ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ

αναφορά και στην ισλαμική τρομοκρατία

* Φαίνεται παράξενο; Εδώ που την ίδια στιγμή ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει διαπλανητικά ταξίδια, γιατί δεν είναι άραγε ικανός να δώσει έναν ορισμό της τρομοκρατίας; Είναι δυνατόν  τόσοι ολιγαρχικοί καθηγητάκοι πανεπιστημίων να μην μπορούν να συμφωνήσουν στο τι είναι τρομοκρατία; Στον 21^ο αιώνα βρισκόμαστε. 
Γιατί;
Πρόκειται περί ηλιθίων (και  αυτό παίζει κατά μία έννοια) ή δεν μπορούν να βγάλουν με τίποτα τον εαυτό τους έξω από την έννοια του τρομοκράτη;
Τι στο διάολο. Τον ολιγαρχικό Αριστοτέλη τον έχουν μελετήσει. Παρά τις τεράστιες ανοησίες που έλεγε αυτός ο άνθρωπος για τα πολιτικά συστήματα (για να βγάλει κανά φράγκο διδάσκοντας παιδιά ολιγαρχικών), στο έργο του "κατηγορίες", αναφέρει πολύ σωστά στο πως και γιατί θα πρέπει να ορίζεται μια έννοια.
Αν δεν ορίσεις (βάλεις όρια) σε μια έννοια τότε είναι απόλυτα σίγουρο ότι θα πέφτεις διαρκώς σε λογικά λάθη. Η πρώτη πράξη για την ουσιαστική γνώση ενός αντικειμένου είναι ο ορισμός του.  Χωρίς αυτόν κάποιος κοροϊδεύει τον εαυτό του μιλώντας για κάποιο αντικείμενο.
Δεν το κατανοούν; Απάντηση. Όχι. Το ξέρουν καλά. 
Και όμως, θα «δικάσουν» πολλές φορές σε ισόβια ή και σε θάνατο ανθρώπους με την κατηγορία της τρομοκρατίας χωρίς να «ξέρουν» τι είναι τρομοκρατία. 

* Οι 15 της ΕΕ-Ο (ευρωπαϊκής ένωσης των  ολιγαρχικών) έχει υιοθετήσει από τις αρχές του 2000 τον εξής ορισμό:
«Τρομοκρατικές πράξεις θεωρούνται εκείνες οι πράξεις όταν ο δράστης προκαλεί ζημιά στις πολιτικές, οικονομικές ή κοινωνικές δομές μιας Χώρας».Δηλαδή ούτε βρέφος δεν θα έδινε ένα τέτοιο ορισμό. Βρε ολιγαρχικοί - για όνομα του γαϊδάρου – και αν κάποιος στοχεύει να προκαλέσει τέτοιες ζημιές σε ένα στρατιωτικό, φασιστικό ολιγαρχικό σύστημα θα είναι τρομοκράτης; (Πχ ο Αλέξανδρος Παναγούλης που έβαλε μια βόμβα στον φασίστα Παπαδόπουλο ήταν τρομοκράτης ή η βόμβα που έβαλαν, επί στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας, στο άγαλμα του Τρούμαν ήταν τρομοκρατική πράξη;) Όχι θα σου απαντήσουν. Αυτός  είναι αγωνιστής. Θα πουν επίσης ότι αυτός ο ορισμός ισχύει όταν το σύστημα είναι δημοκρατία.
Εντάξει. Όπως όμως βαπτίζετε εσείς τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία ενώ είναι ολιγαρχία, το ίδιο δημοκρατία μπορεί να βαπτίσει το καθεστώς της  μια ολιγαρχική στρατιωτική χούντα (όπως έκανε και η χούντα της επταετίας). Δηλαδή κάνετε παραπομπή σε μια άλλη έννοια, σε αυτή της δημοκρατίας, χωρίς να την ορίζεται και αυτή. Έλεος.
(Δεν θα ασχοληθώ και με τις άλλες αόριστες (μη ορισμένες) γενικολογίες του ίδιου του ορισμού σας.)

* Τα αμερικανάκια (στεϊτ ντιπάρτμεντ) όμως δίνουν ένα άλλο ορισμό (και όμως όταν βρίσκονται μεταξύ τους οι μεν και οι δε και μιλούν για τρομοκρατία συνεννοούνται μια χαρά).

Ο ορισμός τους είναι: «Τρομοκρατία είναι η απειλή ή η άσκηση βίας εναντίον αμάχων, ανυπεράσπιστων πολιτών, για την επίτευξη ενός πολιτικού στόχου».
Φτου κακά. Πως τους ξέφυγε!! Τότε όλα τα κράτη του ΝΑΤΟ είναι οι χειρότεροι τρομοκράτες. Τι γυναικόπαιδο, τι αμάχους έχουν σκοτώσει τελευταία σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ για να πετύχουν οικονομικοπολιτικά συμφέροντα; 
 Όντως και είναι τρομοκράτες. Οι χειρότεροι από όλους.


* Όμως ποιος είναι ο πραγματικός ορισμός της τρομοκρατίας ; 
«ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι (η δια μέσου συγκεκριμένων πράξεων) πρόκληση ΤΡΟΜΟΥ σε ένα κοινωνικό σύνολο, από άτομο ή μειοψηφικό σύνολο ατόμων, με σκοπό την καθυπόταξη της πλειοψηφίας ενός λαού ή λαών, σε κάποιες πολιτικοοικονομικές επιδιώξεις μειοψηφικών συμφερόντων.»
(Τρόμος είναι το συναίσθημα του φόβου στον υπερθετικό του βαθμό)
Με λίγα λόγια, όσοι δεν θέλουν να αποφασίζει η πλειοψηφία των λαών και να επιβάλει τη θέλησή της για όλα τα κοινωνικά θέματα είναι ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ.
(Φυσικά κυβέρνηση τρομοκρατών είναι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ)

Με αυτό όμως τον πραγματικό ορισμό, όλοι οι ολιγαρχικοί όχι μόνο είναι τρομοκράτες αλλά και οι χειρότεροι τρομοκράτες.
Για δύο λόγους  δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε έναν κοινό ορισμό όλες οι ολιγαρχίες του κόσμου.
α.  Ο ένας είναι ότι αν βάλουν τον πραγματικό ορισμό τότε αυτός είναι σαν λάκκος και οι πρώτοι που θα πέσουν μέσα είναι οι ίδιοι.
β. Θέλουν την ασάφεια του όρου (όπως και πολλών άλλων όρων όπως δημοκρατίας, βίας, αντιπροσώπευσης, ελευθερίας κλπ) για να μπορούν να κατηγορούν και να «δικάζουν» σαν τρομοκράτες τους πραγματικούς αγωνιστές οι οποίοι στην πάλη τους κάνουν χρήση ένοπλης αντιβίας .

* Να τι είναι τρομοκρατία. Σήμερα δημοσιεύεται δημοσκόπηση που λέει ότι πάνω από το 50% του λαού δεν θέλει την ιδιωτικοποίηση της «Δ»ΕΗ ή δεν θέλει αυτή τη δυσβάσταχτη φορολογία κοκ.Και όμως, οι τρομοκράτες της κυβέρνησης θα την ιδιωτικοποιήσουν, θα επιβάλουν τη θέλησή τους δια της βίας πάνω στην πλειοψηφία,  πάνω στον άμαχο πληθυσμό, θα τον ξεσκίσουν με τη φορολογία κλπ. Και όποιος δεν μπορεί να πληρώσει τον ΕΝΦΙΑ τον τρομοκρατούν με την απειλή της κατάσχεσης σπιτιών κοκ.

