ΕΙΣΑΓΩΓΗ:
Η "αριστερά", κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, συρρικνώνεται διαρκώς και απομονώνεται στο περιθώριο της κοινωνίας. Συρρικνώνεται γιατί το πρόταγμα των ηγετών της είναι ολιγαρχικό- αντικομμουνιστικό - αντιμαρξιστικό. Στο βάθος γνωρίζουν οι πάντες (εκτός από κάποια μέλη τους) ότι οι λενινιστές στοχεύουν στην ολιγαρχική δικτατορία του κόμματος και απλά, για να υπάρξουν στο τώρα, χρησιμοποιούν έναν φιλεργατικό ή φιλοκομμουνιστικό κούφιο βερμπαλισμό ή χρησιμοποιούν κάποιες θετικές έννοιες στη γενική ή αερολογική μορφή τους, όπως "λαϊκή εξουσία" κλπ, για να παγιδέψουν κανένα υπήκοο. Γενικά αερολογούν και τελικά μάλλον ούτε οι ίδιοι καταλαβαίνουν τι λένε και τι θέλουν, πόσο μάλλον ο λαός. Αλλά επειδή δεν καταλαβαίνουν τι θέλουν (τους λείπει η ψυχανάλυση) τα βάζουν με το λαό που δήθεν δεν καταλαβαίνει.
Το Μαρξικό πολιτικό πρόταγμα, το οποίο σε συμπυκνωμένη μορφή, είναι το: "Ο ΚΑΘΕ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ" μαζί με τις προϋποθέσεις του "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ" όχι μόνο δεν το υιοθετούν αλλά η εξουσιολαγνεία τους το διαολοστέλνει με κατάρες, αφού είναι θανάσιμη απειλή για την ψυχοσύνθεση τους. Παθαίνουν αναφυλαξία όταν πρέπει να πάνε στο ποια είναι η συγκεκριμένη πραγματική εξουσία του λαού.
Δεν θέλουν να υιοθετήσουν αυτό το πρόταγμα. Προτιμούν τη συρρίκνωση από το να κερδίσουν τη μεγάλη πλειοψηφία. Στην πρώτη περίπτωση θα έχουν εξουσία έστω και σε λίγους. Στη δεύτερη, θα πρέπει να γίνουν τέτοιες αλλαγές (οργανωτικές και προγραμματικές) όπου κινδυνεύει θανάσιμα η ικανοποίηση της αργηγομανίας τους.
*Το ολιγαρχικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας είναι απαραίτητο για τον καπιταλισμό. Η αριστερά του προηγούμενου αιώνα και μέχρι σήμερα είχε και έχει υιοθετήσει την ΟΥΣΙΑ του ολιγαρχισμού, έστω και με διαφορετική θεσμική μορφή σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι διάφορες «συνιστώσες» της ολιγαρχικοποιημένης «αριστεράς», όπως ήταν ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΕΠΟΜΕΝΟ, όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς να απελευθερώσουν τους λαούς αλλά τους οδήγησαν και στα τάρταρα. Η σοσιαλδημοκρατία, ξεφτιλίστηκε πλήρως και το λενινιστικό σύστημα του κομματικού καπιταλισμού συντρίφτηκε εντελώς από μόνο του και ΠΑΝΤΟΥ. Όλα αυτά έχουν καταγραφεί είτε στο συνειδητό είτε στο υποσυνείδητο είτε στο ασυνείδητο της κοινωνικής συνείδησης. Αυτή όμως η «αριστερά» επιμένει στα ολιγαρχικά της προτάγματα που βρίσκονται στον αντίποδα του Μαρξικού προτάγμματος (το οποίο συνειδητά διαστρεβλώνουν). Η caula για εξουσία των ηγετών των «αριστερών» κομμάτων είναι και παραμένει γι αυτούς πάνω από όλες τις αξίες. Οι φιλεργατικοί βερμπαλισμοί τους είναι απλά αερολογίες και το δόλωμα για συγκράτηση οπαδών που θα τους εξουσιάζουν.
