Ο Μαρξ δεν είχε την ψυχολογική ανισορροπία του φετιχιστή. Το κόμμα ήταν το μέσον για την επίτευξη του σκοπού του. Έτσι όταν το κόμμα ήταν ακατάλληλο το «έγραφε στα…»
Εξ ορισμού η μέγιστη αξία (και σχετικά αναλλοίωτη βρίσκεται στο σκοπό). Η αξία του μέσου πρέπει να εξαρτάται από την αποτελεσματικότητά του ως προς το σκοπό. Γίνεται σεβαστό το μέσον, ΜΟΝΟ εφόσον οδηγεί στο σκοπό. Διαφορετικά είτε το τροποποιείς και αν αυτό δεν μπορεί να γίνει πρακτικά, τότε το «ΧΕΖΕΙΣ» και ψάχνεις να βρεις ή να φτιάξεις ένα άλλο μέσον. Ετούτο απαιτεί η φύση των πραγμάτων. Διαφορετικά, η όποια επιμονή στη διατήρηση του μέσου υποκρύπτει κάποια ψυχολογική ανωμαλία. Η ψυχολογική ανισορροπία γίνεται αντιληπτή και από τα εξής απλά. Το άτομο στο οποίο το μεγαλύτερο μέρος των αναφορών του σχετίζεται άμεσα ή έμμεσα με το ΜΕΣΟΝ και όχι με το ΣΚΟΠΟ είναι «πειραγμένο» ψυχικά και χρειάζεται επειγόντως ή ψυχαναλυτή ή ψυχίατρο. Η διαρκής προσπάθεια (και με φανατισμό) για διαφήμιση, για παράλογη προστασία, για στήριξη, για προβολή του μέσου και όχι βασικά του σκοπού δείχνει και τη νοητική προσκόλληση στο μέσον αλλά και την πιθανότητα είτε ο σκοπός να του είναι εντελώς αδιάφορος είτε να «ντρέπεται» για τις αδυναμίες του σκοπού του. Η κριτική προς όλους τους άλλους γίνεται για να μπορέσει να ενδυναμώσει το μέσον (πχ κόμμα) και όχι για το σκοπό.
Πολλά από τα άτομα αυτά είναι έτοιμα να θυσιαστούν για το μέσον και αυτή είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση, μια πολύ προχωρημένη ανισορροπία.
Οι ηγέτες των κομμάτων καλλιεργούν των φετιχισμό. Φτιάχνουν και περνάνε αξίες «τιμής», αυτοθυσίας για το κόμμα, σύμβολα, ύμνους, προσωπολατρίες κλπ γιατί έτσι μπορούν να έχουν καλύτερους φετιχιστές και πιο πιστούς εκτελεστές των όποιων ολιγαρχικών ΨΥΧΑΝΩΜΑΛΩΝ σχεδίων τους.
Οι περισσότεροι από τους φετιχιστές έχουν αντικαταστήσει την ιερότητα του θεού της θρησκείας, με την ιερότητα του μέσου - κόμματος-
ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ, ΘΑ ΜΠΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΓΚΕΛΣ
