22/8/14 ΑΝΤΙΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ

* Δυστυχώς ελέχθη χθες και αυτό από στέλεχος της «αριστεράς». Με αφορμή τον εξοντωτικό φόρο ΕΜΦΙΑ είπε: «Στη δημοκρατία όταν εκλέγεις κάποιον τον εκλέγεις για να αποφασίζει για σένα. Για αυτό θα πρέπει ο «πολίτης» να προσέχει ποιους εκλέγει…»

Τι τσαρλατάνοι είναι αυτά τα υποκείμενα; Τι ψέμα και διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να κατακτήσουν λίγη ατομική ολιγαρχική εξουσία, ξεφτιλίζοντας ταυτόχρονα την έννοια του αριστερού!!!!

* Όμως εμείς δεν πρέπει να τους αφήνουμε έτσι. Δεν πρέπει να τους αφήνουμε πια σε χλωρό κλαρί.




* ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Διαχωρισμός των αποφάσεων σε α) επιλογής της ουσίας - πλαίσιο του στόχου (κυρίαρχες) από τις αποφάσεις β) πρακτικής υλοποίησης  του στόχου.

Για να γίνει πιο κατανοητός αυτός ο διαχωρισμός θα πρέπει να δώσουμε ένα παράδειγμα.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος Α δίνει εντολή σε κάποιον Β να εκτελέσει τα εξής: Ο Β θα πρέπει εντός τριών ημερών να πάει σε μια άλλη πόλη, να βρει ένα πρόσωπο Γ και να του παραδώσει ένα φάκελο.

Oι πιο πάνω εντολές είναι αποφάσεις του Α. Περικλείουν το σκοπό (παράδοση φακέλου σε κάποιον Γ) . Επίσης περικλείουν την προδιαγραφή (εντός τριών ημερών) και την γενική προδιαγραφή του χώρου στον οποίο πιστεύει ότι βρίσκεται ο Γ (άλλη πόλη) και αυτές οι προδιαγραφές ανήκουν στην ουσία του στόχου.
Ετούτες είναι αποφάσεις - οι εντολές ΟΥΣΙΑΣ ή αλλιώς καθοριστικές ή κυρίαρχες κατευθυντήριες αποφάσεις-πλαίσιο.

Τώρα ο Β θα πρέπει να υλοποιήσει  τις πιο πάνω εντολές. Στην πρακτική του προσπάθεια θα πρέπει να βρει τον Γ, να αποφασίσει πότε είναι καλύτερα να του δώσει ραντεβού, να αποφασίσει πιο είναι το κατάλληλο μέσο μεταφοράς του στον τόπο συνάντησης κλπ.

Αποφασίζει λοιπόν και ο Β αλλά οι αποφάσεις του δεν είναι οι κυρίαρχες. Είναι αποφάσεις εξαρτώμενες από τις αποφάσεις-πλαίσιο του Α. Είναι αποφάσεις πρακτικής για την καλύτερη υλοποίηση του σκοπού του Α. Είναι αποφάσεις εκτελεστικού οργάνου.

Στις ολιγαρχικά λειτουργούσες και καταπιεσμένες κοινωνίες ή και εντός αυτών στις μικρότερες ολιγαρχικές συλλογικότητες  τους, οι ψυχασθενείς ολιγάρχες επιδιώκουν  τα εξής:

Η κεντρική επιδίωξή τους είναι να κάνουν πάντα τα αδύνατα δυνατά για να μην περάσουν στο ΟΛΟΝ, στο σύνολο δηλ. της συλλογικότητας οι αποφάσεις ουσίας. Δηλαδή να μην περάσουν οι πρώτες, οι κυρίαρχες αποφάσεις-πλαίσιο.
Επιδιώκουν με όλα τα μέσα ώστε και οι αποφάσεις ουσίας και οι εκτελεστικές αποφάσεις να είναι στα δικά τους χέρια, στον δικό τους έλεγχο δηλαδή να είναι στα χέρια μιας μηδαμινής μειοψηφίας (σε σχέση με το σύνολο των μελών) για να μπορούν έτσι να κάνουν ό,τι θέλουν στην πλειοψηφία.

«Έτσι για να έχουμε δημοκρατικές συλλογικότητες πρέπει να αποκλεισθεί οποιαδήποτε πιθανότητα σε ένα κάποιο μέρος του ΟΛΟΥ (Συμβούλια, σύνεδροι κλπ) να παίρνει τις αποφάσεις ΟΥΣΙΑΣ -πλαίσιο που να αφορούν στο ΟΛΟΝ (σώμα).

Όμως το μέρος του όλου δηλαδή οι σύμβουλοι ή σύνεδροι μπορεί να λάβει εντολή από το όλον για να παίρνει αποφάσεις μόνο εκτελεστικές και μέσα στα πλαίσια μιας απόφασης ουσίας-πλαίσιο που θα έχει λάβει προηγουμένως το όλον.

Αν αντίθετα το μέρος  παίρνει αποφάσεις ουσίας για το όλον τότε ακυρώνει τη Δημοκρατία)»

Από την άλλη αν μελετήσουμε την μέχρι τώρα πορεία όλης της ιστορικής εμπειρίας των απελευθερωτικών κοινωνικών κινημάτων μέχρι και την κατάληξή τους θα διαπιστώσουμε τα εξής:

Οι καταπιεσμένες κοινωνίες κάτω από ορισμένες συνθήκες (ισχυρά προβλήματα) έκαναν εξεγέρσεις  για να απελευθερωθούν από κάποιο βαρύ ζυγό.

 
Πιο περιεκτικά μπορούμε να πούμε ότι προσπαθούσαν να υλοποιήσουν τρία στάδια.
Πρώτον να ρίξουν ή να εξοντώσουν τις συγκεκριμένες εξουσίες οι οποίες ήταν η αιτίες των μεγάλων  και συγκεκριμένων αδιεξόδων τους,

δεύτερον να βάλουν στην κορυφή της πυραμίδας της διακυβέρνησής τους (με ρόλο εκτελεστικό, νομοθετικό και δικαστικό) κάποιους άλλους, που συνήθως ήταν οι μπροστάρηδες, οι πρωτοπόροι της επανάστασης και τους οποίους θεωρούσαν ηθικά ακέραιους, νοητική ικανούς, με ένα καλύτερο κοινωνικό φιλολαϊκό όραμα που αφορούσε και στη λύση  μεγάλων προβλημάτων και στην περαιτέρω πορεία της κοινωνίας.

Kαι τρίτον να άρουν τις αιτίες των συγκεκριμένων άμεσων πολύ μεγάλων προβλημάτων τους που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη εξουσία. Να ξεπεράσουν δηλ. τα πολύ πιεστικά προβλήματα που βίωναν στο παρόν.
Από αυτά τα τρία στάδια, ο άμεσος σκοπός-κίνητρο των περισσότερων επαναστατημένων ήταν το τρίτο. Δηλαδή  το ξεπέρασμα των μεγάλων άμεσων προβλημάτων και τα δύο αρχικά στάδια ήταν τα μέσα-προϋποθέσεις για να φτάσουν στη λύση των συγκεκριμένων προβλημάτων. Αλλά έλλειπε το ποιο ουσιαστικό. Δηλαδή ο σκοπός και τα μέσα για να ανήκει για πάντα η νομοθετική και η εκτελεστική εξουσία στο λαό.

Που κατέληξαν όμως ΟΛΕΣ οι επαναστάσεις οι οποίες κατόρθωσαν αρχικά να υλοποιήσουν τα δύο πρώτα στάδια ή ακόμα και το τρίτο;
Μετά από ένα μικρό χρονικό διάστημα είχαμε επιστροφή περίπου στο ίδιο  σημείο εκκίνησης. Ο κάθε λαός σαν Σίσυφος ήταν αναγκασμένος να αρχίσει ξανά την ίδια κοπιαστική ανηφορική πορεία γιατί  λίγο καιρό μετά την νίκη της επανάστασης μια νέα πολιτική και οικονομική ολιγαρχία είχε εγκαθιδρυθεί παίρνοντας τις θέσεις των παλιών ολιγαρχιών και ο πρώην επαναστατημένος λαός έμπαινε πάλι  κάτω από κάποιους και στην άκρη. Μια νέα ολιγαρχική γραφειοκρατία είχε αντικαταστήσει την παλιά. Κάποιοι άλλοι έπαιρναν πάλι αποφάσεις για τη ζωή του.  Φτού λοιπόν και απ την αρχή. (Όπως πχ στις ανατολικές Χώρες του καρτικού, κομματικού, εργατοσυμβουλιακού καπιταλισμού)

Η ανισοκατανομή της πολιτικής δύναμης (ολιγαρχικές λειτουργίες)  μεταξύ των μελών μιας συλλογικότητας  (κοινωνικής) οδηγεί νομοτελειακά σε ανισοκατανομή  οικονομικής δύναμης. Και το αντίστροφο. Η ανισοκατανομή οικονομικής δύναμης επιφέρει ανισοκατανομή πολιτικής δύναμης.(είναι ευνόητο ότι ο οικονομικά ισχυρός διαθέτει και χρήμα και την ικανότητα εκβιασμού στους εξαρτώμενους του με αποτέλεσμα την πρόκληση ανισοκατανομής της πολιτικής δύναμης).

Σημείωση: Εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους (δεξιά και «αριστερά») όταν μιλάνε για «συμμετοχική δημοκρατία» ή για «άμεση» Δημοκρατία ή για «αυτοδιαχείρηση» ή για «Δημοκρατία» ή για «εργατική Δημοκρατία» κλπ εννοούν κατά βάθος ότι τις καθοριστικές αποφάσεις πρέπει να τις παίρνουν αυτοί της «ηγεσίας» -ηγεμονίας και τις αποφάσεις εκτελεστικού τύπου (σαν τους ημίονους) να τις παίρνει ο λαός.

* Αυτός ο διαχωρισμός των αποφάσεων (κυρίαρχες-πλαίσιο από τις εκτελεστικές) μέσα στην κοινωνική συνείδηση, είναι ένα απαραίτητο και πολύ μεγάλο όπλο κατά της όποιας μορφής ολιγαρχικής προπαγάνδας.Χωρίς αυτό το διαχωρισμό δεν μπορεί να σταθεί το πρόταγμα της δημοκρατίας (εξουσίας του λαού) και γι αυτό οι ολιγαρχικοί εσκεμμένα δεν κάνουν το διαχωρισμό.
Προβάλουν ότι οι αποφάσεις είναι μόνο ενός είδους για να προκαλέσουν σύγχυση στη σκάψη των ανθώπων του λαού.
* Ήρθε ο καιρός να τα ανατρέψουμε όλα αυτά.

ΡΔ