμενα βήματα.
Όμως μια τέτοια δυνατότητα να χτιστούν οι επαναστατικές προϋποθέσεις για την απελευθέρωση των λαών πάνω στην απαξίωση - και δια της αποχής- των ολιγαρχικών συστημάτων, δεν θέλουν να περνά από το μυαλό τους. Όχι φυσικά από έλλειψη νοημοσύνης αλλά από εφιάλτη. Ναι από εφιάλτη. Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε τις ολιγαρχικές βλέψεις τους, θα κατέστρεφε την ψυχολογική ασυγκράτητη στάση τους για ατομική εξουσία επί άλλων.
Το πρόταγμα τους κόμματος του Μπογιόπουλου στο οποίο θήτευσε - και δεν ξέρουμε αν τον θέλουν ακόμα εκεί – είναι ένα πρόταγμα ολιγαρχικό το οποίο βαπτίζουν εργατική δημοκρατία ή εξουσία του λαού (κλαυσίγελος).
*Από τα ντοκουμέντα του 19ου συνεδρίου του ΚΚΕ:
(Ο λάκκος της φάβας)
«Η δομή των οργάνων εξουσίας περιλαμβάνει:
Το Εργατικό
Συμβούλιο, το Περιφερειακό Συμβούλιο και το Ανώτατο Οργανο της Εργατικής
Εξουσίας.
Το Ανώτατο
Οργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει την ευθύνη του Κεντρικού Σχεδιασμού, του
δημιουργικού έργου στην οικονομία και σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις, της
περιφρούρησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, των διακρατικών σχέσεων. Εχει
πλήρεις εξουσίες,
νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει αντίστοιχα με
επιτελικές δομές.»
Και τούτο το ονομάζουν λαϊκή εξουσία!!! - Το ίδιο πρόταγμα έχουν και όλα τα Λενινιστικά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και γι αυτό είναι μέρος της σημερινής κρίσης του ολιγαρχισμού-.
Δηλαδή μια χούφτα ατόμων (100-200) θα έχει όλη την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια της και όχι ο λαός.
Όπως την είχαν στις πρώην Χώρες του ανατολικού μπλόκ, στα αντικοινοτιστικά, ολιγαρχικά εκείνα καθεστώτα.
( Κάπου θα έχουν μπερδευτεί. Είτε την λέξη εξουσία δεν την ορίζουν σαν «τη δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει καταναγκαστικά τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου» ή έχουν λαλήσει και ταυτίζουν την έννοια λαός με αυτά τα ελάχιστα άτομα (100 – 200) του ανωτάτου οργάνου της «εργατικής εξουσίας».
Ετούτα τα άτομα θα επιλέγονται, λένε με εκλογές. Όμως αυτές οι εκλογές θα είναι ολιγαρχικές αφού οι ελάχιστοι θα έχουν ΤΕΛΙΚΑ όλες τις εξουσίες να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό.
*Να λοιπόν γιατί ο Μπογιόπουλος και οι άλλοι Λενινιστές – αντικομμουνιστές του κρατικού, κομματικού καπιταλισμού αποφεύγουν να κάνουν το διαχωρισμό σε εκλογές ολιγαρχικού τύπου και σε εκλογές δημοκρατικού τύπου. Να γιατί αποκαλούν δημοκρατία την κυνοβουλευτική ολιγαρχία (Παρότι ο Μαρξ δεν αποκάλεσε ποτέ τον κυνοβουλευτισμό δημοκρατία και τον αποκαλούσε πάντα αστική Ρεπούμπλικα)
Ξέρουν καλά ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει μιλάνε για σχοινί.
Η προτροπή των ολιγαρχικών Λενινιστών για συμμετοχή και όχι για αποχή στις ολιγαρχικές εκλογές του κυνοβουλευτισμού θέλει να διαπαιδαγωγήσει τους λαούς στην αυταπάτη των ολιγαρχικών εκλογών και να βρουν αύριο έτοιμο συνειδησιακό έδαφος ολιγαρχικοπροσκυνητών .Θέλουν και οι ίδιοι(αν πάρουν την εξουσία) να κάνουν ολιγαρχικού τύπου εκλογές αλλά να τις βαπτίζουν δημοκρατικές (όπως κάνουν σήμερα τα ρεμάλια του κυνοβουλευτισμού) καθώς και το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημά τους να το βαπτίζουν δημοκρατία «εργατική» ενώ θα είναι ολιγαρχία. Θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν από τα σήμερα τους λαούς σε αυτή την απάτη.
Το ανώτατο λοιπόν όργανο «της λαϊκής εξουσίας» δηλαδή το ανώτατο σοβιέτ θα έχει «πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες»!!!
Καλά δεν βλέπει ότι αυτό είναι ο τέλειος ορισμός του ολιγαρχισμού, ο τέλειος ορισμός του αντικομουνισμού; Δεν βλέπει ότι αυτό οδηγεί νομοτελειακά στο μονοπωλιακό κομματικό καπιταλισμό και μετά από αυτόν πάλι επιστροφή στον ιδιωτικό ανταγωνιστικό καπιταλισμό; Όχι δεν θέλει να το δει γιατί αυτό είναι τέλεια αντιγραφή του αντιδημοκρατικού - αντικομουνιστικού προτάγματος και δόγματος του Λένιν που λέει: «οι (εκλεγμένοι) αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά στους εκλογείς τους.»
(δηλαδή όλη η εκτελεστική, νομοθετική και ελεγκτική εξουσία στους εκλεγμένους τους οποίους ψευδώς ονομάζει αντιπροσώπους γιατί στην αντιπροσώπευση δεν μπορεί ποτέ ο εντολοδόχος να αποφασίζει και να ΔΙΑΤΑΖΕΙ τον εντολέα. Αν ο εντολοδόχος έχει την δύναμη να διατάζει δηλαδή αν μπορεί αυτός να δίνει καταναγκαστικές εντολές στον εντολέα του τότε έχουμε διάλυση της σχέσης της αντιπροσώπευσης. Δεν υπάρχει πια αντιπροσώπευση. Και έτσι ο εκλεγμένος δεν είναι αντιπρόσωπος αλλά κυρίαρχος – εξουσιαστής – νταβατζής του εκλογέα. Γι αυτό οι εκλογές αυτού του τύπου δεν είναι εκλογές αντιπροσώπων αλλά εκλογές των κυρίαρχων εξουσιαστών της ζωής του εκλογέα. - Σήμερα δεν υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης όπως λαθεμένα κρίνουν κάποιοι αριστεροί. Δεν υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης γιατί απλά δεν υπάρχει αντιπροσώπευση. Και κάτι που δεν υπάρχει δεν μπορεί να περνά κρίση. Αυτό που υπάρχει, είναι κρίση ολιγαρχικής κυριαρχίας –εξουσίας επί των κοινωνιών με την έννοια ότι η πλειοψηφίες των κοινωνιών όχι μόνο δεν βλέπουν καμιά ωφελιμότητα στην εκλογή των κυρίαρχων της ζωής τους αλλά αντίθετα βλέπουν ζημία-.
Αντιπροσώπευση μπορεί να υπάρχει μόνο στην πραγματική εξουσία του λαού. Τότε ο εντολέας λαός, δίνει εντολές ή διατάζει τους εκλεγμένους του για κάθε συγκεκριμένο θέμα και έχει την εξουσία να τους ανακαλεί ανά πάσα στιγμή αν αυτοί δεν πράττουν σύμφωνα με τις εντολές του.
Εδώ οι εκλεγμένοι δεν έχουν την εξουσία να διατάζουν το λαό αλλά θα πρέπει μόνο να δέχονται και να προωθούν εντολές του λαού.
Έτσι όπως βλέπουμε, οι Λενινιστές έχουν υιοθετήσει ακόμα και την βιασμένη από την αστική ολιγαρχία έννοια της αντιπροσώπευσης όπως έκανε ο Λένιν.)
