* Το εγώ του Σαμαρά.
Είπε εχθές: « Εγώ θέλω σταθερότητα». Εγώ δεν θέλω πισωγύρισμα». «ΕΓΩ …εγώ…εγώ».
Γιατί τόσα εγώ από τους αρχηγούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης;
Πρώτα και επί χρόνια προπαγανδίζουν τον ολιγαρχισμό σαν κάτι θετικό για το λαό και ότι ο κάθε λαός θα είναι τυχερός μόνο αν έχει κάποιον ηγέτη με πυγμή και απόλυτη εξουσία.
Και όταν το σύστημα περνάει κρίση βάζουν τα παπαγαλάκια να διαδίδουν ότι η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του ότι ελάχιστα καθίκια κάνουν κουμάντο στη ζωή της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων αλλά επειδή υπάρχει έλλειψη μεγάλων ηγετών.
Τα εγώ του Σαμαρά μπαίνουν στις φράσεις του γιατί οι επικοινωνιακοί σύμβουλοί του λένε ότι ένα τμήμα του λαού θέλει τη σιγουριά ενός ηγέτη με πυγμή και απόλυτη εξουσία.
Ευτυχώς όμως που σιγά- σιγά αυτή η παγίδα πιάνει όλο και λιγότερους υπηκόους.
Το κατάλαβα εχθές όταν σε παρέα άκουσα, από άτομα που δεν περίμενα, την απάντηση στα εγώ του Σαμαρά: «Σταρχίδια μας τι θέλεις εσύ εγκληματία». «Σταρχίδια μας η νέα σου Ελλάδα της εξαθλίωσης των αυτοκτονιών που ονειρεύεσαι».
Είμαστε στον σωστό δρόμο.
* Τα ολιγαρχικά συστήματα σε μεγάλη κρίση. Να τα πάρει το λαϊκό ποτάμι και όχι το ποτάμι του ποταπού διαπλεκόμενου δημοσιογραφίσκου…
Σε τεράστια κρίση βρίσκονται ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.
Ο κυνοβουλευτισμός ο οποίος αυτή την ιστορική περίοδο βρίσκεται στο προσκήνιο, είναι στα όρια της αντοχής του. Φτιάχνει όλο καινούργια ολιγαρχικά κόμματα για να προκαλέσει κάποιες ελπίδες σε τμήματα του λαού και έτσι να κρατηθεί για κάποιο καιρό ακόμα ζωντανός. Για απλή παράταση ζωής. Πχ έβαλε, τελευταία στη Χώρα μας, ένα διορισμένο στην κρατική τηλεόραση δημοσιογράφο, επικεφαλής ενός κόμματος που το ονόμασαν ποτάμι. Οι Λαμπράκηδες, οι Πρεντεντέρηδες και άλλοι παρασκηνιακοί του συστήματος έφτιαξαν ένα κόμμα και πριν προλάβουν να ανακοινώσουν το όνομά του, έβαλαν τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να λένε (ψέματα) ότι τα γκάλοπ δίνουν σε αυτό το κόμμα πάνω 10 - 15%!!!! Ένα κόμμα που ούτε πρόγραμμα είχε και έχει και ούτε τίποτα, το πρόβαλε και το προβάλει το σύστημα στη βάση εικονικών στοιχείων που το ίδιο φτιάχνει. Δείγμα του πανικού από την κρίση τους.
* Τι είναι η κρίση;
Πότε λέμε ότι ένα υποκείμενο ή μια οντότητα είναι σε κρίση; Τι είναι η κρίση;
Κρίση είναι μια πολύ σημαντική δυσενέργεια («δυσλειτουργία») ενός υποκειμένου όπου η συνέχιση αυτής της δυσενέργειας απειλεί την ύπαρξη του ίδιου του υποκειμένου (ή και κάποιων άλλων υποκειμένων που σχετίζονται άμεσα με αυτό).
Δηλαδή κρίνεται η ύπαρξη ή η ακεραιότητα του υποκειμένου.
Ο ολιγαρχικός κυνοβουλευτισμός περνάει κρίση. Η ύπαρξή του βασίζεται σε καθοριστικό βαθμό στην αποδοχή του από τους υπηκόους του.