Και αυτό το πολιτικό σύστημα το βαπτίζουν δημοκρατία αντί για κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία για λόγους παραπλάνησης και τύφλωσης της κοινωνικής συνείδησης.

ΥΓ1. Ζούμε σε ένα παγκόσμιο πόλεμο που διεξάγεται εδώ και δεκάδες αιώνες. Από τη μια πλευρά βρίσκονται οι κυβερνώντες τρομοκράτες (ολιγαρχικοί) και από την άλλοι οι λαοί.  Όμως παράλληλα διεξάγεται και ένας άλλος πόλεμος. Είναι αυτός μεταξύ των τρομοκρατών για το  ποιος θα έχει την εξουσία επί των λαών. Πχ  τις  δολοφονίες που διέπραξαν τελευταία στη Γαλλία οι τρομοκράτες του ISIS τις έκαναν μέσα στα πλαίσια του πολέμου μεταξύ των τρομοκρατών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση μεταξύ αυτών των ιδίων και των τρομοκρατών της Γαλλικής ολιγαρχικής εξουσίας. Δυστυχώς στους πολέμους τους, τα θύματα είναι πάντα από την πλευρά των λαών.
Εδώ οι αρχιτρομοκράτες της ΕΕ πέταξαν ένα σύνθημα για να το υιοθετήσουν οι λαοί. Πέταξαν το σύνθημα «είμαστε όλοι Γάλλοι».
 Όχι βρε εγκληματίες. Δεν είμαστε όλοι Γάλλοι. Είμαστε όλοι με το Γαλλικό λαό. Πίσω από το ύπουλο σύνθημά τους θέλουν να βγουν καθαροί και οι Γάλλοι τρομοκράτες, οι Γάλλοι εξουσιαστές, οι Γάλλοι πολιτικοί και οικονομικοί ολιγαρχικοί.

Κάτω από την έννοια του έθνους (όλου) κρύβονται και καλύπτονται καλά όλα τα ολιγαρχικά αποβράσματα, όλοι οι αρχιτρομοκράτες. Χρέος μας να κάνουμε πάντα αυτό το διαχωρισμό. Είμαστε με τους λαούς και όχι με τους κυβερνητικούς τρομοκράτες. Δεν είμαστε με όλο το έθνος. Εκεί υπάρχουν και οι τρομοκράτες που εγκληματούν κατά των λαών. Είμαστε μόνο με τους λαούς, με τον κάθε εργαζόμενο των λαών.

YΓ 2

ΥΓ Η ισλαμική τρομοκρατία είναι μια μορφή από τις τόσες μορφές τρομοκρατίας. Πριν λίγο καιρό χτύπησε στο Βέλγιο. Φανατικοί αρχηγοί, άρρωστοι για κατάκτηση ολιγαρχικής εξουσίας, στρατολογούν άτομα με ψυχικές νόσους, με ψυχικές διαταραχές  και με την κατάλληλη προπαγάνδα  τα κάνουν υποχείρια τους. Βρίσκουν άτομα που ο πόνος της ζωής τα οδηγεί στο να μισούν τη ζωή τους και να θέλουν να απαλλαγούν από αυτή, να αυτοκτονήσουν. Οι αρχηγοί τους όμως, οι αρχιτρομοκράτες,  «κάθονται πίσω» για να απολαύσουν την όποια κατάκτηση εξουσίας πιστεύουν ότι θα τους επιφέρει τελικά η τρομοκρατία. Βρίσκουν άτομα, επιρρεπή στην αυτοκτονία και μπολιάζουν αυτή την τάση τους με θρησκοληψίες. Τέλειος συνδυασμός για να τους οδηγήσουν στο να δολοφονήσουν αθώους ανθρώπους. Άρρωστες υπάρξεις. Οι αρχηγοί τους, χρησιμοποιούν τον τρόμο που προκαλεί η τυφλή και αποτρόπαια βία για να μπορέσουν να επιβάλουν τελικά τη θέλησή τους, να αισθανθούν ότι κατέχουν προσωπική εξουσία, να αισθανθούν ότι έχουν τη δύναμη να ορίζουν τη ζωή και το θάνατο των άλλων ανθρώπων.
Χτυπούν απλούς ανθρώπους όπως χτυπούν οι τρομοκράτες εθνικιστές  - φασίστες - ναζιστές (δες Μπρέϊβικ) και όπως χτυπούν οι κοινοβουλευτικοί τρομοκράτες της Ευρώπης, Αμερικής κλπ.  Ή μήπως τα γυναικόπαιδα του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν κλπ  που δολοφονούσαν και που δολοφονούν  «δεν έχουν ψυχή».
Αυτός ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι  πόλεμος μεταξύ των ολιγαρχικών, μεταξύ των τρομοκρατών των λαών.
Θύματα όμως και εδώ είναι βασικά άνθρωποι του λαού.

Ολιγαρχία και τρομοκρατία είναι ουσιαστικά σχεδόν το ίδιο πράγμα.

ΡΔ

26/7/14 ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ!!!

* Από τη δεύτερη κιόλας μέρα της εισβολής των Ισραηλινών τρομοκρατών στη Γάζα, συναντήθηκαν εσπευσμένα οι ηγέτες της ρωμαιοκαθολικής και της ορθοδόξου εκκλησίας.

Μετά το πέρας της συναντήσεως τους εξεδόθη κοινό ανακοινωθέν το οποίον  καταδικάζει τους Ισραηλινούς ηγέτες-τρομοκράτες και  μεταξύ άλλων αναφέρει:
«… Εμείς οι άγιοι και αμόλυντοι ποιμένες, εμείς οι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης καλούμε εσάς τους Ισραηλινούς ηγέτας να παύσετε άμεσα τας δολοφονίας των πλασμάτων του  Υψίστου. Οι πράξεις σας είναι πράξεις διαβολικές. Χαίρει ο τρισκατάρατος τέκνα μας δια τας προσβολάς προς το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού.
 Γιατί έχεται διαλέξει το δρόμο της χειρότερης τρομοκρατίας;  Είθε εν τας καρδίας ημών έλθει και κωλοκαθήσει η Ειρήνη (όχι η γκομενάρα που κυκλοφοράει στη Σαντορίνη). Και αν δεν την αποποιηθείτε  θα αναγκαστούμε όπως αφορίσουμε υμάς και σας καταρασθώμεν αγρίως. Θα αναγκασθώμεν  να  είπομεν  το  διαβολικό «γ… της μάνας σας το μ.. κολώπαιδα, εγκληματίες, τρομοκράτες…»

