*Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ αυτών που έχουν θεσμοθετήσει και επιβάλλει τις μαθητικές παρελάσεις, είναι η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ των μαθητών στην απόδοση "τιμής", δηλαδή στη ΔΗΛΩΣΗ ΥΠΟΤΑΓΗΣ στους "επίσημους¨ της ΕΞΕΔΡΑΣ και κατ επέκταση στο μηχανισμό που αυτοί υπηρετούν. (αναγνώριση της ανωτερότητάς των "επισήμων" και της κατωτερότητας των ιδίων) Ποιοι όμως είναι αυτοί οι επίσημοι; Αν εξαιρέσουμε κάποιους δάσκαλους, οι υπόλοιποι έχουν κάποια μεγάλη ή μικρή θέση (γρανάζι) στον ολιγαρχικό μηχανισμό, στο μηχανισμό ΜΑΣΤΡΟΠΟ του λαού. Δηλαδή στο μηχανισμό ο οποίος με τη χρήση ή την απειλή χρήσης βίας απαγορεύει στο λαό να αποφασίζει ο ίδιος για τη ζωή του. Του απαγορεύει δια της βίας να ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΝ ΚΑΘΕ ΝΟΜΟ στην κοινωνική ζωή. Και όταν ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή του, όταν δεν επιλέγει -πλειοψηφικά- τον κάθε νόμο (αλλά αποφασίζει μια μειοψηφία γι αυτόν) τότε είναι ΔΟΥΛΟΣ (οικιακό ζώον) μιας μειοψηφίας και όχι ελεύθερος.
*Οι παράπλευροι στόχοι των παρελάσεων αυτών, συνοδευόμενοι από βερμπαλιστικές αναφορές του τύπου "οι πρόγονοί μας έχυσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι", θέλει να περάσει την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ στους μαθητές (και σε όλη την κοινωνία) ότι στο σημερινό ολιγαρχικό σύστημα ο άνθρωπος είναι ελεύθερος, ενώ στην πραγματικότητα είναι δούλος.
*Φυσικά οι αγώνες για ανεξαρτησία από την επιβολή ΞΕΝΩΝ ολιγαρχικών δυνάμεων είναι κάτι το θετικό αλλά η ελευθερία δεν κατακτιέται αν ο λαός έχει μετά στο σβέρκο του μια ΝΤΟΠΙΑΣ προέλευσης ολιγαρχία (ενίοτε η ντόπια είναι πιο σκληρή από την ξένη όπως πχ στην Ουγκάντα ο Αμίν Νταντά ο οποίος ήταν χειρότερος από τους αποικιοκράτες).
* Οι κατοχικοί πόλεμοι σκοπεύουν στην οικονομία της κατεχόμενης χώρας. Η κατοχή όμως μπορεί να γίνει είτε στρατιωτικά είτε οικονομικά. Σήμερα η Χώρα μας είναι μια Χώρα οικονομικά απόλυτα κατεχόμενη από ξένες ολιγαρχικές Χώρες, από το ξένο κεφάλαιο. (Εδώ εξουσιοδοτούν κάποιους ντόπιους "κλητήρες" για να διεκπεραιώνουν τις θελήσεις τους.)
* Είμαστε Χώρα κατεχόμενη από ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες.
* Η απόδοση τιμής στους αγωνιστές που πάλεψαν για ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ (ενάντια σε ξένες και ντόπιες ολιγαρχίες) είναι απόλυτα ανόητο να λέγεται ότι γίνεται με τις παρελάσεις και τη "στροφή της κεφαλής δεξιά". (Δηλαδή οι σημερινοί "επίσημοι" πολέμησαν και θέλουν τιμές;) Τόσες χιλιάδες τρόποι υπάρχουν για να τιμήσει κανείς τους κοινωνικούς αγωνιστές, γιατί οι ολιγαρχικοί επιλέγουν τις παρελάσεις;
* Η απόδοση τιμής μπορεί να γίνει ΜΟΝΟ με τη στροφή της σκέψης στον αγώνα και το δόσιμο στον πρακτικό αγώνα ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΝΤΟΠΙΑ ΚΑΙ ΞΕΝΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ, με την πρακτική ασέβεια στα γρανάζια του ολιγαρχικού μηχανισμού των διεστραμμένων.
