*ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΛΑΚΩΔΗΣ Η ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ
ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΨΥΧΟΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥΣ;
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
*ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
α.ΟΛΟΙ οι άνθρωποι μπορούν να είναι ειδικοί σε ένα ή δύο τομείς. Για όλους τους άλλους τομείς είναι αδαείς. Ο κάθε άνθρωπος (και ο πιο σπουδαγμένος) μπορεί να κατέχει ΜΟΝΟ ένα απειροελάχιστο γνώσης σε σχέση με την κατακτημένη από την ανθρωπότητα γνώση. Άρα για τη συντριπτική πλειονότητα των διαφορετικών επιστημών, ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι αδαείς. Από τη φύση δεν μπορεί να υπάρχει πανεπιστήμων - «πανειδικός».
Οι επιστήμες είναι μερικές δεκάδες και οι ειδικότητες εντός της κάθε επιστήμης πάρα πολλές. Οι υποειδικότητες μεταξύ των ειδικοτήτων είναι συνολικά επίσης πολλές. Αθροιστικά οι ειδικότητες και υποειδικότητες είναι χιλιάδες (και με το πέρασμα του χρόνου θα αυξάνονται διαρκώς).
Ο όγκος των γνώσεων είναι τεράστιος. Οι νταβατζήδες – ολιγαρχικοί «πολιτικοί» δεν κατέχουν ούτε το ένα τρισεκατομμυριοστό από αυτή τη γνώση, όπως και ο κάθε άλλος ξεχωριστός άνθρωπος.
β. Ένας κηθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο, ένας δάσκαλος, ένας δικηγόρος κλπ είναι το ίδιο αδαής με έναν αναλφάβητο για θέματα που αφορούν τα λογισμικά στους Η/Υ. Όλοι είμαστε αδαείς ως προς το σύνολο των γνώσεων και δαήμονες ως προς τη γνώση κάποιων ελάχιστων αντικειμένων.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
*ΟΙ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΟΕΛΑΧΙΣΤΕΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ.
α.ΟΛΟΙ οι άνθρωποι μπορούν να είναι ειδικοί σε ένα ή δύο τομείς. Για όλους τους άλλους τομείς είναι αδαείς. Ο κάθε άνθρωπος (και ο πιο σπουδαγμένος) μπορεί να κατέχει ΜΟΝΟ ένα απειροελάχιστο γνώσης σε σχέση με την κατακτημένη από την ανθρωπότητα γνώση. Άρα για τη συντριπτική πλειονότητα των διαφορετικών επιστημών, ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είναι αδαείς. Από τη φύση δεν μπορεί να υπάρχει πανεπιστήμων - «πανειδικός».
Οι επιστήμες είναι μερικές δεκάδες και οι ειδικότητες εντός της κάθε επιστήμης πάρα πολλές. Οι υποειδικότητες μεταξύ των ειδικοτήτων είναι συνολικά επίσης πολλές. Αθροιστικά οι ειδικότητες και υποειδικότητες είναι χιλιάδες (και με το πέρασμα του χρόνου θα αυξάνονται διαρκώς).
Ο όγκος των γνώσεων είναι τεράστιος. Οι νταβατζήδες – ολιγαρχικοί «πολιτικοί» δεν κατέχουν ούτε το ένα τρισεκατομμυριοστό από αυτή τη γνώση, όπως και ο κάθε άλλος ξεχωριστός άνθρωπος.
β. Ένας κηθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο, ένας δάσκαλος, ένας δικηγόρος κλπ είναι το ίδιο αδαής με έναν αναλφάβητο για θέματα που αφορούν τα λογισμικά στους Η/Υ. Όλοι είμαστε αδαείς ως προς το σύνολο των γνώσεων και δαήμονες ως προς τη γνώση κάποιων ελάχιστων αντικειμένων.
ΝΑΙ «ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΑΕΙΣ» ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ -
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ. «ΟΜΩΣ ΡΩΤΑΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΤΟΜΕΑ.»
1ον Και με τι
γνώσεις κρίνουν τις απόψεις των ειδικών; Μπορεί ο αδαής (στο σύνολο των
αθρωπίνων γνώσεων) να κρίνει οποιοδήποτε ειδικό δηλαδή να επιλέξει μεταξύ των
διαφορετικών απόψεων των ειδικών ποια είναι η πιο σωστή άποψη; ΑΔΥΝΑΤΟΝ. (Είναι σαν να βάλουμε έναν δικηγόρο ή αγράμματο να
κρίνει τον ειδικό Αϊνστάιν) Όσο και ΑΡΙΣΤΟΣ να είναι στην ειδικότητά του, ο
αδαής – ντβατζής ολιγαρχικός, ως προς το μέγεθος των υπαρκτών γνώσεων είναι
«ΤΕΝΕΚΕΣ» ξεγάνωτος.
2ον Οι διαφορετικές απόψεις, σε κάποια θέματα, μεταξύ των εξειδικευμένων σε κάθε τομέα γνώσης είναι ενίοτε πολλές, διαφορετικές ή διαμετρικά αντίθετες και πολλάκις μεταξύ τους αλληλοσφάζονται. (Πχ όλοι καταδίκαζαν αρχικά το Παπανικολάου για το τεστ ΠΑΠ, τους αδελφούς Ράϊτ για το αεροπλάνο, τον Τέσλα, τον Αϊνστάϊν κοκ.) Αν λοιπόν έβαζες τους ειδικούς του κάθε τομέα να επιλέξουν ποια είναι η σωστή άποψη (μεταξύ των δικών τους απόψεων) τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχαν αλληλοεξοντωθεί. (Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ: «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΙΔΙΚΩΝ Ή ΑΡΙΣΤΩΝ»; ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ) Εκτός τούτου χιλιάδες είναι οι φορές όπου το δίκιο δεν ήταν με την πλειοψηφία των ειδικών αλλά με τη μειοψηφία.
