ΑΠΟ ΤΟ ΧΟΥΝΤΙΚΟ ΠΑΤΑΚΟ ΔΕΝ ΖΗΤΗΣΑΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΔΥΜΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ. ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΣΗ ΑΙΜΑΤΟΣ, ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ DNA ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΝΕΡΟ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
Συνεργάζονται πολύ στενά, ανάλογα με τις συνθήκες για την επιβολή του ολιγαρχικού οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού. Και αν καμιά φορά αντιπαρατίθενται και αν καμιά φορά τσακώνονται, αυτό συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Πάλι θα τα βρουν μπροστά στον κίνδυνο να χάσει η ολιγαρχία την εξουσία της και να την πάρει ο λαός. Για αυτό υπάρχει και η ΑΠΟΛΥΤΑ διαφορετική αντιμετώπιση των φασιστών σε σχέση με εκείνους που, κατά τρόπο σωστό ή λαθεμένο, αντιτίθενται στην εξουσία τους ή δεν είναι κρίκος της εξουσίας τους. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΖΗΤΑΝΕ ΔΉΛΩΣΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΒΒΑ ΞΗΡΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ ΕΝΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΑΚΟ ΔΕΝ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ. Γι αυτό (πρωτόδικα) στο Γεωργιάδη του ρίχνουν 28 μήνες με αναστολή για παιδεραστία (το αίμα νερό δεν γίνεται) και στις πάμφτωχες καθαρίστριες για πλαστογραφία ρίχνουν τις ρίχνουν 15 χρόνια (πρωτόδικα) και κατόπιν 10 χρόνια και μέσα στο μπουντρούμι. Και αν δεν ξεσηκωνόταν ο λαός θα ήταν ακόμα μέσα.
Αυτή είναι η «δικαιοσύνη» του ολιγαρχισμού, κοινοβουλευτικού και φασιστικού.
Αυτή πρέπει να την σαρώσει ο κάθε λαός. Και θα την σαρώσει όταν κατακτήσει όλη την ένοπλη, τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία. Κατόπιν όποιος νόμος θα τίθεται σε ισχύ θα έχει απαραίτητα την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού και δικαιοσύνη θα αποδίδει ‘’το λαϊκό αίσθημα περί δικαιοσύνης’’ το οποίο θα γίνεται νόμος.

TI EINAI ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ - ΟΡΙΣΜΟΣ

KOMMOYNΙΣΜΟΣ (κατά το Μάρξ) ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (πολιτικοοικονομικό) ΚΑΤΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ, ΜΕ ΜΕΣΟ-ΜΟΧΛΟ TO ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ (εκτελεστική, νομοθετική, δικαστική στο λαό και όχι σε μια μειοψηφία - κόμμα) ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ (δηλαδή δεν θα μπορεί κανένας νόμος να τεθεί σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού) ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ (δια της αυτονομίας – αποφάσεων της πλειοψηφίας του λαού - και ΜΟΝΟ- ) ΠΡΑΓΜΑΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ και ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗ  ΣΤΑ ΜΕΣΑ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.

ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΑ, ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ) ΚΑΙ ΔΙ ΑΥΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ.
Τα δύο αυτά στοιχεία (δημοκρατία και κοινωνικοποίηση) είναι ΑΠΟΛΥΤΑ αδιαχώριστα, όπως είναι το Η2 και το Ο για το νερό.
(Βλακώδης είναι η έκφραση, σοσιαλισμός-κομμουνισμός ΜΕ δημοκρατία. Είναι σαν να λέει κάποιος «νερό με υδρογόνο ή νερό με οξυγόνο», γιατί το νερό έχει απαραίτητα εντός του και το ένα και το άλλο στοιχείο.)

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΟΜΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ  ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Δηλαδή, κανένας νόμος να μην τίθεται σε ισχύ χωρίς την έγκριση της πλειοψηφίας του λαού. Αυτό είναι η ουσία του πολιτικού συστήματος της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, της οποίας ο Μαρξ ήταν γνώστης και λάτρης. Ο κομμουνισμός είναι η πρόταση για την πιο ΠΛΗΡΗ μορφή δημοκρατίας – όπως αυτή της κομμούνας στη γαλλική επανάσταση του 1871 – γιατί είναι αντιφατικό να υπάρχει δημοκρατία για όλα τα κοινωνικά θέματα από τη μια και από την άλλη να υπάρχει ολιγαρχία στην οικονομία. Η ύπαρξη αυτής της ολιγαρχίας θα υποσκάπτει διαρκώς τη δημοκρατία, όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα, μέχρι να την ανατρέψει. 

(Τώρα, αν υπάρχει κάποιος που θεωρεί ότι ΔΕΝ είναι σωστό για το λαό να ψηφίζει τον κάθε νόμο, γιατί θεωρεί το λαό αμόρφωτο κλπ, είναι και αμόρφωτος και ανιστόρητος και υπέρβλακας με πατέντα. Αποδείχθηκε στην πράξη, για 140 χρόνια, ότι με το να ψηφίζει ο (αγράμματος) λαός τον κάθε νόμο μπορεί και φτιάχνει Παρθενώνες, να βγάζει δεκάδες χιλιάδες επιστήμονες, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κοκ (γνωστούς και άγνωστους) και να εκτινάσσει την ευμάρεια σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ τα συστήματα, όπου οι ελάχιστοι έφτιαχναν τον κάθε νόμο, όπως πχ σε Σπάρτη και Μακεδονία, δεν έβγαλαν ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ!!! (Σχέση πολιτισμού και ευμάρειας μεταξύ Αθήνας και άλλων ολιγαρχικών συστημάτων είναι σχέση ελέφαντα με κουνούπι.) Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε άλλη κοινωνία σε παγκόσμιο επίπεδο όπου μέσα σε τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο, με 150.000 – 200.00 πληθυσμό και μέσα σε 140 χρόνια να ανέπτυξε τόσο μεγάλο πολιτισμό και τόση ευμάρεια!!)

Το πρώτο δομικό στοιχείο στην έννοια του κομμουνισμού είναι το ουσιαστικό δομικό στοιχείο της Αθηναϊκής δημοκρατίας που στοχεύει στο «ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» ή διαφορετικά, η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΝΑ ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ Ή ΝΑ ΥΠΑΚΟΥΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΜΑ.

Μαρξ στο βιβλίο του για το γαλλικό εμφύλιο γράφει:
«Άμεση αντίθεση της αυτοκρατορίας ήταν η κομμούνα. Ήταν η καθορισμένη μορφή μιας τέτοιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ  που όφειλε να εξαλείψει όχι μόνο τη μοναρχική μορφή της ταξικής κυριαρχίας αλλά και την ίδια την ταξική κυριαρχία.»

ΜΑΡΞ από τα χειρόγραφα του 1843
«Η δημοκρατία είναι η λύση του αινίγματος της πολιτειακής οργάνωσης.  γιατί μόνο με τη δημοκρατία η πολιτειακή οργάνωση φαίνεται αυτό που πραγματικά είναι : ένα ελεύθερο προϊόν του ανθρώπου»

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ)

«Μαρξ:ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»:

« Η πολιτική κυριαρχία του παραγωγού (ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) δεν μπορεί να υπάρχει  παράλληλα με τη διαιώνιση της κοινωνικής  υποδούλωσης (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ).
Γι αυτό η ΚΟΜΜΟΥΝΑ (στην οποία όλη η ένοπλη εκτελεστική, η νομοθετική και η δικαστική θα ανήκει στο λαό (ΟΕΝΔΕΛ) , δηλαδή η Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- δημοκρατική ρεπούμπλικα – αυτοδιεύθυνση λαού), θα έπρεπε να χρησιμεύσει σαν ΜΟΧΛΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΟΥΝ οι οικονομικές βάσεις (ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ) που πάνω τους στηρίζεται η ύπαρξη των τάξεων και επομένως η ταξική κυριαρχία».

ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι εξουσιολάγνοι αντικομμουνιστές που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, για να στηρίξουν τις, κατά βάθος, αντεργατικές, αντιλαϊκές θεωρίες τους ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΑΝ ΚΑΙ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΑΝ (τουλάχιστον) ΔΥΟ ΒΑΣΙΚΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ.

1. Την έννοια της ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ και 2.
Την έννοια της ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ ή της ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗΣ.
α. Σοσιαλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς να γίνουν τα μέσα παραγωγής ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ. (Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής-μπ-)
Όμως τι σημαίνει ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ; ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ είναι η δυνατότητα ή εξουσία ενός υποκειμένου να ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ τη ΧΡΗΣΗ και τη ΔΙΑΘΕΣΗ ενός αντικειμένου. (ή η δυνατότητα για την κατά βούληση χρήση και διάθεση ενός αντικειμένου. Στοιχείο της ιδιοκτησίας είναι και η διάθεση και όχι μόνο η χρήση. Χρήση ενός αντικειμένου μπορεί να κάνει και ο ενοικιαστής, όμως έτσι δεν είναι ιδιοκτήτης του).
ΑΡΑ. Αν για τη χρήση και τη διάθεση των μέσων παραγωγής (και γενικότερα για την οικονομία) δεν αποφασίζει η κοινωνία (λαός), τότε τα μέσα αυτά, αντικειμενικά, ΔΕΝ είναι ιδιοκτησία της κοινωνίας, δεν μπορούν να είναι ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία εκείνου του υποκειμένου που έχει την ΕΞΟΥΣΙΑ να αποφασίζει τη χρήση και τη διάθεσή τους.
Επομένως, Αν το ΚΟΜΜΑ έχει την εξουσία να αποφασίζει για τη χρήση και τη διάθεσή τους ΤΟΤΕ τα μέσα αυτά είναι ιδιοκτησία του. (Έτσι έχουμε κομματικοποίηση των μέσων παραγωγής και όχι κοινωνικοποίηση.)
Εν κατακλείδι, αν η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ δεν ανήκει στο λαό (να αποφασίζει και να επιβάλλει τις αποφάσεις του) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και άρα ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ. (Αυτό που θα έχουμε θα είναι κομματικομονοπωλιακός καπιταλισμός, όπως είχαμε στις ανατολικές χώρες, στις οποίες δεν υπήρχε ούτε ίχνος σοσιαλισμού.)