Αυτό όμως που επίσης δεν θέλει να δει είναι ότι το Λενινικό πρόταγμα είναι διαμετρικά αντίθετο από το Μαρξικό πρόταγμα κατά το οποίο, η κομμούνα -«κοινότητα» θα είναι ταυτόχρονα ένας οργανισμός νομοθετικός και εκτελεστικός και ότι οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι) θα είναι απλά υπάλληλοι, εντολοδόχοι, εκτελεστικά όργανα της κομμούνας-κοινότητας.
Σημείωση: Στην εποχή του Μαρξ τα επαναστατικά κόμματα ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά. Σύνθετη έννοια που περιέκλειε το πολιτικό εποικοδόμημα (δημοκρατία) και την οικονομική βάση (σοσιαλισμός). Έδειχναν την απόλυτα αναγκαία σχέση των δύο αυτών στοιχείων στο δρόμο για μια αταξική κοινωνία.
Και τούτο το ονομάζουν λαϊκή εξουσία!!! - Το ίδιο πρόταγμα έχουν και όλα τα Λενινιστικά κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και γι αυτό είναι μέρος της σημερινής κρίσης του ολιγαρχισμού-.
Δηλαδή μια χούφτα ατόμων (100-200) θα έχει όλη την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία στα χέρια της και όχι ο λαός.
Όπως την είχαν στις πρώην Χώρες του ανατολικού μπλόκ, στα αντικοινοτιστικά, ολιγαρχικά εκείνα καθεστώτα.
( Κάπου θα έχουν μπερδευτεί. Είτε την λέξη εξουσία δεν την ορίζουν σαν «τη δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει καταναγκαστικά τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου» ή έχουν λαλήσει και ταυτίζουν την έννοια λαός με αυτά τα ελάχιστα άτομα (100 – 200) του ανωτάτου οργάνου της «εργατικής εξουσίας».
Ετούτα τα άτομα θα επιλέγονται, λένε με εκλογές. Όμως αυτές οι εκλογές θα είναι ολιγαρχικές αφού οι ελάχιστοι θα έχουν ΤΕΛΙΚΑ όλες τις εξουσίες να αποφασίζουν και να διατάζουν το λαό.
*Να λοιπόν γιατί ο Μπογιόπουλος και οι άλλοι Λενινιστές – αντικομμουνιστές του κρατικού, κομματικού καπιταλισμού αποφεύγουν να κάνουν το διαχωρισμό σε εκλογές ολιγαρχικού τύπου και σε εκλογές δημοκρατικού τύπου. Να γιατί αποκαλούν δημοκρατία την κυνοβουλευτική ολιγαρχία (Παρότι ο Μαρξ δεν αποκάλεσε ποτέ τον κυνοβουλευτισμό δημοκρατία και τον αποκαλούσε πάντα αστική Ρεπούμπλικα)
Ξέρουν καλά ότι στο σπίτι του κρεμασμένου δεν πρέπει μιλάνε για σχοινί.
Η προτροπή των ολιγαρχικών Λενινιστών για συμμετοχή και όχι για αποχή στις ολιγαρχικές εκλογές του κυνοβουλευτισμού θέλει να διαπαιδαγωγήσει τους λαούς στην αυταπάτη των ολιγαρχικών εκλογών και να βρουν αύριο έτοιμο συνειδησιακό έδαφος ολιγαρχικοπροσκυνητών .Θέλουν και οι ίδιοι(αν πάρουν την εξουσία) να κάνουν ολιγαρχικού τύπου εκλογές αλλά να τις βαπτίζουν δημοκρατικές (όπως κάνουν σήμερα τα ρεμάλια του κυνοβουλευτισμού) καθώς και το ολιγαρχικό πολιτικό σύστημά τους να το βαπτίζουν δημοκρατία «εργατική» ενώ θα είναι ολιγαρχία. Θέλουν να διαπαιδαγωγήσουν από τα σήμερα τους λαούς σε αυτή την απάτη.
Το ανώτατο λοιπόν όργανο «της λαϊκής εξουσίας» δηλαδή το ανώτατο σοβιέτ θα έχει «πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες»!!!
Καλά δεν βλέπει ότι αυτό είναι ο τέλειος ορισμός του ολιγαρχισμού, ο τέλειος ορισμός του αντικομουνισμού; Δεν βλέπει ότι αυτό οδηγεί νομοτελειακά στο μονοπωλιακό κομματικό καπιταλισμό και μετά από αυτόν πάλι επιστροφή στον ιδιωτικό ανταγωνιστικό καπιταλισμό; Όχι δεν θέλει να το δει γιατί αυτό είναι τέλεια αντιγραφή του αντιδημοκρατικού - αντικομουνιστικού προτάγματος και δόγματος του Λένιν που λέει: «οι (εκλεγμένοι) αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά στους εκλογείς τους.»
(δηλαδή όλη η εκτελεστική, νομοθετική και ελεγκτική εξουσία στους εκλεγμένους τους οποίους ψευδώς ονομάζει αντιπροσώπους γιατί στην αντιπροσώπευση δεν μπορεί ποτέ ο εντολοδόχος να αποφασίζει και να ΔΙΑΤΑΖΕΙ τον εντολέα. Αν ο εντολοδόχος έχει την δύναμη να διατάζει δηλαδή αν μπορεί αυτός να δίνει καταναγκαστικές εντολές στον εντολέα του τότε έχουμε διάλυση της σχέσης της αντιπροσώπευσης. Δεν υπάρχει πια αντιπροσώπευση. Και έτσι ο εκλεγμένος δεν είναι αντιπρόσωπος αλλά κυρίαρχος – εξουσιαστής – νταβατζής του εκλογέα. Γι αυτό οι εκλογές αυτού του τύπου δεν είναι εκλογές αντιπροσώπων αλλά εκλογές των κυρίαρχων εξουσιαστών της ζωής του εκλογέα. - Σήμερα δεν υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης όπως λαθεμένα κρίνουν κάποιοι αριστεροί. Δεν υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης γιατί απλά δεν υπάρχει αντιπροσώπευση. Και κάτι που δεν υπάρχει δεν μπορεί να περνά κρίση. Αυτό που υπάρχει, είναι κρίση ολιγαρχικής κυριαρχίας –εξουσίας επί των κοινωνιών με την έννοια ότι η πλειοψηφίες των κοινωνιών όχι μόνο δεν βλέπουν καμιά ωφελιμότητα στην εκλογή των κυρίαρχων της ζωής τους αλλά αντίθετα βλέπουν ζημία-.
Αντιπροσώπευση μπορεί να υπάρχει μόνο στην πραγματική εξουσία του λαού. Τότε ο εντολέας λαός, δίνει εντολές ή διατάζει τους εκλεγμένους του για κάθε συγκεκριμένο θέμα και έχει την εξουσία να τους ανακαλεί ανά πάσα στιγμή αν αυτοί δεν πράττουν σύμφωνα με τις εντολές του.
Εδώ οι εκλεγμένοι δεν έχουν την εξουσία να διατάζουν το λαό αλλά θα πρέπει μόνο να δέχονται και να προωθούν εντολές του λαού.
Έτσι όπως βλέπουμε, οι Λενινιστές έχουν υιοθετήσει ακόμα και την βιασμένη από την αστική ολιγαρχία έννοια της αντιπροσώπευσης όπως έκανε ο Λένιν.)
Αυτό όμως που επίσης δεν θέλει να δει είναι ότι το Λενινικό πρόταγμα είναι διαμετρικά αντίθετο από το Μαρξικό πρόταγμα κατά το οποίο, η κομμούνα -«κοινότητα» θα είναι ταυτόχρονα ένας οργανισμός νομοθετικός και εκτελεστικός και ότι οι εκλεγμένοι (σύμβουλοι) θα είναι απλά υπάλληλοι, εντολοδόχοι, εκτελεστικά όργανα της κομμούνας-κοινότητας.
