1. Παίζει το ρόλο του διαιτητή στις ενδο ολιγαρχικές αντιπαλότητες. Οι υποψήφιοι άρρωστοι μνηστήρες της ολιγαρχικής εξουσίας είναι πολλαπλάσιοι των θέσεων εξουσίας. Έτσι οι ολιγαρχικοί, για να μη σκοτώνονται μεταξύ τους, βάζουν τα θύματά τους να ψηφίζουν ποιόν θέλουν για νταβατζή τους και αυτοί αποδέχονται το αποτέλεσμα.
2. Καλλιεργεί την ψευδαίσθηση στους υπηκόους ότι οι νόμοι με τους οποίους οι ολιγαρχικοί τον ξεσκίζουν μετά, είναι αποτέλεσμα της δικής τους βούλησης, της δικής τους (ανύπαρκτης) εξουσίας. Και ότι αν διαλέξουν καλό ολιγαρχικό θα έχουν και καλούς νόμους για τους ίδιους.
*Φυσικά καλός ολιγαρχικός δεν υπάρχει εξ ορισμού και ούτε πρόκειται να υπάρξει. Εκείνος που θέλει να καθορίζει τη ζωή των άλλων και όχι να εκτελεί τις εντολές των άλλων είναι εξ ορισμού κακούργος. Πχ αν ένας ταξιτζής δεν ήθελε να παίρνει εντολές από τους πελάτες του για τον προορισμό τους αλλά θα ήθελε από τη στιγμή που οι πελάτες τον επέλεγαν, να έχει αυτός την εξουσία να τους πάει όπου γουστάρει ΤΟΤΕ σίγουρα θα ήταν ψυχασθενής.
