ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΟΥΣ. 
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΚΑΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ.
ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΘΕΜΕΛΙΩΘΕΙ ΚΑΙ ΜΕΓΕΘΥΝΘΕΙ ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
ΤΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ (αντίπαλο σύστημα) ΥΠΑΡΧΕΙ ΗΔΗ ΣΤΗ ΒΑΣΙΚΗ ΤΟΥ ΜΟΡΦΗ. ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΛΕΝΕ «ΑΜΕΣΗ» ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (αλλά δεν υπάρχει έμμεση) ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΟΠΩΣ « ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (ή λειτουργία) ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ. – ΟΕΝΔΕΛ -»
ΤΩΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΦΙΚΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΘΕΣΜΙΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΗΡΙΓΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΕ ΑΛΛΑ ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΡΙΑΝΗ ΒΕΒΑΙH ΝΙΚΗ …

2019. ΠΑΓΙΔΕΣ ΣΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑ ΠΕΣΕΙ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ ΜΕ ΤΑ ΦΙΔΙΑ

ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΙΟ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΙ ΣΤΟ ΛΑΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΘΙΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ – ΝΤΑΒΑΤΖΗ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ. ΜΕΡΙΚΟΙ ‘’ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ’’ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΝ (ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ) ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΑΝΖΗΤΗΣΗ ΕΝΟΣ «ΡΟΜΠΕΝ ΤΩΝ ΔΑΣΩΝ» (του δικού τους ολιγαρχικού κόμματος) ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΑΓKΑΙΟΤΗΤΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ. ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΣΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ (ΚΟΜΜΑΤΑ) ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΠΛΗΡΩΣ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ, ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΩΣΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥΣ (κανένας τους δεν προτείνει το «όλη η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία στο λαό», κανείς τους δεν προτείνει το «ούτε ένας νόμος σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού», γιατί απλά το πολεμούν με κάθε μέσον). ΟΠΟΙΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ. 
Α.Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ (της βασικής εξουσίας) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥΣ (ακόμα και αν ένα κόμμα πάρει το 99% των ψήφων). ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΚΙΝΗΜΑΤΙΚΑ.
Β. ΑΠΟ ΑΠΟΨΗ ΤΑΚΤΙΚΗΣ, Ο «ΕΙΣΟΔΙΣΜΟΣ» ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΝΟΗΤΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΟΥ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΔΕΧΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ Ο ΒΟΑΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΤΟΥ. 

ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ. ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ, ΟΙ ΑΔΙΣΤΑΚΤΟΙ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΣΤΟΥΝ ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ..


ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ ΤΟ «ΚΡΑΤΟΣ  ΚΑΙ  ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» του ΛΕΝΙΝ που έχει εκδώσει η «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» το 2012.

Ο Λένιν παρουσιάζει ένα απόσπασμα  Ένγκελς  στο κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (demokratischen Republik )*. Αυτή (η δημοκρατική ρεπούμπλικα ή δημοκρατικό πολίτευμα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση (κομμούνα)...»

Στα γερμανικά το πιο πάνω απόσπασμα είναι: «Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.»

Στα δε αγγλικά είναι: First. « If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.»

Σχόλιο: Να μείνουμε στην ουσία του περιεχομένου.
1) Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ της κομμούνας το ονομάζουν δημοκρατική ρεπούμπλικα και δημοκρατία και είναι δημοκρατία.
2)  ΜΟΝΟ δια μέσου αυτού του πολιτικού συστήματος ( ουσιαστικά ΟΕΝΔΕΛ) η εργατική τάξη (και οι σύμμαχοί της) μπορεί να κατακτήσει και να κατέχει την εξουσία.
3) Αυτή η  δημοκρατία είναι η ειδική  (συγκεκριμένη) μορφή δημοκρατίας όπου μπορεί και πρέπει να ασκηθεί η επιβολή της θέλησης του προλεταριάτου (και των συμμάχων του) πάνω στην ολιγαρχική αστική τάξη) δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου.
Και αν το συνδυάσουμε με την πρώτη πρόταση του αποσπάσματος βγάζουμε το βέβαιο συμπέρασμα ότι η δημοκρατία αυτή (του ΟΕΝΔΕΛ) δεν είναι απλά Η ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ  πολιτικού συστήματος για τη δικτατορία του προλεταριάτου αλλά και η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΜΟΡΦΗ.

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (demokratischen Republik)  ή αλλιώς ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ είναι ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΘΕΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΕΙ Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ (δηλαδή οι αλλαγές στις παραγωγικές σχέσεις). ΑΥΤΆ ΙΣΧΥΡΊΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΕΝΓΚΕΛΣ. 

Όμως η μετάφραση του βιβλίου («κράτος και επανάσταση» εκδόσεις σύγχρονη εποχή 2012) είναι σε ουσιαστικά στοιχεία διαφορετική σε σχέση με την πιο πάνω και είναι η εξής:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΑΧΑ με την πολιτική μορφή της ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Η δημοκρατία αυτή είναι μάλιστα μια ιδιότυπη μορφή  της  δικτατορίας του προλεταριάτου όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

Βλέπουμε λοιπόν ότι  ο Έλληνας μεταφραστής έχει «φάει»  την ΠΙΟ σημαντική  λέξη. Τη λέξη «Η ΕΙΔΙΚΗ».
Ενώ τη demokratischen Republik  τη μεταφράζει σαν λαοκρατική δημοκρατία!!! δηλαδή τη μεταφράζει με τον ΠΙΟ πανηλίθιο όρο που μπορεί να υπάρξει δηλαδή (Λες και υπάρχει ολιγοκρατική δημοκρατία. Και οι δύο αυτές λέξεις σημαίνουν εξουσία του λαού)
Εδώ δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν. Α. Είτε ο μεταφραστής δεν γνωρίζει ότι demokratischen Republik  σημαίνει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ (ή το αφήνει σαν δημοκρατική ρεπούμπλικα γιατί εννοείτε ότι ρεπούμπλικα σημαίνει πολίτευμα ή συνταγματικό πολίτευμα) είτε Β. «ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΙΟΛΙΑ»

Να δούμε.

