*A. ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΒΟΛΕΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
* Β. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"
*Γ. ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ "ΑΜΕΣΗ" ΚΑΙ "ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"
*Δ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ
Η εκλογή-επιλογή κάποιου υποκειμένου από ένα άλλο υποκείμενο δεν σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΑ αντιπροσώπευση. Πχ από ένα σύνολο αιχμαλώτων, οι ναζί επέλεγαν κάθε φορά ποιους θα εκτελούσαν.
Η άλλη περίπτωση είναι κάποια ανθρώπινα υποκείμενα να είναι αναγκασμένα να επιλέγουν τον εκτελεστή δήμιό τους ή τον βιαστή τους. Πχ μια υπό βιασμό γυναίκα μπορεί να αναγκαστεί από τους βιαστές της να επιλέξει εκείνον που θα την βιάσει πρώτος κοκ.
ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ είναι μια αμοιβαία ορισμένη-συμφωνημένη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων υποκειμένων (ηθελημένη και όχι καταναγκαστική) κατά την οποία ΜΟΝΟ ο εκλογέας - ΕΝΤΟΛΕΑΣ ΔΥΝΑΤΑΙ (μέσα στα συμφωνημένα πλαίσια) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να καθορίζει κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές του ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ και ο εντολοδόχος να τις εκτελεί (και ποτέ το αντίστροφο).
Σημείωση:
Υπονοείται η απαραίτητη ύπαρξη μιας εξουσίας όπου με αντικίνητρα (καταναγκασμό) θα μπορεί να επιβάλει τις συμφωνημένες εντολές. Ετούτο το στοιχείο είναι ένα στοιχείο άκρως απαραίτητο στον ορισμό.
Και σε παγκοινωνικό επίπεδο για να μπορεί ο λαός να είναι εντολέας και επομένως να έχει αντιπροσώπους, θα πρέπει να κατέχει όλη την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (πρωτίστως), νομοθετική και δικαστική εξουσία. Διαφορετικά δεν θα έχει τη δύναμη να υπαγορεύει τις εντολές του.
Οι όποιες παρεκκλίσεις στη συμπεριφορά κάποιου εκ των δύο υποκειμένων της σχέσης της αντιπροσώπευσης, μπορεί είτε να ακυρώσει την ΟΥΣΙΑ της αντιπροσώπευσης και να τη μετατρέψει σε μια άλλου είδους σχέση ή να ακυρώσει την ισχύ της σχέσης αυτής.
Μερικά παραδείγματα.
α. Αν ο εκλεγμένος εντολοδόχος μπορέσει να διαφοροποιήσει ή να αντιστρέψει τους όρους του συμβολαίου δηλαδή αν πράττει έξω από τις εντολές του εντολέα του ή ακόμα χειρότερα αν αυτός αποφασίζει να υπαγορεύει και να επιβάλει εντολές προς τον εντολέα του τότε είναι ασύδοτος (και πρέπει να ακυρωθεί η συμφωνία) ή είναι σφετεριστής της εξουσίας του εντολέα και καταπιεστής ή νταβατζής αντίστοιχα. (Σφετεριστής είναι ο οικειοποιούμενος κάτι το αλλότριο.).Η επιλογή – εκλογή λοιπόν του προσώπου ή των προσώπων δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης.
Το πιο ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης είναι το ότι ΜΟΝΟ ο εντολέας θα πρέπει να μπορεί να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ στον εντολοδόχο ή το αντίστροφο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ – ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΝΤΟΛΕΑ ΤΟΥ (ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ)
O εντολοδόχος - αντιπρόσωπος είναι εξουσιοδοτούμενος (δεν έχει δική του εξουσία) και ο εκλογέας του είναι ο εξουσιοδότης. Ο εξουσιοδότης, για να είναι εντολέας, θα πρέπει να έχει ανώτερη εξουσία. Η αντίστροφη κατάσταση δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση.
Για φανταστείτε να επιλέγατε κάποιον για αντιπρόσωπό σας, κάποιον που θα θέλατε να του αναθέτατε κάποιες εργασίες και από τη στιγμή που τον επιλέγατε, αυτός να αποφάσιζε και να σας ανάγκαζε - επέβαλε να κάνετε ό,τι θέλει αυτός. Φυσικά μόνο αντιπρόσωπος σας δεν θα ήταν σε αυτή την περίπτωση.
β. Από το πιο πάνω συνάγεται ότι δεν μπορεί, επίσης, να υπάρξει εκλογή ενός υποκειμένου Β από ένα υποκείμενο Α με σκοπό το υποκείμενο Β να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ καταναγκαστικά στον εκλογέα του Α ό,τι γουστάρει.
Δεν μπορεί να υπάρξει αντιπρόσωπος με ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ τη ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ και ΕΠΙΒΟΛΗ αυτών επί του εκλογέα –εντολέα - εξουσιοδότη διότι αυτό ΚΑΤΑΛΥΕΙ την ουσία της σχέσης της αντιπροσώπευσης, η οποία ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αποδίδει στον εντολέα αυτό το δικαίωμα.
