Πολλές οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις κάποιων "μαρξιστών" από εκείνες του Μαρξ. Αναφέρω κάποιες ενδεικτικά.
Ο ΜΑΡΞ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος δίνει τον ΟΡΙΣΜΟ του ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥ.
«Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των εκλογέων τους.»
Ο ΛΕΝΙΝ όμως θέλει τα ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ. Στο βιβλίο του «κράτος και επανάσταση» γράφει:
«..Στη θέση του αργυρωνήτου και διεφθαρμένου κοινοβουλευτισμού της
καπιταλιστικής κοινωνίας, η Κομμούνα φέρνει θεσμούς στους οποίους η ελευθερία
της γνώμης!! και της συζητήσεως!! δεν είναι πια μια απάτη, γιατί οι
αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να
ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!!!! ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ τα
αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι!! μπροστά
στους εκλογείς τους.»
Δηλαδή όλα ο «Γιάννης». Ο «Γιάννης θα κερνά
και ο Γιάννης θα πίνει». Οι εκλεγμένοι δεν θα πρέπει να εκτελούν συγκεκριμένες
εντολές των εκλογέων τους. Αυτοί όμως έτσι δεν είναι αντιπρόσωποι αλλά
αυτόκλητοι νταβατζήδες. Εκείνες τις εξουσίες που θα πρέπει να έχει ο
αντιπροσωπευόμενος, τις απόδίδει στον εκλεγμένο και δήθεν αντιπρόσωπο.
Μαρξ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο γράφει: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα. Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.»
Από την πιο πάνω πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες).
Ο ΛΕΝΙΝ ΟΜΩΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ.
Ο Λένιν (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».
«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»
