Πρώτο
παράδειγμα λαθροχειρίας, από μια σειρά παραδειγμάτων:
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το ΛΑΟ, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.
Όμως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τους λενινιστές οι οποίοι επεμβαίνουν χειρουργικά, σε κάθε περίπτωση που νομίζουν ότι τους ‘’παίρνει’’, για να αλλοιώσουν το Μαρξικό πρόταγμα εκεί που το άφησε ανολοκλήρωτο ο Λένιν.
Στο βιβλίο «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου γράφουν:
«Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν ………..κλπ.»
Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να εφαρμόσει, ΘΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Άρα, η Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα (το οποίο κατά το Λένιν θα πρέπει αυτό να κατακτήσει την εξουσία και όχι ο λαός.) Ο ΛΑΟΣ ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧ… ΤΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΕΛΗΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ αν θεωρεί ότι είναι ουτοπία ή δεν της αρέσει, αν δεν την εγκρίνει.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.
Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το ΛΑΟ, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.
Όμως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τους λενινιστές οι οποίοι επεμβαίνουν χειρουργικά, σε κάθε περίπτωση που νομίζουν ότι τους ‘’παίρνει’’, για να αλλοιώσουν το Μαρξικό πρόταγμα εκεί που το άφησε ανολοκλήρωτο ο Λένιν.
Στο βιβλίο «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου γράφουν:
«Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν ………..κλπ.»
Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να εφαρμόσει, ΘΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Άρα, η Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα (το οποίο κατά το Λένιν θα πρέπει αυτό να κατακτήσει την εξουσία και όχι ο λαός.) Ο ΛΑΟΣ ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧ… ΤΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΕΛΗΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ αν θεωρεί ότι είναι ουτοπία ή δεν της αρέσει, αν δεν την εγκρίνει.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.
(Έτσι
μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο»
κλπ.)
Διαστρεβλώνουν
στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη
δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία
– ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή-το κόμμα) για το καλό της εργατικής
τάξης και του λαού. Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι
απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που
βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα. Γενικά, ό,τι δεν
μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες
αντιφάσεις - έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη
«κοπτοραπτική» να συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)
Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)
Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:
Μαρξ: « Η εργατική
τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)
Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)
Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.
Αγγλικά:
The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. They know that in order to work out their own emancipation, and along with it that higher form to which present society is irresistably tending by its own economical agencies, they will have to pass through long struggles, through a series of historic processes, transforming circumstances and men. They have no ideals to realize, but to set free the elements of the new society with which old collapsing bourgeois society itself is pregnant. In the full consciousness of their historic mission, and with the heroic resolve to act up to it, the working class can afford to smile at the coarse invective of the gentlemen’s gentlemen with pen and inkhorn, and at the didactic patronage of well-wishing bourgeois-doctrinaires, pouring forth their ignorant platitudes and sectarian crotchets in the oracular tone of scientific infallibility.
Όμως, από
την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το
συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να ΕΙΣΑΓΕΙ στην κοινωνία τους κοινωνικούς κανόνες
– νόμους κλπ ΠΑΝΤΑ με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (νομοθετική εξουσία στο λαό) και
ΑΠΛΑ η εργατική τάξη δεν ΕΧΕΙ και ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να προτείνει στο λαό
έτοιμες ουτοπίες, οι οποίες να του προταθούν για έγκριση.
Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό, επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;
Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό, επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;
