ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ Ή ΟΜΟΦΩΝΙΑ;

ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΚΑΙ ΟΜΟΦΩΝΙΑ

 

Σε μια ΑΛΛΗ κοινωνία της αυτονομίας, της αυτόθέσμισης και της αυτό διεύθυνσης, ποια ΑΡΧΗ (γενική - βασική) θα πρέπει να υιοθετηθεί για τη λήψη των αποφάσεων; Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ ή ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ;

ΚΑΙ ΓΙΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Στο ξεκίνημά της, σε μια αυριανή κοινωνία, την κοινωνία της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης, ποιο υποκείμενο θα πρέπει να αποφασίσει για το αν θα πρέπει να ισχύει, να υιοθετηθεί η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ή Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ; Αυτό θα πρέπει να γίνει πλειψηφικά ή ομόφωνα; (Και αν η  ΟΜΟΦΩΝΗ  απόφαση των μελών της κοινωνίας, για τον τρόπο επιλογής της μιας από τις δύο Αρχές (πλειοψηφικά ή ομόφωνα) ,  είναι ΑΔΥΝΑΤΗ τι γίνεται; Θα επιβάλλει τελικά την αρχή της ομοφωνίας, μια "επαναστατική" μειοψηφία η οποία κατά τα άλλα θα ισχυρίζεται υποκριτικά ότι είναι υπέρ της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης ή ΔΕΝ θα παρθεί καμιά απόφαση και έτσι δεν θα υπάρχει καμιά ΑΡΧΗ για τη λήψη των αποφάσεων; Και αν η πλειοψηφία θέλει την ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας, ποιος θα εναντιωθεί σε τούτη τη θέληση;

 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ.
Οι προτείνοντες αυτή την αρχή σαν βασικό κανόνα για τη διευθέτηση των κοινωνικών σχέσεων, ισχυρίζονται ότι διά της αρχής της ομοφωνίας μπορεί να επιτευχθεί η συναίνεση των μελών της κοινωνίας (και δια της συναίνεσης να επιτυγχάνεται η ομοφωνία). Βασικός στόχος του όπως λένε είναι να αποφευχθεί η καταπίεση των μειοψηφιών την οποία μπορεί να επιφέρει η ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας, αφού αυτή η τελευταία αρχή έχει στην ουσία της την υπακοή (εθελούσια) ή την ΥΠΟΤΑΓΗ της κάθε μειοψηφίας στην κάθε πλειοψηφία. Έτσι προτάσσει τη ΣΥΜΦΩΝΙΑ όλων των μελών διά της αμοιβαίας υποχώρησης και την εξεύρεση μιας «συνισταμένης», μιας μέσης κατάστασης που θα συμφέρει όλους κλπ.

 

ΟΜΩΣ και αν παρά τις όποιες υποχωρήσεις δεν επιτυγχάνεται ομοφωνία; Αν υπάρχει πάλι διαφωνία για το μέγεθος των υποχωρήσεων των διάφορων μερών κλπ; Τι γίνεται; Δεν θα γίνει τίποτα; Αν η μειοψηφία έχει συμφέρον να μείνουν τα πράγματα όπως είναι;
Μα αν δεν γίνει τίποτα τότε θα γίνει αυτό που θα ήθελε η μειοψηφία ήτοι τα πράγματα να μείνουν όπως είναι. ΑΡΑ, ΤΟΤΕ Η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΘΑ ΕΠΙΒΒΑΛΛΕΙ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.(ολιγαρχία)
Έτσι η αρχή της ομοφωνίας θα είναι όπλο (βέτο) στα χέρια των μειοψηφιών για να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία. Με τούτη την ΑΡΧΗ ανοίγει ο ασκός του Αιόλου των ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ από την πλευρά των μειοψηφιών.
Πχ αν για να παρθεί μια απόφαση χρειάζεται η συναίνεση ΟΛΩΝ, τότε είναι βέβαιο ότι μειοψηφίες θα ΕΚΒΙΑΖΟΥΝ για την αποκόμιση κερδών, όσο το δυνατόν πιο μεγάλων, σε βάρος της πλειοψηφίας. Δηλαδή και αν ακόμα παρθεί τελικά μια συναινετική απόφαση, που επωφελούνται κατά κάποιο τρόπο όλοι, τότε τα μέλη της μειοψηφίας (δια του εκβιασμού της μη συναίνεσης), θα μπορούν να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη σε σύγκριση με τα οφέλη των μελών της πλειοψηφίας. (Και πιθανή συνέχιση των διαβουλεύσεων με αυτούς τους όρους, θα προκαλείται σίγουρα μπάχαλο-χάος και ατέλειωτες συζητήσεις).
Έτσι θα έχουμε τελικά, στα περισσότερα θέματα, την επιβολή της πιο μικρής μειοψηφίας πάνω στην τεράστια πλειοψηφία ή ακόμα σε περίπτωση υποχώρησης της μηδαμινής μειοψηφίας, τα ωφέλει αυτής θα είναι ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ περισσότερα από ότι της πλειοψηφίας.
Και αν αποκομίζουν όφελος οι μειοψηφίες, τότε πολλά μέλη της κοινωνίας, «θα παίζουν θέατρο» για να βρίσκονται σε μια μικρή μειοψηφία!!!

