Οι έχοντες αποφασίσει να συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές, δεν θέλουν να δουν (σαν τη στρουθοκάμηλο) ότι ΚΑΙ το κόμμα που θα ψηφίσουν στοχεύει στο να έχει την εξουσία μια μειοψηφία η οποία θα φτιάχνει και θα επιβάλλει τον κάθε νόμο πάνω στην πλειοψηφία. (Ας το ψάξουν ελάχιστα για να βεβαιωθούν για του λόγου το αληθές. Ας μη «βαριούνται».) Ψυχολογικοί ή γνωστικοί παράγοντες τους έχουν προκαλέσει σύγχυση. Έτσι, παρότι κατά βάθος θα ήθελαν ο λαός να ψηφίζει τον κάθε νόμο, αυτοί θα πάνε να δυναμώσουν μια ολιγαρχική συλλογικότητα η οποία πολεμά με λύσσα αυτό που θα ήθελαν οι ίδιοι κατά βάθος. Ψηφίζουν ένα κόμμα, δηλαδή ένα σύστημα όπου μια μειοψηφία (εκλεγμένη ή όχι) θα έχει πλήρεις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές εξουσίες. Άλλοι πάλι αυταπατώνται νομίζοντας ότι το κόμμα τους δεν είναι ολιγαρχικό - αντιλαϊκό αλλά φιλολαϊκό δημοκρατικό, ενώ σίγουρα θα ανήκει σε μια από τις τρεις κατηγορίες ολιγαρχισμού. Δηλαδή είτε στον κοινοβουλευτικό, είτε στο φασιστικό, είτε στο λενινιστικό. Αυταπατώνται επίσης με το να θέλουν να πιστεύουν ότι στο οικονομικό πεδίο το κόμμα τους είναι αντισυστημικό ενώ θα επιδιώκει να υπηρετήσει είτε τον ιδιωτικό καπιταλισμό είτε τον κομματικό καπιταλισμό.