Έτσι, όταν όλο και περισσότερος αριθμός υπηκόων δεν το αποδέχεται και αμφισβητεί την ωφελιμότητά του, τότε το σύστημα μπαίνει στη φάση της κρίσης. Όταν μετά, όλο και περισσότεροι υπήκοοι πιστεύουν και λένε το «όλοι τους είναι ίδιοι» τόσο αυτό βυθίζεται στην κρίση. Όταν κατόπιν όλο και περισσότεροι υπήκοοι αντιλαμβάνονται ότι το σύστημα αυτό είναι μια αιρετή πολιτικοοικονομική ολιγαρχία και όχι δημοκρατία (εξουσία του λαού) τότε η κρίση του γίνεται ακόμα πιο βαθειά. Όταν στη συνέχεια όλο και περισσότεροι άνθρωποι δεν υπακούν στις προτροπές του συστήματος (πχ για συμμετοχή στις ολιγαρχικού τύπου εκλογές τους) τόσο η κρίση προχωράει προς το κέντρο της. Όταν μετά όλο και περισσότεροι άνθρωποι αμφισβητούν και τα άλλα διαφορετικά είδη ολιγαρχισμού (ναζισμό και εργατικών συμβουλίων) τότε όλο το ολιγαρχικό σύστημα μπαίνει σε τρομερή δύνη.
Η αρχή όμως του οριστικού τέλους του ολιγαρχικού συστήματος γίνεται όταν όλο και περισσότεροι άνθρωποι (σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο) αρχίζουν να αντιτίθενται συλλογικά και πρακτικά στην ουσία του ολιγαρχισμού και σκοπεύουν στην εξαφάνισή του, υιοθετώντας το πρόταγμα για μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας όπου «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ»
Σήμερα βρισκόμαστε στη φάση που περνάει κρίση όλος ο ολιγαρχισμός (κυνοβουλευτικός, φασιστικός και εργατοσυμβουλιακός). Εκτός από τον κυνοβουλευτικό περνάνε βαθιά κρίση και οι άλλες μορφές ολιγαρχισμού. Άρα βρισκόμαστε στη φάση της μεγάλης δύνης.
Μας μένει η μεγαλύτερη εμβάθυνση της κρίσης του σε αυτή τη φάση για να ωριμάσουν οι καταστάσεις ώστε να περάσουμε καλύτερα στην επόμενη θανάσιμη φάση για τον ολιγαρχισμό που φυσικά θα είναι η αρχή για την απελευθέρωση των λαών.
* Σαν τους ασπάλακες (ποντίκια)
Οι ασπάλακες ροκανίζουν αθόρυβα τις ρίζες του δένδρου και σε κάποια στιγμή όταν κανείς δεν το περιμένει, το δένδρο καταρρέει.
Έτσι και οι επαναστάτες του 21ου αιώνα. Ροκανίζουν λέξη προς λέξη, επιχείρημα προς επιχείρημα, τις ρίζες του συστήματος που έχουν απλώσει επί αιώνες μέσα στην κοινωνική συνείδηση. Λέξη προς λέξη, με συζητήσεις, προκηρύξεις και διάφορες άλλες μορφές επικοινωνίας, κερδίζουν διαρκώς στον πόλεμο των εννοιών.
Επίσης, βοηθούν το λαό στις κινητοποιήσεις του για διεκδίκηση άμεσων αιτημάτων και μπαίνουν μέσα σε αυτές για να τις μπολιάσουν με την προοπτική της εξουσίας του λαού.
Και το επίσης σημαντικότατο, συντονίζονται μεταξύ τους και φτιάχνουν συλλογικότητες με όλο και ανώτερες μορφές οργάνωσης ώστε να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του πολέμου για την συντριβή της πολιτικοικονομικής ολιγαρχίας.
Η κατάρρευση του συστήματος όταν θα γίνει, θα φαίνεται ότι έγινε ξαφνικά. Όμως δεν θα είναι έτσι. Οι ασπάλακες θα έχουν κάνει αθόρυβα τη δουλειά τους.
ΡΔ
