bezedakos

bezedakos

23 Φεβρουαρίου 2019

ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ





Σου λένε λοιπόν ότι «η αριστερά θα πρέπει σήμερα να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες με σκοπό να περισώσει όσο μπορεί διάφορα λαϊκά συμφέροντα ή να δώσει στο λαό κάποια δικαιώματα. Να πάψει η αριστερά να έχει μόνο αντιπολιτευτικό λόγο κοκ»
Όμως η ιστορία έχει αποδείξει ότι η ολιγαρχία, τις όποιες παραχωρήσεις που έκανε προς τον κάθε λαό, τις έκανε ΝΟΝΟ κάτω από την πίεση του φόβου της για πολύ πιθανή ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ. Δηλαδή ΜΟΝΟ όταν σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο υπήρχε το θεωρητικό και το κινηματικό ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ως προς αυτή.
Ήτοι ο εκλαμβανόμενος από αυτή (ολιγαρχία) κίνδυνος για την ολοκληρωτική παύση της συνέχισης της ύπαρξής της, την οδηγούσε σε υποχώρηση. Οι παραχωρήσεις προς το λαό δεν είχαν ΠΟΤΕ να κάνουν από την περισσότερο ή λιγότερο «καλή» μορφή του κρατικού συστήματος (στρατιωτική ή κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία) αλλά ΜΟΝΟ από την ύπαρξη και το μέγεθος του φόβου της για τη «ζωή» της. «Ο φόβος φιλά τα έρμα.» Έτσι είχαμε περιπτώσεις όπου μερικά ολιγαρχικά στρατιωτικά καθεστώτα έκαναν πιο πολλές παραχωρήσεις (οικονομικές), όταν λόγω των ιδιαίτερων τοπικών και παγκόσμιων συνθηκών, η ολιγαρχική ηγεσία τους (κρατική και οικονομική) αισθανόταν μεγάλο φόβο για την ανατροπή της και την εξαφάνισή της από το αντίπαλο δέος που δρούσε παράνομα στα σπλάχνα της. 
(Όταν ένας απειλεί κάποιων άλλο λέγοντάς του : «δώσε μου το πορτοφόλι σου γιατί αλλιώς θα σε καταβρέξω», τότε ο άλλος δεν θα ενδώσει. Αν όμως τον απειλήσει με πιστόλι λέγοντάς του «δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σε πυροβολήσω» τότε θα ενδώσει -κάνοντας και τούμπες-)
Τους τελευταίους δύο αιώνες, περίπου, όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων έγιναν κάτω από την πίεση της απειλής του αντίπαλου δέους που εξέφραζε την ανατροπή του συστήματος και την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής. (εκφρασμένο από διάφορες πτυχές του εργατικού κινήματος)
Αυτό το θεωρητικό και κινηματικό πρόταγμα, οι ολιγαρχικοί το εκλάμβαναν (για κάποιο χρονικό διάστημα) σαν αντίπαλο δέος, σαν μεγάλη απειλή με πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Έτσι πολλές από τις απαιτήσεις των εργαζομένων – που διεκδικούσαν διάφορα δικαιώματα- γίνονταν αποδεκτά από το σύστημα, γιατί μια απόρριψη αυτών θα μπορούσε να οδηγήσει, ένα μέρος των κινητοποιημένων, στο στρατόπεδο του αντίπαλου δέους και άρα ο κίνδυνος για αυτούς θα μεγάλωνε.
Όμως όταν η παγκόσμια ολιγαρχία συνειδητοποίησε ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στο χώρο του εργατικού κινήματος δεν ήταν πια αντίπαλο δέος γι αυτήν και πριν, αλλά κυρίως μετά το πέρασμα των καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού στον ιδιωτικό καπιταλισμό (από Ρωσία, Κίνα, μέχρι Βιετνάμ και Κούβα), άρχισαν όχι μόνο να μην υποχωρούν αλλά να παίρνουν πίσω όλο και πιο πολλά δικαιώματα που είχαν παραχωρήσει στους υπηκόους τους παλαιότερα.
Γι αυτό σήμερα οι όποιες διεκδικήσεις των εργαζομένων είτε δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα είτε τα αποτελέσματα θα είναι μηδαμινά αφού υπάρχει έλλειψη αντίπαλου δέους.
