Κοινωνική ελευθερία. (Ελευθερία των ανθρώπων σαν κοινωνικές οντότητες)
Ελευθερία είναι η δυνατότητα για ανεμπόδιστη συμπεριφορά (επιλογή και υλοποίηση), μέσα σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων, θεσπισμένων δια της συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας (με ισότιμη εξουσία) και με αποδεκτή επιβολή αυτών των κανόνων από την πλειοψηφία (ή ομοφωνία αυτών των μελών) .
Επεξήγηση:
α. «Ελευθερία είναι η
δυνατότητα (των ανθρώπων) για
ανεμπόδιστη συμπεριφορά..»
Όμως οποιαδήποτε ανεμπόδιστη συμπεριφορά εντός της κοινωνίας, σημαίνει ελευθερία; Απολύτως ΟΧΙ.
Πράξεις φόνου, βιασμού, παιδεραστίας κλπ, μπορεί να μη γίνεται κατορθωτό να εμποδιστούν κάποιες φορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διαπράττων αυτά τα εγκλήματα είναι ελεύθερος ή ότι η παρεμπόδισή του στη διάπραξη των εγκλημάτων του θα σήμαινε απώλεια της ελευθερίας του!!!
Επομένως η ελευθερία δεν έχει να κάνει με το ΑΠΟΛΥΤΑ ανεμπόδιστο ή το απόλυτα ανεξάρτητο. Τίθεται θέμα ορίων.
β. « μέσα σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων..». Τα όρια της λοιπόν ελευθερίας είναι οι κοινωνικοί κανόνες συμπεριφοράς.
Όμως οι οποιοιδήποτε κανόνες συμπεριφοράς μπορούν να λειτουργούν σαν όρια για την ελευθερία; Φυσικά όχι.
Αρκεί να σκεφτούμε την περίπτωση όπου κάποιος τύραννος ή κάποιοι ελάχιστοι επιβάλλουν δια της βίας πάνω στην κοινωνία, τους δικούς τους κανόνες συμπεριφοράς.
-Αυτοί οι κανόνες είναι κοινωνικοί με την έννοια ότι προορίζονται για την κοινωνία-.
Έτσι, το να κινείται ο λαός εντός των πλαισίων αυτών των κοινωνικών κανόνων, μόνο ελεύθερος δεν μπορεί να είναι. Θα είναι υπήκοος αυτών που του καθορίζουν τη ζωή.
Το στοιχείο λοιπόν του ετεροκαθορισμού της ζωής της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας αποκλείει την ύπαρξη της ελευθερίας.
Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος, γιατί τα εμπόδια – όρια τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας.
Έτσι είναι υπήκοος και όχι πολίτης. Είναι ανελεύθερος. Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία * και των δύο μελών της ανισότητας.
Έτσι μας απομένει μόνο το στοιχείο του αυτοκαθορισμού.
γ. «θεσπισμένων δια της συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας με ισότιμη εξουσία..»
Όταν το κάθε μέλος της κοινωνίας κατέχει ισότιμη εξουσία και με αυτή την ισοτιμία συμμετέχει στη διαμόρφωση, θέσπιση και επιβολή των κοινωνικών κανόνων, σημαίνει ότι καθορίζει στον ίδιο βαθμό που καθορίζουν όλα τα άτομα τα όρια-κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς όλων και φυσικά και των δικών του. Έτσι η πράξη οριοθέτησης της συμπεριφοράς όλων και της δικής του είναι πράξη αυτοκαθορισμού. Όμως όχι απόλυτου αυτό καθορισμού αλλά συν καθορισμού δηλαδή μαζί με τους άλλους
1) Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος, γιατί τα εμπόδια – όρια τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας. Έτσι είναι υπήκοος. Είναι ανελεύθερος. Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία.
