Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

KOMMOYNΙΣΜΟΣ (κατά το Μάρξ) ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (πολιτικοοικονομικό) ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΜΕ ΜΕΣΟ-ΜΟΧΛΟ TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ – ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑΣ (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική στο λαό και όχι σε μια μειοψηφία - κόμμα) ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (δηλαδή δεν θα μπορεί κανένας νόμος να τεθεί σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού) ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ (δια της αυτονομίας – αποφάσεων της πλειοψηφίας του λαού - και ΜΟΝΟ- ) ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ – ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ) ΚΑΙ ΔΙ ΑΥΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
Τα δύο αυτά στοιχεία (δημοκρατία και κοινωνικοποίηση) είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδιαχώριστα, όπως είναι το Η2 και το Ο για το νερό.
(Βλακώδης είναι η έκφραση, σοσιαλισμός-κομμουνισμός ΜΕ δημοκρατία. Είναι σαν να λέει κάποιος «νερό με υδρογόνο ή νερό με οξυγόνο», γιατί το νερό έχει απαραίτητα εντός του και το ένα και το άλλο στοιχείο.)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΟΜΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ, ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ. Είναι η ουσία του πολιτικού συστήματος της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, της οποίας ο Μαρξ ήταν γνώστης και λάτρης. Ο κομμουνισμός είναι η πρόταση για την πιο ΠΛΗΡΗ μορφή δημοκρατίας – όπως αυτή της κομμούνας στη γαλλική επανάσταση του 1871 – γιατί είναι αντιφατικό να υπάρχει δημοκρατία για όλα τα κοινωνικά θέματα από τη μια και από την άλλη να υπάρχει ολιγαρχία στην οικονομία. Η ύπαρξη αυτής της ολιγαρχίας θα υποσκάπτει διαρκώς τη δημοκρατία, όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα, μέχρι να την ανατρέψει.

(Τώρα, αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι ΔΕΝ είναι σωστό για το λαό να ψηφίζει τον κάθε νόμο, γιατί θεωρεί το λαό αμόρφωτο κλπ, είναι και αμόρφωτος και ανιστόρητος και υπέρβλακας με πατέντα. Αποδείχθηκε στην πράξη, για 140 χρόνια, ότι με το να ψηφίζει ο (αγράμματος) λαός τον κάθε νόμο μπορεί και φτιάχνει Παρθενώνες, να βγάζει δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κοκ (γνωστούς και άγνωστους) και να εκτινάσσει την ευμάρεια σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ τα συστήματα, όπου οι ελάχιστοι έφτιαχναν τον κάθε νόμο, όπως πχ σε Σπάρτη και Μακεδονία, δεν έβγαλαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ!!! (Σχέση πολιτισμού και ευμάρειας μεταξύ Αθήνας και άλλων ολιγαρχικών συστημάτων είναι σχέση ελέφαντα με κουνούπι.) Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε άλλη κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο όπου μέσα σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο, με 150.000 – 200.00 πληθυσμό και μέσα σε 140 χρόνια να ανέπτυξε τόσο μεγάλο πολιτισμό και τόση ευμάρεια!! )

Το πρώτο δομικό στοιχείο στην έννοια του κομμουνισμού είναι το ουσιαστικό δομικό στοιχείο της Αθηναϊκής δημοκρατίας – ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΊΑς που στοχεύει στο «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ή διαφορετικά, η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΣΕΙ Ή ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.

Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

ΜΑΡΞ από τα χειρόγραφα του 1843
«Η δημοκρατία είναι η λύση του αινίγματος της πολιτειακής οργάνωσης. γιατί μόνο με τη δημοκρατία η πολιτειακή οργάνωση φαίνεται αυτό που πραγματικά είναι : ένα ελεύθερο προϊόν του ανθρώπου»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ)

«Μαρξ:ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:

« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού (ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) δεν μπορεί να υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ).
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ (στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ) , δηλαδή η Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- δημοκρατική ρεπούμπλικα – πλειοψηφιαρχία - αυτοδιεύθυνση λαού), θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ) που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».

ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι εξουσιολάγνοι αντικομμουνιστές (μειοψηφιαρχικοί ή και μοναρχικοί – σταλινιστές) που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, για να στηρίξουν τις, κατά βάθος, αντεργατικές, αντιλαϊκές θεωρίες τους ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΑΝ (τουλάχιστον) ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.

1. Την έννοια της ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ και 2.
Την έννοια της ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ ή της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ.
α. Σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να γίνουν τα μέσα παραγωγής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. (Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής-μπ-)
Όμως τι σημαίνει ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ; ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ είναι η δυνατότητα ή εξουσία ενός υποκειμένου να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ ενός αντικειμένου. (ή η δυνατότητα για την κατά βούληση χρήση και διάθεση ενός αντικειμένου). ΑΡΑ. Αν για τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής (και γενικότερα για την οικονομία) δεν αποφασίζει η κοινωνία (λαός), τότε τα μέσα αυτά, αντικειμενικά, ΔΕΝ είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας, δεν μπορούν να είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία εκείνου του υποκειμένου που έχει την ΕΞΟΥΣΙΑ να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεσή τους. Επομένως, Αν το ΚΟΜΜΑ έχει την εξουσία να αποφασίζει για τη χρήση και τη διάθεσή τους ΤΟΤΕ τα μέσα αυτά είναι ιδιοκτησία του. Εν κατακλείδι, αν η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ δεν ανήκει στο λαό (να αποφασίζει και να επιβάλλει τις αποφάσεις του) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και άρα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. (Αυτό που θα έχουμε θα είναι κομματικομονοπωλιακός καπιταλισμός, όπως είχαμε στις ανατολικές χώρες.)
β. Ετούτο το αντικομμουνιστικό – λενινιστικό ρεύμα, μη μπορώντας να ξεπεράσει αυτό το θεωρητικό και πρακτικό αδιέξοδο, προβαίνει σε μια άλλη θεωρητική «καριολιά» - απάτη. Σου λέει ότι: "Τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικά και θα δίνονται προς διαχείριση στον αντιπρόσωπό τους που είναι το κόμμα.'' ΑΥΤΟΑΝΑΓΟΡΕΥΕΙ λοιπόν το κόμμα σε ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων – λαό.
Όμως σε μια σχέση αντιπροσώπευσης, ποιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ;
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΩΠΕΥΟΜΕΝΟΣ στον ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ ή ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ στον ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΜΕΝΟ; Μπορεί κάποιος να αποφασίζει και να δίνει εντολές ΜΟΝΟ αν έχει μεγαλύτερη εξουσία από κάποιον άλλο. Αν τώρα ο δήθεν αντιπρόσωπος έχει την εξουσία να ΔΙΑΤΑΖΕΙ τον αντιπροσωπευόμενο ΠΑΥΕΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ να είναι αντιπρόσωπος. Η σχέση παύει να είναι σχέση αντιπροσώπευσης και μετατρέπεται σε σχέση μαστροπείας, νταβατζηλικιού. ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ – αντικειμενικά - ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ γιατί γίνεται αντιστροφή των υποκειμένων στη σχέση εξουσίας. – Αντί να έχει ο λαός την εξουσία την έχει η μειοψηφία του κόμματος.
(Ένας οποιοσδήποτε από εμάς, μπορεί να φανταστεί ότι θα είχε έναν για αντιπρόσωπό του και ο τελευταίος να αποφάσιζε και να τον διέταζε τι θα κάνει; Αυτά είναι τα «κουφά» από τον εσωτερικό αντικομμουνισμό. )
Επομένως και τελικά δεν μπορεί να υπάρξει έτσι κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και άρα δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός γιατί δολοφονείται από το κόμμα που τον επικαλείται. Μπορεί να υπάρξει μόνο κομματικομονοπωλιακός καπιταλισμός και αν το κόμμα διαπιστώσει, με τον καιρό, ότι δεν «τραβάει» όπως θα ήθελε, τότε το ίδιο το κόμμα θα το γυρίσει στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως έγινε από την ΣΕ μέχρι την Κούβα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ Α ΔΙΕΘΝΟΥΣ:
«Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργατών»,