Σημείωση: Στην εποχή του Μαρξ τα επαναστατικά κόμματα ονομάζονταν σοσιαλδημοκρατικά. Σύνθετη έννοια που περιέκλειε το πολιτικό εποικοδόμημα (δημοκρατία) και την οικονομική βάση (σοσιαλισμός). Έδειχναν την απόλυτα αναγκαία σχέση των δύο αυτών στοιχείων στο δρόμο για μια αταξική κοινωνία.
Ο Μπογιόπουλος όμως έχει διαλέξει το (ντε φάκτο)
αντικομμουνιστικό στρατόπεδο του Λένιν και όχι το κομμουνιστικό στρατόπεδο του
Μαρξ.
Τελικά όση σχέση είχαν οι ιεροεξεταστές, όσοι σχέση έχει το Βατικανό (με τις τράπεζες του «αγίου πνεύματος» και τις άλλες που διαθέτει) με το χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης, άλλη τόση σχέση έχουν οι Λενινιστές με τον Μαρξικό κομμουνισμό.
Καλά, δεν έχει ακόμα πάρει μυρουδιά από αυτά;. Καλά δεν έχει πάρει ακόμα μυρουδιά ότι η αποτυχία της Οκτωβριανής επανάστασης βρίσκεται στο ολιγαρχικό πρόταγμα του Λένιν;
Όμως κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος. Πάντα θα μαθαίνει ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ σαν αδαείς, σαν ωχαδερφιστές, σαν επαναστάτες του καναπέ, σαν ντε φάκτο υπηρέτες του συστήματος όταν ο ίδιος έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ άγνοια βασικών και απλών πραγμάτων.
Τέτοια άγνοια όπου νομίζει ότι είναι κομμουνιστής ενώ στην πράξη (και σίγουρα χωρίς να το θέλει) είναι ένας μεγάλος αντικομμουνιστής. «Ενώ έχει μια οχιά στον κόρφο του θαρρεί ότι έχει περιστέρι.»
(Θα μπορούσε να δει κείμενο «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ)
*Και γιατί να καλούμε τον κόσμο στη συμμετοχή στις εκλογές των ολιγαρχικών; Γιατί να τον διαπαιδαγωγούμε στην εκλογή των νταβατζήδων του και στην ελπίδα ότι μπορεί σαν εξαίρεση να βρεθεί και κανένας καλός ολιγαρχικός ;
Γιατί να δυναμώσουν οι λαοί ένα ολιγαρχικό κόμμα σαν το δικό του (που το παίζει δημοκρατικό) και μετά όταν αυτό δυναμώσει να πρέπει - φτου και απ΄ την αρχή - να αγωνίζονται, να ματώνουν για να το αποδυναμώσουν και να το ανατρέψουν; (Όπως πρέπει να κάνουν τώρα οι λαοί της Κίνας, του Βιετνάμ, της Β. Κορέας κλπ;) Τι μας προτείνει; Να ψηφίσουμε τώρα ένα ολιγαρχικό, αντικομμουνιστικό κόμμα σαν αυτό της Β. Κορέας και μετά να δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό; Να περνάνε έτσι οι αιώνες με διαρκείς προσπάθειες και τεράστιους αγώνες για να ανατρέπουμε αυτούς που προηγουμένως με τη στάση μας ενδυναμώνουμε;
Γιατί ακόμα και ένα πραγματικά δημοκρατικό κόμμα να συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές; Για να περνάει ο καιρός μέχρι να πάρει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού; Ε! και; Μετά, θα σου πει η ολιγαρχία πάρτε, σας παραδίνω την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική ή με σχέδια τύπου «κόκκινης προβιάς» θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την δύναμη των όπλων της εναντίον του λαού; (Άλλωστε η ολιγαρχία είναι θωρακισμένη και τυπικά με το σύνταγμά της, με τα μη αναθεωρήσιμα άρθρα του όπου η νομοθετική και η εκτελεστική θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι στα χέρια λίγων.)
Γιατί η μετάθεση της λαϊκής προετοιμασίας, για την καθοριστική σύγκρουση, μετά από μια μεγάλη πλειοψηφική εκλογική επιτυχία; Γιατί τόσο χάσιμο χρόνου μέσα στους ολιγαρχικούς αστικούς θεσμούς που όχι μόνο δεν μπορούν ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΝΑ ΠΡΟΣΦΈΡΟΥΝ στον αγώνα συντριβή της ολιγαρχίας αλλά αντίθετα το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι αυταπάτες και εφησυχασμούς μέσα σε ολιγαρχικές επιλογές;
Ο Μπογιόπουλος, σε κάποιο σημείο, αφού αναφέρει τα υψηλά ποσοστά αποχής και με σκοπό να μας πείσει για το μάταιο και το αναποτελεσματικό τους, μας λέει πάνω κάτω ότι το σύστημα δεν έπεσε. Συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει και τους υπηκόους του να κυριεύει. Αυτή η διαπίστωση είναι σωστή. Δεν έπεσε. Και κανείς δεν περίμενε να πέσει. Όμως και η ιστορική και η επιστημονική διαπίστωση είναι ακόμα πιο σωστή. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι ένα κόμμα πραγματικά αντιολιγαρχικό (όχι κάποιο από όλα τα σημερινά που είναι ολιγαρχικά) συμμετείχε (λαθεμένα) στις ολιγαρχικές εκλογές και έπαιρνε το 51% των ψήφων. Τι θα γινόταν; Οι ολιγαρχικοί θα παρέδιδαν την εξουσία στο λαό ή δια μέσου του καταναγκασμού (στρατιωτικού - κόκκινης προβιάς, ναζισμού κλπ) θα συνέχιζαν να ζουν και να βασιλεύουν;
Όποιος πιστεύει ότι θα την παρέδιδαν, βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός από την πραγματικότητα.
(Και μην πει κανείς γιατί ο Λένιν συμμετείχε σε κυνοβουλευτικές εκλογές; Μα αυτός δεν είχε κανένα πρόταγμα για εξουσία του λαού. Είχε πρόταγμα για την εξουσία των ελαχίστων, των εργατικών συμβουλίων. Η συμμετοχή του, η τακτική του ήταν απόλυτα συμβατή με τη διαπαιδαγώγηση του λαού στο ολιγαρχικό πρόταγμά του.)
Γιατί λοιπόν οι λαοί να έχουν διαρκώς τη μοίρα του Σίσυφου;
* Κάπου γράφει επίσης ότι το σύστημα καλλιεργεί την αποχή από τις εκλογές του.
Δηλαδή το ολιγαρχικό σύστημα δεν θέλει να συμμετέχει ο κόσμος στις εκλογές του;
Καλά, πόσα θέλει για να μας τρελάνει ο άνθρωπος; Μήπως θα ήταν καλός αν έγραφε σενάρια συνομωσιολογίας για να του τα πούλαγε ο Λιακόπουλος;
Καλά, δεν είδε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ότι η ευρωπαϊκή ολιγαρχία ξόδεψε τεράστια ποσά για να προβάλει σποτ που να καταδικάζουν την αποχή, με γελοία επιχειρήματα, και ταυτόχρονα να καλούν τους λαούς να συμμετέχουν μαζικά σε αυτές; Δηλαδή πιστεύει ότι η ολιγαρχία θέλει την αμφισβήτηση της ωφελιμότητας των εκλογών της από τις κοινωνίες; Τόση ρηχότητα;
Εντάξει δεν το είδε. Όμως ξέρει ότι η ολιγαρχική εξουσία «καλλιεργεί» όλα εκείνα που θα οδηγήσουν τους λαούς σε αποχή – απομάκρυνση από τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία, στην απομάκρυνση από την αυτοθέσμιση τους. Ένα μέσο όμως που στοχεύει στην απομάκρυνση των λαών από αυτές τις εξουσίες που τους ανήκουν, είναι η καλλιέργεια της συμμετοχής στις ολιγαρχικές εκλογές οι οποίες είναι μία από τις μεγαλύτερες νοητικές παγίδες που διαθέτει σήμερα. Και τούτο γιατί με τη συμμετοχή σε αυτές αφήνουν τους άλλους (λίγους-ολιγαρχικούς) να αποφασίζουν, να τους διατάζουν και να τους δικάζουν και ταυτόχρονα να έχουν την απόλυτη ψευδαίσθηση ότι κάνουν κουμάντο αυτοί -που ψηφίζουν στις ολιγαρχικές εκλογές-.(Αλλά το σύστημα έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα και έτσι αντεστραμμένη την πρόβαλε από τα σποτ της.)