* Ακόμα και στο επίπεδο της φαντασίας  κάτι το ελάχιστα θετικό θα προσέφεραν έστω και αν εκφράζονταν έτσι όπως πιο πάνω.
Όμως  που να βρουν χρόνο για τέτοια πράγματα. Τι τους νοιάζει αν οι Ισραηλινοί ολιγαρχικοί δολοφονούν κάθε μία ώρα και ένα παιδάκι;
Αυτοί βρίσκονται εν αγωνία για το πώς θα είναι η μόδα των χρυσοφόρων αμφίων τους  του χρόνου και για το πώς θα είναι το τελευταίο μοντέλο της μερσεντές το οποίο επιθυμούν διακαώς να αγοράσουν.
Ιδιαίτερα, οι καθολικοί ολιγαρχικοί ηγέτες έχουν να ασχοληθούν  αφενός  με τας παιδεραστίας των αγίων ρασοφόρων τους, (για τον αν θα πρέπει ή όχι να χρησιμοποιούν έλαιον  εις τας αγίας αυτάς πράξεις των όπως σε τέτοιες περιπτώσεις:  Ο Σωκράτης ο ολιγαρχικός, λαδάκι έβαζε και αυτός. Ήταν ο πρώτος εν Ελλάδι που τον άλειφε με λάδι) και αφετέρου με τη στήριξη των πανταχόθεν  αποβρασμάτων και των πιο αποτρόπαιων εγκληματικών  ολιγαρχικών εξουσιών του κόσμου.
Και κυρίως θα πρέπει να ασχοληθούν   με τον πλούτο του Θεού και για αυτό έχουν υπό την ιδιοκτησία τους την τράπεζα του Βατικανού και την «τράπεζα του αγίου πνεύματος». Τράπεζες που ασχολούνται με το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, με τα χρήματα εμπόρων ναρκωτικών και κάθε είδους ιδιωτών λωποδυτών.

Με το διάολο επί της Γης είναι. 

Είναι ένα  από τα μεγάλα στηρίγματα του παγκόσμιου ολιγαρχικού τρομοκρατικού συστήματος,  διαθέτοντας  «πνευματικό» όπιο εναντίων των λαϊκών επαναστάσεων.


* Το αίμα ρέει σαν ποτάμι  στη γη της Παλαιστίνης. Οι Ισραηλινοί σιωνιστές - εθνικιστές αποδεικνύονται πιο τέρατα και από τους χιτλερικούς.
Τι να πει κανείς για αυτά τα ασύλληπτου μεγέθους εγκλήματα; Τα βλέπει  κανείς στην τηλεόραση και ένα μεγάλο βάρος πλακώνει την καρδιά του. Κάθε μία ώρα δολοφονούν και ένα παιδάκι για να ικανοποιήσουν την αιμοδιψή διαστροφή τους. Έως πότε; Έως πότε οι εγκληματίες θα ορίζουν τη ζωή των άλλων ανθρώπων;  Έως πότε οι ολιγαρχικοί εγκληματίες θα κυριαρχούν πάνω στη Γη; Έως πότε η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία θα βρίσκεται στα χέρια μιας διεστραμμένης μειοψηφίας και όχι στα χέρια του λαού;
Οι κοινοβουλευτικοί ολιγαρχικοί δικτάτορες του Ισραήλ στηριζόμενοι κυρίως από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία των ΗΠΑ, σκοτώνουν αμάχους σαν να παίζουν  ένα παιχνίδι σε βίντεο γκέϊμ. Ψυχρά. Χωρίς καμιά συστολή. Δείγμα παντελούς έλλειψης ανθρωπιάς. Δείγμα απύθμενης διαστροφής.

* Αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα  στηρίζονται έμμεσα (προπαγανδιστικά) και από τις περισσότερες ολιγαρχικές δικτατορίες του κόσμου.
Για παράδειγμα, οι εδώ κυβερνητικοί τρομοκράτες δεν έχουν βγει να πουν ούτε το τετριμμένο τροπάριό τους,  «καταδικάζουμε τη βία από όπου και να προέρχεται». Αυτό το λένε μόνο όταν κάποιος εξαθλιωμένος από τα απάνθρωπα μέτρα τους,  πετάξει κανένα γιαούρτι στη μάπα τους.

* Τα πολυφονικά μέσα ενημέρωσης μεταφέρουν την ισραηλινή προπαγάνδα στα σπίτια μας κατ εντολή των εδώ συμμάχων τους κυβερνητικών τρομοκρατών.
Προσπαθούν να περάσουν την άποψη ότι οι ισραηλινοί ολιγαρχικοί είναι σε άμυνα.
Πχ θλιβερή δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ έχει το θράσος να ζητά από τον εκπρόσωπο των παλαιστινίων να καταδικάσει την εκτόξευση ρουκετών από τους παλαιστίνιους.
Τι να πει το κορίτσι που έχει πουλήσει την ψυχή της στο διάολο για έναν μισθό;
Ποιος είναι σε άμυνα; Ο κατακτητής  ή  ο αγωνιζόμενος κατά της ξένης κατοχής;
Και εδώ, κατά την περίοδο της κατοχής οι ναζιστές εκτελούσαν αμάχους με τη δικαιολογία ότι ήταν σε άμυνα!!! Έλεγαν ότι οι άμαχοι βοηθούσαν τους αντάρτες. Οι αγέρωχοι αντάρτες έστελναν στο διάολο τους στρατιώτες τους και άρα για να αμυνθούν  οι γερμανοί θα έπρεπε να σκοτώσουν αμάχους για να κόψουν τη βοήθεια προς τους αντάρτες.
Το ίδιο έλεγαν και οι τούρκοι πριν 200 χρόνια περίπου. Έλεγαν ότι το να σφάζουν γυναικόπαιδα ήταν πράξεις άμυνας.
Η έννοια της άμυνας είναι διττή. Αμύνεσαι για ένα δίκαιο πράγμα ή για ένα άδικο;
Όλοι λοιπόν οι ολιγαρχικοί κρύβουν τα εγκλήματά τους πίσω από τη χρήση γενικών εννοιών. Είναι μία από τις τακτικές τους.
Ξέρει κανείς έστω και ένα κάθαρμα της ιστορίας που να μην πρόβαλε κάποια δικαιολογία για να δικαιολογήσει τα εγκλήματά του; Ξέρει κανείς κανένα καθήκι που να μην πρόβαλε τη δικαιολογία της άμυνας;

* Μήπως άκουσε κανείς τους εδώ κυβερνητικούς τρομοκράτες να αποκαλέσουν τρομοκράτες τους ολιγαρχικούς τους Ισραήλ;
Μήπως όμως τους άκουσε να αποκαλούν τρομοκράτες τους φασίστες του Κιέβου που δολοφονούν γυναικόπαιδα στο Ντονμπάς στην Ανατολική Ουκρανία;  Μήπως το πρόβαλαν ποτέ στις ειδήσεις; Μήπως πρόβαλαν τις δολοφονίες που διαπράττουν οι φασίστες εναντίον εκείνων που αγωνίζονται για αυτοδιάθεση; (που δυστυχώς δεν προβάλουν ακόμα και το αίτημα της αυτο θέσμισης και της αυτονομίας για τους λαούς)

*Ποιους όμως αποκαλούν τρομοκράτες;  Κατά κανόνα,  όλους όσους αγωνίζονται εναντίον τους δηλαδή όλους όσους αγωνίζονται εναντίον της τρομοκρατίας.

