bezedakos

bezedakos

30 Αυγούστου 2014

30/8/14 ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ






Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ ;
Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;
Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ  ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ»  ΑΠΟ ΠΙΘΑΝΕΣ ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;»








Α. ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΙ;

Εισαγωγή: Τι είναι πιο σωστό; Οι πελάτες να έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να δίνουν εντολές-διαταγές στον ταξιτζή για το που θα πάνε ή ο ταξιτζής να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να αναγκάζει τους πελάτες να πάνε εκεί που γουστάρει αυτός; Δημοκρατία ή ολιγαρχία;



Ο προβληματισμός όμως πάνω στο θέμα για τις σχέσεις πλειοψηφίας με τη μειοψηφία στα πλαίσια της πραγματικής δημοκρατίας, έχει τεθεί σε λάθος βάση εδώ και δύο περίπου αιώνες και αυτό το λάθος συνεχίζει δυστυχώς να διαιωνίζεται.
Σχεδόν όλες οι διαφορετικές απόψεις  έπαιρναν σαν δεδομένα κάποια στοιχεία του ολιγαρχικού συστήματος που στην αυριανή δημοκρατία – εξουσία του λαού δεν μπορούν ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ να υπάρχουν αντικειμενικά. Έτσι οι όποιες αντιπαραθέσεις έφθαναν πάντα σε λογικά αδιέξοδα.


Πχ. Στα ολιγαρχικά καθεστώτα, υπάρχει ένας σταθερός σκληρός πυρήνας  ατόμων μιας μικρής μειοψηφίας που αποφασίζει για τη ζωή των άλλων. Αυτός ο σκληρός πυρήνας  σχεδόν δεν αλλάζει ποτέ. (πλουτοκρατία και οι πέριξ αυτής γλυφτοβολεψάκηδες)   Δηλαδή παραμένει ο ίδιος  για τα περισσότερα θέματα. 
 Στη δημοκρατία ΑΝΤΙΘΕΤΑ  η σύνθεση  
των μειοψηφιών για κάθε θέμα που αφορά τα κοινά  χαρακτηρίζεται από μια διαρκή ρευστότητα. (όπως και η σύνθεση των πλειοψηφιών)
Στη Δημοκρατία, κάποιο άτομο όπου σήμερα σε ένα θέμα βρίσκεται με την άποψη-βούληση της μειοψηφίας, αύριο για κάποια άλλα πολλά θέματα πιθανότατα να βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας.

Έτσι όπως ο ίδιος θα ήθελε, όταν θα βρίσκεται με την άποψη της πλειοψηφίας, να τον ακολουθεί  η μειοψηφία, το ίδιο και αυτός όταν βρίσκεται στη μειοψηφία θα πρέπει να ακολουθεί την πλειοψηφία (ισότιμη σχέση όλων των μελών της κοινωνίας).

Το να ακολουθήσει τη θέληση της πλειοψηφίας (όταν βρίσκεται στη μειοψηφία) είναι το αντίτιμο για την ικανοποίηση των περισσότερων αναγκών του όπως είναι το αντίτιμο της εργασίας για να μπορέσει κάποιος να καλύψει τις ανάγκες του. Όλα τα πράγματα για να αποκτηθούν έχουν ένα αντίτιμο.(Εκτός και αν κάποιος θέλει να απολαμβάνει αγαθά χωρίς το αντίτιμο της εργασίας και να έχει ΠΑΝΤΑ οφέλη χωρίς να έχει ταυτόχρονα καμιά απώλεια) . Εδώ όμως οι ολιγαρχικοί αρνούνται τη λογική του αντιτίμου γιατί δεν συμφέρει τις ολιγαρχικές επιδιώξεις τους ενώ, ας πούμε,  δεν την αρνούνται στην περίπτωση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Δηλαδή ενώ υπάρχουν αρκετές χιλιάδες θύματα τροχαίων ατυχημάτων το χρόνο, κανείς τους δεν προτείνει την κατάργηση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων γιατί βλέπει ότι είναι προτιμότερο να μειώσει το κόστος του αντιτίμου ( μείωση τροχαίων) παρά να απαρνηθεί τα οφέλη από την μετακίνηση των τροχοφόρων.
Και είναι απόλυτα λογικό όταν εφαρμόζεται πάντα η θέληση της πλειοψηφίας να συνάγεται και με τα μαθηματικά ότι ένα άτομο  πιθανολογικά και κατά Μ.Ο, τις περισσότερες φορές στη ζωή του θα βρίσκεται  με την άποψη της πλειοψηφίας!!!!! (άρα τα οφέλη του θα είναι ΠΑΝΤΑ περισσότερα από τις ζημίες του)
Φυσικά δεν θα επιτρέπεται (με εκ προτέρων απόφαση της πλειοψηφίας)  σε καμιά πλειοψηφία να πάρει αποφάσεις και να τις επιβάλει πάνω σε άτομα ή μειοψηφίες όπου οι προτιμήσεις τους και οι συμπεριφορές τους δεν επηρεάζουν τις κοινωνικές σχέσεις.
Η  πλειοψηφία θα μπορεί να αποφασίζει για θέματα-αντικείμενα τα οποία θα μπορούν δυνητικά να γίνουν κοινά αντικείμενα αναφοράς ή επηρεασμού  όλων ή πολλών  ανθρώπων. Πχ η ανάγκη για ένα νέο δρόμο θα μπορεί να αποφασίζεται πλειοψηφικά ενώ δεν θα μπορεί να αποφασίζει καμιά πλειοψηφία για θέματα όπως πχ του πως θα κάνει κανείς τη διακόσμηση του σπιτιού του.(και καμιά πλειοψηφία δεν πρόκειται να θελήσει κάτι τέτοιο)

Οι ρευστές μειοψηφίες, στην εξουσία του λαού (δημοκρατία), προστατεύονται από τους ΙΔΙΟΥΣ τους ανθρώπους που απαρτίζουν μια συγκεκριμένη μειοψηφία, προστατεύονται από τον ίδιο τους τον εαυτό, ΟΤΑΝ (αυτοί της συγκεκριμένης μειοψηφίας)  βρίσκονται με την πλευρά της πλειοψηφίας στις περιπτώσεις που αφορούν αποφάσεις σχετικά με τα δικαιώματα ατόμων και μειοψηφιών. 