Ο Λένιν στην αμέσως επόμενη παράγραφο – κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η - σχολιάζει:

«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ (εγκώμιο ενδιάμεσα σε θανάσιμα χτυπήματα) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  δημοκρατική ρεπούμπλικα (ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ τη γράφει η μετάφραση) είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η δημοκρατία, χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ των μαζών και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα σε μια τέτοια διεύρυνση, εκτύλιξη, εμφάνιση και όξυνση αυτής της πάλης που μιας και δημιουργείται η δυνατότητα να ικανοποιηθούν τα βασικά συμφέροντα των καταπιεζόμενων μαζών (γενικολογίες, αερολογίες), η δυνατότητα αυτή πραγματώνεται αναπότρεπτα και αποκλειστικά (αργότερα) με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με την καθοδήγηση αυτών των μαζών από το προλεταριάτο.»

Σχόλιο; Όποιος δεν έχει παρωπίδες βλέπει καθαρά ότι ο Λένιν είναι αντίθετος με αυτή την άποψη του Ένγκελς και του Μαρξ. Να μην μας μπερδεύουν τα εγκώμια. Αυτά είναι του κώλου τα νιάμερα, για να μη δείξει ότι δεν είναι Μαρξιστής. Επί πλέον δεν έχει το θάρρος να αντιπαρατεθεί άμεσα σε κείμενά τους. Προτιμά την πλάγια οδό. Σε άλλες σελίδες θα τους ‘’ξεσκίσει’’. Ο Λένιν είναι φανατικά ενάντια στη δημοκρατία. ενάντια στη στο δημοκρατικό πολίτευμα που προτείνουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Γράφει το ‘’κράτος και επανάσταση’’ με κεντρικό σκοπό να χτυπήσει και να εξουδετερώσει το δημοκρατικό πολίτευμα που είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ‘’Μαρξικού κομμουνισμού’’ και στη θέση του να μπει το αντικομμουνιστικό πρόταγμα της εξουσία της κομματικής ολιγαρχίας. Το πιο πάνω σχόλιο του λοιπόν στοχεύει ή δεν τοχεύει να ‘’ξεφτίσει το πουλόβερ’’ – το ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ- demokratischen Republik  ; (Το απόσπασμα αυτό του Ένγκελς, το οποίο αφορά το ποιο πολιτικό σύστημα θα πρέπει να διαδεχθεί το αστικό,  μας το παρουσιάζει στο υποκεφάλαιο με τίτλο ‘’κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης’’. Δηλαδή σε ένα σχετικά ΑΣΧΕΤΟ ΥΠΟΚΕΦΑΛΑΙΟ  και όχι στο σχετικό του υποκεφάλαιο κεφάλαιο με τίτλο ‘’ με τι θα πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή που έχει συντριβεί’’. Γιατί άραγε;

Ας συνεχίσουμε.

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 3ο, παράγραφος 8η.

« Η παντοδυναμία του «πλούτου» γι αυτό ακριβώς είναι  ασφαλέστερη στη  ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, επειδή δεν εξαρτάται από ορισμένες ατέλειες του πολιτικού μηχανισμού, από το πολιτικό περίβλημα του καπιταλισμού. Η ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το καλύτερο δυνατό πολιτικό περίβλημα του καπιταλισμού και γι αυτό το κεφάλαιο κατακτώντας (μέσω των Παλτσίνσκι, των Τσερνώφ, των Τσερτσέλι και Σίας) αυτό το καλύτερο περίβλημα, θεμελιώνει την εξουσία του με τόση ασφάλεια, με τόση σιγουριά, που καμιά αλλαγή ούτε προσώπων, ούτε θεσμών, ούτε κομμάτων δεν κλονίζει αυτή την εξουσία.»

Σχόλιο:
Βλέπουμε εδώ ότι α. ΤΗ demokratischen Republik  ΤΗΝ ΑΝΑΦΈΡΟΥΝ σαν ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και δεν την αναφέρουν ούτε σαν ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΥΤΕ ΣΑΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΣΑΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ.

 Και β. το περιεχόμενο των απόψεων του Λένιν μεταφέρουν τη demokratischen Republik πίσω στον καπιταλισμό, σαν σύστημα του καπιταλισμού και όχι σαν πολιτικό σύστημα του σοσιαλισμού και κομμουνισμού όπως θέλουν οι Μαρξ και Ένγκελς. Εδώ ο Λένιν αποστασιοποιείται ΠΛΗΡΩΣ από τους Μαρξ και Ένγκελς. Αντιλαμβάνονται λοιπόν οι Λενινιστές τη διαφοροποίηση και τις αντιφάσεις του Λένιν και προσπαθούν να τον καλύψουν. Έτσι βάζουν τον άλλο αδόκιμο όρο της «ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας» (δημοκρατία το ουσιαστικό και επίθετο τη ρεπούμπλικα, ενώ ισχύει το αντίστροφο) και έτσι παραπλανούν τον αναγνώστη. Κατ΄ αυτό τον τρόπο ο αναγνώστης ‘’χάνει τη μπάλλα’’.

Ενώ ο Λένιν μιλά για το ίδιο πράγμα (demokratischen Republik) και όταν εγκωμιάζει τον Ένγκελς αναφέροντας μετά το παραπλανητικό ότι αυτή η δημοκρατία είναι «η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου» (από ένα σύνολο πιθανών προσβάσεων) και όταν αναφέρει ότι η demokratischen Republik είναι το καλύτερο σύστημα για τον καπιταλισμό, οι λενινιστές πάνε να τον προστατέψουν από τις ανοησίες του. για να μην σκεφτούν δηλαδή οι αναγνώστες ότι ο Λένιν όταν έγραφε ‘’το κράτος και επανάσταση’’ πιθανόν να έπινε ληγμένη βότκα και έτσι τη μια φορά μεταφράζουν τον όρο σαν ΛΑΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και σε άλλες σαν ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Επίσης;

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο , παράγραφος 10η.

«Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση των γερμανών σοσιαλδημοκρατών………..  Εμείς υποστηρίζουμε τη
«Το «ελεύθερο λαϊκό κράτος» αποτέλεσε προγραμματική διεκδίκηση των γερμανών σοσιαλδημοκρατών………..  Εμείς υποστηρίζουμε τη - demokratischen Republik - ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, σαν την καλύτερη για το προλεταριάτο μορφή κράτους

ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ προβαίνουν σε αυτές τις απρέπειες ή μήπως δεν ξέρουν ότι demokratischen Republik σημαίνει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ; Πώς να τους πιάσεις με τη ‘’γίδα στην πλάτη’’;

Αναλύοντας όμως το ‘’κράτος της αντεπανάστασης’’ στις λεπτομέρειές του, βρίσκουμε το εξής;

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφοι 6η.