 

- Πρακτικά, ενώ υποτίθεται ότι βγάζουμε την εξουσία της μειοψηφίας ή των μειοψηφιών από την πόρτα, με την αρχή όμως της ομοφωνίας την ξαναβάζουμε από το παράθυρο.
Έτσι η κοινωνία δεν θα πηγαίνει προς τα μπρός, προς καλυτέρευση, θα είναι μια κοινωνία οπισθοδρομική και όχι προοδευτική. Μια κοινωνία ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ-.

 

Και αν τελικά, οι καταστάσεις ανάγκης απαιτούν παρθεί ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ κάποια απόφαση τότε ποιος θα πάρει την τελική απόφαση;
Η πλειοψηφία ή η μειοψηφία;
Αν όμως μια μειοψηφία δεν συναινεί αλλά τελικά πάρει την απόφαση η πλειοψηφία, τότε καταργείται η αρχή της ομοφωνίας.
Από τη στιγμή που στις συλλογικότητες ή στις κοινωνίες με μεγάλο πληθυσμό, η ΟΜΟΦΩΝΙΑ είναι πρακτικά ΑΠΟΛΥΤΑ αδύνατη (Εδώ τρία άτομα δεν μπορούν να ομοφωνήσουν) τότε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ θα πρέπει να αποφασίζει είτε η πλειοψηφία είτε η μειοψηφία.

 

Για παράδειγμα αδιεξόδων ας αναφέρουμε τα εξής: Θα δεχθεί ποτέ η μειοψηφία των παιδεραστών, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μορφή πρότασης που θα τους εμποδίζει στη συνέχιση της διάπραξης των εγκλημάτων τους ή των τρόπων τιμωρίας τους ή «τιμωρίας» τους; Και αν μια ξένη ολιγαρχία επιτεθεί στη χώρα που έχει αυτονομία, αυτοθέσμιση κλπ, θα δεχθούν όλοι να πολεμήσουν εναντίον των επιτιθεμένων; Και αν η συντριπτική πλειοψηφία του λαού θέλει να ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙ κάποια μέσα παραγωγής θα το δεχθούν οι ιδιώτες που θα χάνουν την ιδιοκτησία τους; ΠΡΑΚΤΙΚΑ. Ας πούμε ότι μια κοινωνία έχει 20 εκατομμύρια πληθυσμό. Και θέλουμε να ψηφίσουμε έναν νόμο. Είναι ποτέ δυνατόν να συναινέσουν και τα 20 εκατομμύρια; ΑΔΥΝΑΤΟ. (ΚΑΙ η επίτευξη της συναίνεσης, πάνω σε ένα θέμα, δια των ατομικών υποχωρήσεων, θα απαιτεί χρονοβόρες φιαδικασίες «ενός αιώνα».)

 

- Καλό θα ήταν οι άνθρωποι να είχαν αλληλοκατανόηση. Όμως στα σημερινά επίπεδα του πολιτισμού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι αγγελούδια. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμα το «στραβόξυλο του χωριού». Για την πλήρη αλληλοκατανόηση ίσως να απαιτηθούν δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Μέχρι εκεί πως φτάνουμε; Με την αρχή (ύψιστη) της πλειοψηφίας ή την αρχή της ομοφωνίας;-

 

Σημείωση:
Όχι ότι δεν θα ήταν θεμιτό ή σωστό για κάποια λίγα συγκεκριμένα θέματα (κατ εξαίρεση) να θεσμοθετηθεί η ομοφωνία, με προηγούμενη απόφαση της πλειοψηφίας (πχ για θέματα κάποιων σταθερών μειοψηφιών - όπως εθνοτικών, θρησκευτικών κλπ- αλλά αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να θεσμοθετηθεί σαν γενική – βασική αρχή. Μια τέτοια θεσμοθέτηση (γενική ΑΡΧΗ) θα οδηγούσε μετά βεβαιότητας, σε καταστάσεις όπου «ο πύργος της Βαβέλ θα ωχριούσε μπροστά τους.