2ον Οι διαφορετικές απόψεις, σε κάποια θέματα, μεταξύ των εξειδικευμένων σε κάθε τομέα γνώσης είναι ενίοτε πολλές, διαφορετικές ή διαμετρικά αντίθετες και πολλάκις μεταξύ τους αλληλοσφάζονται. (Πχ όλοι καταδίκαζαν αρχικά το Παπανικολάου για το τεστ ΠΑΠ, τους αδελφούς Ράϊτ για το αεροπλάνο, τον Τέσλα, τον Αϊνστάϊν κοκ.) Αν λοιπόν έβαζες τους ειδικούς του κάθε τομέα να επιλέξουν ποια είναι η σωστή άποψη (μεταξύ των δικών τους απόψεων) τότε στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είχαν αλληλοεξοντωθεί. (Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ: «ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΕΙΔΙΚΩΝ Ή ΑΡΙΣΤΩΝ»; ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ ΜΕ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ) Εκτός τούτου χιλιάδες είναι οι φορές όπου το δίκιο δεν ήταν με την πλειοψηφία των ειδικών αλλά με τη μειοψηφία.
ΑΡΑ, αυτοί οι αδαείς νταβατζήδες ολιγαρχικοί –
«πολιτικοί», με τι κριτήρια θα επιλέξουν μεταξύ των ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΠΡΟΤΑΣΕΩΝ των
ειδικών του κάθε τομέα γνώσης;
ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΩΣ,
αφού στο ίδιο επίπεδο άγνοιας είναι και όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι του λαού,
ΓΙΑΤΙ να μην επιλέγουν αυτοί και θα πρέπει να επιλέγουν για λογαριασμό τους
κάποιοι ΜΕΣΑΖΟΝΤΕΣ – ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ;
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. 1ον
Οι πολιτικοί μηχανικοί είναι ειδικοί στις κατασκευές. Οι πελάτες τους, οι απλοί
άνθρωποι, είναι αδαείς στις κατασκευές. Γιατί λοιπόν να «ΜΕΣΟΛΑΒΟΥΝ» (μεταξύ μηχανικών και πελατών) κάποιοι αδαείς δηλαδή αυτοί οι
νταβατζήδες ολιγαρχικοί και ναι εχουν την εξουσία να επιβάλλουν στους πελάτες
(λαό) σε ποιό μέρος του πλανήτη θα χτίσουν το σπίτι τους, πόσα δωμάτια θα έχει,
πόσα θα πληρώσουν κλπ, ενάντια στη θέληση των πελατών (και αφού θα
συμβουλεύονται τους μηχανικούς);
2ον Στις μετακινήσεις επιβατών ή στην οδήγηση ΕΙΔΙΚΟΙ είναι οι ταξιτζήδες. Υποθέτουμε ότι οι πελάτες είναι ΑΔΑΕΙΣ. ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ να μεσολαβούν κάποιοι άλλοι αδαείς οι οποίοι θα έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τελικά να πάνε οι πελάτες σε ένα διαφορετικό προορισμό από εκείνο που επιθυμούν;
2ον Στις μετακινήσεις επιβατών ή στην οδήγηση ΕΙΔΙΚΟΙ είναι οι ταξιτζήδες. Υποθέτουμε ότι οι πελάτες είναι ΑΔΑΕΙΣ. ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ να μεσολαβούν κάποιοι άλλοι αδαείς οι οποίοι θα έχουν την εξουσία να επιβάλλουν τελικά να πάνε οι πελάτες σε ένα διαφορετικό προορισμό από εκείνο που επιθυμούν;
ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΑΔΑΕΙΣ.
Πρώτον δεν είναι ειδικοί στους διάφορους τομείς γνώσεις.
Δεύτερον δεν ξέρουν και δεν μπορούν να ξέρουν τις ανάγκες των πελατών.
Ο κάθε πελάτης γνωρίζει όσο κανείς άλλος τις ανάγκες του (Δαήμων) και επομένως οι πελάτες βρίσκονται σε ένα ΑΝΩΤΕΡΟ στάδιο γνώσης σε σχέση με τους αδαείς διαμεσολαβητές αδαείς. Έτσι ο κάθε πελάτης επιλέγει τους στόχους του και τους προορισμούς του στη βάση των αναγκών του. Και ο πολιτικός μηχανικός (ειδικός) και ο μεσάζων – νταβατζής δεν γνωρίζουν τις ιδιαίτερες και τις συνδυαστικές ανάγκες του κάθε πελάτη. Και γι αυτό δεν θα πρέπει να αποφασίζουν αλλά θα πρέπει ο ειδικός να εκτελεί ό,τι θέλουν ό,τι ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ οι πελάτες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ειδικό ταξιτζή και με τον μεσάζοντα νταβατζή. Δεν γνωρίζουν τις ανάγκες των επιβατών - πελατών και γι αυτό ο ταξιτζής θα πρέπει να πάει τους επιβάτες στον προορισμό που αυτοί θα ζητήσουν.
ΑΡΑ ΟΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΕΙΔΙΚΟΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ.
*Οι ΑΡΙΣΤΟΙ ειδικοί μπορούν να υπάρχουν ΜΟΝΟ σαν εκτελεστικά όργανα των μη ειδικών (πρακτικά ή στην κατάθεση προτάσεων) και όχι σαν νταβατζήδες των μη ειδικών.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
*ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΔΑΕΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΑ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΑ ΑΓΑΘΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΒΑΘΕΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ; (Πχ αυτοκίνητο;)
ΟΛΑ τα παραγόμενα αγαθά, όσο μεγάλη γνώση και αν απαιτείται για την παραγωγή τους, θα πρέπει να είναι κατασκευασμένα ΄κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η γνώση για τη ΧΡΗΣΗ τους να ΣΥΓΚΛΙΝΕΙ σε μια πολύ μεγάλη ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ. Δηλαδή η χρήση τους να μπορεί να γίνει και από εκείνους που έχουν παντελή άγνοια σχετικά με τις γνώσεις που χρειάζονται για να φτιαχτούν.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Για την κατασκευή μιας τηλεόρασης απαιτείται αρκετά μεγάλη τεχνογνωσία. Όμως για τη χρήση της απαιτούνται ελάχιστες γνώσεις και έτσι ακόμα και ο εντελώς αγράμματος μπορεί να κάνει χρήση της με ένα τηλεκοντρόλ. Το ίδιο για το ψυγείο, για το αυτοκίνητο κλπ.
