* Οι ολιγαρχικές κυβερνήσεις περνούν καθημερινά διάφορες διαταγές – «νόμους» από το κυνοβούλιο.
Πριν τις θέσουν σε εφαρμογή κάνουν ένα σεργιάνι από τα κανάλια και με διάφορες καρριολιές προσπαθούν να πείσουν όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους του λαού, για το σωστό του διαταγοσχεδίου. Στόχος τους είναι να μειώσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τις όποιες αντιδράσεις εναντίον τους.
Πχ φτιάχνουν διαταγοσχέδια για την υγεία, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, για το μέγαρο μουσικής ή για τα διάφορα χαράτσια κλπ.
Κατόπιν, οι ψευδολόγοι καμικάζι θα προσπαθήσουν με ψέματα, με αλλοιώσεις στοιχείων, με πρόσθεση ανύπαρκτων στοιχείων (την ισχύ των οποίων ο ακροατής ή ο συνομιλητής δεν μπορεί να εξακριβώσει), με αληθοφανείς υποσχέσεις … και το λουρί της μάνας.
Αυτή η τακτική τους περνάει μέσα στην κοινωνία και αναπαράγεται στις φιλικές συζητήσεις της παρέας, του καφενείου κλπ.
* Επιλέγουν αυτό το ρινγκ αντιπαράθεσης γιατί εκεί το ψεύδος και η μη άμεση δυνατότητα εξακρίβωσης στοιχείων, αιτών και πιθανών προοπτικών (θολά νερά), δίνει πάντα στο έγκλημα και στο ψέμα ένα πλεονέκτημα στην παραπλάνηση – αντιπερισπασμό.
Το ρινγκ μέσα στο οποίο κλείνουν τη νόηση του λαού και την δέρνουν αλύπητα είναι το εξής:
« Συζήτηση για το αν είναι σωστή και κατά πόσο, η πρόταση – διαταγή που θα εφαρμοστεί για το συγκεκριμένο θέμα».Εδώ κάνουν τις ατέρμονες και παραπλανητικές συζητήσεις.
Το ρινγκ όμως που τους τσακίζει είναι η μεταφορά της συζήτησης βρίσκεται στην ουσία του συνολικού θέματος. Βρίσκεται στο:
«Αν είναι σωστό να μην αποφασίσει η πλειοψηφία για αυτό το συγκεκριμένο θέμα (και για όλα τα συγκεκριμένα θέματα) και είναι σωστό να αποφασίσει ή αποφασίζει μια μειοψηφία».
Μπορεί πχ ο δημοκράτης να πει στη συζήτησή του στον ολιγαρχικό:
«Δεν με ενδιαφέρει ΚΑΘΟΛΟΥ (προς το παρόν) αν η συγκεκριμένη πρότασή σου είναι σωστή ή λαθεμένη. Την γράφω κανονικά στα αρχ.. μου Άλλωστε και να διαμορφώσω ή και να εκφράσω τώρα τη γνώμη μου δεν έχει κανένα απολύτως πρακτικό αποτέλεσμα. Τελικά λίγα καθήκια θα επιβάλλουν στο λαό αυτό που θέλουν. Και το 90% του λαού να διαφωνεί απόλυτα με την πρόταση των ολιγαρχικών δεν έχει κανένα πρακτικό νόημα. Πω λοιπόν ή δεν πω τη γνώμη μου κάποιοι λίγοι εγκληματίες, αυτά τα ολιγαρχικά καθήκια, θα κάνουν τελικά αυτό που θέλουν. Άρα τζάμπα ο όποιος κόπος μου. (Και όποιος αμφισβητεί την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία, στο κοντινό μέλλον θα διώκεται ποινικά με ισόβια). Αυτό που λοιπόν με νδιαφέρει βασικά, είναι το ό,τι και να γίνει, αυτό να εκφράζει τη θέληση της πλειοψηφίας του λαού.
Με ενδιαφέρει να υπάρχουν διαδικασίες όπου ο λαός να μπορεί να εκφράζει τη θέλησή του, να διαπιστώνεται η θέλησή του και αυτή να εφαρμόζεται.
Και όταν υπάρξουν αυτές οι διαδικασίες τότε έχει νόημα να επιλέξω και εγώ μια πρόταση. Όμως τελικά ΘΕΛΩ να εφαρμοστεί όποια πρόταση θέλει η πλειοψηφία του λαού.»
Έτσι στο ρινγκ αυτό (της συζήτησης) οι ολιγαρχικοί θα έχουν εξασφαλισμένο το Βατερλό τους αν ο δημοκράτης κατέχει όλα τα επιχειρήματα της δημοκρατίας.
( Από το αν είναι σωστό για τον πελάτη να αποφασίζει ο ταξιτζής που θέλει να πάει τελικά ο πελάτης, αν θα πρέπει ο κτίστης να αποφασίζει που θα κτίσει κάποιος το σπίτι του και πόσα δωμάτια θα έχει κλπ – κείμενο «ΚΑΙ ΟΙ ΠΙΟ ΑΡΙΣΤΟΙ ΕΙΔΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΗΝΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ»- Να αντιπαρατεθεί έτσι και στις βλακώδης, λογικά αστήρικτες ή παν ανόητες αριστοκρατικές θεωρίες και να φτάσει μέχρι το αν είναι πρακτικά εφικτό να αποφασίζει ο λαός για τον κάθε νόμο όπως με τα προτεινόμενα ΚΛΗΡΩΤΑ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΣΩΜΑΤΑ. - Για τα οποία η επεξήγηση βρίσκεται στο κείμενο «ΠΩΣ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ - »)
Τα επιχειρήματα των ολιγαρχικών είναι όλα εντελώς της πλάκας. Εύκολα εξουδετερώνονται και από τον πιο απλό ή και ακόμα από τον εντελώς αγράμματο άνθρωπο αν αυτός κατέχει τα ελάχιστα βασικά επιχειρήματα της δημοκρατίας.
α. Να αποφεύγουμε το ρινγκ της τακτικής τους. Να μην παρασυρόμαστε σε αδιέξοδες συζητήσεις όπου στο τέλος όχι μόνο (πιθανόν) να μην έχουν κανένα αποτέλεσμα αλλά επί πλέον υπάρχει ο κίνδυνος να χάνουμε και το δίκιο μας λόγω των αληθοφανών διαστρεβλώσεών τους.
β.Να τους ρίχνουμε λοιπόν διαρκώς στο ρινγκ της δημοκρατίας. Εκεί τους τσακίζουμε.
ΡΔ