 

ΟΜΩΣ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΥΝΑΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΤΕΥΧΘΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ (ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΛΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ)

 

Στην πραγματική δημοκρατία όπου θα ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας (εθελούσια υπακοή ή υποταγή της κάθε μειοψηφίας στη θέληση της εκάστοτε πλειοψηφίας), ξεπηδούν («αυτόματα») διάφορες ΤΑΣΕΙΣ μέσα στην κοινωνία που οδηγούν στην πληρέστερη δυνατή ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ των μελών της δίχως καμιά δυνατότητα εκβιασμού από καμιά μειοψηφία. Αυτές οι ΤΑΣΕΙΣ δρουν, η κάθε μια με τον τρόπο της ΚΑΙ ΣΥΣΣΩΡΕΥΤΙΚΑ προς την κατεύθυνση της συναίνεσης και της αμοιβαίας ωφελιμότητας της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας.
* Ένα πράγμα που θα πρέπει να έχουμε σταθερά υπόψη μας είναι το γεγονός ότι στη δημοκρατία (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία στο λαό) δεν μπορούν να υπάρχουν (ΣΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ) σταθερές μειοψηφίες και πλειοψηφίες όπως στα ολιγαρχικά καθεστώτα. Με την ψήφιση του κάθε νόμου από το λαό, πχ σε ένα νόμο κάποιοι μπορεί να είναι με την μειοψηφία και στους επόμενους δύο να είναι με την πλειοψηφία. (Και όπως θα ήθελαν οι ίδιοι όταν βρίσκονται με την πλειοψηφία, να μην τους στέκεται εμπόδιο η μειοψηφία, έτσι και όταν οι ίδιοι βρίσκονται στη θέση της μειοψηφίας θα πρέπει να δέχονται να μην γίνονται εμπόδιο στην πλειοψηφία. - κοινωνικό συμβόλαιο-)

 

Με την ΑΡΧΗ της πλειοψηφίας μπορούμε να έχουμε, εκ των πραγμάτων, συναίνεση και σε κάθε ΜΕΡΟΣ – θέμα και στο ΟΛΟΝ – σύνολο των θεμάτων.

Α. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ (δηλαδή σε κάθε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό θέμα)

 

1. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ (για την επιλογή του εκάστοτε νόμου)
Η ΣΥΝΕΝΑΙΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ (ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ) ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΘΕ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΘΕΜΑ
Να το εξηγήσουμε. Ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν ΠΑΝΩ από δύο προτάσεις σε ένα συγκεκριμένο θέμα. Τις περισσότερες φορές οι προτάσεις θα είναι πάνω από δύο γιατί η πραγματικότητα δεν είναι ‘’άσπρο – μαύρο’’, δεν είναι ‘’μανιχαϊστική’’ . Να υποθέσουμε επίσης ότι οι προτάσεις είναι πέντε (Α, Β, Γ, Δ, Ε). Σε τέτοιες περιπτώσεις (5,6,7 κοκ προτάσεις) είναι πολύ δύσκολο να υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (51% και πάνω) για μια πρόταση. 
Υποθέτουμε λοιπόν ότι γίνεται η πρώτη ψηφοφορία (με όλες τις προτάσεις αλλά δεν θα υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία (στην πρώτη ψηφοφορία).

 

Στη δεύτερη ψηφοφορία φτιάχνουμε 4 τετράδες (ΑΒΓΔ, ΑΒΓΕ, ΑΒΔΕ, ΑΓΔΕ, ΒΓΔΕ) και ερωτώνται οι πολίτες ποια από τις 4 θα προτιμούσε περισσότερο.

 

Ας υποθέσουμε ότι η πλειοψηφία θα ήθελε την 4αδα ΑΒΓΔ. Έπειτα από αυτή την ψηφοφορία περνάμε στην επόμενη φάση.