Αυτά τα δικαιώματα του ατόμου και των μειοψηφιών θα τα έχει εκ των προτέρων ορίσει η (πιθανότατα διευρυμένη) πλειοψηφία (και όχι εν βρασμώ) και ετούτα θα έχουν καταγραφεί στο Σύνταγμα της Χώρας.
Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, όχι εν βρασμώ, προεκτείνεται νοητικά και μπαίνει πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα  της μειοψηφίας ουσιαστικά  καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που  πιθανά θα  βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή  σινεμά). 
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας  από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν  την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ   όπως πχ στη θέση αναπηρίας. (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία  - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.) 

Αυτό λέγεται: 
ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία ή αυτοπροστασία του λαού. 

Έτσι συλλέγοντας τις απόψεις του καθένα θα βγαίνει η θέληση της πλειοψηφίας σχετικά με τα όρια της πλειοψηφίας και της μειοψηφίας.

Ετούτη μόνο μπορεί να είναι η καλύτερη θωράκιση των ατομικών ή των μειοψηφικών δικαιωμάτων. 
Αν όμως γι αυτά αποφάσιζε μια μειοψηφία, εξ ορισμού θα θωράκιζε μόνο τα δικά της συμφέροντα. (Το να θέλει να  καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας σημαίνει ότι είναι εξ ορισμού ελεγχόμενη ψυχιατρικά)

Οι ολιγαρχικές όμως συνειδήσεις ψάχνουν διαρκώς για δικαιολογίες και προφάσεις των οπισθίων για να μην χάσουν τα οφέλη τους. Έτσι και με ετούτη την περίπτωση. Κάνουν δήθεν ότι κόπτονται για τα δικαιώματα των μειοψηφιών, κάνουν δήθεν ότι είναι προστάτες της μειοψηφίας ή ότι είναι μεγάλοι ανθρωπιστές  ενώ στο βάθος θέλουν να ικανοποιήσουν τις προσωπικές αρρωστημένες ανάγκες τους δια μέσου του ολιγαρχισμού και για να παραμείνει ο ολιγαρχικός τρόπος διακυβέρνησης των κοινωνιών.

Μέχρι που όμως φθάνει η λογική των δικαιολογιών τους;

Αν λοιπόν τους ρωτήσει κανείς: « Και εσείς τι αντιπροτείνετε; Ποιος θα πρέπει να παίρνει τις αποφάσεις - κανόνες που «να προστατεύουν» τη μειοψηφία; Να τις παίρνει μια μειοψηφία ή να τις παίρνει η πλειοψηφία; Ή το ένα ή το άλλο. Δεν υπάρχει με τίποτα μέση κατάσταση. Δεν υπάρχει με τίποτα η περίπτωση της «ολίγον εγκύου». 
(Και σε έναν τρίτο να ανατεθεί η λήψη της απόφασης, η απόφασή του είτε θα ικανοποιεί μια πλειοψηφία είτε θα ικανοποιεί μια μειοψηφία)

Αυτοί φυσικά θα προσπαθήσουν να κρύψουν την θέλησή τους για να παίρνει τις αποφάσεις μια μειοψηφία.

Μετά από αυτό το ζόρισμα της λογικής θα πετάξουν το μπαλάκι αλλού. Θα πουν να γίνεται διαβούλευση και αμοιβαίες υποχωρήσεις να βρίσκεται ένας Μ.Ο (μέσος όρος), μια συνισταμένη, να γίνεται μια σύνθεση, μεταξύ της θέλησης της πλειοψηφίας και της θέλησης της μειοψηφίας!!! (Η λέξη σύνθεση μπορεί να παραπλανήσει. Πιο σωστή είναι η λέξη "συνυποχώρηση" ή  "συν -παραίτηση")

Και με αυτή όμως την κωλοτούμπα τους πάλι δεν μπορούν να αποφύγουν το ερώτημα: Και αυτή τη συνισταμένη ή σύνθεση (συνυποχώρηση) ποιος θα την κάνει; Και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι; 
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. (Η ομοφωνία θα είναι το καλύτερο όπλο της ολιγαρχίας για να παίρνει την όποια ρεβάνς)

Ή μήπως θα παρθεί κάποια απόφαση; Και αν χρειάζεται οπωσδήποτε να παρθεί μια απόφαση τότε π
οιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (όπως θα δούμε πάρα κάτω) τότε θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία. Παρά ταύτα προσποιούμαστε ότι δεν τους θέτουμε το τελευταίο ερώτημα και πάμε πιο κάτω.

Εδώ   όπως βλέπουμε,  συμφωνούν με την λογική του αντιτίμου (αμοιβαίων υποχωρήσεων) την οποία ΟΜΩΣ απορρίπτουν όπως είδαμε πιο πάνω !!!

Αλλά τι σημαίνει ετούτη η συγκεκριμένη ολιγαρχική λογική του αντιτίμου;
α) Πως θα μπορεί να βρεθεί μια συνισταμένη;
Εδώ σίγουρα θα αρχίσουν τα ανατολίτικα παζάρια. Η κάθε πλευρά θα φουσκώνει όσο θέλει τις απαιτήσεις της (τιμές) για να πετύχει καλύτερο αποτέλεσμα.
β) Αν μια διεστραμμένη μειοψηφία όπως πχ των παιδεραστών θέλει να βιάζει δέκα παιδάκια το μήνα, η πλειοψηφία θα πρέπει να κάνει διαβούλευση και να δεχτεί  να υποχωρήσει στους πέντε βιασμούς το χρόνο; 
Αν μία μειοψηφία θα θέλει να μολύνει το περιβάλλον με κάποιους τόνους καρκινογόνων αποβλήτων τότε θα πρέπει η πλειοψηφία να δεχτεί ένα συμβιβασμό όπου θα επιτρέπεται στη μειοψηφία να μολύνει  το περιβάλλον με λιγότερους τόνους καρκινογόνων υλικών;

γ)   ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.