Φυσικά θα ξέρει ότι για μια επανάσταση προηγείται η προϋπόθεση α. της αμφισβήτησης -άρνησης της ωφελιμότητας του κάθε υπάρχοντος συστήματος, έπεται β. η αποδοχή ενός άλλου νέου προτάγματος και ακολουθεί γ. η δράση για την ανατροπή του υπάρχοντος και το χτίσιμο του νέου.
Δεν βλέπει την τεράστια προπαγανδιστική κινητοποίηση της ολιγαρχίας για να εμποδίσει την πρώτη φάση (αμφισβήτηση – άρνηση της) ή να εμποδίσει και την πιθανή έλευση της δεύτερης που θα φέρει και την τρίτη και γι αυτό πρόβαλε και προβάλει την ωφελιμότητα της συμμετοχής και όχι της αποχής;
Σε όλα τα σποτ και όλα τα τσογλάνια οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που είναι υπηρέτες της αστικής ολιγαρχίας, καλούσαν τον κόσμο σε συμμετοχή στις ολιγαρχικές εκλογές. Αυτό τους συμφέρει και σε αυτό καλούσαν και καλούν τους λαούς.
Αντίθετα, όταν γίνεται κάποια λαϊκή κινητοποίηση ή απεργία, (που φυσικά δεν τους συμφέρει) οι ίδιοι καλούν τον κόσμο να μη συμμετέχει. Τον καλούν στην αποχή. Το λένε. Το εκφράζουν. (Άρα οι λαοί θα πρέπει να πράττουν, σχεδόν πάντα, διαφορετικά από ότι εκφράζουν τα κελεύσματά των ολιγαρχικών). Εδώ όμως ο Μπογιόπουλος βάζει σε ένα τσουβάλι τις περιπτώσεις που το σύστημα καλεί τους λαούς σε αποχή με τις περιπτώσεις που τους καλεί σε συμμετοχή.
Αυτή την απλή αλλά μεγάλη διαφορά δεν την έχει αντιληφθεί ακόμα;
* Μας γράφει τι νομίζει ότι εκφράζει η ψήφος στην αποχή. Πιστεύει ότι εκφράζει ωχαδερφισμό, αδιαφορία για τα κοινά, επανάσταση από τον καναπέ, εκκολαπτήριο αδιαφορίας κλπ). Όμως δεν εξηγεί έτσι το γιατί πριν κάποια χρόνια η συμμετοχή σε αυτές ήταν πάρα πολύ υψηλή ενώ τώρα πέφτει διαρκώς. Τι έγινε. Έπεσε ξαφνικά ο ιός του ωχαδερφισμού; Και όταν υπήρχαν υψηλά ποσοστά συμμετοχής, τότε το σύστημα είχε αποτύχει γιατί στο βάθος δεν ήθελε τη συμμετοχή; Τι «κουφά»!!!
Ξέχασε όμως να γράψει τι εκφράζει και η συμμετοχή και έτσι να κάνει συγκρίσεις.
Ας δούμε λοιπόν συγκριτικά συμμετοχή και αποχή:
* Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος συμμετέχει στην εκλογή των ολιγαρχικών.
α. Κίνητρο το προσωπικό όφελος που ταυτόχρονα σημαίνει αδιαφορία για τα κοινά.
Η συντριπτική πλειοψηφία από εκείνους που ψηφίζουν κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, ψηφίζει με βάση το πιθανό αυριανό μικρό ή μεγάλο βόλεμα του ιδίου ή κάποιων δικών του ανθρώπων. Ήτοι, πίσω από το παραβάν υπάρχει το μικρό ή μεγάλο ρουσφέτι. Υπάρχει η ιδιοτέλεια. Υπάρχει το ενδιαφέρον για το ρουσφέτι. (Εδώ εξαιρούνται ελάχιστοι ψηφοφόροι κυβερνητικών κομμάτων και οι περισσότεροι ψηφοφόροι των αριστερών κομμάτων. Όμως αυτοί είναι μειοψηφία.)
Αν τώρα συγκρίνουμε όλους εκείνους που ψηφίζουν αποχή όχι εξαιτίας ανώτερης βίας αλλά επειδή πιστεύουν «ότι δεν βγαίνει τίποτα το καλό με το να ψηφίσουν», θα δούμε ότι το στοιχείο της αντικοινωνικής ιδοτέλειας του ρουσφετιού δεν υπάρχει… ή υπάρχει η αδιαφορία για ρουσφέτι.
Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος από τους συμμετέχοντες στις εκλογές των ολιγαρχών και σχεδόν όλοι από τους απέχοντες από αυτές να έχει αντιληφθεί ΣΩΣΤΑ ότι «ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ». Μπορεί σε σχεδόν όλους αυτούς να μην είναι ολοκληρωμένη η πιο πάνω αντίληψη με το «ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ» παρά τις όποιες μικρές ή πολύ μεγάλες διαφορές τους αλλά στους πρώτους μένει σαν μια απλή διαπίστωση η οποία δεν μετατρέπεται σε παραμικρή αντίδραση. Μένουν τελικά εντελώς παθητικοί παρασυρόμενοι πλήρως από τα κελεύσματα της ολιγαρχικής προπαγάνδας. Εξακολουθούν να ελπίζουν είτε σε κάποιο εντελώς ιδιωτικό συμφέρον είτε σε κάποια πιθανή εξαίρεση (απόλυτα αδύνατη) του κανόνα. (Αν κάποιος ολιγαρχικός ήταν καλός τότε δεν θα ήθελε να ορίζει τη ζωή των άλλων δηλαδή δεν θα ήταν ολιγαρχικός. Επομένως εξ ορισμού, όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ιδιοτελείς αντικοινωνικές υπάρξεις)
Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που απέχουν δηλώνει μια αντίδραση, μια αμφισβήτηση, μια άρνηση σε εκείνους που τον «δουλεύουν» χρόνια και εργασία δεν του δίνουν, σε εκείνους που «κάνουν τα πάντα για την κουτάλα», τα πάντα για να βάλουν όλη τη χούφτα στο μέλι». Έπαψαν (και ΑΠΟΛΥΤΑ σωστά) να ελπίζουν σε αυτό το σύστημα. Και αυτό είναι κάτι, είναι μια αντίδραση έστω και ανολοκλήρωτη.
β. Το σύστημα καλλιεργεί την αδιαφορία των υπηκόων για τα κοινωνικά θέματα, την αδιαφορία για τον προβληματισμό πάνω σε αυτά. Είναι η ίδια η ουσία των ολιγαρχικών εκλογών που καλλιεργεί αυτά. «Εσύ μην σκέφτεσαι. Εσύ ψήφισε – επέλεξε μόνο και ΑΝΑΘΕΣΕ. Ανάθεσε στους σωστούς «ειδικούς» ολιγάρχικούς να σκέφτονται, να προβληματίζονται, να αποφασίζουν για σένα και μετά να σε διατάζουν.» Τους λέει «ωχ αδερφέ μη σκοτίζεσαι. Ψήφισε μια φορά και μετά κάθισε στο καναπέ και ανάθεσε τη ζωή σου στους «ειδικούς» ‘η να συμμετέχει σαν το ζώο για να υλοποιεί ότι καθοριστικό αποφασίζουν οι «ειδικοί» των οπισθίων.