Αν κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία, τότε το υποκείμενο Α είναι μαζοχιστής και η συναπτόμμενη σχέση με το άλλο υποκείμενο θα είναι μια ψυχολογική σχέση σαδομαζοχισμού και επ ουδενί σχέση αντιπροσώπευσης.
Αντικείμενο της πράξης του αντιπροσώπου μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ επί της εκτέλεσης των αποφάσεων – εντολών του εντολέα και όχι επί αποφάσεων και των εντολών από τον εντολοδόχο προς τον εντολέα. (δεν μπορούν τα αγγούρια να πουλάνε τον μανάβη). Η πρώτη ή οι πρώτες βασικές και κατευθυντήριες εντολές ανήκουν αποκλειστικά στον εντολέα.
Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει σχέση αντιπροσώπευσης με την εντολή- εξουσιοδότηση (γενική) από τον εντολέα προς τον εντολοδόχο του τύπου «αποφάσισε και κάνε μου ό,τι γουστάρεις», γιατί τότε ΠΑΥΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ να ισχύει η πρώτη σχέση εντολέα εντολοδόχου αφού έτσι ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα και ο πρώτος εντολέας μετατρέπεται σε ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ του αρχικού εντολοδόχου.
Η γενική - αόριστη εντολή αλλάζει το υποκείμενο του εντολέα, αλλάζει - αντιστρέφει το ρόλο του εντολέα και αυτό σημαίνει ακύρωση της αρχικής σχέσης αντιπροσώπευσης.
(Είναι σαν κάποιος να αφαιρεί το σκόρδο από τα άλλα υλικά αλλά να λέει ότι έχει σκορδαλιά)
Ο καθένας μπορεί να δίνει το δικό του ορισμό της αντιπροσώπευσης ανάλογα με το τι τον συμφέρει. Έτσι για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις "πύργου της Βαβέλ" θα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στο τι ΔΕΝ είναι αντιπροσώπευση. Και αντιπροσώπευση ΔΕΝ μπορεί να είναι η δυνατότητα του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ - ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση του ΕΚΛΟΓΕΑ - ΕΝΤΟΛΕΑ.
Φυσικά από τα πιο πάνω συνάγεται ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση όπως δεν έχει και καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία – εξουσία του λαού.
Οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού.
Όμως φέρονται να έχουν την ιδιότητα του αντιπροσώπου. Όμως είναι αντιπρόσωποι κάποιων ολιγαρχικών υποκειμένων, αντιπρόσωποι εντολοδόχοι -εκφραστές αυτών των ολιγαρχικών συμφερόντων και όχι του λαού.
* Β. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΥΛΙΚΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ"
*Γ. ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ "ΑΜΕΣΗ" ΚΑΙ "ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"
*Δ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ
Η εκλογή-επιλογή κάποιου υποκειμένου από ένα άλλο υποκείμενο δεν σημαίνει ΑΥΤΟΜΑΤΑ αντιπροσώπευση. Πχ από ένα σύνολο αιχμαλώτων, οι ναζί επέλεγαν κάθε φορά ποιους θα εκτελούσαν.
Η άλλη περίπτωση είναι κάποια ανθρώπινα υποκείμενα να είναι αναγκασμένα να επιλέγουν τον εκτελεστή δήμιό τους ή τον βιαστή τους. Πχ μια υπό βιασμό γυναίκα μπορεί να αναγκαστεί από τους βιαστές της να επιλέξει εκείνον που θα την βιάσει πρώτος κοκ.
ΟΡΙΣΜΟΣ.
ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ είναι μια αμοιβαία ορισμένη-συμφωνημένη σχέση μεταξύ δύο ανθρώπινων υποκειμένων (ηθελημένη και όχι καταναγκαστική) κατά την οποία ΜΟΝΟ ο εκλογέας - ΕΝΤΟΛΕΑΣ ΔΥΝΑΤΑΙ (μέσα στα συμφωνημένα πλαίσια) να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να καθορίζει κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές του ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ και ο εντολοδόχος να τις εκτελεί (και ποτέ το αντίστροφο).
Σημείωση:
Υπονοείται η απαραίτητη ύπαρξη μιας εξουσίας όπου με αντικίνητρα (καταναγκασμό) θα μπορεί να επιβάλει τις συμφωνημένες εντολές. Ετούτο το στοιχείο είναι ένα στοιχείο άκρως απαραίτητο στον ορισμό.
Και σε παγκοινωνικό επίπεδο για να μπορεί ο λαός να είναι εντολέας και επομένως να έχει αντιπροσώπους, θα πρέπει να κατέχει όλη την ΕΝΟΠΛΗ εκτελεστική (πρωτίστως), νομοθετική και δικαστική εξουσία. Διαφορετικά δεν θα έχει τη δύναμη να υπαγορεύει τις εντολές του.