*Οι καιροί μας καλούν. Πρέπει να προχωρήσουμε στη δημιουργία αντιολιγαρχικών μετώπων στη Χώρα μας και σε όλες τις Χώρες του κόσμου. Κεντρικός άξονας συσπείρωσης όλων των πραγματικά αντιολιγαρχικών δυνάμεων να είναι το "ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ". Οι συλλογικότητες του μετώπου να διατηρούν την ιδιαιτερότητά τους, "την αυτονομία τους" ( στις όποιες τακτικές θεωρούν καλύτερες) και τώρα αλλά και μετά την απελευθέρωση να προτείνουν στο λαό πιο θεσμικό μέσο νομίζουν ότι επιτυγχάνει καλύτερα το σκοπό του «όλη η εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική στο λαό».

* Απαντάμε στους αναγνώστες μας από ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία, Ελλάδα κλπ.
Βεβαίως και μπορείτε να αναρτάται και να μεταφράζετε τα κείμενά μας. Δεν χρειάζεται η άδειά μας. Σκοπός μας είναι η διάδοση των αντιολιγαρχικών απόψεων.


ΡΔ

24/ΙΟΥΛΙΟΥ/1974. ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ.

Αυτές τις μέρες, με την επέτειο της πτώσης της χούντας των συνταγματαρχών όλα τα ολιγαρχικά καθάρματα της Χώρας θα μιλούν για «40 χρόνια από την αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Σαράντα χρόνια πέρασαν από την πτώση της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και την αντικατάστασή της από την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.
(Δικτατορία σημαίνει επιβολή-υπαγόρευση και δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μορφή πολιτικού συστήματος. Και όταν οι ανόητοι της ΝΕΡΙΤ μιλάνε για «επιβολή της δικτατορίας» είναι σαν να λένε τη φράση «αμφότεροι και οι δύο».)

Η χούντα των πανανόητων συνταγματαρχών (που οι ίδιοι οι χουντικοί την ονόμαζαν δημοκρατία!!!! όπως δημοκρατία ονομάζουν οι σημερινοί ολιγαρχικοί τον κοινοβουλευτισμό), των πιο αμόρφωτων και διεστραμμένων ατόμων εκείνης της περιόδου δεν άντεξε περισσότερα από 7 χρόνια.
Χοντρικά, κατέρρευσε κάτω από το βάρος των εξής αιτιών:

α. Κάτω από το βάρος των πανηλίθιων οικονομικών πολιτικών της. (Πχ ενώ το εξωτερικό χρέος της χώρας που για 145 χρόνια μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους ήταν  1.110.000.000 δολάρια, μέσα σε 6 χρόνια (67-73) το πήγαν στα 2.700.000.000 δολάρια. Δηλαδή το υπέρ διπλασίασαν.
 Επίσης, ενώ το κρατικό  χρέος  ήταν 37 δισεκατομμύρια δραχμές περίπου, μέσα σε μόλις τρία χρόνια (67-70) το πήγαν στα 63 δισεκατομμύρια δραχμές. 
Και πληθωρισμός  το 73 έφτανε το 40%!!
Οικονομικά δεδομένα που διεκδικούν για τα υποκείμενα που τα «πέτυχαν», ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ ανικανότητας και κουφιοκεφαλισμού.  – Πηγή ΒΗΜΑ 20/10/73)

β.  Κατέρρευσε κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και της διάλυσης του αξιόμαχου του στρατού.

γ.  Κατέρρευσε από το φόβο της οικονομικής ολιγαρχίας μήπως  προκύψει ένα νέο πολυτεχνείο με άλλη δυναμική που θα στοχεύει  στη σύγκρουση με τους θεσμούς της ένοπλης βίας του κράτους.

* Στις 24 Ιουλίου του 74, η χούντα παραιτήθηκε. Η παραίτησή της ήταν πράξη αναγνώρισης  (από τους ίδιους τους φασίστες) του μεγέθους της ανικανότητάς τους και της παροιμιώδους  βλακείας τους.
Έτσι κάλεσαν τον Κ. Καραμανλή για να σώσει την αστική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία από τα χειρότερα. Κάλεσαν τους «πεφωτισμένους» ολιγαρχικούς  πολιτικούς για να σώσουν το συνολικό σύστημα δια μέσου του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Ποιες οι ομοιότητες
 και ποιες οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών ολιγαρχικών συστημάτων; Δηλαδή μεταξύ στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας;

1. Κοινό στοιχείο τους είναι η ίδια η ουσία τους. Είναι η ολιγαρχική εξουσία. Και στις δύο αυτές μορφές οι λίγοι αποφασίζουν και επιβάλουν τη θέλησή τους πάνω στο λαό (για κάθε κοινωνικό θέμα).
Οι εξουσιαστές είτε  είναι αιρετοί είτε  είναι αυθαίρετοι, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι λίγοι θα επιβάλλονται πάνω στην πλειοψηφία του λαού.
(Πχ σήμερα  βιώνουμε την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.  Σχεδόν καμιά διαταγή – «νόμο» του κυνοβουλίου δεν την θέλει η πλειοψηφία του λαού. Και όμως του την επιβάλουν δια της βίας.)
* Ποιες οι διαφορές τους;

Είπαμε ουσιαστικά ότι και τα δύο αυτά πολιτικά συστήματα  βγαίνουν από την ίδια μήτρα της ολιγαρχίας και έχουν τον ίδιο στόχο. Να καθυποτάσσουν το λαό. Όταν το σύστημα περνά μεγάλη κρίση και φαίνεται ότι κινδυνεύει πολύ, η ολιγαρχία προωθεί το σύστημα της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας και όταν το σύστημά τους κινδυνεύει λιγότερο τότε ξαναφέρνουν την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία.

Πιο στέρεο όμως σύστημα για τους ολιγαρχικούς είναι η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ο βασικός λόγος είναι πιο απλός από ότι μπορεί κάποιος να φανταστεί:

Όταν μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται για αρκετό καιρό στην εξουσία (πχ 3-4-5 χρόνια) τότε αρχίζει να φθείρεται σημαντικά στην κοινωνική συνείδηση (ΦΘΟΡΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ).
Οι διάφορες πολιτικές που θα ακολουθεί,  αργά ή γρήγορα θα ζημιώνουν αρκετά πρώτα μια μεγάλη κατηγορία του πληθυσμού και μετά κάποιες άλλες. Μετά λοιπόν από ένα χρονικό διάστημα η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού θα εναντιώνεται συνειδησιακά τουλάχιστον στην αρνητική πραγματικότητα που βιώνει.

Αν λοιπόν αυτή η ομάδα που θα βρίσκεται στην εξουσία  είναι ΣΤΑΘΕΡΗ  (ένα κόμμα ή μια φούχτα στρατιωτικών) τότε οι πιθανότητες για να εξεγερθεί ένοπλα ο λαός και να χτυπήσει την καρδιά του συστήματος είναι μεγάλη. Θα είναι  ο ΣΧΕΔΟΝ πιο βασικός και ίσως ο μοναδικός αποτελεσματικός δρόμος για να απαλλαγεί από την εξουσία των εξουσιαστών του, των καταπιεστών του. Λόγω της μοναδικής εξουσίας η κοινωνική συνείδηση (εκ των πραγμάτων) πάει πιο βαθειά και κατευθύνεται όλο και πιο κοντά στο ΚΕΝΤΡΟ  του συστήματος.

