Έτσι επιτάσσει η φύση.
Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται στο βασίλειο της αναγκαιότητας. Πρέπει να παλέψει ο
ΙΔΙΟΣ με το μυαλό και τα χέρια του για να σταθεί στη ζωή. Οι υποκειμενικές
ανάγκες του καθένα ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή και διαφορετικές
από ότι είναι οι ανάγκες των άλλων (εξ αιτίας της διαφορετικής αντικειμενικής
και υποκειμενικής πραγματικότητας που βιώνει) και τις ζει με μοναδικό τρόπο. Γι
αυτό ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ για το ξεπέρασμα των αναγκών του, των προβλημάτων του. Άρα θα πρέπει να σκέπτεται και να
φτιάχνει ή να επιλέγει ο ίδιος τους ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΥΣ ατομικούς σκοπούς και τους
κανόνες πρακτικής για την υλοποίηση αυτών.
Η φύση του επιτάσσει να επιλέγει τους σκοπούς και τους κανόνες στη ζωή του με τη δική του νόηση και να παλεύει για την πραγμάτωση των σκοπών του, στη ΒΑΣΗ των προσωπικών αναγκών του και δυνατοτήτων του (και αυτά σε σχέση με τις αντικειμενικές δυσκολίες). Η αποδοχή ετούτων των όρων (σκοπών, στόχων, κανόνων) από τον ίδιο, είναι ύψιστης σημασίας αγαθό.
Το να πραγματώνει εκείνο που η ΔΙΚΗ του σκέψη σχεδίασε, για το ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ, του προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Η πραγμάτωση των σχεδίων του είναι η βασική πηγή θετικών συναισθημάτων και η βίωση αυτών είναι απαραίτητος όρος όχι μόνο για την ευτυχία του αλλά ακόμα και για την ίδια την ύπαρξή του, αφού είναι ουσιαστικό κίνητρο για να σταθεί στη ζωή.
Πάνω σε αυτά ας σκεφτούμε με κάποια παραδείγματα:
1ον. Ένας (Α) πάει να παίξει σκάκι με έναν άλλο (Β). Αν όμως ο άλλος (Β) του πει "θα σε αφήσω να με κερδίσεις", τότε η νίκη του αυτή δεν θα επιφέρει κανένα θετικό συναίσθημα στο (Α). (Μάλλον δεν θα ξεκινήσει καν να παίζει) Και ετούτο γιατί η νίκη δεν θα είναι αποτέλεσμα της δικής του σκέψης που ξεπέρασε κάποιες δυσκολίες.
2ον. Ας υποθέσουμε ότι ξεκινά το παιχνίδι και οι δύο προσπαθούν πραγματικά για να κερδίσουν. Όμως ένας τρίτος (Γ) υπαγορεύει όλες τις κινήσεις στον (Α) και ο (Α) τελικά νικά. Σε τούτη την περίπτωση, ο νικητής είτε δεν θα πάρει κανένα θετικό συναίσθημα είτε θα πάρει χαμηλής έντασης θετικά συναισθήματα. Και αυτό γιατί η νίκη του δεν ήταν αποτέλεσμα της πραγμάτωσης της δικής του σκέψης.
3ον. Κάποιος (Α) καταναγκάζεται από έναν (Γ) να παίξει ένα παιχνίδι με έναν (Β). Δηλαδή ο (Α) δεν θέλει να παίξει αλλά καταναγκάζεται. Τότε ακόμα και να κερδίσει δεν θα πάρει θετικά συναισθήματα ενώ κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα βιώνει αρνητικά συναισθήματα. Και τούτο γιατί η στόχευση δεν ήταν επιλεγμένη και αποδεκτή από τη δική του νόηση αλλά ήταν ετεροκαθορισμένη.
Η φύση του επιτάσσει να επιλέγει τους σκοπούς και τους κανόνες στη ζωή του με τη δική του νόηση και να παλεύει για την πραγμάτωση των σκοπών του, στη ΒΑΣΗ των προσωπικών αναγκών του και δυνατοτήτων του (και αυτά σε σχέση με τις αντικειμενικές δυσκολίες). Η αποδοχή ετούτων των όρων (σκοπών, στόχων, κανόνων) από τον ίδιο, είναι ύψιστης σημασίας αγαθό.
Το να πραγματώνει εκείνο που η ΔΙΚΗ του σκέψη σχεδίασε, για το ΞΕΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ, του προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα. Η πραγμάτωση των σχεδίων του είναι η βασική πηγή θετικών συναισθημάτων και η βίωση αυτών είναι απαραίτητος όρος όχι μόνο για την ευτυχία του αλλά ακόμα και για την ίδια την ύπαρξή του, αφού είναι ουσιαστικό κίνητρο για να σταθεί στη ζωή.
Πάνω σε αυτά ας σκεφτούμε με κάποια παραδείγματα:
1ον. Ένας (Α) πάει να παίξει σκάκι με έναν άλλο (Β). Αν όμως ο άλλος (Β) του πει "θα σε αφήσω να με κερδίσεις", τότε η νίκη του αυτή δεν θα επιφέρει κανένα θετικό συναίσθημα στο (Α). (Μάλλον δεν θα ξεκινήσει καν να παίζει) Και ετούτο γιατί η νίκη δεν θα είναι αποτέλεσμα της δικής του σκέψης που ξεπέρασε κάποιες δυσκολίες.
2ον. Ας υποθέσουμε ότι ξεκινά το παιχνίδι και οι δύο προσπαθούν πραγματικά για να κερδίσουν. Όμως ένας τρίτος (Γ) υπαγορεύει όλες τις κινήσεις στον (Α) και ο (Α) τελικά νικά. Σε τούτη την περίπτωση, ο νικητής είτε δεν θα πάρει κανένα θετικό συναίσθημα είτε θα πάρει χαμηλής έντασης θετικά συναισθήματα. Και αυτό γιατί η νίκη του δεν ήταν αποτέλεσμα της πραγμάτωσης της δικής του σκέψης.
3ον. Κάποιος (Α) καταναγκάζεται από έναν (Γ) να παίξει ένα παιχνίδι με έναν (Β). Δηλαδή ο (Α) δεν θέλει να παίξει αλλά καταναγκάζεται. Τότε ακόμα και να κερδίσει δεν θα πάρει θετικά συναισθήματα ενώ κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα βιώνει αρνητικά συναισθήματα. Και τούτο γιατί η στόχευση δεν ήταν επιλεγμένη και αποδεκτή από τη δική του νόηση αλλά ήταν ετεροκαθορισμένη.
Συμπέρασμα. Η
αυτονομία του κάθε ανθρώπου, δηλαδή η επιλογή και αποδοχή των σκοπών του και
των κανόνων για πρακτική υλοποίησή τους, είναι μέσα στο DNA του και είναι
απαραίτητο μέσον για την ψυχική του υγεία )θετικά συναισθήματα) και για το
ξεπέρασμα των αναγκών του - προβλημάτων του. Είναι απαραίτητος όρος για την
επιβίωσή του και την καλύτερη διαβίωσή του.
