Άλλη μια δικαιολογία εκείνων που συμμετέχουν στις ολιγαρχικές
εκλογές, είναι η θεωρία για την ανάγκη μικροκατακτήσων (ρεφορμισμός) στο
σήμερα. Σου λένε: «Σήμερα να πάρει ο λαός ότι μπορεί. Τα άλλα είναι για το
μακρινό μέλλον».
Όμως αυτός ο δρόμος τους είναι ο δρόμος της απόλυτης αποτυχίας, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά. Ο δρόμος τους όχι μόνο οδηγεί στην κατάκτηση μηδαμινών αγαθών αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε μεγαλύτερες απώλειες.
Εξήγηση:
Αν κάποιος απειλεί κάποιων άλλο λέγοντάς του: «Δώσε μου όλα τα λεφτά σου γιατί θα σε μπουγελώσω» τότε ο απειλούμενος δεν θα ενδώσει. Αν όμως τον απειλήσει με πιστόλι τότε κατά 99% θα ενδώσει, θα υποχωρήσει.
Άρα η υποχώρηση κάποιου στο ΤΩΡΑ (σε περίπτωση αντικρουόμενων συμφερόντων) μπορεί να γίνει μόνο από το μέγεθος της απειλής για τα συμφέροντά του στο ΜΕΤΑ. «Ο φόβος φιλάει τα έρμα.»
Έτσι χωρίς την ύπαρξη απειλής για την ίδια την ύπαρξη του ολιγαρχισμού (ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ) στο αύριο, δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε μικροκατακτήσεις στο σήμερα. Όταν το σύστημα νιώθει ότι αποδέχεσαι τα πλαίσιά του και τα βασικά θεσμικά στοιχεία του μηχανισμού του το εκλαμβάνει σαν έλλειψη απειλής για την ύπαρξή του. Και ειδικά όταν κινηματικά (σήμερα) δεν υπάρχει η ΑΠΕΙΛΗ –ΔΕΟΣ- (ούτε σε συνθηματικό αλλά ούτε και σε προγραμματικό επίπεδο) εκφρασμένη με την απαίτηση για ένα άλλο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας κατά το οποίο δεν θα έχει την εξουσία μια μειοψηφία για να υποτάσσει την πλειοψηφία, τότε το σύστημα ξεσαλώνει και έτσι όταν έχει ανάγκη αφαιρεί άφοβα λαϊκά δικαιώματα.
ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ-ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ στο σήμερα, μετά την ολοκληρωτική αποτυχία των ανατολικών καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού, μπορεί να είναι το συμπυκνωμένο πρόταγμα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» συμπληρμένο από το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (σαν απαραίτητο μέσο για τη ριζική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων). Το θεωρητικό αντίπαλο δέος μπορεί να είναι μόνο αυτό, αλλά για να γίνει υλική δύναμη χρειάζεται ένα κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσει ένα κρίσιμο μέγεθος.
Η υποταγή του κινήματος στους θεσμικούς όρους του ολιγαρχισμού θα φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα ή τα ψευδώς επικαλούμενα.
«Το να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα χιλιάδες φορές και κάθε φορά να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα» μόνο σοφό δεν είναι.
ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ –ΛΕΥΚΟ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
Η αποχή σαν ένα μικρό βήμα στην πορεία για το χτίσιμο του αντίπαλου δέους και για την κατοπινή ανατροπή του ολιγαρχισμού, του καπιταλισμού.
Όμως αυτός ο δρόμος τους είναι ο δρόμος της απόλυτης αποτυχίας, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά. Ο δρόμος τους όχι μόνο οδηγεί στην κατάκτηση μηδαμινών αγαθών αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε μεγαλύτερες απώλειες.
Εξήγηση:
Αν κάποιος απειλεί κάποιων άλλο λέγοντάς του: «Δώσε μου όλα τα λεφτά σου γιατί θα σε μπουγελώσω» τότε ο απειλούμενος δεν θα ενδώσει. Αν όμως τον απειλήσει με πιστόλι τότε κατά 99% θα ενδώσει, θα υποχωρήσει.
Άρα η υποχώρηση κάποιου στο ΤΩΡΑ (σε περίπτωση αντικρουόμενων συμφερόντων) μπορεί να γίνει μόνο από το μέγεθος της απειλής για τα συμφέροντά του στο ΜΕΤΑ. «Ο φόβος φιλάει τα έρμα.»
Έτσι χωρίς την ύπαρξη απειλής για την ίδια την ύπαρξη του ολιγαρχισμού (ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ) στο αύριο, δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε μικροκατακτήσεις στο σήμερα. Όταν το σύστημα νιώθει ότι αποδέχεσαι τα πλαίσιά του και τα βασικά θεσμικά στοιχεία του μηχανισμού του το εκλαμβάνει σαν έλλειψη απειλής για την ύπαρξή του. Και ειδικά όταν κινηματικά (σήμερα) δεν υπάρχει η ΑΠΕΙΛΗ –ΔΕΟΣ- (ούτε σε συνθηματικό αλλά ούτε και σε προγραμματικό επίπεδο) εκφρασμένη με την απαίτηση για ένα άλλο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας κατά το οποίο δεν θα έχει την εξουσία μια μειοψηφία για να υποτάσσει την πλειοψηφία, τότε το σύστημα ξεσαλώνει και έτσι όταν έχει ανάγκη αφαιρεί άφοβα λαϊκά δικαιώματα.
ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ-ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ στο σήμερα, μετά την ολοκληρωτική αποτυχία των ανατολικών καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού, μπορεί να είναι το συμπυκνωμένο πρόταγμα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» συμπληρμένο από το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (σαν απαραίτητο μέσο για τη ριζική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων). Το θεωρητικό αντίπαλο δέος μπορεί να είναι μόνο αυτό, αλλά για να γίνει υλική δύναμη χρειάζεται ένα κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσει ένα κρίσιμο μέγεθος.
Η υποταγή του κινήματος στους θεσμικούς όρους του ολιγαρχισμού θα φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα ή τα ψευδώς επικαλούμενα.
«Το να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα χιλιάδες φορές και κάθε φορά να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα» μόνο σοφό δεν είναι.
ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ –ΛΕΥΚΟ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ
Η αποχή σαν ένα μικρό βήμα στην πορεία για το χτίσιμο του αντίπαλου δέους και για την κατοπινή ανατροπή του ολιγαρχισμού, του καπιταλισμού.
