Το δέος, και την ψυχολογική υποταγή των μελών στις ηγεσίες, την καλλιεργούν έντεχνα όλες οι αντικομμουνιστικές ηγεσίες των λενινιστών. Είτε με καλλιέργεια προσωπολατριών είτε με καλλιέργεια της φετιχιστικής προσκόλλησης στο κόμμα (δια μέσου της αντιστροφής της πραγματικότητας με την αξιολόγηση του μέσου – κόμματος πάνω από το σκοπό) είτε δια μέσου παραχαράξεων ή άλλων τερτιπιών. Έτσι βάζουν από το πρώτο βήμα (με το δεξί) σε αντικομμουνιστική κατεύθυνση και τους πιο καλοπροαίρετους αγωνιστές. Φτιάχνουν «κομμουνιστές» με θρησκευτική συνείδηση και φανατισμό α λα Ε. ΛΟΥΚΑ.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οδήγησαν στα αντικομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολής (κομματικού καπιταλισμού) και την επιστροφή τους στον ιδιωτικό καπιταλισμό.
(Αλήθεια, πόσοι δεν κράτησαν υποτακτική στάση (επί 73 χρόνια) απέναντι σε ηγεσίες που λοιδορούσαν τον Άρη Βελουχιώτη; Πόσοι το ανέχονταν υποτακτικά;)