* Έτσι οι αδαείς (ως προς κάτι το ειδικό), ανάλογα με την προσωπική γνώση των συνολικών ή ειδικών αναγκών τους, θα επιλέξουν τα αγαθά. Θα επιλέξουν εκείνα τα αγαθά που νομίζουν ότι ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ στις ανάγκες τους. Αν τελικά τις ικανοποιούν (με την αντιστοίχιση), τότε η γνώση κρίνεται θετικά. Αν δεν τις ικανοποιούν – χωρίς το φταίξιμο να βαραίνει το χρήστη καταναλωτή - τότε θα κρίνουν αρνητικά τους παραγωγούς. ( Ένας εργένης ίσως να θέλει ένα μικρό ψυγείο, μια οικογένεια ίσως να θέλει ένα πολύ μεγάλο και ένας επαγκελματίας να θέλει έναν τεράστιο καταψύκτη.)
*Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ για την επιλογή αγαθών από οποιονδήποτε άνθρωπο είναι η γνώση των προσωπικών αναγκών του. (Είναι ο μόνος που μπορεί να γνωρίζει καλά τις μεμονωμένες και τις ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΕΣ ανάγκες του.
«Άνθρωπο βλέπεις και ανάγκες του δεν ξέρεις.») Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΔΥΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ. (Συνδυαστικές ανάγκες είναι το σύνολο των αναγκών οι οποίες μπαίνουν διαρκώς σε διαφορετική αξιολόγηση και προτεραιότητα ανάλογα με τις αντικειμενικές ή υποκειμενικές αλλαγές κάθε στιγμής. Πχ κάποιος θέλει να πάει σε μια πόλη και καθυστερεί κάποιες μέρες γιατί θα ήθελε να κάνει ταυτόχρονα και άλλες δουλειές την ίδια μέρα, επειδή εκείνη την ημέρα θα είναι ανοιχτές και κάποιες υπηρεσίες ή αναβάλει κάποιες εργασίες που ήταν να κάνει σήμερα λόγω ασθένειας κλπ. Έτσι τις συνδυαστικές ανάγκες του κάθε ανθρώπου μπορεί να τις ξέρει ΜΟΝΟ το ίδιο το άτομο.)
Πρώτον δεν είναι ειδικοί στους διάφορους τομείς γνώσεις.
Δεύτερον δεν ξέρουν και δεν μπορούν να ξέρουν τις ανάγκες των πελατών.
Ο κάθε πελάτης γνωρίζει όσο κανείς άλλος τις ανάγκες του (Δαήμων) και επομένως οι πελάτες βρίσκονται σε ένα ΑΝΩΤΕΡΟ στάδιο γνώσης σε σχέση με τους αδαείς διαμεσολαβητές αδαείς. Έτσι ο κάθε πελάτης επιλέγει τους στόχους του και τους προορισμούς του στη βάση των αναγκών του. Και ο πολιτικός μηχανικός (ειδικός) και ο μεσάζων – νταβατζής δεν γνωρίζουν τις ιδιαίτερες και τις συνδυαστικές ανάγκες του κάθε πελάτη. Και γι αυτό δεν θα πρέπει να αποφασίζουν αλλά θα πρέπει ο ειδικός να εκτελεί ό,τι θέλουν ό,τι ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ οι πελάτες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ειδικό ταξιτζή και με τον μεσάζοντα νταβατζή. Δεν γνωρίζουν τις ανάγκες των επιβατών - πελατών και γι αυτό ο ταξιτζής θα πρέπει να πάει τους επιβάτες στον προορισμό που αυτοί θα ζητήσουν.
ΑΡΑ ΟΙ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ ΕΙΔΙΚΟΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΙ ΜΗ ΕΙΔΙΚΟΙ ΓΙΑΤΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥΣ.
*Οι ΑΡΙΣΤΟΙ ειδικοί μπορούν να υπάρχουν ΜΟΝΟ σαν εκτελεστικά όργανα των μη ειδικών (πρακτικά ή στην κατάθεση προτάσεων) και όχι σαν νταβατζήδες των μη ειδικών.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
*ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΔΑΕΙΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΤΑ ΠΑΡΑΓΟΜΕΝΑ ΑΓΑΘΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΠΟΛΥ ΒΑΘΕΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ; (Πχ αυτοκίνητο;)
ΟΛΑ τα παραγόμενα αγαθά, όσο μεγάλη γνώση και αν απαιτείται για την παραγωγή τους, θα πρέπει να είναι κατασκευασμένα ΄κατά τέτοιο τρόπο, ώστε η γνώση για τη ΧΡΗΣΗ τους να ΣΥΓΚΛΙΝΕΙ σε μια πολύ μεγάλη ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ. Δηλαδή η χρήση τους να μπορεί να γίνει και από εκείνους που έχουν παντελή άγνοια σχετικά με τις γνώσεις που χρειάζονται για να φτιαχτούν.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ. Για την κατασκευή μιας τηλεόρασης απαιτείται αρκετά μεγάλη τεχνογνωσία. Όμως για τη χρήση της απαιτούνται ελάχιστες γνώσεις και έτσι ακόμα και ο εντελώς αγράμματος μπορεί να κάνει χρήση της με ένα τηλεκοντρόλ. Το ίδιο για το ψυγείο, για το αυτοκίνητο κλπ.
* Έτσι οι αδαείς (ως προς κάτι το ειδικό), ανάλογα με την προσωπική γνώση των συνολικών ή ειδικών αναγκών τους, θα επιλέξουν τα αγαθά. Θα επιλέξουν εκείνα τα αγαθά που νομίζουν ότι ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟΥΝ στις ανάγκες τους. Αν τελικά τις ικανοποιούν (με την αντιστοίχιση), τότε η γνώση κρίνεται θετικά. Αν δεν τις ικανοποιούν – χωρίς το φταίξιμο να βαραίνει το χρήστη καταναλωτή - τότε θα κρίνουν αρνητικά τους παραγωγούς. ( Ένας εργένης ίσως να θέλει ένα μικρό ψυγείο, μια οικογένεια ίσως να θέλει ένα πολύ μεγάλο και ένας επαγκελματίας να θέλει έναν τεράστιο καταψύκτη.)
*Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ για την επιλογή αγαθών από οποιονδήποτε άνθρωπο είναι η γνώση των προσωπικών αναγκών του. (Είναι ο μόνος που μπορεί να γνωρίζει καλά τις μεμονωμένες και τις ΣΥΝΔΥΑΣΤΙΚΕΣ ανάγκες του.
«Άνθρωπο βλέπεις και ανάγκες του δεν ξέρεις.») Ο ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΣ ΓΝΩΣΤΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΝΔΥΑΣΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΤΟΥ. (Συνδυαστικές ανάγκες είναι το σύνολο των αναγκών οι οποίες μπαίνουν διαρκώς σε διαφορετική αξιολόγηση και προτεραιότητα ανάλογα με τις αντικειμενικές ή υποκειμενικές αλλαγές κάθε στιγμής. Πχ κάποιος θέλει να πάει σε μια πόλη και καθυστερεί κάποιες μέρες γιατί θα ήθελε να κάνει ταυτόχρονα και άλλες δουλειές την ίδια μέρα, επειδή εκείνη την ημέρα θα είναι ανοιχτές και κάποιες υπηρεσίες ή αναβάλει κάποιες εργασίες που ήταν να κάνει σήμερα λόγω ασθένειας κλπ. Έτσι τις συνδυαστικές ανάγκες του κάθε ανθρώπου μπορεί να τις ξέρει ΜΟΝΟ το ίδιο το άτομο.)
ΟΙ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ
ΤΩΝ ΑΓΑΘΩΝ.
* Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ είναι η γνώση των (απλοποιημένων) ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ του αγαθού (που γίνονται με προτάσεις των ειδικών, -ενδείξεις, αντενδείξεις, τρόποι χρήσης).
Κατόπιν κάνει αντιστοίχιση των ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ (ενδείξεις, αντενδείξεις, τρόποι χρήσης) των αγαθών στις προσωπικές ανάγκες του.
Χωρίς τη χρηστική απλοποίηση των ειδικών παραγόμενων αγαθών, ώστε να γίνονται επιλέξιμα από μη ειδικούς, δεν θα υπήρχε ανθρώπινη κοινωνική παραγωγή αγαθών.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
* Το γάντι αντιστοιχεί στο χέρι. Οι αυγοθήκες στα αυγά.
Στην δίψα αντιστοιχεί το νερό, στην πείνα η τροφή και στην ανάγκη για διατήρηση των τροφίμων το ψυγείο.
*Η ψήφος - επιλογή στο σύστημα της πλειοψηφιαρχίας - πραγματικής δημοκρατίας είναι τρόπος για να εκφραστεί η βούληση του καθένα για την αντιστοίχιση που θα ήθελε να κάνει μεταξύ των προσωπικών αναγκών του (που ΜΟΝΟ αυτός μπορεί να τις γνωρίζει) και των προτεινόμενων σε αυτόν προδιαγραφών (για τις ενδείξεις, τις αντενδείξεις και τους τρόπους χρήσεως) των μέσων ικανοποίησής της.
* Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ είναι η γνώση των (απλοποιημένων) ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ του αγαθού (που γίνονται με προτάσεις των ειδικών, -ενδείξεις, αντενδείξεις, τρόποι χρήσης).
Κατόπιν κάνει αντιστοίχιση των ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ (ενδείξεις, αντενδείξεις, τρόποι χρήσης) των αγαθών στις προσωπικές ανάγκες του.
Χωρίς τη χρηστική απλοποίηση των ειδικών παραγόμενων αγαθών, ώστε να γίνονται επιλέξιμα από μη ειδικούς, δεν θα υπήρχε ανθρώπινη κοινωνική παραγωγή αγαθών.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΣΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
* Το γάντι αντιστοιχεί στο χέρι. Οι αυγοθήκες στα αυγά.
Στην δίψα αντιστοιχεί το νερό, στην πείνα η τροφή και στην ανάγκη για διατήρηση των τροφίμων το ψυγείο.
*Η ψήφος - επιλογή στο σύστημα της πλειοψηφιαρχίας - πραγματικής δημοκρατίας είναι τρόπος για να εκφραστεί η βούληση του καθένα για την αντιστοίχιση που θα ήθελε να κάνει μεταξύ των προσωπικών αναγκών του (που ΜΟΝΟ αυτός μπορεί να τις γνωρίζει) και των προτεινόμενων σε αυτόν προδιαγραφών (για τις ενδείξεις, τις αντενδείξεις και τους τρόπους χρήσεως) των μέσων ικανοποίησής της.
*ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
ΝΟΜΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΥΝ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΣ (ενδείξεις, αντενδείξεις,
τρόποι χρήσης) ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΣΚΟΠΟΥ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΠΟΙΑΣ
ΚΟΙΝΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ.
(Και ο λαός θα μπορεί να βάλει κίνητρα για τις ορθές προτάσεις και ΑΥΣΤΗΡΑ αντικίνητρα για όποιους ειδικούς θα ήθελαν να τον εξαπατήσουν προς ιδίων όφελος.)
(Και ο λαός θα μπορεί να βάλει κίνητρα για τις ορθές προτάσεις και ΑΥΣΤΗΡΑ αντικίνητρα για όποιους ειδικούς θα ήθελαν να τον εξαπατήσουν προς ιδίων όφελος.)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: *Πέρα από τους ειδικούς για παραγωγή αγαθών, υπάρχουν ειδικοί για την εξακρίβωση των αιτιών των αναγκών (πχ γιατροί) και ειδικοί για τους τρόπους χρήσης των αγαθών – μέσων (πχ ταξιτζήδες). Όμως όλοι αυτοί οι ειδικοί είναι ΑΠΛΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ των μη ειδικών. Αυτοί οι ειδικοί δεν έχουν και δεν θα πρέπει να έχουν καμιά εξουσία για να επιβάλλουν την άποψή τους στους πελάτες τους. Τελικά οι μόνοι αρμόδιοι να επιλέξουν είναι οι πελάτες.