Όπως είδαμε στη δημοκρατική λογική του αντιτίμου, σχεδόν ΟΛΟΙ οι πολίτες (μαθηματικά υπολογισμένα) θα βρίσκονται τις περισσότερες φορές στην πλευρά της πλειοψηφίας και η θέλησή τους θα πραγματώνεται σε πληρέστερο βαθμό και επομένως τα οφέλη θα είναι πάντα περισσότερα από τις απώλειες.
Στην ολιγαρχική όμως άποψη του αντιτίμου (του Μ.Ο, συνισταμένης ή της σύνθεσης) θα πρέπει ΠΑΝΤΑ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ να δέχεται μείωση των προσδοκώμενων από αυτήν ωφελημάτων (ζημία) υπέρ κάποιας αύξησης της ωφελιμότητας της μειοψηφίας. 

Και επειδή (μαθηματικά) στη θέση της μειοψηφίας οι άνθρωποι θα βρίσκονται τις λιγότερες φορές στη ζωή τους,
 σημαίνει ότι για να έχουν την ωφελιμότητα από αυτές τις λίγες περιπτώσεις, θα πρέπει να απαρνούνται τα περισσότερα  οφέλη τα οποία θα έχουν όταν θα βρίσκονται (τις περισσότερες φορές) στην πλευρά της πλειοψηφίας!!!
Επομένως δεν υπάρχει με τίποτα η μέση κατάσταση της «ολίγον εγκύου».
Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική!!! Δηλαδή ΟΛΟΙ να χάνουν τα περισσότερα και οι κοινωνίες να καθίστανται διαρκώς οπισθοδρομικές. Αυτή είναι η ολιγαρχική λογική. Για να κερδίσει κάποιος πέντε θα πρέπει να χάσει οπωσδήποτε εκατό!!!!

«Όποια λοιπόν δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει» 


Σημείωση πρώτη:Όχι ότι στη ζωή θα πρέπει να αποκλείεται η σύνθεση των διαφορετικών θελήσεων σε συλλογικό επίπεδο. Και αυτή υπάρχει και θα πρέπει να υπάρχει. Με τον όρο όμως ότι αυτή τη σύνθεση θα την θελήσει και θα την κάνει ΜΟΝΟ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ όταν βλέπει ότι ναι μεν προσωρινά θα έχει κάποιες απώλειες αλλά μακροπρόθεσμα θα βλέπει ότι θα έχει συνολικά περισσότερα οφέλη.Ετούτο όμως είναι άλλο πράγμα και διαφορετικό πράγμα είναι οι ολιγαρχικές προπαγάνδες, προφάσεις και δικαιολογίες.

Σημείωση δεύτερη: 
Κάποιοι καλοπροαίρετοι προτείνουν την επιδίωξη της ομοφωνίας. Όμως αυτή η πρόταση εκφράζει απλά μια απόλυτα «ιδανική» κατάσταση γιατί στην πραγματικότητα είναι ουτοπική.
Πρακτικά δηλαδή είναι αδύνατο να υπάρχει ομοφωνία για όλα τα θέματα όχι μόνο πχ για ένα σύνολο δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων αλλά ούτε και σε ένα σύνολο πέντε ανθρώπων. 
Και η πραγμάτωση της ομοφωνίας – που εκφράζει μια «ιδανική» επιθυμία – δεν είναι αδύνατη επειδή οι άνθρωποι δεν έχουν φθάσει σε ένα υψηλό επίπεδο μόρφωσης ή επειδή είναι κακοί ή επειδή η υλική παραγωγή αγαθών δεν  είναι στον υπέρτατο βαθμό ή επειδή πάσχει η δύναμη της πειθούς κοκ.
Η ομοφωνία για όλα τα θέματα και μεταξύ πολλών ανθρώπων είναι πρακτικά εντελώς αδύνατη για τους εξής ΦΥΣΙΚΟΥΣ λόγους:

 Σε μια δεδομένη στιγμή οι άνθρωποι ενός συνόλου ανθρώπων έχουν μεταξύ τους - και θα έχουν για πάντα - διαφορετικές ανάγκες.
(πχ Σε μια παρέα  20 ατόμων ρίχνεται η ιδέα για να πάνε να διασκεδάσουν κάπου. Από αυτούς κάποιος ή κάποιοι ίσως να μην αισθάνονται καλά σωματικά ή κάποιοι άλλοι για τη χρονική στιγμή της διασκέδασης να έχουν ήδη επιλέξει να κάνουν κάτι που είναι πολύ σημαντικότερο γι αυτούς κλπ. Υπάρχει λοιπόν περίπτωση ομοφωνίας; Υπάρχει περίπτωση ομοφωνίας μεταξύ εγκληματιών και πλειοψηφίας  του λαού για το μέγεθος των ποινών στους πρώτους; 

Άλλο η υποχώρηση για να επιτευχθεί ομοφωνία και άλλο πράγμα η  ομοφωνία. Αν μπούμε στο χώρο της υποχώρησης τότε πάμε πίσω στις λογικές και τους συλλογισμούς περί  «συνισταμένης,  Μ.Ο κλπ)
(Στο παράδειγμα η πλειοψηφία θα αποφασίσει να πάνε όσοι θέλουν και να μην αναγκαστεί η μειοψηφία να τους ακολουθήσει γιατί τα μέλη της πλειοψηφίας σκέπτονται ότι αν βρεθούν στο μέλλον, σε μια ανάλογη περίπτωση, στην πλευρά της μειοψηφίας δεν θα ήθελαν να εξαναγκαστούν να ακολουθήσουν την πλειοψηφία.)