Κείμενο: «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΑ ΤΟ ΛΑΟ»
Αυτή η νοοτροπία έχει εμποτίσει και το σύνολο των ψηφοφόρων των ολιγαρχικοποιημένων ηγεσιών των κομμάτων της αριστεράς (από ρουσφέτι μη κινούμενοι). Η σκέψη και ο προβληματισμός του συνόλου σχεδόν των ψηφοφόρων αυτής της αριστεράς, με τις ολιγαρχικοποιημένες, ηγεσίες κινείται σε υπερφίαλες αναζητήσεις. Έχουν παραδώσει την εμπιστοσύνη τους στη σκέψη, στα στελέχη των κομματικών μηχανισμών.
Η αδιαφορία για εμβάθυνση, πλησιάζει τα επίπεδα των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων. Λένε συνήθως αυτά τα απλοϊκά που λένε οι ηγεσίες τους. Ο ωχαδερφισμός στην αναζήτηση είναι τεράστιος. Περνάνε οι δεκαετίες σαν το νερό και οι ηγεσίες τους δεν τους έμαθαν ακόμα το πολύ απλό ότι υπάρχουν ολιγαρχικές και δημοκρατικές εκλογές!!!!!!!!
Η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός των στελεχών αυτών των κομμάτων είναι παροιμιώδης. «Εγώ το λέω στο σκύλο μου και ο σκύλος στην ουρά του». Οι οπαδοί και τα μέλη ετούτων των κομμάτων αναθέτουν τη σκέψη στα στελέχη και τα στελέχη με τη σειρά τους την αναθέτουν στα δόγματα προσωπικοτήτων του παρελθόντος (πχ Λένιν, Στάλιν, Μάο, Τρότσκι κλπ αλλά όχι του Μαρξ). Επαφίενται στη «σιγουριά» και τη βεβαιότητα του καναπέ χωρίς να έχουν καμιά πρόθεση να «ματώσουν» τη σκέψη» τους. Αν τη «ματώσουν» κινδυνεύει η προσωπική «εξουσία» τους μέσα στη συλλογικότητά τους ή ο επαγγελματικός ή ο ημιεπεγγελματισκός μισθός τους σαν δημοσιογράφοι.
Και καμιά φορά ρίχνουν και καμιά άσφαιρη κινηματική τουφεκιά.
Όλα αυτά, κρατούν όλους τους συμμετέχοντες στις εκλογές των ολιγαρχών μακριά ακόμα και από το πρώτο βήμα που είναι η απλή έμπρακτη αμφισβήτηση, η απλή άρνηση, η απλή ΑΝΥΠΑΚΟΗ στα κελεύσματα του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού.
Όλα λοιπόν τα ολιγαρχικά κόμματα με τις ολιγαρχικές εκλογές τους είναι τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εκκολαπτήρια αδιαφορίας και ωχαδερφισμού.
*Μπορεί όντως το μεγαλύτερο μέρος της αποχής να μην εκφράζει μια άλλη νέα πρόταση (που σχεδόν σίγουρα δεν έχει ακούσει ποτέ) γι ένα άλλο σύστημα και επομένως να μη δραστηριοποιείται πάνω σε αυτή. Όμως κάνει ένα πρώτο πολύ μεγάλο συνειδησιακό βήμα προς την αναζήτηση αυτής, αρνούμενη όλες τις υπαρκτές προτάσεις που είναι ολιγαρχικές (που όλοι τους θέλουν την κουτάλα). Εδώ, πάνω σε αυτό το «έδαφος», θα πρέπει να απευθύνουν το πρόταγμα της αυτοθέσμισης οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις.
Ο Μπογιόπουλος καλά θα κάνει αν άλλη φορά θέλει να μας πει τι εκφράζει η αποχή και η συμμετοχή, να έχει εμβαθύνει έστω και λίγο το θέμα. Διαφορετικά θα ξανά προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στον ολιγαρχισμό.
Τελικά όση σχέση είχαν οι ιεροεξεταστές, όσοι σχέση έχει το Βατικανό (με τις τράπεζες του «αγίου πνεύματος» και τις άλλες που διαθέτει) με το χριστιανισμό της κοινοκτημοσύνης, άλλη τόση σχέση έχουν οι Λενινιστές με τον Μαρξικό κομμουνισμό.
Καλά, δεν έχει ακόμα πάρει μυρουδιά από αυτά;. Καλά δεν έχει πάρει ακόμα μυρουδιά ότι η αποτυχία της Οκτωβριανής επανάστασης βρίσκεται στο ολιγαρχικό πρόταγμα του Λένιν;
Όμως κανείς δεν γεννήθηκε μαθημένος. Πάντα θα μαθαίνει ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ σαν αδαείς, σαν ωχαδερφιστές, σαν επαναστάτες του καναπέ, σαν ντε φάκτο υπηρέτες του συστήματος όταν ο ίδιος έχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ άγνοια βασικών και απλών πραγμάτων.
Τέτοια άγνοια όπου νομίζει ότι είναι κομμουνιστής ενώ στην πράξη (και σίγουρα χωρίς να το θέλει) είναι ένας μεγάλος αντικομμουνιστής. «Ενώ έχει μια οχιά στον κόρφο του θαρρεί ότι έχει περιστέρι.»
(Θα μπορούσε να δει κείμενο «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ)
*Και γιατί να καλούμε τον κόσμο στη συμμετοχή στις εκλογές των ολιγαρχικών; Γιατί να τον διαπαιδαγωγούμε στην εκλογή των νταβατζήδων του και στην ελπίδα ότι μπορεί σαν εξαίρεση να βρεθεί και κανένας καλός ολιγαρχικός ;
Γιατί να δυναμώσουν οι λαοί ένα ολιγαρχικό κόμμα σαν το δικό του (που το παίζει δημοκρατικό) και μετά όταν αυτό δυναμώσει να πρέπει - φτου και απ΄ την αρχή - να αγωνίζονται, να ματώνουν για να το αποδυναμώσουν και να το ανατρέψουν; (Όπως πρέπει να κάνουν τώρα οι λαοί της Κίνας, του Βιετνάμ, της Β. Κορέας κλπ;) Τι μας προτείνει; Να ψηφίσουμε τώρα ένα ολιγαρχικό, αντικομμουνιστικό κόμμα σαν αυτό της Β. Κορέας και μετά να δούμε τι θα κάνουμε και με αυτό; Να περνάνε έτσι οι αιώνες με διαρκείς προσπάθειες και τεράστιους αγώνες για να ανατρέπουμε αυτούς που προηγουμένως με τη στάση μας ενδυναμώνουμε;
Γιατί ακόμα και ένα πραγματικά δημοκρατικό κόμμα να συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές; Για να περνάει ο καιρός μέχρι να πάρει την συντριπτική πλειοψηφία του λαού; Ε! και; Μετά, θα σου πει η ολιγαρχία πάρτε, σας παραδίνω την ένοπλη εκτελεστική και τη νομοθετική ή με σχέδια τύπου «κόκκινης προβιάς» θα προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την δύναμη των όπλων της εναντίον του λαού; (Άλλωστε η ολιγαρχία είναι θωρακισμένη και τυπικά με το σύνταγμά της, με τα μη αναθεωρήσιμα άρθρα του όπου η νομοθετική και η εκτελεστική θα πρέπει οπωσδήποτε να είναι στα χέρια λίγων.)
