Ο,ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΡΔΕΣ ΠΕΤΥΧΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ.

*Ας γίνεται διαρκής αναφορά για το πλέον αυτονόητο γιατί για αρκετούς υπηκόους δεν είναι αυτονόητο.
Χωρίς την κατοχή – έλεγχο της ένοπλης εκτελεστικής, κανένα υποκείμενο δεν μπορεί να έχει εξουσία σε παγκοινωνικό επίπεδο. Η ένοπλη εκτελεστική, ο μηχανισμός καταναγκασμού, είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΒΑΣΗ πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν οι άλλες εξουσίες – δυνατότητες, όπως η νομοθετική, η δικαστική, η οικονομική κλπ και όλοι οι άλλοι θεσμοί. Όποιο υποκείμενο ελέγχει την ένοπλη εκτελεστική, μπορεί να ελέγχει τη μορφή και την ουσία όλων των άλλων θεσμών και να επιβάλλει τη διαμόρφωσή τους όποτε το έχει ανάγκη και όποτε το αποφασίσει.
Σήμερα σε κάθε Χώρα και σε παγκόσμιο επίπεδο, την ένοπλη εκτελεστική την κατέχει μια μειοψηφία, μια δράκα ανθρώπων και για αυτό μπορούν και καθορίζουν πλήρως τη ζωή των υπηκόων τους.

Ο ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΘΑΣΕΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ».
*Αναγκαία η Καθημερινή άσκηση κινηματικής αντιβίας (πραγματικής) εναντίον κάθε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ολιγαρχικού αντιλαϊκού μέτρου και απαραίτητη ΣΥΝΔΕΣΗ αυτής με το απελευθερωτικό πρόταγμα. ΠΧ κινητοποίηση ενάντια στους πλειστηριασμούς της εφορίας («όχι στους πλειστηριασμούς») και το αίτημα αυτό, οι κινητοποιημένοι ή η «πρωτοπορία» να το συνδέει επικοινωνιακά (και οργανωτικά) με το απελευθερωτικό πρόταγμα-ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΚΟΠΟ: «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ - ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» καθώς και με τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την πραγμάτωση αυτού που είναι: «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ».
Η μη σύνδεση του επί μέρους καθημερινού αιτήματος με τον στρατηγικό σκοπό θα είναι σκορδαλιά χωρίς σκόρδο, φασολάδα χωρίς φασόλια, νερό με μόνο υδρογόνο και χωρίς οξυγόνο. Δηλαδή θα είναι χαμένες κινητοποιήσεις τις οποίες θα μπορεί και θα ξεπερνά ή θα αφομοιώνει το σύστημα. Και ενίοτε όχι μόνο να τις ξεπερνά αλλά και να ενδυναμώνει το ίδιο, καλλιεργώντας στους υπηκόους την ελπίδα ότι κάποιος άλλος ολιγαρχικός θα είναι καλύτερος. Αφού δεν θα χτυπιέται στην καρδιά του, ό,τι δεν θα το τραυματίζει θα το κάνει πιο δυνατό. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει η διασύνδεση, μέσα στην κοινωνική συνείδηση, το κάθε επιμέρους ζήτημα με τον στρατηγικό σκοπό.
*Απόλυτα απαραίτητη λοιπόν είναι η καθημερινή άσκηση (συνδυαστικής) κινηματικής αντιβίας για πολλούς λόγους. Από τις πιο απλές μορφές της μέχρι τις ανώτερες ανάλογα με τις συνθήκες. Άσκηση της πραγματικής αντιβίας να είναι με την πλήρη έννοια του όρου δηλαδή να αποφεύγεται η μετάπτωσή της σε άσκηση βίας. Ήτοι κάθε κινηματική ενέργεια (τρόποι, μέσα δράσης, στόχος) να είναι βέβαιο εκ των προτέρων ότι θα γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία του λαού (παρά τη λυσσώδη προπαγάνδα του συστήματος). Και πάνω σε αυτή την πρώτη αποδοχή να συνδέεται ο στρατηγικός σκοπός «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» καθώς και οι απαραίτητες προϋποθέσεις αυτού. (Δες τι είναι βία και τι αντιβία στο bezedakos.blogspot.com).

*MONO με την άσκηση ΑΝΤΙΒΙΑΣ και την απαραίτητη ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΗΣ με το ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΚΟΠΟ μπορεί να απελευθερωθεί η πλειονότητα της κοινωνικής συνείδησης και να υιοθετήσει αργά ή γρήγορα το ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΚΟΠΟ. Και μόνο τότε μπορεί να ξεσπάσει η μεγάλη λαϊκή εξέγερση και να εξελιχθεί σε επανάσταση. (Ο στρατηγικός σκοπός θα πρέπει να είναι εύληπτος και ταυτόχρονα να περιέχει τα στοιχεία του ΕΦΙΚΤΟΥ και του ΠΟΛΥ ΩΦΕΛΙΜΟΤΕΡΟΥ (σε σχέση με τον ολιγαρχισμό) και αυτά να περνάνε με σχετική ευκολία στην κοινωνική συνείδηση.