Αυτή την πραγματικότητα τη διδάχθηκε ΠΟΛΥ καλά η ολιγαρχία και βρήκε τη σανίδα σωτηρίας της στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό – ολιγαρχικό πολυκομματισμό.
Τι συμβαίνει εδώ;  Υπάρχουν πολλά ολιγαρχικά κόμματα που σκοπό έχουν τη διαιώνιση της ολιγαρχικής εξουσίας (με τη μια ή την άλλη μορφή).
Μέσα λοιπόν  από τις ολιγαρχικές κοινοβουλευτικές εκλογές εκλέγεται (ας πούμε) ένα κόμμα. Αυτό φυσικά μετά από μερικά χρόνια θα φθαρεί. Η κοινωνική συνείδηση και κάτω από την πίεση της ολιγαρχικής προπαγάνδας, θα αποδώσει την αντιλαϊκή πολιτική αυτού του κόμματος, θα αποδώσει την (απόλυτα σίγουρη) αθέτηση των προεκλογικών και  ΑΠΟΛΥΤΑ  απατηλών ΥΠΟΣΧΕΣΕΩΝ αυτού του κόμματος, ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ αλλά σε κάποιες ανικανότητες κάποιων ηγετικών στελεχών του κόμματος.
Έτσι θα ελπίσει σε κάτι καλύτερο, προσανατολιζόμενος σε κάποιο άλλο ολιγαρχικό κόμμα. Και όταν πάλι αυτή η ιστορία θα βγαίνει από καρμπόν,  η συνείδηση θα αποσπάται από την ΟΥΣΙΑ  του ολιγαρχικού συστήματος. Θα βρίσκει ελπίδες να έρχονται σε ένα τρίτο κόμμα ή σε ένα τέταρτο ή σε συνασπισμούς ολιγαρχικών κομμάτων ή σε αλλαγές των προηγούμενν «κακών» ηγεσιών αυτών των κομμάτων κοκ.  Έτσι θα περνούν τετραετίες, δεκαετίες .. και αιώνες, χωρίς η κοινωνική συνείδηση να μπορεί να φθάσει στο ΚΕΝΤΡΟ των αιτιών για τα δεινά της.

(Η υιοθέτηση του κοινοβουλευτισμού από την ολιγαρχία ήταν μια στρατηγικής και ιστορικής σημασίας κίνηση της.  Κίνηση σχεδόν «ρουά ματ» ενάντια στα κινήματα για την εξουσία των λαών (δημοκρατία). Σε αυτή την παγίδα έπεσαν δυστυχώς πολλοί πρωτοπόροι αγωνιστές, οι οποίοι όχι μόνο δεν αντιλήφθηκαν (και μέχρι σήμερα) την ουσία της ολιγαρχίας και την ουσία αυτής της πολιτικής κίνησης αλλά και επιπλέον με τα ίδια τους τα χέρια ξερίζωναν και ξεριζώνουν τα μάτια τους με το να ονομάζουν δημοκρατία (αστική, αντιπροσωπευτική κλπ) την κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία και ταυτόχρονα να μην θέλουν  να προτάξουν τους πραγματικούς θεσμούς της πραγματικής εξουσίας του λαού (δημοκρατίας).




Οι διαφορές των δίδυμων και σιαμαίων αυτών συστημάτων  βρίσκονται επίσης στην ποσότητα (και ενίοτε στην ποιότητα) των δικαιωμάτων που παρέχουν στους υπηκόους τους.

(ΔΙΚΑΙΩΜΑ  είναι η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ  Η ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΊΑ ΠΡΟΣ ΤΟ  ΑΤΟΜΟ  για να προασπίσει ή να διεκδικήσει ένα αγαθό του)
Οι μεν αυθαίρετοι (οι της στρατιωτικής ολιγαρχικής δικτατορίας) συμπιέζουν στο μέγιστο βαθμό την παροχή δικαιωμάτων προς τους υπηκόους τους.
Οι δε αιρετοί (κοινοβουλευτικοί) τους παρέχουν λίγα περισσότερα δικαιώματα.

* ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΥΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΤΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Στη μεν ολιγαρχική στρατιωτική δικτατορία, οι ολιγαρχικοί ακόλουθοί της πιστεύουν ότι ο έλεγχος και η καθυπόταξη του λαού με περισσότερη βία μπορεί να είναι αποτελεσματικότερη  γιατί  με τη μεγάλη βία και το φόβο επιβάλεις καλύτερα την ετεροπειθαρχία. (Επομένως δώσε τους λιγότερα δικαιώματα και περισσότερες υποχρεώσεις)
Στη δε κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία - «πεφωτισμένη ολιγαρχία», πιστεύουν κάτι διαφορετικό.
(Πιστεύουν ότι τον σκύλο δεν πρέπει  να τον έχει δεμένο μόνιμα με ένα λουρί ενός μέτρου. Χρειάζεται και κάποια λάσκα.  Θα πρέπει να τον έχεις δεμένο με ένα λουρί πέντε μέτρων και μία φορά τον χρόνο να τον βγάζεις και καμιά βόλτα για να κατουρήσει και για να ξεσκάει.
Αν δεν συμπεριφερθείς έτσι τότε σχετικά αρκετά σύντομα, ο σκύλος θα σου επιτεθεί για να σε κατασπαράξει.)
Πιστεύουν λοιπόν ότι η υπερβολική βία, θα φέρει  σχετικά σύντομα τη δυναμική αντιβία η οποία θα στοχεύσει στην εξαφάνιση της ύπαρξής σου, θα στοχεύσει στην συντριβή της δικής σου δύναμης δηλαδή στην συντριβή της ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας σου.
Και μια τέτοια συντριβή μπορεί να γίνει (κατά κανόνα) με την ένοπλη λαϊκή αντιβία.
Επομένως η μεγάλη συμπίεση των δικαιωμάτων των ατόμων οδηγεί νομοτελειακά (αργά ή γρήγορα) στη λαϊκή επανάσταση.
Οι «πεφωτισμένοι» ολιγαρχικοί έχουν διδαχτεί,  ως ένα βαθμό,  τους νόμους της ιστορίας,  τους νόμους της κοινωνικής κίνησης και συμπεριφοράς.
Επομένως,  «με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού» μπορείς να έχεις όποια αποτελέσματα  θέλεις  και να επιβιώνεις μέσα  σε ένα  ασύγκριτα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Άρα, με τη μικρή επιμήκυνση του λουριού (και με μια βόλτα) μπορείς να αποφύγεις για πολύ  μεγάλο χρονικό διάστημα το θανατηφόρο δάγκωμα.
Με τα λίγα πάρα πάνω παρεχόμενα δικαιώματα,  όπως πχ το δικαίωμα (και όχι ελευθερία) της ανεμπόδιστης έκφρασης των προσωπικών απόψεων ή το δικαίωμα του συνέρχεσθε ή και το δικαίωμα (παγίδα) των  εκλογών των ολιγαρχικών (εκλογές νταβατζήδων) και σε συνδυασμό με την ανισηγορικής μορφής προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα ελεγχόμενα (από τους ιδίους) ΜΜΕ, πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά του μεγαλύτερου μέρους του λαού.

Με αυτό τον τρόπο μπορούν ευκολότερα:
α. Να ονομάσουν δημοκρατία (εξουσία του λαού) το ολιγαρχικό τους σύστημα. Μπορούν να εξαπατήσουν ευκολότερο το λαό ταυτίζοντας τα ελάχιστα επί πλέον παρεχόμενα δικαιώματα προς το λαό, με την ουσία του πολιτικού συστήματος της δημοκρατίας!!!!
(Στην πραγματικότητα το στοιχείο της ειδοποιούς διαφοράς μεταξύ των πολιτικών συστημάτων  της δημοκρατίας και των πολιτικών συστημάτων της ολιγαρχίας δεν είναι ο όποιος αριθμός των παρεχόμενων δικαιωμάτων αλλά  το ΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ (και υποχρεώσεων) ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ. Δηλαδή ποιο υποκείμενο ελέγχει την πηγή καθορισμού όλων των δυνατών  δικαιωμάτων. Ήτοι, ποιο υποκείμενο καθορίζει όλα τα δυνατά δικαιώματα; Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ;
(Γιατί πχ σήμερα να μην έχουν οι λαοί το δικαίωμα στις αποφάσεις για τη διαμοίραση του ετήσιου παραγόμενου πλούτου;
Γιατί να μην έχουν οι υπήκοοι το δικαίωμα σε φθηνό πετρέλαιο θέρμανσης και να έχουν αυτό το δικαίωμα μόνο οι εφοπ-ληστές;
Τα δικαιώματα που θα μπορούσε να έχει ένα άτομο σήμερα είναι πολλές χιλιάδες και είναι όσα είναι τα θέματα που ρυθμίζονται με κανόνες από την εξουσία. Και από όλα αυτά οι υπήκοοι έχουν ελάχιστα.)


Εν κατακλείδι ποιο υποκείμενο κατέχει την εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία; Την έχουν οι λίγοι ή οι πολλοί;
(Όλοι οι ολιγαρχικοί σήμερα διαχωρίζουν τα πολιτικά συστήματα από τον αριθμό ή την ποιότητα των δικαιωμάτων για να εξαπατήσουν το λαό και ταυτόχρονα έχουν εξαφανίζει την έννοια του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας από το λεξιλόγιό τους. Όμως αν τους ρωτήσει κάποιος: ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ  ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΡΥΘΜΙΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ–δικαιώματα και υποχρεώσεις- ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗ ΘΈΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΙΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ; ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΘΕ ΘΕΜΑ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΝΤΑ Η ΘΕΛΗΣΗ ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΙ ΕΊΝΑΙ; ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ;
Εδώ θα απαντήσουν ολιγαρχία. Και αν στη συνέχεια τους ρωτήσει κανείς  "όμως εσείς  γιατί αποκαλείται τον κοινοβουλευτισμό δημοκρατία" τότε  θα αρχίσουν οι γλωσσοδέτες.
Σε αυτή την περίπτωση παθαίνουν τρικυμία εν κρανίω δηλαδή «κοκομπλόκο» και λένε ότι μα.. τους κατέβει.)

β.  Μπορούν ευκολότερα να προκαλέσουν στο λαό την ψευδαίσθηση ότι ο ίδιος έχει κάποια εξουσία και ότι μπορεί να καθορίζει τη ζωή του με τη σωστή στάση και τις σωστές επιλογές του (ενώ στην πραγματικότητα τελικά θα γίνεται πάντα αυτό που θέλει μια μειοψηφία).
Έτσι μπορούν να κάνουν τους υπηκόους να νιώσουν το ολιγαρχικό σύστημα σαν  δική τους εξουσία (δημοκρατία) και άρα δεν είναι σωστό να επιτίθενται σε κάτι που είναι δικό τους  αλλά αντίθετα θα πρέπει να το προστατεύουν.

γ. Έτσι αποκλείουν ευκολότερα από τη σκέψη (και σε μεγαλύτερο ποσοστό) του λαού  αυτό που φοβούνται περισσότερο δηλαδή την προοπτική της ρήξης του λαού με την ένοπλη εκτελεστική, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία του ολιγαρχικού συστήματος αφού αφήνει σε μεγάλο μέρος του λαού την ψευδαίσθηση ότι στο υπάρχον σύστημα αν επιλέξεις το κατάλληλο ολιγαρχικό πρόσωπο ή κόμμα, μπορείς να πετύχεις αυτό που θέλεις χωρίς κούραση και προσωπικούς κινδύνους ή ακόμα ότι οι  διαδηλώσεις και απεργίες αρκούν  για να μπορέσεις να καλυτερεύσεις και  να φτιάξεις τη ζωή σου όπως θέλεις (αφού θα κατακτάς διαρκώς νέα πράγματα).

Στον ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό, περασμένο όμως στη λαϊκή συνείδηση σαν δημοκρατία (εξουσία του λαού) δεν έχει πλέον λογική η δυναμική αντιπαράθεση με το σύστημα. Και αυτή τη λογική πάνε να την περάσουν και υποσυνείδητα και συνειδητά στο νου των υπηκόων.
(Αν θυμάμαι καλά,  το  2006 ο τότε υφυπουργός άμυνας  Τασούλας έλεγε ότι «  στη δημοκρατία δεν νοείται αντίσταση».)
"Ο καυγάς είναι για αυτό το πάπλωμα". Για την αποφυγή της χρήσης της αντιβίας από το λαό.

δ. Σε περιόδους μεγάλων οικονομικών κρίσεων, η διαχείριση της συμπεριφοράς των υπηκόων δια μέσου του ολιγαρχικά δομημένου συνδικαλισμού και των ολιγαρχικών κομμάτων μπορεί να γίνει ευκολότερα στην κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία απ ότι μπορεί να γίνει  σε μία στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία.
Έτσι στον κοινοβουλευτισμό, σε πάμπολλες περιπτώσεις μπορούν να περνούν τα χειρότερα οικονομικά μέτρα για το λαό τα οποία μια στρατιωτική ολιγαρχική δικτατορία θα φοβόταν να περάσει.

* Και μέχρι τώρα, αποδεικνύεται ιστορικά ότι το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας είναι πιο ανθεκτικό και πιο αποτελεσματικό για την ολιγαρχία. Σχεδόν καμιά ριζική ή επαναστατική αλλαγή προς όφελος των λαών δεν επιτεύχθηκε όταν και όπου υπήρχε το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας.

* Οι δύο αυτές μορφές της ολιγαρχίας δεν είναι ανταγωνιστικές μεταξύ τους αλλά συμπληρωματικές (παρά τις όποιες μεταξύ τους αψιμαχίες που προκύπτουν ενίοτε).
Όταν η πρώτη μορφή ολιγαρχίας περνά κρίση τότε οι οικονομικοί ολιγάρχες μεταπηδούν στην άλλη και όταν η άλλη μορφή περνά κρίση, επανέρχονται στην πρώτη.

* ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: «ΠΟΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΜΟΦΕΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ;»
 Εξαρτάται από το τι προτιμά κανείς. Εξαρτάται από την απάντηση στο ερώτημα:
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΕΙΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΙΣΧΥΡΌ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (100%) ΓΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ Ή ΘΕΛΕΙΣ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ (80%) ΓΙΑ ΟΛΗ ΣΟΥ ΤΗ ΖΩΗ;
Πάντως η σωστή απάντηση είναι να αγωνιστείς για να κατανικήσεις και τους δύο και να μην δεχθείς παθητικά κανένα. Η σωστή απάντηση είναι «άκυρο το ερώτημά σου.