Οι όποιες παρεκκλίσεις στη συμπεριφορά κάποιου εκ των δύο υποκειμένων της σχέσης της αντιπροσώπευσης, μπορεί είτε να ακυρώσει την ΟΥΣΙΑ της αντιπροσώπευσης και να τη μετατρέψει σε μια άλλου είδους σχέση ή να ακυρώσει την ισχύ της σχέσης αυτής.
Μερικά παραδείγματα.
α. Αν ο εκλεγμένος εντολοδόχος μπορέσει να διαφοροποιήσει ή να αντιστρέψει τους όρους του συμβολαίου δηλαδή αν πράττει έξω από τις εντολές του εντολέα του ή ακόμα χειρότερα αν αυτός αποφασίζει να υπαγορεύει και να επιβάλει εντολές προς τον εντολέα του τότε είναι ασύδοτος (και πρέπει να ακυρωθεί η συμφωνία) ή είναι σφετεριστής της εξουσίας του εντολέα και καταπιεστής ή νταβατζής αντίστοιχα. (Σφετεριστής είναι ο οικειοποιούμενος κάτι το αλλότριο.).Η επιλογή – εκλογή λοιπόν του προσώπου ή των προσώπων δεν είναι το καθοριστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης.
Το πιο ουσιαστικό στοιχείο της αντιπροσώπευσης είναι το ότι ΜΟΝΟ ο εντολέας θα πρέπει να μπορεί να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ στον εντολοδόχο ή το αντίστροφο, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΠΟΤΕ Ο ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΕΣ – ΔΙΑΤΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΝΤΟΛΕΑ ΤΟΥ (ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ)
O εντολοδόχος - αντιπρόσωπος είναι εξουσιοδοτούμενος (δεν έχει δική του εξουσία) και ο εκλογέας του είναι ο εξουσιοδότης. Ο εξουσιοδότης, για να είναι εντολέας, θα πρέπει να έχει ανώτερη εξουσία. Η αντίστροφη κατάσταση δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση.
Για φανταστείτε να επιλέγατε κάποιον για αντιπρόσωπό σας, κάποιον που θα θέλατε να του αναθέτατε κάποιες εργασίες και από τη στιγμή που τον επιλέγατε, αυτός να αποφάσιζε και να σας ανάγκαζε - επέβαλε να κάνετε ό,τι θέλει αυτός. Φυσικά μόνο αντιπρόσωπος σας δεν θα ήταν σε αυτή την περίπτωση.
β. Από το πιο πάνω συνάγεται ότι δεν μπορεί, επίσης, να υπάρξει εκλογή ενός υποκειμένου Β από ένα υποκείμενο Α με σκοπό το υποκείμενο Β να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ καταναγκαστικά στον εκλογέα του Α ό,τι γουστάρει.
Δεν μπορεί να υπάρξει αντιπρόσωπος με ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ τη ΛΗΨΗ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ και ΕΠΙΒΟΛΗ αυτών επί του εκλογέα –εντολέα - εξουσιοδότη διότι αυτό ΚΑΤΑΛΥΕΙ την ουσία της σχέσης της αντιπροσώπευσης, η οποία ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ αποδίδει στον εντολέα αυτό το δικαίωμα.
Αν κάτι τέτοιο μπορεί να υπάρξει στην κοινωνία, τότε το υποκείμενο Α είναι μαζοχιστής και η συναπτόμμενη σχέση με το άλλο υποκείμενο θα είναι μια ψυχολογική σχέση σαδομαζοχισμού και επ ουδενί σχέση αντιπροσώπευσης.
Αντικείμενο της πράξης του αντιπροσώπου μπορεί να υπάρξει ΜΟΝΟ επί της εκτέλεσης των αποφάσεων – εντολών του εντολέα και όχι επί αποφάσεων και των εντολών από τον εντολοδόχο προς τον εντολέα. (δεν μπορούν τα αγγούρια να πουλάνε τον μανάβη). Η πρώτη ή οι πρώτες βασικές και κατευθυντήριες εντολές ανήκουν αποκλειστικά στον εντολέα.
Δεν μπορεί δηλαδή να υπάρξει σχέση αντιπροσώπευσης με την εντολή- εξουσιοδότηση (γενική) από τον εντολέα προς τον εντολοδόχο του τύπου «αποφάσισε και κάνε μου ό,τι γουστάρεις», γιατί τότε ΠΑΥΕΙ ΑΥΤΟΜΑΤΑ να ισχύει η πρώτη σχέση εντολέα εντολοδόχου αφού έτσι ο εντολοδόχος μετατρέπεται σε εντολέα και ο πρώτος εντολέας μετατρέπεται σε ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ του αρχικού εντολοδόχου.
Η γενική - αόριστη εντολή αλλάζει το υποκείμενο του εντολέα, αλλάζει - αντιστρέφει το ρόλο του εντολέα και αυτό σημαίνει ακύρωση της αρχικής σχέσης αντιπροσώπευσης.