2) Όταν κάποιος υπερβαίνει τα εμπόδια της κοινωνικής βούλησης και παραβιάζει αυτή δεν είναι ελεύθερος. Είναι ανελεύθερος γιατί είναι αντικοινωνικός. Είναι τελικά ανεμπόδιστη μεν αλλά ανελεύθερη δε αντικοινωνική οντότητα. Αφού μιλάμε για κοινωνική ελευθερία σημαίνει ότι η βίωση γίνεται μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Έτσι εκείνος που επιβάλλει τη θέλησή του ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ελεύθερος γιατί είναι εξαρτημένος από ιδιοτελής στοχεύσεις ή εγωπαθητικά σύνδρομα. Είναι «δούλος» αυτών. Βγαίνει έξω από τα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Και αν κατορθώνει να υλοποιεί τις στοχεύσεις του σημαίνει απλά ότι ήταν ανεμπόδιστος. Βάζει την κοινωνία απέναντί του και συμπεριφέρεται εχθρικά εναντίον της. Είναι έξω από τα κοινωνικά αποδεκτά πλαίσια μέσα στο οποία μπορεί «να κινηθεί, να υπάρξει η ελευθερία».
Ατομική ελευθερία (σχετική).
Είναι η κατάσταση όπου το ίδιο το άτομο διαμορφώνει με τη βούλησή του τη συνείδησή του αποβάλλοντας από αυτήν τα διάφορα «πρέπει», ή καταγεγραμμένα στη συνείδησή του αρνητικά βιώματα οποία του έχουν εισαχθεί χωρίς δική του επιλογή, είτε δια μέσου επιβαλλόμενης κοινωνικοποίησης είτε δια μέσου υποσυνείδητων ή ασυνείδητων οδών και τα οποία λειτουργούσαν σαν εμπόδια για την καλύτερη βίωση και ευδαιμονία του.
Ατομική ελευθερία είναι πραγμάτευση του ιδίου του εαυτού, είναι πράξη αυτοδιάθεσης σε χώρους ή σε πλαίσια που η κοινωνία αφήνει χωρίς ορισμό.
Και η ολοκλήρωση της ατομικής ελευθερίας επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ με την κατάκτηση και της κοινωνικής ελευθερίας.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ελευθερία (κοινωνική) είναι ένα σύνολο καταστάσεων που μπορούν να βιωθούν.
Η δημοκρατία ( δημοκρατική ρεπούμπλικα)είναι το απαραίτητο και μοναδικό μέσο για την κοινωνική ελευθερία. Είναι ο έμπρακτος τρόπος έκφρασης της ισοτιμίας στον καθορισμό των κοινωνικών κανόνων (συν καθορισμό) μέσα στα πλαίσια των οποίων μπορεί να βιωθεί η ελευθερία. Δίχως δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία.
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Το δικαίωμα είναι η δυνατότητα ενός υποκειμένου να προασπίσει ή να διεκδικήσει κάποιο συγκεκριμένο αγαθό (από ένα σύνολο αγαθών).
Ελευθερία είναι κάτι το διαφορετικό. Η ελευθερία έχει να κάνει και με την υλοποίηση των δικαιωμάτων αλλά πρωτίστως και πάνω από όλα έχει να κάνει με τον συν καθορισμό των δικαιωμάτων από τα μέλη της κοινωνίας. ( Συναυτοκαθορισμός διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό Ον και μιλάμε για κοινωνική ελευθερία)
Και τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα δίνουν κάποια δικαιώματα στους υπηκόους τους (αλλά και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις). Οι υπήκοοι εδώ είναι εντελώς ανελεύθεροι. Ετεροκαθορίζονται πλήρως. Η υλοποίηση κάποιων δικαιωμάτων δεν σημαίνει οάσεις ελευθερίας αλλά οάσεις για την επιβίωση μέσα στην απέραντη ανελευθερία.
Εν κατακλείδι. Δίχως αυτονομία, και αυτοδιεύθυσνη των λαών - και την προϋπόθεση αυτών που είναι η αυτοοργάνωση τους- δεν μπορεί να υπάρξει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΥΓ 1. Οι βασικοί και απόλυτα απαραίτητοι θεσμοί ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΏΝ για τη συνολική αυτοοργάνωση της κοινωνίας είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
2. Πχ με την επανάσταση του 21 ο Ελληνικός λαός δεν κατέκτησε την ελευθερία του. Κατέκτησε την ανεξαρτησία του από την Τούρκικη ολιγαρχία. Αμέσως μετά έγινε υπήκοος –δούλος της ντόπιας και άλλων ξένων ολιγαρχιών.
ΝΧ
Όμως οποιαδήποτε ανεμπόδιστη συμπεριφορά εντός της κοινωνίας, σημαίνει ελευθερία; Απολύτως ΟΧΙ.
Πράξεις φόνου, βιασμού, παιδεραστίας κλπ, μπορεί να μη γίνεται κατορθωτό να εμποδιστούν κάποιες φορές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο διαπράττων αυτά τα εγκλήματα είναι ελεύθερος ή ότι η παρεμπόδισή του στη διάπραξη των εγκλημάτων του θα σήμαινε απώλεια της ελευθερίας του!!!
Επομένως η ελευθερία δεν έχει να κάνει με το ΑΠΟΛΥΤΑ ανεμπόδιστο ή το απόλυτα ανεξάρτητο. Τίθεται θέμα ορίων.
β. « μέσα σε πλαίσια κοινωνικών κανόνων..». Τα όρια της λοιπόν ελευθερίας είναι οι κοινωνικοί κανόνες συμπεριφοράς.
Όμως οι οποιοιδήποτε κανόνες συμπεριφοράς μπορούν να λειτουργούν σαν όρια για την ελευθερία; Φυσικά όχι.
Αρκεί να σκεφτούμε την περίπτωση όπου κάποιος τύραννος ή κάποιοι ελάχιστοι επιβάλλουν δια της βίας πάνω στην κοινωνία, τους δικούς τους κανόνες συμπεριφοράς.
-Αυτοί οι κανόνες είναι κοινωνικοί με την έννοια ότι προορίζονται για την κοινωνία-.
Έτσι, το να κινείται ο λαός εντός των πλαισίων αυτών των κοινωνικών κανόνων, μόνο ελεύθερος δεν μπορεί να είναι. Θα είναι υπήκοος αυτών που του καθορίζουν τη ζωή.
Το στοιχείο λοιπόν του ετεροκαθορισμού της ζωής της πλειοψηφίας των μελών της κοινωνίας αποκλείει την ύπαρξη της ελευθερίας.
Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος, γιατί τα εμπόδια – όρια τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας.
Έτσι είναι υπήκοος και όχι πολίτης. Είναι ανελεύθερος. Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία * και των δύο μελών της ανισότητας.
Έτσι μας απομένει μόνο το στοιχείο του αυτοκαθορισμού.
γ. «θεσπισμένων δια της συμμετοχής όλων των μελών της κοινωνίας με ισότιμη εξουσία..»
Όταν το κάθε μέλος της κοινωνίας κατέχει ισότιμη εξουσία και με αυτή την ισοτιμία συμμετέχει στη διαμόρφωση, θέσπιση και επιβολή των κοινωνικών κανόνων, σημαίνει ότι καθορίζει στον ίδιο βαθμό που καθορίζουν όλα τα άτομα τα όρια-κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς όλων και φυσικά και των δικών του. Έτσι η πράξη οριοθέτησης της συμπεριφοράς όλων και της δικής του είναι πράξη αυτοκαθορισμού. Όμως όχι απόλυτου αυτό καθορισμού αλλά συν καθορισμού δηλαδή μαζί με τους άλλους
1) Όταν κάποιος ετεροκαθορίζεται δεν είναι ελεύθερος, γιατί τα εμπόδια – όρια τίθενται από τη βούληση των άλλων με βάση και μέσον τη διαφορά ισχύος, τη διαφορά εξουσίας. Έτσι είναι υπήκοος. Είναι ανελεύθερος. Η ανισοτιμία εξουσίας στις ανθρώπινες σχέσεις προκαλεί την ανελευθερία.
2) Όταν κάποιος υπερβαίνει τα εμπόδια της κοινωνικής βούλησης και παραβιάζει αυτή δεν είναι ελεύθερος. Είναι ανελεύθερος γιατί είναι αντικοινωνικός. Είναι τελικά ανεμπόδιστη μεν αλλά ανελεύθερη δε αντικοινωνική οντότητα. Αφού μιλάμε για κοινωνική ελευθερία σημαίνει ότι η βίωση γίνεται μέσα στα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Έτσι εκείνος που επιβάλλει τη θέλησή του ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας της κοινωνίας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ελεύθερος γιατί είναι εξαρτημένος από ιδιοτελής στοχεύσεις ή εγωπαθητικά σύνδρομα. Είναι «δούλος» αυτών. Βγαίνει έξω από τα αποδεκτά κοινωνικά πλαίσια. Και αν κατορθώνει να υλοποιεί τις στοχεύσεις του σημαίνει απλά ότι ήταν ανεμπόδιστος. Βάζει την κοινωνία απέναντί του και συμπεριφέρεται εχθρικά εναντίον της. Είναι έξω από τα κοινωνικά αποδεκτά πλαίσια μέσα στο οποία μπορεί «να κινηθεί, να υπάρξει η ελευθερία».
Ατομική ελευθερία (σχετική).
Είναι η κατάσταση όπου το ίδιο το άτομο διαμορφώνει με τη βούλησή του τη συνείδησή του αποβάλλοντας από αυτήν τα διάφορα «πρέπει», ή καταγεγραμμένα στη συνείδησή του αρνητικά βιώματα οποία του έχουν εισαχθεί χωρίς δική του επιλογή, είτε δια μέσου επιβαλλόμενης κοινωνικοποίησης είτε δια μέσου υποσυνείδητων ή ασυνείδητων οδών και τα οποία λειτουργούσαν σαν εμπόδια για την καλύτερη βίωση και ευδαιμονία του.
Ατομική ελευθερία είναι πραγμάτευση του ιδίου του εαυτού, είναι πράξη αυτοδιάθεσης σε χώρους ή σε πλαίσια που η κοινωνία αφήνει χωρίς ορισμό.
Και η ολοκλήρωση της ατομικής ελευθερίας επιτυγχάνεται ΜΟΝΟ με την κατάκτηση και της κοινωνικής ελευθερίας.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Η ελευθερία (κοινωνική) είναι ένα σύνολο καταστάσεων που μπορούν να βιωθούν.
Η δημοκρατία ( δημοκρατική ρεπούμπλικα)είναι το απαραίτητο και μοναδικό μέσο για την κοινωνική ελευθερία. Είναι ο έμπρακτος τρόπος έκφρασης της ισοτιμίας στον καθορισμό των κοινωνικών κανόνων (συν καθορισμό) μέσα στα πλαίσια των οποίων μπορεί να βιωθεί η ελευθερία. Δίχως δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία.
ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Το δικαίωμα είναι η δυνατότητα ενός υποκειμένου να προασπίσει ή να διεκδικήσει κάποιο συγκεκριμένο αγαθό (από ένα σύνολο αγαθών).
Ελευθερία είναι κάτι το διαφορετικό. Η ελευθερία έχει να κάνει και με την υλοποίηση των δικαιωμάτων αλλά πρωτίστως και πάνω από όλα έχει να κάνει με τον συν καθορισμό των δικαιωμάτων από τα μέλη της κοινωνίας. ( Συναυτοκαθορισμός διότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό Ον και μιλάμε για κοινωνική ελευθερία)
Και τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα δίνουν κάποια δικαιώματα στους υπηκόους τους (αλλά και δυσβάσταχτες υποχρεώσεις). Οι υπήκοοι εδώ είναι εντελώς ανελεύθεροι. Ετεροκαθορίζονται πλήρως. Η υλοποίηση κάποιων δικαιωμάτων δεν σημαίνει οάσεις ελευθερίας αλλά οάσεις για την επιβίωση μέσα στην απέραντη ανελευθερία.
Εν κατακλείδι. Δίχως αυτονομία, και αυτοδιεύθυσνη των λαών - και την προϋπόθεση αυτών που είναι η αυτοοργάνωση τους- δεν μπορεί να υπάρξει ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΥΓ 1. Οι βασικοί και απόλυτα απαραίτητοι θεσμοί ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΩΝ ΛΑΏΝ για τη συνολική αυτοοργάνωση της κοινωνίας είναι η ΕΝΟΠΛΗ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ, Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ.
2. Πχ με την επανάσταση του 21 ο Ελληνικός λαός δεν κατέκτησε την ελευθερία του. Κατέκτησε την ανεξαρτησία του από την Τούρκικη ολιγαρχία. Αμέσως μετά έγινε υπήκοος –δούλος της ντόπιας και άλλων ξένων ολιγαρχιών.
ΝΧ
