1. Αν για κριτήριο
του διαχωρισμού ΔΕΞΙΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ τεθεί η επιδίωξη ΜΙΑΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ
Ή ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ. Δηλαδή, εν κατακλείδι, αν μια μειοψηφία φτιάχνει και επιβάλλει
τους κοινωνικούς κανόνες ή τους κοινωνικούς κανόνες τους επιλέγει η πλειοψηφία,
τότε τα πράγματα είναι καθαρά γιατί οι έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς
έχουν αντικαταστήσει τις αρχικές έννοιες του ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ και του ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ. Αν
λοιπόν δεχθούμε αυτό το κριτήριο, τότε ΔΕΞΙΟΣ = ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ = ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ (ή αντιολιγαρχικός). Και επειδή ΟΛΟΙ
οι ολιγαρχικοί, για να προκαλέσουν σύγχυση στην συνείδηση των υπηκόων
αυτοαναγορεύονται σε δημοκράτες, για να τους εξουδετερώνουμε την προπαγάνδα
τους, αναφέρουμε είτε το ΜΙΑ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ είτε το Η
ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ.
2. Αν για κριτήρια
δεχθούμε κάποιες άλλες παραμέτρους, ΠΕΡΑ από αυτόν το διαχωρισμό και εντός
διάφορων ιδιαίτερων τομέων της κοινωνικής ζωής, όπως ο βαθμός της
διακηρυσσόμενης ευαισθησίας προς κάποιες αδύνατες κατηγορίες ανθρώπων, τότε οι
σημασίες και οι ορισμοί που θα δοθούν θα είναι αμέτρητοι, όσες και οι λεκτικές
διακηρύξεις... Τέτοια κριτήρια χρησιμοποιούνται σήμερα και γι αυτό δεν μπορεί κανείς
να διαχωρίσει "το σκύλο από τον αφέντη".
(Γι αυτό
και σε οικονομικό επίπεδο είχαμε τη "σύγχυση" μεταξύ ιδιωτικού
καπιταλισμού και κομματικού καπιταλισμού και επιστροφή του δεύτερου στον
ιδιωτικό καπιταλισμό)
Ο καθένας
διαλέγει με τα κριτήρια της συνείδησής του αρκεί να αισθάνεται ότι δεν πέφτει
σε χοντρές αντιφάσεις. Πάντως τα παλιά κριτήρια του προηγούμενου αιώνα έχουν
διαλυθεί.