(Είναι σαν κάποιος να αφαιρεί το σκόρδο από τα άλλα υλικά αλλά να λέει ότι έχει σκορδαλιά)
Ο καθένας μπορεί να δίνει το δικό του ορισμό της αντιπροσώπευσης ανάλογα με το τι τον συμφέρει. Έτσι για να μη φτάσουμε σε καταστάσεις "πύργου της Βαβέλ" θα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσουμε στο τι ΔΕΝ είναι αντιπροσώπευση. Και αντιπροσώπευση ΔΕΝ μπορεί να είναι η δυνατότητα του ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΥ - ΕΝΤΟΛΟΔΟΧΟΥ να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ και να ΕΠΙΒΑΛΕΙ τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση του ΕΚΛΟΓΕΑ - ΕΝΤΟΛΕΑ.
Φυσικά από τα πιο πάνω συνάγεται ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να έχει καμιά απολύτως σχέση με την αντιπροσώπευση όπως δεν έχει και καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία – εξουσία του λαού.
Οι βουλευτές δεν είναι αντιπρόσωποι του λαού.
Όμως φέρονται να έχουν την ιδιότητα του αντιπροσώπου. Όμως είναι αντιπρόσωποι κάποιων ολιγαρχικών υποκειμένων, αντιπρόσωποι εντολοδόχοι -εκφραστές αυτών των ολιγαρχικών συμφερόντων και όχι του λαού.
* ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΥΛΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΟΙ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΕΜΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Ο κοινοβουλευτισμός δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τη δημοκρατία δηλαδή με την εξουσία του λαού. Απλά είναι μια άλλη μορφή ολιγαρχικού συστήματος.
Ο λαός δεν έχει την ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του για να μπορεί να επιβάλει τις όποιες εντολές θα ήθελε και ούτε τη νομοθετική για να εκφράσει ποιές συγκεκριμένες εντολές θα ήθελε να υπαγορεύσει στους εκλεγμένους.
ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.ΕΞΟΥΣΙΑ είναι η δύναμη ενός υποκειμένου να επιβάλει (καταναγκαστικά) τη θέλησή του πάνω στη διαφορετική θέληση κάποιου άλλου υποκειμένου.
Επομένως εξουσία του λαού θα είναι η δύναμή του να επιβάλλει (πλειοψηφικά) τη θέλησή του μέσα στις κοινωνικές σχέσεις.
Αν λοιπόν δεχθούμε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού (δημοκρατία) τότε σημαίνει ότι ο λαός επιβάλλει καταναγκαστικά πχ τα χαράτσια στον εαυτό του, τις μειώσεις των αποδοχών, των συντάξεων κοκ!!!
Στον κοινοβουλευτισμό ποιος αποφασίζει και διατάζει; Αποφασίζει και διατάζει ο εκλογέας λαός ή οι εκλεγμένοι του αποφασίζουν και διατάζουν το λαό; Μα αν αποφασίζουν και διατάζουν οι δεύτεροι (που έτσι είναι) τότε δεν υπάρχει καμιά σχέση αντιπροσώπευσης και οι εκλεγμένοι δεν έχουν καμιά σχέση με την έννοια του αντιπροσώπου. Οι εκλεγμένοι είναι κάτι άλλο. Μπορεί να είναι ασύδοτοι, σφετεριστές, νταβατζήδες, διεστραμμένοι, συνδικάτο εγκλήματος κλπ αλλά δεν είναι με τίποτα αντιπρόσωποι.
Και αφού είναι έτσι η υλική πραγματικότητα τότε γιατί η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία (δικτατορία = υπαγόρευση, επιβολή) θα πρέπει να ονομάζεται δημοκρατία, αστική δημοκρατία ή έμμεση δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία αφού δεν έχει καμιά σχέση ούτε με την εξουσία του λαού και ούτε με την αντιπροσώπευση;
Ποιος επιθυμεί διακαώς να ονομάζει ο λαός δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία: Ποιόν συμφέρει μια τέτοια ονομασία; Το λαό ή την ολιγαρχία; Φυσικά την ολιγαρχία.
Αρχικά οι ολιγαρχικοί του κοινοβουλευτισμού ονόμαζαν το σύστημά τους ρεπούμπλικα δηλαδή διαχείριση των κοινών ή συνταγματικό πολίτευμα.
Έννοια εντελώς διαφορετική από την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού αφού τη διαχείριση των κοινών μπορούν να την κάνουν είτε οι λίγοι προς όφελος των λίγων ή οι πολλοί προς όφελος των πολλών.
Στη συνέχεια όμως τα λαϊκά κινήματα έθεταν θέμα δημοκρατίας. Ζητούσαν η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να περάσει στα χέρια των λαών (πχ ο Μαρξ στο μανιφέστο του ΚΚ προτρέπει για την κατάκτηση της δημοκρατίας και με την Παρισινή κομμούνα η εκτελεστική, νομοθετική και η δικαστική εξουσία πέρασε στα χέρια του λαού).