Η κρίση του ολιγαρχισμού εκδηλώνεται παγκόσμια με την ΟΛΟ ΚΑΙ ΑΥΞΑΝΟΜΕΝΗ ΑΠΟΧΗ
των υπηκόων από τους κεντρικούς θεσμούς του συστήματος (όπως πχ από τις
ολιγαρχικές ΕΚΛΟΓΕΣ τους), ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ και με την πλατιά παγιωμένη ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΩΣΤΗ
αντίληψη των υπηκόων που λέει ότι «ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ».
*Φυσικά οι ολιγαρχικοί διαφέρουν μεταξύ τους ΑΛΛΑ η ουσία που βρίσκεται στο να κατέχουν αυτοί την εξουσία για να επιβάλλουν στην πλειοψηφία τους κοινωνικούς κανόνες, είναι ΙΔΙΑ.) Κανένας πια ή ελάχιστοι γραφικοί θα ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τα «ιδανικά» του ολιγαρχισμού τους. Όμως, η απέχθεια των λαών προς όλους τους ολιγαρχικούς, δεν έχει αιτιολογηθεί ΑΚΟΜΑ από τη συνείδησή τους με τους πραγματικούς όρους. Δηλαδή δεν έχουν αποδώσει ακόμα τα αίτια της δραματικής κατάστασης της ζωής τους στο γεγονός ότι οι ελάχιστοι (ολιγαρχία) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τους κοινωνικούς κανόνες. Απλά διαισθάνονται ότι στο σύστημα που ζουν υπάρχει κάτι το πολύ σάπιο. (Αυτό όμως χρειάζεται «μια σπίθα» για να γίνει συνειδητή αντισυστημική στάση)
*Η αριστερά είναι μέρος του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ιδεολογικού και πρακτικού ολιγαρχισμού. Το ΟΛΟΝ περνάει κρίση, επομένως περνούν κρίση και τα διαφορετικά μέρη του.
Κάποιοι όμως θα πουν: «ενώ περνά κρίση ο ολιγαρχισμός, γιατί δυναμώνει η ακροδεξιά και ο φασισμός». Δικαιολογημένη απορία.
Σε ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων υπηκόων, τα φασιστικά πεπραγμένα είναι αρκετά πίσω στο χρόνο. Σε ένα μεγάλο μέρος των υπηκόων έχει επέλθει η λήθη. Και διαπαιδαγωγημένο όπως είναι, (από τη δεξιά και την αριστερά) στην αναζήτηση του απελευθερωτή (ολιγαρχικού) Μεσσία, κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν την ελπίδα τους μέσα σε ολιγαρχικά πλαίσια.
Όμως, ο φασισμός παρά τη διαφήμισή του από τα κατεστημένα ΜΜΕ, δεν έχει πάρει ΑΚΟΜΑ τις πολύ μεγάλες διαστάσεις. Περισσότερο, προς το παρόν, χρειάζεται στο κατεστημένο σαν υπερβολή για να γίνει πειστικός ο Μπαμπούλας του χείριστου αν δεν γίνει αποδεκτό το χειρότερο (αυτοί).
Το ολιγαρχικό σύστημα του φασισμού, όπως και κάθε ολιγαρχικό σύστημα θα αποδειχθεί εντελώς χάρτινος τίγρης (δεν θα μείνει λίθος επί λίθου) όταν ένα κάποιο ποσοστό των σημερινών υπηκόων χρησιμοποιήσει την πραγματική αντιβία σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα και ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ αυτή ιδεολογικά (και συνθηματικά) με τα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και με την απαραίτητη προϋπόθεση αυτού «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ», πλαισιωμένα φυσικά με ένα εφικτό πρόγραμμα υλοποίησης από το λαό αυτών των εξουσιών (μετά τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος).
