Πχ μια αρχική σχέση δημιουργείται στη βάση μιας κάποιας αξίωσης. (προσμονή θετικών καταστάσεων). Με το πέρασμα του χρόνου α. αν απαξιωθεί σχεδόν πλήρως (ουσία) και β. αν διαφαίνεται ή υπάρχει η δυνατότητα για κάτι νέο καλύτερο, τότε αξιώνεται το νέο και διαλύεται το παλιό. Η πλήρης ΑΠΑΞΙΩΣΗ (του αντικειμένου) της αρχικής αξίωσης είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πραγματοποίηση οποιασδήποτε ΝΕΑΣ ΑΞΙΑΣ. Τέτοια παραδείγματα έχουμε άπειρα στη ζωή για το λόγο ότι αυτή η πορεία της ανθρώπινης πράξης είναι ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑ, είναι χωρίς εξαίρεση.
Επομένως, για να φτιάξουμε ένα άλλο ΝΕΟ και ΑΝΩΤΕΡΟ σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας, θα πρέπει πρώτα να ΑΠΑΞΙΩΘΕΙ πλήρως, από την πλειονότητα της κοινωνικής συνείδησης, κάθε μορφή ολιγαρχισμού όπως κοινοβουλευτισμός, φασισμός, κομματικές ολιγαρχικές δικτατορίες κλπ, που είχε αξιωθεί παλαιότερα, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, από την κοινωνική συνείδηση, είτε με καταναγκασμό είτε με την προπαγάνδα του συστήματος.
Δηλαδή θα πρέπει να απαξιωθεί πλήρως ΚΑΘΕ σύστημα στο οποίο μια μειοψηφία έχει την εξουσία να ορίζει τους κοινωνικούς κανόνες, να φτιάχνει και να επιβάλλει στην πλειοψηφία τον κάθε "νόμο". Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι οι υπήκοοι όχι μόνο δεν θα περιμένουν πια ΚΑΝΕΝΑ θετικό από ετούτο το σύστημα, αλλά αντίθετα θα είναι βέβαιοι ότι συνολικά μόνο αρνητικά τους περιμένουν.
Κατόπιν στη θέση αυτής της ριζικής και διευρυμένης απαξίωσης θα πρέπει να μπει η αξίωση για ένα νέο σύστημα όπου ο κάθε νόμος που θα τίθεται σε ισχύ θα είναι επιλογή της πλειοψηφίας. Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ είναι σαν το Η2 και η ΝΕΑ ΑΞΙΩΣΗ σαν το Ο. Για να έχουμε νερό (Η2Ο) χρειάζονται απαραιτήτως και τα δύο στοιχεία. (Πχ, ν η ΑΠΟΧΗ από τις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού είναι διακήρυξη απαξίωσής του, είναι πολύ σημαντική και απαραίτητη πράξη απαξίωσής του όπως και άλλες πράξεις και σκέψεις απαξίωσής του-. Δυστυχώς όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται επί πλέον και η ΑΞΙΩΣΗ του συστήματος της πραγματικής δημοκρατίας – εξουσίας του λαού που θα πρέπει να αντικαταστήσει τον κοινοβουλευτισμό.
Αυτό για να μην προκαλούνται αυταπάτες σε κάποιους ότι απλά με την αποχή αλλάζει το σύστημα. Και η αποχή χρειάζεται σαν πράξη απαξίωσης και πολλές άλλες ιδεολογικές και κινηματικές πράξεις απαξίωσης χρειάζονται (Η2) και το νέο πρόταγμα (Ο) χρειάζεται. Πρόταγμα που θα εκπέμπει με "άνεση" από μέσα του τα στοιχεία του πολύ καλύτερου-ωφελιμότερου και του εφικτού).
Η απαξίωση του παλιού βοηθά στην αναζήτηση του νέου προτάγματος και το νέο πρόταγμα βοηθά στην περαιτέρω απαξίωση του παλιού.
(Η ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ και γι αυτό καταφέρονται εναντίον της με λύσσα ΟΛΟΙ οι ολιγαρχικοί. Γι αυτό πρώτο τους μέλημα είναι η αύξηση της συμμετοχής και φυσικά η μείωση της αποχής. Εναντιώνονται λοιπόν με λύσσα επειδή γνωρίζουν καλά ότι η απαξίωση είναι το προηγούμενο απαραίτητο σκαλί και το απαραίτητο στάδιο για να έλθει το νέο που συντρίβει το παλιό.)
* Η απαξίωση ενός συστήματος γίνεται αργά και συσσωρευτικά. Το ίδιο και η αξίωση ενός νέου προτάγματος. Οι δυνάμεις τις απαξίωσης και της νέας αξίωσης δουλεύουν σαν τον τυφλοπόντικα - ασπάλακα, που κόβει μία προς μία τις ρίζες ενός δένδρου με υπομονή. Φτάνει όμως μια στιγμή όπου ξαφνικά το δένδρο ξεραίνεται ή πέφτει. Εδώ πολλοί λένε ότι "πέφτουν από τα σύννεφα" ή ότι δεν το περίμεναν με τίποτα. Όμως οι "αόρατες δυνάμεις έχουν κάνει επί μακρόν τη δουλειά τους. Όλες οι μεγάλες ριζικές ή επαναστατικές αλλαγές έρχονται "ξαφνικά" και λέγεται ότι "κανείς δεν το περίμενε".