. «Στην καπιταλιστική κοινωνία με την προϋπόθεση ότι αναπτύσσεται όσο το δυνατό πιο ευνοϊκά , έχουμε στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ   ένα λίγο – πολύ πλήρη δημοκρατισμό (τι θα πει δημοκρατισμός;).

Εδώ χρησιμοποιούν τον όρο που αναρωτιόμαστε αν τον γνωρίζουν. Τον όρο ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ. Αν λοιπόν αυτός αντιστοιχεί με βεβαιότητα στον όρο demokratischen Republik, τότε τους πιάνουμε με τη ‘’γίδα στην πλάτη’’. Γι αυτό θα πρέπει να ανατρέξουμε στη ρώσικη έκδοση του βιβλίου του Λένιν. Πάμε…

В капиталистическом обществе, при условии наи-

более благоприятного развития его, мы имеем более

или менее полный демократизм в демократической

 республике.

Όπα, όπα. ΟΛένιν χρησιμοποιεί τον όρο демократической

 республике που αντιστοιχεί στον γερμανικό demokratischen Republik. ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΗΜΑΙΝΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ.

ΣΥΜΠΕΡΑΜΑ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΧΝΟΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ. ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΑΠΟ ΓΚΕΜΠΕΛΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. ΤΕΤΟΙΕΣ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ, ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΚΛΠ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ Ε ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!  ΤΟΣΟ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ, ΤΕΤΟΙΑ ΕΞΟΥΣΙΟΛΙΓΟΥΡΙΑ ΤΟΥΣ ΔΕΡΝΕΙ; 

ΥΓ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΟΡΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΒΗΣΤΟΥΝ ΠΕΙΣΤΗΡΙΑ 'ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

ΕΝΑ ΠΡΩΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΑΘΡΟΧΕΙΡΙΕΣ ΤΩΝ ΛΕΝΙΝΙΣΤΩΝ

Πρώτο παράδειγμα λαθροχειρίας, από μια σειρά παραδειγμάτων:

Ο Μαρξ στο βιβλίο του «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου, μας κάνει αναφορά και για την αναγκαιότητα ενός μακροχρόνιου αγώνα μέσα στα πλαίσια της δημοκρατικής ρεπούμπλικα  και για την απαραίτητη προϋπόθεση της ΕΓΚΡΙΣΗΣ – ΑΠΟΦΑΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα από το ΛΑΟ, της ΨΗΦΙΣΗΣ του κάθε κοινωνικού κανόνα – νόμου από το ΛΑΟ.

Όμως κάτι τέτοιο δεν συμφέρει τους λενινιστές οι οποίοι επεμβαίνουν χειρουργικά, σε κάθε περίπτωση που νομίζουν ότι τους ‘’παίρνει’’, για να αλλοιώσουν το Μαρξικό πρόταγμα εκεί που το άφησε ανολοκλήρωτο ο Λένιν.

Στο βιβλίο «ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία» σε μια παράγραφο του ΙΙΙ κεφαλαίου γράφουν:

«Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες. Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν ………..κλπ.»

Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να εφαρμόσει, ΘΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Άρα, η  Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα  εκείνο που θεωρεί σωστό η «πρωτοπορία» της, το κόμμα (το οποίο κατά το Λένιν θα πρέπει αυτό να κατακτήσει την εξουσία και όχι ο λαός.) Ο ΛΑΟΣ ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η  ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ  δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΘΑ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΑ ΑΡΧ… ΤΗΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΘΕΛΗΣΗ – ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ αν θεωρεί ότι είναι ουτοπία ή δεν της αρέσει, αν δεν την εγκρίνει.
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.

Και οι λενινιστές θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα.

(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)

Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή-το κόμμα) για το καλό της εργατικής τάξης και του λαού.  Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα.  Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις -  έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική»  να  συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις)

Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:

Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.» (Αυτή είναι η σωστή μετάφραση)

Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen. Sie weiß, daß, um ihre eigne Befreiung und mit ihr jene höhre Lebensform hervorzuarbeiten, der die gegenwärtige Gesellschaft durch ihre eigne ökonomische Entwicklung unwiderstehlich entgegenstrebt, daß sie, die Arbeiterklasse, lange Kämpfe, eine ganze Reihe geschichtlicher Prozesse durchzumachen hat, durch welche die Menschen wie die Umstände gänzlich umgewandelt werden. Sie hat keine Ideale zu verwirklichen; sie hat nur die Elemente der neuen Gesellschaft in Freiheit zu setzen, die sich bereits im Schoß der zusammenbrechenden Bourgeoisgesellschaft entwickelt haben. Im vollen Bewußtsein ihrer geschichtlichen Sendung [7] und mit dem Heldenentschluß, ihrer würdig zu handeln, kann die Arbeiterklasse sich begnügen, zu lächeln gegenüber den plumpen Schimpfereien der Lakaien von der Presse wie gegenüber der lehrhaften Protektion wohlmeinender Bourgeoisdoktrinäre, die ihre unwissenden Gemeinplätze und Sektierermarotten im Orakelton wissenschaftlicher Unfehlbarkeit abpredigen.

Αγγλικά:
The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. They know that in order to work out their own emancipation, and along with it that higher form to which present society is irresistably tending by its own economical agencies, they will have to pass through long struggles, through a series of historic processes, transforming circumstances and men. They have no ideals to realize, but to set free the elements of the new society with which old collapsing bourgeois society itself is pregnant. In the full consciousness of their historic mission, and with the heroic resolve to act up to it, the working class can afford to smile at the coarse invective of the gentlemen’s gentlemen with pen and inkhorn, and at the didactic patronage of well-wishing bourgeois-doctrinaires, pouring forth their ignorant platitudes and sectarian crotchets in the oracular tone of scientific infallibility.

Όμως, από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να ΕΙΣΑΓΕΙ στην κοινωνία τους κοινωνικούς  κανόνες – νόμους κλπ ΠΑΝΤΑ με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (νομοθετική εξουσία στο λαό) και ΑΠΛΑ η εργατική τάξη δεν ΕΧΕΙ και ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ  να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες, οι οποίες να του προταθούν για έγκριση.

Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».
Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική  εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό,  επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου. Χωρίς να είναι κάτοχοι της μέγιστης εξουσίας κάνουν αυτές τις λαθροχειρίες. Τι να φανταστούμε ότι θα κάνουν άμα καταλάβουν την εξουσία;

  

4H ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΥΓΧΥΣΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ ΣΤΟ ΜΠΕΜΠΕΛ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΠΑΡΑΖΑΛΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ.
Το Μάρτη του 1875 ο Ένγκελς στέλνει μια επιστολή στο Μπέμπελ, παρουσία του Μαρξ και με την αποδοχή του περιεχόμενου της από το Μαρξ. Με αυτή την επιστολή, ο Ένγκελς κριτικάρει τις αναφορές για τους στόχους που υπήρχαν στο πρόγραμμα της Γκότα, στο πρόγραμμα των γερμανών σοσιαλδημοκρατών κατά τη δεκαετία του 1870.

ΓΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ
Λένιν ‘’κράτος και επανάσταση’’ κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 3^ο.

1. Σε ένα σημείο της επιστολής γράφει:
«…Θα έπρεπε να είχαν παρατήσει όλη αυτή τη φλυαρία για το κράτος (οι συντάκτες του προγράμματος της Γκότα), ιδίως μετά την ΚΟΜΜΟΥΝΑ  (1871) η οποία ΔΕΝ ήταν πια κράτος με την πραγματική έννοια του όρου.»
Δηλαδή, η κομμούνα που κράτησε 72 μέρες δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια του όρου αφού η πλειονότητα κατείχε την εξουσία.

2. Σε άλλο σημείο της αποστολής αυτός και ο αυτός και ο Μαρξ προτείνουν:
«…Γι αυτό εμείς (Ένγκελς – Μαρξ) θα προτείναμε να μπει παντού στη θέση της λέξης κράτος η λέξη «κοινότητα» (Gemeinwesen) μια θαυμάσια παλιά γερμανική λέξη, που αντιστοιχεί στη γαλλική λέξη «κομμούνα».

Γιατί όμως προτείνουν να αποκαλείται κομμούνα - κοινότητα, το νέο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας και όχι να ονομάζεται κράτος, μετά τη συντριβή του αστικού κράτους;
Α. Προφανώς γιατί στην πραγματική έννοια του κράτους η μειοψηφία έχει την εξουσία και υποτάσσει την πλειοψηφία. Εδώ όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η πλειοψηφία έχει στα χέρια της την εξουσία. Άρα δεν είναι κράτος.
Β. Επειδή τότε ήταν του συρμού η χρήση του όρου κράτος για να ονομαστεί απλώς η (μεγάλη) δύναμη ή απλά μια κυβέρνηση (πράγμα που δεν έχει σχέση με τη δύναμη-μηχανισμό της μειοψηφίας που επιβάλλεται στην πλειοψηφία) και το γεγονός του ότι αυτές οι χρήσεις του συρμού προκαλούσαν σύγχυση στον κόσμο σχετικά με το τι είναι πραγματικά κράτος, οδήγησαν τους Ένγκελς και Μαρξ να προτείνουν τη λέξη κομμούνα αντί για τη λέξη κράτος, για να ονομάσουν το σύστημα που θα διαδεχθεί το αστικό.

3. Σε άλλο σημείο της επιστολής του γράφει:
 «Με το λαϊκό κράτος οι αναρχικοί μας γάνωναν το κεφάλι μέχρι αηδίας, παρ ότι ήδη το έργο του Μαρξ εναντίον του Προυντόν και ύστερα το κομμουνιστικό μανιφέστο αναφέρουν ανοιχτά ότι με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ (εισαγωγή είναι η λέξη στο πρωτότυπο και όχι εγκαθίδρυση όπως τη χρησιμοποιούν μερικοί μεταφραστές ή πιθανόν και ο Λένιν) στο ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ  σύστημα, το κράτος ΑΥΤΟΔΙΑΛΥΕΤΑΙ  (sich auflost) και ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ.»

(Το απόσπασμα στα γερμανικά «Anarchisten bis zum Überdruß in die Zähne geworfen worden, obwohl schon die Schrift Marx' gegen Proudhon und nachher das "Kommunistische Manifest" direkt sagen, daß mit Einführung (εισαγωγή) der sozialistischen Gesellschaftsordnung der Staat sich von selbst auflöst und verschwindet.» )

ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ: Εδώ ο Ένγκελς (και Μαρξ) μας λέει ότι μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, κάθε έννοια και πραγματικότητα του κράτους ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ και ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ. (φυσικά και του αστικού κράτους) Το αστικό κράτος διαλύεται και εξαφανίζεται και φυσικά δεν ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ σε κάποιο άλλο κράτος.


Όμως ο Λένιν έχει άλλη άποψη:
Λένιν  Κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 4ο , παράγραφος 14η   γράφει:

«Συνεπάγεται επομένως το συμπέρασμα, ότι στον ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ για ένα χρονικό διάστημα ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ όχι μόνο το αστικό δίκαιο!!! (που θα είναι ένα κατάλοιπο του αστικού κράτους ), αλλά ΑΚΟΜΑ και το ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ – δίχως αστική τάξη.» !!!!!!!

ΣΧΟΛΙΟ: Μας λέει λοιπόν ότι ακόμα και όταν θα έχουμε φθάσει στο σημείο του κομμουνισμού όπου θα έχουμε ΑΚΟΜΑ και εξαφανίσει την αστική τάξη, θα εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!!! Δεν θα υπάρχουν απλά κάποια κομμάτια, κατάλοιπα του αστικού κράτους (το οποίο θα έχει αυτοδιαλυθεί και εξαφανιστεί ή ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ με τη νίκη της επανάστασης και την εισαγωγή στο σοσιαλιστικό σύστημα), αλλά θα υπάρχει ακόμα το αστικό κράτος, με τη διαφορά ότι «απλά» δεν θα υπάρχει αστική τάξη!!!!!!

Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 6^η

«Στην πραγματικότητα, ο Ένγκελς μιλάει εδώ για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του ΑΣΤΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ από την προλεταριακή επανάσταση, ενώ στη φράση για την ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ αναφέρεται στα κατάλοιπα του προλεταριακού κράτους, μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση. Κατά τον Ένγκελς, ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΑΠΟΝΕΚΡΩΝΕΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ.»