Β
*Ας υποθέσουμε ότι ΔΕΝ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ και εξωφρενικά παράλογο, ο ΕΞ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΕΩΣ ΕΙΔΙΚΟΣ μηχανικός να αποφασίζει (ψηφίζει) και να επιβάλλει στον αγράμματο πελάτη του σε πιο μέρος του πλανήτη θα χτίσει το σπίτι του, πόσα θα ξοδέψει, πόσα δωμάτια θα φτιάξει κλπ ή ότι είναι λογικό και σωστό ο (ειδικός) ταξιτζής να αποφασίζει και να επιβάλλει σε πιο τελικό προορισμό θα πάνε οι αγράμματοι πελάτες του ή να δεχθούμε ότι μόνο οι ειδικοί στις κατασκευές δρόμων θα πρέπει να περνάνε από έναν δημόσιο δρόμο κλπ. *Ας το παίξουμε λοιπόν ηλίθιοι και να δεχθούμε ότι αυτός ο ειδικός (και κάθε ειδικός) θα πρέπει να έχουν δικαίωμα ψήφου - απόφασης και επιβολής ενώ οι μη ειδικοί δεν θα πρέπει να έχουν ψήφο ή ακόμα η ψήφος του κάθε ειδικού να μετρά περισσότερο από την ψήφο του αγράμματου. Ας δεχθούμε ότι έτσι πρέπει να γίνεται, επειδή κάποιοι ολιγαρχικοί θέλουν να προσαρμόσουν σε τούτη την πραγματικότητα της ζωής στην προπαγάνδα τους που λέει ότι:
"Ο λαός, ως μη ειδικός θα κάνει λάθη στις επιλογές του και ΘΑ ΖΗΜΙΩΘΕΙ. Για τούτο θα πρέπει να αποφασίζουν οι ειδικοί, για να τον προστατεύουν."
*Ας επαναλάβουμε.
Όμως μεταξύ ειδικών στον ίδιο τομέα, υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις πάνω σε ένα συγκεκριμένο πρόβλημα. Ποιος από τους ειδικούς θα πρέπει να αποφασίζει; Και κατ αρχήν ποιος θα επιλέξει τους ειδικούς που θα αποφασίζουν και να επιβάλλονται στην πλειοψηφία; Οι ειδικοί; Μα ο καθένας ΣΧΕΔΟΝ από αυτούς θεωρεί τον εαυτό του ΑΡΙΣΤΟ. Ας υποθέσουμε ότι δεν θα "σκοτωθούν" μεταξύ τους και ότι θα εκλεγούν μεταξύ τους πλειοψηφικά; Μα άπειρες φορές έχει αποδειχθεί ότι η πλειοψηφία των ειδικών είχε κάνει λάθος και μια μειοψηφία είχε δίκιο και άλλες πάρα πολλές φορές ΜΟΝΟ ένα άτομο από αυτούς είχε δίκιο. Πχ Τέσλα, Παπανικολάου κλπ. Άρα όποιος και να επιλεγεί είναι πιθανόν να κάνει λάθη και έτσι να ΖΗΜΙΩΘΟΥΝ οι μη ειδικοί (λαός). Μήπως Οι μη ειδικοί; Μα αυτοί δεν ξέρουν τι είναι και τι δεν είναι σωστό (όπως ισχυρίζονται οι ανόητοι).
Σημείωση: Μα αν ισχύει οι ειδικοί να αποφασίζουν και να επιβάλλουν στους άλλους μη ειδικούς ό,τι θέλουν αυτοί, τότε με τις χιλιάδες υποειδικότητες που έχουμε, ο ειδικός του κάθε τομέα θα επέβαλε στους άλλους τι θα κάνουν και θα έπρεπε να ΔΕΧΟΤΑΝ να του επιβάλλονται στη ζωή όλοι οι άλλοι ειδικοί των άλλων τομέων, στους οποίους τομείς αυτός έχει άγνοια. Δηλαδή ο μηχανικός να επιβαλλόταν στο γιατρό, ο γιατρός στο μηχανικό, ο αγρότης σε αυτούς κοκ. Δηλαδή τρέλα.
* Μα αν ψηφίζει ο λαός και κάνει λάθος, τότε το λάθος, θεμελιακά, θα είναι εκείνων των ειδικών που πρότειναν λαθεμένες λύσεις στο λαό. (Κάποιοι ειδικοί θα έχουν κάνει λάθος) ΕΙΔΙΚΟΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΧΙ Ο ΛΑΟΣ. Και η επιλογή της λαθεμένης πρότασης από το λαό, μπορεί να ανήκε είτε σε ειδικούς που βρίσκονταν στην πλειοψηφία είτε σε κάποια από τις μειοψηφίες των ειδικών. (Ο λαός Θα κάνει πολύ λιγότερα λάθη γιατί γνωρίζει τις ανάγκες του και γιατί το κάθε άτομο κοιτά το προσωπικό συμφέρον του.)
*Και στην πραγματικοί δημοκρατία μπορούν να γίνουν νόμοι με ΚΙΝΗΤΡΑ και ΑΝΤΙΚΙΝΗΤΡΑ προς τους προτείνοντες ειδικούς, έτσι ώστε κατά την περίπτωση που θα ήθελαν να παραπλανήσουν και να ζημιώσουν το λαό, να τους κάνει ο λαός «να βλαστημήσουν την ώρα που γεννήθηκαν».
* Και αυτοί που είναι ειδικοί σε ένα τομέα και θέλουν να αποφασίζουν και να επιβάλλουν ό,τι γουστάρουν στους μη ειδικούς (στο συγκεκριμένο τομέα), θα ήθελαν, στους τομείς που αυτοί ΔΕΝ είναι ειδικοί αλλά είναι ειδικοί κάποιοι άλλοι, να αποφασίζουν οι άλλοι και να καθορίζουν πλήρως τη ζωή τους; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.