Γιατί η μετάθεση της λαϊκής προετοιμασίας, για την καθοριστική σύγκρουση, μετά από μια μεγάλη πλειοψηφική εκλογική επιτυχία; Γιατί τόσο χάσιμο χρόνου μέσα στους ολιγαρχικούς αστικούς θεσμούς που όχι μόνο δεν μπορούν ΤΙΠΟΤΑ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΝΑ ΠΡΟΣΦΈΡΟΥΝ στον αγώνα συντριβή της ολιγαρχίας αλλά αντίθετα το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι αυταπάτες και εφησυχασμούς μέσα σε ολιγαρχικές επιλογές;
Ο Μπογιόπουλος, σε κάποιο σημείο, αφού αναφέρει τα υψηλά ποσοστά αποχής και με σκοπό να μας πείσει για το μάταιο και το αναποτελεσματικό τους, μας λέει πάνω κάτω ότι το σύστημα δεν έπεσε. Συνεχίζει να ζει και να βασιλεύει και τους υπηκόους του να κυριεύει. Αυτή η διαπίστωση είναι σωστή. Δεν έπεσε. Και κανείς δεν περίμενε να πέσει. Όμως και η ιστορική και η επιστημονική διαπίστωση είναι ακόμα πιο σωστή. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι ένα κόμμα πραγματικά αντιολιγαρχικό (όχι κάποιο από όλα τα σημερινά που είναι ολιγαρχικά) συμμετείχε (λαθεμένα) στις ολιγαρχικές εκλογές και έπαιρνε το 51% των ψήφων. Τι θα γινόταν; Οι ολιγαρχικοί θα παρέδιδαν την εξουσία στο λαό ή δια μέσου του καταναγκασμού (στρατιωτικού - κόκκινης προβιάς, ναζισμού κλπ) θα συνέχιζαν να ζουν και να βασιλεύουν;
Όποιος πιστεύει ότι θα την παρέδιδαν, βρίσκεται δισεκατομμύρια έτη φωτός από την πραγματικότητα.
(Και μην πει κανείς γιατί ο Λένιν συμμετείχε σε κυνοβουλευτικές εκλογές; Μα αυτός δεν είχε κανένα πρόταγμα για εξουσία του λαού. Είχε πρόταγμα για την εξουσία των ελαχίστων, των εργατικών συμβουλίων. Η συμμετοχή του, η τακτική του ήταν απόλυτα συμβατή με τη διαπαιδαγώγηση του λαού στο ολιγαρχικό πρόταγμά του.)
Γιατί λοιπόν οι λαοί να έχουν διαρκώς τη μοίρα του Σίσυφου;
* Κάπου γράφει επίσης ότι το σύστημα καλλιεργεί την αποχή από τις εκλογές του.
Δηλαδή το ολιγαρχικό σύστημα δεν θέλει να συμμετέχει ο κόσμος στις εκλογές του;
Καλά, πόσα θέλει για να μας τρελάνει ο άνθρωπος; Μήπως θα ήταν καλός αν έγραφε σενάρια συνομωσιολογίας για να του τα πούλαγε ο Λιακόπουλος;
Καλά, δεν είδε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ότι η ευρωπαϊκή ολιγαρχία ξόδεψε τεράστια ποσά για να προβάλει σποτ που να καταδικάζουν την αποχή, με γελοία επιχειρήματα, και ταυτόχρονα να καλούν τους λαούς να συμμετέχουν μαζικά σε αυτές; Δηλαδή πιστεύει ότι η ολιγαρχία θέλει την αμφισβήτηση της ωφελιμότητας των εκλογών της από τις κοινωνίες; Τόση ρηχότητα;
Εντάξει δεν το είδε. Όμως ξέρει ότι η ολιγαρχική εξουσία «καλλιεργεί» όλα εκείνα που θα οδηγήσουν τους λαούς σε αποχή – απομάκρυνση από τη νομοθετική, την εκτελεστική και τη δικαστική εξουσία, στην απομάκρυνση από την αυτοθέσμιση τους. Ένα μέσο όμως που στοχεύει στην απομάκρυνση των λαών από αυτές τις εξουσίες που τους ανήκουν, είναι η καλλιέργεια της συμμετοχής στις ολιγαρχικές εκλογές οι οποίες είναι μία από τις μεγαλύτερες νοητικές παγίδες που διαθέτει σήμερα. Και τούτο γιατί με τη συμμετοχή σε αυτές αφήνουν τους άλλους (λίγους-ολιγαρχικούς) να αποφασίζουν, να τους διατάζουν και να τους δικάζουν και ταυτόχρονα να έχουν την απόλυτη ψευδαίσθηση ότι κάνουν κουμάντο αυτοί -που ψηφίζουν στις ολιγαρχικές εκλογές-.(Αλλά το σύστημα έχει αντιστρέψει την πραγματικότητα και έτσι αντεστραμμένη την πρόβαλε από τα σποτ της.)
Φυσικά θα ξέρει ότι για μια επανάσταση προηγείται η προϋπόθεση α. της αμφισβήτησης -άρνησης της ωφελιμότητας του κάθε υπάρχοντος συστήματος, έπεται β. η αποδοχή ενός άλλου νέου προτάγματος και ακολουθεί γ. η δράση για την ανατροπή του υπάρχοντος και το χτίσιμο του νέου.
Δεν βλέπει την τεράστια προπαγανδιστική κινητοποίηση της ολιγαρχίας για να εμποδίσει την πρώτη φάση (αμφισβήτηση – άρνηση της) ή να εμποδίσει και την πιθανή έλευση της δεύτερης που θα φέρει και την τρίτη και γι αυτό πρόβαλε και προβάλει την ωφελιμότητα της συμμετοχής και όχι της αποχής;
Σε όλα τα σποτ και όλα τα τσογλάνια οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί που είναι υπηρέτες της αστικής ολιγαρχίας, καλούσαν τον κόσμο σε συμμετοχή στις ολιγαρχικές εκλογές. Αυτό τους συμφέρει και σε αυτό καλούσαν και καλούν τους λαούς.
Αντίθετα, όταν γίνεται κάποια λαϊκή κινητοποίηση ή απεργία, (που φυσικά δεν τους συμφέρει) οι ίδιοι καλούν τον κόσμο να μη συμμετέχει. Τον καλούν στην αποχή. Το λένε. Το εκφράζουν. (Άρα οι λαοί θα πρέπει να πράττουν, σχεδόν πάντα, διαφορετικά από ότι εκφράζουν τα κελεύσματά των ολιγαρχικών). Εδώ όμως ο Μπογιόπουλος βάζει σε ένα τσουβάλι τις περιπτώσεις που το σύστημα καλεί τους λαούς σε αποχή με τις περιπτώσεις που τους καλεί σε συμμετοχή.
Αυτή την απλή αλλά μεγάλη διαφορά δεν την έχει αντιληφθεί ακόμα;
* Μας γράφει τι νομίζει ότι εκφράζει η ψήφος στην αποχή. Πιστεύει ότι εκφράζει ωχαδερφισμό, αδιαφορία για τα κοινά, επανάσταση από τον καναπέ, εκκολαπτήριο αδιαφορίας κλπ). Όμως δεν εξηγεί έτσι το γιατί πριν κάποια χρόνια η συμμετοχή σε αυτές ήταν πάρα πολύ υψηλή ενώ τώρα πέφτει διαρκώς. Τι έγινε. Έπεσε ξαφνικά ο ιός του ωχαδερφισμού; Και όταν υπήρχαν υψηλά ποσοστά συμμετοχής, τότε το σύστημα είχε αποτύχει γιατί στο βάθος δεν ήθελε τη συμμετοχή; Τι «κουφά»!!!
Ξέχασε όμως να γράψει τι εκφράζει και η συμμετοχή και έτσι να κάνει συγκρίσεις.
Ας δούμε λοιπόν συγκριτικά συμμετοχή και αποχή:
* Οι λόγοι για τους οποίους κάποιος συμμετέχει στην εκλογή των ολιγαρχικών.
α. Κίνητρο το προσωπικό όφελος που ταυτόχρονα σημαίνει αδιαφορία για τα κοινά.