Επίσης ο κάθε ξεχωριστός άνθρωπος σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή μπορεί να έχει αρκετές ανάγκες. Ταυτόχρονα όμως δεν μπορεί, αντικειμενικά ή υποκειμενικά, να δράσει στην κατεύθυνση της ικανοποίησής τους. Εδώ τις αξιολογεί και βάζει προτεραιότητες ή συμβιβάζεται να μην ικανοποιήσει κάποιες ανάγκες του για να μπορέσει πρακτικά να ικανοποιήσει κάποιες άλλες πολύ σημαντικότερες. 
Όμως οι προτεραιότητες του ενός δεν μπορούν να ταυτίζονται με τις προτεραιότητες των άλλων γιατί απλά ο καθένας όχι μόνο έχει διαφορετικές ανάγκες αλλά έχει και θα έχει και διαφορετικό τρόπο σκέψης.
Η ομοφωνία λοιπόν θα ήταν εφικτή ΜΟΝΟ αν όλοι οι άνθρωποι είχαν ταυτόχρονα και πάντα τις ίδιες ανάγκες και τον ίδιο τρόπο σκέψης και κάτι τέτοιο νομίζουμε ότι δεν πρόκειται να γίνει εφικτό ΠΟΤΕ.

Δηλαδή αν όλοι οι άνθρωποι πεινούσαν, διψούσαν, πονούσαν ή μπορούσαν να χαρούν την ίδια στιγμή. Δηλαδή όταν θα είχε σχεδόν εξαφανιστεί η ατομικότητα.
Αξίζει λοιπόν η υιοθέτηση του «ιδανικού» της καθολικής ομοφωνίας;
Ένας τέτοιος σκοπός είναι ιδανικός ή κατάρα;
Πως θα ήταν η φύση, για παράδειγμα, αν τροποποιούσαμε όλα τα φυτά και τα κάναμε να έχουν όλα ένα χρώμα, ένα άρωμα κλπ;

Οι προτάσεις λοιπόν για μια καλύτερη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις θεμελιώδεις ουσίες  (στοιχεία) του ανθρώπου και την πρακτική αποτελεσματικότητα που αυτές θα έχουν. 
Και αν τις λάβουμε υπόψη μας αυτές τότε θα δούμε, οι περισσότεροι, ότι στο συγκεκριμένο θέμα-πρόβλημα, το σχετικά ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ μέσο είναι η αρχή της πλειοψηφίας με το συγκεκριμένο ΙΣΟΤΙΜΟ αντίτιμό της που προαναφέρθηκε. Η ομοφωνία θα μπορεί να απαιτείται σε εξαιρετικές περιπτώσεις και όχι να είναι η κεντρική επιδίωξη –ζητούμενο  μέσον για την αυτοθέσμιση και την αυτονομία της κοινωνίας.

Σημείωση α. Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα με την εξής έννοια: 
Παρένθεση:   Με την πιο πάνω λογική, στην πλήρη και πραγματική δημοκρατία δεν θα έχουμε σχέσεις εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων γιατί δεν θα υπάρχουν σταθερά υποκείμενα σε αυτές τις δύο κατηγορίες. Σήμερα, ένας που βρίσκεται στη μειοψηφία και θα πρέπει να υπακούσει στην πλειοψηφία, μπορεί τις επόμενες δέκα φορές να βρίσκεται με την πλευρά της πλειοψηφίας.
Η δημοκρατία είναι ένα μη εξουσιαστικό σύστημα.

Επεξήγηση: ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
 
Έτσι στο βαθμό που η πλειοψηφία της κοινωνίας αποδέχεται να ισχύει η ΑΡΧΗ  της θέλησης της πλειοψηφίας (σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις) τότε στον ίδιο βαθμό θα λείπει εξ ΑΡΧΗΣ το στοιχείο του καταναγκασμού  το οποίο  υπάρχει στον ορισμό της έννοιας της εξουσίας και είναι το ουσιαστικότερο στοιχείο του. 
Επομένως όσα πιο μεγάλα ποσοστά πολιτών θα αποδέχονται την ισχύ αυτής της ΑΡΧΗΣ τόσο  το σύστημα θα είναι μη εξουσιαστικό. Και αν φτάσει στο σημείο να αποδέχεται αυτή την αρχή το 100% των πολιτών τότε το σύστημα της δημοκρατίας θα είναι ένα απόλυτα μη εξουσιαστικό σύστημα γιατί θα λείπει το στοιχείο του καταναγκασμού και στη θέση του θα υπάρχει το στοιχείο της προαιρετική συμφωνίας.
  Έτσι μόνο δια μέσου της πλήρους Δημοκρατίας (ορισμός στο κείμενο : «τι είναι δημοκρατία..») είναι δυνατόν οι κοινωνίες να μετατραπούν σε κοινωνίες πλήρως μη εξουσιαστικές.

Σημείωση β.  Στην Αθήνα της δημοκρατίας τις αποφάσεις για όλα τα θέματα τις έπαιρνε η πλειοψηφία. Αν τούτο ήταν αρνητικό τότε δεν θα ήταν η Αθήνα το μοναδικό μεγαλειώδες σύστημα που υπήρξε στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν θα είχε αναπτύξει την τεράστια οικονομική ευμάρεια, δεν θα είχε βγάλει τους χιλιάδες πνευματικούς ανθρώπους (όταν τα άλλα διπλανά ολιγαρχικά συστήματα δεν έχουν να μας επιδείξουν ούτε έναν).

Η πλειοψηφία αποφάσιζε εκ των προτέρων για τα δικαιώματα της όποιας μειοψηφίας. Η μειοψηφία και η πλειοψηφία όμως στη δημοκρατία, εκτός του ότι είναι διαρκώς ρευστή, συνάγεται και με τα μαθηματικά (αφού οι αποφάσεις θα λαμβάνονται όλες με πλειοψηφία)  ότι στην πλειονότητα των περιπτώσεων ΟΛΟΙ οι πολίτες θα είναι στην πλειοψηφία και άρα τα οφέλη που θα καρπούνται θα είναι πάντα περισσότερα από τις όποιες προσωρινές απώλειες (από τις λίγες περιπτώσεις που θα βρίσκονται στη μειοψηφία). Θα είναι σαν κάποιος να παίρνει ένα λαχείο 100 φορές και να κερδίζει, ας πούμε, τις 70.

