Τελικά η
επανάσταση ηττήθηκε, όμως άφησε μια τεράστια εμπειρία για κληρονομιά στους
λαούς για την απελευθέρωσή τους.
Τι ήταν η κομμούνα; ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:
Τι ήταν η κομμούνα; ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ:
ΜΑΡΞ.
Στον γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«(Η κομμούνα) Ήταν ουσιαστικά μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των σφετεριστών, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ (της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ) που ανακαλύφθηκε τελικά, [και] με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΛΕΥΘΕΡΩΣΗ οικονομική της εργασίας».
Ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»
Στο «γαλλικό εμφύλιος πόλεμο» επίσης γράφει:
Στον γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«(Η κομμούνα) Ήταν ουσιαστικά μια κυβέρνηση της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των σφετεριστών, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ (της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ) που ανακαλύφθηκε τελικά, [και] με την οποία μπορούσε να συντελεστεί η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΠΛΕΥΘΕΡΩΣΗ οικονομική της εργασίας».
Ο Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»
Στο «γαλλικό εμφύλιος πόλεμο» επίσης γράφει:
β. « Η
πολιτική κυριαρχία του παραγωγού δεν μπορεί να
υπάρχει παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής υποδούλωσης.
Γι αυτό
η ΚΟΜΜΟΥΝΑ ( δηλαδή η δημοκρατική ρεπούμπλικα όπου όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η
δικαστική θα ανήκει στο λαό) θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ
ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των
τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».
Στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:
1ον «Η 4η του Σεπτέμβρη (1870) ήταν μόνο η αποκατάσταση….. .
Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ΕΝΑΝΤΙΑ στο ίδιο το ΚΡΑΤΟΣ -αυτή την υπερφυσική ΑΠΟΒΟΛΗ (έκτρωμα) της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ του λαού, ΓΙΑ το λαό.»
Δηλαδή ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής από την ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΑΟ.
Στο προσχέδιό του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ:
1ον «Η 4η του Σεπτέμβρη (1870) ήταν μόνο η αποκατάσταση….. .
Η Κομμούνα ήταν μια επανάσταση ΕΝΑΝΤΙΑ στο ίδιο το ΚΡΑΤΟΣ -αυτή την υπερφυσική ΑΠΟΒΟΛΗ (έκτρωμα) της κοινωνίας-.
Ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής ΑΠΟ το ΛΑΟ, ΜΕΣΩ του λαού, ΓΙΑ το λαό.»
Δηλαδή ήταν η επανάκτηση της κοινωνικής ζωής από την ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ, ΜΕΣΩ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ, ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΛΑΟ.
Ο Μαρξ στην κριτική του για την κομμούνα λέει:
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα) Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας ΜΕΣΩ μιας ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ (δηλαδή ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία», κλάμπ κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
Όταν δεν υπάρχει μια ολιγαρχική συλλογικότητα που να κυβερνά – εξουσιάζει τότε οι «από κάτω» κατακτούν την εξουσία και αυτό κυβερνώνται, αυτοδιοικούνται. Δηλαδή η κομμούνα ήταν αυτοκυβέρνηση του λαού από τα κάτω.
« Οι ένδοξοι Άγγλοι γραφιάδες της δεκάρας……κλπ…….. .
(Η κομμούνα) Δεν είναι η πολιτική αυτο-κυβέρνηση της χώρας ΜΕΣΩ μιας ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ (δηλαδή ΚΟΜΜΑ, «πρωτοπορία», κλάμπ κλπ) και της ανάγνωσης των Times, είναι η πράξη ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΓΙΑ τον εαυτό του και ΑΠΟ τον εαυτό του .»
(Δηλαδή το αντίθετο
αυτού θα ήταν η κατάκτηση της εξουσίας από ένα κόμμα.)
Όταν δεν υπάρχει μια ολιγαρχική συλλογικότητα που να κυβερνά – εξουσιάζει τότε οι «από κάτω» κατακτούν την εξουσία και αυτό κυβερνώνται, αυτοδιοικούνται. Δηλαδή η κομμούνα ήταν αυτοκυβέρνηση του λαού από τα κάτω.
Η
ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά τον Μαρξ:
Ο Μάρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος» γράφει:
Ο Μάρξ στο βιβλίο του «ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος» γράφει:
1) «Το
Παρίσι μπόρεσε να αντισταθεί μόνο και μόνο γιατί εξ αιτίας της
πολιορκίας είχε απαλλαχτεί από το στρατό που τον είχε αντικαταστήσει με μια εθνοφυλακή που αποτελείτο κυρίως
από εργάτες.
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας ήταν το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ (και όχι μόνο εργάτες).»
Το γεγονός αυτό έπρεπε τώρα να μετατραπεί σε μόνιμο θεσμό. Γι αυτό το πρώτο διάταγμα της κομμούνας ήταν το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και την αντικατάστασή του με τον ΟΠΛΙΣΜΕΝΟ ΛΑΟ (και όχι μόνο εργάτες).»
Δηλαδή
η ένοπλη εκτελεστική στο λαό.
2) «…Σε ένα σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα αποτελούσε την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια ΛΑΪΚΗ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΗ με εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.»
3) “…Στις 30, η κομμούνα κατάργησε τον τακτικό στρατό και ανακήρυξε σαν μοναδική ένοπλη δύναμη την εθνοφυλακή, στην οποία θα ανήκαν ΟΛΟΙ οι πολίτες οι ικανοί να κρατούν όπλα.”
4) «Η αστυνομία που μέχρι τώρα ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως από τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της κομμούνας που μπορούσε να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή.»
Δηλαδή η αστυνομία υποτάχθηκε στην ένοπλη δύναμη της πολιτοφυλακής.
5) « ..η κομμούνα (οργανωμένος λαός σε Κοινότητες - Δήμους) καθαιρούσε και συνελάμβανε τους στρατηγούς της, μόλις γινόντουσαν ύποπτοι ότι παραμελούσαν τα καθήκοντά τους..»
Σχόλιο;
Δηλαδή η κομμούνα, με την πολιτοφυλακή της, είχε ανώτερη εξουσία και από εκείνη των ανώτερων στρατιωτικών. Ήτοι τα ειδικά σώματα όπως του στρατού και της αστυνομίας δεν είχαν στα χέρια τους την μέγιστη ένοπλη εκτελεστική. Αυτή τη μέγιστη ένοπλη εκτελεστική την είχε ο ένοπλος λαός που ήταν οργανωμένος σε κομμούνες - κοινότητες!!!!
Ο αυτενεργός ένοπλος λαός .Δηλαδή ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ ΛΑΟ.
Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά τον Μαρξ
στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο».
«…Σε ένα
σύντομο πρόχειρο σχέδιο για την εθνική οργάνωση (παγκοινωνική) που η κομμούνα
δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πάρα πέρα, ορίζονται ρητά ότι η κομμούνα θα
αποτελούσε την πολιτική μορφή ακόμα και του πιο μικρού χωριού και ότι στην
ύπαιθρο ο τακτικός στρατός θα αντικατασταινόταν από μια λαϊκή πολιτοφυλακή με
εξαιρετικά σύντομο χρόνο θητείας.
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους.»
Οι αγροτικές περιοχές θα διαχειρίζονταν τις κοινές τους υποθέσεις με μια συνέλευση από αντιπροσώπους στην πρωτεύουσα του νομού και οι νομαρχιακές αυτές συνελεύσεις, με τη σειρά τους, θα στέλνανε βουλευτές στην εθνική αντιπροσωπεία στο Παρίσι. Οι βουλευτές θα μπορούσαν να ανακληθούν κάθε στιγμή και θα έπρεπε να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους.»
Σημείωση:
Εδώ ο Μαρξ λέει πεντακάθαρα ότι οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δεσμεύονται από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ-ΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ εντολές των εκλογέων τους. Δηλαδή οι εκλεγμένοι θα πρέπει να δρουν ΚΑΤ ΕΝΤΟΛΗ του λαού (του οργανωμένου σε κομμούνες) και τούτο φυσικά αποκλείει να δρουν στο ΟΝΟΜΑ του. Το να δρούσαν στο ΟΝΟΜΑ του θα σήμαινε ότι θα μπορούσαν να έκαναν ότι τους κατέβαινε στο κεφάλι τους και μετά να είχαν τη δικαιολογία ότι εξέφρασαν στο όνομα του λαού αυτό που θεωρούσαν οι ίδιοι σαν το καλό του λαού (όπως κάνουν σήμερα στις κοινοβουλευτικές ή στρατιωτικές ολιγαρχικές δικτατορίες.)
Την ΜΕΓΙΣΤΗ-ΠΛΗΡΗ λοιπόν εξουσία την έχει ο ΛΑΟΣ (ένοπλη και νομοθετική) και ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΕΙ τους εκλεγμένους του να εκτελέσουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ εντολές.
Ο Μαρξ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο» λέει:
" Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα.
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος)."
Δηλαδή ο κάθε νόμος, ο κάθε κοινωνικός κανόνας θα πρέπει να έχει την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού (αλλά η εργατική τάξη δεν θα προτείνει ουτοπίες)
Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ κατά
τον Μαρξ
Ο Μαρξ γράφει συνοπτικά στο βιβλίο του για την Παρισινή κομμούνα:
«…Οι δικαστικοί λειτουργοί χάνουν εκείνη τη φαινομενική ανεξαρτησία τους, που χρησίμευε μόνο και μόνο για να σκεπάζει τη χαμερπή τους υποταγή σε όλες τις αλληλοδιάδοχες κυβερνήσεις, στις οποίες έδιναν με τη σειρά τους όρκους πίστης και τον αθετούσαν κάθε φορά.
Όπως ΟΛΟΙ οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε στο εξής και αυτοί να εκλέγονται, να είναι υπεύθυνοι και να μπορούν να ανακληθούν.»
Από ότι συμπεραίνουμε λοιπόν, οι δικαστικοί λειτουργοί θα είναι κάτω από τον έλεγχο του λαού. Θα είναι αιρετοί, ελεγχόμενοι και ανακλητοί από το λαό.
ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΧΑΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ «ΕΝΟΠΛΗΣ, ΤΗΣ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ» ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ (Όπως έγινε στην Οκτωβριανή επανάσταση του 1917). Είχαμε την εξουσία του λαού και όχι τη δικτατορία ενός κόμματος, όπως αυτή εξφράστηκε από το Λένιν στη θεωρία και στην πράξη)
Ο Λένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1919 τα τα λέει καθαρά και "σταράτα".
" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."
Λένιν. Άπαντα τόμος 36.
«Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας». Μάης 1918.
«.. Η υποταγή (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»