ΥΓ * 1  Η κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία δεν θα είχε ποτέ την αποτελεσματικότητα που είχε στην καθυπόταξη των λαών αν δεν την είχαν στηρίξει ιδεολογικά (εδώ και περίπου ένα αιώνα)  οι ολιγαρχικοποιημένες  ηγεσίες της «αριστεράς».
Η  «σοσιαλδημοκρατία» της έδωσε και της δίνει πλήρη και απόλυτη στήριξη από την αρχή της εμφάνισής της. (Δες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ)

Όμως η  αστική ολιγαρχική δικτατορία  βρήκε και ένα άλλο  σύμμαχο - « από  μηχανής θεό» και έτσι η σύγχυση στην κοινωνική συνείδηση διαρκεί πάνω από ένα αιώνα.  
Βρήκε τον Λένιν και τους  Λενινιστές.
Το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας το θεωρούν  δημοκρατία (εξουσία του λαού) και οι ηγεσίες των Λενινιστικών κομμάτων.  (Τώρα, τι αστική εξουσία του λαού!! μπορεί να υπάρχει είναι θέμα εφάμιλλο του «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα..»).
Το εντάσσουν στην κατηγορία της δημοκρατίας και όχι στην κατηγορία της ολιγαρχίας. (Το ονομάζουν αστική δημοκρατία, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία κλπ). Αυτή η αντιεπιστημονική και αντεπαναστατική στάση εξηγείται από το γεγονός ότι θέλουν να ονομάσουν δημοκρατία και το δικό τους ολιγαρχικό, αντιδημοκρατικό πρόταγμα  (εργατική δημοκρατία). Θέλουν να βαπτίσουν δημοκρατία το σύστημα των προτεινόμενων εργατικών συμβουλίων  κατά το οποίο το ανώτερο εργατικό συμβούλιο θα αποφασίζει και θα διατάζει το λαό για τα πάντα.
 Αυτό το συμβούλιο που θα έχει πλήρεις εκτελεστικές, νομοθετικές και δικαστικές εξουσίες.
Δηλαδή όλη η εξουσία σε μια χούφτα ανθρώπους και όχι στο λαό. Αυτό το αντιδημοκρατικό και αντιδημοτιστικό (αντικομμουνιστικό) σύστημα θέλουν να το ονομάζουν δημοκρατικό και κομμουνιστικό αντίστοιχα. Είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς η ονομασία του κοινοβουλευτισμού σε δημοκρατία. ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΟΎΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΆ ΣΤΟΝ ΑΣΤΙΚΟ ΟΛΙΓΑΡΧΙΣΜΟ. Διαφορετικά θα αρχίσει να ξεφτίζει και να εξαφανίζεται εντελώς  και το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα του εργατοσυμβουλιακού καπιταλισμού. Γι αυτό το λόγο, οι επί της ουσίας - ντε φάκτο –  ανεξαρτήτου προθέσεων  αντικομμουνιστές ονομάζουν δημοκρατία την κοινοβουλευτική ολιγαρχία.
 Επί της ουσίας και όπως αποδείχθηκε ιστορικά δεν είναι ούτε δημοκράτες και ούτε αντικαπιταλιστές. Είναι αντί-αντικαπιταλιστές.  Είναι ολιγαρχικοί  οπαδοί του εργατοσυμβουλιακού ή κρατικού καπιταλισμού.
Για να στηρίξουν το δικό τους ολιγαρχικό πρόταγμα  έπρεπε να αποδεχθούν ΟΛΗ την αστική ολιγαρχική ιδεολογία περί δημοκρατίας, φορέας της οποίας είναι η μεταποιημένη  ουσία όλων των βασικών σχετικών εννοιών. Έπρεπε να δεχθούν όλο το ολιγαρχικό περιεχόμενο βασικών εννοιών που λειτουργούν σαν προϋπόθεση για την στήριξη της ένταξης της  κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας στην κατηγορία της δημοκρατίας.
* Για να μπορούν να εντάσσουν το δικό τους ολιγαρχικό σύστημα της "εργατικής δημοκρατίας" στην κατηγορία της δημοκρατίας θα έπρεπε να δεχθούν το από την αστική ολιγαρχία αλλοιωμένο περιεχόμενο όλων των σχετικών βασικών εννοιών όπως  αυτών της αντιπροσώπευσης, ιδιοκτησίας, δικαίωματος, ελευθερίας κλπ.
Βασικότατη όμως έννοια που θα έπρεπε να είναι αλλοιωμένη για να μπορέσει το εργατοσυμβουλιακό πρόταγμα να ενταχθεί στην κατηγορία της δημοκρατίας, είναι αυτή της αντιπροσώπευσης. (Η άλλη τακτική τους είναι να αποφεύγουν, «σαν το διάολο με το λιβάνι», να ορίσουν  οποιαδήποτε από αυτές τις έννοιες ακόμα και την έννοια του κομμουνισμού!!!).
Επειδή λοιπόν η έννοια της αντιπροσώπευσης δεν τους καθόταν και δεν τους κάθεται καλά, άρπαξαν την έννοια της γενικής αντιπροσώπευσης από το οπλοστάσιο της αστικής ολιγαρχίας.
Ποια όμως είναι η έννοια της γενικής εντολής-αντιπροσώπευσης την οποία προβάλουν σαν αντιπροσώπευση;
Είναι μια γενική αόριστη και αφηρημένη κατευθυντήρια γραμμή που μπορεί να δώσει ένας εντολέας χωρίς όμως να μπορεί να καθορίζει επ ουδενί την έννοια του εντολοδόχου-αντιπροσώπου. (Μόνο στο γενικό, στο αφηρημένο, και στο θολό ψαρεύει ο κάθε ολιγαρχικός).

Ένα παράδειγμα. Κάποιος αγρότης δεν μπορεί να καλλιεργήσει το χωράφι του μια χρονιά για λόγους υγείας. Βάζει λοιπόν μια αγγελία με τη γενική και αόριστη κατεύθυνση. «Ζητώ καλλιεργητή για να  καλλιεργήσει το χωράφι μου». Στην αγγελία ανταποκρίνονται 10 άτομα. Ο αγρότης επιλέγει τον έναν από τους 10 και τον προσλαμβάνει.
 Όμως από τη στιγμή που προσλαμβάνεται ο νέος καλλιεργητής έχει αυτός πλέον την εξουσία να διατάζει τον αγρότη και να κάνει ό,τι γουστάρει. Τον διατάζει λοιπόν  (μπορεί ή δεν μπορεί λόγω υγείας) να κόψει όλα τα δένδρα - αιωνόβιες  ελιές- για να κάνει την καλλιέργεια που αυτός νομίζει ότι πρέπει να κάνει, αδιαφορώντας για τη θέληση του αγρότη.

Ετούτον λοιπόν, το νέο καλλιεργητή και ο αστικός  ολιγαρχισμός  και η εργατοσυμβουλιακός, τον αποκαλούν αντιπρόσωπο με γενική εντολή ή τη σχέση αυτή την ονομάζουν σχέση γενικής αντιπροσώπευσης. Ε! Όχι!!

Τι κάνουν εδώ οι ολιγαρχικοί κάθε είδους;  Αποκρύπτουν ότι το ουσιαστικότερο στοιχείο σε μια σχέση αντιπροσώπευσης είναι το ότι εντολές ή διαταγές μπορεί να δίνει ΜΟΝΟ ο εντολέας στον εντολοδόχο (αντιπρόσωπο) και ΠΟΤΕ δεν μπορεί να γίνει το αντίστροφο. Σε περίπτωση όμως που ο εντολοδόχος έχει την εξουσία να δίνει διαταγές στον εντολέα δεν έχουμε πια σχέση αντιπροσώπευσης αλλά θα  έχουμε κάτι από τις σχέσεις καταπίεσης, καταναγκασμού, ασυδοσίας, σφετερισμού εξουσίας, νταβατζηλικισμού κλπ

Αυτή λοιπόν την ανοησία-τερατούργημα δηλαδή του να διατάζει ο εντολοδόχος  τον εντολέα!!  (αγγούρια να δέρνουν τον μανάβη) οι Λενινιστές την βαπτίζουν αντιπροσώπευση (όπως και οι αστοί) για να είναι εντάξει με τη θέση του Λένιν όπως αυτή  αναφέρεται στο βιβλίο του κράτος και επανάσταση  και η οποία λέει για τους εκλεγμένους των «εργατικών συμβουλίων:   
«…οι αντιπρόσωποι!! πρέπει να δουλεύουν πραγματικά,  πρέπει ΜΟΝΟΙ !!!!!!!! τους να ΕΚΤΕΛΟΥΝ τους ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ !!!!!!..».        

ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!!

Προτιμούσαν και προτιμούν λοιπόν αυτή την ντε φάκτο (ανεξάρτητα από τις προθέσεις του Λένιν) αντικομμουνιστική  αντίληψη από την διαμετρικά αντίθετη αντίληψη του Μαρξ ο οποίος δίνει στους εκλεγμένους – αντιπροσώπους μόνο εκτελεστικές αρμοδιότητες  λέγοντας:

α. «.. Η κομμούνα (Δήμος- κοινότητα) δεν επρόκειτο να είναι ένας κοινοβουλευτικός αλλά εργατικός οργανισμός, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟΣ και ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΣ συγχρόνως.»

Σημείωση:
Δηλαδή η κομμούνα ( το σύνολο του οργανωμένου λαού) θα είχε τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία στα χέρια της.

β.
.1.«Το Συμβούλιο της Κομμούνας αποτελείτο από δημοτικούς αντιπροσώπους εκλεγόμενους με καθολική ψηφοφορία στα διάφορα διαμερίσματα του Παρισιού.

Ήταν υπεύθυνοι και μπορούσαν να ανακληθούν σε κάθε στιγμή».

2. «Ενώ πρώτα αποφασιζόταν κάθε 3 ή 6 χρόνια ποιο από τα μέλη της κυρίαρχης τάξης θα αντιπροσώπευωτσαλαπατούσε - καταπίεζε (λογοπαίγνιο του Μαρξ  μεταφρασμένο από τη γερμανική έκδοση)  το λαό μέσα από το κοινοβούλιο,
ΤΩΡΑ η καθολική ψηφοφορία χρησιμεύει στο λαό, που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες (Δήμους - κοινότητες), ΟΠΩΣ το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για να αναζητά εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την εταιρεία του. (για να τους δίνει εντολές και όχι για να του δίνουν αυτοί εντολές)
Και είναι αρκετά γνωστό ότι τόσο οι εταιρίες όσο και τα άτομα,  όταν πρόκειται για τις πραγματικές υποθέσεις τους, ξέρουν συνήθως να βρίσκουν τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση και, αν καμιά φορά γελαστούν, τότε ξέρουν πώς να επανορθώσουν γρήγορα το λάθος τους (και η ελεγκτική εξουσία στην κομμούνα).

ΥΓ2 Αυτή η ολιγαρχικοποίηση του δημοκρατικού – δημοτιστικού κινήματος από το Λένιν ήταν η αιτία της αποτυχίας του «ανύπαρκτου σοσιαλισμού». Αυτή η ολιγαρχικοποίηση οδήγησε σε οδυνηρή ήττα τα λαϊκά εργατικά απελευθερωτικά κινήματα. Τα οδήγησε σε μια οπισθοδρόμηση δεκαετιών (ελπίζουμε όχι αιώνων) και οι σημερινοί (ηγέτες) Λενινιστές είναι μια μεγάλη τροχοπέδη  στην ανάπτυξη απελευθερωτικών κινημάτων.

Προκαλούν τεράστιο κακό στην υπόθεση της επανάστασης χωρίς να μπορούν να το συνειδητοποιήσουν.

Κάποιοι από αυτούς (ηγέτες) με υπέρμετρη τάση για απόκτηση προσωπικής εξουσίας και προβολής δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα και γίνονται βασικά στηρίγματα του ολιγαρχικού συστήματος του ιδιωτικού καπιταλισμού. Χωρίς αυτούς, χωρίς την ολιγαρχικοποιημένη ιδεολογία τους, το καπιταλιστικό σύστημα θα αρχίσει να καταρρέει. (Τώρα στηρίζουν πολλαπλώς την ολιγαρχισμό αντικομμουνισμό. Πχ γράφουν για «κρίση της δημοκρατίας» (εξουσίας του λαού) στέλνοντας έτσι μέρος του λαού σε αναζήτηση λύσεων σε φασιστικά προτάγματα κοκ)

Είναι πλέον καιρός για την επαναθεμελίωση του επαναστατικού προτάγματος. Και η επαναθεμελίωση μπορεί να ξεκινήσει μόνο από τον επαναπροσδι – ορισμό των 10 – 15 βασικών πολιτικοοικονομικών εννοιών.

Αν οριστούν σωστά οι έννοιες της αντιπροσώπευσης (όπως προτείνει στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά ο Ευτ. Μπιτσάκης), της δημοκρατίας, της ολιγαρχίας, του δημοτισμού – κομμουνισμού, της ιδιοκτησίας, του δικαιώματος, της ελευθερίας κλπ τότε θα καταρρεύσει ο εργατοσυμβουλιακός ολιγαρχισμός - αντικομμουνισμός και θα απεγκλωβιστούν οι δυνάμεις που καλοπροαίρετα βρίσκονται σε αυτό το χώρο. Τότε θα αρχίσει να επιτυγχάνεται και ένα ισχυρότερο χτύπημα - τσεκουριά σε κάθε μορφής αστικό ολιγαρχισμό.

ΥΓ3 Κάθε χρόνο, με την ευκαιρία της επετείου για την παλινόρθωση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας, όλοι οι ηγέτες (ρεμάλιανς) του ολιγαρχισμού (της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ κλπ) για να προκαλέσουν σύγχυση στο λαό θα μιλούν για αποκατάσταση της «δημοκρατίας» και όχι για αποκατάσταση της ολιγαρχικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η παραποίηση αυτής της έννοιας είναι θέμα «ζωής ή θανάτου» γι αυτούς.

*ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (εξουσία του λαού) ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΌΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.

*ΥΓ4
Η χρήση του όρου δημοκρατία ή αστική δημοκρατία ή αντιπροσωπευτική δημοκρατία για να χαρακτηρισθεί το σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχικής δικτατορίας δεν είναι μια αθώα λεπτομέρεια.
Η χρήση αυτών των όρων (ανεξαρτήτου προθέσεων) είναι πράξη  άκρως αντεπαναστατική.

ΟΕΝΔΕΛ  -  ΕΚΚ

( ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ – ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ)