Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

 

* ΙΔΟΥ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΕΔΙΟΝ η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ για την ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ.

*Μόνο τότε θα αρχίσει σταδιακά να αντιστρέφεται ο ρους των πραγμάτων και να έρχονται οι πρώτες υποχωρήσεις των ολιγαρχικών σε αιτήματα του λαού.

*Όλα τα υπόλοιπα είναι τεράστιο χάσιμο χρόνου για τους υπηκόους και κέρδος για τα υποκείμενα του ολιγαρχισμού. Είναι ΔΥΙΛΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΝΩΠΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΣΗ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΟΥ ή «άλλα λόγια για να αγαπιόμαστε».

* Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα αλωνίζει. Κάνει ό,τι γουστάρει στους λαούς, γιατί δεν υπάρχει κινηματικό αντίπαλο δέος. Είναι ασυγκράτητο. Τα πάντα χειροτερεύουν και δεν υπάρχει η δύναμη (αντίπαλο δέος) για να σταματήσει το απόλυτο ΞΕΣΑΛΩΜΑ ΤΟΥΣ. ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ,

* Δεν φοβούνται πια τίποτα. Άντε και αν ακόμα δυσαρεστηθεί ο λαός από τις διάφορες κτηνώδεις πράξεις μιας κυβέρνησης, δεν θα γίνει και τίποτα. Θα βάλουν το λαό να επιλέξει μια άλλη οχιά για να βάλει στον κόρφο του, δηλαδή ένα άλλο ολιγαρχικό υποκείμενο (χαλίφη στη θέση του χαλίφη) και έτσι πάλι το ολιγαρχικό σύστημα θα υπάρχει, με άλλα πρόσωπα στην κορυφή.

* Το αντίπαλο δέος που υπήρχε από τα τέλη του 1800, αποδείχθηκε ΤΕΛΙΚΑ απλό σκιάχτρο για το σύστημα. Αποδείχθηκε κομματικοκρατικός καπιταλισμός δηλαδή νόθος αδελφός του ιδιωτικού καπιταλισμού που κάνει τα πάντα (μετά τον κύκλο του) για να επιστρέψει στον ιδιωτικό καπιταλισμό του αδελφού του.

* Ειδικά μετά το 1990 δεν μπορούσε και δεν θα μπορέσει ΠΟΤΕ πια να λειτουργήσει ως αντίπαλο δέος στο σύστημα/. Έκανε οριστικά τον κύκλο του που εστέφθη με την ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΟΤΥΧΙΑ.

* Μετά το 1970 οι αστοί ολιγαρχικοί κατάλαβαν ότι ήταν λάθος τους να φοβούνται ένα αποτυχημένο σύστημα και άρχισαν να μην υποχωρούν (με πρώτη τη Θάτσερ στην απεργία των ανθρακωρύχων).

ΥΓ 1 ΕΝΑ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ

Ο Φασίστας Ι. Μεταξάς, ο ολιγαρχικός, ο κομπλεξικός φασίστας, ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ θα έπρεπε να αφαιρεί δικαιώματα από τους εργαζόμενους και οι «προοδευτικοί».

οι «σοσιαληστές» πχ τύπου Τσίπρα, και όχι μόνο, θα έπρεπε να αυξάνουν τα δικαιώματα των εργαζομένων.

*ΌΜΩΣ επειδή Ο ΦΟΒΟΣ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡΜΑ, επειδή στα ολιγαρχικά συστήματα ισχύει ΜΟΝΟ ο νόμος του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ, τα πράγματα είναι αντεστραμμένα.

* Ο μεν φασίστας Μεταξάς το 1937 υλοποίησε το ΙΚΑ – κοινωνική ασφάλιση (παλαιότερο νόμο ολιγαρχικών), την ίδια χρονιά ρύθμισε τα χρέη των αγροτών κλπ, ενώ από την άλλη πχ Τσίπρα είχαμε μια λαίλαπα αντιλαϊκών μέτρων, όπως «κατάσχεση χρημάτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων για οφειλές προς την εφορία» κοκ.

* Ο Μεταξάς τότε ένιωθε την καυτή ανάσα της τίγρης του παγκόσμιου και ντόπιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος το οποίο λειτουργούσε παγκόσμια και τοπικά ως αντίπαλο δέος. Φοβούμενος λοιπόν την άνοδο αυτού του κινήματος σε περίπτωση που η κατάσταση των εργαζομένων θα χειροτέρευε, ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ να κάνει παραχωρήσεις δικαιωμάτων στους υπηκόους. (Τότε, το λεγόμενο κομμουνιστικό κίνημα λειτουργούσε ως φόβητρο, ως αντίπαλο δέος, ανεξάρτητα αν τις επόμενες δεκαετίες, οι ολιγαρχικοί αστοί κατάλαβαν ότι ήταν τζούφιο, ήταν ο χάρτινος τίγρης, γιατί ήταν τελικά ο νόθος αδελφός του κομματικοκρατικού καπιταλισμού). Ό,τι φιλεργατικό έκανε ο Μεταξάς, δεν το έκανε από καλοσύνη αλλά από "κωλοσφηνιά".

*Αντίθετα, την περίοδο του Τσίπρα (2015-2019) δεν υπήρχε κανένα αντίπαλο δέος, ούτε σε παγκόσμιο και ούτε σε τοπικό επίπεδο. Η έλλειψη δέους –φόβου για πιθανή εξαφάνιση του ολιγαρχικού συστήματος, οδηγεί τους κυβερνώντες στο «μπείτε σκύλοι και αλέστε και αλεστικά μη δίνετε».

* Και να μην πει κανείς ότι επί Τσίπρα υπήρχε κρίση ενώ επί Μεταξά όχι γιατί θα είναι λάθος. Τα απόνερα της μεγάλης κρίσης του 1929 έφθασαν στην Ελλάδα το μεσοπόλεμο και την τραυμάτισαν.

(Επίσης στην Ιταλία, ο Ιταλικός λαός τα περισσότερα δικαιώματα και κατακτήσεις τα πέτυχε την περίοδο των Ερυθρών Ταξιαρχιών, γιατί ο φόβος φύλαγε τα έρμα και παρείχε μέρος τους στο λαό.)

ΥΓ. 2 * Η αποφυγή της χειροτέρευσης της κατάστασης ή και οι μικροκατακτήσεις για το λαό, ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΟΥΝ με την στήριξη του ενός .η του άλλου ολιγαρχικού κόμματος ή μιας άλλη ολιγαρχική κυβέρνησης.

* Η επίτευξη αυτών δεν έχει καμιά ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ με το ποιος θα κυβερνά ΑΛΛΑ από το κατά πόσο υπάρχει αντίπαλο δέος στο ολιγαρχικό σύστημα.

* Και βάση για το αντίπαλο δέος είναι η ΠΛΗΡΗΣ ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, η πλήρης άρνηση ΟΛΩΝ των ολιγαρχικών κομμάτων. Δηλαδή θα πρέπει να γίνεται ΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΟ από εκείνο που κάνουν λαθεμένα πολλοί υπήκοοι (Δηλαδή να ελπίζουν σε ένα καλό ή λιγότερο κακό ολιγαρχικό κόμμα)

ΥΓ.3 ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ

Πόσες χιλιάδες φορές οι λαοί δεν πίστευαν, δεν επέλεγαν και δεν ακολουθούσαν ένα άλλο ολιγαρχικό υποκείμενο ως ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΑΚΟ (ακόμα και ως καλύτερο) σε σχέση με ένα άλλο που ήταν στην κορυφή της εξουσίας;

*Όμως αντίστοιχα άλλες τόσες φορές (χωρίς εξαίρεση) διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους και ως προς το μικρότερο κακό (και ως προς το καλό), όπως δείχνει η ιστορία;

*ΜΕΤΑ από λίγο καιρό είτε ανετράπησαν επαναστατικά είτε δια της ψήφου κοινοβουλευτικά, από αυτούς που ήλπιζαν ότι θα είναι λιγότερο κακοί ή καλοί. ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙ ΑΙΩΝΕΣ..

-Πχ παλαιότερα κάποιοι πίστευαν ότι ο Καραμανλής Β θα ήταν λιγότερο κακός του Σημίτη, μετά πίστευαν ότι ο ΓΑΠ θα ήταν λιγότερο κακός του Καραμανλή Β, μετά πίστευαν ότι ο Σαμαράς θα ήταν λιγότερο κακός του ΓΑΠ, μετά πίστευαν ότι ο Τσίπρας θα ήταν μικρότερο κακό σε σχέση με τον Σαμαρά κοκ.

* Το μικρότερο κακό ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ μέσα στα ολιγαρχικά πλαίσια. Ισχύει ΜΟΝΟ ο νόμος του ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ. Δηλαδή ο φόβος των συστημικών για ΠΙΘΑΝΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥΣ, για πιθανή ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ.

* Και η εξαφάνισή τους ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑ ΜΟΝΟ όταν φτιαχτεί ένα άλλο σύστημα όπου «Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ και για να γίνει αυτό χρειάζεται πρώτα «ΟΛΗ η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να περάσει στο λαό.

* Αυτός ο ΣΚΟΠΟΣ όταν προβληθεί κινηματικά, θα προκαλέσει στους ολιγαρχικούς το ΦΟΒΟ για πιθανή εξαφάνισή τους και θα αναγκαστούν να σταματήσουν εν μέρη το απόλυτο «αλώνισμα».

* Το να ψάχνει κανείς λιγότερο κακό ολιγαρχικό είναι σαν να ψάχνει λιγότερο κακό παιδεραστή για να συντροφεύει τα παιδιά του. (Ο υποτιθέμενος λιγότερο κακός παιδεραστής θα πράττει, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, διαφορετικά ανάλογα με τις διεστραμμένες ορέξεις του.)

*Το να κάνει κάποιος χιλιάδες φορές το ίδιο πράγμα και να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα δεν ..... λέει πια.

ΙΔΟΥ ΤΟ ΠΕΔΙΟΝ.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