YΓ
Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης, γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (κυριαρχία) ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ (και των άλλων εργαζόμενων τάξεων) όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

(Παραθέτουμε το ίδιο απόσπασμα στα γερμανικά και στα αγγλικά γιατί οι μεταφραστές παίζουν «περίεργα» παιχνίδια)
Στα γερμανικά: Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.
Στα αγγλικά: First. If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.

Tο κοινό στοιχείο όλων των σταδίων του Κομμουνισμού – κοινοτισμού (από την αρχή του πρώτου σταδίου του σοσιαλιστιστικού μέχρι το ανώτερο) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας κατά το οποίο όλα τα μέλη της κοινότητας (δηλαδή η κομμούνα-κοινότητα), κατέχοντας ισότιμη εξουσία, μπορούν να καθορίζουν πλειοψηφικά όλες τις παραγωγικές και τις άλλες κοινωνικές σχέσεις τους. Δηλαδή το κοινό στοιχείο είναι το σύστημα της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Αν λείπει αυτό δεν υπάρχει κομμουνισμός αλλά κάτι το αντι – κομμουνιστικό, όπως τα πρώην σταλινικά ή γενικώς τα λενινιστικά καθεστώτα της ανατολής.
Επεξήγηση: Ο Κομμουνισμός θα περάσει από διάφορα στάδια εξέλιξης. Από το πρώτο το σοσιαλιστικό (κομμουνιστικό και αυτό) όπου πχ η αμοιβή θα γίνεται στη βάση της προσφοράς του καθένα, μέχρι το ανώτερο στάδιό του «από τον καθένα ανάλογα με την προσφορά του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του’’ θα έχουμε ένα ίδιο ουσιαστικό στοιχείο. Το στοιχείο της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Και για να έχουμε αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία θα πρέπει απαραίτητα ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (ένοπλη και διοικητική), Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΟΥΣΙΑ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ και όχι σε μια μικρή κομματική μειοψηφία. ΤΟ ΝΑ ΑΝΉΚΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟ - ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ. Μόνο δια μέσου της πλειοψηφιαρχίας μπορεί να υλοποιηθεί και το σκέλος της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΜΑΡΞ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ-ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΡΧΙΑ) ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ, ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ, ΤΟ ΛΕΝΙΝ, ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΝΟΥ ΑΙΩΝΑ.
Έτσι διαστρεβλωμένο το ξέρει σήμερα ο περισσότερος κόσμος γιατί δεν έχει τη δυνατότητα ή το χρόνο να μελετήσει τις πηγές από τα πρωτότυπα.
Και ως ένα βαθμό, με το δίκιο του να μπερδεύει το Σούτσο με το Λούτσο .

Ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο
πόλεμο γράφει:« Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν
(στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).....»

Από την πιο πάνω υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα αλλά με απόλυτη
σαφήνεια το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία
τους κοινωνικούς  κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
(και απλά η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ  να προτείνει στο λαό
έτοιμες ουτοπίες).

Εντελώς αντίθετα όμως ο Λένιν λέει:

*Ο Λένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1918 λέει:

" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση

μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται
ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η
δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε
και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το
κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο
το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."

ΥΓ3

"Ο κλείνων τον νουν κατά τον βουν, νουν βοός έχει"
και ο πιστεύων ότι ο λενινισμός (ή ο σταλινισμός -
μοναρχισμός κλπ) έχει την παραμικρή σχέση με τον κομμουνισμό,
μεγάλη άγνοια έχει.