Σημείωση γ. Οι ολιγαρχικοί όμως που κόπτονται δήθεν για την προστασία των μειοψηφιών τι θέλουν ουσιαστικά; 
Θέλουν μια σταθερή μειοψηφία να κατέχει την εξουσία. Αυτή η σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία να χωρίζει το λαό σε συντεχνίες, μειοψηφίες ( πχ βιομηχανικούς εργάτες, αγρότες, καθαριστές, δασκάλους κλπ) και δια μέσου της καλλιέργειας του "κοινωνικού αυτοματισμού" και όχι μόνο να μπορεί να τις ξεσκίζει σχεδόν όλες για να υπηρετήσει έτσι τα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης. Σε αυτή όμως την περίπτωση οι μειοψηφίες είναι σταθερές και σταθερό θα είναι το ξέσκισμά τους από την σταθερή εξουσιαστική μειοψηφία.
Μπορούν έτσι οι μειοψηφίες να προστατευτούν από την εξουσία μιας σταθερής μειοψηφίας όπως είναι σήμερα στα ολιγαρχικά καθεστώτα; Φυσικά και όχι.
Όμως στη δημοκρατία οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές και όταν ένας βρίσκεται σήμερα σε μιά μειοψηφούσα άποψη, τις επόμενες 5-6-7 φορές (κατά μ.ο) θα είναι με την πλειοψηφούσα άποψη. Θα χάνει, ας πούμε, 30 φορές αλλά θα κερδίζει τις 70.

Σημείωση δ. Εκτός των άλλων, η κάθε μειοψηφούσα άποψη θα μπορεί να είναι προσωρινά μειοψηφούσα άποψη. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών και των απόψεων και η υλική εμπειρία ίσως σε ένα μετέπειτα χρονικό διάστημα να πείσει την πλειοψηφία του λαού για την ορθότητά της.
Με άλλα λόγια μια μειοψηφούσα άποψη δεν θα είναι καταδικασμένη να είναι για πάντα μειοψηφούσα. Με ιδεολογικό αγώνα των φορέων της θα μπορεί να μετατραπεί σε πλειοψηφούσα άποψη.

Β. ΤΙ  ΕΙΝΑΙ  ΣΩΣΤΟ  ΝΑ  ΓΙΝΕΙ  ΣΤΙΣ  ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ  ΠΟΥ  ΕΝΑ  ΠΟΛΥ  ΜΕΓΑΛΟ  ΠΟΣΟΣΤΟ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (Πχ 49%) ΔΕΝ  ΘΈΛΕΙ  ΈΝΑ  ΝΟΜΟ;


Στις περιπτώσεις που ο λαός αποφασίζει για τα διάφορα κοινωνικά θέματα, θα υπάρχουν περιπτώσεις όπου η πλειοψηφία θα μπορεί να φτάνει και το 95%. Σε άλλες περιπτώσεις θα είναι 80, του 60 ή του 53% κλπ.
 Σε μερικές (λίγες) όμως περιπτώσεις θα υπάρξουν καταστάσεις όπου η πλειοψηφία θα είναι περίπου στο 51% και φυσικά η μειοψηφία θα είναι περίπου στο 49%.
Τι γίνεται ή τι είναι σωστό να γίνεται  σε αυτές τις περιπτώσεις όπου ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν θέλει έναν νόμο;

Α. Αν τα ποσοστά της πλειοψηφίας προς τα ποσοστά της μειοψηφίας είναι στα όρια του στατιστικού λάθους επαναλαμβάνεται η ψηφοφορία με σκοπό να έχουμε αποτέλεσμα μακριά από τα όρια του στατιστικού λάθους. 
Κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ»


Β. Για ποια σημαντικά θέματα θα απαιτείται ενισχυμένη πλειοψηφία (όπως θα προκύψει εκ των πραγμάτων)  και πόσο ενισχυμένη θα είναι, αρμόδιος να το αποφασίζει θα είναι ο λαός.
Επίσης θα αποφασίσει, σε περίπτωση που δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία τι θα γίνεται. Πχ αν είναι προς ψήφιση η κατασκευή ενός δρόμου και το 47% δεν τον θέλει αλλά ό,τι και να γίνει τελικά δεν επιτυγχάνεται η προκαθορισμένη ενισχυμένη πλειοψηφία. 
Εδώ αν δεν γίνει ο δρόμος (επειδή δεν επιτυγχάνεται η ενισχυμένη πλειοψηφία)  τότε ουσιαστικά θα γίνει εκείνο (το τίποτα) που θέλει η μειοψηφία.
(Άλλωστε θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις στη ζωή όπου αρκετοί από εκείνους που βρίσκονται με αυτή τη μειοψηφία του 47% να βρεθούν (σε άλλο θέμα) με την πλειοψηφία του 53% και να επιθυμούν να εφαρμοστεί η αρχή της πλειοψηφίας. Έτσι σε κάθε περίπτωση ο ίδιος ο λαός θα αποφασίζει αν θα δέχεται η μειοψηφία τη θέληση της πλειοψηφίας για αυτές τις εξαιρετικές περιπτώσεις)

Γ.  Όμως, ο καθένας πολίτης στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα είναι με την πλειοψηφία.   
Η λογική του αντίτιμου που αναφέρεται στο κείμενο είναι η λογική της αναπόφευκτης μερικής απώλειας στο παρόν για την απόκτηση μεγαλύτερης ωφελιμότητας αργότερα. Πχ ένας αγρότης ξοδεύει για πατατόσπορο 100 ευρώ για να μπορεί αργότερα να βγάλει 150 ή 200 ευρώ. Στη ζωή ΤΑ ΠΑΝΤΑ έχουν ένα αντίτιμο άμεσο ή έμμεσο.
Αν σε κάποιες περιπτώσεις θα πρέπει το 45% να ακολουθήσει το 55% αυτό θα εμπίπτει «στην ανάγκη ΠΡΟΣΩΡΙΝΗΣ πληρωμής του αντιτίμου».