β. Ετούτο το αντικομμουνιστικό – λενινιστικό ρεύμα, μη μπορώντας να ξεπεράσει αυτό το θεωρητικό και πρακτικό αδιέξοδο, προβαίνει σε μια άλλη θεωρητική «καριολιά» - απάτη. Σου λέει ότι: "Τα μέσα παραγωγής θα είναι κοινωνικά και θα δίνονται προς διαχείριση στον αντιπρόσωπό τους που είναι το κόμμα.'' ΑΥΤΟΑΝΑΓΟΡΕΥΕΙ λοιπόν το κόμμα σε ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων – λαό.
 Όμως για να έχουμε μια σχέση αντιπροσώπευσης, ποιος θα πρέπει να έχει την εξουσία να αποφασίζει και να δίνει ΕΝΤΟΛΕΣ;
Ο ΑΝΤΙΠΡΟΩΠΕΥΟΜΕΝΟΣ στον ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟ ή ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ στον ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΟΜΕΝΟ; Μπορεί κάποιος να αποφασίζει και να δίνει εντολές ΜΟΝΟ αν έχει μεγαλύτερη εξουσία από κάποιον άλλο.
Αν τώρα ο αντιπρόσωπος έχει την εξουσία να ΔΙΑΤΑΖΕΙ τον αντιπροσωπευόμενο ΠΑΥΕΙ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ να είναι αντιπρόσωπος του. Η σχέση παύει να είναι σχέση αντιπροσώπευσης και μετατρέπεται σε σχέση μαστροπείας, νταβατζηλικιού. ΑΝ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ (ένοπλη, νομοθετική, δικαστική) ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ – αντικειμενικά - ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ γιατί γίνεται αντιστροφή των υποκειμένων στη σχέση εξουσίας. – Αντί να έχει ο λαός την εξουσία για να εξουσιοδοτεί τον αντιπρόσωπο την έχει η μειοψηφία του κόμματος και επιβάλλεται στον υποτιθέμενο αντιπροσωπευόμενο.
(Ένας οποιοσδήποτε από εμάς, μπορεί να φανταστεί ότι θα είχε έναν για αντιπρόσωπό του και ο τελευταίος να αποφάσιζε και να τον διέταζε τι θα κάνει; Αυτά είναι τα «κουφά» από τον εσωτερικό αντικομμουνισμό. )

Επομένως και τελικά δεν μπορεί να υπάρξει έτσι κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και άρα δεν μπορεί να υπάρξει σοσιαλισμός γιατί δολοφονείται πριν τη γέννησή του από το κόμμα που τον επικαλείται. Μπορεί να υπάρξει μόνο κομματικομονοπωλιακός καπιταλισμός και αν το κόμμα διαπιστώσει, με τον καιρό, ότι δεν «τραβάει» όπως θα ήθελε, τότε το ίδιο το κόμμα θα το γυρίσει στον ιδιωτικό καπιταλισμό, όπως έγινε από την ΣΕ μέχρι την Κούβα.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ ΛΟΙΠΟΝ Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ Α ΔΙΕΘΝΟΥΣ:

«Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να είναι έργο των ίδιων των εργατών»,

YΓ
Ο Ένγκελς στο κείμενό του για την κριτική του προγράμματος της Ερφούρτης, γράφει το πιο κάτω απόσπασμα:

«Αν υπάρχει κάτι που δεν επιδέχεται ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ  είναι το γεγονός ότι το κόμμα μας και η εργατική τάξη μπορούν να έλθουν στην εξουσία ΜΟΝΟ με την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΟΡΦΗ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ*. Αυτό (το πολιτικό σύστημα) είναι ακόμα Η ΕΙΔΙΚΗ* (συγκεκριμένη) ΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (κυριαρχία) ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ (και των άλλων εργαζόμενων τάξεων) όπως απέδειξε ήδη η μεγάλη Γαλλική επανάσταση...»

(Παραθέτουμε το ίδιο απόσπασμα  στα γερμανικά και στα αγγλικά γιατί οι μεταφραστές παίζουν «περίεργα» παιχνίδια)
Στα γερμανικά: Erstens. Wenn etwas feststeht, so ist es dies, daß unsre Partei und die Arbeiterklasse nur zur Herrschaft kommen kann unter der Form der demokratischen Republik. Diese ist sogar die spezifische Form für die Diktatur des Proletariats, wie schon die große französische Revolution gezeigt hat.
Στα αγγλικά: First. If one thing is certain it is that our party and the working class can only come to power under the form of a democratic republic. This is even the specific form for the dictatorship of the proletariat, as the Great French Revolution has already shown.

Tο κοινό στοιχείο όλων των σταδίων του Κομμουνισμού – κοινοτισμού (από την αρχή του  πρώτου σταδίου του σοσιαλιστιστικού μέχρι το ανώτερο) είναι εκείνο το σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας κατά το οποίο όλα τα μέλη της  κοινότητας (δηλαδή η κομμούνα-κοινότητα), κατέχοντας ισότιμη εξουσία,  μπορούν να καθορίζουν πλειοψηφικά όλες τις παραγωγικές και τις άλλες κοινωνικές σχέσεις τους. Δηλαδή το κοινό στοιχείο είναι το σύστημα της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας. Αν λείπει αυτό δεν υπάρχει κομμουνισμός αλλά κάτι το αντι – κομμουνιστικό.

Επεξήγηση: Ο Κομμουνισμός θα περάσει από διάφορα στάδια εξέλιξης. Από το πρώτο το σοσιαλιστικό (κομμουνιστικό και αυτό) όπου πχ η αμοιβή θα γίνεται στη βάση της προσφοράς του καθένα, μέχρι το ανώτερο στάδιό του «από τον καθένα ανάλογα με την προσφορά του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του’’ θα έχουμε ένα ίδιο ουσιαστικό στοιχείο. Το στοιχείο της αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.  Και για να έχουμε αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία θα πρέπει απαραίτητα ΟΛΗ Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ (ένοπλη και διοικητική), Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΟΥΣΙΑ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ και όχι σε μια μικρή κομματική μειοψηφία. ΤΟ ΝΑ ΑΝΉΚΕΙ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΔΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΠΟΣΠΑΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ (ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ) ΧΤΥΠΗΘΗΚΕ, ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ ΚΑΙ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΤΟΥΣ, ΤΟ ΛΕΝΙΝ, ΤΟΥΣ ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ  ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΑΙΩΝΑ.
 Έτσι διαστρεβλωμένο το ξέρει σήμερα ο περισσότερος κόσμος γιατί δεν έχει τη δυνατότητα ή το χρόνο να μελετήσει τις πηγές από τα πρωτότυπα.
Και ως ένα βαθμό, με το δίκιο του να μπερδεύει το Σούτσο με το Λούτσο.

Οι αστοί και όλοι οι πολέμιοι του κομμουνισμού τον 210 αιώνα θα έχουν να κάνουν με το πραγματικό νόημα του κομμουνισμού και όχι με τις διαστρεβλώσεις τους. Και σε αυτό τον πόλεμο θα ηττηθούν σίγουρα.

ΥΓ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι πολέμιοι του κομμουνισμού (αστοί, λενινιστές κλπ) δεν μπορούν να δώσουν ένα σταθερό ορισμό ορισμό του κομμουνισμού, σύμφωνα με τις Αριστοτελικές απαιτήσεις (για τη δόμηση ενός ορισμού). Και τόσοι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι κομμουνιστές, όταν δεν μπορούν να ορίσουν τι είναι κομμουνισμός, σημαίνει ότι έχουν είτε συγκεχυμένη ιδέα γι αυτόν ή έχουν κάποια διαστρεβλωμένη μορφή αυτού.