Η συντριπτική πλειοψηφία από εκείνους που ψηφίζουν κάποιο ολιγαρχικό κόμμα, ψηφίζει με βάση το πιθανό αυριανό μικρό ή μεγάλο βόλεμα του ιδίου ή κάποιων δικών του ανθρώπων. Ήτοι, πίσω από το παραβάν υπάρχει το μικρό ή μεγάλο ρουσφέτι. Υπάρχει η ιδιοτέλεια. Υπάρχει το ενδιαφέρον για το ρουσφέτι. (Εδώ εξαιρούνται ελάχιστοι ψηφοφόροι κυβερνητικών κομμάτων και οι περισσότεροι ψηφοφόροι των αριστερών κομμάτων. Όμως αυτοί είναι μειοψηφία.)
Αν τώρα συγκρίνουμε όλους εκείνους που ψηφίζουν αποχή όχι εξαιτίας ανώτερης βίας αλλά επειδή πιστεύουν «ότι δεν βγαίνει τίποτα το καλό με το να ψηφίσουν», θα δούμε ότι το στοιχείο της αντικοινωνικής ιδοτέλειας του ρουσφετιού δεν υπάρχει… ή υπάρχει η αδιαφορία για ρουσφέτι.
Μπορεί το μεγαλύτερο μέρος από τους συμμετέχοντες στις εκλογές των ολιγαρχών και σχεδόν όλοι από τους απέχοντες από αυτές να έχει αντιληφθεί ΣΩΣΤΑ ότι «ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ». Μπορεί σε σχεδόν όλους αυτούς να μην είναι ολοκληρωμένη η πιο πάνω αντίληψη με το «ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ» παρά τις όποιες μικρές ή πολύ μεγάλες διαφορές τους αλλά στους πρώτους μένει σαν μια απλή διαπίστωση η οποία δεν μετατρέπεται σε παραμικρή αντίδραση. Μένουν τελικά εντελώς παθητικοί παρασυρόμενοι πλήρως από τα κελεύσματα της ολιγαρχικής προπαγάνδας. Εξακολουθούν να ελπίζουν είτε σε κάποιο εντελώς ιδιωτικό συμφέρον είτε σε κάποια πιθανή εξαίρεση (απόλυτα αδύνατη) του κανόνα. (Αν κάποιος ολιγαρχικός ήταν καλός τότε δεν θα ήθελε να ορίζει τη ζωή των άλλων δηλαδή δεν θα ήταν ολιγαρχικός. Επομένως εξ ορισμού, όλοι οι ολιγαρχικοί είναι ιδιοτελείς αντικοινωνικές υπάρξεις)
Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που απέχουν δηλώνει μια αντίδραση, μια αμφισβήτηση, μια άρνηση σε εκείνους που τον «δουλεύουν» χρόνια και εργασία δεν του δίνουν, σε εκείνους που «κάνουν τα πάντα για την κουτάλα», τα πάντα για να βάλουν όλη τη χούφτα στο μέλι». Έπαψαν (και ΑΠΟΛΥΤΑ σωστά) να ελπίζουν σε αυτό το σύστημα. Και αυτό είναι κάτι, είναι μια αντίδραση έστω και ανολοκλήρωτη.
β. Το σύστημα καλλιεργεί την αδιαφορία των υπηκόων για τα κοινωνικά θέματα, την αδιαφορία για τον προβληματισμό πάνω σε αυτά. Είναι η ίδια η ουσία των ολιγαρχικών εκλογών που καλλιεργεί αυτά. «Εσύ μην σκέφτεσαι. Εσύ ψήφισε – επέλεξε μόνο και ΑΝΑΘΕΣΕ. Ανάθεσε στους σωστούς «ειδικούς» ολιγάρχικούς να σκέφτονται, να προβληματίζονται, να αποφασίζουν για σένα και μετά να σε διατάζουν.» Τους λέει «ωχ αδερφέ μη σκοτίζεσαι. Ψήφισε μια φορά και μετά κάθισε στο καναπέ και ανάθεσε τη ζωή σου στους «ειδικούς» ‘η να συμμετέχει σαν το ζώο για να υλοποιεί ότι καθοριστικό αποφασίζουν οι «ειδικοί» των οπισθίων.
Κείμενο: «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΑ ΤΟ ΛΑΟ»
Αυτή η νοοτροπία έχει εμποτίσει και το σύνολο των ψηφοφόρων των ολιγαρχικοποιημένων ηγεσιών των κομμάτων της αριστεράς (από ρουσφέτι μη κινούμενοι). Η σκέψη και ο προβληματισμός του συνόλου σχεδόν των ψηφοφόρων αυτής της αριστεράς, με τις ολιγαρχικοποιημένες, ηγεσίες κινείται σε υπερφίαλες αναζητήσεις. Έχουν παραδώσει την εμπιστοσύνη τους στη σκέψη, στα στελέχη των κομματικών μηχανισμών.
Η αδιαφορία για εμβάθυνση, πλησιάζει τα επίπεδα των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων. Λένε συνήθως αυτά τα απλοϊκά που λένε οι ηγεσίες τους. Ο ωχαδερφισμός στην αναζήτηση είναι τεράστιος. Περνάνε οι δεκαετίες σαν το νερό και οι ηγεσίες τους δεν τους έμαθαν ακόμα το πολύ απλό ότι υπάρχουν ολιγαρχικές και δημοκρατικές εκλογές!!!!!!!!
Η αδιαφορία και ο ωχαδερφισμός των στελεχών αυτών των κομμάτων είναι παροιμιώδης. «Εγώ το λέω στο σκύλο μου και ο σκύλος στην ουρά του». Οι οπαδοί και τα μέλη ετούτων των κομμάτων αναθέτουν τη σκέψη στα στελέχη και τα στελέχη με τη σειρά τους την αναθέτουν στα δόγματα προσωπικοτήτων του παρελθόντος (πχ Λένιν, Στάλιν, Μάο, Τρότσκι κλπ αλλά όχι του Μαρξ). Επαφίενται στη «σιγουριά» και τη βεβαιότητα του καναπέ χωρίς να έχουν καμιά πρόθεση να «ματώσουν» τη σκέψη» τους. Αν τη «ματώσουν» κινδυνεύει η προσωπική «εξουσία» τους μέσα στη συλλογικότητά τους ή ο επαγγελματικός ή ο ημιεπεγγελματισκός μισθός τους σαν δημοσιογράφοι.
Και καμιά φορά ρίχνουν και καμιά άσφαιρη κινηματική τουφεκιά.
Όλα αυτά, κρατούν όλους τους συμμετέχοντες στις εκλογές των ολιγαρχών μακριά ακόμα και από το πρώτο βήμα που είναι η απλή έμπρακτη αμφισβήτηση, η απλή άρνηση, η απλή ΑΝΥΠΑΚΟΗ στα κελεύσματα του ολιγαρχικού κοινοβουλευτισμού.
Όλα λοιπόν τα ολιγαρχικά κόμματα με τις ολιγαρχικές εκλογές τους είναι τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ εκκολαπτήρια αδιαφορίας και ωχαδερφισμού.
*Μπορεί όντως το μεγαλύτερο μέρος της αποχής να μην εκφράζει μια άλλη νέα πρόταση (που σχεδόν σίγουρα δεν έχει ακούσει ποτέ) γι ένα άλλο σύστημα και επομένως να μη δραστηριοποιείται πάνω σε αυτή. Όμως κάνει ένα πρώτο πολύ μεγάλο συνειδησιακό βήμα προς την αναζήτηση αυτής, αρνούμενη όλες τις υπαρκτές προτάσεις που είναι ολιγαρχικές (που όλοι τους θέλουν την κουτάλα). Εδώ, πάνω σε αυτό το «έδαφος», θα πρέπει να απευθύνουν το πρόταγμα της αυτοθέσμισης οι πραγματικά επαναστατικές δυνάμεις.