                                              ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

 Και να εφαρμόζεται  η θέληση των πλειοψηφιών του 53%,  η ζημία για τις συγκεκριμένες αντίστοιχες μειοψηφίες του  47%  δεν θα είναι σημαντική αφού και σε αυτό αλλά  και σε όλα τα άλλα θέματα οι  επιλογές των ρευστών πλειοψηφιών προστατεύουν  τις μειοψηφίες (σαν να ήταν το 53% στη θέση της μειοψηφίας).  

ΚΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ  ΟΛΩΝ. 
Επί πλέον, και να ζημιωθεί αρκετά το 47%, σε μια ειδική περίπτωση, τότε σε άλλα θέματα θα υπάρχει η τάση για συμμαχία των ατόμων του 47% με άλλα τμήματα των πολιτών ώστε να μπορέσει να καλύψει την όποια ζημιά. 
Η εφαρμογή του μηχανισμού  της αρχής της πλειοψηφίας, σε ένα μεγάλο σύνολο- αριθμό  θεμάτων,  έχει την εσωτερική δυνατότητα να προκαλεί διαρκώς την τάση για ισορροπία όλων των ατομικών  συμφερόντων προς τα πάνω!!!!!!!!!!!

Μπορεί στα ξεχωριστά - ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΑ  θέματα να μην επιτυγχάνεται η συναίνεση όλων των μελών της κοινωνίας.  ΟΜΩΣ σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο, σε ένα μεγάλο αριθμό θεμάτων επιτυγχάνεται  η  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ  ήτοι  επιτυγχάνεται η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΟΛΩΝ  σχεδόν ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Δηλαδή έχουμε ΕΜΜΕΣΑ  ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ – ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  στα « εφ  όλης της ύλης» και όχι στα ιδιαίτερα επί μέρους ή μεμονωμένα θέματα. 
Και να υπάρχει συναίνεση στο ΟΛΟΝ είναι πολύ ανώτερο από το να υπάρχει συναίνεση στο ΜΕΡΟΣ.

Το να επιδιώκεται συναίνεση στο μέρος, δηλαδή σε ένα συγκεκριμένο θέμα,  σημαίνει διαρκή απώλεια συμφερόντων της πλειοψηφίας  προς το συμφέρον της μειοψηφίας
 (περισσότερες υποχωρήσεις των περισσότερων, τάση για ελαχιστοποίηση  της  ωφελιμότητας  της πλειοψηφίας για χάρη της συναίνεσης).  

Το να επιδιώκεται όμως η εφαρμογή της θέλησης της πλειοψηφίας σε κάθε θέμα, σημαίνει ότι  η όποια πιθανή ζημία των μελών της προσωρινής μειοψηφίας  (και με βάση τη ρευστότητα πλειοψηφιών – μειοψηφιών) μπορεί να εξισορροπηθεί  δια μέσου των συμμαχιών  που θα είναι ελεύθεροι ,  θα μπορούν, και θα έχουν την τάση να συνάψουν οι πολίτες  της συγκεκριμένης μειοψηφίας  με άλλους πολίτες , πάνω σε άλλα θέματα. 
Εδώ όμως υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση  της ωφελιμότητας Η τάση  αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας  σε όσους  το δυνατόν περισσότερους  ανθρώπους,   υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους  θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων  δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των  πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.

Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ, ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ, ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΟΛΟΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ.

Ποιος είναι ο στόχος των καλοπροαίρετων αγωνιστών (από τους προηγούμενους αιώνες μέχρι σήμερα);
Δεν ήταν και είναι η ομοφωνία (και για μερικούς η ενισχυμένη πλειοψηφία) σαν ΜΕΣΟΝ  για τη ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ  ΟΛΩΝ των μελών της κοινωνίας  ή της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών;Ε! λοιπόν,  αυτή η πολυπόθητη ομοφωνία - συναίνεση  που είναι αδύνατη να επιτευχθεί άμεσα σε μεμονωμένα θέματα, την καθιστά δυνατή στην υλοποίησή της έμμεσα ο μηχανισμός – αρχή της εφαρμογής της  θέλησης της πλειοψηφίας σε ΟΛΑ ( σε μεγάλο σύνολο) τα επί μέρους κοινωνικά θέματα.

Σημείωση 1η: 
α. Η ΤΑΣΗ  για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο  ΣΥΝΟΛΟ   επιλογών και όχι στο μέρος μπορεί να παρομοιαστεί με οποιαδήποτε χημική ένωση. Σε μια χημική ένωση, το καθένα από τα συνθετικά μέρη της έχει άλλες ιδιότητες και δυνατότητες σε σχέση με το ΟΛΟΝ της ένωσης. Πχ άλλες ιδιότητες έχουν  ξεχωριστά το υδρογόνο και  το οξυγόνο και διαφορετικές ιδιότητες  έχει το νερό.
β. Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση  των ατομικών συμφερόντων  σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών  μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.  
Πχ  τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας  όταν  το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει. 

Σημείωση 2η:
Στη δημοκρατία  κατά κανόνα δεν μπορούν να υπάρξουν  μια σταθερή μειοψηφία  και μια σταθερή πλειοψηφία  όπως σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα. 
Αυτό το στοιχείο της ρευστότητας, σε συνδυασμό με την ισότιμη εξουσία που παρέχει στους πολίτες το σύστημα της δημοκρατίας και σε συνδυασμό με τα φυσικά ένστικτα  του ανθρώπου για επιβίωση και καλυτέρευση των όρων διαβίωσης , ο μηχανισμός – αρχή της πλειοψηφίας προκαλεί στους ανθρώπους την απελευθέρωση  τριών τάσεων - δυνατοτήτων.

α. ΤΑΣΗ για αλληλο εξουδετέρωση  των ατομικών αντικοινωνικών επιλογών.
Για το πώς εκδηλώνεται αυτή η τάση γίνεται αναφορά στο κείμενο : «ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΠΡΩΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΠΑΙΔΕΙΑ».

β. ΤΑΣΗ για προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία
.
Αυτή η τάση εκδηλώνεται με το να μπαίνει ο πολίτης της πλειοψηφίας στη θέση του πολίτη της μειοψηφίας. (Η ρευστότητα  προκαλεί την ισορροπία του φόβου – «τρόμου»)

γ. Ταση  για ισορροπία – συναίνεση  των συμφερόντων όλων των πολιτών σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ επίπεδο θεμάτων.
Αυτή  η τάση  υλοποιείται εξ αιτίας του μηχανισμού – αρχής της πλειοψηφίας και είναι πέρα από τη συνειδητή ατομική βούληση του εκάστοτε πολίτη. (Γι αυτό είναι και δύσκολο για να γίνει αντιληπτή)


Σημείωση 3η: 
Αν δεν δεχθούμε, στην κοινωνία, την ισχύ της αρχής της πλειοψηφίας τότε δεχόμαστε την σημερινή αρχή της ολιγαρχίας όπου το 90-95% του λαού (που είναι η συντριπτική πλειοψηφία),   θα πρέπει για το 99% των θεμάτων να ακολουθεί και να υποτάσσεται στη θέληση μιας σταθερής μειοψηφίας.


 

Γ. ΠΩΣ  ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΘΩΡΑΚΙΣΤΟΥΝ  ΤΑ  «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ;»
 Τα εισαγωγικά στην έκφραση  «ανθρώπινα δικαιώματα» σημαίνει ότι η έκφραση αυτή δεν μας βρίσκει σύμφωνους.
Όλα τα δικαιώματα είναι ανθρώπινα και σε τελευταία ανάλυση ατομικά.
(Γιατί δεν είναι ανθρώπινο και ατομικό δικαίωμα πχ η ξεκούραση ή η διασκέδαση;)
Όμως γιατί έβαλαν αυτό τον όρο οι ολιγαρχικοί; Απλά γιατί έκριναν ότι αυτά τα 30-40 δικαιώματα είναι βασικά και αν δεν υπάρχουν σε μια κοινωνία τότε είναι θέμα χρόνου η εξέγερση των υπηκόων.

Όμως το θέμα υπάρχει. (αλλά βρίσκεται σε άλλη διάσταση)

Είπαμε πιο πάνω ότι όλες οι μειοψηφίες θα θωρακίζονται άριστα από τις ίδιες τις πλειοψηφίες λόγω της διαρκούς ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών.

Όμως τι θα γίνεται στις ελάχιστα σχετικά περιπτώσεις όπου μέσα σε μια κοινωνία θα υπάρχουν σχετικά σταθερές ΑΠΟΛΥΤΕΣ πλειοψηφίες και μειοψηφίες; Πχ μια εθνότητα είναι σταθερά συντριπτική πλειοψηφία και οι άλλες εθνότητες να είναι σταθερή μειοψηφία. Το ίδιο, οι πιστοί μιας θρησκείας είναι συντριπτική πλειοψηφία και όλα τα άλλα θρησκευτικά δόγματα να είναι σταθερή μειοψηφία.
Όντως σε τέτοιες περιπτώσεις, μπορεί να υπάρξει πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως λέγεται όχι πρόβλημα σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά πρόβλημα σταθερών μειοψηφιών.
(Οι πιθανές σταθερές μειοψηφίες - ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ σε μια Χώρα μπορούν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού: Μειονότητες  εθνικές, θρησκευτικές, φυλής, φύλου  κλπ. Εν κατακλείδι, ελάχιστες περιπτώσεις σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις όπου οι πλειοψηφίες και οι μειοψηφίες θα είναι ρευστές.)

Μπορεί όντως   οι ΑΠΟΛΥΤΕΣ  σταθερές πλειοψηφίες λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου κλπ να μπουν στον πειρασμό και στην πράξη να καταπιέσουν τις μειονότητες. Τι γίνεται εδώ, στη δημοκρατία;

Όμως ας ρωτήσουμε πρώτα τους ολιγαρχικούς. «Ποιος λοιπόν θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει εδώ;

 Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
 (ή ο ένας ή ο άλλος)
Αν  όμως δώσουμε στην μειοψηφία την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλει , δεν υπάρχει ο ίδιος και χειρότερος κίνδυνος η μειοψηφία να καταπιέσει την πλειοψηφία; (Πχ, Σήμερα, μια μειοψηφία δεν τις καταπιέζει τις κοινωνίες ; Στο Ιράκ, για πολλές δεκαετίες, η μειοψηφία των Σουνιτών δεν καταπίεζε την πλειοψηφία των Σηιτών με τα άλλα θρησκευτικά δόγματα;) 

Φυσικά οι ολιγαρχικοί δεν έχουν καμιά λογική και πρακτική απάντηση.

Όμως στη δημοκρατία υπάρχει η απάντηση. Και η απάντηση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις.

Στην πρώτη όψη η λύση λέει αγώνας για την πλήρη (παγκόσμια) δημοκρατία. (Δες κείμενο «ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΟΡΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ»)
Σε παγκόσμιο επίπεδο καμιά εθνότητα, κανένα θρησκευτικό δόγμα, καμιά φυλή κλπ δεν έχει την ΑΠΟΛΥΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ. Επομένως όλες οι μειονότητες θα μπορούσαν δυνητικά να ενταχθούν σε συμμαχίες με άλλες μειονότητες για να γίνουν πλειοψηφίες. Αυτό όμως εμπίπτει στην κατηγορία της ρευστότητας στη σύνθεση των πλειοψηφιών και μειοψηφιών και επομένως η ρευστότητα θωρακίζει τις μειονότητες.