* Όταν, μετά από ένα διάστημα κινηματικής άσκησης αντιβίας και όταν το μεγαλύτερο μέρος του λαού θα έχει δει θετικά τον στρατηγικό σκοπό, τότε το κίνημα θα μπορεί να περάσει σε ανώτερες μορφές αντιβίας. Εδώ οι ανώτερες μορφές αντιβίας θα μπορούν να είναι πιο αποτελεσματικές και πιο θωρακισμένες απέναντι στις επιθέσεις του ολιγαρχικού συστήματος. Τα διάφορα τμήματα του κινήματος που θα ασκούν ανώτερες μορφές αντιβίας θα μπορούν να κινούνται μέσα στο λαό και να προστατεύονται από αυτόν, όπως κινείται το ψάρι στο νερό.
(Σε εθνικοαπλευθερωτικά κινήματα, πράξεις αντιβίας εναντίον του κατακτητή, είναι κατά κανόνα πιο θωρακισμένες απέναντι στις αντιδράσεις του εχθρού γιατί η πλειονότητα του λαού αποδέχεται το ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ σκοπό για εθνική απελευθέρωση. Μια τέτοια ΥΨΗΛΗ αποδοχή θα πρέπει να κατακτήσουν και τα λαϊκά κινήματα που θα αγωνίζονται κατά του ολιγαρχισμού. Μια τέοια ΥΨΗΛΗ αποδοχή θα πρέπει να κατακτήσει ο στρατηγικός ΣΚΟΠΟΣ. Τότε το νερό θα έχει μπει στο «τελευταίο αυλάκι».)

* Ανώτερες μορφές πράξεις αντιβίας οι οποίες ναι μεν γίνονται αποδεκτές στο επίπεδο της διεκδίκησης του συγκεκριμένου αιτήματος (πρώτο) αλλά αν δεν περνά και η σύνδεσή τους με το στρατηγικό σκοπό (δεν γίνεται αποδεκτός ο στρατηγικός σκοπός), τότε αργά ή γρήγορα η συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης και πρακτικής του κινήματος θα ηττηθεί.
(Ο στρατηγικός σκοπός των λενινιστών, για εξουσία του κόμματος, έχει ηττηθεί οριστικά γιατί δεν μπορεί να γίνεται η σύνδεση του επιμέρους αιτήματος με το σκοπό τους, αφού ο σκοπός τους έχει απορριφθεί δια παντός από την κοινωνική συνείδηση)

*Κατά τη διάρκεια του κινήματος, η ίδια η σταθερή στόχευση στο στρατηγικό σκοπό θα επιβάλλει και την κατάλληλη οργανωτική δομή στο κίνημα. Μια τέτοια οργανωτική δομή αφενός μεν θα στοχεύει στην αποτελεσματικότητα εναντίον του μηχανισμού της βίας της ολιγαρχίας, δηλαδή στην τελική συντριβή, διάλυση του κρατικού μηχανισμού (βίας) και αφετέρου θα στοχεύει στην προπαρασκευή για την κατάλληλη δόμησή, «επάνδρωση» της ένοπλης εκτελεστικής στα χέρια του λαού, μετά την επανάσταση. Μόνο μέσα από μια κινηματική διαδικασία μπορούν να φτιαχτεί η αυριανή ένοπλη εκτελεστική στα χέρια του λαού (και όχι στα χέρια μιας μειοψηφίας που θα ελέγχει την κορυφή μιας ιεραρχίας).

*Χωρίς αυτές τις διαδικασίες που αναφέρουμε περιληπτικά δεν πρόκειται ποτέ να απελευθερωθούν οι λαοί.
Η συμμετοχή στις ολιγαρχικές εκλογές προκαλεί εντελώς διαφορετικά αποτελέσματα. Εκπαιδεύει το λαό στην αναζήτηση και επιλογή ενός καλού προστάτη του – νταβατζή του. Εκπαιδεύει το λαό στην ανάθεση της ζωής του σε λίγους. Καλλιεργεί τη «ρέκλα» αφού η ψήφος καθορίζει σχεδόν τα πάντα. Καλλιεργεί την ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ για το πιο ουσιαστικό θέμα της κοινωνικής ζωής. Δηλαδή για το αν θα τον εξουσιάζει μια μειοψηφία ή θα έχει τη δική του εξουσία.
Άρα εξαφανίζει τον πιο πάνω αναφερόμενο στρατηγικό ΣΚΟΠΟ και το στρατηγικό ΣΤΟΧΟ. (Ένα οποιοδήποτε «φιλολαϊκό» ή «επαναστατικό» κόμμα, ακόμα και αν έπαιρνε το 90% των ψήφων δεν θα μπορούσε ο λαός να κατακτήσει την ένοπλη εκτελεστική και τις άλλες εξουσίες, γιατί απλά η ολιγαρχία θα πέρναγε σε άγρια καταστολή και ο λαός θα ήταν συνειδησιακά και οργανωτικά εντελώς ανέτοιμος.
Οι ολιγαρχικές εκλογές αποπροσανατολίζουν το λαό από το στρατηγικό στόχο, σκοπό και την κατάλληλη οργάνωση.
Άλλωστε, έχει αποδειχθεί ιστορικά (πάνω από ένα αιώνα), παρά τη συμμετοχή «επαναστατικών" κομμάτων στις εκλογές αυτές σε σχεδόν Όλες τις Χώρες του κόσμου, σε ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν οδηγήθηκε ο λαός σε πραγματική επανάσταση για την πραγματική εξουσία του.
«Ό,τι πέτυχαν με τις πορδές, πέτυχαν και με τις ολιγαρχικές εκλογές»

*Όμως οι λαοσώστες «αριστεροί» συνεχίζουν να κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν το γιατί. Προέχει γι αυτούς «να κάνουν το προσωπικό κομμάτι τους», να είναι στην κεντρική ολιγαρχική «πολιτική» σκηνή, να είναι αναγνωρίσιμοι, να έχουν οπαδούς υποτακτικούς και άλλοι να έχουν τη δραστηριότητά τους για βιοπορισμό.