 

Τρίτη ψηφοφορία: Παίρνουμε την νικήτρια 4αδα και φτιάχνουμε 4 τριάδες. (ΑΒΓ, ΑΒΔ, ΑΓΔ, ΒΓΔ) και ρωτάμε ποια από αυτές τις τριάδες θέλουν περισσότερο.

 

Ας υποθέσουμε ότι βγαίνει η τριάδα ΑΒΓ. Η επόμενη φάση της ψηφοφορίας θα είναι να φτιαχτούν 3 δυάδες. ΑΒ, ΑΓ, ΒΓ 
Στην τέταρτη αυτή φάση ρωτάμε ποια δυάδα προτιμούν. 
Και αφού βγει η δυάδα, (πχ ΑΒ) πάμε στην πέμπτη και τελευταία ψηφοφορία για να βγει η πλειοψηφούσα. Αυτό όσον αφορά το τεχνικό μέρος.

 

*Τα συμπεράσματα όμως που μπορούν να εξαχθούν, σχετικά με την συναίνεση, είναι ΠΑΡΑ πολλά. Αναλύοντάς τα θα μπορούμε να δούμε πχ ότι κάποιος, του οποίου η καλύτερη προτίμηση ταυτίζεται με αυτή των πιο πολλών της πρώτης ψηφοφορίας (πχ του 30%), δεν έχει μόνο αυτή την προτίμηση. Έχει και άλλες αξιολογήσεις των προτάσεων (δευτερεύουσες ή τριτεύουσες κλπ). Το ίδιο και για εκείνους όπου η αρχική και μεγαλύτερη προτίμηση μπορεί να βρίσκεται σε μια αρχική μικρή μειοψηφία, από την πρώτη ψηφοφορία (πχ του 5%). Έτσι υπάρχει η πιθανότητα και η δυνατότητα να ΜΗΝ επιλεγούν τελικά οι προτιμήσεις των ατόμων που βρίσκονται ΑΡΧΙΚΑ στη σχετική πλειοψηφία ή μειοψηφία, αλλά να επιλεγούν τελικά οι δεύτερες ή οι τρίτες προτιμήσεις τους.
ΤΕΛΙΚΑ η πλειοψηφούσα πρόταση μπορεί να απαρτίζεται (αθροίζεται) από την πρώτη επιλογή ορισμένων ατόμων, από την δεύτερη επιλογή άλλων ή από την τρίτη επιλογή μερικών άλλων κλπ.
Δηλαδή στο τέλος θα βγει μια πρόταση ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ. 

ΓΙΑ ΤΟ 51-49%

 * ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΑΣΤΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥΣ και κάποιους ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ (που έχουν στο DNA τους μια ακατανίκητη  τάση να υιοθετούν ότι πιο αντιπρακτικό ή σουρεαλιστικό υπάρχει ή ένα ενδόμυχο "μίσος" για ότι είναι ρεαλιστικό) για την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ειδικά στην περίπτωση όπου μεταξύ δύο τελικών προτάσεων το αποτέλεσμα είναι 51 και 49%. (οι πρώτοι θέλουν ουσιαστικά την αρχή της μειοψηφίας)
- Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι λίγοι αναρχικοί που έχουν διαχωρίσει τη θέση τους και είναι υπέρ της Αρχής της πλειοψηφία σαν βάση για τη λήψη των αποφάσεων -. 
Οι δε Λενινιστές, υιοθετώντας επί της ουσίας το ολιγαρχικό πρόταγμα των λίγων "πεφωτισμένων", τάσσονται υπέρ της εξουσίας των λίγων και ενάντια σε πλειοψηφία ή ομοφωνία. Γι αυτό δεν θέλησαν ποτέ να εμβαθύνουν το θέμα της πλειοψηφίας και τις διάφορες προεκτάσεις αυτής.

(Να μην επαναλάβουμε ότι τέτοια ποσοστά θα είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ σπάνια και ότι καμιά σχέση δεν θα έχουν με τα 51 και 49% των μανιχαϊστικών άσπρο μαύρο των ολιγαρχικών δημοψηφιασμάτων.)

