ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΟ

*Οι έννοιες κρατικό, δημόσιο, ιδιωτικό, εταιρικό κλπ, χαρακτηρίζουν διαφορετικές μορφές ιδιοκτησίας.
ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ δε, είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ενός υποκειμένου να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ ενός αγαθού. (Η κατά βούληση χρήση και διάθεση)
* Αν υπάρχουν ΜΟΝΟ στοιχεία της ΧΡΗΣΗΣ δεν μπορούμε να μιλάμε για ιδιοκτησία. Πχ ενοίκιο.
* Η λέξη δημόσιο (ιδιοκτησία δήμου-λαού-κοινωνίας) ακούγεται ιστορικά σαν κάτι το θετικό. Και για να σφετεριστούν καλύτερα κάποια πράγματα οι ολιγαρχικοί, τα ονομάζουν δημόσια. Όμως αυτά δεν είναι δημόσια αλλά κρατικά. Πχ μας μιλάνε για δημόσια ΕΡΤ, ΔΕΗ, για δημόσιες συγκοινωνίες κοκ (οι δε εργαζόμενοι υπάλληλοι ονομάζονται δημόσιοι.
* Και αν τους ρωτήσεις "μα γιατί είναι δημόσια;" σου απαντούν "γιατί στοχεύουν στην εξυπηρέτηση της κοινωνίας, στην εξυπηρέτηση του λαού και γιατί οι υπάλληλοι πληρώνονται από το δημόσιο."
*Όμως η μορφή ιδιοκτησίας δεν καθορίζεται ΟΥΤΕ από το σκοπό χρήσης ενός αγαθού, πχ τα αγροτικά αγαθά εξυπηρετούν την κοινωνία - όπως όλα τα αγαθά. αλλά οι συνεταιρισμοί δεν χαρακτηρίζονται δημόσιοι και οι αγρότες δεν χαρακτηρίζονται δημόσιοι υπάλληλοι. ΟΙ οδηγοί στα ΚΤΕΛ, παρότι εξυπηρετούν την κοινωνία, δεν χαρακτηρίζονται δημόσιοι υπάλληλοι και τα ΚΤΕΛ δεν χαρακτηρίζονται δημόσιες εταιρίες αλλά ιδιωτικές. Και οι μηχανικοί που επισκευάζουν αυτοκίνητα του χι υπουργείου και ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ από αυτό, δεν ονομάζονται δημόσιοι υπάλληλοι και ούτε το συνεργείο τους χαρακτηρίζεται δημόσιο.
Εν κατακλείδι, η μορφή ιδιοκτησίας ενός αγαθού εξαρτάται από το πιο υποκείμενο έχει τη ΔΥΝΑΜΗ να ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ τους ΚΑΝΟΝΕΣ ΧΡΗΣΗΣ και ΔΙΑΘΕΣΗΣ ΤΟΥ.
* Έτσι ΔΗΜΟΣΙΟ θα υπήρχε ΜΟΝΟ αν η κοινωνία είχε την εξουσία να υπαγορεύει τη χρήση και τη διάθεση κάποιων αγαθών.

* Η ΕΡΤ, οι συγκοινωνίες (και ότι έχει μείνει) δεν είναι δημόσια αλλά κρατικά, αφού το υποκείμενο που έχει τη δύναμη να υπαγορεύει τους κανόνες της χρήσης και της διάθεσής τους είναι το ΚΡΑΤΟΣ. Άρα είναι ΚΡΑΤΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ.

*ΚΡΑΤΟΣ (με την πραγματική του έννοια) είναι εκείνος μειοψηφικός μηχανισμός που έχει τη δύναμη να υπαγορεύει και να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες πάνω στην κοινωνία.
(Το κράτος έχει δύο όψεις. α. ο σκληρός πυρήνας που κατέχει τη δυνατότητα άσκησης βίας και διαμόρφωσης των κοινωνικών κανόνων και β. η διοικητική του όψη.)

*Ένας δάσκαλος (ανήκει στο διοικητικό σκέλος) δεν είναι κράτος αλλά υπάλληλος του κράτους αφού οι καθοριστικοί κανόνες και οι στόχοι που θα πρέπει να ακολουθήσει στην εκτέλεση της εργασίας του υπαγορεύονται από το σκληρό πυρήνα του κράτους.

* Στα ολιγαρχικά συστήματα δεν υπάρχουν δημόσια αγαθά (σπάνια κάποια όαση). Αυτά που ονομάζονται δημόσια είναι ΟΛΑ κρατικά.

* Και ο σκοπός του κράτους είναι η εξυπηρέτηση των ολιγαρχικών συμφερόντων, των συμφερόντων μιας μειοψηφίας. Όχι κάποιου συγκεκριμένου μεγιστάνα ιδιώτη αλλά όλη την τάξη των μεγιστάνων ιδιωτών. Στις εντολές αυτής της τάξης υπακούει. Άρα το κράτος είναι εταιρική ιδιοκτησία μιας μικρής μειοψηφίας ιδιωτών. Είναι αντικείμενο ιδιοκτησίας μιας εταιρίας-τάξης ιδιωτών. Επομένως είναι ένα αντικείμενο το οποίο ΕΜΜΕΣΑ είναι ιδιωτικό.

*Και αν μια κρατική (έμμεσα ιδιωτική) εταιρία δεν λειτουργεί καλά, κατηγορούν - χτυπούν την έννοια του δημοσίου η οποία πρακτικά είναι ανύπαρκτη. ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ!!!!

* ΔΗΜΟΣΙΑ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΟΝΟ ΣΕ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ όταν "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" όταν "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΘΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟ ΛΑΟ". (Στην πλειοψηφιαρχία δεν υπάρχει κράτος αλλά κοινωνικός μηχανισμός)

ΥΓ Για τη σύγχυση σχετικά με τις έννοιες του κρατικού και του δημοσίου βοήθησαν και οι λενινιστές οι οποίοι ήθελαν να ταυτίσουν την κρατική - κομματική ιδιοκτησία με την κοινωνική ιδιοκτησία (πράγματα διαμετρικά αντίθετα)

Στον ιδεολογικό πόλεμο των εννοιών, τα κινήματα θα πρέπει να βγάλουν τη σαβούρα από το λεξιλόγιό τους. Πάρα πολλές είναι οι διαστρεβλωμένες έννοιες από τους ολιγαρχικούς (κράτος. δημοκρατία, αντιπροσώπευση, νόμος, ελευθερία κοκ) δια μέσου των οποίων ελέγχουν τη σκέψη των υπηκόων.