* Δέκατη μέρα απεργίας 4.500 φυλακισμένων στο αντισωφρονιστικά σύστημα 15 φυλακών σε όλη τη Χώρα.
Μπορεί οι περισσότεροι από αυτούς να είχαν μια οποιαδήποτε αντικοινωνική δράση. Άλλο όμως ο σωφρονισμός και άλλο η απάνθρωπη εξόντωσή τους. Εξόντωση που μόνο οι ολιγαρχικοί εγκληματίες μπορούν να διαπράττουν χωρίς καμιά συνειδησιακή συστολή. (Όταν η ζωή του άλλου είναι υπό τον έλεγχό σου είναι απάνθρωπο να την εξοντώνεις)
Τα πολυφονικά ΜΜΕξόντωσης της σκέψης του λαού, αποσιωπούν προκλητικά το μέγιστο αυτό γεγονός της απεργίας πείνας.
Το αποσιωπούν, για να αποκρύψουν το θέμα της κατασκευής φυλακών τύπου Γ, φυλακών λευκών κελιών εξόντωσης (συγκεκριμένων κρατουμένων) που ξεπερνά ακόμα και την απανθρωπιά των ναζί. Σε αυτές τις φυλακές στοχεύουν να στέλνουν συγκεκριμένες ομάδες κοινωνικών αγωνιστών.
Βρε τι ανασφάλειες έχουν στο βάθος αυτοί που φαινομενικά θέλουν να μας παρουσιάζονται σαν ανίκητοι και ατρόμητοι.
Και εδώ ο αγώνας του καθένα μας είναι απαραίτητος. Ενημερώνουμε τους διπλανούς μας με συζητήσεις, προκηρύξεις και ότι άλλο μέσο διαθέτουμε. Πρέπει να εκφράσουμε έμπρακτα την ανθρωπιά μας στους φυλακισμένους και να εναντιωθούμε ταυτόχρονα με κάθε μέσον στην κατασκευή της κόλασης επί της Γής.
* Τον υποψήφιο διάδοχο του ολιγαρχικού θρόνου της Χώρας, τον ιππέα του καλάμου, τον έχει πιάσει βαριά το μικρόβιο της ατομικής εξουσίας.
Αφού έκανε μεγάλο αγώνα, τις τελευταίες μέρες για να εκλεγεί πρόεδρος της κομισιόν ο Γιουνγκέρ (ο Λουξεμβουργιανός άγιος προστάτης των φτωχών τραπεζιτών) τώρα τρέχει σε όπου γης απεργία για να υποσχεθεί στους απεργούς ότι μπορεί να είναι ο σωτήρας τους αν αποφασίζει και καθορίζει αυτός τη ζωή τους. Τρέχει όπως έτρεχε πρόσφατα στην Κεφαλονιά στους σεισμόπληκτους για να τους υποσχεθεί ότι και σπίτια θα τους κάνει και παιδιά μαζί.
Ακολουθεί κατά γράμμα όλες τις αστικές ολιγαρχικές γελοιότητες.
Κρίμα που υπάρχουν κάποιοι λίγοι συνάνθρωποί μας που πιστεύουν πραγματικά και καλοπροαίρετα ότι η ηγεσία του Σύριζα θα αλλάξει προς τα θετικά έστω και λίγο τη ζωή τους.
Αν ο άνθρωπος, που έχει φτιάξει το ΠΑΣΟΚ Β, δεν γίνει κάποτε πρωθυπουργός (θα πασχίσει να το κάνει έστω και αν θα πρέπει να συνεργαστεί με τα γελοία ολιγαρχικά κόμμα της ΔΗΜΑΡ και του ΠΑΣΟΚ ή και με τη ΝΔ) τον βλέπω -όπως έχω γράψει και παλαιότερα- να γίνεται τρόφιμος κάποιου ιδρύματος και ντυμένος με τη στολή του Ναπολέοντα να φωνάζει «είμαι ο Ναπολέων, είμαι ο Ναπολέων..»
* Οι ντερμεντέρηδες δημοσιογράφοι επαναλαμβάνουν όπως οι παπαγάλοι ΄ό,τι λένε οι ολιγαρχικοί πολιτικοί κα οι κεφαλαιοκράτες αφέντες τους: «ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΑΝΑΠΤΥΞΗ.»
Φυσικά η έννοια της ανάπτυξης στα χείλη των ολιγαρχικών είναι όπως πάντα εργαλείο εξαπάτησης του λαού.
Θέλουν να περάσουν την απόλυτα λαθεμένη αντίληψη ότι αν αυξηθεί η παραγωγή,
ταυτόχρονα θα έχει κέρδος και η οικονομική ολιγαρχία και οι εργαζόμενοι!!!
Όμως στην πραγματικότητα του ολιγαρχικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί. Όπως αποκλείεται όταν παίζουν δύο παίκτες πόκερ να κερδίσουν και οι δύο (ό ένας μόνο μπορεί να κερδίσει και ο άλλος θα χάσει οπωσδήποτε) έτσι και με την ανάπτυξη στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Μια μικρή κοινωνική ομάδα θα κερδίζει και η μεγάλη πλειοψηφία θα χάνει.
Πρακτική απόδειξη γι αυτό είναι το γεγονός ότι τον τελευταίο αιώνα και παρά την αύξηση της τεχνολογίας και της παραγωγής το 75% της ανθρωπότητας υποσιτίζεται και το 90% δεν μπορεί να έχει τα στοιχειώδη φάρμακα ή εμβόλια!!!!
Η γενική έννοια της ανάπτυξης που χρησιμοποιούν οι ολιγαρχικοί για να εξαπατήσουν τον άρρωστο μέχρι νάβγει η ψυχή του, στην πραγματικότητα σημαίνει δύο ταυτόχρονες αναπτύξεις.
Ανάπτυξης του πλούτου για τους λίγους και ανάπτυξη της φτώχειας για την πλειοψηφία του λαού, για την πλειοψηφία των λαών.
Για το πώς συμβαίνει αυτή η διπλή ταυτόχρονοι ανάπτυξη (αφενός πλούτου και αφετέρου φτώχειας) γίνεται εξήγηση στο κείμενο ΜΕ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ «ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ» ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Η ΚΡΙΣΗ».
Η αντίστροφη μέτρηση για τον ολιγαρχισμό θα αρχίσει όταν οι λαοί σε κάθε ιδιαίτερο αίτημά τους «επισυνάπτουν» και το αίτημα «ΟΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ». Και μέχρι να φθάσουμε σε αυτό το σημείο θέλει δουλειά πολύ.
ΡΔ