Με την πιο πάνω εξήγηση ας πούμε ότι η Α πρόταση πήρε 51% και η Β πρόταση πήρε 49%. Όμως εδώ είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΒΕΒΑΙΟ ότι κάποια ποσοστά από εκείνους που ψήφισαν την Α και την Β πρόταση δεν θα ήταν η πρώτη τους επιλογή. Δηλαδή κάποιοι που ψήφισαν την Α πρόταση, η πρόταση αυτή να ήταν η 2^η ή η τρίτη επιλογή τους και το ίδιο με κάποιους που ψήφισαν τη Β πρόταση. Ακόμα κάποιοι που ψήφισαν τη Β πρόταση να ήταν η ΠΡΩΤΗ επιλογή τους και η Α πρόταση να ήταν η δεύτερη ή η τρίτη επιλογή τους (την οποία προφανώς στο τελικό δίλημμα δεν την επέλεξαν).  Δηλαδή από το «ηττημένο» 49% ένα ποσοστό ανθρώπων (από εκείνους που την είχαν ως πρώτη επιλογή) να είχε ταυτόχρονα την Α πρόταση (τη «νικήτρια») ως δεύτερη ή Τρίτη επιλογή. Άρα αν στο 51% προσθέσουμε και τις δεύτερες ή τρίτες επιλογές κάποιων από εκείνους που ψήφισαν τη Β πρόταση τότε θα έχουμε ποσοστά πάνω από 51%.  Στο 49% θα υπάρχει ένα ποσοστό που ψήφισε αυτή την πρόταση αλλά δεν θα ήταν η πρώτη επιλογή τους, αλλά δεύτερη ή Τρίτη κλπ. Επίσης κάποιοι που ψήφισαν την Α πρόταση να ήταν τρίτη επιλογή τους και εκείνοι που ψήφισαν τη Β πρόταση, η Α πρόταση που δεν ψήφισαν να ήταν η δεύτερη επιλογή τους κλπ.
Με λίγα λόγια αυτό το 51 με 49% δεν είναι ΔΙΧΑΣΤΙΚΟ αλλά ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ και ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ δεν έχει με τα ΜΑΝΙΧΑΪΣΤΙΚΑ ερωτήματα και αποτελέσματα των ολιγαρχικών ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΩΝ.

*(ΑΝ υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία από την αρχή, από την πρώτη ψηφοφορία και βγει 51% με 49% πάλι σημαίνει ότι η νικήτρια πρόταση θα είναι και δεύτερη ή Τρίτη προτίμηση κάποιων όπου στην πρώτη ψηφοφορία ψήφισαν άλλες προτάσεις που έλαβαν πχ 5, 15, 19% .)
Εξήγηση: Στο 51%  θα υπάρχουν κάποιοι για τους οποίους αυτή η πρόταση ήταν πρώτη, δεύτερη, τρίτη κλπ στις προτιμήσεις
Στο 49% ας πούμε ότι ένα 25% ήταν πρώτη επιλογή και από αυτό το 25, το 20% είχε για δεύτερη ή και τρίτη επιλογή την νικήτρια πρόταση του 51
ΠΡΑΚΤΙΚΑ εδώ το 51 και 49 δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ με τα 51 και 49 των μανιχαϊστικών ερωτημάτων ή διλημμάτων (άσπρο - μαύρο), γιατί ετούτα τα 51 και 49 θα είναι ήδη συναινετικά αφού και εκείνοι του 49 θα είχαν για δεύτερη ή τρίτη προτίμηση την πρόταση που πήρε 51%. Όμως στο 51% υπάρχουν δεύτερες και τρίτες επιλογές από εκείνους που είχαν για πρώτη επιλογή κάποιες προτάσεις εκτός των δύο τελικών.  Άρα το 51% σαν πρώτες, δεύτερες ή και τρίτες επιλογές δεν είναι μόνο 51% αλλά πολύ περισσότερο, αν προσθέσουμε ότι αυτή η πρόταση ήταν δεύτερη και τρίτη επιλογή κάποιων που ψήφισε την πρόταση του 49%.....