Έτσι, το να επιδιώκει η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά «κυβερνητικές ευθύνες» είναι σκέτη απάτη. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει εξουσία όταν δεν ελέγχει πλήρως την ένοπλη εκτελεστική και στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μια κυβέρνηση μιας Χώρας έχει τόση δύναμη όση δύναμη έχει η ηγεσία ενός αθλητικού σωματείου σε σχέση με το κράτος.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι μια τέτοια κυβέρνηση, ακόμα και αν υποθετικά είχε τις πιο αγνές προθέσεις για μια φιλολαϊκή πολιτική (κάτι τέτοιο άτοπον), η ισχύς (στρατιωτικοοικονομική) των ντόπιων και παγκόσμιων μηχανισμών , σε συνδυασμό με την σχεδόν ανυπαρξία αντίπαλου δέους είναι τέτοια, ώστε όχι μόνο θα μπορούσε να σταματήσει ή να ακυρώσει αυτές τις προθέσεις μιας τέτοιας κυβέρνησης αλλά και να την αναγκάσει σε ταπείνωση αναγκάζοντάς την να εφαρμόσει ακόμα πιο αντιλαϊκές πολιτικές.
Έτσι «η κυβερνώσα αριστερά», τελικά αργά ή γρήγορα θα έκανε μια τρύπα στο νερό.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι λαϊκές κατακτήσεις θα ήταν πολύ περισσότερες αν η αριστερά ήταν έξω από το σύστημα και το πολεμούσε με ένα πρόταγμα που θα ήταν το πραγματικό αντίπαλο δέος στο σύστημα. Η συμμετοχή της όμως σε κυβερνήσεις και ακυρώνει αυτή τη δυνατότητα και χειροτερεύει την κατάσταση, αφού αποπροσανατολίζει ένα τμήμα του λαού, το κάνει να ελπίζει σε ψεύτικες δυνατότητες και έτσι το απομακρύνει από το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, που του είναι απαραίτητο για να έχουν αποτελεσματικότητα οι αγώνες του.
Το κίνημα λοιπόν είναι αναγκασμένο να ξεκινήσει από την αρχή. Πρέπει να δομήσει το θεωρητικό και το κινηματικό αντίπαλο δέος και τοπικά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όταν αυτό αποκτήσει κάποιο μέγεθος, ώστε να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος τότε μόνο θα αναγκάζει την ολιγαρχία σε υποχωρήσεις και μόνο τότε θα ανοίξουν εμφανώς οι δρόμοι για υλοποίηση του προτάγματος που θα εκφράζει αυτό το αντίπαλο δέος.
Σήμερα όσο ποτέ, ο διεθνισμός είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ. Ο διεθνής συντονισμός του κινήματος είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Χωρίς αυτόν δεν θα υπάρχει κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Αυτό το κομμάτι της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς (κυβερνώσας), ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΘΕΛΕ κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και δεν είχε κωλολιγουριά για προσωπική εξουσία, ΔΕΝ θα σπαταλούσε χρόνο και δυνάμεις για άνοδό του στην κυβέρνηση αλλά αντίθετα, θα δρούσε έξω από το σύστημα, τοπικά και διεθνιστικά, για τη θεωρητική και κινηματική δόμηση και μεγέθυνση του αντίπαλου δέους. (Αν θέλει κάποιος να βγάλει νερό από το πηγάδι χρησιμοποιεί τον κουβά και όχι το σουρωτήρι.)
ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΑΥΤΟΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ
«ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ» ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΟ «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»