Σχόλιο: Τελικά μετά τη νίκη της επανάστασης και τη συντριβή του αστικού κράτους, τι θα έχουμε κατά το Λένιν; Θα έχουμε προλεταριακό κράτος(ή προλεταριακή δημοκρατία), όπως λέει μόνο αυτός, ή θα έχουμε αστικό κράτος; Και τη δικτατορία του προλεταριάτου  ποιος θα την ασκήσει; Το αστικό κράτος, που θα υπάρχει για ένα χρονικό διάστημα και στον κομμουνισμό ή θα υπάρχουν ταυτόχρονα δύο κράτη δηλαδή το προλεταριακό και το αστικό;

ΑΠΛΑ.. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΕΝΝΟΙΑΖΕ TO LENIN ΟΤΑΝ ΕΓΡΑΦΕ ΤΙΣ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ TOY, ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΣΕΙ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ.

ΣΚΕΨΗ ΛΕΝΙΝ. "ΑΝΕΒΗΚΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΟΥΡΙΑ ΝΑ ΚΟΨΩ ΕΝΑ ΜΗΛΟ...."

Ο Λένιν «συμφωνεί» με τον Ένγκελς για το τι είναι στην πραγματικότητα κράτος:
Κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 3ο . παράγραφος 8η.

«Η κομμούνα – η οποία ήταν ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ- δεν ήταν πια κράτος με την καθαυτό (πραγματική) έννοια του όρου (δηλαδή με την ουσιαστική, με την πραγματική έννοια του όρου, ήτοι στην πραγματικότητα δεν ήταν κράτος) αυτή είναι η σπουδαιότερη, θεωρητικά, γνώμη του Ένγκελς. Ύστερα από όσα είπαμε πιο πάνω, η γνώμη αυτή είναι εύλογη. Η κομμούνα ΕΠΑΨΕ να είναι κράτος, (μέσα σε 72 μέρες ζωής;;!!!) εφόσον είχε να καθυποτάξει ΟΧΙ την πλειονότητα του πληθυσμού, αλλά τη μειονότητα (τους εκμεταλλευτές). Συνέτριψε την αστική κρατική μηχανή. Στη θέση της ιδιαίτερης (μειοψηφικής) δύναμης υποταγής πρόβαλε στο προσκήνιο ο ίδιος ο πληθυσμός (γενική δύναμη).»

Σχόλιο. ΔΗΛΑΔΗ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΑΛΕ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ – ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΟΠΟΥ ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΗΚΕ ΤΟ ΛΑΟ.
ΑΡΑ ΟΤΑΝ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΥΕΙ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ, ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΘΑΝΑΣΙΜΑ ΕΧΘΡΙΚΕΣ ΑΛΛΗΛΟΑΠΟΚΛΕΙΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ Ή ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ, ΙΔΙΑ ΟΥΣΙΑ..
Κεφάλαιο IV, υποκεφάλαιο 6ο, παράγραφος 7η.
«Στους συνήθεις συλλογισμούς……… Και συγκεκριμένα δεν λαμβάνεται ποτέ υπόψη το γεγονός ότι ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ του κράτους σημαίνει και ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ της δημοκρατίας, όπως ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ του κράτους σημαίνει και ΑΠΟΝΕΚΡΩΣΗ της δημοκρατίας.»

Λένιν κεφάλαιο I, υποκεφ 4ο , παράγραφος 8η.
«Τρίτο. Για «απονέκρωση………… Από μια πρώτη ματιά τούτο φαίνεται πολύ παράξενο . «Ακατανόητο» όμως είναι για όποιον δεν διανοείται ότι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι επίσης ΚΡΑΤΟΣ και ότι, συνεπώς, και Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ όταν ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ το κράτος.»

ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ:
Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφος 11η.
«Το ελεύθερο λαϊκό κράτος…… Κάθε κράτος είναι μια ιδιαίτερη (ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΉ) δύναμη καταπίεσης. Γι αυτό ΚΑΘΕ κράτος είναι ανελεύθερο και μη ΛΑΪΚΟ!!!» (Άρα η ΔΗΜΟΚΡΤΙΑ – ΈΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΉ, ΔΙΚΑΣΤΙΚΉ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟ ΛΑΟ- αφού είναι κράτος, είναι μη λαϊκό σύστημα!!!!). ΕΛΕΟΣ.

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΣΤΕ. Λοιπόν κατά το ΛΕΝΙΝ η δημοκρατία είναι κράτος και θα εξαφανιστεί και αυτή ΟΤΑΝ εξαφανιστεί το κράτος. ΟΜΩΣ , ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΤΕ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ (ΚΑΤΑ ΤΟ ΛΕΝΙΝ).

Λένιν κεφάλαιο V, υποκεφάλαιο 2ο, παράγραφος 14η.
« Μόνο στην κομμουνιστική κοινωνία, όταν η αντίσταση των καπιταλιστών θα έχει τσακιστεί οριστικά, όταν θα έχουν εξαφανιστεί οι καπιταλιστές, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΑΞΕΙΣ, ( δηλαδή δεν θα γίνονται διακρίσεις ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας ως προς τη σχέση τους με τα κοινωνικά μέσα παραγωγής) ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ «ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ» και μπορούμε να μιλάμε για ελευθερία».

ΕΠΟΜΕΝΩΣ ΒΡΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ. ΑΡΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ (ΟΠΩΣ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ). ΟΜΩΣ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΕΤΣΙ Ή Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ;

Στην ίδια παράγραφο ΟΜΩΣ ο Λένιν συνεχίζει:
«Μόνο τότε είναι δυνατή και θα εφαρμοστεί η ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ, η πραγματικά χωρίς καμιά εξαίρεση ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ…»

ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!!! Νάσου λοιπόν μπροστά μας πάλι η δημοκρατία η οποία τώρα πια δεν εξαφανίζεται με την εξαφάνιση του κράτους αλλά αυτή ολοκληρώνεται αντί να εξαφανιστεί. Άρα έχει ξεχάσει απολύτως τι έγραφε προηγουμένως. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ («προλεταριακή δημοκρατία». προλεταριακό κράτος) δεν θα αρχίσει να απονεκρώνεται αμέσως μετά την εγκαθίδρυσή της, μετά την κατάργηση του αστικού κράτους μέχρι την εξαφάνιση των τάξεων, αλλά αντίθετα αυτή την περίοδο θα αυξάνεται, θα μεγεθύνεται, θα ολοκληρώνεται. (Έτσι αυτή την περίοδο είναι σαν να μας λέει ότι θα υπάρχουν δύο κράτη!!! Το προλεταριακό κράτος, το οποίο θα εξαφανιστεί με την εξαφάνιση των τάξεων και το άλλο της δημοκρατίας (προλεταριακής)αφού ισχυρίζεται ότι η δημοκρατία είναι κράτος.) Στην ίδια παράγραφο συνεχίζει..