ΠΡΟΣΟΧΗ:
ΤΕΛΙΚΑ και ουσιαστικά δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑ (κατά 99%) 51 -49 ή 60 -40 κλπ. Υπάρχει ΜΟΝΟ (συντριπτική)  συναίνεση ακόμα και στο κάθε επί μέρους θέμα και ΣΧΕΔΟΝ 100% συναίνεση στο ΟΛΟΝ των θεμάτων (όπως θα εξηγηθεί)


* ΤΕΛΙΚΑ. Γιατί να ψειρίζουμε τα οπίσθια της μαϊμούς με άκρως εξαιρετικές περιπτώσεις; Στη ζωή τα θέματα τίθενται με το γνώμονα του ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΔΥΝΑΤΟΥ.
Έτσι από την μια έχουμε την ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ όπου στην πλειονότητα των περιπτώσεων θα ωφελείται μια μειοψηφία σε βάρος της πλειοψηφία (που θα αντιδρά εσκεμμένα ή όχι για να κερδίσει τα μέγιστα οφέλη). Και από την άλλη έχουμε την αρχή της πλειοψηφίας κατά την οποία (ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ) υπάρχει περίπτωση, μια μεγάλη μειοψηφία να ζημιώνεται σε σχεδόν μηδαμινές περιπτώσεις.
*Και από την άποψη αυτή (του καλύτερου δυνατού) δεν τίθεται θέμα λογικής για την επιλογή. Από την άλλη στη ζωή υπάρχει το θέμα της "επένδυσης" με την έννοια της αποδοχής μιας απώλειας σαν μέσον για την αποκόμιση μεγάλου οφέλους. Πχ ο αγρότης θυσιάζει 10 κιλά στάρι στη σπορά για να πάρει 200.
* ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ όλα τα μέλη του λαού, στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων - θεμάτων, θα βρίσκεται στην συντριπτική πλειοψηφία, είτε αυτό θα γίνεται ως πρώτη επιλογή είτε ως δεύτερη είτε ως τρίτη.
Σημείωση: * Και να μην προσθέσουμε τα άλλα αρνητικά της ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ όπως το γεγονός ότι ΔΕΝ μπορεί να υπάρξει ομοφωνία στη συντριπτική πλειονότητα των κοινωνικών θεμάτων και ότι ΠΡΑΚΤΙΚΑ για να επιτευχθεί μια ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ θα απαιτούνται χρονοβόρες διαδικασίες κατά τις οποίες θα εκφράζεται το κάθε μεμονωμένο άτομο και μετά πάλι και πάλι από την αρχή για να βρεθεί η καλύτερη συμφωνία μεταξύ όλων των μελών - ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΧΑΟΣ.

Συναίνεση λοιπόν χωρίς το όπλο του εκβιασμού στα χέρια των μειοψηφιών.

 

Β. Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΣΤΟ ΟΛΟΝ (ΣΥΝΟΛΟ) ΤΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

 

1. Η ΤΑΣΗ για την προστασία των μειοψηφιών από την ίδια (εκάστοτε) πλειοψηφία (ή αυτοπροστασία του λαού.

 

Τι θα συμβαίνει εδώ πρακτικά;
Εκείνη η πλειοψηφία που θα αποφασίζει, τα περισσότερα μέλη της ή πάρα πολλά, προεκτείνονται νοητικά και μπαίνουν πιθανολογικά, εκ των πραγμάτων, στη θέση των ατομικών δικαιωμάτων ή των δικαιωμάτων της μειοψηφίας – γιατί ο καθένας μπορεί πιθανολογικά να βρεθεί σε αυτή τη (γενική ) θέση – και προστατεύοντας τα δικαιώματα της μειοψηφίας ουσιαστικά καθένας θα κοιτάζει να προστατεύει τον εαυτό του (ή των οικείων του) στην περίπτωση που πιθανά θα βρεθεί σε αυτή τη θέση. (Μπαίνει αναγκαστικά σε αυτή τη θέση όπως μπαίνει στη θέση κάποιων πρωταγωνιστών όταν βλέπει θέατρο ή σινεμά).
Πχ ας πούμε ότι σήμερα τίθεται θέμα θεσμοθέτησης από την πλειοψηφία της προστασίας ή όχι (ασύλου) της κατοικίας από άτομα ή πλειοψηφίες. Εδώ το κάθε άτομο μπαίνει νοητικά στην μελλοντική περίπτωση παραβίασης του ασύλου της δικής του κατοικίας από κάποιο πλειοψηφικό ή μειοψηφικό υποκείμενο και στη βάση του τι δεν θα ήθελε ο ίδιος κρίνει και αποφασίζει. Οι αποφάσεις αυτής της πλειοψηφίας θα προστατεύουν την όποια μελλοντική μειοψηφία από παραβιάσεις του ασύλου της. Και τα πολλά ή τα περισσότερα άτομα στη μελλοντική μειοψηφία θα είναι αυτά τα ίδια που στο σήμερα θα έχουν προαποφασίσει για τον εαυτό τους.
ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ ΘΩΡΑΚΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΒΑΘΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΥΝΗΤΙΚΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ (αντικειμενικά ρευστής) ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΑΝΑ ΠΑΣΑ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ όπως πχ στη θέση αναπηρίας. Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ (Επίσης ο καθένας που θα βρίσκεται σε αυτή την πλειοψηφία - που θα αφορά στη θέσπιση των δικαιωμάτων – εξουσιών) θα κοιτάζει να θωρακίζει και τα δικαιώματα της πλειοψηφίας.)

