ΠΡΩΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Ακούγεται συχνά το: «Χρειάζεται παιδεία και εσωτερική πνευματικότητα  από την πλειοψηφία του λαού για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί και μετά για να λειτουργήσει η εξουσία του λαού (πλειοψηφιαρχία - δημοκρατία)».

*Αν όμως απαιτείτο να προηγηθεί η μεγάλη μόρφωση τότε δεν θα γινόταν ΠΟΤΕ η επανάσταση στην Αθήνα το 462 πχ, αφού την εποχή εκείνη, η μεγάλη πλειοψηφία ήταν ΑΓΡΑΜΜΑΤΗ. Ακόμα θα περιμέναμε και έτσι η ανθρωπότητα θα είχε χάσει τους «ΠΑΡΘΕΝΩΝΕΣ», τη μόρφωση, την επιστήμη και τον πολιτισμό που ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ  ΜΕΤΑ την επανάσταση. Η τότε (μερική) δημοκρατική πολιτεία  ήταν λοιπόν η αιτία της ανάπτυξης της μόρφωσης, του πολιτισμού, όλης αυτής της παιδείας και όχι το αντίστροφο. Πριν το 462 πχ δηλαδή πριν την επανάσταση του Εφιάλτη και του Αρχέστρατου  η Αθήνα δεν είχε να επιδείξει – ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ – κάτι το πολύ
σπουδαίο.  (Ο πολιτισμός είναι η εκδήλωση του μορφωτικού επιπέδου ενός λαού σε κάθε ιστορική εποχή.)

Επίσης, το 1821 όταν επαναστάτησαν οι Έλληνες δεν είχαν κάποια μεγάλη και συγκεκριμένη παιδεία. (και τα ποσοστά του αναλφαβητισμού άγγιζαν το 99%. Το ίδιο και με όλες τις μεγάλες επαναστάσεις όπως η Γαλλική του 1789 κλπ.)
Αν λοιπόν απαιτείτο για την επανάσταση μια ΜΕΓΑΛΗ μόρφωση ή και εκπαίδευση των λαών και όχι ειδική, τότε δεν θα είχε γίνει, μέχρι σήμερα, καμιά επανάσταση στον πλανήτη.  
Η άποψη που θέλει να προηγηθεί η μόρφωση των λαών είναι ΛΑΘΕΜΕΝΗ και δρα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ κατά της απελευθέρωσης των λαών, αφού «πετάει τη μπάλα στην εξέδρα» μεταθέτοντας το ζητούμενο σε μετέπειτα χιλιετίες  και αν...


Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ.
* Για το λαό, η παιδεία που απαιτείται για μια επανάσταση δεν θα είναι καθολική παιδεία αλλά παιδεία που  αφορά ΜΟΝΟ 
(α) στην αναγκαιότητά της και
(β) στην αποτελεσματικότητά της, με τα κατάλληλα μέσα που θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν.
Δηλαδή παιδεία για τους συγκεκριμένους βασικούς υλικούς όρους βίωσης του ανθρώπου (ανάγκες και εφικτά μέσα).

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ. 
* Το πιο βασικό στοιχείο βασικό απαιτείται είναι να πεισθεί το κάθε άτομο και συνολικά η πλειονότητα ότι το μεγάλο ΥΛΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ τους (καλύτερο) βρίσκεται σε μια άλλη μορφή οργάνωσης της κοινωνίας και ότι αυτή είναι ΕΦΙΚΤΗ ΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ, μετά την συντριβή της υπάρχουσας ολιγαρχικής. (Στην περίπτωσή μας, θα πρέπει να πειστεί ότι είναι προς το μεγάλο ΣΥΜΦΕΡΟΝ του καθένα και των πολλών «Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» δηλαδή ότι αυτό είναι λειτουργικά ΕΦΙΚΤΟ (όταν θα συντριβεί το υπάρχον ολιγαρχικό καθεστώς). Επίσης θα πρέπει να διαφαίνετι εφικτή ΕΦΙΚΤΗ και η συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος (όταν θα υλοποιούνται  κάποιες υλοποιήσιμες προϋποθέσεις).