Από τότε θορυβήθηκαν πολύ οι ολιγαρχικοί. Ήθελαν πάση θυσία να βρουν τρόπους για να εντάξουν ονοματολογικά (για προπαγανδιστικούς λόγους) την ολιγαρχική ρεπούμπλικά τους στην κατηγορία του πολιτεύματος της δημοκρατίας –εξουσίας του λαού.
Έτσι οι «διανοούμενοί» τους άρχισαν σιγά – σιγά δίπλα στην ονομασία ρεπούμπλικα, να βάζουν τη λέξη δημοκρατία ή αντί την ονομασία ρεπούμπλικα να την αντικαθιστούν με τη λέξη δημοκρατία.
Έπρεπε να βιάσουν και να ιδιοποιηθούν-σφετεριστούν την έννοια της δημοκρατίας. (Δυστυχώς σε αυτή την ιστορική περίοδο, περίπου μετά το 1880, κάποιοι σημαντικοί αγωνιστές του κινήματος έπεσαν στην παγίδα της ολιγαρχίας και άρχισαν και αυτοί να αποκαλούν δημοκρατία τον κοινοβουλευτισμό. Και τούτο είχε στη συνέχεια πολύ μεγάλες αρνητικές επιπτώσεις στο παγκόσμιο απελευθερωτικό κίνημα των λαών.)
Έπρεπε λοιπόν οι ολιγαρχικοί, να σφετεριστούν πάση θυσία την έννοια της δημοκρατίας για να ελέγχουν αποτελεσματικότερα την κοινωνική συνείδηση.
Όμως όπως διαπίστωσαν αργότερα, ούτε και αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετά αποτελεσματικό για το σύστημά τους.Για να διαχωριστούν αποτελεσματικότερα από την πραγματική δημοκρατία αλλά ταυτόχρονα να ονομάζουν το σύστημά τους δημοκρατία (που δεν ήταν), θα έπρεπε να προχωρήσουν και στο βιασμό και μιας άλλης έννοιας. Αυτής της αντιπροσώπευσης.
Με την τεχνική αυτή, οι μετέπειτα αστοί «διανοούμενοι» (όπως πχ ο ιταλός Νομπέρτο Νόμπιο) επινόησαν ένα άλλο προπαγανδιστικό διαχωρισμό (ο οποίος είναι στην πραγματικότητα ανύπαρκτος).
Επινόησαν τις έννοιες της «άμεσης» και «έμμεσης» δημοκρατίας.
Την πρώτη την περιέγραψαν σαν ένα σύστημα όπου ο λαός αποφάσιζε και εκτελούσε χωρίς αντιπροσώπους. Δηλαδή, έλεγαν, στις σημερινές πολυπληθείς κοινωνίες ένας «όχλος» θα αποφάσιζε και ταυτόχρονα θα εκτελούσε.
Γι αυτούς τους «διανοούμενους», σε τούτο το σύστημα, που δεν θα μπορούσε να σταθεί σήμερα λόγω του μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγο του απόλυτα απαραίτητου καταμερισμού εργασίας που αναγκαστικά θέτει θέμα αντιπροσώπων, θα έπρεπε, στον πρακτικό τομέα (χωρίς αντιπροσώπους), όλοι ΑΜΕΣΑ να δουλεύουν στους αγρούς, όλοι να κάνουν τους κτίστες, όλοι να κάνουν τους γιατρούς κοκ. Στην «άμεση δημοκρατία» λοιπόν έβαλαν ψευδώς και το στοιχείο της έλλειψης αντιπροσώπων (λες και στην αρχαία Αθηναϊκή μερική δημοκρατία δεν υπήρχαν είτε αιρετοί είτε κληρωτοί αντιπρόσωποι, λες και στην αυριανή πραγματική δημοκρατία δεν θα υπάρχουν αντιπρόσωποι – εκτελεστικά όργανα).
Έτσι έφταναν μόνοι τους στο προπαγανδιστικό συμπέρασμα ότι σήμερα λόγω μεγάλου πληθυσμού των κοινωνιών και λόγω έλλειψης αντιπροσώπων, αυτό το είδος του συστήματος της δημοκρατίας είναι ανέφικτο.
Έμενε λοιπόν σαν εφικτό μόνο το σύστημα της «έμμεσης δημοκρατίας» ή αλλιώς της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας». Βάπτισαν λοιπόν σαν αντιπροσώπους τους εκλεγμένους ολιγαρχικούς νταβατζήδες, ασύδοτους, σφετεριστές κλπ (όπως κάποιος μπορεί να βαπτίσει την οχιά περιστέρι) για να μπορεί να σταθεί η έννοια της «έμμεσης δημοκρατίας» και δια μέσου αυτής να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στη λαϊκή συνείδηση, αν περνούσε ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι εξουσία του λαού τότε ποιος από το λαό, θα τολμούσε να εναντιωθεί στο λαό ή στο σύστημα της εξουσίας του λαού; Το κέρδος για την ολιγαρχία, στον πόλεμο της προπαγάνδας, θα ήταν τεράστιο. Έτσι όλοι οι υπηρέτες του ολιγαρχικού συστήματος ή κάποιοι άλλοι επίδοξοι ολιγαρχικοί αν ήθελαν να στηρίξουν το ολιγαρχικό πρόταγμά τους, το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνουν θα είναι να ονοματίζουν δημοκρατία, με λύσσα και αδιάκοπα, αυτό το ολιγαρχικό πρόταγμα.