Ο ΦΑΣΙΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΚΑΙ ΜΕ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟ "ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ''

Τα ολιγαρχικά συστήματα σε κάθε στιγμή, χρησιμοποιούν ψεύτικα διλλήματα – εκβιασμούς για να καθυποτάσσει ψυχολογικά τους λαούς. Ξέρουν ότι οι λαοί υποφέρουν σε ένα μεγάλο βαθμό. Έτσι για να αποφύγουν μεγάλες αντιδράσεις εναντίον τους χρησιμοποιούν την τέχνη του εκβιασμού του «μη χείρον βέλτιστον». Για να γίνει αποδεκτή η πολύ αρνητική πραγματικότητα θα βάλουν μια ακόμα πιο πολύ αρνητική φανταστική, στο μέλλον, σαν τη μόνη δυνατή που μπορεί να αντικαταστήσει την υπάρχουσα. (Να θυμηθούμε το «ΠΑΣΟΚ Ή ΔΕΞΙΑ» ΚΛΠ)
Σήμερα, όλες οι ολιγαρχικές εξουσίες της Ευρώπης χρησιμοποιούσαν και θα χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το ΔΙΛΛΗΜΑ «ή εμείς ή η ακροδεξιά και ο φασισμός». Ταυτόχρονα, θα δίνουν και τις πρακτικές κατευθύνσεις για να αποφευχθεί το χειρότερο. Θα μας λένε διαρκώς να συμμετέχουμε στις ολιγαρχικές εκλογές τους για να μην ανέβουν τα ποσοστά των φασιστών και έτσι μεγαλώσει η δύναμή τους. Φυσικά όλα αυτά είναι μια μεγάλη προσπάθεια εξαπάτησης των λαών.
Και αυτό γιατί ο φασισμός είναι μια μορφή ολιγαρχισμού. Η ουσία του είναι η εξουσία των ελάχιστων πάνω στους πολλούς όπως είναι και οι ουσία των ολιγαρχικών της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Έτσι ο φασισμός αν θα πρέπει να εξοντωθεί θα πρέπει να χτυπηθεί στην ουσία του, δηλαδή να χτυπηθεί η εξουσία των λίγων πάνω στους πολλούς. Και αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει και θεωρητικά και κινηματικά. Ήτοι με το πρόταγμα της πραγματικής δημοκρατίας (ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥ) και όχι με την αποδοχή της ουσίας μιας άλλης μορφής ολιγαρχισμού, του κοινοβουλευτικού. Δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα με το να μείνουν οι λαοί στο λάκκο με τις οχιές και να μην πάνε στο λάκκο με τους βόες. Το πρόβλημα λύνεται όταν όχι μόνο όταν βγουν από όλους τους λάκκους αλλά ταυτόχρονα να προσπαθήσουν να θάψουν στο λάκκο τους και τις οχιές και τους βόες.
Μα!! Θα σου πουν: Αν απέχει ο λαός τότε θα μεγαλώσουν τα ποσοστά του φασισμού. Η ουσιαστική απάντηση είναι μία και μοναδική. «Στα αρχ.δια μας». Κι αυτό γιατί τα ποσοστά είναι μαθηματικές έννοιες και όχι δύναμη. Πχ αν υπάρχουν 1000 άτομα και πάνε να ψηφίσουν τα 10 και οι φασίστες πάρουν τις έξι ψήφους, τα ποσοστά θα λένε ότι πήραν το 60% των ψηφισάντων. Όμως η πραγματική τους δύναμη θα είναι του 0,60%, δηλαδή σχεδόν ανύπαρκτη. 
ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΑΛΛΑ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥΣ. ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ (κοινοβουλευτικών και φασιστικών). ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ. ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ ΚΑΛΑ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟΝ "ΑΛΕΚΟ".
(Ας τους να προβάλλουν τα ποσοστά όπως γουστάρουν. Εμείς όμως θα προβάλλουμε τα ποσοστά της πραγματικής τους δύναμης και όχι τα ποσοστά από τους ψηφίσαντες. Ό,τι όμως και να προβάλλουν, με μια μεγάλη ΑΠΟΧΗ, μέσα τους θα ξέρουν ότι γίνονται όλο και πιο αδύνατοι.
Σημείωση: Με την αποχή και μόνο δεν γίνεται καμιά ανατροπή του συστήματος. Απλά είναι ένα βήμα ανυπακοής που θα πρέπει να συνδυαστεί, μέσα από κάθε καθημερινό αγώνα, και με το κινηματικό πρόταγμα για την κατάκτηση της πραγματικής δημοκρατίας, της πραγματικής εξουσίας του λαού, για την κατάκτηση του «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΊΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ». Και αυτό θα γίνει με επανάσταση όπου τελικά «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ».

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΚΚΟΥΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Δηλαδή δεν αφήνουν να αναπτυχθεί ένα ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΑΙ ΕΦΙΚΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ( πρακτικά το καλύτερο και υλοποιήσιμο) έξω από τα ολιγαρχικά πλαίσια, παρότι αντικειμενικά υπάρχει. Σε όλες σχεδόν τις προτάσεις υπάρχουν είτε λάκκοι με φίδια είτε λάκκοι με λιοντάρια, δηλαδή ολιγαρχικές εξουσίες διάφορων μορφών. (Υπάρχουν και αντιολιγαρχικές στοχεύσεις αλλά αυτές σε μερικές περιπτώσεις είναι πιο κοντά σε σουρεαλιστική ποίηση παρά στην πραγματικότητα. Πάσχουν σοβαρά από έλλειψη πρακτικής υλοποίησής τους).

Μέχρι όμως να μπει στην κοινωνική συνείδηση το πρόταγμα για πραγματική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  δηλαδή για το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕ ΛΑΟ» ώστε «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» θα πρέπει να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι.

Το απελευθερωτικό πρόταγμα που θα έχει τις ουσιαστικές του βάσεις στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία και στην παρισινή κομμούνα του 1871, θα έρθει κάποτε σαν πρωταγωνιστής στο προσκήνιο σαν αναγκαιότητα και κατόπιν σκληρών ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και πολέμων.  Ήδη όμως έχει κάνει τα πρώτα μικρά του βήματα, σε περιορισμένο αριθμό υπηκόων και στη Χώρα μας και στο εξωτερικό.

(Σιγά να μην λειτουργήσουν ποτέ σαν πρόταγμα – αντίπαλο δέος στο σύστημα - τα καταπιεστικά ολιγαρχικά καθεστώτα του πρώην κομματικού καπιταλισμού. Ζει με φαντασιώσεις ή σε ψυχωτικές καταστάσεις όποιος πιστεύει ότι μια μέρα θα πειστούν οι λαοί να αγωνιστούν για να φτιάξουν «παράδεισους» σταλινικούς τύπου Χότζα, Μάο Στάλιν, κλπ. Ατές τις αυταπάτες τις συντηρούν και τις υποβάλλουν μόνο επαγγελματικά στελέχη και στελέχη με προσωπική εξουσιολαγνεία για να έχουν κομματικούς ακόλουθους – «υπηκόους».)

ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ ΤΥΠΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Σου λένε λοιπόν ότι «η αριστερά θα πρέπει σήμερα να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες με σκοπό να περισώσει όσο μπορεί διάφορα λαϊκά συμφέροντα ή να δώσει στο λαό κάποια δικαιώματα. Να πάψει η αριστερά να έχει μόνο αντιπολιτευτικό λόγο κοκ»
Όμως η ιστορία έχει αποδείξει ότι η ολιγαρχία, τις όποιες παραχωρήσεις που έκανε προς τον κάθε λαό, τις έκανε ΝΟΝΟ κάτω από την πίεση του φόβου της για πολύ πιθανή ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ. Δηλαδή ΜΟΝΟ όταν σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο υπήρχε το θεωρητικό και το κινηματικό ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ ως προς αυτή.
Ήτοι ο εκλαμβανόμενος από αυτή (ολιγαρχία) κίνδυνος για την ολοκληρωτική παύση της συνέχισης της ύπαρξής της, την οδηγούσε σε υποχώρηση. Οι παραχωρήσεις προς το λαό δεν είχαν ΠΟΤΕ να κάνουν από την περισσότερο ή λιγότερο «καλή» μορφή του κρατικού συστήματος (στρατιωτική ή κοινοβουλευτική ολιγαρχική δικτατορία) αλλά ΜΟΝΟ από την ύπαρξη και το μέγεθος του φόβου της για τη «ζωή» της. «Ο φόβος φιλά τα έρμα.» Έτσι είχαμε περιπτώσεις όπου μερικά ολιγαρχικά στρατιωτικά καθεστώτα έκαναν πιο πολλές παραχωρήσεις (οικονομικές), όταν λόγω των ιδιαίτερων τοπικών και παγκόσμιων συνθηκών, η ολιγαρχική ηγεσία τους (κρατική και οικονομική) αισθανόταν μεγάλο φόβο για την ανατροπή της και την εξαφάνισή της από το αντίπαλο δέος που δρούσε παράνομα στα σπλάχνα της. 
(Όταν ένας απειλεί κάποιων άλλο λέγοντάς του : «δώσε μου το πορτοφόλι σου γιατί αλλιώς θα σε καταβρέξω», τότε ο άλλος δεν θα ενδώσει. Αν όμως τον απειλήσει με πιστόλι λέγοντάς του «δώσε μου το πορτοφόλι σου διαφορετικά θα σε πυροβολήσω» τότε θα ενδώσει -κάνοντας και τούμπες-)
Τους τελευταίους δύο αιώνες, περίπου, όλες οι κατακτήσεις των εργαζομένων έγιναν κάτω από την πίεση της απειλής του αντίπαλου δέους που εξέφραζε την ανατροπή του συστήματος και την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής. (εκφρασμένο από διάφορες πτυχές του εργατικού κινήματος)
Αυτό το θεωρητικό και κινηματικό πρόταγμα, οι ολιγαρχικοί το εκλάμβαναν (για κάποιο χρονικό διάστημα) σαν αντίπαλο δέος, σαν μεγάλη απειλή με πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Έτσι πολλές από τις απαιτήσεις των εργαζομένων – που διεκδικούσαν διάφορα δικαιώματα- γίνονταν αποδεκτά από το σύστημα, γιατί μια απόρριψη αυτών θα μπορούσε να οδηγήσει, ένα μέρος των κινητοποιημένων, στο στρατόπεδο του αντίπαλου δέους και άρα ο κίνδυνος για αυτούς θα μεγάλωνε.
Όμως όταν η παγκόσμια ολιγαρχία συνειδητοποίησε ότι η εξέλιξη των πραγμάτων στο χώρο του εργατικού κινήματος δεν ήταν πια αντίπαλο δέος γι αυτήν και πριν, αλλά κυρίως μετά το πέρασμα των καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού στον ιδιωτικό καπιταλισμό (από Ρωσία, Κίνα, μέχρι Βιετνάμ και Κούβα), άρχισαν όχι μόνο να μην υποχωρούν αλλά να παίρνουν πίσω όλο και πιο πολλά δικαιώματα που είχαν παραχωρήσει στους υπηκόους τους παλαιότερα.
Γι αυτό σήμερα οι όποιες διεκδικήσεις των εργαζομένων είτε δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα είτε τα αποτελέσματα θα είναι μηδαμινά αφού υπάρχει έλλειψη αντίπαλου δέους.
Έτσι, το να επιδιώκει η ολιγαρχικοποιημένη αριστερά «κυβερνητικές ευθύνες» είναι σκέτη απάτη. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει εξουσία όταν δεν ελέγχει πλήρως την ένοπλη εκτελεστική και στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, μια κυβέρνηση μιας Χώρας έχει τόση δύναμη όση δύναμη έχει η ηγεσία ενός αθλητικού σωματείου σε σχέση με το κράτος.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι μια τέτοια κυβέρνηση, ακόμα και αν υποθετικά είχε τις πιο αγνές προθέσεις για μια φιλολαϊκή πολιτική (κάτι τέτοιο άτοπον), η ισχύς (στρατιωτικοοικονομική) των ντόπιων και παγκόσμιων μηχανισμών , σε συνδυασμό με την σχεδόν ανυπαρξία αντίπαλου δέους είναι τέτοια, ώστε όχι μόνο θα μπορούσε να σταματήσει ή να ακυρώσει αυτές τις προθέσεις μιας τέτοιας κυβέρνησης αλλά και να την αναγκάσει σε ταπείνωση αναγκάζοντάς την να εφαρμόσει ακόμα πιο αντιλαϊκές πολιτικές.
Έτσι «η κυβερνώσα αριστερά», τελικά αργά ή γρήγορα θα έκανε μια τρύπα στο νερό.