 

ΣΟΣ 2ον. Η ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΞΙΣΟΡΡΟΠΗΣΗ των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών (ΘΕΜΑΤΩΝ) και όχι στο μέρος.

 

Αν τα μέλη κάποιας μειοψηφίας έχουν πιθανόν κάποιες σχετικές απώλειες από τις επιλογές της πλειοψηφίας σε ένα συγκεκριμένο θέμα ή να μην έχουν το μέγεθος της ωφελιμότητας που θα ήθελαν, ΤΟΤΕ δια μέσου της δυνατότητας σύναψης ΣΥΜΜΑΧΙΩΝ με άλλα υποκείμενα σε άλλα θέματα, να γίνουν (πλειοψηφία) και να «ρεφάρουν», να αναπληρώσουν προηγούμενες απώλειες.

 

Εδώ υπάρχει τάση για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας. Η τάση αυτή για μεγιστοποίηση της ωφελιμότητας, σε όσους το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους, υπάρχει και στο κάθε μεμονωμένο, επί μέρους θέμα και στο ΟΛΟΝ των θεμάτων δια μέσου της διαρκούς δυνατότητας νέων συμμαχιών των πολιτών σε μια πλειάδα θεμάτων.
(Η ΤΑΣΗ για εξισορρόπηση των ατομικών συμφερόντων σε ένα μεγάλο ΣΥΝΟΛΟ επιλογών μπορεί να παρομοιαστεί και με τον νόμο των πιθανοτήτων.
(Πχ τα νούμερα τον εξαχθέντων αριθμών από μία κληρωτίδα, τείνουν προς ένα σημείο ισορροπίας όταν το σύνολο της εξαγωγής των αριθμών μεγαλώνει.)

 

3 . Η ΤΑΣΗ για συμμετοχή του κάθε πολίτη στην πλευρά της πλειοψηφίας, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ, σε ένα πολύ μεγάλο σύνολο θεμάτων.

 

Αν οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφίες 55% ή 60% ή 80% κλπ, ΤΟΤΕ μαθηματικά –στατιστικά μπορεί να εξαχθεί ότι είναι δυνατόν όλοι οι πολίτες ή η συντριπτική πλειοψηφία αυτών, στις περισσότερες περιπτώσεις των κοινωνικών θεμάτων - νόμων, να βρίσκεται στην πλευρά των πλειοψηφιών. Δηλαδή στα 100 θέματα που ψηφίζει, να βρίσκεται με την πλειοψηφία πχ στα 60, στα 70 ή στα 55 κοκ.
Άρα αυτή η τάση, είτε από μόνη της είτε σε συνδυασμό με την προηγούμενη οδηγεί σε τελικό όφελος για όλους ή για την πλειονότητα των πολιτών. Επομένως, το να βρίσκεται κάποιος σε κάποια θέματα με την μειοψηφία (και να το αποδέχεται) είναι «επένδυση» για να μπορεί να υλοποιείται η θέλησή τους τις περισσότερες φορές κατά τις οποίες θα βρίσκεται με την πλειοψηφία.

 

4. Η ΤΑΣΗ για αποδοχή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, από όλο και μεγαλύτερα πλειοψηφικά ποσοστά.

