«Αρχή ΣΟΦΙΑΣ, ΟΝΟΜΑΤΩΝ επίσκεψις» Αντισθένης.

Αυτό είναι το βασικό και το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ζητούμενο για τον κεντρικό θεσμικό μηχανισμό της κοινωνίας. Το βασικό δίλλημα είναι
Α. Είτε τον κάθε νόμο τον φτιάχνει, τον υπαγορεύει και τον επιβάλλει η πλειοψηφία
Β. Είτε όλα αυτά τα κάνει μια μειοψηφία.

ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ

ΠΡΩΤΟΝ. Η χαρά των ολιγαρχικών (που θέλουν φυσικά το Β) είναι οι κοινωνικοί αγωνιστές να μην φθάνουν ΠΟΤΕ σε συγκεκριμένες προτάσεις, να μη φθάνουν ποτέ στο συγκεκριμένο επίδικο, αλλά να περιφέρονται και να παραμένουν σε γενικές έννοιες πέριξ αυτού και ουσιαστικά μακριά από αυτό. Έτσι θα μπορούν να μπαίνουν μέσα σε κάθε έννοια, να της αλλάζουν το περιεχόμενο και να το προσαρμόζουν στα συμφέροντά τους (πχ Ο χρυσαυγίτης Κασιδιάρης στις προ προηγούμενες δημοτικές εκλογές δήλωνε φαν της "άμεσης δημοκρατίας"!!!!. Έλεος.). ΔΕΥΤΕΡΟΝ. Η γενική έννοια δεν καταγράφεται στη συνείδηση σαν οδηγός για ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ.
Ναι μεν η χρήση της γενικής έννοιας μας είναι απαραίτητη στη σκέψη και στην επικοινωνία αλλά αν δεν καταλήξει σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ υλικό περιεχόμενο, όχι μόνο δεν γίνεται κατανοητή αλλά η ασάφειά της είναι το τέλειο ΑΝΤΙΚΙΝΗΤΡΟ για πρακτική ενεργοποίηση των ατόμων.

ΥΓ.Δηλαδή να θέλουμε το Α και να μην το διακηρύττουμε ακατάπαυστα και αντί αυτού να χρησιμοποιούμε γενικές έννοιες; Τότε είναι σαν να θέλουμε να τραβήξουμε νερό από το πηγάδι για να πιούμε νερό, αλλά χρησιμοποιούμε το κοφίνι που είναι γεμάτο τρύπες.

«Αρχή ΣΟΦΙΑΣ, ΟΝΟΜΑΤΩΝ επίσκεψις»
Αντισθένης.