Ο Μπογιόπουλος καλά θα κάνει αν άλλη φορά θέλει να μας πει τι εκφράζει η αποχή και η συμμετοχή, να έχει εμβαθύνει έστω και λίγο το θέμα. Διαφορετικά θα ξανά προσφέρει μεγάλη υπηρεσία στον ολιγαρχισμό.
*Ο Μπογιόπουλος έχει γράψει
ένα βιβλίο με τίτλο «Είναι ο
καπιταλισμός ηλίθιε». Ένας τίτλος προσβλητικός για ένα μέρος του λαού που η
αστική προπαγάνδα και εκπαίδευση του έχει μειώσει την ικανότητα να εμβαθύνει
στις αιτίες των κοινωνικών γεγονότων.
Για να δούμε όμως και αυτό.
Κάποιος πυροβολεί. Η σφαίρα σπάει το θωρακισμένο τζάμι και τραυματίζει έναν άνθρωπο στο κεφάλι θανάσιμα. Τι φταίει όμως για τον θάνατός του; Μήπως φταίει η σφαίρα; Μήπως φταίει το τζάμι που δεν ήταν καλά θωρακισμένο ή θα πρέπει να πάμε πίσω στην αρχή του γεγονότος και να αποδώσουμε την αιτία και την ευθύνη σε εκείνον που πυροβόλησε; (όποιος δεν θέλει να πάει πίσω σημαίνει ότι θέλει να κάνει λάκκο στη φάβα)
Κάποιος δεν κλείνει ποτέ τις κότες του στο κοτέτσι. Ένα βράδυ πάει η αλεπού και τις τρώει. Ποιος φταίει για την απώλεια των πτηνών του; Η αλεπού που έκανε τη δουλειά της ή ο απερίσκεπτος πτηνοτρόφος;
Μπορεί να σταθεί καπιταλισμός (στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων) αν οι καπιταλιστές δεν έχουν στα χέρια τους όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τι δικαστική εξουσία (εποικοδόμημα); ΟΧΙ. Κανένας καπιταλισμός δεν θα μπορούσε σήμερα να σταθεί αν δεν είχε στην κατοχή της τις τρεις πιο πάνω εξουσίες μια μικρή μειοψηφία - ολιγαρχία. (κάθε ταξικός αγώνας είναι πρωτίστως πολιτικός και πρώτο καθήκον της εργατικής τάξης είναι η κατάκτηση της δημοκρατίας. Και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει, έλεγε πολύ σωστά ο Μαρξ καταδικάζοντας τον πατερναλισμό).
Έτσι βασική αιτία των δεινών, της εξαθλίωσης, των αδιέξοδων των λαών βρίσκεται σε εκείνη τη δύναμη που δίνει υπόσταση, οντότητα στο ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού και αυτό μπορεί να βασανίζει την ανθρωπότητα. Είναι η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στα χέρια των ελαχίστων.
Έτσι κάποιος συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο:
« Είναι που η ΕΝΔΕ (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, εξουσία) βρίσκεται στα χέρια των λίγων και όχι των πολλών ηλίθιε» ή «είναι ο ολιγαρχισμός ηλίθιε»
Με αυτή την παρέμβαση δεν στοχεύουμε στο να προσβάλουμε τον Μπογιόπουλο. Κάθε άλλο,. Σεβαστή κάθε καλοπροαίρετη άποψη που στοχεύει να συμβάλει στην πραγματοποίηση μιας καλύτερης κοινωνίας.
Απλά, θα πρέπει κάποιος να του επιστήσει την προσοχή στο προσβλητικό υφάκι του και στο κούνημα του δάκτυλου του απέναντι στους εργαζόμενους και σε αγωνιστές με άλλες απόψεις.
Με το να τους προσβάλει φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλει.
Και τεράστια λάθη να κάνουν οι εργαζόμενοι στις επιλογές τους, πάλι δεν δικαιολογείται κανένα επιθετικό προσβλητικό ύφος απέναντί τους από κανένα γιατί εν μέρει είναι θύματα της τεράστιας δύναμης των μέσων ελέγχου της σκέψης που διαθέτει το ολιγαρχικό σύστημα.
ΕΚ και ΡΔ
bezedakos. Blogspot.gr
Για να δούμε όμως και αυτό.
Κάποιος πυροβολεί. Η σφαίρα σπάει το θωρακισμένο τζάμι και τραυματίζει έναν άνθρωπο στο κεφάλι θανάσιμα. Τι φταίει όμως για τον θάνατός του; Μήπως φταίει η σφαίρα; Μήπως φταίει το τζάμι που δεν ήταν καλά θωρακισμένο ή θα πρέπει να πάμε πίσω στην αρχή του γεγονότος και να αποδώσουμε την αιτία και την ευθύνη σε εκείνον που πυροβόλησε; (όποιος δεν θέλει να πάει πίσω σημαίνει ότι θέλει να κάνει λάκκο στη φάβα)
Κάποιος δεν κλείνει ποτέ τις κότες του στο κοτέτσι. Ένα βράδυ πάει η αλεπού και τις τρώει. Ποιος φταίει για την απώλεια των πτηνών του; Η αλεπού που έκανε τη δουλειά της ή ο απερίσκεπτος πτηνοτρόφος;
Μπορεί να σταθεί καπιταλισμός (στο σημερινό επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων) αν οι καπιταλιστές δεν έχουν στα χέρια τους όλη την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τι δικαστική εξουσία (εποικοδόμημα); ΟΧΙ. Κανένας καπιταλισμός δεν θα μπορούσε σήμερα να σταθεί αν δεν είχε στην κατοχή της τις τρεις πιο πάνω εξουσίες μια μικρή μειοψηφία - ολιγαρχία. (κάθε ταξικός αγώνας είναι πρωτίστως πολιτικός και πρώτο καθήκον της εργατικής τάξης είναι η κατάκτηση της δημοκρατίας. Και η απελευθέρωση της εργατικής τάξης ή θα είναι έργο δικό της ή δεν πρόκειται να γίνει, έλεγε πολύ σωστά ο Μαρξ καταδικάζοντας τον πατερναλισμό).
Έτσι βασική αιτία των δεινών, της εξαθλίωσης, των αδιέξοδων των λαών βρίσκεται σε εκείνη τη δύναμη που δίνει υπόσταση, οντότητα στο ολιγαρχικό οικονομικό σύστημα του καπιταλισμού και αυτό μπορεί να βασανίζει την ανθρωπότητα. Είναι η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στα χέρια των ελαχίστων.
Έτσι κάποιος συγγραφέας θα μπορούσε να γράψει ένα βιβλίο με τίτλο:
« Είναι που η ΕΝΔΕ (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική, εξουσία) βρίσκεται στα χέρια των λίγων και όχι των πολλών ηλίθιε» ή «είναι ο ολιγαρχισμός ηλίθιε»
Με αυτή την παρέμβαση δεν στοχεύουμε στο να προσβάλουμε τον Μπογιόπουλο. Κάθε άλλο,. Σεβαστή κάθε καλοπροαίρετη άποψη που στοχεύει να συμβάλει στην πραγματοποίηση μιας καλύτερης κοινωνίας.
Απλά, θα πρέπει κάποιος να του επιστήσει την προσοχή στο προσβλητικό υφάκι του και στο κούνημα του δάκτυλου του απέναντι στους εργαζόμενους και σε αγωνιστές με άλλες απόψεις.
Με το να τους προσβάλει φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που θέλει.
Και τεράστια λάθη να κάνουν οι εργαζόμενοι στις επιλογές τους, πάλι δεν δικαιολογείται κανένα επιθετικό προσβλητικό ύφος απέναντί τους από κανένα γιατί εν μέρει είναι θύματα της τεράστιας δύναμης των μέσων ελέγχου της σκέψης που διαθέτει το ολιγαρχικό σύστημα.
ΕΚ και ΡΔ
bezedakos. Blogspot.gr