«..ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΑΠΟΝΕΚΡΩΝΕΤΑΙ για τον απλούστατο λόγο ότι οι άνθρωποι απολυτρωμένοι από την καπιταλιστική δουλεία, από αναρίθμητες φρικαλεότητες, αγριότητες, παραλογισμούς και αισχρότητες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, θα συνηθίσουν σιγά – σιγά να τηρούν τους στοιχειώδεις κανόνες συμβίωσης, που είναι γνωστοί από αιώνες και επαναλαμβάνονται εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλους τους κώδικες, να τηρούν δίχως βία, δίχως καταναγκασμό, δίχως υποταγή, δίχως ΤΟΝ ΕΙΔΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΚΡΑΤΟΣ.»

ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΟΝΕΚΡΩΝΕΤΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΤΟΥ ‘’ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ’’ ΣΚΕΨΗ;
Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4, παράγραφος 6η.
«Στην πραγματικότητα ο Ένγκελς….. Κατά τον Ένγκελς το αστικό κράτος δεν απονεκρώνεται αλλά καταργείται από το προλεταριάτο στην επανάσταση. Ύστερα από την επανάσταση (αρχίζει)να απονεκρώνεται το προλεταριακό κράτος ή ημικράτος».
Δηλαδή αρχίζει να απονεκρώνεται και η προλεταριακή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Μα αν αρχίζει να απονεκρώνεται από τότε μέχρι την κατάργηση του κράτους, πως αυτή όχι μόνο δεν πεθαίνει ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ αλλά μας παρουσιάζεται ολοκληρωμένη και γιγαντωμένη όταν εξαφανίζεται το κράτος;

ΛΙΘΟΙ ΠΛΗΝΘΟΙ ΚΕΡΑΜΟΙ…….
Η ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ, ΑΣΑΦΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ.

Στην προτελευταία παράγραφο, όπως είδαμε, ο Λένιν προσπαθεί να μας εξηγήσει γιατί θα αρχίσει να απονεκρώνεται η δημοκρατία (μετά την ολοκλήρωσή της). Επίσης μας αφήνει ένα κενό. Δηλαδή δεν μας λέει μετά την πλήρη απονέκρωση της δημοκρατίας, τι σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας θα ακολουθήσει. Ασφαλώς η σκέψη του Λένιν δεν είναι στο να δώσει απαντήσεις σε αυτά αλλά στο πως να χτυπήσει τη δημοκρατία και στη θέση της να βάλει την ολιγαρχική δικτατορία του κόμματος και να δικαιολογήσει αυτή τη δικτατορία δια μέσου της απόρριψης και συκοφάντησης της.

ΣΧΟΛΙΟ:
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΞΑΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

Πρώτο αδιάσειστο δεδομένο ότι στον υλικό κόσμο δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν οι αντιθέσεις (υλιστική διαλεκτική) και με αδιάσειστο επακόλουθο αυτού το γεγονός ότι μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις συμφερόντων – επιθυμιών δεν πάψουν επίσης να υπάρχουν ποτέ, σε διάφορες μορφές,
(Και όπως λέει ο ίδιος ο Λένιν στο κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 6ο , 4η παράγραφος από το τέλος)
«Δεν περιμένουμε να έρθει μια τέτοια κοινωνική τάξη πραγμάτων, όπου δεν θα τηρείται η αρχή της υποταγής της μειοψηφίας στην πλειοψηφία..»)
τότε η διευθέτησή των αντιθέσεων, γενικά, θα μπορούν να γίνονται ΜΟΝΟ με τρεις τρόπους:

Α. Με ολιγαρχικό τρόπο (πριν την επανάσταση)
Δηλαδή με ένα μειονοτικό μηχανισμό βίας δια μέσου του οποίου μια μειονότητα θα επιβάλλει τους κοινωνικούς κανόνες στην πλειονότητα, που θα υποτάσσει την πλειονότητα.

Β. Με δημοκρατικό τρόπο (μετά την επανάσταση)
1) Με ένα κοινωνικό μηχανισμό καταναγκασμού - επιβολής της θέλησης της πλειοψηφίας στη μειοψηφία. Δηλαδή είτε από όλο τον αυτενεργό ένοπλο λαό είτε από κάποιο ένοπλο εξειδικευμένο σώμα το οποίο όμως θα είναι υπό τον πλήρη ένοπλο λαϊκό έλεγχο.
2) Με την οικιοθελή εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας (ΟΙΚΙΟΘΕΛΗ ΥΠΑΚΟΗ) από όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους εξ αιτίας πολύ υψηλής παιδείας. Με την οικιοθελή «υποταγή» της μειονότητας και φυσικά όλων των ανθρώπων στην ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (χωρίς κανένα ένοπλο μηχανισμό καταναγκασμού).

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ όμως είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας (πολιτικό σύστημα) το οποίο σκοπεύει και εφαρμόζει την ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας (και στο παραμικρό κοινωνικό θέμα).

Και στις δύο πιο πάνω περιπτώσεις διευθέτησης των κοινωνικών αντιθέσεων με δημοκρατικό τρόπο, ισχύει ασφαλώς η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ. Άρα και στις δύο περιπτώσεις το πολιτικό σύστημα είναι αυτό της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Η δημοκρατία λοιπόν δεν θα απονεκρωθεί, δεν θα εξαφανιστεί ΠΟΤΕ σαν ΟΥΣΙΑ. Ανάλογα με τις ιστορικές συνθήκες, ανάλογα με το πολιτιστικό επίπεδο των λαών θα έχουμε και τον ανάλογο τρόπο εφαρμογής της αρχής της πλειοψηφίας. Δηλαδή είτε με έναν καταναγκαστικό μηχανισμό είτε, πιθανόν, χωρίς τέτοιο μηχανισμό (σε πολύ προηγμένη πολιτιστικά κοινωνία).
Οι μορφές της δημοκρατίας σίγουρα θα αλλάζουν σύμφωνα με την ποιότητα των παραγωγικών σχέσεων, σύμφωνα με το πολιτιστικό επίπεδο, σύμφωνα με την τεχνολογική πρόοδο, σύμφωνα με το βαθμό παγκοσμιοποίησης της δημοκρατίας κοκ.

Δηλαδή θα αλλάζουν τα μέσα, οι τρόποι, οι θεσμοί δια μέσου των οποίων θα τίθεται σε ισχύ η αρχή της πλειοψηφίας. Η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με τα μέσα που θα χρησιμοποιεί ιστορικά για την υλοποίηση του σκοπού της. Η δημοκρατία ταυτίζεται με την υλοποίηση του σκοπού της. Και ο σκοπός της είναι η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας. Και αυτή η θέληση θα μπορεί να υλοποιείται (ιστορικά) ή με την υποταγή ή με την ΟΙΚΙΟΘΕΛΗ ΥΠΑΚΟΗ της μειοψηφίας στην πλειοψηφία (είτε και με τα δύο).. Δηλαδή είτε με καταναγκαστικό μηχανισμό είτε οικειοθελώς. Όταν εξαφανίζονται οι κοινωνικές ανισότητες (καταργηθούν οι τάξεις) και ανέβει σε μεγάλα ύψη το πολιτιστικό επίπεδο, πιθανόν, (ΙΣΩΣ) να εξαφανιστεί ο καταναγκαστικός μηχανισμός και οι άνθρωποι να υποτάσσονται οικειοθελώς στη βούληση της πλειοψηφίας. Στην μακρινή και ανώτερης μορφής κομμουνιστική κοινωνία ΙΣΩΣ να έχουμε μόνο οικιοθελή υπακοή και όχι καταναγκαστική υποταγή της μειοψηφία στην πλειοψηφία.
Αυτή όμως θα είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ, Η ΑΝΩΤΑΤΗ μορφή δημοκρατίας και όχι η εξαφάνισή της.

Έτσι από την άποψη της ουσίας της, η δημοκρατία δεν απονεκρώνεται, δεν εξαφανίζεται ποτέ. Απλά θα αλλάζει ο τρόπος με τον οποίο θα υλοποιείται η θέληση της πλειοψηφίας. (είτε με μηχανισμό επιβολής της γενικής δύναμης είτε οικειοθελώς)

Ο Λένιν ισχυρίζεται ότι η δημοκρατία θα απονεκρωθεί εντελώς, ότι θα εξαφανιστεί. Κατέληξε σε αυτή τη θέση γιατί απομακρύνθηκε πάρα πολύ από την ουσία της. Απομακρύνθηκε τόσο ώστε σε πάρα πολλούς τομείς της θεωρίας του να υπάρχει μεγάλο πρόβλημα λογικής στοιχειοθέτησης των απόψεών του. Δεν όρισε σταθερά την έννοια της δημοκρατίας, δεν θέλησε να δει ποια είναι η ουσία της.
Με αυτή την απομάκρυνση του έπεσε και στο «παράπτωμα» να αποκαλεί τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Πράγμα που είναι φυσικά εξωφρενικά ανυπόστατο. Έτσι, ήθελε να ονομάσει δημοκρατία και το δικό του ολιγαρχικό μοντέλο κατά την περίοδο του «σοσιαλισμού», όπως τον αντιλαμβανόταν αυτός.

Η συζήτηση όμως για το τι μπορεί να γίνει σε ένα πολύ μακρινό μέλλον, βγάζει από το «κάδρο» (με τέχνη) το ουσιαστικό ζητούμενο του σήμερα που είναι:
«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΙΤΕ ΥΠΟΤΑΣΕΤΑΙ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΙΤΕ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΟΙΚΙΟΘΕΛΩΣ ΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.

ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΑΝΤΙΦΑΕΙΣ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ‘’ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΦΗ ΚΑΝΕΛΛΑ….’’  Μέσα από το βιβλίο του ‘’κράτος και επανάσταση’’

Λένιν:  Σελ 54 κεφ ΙΙΙ, υποκέφ 2, παράγραφος 12^η.
« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα  (ουσιαστικά δημοκρατία ή δημοκρατική ρεπούμπλικα)  αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. Εδώ όμως (στην κομμούνα-δημοκρατική ρεπούμπλικα) όργανο καταπίεσης είναι η πλειονότητα  του πληθυσμού και όχι η μειονότητα, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία.
Και ΕΦΟΣΟΝ Η ΙΔΙΑ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ  (γενική δύναμη-δημοκρατία) ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ τους καταπιεστές της, ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  πια «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ» - ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΉ δύναμη καταστολής». (δηλαδή δεν χρειάζεται ιδιαίτερη – μειοψηφική δύναμη καταστολής – κράτος αλλά η γενική δύναμη - δημοκρατία.)

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ – ‘’ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΥΝΑΜΗ’’ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΦΑΣΗ ΤΗΣ ‘’ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗΣ’’ ΤΟΥ ΣΚΕΨΗΣ.
Εδώ μας λέει ότι με τη νίκη της επανάστασης δεν χρειάζεται να αντικατασταθεί η μειοψηφική δύναμη της αστικής τάξης από μια άλλη μειοψηφική – ‘’ιδιαίτερη δύναμη’’ που θα κατέχει την εξουσία ώστε να επιβληθεί οριστικά στην αστική τάξη, αλλά χρειάζεται η ‘’γενική δύναμη’’ – δύναμη της πλειονότητας – η δύναμη της δημοκρατίας – δημοκρατικής ρεπούμπλικα όπως έγινε στην κομμούνα.
ΠΟΙΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ; ΜΑ ΤΟ ΟΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΔΗΝΑΜΗ. Ε!!! ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΙΣΧΥΡΙΣΤΕΙ Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ‘’ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ’’ ΤΟΥ ΦΑΣΗ, ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ.