Δηλαδή θα πρέπει να περάσουν στην κοινωνική συνείδηση οι αντιλήψεις α. Ότι το ΝΕΟ πρόταγμα είναι πολύ ΚΑΛΥΤΕΡΟ του υπάρχοντος ολιγαρχικού και β. να περάσουν ότι δύο πράγματα είναι εφικτά. 1. ΕΦΙΚΤΟ να λειτουργεί αποτελεσματικά και σχετικά εύκολα (το νέο πρόταγμα) 2. ΕΦΙΚΤΗ (κάτω από υλοποιήσιμες προϋποθέσεις) η συντριβή του υπάρχοντος ολιγαρχικού και η εγκαθίδρυση του νέου.

* ΣΗΝΑΝΤΙΚΟ.
Αν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη και σχετικά μεγάλη παιδεία, αυτή την χρειάζονται οι πρωτεργάτες, οι «πρωτοπόροι» του αγώνα. Και αυτή θα έχει να κάνει με τη με τη βαθιά γνώση των νόμων της κοινωνικής κίνησης, των "νόμων" της επανάστασης και να διακατέχονται από υψηλές ανθρωπιστικές αξίες. Θα πρέπει να γνωρίζουν καλά τους πιο πάνω νόμους, όχι για να καταλάβουν οι ίδιοι την εξουσία αλλά για να υποδείξουν την οδό στους λαούς ώστε οι ίδιοι να μπορέσουν να κατακτήσουν την εξουσία τους. Αυτές τις γνώσεις θα μπορούν να τις εμφυσούν όλο και σε περισσότερους υπηκόους και έτσι να μπαίνουν όλο και περισσότεροι στις κινηματικές διαδικασίες...


(Για να γίνει μια κοινωνική ριζική αλλαγή απαιτούνται και άλλες προϋποθέσεις όπως η ύπαρξη οργανωμένης πλειοψηφιαρχικής πρωτοπορίας, εναλλακτικό ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ σχέδιο -που να περικλείει τα στοιχεία του πολύ καλύτερου και εφικτού για να το ακολουθήσει ο λαός-, η κρίση του συστήματος, κίνημα και μερικές άλλες.)

 

*ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ. «ΤΟ ΝΕΡΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ» (χωρίς ιδιαίτερη παιδεία)
Για να λειτουργήσει η εξουσία του λαού (μετά τη συντριβή του ολιγαρχισμού) δεν χρειάζεται ιδιαίτερη μόρφωση και ιδιαίτερες γνώσεις κλπ. Η νέα οργάνωση της κοινωνίας απαιτεί ΑΠΛΑ ο καθένας να εκφράζει αυτό που νομίζει προσωπικό του συμφέρον («εγωιστικό» συμφέρον). Και όταν το συμφέρον του ταυτίζεται με εκείνο των πολλών, θα τίθεται προς υλοποίηση.  Μετά θα αρχίσει «να μπαίνει το νερό στο αυλάκι». (Φυσικά θα χρειάζονται και οι θεσμοί προστασίας του πλειοψηφιαρχικού συστήματος)
Η «ΑΥΤΟΜΑΤΗ» ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ Ή ΠΩΣ ΜΠΑΙΝΕΙ  «ΑΥΤΟΜΑΤΑ» ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΤΟ ΑΥΛΑΚΙ.
Μια σχηματική υπόθεση ως παράδειγμα:
Ας υποθέσουμε ότι στη Δημοκρατία θα υπάρχουν ομάδες ανθρώπων (α,β,γ) με πάνω κάτω τον ίδιο αριθμό μελών.
Η κάθε μια ομάδα κάνει μια εγωπαθή-αντικοινωνική επιλογή.
Η (α) ομάδα θα θέλει να εκτρέφει κοτόπουλα με διοξίνες και ορμόνες για να μειώνει το κόστος παραγωγής και έτσι να βγάζει περισσότερο κέρδος.
Η (β) ομάδα, επειδή είναι κοντά σε μια πηγή νερού,  θα θέλει να αποκλείσει την πηγή από τους άλλους για να το εκμεταλλεύεται η ίδια.
Η (γ) ομάδα θα θέλει να περιφράξει τις παραλίες για να εισπράττει χρήματα  από εκείνους που θα θέλουν να πάνε να κάνουν μπάνιο.