Είναι απόλυτα βέβαιο ότι οι λαϊκές κατακτήσεις θα ήταν πολύ περισσότερες αν η αριστερά ήταν έξω από το σύστημα και το πολεμούσε με ένα πρόταγμα που θα ήταν το πραγματικό αντίπαλο δέος στο σύστημα. Η συμμετοχή της όμως σε κυβερνήσεις και ακυρώνει αυτή τη δυνατότητα και χειροτερεύει την κατάσταση, αφού αποπροσανατολίζει ένα τμήμα του λαού, το κάνει να ελπίζει σε ψεύτικες δυνατότητες και έτσι το απομακρύνει από το πρόταγμα του αντίπαλου δέους, που του είναι απαραίτητο για να έχουν αποτελεσματικότητα οι αγώνες του.

Το κίνημα λοιπόν είναι αναγκασμένο να ξεκινήσει από την αρχή. Πρέπει να δομήσει το θεωρητικό και το κινηματικό αντίπαλο δέος και τοπικά και σε παγκόσμιο επίπεδο. Και όταν αυτό αποκτήσει κάποιο μέγεθος, ώστε να λειτουργεί πραγματικά σαν αντίπαλο δέος τότε μόνο θα αναγκάζει την ολιγαρχία σε υποχωρήσεις και μόνο τότε θα ανοίξουν εμφανώς οι δρόμοι για υλοποίηση του προτάγματος που θα εκφράζει αυτό το αντίπαλο δέος.
Σήμερα όσο ποτέ, ο διεθνισμός είναι ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ. Ο διεθνής συντονισμός του κινήματος είναι «εκ των ων ουκ άνευ». Χωρίς αυτόν δεν θα υπάρχει κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Αυτό το κομμάτι της ολιγαρχικοποιημένης αριστεράς (κυβερνώσας), ΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΘΕΛΕ κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και δεν είχε κωλολιγουριά για προσωπική εξουσία, ΔΕΝ θα σπαταλούσε χρόνο και δυνάμεις για άνοδό του στην κυβέρνηση αλλά αντίθετα, θα δρούσε έξω από το σύστημα, τοπικά και διεθνιστικά, για τη θεωρητική και κινηματική δόμηση και μεγέθυνση του αντίπαλου δέους. (Αν θέλει κάποιος να βγάλει νερό από το πηγάδι χρησιμοποιεί τον κουβά και όχι το σουρωτήρι.)
ΣΗΜΕΡΑ, ΤΟ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΑΥΤΟΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ, ΜΠΟΡΕΊ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΓΙΑ
«ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ» ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΟ «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ»

"ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΙ" ΓΚΕΜΠΕΛΙΣΜΟΙ

Ενδεικτικά μια από τις αμέτρητες διαστρεβλώσεις του Μαρξικού προτάγματος από τους «κομμουνιστές» και όχι μόνο.
Α. ΜΑΡΞ στο «γαλλικό εμφύλιο πόλεμο» γράφει (στο πρωτότυπο):
« Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την κομμούνα. 
Αυτοί (οι εργάτες, η εργατική τάξη) δεν έχουν έτοιμες ουτοπίες να εισαγάγουν (στην κοινωνία) δια μέσου ΑΠΟΦΑΣΗΣ του ΛΑΟΥ (ή λαϊκού ψηφίσματος).
Μεταφρασμένο:
Β. «Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες..»

Από την Α υποσημειωμένη πρόταση βγαίνει έμμεσα, αλλά με απόλυτη σαφήνεια το συμπέρασμα, ότι η εργατική τάξη θα πρέπει να εισάγει στην κοινωνία τους κοινωνικούς  κανόνες – νόμους κλπ πάντα με ΑΠΟΦΑΣΗ – ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (και απλά) η εργατική τάξη δεν έχει, ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ  να προτείνει στο λαό έτοιμες ουτοπίες. Η εργατική τάξη θα είναι και αυτή ένα από τα υποκείμενα της κομμούνας που θα καταθέτει τις προτάσεις της στην κοινωνία και ο λαός τελικά, κατέχοντας και τη ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, θα εγκρίνει ή θα απορρίπτει, μέσα σε ένα μακροχρόνιο αγώνα για την αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων. (όπως συμπεραίνεται και από τις άλλες αναφορές του για την κομμούνα)

Όμως το νόημα μπορεί να αλλάξει πλήρως αν η ίδια πρόταση γραφτεί ως εξής: 

«Η εργατική τάξη δεν περίμενα θαύματα από την κομμούνα.
 ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ επεξεργασμένες ουτοπίες.  ………..»

Εδώ το νόημα που βγαίνει είναι ότι η εργατική τάξει δεν πρόκειται να εφαρμόσει, θα αρνηθεί να εφαρμόσει προτεινόμενες ουτοπίες από κάποιους (αόριστο το υποκείμενο που θα προτείνει τις ουτοπίες) παρότι θα είναι απόφαση του λαού. Δηλαδή η εργατική τάξη θα πρέπει να γράψει «στα αμελέτητά της» αποφάσεις του λαού άμα τις θεωρήσει ουτοπίες, αν τις κρίνει ακατάλληλες. Η εργατική τάξη θα πρέπει να επιβάλλει στο λαό εκείνο που νομίζει αυτή σωστό ή καλύτερα  εκείνο που θεωρεί σωστό. Πάνω σε αυτή την παραποίηση μπορεί να στηριχθεί και η αυτοαναγόρευση ενός κόμματος σαν αντιπρόσωπος της εργατικής τάξης για να βγει τελικά το συμπέρασμα ότι το κόμμα-ηγεσία δεν θα πρόκειται να εφαρμόσει ό,τι θέλει ο λαός. Ο λαός ό,τι και να θέλει ή να αποφασίζει, μπορεί να «χτυπιέται όσο μπορεί» όμως η  εργατική τάξη- ηγεσία του κόμματος δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ  ΝΑ ΤΟ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ.(Έτσι άλλωστε έκαναν στις χώρες του πρώην κομματικομονοπωλιακού καπιταλισμού) 
Αυτό, περίπου, μπορεί να βγει σαν βαθύτερο συμπέρασμα.
Και οι λενινιστές (και όχι μόνο) θέλουν οι αναγνώστες τους να εξαγάγουν ένα τέτοιο συμπέρασμα και για αυτό παραποιούν την πραγματικότητα.

(Έτσι μεταφράζουν την πιο πάνω παράγραφο στις εκδόσεις «σύγχρονη εποχή», « θεμέλιο» κλπ.)
Διαστρεβλώνουν στις μεταφράσεις τους ό,τι τους είναι εμπόδιο ώστε όλα να προσαρμοστούν στη δήθεν αναγκαιότητα να κατακτήσει την εξουσία μια μικρή μειοψηφία – ειδική δύναμη (αυτοί δηλαδή) για το καλό δήθεν της εργατικής τάξης και του λαού.  Δεν πρόκειται περί «δαίμονος της μετάφρασης». Είναι απόλυτα συνειδητές οι τόσες δεκάδες παραποιήσεις νοημάτων που βρίσκουμε στα διάφορα μεταφρασμένα κείμενα.  Γενικά, ό,τι δεν μπόρεσε να διαστρεβλώσει καλά ο Λένιν - γιατί έπεσε σε χοντροκομμένες αντιφάσεις -  έρχονται οι λενινιστές με την κατάλληλη «κοπτοραπτική»  να  συμπληρώσουν το έργο του.
(Ούτε οι καλύτεροι μαθητές του Γκέμπελς, που λέει ο λόγος, δεν θα μπορούσαν να κάνουν τέτοιες χειρουργικές παραποιήσεις. Παραποιήσεις, Γκεμπελισμοί, από εκείνους που αυτοαναγορεύονται αγωνιστές για μια άλλη καλύτερη κοινωνία!!!)