Ποιος θα μπορούσε να εναντιωθεί αποτελεσματικά σε μια συλλογική συνείδηση που θα θεωρεί (έστω και εσφαλμένα) δικό της το όποιο ολιγαρχικό σύστημα;
( Και σου λένε σήμερα οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί:
Αστική, αντιπροσωπευτική, έμμεση κλπ δημοκρατία έχουμε. Η ουσία είναι ότι έχουμε δημοκρατία. Το είδος της δημοκρατίας σας μάρανε; Είναι σαν κάποιου να του δίνουν φρέσκο λάδι από ελιά τύπου θρούμπα και αυτός να θέλει λάδι από ελιά τύπου μανάκι. Λεπτομέρειες!!! Λάδι το ένα και λάδι το άλλο. Δημοκρατία η έμμεση, δημοκρατία και η άμεση!!
Και όλα τούτα μπορούν να τα πουν αφού πρώτα ενέταξαν την ολιγαρχία στην κατηγορία της δημοκρατίας, αφού ενέταξαν το υδροκυάνιο στην κατηγορία των ελαιολάδων και το πέρασαν στην κοινωνική συνείδηση.)
Από αυτή την προπαγάνδα των κοινοβουλευτικών ολιγαρχικών επωφελούνται και άλλου είδους ολιγαρχικοί όπως πχ οι φασίστες. Σήμερα πχ με την τεράστια εξαθλίωση των λαών σου λένε: «Η δημοκρατία φταίει. Μας χρειάζεται μια χούντα που θα βάλει τάξη κλπ». Βρίσκουν έτσι τα κάθε λογής εγκληματικά καθάρματα να πλήξουν την έννοια της δημοκρατίας – εξουσίας του λαού (δια μέσου της ονομασίας σε δημοκρατία της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας).
ΥΓ1.
Οι εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι καταναγκαστικές εκλογές ολιγαρχικού τύπου. Αυτές σημαίνουν ότι ο λαός εκλέγει αυτούς που θα κατέχουν την εξουσία για να τον δυναστεύουν.
Οι δημοκρατικού τύπου εκλογές είναι όταν ο λαός κατέχει τις εξουσίες (ένοπλη εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική) και εκλέγει εκείνους στους οποίους θα δίνει τις εντολές του, για να υλοποιούν τη θέλησή του.
Όταν δηλαδή θα εκλέγει τους αντιπροσώπους του, τα εκτελεστικά όργανά του.
Οι εκλογές στον κοινοβουλευτισμό είναι καταναγκαστικές γιατί επιβάλλονται με τη βία στους λαούς και φυσικά οι λαοί δεν έχουν καμιά εξουσία να επιλέξουν εκλογών ολιγαρχικού και δημοκρατικού τύπου.
2. . Σήμερα, ονομάζουν δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή και κάποιο άλλο ολιγαρχικό σύστημα, δύο γενικές κατηγορίες υποκειμένων.
α. Οι σημερινοί και οι όποιοι αυριανοί επίδοξοι ολιγαρχικοί (εγκληματίες).
β. Κάποιοι πολύ καλοπροαίρετοι αγωνιστές που έχουν πιαστεί προσωρινά (ευχόμαστε) από την ολιγαρχική προπαγανδιστική παγίδα.
Ετούτοι οι πολύ καλοπροαίρετοι αγωνιστές, δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτή τη στιγμή, τι τεράστιο προπαγανδιστικό όπλο παραδίνουν (έμμεσα και άθελά τους) στην ολιγαρχία με το να αποκαλούν ΑΜΕΣΗ δημοκρατία το πρόταγμα της πραγματικής δημοκρατίας και ΕΜΜΕΣΗ ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία το αιρετό ολιγαρχικό σύστημα του κοινοβουλευτισμού. Με τον όρο άμεση, γίνεται έμμεση αναγνώριση σαν έμμεσης δημοκρατίας της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας. Όμως αν συνεχίζουμε να εντάσσουμε τον κοινοβουλευτισμό στην κατηγορία της δημοκρατίας είναι σαν υπονομεύουμε οι ίδιοι τον αγώνα μας από το πρώτο του βήμα, που είναι το βήμα της ονομασίας του. Είναι σαν τον πρώτο πυροβολισμό να τον κάνουμε εναντίον των ποδιών μας.
2. Μεταξύ αυτών των καλοπροαίρετων αγωνιστών υπάρχουν και κάποιοι που σωστά δεν θεωρούν τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία. Όμως λένε ότι θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τον όρο άμεση δημοκρατία γιατί έτσι έχει συνηθίσει ένα μέρος του λαού κλπ.
Λάθος αυτό. Ένα μέρος του λαού μπορεί να έχει συνηθίσει σε διάφορες προπαγανδιστικά ψέματα των ολιγαρχικών. Εμείς τι θα πρέπει να κάνουμε; Να συνεχίσουμε να λέμε τα ίδια ψέματα στο λαό επειδή τα έχει συνηθίσει;
Πρέπει λοιπόν να ανακτήσουμε την επαναστατική ουσία των σημαντικών κοινωνικών εννοιών και να την αναμεταδώσουμε όσο μπορούμε περισσότερο στην κοινωνική συνείδηση. Η πρώτη μάχη που θα πρέπει να κερδίσει το κίνημα θα πρέπει να είναι η μάχη των εννοιών.
Έτσι πρακτικά, αν θέλουν οι αγωνιστές να ονομάσουν μια συλλογικότητά τους, που θα έχει δημοκρατικό πρόταγμα, μπορούν σε πρώτη φάση να την ονομάζουν «άμεσο» δημοκρατική αφού νομίζουν ότι έτσι ένα κομμάτι του λαού θα κατανοήσει καλύτερα. Τα εισαγωγικά όμως σημαίνουν αμφισβήτηση του εντός αυτών προβαλλόμενου όρου.
Μπορούν επίσης να ονομάζουν τη συλλογικότητα αντιολιγαρχική. Έννοια που θα προβάλλει πρωτίστως και άμεσα την ουσία του αγώνα και έμμεσα το δημοκρατικό πρόταγμα που θα αντικαταστήσει τις ολιγαρχικές κοινωνίες. Μπορεί να ονομαστεί με το ουσιαστικό δημοκρατία ή με το επίθετο δημοκρατικό. Όμως τις γενικές έννοιες μπορεί με ευκολία να τις προσεταιριστεί ο κάθε ολιγαρχικός αντίπαλος. Το κάθε ολιγαρχικό καθίκι μπορεί με ευκολία να ονομάζει δημοκρατία το ολιγαρχικό σύστημά του όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες.
Σε τούτη την περίπτωση, εκείνο που κανένας ολιγαρχικός εγκληματίας δεν θα μπορέσει και δεν θα τολμήσει ποτέ να προσεταιριστεί, είναι η επεξηγηματική συνοδεία των όρων της δημοκρατίας ή του δημοκρατικού. Αν η πρακτική ουσία της πραγματικής δημοκρατίας είναι το να ανήκει ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ και αυτή μπαίνει σαν διαχωριστική επεξήγηση (πχ δημοκρατία – όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό) τότε κανείς ολιγαρχικός δεν θα μπορεί να προσεταιριστεί ετούτη την ορολογία του κινήματος για να προκαλέσει σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση (δια μέσου της κλοπής από το κίνημα των επαναστατικών εννοιών και τη χρήση τους από τους ίδιους)
- Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μας μιλά και μας λέει ότι είναι υπέρ της δημοκρατίας. Αν εδώ εμείς του πούμε ότι «τότε θα πρέπει να θέλεις να περάσει όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό και αυτός το αρνηθεί αυτό θα σημαίνει με απόλυτη βεβαιότητα ότι στο βάθος είναι ένα ολιγαρχικό κάθαρμα που χρησιμοποιεί την έννοια της δημοκρατίας για παραπλάνηση.-
Η ονομασίες δεν είναι οι λεπτομέρειες του κινήματος. Εκφράζουν και δίνουν την ουσία του κινήματος και την ουσία του αντιπάλου. Είναι μικρές πυρηνικές βόμβες που οι αγωνιστές θα πρέπει να τις χειρίζονται σωστά για να είναι πιο αποτελεσματικοί.
Δεν είναι ασήμαντο πράγμα το να αποκαλούμε τον κοινοβουλευτισμό κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία ή πχ αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Έχει πολύ μεγάλες επιπτώσεις στην κοινωνική συνείδηση (έως και τεράστιες) και η μια και η άλλη ονομασία. Η δεύτερη έχει τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις στο λαό και η πρώτη τεράστιες αρνητικές επιπτώσεις για την ολιγαρχία.
« Οι ολιγαρχικοί, τα πρώτα και καθοριστικά δεσμά που βάζουν στο δούλο, τα βάζουν στη νόησή του. Ετούτα τα δεσμά αποτελούνται μόνο από κρίκους λέξεων.
Και τα δεσμά αυτά μπορούν να κοπούν μόνο από σπαθιά που είναι φτιαγμένα από τις σωστές λέξεις».
*ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΝΙΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ
Ο Λένιν όπως και όλοι οι αστοί βίασε την έννοια της αντιπροσώπευσης για να μπορέσει να ονομάσει δημοκρατικά τα προτεινόμενα από αυτόν ολιγαρχικά εεργατικά συμβούλια.
Εν κατακλείδι. Όσο είναι αντιπρόσωποι του λαού οι βουλευτές στον αστικό κοινοβουλευτισμό άλλο τόσο είναι αντιπρόσωποι και οι "εργατοσύμβουλοι" και άλλο τόσο είναι κομμουνιστικό το πρόταγμά του.
Ο Λένιν αποδέχεται τον αστικό κοινοβουλευτισμό σαν αντιπροσωπευτικό σύστημα!!!! Γράφει λοιπόν σχετικά στο βιβλίο του κράτος και επανάσταση:
1. «..Ο δρόμος έξω από τον κοινοβουλευτισμό θα βρεθεί όχι με την κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και της αρχής της εκλογής, αλλά με την μετατροπή των αντιπροσωπευτικών αυτών θεσμών από «αερολογικούς» οργανισμούς σε οργανισμούς θετικής εργασίας..»
Δηλαδή θέλει να πει ότι σήμερα όλα τα εγκλήματα κατά των λαών οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί τα παίρνουν επειδή έχουν τη συγκεκριμένη εντολή του λαού, επειδή δηλαδή είναι αντιπρόσωποί μας που απλά αερολογούν. Και εμείς θα πρέπει να τους αλλάξουμε με κάποιους άλλους καλύτερους αντιπροσώπους που δεν θα αερολογούν αλλά θα κάνουν θετική εργασία (γιατί μάλλον θα υπάρχει και αρνητική εργασία)!!!!Και πιά θα είναι αυτή η θετική εργασία των εργατοσυμβουλιακών "αντιπροσώπων"; Γράφει στο κράτος και επανάσταση:
2.«..γιατί οι αντιπρόσωποι πρέπει να δουλεύουν πραγματικά, πρέπει ΜΟΝΟΙ τους!!!! να εκτελούν τους δικούς τους νόμους!!!, πρέπει ΜΟΝΟΙ!!! τους να ελέγχουν τα αποτελέσματά τους στην πράξη, πρέπει να είναι απ' ευθείας υπεύθυνοι μπροστά στους εκλογείς τους.»
Αυτό μπορεί να είναι αντιπροσώπευση αλλά για έναν άλλο πλανήτη έξω από τα όρια του δικού μας γαλαξία.
(Άθελα ή ηθελημένα; Πάντως ντε φάκτο.)
ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΟΔΑ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ ΤΟΥ ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙς ΤΟΥ ΜΑΡΞ.Δύο αποσπάσματα απο το βιβλίο του Μαρξ για την Παρισινή κομμούνα:
1. «..Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα «αντιπροσώπευε» και θα καταπίεζε το λαό μέσα από το κοινοβούλιο..
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους-κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του.
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους..»
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα, όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους..»
2. «…Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ΑΝΑΚΛΗΘΟΥΝ κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους.»
Αν για τη θεωρία του Μαρξ θα μπορούσε να μπει ο τίτλος "ΜΑΡΞ, Ο ΜΕΓΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, για τη θεωρία του Λένιν θα μπορούσε να μπει ο τίτλος "ΛΕΝΙΝ Ο (ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ) ΦΟΝΕΑΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ".
ΥΓ 2.
Κάποιοι "αμεσοδημοκράτες" με σουρεαλιστικές κοινωνικές αντιλήψεις, μη κατανοώντας την κοινωνική πραγματικότητα και φυσικά την έννοια της αντιπροσώπευσης, προτείνουν μια ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ.
Σκωπτικά. Ωραία. Τι μας χρειάζονται οι αντιπρόσωποι; Αν αύριο στις δημοκρατικές κοινωνίες θα χρειάζεται να διευθετηθούν κάποια θέματα μεταξύ των δημοκρατικών χωρών τότε να μαζεύονται από τη μια μεριά μερικά εκατομμύρια άνθρωποι και από την άλλη μερικά άλλα εκατομμύρια και να προσπαθούν όλοι μαζί να συνεννοηθούν. Καλύτερα έτσι αφού θα γίνονται νέες γνωριμίες μεταξύ των ανθρώπων. Αντίθετα με το να δοθούν σε αντιπροσώπους συγκεκριμένες εντολές και συγκεκριμένα πλαίσια μέσα στα οποία θα πρέπει να κινηθούν θα χάνουμε τη δυνατότητα νέων γνωριμιών.
Ίσως αν χρειάζεται, ας πούμε, να δίνουμε τόνους πορτοκάλια στη Ρωσία και η Ρωσία να μας δίνει τόνους αέριο τότε να πάμε όλοι μαζί τα πορτοκάλια στη Ρωσία και όλοι οι Ρώσοι να μας φέρνουν το αέριο. Έτσι θα κάνουμε και καμιά φιλία. Τι χρειάζονται οι αντιπρόσωποι;
Το ίδιο μπορεί Να γίνεται και με τα δημοτικά θέματα. Πχ σε ένα δήμο αντί να στέλνουν έναν αντιπρόσωπο για να φέρει από το εξωτερικό κάποια μηχανήματα θα είναι καλύτερα ή πρακτικότερα, όλοι οι δημότες να πάνε σύσσωμοι στο εξωτερικό και να τα φέρουν. Έτσι θα κάνουν και την εκδρομούλα τους.