Από αυτό το παράδειγμα συνάγεται ότι ΟΛΟΙ οι άνθρωποι στο βάθος κοιτάνε το ατομικό τους συμφέρον και όχι το κοινωνικό.
Όμως τα μέλη της κάθε ομάδας κοιτάνε το προσωπικό όφελος από δύο πλευρές. Η μια πλευρά είναι ότι επιδιώκουν την ΑΠΟΚΟΜΙΣΗ ΚΕΡΔΟΥΣ με πράξεις που θα έχει αρνητικές συνέπειες στους υπόλοιπους και απο την άλλη πλευρά επιδιώκουν όφελος από την ΑΠΟΦΥΓΗ ΖΗΜΙΑΣ που θα τους προκαλέσουν άλλοι με τις πράξεις τους.

Έτσι εδώ στο παράδειγμά μας, στην περίπτωση αποφυγής ζημιάς, θα έχουμε τις εξής σχέσεις:

1) Η ζημιά που θα προκληθεί απ την ομάδα (α) θα έχει αντιπάλους τις ομάδες (β) κ΄(γ) – που τα μέλη τους θα κοιτάνε και αυτά το προσωπικό τους συμφέρον.

2)  Η ομάδα (β) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (γ).

3) Η ομάδα (γ) θα έχει για αντιπάλους τις ομάδες (α) και (β)

Από ετούτο φαίνεται ότι εκείνοι που θα είναι αντίπαλοι σε αντικοινωνικές πράξεις – παρ ότι οι ίδιοι αντικοινωνικοί με τον τρόπο τους- θα είναι η πλειοψηφία των πολιτών.

Επομένως στην πραγματική Δημοκρατία- όπου όλοι οι νόμοι θα είναι εγκεκριμένοι απ την πλειοψηφία- θα έχουμε το φαινόμενο τις ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ των αντικοινωνικών πράξεων.
Αυτό καθίσταται δυνατό επειδή ο κάθε άνθρωπος δεν κοιτά μόνο το συμφέρον του όταν πράττει και οι πράξεις του έχουν επιπτώσεις στους άλλους αλλά το κοιτά και όταν οι πράξεις των άλλων μπορεί να του προκαλέσουν ζημία.

Θέλουμε λοιπόν ο κάθε άνθρωπος να κάνει επιλογές ΠΑΝΤΑ με βάση το πραγματικό ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ του συμφέρον (ακόμα και «εγωιστικό» που λέει ο λόγος) και να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ!!!

Αν στην πραγματική Δημοκρατία – πλειοψηφιαρχία ο καθένας θα κοιτάει το πραγματικό  προσωπικό συμφέρον του (και ιδίως στις πράξεις των άλλων που τον ζημιώνουν) τότε πάνω σε κάθε θέμα θα βγαίνει ένα σύνολο ανθρώπων που θα έχει το ίδιο προσωπικό όφελος και τούτο το σύνολο θα είναι η πλειοψηφία. Ε! Αυτό θα πρέπει να εφαρμόζεται στην κοινωνία.

Στα ΠΡΩΤΑ ΣΤΑΔΙΑ, στην πραγματική Δημοκρατία - πλειοψηφιαρχία, οι επιλογές θα γίνονται ΚΥΡΙΩΣ με γνώμονα κυρίως την αποφυγή ζημίας από πράξεις άλλων. Σε ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ όμως ΣΤΑΔΙΑ – μετά από κατάλληλη μόρφωση - οι επιλογές θα γίνονται όλο και περισσότερο στη βάση της αποκόμισης  ωφελιμότητας από την πρόκληση ωφελιμότητας στους άλλους. Πχ θα έχει συνειδητοποιήσει περισσότερο ότι αν θέλει να χαρεί, να διασκεδάσει θα πρέπει να πάει σε γιορτή, σε πανηγύρι όπου και οι άλλοι είναι χαρούμενοι και όχι να πάει σε κηδεία. Μέσα από την παιδεία που θα αναπτύσεται εντός της ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΊΑΣ – δημοκρατίας, θα αυξάνεται διαρκώς το ποσοστό των ανθρωπιστικών αξιών, των αξιών της αλληλεγγύης και της συλλογικής πράξης και ζωής.
Το σημερινό ολιγαρχικό σύστημα έχει συμφέρον να επιβάλλει  ατομικιστικές και αντικοινωνικές αντιλήψεις ενώ το πλειοψηφιαρχικό θα έχει συμφέρον να προβάλει τις συλλογικές.