Και για του λόγου το αληθές παραθέτουμε την παράγραφο αυτή στα γερμανικά και στα αγγλικά και ο αναγνώστης να βγάλει τα συμπεράσματά του:

Γερμανικά:
Die Arbeiterklasse verlangte keine Wunder von der Kommune. Sie hat keine fix und fertigen Utopien durch Volksbeschluß einzuführen.

Αγγλικά:
The working class did not expect miracles from the Commune. They have no ready-made utopias to introduce par décret du peuple. 

Που είναι λοιπόν οι λέξεις ή η φράση «..ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ..»; «Δεν έχουν το θεό τους».

Δεν πρόκειται λοιπόν για «δαίμονα» της μετάφρασης.
Πρόκειται για τον «σατανά» της αχαλίνωτης τάσης για προσωπική  εξουσία, για εξουσιολιγουριά, για ατομική ανάδειξη, για ντε φάκτο αντικομμουνισμό,  επενδυμένο με το κατάλληλο προσωπείο φιλοκομμουνιστικού λεξιλογίου.)

ΜΟΝΟ ΤΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΚΟΜΜΑΤΑ;.
α. ΝΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑΣ (ΕΙΤΕ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΕΙΤΕ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΜΟΡΦΗΣ. ΔΗΛΑΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΛΙΓΟΙ ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΙ Ή ΜΗ, ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΝΑ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΝΟΤΗΤΑ.
β. ΝΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΟΥΝ ΣΑΝ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ‘’ΠΙΤΑΣ’’ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ (ΔΥΝΑΜΗΣ), ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ «ΠΟΛΙΤΙΚΗ» ΣΚΗΝΗ.
γ. ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΗ ΜΕΤΡΗΣΟΥΝ .. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΛΑΪΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΒΑΣΗ ΑΥΤΗΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ, ΣΤΟΥΣ ΠΕΠΛΑΝΗΜΕΝΟΥΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΟΥΣ. (ΑΥΤΟΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ)
δ. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΕΣ  ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ – ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΑΙΖΟΥΝ ΡΟΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΥΨΟΥΝ.

Οι λόγοι λοιπόν είναι τα όποια «άνομα» συμφέροντά τους, μασκαρεμένα με διάφορες δικαιολογίες (ανύπαρκτα κίνητρα για το λαό). Έχει αποδειχθεί ιστορικά ότι Ούτε με τη συμμετοχή στις ολιγαρχικές εκλογές του κοινοβουλευτισμού οι λαοί δεν είδαν ποτέ χαϊρι αλλά και Ούτε και με τις άλλες μορφές ολιγαρχισμού είδε προκοπή, (όπως με τους φασισμούς ή με τους κομματικομονοπωλιακούς καπιταλισμούς).

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΜΟΡΦΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΑΝ ΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑΚΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ – ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΕΝΟΠΛΗ, ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ) ΣΑΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΜΕΣΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΆΚΤΗΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΥΠΗΚΟΩΝ ΕΥΝΟΟΥΝ ΤΗΝ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ.

ΟΙ ΜΩΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ
(Η μια καμήλα κοροϊδεύει την άλλη, αποκαλώντας την καμπούρα γιατί δεν μπορεί να δει τη δική της καμπούρα.)

Αυτοί λοιπόν οι «έξυπνοι», που κουνάνε το δάκτυλο στο λαό και ενίοτε τον βρίζουν, ΔΕΝ θα ήθελαν ποτέ σαν πελάτες ένα σύστημα ταξιμεταφορών κατά το οποίο (εξ ορισμού) ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΕΠΙΛΟΓΗ -ΨΗΦΙΣΗ ΤΑΞΙΤΖΗ ΚΑΙ ΑΝ ΕΚΑΝΑΝ, τελικά ο ταξιτζής να είχε την εξουσία να αποφασίζει και να επιβάλλει τον προορισμό στους πελάτες του – «ψηφοφόρους» του. Αν δέχονταν κάτι τέτοιο θα ήταν εντελώς ηλίθιοι. Και όλους τους ταξιτζήδες που θα ήθελαν αυτοί να αποφασίζουν και να επιβάλλουν στους πελάτες τους το που θα πάνε, θα τους θεωρούσε ψυχικά άρρωστους, ψυχικά διεστραμμένους. (όμως τους ηγέτες του κόμματός τους όχι!!!) ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΕΛΑΤΗΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΒΛΑΚΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΙΑΛΕΓΕΙ ΚΑΤ ΕΠΑΝΆΛΗΨΗ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΤΑΞΙΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΧΙ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ΘΑ ΤΟΥ ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΤΑΙΟ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΞΙΤΖΗΔΩΝ ΚΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΑΞΙΜΕΤΑΦΟΡΩΝ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑΞΙΤΖΗ ΚΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΕΛΑΤΕΣ –ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΝΕ (ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΞΙΙΤΖΉΔΕΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥΣ).
Κοροϊδεύουν λοιπόν τους άλλους που δεν διαλέγουν τον σωστά, ενώ αυτοί έχουν διαλέξει το σωστό ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ και τον περιμένουν να ΥΠΟΤΑΧΘΟΥΝ σε αυτόν για να τους απελευθερώσει και να τους δωρίσει τη ζωή τη χαρισάμενη.

ΌΛΑ τα χι και τα ψι ολιγαρχικά κόμματα είναι ΟΧΙΕΣ που θέλουν να μπουν στον κόρφο του λαού. Όλα τους θέλουν αυτά τα ίδια να κατακτήσουν την εξουσία για να μπορούν να επιβάλλονται στην πλειοψηφία. Δεν θέλουν ο λαός να έχει την πλήρη την εξουσία (νομοθετική, εκτελεστική κλπ) και αυτοί (των κομμάτων) να είναι εκτελεστικά όργανα του λαού. Όλα τους θέλουν ένα ολιγαρχικό σύστημα στο οποίο οι ίδιοι να έχουν την πλήρη εξουσία και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στην πλειοψηφία (δια των νόμων που οι ίδιοι θα φτιάχνουν). Κανένα από αυτά τα κόμματα που συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές δεν διακηρύσσει κι δεν έχει στο πρόγραμμά του πως θα μπορούσε πρακτικά όλη η νομοθετική, η ένοπλη εκτελεστική και η δικαστική εξουσία να κατέχεται και να ασκείται από το λαό. Όλα τους θέλουν μια ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΗ ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ να κατέχει πλήρως αυτές τις εξουσίες.

Φυσικά. ΟΙ «ΕΞΥΠΝΟΙ» λόγω ολιγαρχικής προπαγάνδας,που τους έχει λοβοτομήσεi δεν επιδιώκουν την εξουσία του λαού αλλά την εξουσία μιας άλλης μειοψηφίας. Νομίζουν ότι η βελτίωση της ζωής τους εξαρτάται από την εξεύρεση ενός μειοψηφικού οργάνου (ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ), το οποίο θα είναι καλόψυχο και θα τους παρέχει περισσότερα δικαιώματα (αγαθά) και λιγότερες υποχρεώσεις.
ΟΜΩΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ΟΤΙ ΤΕΤΟΙΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ.
ΑΠΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ, ΣΑΝ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΒΗΜΑΤΑΚΙ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥ ΔΕΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΕ ΙΧΥ ΧΩΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Και για να υλοποιηθεί αυτό απαιτείται όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία να περάσει στον κάθε

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ:
 "ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΨΗΦΙΖΕΙΣ ΥΠΕΡ ΚΑΠΟΙΟΥ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ. ΠΗΓΑΙΝΕΙΣ ΟΠΟΥ ΣΕ ΚΑΛΕΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΑΥΤΟ.  ΠΑΛΕΨΕ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"
.

ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΣΑΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ

Πόσο κούφια είναι τα λόγια για εξουσία του λαού ή λαϊκή εξουσία όταν η ένοπλη εκτελεστική είναι στα χέρια μιας μειοψηφίας, μιας ολιγαρχίας; Πόσο ψεύτικα είναι τα λόγια των «κομμουνιστών» για ένοπλο προλεταριάτο κοκ;
Όλοι οι ολιγαρχικοί στρατοί και αστυνομίες αποτελούνταν και αποτελούνται από ένοπλους εργάτες, από ένοπλους εργαζόμενους από ανθρώπους του λαού.
Παρά ταύτα τελικά την εξουσία δεν την έχουν οι λαοί αλλά οι ολιγαρχικοί.
Για να ανήκει η ένοπλη εκτελεστική στο λαό, δεν εξαρτάται ούτε από την κοινωνική προέλευση αυτών που πλαισιώνουν τους ένοπλους μηχανισμούς στο σύνολό τους και ούτε από κάποιο ποσοστό συμμετοχής των ανθρώπων του λαού. Πχ σήμερα στο Ισραήλ σχεδόν όλος ο πληθυσμός, όλος ο λαός είναι ένοπλος (τακτικός, εφεδρικός στρατός, άνδρες, γυναίκες). Όμως ο ένοπλος αυτός μηχανισμός είναι ολιγαρχικός και οι ένοπλοι άνθρωποι του λαού είναι υποτακτικοί των αστών ολιγαρχικών.
Σε όλα τα πεδία των πολέμων συμμετέχουν κατά πλειονότητα ένοπλοι άνθρωποι του λαού και κατασφαγιάζονται, χωρίς να έχουν την δύναμη να εναντιωθούν σε κάποιους λίγους φιλοπόλεμους. Γιατί;