Ιδού. Λένιν κεφάλαιο Ι, υποκεφάλαιο 4^ο, παράγραφος 7^η γράφει:

«Δεύτερο. ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ είναι μια «ιδιαίτερη»  (μειοψηφική) δύναμη καταπίεσης. Αυτός ο θαυμάσιος και εξαιρετικά βαθύς ορισμός!!!!!  του Ένγκελς δίνεται εδώ με απόλυτη σαφήνεια. (όπως πάντα, εγκώμιο πριν τη «δολοφονία»). 
Και από τον ορισμό αυτό ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ!!!!!!!!!!!!!!! (Από πουθενά δεν προκύπτει!!! όποιος το διαβάσει) ότι  η «ιδιαίτερη δύναμη καταπίεσης» του προλεταριάτου από την αστική τάξη, των εκατομμυρίων εργαζομένων από μερικές χούφτες πλουσίων, ΠΡΕΠΕΙ (ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ) να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ  από ΜΙΑ «ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ (μειοψηφική) ΔΥΝΑΜΗ» καταπίεσης  της αστικής τάξης από το προλεταριάτο!!!!!!!!  

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ''ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΗ'' ΚΑΙ ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ

Ο ΛΕΝΙΝ ΤΟ 1917 ΓΡΑΦΕΙ ΤΟ ‘’ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ’’. ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ. ΑΝΑΘΕΩΡΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ (δια της συκοφαντίας) ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΑΤΙΑ, ΤΟ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ) ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΝΑ ΜΠΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΔΗΛΑΔΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ ΤΟΥ. ΟΜΩΣ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΠΕΦΤΕΙ ΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ... Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΕ ΒΑΤΕΡΛΩ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ.
Ένα παράδειγμα:

Ο Λένιν στο ‘’κράτος και επανάσταση’’ κεφάλαιο ΙV, υποκεφάλαιο 4ο, παράγραφο 17η – σχολιάζει ένα απόσπασμα του Ένγκελς (διαστρεβλώνοντάς το):

«Ο Ένγκελς επαναλαμβάνει εδώ με εξαιρετικά παραστατική μορφή (πάντα ένα εγκώμιο πριν το θανάσιμο χτύπημα σε Μαρξ και Ένγκελς) τη βασική εκείνη ιδέα που περνάει σαν κόκκινη κλωστή μέσα από όλα τα έργα του Μαρξ και συγκεκριμένα το γεγονός ότι η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ είναι η πιο κοντινή πρόσβαση για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Γιατί αυτή η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (κομμούνα – δημοκρατική ρεπούμπλικα), χωρίς να παραμερίζει καθόλου την κυριαρχία του κεφαλαίου, άρα ούτε την ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ και την ταξική πάλη, οδηγεί αναπόφευκτα……

Αν είναι δυνατόν!!!! Ο  λαός να έχει την εξουσία στα χέρια του (ένοπλη, νομοθετική και δικαστική - δημοκρατία) αλλά να μπορεί μια μειοψηφία να τον καταπιέζει!!!!!!!!!!!!!!!! Τι ανοησία με στόχο να χτυπήσει τη δημοκρατία!!!!!! Το πιστεύει αυτό ή οπορτουνίζει;

Αν όμως πάμε στο  κεφάλαιο ΙΙΙ,  2ο υποκεφάλαιο – «με τι πρέπει να αντικατασταθεί η κρατική μηχανή»…  - , παράγραφο 12η.)

Εδώ γράφει:

« Πάντως η κατάπνιξη της αστικής τάξης και της αντίστασής της είναι ακόμα απαραίτητη. Για την κομμούνα –(δηλαδή για τη δημοκρατία ή αλλιώς τη δημοκρατική ρεπούμπλικα) αυτό ήταν ιδιαίτερα αναγκαίο και μια από τις αιτίες της ήττας της βρίσκεται στο ότι δεν το  έκανε όσο έπρεπε αποφασιστικά. ΕΔΩ ΟΡΓΑΝΟ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ και όχι η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, όπως γινόταν πάντα και στη δουλεία, και στη δουλοπαροικία και στη μισθωτή δουλεία. Και εφόσον η ίδια η ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΤΕΣ ΤΗΣ,  δεν χρειάζεται πια «ιδιαίτερη δύναμη καταστολής».

Δηλαδή γράφει τα απολύτως διαμετρικά αντίθετα, τα οποία κατόπιν ξεχνά. Γράφει οπορτουνιστικά ανάλογα με το κεφάλαιο που πραγματεύεται. Πρώτα μας λέει ότι στη δημοκρατική ρεπούμπλικα οι πλειονότητα καταπιέζει τη μειονότητα και κατόπιν, όταν θέλει να χτυπήσει το Ένγκελς και Μαρξ, ισχυρίζεται το διαμετρικά αντίθετο δηλαδή ότι η μειονότητα καταπιέζει την πλειονότητα. Ήτοι ‘’λίθοι, πλίνθοι, κέραμοι…’’

Μιλάμε για ΜΕΛΕΤΗΤΕΣ και όχι για απλούς αναγνώστες.

ΟΙ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΟΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ

ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΓΙΑ ΤΟ ‘’ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ’’, ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ – ΕΞΟΥΣΙΟΛΑΓΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ‘’ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ’’ - ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΜΑΧΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ. ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ. ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ ΠΑΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ, ΠΑΡΑΣΥΡΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥ ΒΕΡΜΠΑΛΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΝΑ ΜΕΛΕΤΗΣΟΥΝ ‘’ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ’’, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ.

Ο Λένιν (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».

«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ 
ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»

*ΟΛένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1917 τα λέει ΠΙΟ καθαρά και "σταράτα".

" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."

Ο ΜΑΡΞ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ‘’κρησάρα’’ – ΨΗΦΙΣΗ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ. ΑΠΟ ΤΟ ‘’ΓΑΛΛΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ’’.
ΑΠΟ ΤΟ ‘’ΓΑΛΛΙΚΟ ΕΜΦΥΛΙΟ ΠΟΛΕΜΟ’’.
Μαρξ: « Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα. 
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να ΕΙΣΑΓΑΓΟΥΝ (στην κοινωνία) ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος). 
Ξέρουν (εργάτες – εργατική τάξη) ότι για να πετύχουν τη χειραφέτησή τους – απελευθέρωσή τους και μαζί με αυτή να πραγματοποιήσουν εκείνη την ανώτερη μορφή ζωής προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, πρέπει να περάσουν από μακροχρόνιους αγώνες …κλπ.»

ΜΑΡΞ ‘’ Ο ΓΑΛΛΙΚΟΣ ΕΜΦΥΛΙΟΣ..’’ (ΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ)
«…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους.»