*Φυσικά οι ολιγαρχικοί διαφέρουν μεταξύ τους ΑΛΛΑ η ουσία που βρίσκεται στο να κατέχουν αυτοί την εξουσία για να επιβάλλουν στην πλειοψηφία τους κοινωνικούς κανόνες, είναι ΙΔΙΑ.) Κανένας πια ή ελάχιστοι γραφικοί θα ήταν πρόθυμοι να θυσιαστούν για τα «ιδανικά» του ολιγαρχισμού τους. Όμως, η απέχθεια των λαών προς όλους τους ολιγαρχικούς, δεν έχει αιτιολογηθεί ΑΚΟΜΑ από τη συνείδησή τους με τους πραγματικούς όρους. Δηλαδή δεν έχουν αποδώσει ακόμα τα αίτια της δραματικής κατάστασης της ζωής τους στο γεγονός ότι οι ελάχιστοι (ολιγαρχία) έχουν την εξουσία να αποφασίζουν και να επιβάλλουν τους κοινωνικούς κανόνες. Απλά διαισθάνονται ότι στο σύστημα που ζουν υπάρχει κάτι το πολύ σάπιο. (Αυτό όμως χρειάζεται «μια σπίθα» για να γίνει συνειδητή αντισυστημική στάση)
*Η αριστερά είναι μέρος του ΣΥΝΟΛΙΚΟΥ ιδεολογικού και πρακτικού ολιγαρχισμού. Το ΟΛΟΝ περνάει κρίση, επομένως περνούν κρίση και τα διαφορετικά μέρη του.
Κάποιοι όμως θα πουν: «ενώ περνά κρίση ο ολιγαρχισμός, γιατί δυναμώνει η ακροδεξιά και ο φασισμός». Δικαιολογημένη απορία.
Σε ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων υπηκόων, τα φασιστικά πεπραγμένα είναι αρκετά πίσω στο χρόνο. Σε ένα μεγάλο μέρος των υπηκόων έχει επέλθει η λήθη. Και διαπαιδαγωγημένο όπως είναι, (από τη δεξιά και την αριστερά) στην αναζήτηση του απελευθερωτή (ολιγαρχικού) Μεσσία, κάνουν μια ύστατη προσπάθεια να διατηρήσουν την ελπίδα τους μέσα σε ολιγαρχικά πλαίσια.
Όμως, ο φασισμός παρά τη διαφήμισή του από τα κατεστημένα ΜΜΕ, δεν έχει πάρει ΑΚΟΜΑ τις πολύ μεγάλες διαστάσεις. Περισσότερο, προς το παρόν, χρειάζεται στο κατεστημένο σαν υπερβολή για να γίνει πειστικός ο Μπαμπούλας του χείριστου αν δεν γίνει αποδεκτό το χειρότερο (αυτοί).
Το ολιγαρχικό σύστημα του φασισμού, όπως και κάθε ολιγαρχικό σύστημα θα αποδειχθεί εντελώς χάρτινος τίγρης (δεν θα μείνει λίθος επί λίθου) όταν ένα κάποιο ποσοστό των σημερινών υπηκόων χρησιμοποιήσει την πραγματική αντιβία σε κάθε κοινωνικό πρόβλημα και ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ αυτή ιδεολογικά (και συνθηματικά) με τα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» και με την απαραίτητη προϋπόθεση αυτού «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ», πλαισιωμένα φυσικά με ένα εφικτό πρόγραμμα υλοποίησης από το λαό αυτών των εξουσιών (μετά τη συντριβή του ολιγαρχικού συστήματος).
ΥΓ Σιγά να μην υιοθετήσουν ποτέ οι λαοί το πρόταγμα του Στάλιν, του Χότζα, του Μάο, του Πολ Ποτ κλπ ή κάποιο που είναι ρετουσάρισμα αυτών. Οι ηγέτες της σύγχρονης αριστεράς έχουν τυφλωθεί από τον οίστρο της προσωπικής εξουσίας ή της προσωπική ανάδειξης και προβολής.Η καύλα των ηγετών της σύγχρονης ολιγαρχικής «αριστεράς» θα κοπεί με «μαχαίρι» γιατί οι από κάτω έχουν αρχίσει να ξυπνούν και να μελετούν πολύ περισσότερο από τους αυτοαποκαλούμενους «μελετημένους», οι οποίοι όπως αποδείχθηκε αρέσκονται να μελετούν τα αμελέτητα του ολιγαρχικού.