(Απλά δεν το περιμένουν όλοι εκείνοι που δεν έχουν βαθιά γνώση των κοινωνικών νόμων)
Τρία παραδείγματα.
α. Την άνοιξη του 68, λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η εξέγερση του Μάη του 68, ο ολιγαρχικός τύπος της Γαλλίας έγραφε ότι "τίποτα δεν κινείται" ότι "αυτή η περίοδος είναι η πιο πληκτική περίοδος στη Γαλλία" Σε ελάχιστες μέρες ξέσπασε η εξέγερση. β. Το 1973 ο εδώ Αμερικανός πρέσβης έστελνε αναφορά στην κυβέρνησή του που έλεγε ότι το στρατιωτικό καθεστώς έχει εδραιωθεί και ότι θα εξουσιάζει για πολλές ακόμα δεκαετίες. Την άλλη χρονιά όμως έπεσε.
γ. Το 1989 ο Αμερικανός η CIA έστελνε από τη Μόσχα "ραπόρτο" στην κυβέρνησή της που έλεγε ότι το καθεστώς της ΣΕ έχει αιώνες μπροστά του.Την άλλη χρονιά έπεσε.
* Γιατί η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά (σοσιαλδημοκρατική και λενινιστική) είναι το πιο ισχυρό στήριγμα του συστήματος;
Βασικά γιατί εμποδίζει με όλα τα μέσα την ΑΠΑΞΙΩΣΗ της ΟΥΣΙΑΣ του συστήματος. Δηλαδή εμποδίζει τους υπηκόους την απαξιώσουν το να καθορίζει τους κοινωνικούς κανόνες μια μειοψηφία. Η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά αξιώνει και αυτή μια μειοψηφία να φτιάχνει και να επιβάλλει τον κάθε νόμο. Μόνο που θέλει να το κάνει η ίδια και όχι άλλες μειοψηφίες. Αγωνίζεται για να απαξιώσει τις άλλες μειοψηφίες και να αξιώσει τη δική της. Γι αυτό ονομάζει δημοκρατία-εξουσία του λαού την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και γι αυτό συμμετέχει στις ολιγαρχικές εκλογές κοκ. Απλά απαξιώνει τις άλλες ολιγαρχικές μειοψηφίες σαν "κακές" και αξιώνει τον εαυτό της σαν "καλή" ολιγαρχική μειοψηφία. 'Άρα το σύστημα όπου μια μειοψηφία έχει την εξουσία να επιβάλλεται στην πλειοψηφία το χρειάζεται, γιατί αυτό επιδιώκει και η ίδια και δια μέσου αυτού εκπαιδεύει τους υπηκόους στην αναζήτηση της "καλής" μειοψηφίας που θα επιβάλλεται στην πλειοψηφία.
Εκτός αυτού, πχ στις ολιγαρχικές εκλογές, οι ολιγαρχικοί "αριστεροί' όχι μόνο δεν απαξιώνουν ΠΛΗΡΩΣ το σύστημα αλλά καλλιεργούν την ανύπαρκτη ελπίδα στους υπηκόους ότι η συμμετοχή και η ψήφος προς αυτούς (κόμμα δυνατό στη βουλή και στο λαό) θα έχει θετικές επιπτώσεις στο λαό!!! Άρα τους οδηγεί στη σκέψη ότι ο κοινοβουλευτισμός δεν πρέπει να απαξιώνεται πλήρως αφού μπορούν να προκύψουν και θετικά με τη "σωστή" συμμετοχή σε αυτόν, με τη σωστή επιλογή κόμματος. Έτσι, εισάγοντας στη συνείδηση των υπηκόων και (δήθεν) θετικές δυνατότητες για αυτούς, δεν αφήνουν να επέλθει η ΠΛΗΡΗΣ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ η οποία είναι απαραίτητη για την επαναστατική αλλαγή. Εμποδίζει τη σήψη ή την πλήρη σήψη του ολιγαρχισμού μέσα στην κοινωνική συνείδηση και γι αυτό είναι το καλύτερο ιδεολογικό στήριγμά του σήμερα. Χωρίς την ολιγαρχικοποιημένη αριστερά, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ο ολιγαρχισμός θα είχε πέσει προ πολλού και μαζί του ο καπιταλισμός. Όμως βασικός θώρακας και ασπίδα του είναι η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά που ακόμα κρατά όρθιο το σύστημα.
* Η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά περνά μεγάλη κρίση όπως περνά και η αστική ολιγαρχία. Εδώ όλο και μειώνεται η αποδοχή τους από το λαό και οι ηγεσίες τους ψάχνουν για φθηνές δικαιολογίες προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η ηγεσία τους στο κόμμα. ΟΙ άνθρωποι των ηγεσιών τους «δεν παίζονται». Το μόνο που τους ενδιαφέρει πρωτίστως είναι είτε ο επαγγελματισμός ή η θέση της ηγεσίας (εξουσιολαγνεία). Στους περισσότερους από αυτούς δώστους μια καρέκλα, ένα τραπέζι και απέναντι ακροατήριο και πάρτους την ψυχή.
Είναι στην απέναντι όχθη από το λαό και ντε φάκτο ενάντιά του. Στην απέναντι όχθη είναι και οι αστοί αλλά σε διαφορετικό στρατόπεδο.
Δυστυχώς έχουν εγκλωβίσει αρκετούς καλοπροαίρετους αγωνιστές.
Όμως πια το ποτάμι δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Όσοι από αυτούς συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο θα είναι τελικά σκουπίδια της ιστορίας.