Όλοι οι ένοπλοι μηχανισμοί έχουν εντός τους μια κινητήρια δύναμη, μια κινητήρια μηχανή. Διαφορετικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι μέσα τους έχουν έναν άλλο μηχανισμό δύναμης ο οποίος μόνο αυτός μπορεί να δίνει, τις κατά συγκεκριμένη βούληση του, εντολές για κίνηση του υπόλοιπου μέρους του μηχανισμού ή ολόκληρου του μηχανισμού.
Ετούτο τον εσωτερικό κινητήριο μηχανισμό μπορούμε να τον ονομάσουμε και ηγεσία, κορυφή, ή κέντρο του ένοπλου μηχανισμού.
Το ιδιαίτερο ουσιαστικό χαρακτηριστικό της ηγεσίας (ή του κέντρου) του συνολικού μηχανισμού είναι το γεγονός ότι διαθέτει υλική ισχύ υπεροπλίας απέναντι ή σχετικά με το υπόλοιπο μέρος (παρότι το υπόλοιπο μέρος είναι μεγαλύτερο). Διαθέτει υπηρεσίες συλλογής καθοριστικών πληροφοριών (μυστικές), κατάλληλο εξοπλισμό, όπλα, συνοχή, συντονισμό κοκ. Με λίγα λόγια διαθέτει τέτοια πραγματική δύναμη ώστε να μπορεί να καταναγκάζει, να μπορεί να επιβάλλεται με την απειλή ή τη χρήση βίας και στα υπόλοιπα μέρη του συνολικού μηχανισμού, τα οποία στην ουσία είναι υποτακτικά του. Με την πραγματική υπεροπλία που διαθέτει απέναντι στο υπόλοιπο ένοπλο σώμα, κατορθώνει να κάνει να υπακούν στις εντολές της, διαταγές της και τα άλλα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής.
Τελικά και ουσιαστικά, αυτός ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) μπορεί να διαθέτει την ύψιστη πραγματική εξουσία μέσα στην κοινωνία.
Η όποια διαμορφωμένη θέληση μέσα στα πλαίσιά του (εξυπηρέτησης δικών του ή «υιοθετημένων» συμφερόντων των συμμάχων του, πχ μιας μειοψηφικής οικονομικής τάξης όπως της αστικής) περνά αρχικά, με διαταγές, σε άλλα μέρη του σώματος ή και σε ολόκληρο το ένοπλο σώμα και δια μέσου αυτών η θέλησή του (ουσιαστικά πάντα υπό μορφή διαταγών) περνά στο λαό για να του καθορίσει συγκεκριμένες συμπεριφορές υπακοής.
Ετούτος λοιπόν, ο εσωτερικός ένοπλος μηχανισμός (ηγεσία, κορυφή, κέντρο) επειδή δύναται να κινητοποιεί κατά τη θέλησή του (και με όρους καταναγκασμού, επιβολής) τον υπόλοιπο μηχανισμό και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία, κατέχει ουσιαστικά την πραγματική εξουσία, την πραγματική ένοπλη εκτελεστική.
Τα υπόλοιπα μέρη της ένοπλης εκτελεστικής καθώς και ο λαός είναι υποτακτικά αντικείμενά του.

Επομένως για να αποκτήσει την εξουσία ο λαός δεν αρκεί με τίποτα το να είναι ένοπλος. (Όπως είπαμε όλοι οι ένοπλοι ολιγαρχικοί μηχανισμοί αποτελούνται στο συντριπτικό μέρος τους από ανθρώπους προερχόμενους από την εργατική τάξη και το λαό).

Το καθοριστικό για την κατοχή της εξουσίας από το λαό είναι η κατοχή από το λαό αυτού του εσωτερικού ένοπλου μηχανισμού, δηλαδή η κατοχή της κινητήριας δύναμης όλου του ένοπλου μηχανισμού.
Ήτοι, η κατάκτηση της ηγεσίας, της κορυφής ή του κέντρου της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής εξουσίας.

Αυτό σημαίνει ότι πρακτικά ο ίδιος ο λαός θα πρέπει να έχει την ένοπλη υπεροπλία, να έχει την ισχύ των υλικών όρων καταναγκασμού – επιβολής ώστε να μπορεί κινητοποιεί ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα της ένοπλης εκτελεστικής ενάντια σε ολιγαρχικές επιβουλές ή μειοψηφικές παραβιάσεις των επιταγών της πλειοψηφίας.
Πρακτικά η θέληση της πλειοψηφίας του λαού να είναι η εντολή και να μπορεί να επιβληθεί (δια της υπεροπλίας της κεκτημένης από τον ίδιο το λαό ηγεσίας-κορυφής της συνολικής ένοπλης εκτελεστικής)
Αυτό σημαίνει ΑΥΤΕΝΕΡΓΟΣ ΕΝΟΠΛΟΣ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΣ ΛΑΟΣ.

Έτσι, συνοψίζοντας να πούμε ότι « ένοπλος λαός» ή «ένοπλη εργατική τάξη» είναι ολιγαρχικές προπαγανδιστικές εκφράσεις – μπαρούφες γιατί όχι μόνο δεν συνεπάγονται εξουσία του λαού αλλά και γιατί παίζουν το ρόλο της παγίδευσης του λαού. Το πραγματικό ζητούμενο είναι ο «αυτενεργός ένοπλος λαός».

ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ για να έχει ο λαός την ένοπλη εκτελεστική εξουσία στα χέρια του θα πρέπει να κατακτήσει την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής. Δηλαδή στην ηγεσία να είναι ο λαός και η θέλησή του να είναι διαταγή και για την κινητοποίηση ολόκληρου του σώματος της ένοπλης εκτελεστικής και για την κινητοποίηση όλης της κοινωνίας.

ΤΕΛΙΚΑ ΟΠΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ (ΛΑΟΣ Ή ΜΙΑ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ) ΚΑΤΕΧΕΙ ΤΗΝ ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, ΔΥΝΑΤΑΙ ΝΑ ΚΑΤΕΧΕΙ ΚΑΙ Τις ΑΛΛΕΣ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΗ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ, ΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ, ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΛΠ.

Από τα πιο πάνω μπορούμε να συμπεράνουμε επίσης ότι εκφράσεις του τύπου «λαϊκή εξουσία» ή «λαϊκή κυριαρχία» ή και το "εθνική ανεξαρτησία" (αλλά εξάρτηση από την εσωτερική ολιγαρχία) είναι σκέτη απάτη αν δεν συνοδεύονται από συγκεκριμένο σχέδιο για την πρακτική κατάκτηση από το λαό της ηγεσίας, της κορυφής του ένοπλου μηχανισμού (φυσικά και νομοθετικής, δικαστικής). Δηλαδή της κατάκτησης της πραγματικής εξουσίας. Και τέτοιο συγκεκριμένο σχέδιο δεν έχει κανένα κόμμα ή άλλος φορέας αυτών των συνθημάτων (δεξιά και αριστερά ολιγαρχικά κόμματα). Μια ακόμα ΑΠΑΤΗ…για "ψάρεμα" οπαδών σε θολά νερά. Δεν έχουν σχέδιο γιατί την ηγεσία της ένοπλης εκτελεστικής την θέλουν για τους ίδιους, για το κόμμα τους. Και από τη θέση αυτή το κόμμα είτε γίνεται ο νέος εκπρόσωπος της υπάρχοντος ολιγαρχικού συστήματος ή μετατρέπεται σε νέα ολιγαρχική κυρίαρχη τάξη, σε μιας άλλης μορφής ολιγαρχικό σύστημα όπως πχ στις ανατολικές χώρες του πρώην κομματικού καπιταλισμού.

Οι έννοιες «ένοπλος οργανωμένος λαός» και ένοπλη «εργατική τάξη» είναι έννοιες παγίδα για τους λαούς. Είναι έννοιες που χρησιμοποιήθηκαν από ολιγαρχικούς – «επαναστάτες» του περασμένου αιώνα (αλλά και σήμερα) για να παγιδέψουν την κοινωνική συνείδηση(πχ Λένιν και λενινιστές). Στόχευαν με τις λέξεις λαός ή εργατική τάξη, να κάνουν τους λαούς ή την εργατική τάξη να πιστεύουν ότι με το να είναι ένοπλοι, θα έχουν και την πραγματική εξουσία.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ όμως είναι υλοποιήσιμο το να περάσει πραγματικά όλη η ένοπλη εκτελεστική εξουσία στο λαό; (μετά την συντριβή της ολιγαρχικής ένοπλης εκτελεστικής;)
ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ. ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΟ, ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ (Πχ στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία)

Δες κείμενο: «ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ Η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΣΤΟ ΛΑΟ»  (Πάνω δεξιά στα κείμενα)