Στη δεύτερη όψη
 είναι η ανθρωπιστική παιδεία, η διαρκής ανθρωπιστική  παιδεία που για να υπάρχει απαιτείται η ισότιμη συμμετοχή των απόψεων στον κοινωνικό διάλογο και κάτι τέτοιο ΜΟΝΟ η δημοκρατία μπορεί να δώσει γιατί είναι συστατικό στοιχείο της.
(Άλλωστε και μια σταθερή μειοψηφία, ΄στα περισσότερα κοινωνικά θέματα δεν θα μεταφέρει την ιδιότητά της αυτή. Πχ κάποιοι κάποιας θρησκευτικής μειονότητας ίσως να καταπιέζονται σχετικά με τις θρησκευτικές τους εκδηλώσεις  (λόγω  μορφωτικού επιπέδου από το σύνολο μιας συγκεκριμένης γεωγραφικά και ιστορικά κοινωνίας) όμως για τα υπόλοιπα θέματα που θα είναι χιλιάδες δεν θα φέρουν την ιδιότητα της θρησκευτικής μειονότητας αλλά θα έχουν ισότιμη σχέση με όλους)

Τις αποφάσεις που παίρνει  ο άνθρωπος μπορεί να τις παίρνει για δύο λόγους. 1. Λόγω ανάγκης (ό,τι θεωρεί ότι είναι ανάγκη του). 2. Λόγω ανθρωπιστικών αξιών.

Στη δημοκρατία οι αποφάσεις που θα παίρνουν τα άτομα θα είναι και από τα δύο είδη. Όμως με την πάροδο του χρόνου και λόγω της ισότιμης και ισηγορικής παιδείας, λόγω της έλλειψης των ανταγωνιστικών ολιγαρχικών οικονομικών αξιών θα αναπτύσσονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό οι ανθρωπιστικές αξίες (μέσα στην κοινωνική συνείδηση) και αυτό θα επιφέρει όλο και περισσότερες αποφάσεις με γνώμονα αυτές τις αξίες.

ΥΓ1. Η ουσία της ζωής απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα( και για την επιβίωσή τους και για την καλή διαβίωσή τους)  όχι την επιδίωξη του απόλυτου, του ιδανικού αλλά τη διαρκή και σταδιακή επιδίωξη του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ. 

ΥΓ 2. Κάποιοι καλοπροαίρετοι αγωνιστές από τον ελευθεριακό χώρο έφτασαν σε πολύ λάθος συμπεράσματα γιατί έλλειπαν από το σκεπτικό τους ο ορισμός της εξουσίας, η ρευστότητα στη σύνθεση των πλειοψηφιών-μειοψηφιών στη δημοκρατία και οι δυνατές τάσεις που προκαλούνται μέσα σε αυτό το σύστημα. Αποτέλεσμα τούτου ήταν να φθάνουν στην άρνηση της αρχής της πλειοψηφίας (που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας) και φυσικά στην άρνηση της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού).
Έτσι το δικό του κοινωνικό πρόταγμα ξέφευγε πολύ από την πραγματικότητα και μεταπηδούσε στο χώρο της ουτοπίας.
Είναι καιρός αυτές οι ιστορικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κοινωνικών αγωνιστών, να αμβλυνθούν υπό το πρίσμα των νέων αναλυτικών δεδομένων.

ΥΓ 3.  Στη δημοκρατία – εξουσία του λαού, πιθανόν (αν το θελήσει ο λαός) να υπάρξει απόφαση κατά την οποία να μην καταναγκάζει κανένα πολίτη να υποτάσσεται στην ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας.
Να μπορεί δηλαδή όποιος θέλει, να αρνείται να ακολουθεί, να σέβεται ή να υλοποιεί ΟΛΕΣ τις αποφάσεις της πλειοψηφίας γιατί ιδεολογικά θα είναι ενάντια σε αυτή την ΑΡΧΗ.
Όχι να αρνείται ευκαιριακά (για μερικά θέματα), να ακολουθεί τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά να την αρνιέται πλήρως για όλα τα θέματα. (Αν την αρνιέται επιλεκτικά, αυτό σημαίνει ότι θα είναι εγωιστής, «παρτάκιας», συμφεροντολόγος, εκμεταλλευτής.)
Όμως το δίκαιο αντίτιμο με το οποίο θα πρέπει να πληρώνει αυτή την ιδεολογική του στάση, θα πρέπει να είναι το να του απαγορευτεί να κάνει χρήση ΟΛΩΝ  εκείνων των κοινωνικών αγαθών τα οποία επιτεύχθηκαν με αποφάσεις και με κόπο της πλειοψηφίας. (Πχ πρόσβαση στους θεσμούς της υγείας, στις δημόσιες μεταφορές κοκ).

ΥΓ 4    Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΟΕΝΔΕΛ) ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ

Κράτος  είναι εκείνος ο μηχανισμός ΒΙΑΣ* (καταναγκαστικός μηχανισμός) δια μέσου του οποίου μια μειοψηφία επιβάλλεται στην πλειονότητα της κοινωνίας. Τέτοιο μηχανισμό έχουν ΟΛΑ τα ολιγαρχικά συστήματα.

Ο Κοινωνικός Διοικητικός -Διαχειριστικός Μηχανισμός (αντίθετος του κράτους) είναι εκείνος ο μηχανισμός ΑΝΤΙΒΙΑΣ* δια μέσου του οποίου οι εκάστοτε (ρευστές) πλειοψηφίες σε κάθε ξεχωριστό κοινωνικό θέμα, επιβάλλουν τη θέλησή τους στις εκάστοτε αντίστοιχες ρευστές μειοψηφίες.

Ολιγαρχικό σύστημα είναι εκείνο το σύνολο των  διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση μιας μειοψηφίας.

Δημοκρατία είναι εκείνο το σύνολο των διοικητικών θεσμών δια μέσου των οποίων υλοποιείται η θέληση των εκάστοτε πλειοψηφιών.

Το κράτος και ο κοινωνικός διοικητικός μηχανισμός είναι εσωτερικού μηχανισμοί επιβολής δύο εντελώς διαφορετικών συστημάτων.

(Δες κείμενο "τι είναι βία και τι αντιβία")

ΟΕΝΔΕΛ 


     
ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ )