Η ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΏΝ

 

* Ας στενοχωρήσουμε κάποιους. Ο στόχος μας δεν θα πρέπει να είναι στο να είμαστε αρεστοί αλλά να προβάλουμε αυτό που νομίζουμε σωστό, (με κάθε κόστος).

*Στα σημερινά ολιγαρχικά συστήματα, σχεδόν ΚΑΜΙΑ διαμαρτυρία ή λαϊκή διεκδίκηση δεν θα έχει τελικά θετικό αποτέλεσμα για τους υπηκόους. (ΚΑΚΑ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ).

*Η έλλειψη ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ (φόβος θανάτου για το σύστημα) έχει αποθρασύνει ΠΛΗΡΩΣ τις συμμορίες - μειοψηφίες που κατέχουν την εξουσία. Και δεν θα φοβούνται ΚΑΜΙΑ διαμαρτυρία, καμιά απεργία, καμιά κινητοποίηση καμιά ΕΞΕΓΕΡΣΗ όσο μεγάλη και αν είναι. 

*Δίχως την ΠΡΟΒΟΛΗ του αντίπαλου δέους (για την ανάπτυξή του) θα πάνε ΤΖΑΜΠΑ όλοι οι αγώνες, Τζάμπα οι κριτικές στο σύστημα, τζάμπα οι αγανακτήσεις και οι διαμαρτυρίες. τζάμπα ο προφορικός και τζάμπα ο γραπτός λόγος, τζάμπα η κατανάλωση θερμίδων και μελανιού... ΟΛΑ αυτά θα είναι χαμένος χρόνος. Όλες οι προσπάθειες θα είναι χωρίς αντίκρισμα..

*Το σιτάρι λοιπόν δεν φυτρώνει μέσα στη θάλασσα. Θέλει κατάλληλο έδαφος, λίπανση, νερό κλπ. Χρειάζεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ το ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΠΕΔΙΟ για να ευδοκιμήσει.

* Οι λαϊκές κινητοποιήσεις για να ευδοκιμήσουν, έστω και στο ελάχιστο, χρειάζονται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ το ΠΕΔΙΟ του "ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ". Δηλαδή χρειάζεται να υπάρχει και να αναπτύσσεται μέσα στις κοινωνίες εκείνο το ΠΡΟΤΑΓΜΑ για μια νέα μορφή οργάνωσης της κοινωνίας, η οποία για να υπάρξει θα απαιτεί προηγουμένως την ΠΛΗΡΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ της σημερινής ολιγαρχικής. Ένα πρόταγμα που να στοχεύει στο ΘΑΝΑΤΟ, στην απόλυτη εξαφάνιση του σημερινού υπάρχοντος συστήματος κατά το οποίο μια ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ- ΣΥΜΜΟΡΙΑ (εκλεγμένη ή μη) κατέχει την ΕΞΟΥΣΙΑ (ένοπλη, νομοθετική, οικονομική κλπ) και ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ό,τι γουστάρει στην πλειοψηφία.

* ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΦΑΙΝΕΤΑΙ και πολύ καλύτερο του υπάρχοντος και ΕΦΙΚΤΟ.

* Αυτό μπορεί να είναι ΜΟΝΟ το πρόταγμα της πλειοψηφιαρχίας – δημοκρατίας- δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπου «Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΘΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ» και επομένως όλη η ένοπλη και η νομοθετική θα πρέπει να ανήκει στο λαό.

*ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ

ΟΤΑΝ οι υπήκοοι υποστηρίζουν ένα ολιγαρχικό κόμμα, βοηθούν στη δημιουργία και ανάπτυξη του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ στο σύστημα ή αντιτίθενται και εμποδίζουν τη δημιουργία και μεγέθυνση αυτού;

(Βοήθεια στην ανάπτυξη του αντίπαλου δέους είναι οι εναντίωση των υπηκόων ΣΕ ΟΛΑ τα ολιγαρχικά υποκείμενα και στα κελεύσματά τους. Και ολιγαρχικά υποκείμενα – κόμματα είναι όλα εκείνα που στοχεύουν στο μια μειοψηφία να έχει πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες και όχι να τις έχει ο λαός.)

* Οι σημερινές κοινωνίες μοιάζουν σε κάτι με τις κοινωνίες του μεσαίωνα. Και τότε δεν υπήρχε αντίπαλο δέος στο σύστημα και οι άνθρωποι βυθίζονταν διαρκώς στην εξαθλίωση.

*Σήμερα ως αντίπαλο δέος δεν μπορούν να λειτουργήσουν θεωρητικά προτάγματα του προηγούμενου αιώνα. Έχουν αξιολογηθεί πια, από το σύστημα ως τζούφια. Άλλα από αυτά (ολιγαρχικά) οδηγούν με απόλυτη ακρίβεια στον κομματικό καπιταλισμό και από εκεί πάλι στον ιδιωτικό καπιταλισμό ενώ άλλα είναι σουρεαλιστικά εξ αρχής.

*Όλα τα υπόλοιπα είναι τεράστιο χάσιμο χρόνου για τους υπηκόους και κέρδος για τα υποκείμενα του ολιγαρχισμού. Είναι ΔΥΙΛΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΩΠΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΥ ή «άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε».

* Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα αλωνίζει. Κάνει ό,τι γουστάρει στους λαούς, γιατί δεν υπάρχει κινηματικό αντίπαλο δέος. Είναι ασυγκράτητο. Τα πάντα χειροτερεύουν και δεν υπάρχει η δύναμη (αντίπαλο δέος) για να σταματήσει το απόλυτο ΞΕΣΑΛΩΜΑ ΤΟΥΣ. ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ,

* Δεν φοβούνται πια τίποτα. Άντε και αν ακόμα δυσαρεστηθεί ο λαός από τις διάφορες κτηνώδεις πράξεις μιας κυβέρνησης, δεν θα γίνει και τίποτα. Θα βάλουν το λαό να επιλέξει μια άλλη οχιά για να βάλει στον κόρφο του, δηλαδή ένα άλλο ολιγαρχικό υποκείμενο (χαλίφη στη θέση του χαλίφη) και έτσι πάλι το ολιγαρχικό σύστημα θα υπάρχει, με άλλα πρόσωπα στην κορυφή.

* Το αντίπαλο δέος που υπήρχε από τα τέλη του 1800, αποδείχθηκε ΤΕΛΙΚΑ απλό σκιάχτρο για το σύστημα. Αποδείχθηκε κομματικοκρατικός καπιταλισμός δηλαδή νόθος αδελφός του ιδιωτικού καπιταλισμού που κάνει τα πάντα (μετά τον κύκλο του) για να επιστρέψει στον ιδιωτικό καπιταλισμό του αδελφού του.

* Ειδικά μετά το 1990 δεν μπορούσε και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ πια να λειτουργήσει ως αντίπαλο δέος στο σύστημα/. Έκανε οριστικά τον κύκλο του που εστέφθη με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

* Μετά το 1970 οι αστοί ολιγαρχικοί κατάλαβαν ότι ήταν λάθος τους να φοβούνται ένα αποτυχημένο σύστημα και άρχισαν να μην υποχωρούν (με πρώτη τη Θάτσερ στην απεργία των ανθρακωρύχων).

ΥΓ 1 ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

** Πχ τη δεκαετία του 1970, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και υπουργού Ι Βαρβιτσιώτη συντάχθηκε ένας νόμος για τα πανεπιστήμια. Τότε έγινε μια διαδήλωση από 10.000 φοιτητές (σχετικά μικρή). Όμως, σύμφωνα με τον Λαμπρία, ο Καραμανλής πήρε τηλέφωνο οργισμένος τον Βαρβιτσιώτη και του είπε να τον αποσύρει γιατί δεν ήθελε η Αθήνα να γίνει Μόσχα. (Το αντίπαλο δέος τον ανάγκαζε σε υποχώρηση)

* Ο Φασίστας Ι. Μεταξάς, ο ολιγαρχικός, ο κομπλεξικός φασίστας, ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ θα έπρεπε να αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους και οι «προοδευτικοί».

οι «σοσιαληστές» πχ τύπου Τσίπρα, και όχι μόνο, θα έπρεπε να αυξάνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

*ΌΜΩΣ επειδή Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ, επειδή στα ολιγαρχικά συστήματα ισχύει ΜΟΝΟ ο νόμος του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, τα πράγματα είναι αντεστραμμένα.

* Ο μεν φασίστας Μεταξάς το 1937 υλοποίησε το ΙΚΑ – κοινωνική ασφάλιση (παλαιότερο νόμο ολιγαρχικών), την ίδια χρονιά ρύθμισε τα χρέη των αγροτών κλπ, ενώ από την άλλη πχ Τσίπρα είχαμε μια λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων, όπως «κατάσχεση χρημάτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων για οφειλές προς την εφορία» κοκ.

* Ο Μεταξάς τότε ένιωθε την καυτή ανάσα της τίγρης του παγκόσμιου και ντόπιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος το οποίο λειτουργούσε παγκόσμια και τοπικά ως αντίπαλο δέος. Φοβούμενος λοιπόν την άνοδο αυτού του κινήματος σε περίπτωση που η κατάσταση των εργαζομένων θα χειροτέρευε, ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να κάνει παραχωρήσεις δικαιωμάτων στους υπηκόους. (Τότε, το λεγόμενο κομμουνιστικό κίνημα λειτουργούσε ως φόβητρο, ως αντίπαλο δέος, ανεξάρτητα αν τις επόμενες δεκαετίες, οι ολιγαρχικοί αστοί κατάλαβαν ότι ήταν τζούφιο, ήταν ο χάρτινος τίγρης, γιατί ήταν τελικά ο νόθος αδελφός του κομματικοκρατικού καπιταλισμού). Ό,τι φιλεργατικό έκανε ο Μεταξάς, δεν το έκανε από καλοσύνη αλλά από "κωλοσφηνιά".
* Το σχέδιο Μάρσαλ έγινε από φόβο του δυτικού καπιταλισμού κλπ.

*Αντίθετα, την περίοδο του Τσίπρα (2015-2019) δεν υπήρχε κανένα αντίπαλο δέος, ούτε σε παγκόσμιο και ούτε σε τοπικό επίπεδο. Η έλλειψη δέους –φόβου για πιθανή εξαφάνιση του ολιγαρχικού συστήματος, οδηγεί τους κυβερνώντες στο «μπείτε σκύλοι και αλέστε και αλεστικά μη δίνετε».

* Και να μην πει κανείς ότι επί Τσίπρα υπήρχε κρίση ενώ επί Μεταξά όχι γιατί θα είναι λάθος. Τα απόνερα της μεγάλης κρίσης του 1929 έφθασαν στην Ελλάδα το μεσοπόλεμο και την τραυμάτισαν.

(Επίσης στην Ιταλία, ο Ιταλικός λαός τα περισσότερα δικαιώματα και κατακτήσεις τα πέτυχε την περίοδο των Ερυθρών Ταξιαρχιών, γιατί ο φόβος φύλαγε τα έρμα και παρείχε μέρος τους στο λαό.)

ΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΑΛΛΑ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΑΥΤΩΝ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ – ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ και ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΡΝΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ. Είναι το πρώτο μικρό βήμα.

Το αντίπαλο δέος χτίζεται ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ με τις συζητήσεις, με τις αναφορές μας και με κάθε άλλο τρόπο, ατομικής ή συλλογικής  επικοινωνίας.