OΙ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΒΟΑΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑΠΙΝΕΙ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Άλλη μια δικαιολογία εκείνων που συμμετέχουν στις ολιγαρχικές εκλογές, είναι η θεωρία για την ανάγκη μικροκατακτήσων (ρεφορμισμός) στο σήμερα. Σου λένε: «Σήμερα να πάρει ο λαός ότι μπορεί. Τα άλλα είναι για το μακρινό μέλλον».
Όμως αυτός ο δρόμος τους είναι ο δρόμος της απόλυτης αποτυχίας, όπως έχει αποδειχθεί και ιστορικά. Ο δρόμος τους όχι μόνο οδηγεί στην κατάκτηση μηδαμινών αγαθών αλλά μπορεί να οδηγήσει και σε μεγαλύτερες απώλειες.
Εξήγηση:
Αν κάποιος απειλεί κάποιων άλλο λέγοντάς του: «Δώσε μου όλα τα λεφτά σου γιατί θα σε μπουγελώσω» τότε ο απειλούμενος δεν θα ενδώσει. Αν όμως τον απειλήσει με πιστόλι τότε κατά 99% θα ενδώσει, θα υποχωρήσει.
Άρα η υποχώρηση κάποιου στο ΤΩΡΑ (σε περίπτωση αντικρουόμενων συμφερόντων) μπορεί να γίνει μόνο από το μέγεθος της απειλής για τα συμφέροντά του στο ΜΕΤΑ. «Ο φόβος φιλάει τα έρμα.»
Έτσι χωρίς την ύπαρξη απειλής για την ίδια την ύπαρξη του ολιγαρχισμού (ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ) στο αύριο, δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε μικροκατακτήσεις στο σήμερα. Όταν το σύστημα νιώθει ότι αποδέχεσαι τα πλαίσιά του και τα βασικά θεσμικά στοιχεία του μηχανισμού του το εκλαμβάνει σαν έλλειψη απειλής για την ύπαρξή του. Και ειδικά όταν κινηματικά (σήμερα) δεν υπάρχει η ΑΠΕΙΛΗ –ΔΕΟΣ- (ούτε σε συνθηματικό αλλά ούτε και σε προγραμματικό επίπεδο) εκφρασμένη με την απαίτηση για ένα άλλο σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας κατά το οποίο δεν θα έχει την εξουσία μια μειοψηφία για να υποτάσσει την πλειοψηφία, τότε το σύστημα ξεσαλώνει και έτσι όταν έχει ανάγκη αφαιρεί άφοβα λαϊκά δικαιώματα.
ΚΑΙ Η ΑΠΕΙΛΗ-ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ στο σήμερα, μετά την ολοκληρωτική αποτυχία των ανατολικών καθεστώτων του κομματικού καπιταλισμού, μπορεί να είναι το συμπυκνωμένο πρόταγμα «ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΣΕ ΙΣΧΥ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ» συμπληρμένο από το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ (σαν απαραίτητο μέσο για τη ριζική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων). Το θεωρητικό αντίπαλο δέος μπορεί να είναι μόνο αυτό, αλλά για να γίνει υλική δύναμη χρειάζεται ένα κίνημα σε παγκόσμιο επίπεδο να αποκτήσει ένα κρίσιμο μέγεθος.
Η υποταγή του κινήματος στους θεσμικούς όρους του ολιγαρχισμού θα φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα ή τα ψευδώς επικαλούμενα.

«Το να κάνει κανείς το ίδιο πράγμα χιλιάδες φορές και κάθε φορά να περιμένει διαφορετικό αποτέλεσμα» μόνο σοφό δεν είναι.

ΑΠΟΧΗ – ΑΚΥΡΟ –ΛΕΥΚΟ
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

Η αποχή σαν ένα μικρό βήμα στην πορεία για το χτίσιμο του αντίπαλου δέους και για την κατοπινή ανατροπή του ολιγαρχισμού, του καπιταλισμού.
  

ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΑΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ

Και όταν τίθεται ο βασικός αυτός όρος- σκοπός για τη λαϊκή απελευθέρωση, θα πρέπει να τίθενται ταυτόχρονα και οι όροι των βασικών μέσων για την επίτευξη του σκοπού, που είναι το «ΟΛΗ Η ΕΝΟΠΛΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ». Αν δεν μπαίνουν αυτοί οι όροι καθημερινά, τότε οι καλοπροαίρετοι αγωνιστές θα αγωνίζονται, άθελά τους, για ένα σκοπό διαφορετικό από εκείνον που πιστεύουν ότι αγωνίζονται. Θα θυσιάζονται ουσιαστικά για την κατάκτηση της εξουσίας από μια άλλη ολιγαρχική εξουσία (κόμμα κλπ), όπως απέδειξε το «φιάσκο» του προηγούμενου αιώνα (χωρίς καμιά εξαίρεση) από τις ανατολικές χώρες μέχρι την Κίνα, Βιετνάμ, Κούβα κλπ.

MAΡΞ. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΙΓΑΡΧΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ - ΚΟΜΜΑ ΚΛΠ

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞ (ή δικτατορία του προλεταριάτου) ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑ. (Δηλαδή όλη η ένοπλη η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό - "ο γαλλικός εμφύλιος πόλεμος")

Τι σχέση έχει αυτό με τις ακόλουθες αντιλήψεις του Λένιν: Ο Λένιν σε ομιλία του στο πρώτο Πανρωσικό συνέδριο 31 Ιουλίου 1917
" Όταν κατηγορούμαστε για την εγκαθίδρυση μιας δικτατορίας ενός κόμματος και ,όπως έχετε ακούσει, προτείνεται ένα ενωμένο σοσιαλιστικό μέτωπο, εμείς λέμε, «Ναι, αυτό είναι η δικτατορία ενός κόμματος! Αυτό είναι που εμείς υποστηρίζουμε και δεν πρόκειται να αλλάξουμε αυτή μας τη θέση γιατί το κόμμα έχει κερδίσει, με τη διαδρομή δεκαετιών, τη θέση της πρωτοπορίας σε όλο το εργοστασιακό και βιομηχανικό προλεταριάτο...."
Ο Λένιν (Άπαντα τόμος 36) Μάη του 1918 λέει στις «Έξι θέσεις για τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας».

«.. Η ΥΠΟΤΑΓΗ (των εργατών) και μάλιστα η ΑΝΑΝΤΙΡΡΗΤΗ ΥΠΟΤΑΓΗ την ώρα της εργασίας στις ΜΟΝΟΠΡΟΣΩΠΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ των σοβιετικών ΚΑΘΟΔΗΓΗΤΩΝ, ΤΩΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΩΝ που έχουν ΕΚΛΕΓΕΙ ή έχουν ΔΙΟΡΙΣΤΕΙ από τα ΣΟΒΙΕΤΙΚΑ ΟΡΓΑΝΑ και έχουν ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ (όπως απαιτεί λχ το διάταγμα για τους σιδηροδρόμους) απέχει πολύ, πάρα πολύ ακόμα από το να έχει εξασφαλιστεί όσο χρειάζεται.»

Μερικοί που αυταποκαλούνται κομμουνιστές καθώς και οι αστοί και όχι μόνο, δεν θέλουν να δουν ότι το πολιτικό πρόταγμα του Λένιν είναι διαμετρικά αντίθετο από αυτό του Μαρξ.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στην κατηγορία του τρομοκράτη εμπίπτουν φυσικά όλοι οι ολιγαρχικοί μηχανισμοί (οι κυβερνήσεις τους και οι ηγέτες τους πχ Τσίπρας, Μητσοτάκης), μικρότερες φασιστικές ή θρησκευτικές ομάδες (πχ τζιχαντιστές κοκ).
Δεν εμπίπτουν προφανώς οι αγωνιστές, που ναι μεν προκαλούν σοβαρές ζημιές σε άτομα ή μηχανισμούς, αλλά στοχεύουν στην απελευθέρωση της πλειοψηφίας από το ζυγό της μειοψηφίας. Δηλαδή οι αγωνιστές της πραγματικής δημοκρατίας, της πραγματικής εξουσίας του λαού που χρησιμοποιούν την αντιβία.

http://bezedakos.blogspot.com/p/blog-page_26.html

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΑΟ ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΥΣ

Και για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός χρειάζεται ΟΛΗ η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική εξουσία να περάσει στο λαό. Αυτή η εξουσίας στα χέρια του λαού είναι απαραίτητες για να περάσει και η οικονομική εξουσία στα χέρια του.
Δεν είναι δυνατόν, κάποιο υποκείμενο να θέλει πραγματικά το καλό του λαού, να θέλει μια άλλη καλύτερη κοινωνία και να μην προβάλει το «ούτε ένας νόμος σε ισχύ χωρίς την έγκρισή του από την πλειοψηφία του λαού, και την ανάγκη για ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (πραγματικής)

Ο ΜΑΡΞ ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΪΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Το μόνο που προσθέτει στα χρόνια της ωριμότητάς του είναι ανάγκη για ταυτόχρονη αταξική κοινωνία επειδή δίχως αυτή, η δημοκρατία δεν θα είναι ολοκληρωμένη, δεν θα μπορέσει να πάει μακριά γιατί οι ολιγαρχικές τάξεις θα την ανατρέψουν.
Χρησιμοποιεί από το 1843 τη λέξη δημοκρατία και τη διαχωρίζει από τη λέξη ρεπούμπλικα που άλλοι διανοούμενοι της εποχής τους συνέχεαν – και μέχρι σήμερα θέλουν να τη συγχέουν -. Για την ανάγκη της κατάκτησης της δημοκρατίας γράφει λίγο αργότερα (1847) και στο «μανιφέστο»… κλπ.. μέχρι τον ύμνο στη δημοκρατική ρεπούμπλικα της παρισινής κομμούνας του 1871 (Όλη η ένοπλη, η νομοθετική και η δικαστική εξουσία στο λαό).

* Οι αστοί μας παρουσιάζουν τον Μαρξ σαν κάποιον δικτάτορα που μισεί το λαό και θέλει οι κομμουνιστές να εξουσιάζουν τους λαούς. Φυσικά αυτό είναι Γκαιμπελισμός.

* Οι λενινιστές ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΥΝ τις απόψεις του Μαρξ για τη δημοκρατία και το κόμμα γιατί έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την αντιδημοκρατική και αντικομμουνιστική στόχευσή τους για κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα.

* Κάποιοι αναρχικοί, για να κρατήσουν το ακροατήριό τους φανατισμένο και να μην έχουν διαρροές, παρουσιάζουν το Μαρξ σαν κάποιον δικτάτορα, δεσποτικό κλπ που άλλαξε γνώμη, που έβαλε νερό στο κρασί του το 1871 μετά την παρισινή κομμούνα. Φυσικά, αυτό είναι μεγάλο ψέμα, μεγάλη συκοφαντία, (αν δούμε τα γραπτά του από το 1843 και μετά) που εκτοξεύεται από φανατικούς «αγράμματους» αναρχικούς με στόχο να καλύψει τις μνησικακίες και συκοφαντίες του θεωρητικού τους Μπακούνιν περί δεσποτισμού του Μαρξ (όπως έγραψε στο βιβλίο του «η παρισινή κομμούνα και η ιδέα του κράτους» τον Ιούνιο του 1871 μη γνωρίζοντας ότι ο Μαρξ 1-2 μήνες νωρίτερα γράφει ύμνους για την κομμούνα. Έτσι για να τον καλύψουν, φτιάχνουν την Γκαιμπελίστικη θεωρία περί αναθεώρησης των απόψεων του Μαρξ από τον ίδιο, μετά το 1871. ) . Ισχυρίζονται το πιο πάνω αλλά δεν παρουσιάζουν ΟΥΤΕ ΕΝΑ γραπτό στοιχείο για να τεκμηριώσουν τον ισχυρισμό τους.

ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

.Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης..
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΡΙΑ ΕΙΔΗ ΠΕΙΘΟΥΣ.
1ο. Πειθαναγκασμός δηλαδή πειθώ δια του καταναγκασμού (με χρήση απειλών βίας, με βία, ή με χρήση αντιβίας). 2ο Πειθώ δια της συνειδητής διαστρέβλωσης των πραγματικών στοιχείων (δια της διαστρέβλωσης των λεγομένων εκείνων που έχουν διαφορετική γνώμη κλπ). 3ο . Δια της παράθεσης επιχειρημάτων όπου το ίδιο το υποκείμενο που τα εκφέρει τα πιστεύει πραγματικά σαν σωστά (ανεξάρτητα αν είναι ή όχι).
Τα είδη πειθούς με βία ή με συνειδητή διαστρέβλωση των λεγομένων των άλλων, τα χρησιμοποιούν ΜΟΝΟ όσοι, κρυφά ή φανερά, διακατέχονται από εξουσιομανία, από κρυφό ή φανερό πάθος για κυριαρχία επί των άλλων, για επιβολή με κάθε μέσον των απόψεών τους πάνω στους άλλους, ανεξάρτητα από το προσωπείο (σκοπούς) που μας παρουσιάζουν.

Ο Μπακούνιν στο έργο του
«Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΙΔΕΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ» κάνει μια μεγάλη πολεμική στο Μαρξ. (χρησιμοποιώντας προσβλητικούς ή και υβριστικούς χαρακτηρισμούς εναντίον του)

Όλα τα (αρκετά) εξωφρενικά ανυπόστατα που γράφει, μπορούν εύκολα να αποδειχθούν ότι είναι τέτοια είτε με γραπτά στοιχεία είτε με συλλογισμούς.
Η κύρια κατηγορία όμως που εκτοξεύει ο Μπακούνιν εναντίον του Μαρξ στην πολεμική του, είναι η εξής!! ΑΠΟΔΙΔΕΙ στο Μαρξ ότι είναι υπέρ του ΛΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ όπως οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες του Λασσάλ και ότι έχει σκοπό την εγκαθίδρυση αυτού του ΛΑΪΚΟΥ κράτους.

Εδώ δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν.
1ον. Είτε ο Μαρξ είναι υπέρ του λαϊκού κράτους και άρα ό Μπακούνιν έχει δίκιο (και όλες οι ύβρεις μπορούν ως ένα βαθμό να δικαιολογηθούν)
2ον Είτε αυτή η κατηγορία του Μπακούνιν δεν ευσταθεί και είναι προϊόν της αρρωστημένης φαντασίας του και έτσι θα μπορούν να του προσαφθούν κάποιες από τις πιο κάτω κατηγορίες όπως της συκοφαντίας, ζηλοφθονίας (για την προσωπικότητα του Μαρξ – έχει γράψει ήδη το κεφάλαιο και όχι μόνο -, κακεντρέχεια, μνησικακία, ή κρυφή εξουσιολαγνεία κοκ.

ΑΡΑ η λύση σε αυτό (επιβεβαίωση ή απόρριψη) είναι να βρούμε αν υπάρχουν ΠΟΥΘΕΝΑ αναφορές του Μαρξ υπέρ του ΛΑΪΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ όπως ισχυρίζεται ο Μπακούνιν. Αν υπάρχουν τότε θα ισχύει το 1ο. Αν όμως ΔΕΝ υπάρχουν (και όχι μόνο αν δεν υπάρχουν αλλά επί πλέον αν υπάρχουν αναφορές του Μαρξ εναντίον των απόψεων του Λασσάλ για το Λαϊκό ή ελεύθερο κράτος) τότε ο Μπακούνιν θα πρέπει να χαρακτηρισθεί όπως στη δεύτερη περίπτωση και κάποιοι να πάψουν να υμνούν τις αναλήθειες-ψεύδη του ή τις αερολογίες του.

ΥΓ 1. Ο Μπακούνιν βασικά κριτικάρει κάποιες απόψεις τις οποίες αποδίδει στο Μαρξ (που στην πραγματικότητα είναι ΟΛΕΣ ανυπόστατες). Όμως δεν μας αναφέρει, δεν μας παραπέμπει, σε καμιά περίπτωση, που τις βρήκε αυτές τις απόψεις. Δεν μας λέει πχ ότι ο Μαρξ στην τάδε ομιλία του ισχυρίστηκε το άλφα και στο δείνα γραπτό του (κεφάλαιο χι και παράγραφο ψι) μας αναφέρει το βήτα και πάνω σε τούτα να ασκήσει την κριτική του. (για ένα μόνο θέμα, που θέλει να ισχυροποιήσει κάποια επιχειρήματα του, παρουσιάζει δύο αποσπάσματα από το καταστατικό της Α διεθνούς. Όμως για τα επιχειρήματά του εναντίον του Μαρξ δεν παρουσιάζει ούτε ένα.) Αντίθετα λοιπόν μας λέει και ισχυρίζεται μετά βεβαιότητας, χωρίς να αναφέρει πηγή, ότι ο Μαρξ πιστεύει κάποια πράγματα και πάνω σε αυτά ασκεί την κριτική του – ΠΟΛΕΜΙΚΗ του στο Μαρξ. (Ας μας παρουσιαστεί ένα γραπτό στοιχείο από τους σημερινούς οπαδούς του. Αλλά που να το βρουν.)

2. Το θέμα μας εδώ δεν είναι το μπάχαλο που μπορεί να διέπει τη σκέψη του αλλά το λυπηρό γεγονός των συκοφαντιών που εκτοξεύει εναντίον ενός άλλου κοινωνικού αγωνιστή με τον οποίο δεν συμφωνεί. Και ένας άνθρωπος που ΟΝΤΩΣ θέλει να φτιάξει μια καλύτερη κοινωνία, δεν καταφεύγει ΠΟΤΕ σε συκοφαντίες και ύβρεις.

3. Για να μην είμαστε αφοριστικοί. Όντως ο Μπακούνιν και το αναρχικό κίνημα γενικότερα προσέφεραν στην προοπτική της αυτονομίας και της αυτοθέσμισης των λαών, την ανάδειξη της νομοτέλειας που περιληπτικά μας λέει ότι: «όταν μια μειοψηφία καταλάβει την εξουσία μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε νέα καταπιεστική τάξη για το λαό». Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, πολύ σημαντική προσφορά.

4. Το αρνητικό είναι «το διαβάζουμε ένα βιβλίο και αυτόματα το κάνουμε ευαγγέλιο» και φανατιζόμαστε με αυτό.

5. ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟ «ΛΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ».

Ενδεικτικά. Ο Ένγκελς ΠΑΡΟΥΣΙΑ του Μαρξ, με τη σύμφωνη γνώμη του Μαρξ, γράφει μια επιστολή στο Μπέμπελ το Μάρτη του 1875 κάνοντας χλευάζοντας τους γερμανούς σοσιαλδημοκράτες του Λασσάλ για την άποψή τους περί «ΛΑΪΚΟΥ κράτους».
«… Το ελεύθερο ΛΑΪΚΟ κράτος (των (Λασσαλικών) μετατράπηκε σε ελεύθερο κράτος. Σύμφωνα με τη γραμματική έννοια αυτών των λέξεων, ελεύθερο κράτος είναι το ελεύθερο απέναντι τους πολίτες του κράτους, δηλαδή ένα κράτος με δεσποτική κυβέρνηση. Θα έπρεπε να είχαν παρατήσει όλη αυτή τη φλυαρία για το κράτος, ιδίως μετά την κομμούνα που δεν ήταν κράτος με την πραγματική έννοια. Με το ΛΑΪΚΟ κράτος οι αναρχικοί μας γάνωσαν το κεφάλι, μολονότι ήδη το έργο του Μαρξ εναντίον του Προυντόν, και ύστερα το κομμουνιστικό μανιφέστο αναφέρουν ανοιχτά ότι με την ΕΙΣΑΓΩΓΗ στο σοσιαλιστικό σύστημα το κράτος αυτοδιαλύεται (sich auflost) και εξαφανίζεται..»
Ενώ ο ΜΑΡΞ στη «κριτική του προγράμματος της Γκότα» (για το ίδιο θέμα) γράφει λίγες μέρες αργότερα ένα λίβελο εναντίον αυτών των Λασσαλικών  απόψεων....