 

Η ΑΠΟΔΟΧΗ εκ των προτέρων της αρχής της πλειοψηφίας (από την πλειοψηφία) είναι ΑΠΟΔΟΧΗ του ΒΑΣΙΚΟΥ ΜΕΣΟΥ για την επίτευξη του σκοπού.
- Πολλές φορές, σε ομάδες ανθρώπων, υπάρχουν άτομα που είτε δεν είναι σίγουρα για το ποιος είναι ο καλύτερος προορισμός – στόχος ή επειδή δεν θα ήθελαν να είναι εμπόδιο στη θέληση της πλειοψηφίας κλπ κρατούν τη στάση του «ότι αποφασίσει η πλειοψηφία εγώ ακολουθώ» ή «ότι αποφασίσετε εσείς εγώ ακολουθώ». Η αξιολόγηση του μέσου (ότι θέλει η πλειοψηφία) για την επιλογή του σκοπού σημαίνει συναίνεση – αποδοχή της τελικής απόφασης για την υιοθέτηση του όποιου σκοπού.
Για να γίνει επαναστατική αλλαγή του ολιγαρχικού συστήματος απαιτείται ΑΠΟΔΟΧΗ και ΕΠΙΔΙΩΞΗ για την εφαρμογή της ΑΡΧΗΣ της πλειοψηφίας, ΑΠΟ την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού.
Έτσι όσο πιο υψηλά είναι τα ποσοστά αποδοχής του μέσου-αρχή της πλειοψηφίας, τόσο πιο μεγάλη θα είναι η τάση για συναίνεση, από αυτή την οπτική γωνία.
Και αν η κοινωνία βαδίζει «από το καλό στο καλύτερο» με αυτή την αρχή, τόσο τα ποσοστά υπέρ αυτής της αρχής θα τείνουν προς το εκατό.

 

Σημείωση:
Υπάρχουν και άλλες τάσεις όπως αυτή της «ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ» κλπ. Όλες αυτές οδηγούν στη μέγιστη δυνατή κοινωνική συναίνεση και στη μέγιστη ωφελιμότητα για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. (Για ελάχιστους και κυρίως για εκείνους που έχουν κάποιες διαστροφές, το μέγεθος της απώλειας από την μη ικανοποίηση της διαστροφής τους ίσως να μην μπορεί να αναπληρωθεί από άλλες ωφελιμότητες.)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΕΛΕΙΑ κοινωνία δεν υπάρχει ή θα αργήσει πολύ να υπάρξει. Έως τότε υπάρχει το πολύ καλύτερο δυνατόν. Και αυτό βρίσκεται μόνο στην πραγματική δημοκρατία (όλοι οι νόμοι που θα τίθενται σε ισχύ να είναι ψηφισμένοι από την ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του λαού)

 

ΣΥΝΔΥΑΖΟΝΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙΣ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ «ΘΕΩΡΙΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ» (συναίνεση σε γενικό και συναίνεση σε ειδικό επίπεδο) είναι οι μόνες συναινέσεις που μπορούν να γίνουν στον κοινωνικό χώρο χωρίς την ύπαρξη ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΩΝ ΕΚΒΙΑΣΜΩΝ των μειοψηφιών επί της πλειοψηφίας. (άρνηση συναίνεσης – ομοφωνίας- βέτο)
Και αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο όταν υιοθετηθεί σαν βασική αρχή η αρχή της πλειοψηφίας.

 

ΚΑΤΙ ΘΑ ΗΞΕΡΑΝ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥΣ.

 

ΥΓ 1. Στο σύνολο των θεμάτων δεν θα είναι δυνατόν να υπάρχουν σταθερές πλειοψηφίες και μειοψηφίες.
Όμως σε κάποια μεμονωμένα και συγκεκριμένα θέματα θα υπάρχουν.
Πχ θρησκευτικές μειονότητες, εθνικές μειονότητες κλπ.
Ο βαθμός σεβασμού αυτών των σταθερών μειονοτήτων από την πλειονότητα, θα εξαρτάται από την ανάπτυξη του πολιτισμού ολόκληρης της κοινωνίας, από το βαθμό εξάπλωσης της δημοκρατίας σε παγκόσμιο επίπεδο και από το βαθμό πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο.

 2. Δυστυχώς, πάνω από 1,5 αιώνα, ΑΡΚΕΤΟΙ στον αναρχικό χώρο προτείνουν την αρχή της ΟΜΟΦΩΝΙΑΣ (δια της συναίνεσης). Πρόταση άκρως σουρεαλιστική ξεκομμένη από την πραγματικότητα και την ΠΡΑΚΤΙΚΗ..

γιατί εκτός από το γεγονός ότι μια μειοψηφία θα έχει πάντα περισσότερα ωφέλη σε βάρος της πλειοψηφίας και απαιτεί ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ πρακτικές διαδικασίες και αναζήτηση της συναίνεσης από άτομο σε άτομο κοκ.