(Άσε που θα έπρεπε να υπάρχουν χιλιάδες κυβερνώντες, αφού θα έπρεπε για τις χιλιάδες εξειδικεύσεις να υπάρχουν αντίστοιχα κάποιοι «εκπρόσωποι» της κάθε εξειδίκευσης.)
* ΠοιΟς νοήμων άνθρωπος (ανεξάρτητα από το αν είναι ειδικευμένος ή όχι σε κάποιο τομέα) θα θεωρούσε λογικό και σωστό ο ειδικός μηχανικός που επιλέγεται από αυτόν να του φτιάξει ένα σπίτι, θα πρέπει να ανταμείβεται με την εξουσία να του επιβάλλει που θα το φτιάξει, πόσα δωμάτια θα έχει, να βιάζει τα παιδιά του και αυτόν όποια ώρα γουστάρει κλπ; Και όχι να υπάρχει μια ΙΣΟΤΙΜΗ αμοιβαία συμφωνία για τις ανταποδοτικές προσφορές του καθένα για την υλοποίηση των καθοριστικών προδιαγραφών που θα θέτει ο πελάτης;
*Και σε όλα αυτά να υποθέσουμε ότι πχ εκείνοι οι ειδικοί που θέλουν να αποφασίζουν και να επιβάλλουν στους άλλους τη θέλησή τους ή την άποψή τους ΔΕΝ είναι ψυχανώμαλοι, ότι δεν θα έχουν προσωπικό συμφέρον, Δηλαδή αν υπάρχουν κάποιοι ταξιτζήδες που θα θέλουν να πάνε όπου γουστάρουν αυτοί τους πελάτες δεν θα είναι ψυχανώμαλοι ή ότι το γεγονός και μόνο του να θέλουν κάτι τέτοιο δεν θα έχουν προσωπικά συμφέροντα. Πράγμα αδύνατον
ΞΕΝΟΦΩΝ:
"Αν αναζητείς την ευνομία, θα δεις πρώτα ότι οι επιδεξιότεροι (άριστοι, ειδικοί, τεχνοκράτες. λαοσωτήρες) έχουν κάνει τους νόμους για το δικό τους συμφέρον."
ΥΓ * Η καλυτέρευση της ζωής του κάθε ανθρώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη δυνατότητά του να ικανοποιεί τις ανάγκες του (από αυτές - ανάγκες-προκύπτουν οι επιθυμίες και οι θελήσεις του.) Ο βαθύτερος σκοπός της δημοκρατίας -πλειοψηφιαρχίας δεν είναι η πραγμάτωση κάποιας αόριστης, αφηρημένης ηθικής ιδέας ή αξίας αλλά η μεγάλη βελτίωση των πραγματικών συνθηκών ζωής του ανθρώπου.
*ΚΑΝΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
δεν πραγματοποιούνται ούτε πρόκειται να πραγματοποιηθούν ποτέ ΟΛΕΣ οι επιθυμίες
του ή οι θελήσεις του στη ζωή του.
*Στην κοινωνία
υπάρχουν οι εξής περιπτώσεις υλοποίησης των θελήσεων ή των επιθυμιών του. -
Στις εξαρτώμενες από την κοινωνική λειτουργία προφανώς-.
α. Να
πραγματοποιείται ένα μικρό ή ελάχιστο μέρος των θελήσεών του (δια μέσου νόμων)
β. να πραγματοποιείται ΤΟ μεγαλύτερο μέρος των θελήσεών του. (δια μέσου νόμων)
β. να πραγματοποιείται ΤΟ μεγαλύτερο μέρος των θελήσεών του. (δια μέσου νόμων)
Στα ολιγαρχικά
συστήματα υπάρχει μια ΣΤΑΘΕΡΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (10% περίπου) και μια σχεδόν ΜΟΝΙΜΗ
ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του 90% περίπου)
Η Πρώτη (μειοψηφία) κατέχει την εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) και διά μέσου αυτής εξασφαλίζει προνόμια για τον εαυτό της.
Η δεύτερη (πλειοψηφία) ΔΕΝ κατέχει την εξουσία και είναι ΜΟΝΙΜΑ ο καρπαζοεισπράκτορας. Πραγματοποιούνται ελάχιστες ή μηδαμινές επιθυμίες της ή θελήσεις της. (Περίπου το 99% των νόμων που φτιάχνει και της επιβάλλει η μειοψηφία, ΔΕΝ τους θέλει. Πχ από τους 600 μνημονιακούς νόμους δεν ήθελε ΟΥΤΕ έναν.
* Με τη θεσμοθέτηση της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας (μέτρο ένας άνθρωπος μία ψήφος), σημαίνει ότι οι κοινωνικοί κανόνες θα τίθενται σε ισχύ όταν τους θέλει η πλειοψηφία (51 - 60-70-80-90% κλπ). Από τούτο προκύπτει ότι ο κάθε άνθρωπος (στατιστικά) σε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΟΛΟ αποφάσεων (νόμων) και όχι μόνο σε έναν ή λίγους, τις ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ φορές στη ζωή του θα βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας και τις λιγότερες με την πλευρά της μειοψηφίας. (Μία φορά πχ θα είναι με την μειοψηφία και στη συνέχεια πιθανότατα 2-3-4-5 κοκ με την πλειοψηφία. Έτσι τις περισσότερες φορές θα υλοποιείται η θέλησή του.)
* Για την απόκτηση αγαθών απαιτείται το ΑΝΤΙΤΙΜΟ της εργασίας. Για να βρίσκεται ο άνθρωπος με την πλευρά της πλειοψηφίας και έτσι να πραγματώνεται τις περισσότερες φορές η θέλησή του, θα πρέπει να αποδέχεται το ΑΝΤΙΤΙΜΟ που θα πρέπει να καταβάλει όταν θα βρίσκεται στη μειοψηφία (δηλαδή αποδοχή της θέλησης της πλειοψηφίας). Αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ «ΕΠΕΝΔΥΣΗ». Το πραγματικό όφελός του βρίσκεται στο ΣΥΝΟΛΟ και όχι στο μικρό μεμονωμένο θέμα - ΜΕΡΟΣ. Ο γεωργός πχ θυσιάζει 15 κιλά σιτάρι σπόρο ανά στρέμμα, για να πάρει πάνω από 200 κιλά. Ο ασθενής θα αποδεχθεί να πάρει φάρμακα (αντίτιμο) που δεν του αρέσουν για να μπορέσει να υλοποιήσει μια μεγαλύτερη αξία, αυτή της υγείας κοκ. (και ποιος νοήμων δεν θα ήθελε να κάνει αυτή τη θυσία;)
*Η Αρχή της πλειοψηφίας είναι η συμφωνία μεταξύ των μελών της κοινωνίας η οποία περικλείει το αντίτιμο του καθένα (να βρίσκεται κάποιες φορές στη μειοψηφία) για να μπορεί λαμβάνει την «υπεραξία». Δηλαδή να βρίσκεται τις περισσότερες φορές με την πλειοψηφία και άρα να έχει ικανοποίηση των περισσότερων επιθυμιών ή θελήσεων σε σχέση με τις απώλειες του.
Όταν κάποιος βρίσκεται στη μειοψηφία, θα πρέπει «να θυσιάσει ένα δένδρο για να λάβει ένα δάσος». Χωρίς πληρωμή κάποιου αντιτίμου δεν υπάρχει ζωή.
Έχει να διαλέξει. Είτε με θα ικανοποιεί περισσότερες θελήσεις του (με την αρχή της πλειοψηφία) είτε θα ικανοποιεί ελάχιστες (με την αρχή της μειοψηφίας)
* Για να επιτευχθεί ετούτο θα πρέπει το κάθε άτομο να επιλέγει (ψηφίζει) με βάση τις ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ και θελήσεις ή προτιμήσεις – ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΨΗΦΟΥ -. Από αυτό, από το σύνολο των εκφρασμένων ατομικών προτιμήσεων, θα βγαίνει η πλειοψηφία και η μειοψηφία σε κάθε θέμα.
* Είναι απόλυτα απαραίτητο και Συμφέρει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από ηλικία (ενήλικοι), φύλλο, χρώμα, θρησκεία, εκπαίδευση κλπ, να συμμετέχουν ΙΣΟΤΙΜΑ με την ψήφο (έκφραση προωπικών αναγκών και θελήσεων) στην επιλογή των νόμων. Συμφέρει ταυτόχρονα τους ΠΑΝΤΕΣ, να συμμετέχουν επίσης ισότιμα και στις άλλες διαδικασίες λειτουργίας της κοινωνικής ζωής. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η ικανοποίηση περισσότερων αναγκών, θελήσεων, επιθυμιών όλων των ανθρώπων ή τουλάχιστον της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών. ΧΩΡΙΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ και άρα ικανοποίηση των περισσότερων θελήσεων όλων των ανθρώπων ή της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών. (Πχ χωρίς ισοτιμία της ψήφου δεν μπορεί να βγει η πλειοψηφία από το ΣΥΝΟΛΟ των ανθρώπων αλλά να βγει πλειοψηφία εντός μιας μικρής ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και επομένως θα υπάρχει πάλι ολιγαρχία).
* Στα ολιγαρχικά συστήματα, ο υπήκοος είναι ΜΟΝΙΜΑ καταδικασμένος να ικανοποιούνται ελάχιστες θελήσεις του, είναι καταδικασμένος να είναι μόνιμα καρπαζοεισπράκτορας. Επιλέγουμε λοιπόν.
ΕΙΤΕ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΤΕ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ - ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Πρώτη (μειοψηφία) κατέχει την εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) και διά μέσου αυτής εξασφαλίζει προνόμια για τον εαυτό της.
Η δεύτερη (πλειοψηφία) ΔΕΝ κατέχει την εξουσία και είναι ΜΟΝΙΜΑ ο καρπαζοεισπράκτορας. Πραγματοποιούνται ελάχιστες ή μηδαμινές επιθυμίες της ή θελήσεις της. (Περίπου το 99% των νόμων που φτιάχνει και της επιβάλλει η μειοψηφία, ΔΕΝ τους θέλει. Πχ από τους 600 μνημονιακούς νόμους δεν ήθελε ΟΥΤΕ έναν.
* Με τη θεσμοθέτηση της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας (μέτρο ένας άνθρωπος μία ψήφος), σημαίνει ότι οι κοινωνικοί κανόνες θα τίθενται σε ισχύ όταν τους θέλει η πλειοψηφία (51 - 60-70-80-90% κλπ). Από τούτο προκύπτει ότι ο κάθε άνθρωπος (στατιστικά) σε ένα ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΝΟΛΟ αποφάσεων (νόμων) και όχι μόνο σε έναν ή λίγους, τις ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ φορές στη ζωή του θα βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας και τις λιγότερες με την πλευρά της μειοψηφίας. (Μία φορά πχ θα είναι με την μειοψηφία και στη συνέχεια πιθανότατα 2-3-4-5 κοκ με την πλειοψηφία. Έτσι τις περισσότερες φορές θα υλοποιείται η θέλησή του.)
* Για την απόκτηση αγαθών απαιτείται το ΑΝΤΙΤΙΜΟ της εργασίας. Για να βρίσκεται ο άνθρωπος με την πλευρά της πλειοψηφίας και έτσι να πραγματώνεται τις περισσότερες φορές η θέλησή του, θα πρέπει να αποδέχεται το ΑΝΤΙΤΙΜΟ που θα πρέπει να καταβάλει όταν θα βρίσκεται στη μειοψηφία (δηλαδή αποδοχή της θέλησης της πλειοψηφίας). Αυτό είναι ΜΕΓΑΛΗ «ΕΠΕΝΔΥΣΗ». Το πραγματικό όφελός του βρίσκεται στο ΣΥΝΟΛΟ και όχι στο μικρό μεμονωμένο θέμα - ΜΕΡΟΣ. Ο γεωργός πχ θυσιάζει 15 κιλά σιτάρι σπόρο ανά στρέμμα, για να πάρει πάνω από 200 κιλά. Ο ασθενής θα αποδεχθεί να πάρει φάρμακα (αντίτιμο) που δεν του αρέσουν για να μπορέσει να υλοποιήσει μια μεγαλύτερη αξία, αυτή της υγείας κοκ. (και ποιος νοήμων δεν θα ήθελε να κάνει αυτή τη θυσία;)
*Η Αρχή της πλειοψηφίας είναι η συμφωνία μεταξύ των μελών της κοινωνίας η οποία περικλείει το αντίτιμο του καθένα (να βρίσκεται κάποιες φορές στη μειοψηφία) για να μπορεί λαμβάνει την «υπεραξία». Δηλαδή να βρίσκεται τις περισσότερες φορές με την πλειοψηφία και άρα να έχει ικανοποίηση των περισσότερων επιθυμιών ή θελήσεων σε σχέση με τις απώλειες του.
Όταν κάποιος βρίσκεται στη μειοψηφία, θα πρέπει «να θυσιάσει ένα δένδρο για να λάβει ένα δάσος». Χωρίς πληρωμή κάποιου αντιτίμου δεν υπάρχει ζωή.
Έχει να διαλέξει. Είτε με θα ικανοποιεί περισσότερες θελήσεις του (με την αρχή της πλειοψηφία) είτε θα ικανοποιεί ελάχιστες (με την αρχή της μειοψηφίας)
* Για να επιτευχθεί ετούτο θα πρέπει το κάθε άτομο να επιλέγει (ψηφίζει) με βάση τις ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΚΕΣ και θελήσεις ή προτιμήσεις – ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΨΗΦΟΥ -. Από αυτό, από το σύνολο των εκφρασμένων ατομικών προτιμήσεων, θα βγαίνει η πλειοψηφία και η μειοψηφία σε κάθε θέμα.
* Είναι απόλυτα απαραίτητο και Συμφέρει όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από ηλικία (ενήλικοι), φύλλο, χρώμα, θρησκεία, εκπαίδευση κλπ, να συμμετέχουν ΙΣΟΤΙΜΑ με την ψήφο (έκφραση προωπικών αναγκών και θελήσεων) στην επιλογή των νόμων. Συμφέρει ταυτόχρονα τους ΠΑΝΤΕΣ, να συμμετέχουν επίσης ισότιμα και στις άλλες διαδικασίες λειτουργίας της κοινωνικής ζωής. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η ικανοποίηση περισσότερων αναγκών, θελήσεων, επιθυμιών όλων των ανθρώπων ή τουλάχιστον της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών. ΧΩΡΙΣ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ και άρα ικανοποίηση των περισσότερων θελήσεων όλων των ανθρώπων ή της συντριπτικής πλειοψηφίας αυτών. (Πχ χωρίς ισοτιμία της ψήφου δεν μπορεί να βγει η πλειοψηφία από το ΣΥΝΟΛΟ των ανθρώπων αλλά να βγει πλειοψηφία εντός μιας μικρής ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ και επομένως θα υπάρχει πάλι ολιγαρχία).
* Στα ολιγαρχικά συστήματα, ο υπήκοος είναι ΜΟΝΙΜΑ καταδικασμένος να ικανοποιούνται ελάχιστες θελήσεις του, είναι καταδικασμένος να είναι μόνιμα καρπαζοεισπράκτορας. Επιλέγουμε λοιπόν.
ΕΙΤΕ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΤΕ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ - ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Αυτό λειτουργούσε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και γι αυτό μεγαλούργησε και γι αυτό ανέπτυξε τεράστιο πολιτισμό και ευμάρεια, γι αυτό κατέκτησε ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ μεγαλύτερα επιτεύγματα σε σχέση με τα ολιγαρχικά συστήματα που υπήρχαν γύρω της.
ΥΓ2 Η ΠΙΟ ΤΡΑΝΗ, Η ΠΙΟ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΤΩΝ ΑΡΙΣΤΩΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΡΙΚΗ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Συνέτριψε στην πράξη ΚΑΘΕ κομματάκι από την ανόητη αυτή θεωρία. *ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ «ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ» ή ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ Ή ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ οχι μόνο είναι άχρηστοι στην κοινωνία αλλά είναι ΑΚΡΩΣ ζημιογόνοι και επικίνδυνοι.
Το απέδειξε το ιστορικό πείραμα της αρχαίας αθηναϊκής (μερικής) δημοκρατίας, όπου ο λαός επέλεγε και επέβαλλε τον κάθε νόμο. ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ, την ίδια εποχή, η σχέση πολιτισμού και ευμάρειας μεταξύ της Αθήνας και των άλλων ολιγαρχικών πόλεων, είναι σχέση ελέφαντα με κουνούπι.
Αν ίσχυαν οι δικαιολογίες τους – προπαγάνδες τους τότε θα έπρεπε να είχαν μεγαλουργήσει τα ολιγαρχικά συστήματα της εποχής (Σπάρτη, Μακεδονία κλπ) και η Αθήνα να είχε καταποντιστεί στη «μπίχλα».
ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ όπως δεν υπάρχει και καλός παιδεραστής. Είναι όλοι τους ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αντικοινωνικά στοιχεία. Αν πχ κάποιος ταξιτζής θα ήθελε αυτός να αποφασίζει και να επιβάλλει τον ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ των πελατών του ΤΟΤΕ θα ήταν ψυχανώμαλος - αντικοινωνικό στοιχείο. Αν ήταν καλός τότε θα ήθελε οι πελάτες να αποφασίζουν και αυτός να εκτελεί. Και άρα δεν θα ήταν ολιγαρχικός.
Σημείωση: Για να φθάσουμε στην επιλογή των νόμων από την πλειοψηφία, είναι απόλυτα αναγκαίο να περάσει όλη, η ένοπλη εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία στο λαό.
